Do rzeki

– Nie. Dzię­ku­ję za pro­po­zy­cję, ale będę szedł brze­giem, może znaj­dę coś przy­dat­ne­go. Coś, co wy­rzu­ci­ła rzeka – od­po­wie­dział Krzy­siek nie­zna­jo­me­mu męż­czyź­nie.

– Rób co chcesz, pro­po­no­wa­łem ci je­dze­nie i picie. – Sta­rzec od­wró­cił się i od­szedł w kie­run­ku lasu.

„Stary dureń”, po­my­ślał Krzysz­tof i po­szedł w swoją stro­nę.

Rze­czy­wi­ście, nie­zna­jo­my był stary. Siwa broda i dłu­gie wło­sy tego sa­me­go ko­lo­ru, sku­tecz­nie ka­mu­flo­wa­ły zmarszcz­ki i wiek czło­wie­ka. Mętne oczy zdra­dza­ły jego kon­dy­cję. To w nich od­czy­tał praw­do­po­dob­ny wiek dziad­ka i, szcze­rze mó­wiąc, to przez te oczy, nie zde­cy­do­wał się przy­jąć pro­po­zy­cji.

„Potem mu­siał­bym go pil­no­wać, eskor­to­wać, ochra­niać. Jesz­cze czego”, z cie­ka­wo­ści obej­rzał się za nie­zna­jo­mym. Dziad po­więk­szał dzie­lą­cy ich dy­stans, czła­piąc nie­zgrab­nie jak kacz­ka przed sko­kiem do wody. Ka­wa­łek dalej po­tknął się o wy­sta­ją­cy z mchu ko­rzeń.

– Nie twój pro­blem – po­wie­dział do sie­bie Krzy­siek, po­cią­gnął nosem i ru­szył brze­giem w kie­run­ku przy­sta­ni.

Wę­dro­wiec nie spusz­czał wzro­ku z drew­nia­ne­go szkie­le­tu po­mo­stu ster­czą­ce­go z wody. Kiedy się zbli­żał, do­strze­gał coraz to wię­cej szcze­gó­łów wy­sta­ją­cej z toni kon­struk­cji.

Na wierz­choł­ki prze­krzy­wio­nych pali pod­la­ty­wa­ły i od­la­ty­wa­ły wrony, spie­ra­jąc się do­no­śnym kra­ka­niem o wy­god­niej­sze miej­sce. Po­przy­wią­zy­wa­ne li­na­mi cu­mow­ni­czymi ło­dzie węd­kar­skie snuły się ze smut­kiem, jak psy na łań­cu­chach w trze­cio­rzęd­nym schro­ni­sku. Kilka szmat przy­nie­sio­nych z wia­trem od stro­ny lądu, ło­po­ta­ło jak ma­ry­nar­skie ban­de­ry.

„Tu dziś spę­dzę noc”, prze­szło mu przez myśl, kiedy do­tarł na miej­sce. Kilka znisz­czo­nych dom­ków, sto­ją­cych jeden przy dru­gim. Po­ła­ma­ne wędki, pa­ję­czy­na w sko­tło­wa­nej żyłce, na pa­ra­pe­cie okna wy­su­szo­ny kot, z któ­re­go dawno wy­pro­wa­dzi­ły się mady.

– Przy­tul­nie…

Wy­brał jedną z chat, tę, w któ­rej drew­nia­ny par­kiet nie zgnił w ca­ło­ści. Po­ło­żył się na za­ku­rzo­nej pod­ło­dze, li­cząc wi­szą­ce nad głową za­su­szo­ne głowy szczu­pa­ków – węd­kar­skie tro­fea.

Za­snął.

 

 

– Ej, fajt­ła­po! Obudź się! – Ktoś w środ­ku nocy szar­pał wę­drow­ca za ramię.

– Hę? Coś ty za jeden? – za­py­tał Krzysz­tof, nie wie­dząc, czy to jawa, czy sen.

Na­po­tka­ny wcze­śniej sta­rzec, wy­pro­sto­wał się i oparł ręce o bio­dra.

– Wie­dzia­łem… Jak tylko cię zo­ba­czy­łem, że będę mu­siał cię pil­no­wać – za­re­cho­tał dziad.

– Prze­cież to ja tak my­śla­łem o… – za­krztu­sił się Krzysz­tof.

– Nie mamy czasu – oznaj­mił stary, obserwując horyzont.

– Co się dzie­je? – Krzy­siek spoj­rzał w kie­run­ku, z któ­re­go nie spusz­czał wzro­ku sta­rzec. – Co tam jest?

Świe­tli­ste smugi sta­wa­ły się coraz więk­sze. Stop­nio­wo na­ra­stał cichy pisk, jakby wa­dli­wy czaj­nik po­śpie­szył się z alar­mem, nie cze­ka­jąc na za­go­to­wa­nie wody.

– Lek­ko­du­chy – oznaj­mił dzia­dek. – Jeśli chcesz żyć, wejdź­my do wody. Na­tych­miast!

Wy­szli z domku, kie­ru­jąc się w stro­nę Wisły. Po chwi­li byli już w wo­dzie, a ta sta­wia­ła opór, ro­bi­ła wszyst­ko by prze­szko­dzić po­dróż­ni­kom.

– Jesz­cze ka­wa­łek, dawaj… do tych beli – po­wie­dział Krzysz­tof.

– Wy­star­czy, tu bę­dzie do­brze, nurt jest za bli­sko – stwier­dził stary, kiedy pra­wie stra­ci­li grunt pod no­ga­mi.

Lek­ko­du­chy za­trzy­ma­ły się. Spra­wia­ły wra­że­nie nie­spo­koj­nych. Prze­ni­ka­ły przez sie­bie, od­da­la­ły się w róż­nych kie­run­kach, po czym wra­ca­ły do sku­pi­ska. Z ich głów wy­sta­wa­ły sznur­ki, które pięły się w niebo, ale koń­czy­ły się po dwóch, może trzech me­trach.

– Mamo…! – Głos pła­czą­ce­go dziec­ka prze­szył po­wie­trze.

Krzy­siek jęk­nął, po­wo­do­wa­ny stra­chem. Opo­wie­ści o tych stwo­rach roz­cho­dzi­ły się od kilku mie­się­cy, ale nie miał oka­zji ich spo­tkać.

– Bądź… cicho – wy­ce­dził sta­rzec przez zzięb­nię­te usta, od­dzie­la­jąc te dwa słowa stu­ko­tem zębów.

Te dzi­wa­dła mógł zo­ba­czyć każdy. Do ob­ser­wa­cji nie było po­trzeb­ne żadne sprzę­żo­ne z czło­wie­kiem urzą­dze­nie ko­re­spon­du­ją­ce jak w przy­pad­ku Pik­se­lo­zy.

Kie­dyś, prze­by­wa­jąc w po­ato­mo­wym schro­nie z na­po­tka­nym przy­pad­ko­wo Szu­mim, usły­szał hi­sto­rię o ni­ciach, które po pew­nym cza­sie pę­ka­ły, two­rząc mgli­ste, zwar­te struk­tu­ry zwane Lek­ko­du­cha­mi. Uno­si­ły się nad zie­mią i za­bi­ja­ły na­po­tka­nych ludzi, cza­sem szyb­ko, a cza­sem po­wo­li, ale za­wsze bo­le­śnie. Szumi mówił też o pa­mię­ci lek­ko­du­chów, które ko­du­ją, to co za­sły­sza­ły pod­czas śmier­ci no­si­cie­la. Po­wta­rza­ją potem w kółko ostat­nie słowa tego, kogo po­rwa­ła nić.

– Kurwo! Dla­cze­go mi to zro­bi­łaś! – Dziec­ko nie prze­sta­wa­ło. Krzy­cza­ło coraz gło­śniej, zmie­nia­jąc stop­nio­wo nie­win­ny ton głosu w ryki de­mo­na.

– To nie jej wina, dziew­czyn­ko! – śmiał się sza­leń­czo inny głos, do­cho­dzą­cy od stro­ny przy­sta­ni.

– To ona ! Wle­wa­ła mi do ryja klej!

Krzy­ki cią­gnę­ły się w nie­skoń­czo­ność. Obłą­ka­ny śmiech mie­szał się z pła­czem wielu osób.

– Nie bij!

– Spal­cie ich wszyst­kich!

– Trze­ba go, kurwa, przy­bić.

Mi­ja­ły ko­lej­ne mi­nu­ty. Męż­czyź­ni trwa­li w bez­ru­chu, w zim­nej wo­dzie, ob­ser­wu­jąc i słu­cha­jąc z ukry­cia.

– To tylko no­wo­ro­dek…

Stary był zmę­czo­ny, trząsł się od ja­kie­goś czasu, zimno nie po­zwa­la­ło mu do­koń­czyć zda­nia.

– Cięż­ko… mi się utrzy­mać… – mówił, przy­mru­ża­jąc oczy.

– Pa­trz­cie kwia­ty z nieba!

– Kiedy… Odej­dę…

– To co? Kiedy odej­dziesz to co? O czym ty mó­wisz?

– Będą… chcie­li mnie za­brać…

– Spier­da­lać, ta suka jest moja!

Sta­rzec ze­śli­zgnął się po mo­krym palu, głowa znik­nę­ła pod wodą. Krzy­siek zła­pał go mocno pod pachę jedną ręką i pod­cią­gnął do góry.

Na chwi­lę.

– No dawaj sta­rusz­ku… kurwa…

– Nie rób­cie tego… pro­szę!

Pu­ścił.

Zo­stał sam i przy­tu­lił się mocno do drew­nia­ne­go słupa.

Nagle wszyst­ko umil­kło.

Krzy­siek po­czuł wi­bra­cje. Bela, którą trzy­mał, zda­wa­ła się za­pa­dać. Od­pły­nął tyłem kilka me­trów w stro­nę nurtu i ude­rzył o coś głową. Od­wró­cił się. Była to mała pla­sti­ko­wa łódka. Wy­cią­gnął z wody skost­nia­łe ręce i chwy­cił się burty. W tym mo­men­cie coś za ple­ca­mi męż­czy­zny z moc­nym pla­śnię­ciem wpa­dło do wody. Kiedy ob­ró­cił głowę, by kątem oka spraw­dzić, co się stało; woda za­bul­go­ta­ła wkoło, jak gdyby go­to­wa­ła się w nie­wi­dzial­nym garn­ku.

– Nić go zna­la­zła!

– Zabij śmie­cia!

Pod­cią­gnął się, po­ma­ga­jąc sobie wy­rzu­tem nóg w tył. Za­ję­czał ze zmę­cze­nia, opie­ra­jąc brodę na bur­cie.

 

Ko­bie­ta, która le­ża­ła w łodzi, miała na gło­wie słu­chaw­ki, a w ręku walk­ma­na. Obok niej spo­czy­wa­ły roz­sy­pa­ne małe kości. Kilka wy­sta­wa­ło z nie­wiel­kie­go or­ta­lio­no­we­go dresu, któ­re­go ko­lo­ry dawno wy­bla­kły.

– Po­daj­cie wia­dro!

– Uto­pi­my go!

Minął mie­siąc od czasu kiedy wy­ru­szy­ła z domu… kiedy wy­ru­szy­ła z mia­sta. Za­da­nie było pro­ste: od­szu­kać dziec­ko, a ra­czej to, co po nim zo­sta­ło i ostrzec Da­nie­la. „Może wrócę”, przy­po­mnia­ła sobie słowa Szu­mie­go.

– Prze­pra­szam… – po­wie­dzia­ła, pa­trząc pro­sto w zmę­czo­ne i prze­ra­żo­ne oczy czło­wie­ka, kur­czo­wo trzy­ma­ją­ce­go się łodzi.

Play…

Pik­se­lo­za po­wsta­ła nagle do­oko­ła łódki, a w jej wnę­trzu za­pa­no­wał dzień. Pięk­ne la­zu­ro­we niebo uło­żo­ne z ma­łych kwa­dra­ci­ków, pusz­cza­ło za­jącz­ki kwa­dra­to­we­go słoń­ca.

Krzysz­tof, ucze­pio­ny burty, spoj­rzał na ręce wy­nurzone z wody. Coś czuł… Nie krzy­czał – ra­czej ob­ser­wo­wał z cie­ka­wo­ścią pę­ka­ją­ce bąble na wła­snej skó­rze, która po chwi­li za­czę­ła od­le­piać się od mię­śni pła­ta­mi.

– Co mi jest? – za­py­tał dziw­nie uśmiech­nię­ty, jakby ba­wi­ły go krwa­wią­ce pa­znok­cie.

Wy­cią­gnął język, ma­cha­jąc nim lu­bież­nie w stro­nę Pau­li­ny, po czym od­gryzł go i wy­pluł w stro­nę nie­wi­dzial­nej struk­tu­ry Pik­se­lo­zy. Męż­czy­zna wy­krzy­wił się w gry­ma­sie bólu, na­stęp­nie stra­cił przy­tom­ność. Uno­sił się na po­wierzch­ni jak za­po­mnia­na tra­twa, ude­rza­jąc od czasu do czasu głową w pla­sti­ko­wą burtę za­cu­mo­wa­nej obok łodzi.

– Nie wiem, co ci jest – od­po­wie­dzia­ła z pust­ką w oczach.

Ktoś biegł po­mo­stem. Pau­li­na usia­dła na rufie i ob­ser­wo­wa­ła zbli­ża­ją­ce się kwa­dra­ci­ki. Do bańki wbiegł Da­niel z syn­kiem na rę­kach. Przy­sta­nął na kra­wę­dzi kład­ki, skrząc się jak źle na­stro­jo­ny obraz w te­le­wi­zo­rze. Za­uwa­żył dziw­nie ubra­ną ko­bie­tę ze słu­chaw­ka­mi na uszach.

– Mo­że­my za­brać się z panią? – za­py­tał męż­czy­zna.

W tym mo­men­cie roz­le­gły się strza­ły z broni au­to­ma­tycz­nej. Po­ci­ski unio­sły w po­wie­trze drza­zgi desek.

– Wska­kuj­cie, szyb­ko, szyb­ko! – po­na­gli­ła Pau­li­na.

Da­niel wło­żył syna do łódki i za­brał się do od­wi­ja­nia sznur­ka. Chłop­czyk wy­da­wał się nie­obec­ny, pa­trzył na ko­bie­tę, trzy­ma­jąc w rę­kach sa­mo­cho­dzik.

– Cześć je­stem Paula.

Chło­piec spoj­rzał na tatę py­ta­ją­co.

– Jaś jest nie­mo­wą. – na­po­mknął Da­niel, dalej wal­cząc z nie­zna­nym mu su­płem.

Ko­lej­na seria po­ci­sków.

Nie­wi­dzial­na siła unie­ru­cho­mi­ła spoj­rze­nie Jasia. Pod­nio­sła jego rękę i przy­ło­ży­ła do szyi. W końcu prze­wró­cił się bez­wład­nie.

Da­niel od­rzu­cił linkę i ze­sko­czył na po­kład. Łódź za­ko­ły­sa­ła się… Uniósł dziec­ko, ob­ró­cił do sie­bie i przy­tu­lił. Pró­bo­wał zna­leźć dziu­rę od kuli, roz­ma­zu­jąc krew na twa­rzy malca. Potem od­wró­cił de­li­kat­nie synka na plecy i uca­ło­wał w czoło. Spoj­rzał na ko­bie­tę, która utkwi­ła wzrok w dziec­ku. Może chciał coś po­wie­dzieć, przyj­rzeć się nie­zna­jo­mej, za­pa­mię­tać ją, ale czas po­na­glał przy­no­sząc ko­lej­ne po­ci­ski.

Wsko­czył do wody.

Stop.

 

 

Pik­se­lo­za roz­pa­dła się na drob­ne ka­wa­łecz­ki wpa­da­jąc do wody. Pro­jek­cja znik­nę­ła. Znowu było ciem­no.

Na po­mo­ście uno­si­ły się Lek­ko­du­chy, człe­ko­kształt­ne isto­ty. Mie­ni­ły się róż­ny­mi bla­dy­mi od­cie­nia­mi sza­re­go ko­lo­ru. Obok łodzi pły­wał wy­pro­sto­wa­ny jak kłoda czło­wiek, który przed chwi­lą od­gryzł sobie język, i jesz­cze jeden stary, twa­rzą do góry, z otwar­ty­mi na­puch­nię­ty­mi usta­mi, jakby sta­rał się na­brać ostat­ni raz po­wie­trza w płuca.

Pau­li­na przy­glą­da­ła się du­chom ze stra­chem, przed chwi­lą sły­sza­ła ich okrop­ne wycie, a teraz mil­cza­ły, za­sty­ga­jąc w bez­ru­chu, tak bli­sko niej. Coś je blo­ko­wa­ło, jakby woda była gra­ni­cą nie do prze­by­cia.

Zła­pa­ła linkę i nożem prze­cię­ła włók­ni­sty war­kocz. Łódka za­czę­ła ob­ra­cać dziób w stro­nę nurtu.

Nagle płacz­li­we ję­cze­nie prze­rwa­ło ciszę.

– Tylko nie wrzą­tek…

Coraz gło­śniej.

– Daj­cie mi je!

– Za­kop­my go żyw­cem!

 

***

Tak­tycz­na la­tar­ka oświe­tla­ła brzeg. Za­bło­co­ne szare ro­śli­ny, sa­mo­chód do po­ło­wy za­nu­rzo­ny w rzece, po­przew­ra­ca­ne drze­wa, czę­ścio­wo za­la­ne głów­ki, które ło­wi­ły brud­ną pianę, spię­trza­jąc ją w ma­łych za­tocz­kach.

Za­uwa­ży­ła roz­dar­te na­mio­ty, ślady po ogni­sku. Do­bi­ła do brze­gu. Prze­szła ostroż­nie nad szcząt­ka­mi dziec­ka w łodzi.

Nie do końca wie­dzia­ła, co ma teraz zro­bić, jak zna­leźć i prze­ka­zać Da­nie­lo­wi ich wspól­ną hi­sto­rię, i jak wy­cią­gnąć go z Pik­se­lo­zy, ani czy to w ogóle jest moż­li­we? Prze­cież w ja­kimś sen­sie zgu­bi­ła go. Nie mogła od­two­rzyć pro­jek­cji po­now­nie. Pró­bo­wa­ła jesz­cze na łodzi, ale w słu­chaw­kach sły­sza­ła tyko szum.

Ro­zej­rza­ła się po miej­scu, do któ­re­go przy­by­ła. Jej uwagę zwró­ci­ły pą­so­we plamy na jed­nym z na­mio­tów. Czę­ścio­wo opad­nię­ty, wy­da­wał się nie­usz­ko­dzo­ny. Obe­szła go do­oko­ła, szu­ka­jąc ja­kichś dziur. W końcu wy­ję­ła nóż, który w ułam­ku se­kun­dy przy­wo­łał ob­ra­zy z nocy spę­dzo­nej z nie­zna­jo­mym.

Teraz ona była Szu­mim. Walk­man przy­jął ją do sie­bie. Za­ak­cep­to­wał. Choć jesz­cze nie­daw­no, przy pró­bie kra­dzie­ży tego urzą­dze­nia, wi­dzia­ła jak pa­znok­cie zło­dzie­ja za­czy­na­ją krwa­wić. Te same ob­ja­wy miał czło­wiek w wo­dzie na przy­sta­ni. „Może dla­te­go Da­niel żył sam, nie chciał ni­ko­go na­ra­żać tym przed­mio­tem? Kiedy za­uwa­żył, że je­stem od­por­na, do­strzegł we mnie Szu­mie­go – przy­ja­cie­la”, po­my­śla­ła, prze­ci­na­jąc ma­te­riał na­mio­tu nożem: stos szmat, butla ga­zo­wa, kilka rdza­wych garn­ków.

Za­ło­ży­ła słu­chaw­ki i włą­czy­ła play.

Szum zgrzy­tał, skwier­czał jak do­pa­la­ją­ce się ogni­sko. Po chwi­li usły­sza­ła płacz i krzy­ki, a kil­ka­dzie­siąt me­trów dalej, w stro­nę wałów po­wo­dzio­wych, za­uwa­ży­ła pik­se­lo­wą ko­pu­łę. Po­bie­gła do niej i do­tknę­ła struk­tu­ry, która na­tych­miast roz­la­ła od miej­sca ze­tknię­cia z dłonią, małe fale ni­czym wrzu­co­ny do wody kamyk. Nie po­czu­ła żad­ne­go oporu, jakby nic nie dzie­li­ło obec­nej rze­czy­wi­sto­ści z tym, co pro­jek­tu­je szum we wnę­trzu Pik­se­lo­zy.

We­szła do wnę­trza.

 

Znała ten dźwięk – ka­pią­ca woda. Po chwi­li po­ja­wi­ło się wia­dro.

– Ucie­kaj­cie do łodzi – krzy­czał sta­rzec ze słu­chaw­ka­mi na uszach, do ko­bie­ty i kil­kor­ga dzie­ci. – Ty też, ru­szaj.

Da­niel prze­rwał go­le­nie. Z ży­let­ką i lu­ster­kiem w ręku ocze­ki­wał na dal­szy ciąg wy­da­rzeń.

– Czy znowu wi­dzisz nici dziad­ku? – za­py­ta­ła mała dziew­czyn­ka.

– Do łodzi, wszy­scy do łodzi. – Po­naglił stary.

– Co się dzie­je? – zdzi­wił się Da­niel.

Coś zwa­li­ło star­ca z nóg, po­cią­gnę­ło go parę me­trów. W końcu za­wisł w po­wie­trzu głową w dół.

– Trzy­maj. – Sta­rzec wy­cią­gną rękę, w któ­rej za­ci­skał walk­ma­na.

– Po co mi to? – za­in­te­re­so­wał się Da­niel, ob­ra­ca­jąc w dłoni ode­bra­ne urzą­dze­nie.

– Bierz kurwa i ucie­kaj. Zaj­mij się nimi, pro­szę.

Da­niel scho­wał walk­ma­na do kie­sze­ni.

Dzia­dek wy­cią­gną zza paska colta M1911, przy­ło­żył lufę do skro­ni i na­ci­sną spust.

– Nie­eeee!!! – krzy­czał ktoś zza Pik­se­lo­zy od stro­ny rzeki.

Pau­li­na zo­ba­czy­ła kwa­dra­to­wą łódź i po­ru­sza­ją­ce się na niej ner­wo­wo kwa­dra­to­we syl­wet­ki.

Da­niel pod­niósł broń i ru­szył w stro­nę wody. Wy­biegł z bańki, po­ru­sza­jąc kilka szkie­łek w miej­scu gdzie prze­kro­czył Pik­se­lo­zę. Wy­da­wa­ło mu się że w całym tym za­mie­sza­niu wi­dział ko­bie­tę, tę samą co na przy­sta­ni.

Wia­dro wy­peł­ni­ło się czar­nym szla­mem ście­ka­ją­cym po­wo­li z nici.

– Niebo prze­cie­ka – po­wie­dzia­ła za­my­ślo­na Pau­li­na.

Stop.

 

Ro­bi­ło się widno. Po chwi­li nad­wi­ślań­ski świt pod­pa­lił zło­tym bla­skiem uno­szą­cą się nad wodą mgłę. Pau­li­na roz­nieciła ogień. Za jej ple­ca­mi, nie­da­le­ko cią­gnął się wał prze­ciwpo­wo­dzio­wy. Wsta­ła i ru­szy­ła w jego kie­run­ku. Z góry roz­ta­czał się widok na pola upraw­ne, dalej lasy – brzyd­kie, psy­cho­de­licz­ne drze­wa, które po­cho­wa­ły pod zie­mię zie­lo­ne ko­ro­ny, by wy­sta­wić na wiatr suche ko­rze­nie.

– Co robić? – za­py­ta­ła samą sie­bie.

 

 

Pokonywała ko­lej­ne ki­lo­me­try. Łódka dzio­bem prze­ci­na­ła wil­got­ne po­wie­trze. Zro­bi­ło się zimno, nawet noc nie ka­to­wa­ła tak chło­dem. Pau­li­na za­czę­ła ża­ło­wać, że nie za­bra­ła kilku szmat z obo­zo­wi­ska lub, że nie zro­bi­ła sobie z po­szy­cia na­mio­tu ja­kiejś ochro­ny przed wil­go­cią.

Wi­dząc za­tocz­kę, moc­niej zła­pa­ła wio­sła i skie­ro­wa­ła się ku niej.

Kiedy wpły­nę­ła, oczom ko­bie­ty uka­zał się mały jacht. Kie­dyś pew­nie po­kry­ty pięk­ną białą farbą, teraz żółtoruda, za­po­mnia­na łajba osa­dzo­na na brze­gu i po­że­ra­na przez ob­le­pio­ne po­wo­dzio­wym bło­tem pną­cza, które już dawno za­po­mnia­ły ro­dzić pach­ną­ce kwia­ty.

Pod­pły­nę­ła ostroż­nie. Wdra­pa­ła się po dra­bin­ce na po­kład.

Pierw­sza mała osób­ka le­ża­ła przy koszu ru­fo­wym. Po­ma­rań­czo­wa kurt­ka i dżinsowe spodnie czę­ścio­wo za­sła­nia­ły za­su­szo­ną skórę. Pau­li­na zbli­ży­ła się do szcząt­ków, kuc­nę­ła i wtedy mała kur­tecz­ka po­ru­szy­ła się nie­znacz­nie. Powoli wstała, a następnie od­sko­czy­ła dwa kroki do tyłu, nie spusz­cza­jąc wzro­ku z dziec­ka. Przez szpa­rę mię­dzy koł­nie­rzem a za­su­szo­ną szyją, wy­szedł nie­spiesz­nie szczur, ob­wą­chu­jąc po­wie­trze.

Zwró­ci­ła się w stro­nę klapy, od­gar­nę­ła za­su­szo­ną ro­ślin­ność, wzbu­rza­jąc chmu­rę kurzu. Otwo­rzy­ła drzwicz­ki i zaj­rza­ła do nad­bu­dów­ki. Le­ża­ły tam. Rów­nież wy­su­szo­ne zwło­ki kogoś do­ro­słe­go i te mniej­sze. Już miała włą­czyć play, kiedy za­uwa­ży­ła, że ich czasz­ki, z na­cią­gnię­tą czę­ścio­wo po­pę­ka­ną skórą, są w jakiś spo­sób po­łą­czo­ne. Podeszła bliżej i przyjrzała się lepiej. Więk­sza głowa wgry­zła się w mniej­szą, kli­nu­jąc swoje zęby w roz­sz­czel­nio­nych szwach kost­nych.

Play…

 

Pau­li­na ro­zej­rza­ła się po ka­ju­cie. Trupy znik­nę­ły. Da­niel ry­glo­wał od środ­ka drzwi, które ktoś pró­bo­wał otwo­rzyć. Szum zo­stał za­stą­pio­ny przez łomot i płacz.

– Co tam się dzie­je? – za­py­ta­ła, pod­cho­dząc do męż­czy­zny.

Da­niel od­wró­cił się ener­gicz­nie, zu­peł­nie za­sko­czo­ny.

– Co tam się dzie­je? Kim ty je­steś? – Coś szarp­nę­ło drzwi, moc­niej niż do­tych­czas. – Chyba mi zu­peł­nie od­pier­do­li­ło.

– Od­dy­cha jesz­cze ten mały śmieć?!

– Zjedz go! Na żywca, zjedz!

Wrza­ski prze­do­sta­wa­ły się szcze­li­na­mi przez przy­trzy­my­wa­ną klapę. Nie sta­no­wi­ła ona żad­nej prze­szko­dy.

– Zo­sta­wi­łeś mi wia­do­mość Da­nie­lu.

– Nie bój się, nie ru­szaj…

– Jaką wia­do­mość? O czym ty mó­wisz ko­bie­to.

– Masz walk­ma­na, któ­re­go zo­sta­wił ci sta­rzec. Pa­mię­tasz?

– Jak mam nie pa­mię­tać? – Znowu wa­le­nie w drzwi. – Chłop le­wi­to­wał w po­wie­trzu i strze­lił sobie na moich oczach w łeb. Też tam byłaś?

Ko­bie­ta ski­nę­ła głową. Da­niel za­śmiał się.

– Tak czu­łem, coś mi mi­gnę­ło. Po­ja­wiasz się w dziw­nych mo­men­tach, albo je­steś du­chem albo mi zu­peł­nie od­je­ba­ło.

– Teraz wy­krę­cę ci rącz­ki.

– Je­stem Szu­mim – od­po­wie­dzia­ła Pau­li­na. – Cze­kaj to… to nie jest teraz ważne. Ja już cię raz po­zna­łam, w moim świe­cie. Do­pa­dły cię nici, zo­sta­wi­łeś na­gra­nie. Teraz je­ste­śmy w bańce. Pik­se­lo­za! Mówi ci to coś?

Głosy de­mo­nów umil­kły tak jak jęki i wrza­ski mor­do­wa­nych. Męż­czy­zna po­cze­kał jesz­cze chwi­lę, de­li­kat­nie uchy­lił klapę, by zer­k­nąć na ze­wnątrz. Ko­bie­ta le­ża­ła na chłop­czy­ku wcze­pio­na zę­ba­mi w jego głów­kę. Mała dziew­czyn­ka le­ża­ła na brzusz­ku z dziw­nie po­wy­krę­ca­ny­mi koń­czy­na­mi.

– Wrzuć­my ich do środ­ka i ucie­kaj­my, zanim tamci znowu się zja­wią. – Da­niel pod­szedł do le­żą­cej ko­bie­ty i pró­bo­wał od­cze­pić ją od głów­ki chłop­czy­ka. – Nie… nie mogę… pomóż mi, co się tak pa­trzysz, pomóż.

– Do­brze, ale potem mu­si­my coś usta­lić.

Ostroż­nie prze­nie­śli zwło­ki do ka­ju­ty i wró­ci­li po dziew­czyn­kę, ale Pau­li­na już jej nie wi­dzia­ła, w jej miej­sce po­ja­wi­ło się wia­dro, do któ­re­go spły­wa­ła czar­na, ole­ista nić. Da­niel zro­bił krok w stro­nę dziew­czyn­ki.

– Stój. – Zła­pa­ła Da­nie­la za ramię. – Wiem, że mi nie ufasz, ale pro­szę cię, zo­staw ją tak jak leży.

Da­niel spoj­rzał w oczy Pau­li­ny, ba­da­jąc w my­ślach kim lub czym jest nie­zna­jo­ma. Przez chwi­lę wy­da­wa­ło mu się, że jest nie­re­al­na, prze­zro­czy­sta. Z ja­kie­goś po­wo­du spoj­rzał na prze­pły­wa­ją­cą za nią rzekę. Coś mu mi­gnę­ło, za­sze­le­ści­ło jak alu­mi­nio­wa folia.

– Niech ci bę­dzie, chodź­my stąd – ode­zwał się po chwi­li na­my­słu.

Ze­sko­czył z jach­tu i ru­szył w stro­nę Pik­se­lo­zy, kiedy prze­kra­czał nie­wi­dzial­ną struk­tu­rę, za­mi­go­tał, roz­ma­zał się w kilku miej­scach. Pik­se­le drgnę­ły de­li­kat­nie, jakby po­ru­szo­ne po­dmu­chem wia­tru, wy­da­jąc szum. Znik­nął za szkla­ną kur­ty­ną, zmie­nia­jąc się w kwa­dra­to­wą po­stać.

– Za­cze­kaj… Da­niel! – za­wo­ła­ła go i ru­szy­ła za męż­czy­zną.

Po­de­szła do bańki, wy­cią­gnę­ła w jej kie­run­ku rękę i do­tknę­ła frag­men­tu szkła. Struk­tu­ra na­cią­gnę­ła się, ale nie chcia­ła prze­pu­ścić Pau­li­ny. Na­par­ła moc­niej i dalej nic – żad­ne­go pęk­nię­cia, żad­nej szcze­li­ny, tylko opór.

Stop.

 

 

Na po­wrót była u sie­bie, w swoim świe­cie, po­ły­ka­nej przez ro­ślin­ność łodzi, ciał, z któ­rych ktoś spu­ścił po­wie­trze.

Da­niel znik­nął.

Zdję­ła słu­chaw­ki.

Przyj­rza­ła się swoim dło­niom.

– To niemoż­li­we… co to, kurwa, jest? – po­wie­dzia­ła, oglą­da­jąc palce.

Skórę po­kry­wa­ły małe pik­se­le. Za­kry­wa­ły linie pa­pi­lar­ne oraz we­wnętrz­ną część dłoni. Kiedy po­cząt­ko­we zdzi­wie­nie mi­nę­ło, spró­bo­wa­ła pod­ważyć nożem jedno ze szkie­łek, ale trzy­ma­ły tak samo mocno, jak pa­znok­cie.

– Cześć! – dzie­cię­cy głos za­sko­czył Ko­bie­tę.

Pau­li­na spoj­rza­ła przez ramię.

Na łodzi stał mały chło­piec. Po­kry­ty był szkla­ny­mi kwa­dra­ci­ka­mi, a w jed­nej z rąk trzy­mał praw­dzi­wy kwia­tek.

– Kim je­steś? – za­py­ta­ła, spo­glą­da­jąc raz na niego, raz na swoją dłoń, do­strze­ga­jąc po­do­bień­stwo.

Urzą­dze­nie, które miał na twa­rzy, przy­po­mi­na­ło gogle, słu­żą­ce do roz­ryw­ki w wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści – po­sia­da­ła po­dob­ne w dzie­ciń­stwie.

– Pro­szę, to dla pani – oznaj­mił malec i wy­su­nął rękę trzy­ma­ją­cą po­da­ru­nek.

Pau­li­na mi­mo­wol­nie unio­sła dłoń i ode­bra­ła pre­zent. Chło­piec się uśmiech­nął.

– To ra­tu­nek, cio­ciu – za­chi­cho­tał. – Mogę tak do cie­bie mówić?

– Tak, mo­żesz… – Pau­li­na była w szoku, ktoś dziw­ny, jakby z innej rze­czy­wi­sto­ści po­ja­wił się nagle tuż obok, teraz zro­zu­mia­ła Da­nie­la, któ­ry re­ago­wał zdzi­wie­niem na jej widok pod­czas pro­jek­cji.

Pik­se­le na dłoni ko­bie­ty za­czę­ły się zsu­wać w stro­nę róży, na­cho­dzić na sie­bie, od­kle­jać i ob­ra­cać. Kwiat przej­mo­wał nie­spiesz­nie kwa­dra­to­we szkieł­ka, sam prze­mie­nia­jąc się stop­nio­wo z praw­dzi­wej ro­śli­ny w szkla­ny przed­miot. Na­stęp­nie ró­życz­ka roz­pa­dła się w pył, który po­fru­nął w stro­nę chłop­czy­ka, osia­da­jąc na jego wy­cią­gnię­tej dłoni.

– Pa, cio­ciu. – Chło­piec uniósł pik­se­lo­wą dłoń i wci­snął gu­zi­czek na go­glach VR – stop.

– Za­cze­kaj! – krzy­cza­ła ze łzami w oczach. – Czy je­steś Szu­mim? Jeśli tak, to czy zaraz zginę?

Ro­zej­rza­ła się.

Wyżej, do­oko­ła za­to­ki, uno­si­ły się szare po­sta­cie. Prze­krzy­wia­ły głowy i wy­cią­ga­ły w jej stro­nę ręce. Pau­li­na ru­szy­ła w stro­nę wody, ale jeden z Lek­ko­duchów był szyb­szy. Zawył tylko jak wiatr ude­rza­ją­cy o ścia­nę lasu.

Wpadł na nią w peł­nym pę­dzie, pę­ka­jąc, jak rzu­co­ny na beton wo­re­czek wy­peł­nio­ny wodą. Ko­bie­ta upa­dła przy­gnie­cio­na cię­ża­rem smo­li­stej sub­stan­cji. Za­czę­ła się topić jak roz­grza­ny wosk.

 

Epi­log

 

Le­ża­ła w łóżku. Prze­krę­ci­ła się na plecy i otwo­rzy­ła oczy. Zna­la­zła się we wnę­trzu drew­nia­nej cha­łu­py. Naf­to­wa lampa re­gu­lo­wa­ła z kwan­to­wą do­kład­no­ścią ja­sność po­miesz­cze­nia.

W rogu stała wiel­ka szafa z to­czo­ny­mi, ku­li­sty­mi no­ga­mi. Zdo­bio­na drew­nia­na skrzy­nia, w są­siedz­twie łóżka ko­ły­ska. Znacz­ną część cha­łu­py wy­peł­niał piec ka­flo­wy wraz z pie­cem chle­bo­wym.

Po­de­szła do drzwi. Pod­ło­ga za­skrzy­pia­ła. Chwy­ci­ła klam­kę, która nie ru­szy­ła się nawet o mi­li­metr. Od­ru­cho­wo spoj­rza­ła na okna za­kryte pur­pu­ro­wą za­sło­ną. Kiedy ener­gicz­nie od­sunęła jedną z nich, jej oczom uka­zał się biały szum. Wi­dzia­ła go na szy­bie, jakby ktoś za­miast okna wmon­to­wał nie­na­stro­jo­ny te­le­wi­zor.

Nagle szum na ekra­nie okna za­czął się po­ru­szać. Prze­sy­py­wać jak pia­sek tar­ga­ny wia­trem z jed­nej stro­ny na drugą, for­mo­wać w coś owal­ne­go, prze­krę­cać i wy­cią­gać. Po chwi­li wi­docz­ny był zarys oczu i ust.

Szyba drgnę­ła nie­znacz­nie, jak roz­cią­gnię­ta folia pod na­ci­skiem dłoni.

– Kim je­steś? – za­py­ta­ła, co­fa­jąc się o krok.

– Mam na imię Da­niel – od­po­wie­dzia­ła szyba. – Je­stem obok, w ja­kiejś cha­łu­pie.

– To ja, Pau­li­na.

– Co się stało, że tu tra­fi­łaś? Jak sklep taty?

– Nie wró­ci­łam tam, po­szłam na sie­dem­set dzie­sią­ty do two­je­go syna. Prze­słu­cha­łam twoje na­gra­nie na ta­śmie, śle­dzi­łam cię, chcia­łam, byś zro­zu­miał i może wró­cił. – Pau­li­na opar­ła ręce o stół i zwie­si­ła głowę. – Gdzie my w ogóle je­ste­śmy?

– Jakie na­gra­nie? – zdzi­wił się Da­niel. – O czym ty mó­wisz? Był już u cie­bie „Szklarz”, coś mówił?

Nagle szyby zro­bi­ły się czar­ne, jakby mrok był smo­ło­wa­tą zupą nie­prze­pusz­cza­ją­cą świa­tła.

Ktoś za­pu­kał. Drzwi uchy­li­ły się z pi­skiem.

– Można, cio­ciu? 

Ko­bie­ta mil­cza­ła, usia­dła na krze­śle i się roz­pła­ka­ła.

– Pro­szę… wejdź.

– Czemu pła­czesz, cio­ciu?

– Dla­cze­go tak do mnie mó­wisz? Gdzie ja je­stem? Co zro­bi­łeś z Da­nie­lem?

– Nie przej­muj się, cio­ciu. To jest „Cen­trum szumu” miej­sce, gdzie od­po­czy­wa­cie.

– Od­po­czy­wa­my?

Pik­se­lo­wy malec wy­da­wał się po­ru­szo­ny smut­kiem Pau­li­ny. Pod­szedł do niej bli­żej, po­gła­dził po wło­sach.

– Bo Da­niel na przy­kład, już dziś sta­nie się lek­ko­du­chem, a ty…

Ko­bie­ta spoj­rza­ła na niego ze łzami w oczach, ocze­ku­jąc dal­szej czę­ści wy­po­wie­dzi.

– Spójrz cio­ciu na swoje łzy. – Na stole le­ża­ło kilka szkla­nych krysz­tał­ków. – Też tak mam kiedy pła­czę.