Łzy Nowego Świata - ,,Król Starego Świata’’

 Szkarłatny księżyc od eonów zdawał się implikować w ludzkim umyśle pewien ładunek obłędu.

 W samym sercu złowróżbnej nocy, nieopodal groty Białych Złudzeń, wąską leśną ścieżkę wydeptywała kapłanka imieniem Aszera. Lampą naftową niesioną w prawej dłoni, starała się wykrzesać poczucie bezpieczeństwa. To wszystko zaś dla największego skarbu przyszłego świata, a nazywał się…

– Mamooo! Daleko jeszcze? Wiesz jak bardzo nie przepadam za nocnymi wędrówkami…

– Ohoho, czyżby ktoś narobił w portki?– Twoja starsza siostra dostałaby kolejny pretekst do wyśmiewania, gdyby to usłyszała.

Kto to widział, żeby przyszły Król Świata obawiał się ciemności? – zmrużywszy jedno oko wystawiła język, w stronę złotookiego blondyna – W każdym razie, co ja tam wiem.

Jestem tylko bezbronną kobietką…Ach, ile bym dała, żeby przybył po mnie dzielny rycerz w lśniącej zbroi – sprowokowany „Król Świata" wyczuł wyzwanie, a jak powszechnie wiadomo, powinnością ludzi ambitnych jest stawiać im czoła.

– Dobrze, już dobrze, tak naprawdę tylko się zgrywałem – uśmiechnięty od ucha do ucha wtulił głowę w biodro Aszery.

– Jasne jasne, jak wrócimy to wszystko opowiem Esterze hyhyhy.

– Nie, tylko nie to! Zaraz się przekonasz, że to nie, byle przechwałki! – nerwowo wyrwał rękę z uścisku, po czym w podskokach popędził w kierunku groty Białych Złudzeń.

– Wracaj tutaj! Co Ty znowu wyprawiasz, jesteśmy w środku puszczy!No dalej, ale już! – z tego wszystkiego, aż zdarła sobie gardło, ale jej głupiutki, zbyt pewny siebie skarb, bez wahania pędził, wymijając powyginane sosny.

Kilka sekund później echo wygniecionej ściółki zamilkło. Zbladła.

 ~•~•~•~

 Wyczerpany chłopiec stał tuż przed wejściem do przedziwnej, strzelistej czeluści w kształcie stożka. Matka często bajdurzyła o czyhających w niej wielkich skarbach, a także czających nań niebezpieczeństwach.

 – Na pewno się ucieszy, gdy wyniosę z niej garść fikuśnych bibelotów, może nawet znajdę jakiś prezent na zbliżające się urodziny Estery – z pojemnej kieszeni popielatej bawełnianej szaty, wyciągnął lampę naftową, następnie ostrożnie wszedł do wnętrza osobliwej jamy.

 Mimo źródła światła, oczy były w stanie zarejestrować jedynie zarys poszczególnych obiektów. Labiryntowe kondygnacje sprawiały wrażenie przemierzania bezkresnej pustyni. Czas przestawał mieć jakiekolwiek znaczenie. Gdzieniegdzie był w stanie dostrzec wszeteczne polichromie przywodzące na myśl złowieszczą symbolikę, widywaną w zakazanych księgach podziemnej biblioteki Kaplicy Świętego Welena.

– „Kto i w jakim celu miałby to namalować?" – aktualne gdybanie na ten temat, z całą pewnością nie było najlepszym pomysłem.

Wędrówka ciągnęła się w nieskończoność, omszone ściany jaskini wydawały się wyglądać niemalże identyczne, bynajmniej, zmieniła się rzecz zgoła odmienna. Na twarzy młodzieńca pojawił się zarost. Nie. Broda sięgająca do kolan.

– Zaraz, zaraz, jak to w ogóle możliwe?! Przecież mam dopiero 12 lat! – serce waliło mu, jak młot.– I czemu włosy sięgają mi do pasa?! Ała! – nieoczekiwanie chłopiec potknął się o półmetrowy dzban, który z impetem poturlał się i rozbił o zaostrzone stalagmity.

– Dlaczego nie ma tu żadnych skarbów? To chyba faktycznie tylko bajeczki dla dzieci, mama pewnie się martwi, pora wracać.

Gdy się odwrócił i zaczął kierować w stronę wyjścia, nie zauważył, że z roztrzaskanego naczynia wyciekała gęsta maź, z której wypełzło coś na kształt włochatego motyla. Stworzenie, poszybowało w kierunku starca. Jego szybkość reakcji była upośledzona. Zamierzał impulsywnie wykrzyczeć; „Mamo, pomocy!", jednak zesztywniały język poczuł kwaśno-gorzki opór.

 Obleśna, blada istota złożyła skrzydła i zaczęła wpełzać mu do ust. Odruchowo odrzucił lampę na ziemię i z całej siły włożył sobie palce do gardła w celu wywołania wymiotów. Nie jadł tak długo, że wyrzygiwał tylko żółć z dodatkiem krwi. W plugawej brei nie uświadczył ani śladu robala. Wił się i płakał jak dziecko, którym przed wejściem do pieczary niewątpliwie był. Usiłował jeszcze raz upewnić się co do braku ciała obcego w wymiocinach. Podniósł lampę, po czym zaczął oświetlać kałużę. Pusto.

Tak mu się przynajmniej wydawało, do momentu, aż nie zobaczył własnego odbicia.

Krzyknąć nie pozwolił mu zmutowany aparat gębowy. Popłakując wydał osowiały pisk.

 ~•~•~•~

Aszera nigdy nie odnalazła swojej zguby, zguba natomiast znalazła ją. Obgryzione zwłoki kapłanki wrzucono do Morza Hiacyntów. Od tamtej pory żeglarze unikali tego obszaru ze względu na gwałtowne sztormy.