W cudzej skórze

Stoję na po­mo­ście. Kro­pel­ki wody z moich mo­krych stóp spa­da­ją w ciszy, po­wra­ca­jąc do je­zio­ra. De­li­kat­ne zmarszcz­ki roz­cho­dzą się po jego tafli, tak nie­istot­ne, że pra­wie nie­zau­wa­żal­ne. Dzień chyli się ku koń­co­wi. Pod­szy­ty zło­tem fio­let nieba zmierzch prze­ku­je w sza­rość stali, a potem za­nu­rzy w głę­bi­nach mo­je­go je­zio­ra – za­har­to­wa­ne ostrze nocy po raz ko­lej­ny spad­nie na świat, od­ci­na­jąc go od ra­cjo­nal­no­ści dnia. Senne mary będą prze­mie­rzać uśpio­ne umy­sły. W nie­któ­rych będą plą­sać i do­ka­zy­wać, a inne będą pod­pa­lać – dla za­ba­wy, bo mogą. Kto niby zła­pie je za rękę, powie, że nie wolno? Jeśli wiesz, gdzie szu­kać, mo­żesz je do­strzec cza­sem na kra­wę­dzi swo­je­go snu. Cie­kaw­ską twarz, wga­pio­ne w cie­bie oko. Lubią ob­ser­wo­wać, ale jak znu­dzą je twoje myśli, na­mie­sza­ją w nich – bę­dziesz się pocić, wzdy­chać, ję­czeć, rzu­cać z boku na bok, a one po­że­glu­ją do sen­nych zwi­dów kogoś in­ne­go. A tak wiele jest teraz nud­nych myśli. Wy­be­to­no­wa­li­śmy swoje umy­sły, jak wy­be­to­no­wa­li­śmy lasy, łąki, do­li­ny. Coraz mniej na nich ro­śnie, to po­bo­jo­wi­ska wy­pa­la­ne ogniem ru­ty­ny. Sztyw­ne ramy, za­wsze spóź­nie­ni, za­wsze w po­śpie­chu. Cyk, cyk, cyk, wska­zów­ka ze­ga­ra od­ci­na ko­lej­ne se­kun­dy z wciąż krwa­wią­ce­go tru­chła życia. Cyk, cyk, cyk, już trze­ba biec, dalej, dalej, praca, dom, kre­dyt, dzie­ci, czas to pie­niądz, ale z każ­dym cyk ubywa ko­lej­ne­go gro­sza i cyk, cyk, cyk, bez­pow­rot­nie stra­co­na ko­lej­na mi­nu­ta i ko­lej­na mo­ne­ta. Mi­nu­ta i Mo­ne­ta, Mo­ne­ta i Mi­nu­ta – dwie bo­gi­nie, które na­ro­dzi­ły się osob­no, ale które po­sta­no­wi­li­śmy złą­czyć ze sobą na za­wsze. Zszy­li­śmy ich ciała, choć krzy­cza­ły i bła­ga­ły o mi­ło­sier­dzie. Zszy­li­śmy je grubą nicią sple­cio­ną z am­bi­cji, za­wi­ści, chęci po­sia­da­nia, pychy. A potem te kosz­mar­ne sio­stry sy­jam­skie po­sa­dzi­li­śmy na tro­nie, od­da­jąc im cześć i pro­sząc o łaskę. Ha, o łaskę, choć jej nie znają, bo same jej nie do­świad­czy­ły! I tak śnisz o spła­cie, o racie, o czyn­szu, a sny stają w ogniu, cie­nie sen­nych mar tań­czą na ka­mien­nych ścia­nach two­ich po­wiek, sza­le­ją z głodu i roz­cza­ro­wa­nia, msz­czą się, karzą cię, chłosz­czą. I rano się zry­wasz, bez od­po­czyn­ku, bez na­dziei, sta­jesz w ko­lej­ce do Naj­wyż­szej Świą­ty­ni.

Za­my­kam oczy. Głę­bo­ki wdech. Długi wy­dech. Wraz z nim wy­pusz­czam te ska­żo­ne myśli. Wpa­da­ją w toń je­zio­ra jak drob­ne ka­my­ki i od razu idą na dno. Niech toną. Chcia­ła­bym po­zbyć się ich na za­wsze. Otwie­ram oczy. Fio­let nieba od­bi­ja się na po­wierzch­ni wody. Są jed­nym, są tym samym, dwa ży­wio­ły nie­mal po­łą­czo­ne zmierz­chem. Ciem­na linia drzew od­ci­na je jed­nak od sie­bie – las bie­gnie na około zbior­ni­ka, ni­czym mil­czą­cy wo­jow­nik bro­nią­cy cnoty swo­jej ob­lu­bie­ni­cy. Je­zio­ro i niebo nigdy się nie spo­tka­ją. Niebo nie za­nu­rzy się w chłod­nej toni, póki w jego ob­li­cze skie­ro­wa­ne są włócz­nie pni i ko­na­rów. Cóż za smut­na hi­sto­ria mi­ło­sna.

Czuję nagłe ukłu­cie nie­po­ko­ju. Wokół jest tak cicho, ale mrok na­ra­sta. Zwal­czam przy­mus spoj­rze­nia za sie­bie. Za­miast tego pa­trzę do góry. Chmu­ry stoją w miej­scu, pu­cha­te i le­ni­we, uma­lo­wa­ne pro­mie­nia­mi za­cho­dzą­ce­go słoń­ca. Wy­cią­gam w ich stro­nę rękę. De­li­kat­ny po­wiew muska moje palce, ni­czym wąż owija się wokół nich i spły­wa w dół nad­garst­ka. Dziś będę twoją wy­słan­nicz­ką. Tylko tyle mogę za­brać ze sobą.

Od­bi­jam się od desek po­mo­stu. Moje ciało prze­bi­ja po­wierzch­nię – dło­nie, ra­mio­na, głowa, tułów, nogi, stopy. Otula mnie zie­leń i chłód. Woda jest ak­sa­mit­na, pie­ści moje ciało. Po­ru­szam ryt­micz­nie rę­ka­mi, pły­nąc w dół. Jak bar­dzo mi tego bra­ko­wa­ło. To jedno z naj­wspa­nial­szych uczuć, jakie znam. Jest jak przej­ście do in­ne­go świa­ta. Ciało traci swoją wagę, uno­sisz się, dry­fu­jesz. Wszyst­ko zwal­nia. Prądy głasz­czą twoją skórę. Tro­ski umy­ka­ją gdzieś w głąb, ra­tu­ją się jak szczu­ry z to­ną­ce­go stat­ku. Wrócą, oczy­wi­ście. Wy­li­żą i wy­su­szą swoje szorst­kie futra, potem będą sie­dzieć na­dą­sa­ne, szep­cząc w ciem­no­ści za usza­mi, szcze­rząc zęby i wy­cze­ku­jąc ide­al­ne­go mo­men­tu na atak. Ale to nie teraz. Jesz­cze nie.

Po­ru­szam ra­mio­na­mi, od­da­la­jąc się coraz bar­dziej od brze­gu. Wiem, że mi­nę­łam już linię szu­wa­rów i in­nych po­mo­stów. Wy­nu­rzam się. Fio­let, złoto i sza­rość ota­cza­ją mnie z góry i z dołu. Je­stem w wo­dzie / nad wodą / w nie­bie / pod nie­bem. Jak za­mknię­ta w szkla­nej kuli. Góra, dół, prawo, lewo – kie­run­ki nie mają tu zna­cze­nia, za­mie­nia­ją się miej­sca­mi, a może nie ist­nie­ją. Wy­obra­żasz sobie świat bez kie­run­ków? Bez kie­run­ków i bez czasu. Jak cu­dow­nie mu­sia­ło­by być, tak tkwić w za­wie­sze­niu, dry­fo­wać w bez­cza­sie i bez­kie­run­ku, prze­ży­wać jedną se­kun­dę i całe eony na wła­snych wa­run­kach, we wła­snym tem­pie, na wła­sno­ręcz­nie wy­ty­czo­ny azy­mut, we­dług wła­sne­go ka­pry­su. Jak ten wie­lo­ryb prze­mie­rza­ją­cy ko­smicz­ną pust­kę – nikt nie wie po co, nikt nie wie dokąd. Chcia­ła­bym być tym wie­lo­ry­bem. Ale tkwię po­środ­ku mo­je­go je­zio­ra, ko­ły­szą­ca się na tafli ni­czym spła­wik. Przez tę jedną chwi­lę je­stem axis mundi mo­je­go wła­sne­go ko­smo­su, w wiecz­nej bez­chwi­li, zanim świat zo­stał stwo­rzo­ny. Spi­nam w jedno niebo i wodę, dwa ży­wio­ły, z któ­rych wszyst­ko po­wsta­ło. Kładę się na ple­cach, dry­fu­ję dalej. Je­stem ru­cho­mą wyspą, je­stem ży­ciem. Sły­szę dud­nie­nie swo­je­go serca i szum od­de­chu. Po­wo­li ob­ra­cam się, wi­ru­jąc z prą­dem. Chmu­ry przy­glą­da­ją mi się, za­cie­ka­wio­ne. Pode mną wy­czu­wam bicie dru­gie­go serca. Ude­rza w innym ryt­mie niż moje. Tu da tum ta. Moje tu, jego da, moje tum, jego ta. Śpie­wa mi znów swoją pieśń. Mój Wąż na dnie mo­je­go je­zio­ra, nie­zmien­nie na mnie czeka. Oto­czy mnie, ni­czym las je­zio­ro, ochro­ni. Stwo­rzy­my nowy świat. Ople­cie mnie i przy­trzy­ma w głę­bi­nie. Za­gu­bię się w jego zwo­jach, już nie wy­pły­nę. Czuję, jak unosi się po­wo­li. Woda fa­lu­je, nad­cho­dzi. A gdy się wy­nu­rzy, pożre wszyst­kich bogów, sta­rych i no­wych. W czar­nym kwa­sie utopi świat, by mógł na­ro­dzić się na nowo – z niego i ze mnie.

Czuję szarp­nię­cie. Muszę wra­cać. Nie chcę słu­chać roz­ka­zu, ale ręce, choć nie­chęt­ne, wio­słu­ją w stro­nę brze­gu. Śpiew Węża za­mie­nia się w krzyk, który wi­bru­je w mojej czasz­ce, nie­mal roz­sa­dza mi głowę. Ale płynę dalej. Bła­gam, spraw, bym pękła jak prze­kłu­ty balon, niech moja krew za­bar­wi wodę. Je­stem coraz bli­żej. Serce za­czy­na mi bić szyb­ciej, aż w mojej pier­si roz­cho­dzi się ból. Moja twarz jest mokra, więc po­zwa­lam łzom pły­nąć. Jesz­cze parę me­trów, nim za­mknę je w sobie razem z uczu­cia­mi w głębi mojej duszy, gdzie nikt nie się­gnie. Nie będą się nimi kar­mić. Nie po­zwo­lę na to. Kiedy moje stopy do­ty­ka­ją dna, zo­sta­je we mnie tylko wście­kłość.

Kolor już nie­mal zu­peł­nie uciekł ze świa­ta i mrok wszyst­ko spo­wił. W ciem­no­ści mło­dej nocy jest po pro­stu plamą głęb­sze­go cie­nia. Jak czar­na dziu­ra, która przy­cią­ga mnie do sie­bie, wsysa w swój śro­dek i spra­wia, że prze­sta­ję ist­nieć. Stoi na brze­gu, boi się po­mo­stu. Nie­uwa­ga może kosz­to­wać życie. Po­wo­li, le­ni­wy­mi ru­cha­mi, ude­rza pła­skim przed­mio­tem o dłoń. Plask, plask, plask. Każde kla­śnię­cie od­bi­ja się echem w moim ciele. Jesz­cze nie boli. Jest tylko nie­przy­jem­ne. Za­po­wiedź, obiet­ni­ca, groź­ba.

Jej pra­przo­dek wy­ło­wił mnie z mo­je­go domu, za­nę­ca­jąc słod­ki­mi sło­wa­mi. A ja łyk­nę­łam ha­czyk, zdję­łam swoją praw­dzi­wą skórę, zo­sta­wi­łam je­zio­ro i Węża i po­szłam za nim, w ta­jem­ni­czy i pięk­ny świat po­wierzch­ni. Po­ka­zał mi góry i lasy, mia­sta i dzi­kie ostę­py. Ale kiedy po­czu­łam tę­sk­no­tę i chcia­łam po­wró­cić w głę­bi­ny, ode­brał mi moją skórę. Trzy­mał w domu, ni­czym psa. Wziął sobie żonę i pło­dził dzie­ci, a ja im usłu­gi­wa­łam. Prze­ka­zy­wa­li mnie sobie z ojca na syna i z matki na córkę. Z cza­sem zna­leź­li spo­sób, by po­ciąć moją skórę tak, bym nigdy nie mogła jej wło­żyć ani znisz­czyć w ca­ło­ści. Razem z nią po­cię­li moją duszą na wą­skie paski. Wy­two­rzy­li z niej ta­li­zma­ny, bym była na za­wo­ła­nie każ­de­go z nich. Są dni, gdy nie wiem, gdzie jest góra, a gdzie dół. Gdy roz­ka­zy szar­pią mnie w sprzecz­ne kie­run­ki, na­ka­zu­ją ska­kać, ta­rzać się, nad­sta­wiać, nad­ska­ki­wać… Przez po­ko­le­nia pa­trzy­łam, jak oni i im po­dob­ni po­skra­mia­ją świat i na­gi­na­ją go do wła­snej woli. Wy­ssa­li z ziemi całą magię, wy­cię­li lasy. Two­rzy­li wła­sne chmu­ry – gęste, czar­ne i cięż­kie, pła­czą­ce kwa­śnym desz­czem. Po­cię­li świat na wą­skie paski i jak mnie – wy­naj­mu­ją temu, kto da wię­cej.

Sta­łam się służ­ką Mo­ne­ty i Mi­nu­ty. Wy­naj­mo­wa­na za mo­ne­ty na mi­nu­ty, luk­su­so­wa dziw­ka bo­ga­tych panów. Oto­czy­li mój dom murem, wy­be­to­no­wa­li pod­jazd, spra­sza­ją gości i wrę­cza­ją im ta­li­zma­ny. Na dzień, ty­dzień, mie­siąc. Ka­za­li zna­leźć moje sio­stry, sprze­da­łam je, znie­wo­li­łam, po­cię­li je jak mnie.

Nie wie­dzą tylko, że w głę­bi­nie czai się Wąż. Czeka na mnie. Ro­śnie, pęcz­nie­je od każ­dej łzy. Że pew­ne­go dnia unie­sie swój wiel­ki łeb ­ i wtedy zie­mia roz­stą­pi się pod ich sto­pa­mi, runą w dół, w dół, w dół, wi­ru­jąc, za­nu­rze­ni w bez­cza­sie i w bez­kie­run­ku, któ­re­go tak okrop­nie się boją, aż utoną w zupie z wła­sne­go stra­chu i zisz­czo­nych kosz­ma­rów. I zro­zu­mie­ją, że byli jak te de­li­kat­ne zmarszcz­ki na tafli mo­je­go je­zio­ra – tak nie­istot­ne, że aż nie­zau­wa­żal­ne. Wszel­ki ślad po nich za­gi­nie, a my bę­dzie­my wę­dro­wać po ich ko­ściach, aż świat znów się zie­le­ni.

Cze­kam na ten dzień, cze­kam z nie­cier­pli­wo­ścią. I widzę, i czuję, że jest on coraz bli­żej.