Cud bożego narodzenia

Stara Ys, choć nazwa mogła to sugerować, nie była pierwszą planetą skolonizowaną przez Ysan. Ustępowała miejsca Drugiej i Trzeciej Ys – tym jednak, podobnie jak macierzystej planecie kolonizatorów – nie dane było przetrwać do obecnych czasów, a nawet wiedza o ich niegdysiejszym położeniu w nieskończonym morzu Pustki zniknęła w pomroce dziejów, jeszcze przed Największą Wojną, która wniwecz obróciła wielkie cywilizacje i sprowadziła Zmierzch Bogów.

Po prawdzie, z tej wojny ocalało jedynie Imperium Ysan, co kazało traktować ich jak zwycięzców, jak jednak tego dokonali – nie wiadomo.

Wiadomo za to, że Stara Ys była miejscem, gdzie, prócz Uniwersytetu skupiającego najmędrszych i zarazem najbardziej zgrzybiałych uczonych imperium, znaleźć można było dosłownie wszystko, od obdarzonych trzema piersiami tancerek rozkoszy, przez starożytne artefakty ze smoczych kości, aż po handlarzy przysług, które bezsprzecznie stanowiły towar najcenniejszy i najbardziej niebezpieczny w obrocie. Trzeba było tylko wiedzieć, gdzie szukać.

Przez nieustanne wycie wiatru, będące typowym elementem sięgającej górskich szczytów dzielnicy portowej Starej Ys, przebijał się łoskot. Ktoś kołatał do drzwi przybytku Mamci Bou i robił to tak zapamiętale, że udało mu się zbudzić samą właścicielkę tego wielce szacownego lokalu, wklejonego między skład solonego mięsa a gorzelnię.

Kobieta otworzyła oczy – jedno zwyczajne o brązowej tęczówce, drugie, mechaniczne, zalane błękitem – owinęła się szalem zdobionym cekinami, opuściła pokój z marsowym obliczem i zatrzymała się przed drzwiami.

– Czego? – zakrzyknęła, nie otwierając.

– Mamciu, może wpuściłabyś mnie do środka? Wieje…

Mężczyźnie, który stał na zewnątrz, przyciskając do piersi zawiniątko, przerwał piskliwy rechot, głośniejszy niż zawodzenie wiatru.

– To nie przytułek, tylko uczciwy burdel! Pracownice są dostępne dziesięć godzin dziennie, na więcej nie zgadzają się związki zawodowe – ostatnie słowa wypowiedziała z nieskrywaną pogardą, wszak nikt tak nie utrudniał uczciwym przedsiębiorcom prowadzenia interesu, jak urzędy i zrzeszania pracownicze. Zwłaszcza tu, na planecie, która kochała wszelkie dekrety, obwieszczenia, normy czy regulacje.

Z drugiej strony nie było wierniejszych klientów od na co dzień zamkniętych w uniwersyteckich murach bakałarzów, śmierdzących tuszem, pergaminem i nieporadnością w obejściu z dziewkami.

– Mamciu, to przecież ja. Jork. – Mężczyzna nie ustawał w próbach. – Widzisz swoim błękitnym okiem, kto stoi za drzwiami.

– A żebyś wiedział! – żachnęła się Mamcia. – I nie po to je sobie sprawiłam, żeby otwierać każdemu, kto tuła się po nocy bez grosza.

– A skąd od razu założenie, że bez grosza? – obruszył się mężczyzna.

– Słyszałam to i owo. Zadałeś się z piratami…

– Poszukiwaczami.

– …a teraz uciekasz przed nimi od Złotej Ys. Tylko o twoim niecodziennym bagażu nikt nie wspominał. Tak czy inaczej, nie potrzeba mi tu tego rodzaju kłopotów, dopiero salon wyremontowałam – odparła kobieta i już gotowa była odejść od drzwi, kiedy z ust niepożądanego gościa padło to jedno słowo, na dźwięk którego wszyscy lichwiarze Starej Ys szczerzyli zęby i zacierali ręce:

– Otrzymasz prawo do przysługi – powiedział.

A trzeba wiedzieć, że umowa ustna była na Starej Ys równie ważna co pisana, zaś do przysług podchodzono z dosłownie śmiertelną powagą, pieczętując takie kontrakty szczyptą klątwy prewencyjnej, którą ściągnąć miał na siebie potencjalny wiarołomca w chwili, gdy jego zdrada by się urzeczywistniła.

– Przysługa – prychnęła Mamcia Bou, choć jej biologiczne oko lśniło blaskiem chciwości. – A czego to bym mogła od ciebie chcieć?

Jork wówczas uśmiechnął się szelmowsko i mocniej ścisnął zawiniątko.

– A kto powiedział, że ode mnie?

– Ujmijmy sprawę prosto: wybrałeś się na Rubieże z trzema szemranymi typkami, spośród których jeden jest prawdziwym bogobójcą, pomogłeś im zabić boginię wcieloną w kapłankę matriarchalnego kultu, a później porwałeś jej dziecko? – Kobieta odkorkowała karafkę i napełniła dwa kieliszki karminowym płynem. Jeden postawiła przed sobą, drugi podsunęła Jorkowi.

– To nie do końca tak. Na statek trafiłem… przypadkiem. – Cherlawy młodzian wodził wzrokiem, jakby chciał dojrzeć chwilę dawno minioną, zasłoniętą woalem pijackiej niepamięci. – Że bogobójca jest w załodze, połapałem się dopiero po fakcie. – Spojrzenie ludzkiego oka Mamci Bou wystarczyło mu za komentarz. – A bogini opętała kapłankę, ale w ogóle wcześniej tego nie zakładaliśmy… To znaczy ja nie zakładałem. – Jakkolwiek Jork próbowałby się wytłumaczyć, wychodził na durnia. – Ten wielki, z toporem, odrąbał jej głowę. Zabraliśmy ciało na statek, żeby…

– Sprzedać ekstraktorom. Wiem jak pozyskuje się esencję – weszła mu w słowo Mamcia Bou, postukując palcem w błękitne mechaniczne oko. – Przejdź do rzeczy, jak to było z dzieckiem? – Zerknęła na sofę przy kominku, gdzie spał mały chłopiec. Nie wyglądał na noworodka. – Twoje? – zapytała, uśmiechając się dwuznacznie.

– Jak niby… – zaczął Jork, po czym wzdrygnął się z odrazą. – Nie! Jakbym mógł! Nie jestem nekrofilem! – Ale pozostali członkowie załogi, dodał w myślach. po nich można się wszystkiego spodziewać. – W cztery miesiące dopłynęliśmy do Złotej Ys. Wcześniej nawet nie zaglądałem do ładowni, ale kapitan kazał mi wytaszczyć ciało. Poszedłem tam i… nie wiem dlaczego to zrobiłem… uniosłem wieko skrzyni. – Mężczyzna zapatrzył się w nieokreślony punkt, przełknął głośno ślinę i zaczął kiwać głową. – Ona leżała tam, ciężarna. Kiedy pakowaliśmy ją do skrzyni, nie było śladu po… Ona nie żyła, ale dziecko urosło w niej. Poruszało się w łonie. Nie wiedziałem, co robić. Ale wiedziałem, że jeśli nic nie zrobię, oni je zabiją. Zabiją dziecko. Nie jestem przecież potworem, musiałem je uratować! Znalazłem nóż. Rozciąłem brzuch. Mały nie płakał. Nie płakał, tylko patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami, a potem spojrzał w kierunku ciała matki. – Jork był blady niczym lico upudrowanej szlachcianki, wydawało się, że zaraz spadnie z krzesła. – Przystawiłem go do nabrzmiałej od mleka piersi matki. Ona była martwa…

– Co to była za bogini?

– Famni. Ta, która ma coś przeciwko mężczyznom, o ile zdążyłem się zorientować.

Mamcia Bou pokiwała głową. Wiele z jej pracownic wyznawało ten kult, chociaż kierowało swoje modły do mroczniejszej strony bóstwa, które miało dopomóc w spędzaniu płodów i chronić przed wstydliwymi chorobami.

– Patronka płodności, urodzaju i kwitnącego życia – stwierdziła. – Ma to swój pokraczny sens. Dlatego dzieciak jest taki duży.

Jork przytaknął.

– Rośnie w oczach.

– I jak rozumiem – kobieta ułożyła się na oparciu i splotła palce na podołku, co oznaczało, że przyszedł czas, by przejść do interesów. – …zależy ci na tym, by je ochronić.

Mężczyzna sięgnął po kielich, ale Mamcia Bou wstrzymała go ruchem dłoni.

– Umowę chcę zawrzeć bezpośrednio. Przysługa za przysługę. No, wstawaj mały. Wiem, że udajesz i się nam przysłuchujesz.

Dziecko leżące na sofie otworzyło oczy. Podniosło główkę, popatrzyło przez chwilę na Jorka, a potem zeszło na podłogę i w kilku krokach dotarło do stołu. Mamcia Bou wyciągnęła ku niemu ręce i posadziła na kolanach.

– Masz, tylko łyczek – powiedziała, podstawiając mu kielich.

Mały bóg umoczył usta w zakrapianym esencją napitku. Tyle wystarczyło. Resztę Mamcia Bou wciągnęła jednym haustem.

– Potrzebuję lustrzanych drzwi – wyrzucił z siebie Jork, kiedy już otrząsnął się z zaskoczenia.

Kobieta z trudem powstrzymała wybuch śmiechu, nie chcąc zbudzić śpiących dziewek.

– I czego jeszcze? Może załatwić ci audiencję u Najwyższej Kapłanki?

– Nie. To załatwię sam.

Mamcia Bou znała Jorka od dłuższego czasu, jeszcze nim rozpoczął swoją niefortunną i przedwcześnie zakończoną przygodę ze studiami na Uniwersytecie. Jej przybytek był jednym z pierwszych miejsc na mapie Starej Ys, które odwiedził bystry chłopak z talentem do pakowania się w kłopoty – i szybko zostawił tu większość pieniędzy, którymi miał opłacić czesne.

Jednak równie szybko okazało się, że poza wspomnianymi talentami i zapałem do nauki, który gasł w miarę kolejnych partii materiału wyuczonych na pamięć, Jork posiadał inne zdolności, mogące uratować stan jego kieszeni.

Gdy zasypiał, potrafił zwrócić metafizyczne oko na zewnątrz, a prócz tego był w stanie podźwignąć duchowe ciało i poruszać się nim po astralnej płaszczyźnie bytu. W takiej postaci mógł zobaczyć oraz usłyszeć to i owo, samemu przy tym nie będąc zobaczonym ani usłyszanym. To pozwalało mu zdobyć towar niemal tak cenny jak przysługi – informacje.

Zajęcie to było, co prawda, niepozbawione ryzyka, ale przy odrobinie ostrożności i trafnie dobieranych klientach, mógł związać koniec z końcem. Jeśli ktoś w spokoju chce dożyć swoich dni, to najważniejsze jest nieporywanie się na rzeczy, które są ponad siły.

Tak jak wślizgnięcie się do sypialni Najwyższej Kapłanki bogini Famni, nad czym właśnie intensywnie myślał, unosząc się w astralnej postaci kilka metrów nad bombardowanym deszczową kanonadą dachem przybytku Mamci Bou. Setki mikroskopijnych kropel wody przelatywały przez Jorka, ale jedyne co czuł, to lekkie łaskotanie. Zawirował w powietrzu, chcąc objąć spojrzeniem całe miasto.

Starożytne mury Uniwersytetu – rdzawoszare, kiedy przyglądać się im biologicznymi oczami – mieniły się kolorami tęczy dzięki resztkom zaklętej w nich pradawnej magii. Nad dormitorium snuła się para duchów. Co i raz któryś z nich zniżał lot i zerkał przez okno na śpiących studentów. Najpewniej, zwerbowane tuż po wydaleniu Jorka, pilnowały, by nikt już nie wykorzystał podróży astralnych do zdobywania pytań egzaminacyjnych, zerkając przez ramię w notatki niczego nie podejrzewających profesorów.

Bliżej, w dolinie, skryte przed wiatrem, rozciągały się budynki mieszkalne. Rezydencje z ogrodami należące do tutejszej elity. Piętrowe domy kupców, z jaskrawo malowanymi szyldami zapraszającymi do sklepów na parterze. Nędzne chałupiny rybaków nad wiecznie żółtą rzeką, świecącą w płaszczyźnie astralnej niczym złota wstęga – ponoć wiele pomniejszych bóstw w niej utopiono podczas Zmierzchu Bogów. Wreszcie niewyróżniające się małe domki o przysadzistych dachach, będące własnością tych, którym wiodło się lepiej niż nędznie, ale o wiele gorzej niż dostatnio. Tych budynków było najwięcej, wspinały się aż na wzgórza.

Nad domostwami pojawiały się z rzadka senne powidoki, wychodzące z głów śpiących, z ich osobistych światów, przebijając na płaszczyznę łączącą jawę i sen. Jork dostrzegał w nich zmagania z codziennością, obawy i pragnienia. Seks, władza, pieniądze – i znowu seks, władza, pieniądze… A gdzieś między nimi marzenia o przygodzie, o ponownym odkryciu miejsc dawno zapomnianych, o smokach wielkich jak księżyce, przemierzających kosmiczną przestrzeń, które nawet pod postacią mar utkanych ze świateł i cieni wzbudzały podziw oraz strach.

Pomyśleć, że kiedyś Jork snuł podobne marzenia. Wystarczyła jedna wyprawa na Rubieże, by zrozumiał tych, którzy ograniczali się w pragnieniach do pełnego trzosu, pięknego posłania i ciepłej dziewki u boku… czy jakoś tak.

Niewyróżniające się domy zwykłych ludzi wypełniły dolinę niczym wielkie, szaro-ceglane jezioro. Okalały dzielnicę świątynną, pełną dziesiątek kramów bogów starych i nowych, które wyrosły niczym grzyby po deszczu, gdy ludzie zrozumieli, że w walce z trudami codzienności, nieprzewidywalnym losem i stale umykającym czasem, nieubłaganie odmierzającym dni do końca ich żywota, potrzebują wsparcia – nawet jeżeli był nim tylko pusty rytuał, obrządek, błagalna formułka powtarzana niczym mantra przez chór głosów tak długo, aż ich zlęknione dusze nie zaznają spokoju. Ale trafiali się też prawdziwie wierzący.

Jak kapłanka Famni zaczytana w starych przepowiedniach, przez którą Jork znalazł się w obecnej sytuacji. Nie wiedział, jak wygląda jej świątynia, ale noce na Starej Ys o tej porze roku były prawie tak długie, jak dni, a te należały do najdłuższych w całym Imperium Ysan, bo planeta z mozołem zataczała kręgi wokół własnej osi, jakby rzeczywiście lata młodości miała już dawno za sobą.

Rzucił okiem jeszcze na dzielnicę uciech – tak bliską, że w pokojach, gdzie nadal paliło się światło, mógł dostrzec nagie piersi pracujących na nocną zmian kurtyzan. Prześlizgnął spojrzeniem po dzielnicy portowej, gdzie prócz przybytku Mamci Bou można było znaleźć wiele innych, unikalnych miejsc handlu i wymiany. Zerknął na składy świecące złotem, błękitem, bielą i zielenią tam, gdzie przechowywano esencję lub szczątki smoków, z których wydobywali ją ekstraktorzy na Złotej Ys.

Powiódł wzrokiem wyżej, ku szczytom wzgórz, gdzie cumowały galery przemierzające morze Pustki. Port nigdy nie zasypiał. Statki wciąż odpływały i przybywały. Jork obserwował chwilę ten podniebny taniec, aż rozpoznał jedną z bander. Wzdrygnął się mimowolnie i prawie przypłacił to powrotem do ciała, przezwyciężył jednak niewidzialną siłę ciągnącą jego astralną postać ku biologicznej powłoce.

Już tu przybyli, więc miał niewiele czasu.

Świątynia Famni nie należała do najokazalszych budowli w dzielnicy, ale bez wątpienia była jedną z najczystszych. Miła odmiana wobec innych, unurzanych we krwi i cuchnących zwierzęcymi odchodami, dusznych od dymu łojowych świec albo zapachu kadzidła, lub przepełnionych wonią potu ludzkich ciał po niedawno zakończonej orgii. Choć pot, a także krew, dałoby się wyczuć i tu – na dolnych poziomach, gdzie akuszerki przyjmowały porody. Wszak Famni była boginią płodności i szczęśliwych narodzin. Między innymi.

Jork, jako człowiek nauki, nie przykładał wagi do bóstw i ról, jakie przypisywali im ludzie. Bogowie istnieli, a jakże, jednak dla niego byli nie bardziej interesujący niż smoki czy chochliki, które również stanowiły źródło esencji. W zasadzie bóstwa podczas studiów zajmowały go najmniej ze wszystkich istot, bo – jak wtedy sądził – już wyginęły. Teraz, kiedy doświadczenie zmusiło go do rewizji tego założenia, żałował, że nie poświęcił czasu na zgłębianie tajników religii wszelakich.

Przeszukał już dwa górne piętra świątyni, gdzie znajdowały się prywatne komnaty kapłanek, ale w żadnym z pomieszczeń nie znalazł nic wyróżniającego je na tle innych. Kierując się na kolejne piętro, zaczynał nabierać wątpliwości. Co jeśli famnistki składały śluby ubóstwa i nie rozpozna Najwyższej Kapłanki? Albo jeżeli mieszkała poza świątynią? Będzie snuł się tutaj do świtu? Nie przygotował się do tej wyprawy, tak naprawdę nic nie wiedział ani o tym miejscu, ani o tej, której szukał.

Pogrążony w myślach pokonał schody i wpłynął na korytarz, prawie wpadając na dwóch spacerujących strażników. Przepłynął między nimi niczym zjawa, nie poruszywszy choćby atomu. Był spokojny, przecież nie mogli go zobaczyć.

A wtedy spojrzał w twarz jednego z nich.

Nie było to oblicze człowieka. Trupioblada skóra, brak nosa i uszu, ale najgorsze były oczy. Wiele par różnych rozmiarów kul krwistego koloru wyglądających jak gładko oszlifowane rubiny, rozsianych asymetrycznie powyżej ust. Patrzyły prosto na Jorka. Każda z powiek mrugała we własnym rytmie, niezależnie od pozostałych, co jeszcze dodawało obcej twarzy upiornego wyrazu.

Drugi strażnik był taki sam.

Jork zamarł i przełknął metafizyczną ślinę. Niewidzialna siła ścisnęła jego astralne ciało. Poczuł, że zaraz porwie go z miejsca, by wtłoczyć na powrót do fizycznej powłoki, której nie powinno opuszczać. Nie to było jednak największym zmartwieniem Jorka. W jednej sekundzie z dawno zakurzonej szufladki w umyśle mężczyzny, gdzie zmagazynowana była akademicka wiedza o najrzadszych gatunkach istot rozumnych zamieszkujących planety za granicami Imperium Ysan, wyskoczył rękopis zatytułowany „Taen-Gha”.

Planeta na Rubieżach, w większości pokryta zdradliwymi bagnami lub równie nieprzyjaznymi łańcuchami gór, zamieszkana przez gatunek humanoidalnych drapieżników o relatywnie wysokiej inteligencji. Taenghanie byli niemowami, choć bez trudu przychodziło im opanowanie i rozumienie Ysańskiego języka. Ale najważniejsze były oczy. Taenghanie widzieli dzięki nim jednoczenie świat fizyczny, jak i płaszczyznę astralną. Oraz parę innych wymiarów, co w obecnej sytuacji nie miało istotnego znaczenia.

Jork został dostrzeżony. Czuł, że jeśli wykona choćby ruch, w mgnieniu oka wróci do pokoju, w którym zasnął i wybudzi się ze snu. Musiał się uspokoić i spróbować porozumieć. Musiał…

Spadła na niego siatka usiana kościanymi paciorkami, rzucona przez jednego ze strażników. Opalizujący materiał zamiast przeniknąć przez duchową postać Jorka, oplótł się wokół niego i pechowiec wisiał teraz dwie stopy nad podłogą owinięty jak wędzona szynka.

Smocza sieć. Do tej pory tylko słyszał o tej broni i uważał ją za bajki. Kolejny raz przyszło mu przyznać przed sobą, że niemożliwe jest takie tylko do czasu, aż boleśnie się urzeczywistni.

Gdy drugi ze strażników wyciągnął połyskujący zielenią kościany nóż, Jork już nawet się nie zdziwił. Gdyby był w biologicznym ciele, pewnie ze strachu straciłby przytomność. Według miejskich legend szeptanych ukradkiem przez tych, którzy potajemnie zgłębiali arkana zakazanych przez Uniwersytet podróży astralnych, takie ostrze było w stanie dosięgnąć duszy.

Wszystkie złe decyzje, kiepskie plany i nietrafione wybory, które zaprowadziły go do tego miejsca, przewinęły się przed oczami Jorka, krzycząc „To twoja wina! Sam się w to wpakowałeś!”, kiedy desperacko próbował przypomnieć sobie jedno imię, mogące go uratować.

Czy w ogóle je kiedyś słyszał? Czy przedstawiła się mu? Czy ktokolwiek wypowiedział je w jego obecności? Może podczas pierwszego spotkania, jeszcze na statku? A może później? Może słyszał je w nocy, kiedy śledził ją pod postacią ducha – ledwie dające się dosłyszeć, łatwe do pomylenia z szumem wiatru i dźwiękiem kropel lodowatej wody ściekających ze stropu jaskini wprost do podziemnego jeziora.

Nóż był coraz bliżej. Połyskiwał, łaknąc ofiary.

Jak Jork wpakował się w coś takiego? Mógł bardziej przykładać się do nauki. Mógł nie upić się i nie przystać na propozycję kapitana, który zawlókł go na statek, nim Jork zdążył wytrzeźwieć. Mógł pozwolić, by oddali dzieciaka ekstraktorom, zgarnąć swoją dolę i spróbować wrócić na studia – zamiast tego zaraz zginie. A przecież chciał tylko porozmawiać!

Strażnik zrobił zamach. Ostrze błysnęło.

– Ihmeti! – krzyknął Jork z całych sił, gdy w nagłym olśnieniu, tuż przed śmiercią, przypomniał sobie imię kapłanki. – Przynoszę wieści o Ihmeti!

Nóż zatrzymał się o włos od duchowego ciała mężczyzny.

– Mam informację o niej i tym, co stało się na Rubieżach. Oraz o tym, co stamtąd zostało przywiezione. To na pewno zainteresuje Najwyższą Kapłankę! – kontynuował, w nadziei, że ostatnia desperacka próba uratowania własnej skóry się powiedzie.

I nie pomylił się.

Pierwszy strażnik zastygł w bezruchu, ściskając nóż, nadal gotowy do ataku. Drugi spoglądał to na kompana, to na schwytanego człowieka i nic nie mówiąc – jak to Taenghanie – ruszył bezszelestnie w kierurunku drzwi do komnaty.

Po chwili wrócił, prowadząc ducha kobiety.

Umiejętność opuszczania swojego ciała stanowiła rzadki dar. Objawiał się bez względu na płeć, rasę czy pochodzenie. Nie można było go odziedziczyć. Nie sposób znaleźć powiązania między nim a domieszką krwi starych rodów, która płynęła w żyłach wielu posiadaczy innych, niecodziennych zdolności. Stwierdzić z pewnością można było tylko tyle, że niektórzy potrafią oddzielić we śnie ducha od ciała – choć nie wiadomo dlaczego.

Wielu z tych, którzy to potrafili, zarzekało się, że każdy może opanować tę sztukę przy odpowiedniej motywacji, wytrwałości i szczerym pragnieniu. Inni twierdzili, że kluczem jest nieustanna, wszechogarniająca chęć ucieczki od wszystkiego i wszystkich. W tym od samego siebie.

Jork mógł się z tym zgodzić. Całe lata uciekał. Najpierw krył się w ramionach matki szepczącej mu do ucha opowieści o szlachetnych bohaterach, księżniczkach zamkniętych na bezludnych planetach i przedziwnych stworzeniach żyjących gdzieś tam, na Rubieżach. Później wykradał się do biblioteki i przenosił się do światów opisanych w księgach przez wielkich podróżników. To samo pragnienie zabrało go z rodzinnej posiadłości na Starą Ys, do Uniwersytetu pełnego wiedzy o innych krainach.

Ale i stamtąd chciał uciec. Ciągnęło go do tanich karczm i podejrzanych jam hazardu, gdzie poznawał opowieści marynarzy, zazdroszcząc odwagi, która pchała ich do działania, oraz siły pozwalającej im wyjść cało z opresji.

W końcu uciekł tak daleko, że nie widział drogi powrotu.

A teraz miał przed oczami ducha Najwyższej Kapłanki wyciągniętego z ciała przez Taenghanina, jak gdyby wystarczyło tylko chwycić kogoś za rękę, by zabrać go na przechadzkę po astralnej płaszczyźnie bytu.

– Widzę, że jesteś zaskoczony – przemówiła kobieta, posyłając skrępowanemu Jorkowi władcze spojrzenie. – Próbowałeś zakraść się podstępem do mojej głowy, nędzniku!

– Nie… To znaczy tak, próbowałem, ale…

– Wiesz, na czym polega moc sztyletu Taenghan? – przerwała mu, gdy usiłował dobrać najodpowiedniejsze słowa. – Nie zabija duszy, choć większość tak sądzi. To ostrze przecina niewidzialną nić, która łączy cię z ciałem, a co za tym idzie, z tym światem. Nie jest wiadome, co dzieje się wtedy z odciętymi duszami, ale zaręczam, to los gorszy od śmierci. Będziesz mógł sam się o tym przekonać, jeśli nie wprawisz w ruch języka, więc mów! Przysyła cię Ihmeti. Jaką niesiesz wiadomość?

– Ona… – Musiał to powiedzieć. Musiał powiedzieć o wszystkim. Prawie wszystkim. Nie było innego wyjścia, które odsunęłoby od niego opalizujące ostrze. – Nie żyje. Zginęła na Rubieżach.

– Doprawdy? Nie żyje – powtórzyła Najwyższa Kapłanka. Nie wyglądała na zagniewaną, raczej na zaskoczoną.

– Ale nim to się stało przyzywała boginię i… – Jork uznał, że woli ominąć fragment o tym, jak jeden z jego niegdysiejszych towarzyszy pozbawił głowy ciało opętanej kapłanki. – Na świat przyszło dziecko. Chłopiec.

– Gdzie on jest? Też zginął? – dopytywała Najwyższa Kapłanka, która, choć usiłowała nad sobą panować, nie mogła ukryć ekscytacji. Emocje nie były łatwe do stłumienia, kiedy brakowało fizycznego ciała. Duchowa emanacja zadrżała niczym płomień.

– Chłopiec jest… bezpieczny. Ale szukają go piraci. – To mnie szukają, poprawił się w myślach.

Chociaż czy aby na pewno? Skąd mieliby wiedzieć o dziecku? Jeżeli nie przyjrzeli się zwłokom przed spotkaniem z ekstraktorami, była szansa, że ich pojawienie się na Starej Ys stanowiło dzieło przypadku. Lub planeta była ich sprawdzonym przystankiem, miejscem, gdzie szukali nowych zleceń. W końcu Jork po raz pierwszy spotkał ich właśnie tutaj.

Szukali go, ta informacja dotarła nawet do uszu Mamci Bou, ale jaką miał pewność, że to ze względu na dziecko? Może chcieli zwerbować go do kolejnej akcji albo kierowała nimi pokrętna etyka zawodowa nakazująca przekazać mu obiecaną część zapłaty?

Dlaczego, do licha, nie pomyślał o tym wcześniej?!

– Rozumiem. – Najwyższa Kapłanka milczała przez dłuższy czas. W końcu pokiwała głową, a żar jej emocji przygasł. – A ty chcesz znaleźć mu schronienie. Dobrze zrobiłeś, że tutaj przyszedłeś.

Dała znak drugiemu strażnikowi. Opalizujący sztylet zniknął w pochwie u pasa Taenghanina, a sieć oplatająca Jorka zwolniła uścisk i spadła na podłogę ze stukotem kościanych koralików.

– Zajmiesz się nim? – zapytał jeszcze Jork, szukając potwierdzenia swoich przypuszczeń. – Ochronisz go? Ja nie nadaję się do tego. Ledwie umiem siebie utrzymać przy życiu.

– Zrobię to, co powinna zrobić Najwyższa Kapłanka Famni – odparła twardo kobieta. – Przyprowadź go o zmierzchu, po wieczornym nabożeństwie – rozkazała, a jej sługa, nie czekając na odpowiedź, pchnął intruza otwartą dłonią, która parzyła niczym ogień.

Niewidzialna nić łącząca mężczyznę z ciałem zwinęła się w jednym momencie. Mury, parki, świątynie, domostwa mignęły przed oczami Jorka, zlewając się w jedno i już po chwili był w łóżku, w fizycznej powłoce, i cały zlany potem przyciskał ręce tam, gdzie Taenghanin dotknął jego astralnej postaci.

Kształt sześciopalczastej dłoni odbijał się czerwienią na bladej skórze.

Wieczorne nabożeństwo w świątyni Famni trwało przeszło trzy godziny, w trakcie których – na przemian z podniosłym, piskliwym śpiewem dewotek – rozbrzmiewał płacz nowo narodzonych dzieci. Wtórowało im nieustanne wycie wiatru i grzmoty piorunów kulistych przetaczających się przez nieboskłon.

Kiedy zakończyła się ostatnia aria noworodków, kapłanka zgasiła część świec, a ludzie wytoczyli się z ław do wyjścia. Świątynia pustoszała w takt ich kroków. Tylko dwie osoby – kobieta owijająca głowę i twarz chustą, oraz siedząca obok niej dziewczynka owinięta pasteloworóżowym szalem – zostały na swoich miejscach.

Kiedy w świątyni nie było już nikogo poza nimi, z wejścia ukrytego za ogromną statuą Famni – bogini-matki o pełnych biodrach i trzech piersiach – wyszła Najwyższa Kapłanka. Dwa chochliki, jak mikroskopijne żółte słońca unoszące się nad jej ramionami, rzucały światło na pogrążony w półcieniu ołtarz.

W tej świątyni nie składano ofiar ze zwierząt ani ludzi, choć rytuał ku uwielbieniu bogini-matki był równie obrzydliwy jak wiele mu podobnych. W trakcie ceremonii kapłanka spożywała napój z dwóch kielichów. W jednym było kobiece mleko. W drugim – krew miesięczna. Obydwa symbolizowały naturę Famni. I, na szczęście, obydwa zostały już zabrane.

Kobieta z dziewczynką wstały z miejsc i ruszyły z wolna w kierunku ołtarza. Gdy były w połowie drogi, starsza ściągnęła chustę i starła krzykliwy makijaż z twarzy.

– Wybrałeś ciekawy strój na to spotkanie – zadrwiła Najwyższa Kapłanka.

– Wolałem się nie wyróżniać – odparł Jork. – Widok mężczyzny to chyba rzadkość w tym miejscu.

– To ten chłopiec? – zapytała, stanąwszy przy ołtarzu. – Duży. Mówiłeś, że kiedy przyszedł na świat?

– Szybko rośnie.

– Istotnie – kobieta zmrużyła oczy. – Niech podejdzie, chcę mu się lepiej przyjrzeć.

Chłopiec – można byłoby dać mu pięć lat – spojrzał pytająco na Jorka, a ten kiwnął głową i popchnął go delikatnie w kierunku Najwyższej Kapłanki. Drobnymi kroczkami dziecko pokonało dzielący ich dystans, a kobieta obeszła ołtarz, nachyliła się nad jego twarzyczką i wpatrywała się przez dłuższą chwilę, jakby chciała wyczytać z niej prawdę.

– Ma jej oczy, usta i nos. Tak, to syn Ihmeti. – Wyprostowała się i ścisnęła jego bark. Krew pojawiła się tam, gdzie długie, pozłacane paznokcie przebiły skórę, ale chłopiec nawet nie jęknął. – Możecie się pokazać – zawołała, a z wejścia ukrytego za posągiem wychynęło trzech mężczyzn.

Pierwszy, z mechaniczną ręką, poza tym szczegółem wyglądał zwyczajnie. Drugi, postawny i poruszający się z gracją właściwą dla tych, w których żyłach płynęła domieszka krwi starych rodów, nosił dwa rewolwery u paska. Trzeci, półkrwi Ysanin będący istną górą mięśni, dźwigał ogromny czarny topór. Rączka, Kapitan i Farrten’ah – zabójca bogów.

– Jak widzisz, nie jesteś jedynym mężczyzną, który postanowił dziś pomodlić się do Famni – rzucił Kapitan, uśmiechając się półgębkiem. – Przysporzyłeś mi zmartwień, Jork. Zniknąć tak niespodziewanie i to z czymś, jak zgodnie donosili portowi żebracy, tak cennym… Ale koniec końców dobrze się złożyło. Mieliśmy okazję zawrzeć nową umowę.

Jork zacisnął szczęki. Uczynił krok do przodu, ale jedno spojrzenie na rękojeści rewolwerów, które potrafiły w mgnieniu oka pojawić się z dłoniach kapitana, ostudziło jego zapał.

– Obiecałaś go chronić! – krzyknął, patrząc w oczy kapłance. – To dziecko twojej bogini!

– Masz czelność zarzucać mi kłamstwo? W moim domu?! – głos kobiety rozszedł się echem po wnętrzu świątyni. – Obiecałam, że zrobię to, co powinna zrobić Najwyższa Kapłanka – dodała, już ciszej, z wyrazem triumfu odmalowanym na twarzy. – A tak się składa, że martwi bogowie są o wiele bardziej przydatni ludziom niż żywi. Sądziłeś, że wychowam to dziecko, tego… mężczyznę – to słowo wypowiedziała z nieskrywaną pogardą – i z radością oddam mu wszystko, na co kobiety pracowały przez pokolenia?

W normalnych warunkach Jork by się z nią zgodził. Najwyższa Kapłanka prezentowała zrównoważone i iście pragmatyczne podejście. Obecnie bogowie – nie ci rozgromieni przed wiekami, stąpający niegdyś po tysiącu planet, ale ci istniejący w ludzkich głowach jako wyobrażenia, wykładnia zasad moralnych, źródło odwagi czy otuchy – byli całkiem użyteczni w odróżnieniu od swoich pierwowzorów, stanowiących prawdziwe niebezpieczeństwo.

Ale to nie usprawiedliwiało dzieciobójstwa. Nie w oczach Jorka.

– Ihmeti chciała…

– Ihmeti była fanatyczką. Tacy też są potrzebni, o ile dają sobą kierować. Ona jednak wolała działać na własną rękę. Nie zastanawiało cię to, czemu pojedyncza kapłanka wynajmuje bandę oprychów… bez urazy, Kapitanie…

– W żadnym wypadku – wtrącił Kapitan i ukłonił się kurtuazyjnie.

– …i samotnie wyrusza na Rubieże?

– To dlatego ściągnęłaś Taenghan. Przed nią mieli cię chronić, na wypadek, gdyby się jej powiodło – rzucił Jork oskarżycielsko, ale już bez entuzjazmu.

Chłopiec, mimo krwawiącej rany, trwał w bezruchu. Patrzył to na Jorka, to na kapłankę, i nic nie mówił. Nie wydawał najmniejszego dźwięku. Prawie nie oddychał. Był spokojny.

– Nie musisz na to patrzeć – wtrącił się Kapitan. – Idź, nie będziemy cię szukać. Jestem w stanie zrozumieć, czemu tak postąpiłeś. Może, kiedy byłem młodszy, zrobiłbym tak samo… A może nie – zaśmiał się, a olbrzym chwycił topór oburącz. – Jesteś miękki, Jork. Ale pokazałeś też, że masz jaja. Moja propozycja jest nadal aktualna. Dołącz do nas na stałe. Tylko jeśli znów wywiniesz taki numer…

Jork posłał ostatnie spojrzenie chłopcu i odwrócił się na pięcie, nie czekając, aż Kapitan skończy. Opuszczał świątynię śpiesznym krokiem, prawie biegł, by znaleźć się poza jej murami, nim czarny topór spadnie na kark dziecka. Wypadł na targane wiatrem uliczki Pierwszego Ysenburga i co sił w nogach uciekał jak najdalej od świątyni, choć czuł, że jego nogi są jak z waty.

Wyciągnął z kieszeni odłamek lustrzanego szkła i spojrzał na swoją kamienną twarz, którą chciał utrzymać jak najdłużej, na wypadek ciekawskich oczu. Miał dobry powód do pośpiechu – nie wiedział jak długo będzie mógł się powstrzymywać od okrzyku radości.

W końcu wszystko poszło zgodnie z planem.

Kiedy poprzedniej nocy wrócił – rzecz jasna, tylko duchem, wszak jego fizyczne ciało nie ruszyło się z łóżka o krok – z wymuszonej audiencji u Najwyższej Kapłanki, długo nie mógł zasnąć. I to wcale nie przez piekący odcisk sześciopalczastej dłoni. Myśl o kolejnej przeprawie, jeszcze trudniejszej niż ta, którą miał za sobą, nie pozwalała mu odpłynąć w sen.

Gdy obudził go dotyk małej dłoni na policzku, było prawie południe. Chłopiec – Jork powstrzymywał się przed nadaniem mu imienia, w końcu nie planował się do niego przywiązywać – wyraźnie urósł przez noc. Ale to dobrze. Stał się bardziej podobny do matki.

– Pospiesz się – ponaglała go Mamcia Bou stojąca w progu pokoju. – Myślisz, że przewodniczka będzie tu cały dzień?

– Sam bym sobie poradził – odparł, naprędce zakładając spodnie i koszulę.

Mamcia Bou zaniosła się śmiechem tak gromkim, że prawie wypadło jej błękitne mechaniczne oko.

– Umiesz przespacerować się we śnie, ale nie strugaj bohatera. Do takiej roboty potrzeba fachowca. Pamiętaj tylko… – rozpoczęła z poważną miną.

– Nic nie wiedziałem, nic nie słyszałem – dokończył za nią. – A tych drzwi, to w ogóle nie ma w twojej piwnicy i nigdy nie było, bo tu nawet nie ma żadnej piwnicy. I w ogóle pierwszy raz tu jestem, przejazdem.

– To nie jest pora na żarty. – Zgromiła go spojrzeniem, przy czym błękitne oko rzeczywiście aż zaiskrzyło od wyładowań, więc Jork uznał, że najlepiej będzie się zamknąć.

Poprowadziła ich korytarzem do pomieszczeń zarezerwowanych dla pracownic, a potem schodami w dół, z dala od tej części budynku, w której mogliby zostać przypadkiem zauważeni.

Za oświetlenie mając jedynie kaganek niesiony przez Mamcię Bou, zeszli do piwnic. Pokonali krótki tunel wypełniony beczkami z winem, które stanowiło niezbędne wyposażenie podobnych miejsc, potem kolejne schody, wiodące spiralą w dół, wyglądające na starsze niż reszta budynku, aż stanęli przed okrytym płachtą prostokątem.

Opodal czekała na nich przewodniczka skrywająca oblicze pod obszernym kapturem.

Gdy tylko Jork się zatrzymał, obwiązała go w pasie liną koloru krwi, której drugi koniec owinęła wokół swojego nadgarstka.

– Kiedy wejdziesz, musisz być skupiony na celu. Odnaleźć to, czego szukasz i nie zapomnieć, kim jesteś. Pamiętaj, że to, co zobaczysz, nie jest prawdziwe, ale może cię skrzywdzić – mówiła, malując znaki na jego ciele i dłoniach. – Będę do ciebie mówić. Wracaj jak najszybciej. Jeśli coś zacznie się dziać, uciekaj.

Skończyła przygotowania i ściągnęła płachtę, odsłaniając wysokie lustro w ramie wykonanej ze szkła.

– Stańcie przed nim. Ty razem z dzieckiem. Przypatrz się jego odbiciu.

Mężczyzna wykonał polecenie, a chłopiec postąpił tuż za nim.

– A co pote… – Jork nie zdążył dokończyć, kiedy przewodniczka pchnęła go w kierunku lustra.

Zacisnął powieki i zasłonił twarz rękoma w obronnym geście, instynktownie broniąc się przed uderzeniem o taflę szkła. Jednak do niczego takiego nie doszło. Gdy ponownie otworzył oczy, stał przed lustrzanymi drzwiami, a czerwona lina oplatała go w pasie, ciągnąc się w kierunku lustra i znikając na jego powierzchni.

Mimo nadziei, że sprawy pójdą gładko, był sam.

– Rób co trzeba i wracaj – głos przewodniczki rozbrzmiał we wnętrzu jego głowy.

– Nie ma tu nikogo. Muszę iść dalej.

– To nie jest dobry znak – przestrzegała go. – Zawróć. Nie zawsze się udaje.

– A czy będę miał drugą szansę?

Kobieta zamilkła na kilka uderzeń serca.

– Nie w tej samej sprawie. Na to życzenie drzwi zawsze odpowiedzą tak samo.

Dla Jorka oznaczałoby to tyle, że musi wspiąć się na schody i tam kontynuować poszukiwania. Szybko pokonał spiralę stopni, pchnął klapę oddzielającą ją od piwnicy i wyszedł… W rodzinnej bibliotece?

Pamiętał ten zapach. Pamiętał regały zapełnione cennymi księgami, głównie nabytkami jego babki i prababki, pnące się tak wysoko, że by sięgnąć do najwyższych rzędów potrzeba było windy. Pamiętał stół, przy którym siadał, by czytać. Nawet książkę pozostawioną na jego blacie pamiętał – „O naturze smoków” pióra…

– Jorkwell! – głos ojca brzmiał jak salwa oddana z armaty. Uderzenia podkutych butów o marmurową posadzkę niosły się echem po domu i docierały nawet tu, do biblioteki. – Nie ominą cię zajęcia z szermierki! Nie chowaj się, wyjdź sam, jak mężczyzna!

Jak można mówić w ten sposób do ośmiolatka?

Mały Jork poczuł, że drżą mu kolana. Po to tutaj przyszedł: aby schować się, ukryć przed ojcem.

– Jork, pamiętaj, kim jesteś – kobiecy głos odezwał się w jego głowie. – Uniwersytet. Stara Ys. Famni… Czy coś ci to mówi? Czy przypominasz sobie, skąd wzięła się lina okalająca cię w pasie? Spójrz w lustro, zobaczysz znaki na twojej twarzy.

W bibliotece było lustro. Znajdowało się obok działu filozofii. Chłopiec podszedł do niego i przypatrzył się symbolom wymalowanym na ciele. A potem spostrzegł, że nie jest już chłopcem.

– Jorkwell! – krzyknął ojciec, stając w progu biblioteki. – Otrząśnij się! Wyruszasz na inspekcję ziem północnych, powóz już czeka!

– Ale…

– Nie zwracaj na niego uwagi – podpowiadał głos przewodniczki. – To atrapa. Nie istnieje naprawdę, jest tylko odbiciem. Robi to, co podpowiada mu twój strach.

– Jestem w rodzinnym domu. Na innej planecie! Co mam robić?

– Znajdź drzwi…

– Jorkwell! Napominam cię po raz ostatni! – wrzeszczała atrapa ojca, zbliżając się. Tuż za nią było jedyne wyjście. Jedyne poza…

– Okno może być? – zapytał Jork.

– W ostateczności – odpowiedziała przewodniczka. – Nie patrz na to, co jest na zewnątrz, tylko wyskocz przez nie. Myśl o tym, gdzie chcesz trafić.

Gdzie chcesz trafić… Łatwo było powiedzieć. Jork miał w głowie prawdziwy mętlik. Nie był nawet do końca pewien, czy aby nie jest kilkulatkiem, który zasnął właśnie nad jedną z powieści.

– Szlag by to! – zaklął, uciekając spod objęć ojca. Pognał w kierunku okna i, choć było zamknięte, skoczył.

Wcale nie chciał znaleźć się w miejscu, do którego trafił! Z odgłosem tłuczonego szkła wypadł na korytarz, od razu ściągając na siebie uwagę dwóch Taenghan, broniących wejścia do komnaty Najwyższej Kapłanki. W rękach pierwszego od razu pojawiła się sieć. W dłoni drugiego – opalizujący nóż.

Jork nie tracił czasu i wyskoczył przez to samo okno, którym przybył.

– Pomyślałeś o miejscu?! – Usłyszał krzyk przewodniczki.

Cholera! Grunt pędził ku niemu nieubłaganie, podczas, gdy mężczyzna miał w głowie pustkę. Lina napięła się, Jork zwolnił lot.

– Myśl! Szybko! – ponagliła go przewodniczka.

I Jork pomyślał. Tylko wcale nie o tym, o czym powinien.

Przed oczami stanęła mu ciemność jaskini, w której przed miesiącami otarł się o śmierć. Uderzył o kamienne podłoże. Ręka odezwała się bólem, a głowie zawirowało. Kiedy odzyskał sprawność widzenia, ujrzał ją: Famni w ciele opętanej kapłanki wychodzącą z wód podziemnego jeziora.

– Oddaj mi pokłon, a zabiorę twą męskość i pozwolę sobie służyć – przemówiła bogini.

– Tu nie ma okien i drzwi, co mam robić?! – wrzasnął.

– Wyjście z groty. Szybko! Myśl o lustrzanych drzwiach, musisz już wracać! – oznajmiła przewodniczka. – Nie bądź głupcem, przypłacisz to życiem.

Już miał rzucić się biegiem w kierunku tunelu, kiedy z cienia wychynęły trzy znajome postaci. Mężczyzna o stalowym ramieniu, rewolwerowiec i olbrzym z toporem czarnym jak sama śmierć.

– Chyba masz coś naszego. – Kapitan sięgnął do paska i położył dłoń na rękojeści pistoletu.

– To atrapy, to atrapy – powtarzał Jork, próbując się uspokoić. – Robią to, co podpowiada im mój strach.

Zacisnął pięści i ruszył naprzeciw piratom, którzy zastygli w wyczekiwaniu. Pierwszy krok wykonał niepewnie, ale przy każdym kolejnym nabierał śmiałości, aż całkiem przestał się bać.

– Doskonale, idź dalej. – Przewodniczka dodawała mu otuchy.

Wtedy coś pociągnęło za linę.

Jork spojrzał przez ramię i nagły dreszcz przeszył jego ciało.

– Co to takiego? – powiedziała do siebie bogini, której oczy płonęły żywym ogniem, a potem jednym szarpnięciem przerwała linę.

– Cholera, choleraa, choleraaa… – Ostatnie słowo przewodniczki odbijało się echem w umyśle Jorka.

Jaskina zaczęła się trząść i wirować. Po swojej lewej spostrzegł ojca, który patrzył na niego z wyrazem pogardy. Po prawej szczerzącego zęby w uśmiechu olbrzyma z toporem i dwóch Taenghan szykujących się do ataku. Na wprost niego stanęła Famni o płonących oczach.

– Będziesz sługą dla mojego syna, który przyniesie zagładę światu mężczyzn – wypowiedziała, sięgając ku ciału Jorka, by przemienić go w bezpłciowego niewolnika, co, podobnie jak za pierwszym razem, nie było kuszącą perspektywą.

– Cholera, choleraa, choleraaa – powtarzał w ślad za niknącym echem głosu przewodniczki.

Ktoś ścisnął jego prawą dłoń.

Wtem rzeczywistość pękła na tysiąc kawałków jak roztrzaskane lustro. Obrazy bogini, piratów, Taenghan i ojca odbijały się bez ładu w gromadzie odłamków. Głosy mieszały się z sobą, tworząc kakofonię dźwięków. Coś ścisnęło lewą dłoń Jorka i szarpnęło nim brutalnie, ciągnąc w górę, w deszcz lustrzanych drobin.

Zamknął oczy.

– Co to, u licha, było?! – Dosłyszał gniewny głos Mamci Bou. – Moje drzwi!

– Pierwszy raz widziałam coś takiego – odrzekła przewodniczka. – Jakaś siła zerwała linę. To cud, że przeżył.

Jork powoli otworzył oczy.

Klęczał pośród szczątków lustrzanych drzwi, z których ostała się tylko rama. Przed sobą miał twarz chłopca, spokojną jak zawsze.

– Dziecko go uratowało – stwierdziła przewodniczka. – Czym ono jest?

To pytanie nie miało doczekać się odpowiedzi.

– Nie udało mi się – powiedział Jork, podnosząc jeden z odłamków lustra. Pustym wzrokiem patrzył na swoje odbicie.

– Nie bądź taki pewien. – Mamcia Bou odzyskała spokój, a na jej twarz wpełzł nawet cień zadowolenia. – Spójrz za siebie.

Na dywanie ze szklanych odłamków klęczała atrapa chłopca.

– Ta inwestycja staje się coraz bardziej kosztowna – westchnęła właścicielka tego, co pozostało z lustrzanych drzwi, wyciągając dłoń do oniemiałego z zaskoczenia Jorka, by pomóc mu wstać. – Lepiej, żeby ci się udało. Albo odpłacisz mi w inny sposób co do ysara.

Mimo całej, kiepsko skrywanej, sympatii dla Jorka, Mamcia Bou była przede wszystkim kobietą interesu, toteż jej widok, stojącej w cieniu kilka przecznic od swojego domu, z chłopcem mającym może sześć lat, ubranym w gruby płaszcz i przygotowanym do drogi, nie powinien być dla Jorka powodem do zaskoczenia.

– Z twojej obecności tutaj, wnoszę, że wszystko się udało – zaczęła, gdy podszedł na tyle blisko, by słyszeć jej głos mimo wichru świszczącego w uliczce. – Nie zorientowali się, że to atrapa?

– Było tak, jak podejrzewałaś. Kapłanka chciała go zabić. I znalazła sobie pomoc – odpowiedział krótko. – Za to po twojej obecności tutaj wnoszę, że chłopiec nie może u ciebie dłużej zostać.

– Zrobiłam dość. I nie mogę pozwolić sobie na więcej strat – odparła Mamcia Bou, choć w jej tonie Jork usłyszał coś, czego nie rozpoznawał. Czyżby to był smutek? – W trakcie tego dnia dwie moje pracownice doświadczyły nagłej zmiany światopoglądu i uznały, że chcą skończyć z luksusowym choć pozbawionym wyższych wartości życiem i założyć rodziny. A nie mówię tu o zwykłych dziewkach do towarzystwa, tylko tych posiadających… inne umiejętności.

– Obecność dziecka obudziła w nich instynkt macierzyński? – zażartował, choć dobrze wiedział, co ona miała na myśli.

– Ten chłopak wpływa na ludzi. Widzę, jak ty się zmieniłeś. Już nie jesteś bujającym w obłokach podrostkiem z Uniwersytetu, który dba tylko o własną skórę. Nie mówię, że to źle. Może nawet… – zerknęła na chłopca, który stał obok bagażu i jak zwykle bez słowa przysłuchiwał się rozmowie – właśnie to było ci potrzebne. Ale czuję, że zmienia też mnie.

Jork pokiwał głową, co miało oznaczać zarówno zrozumienie jak i podziękowanie. Potem jedną ręką podniósł bagaż, a drugą ujął dłoń chłopca.

– Już chyba nie rośniesz tak szybko jak na początku – zauważył, na co tamten odpowiedział wzruszeniem ramion. – Może to i dobrze. Znajdziemy ci dom.

– Posłuchaj, mały – Mamcia Bou nachyliła się nad dzieckiem, a jej sztuczne oko rozbłysło niczym latarnia. – Wiem, że nie odpowiesz, ale wiem też, że wszystko rozumiesz. Zawarliśmy umowę, zgadza się? Zrobiłam dla was wiele i kiedyś pojawię się, by wyrównać rachunki. Ja albo ktoś, kogo wyślę. A ty wtedy będziesz musiał zrobić to, o co poproszę, bez względu na to, czy ci się to spodoba. Tak działa Prawo Przysługi. Jasne?

Chłopiec nieznacznie poruszył głową na tak, po czym Jork pociągnął go w cień i zawieję, ku wyższym partiom miasta, gdzie cumowały galery, mogące przepłynąć morze Pustki i zabrać ich do innego świata.

A Jork już zdecydował, który z nich wybierze. Nadeszła pora, by odwiedzić rodzinne strony.

– I nadaj mu jakieś imię, na bogów! – pożegnało ich wołanie kobiety, która czuła, że będzie za nimi tęsknić.

Koniec

Ładna opowieść. Nie pamiętam tekstu, do którego odwołujesz się w przedmowie, ale i tak czytało się nieźle.

Podobał mi się motyw boskiego pogrobowca.

Opowieść ewidentnie nie wygląda na ukończoną. Chłopiec jest niezwykły i przetrwał, musie mieć jakąś ciekawą rolę do odegrania. No i zmienia opiekuna…

spośród których jestem jest prawdziwym bogobójcą,

Coś się posypawszy.

Nie zastanawiało się to, czemu pojedyncza kapłanka wynajmuje bandę oprychów…

A tu jeszcze bardziej.

Babska logika rządzi!

Ja jeszcze wrócę ale

Wzdrygnął się mimowolnie i prawie przypłacił to potworem do ciała,”

Co za potwór;)

Lożanka bezprenumeratowa

Ładna opowieść. Nie pamiętam tekstu, do którego odwołujesz się w przedmowie, ale i tak czytało się nieźle.

Z tego co pamiętam, to poprzednim razem ci się podobało. :)

Opowieść ewidentnie nie wygląda na ukończoną. Chłopiec jest niezwykły i przetrwał, musie mieć jakąś ciekawą rolę do odegrania. No i zmienia opiekuna…

W takim razie ukończone są tylko te opowiadania, w których wszyscy giną. W innym wypadku zawsze może stać się coś jeszcze. :P

Opowiadanie zaczyna się od wątku ucieczki przed piratami i ochrony przed nimi chłopca – i ta część się w dużej mierze zamyka. Ale z wysokim prawdopodobieństwem jeszcze tę dwójkę bohaterów zobaczymy, bo bardzo przyjemnie mi się o nich pisze. Tak jak są czytała przygodowe, tak to dla mnie jest takie pisanie dla rozrywki. :)

Dzięki Wam za wskazanie błędów.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Cześć!

Zacna przygotówka. W miarę pamiętam poprzedni tekst, więc nie mam pojęcia, jaki będzie odbiór tego opka przez niewtajemniczonych, ale wydaje mi się, że może być różnie (choć wszystkie informacje w tekście zawarłeś, ale jest tego sporo) Nieco osobliwy pomysł z ciążą „zwłok”, ale zdecydowanie fantastyczny i oryginalny imho. Dobrze, że nie drążyłeś kwestii ojcostwa, chociaż z tego niezłe bizarro mogło by być ;-) Mam wrażenie, że styl Ci się nieco rozwlekł (to nie zarzut), dużo pokazujesz, wprowadzasz czytelnika w świat i rządzące nim prawa, zupełnie jakbyś robił przymiarki do czegoś dłuższego.

Napisane bardzo ładnie (ale u Ciebie to standard, można tak powiedzieć), pozwala zanurzyć się w świecie i zagmatwanej historii, która choć zbudowana w większości z „klasycznych” motywów, zawiera wiele nieoczekiwanych zwrotów akcji. Zdecydowanie, nie można się nudzić. Bardzo dobra kontynuacja, rozwijająca wiele kwestii z poprzedniego tekstu, która pewnie też kiedyś doczeka się kontynuacji (albo agregacji w jedną, dłuższą formę).

Z kwestii edycyjnych:

wybrałeś się na Rubieże z trzema szemranymi typkami, spośród których jestem jest prawdziwym bogobójcą

jeden

Czy ktokolwiek wypowiedział je w jego obecności?

Brakujące a

Gdy drugi ze strażników wyciągnął połyskujący zielenią kościany nóż (…) Strażnik zrobił zamach. Ostrze błysnęło.

Jak na scenę, kiedy strażnicy kogoś w nocy zatrzymują, strasznie długo to trwa. Wyszło tak dramatycznie, bardzo to rozciągnąłeś: to jest jak interwencja policji, jeden rzuca siecią, drugi dobywa noża, to się dzieje błyskawicznie, a bohater dokonuje tymczasem rozległej autorefleksji. Trochę zgrzyta, tempo akcji siada nieco. Kontrastuje to mocna ze sceną w Świątyni i resztą opowiadania, gdzie wszystko dzieje się nieco wolniej, ale pokazujesz to nico dynamiczniej, albo z wydarzeniami w zwierciadle, gdzie bardziej byłby na to czas imho.

Wieczorne nabożeństwo w świątyni Famni trwało przeszło trzy godziny, a trakcie których

w zamiast a

stał przed lustrzanymi drzwiami, a czerwona lina oplatała jego w pasie,

zbędne imho

2P dla Ciebie: Pozdrawiam i Polecam do biblioteki!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Zacna przygotówka

Mam wrażenie, że styl Ci się nieco rozwlekł (to nie zarzut), dużo pokazujesz, wprowadzasz czytelnika w świat i rządzące nim prawa, zupełnie jakbyś robił przymiarki do czegoś dłuższego.

Nieco? Hehe..

Bardzo dobra kontynuacja, rozwijająca wiele kwestii z poprzedniego tekstu, która pewnie też kiedyś doczeka się kontynuacji (albo agregacji w jedną, dłuższą formę).

Przygodowki mają to do siebie, że to takie samograje. W rzucasz bohatera w wir wydarzeń a potem kolejne przychodzą ci do głowy. To bardzo relaksujące pisanie. Chyba podobnie powstają komiksowe tasiemce.

Chciałem właśnie takiej odrobiny rozrywki, bo teraz mam zamiar zacząć trudzić się nad tekstem na PFFN.

Jak na scenę, kiedy strażnicy kogoś w nocy zatrzymują, strasznie długo to trwa. Wyszło tak dramatycznie, bardzo to rozciągnąłeś: to jest jak interwencja policji, jeden rzuca siecią, drugi dobywa noża, to się dzieje błyskawicznie, a bohater dokonuje tymczasem rozległej autorefleksji

No wiesz, Taenghanie to jednak takie obce istoty, nie reagują tak gwałtownie. Poza tym percepcja czasu rzecz względna. :P

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Koniecznie trzeba nadać mu imię.

Bardzo mi się podobało.

Jako problem zgłoszę fakt, że moją ulubienicą jest chyba Mamcia i jej oko, ale młody na pewno z czasem się rozwinie.

Lożanka bezprenumeratowa

Hej

Nie powiedziałbym, aby dało się to czytać tak kompletnie bez znajomości poprzedniego opowiadania, bo dla mnie masz tu najzwyklejszą część drugą. Wydaje mi się, że poprzednio było dużo więcej akcji, a teraz tempo wyraźnie zwolniło – nie piszę tego jednak jako zarzut, bo z mordobicia bardziej wszedłeś (a raczej zszedłeś) na poziom ciemnych zakamarków, burdeli, skradanek i spisków.

Największa zaleta tekstu jest jednocześnie największą wadą. Opisujesz świat jak w książce: długo, rozwleczonymi zdaniami (które tak lubisz ;) ), nie szczędząc szczegółowych opisów miasta, światów, postaci, wierzeń, dodajesz trochę filozofii, i dzięki porządnemu warsztatowi, nie odczułem znużenia, choć, jak wspominałem, nie działo się wiele. Jednak ja bym widział ten tekst jako fragment książki (miałem nawet skojarzenia z Locke’em Lamorą). Na opowiadanie ten styl się trochę marnuje.

Druga część, a więc spisek bardzo mi się podobał, bo lustrzanego świata się nie spodziewałem. Miałem jednak wrażenie, że pewne sprawy dzieją się, gdyż tego wymaga fabuła, a nie ponieważ z niej wynikają.

Co nie zmienia faktu, że to porządne opowiadanie, książkowo napisane i nawet szkoda, że nie jest fragmentem książki. Urywasz w takim momencie, że aż chce się dowiedzieć, jak potoczą się losy Jorga i chłopca.

Trochę uwag:

Ustępowała miejsca Drugiej i Trzeciej Ys – tym jednak, podobnie jak macierzystej planecie kolonizatorów – nie dane było przetrwać do obecnych czasów, a nawet wiedza o ich niegdysiejszym położeniu w nieskończonym morzu Pustki zniknęła w pomroce dziejów, jeszcze przed Największą Wojną, która w niwecz obróciła wielkie cywilizacje i sprowadziła Zmierzch Bogów.

Mam alergię na wiele nazw wielkoliterowych w pierwszych akapitach. Przypomina mi to teksty, które chciały mi obuchem wbić do głowy całe światotwórstwo w kilku zdaniach. Tu jeszcze nie jest źle, bo mniej więcej można się domyślić, o co chodzi, ale, moim zdaniem, warto wziąć to pod uwagę.

od obdarzonych trzema piersiami tancerek rozkoszy

Pamięć absolutna? ;)

Wzdrygnął się mimowolnie i prawie przypłacił to pwrotem do ciała,

Literówka

który zawlókł go na statek nim Jork zdążył wytrzeźwieć

Obstawiałbym przecinek przed “nim”.

Jork posłał ostatnie spojrzenie chłopcu i odwrócił się ba pięcie, nie czekając, aż Kapitan skończy

Literówka

Pozdrówka

Wciągająca opowieść. Przeczytałam najpierw samo i dało radę, potem poszłam do prequela (też przemiły) i muszę przyznać, że na jego tle wypada jeszcze lepiej. Chyba przede wszystkim dzięki Mamci Bou, która jest postacią z krwi i kości (z syntetyczną wstawką).

Zgadzam się z Zanaisem, że trochę się marnują te kwieciste opisy w niedługim opowiadaniu. Miasto widziane z perspektywy podróży astralnej było świetne – ale spieszyło mi się do rozwoju akcji, więc nie mogłam się tym nacieszyć. Dysonans aż bolał.

W oczy rzuciły mi się tylko dwa potknięcia:

ich domniemanych ról, jakie przypisywali im ludzie.

Myślę, że “domniemanych” i “jakie przypisywali im ludzie” w tym przypadku znaczy to samo, więc wybrałabym jedno.

I było “to też” zamiast “toteż”.

Niemniej, podziwiam kunszt i dziękuję za świetną zabawę przy lekturze.

Pozdrawiam!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Miś przeczytał z przyjemnością, jak za poprzednim razem. Chętnie przeczyta dalszy ciąg, bo ciąg dalszy musi być.

Gekikaro, zgodnie z Twoją nadzieją, czytało się lekko, łatwo i przyjemnie, ale nie mogłam pozbyć się wrażenia, że miałam do czynienia z częścią opowieści, której początku jeszcze nie znam (Siła niewiary czeka w kolejce) a zakończenia mogę się spodziewać zapewne w przyszłości. Co prawda Cud bożego narodzenia stanowi zamkniętą historię, ale przypuszczam że jego uroda zajaśnieje pełnym blaskiem, kiedy przeczytam całą, skończoną opowieść.

Intryguje mnie przysługa, o którą upomni się Mamcia Bou. ;)

Wykonanie pozostawia nieco do życzenia.

…która w niwecz obróciła… → …która wniwecz obróciła…

…elementem wspinającej się się ku górskim szczytom… → Dwa grzybki w barszczyku.

– Ujmijmy sprawę prosto: wybrałeś się na Rubieże z trzema szemranymi typkami, spośród których jeden jest prawdziwym bogobójcą, pomogłeś im zabić boginię wcieloną w kapłankę matriarchalnego kultu, a później porwałeś jej dziecko? – kobieta odkorkowała karafkę… → …a później porwałeś jej dziecko? – Kobieta odkorkowała karafkę…

…zaczął Jork, po czym wzdrygnął się z odrazą . → Zbędna spacja przed kropką.

– Ale pozostali członkowie załogi, dodał w myślach, po nich można się wszystkiego spodziewać. → Skoro to zapis myśli, to może: Ale pozostali członkowie załogi – dodał w myślach. Po nich można się wszystkiego spodziewać.

– I jak rozumiem – kobieta rozłożyła się na oparciu i splotła palce na podołku… → Nie wydaje mi się, aby można rozłożyć się na oparciu mebla: kanapy, fotela czy krzesła.

Proponuję: – I jak rozumiem… – kobieta wygodnie ułożyła się na oparciu i splotła palce na podołku…

Mały bóg umoczył usta z zakrapianym esencją napitku. → Literówka.

…przy odrobinie ostrożności i trafnie dobieranym klientom… → Chyba miało być: …przy odrobinie ostrożności i trafnie dobieranych klientach…

…i prawie przypłacił to pwrotem do ciała… → Literówka.

…i wybudzi się za snu. → Literówka.

Jeden pierwszy strażnik zastygł w bezruchu… → Dwa grzybki w barszczyku.

…posyłając skrepowanemu Jorkowi… → Literówka.

– Próbowałeś zakraść się podstępem do mojej głowy, nędzniku!

– Nie… To znaczy tak, próbowałem, ale…

– Wiesz, na czym polega moc sztyletu Taenghan? – przerwała mu, gdy próbował dobrać… → Czy powtórzenie w didaskaliach jest celowe?

Proponuję: …przerwała mu, gdy usiłował dobrać…

…trwało przeszło trzy godziny, a trakcie których… → Literówka.

…rozbrzmiewał płacz nowonarodzonych dzieci. → …rozbrzmiewał płacz nowo narodzonych dzieci.

…dziewczynka owinięta pastaloworóżowym szalem… → Literówka.

…dźwigał ogromny litoczarny topór. → Co to znaczy, że topór był litoczarny? Czy o kolorze można powiedzieć, że jest lity?

– Przyprawiłeś mi zmartwień, Jork. → – Przysporzyłeś mi zmartwień, Jork. Lub: – Przyprawiłeś mnie o zmartwienia, Jork.

– Duży. Mówiłeś, że kiedy przyszedł na świat. → – Duży. Mówiłeś, że kiedy przyszedł na świat?

– A tak się składa, że bogowie są o wiele bardziej przydatni ludziom martwi niż żywi. → Raczej: – A tak się składa, że martwi bogowie są o wiele bardziej przydatni ludziom niż żywi.

Opuszczał świątynię wartkim krokiem… → Nie wydaje mi się, aby o krokach/ chodzeniu można powiedzieć, że są wartkie.

Proponuję: Opuszczał świątynię śpiesznym krokiem… Lub: Pośpiesznie opuszczał świątynię…

…i co sił w nogach uciekał czym dalej od świątyni… → …i co sił w nogach uciekał jak najdalej od świątyni… Lub: …i co sił w nogach uciekał czym prędzej od świątyni…

– To nie jest pora na żarty – zgromiła go spojrzeniem… → – To nie jest pora na żarty. – Zgromiła go spojrzeniem…

…głos przewodniczki rozbrzmiał we wnętrzu jego glo głowy. → Coś się tutaj przyplątało.

…że musi wspiąć się w górę schodów… → Masło maślane – czy mógł wspiąć się w dół schodów?

Proponuję: …że musi wspiąć się na schody…

Wypadł na korytarz z odgłosem tłuczonego szkła… → Co to jest korytarz z odgłosem tłuczonego szkła?

– Pomyślałeś o miejscu?! – usłyszał krzyk przewodniczki. → – Pomyślałeś o miejscu?! – Usłyszał krzyk przewodniczki.

– Doskonale, idź dalej – przewodniczka dodawała mu otuchy. → – Doskonale, idź dalej. – Przewodniczka dodawała mu otuchy.

Na wprost niego stanęłabym Famni o płonących oczach. → Literówka.

– Co to, u licha, było?! – dosłyszał gniewny głos Mamci Bou. → – Co to, u licha, było?! – Dosłyszał gniewny głos Mamci Bou.

…była przede wszystkim kobietą interesu, to też jej widok… → …była przede wszystkim kobietą interesu, toteż jej widok…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Oj, Geki, Geki, ja Ci się dziwię, że Ty jeszcze książek nie piszesz i nie wydajesz. Świetna przygodówka, fajnie pomyslana, z umiejętnie rozłożoną akcją, przeplataną przystępnymi zwrotami akcji. Narracja jest naprawde gładka, nie zatrzymuje, świetnie się to czyta.

Jestem świezo po lekturze prequel, więc widzę wyraźnie konsekwencję w budowaniu żywego, ciekawego świata – space opery z całym dobrodziejstwem inwentarza, wliczając magię, magiczne istoty, jakieś esencje, bogów, intrygi, statki kosmiczne jak z “Planety skarbów”. To świetnie zrealizowane fantasy, wepchnięte w ciekawie zarysowany, esefowy sztafaż.

W zasadzie nie mam uwag, bo to opowiadanie jest lepsze niż 95% tego, co wydaje/wydawała Fabryka Słów – a swego czasu mieliłem po kilkadziesiąt pozycji rocznie z ich listy wydawniczej. Jest sporo wydawnictw, które wydają różnego rodzaju przygodówki, czy to fantasy, czy sf, czy jakies hybrydy, jak cykl Kołodziejczaka “Ostatnia rzeczpospolita”. I właśnie te hybrydy są najciekawszymi pozycjami, a zarazem najrzadszymi. Stworzony przez Ciebie świat jest świetny, ciekawy, łapie na haczyk i nie puszcza, a do tego zdaje się być konsekwentny, dobrze przemyślany i pełen możliwości. Poszedłbym z tym gdzieś, do jakiegoś wydawcy, bo moim skromnym zdaniem, to się nadaje do wydania, jeśli skleciłbyś jakąś sensowną fabułe na całą powieść. A że już tutaj widać, że fabuła ma sens – zresztą tak samo jak fabuła prequela – to uważam, że nie miałbyś z tym większego problemu.

Świetne opowiadanie, klikam :)

Ps. Widzę, że Reg już zrobiła łapankę, ale podzielę się kilkoma uwagami poniżej

aż po handlarzy przysług, które bezsprzecznie stanowiłyby towar najcenniejszy i najbardziej niebezpieczny w obrocie.

Czemu tutaj masz domniemanie, a nie fakt? To się trochę gryzie z resztą zdania.

Przez nieustanne wycie wiatru, będące typowym elementem wspinającej się się ku górskim szczytom dzielnicy portowej Starej Ys, przebijał się łoskot.

Reg już wyłapała podwójne “się” a ja dodam, że to “się” w tamtym miejscu brzydko wygląda, zestawione z tym drugim “się” na końcu zdania.

Kiedy zakończyła się ostatnia aria noworodków, kapłanka zgasła część świec, a ludzie wytoczyli się z ław do wyjścia.

Literówka. Zgasiła.

Pozdrawiam serdecznie

Jednak równie szybko okazało się, że poza wspomnianymi talentami i zapałem do nauki, który gasł w miarę kolejnych wyuczonych na pamięć partiach materiału, Jork posiadał inne zdolności, mogące uratować stan jego kieszeni.

Tutaj jest coś nie tak. Rzuć na to okiem.

Known some call is air am

Dzięki Wam za komentarze i wybaczcie, że długo nie odpisywałem. Niby co się odwlecze, to nie uciecze, ale czas śmignął mi jak z procy.

Wszystkie poprawki oczywiście wprowadzone – Reg, jak zwykle potrafisz prześwietlić opowiadanie co do literki – i tu nie miałem o czym gadać, bo błędy były ewidentne.

Jako problem zgłoszę fakt, że moją ulubienicą jest chyba Mamcia i jej oko, ale młody na pewno z czasem się rozwinie.

Ambush, a czemu to miałby być problem? Mamcia to świetna postać i może jeszcze się kiedyś pojawi? Nie mam pojęcia.

Nie powiedziałbym, aby dało się to czytać tak kompletnie bez znajomości poprzedniego opowiadania, bo dla mnie masz tu najzwyklejszą część drugą

Zan, oczywiście, to część druga, ale mam nadzieję, że i bez znajomości poprzedniej można się w niej zorientować.

Największa zaleta tekstu jest jednocześnie największą wadą. Opisujesz świat jak w książce: długo, rozwleczonymi zdaniami (które tak lubisz ;) ), nie szczędząc szczegółowych opisów miasta, światów, postaci, wierzeń, dodajesz trochę filozofii, i dzięki porządnemu warsztatowi, nie odczułem znużenia, choć, jak wspominałem, nie działo się wiele. Jednak ja bym widział ten tekst jako fragment książki (miałem nawet skojarzenia z Locke’em Lamorą). Na opowiadanie ten styl się trochę marnuje.

Styl mi się rozwlekł. :P

Ale wydaje mi się, że elementem fantasy też jest swiatotworstwo, niektóre opowiadania czy powieści to w zasadzie opis świata przedstawionego.

Druga część, a więc spisek bardzo mi się podobał, bo lustrzanego świata się nie spodziewałem. Miałem jednak wrażenie, że pewne sprawy dzieją się, gdyż tego wymaga fabuła, a nie ponieważ z niej wynikają.

Jak to w całej fantsy. Sprawy się dzieją, gdyż wynikają z fabuły, to w kryminałach. Fantastyka pełna jest magicznych przedmiotów, zaklęć, twistów. Ze wspomnę zamknięcie wszystkich zmieniaczy czasu w jednej szafce albo orły, które nie mogły zabrać Drużyny w pobliże Mordoru. ;)

Co nie zmienia faktu, że to porządne opowiadanie, książkowo napisane i nawet szkoda, że nie jest fragmentem książki. Urywasz w takim momencie, że aż chce się dowiedzieć, jak potoczą się losy Jorga i chłopca.

Też mnie ciekawi, co im się jeszcze przytrafi.

Mam alergię na wiele nazw wielkoliterowych w pierwszych akapitach. Przypomina mi to teksty, które chciały mi obuchem wbić do głowy całe światotwórstwo w kilku zdaniach. Tu jeszcze nie jest źle, bo mniej więcej można się domyślić, o co chodzi, ale, moim zdaniem, warto wziąć to pod uwagę.

Dwie nazwy to planety, jedna to po prostu nazwa na przestrzeń kosmiczną i to chyba jasne, więc zostają dwie.

Wciągająca opowieść. Przeczytałam najpierw samo i dało radę, potem poszłam do prequela (też przemiły) i muszę przyznać, że na jego tle wypada jeszcze lepiej. Chyba przede wszystkim dzięki Mamci Bou, która jest postacią z krwi i kości (z syntetyczną wstawką).

Cieszę się, Aiono, że opowiadanie się spodobało.

Zgadzam się z Zanaisem, że trochę się marnują te kwieciste opisy w niedługim opowiadaniu. Miasto widziane z perspektywy podróży astralnej było świetne – ale spieszyło mi się do rozwoju akcji, więc nie mogłam się tym nacieszyć. Dysonans aż bolał.

Rozumiem ten dysonans, ale opowiadanie znowuż nie takie krótkie. :)

Miś przeczytał z przyjemnością, jak za poprzednim razem. Chętnie przeczyta dalszy ciąg, bo ciąg dalszy musi być. smiley

Dzięki, Misiu. :)

Gekikaro, zgodnie z Twoją nadzieją, czytało się lekko, łatwo i przyjemnie, ale nie mogłam pozbyć się wrażenia, że miałam do czynienia z częścią opowieści, której początku jeszcze nie znam (Siła niewiary czeka w kolejce) a zakończenia mogę się spodziewać zapewne w przyszłości. Co prawda Cud bożego narodzenia stanowi zamkniętą historię, ale przypuszczam że jego uroda zajaśnieje pełnym blaskiem, kiedy przeczytam całą, skończoną opowieść

Oj, Reg, to może długo nie nastąpić, bo to taki twórczy samograj i tych opowiadań może być tyle, co odcinków mody na sukces. :P

Intryguje mnie przysługa, o którą upomni się Mamcia Bou. ;)

Prędzej czy później to na pewno nastąpi.

Oj, Geki, Geki, ja Ci się dziwię, że Ty jeszcze książek nie piszesz i nie wydajesz.

Do tego trzeba umieć pisać, a mnie na razie poza portalem do niczego nie wybrano. Ani w naborach pozaportalowych, ani do Nowej Fantastyki. Więc wiesz, jest wielu o wiele lepszych, jak widać. :)

W zasadzie nie mam uwag, bo to opowiadanie jest lepsze niż 95% tego, co wydaje/wydawała Fabryka Słów – a swego czasu mieliłem po kilkadziesiąt pozycji rocznie z ich listy wydawniczej. Jest sporo wydawnictw, które wydają różnego rodzaju przygodówki, czy to fantasy, czy sf, czy jakies hybrydy, jak cykl Kołodziejczaka “Ostatnia rzeczpospolita”.

Wiesz, dla mnie to taka pisanina tylko. Nawet jeślibym napisał dwadzieścia opowiadań o Jorku, albo o tym świecie, to tylko w ramach czystej rozrywki dla mnie. Czytałem kilka cykli przygodowych, niektóre nawet lubię, choć pamiętam je jak przez mgłę, ale to zdecydowanie nie jest pisanie, z którego chciałbym być znany. Może tu się odzywa moja próżność i powinienem celować z przeciętne przygodowki fantasy, ale jeszcze trochę będę próbował się oszukiwać.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Tradycyjnie już, Gekikaro, cieszę się, że mogłam się przydać. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej Gekikara.

Kawał dobrego opowiadania, dzięki.

Stworzyłeś niesamowity klimat i udało Ci się go utrzymać do końca. Bohaterowie wyraźni, aktywni, i jest ich tylu ilu trzeba. Przyznam, że nie czytałem jeszcze pierwszej części, ale z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że, jak u Pratchetta, nie miałem najmniejszych problemów ze zrozumieniem fabuły, poznaniem bohaterów i połapaniem wątków. Super sprawa.

Też słyszałem echo „Pamięci absolutnej”. (swoją drogą: co za dziwny pomysł).

Styl masz wyraźny, myślę, że warto podszlifować i rzeczywiście szukać ISBN`a.

Zdania piszesz długie, wypełniające czasem cały akapit, nie zawsze jest to wada, często jest to kwestią preferencji stylistycznych, ale czasami, przez pół akapitu, nie mogłem się doczekać kropki. Jest też kłopot z interpunkcją, w wielu miejscach brakuje przecinków… i Królestwo Za Średnik! Przy użyciu rozbudowanych konstrukcji zdaniowych musisz bardzo uważać na konsekwencję, znaki interpunkcyjne i porządek składniowy. (Kilka przykładów poniżej).

Opowiadanie nie jest wcale takie lekkie. Jest trochę brudne, ciężkawe i czasami makabryczne (to nie zarzut, lecz polemika). Takie Vidoq`owskie miraże, robisz to świetnie, więc czekam na ciąg dalszy.

Postać Mamci – genialna, Jork – trochę komiczny, trochę tragiczny, Bogini – z piekła rodem, Piraci – jak żywi, bohaterowie w tle – zostają w tle.

No i tytuł, a raczej: Tytuł.

Doskonały pomysł, nie znając pierwszej części, byłem pewien, że to kawałek o świętach i, przyznam bez bicia, trochę go omijałem.

Kawał dobrej roboty.

A teraz się trochę przyczepię:

prócz Uniwersytetu skupiającego najmędrszych – nie ma przymiotnika mędry, więc nie ma też stopnia najwyższego. Najmądrzejszych, lub największych mędrców.

Pracownice są dostępne dziesięć godzin w dniu – dziennie.

wszak nikt (+tak) nie utrudniał uczciwym przedsiębiorcom prowadzenia interesu, jak urzędy i zrzeszania pracownicze.

nie było wierniejszych klientów od na co dzień zamkniętych w uniwersyteckich murach bakałarzów – niż, na co dzień zamknięci…

…a teraz uciekasz przed nimi od Złotej Ys.– trochę niezgrabne, przed nimi odkąd opuściłeś Złotą Ys.

był w stanie podźwignąć duchowe ciało – oj zgrzyta, jak zimny wrzątek.

Zaś w takiej postaci – niepotrzebne.

samemu przy tym nie będąc zobaczonym ani usłyszanym – lepiej: widzianym ani słyszanym.

To pozwalało mu zdobyć towar niemal tak cenny (+,) jak przysługi.

Zajęcie to było, co prawda, niepozbawione ryzyka – może: Zajęcie to, nie było, co prawda, pozbawione ryzyka, ale…

to najważniejsze jest nieporywanie się na rzeczy, które są ponad siły. – lepiej: to najważniejsze jest, aby się nie porywać na rzeczy…

kilka metrów nad bombardowanym deszczową kawalkadą dachem – kawalkada to jazda (np. czołgów lub kawalerii) tu raczej: kanonada.

kiedy przyglądać się im cielesnymi oczami – mieniły się kolorami – cielesny jest kolor, lub cielesna uciecha, tu można: ludzkimi.

Co i raz któryś z nich zniżał lot – oj nie, co chwilę.

Wreszcie niewyróżniające się (+,) małe domki o przysadzistych dachach, będące własnością tych, którym wiodło się lepiej niż nędznie, ale o wiele gorzej niż dostatnio. Tych było najwięcej, wspinały się aż na wzgórza. Tu już podmiotem są ci, którym się nie wiodło. Wspinające… dałbym gdzieś w pobliże małych domków.

powidoki wychodzące z głów śpiących, z ich osobistych światów, przebijając na płaszczyznę łączącą jawę i sen. – tu nie wiem co z tym przebijaniem. Czy powidoki przebijały się na płaszczyznę, czy przebijały płaszczyznę, czy przebijały przez płaszczyznę (mogły też przebijać się przez płaszczyznę.), ale ciężko im się przebić na płaszczyznę.

o smokach wielkich jak księżyce przemierzających kosmiczną przestrzeń – szyk: o wielkich jak księżyce smokach, przemierzających kosmiczną przestrzeń.

gdy ludzie zrozumieli, że w walce z trudnym jutrem, - można walczyć o lepsze jutro, ale walczyć z trudnym jutrem się nie da. Można stawić czoło trudnym dniom.

potrzebują wsparcia – chociażby był nim tylko pusty rytuał – by-by, nawet jeśli byłby nim pusty rytuał.

ale noce na Starej Ys o tej porze roku były prawie tak długie, jak dni – szyk: ale o tej porze roku, noce na starej Ys były…

Prześlizgnął spojrzeniem po dzielnicy portowej – Prześlizgnął tylko w stronie biernej, Omiótł (zlustrował, przeciągnął) spojrzeniem dzielnicę portową.

Port nigdy nie zasypiał. Statki wciąż odpływały i przybywały nowe. – jeżeli odpływałyby stare, to mogłyby przybywać nowe. Proponuję bez nowe.

Jork obserwował chwilę ten podniebny taniec, gdy rozpoznał jedną banderę. – „gdy” wskazuje na równoległość w czasie, a Jork już od jakiegoś czasu obserwował i nagle rozpoznał. Pytanie czy rozpoznał tylko jedną, może jedną z bander.

Świątynia Famni nie należała do najokazalszych budowli w swojej dzielnicy, ale bez wątpienia była jedną z najczystszych. – brzmi tak, jakby świątynia posiadała dzielnicę. Wystarczy: najokazalszych budowli w dzielnicy.

dałoby się wyczuć i tu – w dolnych poziomach, gdzie akuszerki przyjmowały porody – na poziomach, na których akuszerki…

jednak dla niego byli nie bardziej interesujący niż smoki – nie byli dla niego bardziej interesujący… lub prościej: byli mniej interesujący.

Przeszukał już dwa górne piętra świątyni, gdzie znajdowały się prywatne komnaty kapłanek, ale w żadnym z pomieszczeń nie znalazł nic wyróżniającego je na tle innych. – tu nie wiadomo czy je odnosi się do komnat, do kapłanek, do pomieszczeń, które sprawdzał, czy może do pięter. to przykład długiego zdania w którym gubi się podmiot. Dwa krótsze załatwiłyby sprawę.

Drugi strażnik był taki sam. – chyba ich tak dobrze nie znał, ale drugi strażnik wyglądał podobnie.

porwie go z miejsca, by wtłoczyć na powrót do fizycznej powłoki – można czekać na powrót, ale wtłoczyć można z powrotem do powłoki.

Taenghanie byli niemowami, choć bez trudu przychodziło im opanowanie i rozumienie Ysańskiego języka. Ale najważniejsze były oczy. Taenghanie widzieli dzięki nim jednoczenie świat fizyczny, jak i płaszczyznę astralną. Oraz parę innych wymiarów, co w obecnej sytuacji nie miało istotnego znaczenia.

T. byli niemi, opanowanie wystarczy, nie miało (żadnego) znaczenia, lub było nieistotne. Staramy się nie zaczynać zdań od „ale” ani od „oraz”, to łączniki zdań. Tu przebudowałbym trochę cały akapit.

Jork został odkryty.– ale przecież nie był nakryty, mógł zostać dostrzeżony, nawet zdekonspirowany. T. mogli też go zauważyć.

Kolejny raz przyszło mu przyznać przed sobą – było chyba coś takiego w polskim sejmie (J. Zych, jeżeli dobrze pamiętam). Jork po prostu musiał przyznać przed sobą.

Wszystkie złe decyzje […] przewinęły się przed oczami Jorka – tu akurat pasuje zaimek. Przewinęły mu się przed oczami.

desperacko próbował przypomnieć sobie jedno imię, mogące go uratować. – lepiej: przypomnieć sobie imię, które mogło go uratować.

Jeden pierwszy strażnik zastygł w bezruchu – tak, tak, jeżeli pierwszy, to na pewno jeden.

przemówiła kobieta, posyłając skrepowanemu Jorkowi władcze spojrzenie. – tu naprawdę myślałem, że zamienił się w krepę.

Chociaż czy ~~aby~~ na pewno?

kobieta owijająca głowę i twarz chustą, oraz siedząca opok niej dziewczynka owinięta pastaloworóżowym szalem – czy ta kobieta owijała sobie głowę w momencie trwani akcji? Jeżeli tak, to ok. + 2 literówki.

Chłopiec – można byłoby dać mu pięć lat – w sensie wyroku? Pewnie wyglądał na pięć lat.

Pierwszy, z mechaniczną ręką, poza tym szczegółem wyglądał zwyczajnie. – tu się posypało, Pierwszy miał mechaniczną rękę, poza tym wyglądał zwyczajnie.

Uczynił krok do przodu – cóż on uczynił, na honor, D`Artagnanie? Po prostu zrobił krok.

jedno spojrzenie na rękojeści rewolwerów – niby ok ale może: kolby

Za oświetlenie mając jedynie kaganek niesiony przez Mamcię Bou, zeszli do piwnic. – szyk: Zeszli do piwnic, mając za oświetlenie tylko kaganek…

Mimo nadziei, że sprawy pójdą gładko, był sam. – czy to nadzieja powoduje, że nie jesteśmy sami? W sumie, metaforycznie może i tak jest, ale tu pewnie miało być: Był sam, ale miał nadzieję, że sprawy pójdą gładko.

Spójrz w lustro, zobaczysz znaki na twojej twarzy. – albo swojej, albo po prostu na twarzy.

Nie zwracaj na niego uwagi […] – To atrapa. – „atrapa” odnosi się do przedmiotów, tu: złudzenie, miraż, duch itp. (jest jeszcze chyba raz, czy dwa razy dalej w tekście).

zaklął, uciekając spod objęć ojca – lepiej: z objęć.

wyskoczył przez to samo okno, którym przybył. – niby sens jest, ale wyskoczył przez wymaga biernika, którym jest już w nadrzędniku. Wyskoczył przez to okno, przez które tu przybył, lub wyskoczył oknem, którym tu wskoczył. (przybyć oknem się też chyba nie da, a jeżeli się da, to na pewno nie jest to bezpieczne)

Ręka odezwała się bólem, a (+w) głowie zawirowało.

Kiedy odzyskał sprawność widzenia – zdolność?

Oddaj mi pokłon, a zabiorę twą męskość i pozwolę sobie służyć – trochę się namieszało, pierwsza część zdania brzmi jak groźba, (jeżeli tylko spróbujesz oddać mi pokłon, utnę ci…) a groźbą nie jest. Druga część zdania to anakolut – nie wiadomo kto komu będzie służyć. Zabiorę męskość i będziesz mógł (miał prawo) mi służyć.

Tu nie ma okien i drzwi – okien ani drzwi.

musisz już wracać! […] Nie bądź głupcem, przypłacisz to życiem. – tu rozumiem, że Jork się zatrzymał (zawahał) i groźba służyła wyrwaniu go z tego stanu. Niestety nie ma tego w tekście.

sięgając ku ciału Jorka, by przemienić go w bezpłciowego niewolnika, – „kuciału” nie brzmi dobrze, lepiej sięgać w stronę ciała. Płci by chyba tak od razu nie stracił, ale mogła go przemienić w bezpłodnego niewolnika

Obrazy bogini, […]odbijały się bez ładu w gromadzie odłamków. – Gromada gromadzi osobniki żywe, a obrazy mogą się odbijać w odłamkach.

Głosy mieszały się z sobą, tworząc kakofonię dźwięków. mieszały się ze sobą, a kakofonia to dźwięki, zrobił się akwen wodny.

To pytanie nie miało doczekać się odpowiedzi. – może się nie doczekało? Dialog poszedł dalej.

Albo odpłacisz mi w inny sposób co do ysara. – tu zabrakło oddechu, w inny sposób… co do ysara, lub: w inny sposób, co do yasara.

Zrobiłam dość. – mogła mieć dość, ale zrobiła wystarczająco dużo.

zażartował, choć dobrze wiedział, co ~~ona~~ miała na myśli. – nie trzeba, wiadomo o kogo chodzi.

poruszył głową na tak – poruszył (lepiej: pokiwał) twierdząco głową.

Tyle.

Poniżej wrzucam jeszcze przykład baaardzo długiego zdania w którym można się kilka razy zgubić i ani razu się nie odnaleźć. Dodatkowo mamy tu olbrzymi kontrast ze zdaniem kolejnym, które, nota bene, powinno być drugą częścią zdania złożonego. Przeczytaj na głos.

Okalały dzielnicę świątynną, pełną dziesiątek kramów bogów starych i nowych, które wyrosły niczym grzyby po deszczu, gdy ludzie zrozumieli, że w walce z trudnym jutrem, nieprzewidywalnym losem i stale umykającym czasem, nieubłaganie odmierzającym dni do końca ich żywota, potrzebują wsparcia – chociażby był nim tylko pusty rytuał, obrządek, błagalna formułka powtarzana niczym mantra przez chór głosów tak długo, aż ich zlęknione dusze nie zaznają spokoju. Ale trafiali się też prawdziwie wierzący.

Polecam czytać teksty na głos, narząd mowy prawdę Ci powie, potknie się o wszyctko, co wystaje.

Niech Cię nie zrazi ilość bo opowiadanie długie.

Jeszcze raz, wielkie dzięki za fajną lekturę.

Trzymaj się,

PS. Jakbyś potrzebował bety (i nie byłby to horror) to wal jak w dym.

Al, jestem dziwna, błądzę niekiedy nocną porą, bo lubię czytać słowa. Te, które mnie mijają, są przypadkowe, nie dotyczące i wpadam gdzieś, a potem samo się staje. Pewnie głupie i strata czasu, cóż taka przypadłość. ;-)

Geki, pewnie na dniach odpowie, a ja tymczasem tylko z ciekawości podpytam.

Gdy czytam Twój komentarz – uwagi do zdań, sformułowań (tego opowiadania Gekiego jeszcze nie czytałam – zaznaczam), niektóre rzeczy, podnoszone w związku z zapisem, zdumiały mnie. Weszłam na profil i zobaczyłam brak opowiadań, ok, jesteś czytelnikiem, czyli ważną osobą, może najważniejszą. Sam nie piszesz, lecz czytasz.;-) Może to będzie – niegrzeczne, zbyt osobiste, lecz jeśli chcesz, zapodaj trzy ostatnie tytuły, ulubione?

Trochę rozumiem, że gust i przywiązanie do określonych konstrukcji ma znaczenie, ale, prawdę powiedziawszy, niektóre z inkryminowanych przez Ciebie uwag do zdań są lekko wątpliwe. Zerknij, gdy znajdziesz czas.

Lecimy:

,nie ma przymiotnika mędry, więc nie ma też stopnia najwyższego. Najmądrzejszych, lub największych mędrców

Nie ma, ponoć równoważny z najmądrzejszym?

https://sjp.pl/najmędrszy

,…a teraz uciekasz przed nimi od Złotej Ys.– trochę niezgrabne, przed nimi odkąd opuściłeś Złotą Ys.

Opuściłeś i uciekasz mają chyba inne znaczenia. Spłaszczasz.

,samemu przy tym nie będąc zobaczonym ani usłyszanym – lepiej: widzianym ani słyszanym.

Dowolność, bo zobaczenie i "bycie widzianym" to trochę insza inszość, choć nie wiem, co akurat w tym przypadku było ważne.

,To pozwalało mu zdobyć towar niemal tak cenny (+,) jak przysługi.

Raczej nie stawiałabym, sprawdź, np. szybki jak błyskawica.

,Zajęcie to było, co prawda, niepozbawione ryzyka – może: Zajęcie to, nie było, co prawda, pozbawione ryzyka, ale…

Dlaczego, równie karkołomne?

,Wreszcie niewyróżniające się (+,) małe domki o przysadzistych dachach, będące własnością tych, którym wiodło się lepiej niż nędznie, ale o wiele gorzej niż dostatnio. Tych było najwięcej, wspinały się aż na wzgórza. Tu już podmiotem są ci, którym się nie wiodło. Wspinające… dałbym gdzieś w pobliże małych domków.

Pierwszy przecinek – ?; dlaczego "tych" jest dwuznaczne, tych domków i tym, którym się nie wiodło?

,ale noce na Starej Ys o tej porze roku były prawie tak długie, jak dni – szyk: ale o tej porze roku, noce na starej Ys były…

Hmm, bardziej sposób narracji, prędzej zastanawiałabym się nad ostatnim przecinkiem. ;-)

,Prześlizgnął spojrzeniem po dzielnicy portowej – Prześlizgnął tylko w stronie biernej, Omiótł (zlustrował, przeciągnął) spojrzeniem dzielnicę portową.

Tak, strona bierna, acz z żadne zaproponowanych nie jest lepsze, niestety.

,porwie go z miejsca, by wtłoczyć na powrót do fizycznej powłoki – można czekać na powrót, ale wtłoczyć można z powrotem do powłoki.

Tu niekoniecznie, bo przy "wtłoczyć na powrotem" mamy działanie, aktywność, równoważne.

https://sjp.pl/na+powrót

,Kolejny raz przyszło mu przyznać przed sobą – było chyba coś takiego w polskim sejmie (J. Zych, jeżeli dobrze pamiętam). Jork po prostu musiał przyznać przed sobą.

Co Ciebie w tym sformułowaniu boli? Czy "po prostu" jest lepsze?

,Chociaż czy ~~aby~~ na pewno?

Tu nie wiem, na dwoje babka wróżyła. Czytam tylko Twój komentarz.

,jedno spojrzenie na rękojeści rewolwerów – niby ok ale może: kolby

Tu, też nie wiem, bo wśród znawców przedmiotu znowu na dwoje babka wróżyła. xd

,Nie zwracaj na niego uwagi […] – To atrapa. – „atrapa” odnosi się do przedmiotów, tu: złudzenie, miraż, duch itp. (jest jeszcze chyba raz, czy dwa razy dalej w tekście)

Tu zależy, głownie od tego skąd wziął miraż. A co, jeśli bohater sądzi, że jest celowym przedstawieniem? Kłopot? Czy figury ludzi, wizerunki nie mogą być rzeczą, kartonem? Mogą, choć wszystko się w nas burzy na samą myśl. :p

,Tu nie ma okien i drzwi – okien ani drzwi

Nie rozumiem, czemu nie może być "i"? Wyjaśnij.

,Zrobiłam dość. – mogła mieć dość, ale zrobiła wystarczająco dużo

Tu, też nie wiem, gdyż zależy od kontekstu.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Szczerze mówiąc poprzedniego tekstu nie pamiętam, choć wiem, że czytałam ;) Przynajmniej mogę Cię zapewnić, że da się czytać bez znajomości poprzedniego. Przygoda fajna, opko mi się podobało. Mam tylko wrażenie, że nieco za szybko skończyłeś.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Hej Asylum

Faktycznie, późno w noc, mam nadzieję, że udało się odrobinę wyspać.

Dziękuję za przeczytanie mojego komentarza i odpowiedź. Cieszę się, że możemy podyskutować i absolutnie nie uważam, że to strata czasu. Też lubię słowa, ale po północy staram się je trzymać na dystans (o monitorze nie wspomnę).

Geki, pewnie na dniach odpowie, a ja tymczasem tylko z ciekawości podpytam.

Jasne, postaram się zaspokoić ciekawość najlepiej jak umiem.

tego opowiadania Gekiego jeszcze nie czytałam – zaznaczam

Szkoda, myślę, że ono jest tu najważniejsze, a bez obopólnej znajomości przedmiotu dyskusji, trudniej jest znaleźć porozumienie, ale spróbujmy.

Weszłam na profil i zobaczyłam brak opowiadań, ok, jesteś czytelnikiem, czyli ważną osobą, może najważniejszą. Sam nie piszesz, lecz czytasz.;-)

Dziękuję za sprawdzenie profilu. Jednak pod płaszczem uprzejmości wyczuwam lekką nutkę złośliwości (choć mam nadzieję, że się mylę) ale masz do niej pełne prawo, tak jak ja mam pełne prawo do niepublikowania. Chyba, że jest gdzieś zapis, który mówi, że dopóki użytkownik nie publikuje, nie ma prawa komentować.

Piszę przekłady, więc aspekty prawne nie pozwalają mi publikować na portalu. Bardzo chętnie bym to zrobił, bo uważam, że muszę się jeszcze dużo nauczyć.

Martwi mnie trochę sprowadzenie autora i czytelnika do relacji dostawca (mniej ważny) – klient (najważniejszy). Absolutnie się z tym nie zgadzam. Uważam, że część użytkowników bawi się pisaniem, inna – czytaniem, a jeszcze inna – redagowaniem. Każdy jest równie ważny.

Może to będzie – niegrzeczne, zbyt osobiste, lecz jeśli chcesz, zapodaj trzy ostatnie tytuły, ulubione?

Tu nie rozumiem o jakie tytuły chodzi, czy o opowiadania na nf, czy moje lektury poza portalem?

Gust – tak, przywiązanie do konstrukcji – pełna zgoda.

Absolutnie nie uważam, że osiągnąłem stan wszechwiedzy, też się mylę, i nie na wszystkim się znam, jestem człowiekiem. Moje propozycje, to właśnie tylko propozycje, autor ma nad tekstem władzę absolutną i jego decyzja jest święta. (Ale o wszystkim możemy dyskutować).

Lecimy:

Lećmy:

(Dla zapewnienia czytelności, swoją pierwszą wypowiedź piszę kursywą, Twoją odpowiedź zaznaczam cudzysłowem, a moją odpowiedz składam tekstem prostym.)

,nie ma przymiotnika mędry, więc nie ma też stopnia najwyższego. Najmądrzejszych, lub największych mędrców

Nie ma, ponoć równoważny z najmądrzejszym? https://sjp.pl/najmędrszy

Nie znam strony sjp.pl, używam https://sjp.pwn.pl/ i polecam ją każdemu piszącemu i czytającemu.

https://sjp.pwn.pl/szukaj/najm%C4%99drszy.html słowo „mędrszy” występuje w tylko zaprzeczeniu, tu zaprzeczenia nie ma. Słownik nie podaje też stopnia najwyższego.

,…a teraz uciekasz przed nimi od Złotej Ys.– trochę niezgrabne, przed nimi odkąd opuściłeś Złotą Ys.

Opuściłeś i uciekasz mają chyba inne znaczenia. Spłaszczasz.

Pełna zgoda, inne znaczenia, ale można uciekać przed (kimś) i można uciekać od (czegoś). Bohater w tym zdaniu chyba nie uciekał przed planetą, ani tym bardziej nie wyprzedzał w tej ucieczce piratów?

,samemu przy tym nie będąc zobaczonym ani usłyszanym – lepiej: widzianym ani słyszanym.

Dowolność, bo zobaczenie i "bycie widzianym" to trochę insza inszość, choć nie wiem, co akurat w tym przypadku było ważne.

Pełna zgoda, tu właśnie mówimy o gustach, uważam, że imiesłów przymiotnikowy bierny jest w tym zdaniu ekwilibrystyką, czy potrzebną, nie wiem, myślę, że nie.

,To pozwalało mu zdobyć towar niemal tak cenny (+,) jak przysługi.

Raczej nie stawiałabym, sprawdź, np. szybki jak błyskawica.

Tu się nie zgodzę. Mamy tu do czynienia z konstrukcją tak – jak, przykład z błyskawicą jest inną konstrukcją.

https://sjp.pwn.pl/zasady/381-90-H-3-Porownania-paralelne-o-konstrukcji-tak-jak-rownie-jak-taki-jaki-tyle-co;629799.html

,Zajęcie to było, co prawda, niepozbawione ryzyka – może: Zajęcie to, nie było, co prawda, pozbawione ryzyka, ale…

Dlaczego, równie karkołomne?

Mhm.

,Wreszcie niewyróżniające się (+,) małe domki o przysadzistych dachach, będące własnością tych, którym wiodło się lepiej niż nędznie, ale o wiele gorzej niż dostatnio. Tych było najwięcej, wspinały się aż na wzgórza. Tu już podmiotem są ci, którym się nie wiodło. Wspinające… dałbym gdzieś w pobliże małych domków.

Pierwszy przecinek – ?; dlaczego

Przydawki równorzędne oddzielamy przecinkiem.

https://sjp.pwn.pl/zasady/383-90-I-1-Przecinek-miedzy-polaczonymi-bezspojnikowo-jednorodnymi-czesciami-zdania;629802.html

"tych" jest dwuznaczne, tych domków i tym, którym się nie wiodło?

Tu nie rozumiem odpowiedzi. Pierwsze zdanie kończy się „tymi, którym się nie wiodło”, więc zaimek bezpośrednio po kropce, odnosi się właśnie do nich. Mowa jest jednak o wspinaniu się na wzgórza i czasownik jest rodzaju żeńskiego, więc albo mamy do czynienia z błędem fleksyjnym (w co wątpię), albo błędem syntaktycznym.

,ale noce na Starej Ys o tej porze roku były prawie tak długie, jak dni – szyk: ale o tej porze roku, noce na starej Ys były…

Hmm, bardziej sposób narracji, prędzej zastanawiałabym się nad ostatnim przecinkiem. ;-)

Zgoda.

,Prześlizgnął spojrzeniem po dzielnicy portowej – Prześlizgnął tylko w stronie biernej, Omiótł (zlustrował, przeciągnął) spojrzeniem dzielnicę portową.

Tak, strona bierna, acz z żadne zaproponowanych nie jest lepsze, niestety.

Pewnie, to propozycja (o północy), nie nakaz arbitralny. Cokolwiek, byle nie prześlizgnął.

,porwie go z miejsca, by wtłoczyć na powrót do fizycznej powłoki – można czekać na powrót, ale wtłoczyć można z powrotem do powłoki.

Tu niekoniecznie, bo przy "wtłoczyć na powrotem" mamy działanie, aktywność, równoważne.

https://sjp.pl/na+powrót

Nie zgadzam się: https://sjp.pwn.pl/szukaj/na%20powr%C3%B3t.html

Nie mamy tu do czynienia z archaizacją, więc użycie jest nieuzasadnione, ale, jak już mówiłem, decyzja autora jest święta, my możemy tylko proponować.

Kolejny raz przyszło mu przyznać przed sobą – było chyba coś takiego w polskim sejmie (J. Zych, jeżeli dobrze pamiętam). Jork po prostu musiał przyznać przed sobą.

Co Ciebie w tym sformułowaniu boli? Czy "po prostu" jest lepsze?

Po porostu nie wiem co do kogo przyszło.

,Chociaż czy ~~aby~~ na pewno?

Tu nie wiem, na dwoje babka wróżyła. Czytam tylko Twój komentarz.

Mamy tu trzy spójniki, jeden po drugim, nic nie zabrania nam dokładać dalej: Chociaż czy aby może na pewno? – zdanie nadal jest poprawne, ale nie brzmi najlepiej. Dążmy do zdań zgrabnych, nie do konstrukcji wielopiętrowych.

,jedno spojrzenie na rękojeści rewolwerów – niby ok ale może: kolby

Tu, też nie wiem, bo wśród znawców przedmiotu znowu na dwoje babka wróżyła. xd

Pełna zgoda, obie są dopuszczalne, więc semantyka gra. Preferencje jedynie i propozycja.

,Nie zwracaj na niego uwagi […] – To atrapa. – „atrapa” odnosi się do przedmiotów, tu: złudzenie, miraż, duch itp. (jest jeszcze chyba raz, czy dwa razy dalej w tekście)

Tu zależy, głownie od tego skąd wziął miraż. A co, jeśli bohater sądzi, że jest celowym przedstawieniem? Kłopot? Czy figury ludzi, wizerunki nie mogą być rzeczą, kartonem? Mogą, choć wszystko się w nas burzy na samą myśl. :p

Nie zgodzę się. Niezależnie od tego, skąd się wziął miraż, był żywy a to dyskwalifikuje atrapę.

,Tu nie ma okien i drzwi – okien ani drzwi

Nie rozumiem, czemu nie może być "i"? Wyjaśnij.

Mamy tu do czynienia z dwoma członami współrzędnymi zaprzeczonymi, więc nie stosujemy spójnika „i”.

https://sjp.pwn.pl/szukaj/ani.html

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ani-czy-i;17656.html

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ani-czy-i;16526.html

,Zrobiłam dość. – mogła mieć dość, ale zrobiła wystarczająco dużo

Tu, też nie wiem, gdyż zależy od kontekstu.

Pełna zgoda, to mowa potoczna, więc można skracać.

Jeszcze raz dziękuję za dyskusję i mam nadzieję, że nie na tym nie koniec.

Trzymaj się.

Pozdrawiam serdecznie.

Al.

PS. Znowu północ.

@Al – Asylum pewnie na dniach Ci odpowie, ale pragnę Cię zapewnić, że akurat ona jest najmniej złośliwą, a jednocześnie jedną z najbardziej dociekliwych i szczerych osób na tym portalu. Czasem można się tylko pogubić w pozornym chaosie jej wypowiedzi, kiedy przeskakuje pomiędzy przelewanymi w słowa myślami ;)

Known some call is air am

Cześć, Al! Przede wszystkim wielkie dzięki za tak obszerny komentarz. Zdecydowanie potrzebujemy więcej takich czytających (posypuję tu sobie głowę popiołem), bo mnogość piszących już mamy. :)

Przyznam, że nie czytałem jeszcze pierwszej części, ale z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że, jak u Pratchetta, nie miałem najmniejszych problemów ze zrozumieniem fabuły, poznaniem bohaterów i połapaniem wątków. Super sprawa.

To super! Opowiadanie jest bezpośrednią kontynuacją, ale chciałem, żeby było zrozumiałe i bez pierwszej części. Wbrew pozorom, trzeba się przy tym nagłowić.

Styl masz wyraźny, myślę, że warto podszlifować i rzeczywiście szukać ISBN`a.

Jeśli będę szukać – a możliwe, że kiedyś będę – to raczej nie tego typu pisaniem. :)

Opowiadanie nie jest wcale takie lekkie. Jest trochę brudne, ciężkawe i czasami makabryczne (to nie zarzut, lecz polemika). Takie Vidoq`owskie miraże, robisz to świetnie, więc czekam na ciąg dalszy.

Inaczej – lekkie w porównaniu do tego, co zwykle piszę.

Samo w sobie ma troszkę brudu.

Doskonały pomysł, nie znając pierwszej części, byłem pewien, że to kawałek o świętach i, przyznam bez bicia, trochę go omijałem.

No to zadziałał zniechęcająco, nie wiem, czy to dobrze. :P

Widzę, że Asylum odpowiedziała na część uwag. W wielkiej mierze się z nią zgadzam, ale czuję się zobowiązany odpowiedzieć samodzielnie. Od razu zaznaczam, że nie czuję się tutaj ekspertem-polonistą. Poza tym uważam, że taka wymiana uwag jest bardzo pouczająca i zawsze coś z niej w nas zostaje.

Jeśli do jakiejś uwagi nie napisałem komentarza, to znaczy, że już wprowadziłem ją do tekstu. :)

prócz Uniwersytetu skupiającego najmędrszych – nie ma przymiotnika mędry, więc nie ma też stopnia najwyższego. Najmądrzejszych, lub największych mędrców.

Przymiotnika “mędry” nie ma, ale odmiana “najmędrszy” istnieje i jest tu elementem stylu, w jakim zostało napisane to zdanie: https://sjp.pl/najm%C4%99drszy

nie było wierniejszych klientów od na co dzień zamkniętych w uniwersyteckich murach bakałarzów – niż, na co dzień zamknięci…

Obydwie konstrukcje – “wierniejszy od” wierniejszy niż” – są poprawne i spotykane.

…a teraz uciekasz przed nimi od Złotej Ys.– trochę niezgrabne, przed nimi odkąd opuściłeś Złotą Ys

W ogóle nie pasuje mi takie wymuskanie tego zdania do sposobu, w jaki wypowiada się mamcia Bou.

Zastanówmy się jak byśmy to powiedzieli w rozmowie, może na przykładzie mniej niecodziennym niż inna planeta. A oto przykład: “jechałem za tobą od Szczecina”, “jechałem za tobą odkąd opuściłeś Szczecin”?

był w stanie podźwignąć duchowe ciało – oj zgrzyta, jak zimny wrzątek.

To jest zlepek słów powszechny we wszelkich tekstach religijnych/metafizycznych.

Wypada w tym miejscu wspomnieć trzy ciała Buddy. :)

Poza tym “ciało duchowe” – czy częściej “ciało niefizyczne”, co jest równie intrygującym zlepkiem (ewentualnie “ciało astralne”) – to termin przewijający się w każdej relacji dotyczącej podróży astralnych.

No bo w końcu jest się poza (biologicznym) ciałem, ale pewne “ciało” się posiada.

samemu przy tym nie będąc zobaczonym ani usłyszanym – lepiej: widzianym ani słyszanym.

Z uwagi na konspiracyjny charakter działalności Jorka, forma dokonana wydaje mi się bardziej na miejscu, bo podkreśla subtelną różnicę między “widziałem” a “zobaczyłem”. Może tylko ja tę różnice wyczuwam, bo jest to totalnie instynktowne.

To pozwalało mu zdobyć towar niemal tak cenny (+,) jak przysługi.

Szczerze, to nie jestem pewien, czy ten przecinek powinien się tam znaleźć.

To porównanie nie jest wtrąceniem. Zerknij na śmiga jak błyskawica.

Zajęcie to było, co prawda, niepozbawione ryzyka – może: Zajęcie to, nie było, co prawda, pozbawione ryzyka, ale…

Zbyt duże nagromadzenie przecinków obok siebie, zbyt wielkie rozdrobnienie. Zdecydowanie nie jest to lepsza opcja, bynajmniej nie dla mnie.

to najważniejsze jest nieporywanie się na rzeczy, które są ponad siły. – lepiej: to najważniejsze jest, aby się nie porywać na rzeczy…

Hmmm… obydwie wersje chyba są poprawne. Twoja bez wątpienia jest częściej spotykana.

kiedy przyglądać się im cielesnymi oczami – mieniły się kolorami – cielesny jest kolor, lub cielesna uciecha, tu można: ludzkimi.

Żeby zachować konsekwencje, zmienię na “biologicznymi”, bo już ustaliliśmy, że ciała mogą być duchowe, ale jedno i drugie jest “ludzkie”. ;)

Co i raz któryś z nich zniżał lot – oj nie, co chwilę.

Podobna sprawa, co z “najmędrszym”, choć tutaj można byłoby sie mocniej przyczepić, bo jest to pewne pomieszanie: “co i rusz” (choć bardziej poprawne byłoby “co rusz”) i “raz po raz”.

Jeśli miałbym dbać tutaj o poprawność, to bym zastanawiał się, czy zmienić na “raz po raz”, na pewno nie na “co chwilę”… ale nadal nie jestem pewien, czy forma “co i raz” nie może być stosowana.

Wreszcie niewyróżniające się (+,) małe domki

Hmmm… przydałby się tutaj głos eksperta. Dla mnie nie – intuicyjnie – nie ma konieczności zastosowania tutaj przecinka. Podobnie, zapisujesz: “wielki zły wilk” a nie “wielki, zły wilk”.

tu nie wiem co z tym przebijaniem. Czy powidoki przebijały się na płaszczyznę, czy przebijały płaszczyznę, czy przebijały przez płaszczyznę (mogły też przebijać się przez płaszczyznę.), ale ciężko im się przebić na płaszczyznę.

Tutaj, przyznaję, wkradł się żargon dotyczący podróży astralnych. I w tym rozumieniu “płaszczyzna” to np. świat fizyczny, świat duchowy itp. (patrz: płaszczyzna astralna).

Zastanawiam się, nad dopisaniem “się”.

ale noce na Starej Ys o tej porze roku były prawie tak długie, jak dni – szyk: ale o tej porze roku, noce na starej Ys były…

Wiesz, nad tym się zastanawiałem, bo w naszej codzienności taki dylemat nie występuje, jednak sądzę, że umiejscowienie w kosmosie jest tu nadrzędne. Dlaczego? Na każdej planecie rok ma inną długość, pory roku również uzależnione są od planety, a nie uniwersalne dla każdej z nich.

Prześlizgnął spojrzeniem po dzielnicy portowej – Prześlizgnął tylko w stronie biernej, Omiótł (zlustrował, przeciągnął) spojrzeniem dzielnicę portową.

Hmm… źródło? Nie przekonuje mnie to tzn. nie widzę różnicy.

dałoby się wyczuć i tu – w dolnych poziomach, gdzie akuszerki przyjmowały porody – na poziomach, na których akuszerki…

Z pierwszą poprawką się zgadzam, jeśli chodzi o drugą, myślę, że “gdzie” jest lepszym rozwiązaniem.

Jak byś powiedział: “na wzgórzu, gdzie rosną jabłonie” czy “na wzgórzu, na którym rosną jabłonie”?

jednak dla niego byli nie bardziej interesujący niż smoki – nie byli dla niego bardziej interesujący… lub prościej: byli mniej interesujący.

Myślę, że każda z propozycji zmienia nieco znaczenie zdania (kładzie nacisk na inną jego część, lub w ogóle zmienia treść), przy czym nie niesie żadnych korzyści. Bo zdanie jest poprawnie zapisane.

Przeszukał już dwa górne piętra świątyni, gdzie znajdowały się prywatne komnaty kapłanek, ale w żadnym z pomieszczeń nie znalazł nic wyróżniającego je na tle innych. – tu nie wiadomo czy je odnosi się do komnat, do kapłanek, do pomieszczeń, które sprawdzał, czy może do pięter. to przykład długiego zdania w którym gubi się podmiot. Dwa krótsze załatwiłyby sprawę.

Nic się nie gubi, bo ostatnim wskazanym podmiotem są “pomieszczenia”. ;)

Tak samo byłoby, gdybym po kapłankach postawił kropkę, a od “W żadnym” rozpoczął kolejne zdanie.

Drugi strażnik był taki sam. – chyba ich tak dobrze nie znał, ale drugi strażnik wyglądał podobnie.

Taki sam w tym wypadku oznacza przedstawiciela innego gatunku. I nie bez powodu mówi się – choć to niepoprawne politycznie – że Azjaci są wszyscy tacy sami. Wydają się tacy, bo dla nas są na tyle podobni, że nie widzimy istotnych różnic. W przypadku kontaktu z istotą innego gatunku zadziałałby pewnie podobny mechanizm, o ile dymorfizm nie byłby wyraźny.

porwie go z miejsca, by wtłoczyć na powrót do fizycznej powłoki – można czekać na powrót, ale wtłoczyć można z powrotem do powłoki.

Absolutnie nie: https://sjp.pwn.pl/slowniki/na%20powr%C3%B3t.html

To określenia równoznaczne.

Staramy się nie zaczynać zdań od „ale” ani od „oraz”, to łączniki zdań.

To – przepraszam za wyrażenie – bardzo szkolna zasada.

Oczywiście, że zdania od łączników można zaczynać.

Ale tylko wtedy, kiedy chcemy coś podkreślić.

Podobnie działają akapity.

Ale lepiej z tym nie przesadzać. ;)

Kolejny raz przyszło mu przyznać przed sobą – było chyba coś takiego w polskim sejmie (J. Zych, jeżeli dobrze pamiętam). Jork po prostu musiał przyznać przed sobą.

W sejmie to “staje mi” i to nawet nie pierwszy raz. xD

https://www.youtube.com/watch?v=X4tWNBmrVmQ

Forma, którą zastosowałem, wydaje mi się być poprawna. Jasne, jest trochę zardzewiała, podobnie jak “najmędrszy”, ale jest elementem stylu, w którym zostało napisane to opowiadanie, a którego najbardziej adekwatne określenie (jakie przychodzi mi do głowy) to: gawędziarski.

Wszystkie złe decyzje […] przewinęły się przed oczami Jorka – tu akurat pasuje zaimek. Przewinęły mu się przed oczami.

Przeczytaj kilka poprzednich zdań. Tu dopiero pogubi się podmiot, bo nie będzie wiadomo, czy chodzi o strażnika, czy o ostrze (ostrze z oczami? czemu nie), czy o Jorka.

desperacko próbował przypomnieć sobie jedno imię, mogące go uratować. – lepiej: przypomnieć sobie imię, które mogło go uratować.

W czym będzie lepiej?

Gorzej będzie, bo powtórzy się “które” w jednym krótkim akapicie.

Chociaż czy ~~aby~~ na pewno?

Aby podkreśla powątpiewanie.

Jak widać po samym tekście, nie był napisany w duchu ekonomii językowej. :P

Pierwszy, z mechaniczną ręką, poza tym szczegółem wyglądał zwyczajnie. – tu się posypało, Pierwszy miał mechaniczną rękę, poza tym wyglądał zwyczajnie.

Nie widzę tego posypania. Przydałby się trzeci głos.

jedno spojrzenie na rękojeści rewolwerów – niby ok ale może: kolby

Kolbę to ma strzelba, a służy ona do oparcia broni o ramię.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kolba_(bro%C5%84)

Za oświetlenie mając jedynie kaganek niesiony przez Mamcię Bou, zeszli do piwnic. – szyk: Zeszli do piwnic, mając za oświetlenie tylko kaganek…

To dokładnie to samo. Poza tym w kolejnym zdaniu piszę o “chodzeniu” a nie o “świeceniu” więc zastosowany przeze mnie szyk wydaje mi się bardziej logiczny.

Mimo nadziei, że sprawy pójdą gładko, był sam. – czy to nadzieja powoduje, że nie jesteśmy sami? W sumie, metaforycznie może i tak jest, ale tu pewnie miało być: Był sam, ale miał nadzieję, że sprawy pójdą gładko.

To się wyjaśnia dopiero w momencie, kiedy okazuje się, że Jork wszedł tam po atrapę chłopca. Więc nieobecność odpowiedników Mamci Bou, przewodniczki i chłopca po drugiej stronie lustra była komplikacją. ;)

Nie zwracaj na niego uwagi […] – To atrapa. – „atrapa” odnosi się do przedmiotów, tu: złudzenie, miraż, duch itp. (jest jeszcze chyba raz, czy dwa razy dalej w tekście).

https://sjp.pl/atrapa

Spójrz definicje numer trzy. I doskonale to współgra z tekstem – bo to nie były miraże ani duchy, wszystko było całkiem realne. Ale było właśnie imitacją.

Poza tym to tez jest element żargonu związany z podróżami astralnymi, tak już swoją drogą.

wyskoczył przez to samo okno, którym przybył. – niby sens jest, ale wyskoczył przez wymaga biernika, którym jest już w nadrzędniku. Wyskoczył przez to okno, przez które tu przybył, lub wyskoczył oknem, którym tu wskoczył. (przybyć oknem się też chyba nie da, a jeżeli się da, to na pewno nie jest to bezpieczne)

Dasz źródło, gdzie to wymaganie jest sformułowane, ponieważ brzmi to sztucznie.

Poprawiłem, bo znalazłem budząca mniej wątpliwości alternatywę, ale nie jestem przekonany.

Kiedy odzyskał sprawność widzenia – zdolność?

Można widzieć, można nie widzieć, a można też widzieć kiepsko. ;)

Oddaj mi pokłon, a zabiorę twą męskość i pozwolę sobie służyć – trochę się namieszało, pierwsza część zdania brzmi jak groźba, (jeżeli tylko spróbujesz oddać mi pokłon, utnę ci…) a groźbą nie jest.

Oczywiście! Dla bogini to akt wywyższenia… ale to byś musiał przeczytać część pierwszą. ;)

musisz już wracać! […] Nie bądź głupcem, przypłacisz to życiem. – tu rozumiem, że Jork się zatrzymał (zawahał) i groźba służyła wyrwaniu go z tego stanu. Niestety nie ma tego w tekście.

Skoro rozumiesz, to jest w tekście. Czytelnika nie trzeba za rączkę prowadzić.

Ba! Nawet lepiej tego nie robić, w myśl zasady show don’t tell. Opisywanie tutaj całej ścieżki myślowej Jorka, która po usłyszeniu tego zdania spowodowała taką a nie inna reakcję, wydaje mi się zbędne – czego jesteś najlepszym potwierdzeniem. ;)

sięgając ku ciału Jorka, by przemienić go w bezpłciowego niewolnika, – „kuciału” nie brzmi dobrze, lepiej sięgać w stronę ciała. Płci by chyba tak od razu nie stracił, ale mogła go przemienić w bezpłodnego niewolnika

Rzecz gustu. Dla mnie “ku ciału” brzmi całkiem dobrze.

…a skąd wiesz, co by mu ta bogini zrobiła, zabierając męskość? :P

Obrazy bogini, […]odbijały się bez ładu w gromadzie odłamków. – Gromada gromadzi osobniki żywe, a obrazy mogą się odbijać w odłamkach.

Gromada jak najbardziej dotyczy też rzeczy.

https://sjp.pwn.pl/sjp/gromada;2463031.html

Chyba, że mi powiesz, że gwiazdy to osobniki żywe? No, w sumie tak, ale nie mieszkamy w Hollywood.

Głosy mieszały się z sobą, tworząc kakofonię dźwięków. mieszały się ze sobą, a kakofonia to dźwięki, zrobił się akwen wodny.

Kakofonia nie dotyczy tylko dźwięków, chociaż rzeczywiście etymologia słowa na to wskazuje.

https://sjp.pwn.pl/sjp/kakofonia;2562525.html

Mógłbym wykreślić, jednak kiedy czytam zdanie bez “dźwięków”, wydaje mi się urwane. Z “dźwiękami” brzmi o wiele lepiej.

To pytanie nie miało doczekać się odpowiedzi. – może się nie doczekało? Dialog poszedł dalej.

Pozostanę przy swoim.

Zrobiłam dość. – mogła mieć dość, ale zrobiła wystarczająco dużo.

Jak w wielu powyższych przypadkach – jedno słowo może mieć wiele znaczeń.

https://sjp.pl/do%C5%9B%C4%87

Swoją drogą to niezła ironia, bo “mieć dość” wzięło się właśnie z tego, że dość oznacza wystarczająco dużo czegoś. ;)

poruszył głową na tak – poruszył (lepiej: pokiwał) twierdząco głową.

Nie mogę znaleźć potwierdzenia, ale wydaje mi się, że kiwanie głowa już samo w sobie oznacza ruch oznaczający potwierdzenie. Za to kręcenie głowa oznacza zaprzeczenie. Dlatego wybrałem “poruszył”.

Poruszył twierdząco głowa brzmi w moich uszach o wiele gorzej niż “poruszył głowa na tak”, ale na pewno jest bardziej poprawne. Na razie zostawię tak, jak jest. Zobaczę, czy ktoś jeszcze się na tym zatrzyma.

Poniżej wrzucam jeszcze przykład baaardzo długiego zdania w którym można się kilka razy zgubić i ani razu się nie odnaleźć. Dodatkowo mamy tu olbrzymi kontrast ze zdaniem kolejnym, które, nota bene, powinno być drugą częścią zdania złożonego. Przeczytaj na głos.

Przeczytałem to zdanie, które celowo jest tak długie – i nie potknąłem się. Ani razu. Serio.

Jest długie, naprawdę długie (ktoś wyżej wspominał już, że uwielbiam długie zdania? :)), ale wydaje mi się, że wszystko jest w nim ułożone z logicznym porządku. Do tego nie widzę w nim dobrego miejsca na kropkę. Dobrego, to jest takiego, które nie zepsuje płynności tej wypowiedzi.

I w ogóle nie widzę połączenia zdania drugiego z częścią tego zdania. Za to kontrast, który wspominasz, to rzecz pożądana – lepiej czyta się zdania długie przeplecione z krótkimi, niż wszystkie zdania takiej samej długości. O możliwości rozpoczęcia zdania od “ale” już dyskutowaliśmy wcześniej. ;)

Bardzo dziękuję za poświęcony czas!

P.S.: Postanowiłem odpowiedzieć sam, więc odpuściłem już sobie czytanie twojej odpowiedzi na odpowiedź Asylum. Daruj*.

*Wiem, wiem, pierwsze na myśl przychodzi “wybacz”, ale “daruj” też można użyć w podobnym znaczeniu. To tylko taka mała złośliwość na koniec.

Pozdrawiam. :)

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Hej Outta

Jasne, jestem o tym przekonany, stąd mowa o nutce zaledwie. Nie śmiałbym twierdzić, kto jaki jest, znając tylko wpis na forum. Bardzo się cieszę, że dyskutujemy i uczymy się od siebie (i poznajemy). To coś, co na świecie zanika, niestety.

Trzymaj się.

Hej Geki

Dzięki za odpowiedź.

Nie wiem co się stało, ale jak pisałem wczoraj do Outta, to jeszcze nie widziałem Twojej odpowiedzi.

Nie chciałbym, żeby wyglądało, że pominąłem.

Ale dyskusja

Mam nadzieję, że uda mi się jeszcze dzisiaj odpowiedzieć.

Trzymaj się

Dzięki za odpowiedź, AL. xd

Trochę mi zeszło (czasu;-)), aby ponownie wejść. Eh, północ wybija, czy tego chcemy czy nie. :p

Wtedy wyspać się nie udało, ale powoli odrabiam stratę, jeśli dzisiaj mi się nie powiększy. Najczęściej buszuję późno, gdyż po osiemnastej, a już koniecznie po dwudziestej zamykam pracę w klatce i wystawiam na balkon, aby część z niej wyparowała, a dla mnie przestała istnieć, na zasadzie co z oczu to z serca. ;-) Widzę, że Geki też Ci odpowiedział. ;-)

Opowiadanie, Gekiego, przeczytam, gdyż nie sposób nie zgodzić się z Twoim twierdzeniem, że kontekst ma znaczenie! Sprawę nadrobię, może uda się jutro. Tymczasem dziękuję za zaspokojenie ciekawości i legendę (pozostaje bez zmian, lecz tym razem Twoje odpowiedzi będą w cudzysłowie, jeśli konieczne będzie odniesienie do moich wcześniejszych słów – dam kursywę, odpowiedź tekstem prostym), bo łatwiej, a potajemnie się przyznam, że z zamieszczaniem do_do_do mam pewien kłopot – powstaje niezrozumiały tasiemiec. <3

Jednak pod płaszczem uprzejmości wyczuwam lekką nutkę złośliwości (choć mam nadzieję, że się mylę)

Nutki złośliwości nie było, raczej ciekawość nie do okiełznania: co też skłania czytelników, którzy nie piszą do wchodzenia i udzielania szczegółowych uwag dotyczących warsztatu. Z forum znam tylko trzy takie osoby (jesteś trzecią), a w pozostałych przypadkach szybko się domyśliłam, przy Tobie nie miałam krzyny pomysłu, stąd zapytałam. Teraz już trochę wiem, ponieważ wyjaśniłeś, choć użyte sformułowanie jest chyba ciut niepoprawne – "pisanie przekładów". Tu, miałeś pierwszy przykład możliwej złośliwości, (na poważnie – żart), lecz zestawienie jest tak czy tak trochę nie-teges. Będzie też drugi przykład złośliwości, jeszcze nie wiem gdzie. ;-)

Martwi mnie trochę sprowadzenie autora i czytelnika do relacji dostawca (mniej ważny) – klient (najważniejszy). Absolutnie się z tym nie zgadzam. Uważam, że część użytkowników bawi się pisaniem, inna – czytaniem, a jeszcze inna – redagowaniem. Każdy jest równie ważny.

Rozumiem, że traktujesz jako równie cenny każdy etap powstawania książki. Pełna zgoda. Dorzuciłabym jeszcze projektanta okładki, szaty graficznej (czcionki itd. itp.) i korektora, zresztą pewnie sam lepiej wiesz, jak wygląda proces, znasz rezultaty osiągane na poszczególnych odcinkach oraz co decyduje.

Relacji pomiędzy pisarzem a czytelnikiem nie traktuję użytkowo, bowiem przekazywanie myśli/idei/wspólna zabawa ma dla mnie charakter relacji podmiotowej, nie przedmiotowej, czyli spotykam drugiego człowieka, a nie kupuję/wybieram nową pralkę, żelazko, koszulę. Pytaniem pozostaje, czy oba podmioty chcą się realnie zetknąć, czy potencjalnie potrafią to zrobić w tym momencie i po co. Spotkanie wspomagają/organizują/ułatwiają wszystkie etapy procesu wydawniczego.

Gdy zobaczyłam zestawienie wytwórca-klient w pierwszej chwili pomyślałam o wszechwładnym (w Polsce nieuregulowanym, kanibalistycznym rynku – tu dużo musiałabym pisać, więc na tym stwierdzeniu poprzestanę, dodając jedynie, że w innych krajach europejskich inaczej to wygląda). W drugim rzucie przyszła mi do głowy Atwood i jej cambridgowskie wykłady ("O pisaniu"), zwłaszcza rozdziały o pisarzu i czytelniku.

czy moje lektury poza portalem?

Chodziło mi o lektury poza portalem, ponieważ ujawniają rodzaj wrażliwości językowej i zainteresowań.

Moje propozycje, to właśnie tylko propozycje, autor ma nad tekstem władzę absolutną i jego decyzja jest święta. (Ale o wszystkim możemy dyskutować).

Tu, bez dyskusji! choć mam jeden wyjątek. Dość łatwo potrafię wyobrazić sobie sytuację, w której określonego opowiadania, powieści nie mogłabym firmować (w znaczeniu – aktywnie), choćby nie wiem co. Łatwo powiedzieć, z drugiej strony "nigdy, nie mów nigdy", ponieważ nie wiesz, co zrobiłbyś po wyczerpaniu wszystkich dostępnych możliwości. Takie rozważania też nadają się bardziej na dłuższą rozkminkę, więc tutaj utnę.

Nie znam strony sjp.pl, używam https://sjp.pwn.pl/ i polecam ją każdemu piszącemu i czytającemu.

Teraz zapodam drugą lekką złośliwość, żebyś poczuł, kiedy do czegoś "piję". ;-)

"Dziwne, że nie znasz, ponieważ jest stosunkowo popularna, tworzona przez hobbystów oraz często przez porównanie jej i innych słowników można sprawdzić, co już pojawia się, choćby w grach, a co nie. Jeśli jest , drążyłabym dalej, sprawdzałabym konteksty, choć pewnie można prościej".

Pewnie, że ze słowników on-linowych sjp.pwn jest najbardziej rzetelnym/wiarygodnym (Bralczyk, Doroszewski, Polański), ale… sięgam do niego tylko przy kompletnej niewiedzy, bo irytują mnie reklamy. Poza tym słownikiem są też i inne, np. Wsjp.pl bez reklam, redagowany przez językoznawców z PAN najbardziej przejrzysty i przyjazny; dobry słownik.pl – bardzo fajna inicjatywa, zobaczymy. Tu, muszę uczynić małe zastrzeżenie – przy branżowych tłumaczeniach, jeśli nie ma słowa, bądź nie pasuje – moim zdaniem – lepiej "pójść" w specjalistyczne, zrozumiałe słownictwo w określonym “fyrtlu”.

Gdybym była pisarzem pewnie sięgałabym głębiej, tj. po papier, np. Dubisz, słowniki frazeologiczne, gwar i mój ulubiony – „Słownik mitów i tradycji kultury" Kopalińskiego, który wyciągnęłam z niebytu, odkąd zaglądam na NF, ponieważ straszny ze mnie neptek w tym obszarze i można go czytać tak samo jak słowa, czyli jedno prowadzi do kolejnego plus tyle symboliki.

Dużo bardziej niż poprawność interesuje mnie żywy język, zmiany, zapomnienia, zawłaszczenia, chwilowe erupcje.

słowo „mędrszy” występuje w tylko zaprzeczeniu, tu zaprzeczenia nie ma. Słownik nie podaje też stopnia najwyższego.

To prawda, ale warto sprawdzić użycie, jeśli lecimy językowo, chyba że potraktujemy jako neologizm. Pewnie bluźnię, co nie? ;-)

Znajdujemy dwa przykłady literackie w Korpusie. Dla mnie są ok z uwagi na zasięg autorów, klasykę i odcień zastosowanej frazy, co do kontekstu przyjrzę się po przeczytaniu opka:

1/ K.Makuszyński "Szatan z siódmej klasy"

"… jaką jest napełnianie żołądka. Czasem, jak gdyby straszliwy demon matematyki, najmędrszy i najbardziej okrutny z całej trupy geniuszów i demonów, co…"

2/ B.Jasieński "Palę Paryż"

"… Potem rebe jął mówić dalej, jakby ciągnął głośno własną myśl:

– Powiada rabi Hillel, najmędrszy z mędrców: Za czasów rabiego Ezra, kiedy naród żydowski…"

Raczej nie stawiałabym, sprawdź, np. szybki jak błyskawica.

Tu się nie zgodzę. Mamy tu do czynienia z konstrukcją tak – jak, przykład z błyskawicą jest inną konstrukcją.

https://sjp.pwn.pl/zasady/381-90-H-3-Porownania-paralelne-o-konstrukcji-tak-jak-rownie-jak-taki-jaki-tyle-co;629799.html

Hmm, znam tę regułę, lecz przyswoiłam ją bardziej jako rozróżnienie, zerknij:

https://sjp.pwn.pl/zasady/379-90-H-1-Przed-czlonem-porownawczym-wprowadzonym-przez-wyrazy-jak-jakby-jako;629797.html

Wreszcie niewyróżniające się (+,) małe domki o przysadzistych dachach, będące własnością tych, którym wiodło się lepiej niż nędznie, ale o wiele gorzej niż dostatnio.

Pierwszy przecinek – ?; dlaczego

Przydawki równorzędne oddzielamy przecinkiem.

https://sjp.pwn.pl/zasady/383-90-I-1-Przecinek-miedzy-polaczonymi-bezspojnikowo-jednorodnymi-czesciami-zdania;629802.html

Dla mnie, pierwszy przecinek jest niepotrzebny, ponieważ kolejny człon – podkreślenie doprecyzowuje (wyznacza zakres), nie jest wyliczanką cech, choć przy tym bym się zbytnio nie upierała, zważywszy na dalszy ciąg zdania, gdyż aż prosi się o zamieszanie w tym kotle. ;-)

"tych" jest dwuznaczne, tych domków i tym, którym się nie wiodło?

Tu nie rozumiem odpowiedzi. Pierwsze zdanie kończy się „tymi, którym się nie wiodło”, więc zaimek bezpośrednio po kropce, odnosi się właśnie do nich. Mowa jest jednak o wspinaniu się na wzgórza i czasownik jest rodzaju żeńskiego, więc albo mamy do czynienia z błędem fleksyjnym (w co wątpię), albo błędem syntaktycznym.

Superowo, że tłumaczysz! xd

Jeśli chodzi o drugie, znaczy fleksję i syntaktykę, obie są dla mnie bardzo trudnymi pojęciami. Trochę się im przyjrzałam, ale lepiej będzie, gdy napiszę Ci, o czym myślałam, formułując tę uwagę, gdyż szybciej sfalsyfikujesz, jakby co.

Najpierw fragment opka:

"…Bliżej, w dolinie, skryte przed wiatrem, rozciągały się budynki mieszkalne. Rezydencje z ogrodami należące do tutejszej elity. Piętrowe domy kupców, z jaskrawo malowanymi szyldami zapraszającymi do sklepów na parterze. Nędzne chałupiny rybaków nad wiecznie żółtą rzeką, świecącą w płaszczyźnie astralnej niczym złota wstęga – ponoć wiele pomniejszych bóstw w niej utopiono podczas Zmierzchu Bogów. Wreszcie niewyróżniające się małe domki o przysadzistych dachach, będące własnością tych, którym wiodło się lepiej niż nędznie, ale o wiele gorzej niż dostatnio. Tych budynków było najwięcej, wspinały się aż na wzgórza…"

Patrzymy tylko i wyłącznie na podmioty. Cały passus dotyczy budynków, po czym są opisywane po kolei. Pytanie: czy trzeba zawsze się podwiązywać do ostatniego podmiotu, choć przyznaję z bólem (:D), że myli powtórzenie – "tych" w różniących się znaczeniach, więc masz rację – do wygładzenia.

Pewnie, to propozycja (o północy), nie nakaz arbitralny. Cokolwiek, byle nie prześlizgnął.

Racja, ponieważ wyraźnie czegoś brakuje.

porwie go z miejsca, by wtłoczyć na powrót do fizycznej powłoki – można czekać na powrót, ale wtłoczyć można z powrotem do powłoki.

Tu niekoniecznie, bo przy "wtłoczyć na powrót" mamy działanie, aktywność, równoważne.

https://sjp.pl/na+powrót

Nie zgadzam się: https://sjp.pwn.pl/szukaj/na%20powr%C3%B3t.html

Nie mamy tu do czynienia z archaizacją, więc użycie jest nieuzasadnione, ale, jak już mówiłem, decyzja autora jest święta, my możemy tylko proponować.

Tu, nie wiem, przy silnym proteście redaktora – skorygowałabym, poszłabym w kierunku zdynamizowania, np. "i z powrotem wtłoczy do fizycznej powłoki".

Chociaż czy ~~aby~~ na pewno?

Tu nie wiem, na dwoje babka wróżyła. Czytam tylko Twój komentarz.

Mamy tu trzy spójniki, jeden po drugim, nic nie zabrania nam dokładać dalej: Chociaż czy aby może na pewno? – zdanie nadal jest poprawne, ale nie brzmi najlepiej. Dążmy do zdań zgrabnych, nie do konstrukcji wielopiętrowych.

Psiakrew, racja!

Nie zwracaj na niego uwagi […] – To atrapa. – „atrapa” odnosi się do przedmiotów, tu: złudzenie, miraż, duch itp. (jest jeszcze chyba raz, czy dwa razy dalej w tekście)

Nie zgodzę się. Niezależnie od tego, skąd się wziął miraż, był żywy a to dyskwalifikuje atrapę.

Dla mnie, kłopot polega na tym, że czytając Twoją uwagę, pomyślałam o dwóch sprawach. Pamiętam rozmowy swojego prawuja z pradziadkiem, gdy się kłócili, a ja siedziałam pod stołem. Pierwszy był kapitanem ŻW, apologetą Gomułki i Gierka, drugi cholernie krytyczny i siedzący przy zielonym oku radia Wolna Europa (tak powiadają). Prawuj wierzył w “atrapy” Wolnego Świata, wtedy Hameryki, nawet w to, że ludzie udają. Eh. Drugie skojarzenie jest już dzisiejsze, związane z technicznymi możliwościami stworzenia wizerunku konkretnej osoby. Wystarczy mieć tylko trochę, no, może więcej niż trochę, materiału i narzędzi, a będzie nie do odróżnienia, chyba że zakłócimy przekaz przez interferencję (ludzie, system, sygnał, bądź mechanika, stara fizys jest w tym przypadku niezawodna)

Tu nie ma okien i drzwi – okien ani drzwi

Nie rozumiem, czemu nie może być "i"? Wyjaśnij.

Mamy tu do czynienia z dwoma członami współrzędnymi zaprzeczonymi, więc nie stosujemy spójnika „i”.

Przejrzałam linki, ale dalej nieprzekonanam, bo przecież zaprzeczamy całości wyrażenia, czyli "okien i drzwi", a nie poszczególnym członom, choć nie wiem, czy to dopuszczalne? Dla mnie iloczyn jest silniejszy i się ze sobą – niejako – skleja. Śliska sprawa, znaczy, nie wiem. ;)

Odnośnie pozostałych uwag, nie mam jeszcze zdania, bo decyduje kontekst i wymowa całości. Gdy przeczytam i napiszę komentarz dla Gekiego, wrócę jeszcze na chwilę i zerknę na wspomniane przez Ciebie zdania i spróbuję się określić (już nie tak "wymownie", znaczy dużo krócej), bo bardzo jestem ciekawa, czy mój ogląd będzie zbieżny czy nie. ;-)

Jeszcze raz dziękuję za dyskusję i mam nadzieję, że nie na tym nie koniec.

Z mojej strony też podziękowania. :-) Uwielbiam gadać o języku, o zasadach i związanych z nimi swoich wątpliwościach, bo w wielu przypadkach nie rozumiem. Większość zasad postrzegam jako trudne do przyswojenia, gdyż nie odnajduję w języku naturalnym regularności, raczej chaos i gdybym miała do czegoś porównywać, byłyby to pewnie ruchy Browna.

pzd srd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Hej Geki

Jestem

Jeszcze raz dzięki za odpowiedź, cieszę się, że możemy przegadać.

Mój pierwszy komentarz wklejam kursywą, Twoją odpowieź piszę w cudzysłowie, a moją – pismem prostym.

Styl masz wyraźny, myślę, że warto podszlifować i rzeczywiście szukać ISBN`a.

Jeśli będę szukać – a możliwe, że kiedyś będę – to raczej nie tego typu pisaniem. :)

Eee fortuna sprzyja odważnym, trzeba kuć póki gorące.

Inaczej – lekkie w porównaniu do tego, co zwykle piszę.

Ha, no to czekam z niecierpliwością na weekend, Siła Niewiary zaplanowana na sobotę.

Doskonały pomysł, nie znając pierwszej części, byłem pewien, że to kawałek o świętach i, przyznam bez bicia, trochę go omijałem.

No to zadziałał zniechęcająco, nie wiem, czy to dobrze. :P

Początkowo tak (nie ocenia się książki po tytule, hehe), ale jak już się przełamałem to byłem bardzo mile zaskoczony.

Widzę, że Asylum odpowiedziała na część uwag. W wielkiej mierze się z nią zgadzam, ale czuję się zobowiązany odpowiedzieć samodzielnie. Od razu zaznaczam, że nie czuję się tutaj ekspertem-polonistą. Poza tym uważam, że taka wymiana uwag jest bardzo pouczająca i zawsze coś z niej w nas zostaje. Jeśli do jakiejś uwagi nie napisałem komentarza, to znaczy, że już wprowadziłem ją do tekstu. :)

Pełna zgoda, dziękuję i cieszę się, że mogę pomóc.

prócz Uniwersytetu skupiającego najmędrszych – nie ma przymiotnika mędry, więc nie ma też stopnia najwyższego. Najmądrzejszych, lub największych mędrców.

Przymiotnika “mędry” nie ma, ale odmiana “najmędrszy” istnieje i jest tu elementem stylu, w jakim zostało napisane to zdanie: https://sjp.pl/najm%C4%99drszy

Nie wiem na jakiej zasadzie działa strona sjp.pl wygląda trochę na utrzymywaną przez użytkowników. Dla mnie punktem odniesienia jest pewuenowska strona https://sjp.pwn.pl/ https://sjp.pwn.pl/szukaj/najm%C4%99drszy.html

nie było wierniejszych klientów od na co dzień zamkniętych w uniwersyteckich murach bakałarzów – niż, na co dzień zamknięci…

Obydwie konstrukcje – “wierniejszy od” wierniejszy niż” – są poprawne i spotykane.

Jasne, ważniejszy był dla mnie przecinek wydzielający zdanie wtrącone, „niż” to mi się napisało z rozpędu.

…a teraz uciekasz przed nimi od Złotej Ys.– trochę niezgrabne, przed nimi odkąd opuściłeś Złotą Ys

W ogóle nie pasuje mi takie wymuskanie tego zdania do sposobu, w jaki wypowiada się mamcia Bou. Zastanówmy się jak byśmy to powiedzieli w rozmowie, może na przykładzie mniej niecodziennym niż inna planeta. A oto przykład: “jechałem za tobą od Szczecina”, “jechałem za tobą odkąd opuściłeś Szczecin”?

Tu chodziło mi o „uciekanie przed” i „uciekanie od” – obie wersje funkcjonują w mowie potocznej, więc przykład brzmiałby: „uciekałem przed tobą od Szczecina”. Szczecin dla nas jest oczywisty, więc nie ma mowy o pomyłce, ale załóżmy, że mieszkam we wsi Zimna Wódka (wieś istnieje, niedaleko od moich stron rodzinnych). Teraz nasz przykład wygląda następująco: Uciekałem przed tobą od Zimnej Wódki – i już nie jest takie jasne kto przed kim uciekał i od czego. Złota Ys, w odróżnieniu od Szczecina, jest równie abstrakcyjna jak Zimna Wódka. Dyskusja akademicka, ale ciekawa.

był w stanie podźwignąć duchowe ciało – oj zgrzyta, jak zimny wrzątek.

To jest zlepek słów powszechny we wszelkich tekstach religijnych/metafizycznych. Wypada w tym miejscu wspomnieć trzy ciała Buddy. :) Poza tym “ciało duchowe” – czy częściej “ciało niefizyczne”, co jest równie intrygującym zlepkiem (ewentualnie “ciało astralne”) – to termin przewijający się w każdej relacji dotyczącej podróży astralnych. No bo w końcu jest się poza (biologicznym) ciałem, ale pewne “ciało” się posiada.

Oki, przyznaję, nie znam żargonu tekstów religijnych/metafizycznych, więc mnie zakłuło, ale jeżeli użyte świadomie i uzasadnione, to jest git.

samemu przy tym nie będąc zobaczonym ani usłyszanym – lepiej: widzianym ani słyszanym.

Z uwagi na konspiracyjny charakter działalności Jorka, forma dokonana wydaje mi się bardziej na miejscu, bo podkreśla subtelną różnicę między “widziałem” a “zobaczyłem”. Może tylko ja tę różnice wyczuwam, bo jest to totalnie instynktowne.

Tak, tak, pełna zgoda, różnica semantyczna jest (niewielka, ale jest) chodziło mi o brzmienie i uzus w mowie spontanicznej. Trochę nie mogą sobie wyobrazić sytuacji, kiedy, po tym jak ukradłem trochę truskawek na działce u sąsiada, wbiegam do domu i kolega mnie pyta” Czy byłeś zobaczony?” 9/10 zapytałoby „czy ktoś cię widział?” – tu trzymamy się planu użycia imiesłowu, więc tą drogą dotarłem do widzianego i słyszanego.

To pozwalało mu zdobyć towar niemal tak cenny (+,) jak przysługi.

Szczerze, to nie jestem pewien, czy ten przecinek powinien się tam znaleźć. To porównanie nie jest wtrąceniem. Zerknij na śmiga jak błyskawica.

Tak jak odpowiadałem Asylum, tu mamy konstrukcję tak/jak, więc analogią jest: tak szybki, jak błyskawica – i tu przecinek jest wymagany.

https://sjp.pwn.pl/zasady/381-90-H-3-Porownania-paralelne-o-konstrukcji-tak-jak-rownie-jak-taki-jaki-tyle-co;629799.html

tu nie wiem co z tym przebijaniem. Czy powidoki przebijały się na płaszczyznę, czy przebijały płaszczyznę, czy przebijały przez płaszczyznę (mogły też przebijać się przez płaszczyznę.), ale ciężko im się przebić na płaszczyznę.

Tutaj, przyznaję, wkradł się żargon dotyczący podróży astralnych. I w tym rozumieniu “płaszczyzna” to np. świat fizyczny, świat duchowy itp. (patrz: płaszczyzna astralna). Zastanawiam się, nad dopisaniem “się”.

Oki, wyszło moje dyletanctwo w tej dziedzinie, ale obiecuję nadrobić.

ale noce na Starej Ys o tej porze roku były prawie tak długie, jak dni – szyk: ale o tej porze roku, noce na starej Ys były…

Wiesz, nad tym się zastanawiałem, bo w naszej codzienności taki dylemat nie występuje, jednak sądzę, że umiejscowienie w kosmosie jest tu nadrzędne. Dlaczego? Na każdej planecie rok ma inną długość, pory roku również uzależnione są od planety, a nie uniwersalne dla każdej z nich.

Jasne, pełna zgoda, ale zmiana szyku nie zmienia znaczenia, porządkuje jedynie części zdania. Może sam przecinek by wystarczył, trudno orzec co lepsze.

Prześlizgnął spojrzeniem po dzielnicy portowej – Prześlizgnął tylko w stronie biernej, Omiótł (zlustrował, przeciągnął) spojrzeniem dzielnicę portową.

Hmm… źródło? Nie przekonuje mnie to tzn. nie widzę różnicy.

https://sjp.pwn.pl/szukaj/prze%C5%9Blizgn%C4%85%C4%87.html

dałoby się wyczuć i tu – w dolnych poziomach, gdzie akuszerki przyjmowały porody – na poziomach, na których akuszerki…

Z pierwszą poprawką się zgadzam, jeśli chodzi o drugą, myślę, że “gdzie” jest lepszym rozwiązaniem. Jak byś powiedział: “na wzgórzu, gdzie rosną jabłonie” czy “na wzgórzu, na którym rosną jabłonie”?

Ok, ja bym powiedziałbym: „na którym”, ale tu nie mówimy o zasadzie, tylko o przyzwyczajeniu (stylu), więc pełna zgoda.

jednak dla niego byli nie bardziej interesujący niż smoki – nie byli dla niego bardziej interesujący… lub prościej: byli mniej interesujący.

Myślę, że każda z propozycji zmienia nieco znaczenie zdania (kładzie nacisk na inną jego część, lub w ogóle zmienia treść), przy czym nie niesie żadnych korzyści. Bo zdanie jest poprawnie zapisane.

Najbardziej ugryzło mnie „jednak dla niego byli nie…”, ale to też chyba kwestia stylu. Myślę, że pierwsza propozycja nie zmienia treści. Druga, rzeczywiście niuansuje.

Nic się nie gubi, bo ostatnim wskazanym podmiotem są “pomieszczenia”. ;) Tak samo byłoby, gdybym po kapłankach postawił kropkę, a od “W żadnym” rozpoczął kolejne zdanie.

Okej, teoretycznie tak, ale tu mamy przypadek użycia imiesłowu wyróżniającego odnoszącego się do rzeczownika w liczbie mnogiej, zwykle wyróżnia się jedno z kilku, rzadziej – kilka z kilku. Po dłuższym namyśle, jednak zaproponowałbym konstrukcję z czasownikiem w stronie biernej: żadne z pomieszczeń nie wyróżniało się na tle innych.

Drugi strażnik był taki sam. – chyba ich tak dobrze nie znał, ale drugi strażnik wyglądał podobnie.

Taki sam w tym wypadku oznacza przedstawiciela innego gatunku. I nie bez powodu mówi się – choć to niepoprawne politycznie – że Azjaci są wszyscy tacy sami. Wydają się tacy, bo dla nas są na tyle podobni, że nie widzimy istotnych różnic. W przypadku kontaktu z istotą innego gatunku zadziałałby pewnie podobny mechanizm, o ile dymorfizm nie byłby wyraźny.

Tu się nie zgodzę, trzymając się Twojego przykładu, stwierdzenie to może odnosić się nie tylko do wyglądu, ale i do cech charakteru, a w tekście „taki sam” odnosi się jednoznacznie do wyglądu.

porwie go z miejsca, by wtłoczyć na powrót do fizycznej powłoki – można czekać na powrót, ale wtłoczyć można z powrotem do powłoki.

Absolutnie nie: https://sjp.pwn.pl/slowniki/na%20powr%C3%B3t.html To określenia równoznaczne.

Równoznaczne w ujęciu diachronicznym, opowiadanie jest jednak pisane współczesną polszczyzną, więc nadal nie widzę uzasadnienia dla użycia formy, która wyszła z użycia.

Staramy się nie zaczynać zdań od „ale” ani od „oraz”, to łączniki zdań.

To – przepraszam za wyrażenie – bardzo szkolna zasada.

Oczywiście, że zdania od łączników można zaczynać.

Ale tylko wtedy, kiedy chcemy coś podkreślić.

Podobnie działają akapity.

Ale lepiej z tym nie przesadzać. ;)

Jasne, kwestia gustu (stylu), nie ma zasady zakazującej takiego użycia. Ale, wg mnie, wygląda dziwnie.

Kolejny raz przyszło mu przyznać przed sobą – było chyba coś takiego w polskim sejmie (J. Zych, jeżeli dobrze pamiętam). Jork po prostu musiał przyznać przed sobą.

W sejmie to “staje mi” i to nawet nie pierwszy raz. xD

https://www.youtube.com/watch?v=X4tWNBmrVmQ

Forma, którą zastosowałem, wydaje mi się być poprawna. Jasne, jest trochę zardzewiała, podobnie jak “najmędrszy”, ale jest elementem stylu, w którym zostało napisane to opowiadanie, a którego najbardziej adekwatne określenie (jakie przychodzi mi do głowy) to: gawędziarski.

Hehe, dokładnie. Takie rzeczy zostają w pamięci a ważniejsze umykają, eh.

Ok, znowu kwestia stylu. Mi nie „siadło”.

Wszystkie złe decyzje […] przewinęły się przed oczami Jorka – tu akurat pasuje zaimek. Przewinęły mu się przed oczami.

Przeczytaj kilka poprzednich zdań. Tu dopiero pogubi się podmiot, bo nie będzie wiadomo, czy chodzi o strażnika, czy o ostrze (ostrze z oczami? czemu nie), czy o Jorka.

A tu akurat jest wszystko jasne, nawet w tym akapicie użyłeś wcześniej zaimka go, więc konsekwentne użycie mu jest uzasadnione. Ja się nie zgubiłem.

desperacko próbował przypomnieć sobie jedno imię, mogące go uratować. – lepiej: przypomnieć sobie imię, które mogło go uratować.

W czym będzie lepiej?

Gorzej będzie, bo powtórzy się “które” w jednym krótkim akapicie.

Gramatycznie jest poprawnie, ale stylistycznie wątpliwe. Czy powiedziałbyś do kogoś, „mam telefon mogący robić zdjęcia” czy „mam telefon, który może robić zdjęcia”? Imiesłów „mogący” funkcjonuje głównie w zroście „wszechmogący”, w innych przypadkach – wedle uznania.

Chociaż czy ~~aby~~ na pewno?

Aby podkreśla powątpiewanie.

Jak widać po samym tekście, nie był napisany w duchu ekonomii językowej. :P

„Chociaż czy na pewno?” również wyraża zwątpienie, dość jednoznacznie.

Pierwszy, z mechaniczną ręką, poza tym szczegółem wyglądał zwyczajnie. – tu się posypało, Pierwszy miał mechaniczną rękę, poza tym wyglądał zwyczajnie.

Nie widzę tego posypania. Przydałby się trzeci głos.

Pewnie. Mi zabrakło czasownika w pierwszym zdaniu pojedynczym.

jedno spojrzenie na rękojeści rewolwerów – niby ok ale może: kolby

Kolbę to ma strzelba, a służy ona do oparcia broni o ramię.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kolba_(bro%C5%84)

Na dwoje babka wróżyła: https://encyklopedia.pwn.pl/szukaj/kolba, ale rękojeść jest też poprawna.

Za oświetlenie mając jedynie kaganek niesiony przez Mamcię Bou, zeszli do piwnic. – szyk: Zeszli do piwnic, mając za oświetlenie tylko kaganek…

To dokładnie to samo. Poza tym w kolejnym zdaniu piszę o “chodzeniu” a nie o “świeceniu” więc zastosowany przeze mnie szyk wydaje mi się bardziej logiczny.

Nie do końca, główną częścią tego zdania jest zejście do piwnic nie świecenie kagankiem, stąd moja uwaga, ale gramatycznie obie formy są poprawne.

Mimo nadziei, że sprawy pójdą gładko, był sam. – czy to nadzieja powoduje, że nie jesteśmy sami? W sumie, metaforycznie może i tak jest, ale tu pewnie miało być: Był sam, ale miał nadzieję, że sprawy pójdą gładko.

To się wyjaśnia dopiero w momencie, kiedy okazuje się, że Jork wszedł tam po atrapę chłopca. Więc nieobecność odpowiedników Mamci Bou, przewodniczki i chłopca po drugiej stronie lustra była komplikacją. ;)

Rozumiem, ale nadal uważam, że taka konstrukcja znaczy: „mimo, że miał nadzieję, był sam”, ergo: zwykle jak mamy nadzieję, to nie jesteśmy sami. Nie widzę związku między nadzieją a samotnością. Zdanie: „Mimo, że miał na sobie spodnie, było mu zimno” jest logiczne, zdanie „mimo że miał na sobie spodnie, był głodny” już logiczne nie jest.

Nie zwracaj na niego uwagi […] – To atrapa. – „atrapa” odnosi się do przedmiotów, tu: złudzenie, miraż, duch itp. (jest jeszcze chyba raz, czy dwa razy dalej w tekście).

https://sjp.pl/atrapa

Spójrz definicje numer trzy. I doskonale to współgra z tekstem – bo to nie były miraże ani duchy, wszystko było całkiem realne. Ale było właśnie imitacją.

Poza tym to tez jest element żargonu związany z podróżami astralnymi, tak już swoją drogą.

Ok, posiłkowałem się https://sjp.pwn.pl/szukaj/atrapa.html ale jeżeli to żargon, to ok, dla znawców jest jasne, dla mnie nie było.

wyskoczył przez to samo okno, którym przybył. – niby sens jest, ale wyskoczył przez wymaga biernika, którym jest już w nadrzędniku. Wyskoczył przez to okno, przez które tu przybył, lub wyskoczył oknem, którym tu wskoczył. (przybyć oknem się też chyba nie da, a jeżeli się da, to na pewno nie jest to bezpieczne)

Dasz źródło, gdzie to wymaganie jest sformułowane, ponieważ brzmi to sztucznie.

Poprawiłem, bo znalazłem budząca mniej wątpliwości alternatywę, ale nie jestem przekonany.

Wyskoczyć przez (kogo? co?) okno, wyskoczyć (kim? czym?) oknem, którym przybył. Tu się rozjechało, więc albo wyskoczył oknem, którym przybył, albo wyskoczył przez okno, przez które przybył.

Kiedy odzyskał sprawność widzenia – zdolność?

Można widzieć, można nie widzieć, a można też widzieć kiepsko. ;)

To prawda, ale czy można sprawnie?

Oddaj mi pokłon, a zabiorę twą męskość i pozwolę sobie służyć – trochę się namieszało, pierwsza część zdania brzmi jak groźba, (jeżeli tylko spróbujesz oddać mi pokłon, utnę ci…) a groźbą nie jest.

Oczywiście! Dla bogini to akt wywyższenia… ale to byś musiał przeczytać część pierwszą. ;)

Ok, ale jeżeli bogini pozwala sobie służyć, to znaczy, że to bogini komuś służy, a nie, że ktoś służy bogini . Czy tak miało być?

musisz już wracać! […] Nie bądź głupcem, przypłacisz to życiem. – tu rozumiem, że Jork się zatrzymał (zawahał) i groźba służyła wyrwaniu go z tego stanu. Niestety nie ma tego w tekście.

Skoro rozumiesz, to jest w tekście. Czytelnika nie trzeba za rączkę prowadzić.

Ba! Nawet lepiej tego nie robić, w myśl zasady show don’t tell. Opisywanie tutaj całej ścieżki myślowej Jorka, która po usłyszeniu tego zdania spowodowała taką a nie inna reakcję, wydaje mi się zbędne – czego jesteś najlepszym potwierdzeniem. ;)

Ok, ale sens tego zdania jest taki, że bohater zginie, bo jest głupcem. Musiałem się zatrzymać, żeby dojść do tego, że bohater się zatrzymał.

sięgając ku ciału Jorka, by przemienić go w bezpłciowego niewolnika, – „kuciału” nie brzmi dobrze, lepiej sięgać w stronę ciała. Płci by chyba tak od razu nie stracił, ale mogła go przemienić w bezpłodnego niewolnika

Rzecz gustu. Dla mnie “ku ciału” brzmi całkiem dobrze.

Oki

…a skąd wiesz, co by mu ta bogini zrobiła, zabierając męskość? :P

Ha, temat rzeka. Tu rozumiałem płeć jako stan umysłu, nie jako fakt posiadania czy braku czegoś.

Obrazy bogini, […]odbijały się bez ładu w gromadzie odłamków. – Gromada gromadzi osobniki żywe, a obrazy mogą się odbijać w odłamkach.

Gromada jak najbardziej dotyczy też rzeczy.

https://sjp.pwn.pl/sjp/gromada;2463031.html

Chyba, że mi powiesz, że gwiazdy to osobniki żywe? No, w sumie tak, ale nie mieszkamy w Hollywood.

Jasne, przeoczyłem.

Głosy mieszały się z sobą, tworząc kakofonię dźwięków. mieszały się ze sobą, a kakofonia to dźwięki, zrobił się akwen wodny.

Kakofonia nie dotyczy tylko dźwięków, chociaż rzeczywiście etymologia słowa na to wskazuje.

https://sjp.pwn.pl/sjp/kakofonia;2562525.html

Mógłbym wykreślić, jednak kiedy czytam zdanie bez “dźwięków”, wydaje mi się urwane. Z “dźwiękami” brzmi o wiele lepiej.

To prawda, jest to pleonazm, który wszedł do powszechnego użycia, co nie znaczy, że zwrot jest poprawny, ale – że jest ogólnie przyjęty.

To pytanie nie miało doczekać się odpowiedzi. – może się nie doczekało? Dialog poszedł dalej.

Pozostanę przy swoim.

Jasne.

Zrobiłam dość. – mogła mieć dość, ale zrobiła wystarczająco dużo.

Jak w wielu powyższych przypadkach – jedno słowo może mieć wiele znaczeń.

https://sjp.pl/do%C5%9B%C4%87

Swoją drogą to niezła ironia, bo “mieć dość” wzięło się właśnie z tego, że dość oznacza wystarczająco dużo czegoś. ;)

Zgoda, przedobrzyłem.

poruszył głową na tak – poruszył (lepiej: pokiwał) twierdząco głową.

Nie mogę znaleźć potwierdzenia, ale wydaje mi się, że kiwanie głowa już samo w sobie oznacza ruch oznaczający potwierdzenie. Za to kręcenie głowa oznacza zaprzeczenie. Dlatego wybrałem “poruszył”.

Poruszył twierdząco głowa brzmi w moich uszach o wiele gorzej niż “poruszył głowa na tak”, ale na pewno jest bardziej poprawne. Na razie zostawię tak, jak jest. Zobaczę, czy ktoś jeszcze się na tym zatrzyma.

Jasne, nie upieram się przy swoim, ale cóż znaczy zrobić coś na tak?

Przeczytałem to zdanie, które celowo jest tak długie – i nie potknąłem się. Ani razu. Serio.

Jest długie, naprawdę długie (ktoś wyżej wspominał już, że uwielbiam długie zdania? :)), ale wydaje mi się, że wszystko jest w nim ułożone z logicznym porządku. Do tego nie widzę w nim dobrego miejsca na kropkę. Dobrego, to jest takiego, które nie zepsuje płynności tej wypowiedzi.

Zgoda, wszystko jest logicznie ułożone, ale płynność nie jest tożsama z długością zdania. Dla mnie takie zdanie jest karkołomne, zawiera w sobie dwanaście zdań prostych, ale rzecz gustu. Zaskoczyło mnie bo jest wyjątkowo długie, drugie co do długości jest o połowę krótsze, więc nie było to dla mnie konsekwentne, ale zostawmy temat gustu na dyskusję w dzień.

Bardzo dziękuję za poświęcony czas!

Cała przyjemność po mojej stronie.

P.S.: Postanowiłem odpowiedzieć sam, więc odpuściłem już sobie czytanie twojej odpowiedzi na odpowiedź Asylum. Daruj*.

Ależ, daruję, na mą duszę, gdybyś odpowiedział na oba komentarze, pisałbym do trzeciej, a tak trochę pośpię.

Dzięki raz jeszcze

Trzymaj się

PS. Daruj literówki i błędy, jeżeli się pojawiły. Starałem się, ale późna pora, plecy bolą, oczy się kleją a palce już śpią.

PS2. Jakbyś potrzebował bety (i nie byłby to horror) to wal śmiało.

Hej Asylum

Ale ekstra, dzięki serdeczne za odpowiedź.

Znowu komentarze się przetasowały. Wygląda na to, że gdy Ty publikowałaś swój, ja pisałem mój. Gdy skończyłem, to nie przewinąłem strony, tylko kliknąłem „Gotowe”, zamknąłem laptopa i zsunąłem się z fotela.

Dlatego teraz tylko króciutko, żeby nie wyglądało, że pominąłem.

Odpiszę jak tylko będę mógł. Raczej w sobotę lub niedzielę, bo końcówka tygodnia trochę napięta.

Trzymaj się ciepło.

Pozdrawiam.

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Hej Asylum

Dzięki wielkie za odpowiedź, to nam dyskusja rozgorzała.

Gdyby nie pandemia, to siedlibyśmy przy barze, tudzież w kawiarnianych fotelach i myślę, że o 2:20 bylibyśmy dopiero w połowie.

Ja też staram się oddzielać pracę od życia grubą krechą, nie jest to łatwe przy pracy zdalnej, ale od kiedy wyciąłem 3 metry kwadratowe z kuchni, wstawiłem biurko i drzwi, idzie mi to całkiem nieźle.

(Konsekwentenie: mój oryginalny komentarz, jeżeli istnieje, jest kursywą, Twoja odpowiedź w czudzysłowie, moja odpowiedź – prostym)

Teraz już trochę wiem, ponieważ wyjaśniłeś, choć użyte sformułowanie jest chyba ciut niepoprawne – "pisanie przekładów". Tu, miałeś pierwszy przykład możliwej złośliwości, (na poważnie – żart), lecz zestawienie jest tak czy tak trochę nie-teges. Będzie też drugi przykład złośliwości, jeszcze nie wiem gdzie. ;-)

A nie, tu ukryta jest deklaracja poglądów w walce o widoczność autorów przekładów właśnie (nie tłumaczy). Walka słowami i o słowa – a jakże – więc: autor przekładu – nie tłumacz, pisanie przekładu – nie tłumaczenie, dobry przekład – nie dobre tłumaczenie itp. Wszystko pod sztandarem „Tłumacz też autor” (Kilka zdobytych przyczółków już jest, vide: nowy przekład Ulyssesa z nazwiskiem Marcina Świerkockiego na okładce –doskonały z resztą – i Świerkocki, i Ulysses).

Rozumiem, że traktujesz jako równie cenny każdy etap powstawania książki. Pełna zgoda. Dorzuciłabym jeszcze projektanta okładki, szaty graficznej (czcionki itd. itp.) i korektora, zresztą pewnie sam lepiej wiesz, jak wygląda proces, znasz rezultaty osiągane na poszczególnych odcinkach oraz co decyduje.

Oj nie – absolutnie nie (tu chyba to drugie miejsce ), skupiłem się tylko na relacji (symbiozie) autor – czytelnik i to tylko w kontekście portalu. Oczywiście, elementy o których mówisz, mają znaczenie, niestety, często marketingowe. Osobiście nie przepadam za „nowymi” książkami. Jeżeli mam możliwości to szukam starszych wydań (a już BN-ki w miękkiej okładce uwielbiam).

Relacji pomiędzy pisarzem a czytelnikiem nie traktuję użytkowo […] Gdy zobaczyłam zestawienie wytwórca-klient w pierwszej chwili pomyślałam o wszechwładnym (w Polsce nieuregulowanym, kanibalistycznym rynku – tu dużo musiałabym pisać, więc na tym stwierdzeniu poprzestanę, dodając jedynie, że w innych krajach europejskich inaczej to wygląda). W drugim rzucie przyszła mi do głowy Atwood i jej cambridgowskie wykłady ("O pisaniu"), zwłaszcza rozdziały o pisarzu i czytelniku.

Oki, częściowo – jw. Już się bałem, że to Twój pogląd – takie teraz czasy. A propos Atwood - polecam Umberto Eco i Jean-Claude Carriere „Nie myśl, że książki znikną”. O rynku wydawniczym w Polsce się nie wypowiem, bo to co jest, prędzej areną jest, niż rynkiem.

Chodziło mi o lektury poza portalem, ponieważ ujawniają rodzaj wrażliwości językowej i zainteresowań.

Jasne. Witold Gombrowicz, Dziennik 1953-1969, Umberto Eco, Wyspa dnia poprzedniego, Anna i Jarosław Iwaszkiewiczowie – Jerzy Lisowski – Listy 1947 – 1979, Stephen Baxter, Proxima.

Dziwne, że nie znasz, ponieważ jest stosunkowo popularna, tworzona przez hobbystów oraz często przez porównanie jej i innych słowników można sprawdzić, co już pojawia się, choćby w grach, a co nie. Jeśli jest , drążyłabym dalej, sprawdzałabym konteksty, choć pewnie można prościej.

Wiem, że istnieje, ale nie używam (bo cóż właściwie znaczy: „dozwolone w grach”?) Właśnie tworzenie przez hobbystów powoduje, że nie traktuję go poważnie. (Tak jak ograniczonym zaufaniem darzę Wikipedię, chociaż tu weryfikacja jest natychmiastowa (testowałem kiedyś), ale wystarczy podać ISBN i jest po dyskusji). PWN też reaguje na zmiany, oczywiście dużo wolniej, ale podpiera je niekwestionowanym autorytetem.

słowo „mędrszy” występuje w tylko zaprzeczeniu, tu zaprzeczenia nie ma. Słownik nie podaje też stopnia najwyższego.

To prawda, ale warto sprawdzić użycie, jeśli lecimy językowo, chyba że potraktujemy jako neologizm. Pewnie bluźnię, co nie? ;-)

Ależ nie, czemu? Z zasady nie krytykuję neologizmów, chyba, że zwrot jest bliżej błędu niż ciekawego pomysłu.

Tu się nie zgodzę. Mamy tu do czynienia z konstrukcją tak – jak, przykład z błyskawicą jest inną konstrukcją.

https://sjp.pwn.pl/zasady/381-90-H-3-Porownania-paralelne-o-konstrukcji-tak-jak-rownie-jak-taki-jaki-tyle-co;629799.html

Hmm, znam tę regułę, lecz przyswoiłam ją bardziej jako rozróżnienie, zerknij:

Tu obstaję przy swoim, link podany przez Ciebie odnosi się do innej konstrukcji – „jak” jako człon porównawczy vs konstrukcja „tak/jak” z którą mamy tu do czynienia.

Przydawki równorzędne oddzielamy przecinkiem.

https://sjp.pwn.pl/zasady/383-90-I-1-Przecinek-miedzy-polaczonymi-bezspojnikowo-jednorodnymi-czesciami-zdania;629802.html

Dla mnie, pierwszy przecinek jest niepotrzebny, ponieważ kolejny człon – podkreślenie doprecyzowuje (wyznacza zakres), nie jest wyliczanką cech, choć przy tym bym się zbytnio nie upierała, zważywszy na dalszy ciąg zdania, gdyż aż prosi się o zamieszanie w tym kotle. ;-)

Tu rzeczywiście, jesteśmy na granicy niuansu. Pytanie, czy „niewyróżniający się” i „mały” mają się do siebie jak „Pierwszy powojenny film”, czy jak „dzień senny, nudny”. Nadal wydaje mi się, że mówimy o drugim przypadku, ale kruszyć kopii nie będę.

Superowo, że tłumaczysz! xd

Jeśli chodzi o drugie, znaczy fleksję i syntaktykę, obie są dla mnie bardzo trudnymi pojęciami. Trochę się im przyjrzałam, ale lepiej będzie, gdy napiszę Ci, o czym myślałam, formułując tę uwagę, gdyż szybciej sfalsyfikujesz, jakby co. […] Patrzymy tylko i wyłącznie na podmioty. Cały passus dotyczy budynków, po czym są opisywane po kolei. Pytanie: czy trzeba zawsze się podwiązywać do ostatniego podmiotu, choć przyznaję z bólem (:D), że myli powtórzenie – "tych" w różniących się znaczeniach, więc masz rację – do wygładzenia.

Autor już doprecyzował (dodane: „budynków”). Pomysł z błędem fleksyjnym był lekko ironiczny (i z nutką złośliwości, nie przeczę J), mielibyśmy z nim do czynienia, gdyby autor miał na myśli wspinających się ludzi i źle odmienił czasownik wspinać. Oczywiście miał na myśli domki i odmienił czasownik poprawnie.

Pewnie, to propozycja (o północy), nie nakaz arbitralny. Cokolwiek, byle nie prześlizgnął.

Racja, ponieważ wyraźnie czegoś brakuje.

Czasu.

Nie zgadzam się: https://sjp.pwn.pl/szukaj/na%20powr%C3%B3t.html

Nie mamy tu do czynienia z archaizacją, więc użycie jest nieuzasadnione, ale, jak już mówiłem, decyzja autora jest święta, my możemy tylko proponować.

Tu, nie wiem, przy silnym proteście redaktora – skorygowałabym, poszłabym w kierunku zdynamizowania, np. "i z powrotem wtłoczy do fizycznej powłoki".

Oki. Mi tu po prostu zgrzytnęło, jeżeli narrator „archaizowałby” cały czas, to by przeszło niezauważone.

Nie zgodzę się. Niezależnie od tego, skąd się wziął miraż, był żywy a to dyskwalifikuje atrapę.

Dla mnie, kłopot polega na tym, że czytając Twoją uwagę, pomyślałam o dwóch sprawach. Pamiętam rozmowy swojego prawuja z pradziadkiem, gdy się kłócili, a ja siedziałam pod stołem. Pierwszy był kapitanem ŻW, apologetą Gomułki i Gierka, drugi cholernie krytyczny i siedzący przy zielonym oku radia Wolna Europa (tak powiadają). Prawuj wierzył w “atrapy” Wolnego Świata, wtedy Hameryki, nawet w to, że ludzie udają. Eh. Drugie skojarzenie jest już dzisiejsze, związane z technicznymi możliwościami stworzenia wizerunku konkretnej osoby. Wystarczy mieć tylko trochę, no, może więcej niż trochę, materiału i narzędzi, a będzie nie do odróżnienia, chyba że zakłócimy przekaz przez interferencję (ludzie, system, sygnał, bądź mechanika, stara fizys jest w tym przypadku niezawodna)

Oj tak, nie pamiętam tych czasów (jestem ’82), ale z tego co słyszę, można wnioskować, że mało rzeczy nie było atrapą. Zresztą lata dziewięćdziesiąte nie były wcale bardziej „prawdziwe”. Tu się przyczepiłem dość radykalnie (fundamentalizm?), przyznaję. Po namyśle – odpuszczam, a wyjaśnienie Geki tępi ostrze krytyki zupełnie.

Mamy tu do czynienia z dwoma członami współrzędnymi zaprzeczonymi, więc nie stosujemy spójnika „i”.

Przejrzałam linki, ale dalej nieprzekonanam, bo przecież zaprzeczamy całości wyrażenia, czyli "okien i drzwi", a nie poszczególnym członom, choć nie wiem, czy to dopuszczalne? Dla mnie iloczyn jest silniejszy i się ze sobą – niejako – skleja. Śliska sprawa, znaczy, nie wiem. ;)

Tu trwam przy swoim, ale, jak wszystko w życiu – nie jest to czarno-białe.

Jeszcze raz dziękuję za dyskusję i mam nadzieję, że nie na tym nie koniec.

Z mojej strony też podziękowania. :-) Uwielbiam gadać o języku, o zasadach i związanych z nimi swoich wątpliwościach, bo w wielu przypadkach nie rozumiem. Większość zasad postrzegam jako trudne do przyswojenia, gdyż nie odnajduję w języku naturalnym regularności, raczej chaos i gdybym miała do czegoś porównywać, byłyby to pewnie ruchy Browna.

Ja również, mógłbym gadać godzinami, bo to chyba najbardziej fascynująca rzecz na świecie. Wszystko ma początek (i koniec) w języku, bez względu na to w co wierzymy, to jedno jest fundamentalne. Zasady są skomplikowane, czasem, dla nas już niezrozumiałe (no bo jak można inaczej odkształcać podniebienie mówiąc „mur” i „mór”) ale to już ludzka natura – komplikować proste. Ale gdyby rzeczywiście było proste, nie byłoby dyskusji.

Dzięki serdeczne.

Trzymaj się.

Siądnięcie przy barze bądź kawiarnianych fotelach, sofach byłoby fajne. :-)

Walka słowami i o słowa – a jakże – więc: autor przekładu – nie tłumacz, pisanie przekładu – nie tłumaczenie, dobry przekład – nie dobre tłumaczenie itp. Wszystko pod sztandarem „Tłumacz też autor” (Kilka zdobytych przyczółków już jest, vide: nowy przekład Ulyssesa z nazwiskiem Marcina Świerkockiego na okładce –doskonały z resztą – i Świerkocki, i Ulysses).

Wszystko jasne, zero niedopowiedzeń, a przekład Świerkockiego – doskonały, jaki ożywczy, jędrny! Dodam, że jestem dopiero przy trzecim rozdziale, czytam równolegle z "Łodzią Ulissesa". ;-)

skupiłem się tylko na relacji (symbiozie) autor – czytelnik i to tylko w kontekście portalu… (a już BN-ki w miękkiej okładce uwielbiam).

Dla mnie relacja autor– czytelnik jest rodzajem zabawy, tak jak cała sztuka, choć nie zawsze i przede wszystkim w znaczeniu rozrywki, bo to zależy. Symbioza dobre słowo!

Pewnie, BN-ki są takie uroczyste i onieśmielające. Moja ostatnia zakupiona to Dickinson, lecz w zasadzie tego nie robię, kupuję tylko te książki, które bardzo chcę mieć "na papierze", resztę pożyczam lub ebooki, ciagle więcej mam nieprzeczytanych, niestety.

A propos Atwood - polecam Umberto Eco i Jean-Claude Carriere „Nie myśl, że książki znikną”.

Carriere nie znam, zerknę z przyjemnością. :-) Dzięki za podanie ostatnich lektur, robią wrażenie, nie powiem. Eco i Baxtera czytałam, z Gombrowicza wyimki, "Listy…" są nie dla mnie, choć Iwaszkiewicz robi na mnie wrażenie, jeśli tak można powiedzieć. ;-)

… (bo cóż właściwie znaczy: „dozwolone w grach”?) Właśnie tworzenie przez hobbystów powoduje, że nie traktuję go poważnie

Nie wiadomo, co znaczy, dla mnie pewnie najbliżej scrabble; hobbyści – dla mnie brzmi dobrze, synonim – pasjonaci, i pewnie że łatwiej o błąd, ale również o odejście od standardu, utartej ścieżki, czegoś co się pojawia, czy pozostanie – nie wiemy, np. słowniki miejskie, czy gwara.

Z wiki – pełna zgoda, lecz ponieważ zazwyczaj drążę, gdy mam wątpliwości, nie czyni wielkiej różnicy. xd

przykład z błyskawicą jest inną konstrukcją… Tu obstaję przy swoim, link podany przez Ciebie odnosi się do innej konstrukcji – „jak” jako człon porównawczy vs konstrukcja „tak/jak” z którą mamy tu do czynienia.

Nie czuję różnicy, np. głuchy jak pień, a "towar niemal tak cenny (+,) jak przysługi". Czy gdyby było towar cenny jak przysługa, byłoby ok? Nie, już dobrze, "załapałam", okejka. ;-)

Wszystko ma początek (i koniec) w języku, bez względu na to w co wierzymy, to jedno jest fundamentalne. Zasady są skomplikowane, czasem, dla nas już niezrozumiałe (no bo jak można inaczej odkształcać podniebienie mówiąc „mur” i „mór”)

Tak, język jest wielkim osiągnięciem człowieka, przedstawiciela żywego świata, drugim jest upowszechnienie zapisu i możliwość szybkiego nabywania wiedzy wcześniejszych pokoleń. A muru od moru bym nie odróżniłabym na bank, chyba że słysząc oba w mianowniku. <3

srd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Hej Asylum

Dziękuję za odpowiedź, sorki za opóźnienie, ale moja najwspanialsza robota na świecie odciska swe piętno i nie ma czasu na czytanie, nie mówiąc o pisaniu.

Walka słowami i o słowa – a jakże – więc: autor przekładu – nie tłumacz, pisanie przekładu – nie tłumaczenie, dobry przekład – nie dobre tłumaczenie itp. Wszystko pod sztandarem „Tłumacz też autor” (Kilka zdobytych przyczółków już jest, vide: nowy przekład Ulyssesa z nazwiskiem Marcina Świerkockiego na okładce –doskonały z resztą – i Świerkocki, i Ulysses).

Wszystko jasne, zero niedopowiedzeń, a przekład Świerkockiego – doskonały, jaki ożywczy, jędrny! Dodam, że jestem dopiero przy trzecim rozdziale, czytam równolegle z "Łodzią Ulissesa". ;-)

No to chylę czoła, ja z „Łodzi” zrezygnowałem świadomie, dam jej (i sobie)j trochę czasu. Wiem, że to vademecum przekładu, ale co za dużo, to nie zdrowo. Swierkocki mówił w dwójce, że w trakcie pracy miał wrażenie, że ociera się o obłęd, więc podejrzewam, że „Lódź” jest zapisem autoterapii.

Może w lecie.

skupiłem się tylko na relacji (symbiozie) autor – czytelnik i to tylko w kontekście portalu… (a już BN-ki w miękkiej okładce uwielbiam).

Dla mnie relacja autor– czytelnik jest rodzajem zabawy, tak jak cała sztuka, choć nie zawsze i przede wszystkim w znaczeniu rozrywki, bo to zależy. Symbioza dobre słowo!

Pewnie, BN-ki są takie uroczyste i onieśmielające. Moja ostatnia zakupiona to Dickinson, lecz w zasadzie tego nie robię, kupuję tylko te książki, które bardzo chcę mieć "na papierze", resztę pożyczam lub ebooki, ciagle więcej mam nieprzeczytanych, niestety.

Uroczyste – na pewno, ten wieniec jest nieśmiertelny.

Czy onieśmielające? To zależy od zawartości. No i te wstępy; „Fedra” z 1959 r. miała 105 stron tekstu głównego i 85 stron wprowadzenia – dla odważnych lub piekielnie cierpliwych.

Ja walczyłem (ze sobą) o papierowe książki bardzo długo, przekonałem się do kindle`a tylko dlatego, że książki i czasopisma zagraniczne są, wbrew pozorom, nadal dość trudnodostępne. Jeżeli mam wybór, to zostaję przy papierze (najlepiej – pożółkłym).

A propos Atwood – polecam Umberto Eco i Jean-Claude Carriere „Nie myśl, że książki znikną”.

Carriere nie znam, zerknę z przyjemnością. :-) Dzięki za podanie ostatnich lektur, robią wrażenie, nie powiem. Eco i Baxtera czytałam, z Gombrowicza wyimki, "Listy…" są nie dla mnie, choć Iwaszkiewicz robi na mnie wrażenie, jeśli tak można powiedzieć. ;-)

Gombr. to przeciekawa postać, jego dziennik powodował u mnie taką amplitudę emocji (czasem skrajnych), że trudno było uwierzyć, że pisała to ta sama osoba. Ale Geniuszu nie można odmówić. „Iwaszkiewicz robi wrażenie” – doskonale powiedziane. Też niesamowita postać. W ogóle lit. powojenna (do 1989 r.) jest zjawiskiem jedynym w swoim rodzaju.

… (bo cóż właściwie znaczy: „dozwolone w grach”?) Właśnie tworzenie przez hobbystów powoduje, że nie traktuję go poważnie

Nie wiadomo, co znaczy, dla mnie pewnie najbliżej scrabble; hobbyści – dla mnie brzmi dobrze, synonim – pasjonaci, i pewnie że łatwiej o błąd, ale również o odejście od standardu, utartej ścieżki, czegoś co się pojawia, czy pozostanie – nie wiemy, np. słowniki miejskie, czy gwara.

Z wiki – pełna zgoda, lecz ponieważ zazwyczaj drążę, gdy mam wątpliwości, nie czyni wielkiej różnicy. Xd

Tak, moja pierwsza myśl to też scrabble. Zgoda, widać w nim (r)ewolucję języka, coś jak urban dictionary w amerykańskim angielskim. Generalnie uważam się za osobę postępową (czasem b. daleko od centrum) ale w przypadku literatury pięknej i redakcji, jestem jak tyrolska. (No dobra, przesadzam, nowym zaimkom przyglądam się z fascynacją, ale tu społeczny aspekt jest decydujący).

Wszystko ma początek (i koniec) w języku, bez względu na to w co wierzymy, to jedno jest fundamentalne. Zasady są skomplikowane, czasem, dla nas już niezrozumiałe (no bo jak można inaczej odkształcać podniebienie mówiąc „mur” i „mór”)

Tak, język jest wielkim osiągnięciem człowieka, przedstawiciela żywego świata, drugim jest upowszechnienie zapisu i możliwość szybkiego nabywania wiedzy wcześniejszych pokoleń. A muru od moru bym nie odróżniłabym na bank, chyba że słysząc oba w mianowniku. <3

Pełna zgoda, język czyni nas ludźmi (w dobrym i, niestety, też złym znaczeniu). Podobno nawet „rz” się kiedyś słyszało.

Mam nadzieję, że moderatorzy nas nie pogonią za odrobinę prywaty, ale spróbujmy przeciwstawić się utartym schematom, a co.

Dzięki serdeczne, raz jeszcze.

Pozdrawiam wiosennie.

Al, masz rację, za długi zrobił się ten off top. Dziękuję za odpowiedź. Moderatorzy pewnie by się nie sprzeciwili, lecz nasze wypowiedzi są długie i odbiegają od opowiadania, więc chociaż kofam offtopy, chyba nadeszła pora, aby wyświetlić napisy końcowe. xd Spotkamy się pewnie jeszcze pod wieloma tekstami, a może również Twoim bądź moim. :-)

A teraz czym prędzej wywiążę się z obietnicy wstawienia komentarza o opowiadaniu.

Geki,

Komentarz jest wybitnie mój i nie stanowi oceny czy konkretnych uwag do tekstu, jego poprawiania, nic w tym stylu!

Sam pomysł jest ciekawy, lecz tak obudowany słowami, że trudno mi się czytało. Przeczytałam dwa razy, przeskanowałam więcej. Po trosze przywołuje wrażenia ze starych Chin i "złotego dziecka". Dla mnie za dużo znaków, gubię się w nich jako czytelnik, bo nie czuję emocji i prawdy postaci. Najsilniejszą, najbardziej charakterystyczną była Mamcia Bou z początku. Dalej były jakieś wydarzenia, które wyłuskiwałam.

To, co najbardziej utrudniało mi czytanie:

*przedzieranie się przez mrowie przymiotników, które nie budują klimatu, lecz – dla mnie – pełnią rolę ozdobników, a określenia ogólne, na przykład „typowe”, w ogóle usunęłabym jako niewiele mówiące. Przydałoby się używać ich rozważniej (obu kategorii).

*oznaczanie słowem stanów emocjonalnych bohaterów w dialogach i podbijanie ich przymiotnikiem lub przysłówkiem nie zawsze spełnia wyznaczoną im przez Autora rolę. Szkoda, że wszystkie odczucia postaci poznaję tylko z nazwy w tekście, jakbym miała w ręku kartę bądź klikała ikonę z napisem nastrój/uczucie.

*nie potrafię sobie wyobrazić świata, brakuje mi opisów. Podrzucasz zwyczaje, reguły w nim obowiązujące i sama nie wiem, co o nich myśleć, gdyż nie widzimy ich oczami, umysłem bohatera. To dziwny świat, interesujący, lecz jak mam poznać to miejsce akcji? Przez intelektualną konstrukcję, nie zmysły?

Początek zajmuje, choć lekko wyświechtany i również – zwróć uwagę – występuje w nim pewien rodzaj uogólnienia jak przywołane już wyżej słowo – „typowe”.

Wiadomo za to, że Stara Ys była miejscem, gdzie,(-,) prócz Uniwersytetu skupiającego najmędrszych i zarazem najbardziej zgrzybiałych uczonych imperium, znaleźć można było dosłownie wszystko, od obdarzonych trzema piersiami tancerek rozkoszy, przez starożytne artefakty ze smoczych kości, aż po handlarzy przysług, które bezsprzecznie stanowiły towar najcenniejszy i najbardziej niebezpieczny w obrocie. Trzeba było tylko wiedzieć, gdzie szukać.

Przecinek zdaje mi się zbędny, ale sam wiesz, ja tej melodii wygrywać płynnie nie potrafię. xd

Podkreślenie. Zerknij, charakteryzujesz ten świat, a cóż się o nim dowiadujemy:

1/ Żyją na nim najstarsi obywatele Imperium (najmądrzejsi i najbardziej zgrzybiali). Podwójne „naj” budzi sporo pytań. Z jednej strony – dobrze, z drugiej – niekoniecznie, bo po co, jeśli nie jest ziemią obiecaną. Nie lepiej byłoby podkreślić tę rzecz, ktora wyróżniała ten właśnie świat dla tego konkretnego bohatera czy historii?

2/ Dwa odczucia czytelnicze.

*kontinuum „dosłownie prawie wszystko” i wyliczenie głównych lekko zdumiało mnie: trzy piersi, artefakty smoczych kości i przysługi. Czy to ma być wszystko, z czego składa się ten świat, co w nim jest niezwykłe, to „naj”?

*bardzo zaciekawiły mnie przysługi, lecz dalej było o nich niewiele. Znaczy pretekstowe. Słowo „bezsprzecznie” chyba jest nadmiarowe, przecież masz już dwa „naj…”.

3/ Spodobało mi się podwojenie „naj”, tj. przy mędrcach i przysługach. Fajne (copyrajty Anet).

pzd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: