Wspomnienie zielarki

 Dobrze wiem, że na las się nie pisałaś. Jesteś wykształconą dziewczyną z wielkiego miasta, pełną ambicji i celów. Gdyby cię uprzedzili, zapewne związałabyś się z innym lub nadal byś tkwiła na trzydziestu pięciu metrach z rodzicami i młodszą siostrą na Bródnie. Bo to dla ciebie by było lepsze, nie oszukujmy się. Wychodząc za mąż nie byłaś świadoma, że dołączenie do rodziny Walewskich oznacza nieumyślne przeniesienie klątwy, jak sama później to gorzko stwierdziłaś, za pośrednictwem twego łona.

Milcząca, skryta wśród krzaków jałowca i wilczej jagody, przyglądałam się, jak wysiadasz z czerwonej Łady na żwirowe podwórko przed nowym domem. Słońce prażyło wówczas niemiłosiernie, a ty miałaś takie śliczne pantofelki, zapadające się w piachu. W podobnej barwie była też twoja szminka na skrzywionych w dziwnym grymasie wargach. Nie czułaś się przekonana, choć mąż urabiał cię nieraz, że to najlepsze możliwe rozwiązanie. Zaczęło się zatem twoje nowe życie.

Postanowiliście, że skoro jeszcze nie macie się za co pobudować, przynajmniej na czas ciąży zatrzymacie się w Rowach u teściów i cholerycznej nestorki rodu. Sama odczuwałam przed nią respekt. Chyba przez tę moc. Tak, zdecydowanie. Magiczny magicznego zrozumie. Mnie dekady temu skropiła krew Leszego, ona natomiast wywodziła się od pradawnych biesów, których potęga ujawniała się u niektórych potomkiń rodu.

Noc przed twoim przybyciem obiecałam Mariannie, że nic ci nie powiem. Naszła mnie w chałupie przy mogile i siłą wymogła przyrzeczenie. Ziemia zadrżała, zerwał się wiatr, a zaintrygowani potężną falą mocy umarli poruszyli się w grobowcu. Gdy starej na czymś zależało, nie panowała nad rodzinną przypadłością. Zatem przyrzekłam. Nie zdradzę ci, kim stanie się ta malutka istotka w twoim, coraz wyraźniej rysującym się pod kwiecistą sukienką, brzuchu. Zresztą i tak jeszcze długo nie dane nam się było spotkać twarzą w twarz. Ja nie schodziłam do wsi, a ty nie zapuszczałaś się w głuszę.

Wtedy, gdy wysiadałaś z auta, mechanicznie obejrzałaś się za siebie. Na las. Nie rozumiałaś, czemu ogarnął cię niepokój. Kark oblał ci zimny pot, po plecach przeszedł nieprzyjemny dreszcz. A świat wydawał się trwać po swojemu, niezmienny i oswojony. Drzewa szumiały z pozoru normalnie, ptaki wygwizdywały codzienny trel, a ty obiecałaś sobie w tamtym momencie, że do lasu nie wejdziesz nigdy.

Przyrzeczenia trzymałaś się długo. Urodziłaś Zośkę i co prawda spacerowałaś żwirową drogą wzdłuż linii lasu, ale bałaś się wejść do środka. Spoglądałaś na Mariannę, przygarbioną pod ciężarem koszyka, jak wraca z grzybów. Nieraz, dy pomagałaś jej przebierać zbiory, słuchałaś opowieści o rzezi w Lesie Pniewskim, jakiej świadkiem stał się nieżyjący mąż seniorki. Wtedy twój niepokój rósł. Miałaś wrażenie, że za chwilę stanie się coś złego.

I wtedy Zośka zaczęła unosić się nad łóżeczkiem.

Nie widziałam, jak panikowałaś. Nie słyszałam twojego krzyku rozpaczy i cichych modlitw, gdy minął pierwszy szok. Słyszałam później, że chciałaś wzywać księży, nawet tych z odległych parafii, ale rodzina i okoliczny proboszcz wyperswadowali ci, że nie powinnaś. Oni strzegli swych tajemnic. Także pleban, który usłyszał nieco na spowiedzi, ale nie mógł pogrążyć fundatorów witraża. Nikt we wsi nie wiedział o Mariannie, więc nie powinni też o Zośce. Dziwnym trafem przypadłość ominęła dwa pokolenia, by zwielokrotnić się w maleńkim ciałku dziewczynki. Ale kazali ci milczeć. Wytłumaczyli, że tak ma być. Przystałaś na to. Niezbyt chętnie.

Wydawało się zatem, że odpuściłaś. Poddałaś się. Zgasłaś i biernie przyglądałaś się wszystkiemu wokół. Na pogrzebie Marianny obojętnie pchałaś przed siebie wózek z gaworzącą córeczką i ignorowałaś ciekawskie spojrzenia sąsiadki, która słyszała, że dzieciak choruje. Zresztą od dawna nie trawiłaś starej raszpli, więc nie czułaś się zobligowana, żeby jej się tłumaczyć.

Od tamtego dnia minęły prawie dwa lata i okazało się, że znowu jesteś w ciąży. Nadal nie mieliście wystarczająco kasy na kupno działki, a co dopiero budowę, więc zasiedzieliście się w Rowach. Tęskniłaś za Warszawą, ale gdzie się pchać w cztery osoby do małego mieszkania.

Zatem ciąża. Pominięta tabletka, jak mówiła twoja teściowa, która przychodziła do mnie po maść na hemoroidy. Ponoć wieści o kolejnym potomstwie nie przyjęłaś zbyt dobrze. Bałaś się, że znowu urodzisz dziewczynkę. Że po raz kolejny nosić będziesz w łonie potwora. Modliłaś się. Biegałaś do kościoła na każde nabożeństwo, siadałaś w pierwszej ławce i najgorliwiej odmawiałaś różańce. Byłaś świadoma, że następnej dziewczynki nie przeżyjesz. Ale nie, urodził się chłopiec. Malutki i uśmiechnięty Ignacy. Oczko w głowie, ostoja normalności. On miał nie dziedziczyć żadnych mocy. Miał nie unosić się nad łóżeczkiem, ani nie wzbudzać dziwnych drgań dookoła. Za tym tęskniłaś, o tym marzyłaś od początku. O synku. Z dala od złowrogiego lasu, przekleństwa i magii. I tych duchów pomordowanych.

Do czasu. Pewnego dnia twoja teściowa przybiegła z wieścią, że zabrało cię pogotowie. Ignasia też.

Nie wytrzymałaś. Zośka wbiegła do lasu. Ty pognałaś za nią. Dogoniłaś krasnala tuż na wejściu, ale ujrzałaś coś, co zburzyło długo budowany spokój. Duchy. Szarpnęłaś dzieciaka i wróciłaś do zapłakanego Ignacego, pozostawionego w wózku na skraju.

Ponoć odtąd nie mogłaś znaleźć sobie miejsca. Przechodziłaś z pokoju do pokoju i powtarzałaś, że Ignacy może i nie jest zły, ale z pewnością spłodzi diabły takie jak Zośka. Przedłuży klątwę. Ignorowali cię. Pukali się w czoło. Byłaś obca, spoza wsi, więc odbierali ci prawo osądu.

A ty wiedziałaś.

Gdy tylko wróciłaś z feralnego spaceru i porozmawiałaś ze wszystkimi, pognałaś do pokoju, gdzie dokazywały dzieci.

Właśnie wtedy poczułam zew. Nie twój. Jej. Krzyknęłaś i rzuciłaś nią o ścianę, ale nie czuła bólu. Nic nie czuła. Uderzenie uaktywniło przełącznik jak u zabawki. Szybko otrząsnęła się z szoku i postanowiła ratować brata. Uderzyła. Nim dobiegłam do chałupy, odepchnęła cię swą mocą od siniejącego chłopca. A potem gwar, tupot stóp domowników, krzyki i szarpanina. I telefon na policję i pogotowie.

Podejrzewam, że nie pamiętałaś nic. Tylko światło wdzierające się przez okno. I szumiący za nim las.

Widziałam, jak cię wyprowadzają. W środku dnia, otępiałą. Ludzie ze wsi się zbiegli, spragnieni nowych tematów. A ty spojrzałaś prosto na mnie, skrytą za tym samym jałowcem i wilczą jagodą, co w dniu twojego przybycia. Uśmiechałaś się.

Jeszcze nie wiedziałaś, że czeka cię dłuższy pobyt w szpitalu.

Ponoć gdy przestały działać leki uspokajające, spojrzałaś nieprzytomnym wzrokiem w odsłonięte okno i rozmarzonym głosem wyszeptałaś:

– Tu był las.