Piąty Buntownik

Mógł­bym po­wie­dzieć, że na­dzie­ja umie­ra ostat­nia.

I po­wie­dział­bym, że to sama praw­da.

Ale przed nią umie­ra­ją wszy­scy, któ­rzy żywią na­dzie­ję.

 

* * *

 

– Iwi­lin!

Ochry­pły od krzy­ków i du­szą­ce­go dymu głos przy­ja­cie­la przy­wo­łał go do rze­czy­wi­sto­ści. Iwi­lin nie miał dzi­siaj szczę­ścia.

– Ży­jesz?

Nie miał go od dwu­dzie­stu lat.

Chciał tylko umrzeć.

Ból szar­pał mu nerwy pod czasz­ką, wier­cił dziu­ry i iry­to­wał, pe­ne­tru­jąc mózg. Siał tam spu­sto­sze­nie. Wy­krę­cił mu gałki oczne, wpełzł tuż pod po­wie­ki i ni­czym robak z ko­ko­nu, wy­szedł na ze­wnątrz razem z ję­kiem.

Iwi­lin z tru­dem otwo­rzył oczy, spoj­rzał na przy­ja­cie­la.

Krew na czole za­krze­pła, czuł ją w nosie, w ustach, na zro­go­wa­cia­łej skó­rze pal­ców, pod ro­ze­rwa­nym przez ude­rze­nie na­pier­śni­kiem który kop­cił się do teraz jak niewy­pa­lo­ny do końca wę­giel. Ura­to­wa­ła go kol­czu­ga, któ­rej me­ta­lo­we kó­łecz­ka, czar­ne od sadzy, po­sy­pa­ły się jak mo­ne­ty z roz­cię­tej sakwy.

– Wsta­waj. – Ravin podał mu dłoń, po­ma­ga­jąc dźwi­gnąć się na nogi. – Mu­si­my iść.

– Wi­dzia­łem go. Był tutaj.

Ravin ro­zej­rzał się gwał­tow­nie po po­bo­jo­wi­sku. Wszę­dzie wokół tylko dym i śmierć, smród krwi tych, któ­rzy zdo­ła­li prze­żyć pierw­szy cios i atak wy­na­tu­rzeń­ców, po­two­rów stwo­rzo­nych w jed­nym celu – za­bi­ja­nia ta­kich jak oni. Be­stie były pa­skud­ne, przy­po­mi­na­ły ludzi, ale po­ru­sza­ły się nie­na­tu­ral­nie szyb­ko, gwał­tow­nie, bez­myśl­nie i przez to nie­prze­wi­dy­wal­nie. Na szczę­ście miały słaby punkt – były nie­moż­li­wie głu­pie.

Iwi­lin prze­tarł twarz dło­nią, zo­sta­wia­jąc na niej ciem­ne smugi pal­ców i do­strzegł miecz le­żą­cy w po­pie­le. Pod­niósł go, z tru­dem się schy­la­jąc.

– Nie trać­my czasu. Mu­si­my iść – po­spie­szył go Ravin, spło­szo­ny, prze­ra­żo­ny, od dziec­ka ży­ją­cy w stra­chu. Był taki młody. Ile mógł mieć lat? Dwa­dzie­ścia? Iwi­lin się nie spie­szył. Śmierć tak czy ina­czej miała przyjść po nich wszyst­kich, nie­sio­na przez ręce swych od­da­nych sług – magów.

Brea była nie­gdyś małym mia­stecz­kiem, z któ­re­go dziś po­zo­sta­ły je­dy­nie gruzy i szcząt­ki. Kie­dyś, jesz­cze przed na­ro­dzi­na­mi Ra­vi­na, Iwi­lin tu bywał. Cza­sa­mi… Lubił przy­po­mi­nać sobie twa­rze, śmiech i zwy­czaj­ne kłót­nie, po pro­stu co­dzien­ne życie. Dzi­siaj wąt­pił, by uj­rzał tu jesz­cze kogoś ży­we­go.

Wszyst­ko znik­nę­ło, roz­pa­dło się. Gdy wal­czy­li tylko z wy­na­tu­rzeń­ca­mi mieli jesz­cze ja­kieś szan­se. Ale aku­rat, gdy je wy­bi­li, zja­wił się on.

Moc maga naj­pierw po­żar­ła drew­no i skru­szy­ła cegły domów, wy­pa­la­jąc je do cna. Póź­niej ro­ślin­ność, ta, która jesz­cze zo­sta­ła w oko­li­cy, zwię­dła i uschła, drze­wa za­pa­dły się i za­wa­li­ły. Aż w końcu przy­szła pora na ży­wych. Zwie­rzę­ta w za­gro­dach zde­chły pierw­sze, a lu­dzie, bun­tow­ni­cy i cy­wi­le, sta­rze­li się w oczach, ich skóra sczer­nia­ła i od­pa­dła od ciała, po­zo­sta­wia­jąc wszę­dzie na dro­dze białe, osku­ba­ne szkie­le­ty. Ci, któ­rzy to prze­trwa­li, zo­sta­li zma­sa­kro­wa­ni czar­ną magią.

Ile mi­nę­ło od tego mo­men­tu? Mi­nu­ta, go­dzi­na? Iwi­lin nie po­tra­fił oce­nić. Ale i to nie miało zna­cze­nia. Nic tutaj nie po­zo­sta­ło.

Iwi­lin do­tknął wto­pio­ne­go pod szyją pęku czar­nych, po­rdze­wia­łych już na­szyj­ni­ków, które ura­to­wa­ły go przed dzia­ła­niem mocy nie­przy­ja­cie­la. Każdy z bun­tow­ni­ków miał taki, przy­naj­mniej jeden przy­cze­pio­ny do skóry i nie­moż­li­wy do ścią­gnię­cia. Ma­go­wie za­kła­da­li go nie­wol­ni­kom, któ­rzy wal­czy­li w ich bi­twach, by nie zgi­nę­li od cza­rów wro­gie­go maga.

Nie­wo­la… Chyba je­dy­ny błąd, jaki po­peł­ni­li ma­go­wie od czasu Na­dej­ścia Pro­ro­ka.

Na tej woj­nie za­czę­ło bra­ko­wać nawet nie­wol­ni­ków.

 

* * *

 

An­ga­rand było naj­więk­szym mia­stem na pół­no­cy, zbu­do­wa­nym ze stra­chu i grozy, kry­ją­cym za swymi gru­by­mi mu­ra­mi stado prze­ra­żo­nych istot, które już z rzad­ka na­zy­wa­no ludź­mi. Byli bar­dziej… ho­dow­lą. Okre­śle­nia takie, jak czło­wiek, czy isto­ta ro­zum­na, nie pa­so­wa­ły do istot, które w ciągu dwóch za­le­d­wie dekad stra­ci­ły sens życia i szcząt­ki in­te­li­gen­cji. Teraz ich przy­dat­ność określały wiek i siła mię­śni. O ile kto­kol­wiek w tej pa­ro­dii mia­sta miał jesz­cze mię­śnie.

– Po­spiesz się – po­wie­dział Al'Nubar, Piąty Mag, Wład­ca An­ga­ran­du i pan ziem na pół­noc­ny za­chód od rzeki Zrywy.

Kuroi przy­spie­szy­ła, za­dzwo­ni­ły łań­cu­chy, na jej po­le­ce­nie trza­snął bat i pękła skóra na ple­cach dwój­ki nie­wol­ni­ków cią­gną­cych klat­kę. W klat­ce zaś byli ko­lej­ni. Pię­ciu do­ro­słych męż­czyzn, dwie ko­bie­ty i troje dzie­ci. Al'Nubar nigdy nie za­bie­rał wię­cej, nigdy mniej. Gdy dotrą do twier­dzy, prze­pro­wa­dzi na nich eks­pe­ry­men­ty, zmie­ni w po­two­ry i pośle w pusty, znisz­czo­ny świat, nie wia­do­mo po co.

Kuroi po­czu­ła żar roz­le­wa­ją­cy się w jej mło­dej pier­si, gdy nie­wol­ni­cza obroża na szyi stwo­rzo­na z me­te­ory­tu i ob­sy­dia­nu roz­ża­rzyła się. Uczu­cie wy­wo­ła­ło mdło­ści, ale po­wstrzy­ma­ła się, by za­sło­nić usta dło­nią z obrzy­dze­nia. Pod­bie­gła do pana, po­chy­li­ła głowę tak, by nie pa­trzeć mu w oczy.

– Fak­tycz­nie mia­łaś rację, by tam pójść. Ci bun­tow­ni­cy za­bi­li mi sługi. Do­brze się spi­sa­łaś.

Miała ocho­tę zwy­mio­to­wać, wy­ciąć sobie serce. Chcia­ła tam iść, by mag wziął w ryzy swoje be­stie, a nie żeby wy­mor­do­wał całą wieś. Tyle bez­sen­sow­nej śmier­ci…

– Dzię­ku­ję.

Za­trzy­ma­li się przy tar­go­wi­sku, które od dawna nie było tar­go­wi­skiem. Han­del w An­ga­ran­dzie nie ist­niał już od lat, po pro­stu nie było czym han­dlo­wać. Nikt nie upra­wiał pól, nikt nie stał przy ko­wa­dle, nikt nie pro­wa­dził farm, żadna na­miast­ka czło­wie­ka nie po­my­śla­ła nawet o upo­rząd­ko­wa­niu gnoju, w któ­rym żyli. Ni­czym ro­ba­ki jedli to, co rzu­cił im ich pan-mag i srali tam, gdzie im wska­zał.

Dra­nie, le­ni­we ro­ba­ki bez życia, do­brze wam tak, my­śla­ła bez ustan­ku. Do­brze, bo nie za­słu­gu­je­cie na życie. Wszy­scy, co do jed­ne­go, po­win­ni­ście zdech­nąć!

Wie­dzia­ła, że nie po­win­na tak my­śleć, ale już nie po­tra­fi­ła ina­czej. Sama była jed­nym z nich – ro­ba­kiem w ho­dow­li swego pana. Jej życie skoń­czy­ło się, zanim mogło za­cząć. Matka od­da­ła ją Al'Nu­ba­ro­wi zaraz po po­ro­dzie i je­dy­ne, co Kuroi znała, to tylko ból, strach i śmierć, a nawet to nie ro­bi­ło na niej wra­że­nia. Nie po tylu la­tach.

Już dłu­żej nie wy­trzy­mam. Zabij mnie, prze­klę­ty cza­ro­dzie­ju. Po pro­stu mnie zabij!

Nie mo­gła­by nawet go do tego zmu­sić. Maga nie można było zmu­sić do ni­cze­go. Rzą­dzi­li świa­tem, ale naj­pierw go znisz­czy­li. Poza mu­ra­mi miast nie­mal nie było życia, uschły lasy, wy­schły je­zio­ra i rzeki, gra­ni­ce daw­nych kró­lestw znik­nę­ły w dniu, gdy nowi pa­no­wie ukrzy­żo­wa­li ary­sto­kra­tów i roz­sie­dli się na tro­nach.

To się nigdy nie skoń­czy, umrę, jak wszy­scy inni, prze­szła jej przez głowę je­dy­na lo­gicz­na myśl. Wszyst­ko bę­dzie tak trwać i trwać, aż nie umrze każdy czło­wiek, każde zwie­rzę i każda ro­śli­na. Z czego wtedy bę­dzie­cie czer­pać moc?!

Im dalej szli, tym go­rzej się czuła. Za­ci­ska­ła do bólu pię­ści i usta w bez­sil­nej zło­ści, po­wstrzy­my­wa­ła łzy gro­miąc wzro­kiem pa­trzą­cych z okien ludzi, mając ocho­tę wy­cią­gnąć każ­de­go z nich na ze­wnątrz, by prze­sta­li pa­trzeć, a coś w końcu zro­bi­li.

Mi­ja­li za­nie­dba­ne domy, lu­dzie pa­trzy­li na powóz nie­wol­ni­ków z okien, ale nikt nie ośmie­lił się nawet skrzy­wić. Wię­cej! Te ro­ba­ki się uśmie­cha­ły. Kiedy czło­wiek za­czy­na się cie­szyć nie­szczę­ściem in­nych, wszyst­ko się koń­czy. Do­brze, że to nie ja, my­śle­li za­pew­ne.

Do­brze, że to nie ja, my­śla­ła aż na­zbyt czę­sto Kuroi. Była w końcu tylko ro­ba­kiem.

Nie było ra­tun­ku dla żad­ne­go z nich. Dla ludzi w znisz­czo­nych do­mach. Dla nie­wol­ni­ków w klat­kach. I, przede wszyst­kim, dla niej samej.

Bła­gam… Niech to się skoń­czy, pro­si­ła w my­ślach, za­wsze na próż­no. Ja już nie chcę tak dłu­żej. Ja… Niech mi ktoś w końcu po­mo­że!

Były to głu­pie myśli.

Już dawno wy­zby­ła się na­dziei, stłam­si­ła ją, roz­dep­ta­ła pod butem i po­rzu­ci­ła za­po­mnia­ną w od­mę­tach ro­ze­rwa­nej duszy.

I wtedy mag się za­trzy­mał, a ona omal nie wpa­dła mu na plecy. Od­sko­czy­ła w tył, a wy­na­tu­rze­niec, pokraczny stwór na kształt czło­wie­ka sie­dzą­cy na dachu klat­ki, kla­skał ostry­mi zę­bi­ska­mi. Zła­pa­ni nie­wol­ni­cy za kra­ta­mi pa­trzy­li bez­myśl­nie.

– Czy ja cię dzi­siaj już nie za­bi­łem? – ode­zwał się spo­koj­nie Al'Nubar i Kuroi prze­chy­li­ła się, by spoj­rzeć, do kogo mówi.

Na środ­ku drogi, na małej skrzyn­ce, sie­dział męż­czy­zna. Oczy miał wyprane z jakichkolwiek emocji, które mogły w nich dawniej iskrzyć. O ramię opie­rał czar­ny jak noc ob­sy­dia­no­wy miecz.

Ob­sy­dian i me­te­oryt, po­my­śla­ła Kuroi, do­ty­ka­jąc ob­rę­czy na szyi. Jed­no­cze­śnie broń i zguba magów. Ta­kie­go oręża nie nosił pierw­szy lep­szy żoł­nierz.

Coś roz­pa­li­ło się w jej wnę­trzu, nie­mal pi­snę­ła, ale głos uwiązł w gar­dle, gdy zo­ba­czy­ła ko­lej­ne syl­wet­ki. Byli wszę­dzie. Po­ja­wi­li się na da­chach, wy­ska­ki­wa­li z okien, wy­cho­dzi­li z ka­na­łów i ciem­nych za­uł­ków. Każdy uzbro­jo­ny w czar­ny jak noc oręż. Każdy go­to­wy.

– Jak wi­dzisz – ode­zwał się męż­czy­zna, wsta­jąc po­wo­li i odchylając ko­szu­lę na pier­si. Za­lśni­ły łań­cu­chy, takie, jakie na­kła­da­no nie­wol­ni­kom-wo­jow­ni­kom. Kuroi wes­tchnę­ła, wi­dząc cały pęk. Jeden ozna­czał jeden rok, on miał ich ponad tuzin, co ozna­cza­ło służ­bę tak długą, ja­kiej nikt by nie prze­żył. A jed­nak ten czło­wiek nie wy­glą­dał na mar­twe­go. Kuroi miała inny, łań­cuch po­słu­szeń­stwa, ale ten znała rów­nie do­brze. – Trud­no mnie zabić.

– Nie martw się, Iwi­li­nie. Zaraz na­pra­wi­my ten błąd.

 

* * *

 

– Wszy­scy zgi­nie­cie – par­sk­nął pod nosem Że­brak. – A póź­niej przyj­dzie po nas. Do­brze wiesz, jak on karze naj­mniej­szy prze­jaw buntu. Po­ko­nał was w Brea, wybił ludzi i znisz­czył wieś. Stra­ci­łeś tam do­brych wo­jow­ni­ków… Mu­sisz prze­stać. Jeśli dalej bę­dziesz roz­pa­lać pło­mień w ser­cach ludzi, on ich po pro­stu zdmuch­nie. Nie może sobie na to po­zwo­lić. My też nie.

– Tym razem bę­dzie ina­czej.

– Pa­mię­tam wszyst­kie czte­ry razy – syk­nął przez za­ci­śnię­te zęby, wbi­ja­jąc palce w rącz­ki wózka i po­chy­la­jąc się ku Iwi­li­no­wi. – Twój piąty bunt nie bę­dzie wy­jąt­kiem. Wszy­scy zgi­nie­cie.

– Mamy broń. Moi po­przed­ni­cy jej nie mieli, dla­te­go prze­gra­li.

– A skąd ją masz, co?! Niech zgad­nę. Od in­ne­go, prze­klę­te­go maga. Temu w Vi­nxon­do­rze marzy się, żeby się tu wpro­wa­dzić, idio­to! On was wy­ko­rzy­sta! Nawet jeśli za­bi­je­cie Al'Nu­ba­ra, w co wąt­pię, to zgi­nie­cie z ręki Kara'Hary!

– To nie Kara'Hara – szep­nął. – To ktoś inny.

– Nawet jeśli, to pod­stęp! Wiem, co sobie tam wy­my­śli­łeś. Marzy się wam re­wo­lu­cja! Wie­rzysz, że jak ktoś się im w końcu sprze­ci­wi i od­nie­sie suk­ces, to falą po­to­czy się bunt przez cały kraj! To nie­moż­li­we! A nawet jeśli, to co dalej? Poza mu­ra­mi miast nie ma już nic! Nic! Byłeś, wiesz o czym mówię. To dzię­ki magom nadal ży­je­my!

– Mam im dzię­ko­wać? – spy­tał sucho Iwi­lin, pa­trząc z ukosa. – Za za­mor­do­wa­nie moich dzie­ci? Za ode­bra­nie mi żony? Za znie­wo­le­nie braci? Za zruj­no­wa­nie oj­czy­zny? Za spa­le­nie domu? Za po­ło­wę życia w gów­nie? Za­po­mnia­łeś już, że to oni, ich chci­wość i am­bi­cje do­pro­wa­dzi­ły do tego wszyst­kie­go?

– Pro­rok do tego do­pro­wa­dził – wy­szep­tał Że­brak. – On chciał znisz­czyć wszyst­ko, co żywe. Ma­go­wie mu się po­sta­wi­li. Dzię­ki nim…

– Mam im dzię­ko­wać, że ła­ska­wie mnie oszczę­dzi­li, bym przez sie­dem­na­ście lat wal­czył dla nich w bra­to­bój­czych woj­nach?! – Iwi­lin trza­snął pię­ścią w stół, aż za­trzesz­cza­ły drew­nia­ne nogi. – Prze­stań pie­przyć, star­cze! Ni­czym się od niego nie róż­nią. Ci dra­nie może za­bi­li Pro­ro­ka, ale to, co nam uczy­ni­li, jest dużo gor­sze niż śmierć! Nie będę dłu­żej ich by­dłem, cho­ciaż umrę na wła­snych za­sa­dach! Czy ty ro­zu­miesz, co oni nam zro­bi­li? Wiesz, z czego zro­bio­ne jest je­dze­nie, któ­rym nas kar­mią? No mów!

– Wiem.

– Więc jak mo­żesz w ogóle chcieć ta­kie­go życia? We­ge­tu­je­my, ży­je­my tylko po to, by mogli nas zdep­tać. I po co? W jakim celu? Wiesz może? Ja wiem. Bo za­bi­cie nas wszyst­kich to więk­szy pro­blem, niż pro­wa­dze­nie ho­dow­li. Je­ste­śmy ich źró­dłem magii, ni­czym wię­cej, więc po­zwa­la­ją nam żyć. Dla­te­go wła­śnie ktoś musi coś z tym zro­bić. Jeśli nie ja, to przyj­dą ko­lej­ni.

– Po­myśl o tych, któ­rych do­pad­nie, by dać na­ucz­kę ko­lej­nym takim jak ty. Znów zginą nie­win­ni.

– Nie ma już nie­win­nych. Są tylko po­słusz­ni.

– Nawet tych po­zo­sta­ło nie­wie­lu. Iwi­li­nie, bła­gam, wstrzy­maj się… Jeśli ci się nie uda…

– Niech po­wsta­ną – mruk­nął. – Niech, kurwa, w końcu wsta­ną z kolan i to skoń­czą, za­miast zwa­lać na mnie winę za wła­sną klę­skę!

– Do­brze wiesz, że to się nie sta­nie.

– Sta­nie się. Wie­rzę w to!

– Kła­miesz. Bar­dzo słabo kła­miesz.

– Wiem – przy­znał, choć bar­dzo chciał­by wie­rzyć. – Wiem – po­wtó­rzył do­bit­nie, a echo tego słowa roz­brzmia­ło i przy­tło­czy­ło bar­dziej, niż but maga na ple­cach.

 

* * *

 

Świat żył swoim ży­ciem.

Póź­niej na­de­szła magia.

Na po­cząt­ku było pięk­nie.

Aż stało się to, co się stało.

 

* * *

 

Iwi­lin za­ci­snął palce na rę­ko­je­ści wy­jąt­ko­wej broni otrzy­ma­nej od Ra­vi­na. Chło­pak był by­stry, nie rzu­cał się w oczy i po­dró­żo­wał mię­dzy głów­ny­mi mia­sta­mi ludzi, słu­cha­jąc i mó­wiąc. Czło­wiek nawet roz­bro­jo­ny, jak chce się uzbro­ić, to się uzbroi, zwykł ma­wiać.

I w końcu prze­kuł te słowa w czyny, prze­my­ca­jąc im cały wóz broni. Mo­gli­by roz­ło­żyć ją jako za­bój­czy dywan i we­pchnąć na niego Al'Nu­ba­ra.

To jed­nak by­ło­by zbyt pięk­ne.

Iwi­lin spoj­rzał w białe, puste oczy cza­ro­dzie­ja. Nie­wol­ni­cy za nim za­bra­ni z mia­stecz­ka, w któ­rym tego ranka wal­czy­li, no­si­li już łań­cu­chy. Byli ska­za­ni, tak jak on, jak wszy­scy jego to­wa­rzy­sze na tej dro­dze ku śmier­ci.

Wes­tchnął, opu­ścił miecz, czar­na stal nie od­bi­ja­ła świa­tła, nie przy­no­si­ła ulgi, nie do­da­wa­ła mu siły ani otu­chy. Ist­nie­ję po to, by za­bi­jać, mó­wi­ła. Nie miała za­mia­ru go po­cie­szyć w ostat­nich wspól­nych chwi­lach.

Spoj­rzał w stro­nę, gdzie krył się Ravin z ob­sy­dia­no­wym szty­le­tem, wy­cze­ku­ją­cy od­po­wied­nie­go mo­men­tu. Chło­pak kiw­nął mu głową.

Już czas.

Iwi­lin po­now­nie uniósł miecz, chwy­cił go pew­nie w obie dło­nie, za­ci­snął zęby tak mocno, że pra­wie pękły. Nie będę już ich po­trze­bo­wał, prze­szło mu przez myśl, nim wrza­snął na cały głos i po­biegł.

Czas to za­koń­czyć.

Pył uno­sił się w rytm jego kro­ków i opa­dał wraz z od­de­chem. Za­po­mniał o krzy­ku, za­po­mniał o prze­szło­ści, o bru­dzie pod sto­pa­mi, o znie­wo­le­niu, nawet o ty­ra­nii magów. Li­czył się tylko on, miecz i prze­ciw­nik.

Al'Nubar pa­trzył na niego tak, jak do­ro­sły na pła­czą­ce dziec­ko, które wal­czy o za­baw­kę. Iwi­lin wal­czył nie tylko o wol­ność, ale, co waż­niej­sze, o ze­mstę!

Nim do niego do­biegł, inny wróg sta­nął mu na dro­dze. Wy­na­tu­rze­niec, efekt eks­pe­ry­men­tów na lu­dziach, ma­ją­cy na celu zmie­nić je w ma­szy­ny do za­bi­ja­nia – wy­szło im to po­ło­wicz­nie, bo po­two­ry choć po­tęż­ne, były nie­sa­mo­wi­cie głu­pie. Ten nie był stwo­rzo­ny do walki, tylko do pil­no­wa­nia nie­wol­ni­ków.

W prze­ci­wień­stwie do Iwi­li­na, nie­wol­ni­cy nie wal­czy­li.

Mach­nął mie­czem, wy­ko­nał zwód, w ostat­nim mo­men­cie zmie­nia­jąc drogę ostrza. Wy­na­tu­rze­niec nie zdą­żył za­re­ago­wać i czar­ny metal wgryzł się w jego bok, pry­snę­ła ciem­na jucha, stwór zawył i zgiął się. Iwi­lin mach­nął mie­czem raz jesz­cze i od­rą­bał mu łeb.

Ten po­to­czył się pod stopy Al'Nu­ba­ra, który kop­nął go jak piłkę, dalej w ulicę.

– Po­etyc­kie cię­cie. Mógł być twoim bra­tem, wiesz? Cho­ciaż nie, jego za­bi­łem oso­bi­ście. Bo wiesz, nie za­do­wa­lał mnie wy­star­cza­ją­co w al­ko­wie, tak samo jak twoja matka.

Iwi­lin po­czuł pa­lą­cy w pier­si gniew, serce tłu­ką­ce wście­kle o żebra i uj­rzał bełt o włos mi­ja­ją­cy nos Al'Nu­ba­ra. Wbił się w zie­mię i ster­czał jak źdźbło trawy, któ­rej nie było już chyba ni­g­dzie na świe­cie.

Iwi­lin za­ata­ko­wał, pchnął ostrzem, mag od­su­nął się nie­uchwyt­ny jak mgła i mach­nął dło­nią. Piąty Bun­tow­nik uj­rzał jak jeden z nie­wol­ni­ków pada mar­twy, wy­ssa­ny z życia i zaraz po tym roz­legł się wrzask.

– Naj­pierw za­bi­ję two­ich przy­ja­ciół, Piąty – po­wie­dział, jakby od nie­chce­nia.

Pierw­szy zgi­nął Skory, który pró­bo­wał tra­fić maga beł­tem. Jego ciało zje­cha­ło z dachu po­zo­sta­wia­jąc po sobie ślad krwi i spa­dło na zie­mię z nie­przy­jem­nym, mo­krym dźwię­kiem. Zaraz po nim bie­gną­cy z ulicz­ki Ferg padł jak ra­żo­ny pio­ru­nem z roz­łu­pa­ną przez moc czasz­ką. Iwi­lin mach­nął po­now­nie, a gdy mag się od­su­nął, pchnął, mie­rząc w serce. Ostrze tra­fi­ło, użą­dli­ło ide­al­nie, ale za­miast na ciało, tra­fi­ło we mgłę.

Al'Nubar za­śmiał się, mach­nął ręką na odlew i zdzie­lił otwar­tą dło­nią Iwi­li­na w twarz, jakby po­licz­ko­wał wy­rod­ne­go syna. Piąty Bun­tow­nik upadł, świat za­wi­ro­wał, ból za­pul­so­wał w skro­niach, za­ćmił zmy­sły, na mo­ment ode­brał wzrok i za­ci­snął płuca.

Jego miecz leżał wśród ka­mie­ni. Rzu­cił się po niego, wi­dząc jed­no­cze­śnie, jak cza­ro­dziej macha rę­ka­mi i po­sy­ła jego przy­ja­ciół – jed­ne­go po dru­gim – ku ot­chła­ni wiecz­no­ści. Śmiał się przy tym, wrzesz­czał wręcz z wi­docz­nym roz­ba­wie­niem, sza­lo­ny i nie­po­ko­na­ny ni­czym sama śmierć.

Jak po­ko­nać śmierć?

Iwi­lin prze­stał pa­trzeć. Zbyt wiele wi­dział, zbyt wielu przy­ja­ciół stra­cił. Ci tutaj byli dla niego nikim, za­le­d­wie po­mo­cą, która nie wy­ko­na­ła za­da­nia. Ich strza­ły i bełty nie dra­snę­ły nawet maga, nie spra­wia­ły mu pro­ble­mów, nie były za­gro­że­niem, ale przy­naj­mniej ich trupy od­wró­ci­ły uwagę.

Je­dy­nym za­gro­że­niem był on. I jego miecz.

Ze­rwał się, za­ata­ko­wał jak wąż, cicho, szyb­ko i bez­względ­nie.

Ostrze mu­snę­ło szatę Al'Nu­ba­ra, który za­wi­ro­wał ni­czym wpraw­ny tan­cerz. Iwi­lin gonił go, ru­szał się jak kot, do­ska­ku­jąc by zadać cios i uchy­la­jąc, by uni­kać. Żą­dlił, dźgał, kąsał i pró­bo­wał ciąć – wszyst­ko na nic.

Nie miał szans. Żaden cios nie się­gał rze­czy­wi­ste­go celu, mag był szyb­szy, zwin­niej­szy nawet mimo setek lat na karku, które prze­żył upa­ja­jąc się mocą. Iwi­lil wie­dział, że nie wygra, że mag mógł­by ro­ze­rwać go na strzę­py jedną ręką, gdyby tylko za­chciał. Był nie­uchwyt­ny jak duch, jak mgła, którą się sta­wał na mo­ment, kiedy miecz już miał roz­ciąć mu bladą skórę.

– Och…

Miecz Iwi­li­na za­to­czył krąg, Al'Nubar nawet się nie obro­nił. Ostrze prze­je­cha­ło mu po pier­si, prze­szło mię­dzy że­bra­mi, na wszyst­kie stro­ny bry­znę­ła ja­sno­czer­wo­na krew, aż utkwi­ło w miej­scu, gdzie po­win­no być serce. Szok zdła­wił Pią­te­go Bun­tow­ni­ka, spa­ra­li­żo­wał ruchy, palce wy­pu­ści­ły broń.

Za­bi­łem go? – pytał się w my­ślach. Za­bi­łem go? Za­bi­łem?

Al'Nubar stał jak gdyby nigdy nic, pa­trząc w bok. Się­gnął ręką, chwy­cił ostrze i wy­rwał je z ciała, rzu­ca­jąc bez­ce­re­mo­nial­nie w zie­mię.

– Nie muszę son­do­wać ci umy­słu, żeby wie­dzieć, co my­ślisz, taką masz minę – rzekł Al'Nubar, za nic mając sobie śmier­tel­ną ranę. – Po­cze­kaj chwi­lę.

Mag pochylił nad ciałem jednego buntownika i Iwi­lin po­my­ślał, że to ide­al­na chwi­la na po­zba­wie­nie go głowy. Nawet po­zy­cję przy­brał za­chę­ca­ją­cą. Opie­rał dło­nie o wy­pro­sto­wa­ne ko­la­na i wy­cią­gał szyję, przy­glą­da­jąc się jed­nej ze swych ofiar. Tylko, że Iwi­lin nie miał mie­cza, któ­rym mógł­by go ściąć ani nie po­tra­fił się ru­szyć. A mag nadal ja­kimś cudem dy­chał!

– Ten jesz­cze żyje. Zro­bię z niego ko­lej­ne­go wy­na­tu­rzeń­ca… Bę­dzie wspa­nia­łym oka­zem. Chciał­byś zo­ba­czyć, jak się je robi? To dość pro­ste. Naj­pierw trze­ba wy­ciąć mu serce, ale tak, żeby póź­niej żył…

– Za­milcz – po­wie­dział cicho, z furią, ja­kiej jesz­cze nigdy nie czuł. – Jak… Dla­cze­go ży­jesz?

Mag ob­ró­cił głowę i w po­chy­lo­nej po­zy­cji za­czął mówić.

– Ta twoja wy­ka­łacz­ka to pod­rób­ka. – Wy­cią­gnął z kie­sze­ni ma­lut­ki szty­let o gład­kim, czar­nym ostrzu. – To jest praw­dzi­wa stal me­te­ory­to­wa z ob­sy­dia­nem. Na­praw­dę są­dzi­łeś, że uda­ło­by się wam zdo­być taką broń pod moim nosem? O nie, nie je­ste­śmy w Ha­rzan'Nah ani tym bar­dziej w Car'Mara, które jest je­dy­nym miej­scem, gdzie można ją wykuć. A może są­dzisz że mnie za­sko­czy­łeś? – Wy­pro­sto­wał się, uśmiech­nął. – Wasza mała re­wol­ta od po­cząt­ku była ska­za­na na po­raż­kę. Zna­łem wasze plany, zanim o nich po­my­śle­li­ście. Wszyst­ko, co zro­bi­li­ście, było po­dyk­to­wa­ne moją wolą. Od sa­me­go po­cząt­ku, który miał miej­sce czte­ry lata temu, kiedy ucie­kłeś z mojej armii.

Iwi­lin cof­nął się o krok, nie po­tra­fiąc zro­zu­mieć.

– Nie – szep­nął. – Nie mo­głeś wie­dzieć, że prze­ży­łem…

– Po­zwo­li­łem ci uciec. Jak wielu innym, któ­rych, no cóż, wła­śnie za­bi­łem. – Roz­ło­żył ra­mio­na na boki, chcąc po­ka­zać swoje dzie­ło. – To ja roz­sia­łem plot­ki o Pią­tym Bun­tow­ni­ku, po­wo­du­jąc, że się nim sta­łeś! To ja dałem wam broń! To ja po­zwo­li­łem się wam ze­brać, by ko­lej­no znisz­czyć!

– Nie…

– I to ja za­pro­po­no­wa­łem Ra­vi­no­wi życie, za za­bi­cie cie­bie.

Iwi­lin nie po­czuł pchnię­cia w plecy ani cie­płej krwi, która wy­pły­nę­ła z rany. Prze­stał czuć co­kol­wiek. Oczy za­szły mu łzami, spoj­rzał w niebo nad nimi, ciem­ne, bez­na­dziej­ne jak jego ko­niec. Obej­rzał się. Ravin pła­kał, za­ci­skał zęby w nie­mym bólu, który sam z pew­no­ścią od­czu­wał.

W jed­nej chwi­li wszyst­ko stało się jasne.

– Obaj za­wie­dli­śmy – rzekł Iwi­lin, chwy­ta­jąc przy­ja­cie­la za ramię. – To moja wina. Wy­bacz.

– To ni­czy­ja wina – za­łkał Ravin.

Nóż Al'Nu­ba­ra prze­je­chał Iwi­li­no­wi po gar­dle, po­zo­sta­wia­jąc po sobie czer­wo­ną, krwa­wą ranę.

 

* * *

 

Kuroi pa­trzy­ła i nie wie­rzy­ła, że ktoś był na tyle głupi, by sprze­ci­wić się Al'Nu­ba­ro­wi, Pią­te­mu z Magów, Wład­cy An­gan­ran­du i tak dalej, i tak dalej.

Ich po­raż­ka była pewna od sa­me­go po­cząt­ku. Wszy­scy lu­dzie pa­trzą­cy z okien po­smut­nie­li, wi­dzia­ła ich żal, stra­co­ną na­dzie­ję. Nawet ona w mu­rach twier­dzy sły­sza­ła o Pią­tym Bun­tow­ni­ku, który wy­bi­jał od­dzia­ły wy­na­tu­rzeń­ców, po­ma­gał lu­dziom uciec z łap maga i za­bie­rał ich w bez­piecz­ne kry­jów­ki roz­sia­ne po całym świe­cie. Od czte­rech lat o nim sły­sza­ła.

A teraz, tak po pro­stu, leżał mar­twy wraz ze wszyst­ki­mi swo­imi ludź­mi.

– Dobra ro­bo­ta – po­wie­dział do bun­tow­ni­ka Ra­vi­na.

– Dzię­ku­ję, panie.

– Z pew­no­ścią chciał­byś otrzy­mać teraz na­gro­dę, praw­da? Przy­po­mnij mi, jak brzmia­ła nasza umowa?

– Nie za­bi­jesz mnie, jeśli za­bi­ję Iwi­li­na – wy­szep­tał.

– Racja. Kuroi! – za­wo­łał, a ona wzdry­gnę­ła się jak nigdy wcze­śniej na jego roz­kaz. – Ty go za­bi­jesz.

– Co?! Nie tak…! – pró­bo­wał się sprze­ci­wić, ale mag mach­nął dło­nią i szczę­ka męż­czy­zny za­ci­snę­ła się tak mocno, że zęby po­wbi­ja­ły mu się w dzią­sła i teraz, cał­ko­wi­cie spę­ta­ny cza­rem, bul­go­tał krwią. Tylko jego oczy krzy­cza­ły.

– No, śmia­ło.

Po­de­szła, Al'Nubar wci­snął jej w dło­nie szty­let, bez­cen­ną broń mo­gą­cą zabić każ­de­go maga na świe­cie. Szty­let był tak mały, tak lekki… Czy rów­nie lek­kie było od­bie­ra­nie życia? Czy było to to samo, co pa­trze­nie na śmierć?

Nie, na pewno nie.

Spoj­rza­ła Ra­vi­no­wi pro­sto w oczy. Wrzesz­czał, pro­sił, bła­gał, chciał żyć.

Ona też. Spoj­rza­ła na ciało Iwi­li­na.

On wal­czył o wol­ność, po­my­śla­ła. I dał się za nią zabić. Wedle planu Al'Nu­ba­ra. Nikt nie za­wal­czy o moją wol­ność, nie po­win­nam się już łu­dzić. Lu­dzie to tylko ich ma­rio­net­ki, tylko do tego się na­da­ją – by nimi rzą­dzić, bo są ro­ba­ka­mi. Jeśli mam prze­stać być ro­ba­kiem i stać się wolna, muszę wziąć spra­wy w swoje ręce.

Mam je w swo­ich rę­kach!

Wzię­ła głę­bo­ki wdech, ob­ró­ci­ła się na pię­cie i wbiła szty­let Al'Nu­ba­ro­wi w oko po samą rę­ko­jeść. Z po­cząt­ku nic się nie wy­da­rzy­ło, a póź­niej wrza­snął tak roz­dzie­ra­ją­co, że mo­gło­by pęk­nąć niebo. Mag za­ry­czał, ma­chał rę­ka­mi na wszyst­kie stro­ny, wy­gi­nał się, sza­mo­tał jak w wię­zach, aż upadł i znie­ru­cho­miał. Lu­dzie wy­chy­li­li się z okien, pa­trzy­li w osłu­pie­niu i nie­do­wie­rza­niu.

Nikt nic nie mówił, nikt nie krzyk­nął ra­do­śnie na wieść, że upadł tyran. Nikt nie po­tra­fił uwie­rzyć. Kuroi prze­łknę­ła ślinę, kop­nę­ła go butem.

Nie po­ru­szył się, nie pod­niósł, nie zmie­nił jej w ster­tę pro­chu. Był mar­twy.

Tak łatwo, po­my­śla­ła Kuroi. Tak łatwo zabić…

– Piąty Bun­tow­nik wy­grał! – roz­legł się wresz­cie głos z któ­re­goś okna.

– Chwa­ła Pią­tej!

– Wol­ność!

– Bić, zabić magów!

– JEBAĆ ICH!

Nie mi­nę­ła chwi­la, gdy wszy­scy wy­bie­gli na ulice i do­pa­dli do ciała Al'Nu­ba­ra, by je sko­pać, opluć i na­szczać na nie. Póź­niej do­rwa­li Ra­vi­na, roz­bi­li kraty, uwol­ni­li nie­wol­ni­ków i ze­bra­ni w tłum ru­szy­li na twier­dzę, cią­gnąc Kuroi ze sobą, na samym prze­dzie, jako nową przy­wód­czy­nie buntu.

Szty­let w któ­rymś mo­men­cie znik­nął jej z dłoni.

Po­wo­li to do niej do­cie­ra­ło.

Za­bi­ła Al'Nu­ba­ra.

Uwol­ni­ła się…

Była… wolna?

– O kurwa – sap­nę­ła, nie wie­rząc w to ani przez chwi­lę.

Była szczę­śli­wa, jak jesz­cze nigdy w życiu.

 

* * *

 

Piąta, jak ją póź­niej na­zy­wa­no, prze­ję­ła sche­dę po Iwi­li­nie.

Za­bój­czy­ni magów nam uro­sła, niech ją szlag.

Wszy­scy jej wie­rzy­li­śmy, ufa­li­śmy, ko­cha­li­śmy ją.

Ko­niec koń­ców po­świę­ci­ła nas dla swo­ich ma­rzeń.

Od po­cząt­ku by­li­śmy tylko ro­ba­ka­mi w jej klat­ce.