Lasy Nieswoje

Fajne. Ja chcę gadającego fitorobota! Wcale nie po to by wypełnić mu zasobniki jakąś kontrabandą. No nie, bo tak nie można… Nie?

Kawkoj piewcy pieśni serowych

Ja chcę gadającego fitorobota!

Niestety, nie dystrybuuję, jedynie o nich piszę. Ale jak już takiego dorwiesz, to ja tam wiem…? Chyba wszystko można ;)

Dzięki za przeczytanie :)

No i to jest postapo, które lubię;)

Oczywiście Chęst skończył smutno, ale jednak piękne zakończenie.

Bardzo interesująco opisałaś relację człowieka z robotem. Biorąc pod uwagę liczbę znaków, to rozstania i powroty to jakieś mistrzostwo świata.

Takie konkursy dedykuję wszystkim tym, którym w komentarzu napisałam, że rozwlekają;)

Pędy tworzą fajny kontrapunkt dla technikaliów, które też fajnie opisałaś. 

to jest super:

Ile można tęsknić do nieswoich lasów?! Ten też pokochają jak go zaczną niszczyć.

Lożanka bezprenumeratowa

Dziękuję serdecznie za komentarz. Cieszę się, że relacja “zagrała”.

Takie konkursy dedykuję wszystkim tym, którym w komentarzu napisałam, że rozwlekają;)

To nie wprost do mnie, bo tutaj od wieeeeeków niczego nie wrzucałam, ale… tak jakby pośrednio. Ja jestem normalnie w swoich tekstach straszną gadułą. Leje mi się ten słowotok i leje. Więc ten konkurs to była niezła gimnastyka. Ale fajna, polecam wszystkim. :D

Super. Misiowi się podoba. Ma nadzieję, że jurkom też podejdzie. Masz gwiazdki od misia.

Ojej, dziękuję Misiowi! <idzie się bawić gwiazdkami>

Jejku, jak czytałam, to mi tam z tyłu głowy WALL-E jeździł :) Bardzo fajne, ładne, Chrzęst przesympatyczny (choć "Chrzęst wciąż jednak WIERZYŁ…" mi troszkę nie zagrało, bo mimo wszystko to jednak był robot), szkoda go, że taki sam sobie został i że na końcu przegrał z naturą. Ale cóż, taka kolej rzeczy. Podobało mi się :) Pozdrawiam!

Spodziewaj się niespodziewanego

Dzięki, NaNa, za komentarz. Nie myślałam o WALL-E, gdy to pisałam, ale jak tak teraz myślę, to mógł mi gdzieś tam w podświadomości jeździć. W końcu film kiedyś widziałam i mi się podobał. :D

Rozumiem, czemu to “wierzył” nie zagrało, sama miałam z tym zagwozdkę. Ostatecznie uznałam, że skoro chwilę wcześniej chcę mu pozwolić na “wstyd”, to taką potocznie rozumianą wiarę też zaryzykuję. Może niesłusznie, ale już zostawię.

Kurcze, fajne! I wreszcie jest opowieść. Historia interesująca, przemycasz świat, co było i jest oraz relację.

Warsztatowo, chyba trochę do wyczyszczenia drobiazgów. Kilka podrzucam. ;-)

Drobiazgi:

Uzbrojona w czujniki chemiczne sonda zaczęła się wysuwać… By po kilku centymetrach zablokować się w kanale prowadzącym.

Hmm, nie znam się na tym, lecz na czuja: jeśli „by” dałabym z małej, gdy – bez niego dużą literą, lecz wtedy trzeba byłoby dostosować czasownik. ;-)

Robot obrócił prostopadłościenną głowę – jedyną z czterech, która wciąż działała

Zdziwiło mnie dlaczego głowy są cztery? Przecież lepiej jest mieć więcej manipulatorów i zmysłów niż mnożyć końcówki przetwarzające?

Doczytałam do końca i rozumiem, ze miał cztery pary rąk (słusznie), czy powyższe głowy to kiks?

Tu będę łaził(+,) jak chcę – rzucił.

Skarżypytuję do biblio. :-)

Powodzenia w konkursie!

Fot. A.Wajrak. Mikrosiedlisko paproci i nieuporządkowany gąszcz. Począł się od martwych drzew, które zapewniły bogate w substancje odżywcze i wilgoć środowisko.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dziękuję za komentarz, łapankę, życzenia powodzenia :)

Co do głów, to na którymś etapie prac miałam to bardziej wyjaśnione, ale fragment przez to był poprzeciążany technikaliami i funkcjami, więc poszło do wywałki. Została sama liczba. Więc może nie kiks, ale faktycznie niedopowiedzenie. Muszę pomyśleć, czy mam jakiś dobry sposób na skorygowanie tego. Dzięki za podzielenie się wątpliwością.

Hej, hej

Bardzo ładne. Fitorobot ze swoją misją nadzwyczaj sympatyczny, aż żal widzieć go pokonanego przez rośliny, którymi się opiekował. Pełna historia, zgrabnie przemycone światotwórstwo. Podobnie jak niektórym komentującym, trochę przeszkadzały mi uczucia robota, szczególnie wstyd, ale to kwestia krótkiej formy (brak miejsca na wyjaśnienie) – przecież nie opisujesz dokładnie, na jakim poziomie zaawansowania jest tutaj AI.

Pozdrawiam i klikam

Dzięki, Zanais, za podzielenie się wrażeniami :)

Fajne to! NaNa napisała Ci, że je po głowie Wall-E jeździł, a mnie po głowie jeszcze jeździł robot z jednej z Bajek Popromiennych MordercyBezSerca, i choć estetyka inna, sama opowieść również, to Twoje opowiadanie w kilku miejscach korelowało mi z tamtym. Podoba mi się pomysł wyrywającej się na wolność roślinności, która w końcu zabiła robota – choć to motyw smutny, to jednak jest w nim też jakaś nutka optymizmu, bo to w końcu tylko robot, nie? Tylko chyba ciut za mocno go antropomorfizujesz, piszesz o AI odczuwającej wstyd i cośtam jeszcze, co pasuje do bajki typu Wall-E, ale myślę, że wyposażanie AI mającej za zadanie pielęgnację roślinności w zaawansowane algorytmy, mające nadać maszynie choćby namiastkę uczuć, byłoby nielogiczne. Jednak nie przeszkadza mi to na tyle, żebym nie kliknął ;)

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Dzięki serdeczne za miłe słowo i za podzielenie się zastrzeżeniami. Trochę na tej antropomorfizacji, a przynajmniej jej wrażeniu, mi zależało. Może za bardzo, na pewno zbyt skrótowo. Pewnie ten podświadomy Wall-E gdzieś mi się wtrącił za bardzo ;)

Zacny pomysł przedstawiony w bardzo przystępny sposób. Spodobała mi się szczególna zażyłość łącząca Kaja i Chrzęsta, więc na koniec, kiedy robot został pokonany, odczułam coś w rodzaju smutku.

…je­dy­nym efek­tem był coraz gor­szy hałas. → …je­dy­nym efek­tem był coraz większy hałas.

Ogrod­nik przy­tu­lił uzbro­jo­ną w dysze na­wo­żą­ce głowę do kor­pu­su. → Co to są dysze nawożące głowę do korpusu?

A może miało być: Ogrod­nik przy­tu­lił do korpusu głowę, uzbro­jo­ną w dysze na­wo­żą­ce.

…po­ra­dził sobie ze zbit­kiem pol­skich spół­gło­sek. → Zbitka spółgłoskowa jest rodzaju żeńskiego, więc: …po­ra­dził sobie ze zbitką pol­skich spół­gło­sek.

…zbu­dzi­ły się stada pta­ków i ude­rzy­ły w strasz­ny ja­zgot. → może: …zbu­dzi­ły się stada pta­ków i podniosły strasz­ny ja­zgot.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki wielkie za uwagi :) Ten zbitek… Auć…

Bardzo proszę, Adrianno. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej Adrianna !!!

Bardzo dobry pomysł na tego robota z sztucznym IQ. Mi takie coś zawsze się bardzo podoba :) Powodzenia w konkursie!!!

Jestem niepełnosprawny...

Dzięki serdeczne :) Cieszę się, że robot przypadł do gustu.

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Bardzo się cieszę i dziękuję za przeczytanie :)

Sympatyczny robot. Na swój sposób, praca go zabiła. Przykre to.

Trochę opornie uczy się to jego AI, ale niech Ci będzie.

Taka refleksja mnie naszła – czy samouczące się AI wymaga aktualizacji?

Babska logika rządzi!

Dzięki, Finkla, za komentarz :) Czy samouczące się AI wymaga aktualizacji? Cóż… zawsze może się uczyć skuteczniej, potrzebować modyfikacji modelu. Albo zwyczajnie potrzebować danych, na których może się dalej uczyć. Choć oczywiście mogę nie doceniać rozwoju, który nadejdzie :D

Oooo, niby prosty tekst, niby język „po prostu opowiadaniowy”, a do mnie dociera bardzo. Bardzo podoba mi się ta opowieść o zderzeniu myślenia o przeszłości z zamiłowaniem do zmian. I pokazaniem tego, jak ten sposób myślenia może się obrócić pod względem tego, kto czego broni. A już w szczególności podoba mi się jedno proste, a jakże wymowne zdanie:

"Ten [las] też pokochają jak go zaczną niszczyć"

Ogólnie bardzo fajna interpretacja, trochę przewrotna, a trochę wręcz przeciwnie, pokazująca, jak to wszystko się toczy i sugerująca istnienie równowagi, w którą już dawno zwątpiliśmy. I jeszcze ta maszyna, która w gruncie rzeczy jest bardzo ludzka.

Na plus! :-)

Dzięki wielkie za komentarz, wilku-zimowy. Nie ukrywam, że miło takie słowa przeczytać :)

Ten też pokochają jak go zaczną niszczyć – jakie to cholernie prawdziwe! I jak widzę nie tylko ja zwróciłem szczególną uwagę na to zdanie. Sentencja roku!

Się mi podobało.

Bardzo przyjemny tekst, dobrze wyważony i przejrzysty kompozycyjnie, warsztatowo również bez zastrzeżeń. Nie mogę powiedzieć, żeby zaskoczył mnie nowatorstwem, ale całkiem zgrabnie łączy znane gatunkowe motywy, nienachalnie wplata emocje w relację między człowiekiem i robotem, a całość doprawia szczyptą refleksji – sympatyczna lektura, nienarzucająca się, ale pozostawiająca po sobie subtelny ślad. Podobała mi się przewrotność zakończenia, gdzie natura wygrywa z techniką, a jednak jakoś to nie cieszy. Ogólnie cała kreacja postaci Kaja, jego więź z Chrzęstem z jednej strony i stosunek do przyrody z drugiej strony (i stosunek do ludzi z trzeciej strony) wyszły bardzo naturalnie, bezpretensjonalnie, a do tego bez moralizatorstwa.

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Dzięki wielkie za przeczytanie i za komentarze, tfurco i black_cape.

Bardzo miło przeczytać takie słowa :)