- Opowiadanie: Ambush - Las, do licha!

Las, do licha!

Chwała betującym!;)

Opowiadanie uczestniczy w konkursie „Tu był las” projektu Zapomniane Sny: https://www.zapomnianesny.pl.

Jeśli podoba Ci się ta inicjatywa, rozważ darowiznę na stowarzyszenie Pracownia na rzecz Wszystkich Istot: https://pracownia.org.pl.

Dyżurni:

regulatorzy, adamkb, homar, vyzart

Betowali:

Alicella, Radek

Oceny

Las, do licha!

– Był las, nie ma lasu! – warknęła Anka, rzucając na biurko z impetem worek z niebielonego płótna. – Żeby mu mikroplastik, wnikał bez końca!

– Na początku myślałem, że to jakiś konkurs, ale teraz chciałbym posłuchać, jak to sobie wyobrażasz – mruknął Tadek, grafik komputerowy.

– Dowolnie, byle było to długotrwałe i bolesne.

Dziewczyna włączyła komputer, powiesiła kurtkę i wyciągnęła z szuflady tykwę.

Nikt z obecnych w pokoju nie dopytywał, o co jej chodzi. Wszyscy wiedzieli, że Anka kocha planetę i wszystkie zamieszkujące ją stworzenia.

Zamiast tego Maryla zaproponowała:

– Może się czegoś napijemy?

W kuchni Tadek z Marylą zaparzyli kawę a Anka chłodziła wrzątek. Po chwili zalała susz z takim impetem, że ochlapała blat i podłogę.

– Jestem wściekła, do licha!

– No dawaj! Wyrzuć to z siebie! – zachęciła Maryla.

– Pamiętacie tego ekologa z Hiszpanii, którego akcję odradzania puszczy amazońskiej promowałam w sieci? Zabrał kasę i zniknął! Namówiłam na tę akcję chyba z tysiąc osób! Teraz czuję się jak ostatnia idiotka!

– Kurczę! Ja też wpłacałem!

– Nic nie posadzili?

– Coś tam na początku…

– A wy myśleliście, że Rio wchłaniają już lasy?!

– Tak, jesteśmy frajerami i próbujemy coś robić – warknęła Anka.

Ponieważ nie mogła się skupić na pracy, uciekła do relaksowni.

Podczas realizacji budynków pozostawiono tu kilka starych drzew i nazwano szumnie strefą relaksu. Anka usiadła na hamaku po turecku, zamknęła oczy i zaczęła się koncentrować na własnym oddechu.

Alfons! Powinno mnie przestrzec imię! No, ale z drugiej strony jak kontrolować działania podejmowane na drugim końcu świata…

– Tu był las… – powiedziała głośno i piskliwie. Ze zdziwienia otworzyła szeroko oczy. – Wariuję – westchnęła. Spuściła stopy na równo strzyżoną trawkę. – Co jest grane?! – zapytała głośniej niż zamierzała.

– Tu był las, a nie ma lasu – odezwał się wysoki głosik w niej.

– Kto to mówi?

– Ja…

– A może masz jakieś imię? – spytała cierpliwie, tłamsząc targające nią uczucia.

– Choli. Wniknęłom w ciebie.

– Jak.

– Obudziłom się, a tu nie ma lasu.

– Mówisz o puszczy amazońskiej? – Mają rację, że za bardzo się angażuję!

– Puszcza była dawno. Choli było młodziutkie jak bazia.

– I co teraz – spytała ostrożnie.

– Naje się, pofigluje i pójdzie spać.

– We mnie?!

– Najbardziej lubiem wierzby.

– Świetnie. Tu jest wierzba!

– Stara, chora, samotna – fuknęło z pretensją, a Anka poczuła, jak mruży oczy i wystawia język, zupełnie jak wtedy, gdy była w grupie Krasnoludki.

O wierzbie, czy o mnie? – pomyślała nerwowo. – Jeśli to żyło tysiąc lat temu, to raczej nie powinnam być dla niego stara, przecież nawet czterdziestki nie skończyłam!

– Czyli jesteśmy umówieni. Ja ci znajdę ładną, młodą wierzbę, a ty…

„Dzieweczka się z lichem umawiała

Z łozy mu kolebkę splatała”

Nuciła wchodząc do budynku i wywracając oczami.

Darowała sobie przerwę obiadową, usiłując nadrobić zaległości. Nieproszony gość milczał i łudziła się, że zniknął albo że … miała chwilowe załamanie.

Dochodziła osiemnasta, kiedy zadzwonił Rafał – jej szef.

– Pojawiły nam się dwa nowe tematy. Przesyłam materiały. Zapoznaj się z nimi. Do jutra rozplanuj pracę.

– Przecież zgłaszałam, że mamy problem z utrzymaniem terminów. Pracowałam już w dwie soboty w miesiącu, nadgodzin nie zliczę. Jak mogę brać nowe?!

– Mniej plotek, więcej wyników – odparł sucho.

Jak zawsze w takich sytuacjach zamilkła oburzona. I niespodziewanie odezwała się, choć nie zamierzała:

– Wiesz co?! Jesteś jeszcze większym dupkiem, niż myślałam. Jak byłeś w zespole, to pierwszy skarżyłeś się na nadmiar pracy, a teraz zamiast próbować pomagać, rzucasz takimi sucharami?!

– Co?!

– Sam sobie rozplanuj. Składam wypowiedzenie, biorę zaległy urlop – odparła i zakończyła połączenie.

Wracając do domu czuła równocześnie paniczny lęk i błogość.

Tego samego dnia Anka zdołała zaistnieć na kilku forach ekologicznych w sposób jednocześnie widowiskowy i radykalny.

Udało jej się również dokonać znacznych zmian w swoim życiu. Jak każda dobra dziewczyna, miała skłonności do rozmaitych popaprańców. W jeden wieczór pogoniła wszystkich koleżków, którzy chcieli ją gruntownie zmieniać, lub oczekiwali gotowości, bez zobowiązań.

Nie do końca pamiętała, co powiedziała przez telefon miłemu, poukładanemu Leonowi, którego zaloty do tej pory ignorowała, ale w piątkowy ranek obudziła się razem z nim.

Była piąta. Leon spał jak dziecko. Wyszła do kuchni, zrobiła sobie kawę i powiedziała kategorycznym tonem:

– Zabawiło się?! To niech teraz spada!

– Nie ludzie decydują, kiedy Choli pójdzie – odpowiedziała sama sobie. Brzmiała wrednie i zadziornie.

– Znajdę ci ładne drzewo.

– Wolę piękny las…

Wpisała w google „jak pozbyć się licha” i dłuższą chwilę studiowała znalezione treści.

Potem poszła do sypialni i szarpnęła Leona za ramię.

– Wstawaj, musimy jechać do lasu.

– Do lasu? – spytał zdumiony.

– Takiego, który za pięćdziesiąt lat na pewno jeszcze będzie rósł.

– Białowieża?

– Za daleko, Gorce! Ubieraj się, bo wykoleiłam sobie życie i muszę zacząć je naprowadzać na tory.

Posłusznie wstał. Wciągając jeansy, zapytał smutno:

– Pogonisz mnie?

– Nie. Ty akurat zyskałeś po bliższym poznaniu, ale muszę znaleźć pracę i ogarnąć resztę.

Obiad zjedli w Ochotnicy. Potem ruszyli na północ doliną potoku Jaszcze.

– Zakładając, że to wszystko prawda… – zaczął ostrożnie – co planujemy?

– Liczę, że mu się tu spodoba… Z tego co czytałam, jak samo nie zechce, to nie odejdzie…

– Może da się wytrzymać… Podobasz mi się, do licha!

– Przestań! Przez ostatnie dwa dni zajmowałam się głównie paleniem mostów!

– I budowaniem nowych – objął ją i zaczęli się całować.

W trakcie pocałunku Anka zaczęła coś mówić.

– Co?

– Odsuń się! Za gorąco! – pisnęła.

Przeciętą strumieniem polanę porastały borowiska, wrzosy i kępy kolorowych kwiatów. Dalej zaczynał się gesty bór pełen jodeł, buków i świerków. Wiatr niósł woń grzybów i igliwia. Chwilę milczeli zachwyceni.

– Nie ma wierzb – fuknęło z Anki.

– Nie marudź, popatrz jak zielono!

– Lubi wierzby nad strumykiem… – Anka wywaliła język.

– Mam pomysł – sapnął Leon i pociągnął ją w stronę lasu. – Ono nie lubi namiętności. I chyba w naturze bardziej!

– I co?

Oparł dziewczynę o drzewo i pocałował namiętnie.

– Iiii – pisnęła – wsuwając palce w jego włosy.

Leon rozpiął jej spodnie.

– Ktoś może iść – westchnęła własnym głosem.

– Zasłonię cię całym sobą!

Naga oparła się plecami o brzozę.

Pieścił jej ciało, nie zwracając uwagi na piskliwe protesty licha. Zresztą dość szybko zagłuszył je szloch Anki. Kiedy ich rozkosz dopełniła się, rozległ się przeciągły wizg, który sprawił, że ucichły ptaki i wiatr.

Leonowi wydawało się, że z głowy Anki wyskoczyła wiewiórka. Coś wspięło się i zręcznie przeskoczyło na rozłożysty dąb.

– Jest las! – krzyknęło radośnie.

– Chodźmy na herbatkę do schroniska.

Koniec

Komentarze

Sympatyczna sprawa. Kibicowałam Ance we wszystkim. A Alfonsowi przydałoby się zrobić jakieś kęsim. Mogłaby się w nim chupacabra zagnieździć…

Babska logika rządzi!

Dziękuję w imieniu Anki i własnym;)

Niech Alfonsowi plastik wnika!

Lożanka bezprenumeratowa

No, nie wiem, co by mu większą przykrość sprawiło…

Babska logika rządzi!

Pewnie bankructwo…

Lożanka bezprenumeratowa

Miś jest za bankructwem i chupacabrą jednocześnie. Można jeszcze plastik…

Plastikowa chupacabra doprowadzająca do bankructwa.

Babska logika rządzi!

Rozchichotałam się, przemiłe opko – zwłaszcza na tle śmiertelnej powagi większości zgłoszeń konkursowych. Przypomniało mi “Chochlika w słoiku” Irki_Luz (jeśli tak ten nick odmieniamy?) Motyw licha, z którym idzie się dogadać, bardzo mi się podoba, a Twoje licho ogólnie wnosi same korzyści w życie nosiciela :)

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

“Plastikowa chupacabra doprowadzająca do bankructwa” – brzmi jak intrygujący tytuł. Może jakaś kontynuacja, tym razem bez happy endu? ;)

Misiu dzięki za głosowanie;)

Anoia dziękuję za miłą recenzję. Starałam się promować również ekologię.

Lożanka bezprenumeratowa

Hi hi, przypomniałaś mi żeby dokupić mate:) Oczywiście piję je na swój sposób. W litrowym słoju, przez rurkę akwarystyczną, owiniętą na jednym końcu kawałkiem dziurkowanego kątowniczka do gips-kartonu, zamiast bombilli. Obowiązkowo z cukrem i wyciśniętą połówką cytryny . A licho, fajne takie nawet. Anka syta a i licho całe, czy jakoś tak :) .Wnioski – dobre licho nie jest złe i może być motorem pozytywnych zmian. Podoba się :D

Kawkoj piewcy pieśni serowych

Dzięki Astrid. Licho źródłem zmian, a zwrot wektora trzeba sobie wypracować samodzielnie;)

Lożanka bezprenumeratowa

No sympatyczne to rzeczywiście, ale pod kątem interpunkcji – zarówno nadmiarowej, brakującej i niewłaściwej – oraz pojawiających się i znikających spacji można by to jeszcze przejrzeć ;) Ale czytało się fajnie :) Pozdrawiam!

Spodziewaj się niespodziewanego

Hej Ambush.

Dzięki za super shorta. Pomysł bardzo dobry i fajne wplecenie formy niebinarnej.

Całość spójna i dynamiczna. Czytało się bardzo przyjemnie.

Mam kilka propozycji szlifierskich:

rzucając na biurko z impetem worek z niebielonego płótna – może: „rzucając z impetem worek niebielonego płótna na biurko”? Biurko raczej impetu nie ma, chyba, że ktoś nim rzuca (np. w worek ).

mikroplastik, wnikał – jeszcze oficjalnie nie ma mikroplastiku w j. polskim, więc może: mikro-plastik? Na pewno bez przecinka.

chciałbym posłuchać, jak to sobie – może: „usłyszeć”? Posłuchać raczej opowieści a usłyszeć czyjeś zdanie. Może wzmocnić dopisując „ty” – „jak ty to sobie wyobrażasz”?

byle było to długotrwałe i bolesne – może: „byleby to było długotrwałe…” – czytając na głos to słychać.

Maryla zaproponowała. – tu dwukropek.

kawę, a Anka – tu bez przecinka, nie stawiamy przecinka przed spójnikiem „a”.

Namówiłam na tę akcję – powtórzyło się, może: „na tę zrzutkę”?

Ja też wpłacałem – czy tu celowo w znaczeniu: „wpłacałem kilka razy”?

Powinno mnie przestrzec imię – przestrzec chyba może tylko człowiek, może: „imię powinno dać mi do myślenia”.

-Wariuję – tu został się dywiz.

odezwał się wysoki głosik w niej – może: „wysoki głosik dobieg(a)ł z jej wnętrza”?

I co teraz – tu znak zapytania.

z pretensją, a Anka – tu też bez przecinka, jw.

poczuła, jak mruży – może: „że mruży oczy”? „Jak” wskazuje na sposób (np. mrużyła mocno oczy).

O wierzbie, czy o mnie? – może: „To o wierzbie, czy o mnie”?

czy o mnie? – pomyślała nerwowo. – Jeśli żył… – tu wypowiedź narratora „pomyślała nerwowo” antykwą, nie kursywą.

Jeśli żył […] dla niego stara – tu pytanie, czy zdecydowałaś się na rodzaj neutralny (ono/jego)? Jeżeli tak, to „żyło” (i wtedy „niego” jest ok). Jeżeli na inny, to trzeba dogadać.

zadzwonił jej szef – Rafał: – trochę z angielskiego, może: „zadzwonił Rafał – jej szef” i na pewno bez dwukropka. Jeżeli zdanie zapowiadałoby wypowiedź to powinno brzmieć „Rafał powiedział:” Proponuję dopisać „ – powiedział.” po wypowiedzi Rafała.

już w dwie soboty w miesiącu – dużo „w”. Może: „już dwie soboty”?

zamilkła oburzona. I niespodziewanie odezwała się – tu się zlało w czasie: zamilkła i odezwała się. Może: „zamilkła oburzona. Po chwili jednak, niespodziewanie się odezwała”?

Składam wypowiedzenie, biorę zaległy urlop – może „i” zamiast przecinka?

zdołała zaistnieć na kilku forach ekologiczny – może: „zaistniała”? Chyba, że się bardzo przy tym męczyła, to ok. Zjadło „ch” na końcu.

oczekiwali gotowości, bez oczekiwań – rozumiem, że oni oczekiwali, że Anka oczekiwań mieć nie będzie. Może: „oczekiwali gotowości, nie oferując nic w zamian”?

w piątkowy ranek obudziła się razem z nim – razem wskazuje na moment w czasie a w kolejnym zdaniu dowiadujemy się, że Leon jeszcze spał, więc może: „obudziła się obok niego”?

wykoleiłam sobie życie i muszę zacząć je naprowadzać na tory – chyba utarło się, że „wykoleiłam się” a nie swoje życie. Może: „wykoleiłam się i muszę wrócić na dobre tory.”

głównie paleniem mostów! – może: „paleniem za sobą mostów”? Utarty zwrot. Bez “za sobą” brzmi jakby paliła prawdziwe mosty.

I chyba w naturze bardziej – tu nie zrozumiałem za bardzo, co bardziej? Bardziej nie lubi? Jeżeli tak to może: „ono chyba nie lubi namiętności, zwłaszcza w naturze.”

ich rozkosz dopełniła się – może: „ich rozkosz się dopełniła”?

Coś wspięło się i zręcznie przeskoczyło – może dopowiedzieć, na co się wspięło? Opierali się o brzozę, więc może na nią się wspieło?

Każdą wycieczkę, która kończy się herbatką w schronisku, można śmiało nazwać udaną (nawet, jeżeli uczestnicy za bardzo się nie nałazili ).

Jeszcze raz, dzięki za fajną lekturę.

Trzymaj się

@Nana dziękuję za recenzję.

@Al, wielkie dzięki za recenzję i łapankę. Interpunkcję sobie naniosę już, resztę jak się już jury wypowie.

Lożanka bezprenumeratowa

Cześć, ~~Łowu~~ Ambush!

-Wariuję – westchnęła.

Tam się jakiś dywiz zaplątał i brak spacji

– Jak.

Tu nie powinien być zapytajnik?

– I co teraz – spytała ostrożnie.

Tu też by się przydał

O wierzbie, czy o mnie? – pomyślała nerwowo. – Jeśli żył tysiąc lat temu, to raczej nie powinnam być dla niego stara, przecież nawet czterdziestki nie skończyłam!

Zaznaczone powinno być bez kursywy

łudziła się, że zniknął albo że …

Zbędna spacja przed wielokropkiem

Tego Leona to niech Anka trzyma przy sobie, bo z kolei na jego miejscu zwiewałbym w podskokach! On wiedział o tym lichu? :P

No i jeśli tak wyglądają egzorcyzmy na licho, to… muszę sobie jakieś znaleźć i trzymać w zanadrzu – jakby się nuda zaczęła wkradać, to cyk! Żonie podrzucić… A na końcu herbata w schronisku… Rozmarzyłem się.

Ty to lubisz pisać takie lekkie historie, a ja lubię je czytać :)

EDIT: Tytuł masz świetny :)

Pozdrawiam, polecam, powodzenia w konkursie!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Opowiadanie w niewielu słowach pokazuje romans, ducha lasu i stwora mitycznego w jakże innej postaci. Napisane sprawnie i czyta się dobrze.

Życzę powodzenia!

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Cześć,

przyjemne opowiadanie, przy którym kilka razy się uśmiechnęłam. Czytało się miło i w sumie zaczęłam się zastanawiać, czy nie przydałoby mi się takie Licho, które pomogłoby podjąć drastyczne decyzje :P

“Plastikowa chupacabra doprowadzająca do bankructwa” – brzmi jak intrygujący tytuł. Może jakaś kontynuacja, tym razem bez happy endu? ;)

Jestem za, tym bardziej, że licho co prawda dom znalazło, ale Amazonia nadal ogołocona ;)

Fajne, podobało mi się. Dajesz trochę nadziei, skoro udało się znaleźć dom dla licha :) Samo pozbycie się malucha – świetne, a wcześniej Anka mocno skorzystała na jego pojawieniu się ;) Lekko, zabawnie napisane. Przeczytałam z przyjemnością :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć!

Podobał mi się humor w tym tekście i pomysł na licho, które nie dość, że opętało bohaterkę, to jeszcze nie raczyło porozumiewać się z nią telepatycznie tylko werbalnie, zabawnie to wyszło. No i w sumie to raczej dobre licho było.

Pomysł na zainfekowanie lichem fajny. Troszkę gorzej z wykonaniem, bo zdaje mi się to wszystko jakieś pospieszne, takie skakanie od scenki do scenki, wiem, że limit, ale mimo wszystko mój odbiór tutaj nieco ucierpiał.

– Był las, nie ma lasu! – warknęła Anka, rzucając na biurko z impetem worek z niebielonego płótna. – Żeby mu mikroplastik, wnikał bez końca!

– Na początku myślałem, że to jakiś konkurs, ale teraz chciałbym posłuchać, jak to sobie wyobrażasz – mruknął Tadek, grafik komputerowy.

– Dowolnie, byle było to długotrwałe i bolesne.

Dziewczyna włączyła komputer, powiesiła kurtkę i wyciągnęła z szuflady tykwę.

Nikt z obecnych w pokoju nie dopytywał, o co jej chodzi. Wszyscy wiedzieli, że Anka kocha planetę i wszystkie zamieszkujące ją stworzenia.

Zamiast tego Maryla zaproponowała:

– Może się czegoś napijemy?

W kuchni Tadek z Marylą zaparzyli kawę a Anka chłodziła wrzątek. Po chwili zalała susz z takim impetem, że ochlapała blat i podłogę.

Po pierwsze, dwa razy używasz słowa impet na krótkiej przestrzeni tekstu, a to rzuca się w oczy. Po co przecinek po “mikroplastik”? Przekreślone “to” wywaliłbym. “Powieszenie” kurtki niby zwykła rzecz, ale jakoś mi zgrzytnęła, więc może “odwiesiła (na wieszak)”? Co to za tykwa, bo nie wiem? I po co Anka chłodziła wrzątek, bo też nie wiem? Przecież mieli zaparzyć kawę. Czy tykwa i susz to się odnosi do jakichś yerba mate? Pytam, bo nigdy nie piłem, a wiem, że tam są jakieś procedury, gadżety i inne cholerstwa, przez co niektórzy celebrują picie tego cosia jak jakiś obrządek religijny.

I dlaczego na końcu opowiadania Anka szlocha, kiedy Leon ją pieści pod drzewem?

Pozdrawiam serdecznie

Known some call is air am

@Krokus Taka fajna dziewczyna, a Ty się czepiasz… Poza tym zew krwi i nie a co radzić, musi samo przejść;) Miło mi, że mam wiernego czytelnika. W żonie szukaj licha, w każdej kobiecie jest;)

Dzięki za recenzję i łapanki.

@Radek Dzięki za betowanie i recenzję.

@OldGuard Jak widać mam już sporo zamówień na licho ;) Może w sobie trzeba szukać, do licha!;)

@Irka_Luz Muszę wejrzeć w siebie i znaleźć brutalność i krwiożerczość, żebym Alfonsa załatwiła jak trzeba;)

@Alicella Dobre licho nie jest złe. Już mi się lista kolejkowa na licho utworzyła;)

@Outta U mnie zawsze z wykonaniem gorzej, niż z pomysłami;/ W tykwie parzy się yerbę. Zalewa się ją gorącą, ale nie wrzącą wodą. Podobno wrzątek zabija smak yerby. Zaawansowani yerbopijcy blokują kuchnię w firmie na dłuższą chwilę;) A co do egzorcyzmów pod drzewem, to ona z rozkoszy szlochała.

Lożanka bezprenumeratowa

A co do egzorcyzmów pod drzewem, to ona z rozkoszy szlochała.

Eeerm? Serio? To jakiś wyższy level jeśli chodzi o skill kochanka? Bo normalnie to tego typu zachowanie świadczy raczej o gwałcie a nie o przeżywaniu rozkoszy.

Known some call is air am

Zabawny szort, bardzo odmienny od wcześniej przeczytanych na leśny konkurs. :-) Licho skojarzyło mi się z pierwszą książką M. Kisiel "Małe licho". Humor też podobny.

Po drodze zauważyłam kilka brakujących przecinków i trochę niezręczności do wygładzenia.

Skarżypytowałabym, lecz już nie potrzeba. ;-)

Drobiazgi:

,miała skłonności do rozmaitych popaprańców.

Dałabym w lp.?;-)

Powodzenia w konkursie!

Fot. A. Wajrak, chyba sóweczka, pewna nie jestem, jeśli tak, to najmniejsza europejska sowa.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Orgazmy są dość indywidualną sprawą;)

Nie mam masowych doświadczeń z kobiecym szczytowaniem, ale nie wszystkie panie to “cichodajki”

Lożanka bezprenumeratowa

@Asylum Dziękuję za chęć skarżypytowania i miłą recenzję. Będę dłubać w tekście, jak już jurki się wypowiedzą.

Lożanka bezprenumeratowa

Ja nie mówię, że nie ma ekspresji w trakcie orgazmów, ale “szloch”? Szloch to płacz i powiem szczerze, że gdyby mi się partnerka rozpłakiwała podczas szczytowania to raczej nie byłbym chętny na kolejne zbliżenie ¯\_(ツ)_/¯

Known some call is air am

Aleś mnie rozbawił, Q! xd O, potrzebuję uśmiechu. Chyba widziałam kiedyś jakiś film, gdy heroina szlochała, ale tytułu sobie za boha przypomnieć nie mogę, lecz kojarzę, że było skrzyżowanie z komedią i przypadłość bohaterki, z tego zresztą brały się jej niektóre perypetie.

Ma rację, Outta, stonowałabym Ambush. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Pomyślcie sami jak byłoby ciężko seksić z nieustannie popiskującym lichem;)

Lożanka bezprenumeratowa

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

No dobra, masz rację z tym popiskującym lichem, ale skąd ten szloch? :)

Known some call is air am

Dobra pomyślę jeszcze jak zagłuszyć to licho.

Lożanka bezprenumeratowa

Licho skojarzyło mi się z pierwszą książką M. Kisiel "Małe licho".

O ile wiem, pierwsze było “Dożywocie”, w którym Licho też występuje, ale jako postać drugoplanowa. I raczej dla dorosłych.

Babska logika rządzi!

Jestem dorosła. <3

Z “Dożywociem” masz rację, zerknęłam na półkę, ale Licho tam było i świetny koncept. Tylkę tę jej książkę przeczytałam, innych już nie. ;)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Zdaniem misia, i nie tylko, metoda pozbywania się licha jest rewelacyjna. Miś przypuszcza, że wiele par nawet nie wie, jakich lich się pozbyło w ten sposób. Za samo zwrócenie uwagi na tę metodę, niezależnie od aspektów proekologicznych, tekst zasługuje na znalezienie się w Bibliotece. Klik! Powodzenia w konkursie za nietypowe podjęcie tematu.

Pieścił jej ciało, nie zwracając uwagi na piskliwe protesty licha. Zresztą dość szybko zagłuszył je szloch Anki.

W kontekście tego, co Anka akurat robi, ten “szloch” jest dość niepokojący.

Poza tym jednak dość przyjemne, lekkie opowiadanie. Koncepcyjnie ciekawe, fabularnie spójne, acz nieszczególnie porywające. Raczej nie potykałem się podczas lektury, narracja poprowadzona sprawnie. Bohaterka raczej płaska (mówisz nam, że ma jakieś cechy osobowości, ale w jej zachowaniu ich nie widać), ale przy tej objętości tekstu nie przeszkadza to szczególnie.

Trochę kręciłem głową na bohaterkę naprawiająca swoje życie poprzez impulsywne decyzje oraz fakt, że :

Jak każda dobra dziewczyna, miała skłonności do rozmaitych popaprańców.

bo to sugeruje, że albo moja żona nie jest dobrą dziewczyną, albo ja jestem popaprańcem. :P

Ogólnie, przyjemny średniak z przesłaniem proekologicznym gdzieś tam na obrzeżach. Czytało się ok, ale też nie wzbudziło we mnie szczególnych emocji.

Hej Ambush!

Ciekawy pomysł na opowiadanie, tytuł jak najbardziej dobrany, jednak do mnie nie trafiło. Chyba nie mój humor. Związek Anki z Leonem wydawał mi się sztuczny, bo przecież wcześniej go ignorowała. Rozumiem, mogłaby zmienić zdanie, ale jakoś za szybko się na to zgodziła, podobnie jak na wiele zmian dokonujących się w jej życiu, zupełnie wbrew jej woli. Ja tam bym protestowała, choćby dla zasady ;P

Nieco nadrabiasz stylem, bo czytało się szybko. Życzę powodzenia w konkursie ;)

Dziękuję za lekturę.

@Dzięki Misiu za czytanie i polecanie. Teraz jeszcze machnij nową Agnessę i weekend z lichem będzie udany;)

@None Widać małżonka spotkała swoje licho. Dzięki za czytanie i recenzję, choć tym średniakiem trochę mnie zraniłeś:) Wolę opinię Krokusa;)

@Gruszel Czasem ludzie tkwią w niedobrych dla nich sytuacjach nic nie robiąc. Wtedy, jak przyjdzie licho, może pojawić się impuls do zmian. Dzięki za wizytę.

Lożanka bezprenumeratowa

Hej Ambush.

Sorki, że dopiero teraz.

Spoko, cieszę się, że mogę pomóc.

Widzę, że opowiadanie trafiło na regał, ekstra, gratulacje.

Ten szloch to niezły numer. Bez niego pewnie byłoby: „fajne”, „spoko”, „erotyk”, „dobrze się czyta” itd. a tak dyskusja zatacza coraz szersze kręgi, wyobraźnia pracuje, fantazje się werbalizują – i dobrze.

Dla mnie też był zaskakujący, złapał za oko, niby (super) happy end ale…

Kawał dobrej roboty.

Pozdrowienia dla wszystkich.

Jest, jak mówisz Al.

Nie wiem czy już zapoznałeś się z podręcznikiem kanonicznym na temat zdobywania komentarzy https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842676 oraz z wersją obrazoburczą https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842853, ale mam wrażenie, iż skorzystałam z obu;)

Dzięki za komentowanie.

Lożanka bezprenumeratowa

Dzięki za czytanie i recenzję, choć tym średniakiem trochę mnie zraniłeś:)

Ale czemu? Ja wiem, że współczesne tendencje recenzenckie są takie, że albo coś jest wybitne, genialne i w ogóle naj, albo nie istnieje, ale tak na logikę – większość tekstów to średniaki. Chyba, że miałaś aspiracje do wielkości. W takim wypadku cóż, w moim wypadku nie wyszło.

Szybko się czytało i nie tylko ze względu na limit słów. ;) Podoba mi się niebinarne licho (sam używam tego zabiegu w jednym opowiadaniu, które właśnie piszę) i niestandardowy sposób “egzorcyzmu”. Ogólnie rzecz biorąc pomysłowy i przyjemny tekst.

@None przecież uśmieszek był na końcu. Z założenia piszę rzeczy lekkie, proste i (mam nadzieję;) przyjemne. Może kiedyś będę jak Marquez, ale nie wiem czy życia starczy;)

@Crucis Dzięki za miłą recenzję.

Lożanka bezprenumeratowa

Siemka, fajny, przyjemny i przede wszystkim lekki szorcik (czemu na portalu tyle powagi?!), a licha chyba tylko pozazdrościć. Końcówka – totalne zaskoczenie, mocno na plus.

pozdrawiam i kibicuje w konkursie!

Zawsze coś da się poprawić

Dzięki Kulosławie. Każdy czasem potrzebuje trochę licha, żeby mosty spalić, albo coś…;)

Lożanka bezprenumeratowa

Przeczytałam z wielką przyjemnością, bo, mimo pewnych perypetii w życiu Anki, to bardzo optymistyczna historia. ;)

…rzucając na biurko z impetem worek z niebielonego płótna. → Raczej: Z impetem rzucając na biurko worek z niebielonego płótna.

Podczas realizacji budynków pozostawiono tu kilka starych drzew… → Czy budynki na pewno się realizuje?

Proponuję: Podczas wznoszenia budynków pozostawiono tu kilka starych drzew…

…ale w piątkowy ranek obudziła się razem z nim.

Była piąta. Leon spał jak dziecko. → Jak mogła obudzić się razem z Leonem, skoro on spał jak dziecko?

Wciągając jeansy, zapytał smutno: → Wciągając dżinsy, zapytał smutno:

Używamy pisowni spolszczonej.

Przeciętą strumieniem polanę porastały borowiska, wrzosy i kępy kolorowych kwiatów. → Rozumiem, że na polanie rosły wrzosy i kwiaty, ale nie pojmuję, jak mogły ją porastać borowiska?