Opowiadanie uczestniczy w konkursie „Tu był las” projektu Zapomniane Sny:
Jeśli podoba Ci się ta inicjatywa, rozważ darowiznę na stowarzyszenie Pracownia na rzecz Wszystkich Istot: https://pracownia.org.pl
Dziękuję Morteciusowi za betę!
Powyginane ściany lśniły bielą. W zagięciach i wgłębieniach powstawały fioletowe, błyszczące na brzegach cienie. Kiedy Lumi się do nich zbliżała, rozpierzchały się, malejąc i niknąc.
Wędrowała po nierównościach, wypatrując, czy w jakimś zakamarku nie zostało chociaż jedno drzewo. Cienie uciekały, pozostawiając po sobie pustkę. Nic.
Nie wiedziała, skąd ten brak. Ostatnim wydarzeniem z jej pamięci była szkolna przerwa.
Przecież rosły tu zawsze…
***
Nie mogła oderwać wzroku. Najpierw ziarno, z którego wyglądał maleńki kiełek. Przeobrażał się coraz szybciej, by po chwili zmienić w półprzezroczysty kwiat. Obok spadały inne ziarna, umieszczane z rozmysłem. Otwierały się niczym błyszczące oczy, tworząc kwieciste linie, pętle i spirale łączące się w większe struktury.
Kiedy wykluł się ich tysiąc, obraz był skończony. Mieniący się, ciągle zmienny kwiat stworzony z mniejszych wersji siebie.
Lumi patrzyła jak urzeczona. Jej serce drgało w rytmie zmieniających się kolorów.
Kiedyś nauczy się malować tak samo.
***
Gdy ujrzała pierwsze drzewo, zmroził ją strach.
Nie wiedziała, do czego służy komnata pełna tańczących cieni, ale lubiła łączyć się z tą komórką swojej osobowości. Uciekała tu zwykle po wylogowaniu się ze szkoły.
– Podzielcie się na grupy.
Słowa były bezlitosne. Lumi wiedziała, że nie ma odwrotu. Nie mogła się wylogować, bo po ostatnich incydentach nałożono jej blokadę i połączenie ze szkołą mogła przerwać dopiero po lekcjach.
Z przerażeniem patrzyła, jak klasa łączy się w grupki.
Została sama.
Gdy wreszcie mogła się wylogować i znaleźć w bezpiecznych komnatach własnego umysłu, nogi same poprowadziły ją do sali z cieniami. Nienawidziła szkoły i innych symulacji publicznych, gdzie przewijały się dziesiątki obcych osobowości. Nie mogła nie zauważać najpierw bladych kolorów zdziwienia, a następnie zimnych barw strachu. A tu, w jej umyśle, nie było nikogo, tylko ona.
Z początku myślała, że to jeden z cieni. Ale gdy podchodziła, nie znikał, a czerniał i rozrastał się bardziej.
Wyglądał jak jakiś wybryk, nowotwór, coś, czego nie powinno tu być. Dopiero po chwili zauważyła znajomą prawidłowość.
To było drzewo.
Podeszła bliżej. Stało się przezroczyste. Teraz wyglądało… jak Lumi. Tak, jak widzą ją inni. Przezroczysta, bez widocznych emocji. Inna, więc trzeba do niej podchodzić ostrożnie. Bo nie wiadomo, co siedzi w jej umyśle. Bo może być niebezpieczna.
Nagle drzewo rozbłysło feerią ciepłych barw. Błękitem spokoju, zielenią nadziei, różem słodyczy.
Pod Lumi ugięły się nogi.
Uczucia, które zawsze chciała mieć. I chciała, żeby inni mogli je zobaczyć.
Rodzice nigdy nie powiedzieli, dlaczego, widząc błąd w kiełkach jej osobowości, nie skasowali ich, by stworzyć nowe. Przecież wtedy jeszcze niczego nie mogła czuć, więc nawet by nie zauważyła, a oni stworzyliby identyczną wersję wymarzonego dziecka, ale pozbawioną anomalii.
Byłaby taka sama. Tylko nie musiałaby znosić strachu i podejrzliwości atakujących ją ze wszystkich stron.
– Natychmiast by cię przelogowywano do psychiatryka, gdyby tylko zauważono w tobie jakieś nieprawidłowe uczucie – mówił ojciec. – Normalność to życie w ciągłym strachu, czy nie czuje się czegoś nielegalnego.
Ale Lumi marzyła o tej normalności. Była zła na rodziców, że nie zareagowali, gdy dostrzegli anomalię.
– Wtedy nie byłoby ciebie, moja wyjątkowa iskierko – powtarzał ciepły głos matki. – Zamiast ciebie żyłby ktoś inny, a ty byś nie istniała.
Ale przecież tak byłoby lepiej – podpowiadało coś Lumi.
***
Drzewa rosły wszędzie – mniejsze i większe, wystawały z ziemi, ścian i sufitu. Przeróżne. Jedne, o czerwonej korze, o koronach mieniących się ogniem, gdy podchodziła bliżej, zmieniały się w projekcje chłopców, w których się skrycie kochała. Inne, kolorami, kształtem i ułożeniem gałęzi, przypominały symulacje, z którymi zawsze chciała się połączyć, lecz jej rodziców nie było na to stać. Jedno z małych drzewek miauczało jak kot, inne, większe, które kojarzyło jej się ze szkołą, pokrywały kody anomalii uniemożliwiających połączenie się z salami lekcyjnymi.
Lumi uwielbiała chodzić pomiędzy małymi drzewkami oraz przypatrywać się tym dużym, o sękatych gałęziach i szumiących koronach. Kochała patrzeć na to najpiękniejsze – zamiast liści posiadające barwne, półprzezroczyste kwiaty.
Ale zawsze najbardziej przyciągało ją to największe. Górowało nad wszystkimi innymi. To, które pojawiło się tu pierwsze.
***
Lumi zamknęła oczy, próbując lepiej przypomnieć sobie szkolną przerwę.
Kiedyś na każdej po prostu się wylogowywała, ale od kiedy nałożono na nią blokadę, przerwy spędzała na trwaniu w niemym strachu, mając nadzieję, że jej przezroczystość upodobni ją do ściany szkolnego korytarza.
Dziś się nie udało.
– Jak tam, Przezroczysta?
Głos brzmiał ostro, rozchodził się po umyśle jak żrąca trucizna.
– Nadal nie chcesz pokazać swoich uczuć? Jak myślicie, jeśli wkurzymy ją na maksa, to wtedy wreszcie będzie je widać?
***
Nie mogła wyjść i przejrzeć sali pamięci. Została zamknięta w jednej z komórek swojego umysłu. Ktoś tu grzebał i skasował jej wspomnienia ze szkolnej przerwy.
Oraz wykarczował las.
Czas mijał, a ona czekała. Gdyby teraz mogła normalnie pokazywać emocje, to i tak wyglądałaby tak samo, jak od zawsze.
***
Nie wiedziała, ile minęło dni. W końcu ściany rozbłysły i rozległ się stłumiony, znajomy głos.
– Tato? – zawołała, podrywając się z podłogi.
– Lumi. Pozwolono mi się połączyć tylko na chwilę. – Głos stał się wyraźniejszy i nie musiała widzieć projekcji, by wiedzieć, że ojciec czuje ulgę. – Wreszcie cię znalazłem. Nie podejrzewałem…
– Co się dzieje, tato?
– Spokojnie, już niedługo stąd wyjdziesz.
– Dlaczego tu jestem?
Ojciec milczał przez długą chwilę.
– Wiesz, do czego służy ta sala? – zapytał w końcu.
– Nie… – odpowiedziała cicho.
– To nie jest żadna część twojego umysłu. – Ojciec zamilkł na chwilę. – To psychiatryk.
– Co? – wrzasnęła Lumi. – Niemożliwe… – Osunęła się z powrotem na podłogę.
– Nie martw się, to nic złego – wytłumaczył. – Każdy ma tego typu salę. I tylko dla siebie. Większość osób jej nigdy nie używa. Mogą ją znaleźć tylko ci, którzy potrzebują. A wtedy, obserwowani przez psychiatrę, mogą wytworzyć w niej, co tylko chcą, żeby móc tam uciec od rzeczywistości.
Poczuła, jak wszystko się tłucze. Jak lustra myśli opadają na przezroczyste płytki uczuć, jak chęci, cele i wspomnienia zamieniają się w wir drobinek.
Coś zaszumiało i ściany wygasły. Zapadła cisza.
Nagle Lumi wstała ponownie, rozglądając się po sali. Sali, która kiedyś wydawała się przecież intymną częścią jej umysłu, jej ucieczką od wszystkiego, a okazała się… cholernym filmem dla psychiatry, w którym Lumi grała.
Las nadal istniał. Wiedziała o tym. Ale wreszcie zabrała go tam, gdzie powinien być. Do swojego umysłu. Żeby nikt nie widział jej uczuć. Już nigdy.
Ciekawe studium delikatnego i wrażliwego umysłu w bogatym w niuanse świecie. Podoba mi się światotwórstwo, że symulacja nie jest po prostu kopią współczesnego świata ale w wersji wirtualnej, a zamiast tego jest tutaj kilka fajnych punktów zaczepienia, podbijających “obcość” tego miejsca.
Słowa ojca i matki Lumi, gdy wyjaśniają, dlaczego nie zresetowali jej umysłu, wypadły imo poruszająco.
Końcówka satysfakcjonująca, ze zwrotem akcji. Aż dreszcz mną wzdryga, gdy pomyślę, że tak prywatna sfera jak umysł mogłaby być przez kogoś podglądana.
Klikam pierwszy, ale kolejne cztery kliki na pewno szybko wpadną. ;)
Hej, MrBrightside! Dziękuję za komentarz :) Zawsze się szczególnie stresuję pierwszym komentarzem, a tu tak miło <3 Starałam się zbudować świat oparty na znanym schemacie, ale z kilkoma oryginalnymi elementami. Cieszę się, że tekst się podobał!
Hej, Sonato! Pozwól, że jak zwykle się troszkę przyczepię (tak dla podtrzymania tradycji): "Wędrowała po nierównościach, wypatrując, czy w jakimś zakamarku nie zostało chociaż jedno." – oczywiście później domyśliłam się, że chodzi o drzewo, ale przez chwilę mi się umysł zawiesił, bo z kontekstu pasowały tylko te śliczne fioletowe cienie, ale nie zgadzała się odmiana, może jeszcze się nad tym zastanów, żeby było bardziej zrozumiale; "(…) a oni stworzyliby identyczną kopię wymarzonego dziecka, tylko pozbawioną anomalii." – no to skoro pozbawioną anomalii, to jednak nie identyczną, poza tym (proszę mnie poprawić, jeśli się mylę), kopia z definicji jest identyczna ;) No, ale to tyle z czepialstwa. Tak ślicznie odmalowałaś obraz przestrzeni w tych kilku pierwszych akapitach, że Twój świat od razu mnie wessał. Bardzo fajny pomysł, na dodatek smacznie podany :) No i zwrot zaskakujący, co wyszło bardzo na plus. A ostatecznie zakończenie jest w pewien sposób pogodne, więc generalnie jest ślicznie :) Podobało mi się. Pozdrawiam!
Spodziewaj się niespodziewanego
Ładnie namalowane opowiadanie, Sonato. Dosłownie. Opierasz się na kolorach, ale czuć, jak zamiast przy pomocy klawiatury zdania powstawały za pomocą pędzla. [Mod Filozofa: OFF] :D
Oryginalny pomysł, ładnie napisany. Trochę to wszystko smutne, ale tak to już pewnie w większości w tym konkursie będzie. Fajnie, że użyłaś drzew w mniej dosłowny sposób, spodobało mi się to, jaką funkcję pełniły w tej historii.
Ciekawe, czy kiedyś też będzie widać nasze emocje… Oglądałem wczoraj Nie patrz w górę i tam jest motyw nowych smartfonów, które wyczuwają nasz nastrój i w związku z nim proponują konkretne rozwiązania. Myślę, że to całkiem prawdopodobne…
Tak czy siak, klik ode mnie i powodzenia w konkursie :)
Bardzo misiowi się spodobało. Masz gwiazdki od misia. Nie potrafi pisać ‘merytorycznych’ komentarzy zwłaszcza o takich tekstach, więc tylko gwiazdki, a nie klik.
NaNo, dziękuję za komentarz :) Słuszna uwaga z tą identyczną kopią, zmieniłam na “wersję”. Zabieg z “nie zostało chociaż jedno” jest celowy, nie za bardzo wiem, jak zmienić, nie ruszając limitu, a jest dokładnie 1000 słów. Cieszę się, że świat Cię wessał :)
Realuc, Tobie również dziękuję za komentarz i odwiedziny :) Starałam się właśnie, aby drzewa nie były takimi zwyczajnymi drzewami. Miło, że Ci się spodobały.
Koala75, również dziękuję :) Cieszę się, że się spodobało!
Mortecius, dziękuję za odwiedziny i jeszcze raz za betę! Super, że przekaz do Ciebie mocno trafił :)
Szalenie interesująca opowieść. Kupiła mnie rodzajem wrażliwości i konceptem. Pastelowy, delikatny jak stara koronka świat.
Miejscami wygładziłabym ( w jednym miejscu "to", w innym "je")
Kilka drobiazgów podrzucam:
Przestrzeń raczej nie może być powyginana. W ogóle miałam kłopot z wyobrażeniem sobie zniekształconej przestrzeni, ponieważ wygląda na co najmniej trójwymiarową. Gdyby była dwuwymiarowa, jak Flatlandia, wtedy nie miałaby wgłębień. Kwadrat nie mógłby tak spostrzegać świata.
,w jakimś zakamarku nie zostało chociaż jedno
Chyba "został chociaż jeden", bo cień? Przeczytałam wyjaśnienie z komentarza i teraz rozumiem, lecz zostawiłam w swoim komentarzu, ponieważ i mnie zmyliło. ;-)
,Jedno z małych drzewek miauczało jak kot, inne, dużo większe, które kojarzyło jej się ze szkołą, pokrywały anomalie uniemożliwiające połączenie się z salami lekcyjnymi.
Tu chyba coś nie gra?
Skarżypytuję do biblio, klikam. :-)
Fot. A. Wajrak, nasza puszcza i soplówka (niezwykły grzyb), tzw. paliwo rakietowe dla mózgu. Podobno stymuluje grupy białek obecnych w obwodowym i centralnym UN – nazwane Czynnikiem Wzrostu Nerwów (za jego odkrycie – NGF, Nobel 1986, prof. Rita Levi– Montalcini).
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Interesujące podejście do konkursu.
Trochę się czułam nieswojo w tym klimacie. Heloł, no jak można dyskryminować dziecko, które nie chce okazywać emocji?! Winnetou w grobie się przewraca, Old Shatterhand wyje pośmiertnie. Co za chory świat! A dzieci autystyczne wsadza się od razu pierdla?
Mimo pewnego zagubienia w oniryzmie i awersji do świata, doceniam pomysł.
Edytka: I nie mogę narzekać na pokazywanie emocji przy pomocy barw, bo sama to kiedyś wykorzystałam.
Babska logika rządzi!
Asylum, dziękuję za odwiedziny! Cieszę się, że zainteresowało. Poprawki wprowadziłam, prócz “jedno”, bo nie wiem, co z tym zrobić, nie chciałabym mówić od razu o drzewach :) Ciekawe z tym grzybem, choć od wzrostu nerwów lepiej trzymać się z daleka :)
Finklo, również dziękuję! Dyskryminacja w tekście jest spowodowana tym, że bohaterka jest inna niż wszyscy. Z przejawów “inności” śmieją się rówieśnicy w szkole, a ludzie mijani “na ulicy” się boją. Osoby, które jakoś odstają od reszty, nigdy nie mają łatwego życia, nawet jeśli przejawy ich inności nie są same w sobie złe. Cieszę się, że doceniasz pomysł :)
Przejmująca historia. Bardzo żal mi Lumii.
Zakończenie niepokojące i smutne.
Jak dla mnie kilka powtórzeń Lumii można by uniknąć;)
Lożanka bezprenumeratowa
Ambush, dziękuję za opinię :)
Inność chyba zawsze była problemem tych, którzy w jakiś sposób się wyróżniali. Gorzej, kiedy tę inność podkreślają i wytykają inni. Ładnie to napisane, ale szkoda, że tyle tu smutku.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Reg, dziękuję za odwiedziny i komentarz :)
Cześć!
Bardzo ciekawe studium samotności i niezrozumienia. Las jest tu mocno metaforyczny, ale dobrze pasuje do tej roli. Przeplatasz obecne położenie bohaterki z sytuacjami ze szkoły, w których wolała być przeźroczysta. Wspominasz też coś o niedoskonałości (wysoka wrażliwość?), o której wiedzieli rodzice, a której bohaterka nie lubi (mimo, że jednocześnie się nią czuje).
Napisane zgrabnie, plastycznie, tekst zdecydowanie nastawiony na wywołanie (przypomnienie może) emocji u czytelnika, i to zdecydowanie wyszło. Skupiony na świecie wewnętrznym, czas i miejsce są tu tylko małoznaczącą otoczką, tłem dla dramatu.
Nie do końca rozumiem zakończenie, w którym bohaterka orientuje się, dokąd trafiła, ale widać muszę to nieco pokminić. Tu jeszcze jedna uwaga: jeżeli trafiła do “psychiatryka”, to raczej po to, by pomógł jej psychiatra, a nie psycholog.
Pozdrawiam!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Cześć, Krar! Dziękuję za rozbudowany komentarz. W zakończeniu bohaterka orientuje się, że to, co wydawało jej się czymś prywatnym, bez jej zgody zostało udostępnione innej osobie. Chciałam przedstawić tu jakby “wchodzenie z butami” w czyjąś prywatność.
Tu jeszcze jedna uwaga: jeżeli trafiła do “psychiatryka”, to raczej po to, by pomógł jej psychiatra, a nie psycholog.
Poprawione!
Cieszę się, że tekst się podobał :)
Hej, hej
Bardzo ładne. Trochę surrealistyczne, trochę cyberpunkowe. Udało Ci się zmieścić spory świat w malutkim limicie, do tego dołożyłaś wiele uczuć bohaterki i jej kolejne perypetie z własnym umysłem. Piękny styl, idealnie pasujący do tego opowiadania.
Świat, w którym nawet własny umysł przestaje być oazą prywatności to przerażająca wizja.
Hej, Sonato, trochę się pogubiłam w pierwszym akapicie:
Powyginane ściany lśniły bielą. W zagięciach i wgłębieniach powstawały fioletowe, błyszczące na brzegach cienie. Kiedy Lumi się do nich zbliżała, rozpierzchały się, malejąc i niknąc.
Wędrowała po nierównościach, wypatrując, czy w jakimś zakamarku nie zostało chociaż jedno. Cienie uciekały, pozostawiając po sobie pustkę.
Czy ona szukała w zakamarkach fioletowych cieni? Bo jeśli tak, to: czy nie został chociaż jeden (cień). Domyślam się, że te cienie to drzewa właśnie, ale o nich wspominasz później i powstało zdanie, które gramatycznie nie trzyma się kupy i powoduje, że zaraz na początku lektury czytelnik się gubi.
Przraża mnie świat, który stworzyłaś. Widoczne emocje i zamykanie w psychiatryku osób, które przeżywają emocje niemile widziane. To musi być straszne. Możliwość grzebania już nie tylko w genach, ale psychice jest chyba jeszcze bardziej przerażająca. No, i obserwacja przez psychiatrę w bardzo intymnych sytuacjach, gdy człowiek nawet nie wie, że jest obserwowany. Nie chciałabym żyć w takim świecie.
Inność, która wzbudza podejrzenia i strach to akurat nic nowego, ale w takim świecie musiało to być dla Lumi podwójnie trudne. Rozumiem, że poczuła się zdradzona, gdy dowiedziała się, że jest obserwowana. Domyślam się, że w czasie wykasowanej przerwy okazała emocje w sposób fizyczny i dlatego wylądowała w psychiatryku. Zniszczenie lasu, czyli jedynego miejsca, w którym dziewczynka czuła się bezpiecznie, wydaje mi się okrutne i pozbawione sensu, nawet w świecie, który wykreowałaś. Ciekawam, czy jej dręczycieli spotkała podobna kara?
Smutne i dołujące opko Ci wyszło, ale bardzo piękne jednocześnie.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Świetne opowiadanie, bardzo melancholijne i przerażające. Bo przerażający jest świat, w którym nie można już nawet czuć i myśleć bez bycia kontrolowanym. Wydaje mi się, że w takim społeczeństwie zaniknąłby w końcu indywidualizm, przeistaczając prawomyślne jednostki w drony, żyjące, czujące i myślące w sposób zautomatyzowany.
Kiedyś bawiłem się taką myślą: a jeśli piekło jest piekłem bo jest się w nim zupełnie nagim? I nie chodzi mi o cielesną nagość, ale o nagość wewnętrzną. Jeśli każdy kto trafia do piekła jest widziany przez innych taki, jaki jest, ma nieustanną świadomość całości życia każdego, kogo spotyka, a sam jednocześnie jest równie transparentny? Chodzi mi o to, że spotykając drugiego człowieka wiesz o nim na wejściu wszystko, każdy szczegół, dosłownie wszystko co zrobił, lub czego był świadkiem, i nie możesz przy kontakcie tego zepchnąć gdzieś głębiej, bo to cały czas jest na wierzchu. To z czego jest ktoś dumny, to czego się wstydzi, złe i dobre rzeczy, które zrobił, myśli które pomyślał. Doszedłem wówczas do wniosku, że nie dałoby się oszaleć w takim piekle, a każdy kontakt obarczony byłby strachem, zażenowaniem, wstydem i mnóstwem innych emocji, które też same w sobie byłyby źródłem tych uczuć – samonapędzająca się karuzela, z której nie można wysiąść. Czytając Twoje opowiadanie przypomniałem sobie tamtą myśl, i teraz znów obracam ją w głowie, bo pokazałaś w tym krótkim tekście kawałek świata, w którym ten ekshibicjonizm emocji jest już czymś wpisanym w definicję normalności, i chociaż pokazałaś to w nieco inny sposób, to są tutaj echa moich własnych strachów i rozważań.
Kliknąłbym, bo to cholernie dobry tekst, ale już nie muszę :)
Pozdrawiam serdecznie :)
Q
Known some call is air am
404, rewelacyjny pomysł. Weź, napisz coś w tym uniwersum.
Babska logika rządzi!
@Finkla – myślisz? To tylko myśl, nie planowałem jej nigdy wykorzystywać, bo nawet nie wiem, jak miałbym to zrobić, jaką fabułę dopisać :)
Known some call is air am
Podumaj i napisz, ale spokojnie, bez napięcia. Q. ;-)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Tak myślę. Kombinuj. :-)
Babska logika rządzi!
Cześć, Sonato!
Nie mogę powiedzieć, że przepłynąłem przez tekst – ta zagadkowość sprawiała, że musiałem się mocno skupić, ale ostatecznie stwierdzam, że to naprawdę dobra historia. Choć może bardziej trzeba docenić kreację świata – zwięzłą, nieoczywistą, a jednak dostatecznie wyraźną, by się jej wystraszyć.
Przeniosłaś nasz świat w cyfrową przyszłość, podbijając jednocześnie problemy, które niesie ze sobą digitalizacja i przenoszenie życia do sieci.
Podoba mi się! Za późno, by dać klika.
Pozdrawiam,
Wybacz offtop
Outta, ja myślę, że to by się musiało wiązać z dużym “przyzwyczajeniem się” ludzi do tego, że każdy ma coś na sumieniu, a ci “najbardziej biali” okazywaliby się niekoniecznie biali i w drugą stronę to samo. Natomiast uważam człowieka za istotę potrafiącą się dostosować na tyle, że zażenowanie i wstyd szybko przesunęłyby swoje granice w społeczeństwie. Natomiast ciekawym byłoby pokazanie “szaraczków”, którzy są najmniej złem obciążeni.
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Zanaisie, dziękuję za opinię :) To prawda, taki świat byłby przerażający i mam nadzieję, że pozostanie na zawsze w sferze fikcji.
Irko, również dziękuję za komentarz.
Domyślam się, że te cienie to drzewa właśnie, ale o nich wspominasz później i powstało zdanie, które gramatycznie nie trzyma się kupy i powoduje, że zaraz na początku lektury czytelnik się gubi.
Już trzecia osoba to pisze, no dobrze, dodałam tam “drzewo” :)
Co do zniknięcia lasu, to sama Lumi nie chciała, żeby on tam był, skoro mógł go oglądać jakiś obcy człowiek.
Ciekawam, czy jej dręczycieli spotkała podobna kara?
Pewnie, że nie. Tak jak w polskich szkołach – prowokują i szydzą, sprawiają psychiczny ból, a potem wszystko uchodzi im na sucho, bo przecież “nic” nie zrobili, to sprowokowana osoba jest “tą złą”. Pewnie nawet w dalekiej przyszłości nic się w tym schemacie nie zmieni.
Cieszę się, że mimo ociekania depresją tekst Ci się spodobał :)
Outta Sewer, dziękuję za komentarz. Cieszę się, że tekst się podobał i skłonił Cię do przemyśleń. Bardzo ciekawe jest to, o czym piszesz. Myślę, że takie życie byłoby straszne. Bo niby nikt już nie mógłby kłamać i znalibyśmy wszystkich takimi, jacy są naprawdę. Ale myślę, że prawda by bolała. I to bardzo.
Krokusie, również dziękuję. Miło mi, że doceniasz się kreację świata. Super, że się podobało :)
Hej Sonata !!1
Ciekawa wizja. Z przyjemnością przeczytałem. .ordzoP
Jestem niepełnosprawny...
Dawid, dziękuję za komentarz i cieszę się, że czytałeś z przyjemnością :)
Hej, Sonato! Pamietam taki Twoj konkursowy tekst "Folia natrectw". Tam rowniez odebralem go jako fantastyke opierajaca sie na mocnym akcencie psychologicznym. Tak wiec tutaj czytalem z ciekawoscia i doceniam niekonwencjonalny sposob wejscia z nim w las :) Drzewa, cienie, barwy oddajace emocje – wszystko zagralo. Przyznam tylko, ze bialy kolor scian zawarty na poczatku, zasugerowal mi gdzie bohaterka moze sie znajdowac. Jasne, jest wiele miejsc gdzie sciany sa biale, ale skojarzenia mi sie potwierdzily przez co zakonczenie moze jakos specjalnie mnie nie zaskoczylo, ale nie to uwazam tu za istotne. To nie thriller, ktory ma mnie szokowac, kto kryl sie pod maska mordercy (z szacuneczkiem dla thrillerow), a swietny tekst, gdzie mozemy wniknac w psychike bohaterki i poznac jej swiat smutnych barw. Pozdrawiam!
Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada
Cześć, NearDeath! Dziękuję za rozbudowany komentarz. Co do białych ścian, to w sumie podczas pisania nie kojarzyły mi się z psychiatrykiem, biel miała symbolizować pustkę :P Cieszę się, że się podobało!
Bardzo specyficzny tekst, mocno w Twoim stylu. Delikatny, pełen wyobrażeń czy wewnętrznych refleksji. Dobrze się go czytało, jest intrygujący, choć delikatnie brakuje mi jednak kilku słów o tym, co wydarzyło się na przerwie. Ale to tylko moja ciekawość, zakładam, że nie uznałaś tego za wystarczająco istotne, aby rozwijać wątek w tekście, bo w końcu nie o tym opowiada.
Świat bez prywatności, gdzie ludzie nie mogą zachowywać uczuć dla siebie faktycznie jest przerażającą wizją i czuć to, choć roztaczasz wizję na niego z perspektywy osoby, która od tego przekleństwa jest wolna, a w zamian ma inne.
W każdym razie, dobra robota. :D Powodzenia w konkursie!
Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.
Cześć, Verus! To, co wydarzyło się na przerwie, zostawiłam w domyśle, bo wydawało mi się, że nie jest konieczne o tym pisać, a bardziej chodziło mi o pokazanie konsekwencji tych wydarzeń. Dzięki za przeczytanie i opinię :)
Si, domyślam się, dlatego też pisałam, że to tylko moja ciekawość. :D
Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.
Dobry, naprawdę solidny tekst, w którym mocno bazujesz na swoich największych pisarskich atutach. Mamy tu sporą dozę literackiej wrażliwości, subtelną atmosferę zagubienia i niepokoju, bardzo ładne opisy. Udało się też nie przesadzić z niedopowiedzeniami i koniecznością interpretacji. Ogólnie ten szort nazwałbym takim… cichym. Nieśmiałym. Budujesz w sumie niezwykle ponure emocje i wizje, ale bez grama nachalności, bezpośredniości, wulgarności. Nic tu nas nie okłada, nie tłucze. Raczej po cichu nurkuje gdzieś do głębi naszej świadomości i dopiero tam eksploduje swoim subtelnym paskudztwem.
Czytelniczo nie jest to mój ulubiony gatunek, ale tekst bez wątpienia dobry.
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
CM, dziękuję za komentarz! Jak zwykle wgryzasz się w tekst do samej jego głębi :)
Cześć, Sonato :) tekst czytałam już chwilę temu – to, co zostało mi w głowie, to delikatność, pastelowość, dziewczęcość zestawione z, nieopisanymi co prawda szeroko od strony technicznej, ale zimnymi i nieczułymi realiami przyszłości. Bardzo fajny kontrast, chociaż wszystko w tekście jest na tyle subtelne, że nawet kontrastowi uciekło nieco nasycenia, więc nie do końca uderzył mnie los bohaterki. Niemniej jednak sam pomysł na indywidualny psychiatryk we wnętrzu własnej głowy jest bardzo efektowny i szalenie mi się podoba.
Wydaje mi się, że to tekst, który musi otrzymać czas, przestrzeń i uwagę, by rozkwitnąć czytelnikowi w głowie, ożywić jakieś refleksje, bo dopiero wtedy dociera do człowieka, jak straszną rzecz opisałaś w tych pastelowych odcieniach. Przyznam, że u mnie ten rozkwit nie nastąpił w pełni. Może dla mnie konwencja jest całościowo zbyt poetycka i efemeryczna.
Nir, dziękuję za komentarz :) Tak, nie stawiałam na opisywanie technicznych szczegółów, a bardziej na opisanie samego ich wpływu na ludzi. Szkoda, że poetyckość do Ciebie nie do końca przemówiła, ale cieszę się, że jednak znalazłaś w tekście coś dla siebie :)
Podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
Anet, dziękuję :)
Początek jak dla mnie oporny w odbiorze, ale potem skręca to wszystko w dość ciekawe przemyślenia. Co prawda podejrzewam, ze rok czy dwa wcześniej odebrałbym ten tekst jako poruszający istotne tematy, ale nie dość mocno, to mam wrażenie, ze bardzo solidnie trafia w to, co się dzieje z systemami wsparcia dla dzieci i młodzieży z problemami. A swoją drogą tekst mówi też o jeszcze jednej, mało poruszanej i często nierozumianej kwestii – o tym, jak społeczne wzorce emocji osób neurotypowych kształtuje rozumienie tego, co jest emocjami, a co nie – bo przecież bohaterka niby tkwi w przekonaniu, ze nie posiada emocji, ale w kilku fragmentach pojawiają się wzmianki o jej emocjach. To już samo w sobie solidnie takie osoby spycha nie tylko na margines, ale też w głąb siebie i działa potwornie krusząco.
Co do formy… Trochę widać tu wykorzystanie wzorców z innego Twojego opowiadania, ale idzie to w innym kierunku. W ciekawą formę, choć mam pewien niedosyt.
Ale pozostaje jeszcze kwestia tematyczności. Mam tu problem, ale nie definitywny. Te drzewa kojarzą mi się głównie z układem nerwowym, choć… Choć broni się to imo, bo jak dobrze pomyśleć, to są w tym pewne analogie, a i las wyobrażony nadal jest lasem. Mało tego, to jest coś, co wielu osobom kojarzy się ze spokojem i wyciszeniem, więc dobrze pasuje, lepiej niż inne potencjalne miejsca do wyobrażenia. A że skojarzenie z połączeniami nerwowymi? No owszem, druga warstwa, dodatkowe znaczenia.
Tym niemniej były w jury wątpliwości co do tego, z jednoczesnym docenieniem pomysłu. Dostaniesz na priv info co z tym dalej spróbować. I myślę (jestem przekonany), że powinno być sprawniej niż w poprzedniej edycji :) Mam nadzieję, ze się uda przekonać resztę jury.
Witam jurora! Dziękuję za rozbudowany komentarz. Trochę zaskoczyła mnie Twoja interpretacja z tym układem nerwowym, bo w zasadzie nie o tym myślałam podczas tworzenia tekstu. Jednocześnie to byłby bardzo ciekawy motyw. Może wykorzystam to w jakimś innym tekście. W każdym razie Twoja interpretacja mnie zainspirowała :P
Tylko żeby zaraz się nie okazało, że tekst przejdzie tryb warunkowy, a równolegle ukaże się coś powodującego deja vu…
Bez obaw, jeśli to gdzieś wykorzystam, to zupełnie inaczej niż tu :)
Nietypowe podejście do tematu konkursowego, choć motywem przewodnim tekstu wydają się być raczej kolory niż las. Ten ostatni jest z kolei bardziej projekcją umysłu Lumi, pełni funkcję swego rodzaju zwierciadła; zresztą cała przestrzeń opowiadania jest taką psychologiczną przestrzenią. Tekst niesie duży ładunek emocjonalny, który zostaje przez pryzmat tej przestrzeni ciekawie „rozszczepiony”.
W narrację wkradło się niestety nieco chaosu, opowieść jest bardzo ulotna, nieuchwytna, przez co trochę trudno zorientować się w fabule. Z punktu widzenia światotwórstwa nie jest też do końca jasne, czy historia w zamyśle rozgrywa się we współczesnych czasach, czy jest to jakaś wizja przyszłości; mamy tu nawiązania do konwencji SF, ale równie dobrze może to być specyfika spojrzenia bohaterki. Pod tym względem całość pozostawia czytelnika z wieloma pytaniami.
Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle
Black_cape, dziękuję za tak rozbudowany i pouczający komentarz jurorski :)
Ciekawe opowiadanie. Powiew świeżości w literackim studium człowieka. Nie wiem, czy to właściwe słowo, ale pięknie oddałaś charakter wyobcowania, alienacji, inności. Co prawda wydaje mi się, że czym dalej w przyszłość, tym inność będzie tracić na znaczeniu, już teraz jest tylu freaków w internetach, że mało kogo coś już dziwi, ale nie zmienia to faktu, że ujęłaś to w oryginalny sposób.
Mam dwie uwagi. Nie wiem czy teraz młodym ludziom las przychodzi do głowy w skojarzeniach. Jako symbol poczucia bezpieczeństwa, schronienia, w ogóle w jakichkolwiek skojarzeniach. Na pewno było tak w latach przedwojennych, na pewno wojennych (partyzantka, AK), być może chwilę po. Ale nawet już mnie, pokoleniu końca XX wieku, bezpieczeństwo symbolizuje bardziej dom, budynek, a nie gęstwina leśna czy drzewa. Być może jednak sądzenie według siebie jest drogą zbytnio na skróty.
Druga rzecz to rodzice, antagonista. Gdyż oprócz mniej lub bardziej nieokreślonego tłumu rówieśników, także ich postrzegam w roli negatywnej. Przedstawiasz ich w prostolinijny sposób, wręcz trochę naiwny, gdzie przyjmują wszystko ze swego świata ze pewnik i rzecz normalną, która nie podlega wątpliwościom. Nie są równym i przeciwstawnym bohaterem dla swej inteligentnej emocjonalnie córki. Nie lubię gdy antagonista nie ma w zasadzie szans “wygrać” z protagonistą. Nie wzbudza jakieś sympatii, ciekawości, nie szokuje, gdy jest bo jest.
Całościowo jestem zdecydowanie na tak.
Pozdrawiam.
Ps. Wilku, nie mam literackich upodobań. Czytam beletrystykę, by poznać drugiego człowieka, nic więcej (w beletrystyce) mnie nie interesuje.
Być może użyłem skrótu myślowego, Darconie. Przez upodobania miałem na myśli “czego się szuka”, a nie “co się podoba”, a właśnie trochę mam wrażenie (wiadomo, wrażenia są rzeczą podatną nabycie błędnymi), że bardzo Cię przyciągają te teksty, które pokazują “wnętrza”.
Darconie, dziękuję za przybycie i komentarz.
Mam dwie uwagi. Nie wiem czy teraz młodym ludziom las przychodzi do głowy w skojarzeniach. Jako symbol poczucia bezpieczeństwa, schronienia, w ogóle w jakichkolwiek skojarzeniach. Na pewno było tak w latach przedwojennych, na pewno wojennych (partyzantka, AK), być może chwilę po. Ale nawet już mnie, pokoleniu końca XX wieku, bezpieczeństwo symbolizuje bardziej dom, budynek, a nie gęstwina leśna czy drzewa. Być może jednak sądzenie według siebie jest drogą zbytnio na skróty.
O tym nie pomyślałam. Ale kto wie, czy kiedyś las znowu nie będzie kojarzył się ludziom z bezpiecznym miejscem.
Cieszę się, że ogólnie tekst przypadł do gustu :)
