Którędy do jutra?

Znowu? pomyślała, przyglądając się tapecie w tęczowe jednorożce. Dawno ich nie widziała, przywoływały wspomnienia. Wstała powoli z łóżka, chwiejąc się na dziecięcych stópkach. Potykając się o porozrzucane klocki, w ciemności odnalazła wyjście z pokoju. Stając na palcach, pociągnęła za klamkę. Zamknęła oczy i przeszła przez próg. Zawsze tak robiła, dzięki temu nie miała problemów z równowagą, gdy ciało nagle rosło. Kiedy rozchyliła powieki, była wyższa, głową sięgała klamki.

Annelie zawsze lubiła korytarz w rodzinnym domu. Pachniał beztroskim dzieciństwem, a deski podłogi miały przyjemną fakturę prawdziwego drewna. Zaskrzypiały, gdy ruszyła do przodu, mijając kolejne drzwi. Zajrzy do nich potem, najpierw przyjemności.

Zeszła do kuchni, gdzie, jak się spodziewała, światło było jeszcze włączone. Mama zawsze o tej porze paliła, czytając książkę. Annelie wciągnęła do płuc tytoniowy dym. Tej marki nie produkują już od dawna. Cienkie mentole w niebieskim opakowaniu leżały obok poszczerbionej popielniczki.

Kobieta, gdy tylko ujrzała córkę, szybko zgasiła papierosa. Uśmiechnęła się z czułością, a wokół oczu pojawiły się zmarszczki. Żółte światło lampy migotało, jakby naśladując bicie serca.

– Jeszcze nie śpisz? – spytała. – Coś ci się śniło?

– Nie. – Wysoki, dziecięcy głos zawsze dziwił Annelie. Nie lubiła się odzywać, kiedy była w tym czasie.

– Chodź tu do mnie. – Gdy tylko dziewczynka podeszła, matka objęła ją w pasie i posadziła sobie na kolanach. Annelie przytuliła się do ciepłego ramienia. Było niesamowicie miękkie. Na chwilę zamknęła oczy, czując, jak napływają do nich łzy. Tęsknota nigdy tak naprawdę nie opuszcza serca, można ją tylko zagłuszyć.

Zapach perfum matki, zmieszany z tytoniowym dymem, zawsze kojarzył się jej z dzieciństwem i bezpieczeństwem, z czasami, kiedy nie miała zmartwień, a świat obiecywał wszelkie skarby, kusił jaskrawością i możliwościami. Kiedy wydawało się, że jest skazana na happy end. Wtuliła się mocniej, wiedząc, że zaraz będzie musiała puścić.

– Coś się stało? – spytała Theresa, wpatrując się uważnie w córkę.

– Wszystko w porządku – odparła dziewczynka. Otwarła oczy, nabrała głębiej powietrza i zacisnęła piąstki. Zsunęła się z maminych kolan wprost na zimne kafelki. Ostatni uścisk matki, znacznie więcej niż mogłaby oczekiwać.

– Opowiedzieć ci bajkę?

– Nie trzeba, dobranoc, mamo.

– Dzielna dziewczynka. – Theresa nieco za mocno potarmosiła jej włosy. To nic, Annelie wystarczyło, że była.

Ruszyła z powrotem na górę, starając się skupić na zadaniu. Znaleźć jutro. Wrócić do odpowiednich czasów.

Otwarła pierwsze drzwi, prowadzące do pokoju siostry. Znów zamknęła oczy i znów nieco urosła. Spojrzała na siebie. Miała teraz kilkanaście lat, więc to nie tutaj.

Pokój Kate był nieco mniejszy, urządzony prosto, ale z duszą. W rogu szafy wisiała uprząż do wspinaczki. Na półkach dumnie lśniły puchary, odbijające światło ulicznej lampy. Nad biurkiem naklejono plakaty ulubionego zespołu rockowego. Nadzieja na spotkanie siostry prysła, gdy spojrzała na pościelone łóżko. Pewnie akurat w tym czasie była na jednym ze swoich obozów sportowych.

Annelie ostatni raz omiotła pokój spojrzeniem. Za oknem padał śnieg, więc Kate miała jeszcze wrócić do domu.

Wyszła z pokoju, mając nadzieję w końcu odnaleźć drogę. Czuła lekkie zdenerwowanie. Zawsze gdy tu trafiała, następnego dnia działo się coś ważnego. I niekoniecznie dobrego. Nie ma co się tym teraz przejmować. Byleby tylko się obudzić we właściwym czasie.

Od razu po przekroczeniu progu poczuła ciężar lat. Maska tlenowa na twarzy chroniła ją przed skażonym powietrzem. Złapała siwiejący kosmyk włosów. W jej wieku głowa matki pokryta była smolistą czernią. Spojrzała na swoje zniszczone dłonie. Wciąż miała na nich obrączkę, więc to też nie tu.

Korytarz zmienił się zupełnie. Żółtozielone zarodniki tańczyły na wietrze, tworząc gęstą mgłę. Przez wybite okno wpadały jesienne liście, a ściany szpeciły wyblakłe graffiti. Zasłonięty toksycznymi chmurami księżyc rzucał czerwone światło na podłogę z prawdziwego drewna. Potłuczone szkło chrzęściło pod ciężkimi butami Annelie. Zaschnięta krew przyciągała wzrok do drzwi schowka, jakby ktoś oznaczał nią zadżumiony dom. No tak, to tutaj w panice ukryła fiolkę.

Nie bała się. Wiedziała, że nic jej nie grozi, musi tylko znaleźć odpowiedni pokój. Z biegiem lat przychodziło jej to coraz trudniej.

Na zbutwiałej poręczy przysiadł wróbel.

– Janka? – szepnęła drżącym głosem, po czym złożyła usta w rulonik i wydała dźwięk podobny do ćwierkania, nieco zagłuszony przez maskę tlenową. Ptak odpowiedział jej tym samym.

Podeszła do niego najostrożniej jak się dało. Janka była jedynym elementem, który różnił ten świat, od rzeczywistego. Znajdowała ją wszędzie, w każdym czasie. Tutaj potrafiła latać, choć w prawdziwym życiu nigdy się tego nie nauczyła. Annelie nie była zdziwiona, nikt jej tego nie pokazał, i choć starała się być jak najlepszą matką, nie potrafiła zupełnie zastąpić tej prawdziwej.

Gdy tylko zbliżyła się na wyciągnięcie ręki, wróbel odleciał. Zupełnie jej to nie zdziwiło. Jeszcze nigdy nie udało się jej ponownie dotknąć Janki. Ona jedyna pozostawała nieuchwytna, jakby nie chciała spotkać się ponownie.

Zwróciła wzrok z powrotem ku drzwiom do jej pokoju. Może jutro jednak jest tutaj? Zdarzało się, że musiała wejść do tego samego pokoju dwa razy, by odnaleźć drogę.

Znów była dzieckiem, około jedenastoletnim. Tapetę w jednorożce zastąpiła niebieskoszara farba, a zabawki ustąpiły miejsca książkom oraz elementom perkusji. Chciała być dorosła. W pomieszczeniu stał jej ojciec, odwrócony plecami, pochylony nad szafką. Nie widział jej, zbytnio pochłonięty grzebaniem w śwince skarbonce. Wyjął drobniaki, schował do kieszeni i zamarł, odwracając się.

– No co tam, Ann? – powiedział bez żadnego skrępowania, jakby nic się nie wydarzyło.

– Widziałam to – odpowiedziała, marszcząc gniewnie brwi.

– Co widziałaś, Ann? – spytał, podchodząc bliżej, a monety w jego kieszeni zabrzęczały fałszywie.

– Kradniesz. – Jej dziecięcy głos przepełniony był nienawiścią zupełnie nieadekwatną do wieku.

– Nie bądź śmieszna! Jestem twoim ojcem, nigdy bym cię nie okradł! Nie wygaduj takich bzdur! – Złapał ją za ramię i ścisnął nieco mocniej, niż powinien.

– To przez ciebie doszło do tego wszystkiego! – Nie mogła się powstrzymać. – Przez ciebie Kate szukała życia gdzieś indziej, przez ciebie robiła wszystko, by jak najmniej być w domu!

– O czym ty pieprzysz?! – Jej ojciec krzyknął, wypluwając strużki śliny. Już wtedy jego wzrok zamglił się, a myśli zwolniły. Uścisk stawał się coraz mocniejszy. – Pracuję na ciebie gówniaro! Żebyś mogła dobrze żyć, żebyś miała co jeść, żeby było ciepło w domu!

– Wymówki. – Starała się opanować i zwykle się jej to udawało. Dzisiaj nie mogła. – Kate nie chciała tych pieniędzy, chciała ojca.

– Jeszcze jedno słowo. – Widziała jak poczerwieniał. – Kate ma wszystko, czego by chciała, a ty…

– Żałosne – przerwała, wyrywając się z uścisku. Chwyciła klamkę i skoczyła na korytarz, zostawiając za sobą krzyki ojca.

Odetchnęła głęboko, starając się uspokoić rozszalałe serce. Miała teraz dwadzieścia trzy lata, a korytarz był brudny i zaniedbany. Uschnięta paprotka straszyła w rogu. Kłęby kurzu skakały po podłodze jak biegacz w westernowych filmach. Kate patrzyła na nią ze zdjęć pustym spojrzeniem, oskarżycielskim, jak gdyby Annelie miała coś w tej sprawie do gadania. Gdzie się nie obróciła, tam oczy siostry przewiercały ją na wylot. Swojej podobizny nigdzie nie mogła znaleźć. Zignorowała to, nie zamierzając tracić czasu.

Annelie zwolniła i otworzyła drzwi do sypialni rodziców, biorąc głęboki oddech. Jej wizyta w tym miejscu niebezpiecznie się wydłużała. To nic, jutro jest pewnie tuż za rogiem.

Teraz miała osiemnaście lat, i ścięte na krótko włosy, na wzór Kate. Pokój był nietknięty, do katastrofy zostało jeszcze paręnaście lat. Ciemność rozpraszała jedynie mała, nocna lampka. Na szafce przy łóżku leżał stos antydepresantów.

– Co chcesz, Ann? – Z rogu pokoju usłyszała głos ojca. Siedział na fotelu, trzymając matkę za rękę. Jej siwe włosy opadały bezładnie na oczy. Ściskała w rękach brudną, pokrytą magnezją uprząż, wpatrując się w nią pustym wzrokiem.

Po cieple Theresy nie zostało zupełnie nic. Już do końca pozostała pustą skorupą, jedzącą więcej leków niż normalnego pożywienia. Kilka miesięcy wcześniej, trzeciego lipca, dwa tysiące szóstego roku, mama Annelie umarła razem z jej siostrą. Może gdyby Kate postanowiła zostać przy zwykłej wspinaczce, Ann nadal miałaby rodzinę. Jednak to nie było w stylu jej siostry. Teraz ją rozumiała. Kate musiała uciec.

Wciąż nie tutaj, pomyślała, wychodząc jak najprędzej i ignorując ojca. To i tak nie ma już znaczenia, nie warto wdawać się w kolejne płonne rozmowy.

Tym razem na korytarzu paliły się światła. Kate spojrzała na nią, poprawiając na plecach podróżną torbę.

– Nie rób tego – wymsknęło się Annelie, zanim zdążyła cokolwiek pomyśleć.

– No przestań. – Uśmiechnęła się siostra. – Nic mi nie będzie.

– Nieprawda. – Znów nie potrafiła się powstrzymać, choć dobrze zdawała sobie sprawę z absurdalności sytuacji. – Umrzesz.

– Co ty gadasz? – Kate starała się zabrzmieć lekko, ale zaraz ściągnęła brwi. Podrapała się po karku, ukazując umięśnione ramię. – Myślałam, że akurat ty zrozumiesz. Muszę iść. Zdaję sobie sprawę z ryzyka, ale po prostu nie mogę inaczej. To… to mnie wzywa, Ann. Naprawdę, trudno to opisać, ale czuję, jakbym dokładnie wiedziała, co mam zrobić, by stać się tym, kim zechcę. I mimo niebezpieczeństwa, chcę spróbować, bo jeśli odpuszczę, skąd dowód, że kiedykolwiek żyłam?

– Mama będzie się martwić – powiedziała jedyne, co przyszło jej do głowy. Kiedyś jeszcze miała nadzieję, że jeśli przekona ją tutaj, może świat jakoś się zmieni.

– Wiem – westchnęła Kate, unikając jej spojrzenia. – Mam nadzieję, że ona też kiedyś zrozumie.

Nie zrozumie. Spojrzała na kwitnące za oknem drzewa. Utracone piękno. Annelie z trudem odwróciła się od siostry i zeszła po schodach. Słyszała, jak schodzi za nią, by wymknąć się z domu.

– Dokąd idziesz, Ann? – Matka jak zwykle siedziała w kuchni i paliła. Skądś wiedziała o planach Kate. Przez te kilka lat wcale się nie postarzała, i mimo wieku, żaden siwy włos nie zdobił jej głowy. – Jest późno.

– Nigdzie. Idę tylko na chwilę, zaraz wracam. – I tak była zbyt zajęta eskapadą siostry, by ją teraz powstrzymywać.

Jutro musi być gdzieś na zewnątrz, pomyślała, otwierając drzwi wejściowe. Starała się nie słuchać kłótni między matką a siostrą. I tak jej nie powstrzyma, Kate zawsze robiła, co chciała. Theresa nigdy nie wybaczyła sobie, że to była ich ostatnia rozmowa, Annelie, że nie powstrzymała siostry, a ojciec, że go wtedy nie było.

Świat zewnętrzny przywitał ją chłodem deszczu. Ulica była pusta. Przy kracie kanałowej kruki wydziobywały mięso z ciała martwego psa. Wydawały się nie przejmować ulewą, Annelie jednak wiedziała, że po dłuższej kąpieli wypadają włosy, a skóra odchodzi płatami. Tym razem jednak nie musiała się o to martwić. Nie pobędzie tu wystarczająco długo, by poczuć efekty.

Chociaż, ciekawiło ją, co by się stało, gdyby nie znalazła odpowiedniej drogi i umarła tutaj. Gdzie wtedy by się obudziła i czy w ogóle? Zawsze odganiała te myśli. Lekarze mówili, że to świadome sny, że nie ma się czego obawiać. To przez szok, przez braki, podświadomość chciała jakoś to sobie wytłumaczyć. Naprawić.

Wyszła na środek ulicy, samotna postać w trującym deszczu. Ruszyła przed siebie, na ślepo, bo ściana wody zasłaniała widok. Znała drogę na pamięć, nie trzeba jej było wzroku. Trzy domy dalej, bliziutko, znajdował się ten, w którym zamieszkała razem z Ethanem.

Drzwi ledwie trzymały się w zawiasach, jednak wiedziała, że zadziałają. Wystarczyło przejście, jakiekolwiek.

Owionął ją zapach świeżego chleba. Jej mąż uwielbiał go piec. Dom, który razem stworzyli, sprawiał wrażenie przytulnego i ciepłego. I pewnie taki był w rzeczywistości, jednak Annelie słabo go pamiętała. W przedsionku mała wycieraczka witała ją napisem „Znowu ty?". Tak, znowu ja, pomyślała, wiedząc, że nie powinno jej tu być. Widziała stąd salon. Obok telewizora stał imponujący kwietnik, pełen najrozmaitszych roślin, głównie owadożernych. Były trudne w hodowli, ale Ethan wkładał w nie całe serce.

Nie potrafiła ruszyć się z miejsca. Zostaw to za sobą, mówili lekarze. To tylko sen, nie rozpamiętuj przeszłości. Musisz żyć dalej. Nie jesteś Kate! – ostatni głos należał do Ethana. Nie lubił jej krótkich włosów, wolał ją, gdy jeszcze nie miała tylu zmartwień, a kucyk zahaczał o pośladki. Jednak mimo tego, nigdy nie odpuścił, choć powodem pewnie była Hope.

Powoli zdjęła buty, czując się okropnie zmęczona. Musiała mieć nieco ponad trzydziestkę, więc zostało kilka lat, może miesięcy, do tragedii. Usłyszała trzask drzwi na pierwszym piętrze, zaraz po schodach zszedł Ethan. Spojrzał na nią zdziwiony, jakby zupełnie nie spodziewał się, że spotka ją w domu.

– Annie? Już tutaj? Miałaś siedzieć do późna w laboratorium, co się stało? – powiedział, podchodząc i całując ją na powitanie.

– Wyszłam wcześniej – odpowiedziała, zastanawiając się, które drzwi wybrać. Zimny dreszcz przebiegł wzdłuż kręgosłupa. Powinna już być we właściwym czasie. Nigdy nie przebywała tu tak długo.

– To świetnie. – Starał się uśmiechnąć, patrząc na jej sińce pod oczami. Na chwilę zamilkł, a potem spoważniał. – Śmierdzisz alkoholem. Będę szczery. Annie, ja tak dłużej nie wytrzymam. Musisz przestać, proszę. Doktor Wood zalecił ci nowe tabletki, nawet ich nie tknęłaś. Ranisz nie tylko siebie, ale i osoby dookoła. Pomyśl o Hope.

Milczała, wiedząc, że rozmowa donikąd jej nie zaprowadzi. Zgadzała się z mężem w stu procentach. Tylko że dopiero teraz, kiedy to nie miało żadnego znaczenia. Lepiej byłoby zostać jej matką niż sobą.

– Proszę, powiedz coś. Annie. Annelie. – Próbował złapać jej rękę, jednak szybko ją schowała. Trzeba szukać jutra, nic innego się nie liczy.

Wybrała drzwi prowadzące do toalety. Były po prostu najbliżej.

Już od samego początku wiedziała, że to znowu nie to. Cofnęła się w czasie o ładnych parę lat. Z salonu dochodził gwar rozmów. Zdjęła z głowy kolorową czapkę w kształcie stożka. Pamiętała ten dzień. Opijali jej doktorat. Matka wyglądała wtedy na dumną, ale nawet to nie przywróciło jej uśmiechu. A ona siedziała w toalecie, nie mogąc znieść porażki. Za mało. To jeszcze nie to. Parę miesięcy później odkryła alkohol, a jeszcze potem, trafiła do pierwszego terapeuty.

Śmiech ojca przebijał się przez resztę rozmów. To może i okropne, ale zdawałoby się, że jemu śmierć Kate wyszła na dobre. Zostawił wódkę w spokoju i zaczął żyć. Potem lekarze mówili, że to on był dla Annelie złym wzorem, a ona ich słuchała. W końcu nienawidziła ojca, jak więc słodko było zrzucić całą winę na niego.

Sięgnęła ręką do kieszeni, wyczuwając kilka drobniaków. Serce zabiło jej mocniej. Wiedziała, skąd pochodzą, Hope jeszcze nie potrafiła się doliczyć. Spojrzała w lustro, zrobiło jej się niedobrze. Ścisnęła pięść, zamierzając je zbić, uderzyć osobę po drugiej stronie, roztrzaskać jej twarz.

Opuściła rękę, gdy znów zauważyła Jankę. Przysiadła na uchylonym oknie i patrzyła w jej stronę, okiem z uszkodzoną powieką. Taką ją znalazła, najwyraźniej jako pisklę musiała wypaść z gniazda, obijając sobie głowę. Annelie długo nie mogła uwierzyć, że w ogóle przeżyła. Była jej cudem, jej sensem życia, jej pierwszym dzieckiem. Z nią nie myślała ani o matce, ani o Kate, ani o ojcu. Może to przez to, że czuła się za kogoś odpowiedzialna? Wystarczyło, że była, że codziennie budziła ją dziobaniem w nos, że ćwierkała w rytm najpodlejszych, letnich hitów radia, że zasypiała na jej dłoniach. Była taka ciepła, temperatura ciała ptaków sięga ponad czterdziestu stopni.

Annelie zrozumiała sens wiary w Boga, gdy Janka umarła. Nie doznała objawienia, po prostu myśl, że już nigdy miałyby się nie spotkać, była zbyt bolesna, by móc z nią żyć.

To nieprawda, że czas leczy rany, pomyślała. A przynajmniej, częściowo nieprawda. Bo przecież, po nich zostają blizny. Okropne, brzydkie blizny. Można odwracać od nich wzrok, ale one zawsze tam będą. Jako nowa część ciebie. I w pewnym momencie, widać potwora, zamiast człowieka.

Wyciągnęła dłoń w stronę Janki, jakby zapominając o panującej tu zasadzie. Gdy tylko się zbliżyła, wróbel odleciał. Zawiał wiatr, ktoś zaczął ją wołać. Cofnęła rękę, tłumiąc tęsknotę i odwróciła się w stronę drzwi.

Beżowa farba na korytarzu zastąpiła wcześniejszą, chirurgicznie białą. Na ścianach powieszono dziecięcy rysunek, przedstawiający coś, co w domyśle miało być jednorożcem.

– No, idź do mamy. – Usłyszała głos Ethana z salonu. Stópki zatupotały niezgrabnie po podłodze, a Hope wyłoniła się zza rogu.

Podbiegła do matki i przytuliła się mocno, patrząc na nią dużymi, ufnymi oczami. W tych czasach Hope jeszcze traktowała ją jak bóstwo. Podziwiała, wielbiła, uznawała za najwyższy autorytet. Annelie pogłaskała córkę po głowie, jak robiła to kiedyś jej własna matka.

– Zobacz, co narysowałam – powiedziała Hope i ruszyła z powrotem do pokoju, by chwycić rysunek.

Annelie chciała wykorzystać ten moment, by uciec na górę, wrócić do poszukiwań jutra, ale coś przykuło ją do tego miejsca. Spojrzała jeszcze raz na swoje dziecko, na męża, który robił wszystko, by Hope mogła się rozwijać, dorastać w cieple i miłości.

Mała przybiegła do niej z powrotem, pokazując kolejny obrazek. Annelie starała się uśmiechnąć, jednak zaraz potem, zrozumiała absurd sytuacji. To już się wydarzyło, nie zmieni swojej reakcji. Nie sprawi, że córka znów ją pokocha, nie wymaże słów, które wtedy powiedziała, i nie doda tych, których wypowiedzieć nie zdołała. To, co się zdarzyło, jest permanentne, a jeśli chce nazywać się osobą dorosłą, musi zmierzyć się z konsekwencjami, choć czasem się zapominała, poddając złudnej nadziei, że wszystkie błędy da się naprawić.

Odtrąciła dziecko i bez słowa ruszyła na górę, czując pod stopami zimny marmur. Sporo na niego wydali, jednak jej matce się podobał. Doszła do drzwi sypialni i pociągnęła klamkę.

Miała teraz trzydzieści cztery lata, wiedziała to po zaplamionym kitlu leżącym na podłodze i okropnym bólu głowy. To wciąż nie tu, pomyślała, czując ukłucie paniki. Powinno już być.

Świat wokół wirował, a ona za nim nie nadążała. To była ta noc. Chwiejnym krokiem podeszła do kitla, potykając się o puste butelki po winie, usiłując nie zwymiotować. Wiedziała gdzie szukać, lewa kieszeń po wewnętrznej stronie. Gdyby wtedy wypiła mniej, gdyby tylko bardziej uważała… może wyczułaby delikatny ciężar, ciągnący kitel w dół a razem z nim, jej życie. Może odłożyłaby pojemnik na miejsce i nic by się nie stało. Do dziś nie pojmowała, jakim cudem wyszła wtedy z laboratorium, wynosząc niepozorną fiolkę. Dlaczego nikt jej nie zaczepił, żaden z ochroniarzy, sprzątaczy czy współpracowników. Gdzieś z tyłu głowy miała odpowiedź. Po prostu była trzecia rano, komu by się chciało.

Obejrzała uważnie zawartość pojemniczka. Wypełniała go zielonożółta narośl. Nowy gatunek grzyba, wydobyty z głębinowej jaskini, połączony jeszcze z kilkoma innymi. Miał być cudownym lekiem, uratować wiele istnień. Jak coś tak małego, mogło narobić tylu szkód? Oczywiście słyszała o króliczym potopie w Australii i gatunkach inwazyjnych, ale to było nic w porównaniu z tym, co teraz miała w ręce. To był prawdziwy wysłannik piekła, czterech jeźdźców apokalipsy w jednym, ślepy, niesprawiedliwy sędzia.

Włożyła fiolkę z powrotem do kieszeni. I tak nic już z tym nie zrobi, grzyb rozniesie się po świecie i zmieni go na zawsze. Jutro wstanie na potężnym kacu i przypadkowo nadepnie na szklany pojemniczek, a ten pęknie i puszka Pandory się otworzy.

Wstała z klęczek, by ruszyć dalej. Nigdy tak długo nie przebywała w tym świecie, choć wraz z wiekiem trudniej jej było go opuścić.

Wróciła na korytarz, natychmiastowo czując znajomy ból w kolanie. Wciągnęła mocniej powietrze filtrowane przez maskę i rozejrzała się po niewyraźnym korytarzu. W powietrzu unosiły się miliony zarodników, barwiąc je na żółtozielono. Spojrzała na swoją dłoń. Po obrączce został już tylko ślad na palcu. Była blisko, lecz to wciąż nie tutaj. Coś jest nie tak, pomyślała.

Przez chwilę przemknęła jej w głowie absurdalna myśl, że zostanie tu już na zawsze. Serce zabiło mocniej, ale się uspokoiła. Znajdzie wyjście, zawsze znajduje.

Ruszając ociężale, skierowała się po marmurowych schodach na parter. To był dobry zakup, pomyślała, wytrzymały aż do tego dnia. Gruby strój krępował jej ruchy, starość ciągnęła do tyłu. Musiała złapać się poręczy, ale w końcu udało jej się zejść. Na korytarzu dostrzegła Hope. Przeszukiwała szafkę przy wejściu, tak zniszczoną, że sypała się w jej rękach. Bardzo wydoroślała, była teraz dużo wyższa od niej, ale rysy twarzy miała Ethana.

Córka odwróciła się na dźwięk łamanej deski pod nogami Annelie. Spojrzała na nią z tą samą pogardą, z którą i ona kiedyś patrzyła na ojca.

– Wracaj do schronu – rzuciła, kontynuując przeglądanie zniszczonych rzeczy.

– Chodź ze mną. – Annelie miała nadzieję, że spędzi z córką choć trochę czasu.

– Musi gdzieś tu być. Nie zostawię tak tego, to jedyna pamiątka po tacie.

– Nie nosił tej obrączki od dawna, nie wiadomo, czy w ogóle tu jest. Cała góra porosła grzybem, wracajmy.

– Nie, dopóki jej nie znajdę. Idź, jak chcesz, w końcu co cię to obchodzi?

Annelie podeszła powoli i uścisnęła córkę. Poczuła jak sztywnieje, napina mięśnie. To nic, powtarzała sobie. To nic.

Hope powoli odwróciła głowę, napotykając wzrok matki. Jej ręce zadrżały i powoli, z oporem, ścisnęła jej ramię. Annelie poczuła napływające do oczu łzy.

– Przepraszam – wyszeptała. – Przepraszam, Hope.

Jej córka odziedziczyła upór Kate, jednak błyskotliwość umysłu, miała po matce. Nazywali ją nadzieją ludzkości i Annelie w to wierzyła. Jeśli była jakaś szansa, choćby najmniejsza, na powstrzymanie apokalipsy, to dzierżyła ją Hope. Teraz jednak porzuciła swoją nadzieję, puszczając dziecko i otwierając drzwi wejściowe. Zamknęła oczy, czując przyjemny powiew wiosny.

Stała sama, pośrodku ulicy, na której niedawno widziała truchło psa. Znów była młoda, miała może osiem lat, a świat uśmiechał się do niej, pieszcząc zimnym blaskiem księżyca. Była w swojej ulubionej piżamce, pamiętała swój płacz, gdy podarła ją o krzak malin. To wciąż nie tu. Panika przekradła się do jej serca, nie była w stanie już jej powstrzymać. Była zmęczona, z niechęcią spojrzała na kolejne drzwi, kolejne przejścia. Czy to kara? Czy jest skazana na wieczną tułaczkę między fragmentami jej życia? Zadrżała z zimna, w bose stopy boleśnie wbijał się ostry kamień. Spojrzała za siebie, ale po domu nie został ślad. No tak, jeszcze go nie zbudowano.

Nie miała pojęcia co dalej, chciała tylko ułożyć się i zasnąć, jednak wiedziała, że nie da rady, dopóki nie odnajdzie jutra. To już się wydarzyło, nie ma prawa tu wracać. Zacisnęła piąstki, czując bicie serca.

Wtedy usłyszała ćwierkanie. Nie pomyliłaby go z żadnym innym, głos Janki różnił się od innych wróbli. Spojrzała na gałąź. Mimo mroku dobrze widziała sylwetkę ptaka. Podeszła bliżej, zatrzymując się na wyciągnięcie ręki. Jak zwykle, Janka odleciała, jednak tym razem zatrzymała się na pobliskim płocie, ćwierkając, jakby ją wołała. Annelie odpowiedziała jej tym samym, po czym ruszyła w jej stronę. Znów odleciała i znów się zatrzymała.

Annelie przyspieszyła, biegnąc ile sił w małym ciele. Skręciła w bok, potem w leśną ścieżkę. Powoli zaczynała rozumieć, gdzie przybrana córka prowadzi. Był w lesie taki mały domek, obok niego rósł dziki krzew mirabelki. Tam też ją pochowała.

Zatrzymała się na skraju polanki, na której stał budynek. Janka siedziała na gałęzi dokładnie nad swoim przyszłym grobem. Annelie bała się podejść, ponieważ powoli domyślała się, dlaczego nie może znaleźć jutra. Dla niej ono nie istniało. Zadrżała, sama nie wiedząc, czy to z zimna, czy ze strachu. Spojrzała na stare, przegniłe drzwi do chatki. A więc tak to wygląda.

Nagle ściągnęła brwi, zaciskając zęby, z trudem powstrzymując łzy. Nie, jeszcze nie. Nie teraz i nie tak. Pamiętała noc, która miała być jej ostatnią. Poszła spać po kolejnym samotnym dniu, spędzonym wśród ludzi. W zatłoczonym schronie trudno było o prywatność. Tyle spraw pozostało niedomkniętych, tyle słów niewypowiedzianych. Wzrok Hope nigdy się nie zmienił, a obrączka Ethana zaginęła bezpowrotnie. Chciała chociaż jej poszukać, jeśli nie dla siebie, to dla córki. Chciała znowu zapuścić włosy. Jeszcze wszystko da się naprawić, wystarczy trochę chęci! Odwróciła się plecami do Janki, mając zamiar znaleźć jutro za wszelką cenę.

Powstrzymało ją ćwierkanie. Samotne wołanie, mające dodać jej odwagi. Spojrzała na wróbla, czując, jak opuszczają ją siły. Postąpiła pierwszy krok w stronę domku. Świat wokół się zmienił, jako nastolatka szła teraz wśród rozkwitających pąków. Kolejny krok i była młodą, obiecującą studentką, zapatrzoną w pracę, a letnie niebo skrzyło się gwiazdami, jakby gdzieś w górze trwała uczta. Kolejny, drzewa wokół niej nabrały głębokiej zieleni, na palcu pojawiła się obrączka, a brzuch nabrał okrągłego kształtu. I kolejny, liście zaczęły żółknąć, ból głowy powrócił. Zachwiała się, ale usłyszała ćwierkanie, takie bliskie i tęskne. Następny, liście zawirowały wokół niej, a wiatr porwał laboratoryjny kitel. I dalej, uderzył ją deszcz, a gdzieniegdzie dostrzegła ślady żółtozielonego grzyba. Nabrała tempa, na barkach ciążył jej kombinezon, a twarz zakrywała maska tlenowa. Płatki śniegu lepiły się do materiału, spadając z nieba. Krok, brnęła teraz po pas w śniegu, ledwie idąc. Czuła się stara i zmęczona, ale drzwi były na wyciągnięcie ręki. Gdy do nich dotarła, nadchodziła odwilż, a powietrze zgęstniało od zarodników grzyba. Zrozumiała, że nie zobaczy już kwiatów na krzewie mirabelki, ale nie czuła żalu.

Janka przyleciała na jej ramię, pierwszy raz od tylu lat mogła ją dotknąć. Ściągnęła grubą rękawicę, by poczuć na skórze małe pazurki i delikatny puch piór. Zrozumiała, że czekała na to od dawna.

Uśmiechnęła się pod maską i obie przeszły przez drzwi.

Koniec

O Mamo, mocne to!

Mam nadzieję, że wyszły i znalazły ten felerny dzień.

Smutna opowieść o tym, jak nieszczęśliwe dzieciństwo układa nas w bonsai i nie pozwala normalnie żyć. Pokręceni ludzie, wychowują pokręcone dzieci i psują świat. A kto jest nie pokręcony…

Lożanka bezprenumeratowa

Dzień doberek.

To pierwsza część komentarza – taka techniczna. Edytuję/bądź dodam nowy, gdy… komentarz pozna drogę do jutra, a nie chcę by przepadło, więc wstawiam.

Przez wybite okno wpadały ~~do środka~~ jesienne liście, a ściany szpeciły wyblakłe graffiti.

→ Wywaliłbym, wiedząc, że muszą wpaść do środka, bo inaczej ciężko.

Przez ciebie Kate szukała życie gdzieś indziej,

→ życia

Chwyciła za klamkę i skoczyła na korytarz, zostawiając za sobą krzyki ojca.

→ Niepotrzebne.

Miała teraz dwadzieścia parę lat, a korytarz był brudny i zaniedbany.

→ To narrator nie wie ile dokładnie? Skandal!

– Nieprawda. – Znów nie potrafiła się powstrzymać, choć dobrze zdawała się sprawę z absurdalności sytuacji. – Umrzesz.

→ dobrze zdawała sobie sprawę.

– Mama będzie się martwić. – powiedziała jedyne, co przyszło jej do głowy.

→ bez kropy po “martwić”.

Annelie z trudem odwróciła się plecami do siostry i zeszła po schodach.

→ Ciężko nie odwrócić się czymś innym niż plecami… a nie, jest jednak jeszcze coś…

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Hej Ambush!

O Mamo, mocne to!

Bardzo się cieszę, że mocne ;P

Mam nadzieję, że wyszły i znalazły ten felerny dzień.

Raczej już nie znalazły ;P To chyba były ich ostatnie drzwi.

Smutna opowieść o tym, jak nieszczęśliwe dzieciństwo układa nas w bonsai i nie pozwala normalnie żyć. Pokręceni ludzie, wychowują pokręcone dzieci i psują świat. A kto jest nie pokręcony…

I niestety, koło się toczy, a przerwać je niezwykle ciężko. Ranimy, bo ktoś nas zranił, nieco to dziwne.

Hej NearDeath!

dzięki za uwagi, już poprawione ;)

Cześć ;)

Generalnie mi się podobało. Całkiem sprawnie napisane, motyw błądzenia między pokojami w poszukiwaniu jutra udany i ciekawy. Myślałem, że tekst opierać się będzie jedynie na tych czasowych przeskokach i problemach/relacjach ludzkich, Ty jednak dołożyłaś jeszcze motyw tajemniczego grzyba, który sprowadził na świat zagładę. Nie mówię, że to źle, wręcz czułem się w pewnym momencie bardzo pozytywnie zaskoczony, że jest w tej historii taki element, jednak…

No właśnie, według mnie potraktowany zbyt ogólnikowo. Niedopowiedzenia oczywiście nie są czymś złym, ale w tym przypadku chciałbym dowiedzieć się cokolwiek więcej o tym czymś. Bo niby potrafię sobie wyobrazić, że coś rozprzestrzenia się na skale światową, ale sugerujesz, że fiolka rozbiła się w pokoju. Dodatkowo za sprawą bohaterki, która była doktorantką i pracowała w laboratorium. Nie mogła tego jakkolwiek zabezpieczyć? Działać od razu? No chyba, że to coś przechodziło na ludzi, ale z tekstu odczytałem, że jednak zniszczyło naturę.

Pomijając wyżej opisany aspekt tekst był na tyle sprawny, a i emocje potrafił wzbudzić, że biblioteka się należy.

Pozdrawiam!

Hej Realuc!

Co do niedopowiedzeń, po prostu bałam się że zabraknie mi wiedzy i cała ta “apokalipsa” wyjdzie nienaturalnie ;P To też nie było głównym wątkiem opowieści, nie widziałam więc sensu w dopowiadaniu o morderczym grzybie. Liczyło się tylko jak wpłynął na życie Annelie, więc nie chciałam zbytnio odbiegać od tego tematu.

Dzięki za komentarz, kliczka i uwagi!

Pozdrawiam!

Cześć,

na początek garść uwag:

Złapała siwiejący kosmyk włosów. W jej wieku głowa matki pokryta była smolistą czernią.

Przyznam, że mogłam czegoś nie zrozumieć, więc nie wiem, czy to błąd, czy nie ;) W każdym razie, pojawia się sugestia, że gdy jej matka była w tym wieku, co ona, to miała nadal smoliście czarne włosy. Jakiś czas potem, przy scenie w pokoju rodziców (wiekowo wcześniejszej dla Annie) matka ma już posiwiałe włosy?

Serce zabiła jej mocniej.

Literówka.

że ćwierkała w rytm najpodlejszych hitów letniego radia, że zasypiała na jej dłoniach. Była taka ciepła, temperatura ciała ptaków sięga ponad czterdziestu stopni.

To letnie radio nie bardzo, może letnich hitów z radia?

Annelie zrozumiała sens wiary w Boga, gdy Janka umarła. Nie doznała objawienia, po prostu myśl, że już nigdy miałyby się nie spotkać, była zbyt bolesna, by móc z nią żyć.

Wiem, że ludzie różnie reagują, ale dlaczego tak w przypadku śmierci ptaka, nie siostry?

Wróble żyją 3 lata – nie wiem, czy ten specjalnie jest taki długowieczny?

Motyw podróży w czasie bardzo lubię, tutaj został ciekawie ujęty, ogólnie czytało mi się przyjemnie. Parę razy musiałam wrócić do wcześniejszych akapitów, bo temat pętli czasowej nie jest łatwy, ale wydaje mi się, że udźwignęłaś :)

Moment, w którym Annie uzmysławia sobie, dlaczego nie może znaleźć jutra jest przykry, mocno ze mną rezonuje. Jeszcze nie mogę polecać, ale polecałabym :)

Hej OldGuard!

Przyznam, że mogłam czegoś nie zrozumieć, więc nie wiem, czy to błąd, czy nie ;) W każdym razie, pojawia się sugestia, że gdy jej matka była w tym wieku, co ona, to miała nadal smoliście czarne włosy. Jakiś czas potem, przy scenie w pokoju rodziców (wiekowo wcześniejszej dla Annie) matka ma już posiwiałe włosy?

Żeby się w tym wszystkim nie gubić, notowałam sobie wiek poszczególnych postaci w danych okresach, ale chyba i tak coś mi umknęło. Matka Annelie była dosyć stara, kiedy ją rodziła (nie chodzi mi tu o podeszły wiek ogółem, tylko podeszły do rodzenia). W scenie w której mówisz Annelie ma 50+ lat, a jej matka osiwiała jakoś koło 60. Ale racja, zagmatwane to wszystko, muszę jeszcze raz to zrewidować xD

To letnie radio nie bardzo, może letnich hitów z radia?

No fakt, zaraz poprawię.

Wiem, że ludzie różnie reagują, ale dlaczego tak w przypadku śmierci ptaka, nie siostry?

Wróble żyją 3 lata – nie wiem, czy ten specjalnie jest taki długowieczny?

Siostra umarła gdy Annelie była dość młoda, z Janką “miała lepszy kontakt”, że się tak wyrażę ;P Gdzieś czytałam że wróble dożywają nawet dwudziestu lat, ale ile w tym prawdy?

Cieszę się że mimo tego przyjemnie Ci się czytało ;) Dzięki za uwagi, każda jest na wagę złota!

Druga część komentarza, więc dzień doberek. Postaram się jakiś komentarza wyskrobać.

Tapetę w jednorożce zastąpiła niebiesko-szara farba, a zabawki ustąpiły miejsca książkom oraz elementom perkusji.

→ Tak średnio mi wybrzmiało. Znalazłbym jakiś zamiennik na któreś z tych wyrażeń.

Powstrzymało ją ćwierkanie. Samotne wołanie, mające dodać jej odwagi.

→ Powrót do korzeni? Rymy wracają do łask, w końcu!

Zgubiłem jeszcze kilka uwag, ale niestety teraz nie mogę sobie przypomnieć jakich, kiedy czytałem to opowiadanie. Zatem ogólnie jest w porządku, ale bywają jakieś średnie zdania z dziwnie brzmiącym szykiem. Dość często też pojawia się tu określenie “odwrócić się plecami do…” (chyba w każdej rozmowie się tak odwracają do siebie) no tak brzmi kulturalniej, niż tyłek, no tak. Dobrze, że nie odwracali się brzuchami :P

Początek opowiadania dość intrygujący – mamy dzieciaka, który opuszcza swój pokój i rośnie nam w oka mgnieniu. Widzimy jego rodzinę, a każda postać z osobna dostaje swoje pięć minut – to jest dobre, bo nam tych bohaterów jakoś budujesz. No i ten nostalgiczny klimat, swoiste wspomnienia rodziny robią tu niezłą atmosferę tego tekstu. Co prawda przeważa tu smutek, ale to dobrze, biorąc pod uwagę cały ton tekstu.

***Czas na chwilowy brak powagi, bo nie będę tylko na poważnie gadał:

– To świetnie. – Starał się uśmiechnąć, patrząc na jej sińce pod oczami. Na chwilę zamilkł, a potem spoważniał. – Śmierdzisz alkoholem. Będę szczery. Annie, ja tak dłużej nie wytrzymam. Musisz przestać, proszę.

→ No… Ten Ethan to taka “żona” nam się zrobiła. I chleb upiecze i powie byś nie pił, a później jeszcze o wizycie/tabletkach od lekarza przypomni.

*** Wracamy do powagi.

Poznajemy tu pewne dramaty i konsekwencje przeszłości na przyszłość. Zrozumieć można bohaterkę, która nieco nam podupadła i po latach nabiera cech ojca. Spodobała mi się scena, w której bohaterka ma pieniądze w kieszeni i spogląda z zażenowaniem w lustro. Fajne odwrócenie ról.

To co mi się w tym tekście najbardziej nie podobało, to:

Dum… dum – dialogi.

Odniosłem wrażenie, że są one dość mocno przerysowane i niekiedy bije od nich sztucznością. Przykład rozmowy z ojcem.

***

!!!EDIT!!!

→ Przybył NearDeath z przyszłości. Gdzieś tam poniżej, gdzieś później, nie do końca jasno się wyrażę. Zatem sprostowanko:

Przeczytałem komentarz Finkli ( no bo jak żeby inaczej ;)) i chciałem tylko powiedzieć, że zachowania bohaterki, która próbuje wykorzystać tę wiedzę z przeszłości odczytałem tak samo, tylko źle to ubrałem w słowa. No bo przecież nie pomyślałbym, że w normalnym życiu w rozmowie z siostrą, jedna drugiej powie złowrogie – Umrzesz. No, tak więc gdybym tego nie łapał nie zrozumiałbym o co tu w ogóle chodzi. Ale sam fakt według mojej oceny – małej sztuczności wynika właśnie z tych rozmów. Bo nie wiem, czego oczekiwałaby bohaterka rozmawiając z rodziną w ten sposób. Jeśli widziałbym przyszłość, że ktoś zginie, to zapewne powiedziałbym mu “Umrzesz”, aby nic z tym nie zrobić, a mnie uznać za wariata.

Tak więc zamysł rozumiem, tylko nie pasowały mi zachowania bohaterki. Czy to właśnie w rozmowie z ojcem – bo co ona chciała tym osiągnąć? Poza upustem emocji nie widzę innego powodu, czy we wcześniej wspomnianej rozmowie z Kate. Takie sprostowanie do tego co powygaduje NearDeath ze wczoraj.

!!!KONIEC EDIT!!!

– Kradniesz. – Jej dziecięcy głos przepełniony był nienawiścią zupełnie nieadekwatną do wieku.

– Nie bądź śmieszna! Jestem twoim ojcem, nigdy bym cię nie okradł! Nie wygaduj takich bzdur! – Złapał ją za ramię i ścisnął nieco mocniej, niż powinien.

– To przez ciebie doszło do tego wszystkiego! – Nie mogła się powstrzymać. – Przez ciebie Kate szukała życia gdzieś indziej, przez ciebie robiła wszystko, by jak najmniej być w domu!

→ Dla mnie to najsłabszy punkt tekstu. Bohaterka przyłapuje ojca na kradzieży i praktycznie od razu wyrzyguje mu w dość oklepany sposób sztampową formułkę. Ojciec reaguje zresztą na jedno słowo “kradniesz” jeszcze bardziej sztampowym ględzeniem. Na jedno słowo “kradniesz” rozgadał się w mdły sposób. Hmmm, ten dialog wygląda, jakby bohaterowie dobrze zdawali sobie sprawę, że ktoś ich czyta i chcą mieć pewność, że tym bardziej zrozumieją :P

Tak więc nie będę wszystkiego przytaczał, ale dialogi dla mnie to zdecydowanie najsłabszy punkt opowiadania. Myślę, że gdybyś nad nimi bardziej przysiadła to wyszłoby nieco lepiej, bo pisać historię potrafisz, więc nie wątpię.

Sam tytuł – tym razem dla mnie świetny. Ma on solidne odzwierciedlenie w tekście i w sumie coś z niego wynika. Opowiadanie jest trochę z tych “emocjonalnych”, co akurat ja upatruję na plus, bo one momentami i potrafią zadziałać. Motyw ptaszko-Janki ładnie się wkomponował, a samo zakończenie jest symboliczne, a wiem, że w takie symboliczne nuty to grać lubisz. Koniec końców, nadzieja chyba jakaś pozostała.

Sam trochę podpiąłbym się do Realuca co do tego grzyba itd. Ale sam od siebie powiem Ci, że tę całą apokalipsę bym z tekstu wypierniczył na zbity pysk bo ani z niej za dużo wynika, ani w niej konkretów. Jest bo jest – by było efektownie :P? Sam motyw przechodzeniem przez pomieszczenia wydaje mi się dość wystarczającą fantastyką. I to podkreślam, bo to Ci wyszło bardzo fajnie i głównie ten motyw trzymał mnie przy czytaniu opowiadania widząc jak bohaterka dorasta, widząc jej traumy i jak z tego wybrnie, bądź też nie. Czy znajdzie te swoje jutro, lub nie. I to jest fajne i to mnie ciekawiło. Skoro nie miałaś na ten tekst większego planu, to Twoja wyobraźnia poszła swoją drogą i pokierowała to wg. swojego spontanicznego scenariusza.

Podsumowując – było dobrze, z drobnymi ALE ;)

Tak więc tyle ode mnie.

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Cześć!

Poruszające i wciągające, dobrze mi się czytało. Przejrzałabym przecinki bo np.:

I w pewnym momencie, widać potwora, zamiast człowieka. – tu oba są zbędne.

W kwestii “grzybowej” – rozumiem, że apokalipsa jest jakoś powiązana z tym świadomym śnieniem/wizjami i dlatego jest nam potrzebna, ale chyba brakowało mi wyraźniejszego połączenia tych elementów. Mamy żrący deszcz, grzybokalipsę, fenomen świadomego śnienia (na tyle powszechny, że lekarze wiedzą, o co chodzi). Zabrakło mi też wyjaśnienia, dlaczego ona właściwie zabrała fiolkę do domu. Już w laboratorium była do tego stopnia pijana? To by raczej nie przeszło, wysoko funkcjonujący alkoholicy na ogół sprawnie oddzielają takie rzeczy. Może przydałby się jakiś powód.

Natomiast sam pomysł przeskoków czasowych i pokazania w ten sposób historii życia bohaterki podobał mi się bardzo; jak dla mnie, opowiadanie jest świetne nawet tak, jak jest.

Pozdrawiam!

„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”

Siemanko, to moze trochę dziwne, ale lubie historie o smutnych ludziach, postacie wydają mi się z tej perspektywy bardziej ludzkie i namacalne.

Wpleciony w to wszystko wątek apokalipsy wydaje mi sie troche zbędny, ladnie zazebia sie z bohaterka, ale w gruncie rzeczy na tyle dobrze poprowadziłas te historie ze nic moim zdaniem nie zmienił. To trochę jak paradoks z Poszukiwaczami zaginionej Arki, bez udziału Indiany zakonczenie byłoby takie samo; tu może znalazłoby się pare różnic, ale zakładam ze nad bohaterka ciążyło pewne rodzinne fatum (wszystko zostaje w rodzinie, co?)

koniec końców przyjemnie sie czytało, dałem sie porwać lekturze

tyle ode mnie, pozdrawiam :)

Zawsze coś da się poprawić

Fajny pomysł na podróże w czasie, z tym przechodzeniem przez drzwi.

W rozmowie z “Kradniesz” mam wrażenie, że tutaj wykorzystuje swoją wiedzę z przyszłości, w rozmowie z siostrą też – próbuje ją namówić do zrezygnowania z wyprawy. A przy spotkaniu z córką i rysunkiem nie może nic zmienić w przeszłości, chociaż by chciała.

Wydaje mi się, że to podróżowanie w czasie to technologia, skoro bohaterka tak dobrze zna zasady. Zwykły czy nawet świadomy sen mi nie bardzo pasuje, bo wtedy nie potrzebowałaby drzwi. A czy w pogrzybowym świecie ludzie mają środki i energię na takie luksusy? Wiadomo, że siedzą w schronach. Nie koncentrują się na przetrwaniu własnym i życia na Ziemi, tylko robią sobie wycieczki?

Opuściła rękę, gdy znów zauważyła Jankę. Przysiadła na uchylonym oknie i patrzyła w jej stronę, okiem z uszkodzoną powieką.

Kto jest podmiotem w drugim zdaniu? By wygląda, że Ann.

Babska logika rządzi!

Hej NearDeath!

Dzięki za drugą część komentarza!

→ No… Ten Ethan to taka “żona” nam się zrobiła. I chleb upiecze i powie byś nie pił, a później jeszcze o wizycie/tabletkach od lekarza przypomni.

Trochę tak, ale kto mu zabroni? xD

Jeśli widziałbym przyszłość, że ktoś zginie, to zapewne powiedziałbym mu “Umrzesz”, aby nic z tym nie zrobić, a mnie uznać za wariata.

Ona wie że to nie dzieje się naprawdę i nie ma wpływu na przyszłość/przeszłość, a ciężko sobie nie pogadać, mimo że to bez sensu.

Dla mnie to najsłabszy punkt tekstu. Bohaterka przyłapuje ojca na kradzieży i praktycznie od razu wyrzyguje mu w dość oklepany sposób sztampową formułkę. Ojciec reaguje zresztą na jedno słowo “kradniesz” jeszcze bardziej sztampowym ględzeniem. Na jedno słowo “kradniesz” rozgadał się w mdły sposób. Hmmm, ten dialog wygląda, jakby bohaterowie dobrze zdawali sobie sprawę, że ktoś ich czyta i chcą mieć pewność, że tym bardziej zrozumieją :P

W sumie jak się tak teraz zastanowię, to te dialogi nie były do końca potrzebne, może stąd ta sztuczność. Zazwyczaj kiedy piszę nastawiam się albo na opisy, albo dialogi i to jedno mi wychodzi dobrze, kiedy drugie kuleje ;P Jakoś nie mogę tego połączyć.

Ale sam od siebie powiem Ci, że tę całą apokalipsę bym z tekstu wypierniczył na zbity pysk bo ani z niej za dużo wynika, ani w niej konkretów. Jest bo jest – by było efektownie :P?

Też się nad tym długo zastanawiałam, ostatecznie zostawiłam, sama nie wiem czemu. Kilka osób powiedziało że jest ok, może też zbytnio się zasugerowałam? No i mnie to opowiadanie wydało się jakieś… taki puste, bez tego. Chciałam żeby Hope miała co ratować, żeby chociaż ona mogła naprawiać zamiast niszczyć ;P

Dzięki za tak obszerny komentarz, dał do myślenia ;)

Hej Anoia!

Przejrzałabym przecinki bo np.:

I w pewnym momencie, widać potwora, zamiast człowieka. – tu oba są zbędne.

Racja, wybacz. W kółko poprawiam a ich tylko przybywa ;P

W kwestii “grzybowej” – rozumiem, że apokalipsa jest jakoś powiązana z tym świadomym śnieniem/wizjami i dlatego jest nam potrzebna, ale chyba brakowało mi wyraźniejszego połączenia tych elementów.

Bardzo nie chciałam mocniej rozpisywać się na grzybowy temat ;P Wolałam żeby pozostał tłem, chociaż chyba coś zepsułam.

Zabrakło mi też wyjaśnienia, dlaczego ona właściwie zabrała fiolkę do domu. Już w laboratorium była do tego stopnia pijana?

Właściwie to tak, ale faktycznie może jakiś lepszy powód by się przydał?

Fajnie że mimo błędów opowiadanie Ci się podobało! ;)

Hej Kulosławie!

Wpleciony w to wszystko wątek apokalipsy wydaje mi sie troche zbędny, ladnie zazebia sie z bohaterka, ale w gruncie rzeczy na tyle dobrze poprowadziłas te historie ze nic moim zdaniem nie zmienił.

Ok, coś z tą apokalipsą jest na rzeczy ;P

koniec końców przyjemnie sie czytało, dałem sie porwać lekturze

tyle ode mnie, pozdrawiam :)

Cieszę się, ostatecznie to chyba najważniejsze ;P

Hej Finklo!

Wydaje mi się, że to podróżowanie w czasie to technologia, skoro bohaterka tak dobrze zna zasady. Zwykły czy nawet świadomy sen mi nie bardzo pasuje, bo wtedy nie potrzebowałaby drzwi. A czy w pogrzybowym świecie ludzie mają środki i energię na takie luksusy? Wiadomo, że siedzą w schronach. Nie koncentrują się na przetrwaniu własnym i życia na Ziemi, tylko robią sobie wycieczki?

Fenomenu podróżowania w czasie nie chciałam zbytnio wyjaśniać, ale bohaterka dobrze zna zasady, bo nie pierwszy raz musi jutro odszukać. Czy to technologia? To zależy od Ciebie, jednak nie myślałam o tym w ten sposób podczas pisania. Większość osób oczywiste stara się przetrwać, ale Annelie ma już swoje lata ;)

Kto jest podmiotem w drugim zdaniu? By wygląda, że Ann.

Racja, do poprawy ;)

Cieszę się że podobało się i tobie ;P

Dziękuję wszystkim za komentarze. Znalezione błędy poprawię, apokalipsy już niestety, nie usunę, ale mam nauczkę na przyszłość ;)

Nie wiem, przez które drzwi przeszedłem, że tu trafiłem, ale nie żałuję! Opowiadanko bardzo mi się spodobało, bardzo zgrabnie napisane, jak większość twoich tekstów. xD

W pewnym momencie zacząłem podejrzewać, w którym kierunku to zmierza, ale i tak końcówka, choć trochę smutna, to nadal satysfakcjonowała. Ale w sumie bohaterka przez przypadek zniszczyła świat. :)

Widać przypadki chodzącą po ludziach w parze z nieszczęściem.

Hej ZigiN!

Co tu dużo mówić, cieszę się że Ci się spodobało ;)

Cześć!

Trochę powtórzę komentarz z bety, trochę dodam :). Fajne to opowiadanie, podobało mi się, choć momentami odczuwałam lekkie znużenie kolejnymi przejściami, nie widzę jednak żadnego elementu, który byłby na tyle nieistotny, aby go usunąć. Bardzo sprawnie odkrywasz kolejne zdarzenia z życia bohaterki, jej obraz i problemy z jakimi się zmierzyła stopniowo układają się w całość. Jest to historia jakich wiele, ale opisana w interesujący sposób. Minusem może być to, że fabuła wygląda jak błądzenie we śnie, co trochę zniechęca, ale zakończenie jest na tyle ciekawe i zaskakujące, że wrażenie ogólne jest bardzo dobre. Zgłaszam do biblioteki.

Hej Alicello!

Cieszę się, że wpadłaś i że ostatecznie Ci się spodobało ;)

Minusem może być to, że fabuła wygląda jak błądzenie we śnie, co trochę zniechęca,

Czemu błądzenie we śnie zniechęca? Ja tam lubię takie klimaty ;P Chociaż masz rację, wydaje mi się że trochę brak tu napięcia, jakiegoś zagrożenia. W końcu wiemy że bohaterka ogląda przeszłość i raczej nic jej nie grozi, stąd trudno się o nią faktycznie martwić. Mam nadzieję że końcówką nadrobiłam, mnie też się podoba ;)

Dzięki za komentarz i klika!

To nie jest złe opowiadanie, ba!, jest pewnie dobre, tylko mnie niestety wynudziło. Widać, nie jestem targetem. Bo to w sumie taki obyczaj, podszyty fantastyką. Pozdrawiam.

Hej RebelMac!

Nie każde opowiadanie jest dla każdego, to wiadome ;P Fajnie że jednak wpadłeś i postanowiłeś zostawić coś po sobie.

Obecnie przychodzę jakiś pisarski kryzys tożsamościowy i nie wiem o czym tak właściwie chcę pisać. Sama zdziwiłam się, zdając sobie sprawę, że to fantastyczna obyczajówka. Może w przyszłości stworzę coś bardziej wpisującego się w fantastykę i wtedy Ci podejdzie?

Dzięki za komentarz!

Cześć, Gruszel!

że nie powstrzymała siostry(+,) a ojciec, że go wtedy nie było.

przecinek

wydziobywały mięso z ciała martwego psa.

Mam nadzieję, że to nie Ty go zabiłaś…

gdyby nie znalazła odpowiedniej drogi(-,) i umarła tutaj.

a ten chyba zbędny

Wciągnęła mocniej powietrze(-,) filtrowane przez maskę

ten chyba też

– Wracaj do schronu – rzuciła ~~jej~~, kontynuując przeglądanie zniszczonych rzeczy.

bez tego “jej” byłoby chyba ładniej

Była w swojej ulubionej piżamce, pamiętała swój płacz, gdy podarła go o krzak malin.

piżamkę – ją

Podobało mi się :) historia Annelie opowiedziana w interesujący sposób, choć jeszcze sporo ukryłaś. Cały świat niemal ukatrupiłaś przez nałóg, z którym borykała się jedna osoba – nigdy nie wiadomo, jakie konsekwencje będą miały nasze czyny.

W pewnym momencie kolejne przejścia zaczęły mnie nużyć i stanąłem rozkrokiem ze swoimi oczekiwaniami – z jednej strony spodziewałem się, że zakończenie będzie spokojne, a z drugiej stwierdziłem, że jak już dokładasz kolejne klocki, i kolejne, to zakończy się jakimś mocnym bam! Wybrałaś pierwsze rozwiązanie i zostawiłaś mnie przez to z wieloma pytaniami. Jest trochę niedosytu po lekturze.

Ale napisane sprawnie, na początku zaciągnęłaś haczyk i później już nie można było czytania zostawić ;) Biblio już jest, a klikałbym też :)

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hej Gruszel!

Bardzo fajne i przyjemne opowiadanie. Oryginalny pomysł z przejściami pasuje do okruchów życia, które przedstawiasz. Jestem pełen podziwu wobec wewnętrznej spójności i łatwości z jaką podąża się za bohaterką pomimo pociętej linii czasu.

Co do kwestii apokalipsy to wydaję mi się, że rozumiem dlaczego zdania są nieco podzielone. Sam temat pomaga, opowiadanie zyskuje dzięki tak odmiennej zmianie w ekspozycji. Pozwala to zatrzymać świeżość przechodzeniu przez kolejne drzwi, które w pewnym momencie może nużyć (choć akurat ja tego nie odczułem), a także ułatwia rozróżnianie chronologii. Apokalipsa jako zmienne tło wydarzeń pasuje mi świetnie, przeszkadza jednak pierwszoplanowy udział bohaterki. Osobiście zastąpiłbym tę scenę tym, że pijana matka pozwala dziecku wyjść na toksyczny deszcz na samym początku owej apokalipsy (czy czymś podobnym). Dalej robiłaby coś bardzo złego jednak nadal w klimacie bycia człowiekiem, a nie “super naukowca”. Wydaje mi się, że forma opowiadania jest zbyt krótka i ogólnie wątek bycia zaczątkiem apokalipsy nie ma czasu wybrzmieć, zresztą nieco rozmywa przyczynę nienawiści córki.

Była taka ciepła, temperatura ciała ptaków sięga ponad czterdziestu stopni.

Jakoś tak nie pasuje mi to zdanie. Może dlatego, że rozumiejąc coś sami sobie o tym w kółko nie przypominamy, a może dlatego, że przecież nie zawsze chodzi o temperaturę, czasem chodzi o bliskość.

Scenie, w której bohaterka ma w kieszeni pieniądze córki. Brakuje mi w niej nieco wytłumaczenia, sami przed sobą zawsze mamy jakiś powód. Szczególnie gdy tak ładnie wychodzi Ci oddawanie emocji bohaterki tu jakoś mi tego zabrakło. Szczególnie, że złość na samą siebie zaraz potem wybrzmiała bardzo ładnie.

Dialogi mogłyby być nieco mniej sugestywne, nieco bardziej żywiołowe, ale to już parę osób zauważyło wcześniej.

Ogólnie oceniam na 4,5 , byłoby więcej gdyby nie ten jeden wątek, który w kulminacyjnym momencie opowiadania prowadzi w sumie donikąd. Emocjonalna fantastyka wybrzmiewa wyśmienicie, oryginalna koncepcja i spójna narracja. Czytało się bardzo przyjemnie.

Pozdrawiam Serdecznie

Dragonin

Hej Krokusie!

Miło że wpadłeś ;) Dzięki za uwagi, pozwól że poprawię je za kilka dni. Chwilowo, w trakcie naukowego maratonu, mózg mi uchem wypływa.

Cieszę się że Ci się podobało i rozumiem że w pewnym momencie może nużyć. Starałam się przyciąć, ale jak wspomniała Alicella, nie bardzo było co, a przynajmniej Ja dostrzec nie potrafiłam.

W pewnym momencie kolejne przejścia zaczęły mnie nużyć i stanąłem rozkrokiem ze swoimi oczekiwaniami – z jednej strony spodziewałem się, że zakończenie będzie spokojne, a z drugiej stwierdziłem, że jak już dokładasz kolejne klocki, i kolejne, to zakończy się jakimś mocnym bam! Wybrałaś pierwsze rozwiązanie i zostawiłaś mnie przez to z wieloma pytaniami. Jest trochę niedosytu po lekturze.

Bardzo chciałam żeby historia pozostała otwarta. Tak jak życie Annelie jest tylko skrawkiem w historii świata, gdzie nie zna ani początku, ani końca. Niedosyt to skutek uboczny, ale przecież my też naszym życiem nie będziemy w stanie objąć wszystkiego czego byśmy chcieli. Więc ono zapewne także zakończy się niedosytem ;P

Dzięki za komentarz, wiem że zawsze da się coś napisać lepiej, ale Ja osobiście nie zmieniłabym nic. To chyba pierwsze opko które jako tako mi się podoba, więc będę bronić ;P Gdybym poprawiła, pewnie powstałyby nowe błędy. A tak, chociaż Ja je lubię ;)

Hej Dragoninie!

Bardzo fajne i przyjemne opowiadanie. Oryginalny pomysł z przejściami pasuje do okruchów życia, które przedstawiasz. Jestem pełen podziwu wobec wewnętrznej spójności i łatwości z jaką podąża się za bohaterką pomimo pociętej linii czasu.

Dziękuję, bardzo bałam się że czytelnik zgubi się w tekście, więc to dla mnie świetna wiadomość.

. Apokalipsa jako zmienne tło wydarzeń pasuje mi świetnie, przeszkadza jednak pierwszoplanowy udział bohaterki. Osobiście zastąpiłbym tę scenę tym, że pijana matka pozwala dziecku wyjść na toksyczny deszcz na samym początku owej apokalipsy (czy czymś podobnym). Dalej robiłaby coś bardzo złego jednak nadal w klimacie bycia człowiekiem, a nie “super naukowca”. Wydaje mi się, że forma opowiadania jest zbyt krótka i ogólnie wątek bycia zaczątkiem apokalipsy nie ma czasu wybrzmieć, zresztą nieco rozmywa przyczynę nienawiści córki.

Bardzo długo zastanawiałam się czy w ogóle warto ją dodawać. Oczywiście, nie chodziło mi o bycie “super naukowcem”, raczej Annelie pracowała w zespole, co może powinnam bardziej podkreślić? Gdyby apokalipsa nie była przynajmniej w części jej udziałem, byłaby jeszcze bardziej bezsensowna. Gdzieś czytałam i nadal się do tego stosuję, że pierwsze złe wydarzenie z życia bohatera może nie być jego winą, ale cała reszta już musi. Czemu? Ponieważ najciekawsze jest śledzenie wyborów bohatera i ich konsekwencji. Więc jeśli już apokalipsa, to tylko z udziałem bohaterki ^^

Apokalipsa miała być czymś, co pozostawi zakończenie otwarte, bo przecież, mimo śmierci Annelie, świat dalej pędzi do przodu i jak nie ona, to ktoś inny będzie musiał końcowi świata zaradzić ;P Chodziło o pozostawienie pewnego “spadku”, czy to dobrego, czy nie, przyszłym pokoleniom. To czy Hope da sobie radę, to już zupełnie inna historia ;)

Jakoś tak nie pasuje mi to zdanie. Może dlatego, że rozumiejąc coś sami sobie o tym w kółko nie przypominamy, a może dlatego, że przecież nie zawsze chodzi o temperaturę, czasem chodzi o bliskość.

Racja, powinnam to zmienić. Dzięki.

Scenie, w której bohaterka ma w kieszeni pieniądze córki. Brakuje mi w niej nieco wytłumaczenia, sami przed sobą zawsze mamy jakiś powód. Szczególnie gdy tak ładnie wychodzi Ci oddawanie emocji bohaterki tu jakoś mi tego zabrakło. Szczególnie, że złość na samą siebie zaraz potem wybrzmiała bardzo ładnie.

Annelie na pewno to sobie jakoś tłumaczyła, ale wcześniej, gdy faktycznie miała te trzydzieści parę lat i okradała własne dziecko. Teraz jest już starszą osobą która widzi swoje błędy, więc tłumaczenie byłoby niezgodne z jej aktualnym charakterem.

Dialogi mogłyby być nieco mniej sugestywne, nieco bardziej żywiołowe, ale to już parę osób zauważyło wcześniej.

Tak, muszę przyznać, tutaj poległam. Zbytnio skupiłam się na opisach ;(

Ogólnie oceniam na 4,5 , byłoby więcej gdyby nie ten jeden wątek, który w kulminacyjnym momencie opowiadania prowadzi w sumie donikąd. Emocjonalna fantastyka wybrzmiewa wyśmienicie, oryginalna koncepcja i spójna narracja. Czytało się bardzo przyjemnie.

Całkiem wysoko, dzięki! Widziałam że tekst Krokusa, któremu kibicuję do piórka, dostał 4,6-4,7 więc to dla mnie duża pochwała ;) Chodzi o wątek apokalipsy?

No i też uwielbiam emocjonalną fantastykę, wydaje mi się że można w niej przekazać więcej niż w romansach czy obyczajówkach, jeśli dobrze się ją poprowadzi ;)

Dzięki za komentarz! ;)

Przez kilka dni nie było misia na NF. Dzisiaj zaczął czytanie od Twojego opowiadania i nie żałuje. Czasem ma sny ‘wspomnieniowe’ z wcześniejszego życia. To jest podobne do przechodzenia przez drzwi w Twoim tekście . Będzie pamiętał to opowiadanie długo. Gwiazdki.

Hej misiu!

Dzisiaj zaczął czytanie od Twojego opowiadania i nie żałuje.

Będzie pamiętał to opowiadanie długo.

Miód na moje serce Dziękuję!

Czasem ma sny ‘wspomnieniowe’ z wcześniejszego życia. To jest podobne do przechodzenia przez drzwi w Twoim tekście .

Ciekawa sprawa. W poprzednim wcieleniu musiałam być jakimś chomikiem z krótką pamięcią, bo żadnym takich snów nie mam, a szkoda. Zazdroszczę, pewnie dużo dobrych pomysłów się tam kryje ;P

Dzięki za komentarz!

Hej Gruszel!

Świetne opowiadanie. Popłynąłem z tekstem, dlatego nawet jeżeli linia czasowa się nie zgadzała, to zupełnie tego nie zauważyłem.

Tym “świadomym snem” wpuściłaś mnie w maliny. Przyznam, że nie do końca rozumiem dlaczego. Wyglądało jakby bohaterka była tam już nie raz, a jednak brakowało mi więcej informacji na ten temat. Może po prostu źle zinterpretowałem tekst.

Zasłużona biblioteka. Gratulacje i pozdrawiam :)

Gruszel, żebyśmy się dobrze zrozumieli :)

Dzięki za komentarz, wiem że zawsze da się coś napisać lepiej, ale Ja osobiście nie zmieniłabym nic. To chyba pierwsze opko które jako tako mi się podoba, więc będę bronić ;P Gdybym poprawiła, pewnie powstałyby nowe błędy. A tak, chociaż Ja je lubię ;)

Nawet nie pomyślałem, że “to można było napisać lepiej” – pisałem raczej o oczekiwaniach, które przyszły w trakcie tekstu. Z jednej strony rosnące wciąż napięcie, a z drugiej nieco za dużo tych przejść – to się we mnie zakotłowało. Koniec wyszedł jednak naturalnie. I też nie dostrzegam rzeczy, które mogłabyś przyciąć :) po prostu nie wszystkim w pełni dogodzisz ;) mi dogodziłaś tak prawie zupełnie :P

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hej Ramshiri!

Super że się podobało ;P

Tym “świadomym snem” wpuściłaś mnie w maliny. Przyznam, że nie do końca rozumiem dlaczego. Wyglądało jakby bohaterka była tam już nie raz, a jednak brakowało mi więcej informacji na ten temat. Może po prostu źle zinterpretowałem tekst.

Świadome śnienie miało być jakimś racjonalnym wytłumaczeniem lekarzy na ten fenomen i sugestią, że Annelie gdzieś z tym była. Ale oczywiście, furtka czy według czytelnika to było świadome śnienie pozostaje otwarta ;P

Krokusie

Nawet nie pomyślałem, że “to można było napisać lepiej” – pisałem raczej o oczekiwaniach, które przyszły w trakcie tekstu. Z jednej strony rosnące wciąż napięcie, a z drugiej nieco za dużo tych przejść – to się we mnie zakotłowało. Koniec wyszedł jednak naturalnie. I też nie dostrzegam rzeczy, które mogłabyś przyciąć :) po prostu nie wszystkim w pełni dogodzisz ;) mi dogodziłaś tak prawie zupełnie :P

Chyba źle się wyraziłam ;P Nie chodziło mi o to, że sugerujesz mi konieczne poprawki, raczej o to, że akceptuję nieidealną wersję swojego tekstu, jako że idealnej raczej nie ma. Oczywiście, nie w każdego gusta trafię, temu raczej nie da się zapobiec. Dzięki że napisałeś o swoich oczekiwaniach, teraz w przyszłych tekstach mogę mieć to na uwadze ;) To dla mnie bardzo ważne, pomagasz mi się rozwijać

Hej Gruszel!

Co do apokalipsy, jeżeli stanowiłaby ona jedynie Twoją scenografię i odzwierciedlała to przez co przechodzi bohaterka to wtedy nie brakowałoby tej aktywnej części z działania bohaterki o której wspominasz. Dla mnie osobiście zabrakło miejsca by ten wątek wybrzmiał choć sprawdził się właśnie jako odświeżające, zmieniające się tło wydarzeń, ale to Ty jesteś autorką tekstu i ostatecznie to Twoja artystyczna wizja :).

Co do uzasadnienia mojej oceny to tak skrótowo:

Na PLUS:

– pomysł i wykonanie (tak ogólnie jako ciekawy koncept)

– wewnętrzna spójność poszarpanej chronologii i łatwość z jaką rozumie się te wydarzenia

– przedstawienie emocji bohaterów wyszło całkiem sprawnie i wiarygodnie

Na Minus:

– bohaterka jako sprawczyni Apokalipsy

– dialogi

pozdrawiam serdecznie :)

Dobre :) Wyobrażałam sobie bohaterkę leżącą pod jakąś aparaturą podtrzymującą życie i we własnej głowie poszukującą jutra, którego nie ma, bo sama go zniszczyła. Apokalipsa mi pasowała. Wspomnienia podane w taki sposób wyszły świetnie. Zakończenie – chyba nie mogło być inaczej, choć jednocześnie miałam nadzieję, że Nadzieja coś zdziała ;) Smutny był los powtórzony Annelie, gesty, które wcześniej były gestami ojca.

Klikłabym, ale już nie potrzebujesz :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Hej Dragoninie!

Rozumiem twój punkt widzenia, jednak wciąż będę się upierać ;) Raczej nie ma tu dobrej odpowiedzi, jednemu się spodoba tak, innemu nie. Dzięki za opinię, fajnie że tyle plusów się nazbierało, a co do dialogów, będę bardziej na nie uważać ;)

Hej Irko!

Fajnie że wpadłaś ;) Jeszcze fajnie że Ci się podobało. Możliwe ze Nadzieja jeszcze coś zdziała, ale tego Annelie już nie ujrzy. Chyba jedna z najgorszych rzeczy która może nam się przytrafić, to rozpoznać znienawidzoną osobę w samej sobie. Choć, ponoć właśnie za to nienawidzimy te osoby – reprezentują cząstkę nas której nie cierpimy.

Cieszę się że byś klikała, dajesz mi kopa do dalszego pisania ^^ Dzięki za komentarz!

Miewam problemy z pojęciem opowieści traktujących o snach, także tych śnionych świadomie, jak i poruszaniu się w czasie, i pewnie dlatego nie wszystko do mnie dotarło – nie wiem dlaczego Annelie starała się znaleźć jutro i dlaczego w tej wędrówce trafiała na tak różne etapy swojego życia.

Jednakowoż muszę wyznać, że opowiadanie czytało się nieźle, nawet z pewnym zaciekawieniem, choć wolałabym, aby było napisane nieco lepiej.

Zawsze tak robiła, dzięki temu nie miała problemów z równowagą, gdy ciało nagle rosło. Kiedy je otworzyła, była wyższa, głową sięgała klamki. → Czy dobrze rozumiem, że otworzyła

ciało???

Zeszła na dół. Jak się spodziewała, w kuchni jeszcze świeciło się światło. → Zbędne dopowiedzenie – Czy mogła zejść na górę? Powtórzenie.

Proponuję: Zeszła do kuchni, gdzie, jak się spodziewała, światło było jeszcze włączone.

Otwarła oczy, nabrała mocniej powietrza i zacisnęła piąstki. → Raczej: Otwarła oczy, nabrała głębiej powietrza i zacisnęła piąstki.

Maska tlenowa na jej twarzy chroniła ją przed skażonym powietrzem. → Czy pierwszy zaimek jest konieczny?

Żółto-zielone zarodniki tańczyły na wietrze… → Żółtozielone zarodniki tańczyły na wietrze…

Tapetę w jednorożce zastąpiła niebiesko-szara farba… → Tapetę w jednorożce zastąpiła niebieskoszara farba…

– No co tam, Ann?– powiedział… → Brak spacji po pytajniku.

Jej siwe włosy opadały bezwładnie na oczy. → Czy tu aby nie miało być: Jej siwe włosy opadały bezładnie na oczy.

Naprawdę, ciężko to opisać… → Naprawdę, trudno to opisać…

Trzy domy do przodu, bliziutko… → Raczej: Trzy domy dalej, bliziutko…

Omiótł ją zapach świeżego chleba. → Zapach nie omiata.

Proponuję: Owionął ją zapach świeżego chleba.

Na przedsionku mała wycieraczka… → W przedsionku mała wycieraczka…

Małe stópki zatupotały niezgrabnie… → Zbędne dopowiedzenie – stópki są małe z definicji.

Wypełniała go zielono-żółta narośl. → > Wypełniała go zielonożółta narośl.

…choć wraz z wiekiem ciężej jej było go opuścić. → …choć wraz z wiekiem trudniej jej było go opuścić.

W powietrzu unosiły się miliony zarodników, barwiąc je na żółto-zielono. → W powietrzu unosiły się miliony zarodników, barwiąc je na żółtozielono.

Spojrzała na nią z tą samą pogardą, z którą ona sama kiedyś patrzyła na swojego ojca. → Czy wszystkie zaimki są konieczne? Powtórzenie.

W zatłoczonym schronie ciężko było o prywatność. → W zatłoczonym schronie trudno było o prywatność.

…szła teraz wśród kwitnących pąków. → Pąk, by kwitnąć, musi się rozwinąć, ale wtedy już nie jest pąkiem.

Proponuję: …szła teraz wśród rozkwitających pąków.

…a brzuch nabrał okrągłych kształtów. → …a brzuch nabrał okrągłego kształtu.

Chyba że brzuch nabrał kilku kształtów.

…dostrzegła ślady żółto-zielonego grzyba. → …dostrzegła ślady żółtozielonego grzyba.

…nie zobaczy już kwitnących kwiatów na krzewie mirabelki… → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …nie zobaczy już kwiatów na krzewie mirabelki…

Uśmiechnęła się przez maskę i obie przeszły przez drzwi. → Raczej: Uśmiechnęła się pod maską i obie przeszły przez drzwi.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej Reg!

Nie powiem, czekałam na twój komentarz i miałam nadzieję, że zawitasz ;) Błędy poprawione a zebrało się ich sporo. Dzięki!

Jednakowoż muszę wyznać, że opowiadanie czytało się nieźle, nawet z pewnym zaciekawieniem, choć wolałabym, aby było napisane nieco lepiej.

Świetnie! Dla mnie to duży komplement ;) W przyszłości postaram się, by w końcu jakiś mój tekst ci się spodobał!

Dzięki za komentarz ;P

Nie powiem, czekałam na twój komentarz i miałam nadzieję, że zawitasz ;)

No cóż, staram się czytać na bieżąco, ale to nie zawsze się udaje, więc kolejkuję teksty, a kolejka stale rośnie…

W przyszłości postaram się, by w końcu jakiś mój tekst ci się spodobał!

Jestem pewna, że tak się stanie. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No cóż, staram się czytać na bieżąco, ale to nie zawsze się udaje, więc kolejkuję teksty, a kolejka stale rośnie…

Ciężko pewnie przeczytać wszystko, a tym bardziej skomentować i zrobić tak dokładną łapankę, nie wymagam tego od Ciebie, ale wciąż cieszę się że miałaś czas i chęci zajrzeć do mnie ;)

Jestem pewna, że tak się stanie. :)

Mam nadzieję że Cię nie zawiodę ;P

W takim razie, Gruszel, o zobaczenia pod Twoim kolejnym opowiadaniem. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

W takim razie, Gruszel, o zobaczenia pod Twoim kolejnym opowiadaniem. ;)

Fajne, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Hej Anet!

Cieszę się i dzięki za komentarz ;)

Podoba mi się sposób w jaki piszesz. Fabuła trochę zakręcona, ale przekonująca. Toksyczne grzyby pasują do onirycznego charakteru opowiadania.

Fabułę odczytałem tak, że poszukiwanie jutra to poszukiwanie życia, bo bohaterka umiera, a ten sen, z flashbackami, to jest jej ostatni sen (przed śmiercią staje jej przed oczami całe życie). Wróbel Kate może być symbolem jej duszy.

Uśmiechnęła się pod maską i obie przeszły przez drzwi.

Nie wiem z jakiego powodu umiera, ale to nie jest zarzut, bo pozostawiasz pole do interpretacji.

detal:

Przy kracie kanałowej szpaki wydziobywały mięso z ciała martwego psa.

Szpaki kojarzą się z ogołacaniem czereśni, czasem dziobną jakiegoś robaka, ale psa? Może wrony, kruki?

Hej kronosie!

Fajnie, że się podobało, to dla mnie najważniejsze ;)

Fabułę odczytałem tak, że poszukiwanie jutra to poszukiwanie życia, bo bohaterka umiera, a ten sen, z flashbackami, to jest jej ostatni sen (przed śmiercią staje jej przed oczami całe życie).

Dobrze odczytałeś ;) Wcisnęłam tutaj trochę symboliki, więc i wróbel swoje przedstawia ;)

Nie wiem z jakiego powodu umiera, ale to nie jest zarzut, bo pozostawiasz pole do interpretacji.

Wolę zostawić to niedopowiedziane, choć jest kilka wskazówek. Jej sposób śmierci po prostu nie wpływa na fabułę, więc i nie warto o nim wspominać ;P

Szpaki kojarzą się z ogołacaniem czereśni, czasem dziobną jakiegoś robaka, ale psa? Może wrony, kruki?

Racja, jakoś nie pokojarzyłam, dzięki!

Dzięki za odwiedziny i komentarz!

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: