Kolor ciemności

Impresja, w której brak fabuły. Czasem mi się takie podobają, częściej jednak nie. A tym razem jest to częściej. Sorry, grl, ale nie mogę powiedzieć, że Twój szort był ciekawy.

Pozdrawiam serdecznie

Q

EDIT: Jeśli masz szesnaście lat, to niezgorzej piszesz, jednak radziłbym dodać fabułę, żeby zainteresować czytelnika.

Known some call is air am

Outta Sewer dzięki za opinię, może i faktycznie fabuły brak, jednak chciałam się podzielić niekontrolowanym strumieniem świadomości :)))

Cześć!

Nawet wciągnął mnie ten tekst, jest intrygujący. Najpierw miałam wrażenie, że opisujesz bezsenność, ale potem dodałaś tajemnicze elementy. Zakończenie bardzo mi się podobało. I powiem Ci, że nawet odrobina grozy tutaj była, może za mało, żeby nazwać to horrorem, ale lekki niepokój jest. 

Jedna drobna uwaga, przy opisie zimna najpierw bohater chciał się czym okryć, ale nie mógł, a potem się okazało, że jest pod kołdrą.

Technicznie jest dobrze, tylko kilka brakujących przecinków zauważyłam.

Ból – boli mnie ramię[+,] na którym leżę, czuję je aż za bardzo, wbija się w resztę tułowia.

Nie wiem[+,] czy kiedykolwiek dam rade się uwolnić spod własnego ciężaru.

radę

 Może jak przestanę oddychać[+,] to chociaż żebra nie będą boleć? 

Zwierzę ujada tuż nad moją głową. Czuję coś spływającego po moim policzku, jest ciepłe –[]gorące, parzy mi skórę.

Miejsce[+,] w którym przeciął nić jest nierówne, postrzępione.

Powieki rozrywają się na parujące, wilgotne skrawki, oślizgłe gałki miękko wyskakują z orbit i turlają się w dół, jedna z nich odbija się od nosa.

Nad tym bym się zastanowiła, bo “oczy wychodzące z orbit” to frazeologizm, a tutaj jest użyty dosłownie.

Nie bar­dzo wiem, Smer­fo­ja­go­dy, o co tu cho­dzi.

Do­my­ślam się tylko, że sta­ra­łaś się opi­sać kosz­mar, ale czy to kosz­mar prze­ży­wa­ny we śnie, czy na jawie, nie umiem zde­cy­do­wać. Bo­ha­ter­ka szcze­gó­ło­wo in­for­mu­je o do­zna­wa­nych od­czu­ciach, ale nie wiem, skut­kiem czego są opi­sa­ne wra­że­nia – czy są one prze­ży­wa­ne fak­tycz­nie, czy to tylko ima­gi­na­cja. Do­da­łaś tagi, które nie­wie­le mi mówią – nie wiem skut­kiem ja­kiej klą­twy jest opi­sa­na scena, a jeśli to efekt hip­no­zy, chcia­ła­bym wie­dzieć, przez kogo i dla­cze­go dziew­czy­na zo­sta­ła jej pod­da­na i co w jej wyniku od­kry­ła.

Zdrę­twia­ła stopa ema­nu­je dziw­nym, we­wnętrz­nym cie­płem w górę nogi. → Co to jest cie­pło w górę nogi?

A może miało być: Zdrę­twia­ła stopa ema­nu­je w górę nogi dziw­nym, we­wnętrz­nym cie­płem.

…dam rade się uwol­nić… → …dam radę się uwol­nić…

…widzę tylko ciem­ność, gra­na­to­wo zie­lo­ną ot­chłań… → …widzę tylko ciem­ność, gra­na­to­wo-zie­lo­ną ot­chłań…

…kroki w od­da­li ja­kie­goś zbłą­ka­ne­go wę­drow­ca… → …w od­da­li kroki ja­kie­goś zbłą­ka­ne­go wę­drow­ca…

Ten dźwięk wbija się do mo­je­go umy­słu, wy­peł­nia wszyst­ko, wszyst­ko jest szcze­ka­niem, roz­ry­wa moją głowę od środ­ka. Coś na­ci­ska na moje po­wie­ki, na­ci­ska od środ­ka. To moje gałki oczne. → Nad­miar za­im­ków. Po­wtó­rze­nia.

Czuje, że zaraz wy­pły­ną na ze­wnątrz… → Czuję, że zaraz wy­pły­ną na ze­wnątrz…

Zwie­rzę ujada tuż nad moją głową. Czuję coś spły­wa­ją­ce­go po moim po­licz­ku, jest cie­płe –go­rą­ce, parzy mi skórę. → Nad­miar za­im­ków. Brak spa­cji po pół­pau­zie.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć, dziękuję za korekty i tak jak już pisałam, chciałam się po prostu podzielić tym co miałam w głowie i tak naprawdę sama nie wiem do końca o co chodzi :))) 

…chcia­łam się po pro­stu po­dzie­lić tym co mia­łam w gło­wie i tak na­praw­dę sama nie wiem do końca o co cho­dzi :))) 

Smer­fo­ja­go­dy, ro­zu­miem, ale oba­wiam się, że zbyt wiele w Two­jej gło­wie zo­sta­ło. Chyba wo­la­ła­bym, abyś w przy­szło­ści uzgad­nia­ła ze sobą, co chcesz na­pi­sać, a uzgod­niw­szy, dała sobie jesz­cze czas na upew­nie­nie się, że po­mysł ma ręce i nogi, a tekst bę­dzie zro­zu­mia­ły dla czy­tel­ni­ków.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, taki koszmarek fajnie wyglądałby w czymś dłuższym z fabułą, żeby czytelnik mógł się dowiedzieć, co się właściwie zdarzyło. Ale jako odrębny tekścik nie bardzo się sprawdza.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć, Gumi Smerfojagody!

Strumień myśli to tekst, na który trudno znaleźć odbiorców, no chyba, że mas taką magię w paluszkach i głowie, że napiszesz to w sposób arcymistrzowski.

Tutaj tak nie jest, ale też nie jest źle – technicznie całkiem fajnie, więc myślę, że to była dobra wprawka. Może zajrzyj na cotygodniowe wyzwanie, jeśli chcesz się wprawiać.

Powodzenia w dalszym pisaniu!

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Podzielę zdanie poprzedniczek i poprzedników, fajnie, jakby pojawiła się tu fabuła. Osadzenie powyższych odczuć jakiejś konkretnej postaci w danej sytuacji stanowiłoby jakąś podstawę opowieści.

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Nie jestem zaciekłą wojowniczką o fabułę. Jednak mam wrażenie, że jeszcze czegoś brakuje, aby mieć pełną satysfakcję z lektury. Czy opisujesz bezsenność? Samobójstwo? Zabójstwo? Takie możliwe interpretacje kołatają się mi w głowie. 

Przy długich opisach z przecinkami. Gdyby w paru miejscach zastąpić kropkami, nadałoby więcej dynamizmu. 

Ciekawa propozycja :)