Kompania Cór

Dzień przed igrzy­ska­mi

 

Ka­pi­tan Sodur scho­dził ciem­nym ko­ry­ta­rzem do lo­chów. W cia­snym przej­ściu rę­ka­wy czar­nej ko­szu­li ocie­ra­ły się o ścia­ny, buty szu­ra­ły w ślad tre­pów idą­ce­go przo­dem gwar­dzi­sty. W ciągu ostat­nich kilku dni ten marsz prze­mie­nił się w po­nu­ry ry­tu­ał.

Straż­nik za­trzy­mał się przed jedną z cel i za­tknął ża­giew w że­la­znym uchwy­cie. Bez słowa od­wró­cił się i od­szedł kilka kro­ków.

Mi­go­czą­cy blask pło­mie­nia zmie­szał się z bla­dym świa­tłem pa­da­ją­cym przez wą­skie okien­ko, umiesz­czo­ne wy­so­ko pod stro­pem lochu. Sodur spo­glą­dał w mil­cze­niu przez kraty na sku­lo­ną w kącie po­stać. Sie­dzia­ła na gołej po­sadz­ce. Dłu­gie, splą­ta­ne w nie­ła­dzie włosy spły­wa­ły na ra­mio­na. Rę­ko­ma opla­ta­ła otu­lo­ne brud­ną ko­szu­lą ko­la­na.

Ko­bie­ta pod­nio­sła błę­kit­ne oczy, spo­glą­da­jąc na przy­by­sza z wy­raź­ną nie­chę­cią.

– Dla­cze­go mi to ro­bisz? Co ja ci złego zro­bi­łam? – spy­ta­ła lekko ochry­płym gło­sem.

Sodur nic nie mówił, tylko wciąż na nią pa­trzył. W końcu wes­tchnął cięż­ko i ode­zwał się:

– Jutro o tej porze wy­stą­pisz na are­nie. Na wi­dow­ni za­sią­dzie ksią­żę­ca para wraz z go­ść­mi oraz ga­wiedź z mia­sta. Wcze­śniej przyj­dą po cie­bie pa­ła­co­we słu­żą­ce, które za­bio­rą cię do łaźni, wy­ką­pią i ubio­rą. Nie mo­żesz wy­glą­dać jak…

– …łach­ma­nia­ra w oczach szla­chet­nych panów? – do­koń­czy­ła z iro­nią. – Dla­cze­go pra­gniesz mojej śmier­ci?

– Nie pra­gnę.

Męż­czy­zna bez­wied­nie po­dra­pał lewe przed­ra­mię.

– To dla­cze­go mnie na nią po­sy­łasz? – W jej gło­sie sły­szal­na sta­wa­ła się coraz ża­ło­śniej­sza nuta. Na So­du­rze, choć uchwy­cił to drże­nie tonu, nie zro­bi­ło ono żad­ne­go wra­że­nia. Głos miał spo­koj­ny, po­zba­wio­ny emo­cji.

– Nie mu­sisz umie­rać na tej are­nie, Mu­er­to.

– Nie je­stem Mu­er­tą. Już z tym skoń­czy­łam. Je­stem teraz inną osobą, na­ro­dzo­ną od nowa. Mam na imię Amena. – Dziew­czy­na za­mil­kła, jakby ocze­ku­jąc re­ak­cji. Po chwi­li ciszy znów się ode­zwa­ła:

– Kie­dyś ura­to­wa­łam ci życie i tak mi się od­wdzię­czasz?

Zmie­rzy­li się spoj­rze­nia­mi.

– Nie za­po­mnia­łem o tym i od­wdzię­czam ci się dobrą radą. Masz wybór, nie mu­sisz umie­rać.

– Nie da­jesz mi żad­ne­go wy­bo­ru – po­wie­dzia­ła po­nu­rym gło­sem.

– Ja wciąż pa­mię­tam, kim na­praw­dę je­steś i dla­te­go nie uwa­żam, że po­sy­łam cię na śmierć.

– To za­wsze jest spo­tka­nie ze śmier­cią. Jaki uło­ży­łeś plan prze­bie­gu tego ża­ło­sne­go wi­do­wi­ska?

– Nie mam żad­ne­go planu. Zresz­tą, or­ga­ni­za­cja igrzysk i tak nie do mnie na­le­ży. Wiem tylko, że wyj­dziesz na arenę. Resz­ta bę­dzie za­le­żeć od roz­wo­ju sy­tu­acji.

Na to nie od­po­wie­dzia­ła już nic, opu­ści­ła tylko głowę. Brud­ne pukle prze­sło­ni­ły twarz. Sodur od­wró­cił się i skie­ro­wał do wyj­ścia z lo­chów. I cho­ciaż twarz męż­czy­zny nie wy­ra­ża­ła ni­cze­go, czuł się, jakby wypił wy­jąt­ko­wo gorz­kie le­kar­stwo, które na do­da­tek wcale nie gwa­ran­tu­je uzdro­wie­nia.

 

Dwa­dzie­ścia dzie­więć dni wcze­śniej

 

Sodur je­chał le­śnym trak­tem oto­czo­ny nie­wiel­ką świtą i za­to­pio­ny w my­ślach nie zwra­cał uwagi na mi­ja­ne kra­jo­bra­zy. Misje po­sel­skie, jak ta, z któ­rej wła­śnie wra­cał, mę­czy­ły go bar­dzo. Był żoł­nie­rzem, nie po­li­ty­kiem czy dy­plo­ma­tą. Nie czuł się naj­le­piej w tej nie­wy­god­nej roli, z ko­niecz­no­ścią pak­to­wa­nia z draż­li­wy­mi pa­niąt­ka­mi. Jed­nak w nie­pew­nych cza­sach, na samym skra­ju wojny, nie­ty­kal­ność posła nie in­te­re­so­wa­ła rze­zi­miesz­ków, dla­te­go le­piej było, gdy po­dróż­nik po­tra­fił sam o sie­bie za­dbać. Mniej­sza, uzbro­jo­na grupa, bez po­wo­zu, była bar­dziej mo­bil­na i spraw­niej­sza niż duży or­szak. Z ta­kich wła­śnie po­wo­dów ksią­żę wy­słał z po­słan­nic­twem jed­ne­go ze swych naj­lep­szych ka­pi­ta­nów z kil­ko­ma ludź­mi w miej­sce dwor­skich urzęd­ni­ków.

Koń So­du­ra par­sk­nął ner­wo­wo. Jeź­dziec od­ru­cho­wo po­ło­żył dłoń na szyi wierz­chow­ca uspo­ka­ja­ją­cym ge­stem, nie prze­ry­wa­jąc roz­my­ślań.

Bez­po­tom­nie zmar­ły król po­zo­sta­wił po sobie nie tylko pusty tron, ale i chaos. Dalsi krew­ni ostat­nie­go mo­nar­chy, ale także nie­spo­krew­nie­ni z nim moż­no­wład­cy two­rzy­li frak­cje, wal­cząc o wpły­wy i ko­ro­nę. Efek­tem tego były je­dy­nie coraz więk­sze znisz­cze­nia i sze­rzą­ce się bez­pra­wie. Otwar­tej wojny jesz­cze nikt nie wsz­czął, ale już za­czę­ły się krwa­we pod­cho­dy. Z za­mie­sza­nia ko­rzy­sta­ły także po­spo­li­te bandy, coraz śmie­lej na­pa­da­jąc słabe i po­zba­wio­ne obro­ny wio­ski oraz po­dróż­nych. Moż­no­wład­cy nie za­przą­ta­li sobie gra­san­ta­mi głów, ich głów­nym celem było zdo­by­cie wła­dzy. Żaden z lor­dów i ksią­żąt nie był jed­nak dość sil­nym, aby w po­je­dyn­kę po­ko­nać kon­ku­ren­tów. Za­czę­li więc po­sy­łać po­słów do sie­bie na­wza­jem i do po­mniej­szej szlach­ty, aby prze­ko­nać in­nych do so­ju­szu. Na razie wy­star­czał pa­pier. Złoto i inne dobra po­pły­ną sze­ro­kim stru­mie­niem po zło­że­niu wszyst­kich pod­pi­sów. I to już nie bę­dzie za­da­nie So­du­ra. „Jesz­cze tylko trzy dni. Trzy dni i zdam re­la­cję księ­ciu i będę mógł od­po­cząć w ko­sza­rach”.

Ka­pi­ta­na z za­my­śle­nia wy­rwa­ło szarp­nię­cie spło­szo­ne­go konia. Któ­ryś z po­zo­sta­łych wierz­chow­ców za­rżał. Żoł­nie­rze, za­wie­rza­jąc in­tu­icji, się­gnę­li po mie­cze.

Z głębi lasu wy­pa­dła uzbro­jo­na zgra­ja, wy­glą­da­ją­ca jak zbie­ra­ni­na nie­do­bit­ków róż­nych armii z róż­nych epok. Ban­dy­ci, wrzesz­cząc nie­skład­nie i wy­ma­chu­jąc mniej lub bar­dziej spraw­nie mie­cza­mi i to­po­ra­mi, ru­szy­li do ataku.

Dzię­ki prze­wa­dze li­czeb­nej, mimo bra­ków w wy­szko­le­niu, wy­bi­li nie­licz­ną eskor­tę posła, jed­ne­go po dru­gim, tra­cąc le­d­wie cząst­kę z wła­snych sił. Gdy Sodur zo­stał już sam, ranny i bez na­dziei na prze­ży­cie, na trak­cie po­ja­wi­ło się kilka po­sta­ci. Pół­przy­tom­ny ka­pi­tan nie za­uwa­żył nawet kiedy i jak. Krew z roz­cię­te­go czoła za­le­wa­ła mu oczy i w pierw­szej chwi­li nie roz­po­znał, któż to przy­łą­czył się do walki. Od­niósł jed­nak wra­że­nie, że nowo przy­by­li wo­jow­ni­cy z za­dzi­wia­ją­cą ła­two­ścią roz­gro­mi­li wa­ta­hę.

Jeden z wojów wziął za­krwa­wio­ne­go So­du­ra za ko­lej­ne­go ban­dy­tę. Ka­pi­tan w ostat­niej chwi­li za­sło­nił się mie­czem. Za­dźwię­cza­ła stal, a siła ude­rze­nia po­wa­li­ła ran­ne­go na plecy. „To ko­niec” – prze­mknę­ło mu przez myśl. Czu­bek mie­cza za­trzy­mał się jed­nak tuż przed od­sło­nię­tym gar­dłem, za­blo­ko­wa­ny przez ko­stur z bia­łe­go drew­na.

Sodur z tru­dem, wierz­chem brud­nej dłoni, prze­tarł oczy z krwi i potu i spoj­rzał nieco przy­tom­niej na ota­cza­ją­ce go po­sta­ci. Były to ko­bie­ty, ubra­ne w mę­skie stro­je z do­brze wy­pra­wio­nej mięk­kiej skóry, nie­krę­pu­ją­ce ru­chów, bez żad­nych ele­men­tów zbroi. Bez wąt­pie­nia po­cho­dzi­ły z róż­nych krań­ców ziemi, z róż­nych ple­mion i rodów, jed­nak wszyst­kie miały tak samo he­ba­no­we oczy, w któ­rych nie dało się od­róż­nić źre­nic od tę­czó­wek. W nie­któ­rych jesz­cze po­bły­ski­wa­ły czer­wo­ne iskry. Każda z wo­jow­ni­czek miała na ku­bra­ku na­szy­tą, nie więk­szą od pię­ści, ki­ro­wą tar­czę her­bo­wą. Gdy ka­pi­tan le­piej się przyj­rzał, do­strzegł haft w o ton ciem­niej­szej czer­ni – czasz­kę nad skrzy­żo­wa­ny­mi dwie­ma ko­sa­mi.

Kom­pa­nia Cór Śmier­ci.

Do­pie­ro teraz prze­niósł spoj­rze­nie wzdłuż kija, opie­ra­ją­ce­go mu się na pier­si. Drugi ko­niec trzy­ma­ła stara ko­bie­ta, przy­gar­bio­na, oku­ta­na w szary płaszcz z kap­tu­rem, teraz lekko zsu­nię­tym na tył po­si­wia­łej głowy. Gdy dziew­czę­ta od­stą­pi­ły, cof­nę­ła kij i za­czę­ła prze­cha­dzać się mię­dzy po­le­gły­mi. Przy każ­dym z nich przy­sta­nę­ła, nad nie­któ­ry­mi się po­chy­li­ła, do­tknę­ła.

Wo­jow­nicz­ki czy­ści­ły oręż.

Sodur, po­zo­sta­wio­ny sam sobie i wi­dząc, że za­gro­że­nie naj­wy­raź­niej mi­nę­ło, wstał cięż­ko, obo­la­ły. Ka­wał­kiem czy­stej tka­ni­ny, wy­cią­gnię­tej z to­boł­ka, który był kie­dyś jego ba­ga­żem, wy­tarł twarz i prze­czy­ścił miecz.

Sta­ru­cha wró­ci­ła do niego. Gdy spoj­rzał jej w twarz, zo­ba­czył, że się zmie­ni­ła. To była wciąż ta sama osoba, ale znacz­nie młod­sza. Jesz­cze chwi­lę temu siwe ko­smy­ki były teraz buj­ny­mi, kru­czo­czar­ny­mi lo­ka­mi, oka­la­ją­cy­mi gład­kie li­co o fio­le­to­wych oczach. Miała wy­gląd ko­bie­ty w sile wieku, jędr­ne ciało nie było już mło­dzień­cze, ale też nie no­si­ło śla­dów zmę­cze­nia cięż­ką pracą i wie­kiem. Gdy się ode­zwa­ła, wą­skie usta roz­chy­li­ły się lekko, uka­zu­jąc śnież­no­bia­łe zęby.

– Pokaż mi lewe przed­ra­mię – roz­ka­za­ła.

Nie śmiał jej od­mó­wić, więc w mil­cze­niu, po­słusz­nie pod­wi­nął rękaw. Unio­sła białą laskę i przy­tknę­ła jeden z koń­ców do skóry. Na przed­ra­mie­niu za­czął po­ja­wiać się czar­ny ry­su­nek. Skóra męż­czy­zny za­pie­kła tak mocno, że aż syk­nął z bólu. Nie cof­nął jed­nak ręki. Gdy ko­bie­ta skoń­czy­ła, na ciele So­du­ra po­ja­wi­ła się ma­leń­ka czasz­ka. Ból ustą­pił miej­sca nie­przy­jem­ne­mu swę­dze­niu. Ko­niec ko­stu­ra opadł po­now­nie na zie­mię, a ka­pi­tan spoj­rzał we fio­le­to­we oczy.

– Pani…

Nie po­zwo­li­ła mu skoń­czyć.

– Nie myśl sobie, że mam takie dobre serce i z tejże do­bro­ci po­zwo­li­łam ci żyć. Je­steś mi po­trzeb­ny. A ten znak bę­dzie gwa­ran­cją wy­ko­na­nia zle­co­ne­go prze­ze mnie za­da­nia.

Po­now­nie spoj­rzał na za­gad­ko­wy ta­tu­aż.

– Jak już za­pew­ne za­uwa­ży­łeś, je­stem Śmier­cią, a to kom­pa­nia moich Cór. Jed­nej mi jed­nak bra­ku­je. Wiem, że obec­nie miesz­ka w twoim mie­ście. Ja nie mogę się po nią udać, nie wy­słu­cha też żad­nej z sióstr. Po­ten­cjal­na sprzecz­ka mię­dzy nimi może się skoń­czyć tra­gicz­nie dla ca­łe­go mia­sta. Bo wszyst­kie moje córy są jed­na­ko­wo dobre i żadna nie po­ko­na innej. Z pew­nych wzglę­dów tylko śmier­tel­nik jest w sta­nie na­kło­nić ją do po­wro­tu. Kom­pa­nia musi być kom­plet­na przed upły­wem mie­sią­ca. Nie może być ani jed­nej mniej, ani jed­nej wię­cej, więc ona musi wró­cić. I twoim za­da­niem bę­dzie ją do tego prze­ko­nać.

– Jak?

– To już twoja spra­wa.

– Jak ją roz­po­znam? Gdzie znaj­dę?

– Gdzie ją znaj­dziesz? – po­wtó­rzy­ła py­ta­nie. Od­po­wie­dzi jed­nak nie udzie­li­ła. – Bę­dziesz mu­siał po­szu­kać. Roz­po­znasz moją Córę. Je­stem pewna, bo już ją raz spo­tka­łeś.

Śmierć mu­snę­ła ko­niusz­ka­mi pal­ców skroń So­du­ra. Do zmę­czo­ne­go mózgu na­pły­nę­ło za­mglo­ne wspo­mnie­nie sprzed wielu lat.

 

Pa­mię­tał do­sko­na­le, gdy jako nie­speł­na sied­mio­let­ni brzdąc wraz z brać­mi i in­ny­mi szlach­ciąt­ka­mi od­gry­wał nad brze­giem rzeki Wiel­ką Bitwę o Czer­wo­ną Twier­dzę. Po­nie­waż w ory­gi­nal­nej ba­ta­lii udział brały nie­prze­li­czo­ne rze­sze wo­jow­ni­ków, zwia­dow­ców, szpie­gów, ofi­ce­rów, a chłop­ców było rap­tem je­de­na­stu, każdy od­gry­wał kilka ról. Mały Sodur raz był ry­ce­rzem, by za mo­ment za­mie­nić się w kwa­ter­mi­strza.

W tam­tej chwi­li był zwia­dow­cą. Wdra­pał się na ro­sną­cą na skra­ju urwi­ska wierz­bę i, ba­lan­su­jąc na po­chy­la­ją­cych się nad nur­tem rzeki ga­łę­ziach, wy­pa­try­wał pły­ną­cych w dół rzeki jed­no­stek wroga. Zie­lo­na ko­ta­ra ob­ro­śnię­tych gę­stym li­sto­wiem witek, którą uznał za dobre schro­nie­nie, jed­nak oka­za­ła się też prze­szko­dą dla niego.

Usi­łu­jąc wyj­rzeć poza cien­kie ga­łąz­ki, zro­bił o jeden krok za dużo. W ostat­niej chwi­li zła­pał kilka witek i za­wisł nad gła­za­mi, po po­wierzch­ni któ­rych prze­le­wa­ły się zwały burej wody. Dzie­cię­ce ręce nie były w sta­nie długo utrzy­mać cię­ża­ru ciała na śli­skich li­ściach. Z prze­ra­że­niem patrzył w zbli­ża­ją­cą się po­wo­li, acz nie­uchron­nie, wzbu­rzo­ną po­wierzch­nię. Bał się moc­niej ode­tchnąć, nie śmiał wydać z sie­bie żad­ne­go głosu. Nawet nie za­uwa­żył, gdy flo­tyl­la wy­dłu­ba­nych z ka­wał­ków drew­na łódek prze­pły­nę­ła tuż obok wi­szą­cych coraz niżej stóp. Po raz pierw­szy w dłu­giej hi­sto­rii zabaw w Wiel­ką Bitwę, Czer­wo­na Twier­dza miała paść tak szyb­ko i łatwo.

Wy­da­wa­ło mu się, że to już ko­niec, że dłu­żej nie wy­trzy­ma. A jed­nak, z bo­le­snym ude­rze­niem o żebra, oto­czył go ol­brzy­mi, że­la­zny hak. Omdla­łe ra­mio­na opa­dły, reszt­ką sił prze­wie­sił się na prę­cie, który za­ko­ły­sał gwał­tow­nie. Chło­piec bał się ru­szyć, spoj­rzeć za sie­bie. Na chwi­lę wręcz nawet za­ci­snął mocno po­wie­ki. Otwo­rzył je, gdy ko­ły­sa­nie usta­ło, a za­czę­ło prze­miesz­cza­nie ponad brze­giem rzeki. Wy­baw­cę miał cały czas za ple­ca­mi i wciąż nie wie­dział, kto go ura­to­wał. Do­pie­ro, gdy sta­nął na ziemi, pu­ścił hak i od­wró­cił się.

Kilka kro­ków od So­du­ra, trzy­ma­jąc ko­niec sta­lo­we­go drąga, stała młoda ko­bie­ta. Wy­cho­wa­ne­mu na ksią­żę­cym dwo­rze chłop­cu wy­da­ła się eks­cen­trycz­na. W mil­cze­niu przy­glą­dał się, z dzie­cię­cą cie­ka­wo­ścią i nie­skrę­po­wa­niem, ubra­nej na czar­no, w męski stój wo­jow­ni­ka, dziew­czy­nie. Żółte, przy­po­mi­na­ją­ce barwą kwia­ty sło­necz­ni­ków, włosy za­ple­cio­ne w war­kocz, były je­dy­nym ko­lo­ro­wym ak­cen­tem. Z bla­dej, jak u szlach­cian­ki, twa­rzy spo­glą­da­ły na chłop­ca nie­spo­ty­ka­ne czar­ne oczy. Gdy w nie spoj­rzał, prze­stra­szył się jesz­cze bar­dziej, niż gdy wi­siał nad nur­tem. Stał jak spa­ra­li­żo­wa­ny i nawet nie po­czuł cie­pła cie­czy, spły­wa­ją­cej po we­wnętrz­nej stro­nie skó­rza­nych spodni.

Jakby dzi­wacz­ność ko­bie­ty nie wy­star­czy­ła, długi hak za­mie­nił się w jej dło­niach w miecz, po­ły­sku­jąc w trak­cie trans­for­ma­cji fio­le­to­wą po­świa­tą.

– To nie był twój czas. Jesz­cze nie. Wra­caj do domu – po­wie­dzia­ła ni­skim, nie­mal mę­skim gło­sem, od­wra­ca­jąc się od niego i wsia­da­jąc na ka­re­go konia, któ­re­go wcze­śniej nie za­uwa­żył.

I cho­ciaż wiele wy­da­rzeń i ludzi z dzie­ciń­stwa za­tarł czas, to tej twa­rzy miał nigdy nie za­po­mnieć.

 

Sodur otrzą­snął się i spoj­rzał po­now­nie przy­tom­nym wzro­kiem na Śmierć.

– Jak dawno opu­ści­ła kom­pa­nię?

– A jak dawno temu skoń­czy­ła się ostat­nia wiel­ka wojna?

Za­sta­no­wił się chwi­lę, li­cząc upływ czasu w my­ślach i błą­dząc za­du­ma­nym spoj­rze­niem po czub­kach butów. Nie­speł­na rok minął od śmier­ci króla. Przez całe jego rządy trwał pokój, ale gdy obej­mo­wał tron… Tak, swe pa­no­wa­nie za­czął od za­pro­wa­dze­nia po­rząd­ku po wiel­kiej woj­nie, dzię­ki któ­rej zresz­tą zdo­był ko­ro­nę. Czyli minęło ja­kieś dwa­dzie­ścia parę lat od ostat­niej wojny. Ponad trzy­dzie­ści od spo­tka­nia. Pod­niósł głowę i spoj­rzał w twarz Śmier­ci.

– Mi­nę­ło sporo lat. Ja byłem wtedy le­d­wie nie­do­rost­kiem, a ona młodą dziew­czy­ną. Teraz bę­dzie już… doj­rza­łą ko­bie­tą. Nie je­stem pe­wien, czy ją po­znam.

Na to od­po­wie­dzia­ła mu jedna z wo­jow­ni­czek, która już od chwi­li przy­słu­chi­wa­ła się roz­mo­wie:

– My się nie sta­rze­je­my ani nie umie­ra­my.

Sodur od­niósł wra­że­nie, że Śmierć chcia­ła coś dodać. Spo­strzegł drgnię­cie wą­skich ust i dziw­ne spoj­rze­nie. In­tu­icja jed­nak pod­po­wia­da­ła mu, by nie pró­bo­wał do­py­ty­wać.

– Z tego, co wiem, Kom­pa­nia zbie­ra się, gdy… – urwał w pół zda­nia, jakby bał się wy­po­wie­dzieć te słowa na głos.

– …na świat przy­cho­dzi wy­jąt­ko­wa wo­jen­na po­żo­ga – do­po­wie­dzia­ła za niego jedna z Cór. – Tak, wo­jow­ni­ku, nad­cho­dzą cięż­kie dla ludzi czasy.

Kiw­nął głową ze zro­zu­mie­niem. Pewne sche­ma­ty w ludz­kiej hi­sto­rii zda­wa­ły się być nie­zmien­ne. Od lo­kal­nych pod­jaz­dów do wojny do­mo­wej był już tylko krok. Do tego, jak do­no­si­li zwia­dow­cy, ościen­ne pań­stwa z uwagą śle­dzi­ły roz­wój wy­pad­ków, jed­no­cze­śnie mo­bi­li­zu­jąc wła­sne siły.

– A to? – Sodur wska­zał na znak.

– Czasz­ka bę­dzie ro­snąć każ­de­go dnia i wy­peł­niać się tru­ci­zną. Jeśli przed upły­wem trzy­dzie­stu dni znaj­dziesz i przy­wró­cisz mi moją Córę, czasz­ka znik­nie, a wraz z nią tru­ci­zna. Bę­dziesz bez­piecz­ny i do­ko­nasz ży­wo­ta w prze­zna­czo­nym ci cza­sie, nie wcze­śniej. Jeśli jed­nak bę­dziesz się ocią­gał, zbyt długo za­sta­na­wiał lub z in­ne­go po­wo­du nie zdo­łasz wy­peł­nić za­da­nia, trzy­dzie­ste­go pierw­sze­go dnia, w jego pierw­szej go­dzi­nie, czasz­ka uwol­ni zgro­ma­dzo­ną tru­ci­znę.

Nie mu­sia­ła nic wię­cej do­da­wać. Serce So­du­ra zmro­zi­ła groza. „Nie­zła za­chę­ta” – po­my­ślał. I jeśli mu życie miłe, to bę­dzie mu­siał zro­bić na­praw­dę wszyst­ko, by prze­ko­nać wo­jow­nicz­kę do po­wro­tu do kom­pa­nii.

Sodur jedną rze­czą w dro­dze do domu nie mu­siał się mar­twić – że ktoś go znów spró­bu­je na­paść. Dwie Córy eskor­to­wa­ły go, by mieć pew­ność, że do­trze spo­koj­nie i w ca­ło­ści do mia­sta. Wo­jow­nicz­ki na zmia­nę wy­szu­ki­wa­ły bocz­ne, nie­uczęsz­cza­ne ścież­ki. Po­lo­wa­ły i tylko raz mu­sia­ły dobyć mie­czy prze­ciw­ko kilku gra­san­tom. Zanim Sodur zo­rien­to­wał się, że zo­sta­li na­pad­nię­ci, one już skoń­czy­ły.

Dru­gie­go dnia, na wie­czor­nym po­pa­sie, gdy już skoń­czy­li opo­rzą­dzać konie i przy­go­to­wy­wać obo­zo­wi­sko, za­sie­dli po dwóch stro­nach nie­wiel­kie­go ogni­ska. Po­cząt­ko­wo ka­pi­tan spo­glą­dał ponad ogniem na ciem­ne syl­wet­ki wo­jow­ni­czek. Gdy prze­łknął ostat­ni kęs, za­czął mówić:

– Kom­pa­nia Cór od nie­pa­mięt­nych cza­sów to­wa­rzy­szy Śmier­ci. Skąd się jed­nak wzię­ły­ście?

Od­po­wie­dzia­ła mu cisza i bez­na­mięt­ne spoj­rze­nia dwóch par ciem­nych oczu, w któ­rych od­bi­ja­ły się pło­mie­nie. Nie­zra­żo­ny kon­ty­nu­ował:

– Krążą o was le­gen­dy i plot­ki. Różne. Jed­nak pewne ele­men­ty po­wta­rza­ją się w nich nie­ustan­nie. Córą zo­sta­wa­ła dziew­czy­na na gra­ni­cy śmier­ci, któ­rej Matka ofia­ro­wa­ła życie wiecz­ne u jej boku w za­mian za służ­bę. Jak do­ko­ny­wa­ła wy­bo­ru, że ta nie­wia­sta tak, a inna nie? Czy to praw­da, że nie pa­mię­ta­cie życia sprzed Kom­pa­nii?

I tym razem żadna z jego to­wa­rzy­szek nie od­po­wie­dzia­ła.

– Nie chcę znać wa­szych ta­jem­nic. Pró­bu­ję tylko dojść, dla­cze­go Mu­er­ta was opu­ści­ła, dla­cze­go jest inna. W ja­kich oko­licz­no­ściach ode­szła? Może ta wie­dza przy­da mi się w po­szu­ki­wa­niach. W prze­ko­na­niu wa­szej sio­stry.

Gdy i tym razem nie do­cze­kał się od­po­wie­dzi, wes­tchnął i dodał, bez więk­szej na­dziei:

– Pytam nie tylko we wła­snym in­te­re­sie – mu­snął lewe przed­ra­mię – ale i wa­szym. Prze­cież chce­cie, żeby Mu­er­ta do was wró­ci­ła, praw­da? Wasza Matka tego chce…

Wo­jow­nicz­ki spoj­rza­ły na sie­bie. Jedna z nich po­wie­dzia­ła:

– Mu­er­ta była na gra­ni­cy, ale jesz­cze jej nie prze­kro­czy­ła, gdy zo­sta­ła Córą. Przez to po­zo­sta­ła w niej iskra czło­wie­czeń­stwa. Wię­cej nie mu­sisz wie­dzieć.

Sodur rze­czy­wi­ście już nic wię­cej od dziew­cząt nie wy­cią­gnął. Za­wi­nął się więc w derkę i za­to­pił w do­my­słach, ocze­ku­jąc na na­dej­ście snu.

Z Có­ra­mi roz­stał się dwa dni póź­niej tuż pod miej­ski­mi mu­ra­mi. Na po­że­gna­nie jedna z nich po­da­ła mu po­dłuż­ny przed­miot, owi­nię­ty w czar­ną płach­tę. Sodur uchy­lił rąbek tka­ni­ny. W jej fał­dach krył się pro­sty, lekki miecz, na oko zwy­czaj­ny. Je­dy­ną ozdo­bę sta­no­wi­ły dwa błysz­czą­ce czer­nią onyk­sy osa­dzo­ne po obu stro­nach gło­wi­cy. Męż­czy­zna wie­dział do­sko­na­le, że wła­da­na przez Córę ta nie­po­zor­nie wy­glą­da­ją­ca broń może znacz­nie wię­cej niż naj­lep­szy ksią­żę­cy oręż w rę­kach wy­traw­ne­go żoł­nie­rza.

– Na­le­ży do Mu­er­ty. Zo­stał stwo­rzo­ny spe­cjal­nie dla niej, więc le­piej, żeby nie ku­si­ło cię, by go użyć. Myślę jed­nak, że może ci pomóc.

 

***

 

Na­tych­miast po po­wro­cie i zda­niu re­la­cji księ­ciu z po­sel­skiej misji Sodur roz­po­czął po­szu­ki­wa­nia za­gi­nio­nej. Pakt ze Śmier­cią był se­kre­tem, któ­re­go nie za­mie­rzał ni­ko­mu zdra­dzać, nawet przez przy­pa­dek. Nie mógł też po­zwo­lić, by jawny po­ścig i py­ta­nia zwró­ci­ły uwagę Córy i wy­pło­szy­ły ją z mia­sta. Sodur nie miał rów­nież ocho­ty wzbu­dzać zbęd­nej cie­ka­wo­ści, wę­dru­jąc w ofi­cer­skim mun­du­rze lub stro­ju szlach­ci­ca po naj­od­le­glej­szych za­ka­mar­kach mia­sta. Dla­te­go po­sta­no­wił dzia­łać in­co­gni­to. W dro­dze za­pu­ścił brodę, któ­rej nie zgo­lił po po­wro­cie, na grzbiet za­rzu­cił lnia­ną ko­szu­lę, skó­rza­ne buty z wy­so­ką cho­lew­ką za­mie­nił na wy­ple­cio­ne z łyka łap­cie, okrył się ob­szar­pa­nym płasz­czem z kap­tu­rem, w cie­niu któ­re­go ukrył twarz, i ru­szył w la­bi­rynt ulic i uli­czek. Za­glą­dał do każ­de­go warsz­ta­tu i pra­cow­ni, do któ­rych tylko udało mu się wśli­znąć, lub choć­by tylko rzu­cić okiem.

Krą­żył tak po mie­ście przez wiele dni, za­ra­bia­jąc kuk­sań­ce i si­nia­ki, nie­raz lą­do­wał na ka­mien­nym bruku, wy­ko­py­wa­ny z ciem­nych wnętrz. Z coraz więk­szym nie­po­ko­jem zer­kał na ro­sną­cą czasz­kę na przed­ra­mie­niu. Z na­ra­sta­ją­cą obawą od­li­czał dni.

Tego dnia Sodur po raz ko­lej­ny wy­lą­do­wał na ulicy. Przy upad­ku zdarł sobie skórę z dłoni, którą pró­bo­wał się po­de­przeć. Zmełł w ustach prze­kleń­stwo i wstał. Za­sta­na­wiał się, w którą stronę iść, gdy tuż przed sobą zobaczył dwukołowy wózek, wy­ła­do­wa­ny po brze­gi gli­nia­ny­mi na­czy­nia­mi, ma­lo­wa­ny­mi w wie­lo­barw­ne wzory. Cią­gnę­ła go fi­li­gra­no­wa, młoda ko­bie­ta o ja­snych wło­sach sple­cio­nych w war­kocz, który wy­sta­wał spod chu­s­ty osła­nia­ją­cej głowę. Kółko wpa­dło w szcze­li­nę i wóz nie­bez­piecz­nie za­chy­bo­tał, po czym sta­nął. Nie­wia­sta po­pra­wi­ła uchwyt i po­cią­gnę­ła, ale wózek ani drgnął.

– Po­mo­gę – mruk­nął Sodur, spo­glą­da­jąc spod kap­tu­ra na drob­ną twarz. – Le­piej przy­pil­nuj garn­ków, żeby nie po­spa­da­ły.

Dziew­czy­na bez słowa kiw­nę­ła głową. Cof­nę­ła się dwa kroki go­to­wa łapać spa­da­ją­ce na­czy­nia. Męż­czy­zna szarp­nął mocno i koło wy­sko­czy­ło ze szcze­li­ny, na­czy­nia za­dzwo­ni­ły, a jeden z dzba­nów prze­to­czył się na skraj i gdy wózek za­ko­ły­sał się na ko­lej­nej nie­rów­no­ści, prze­le­ciał przez kra­wędź. Czuj­na han­dlar­ka szyb­kim ru­chem zła­pa­ła ucie­ki­nie­ra w po­ło­wie drogi do ziemi. Jej re­fleks nie uszedł uwa­dze So­du­ra.

Twarz ko­bie­ty wy­glą­da­ła zna­jo­mo i dzie­cię­ce wspo­mnie­nia za­czę­ły po­now­nie wy­do­by­wać się z głę­bin pa­mię­ci. Wy­glą­da­ła pra­wie do­kład­nie tak samo, jak ją za­pa­mię­tał, może je­dy­nie nieco sta­rzej. Tylko jedno się nie zga­dza­ło – oczy. Córy mają oczy czar­ne jak bez­gwiezd­na noc, a tę­czów­ki dziew­czy­ny lśni­ły czy­stym błę­ki­tem ja­sne­go nieba.

W mil­cze­niu, ob­ser­wu­jąc się na­wza­jem ukrad­kiem, do­cią­gnę­li wspól­nie wózek na plac tar­go­wy, gdzie han­dlar­ka wska­za­ła swoje stałe miej­sce w spo­koj­nym za­kąt­ku.

– Jeśli chcesz za­pła­tę za pomoc, mu­sisz po­cze­kać aż coś sprze­dam. Mo­żesz wró­cić za jakiś czas.

– Wolę za­cze­kać – mruk­nął i przy­siadł w cie­niu, kilka kro­ków od sto­iska. Ko­bie­ta wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i od­wró­ci­ła się w stro­nę pierw­szej klient­ki.

Sodur, ob­ser­wu­jąc tar­go­wi­sko i krę­cą­cych się po nim ludzi, za­sta­na­wiał się, czy Mu­er­ta by­ła­by w sta­nie go roz­po­znać. Mi­nę­ło wiele lat, z dzie­cia­ka wy­rósł na męż­czy­znę. „Nie, to chyba nie­moż­li­we” – mówił sobie w my­ślach. – „Ona się uśmie­cha, roz­ma­wia­jąc z klien­ta­mi, jest pełna praw­dzi­we­go życia i cie­pła, tak ob­cych Córom. Jeśli to na­praw­dę jest Mu­er­ta, to wy­glą­da na to, że opusz­cza­jąc kom­pa­nię, po­zo­sta­wi­ła za sobą nie tylko miecz”.

Po kilku go­dzi­nach na wózku nic nie zo­sta­ło. Widać było, że wie­lo­barw­ne dzba­ny i misy mają wzię­cie. Han­dlar­ka chcia­ła roz­li­czyć się z So­du­rem, ale ten chwy­cił szyb­ko dy­szel i skie­ro­wał się w ulicz­kę, z któ­rej przy­szli wcze­śniej. Po krót­kim wa­ha­niu ru­szy­ła za nim, cho­wa­jąc mie­szek pełen monet głę­biej pod ubra­nie.

Gdy do­szli do miej­sca spo­tka­nia, za­trzy­mał się, nie wie­dząc, dokąd dalej. Wtedy ko­bie­ta wy­prze­dzi­ła go i ru­szy­ła przo­dem. Do­tar­li do jej warsz­ta­tu i zo­sta­wi­li wózek na ze­wnątrz. Izba pełna była gliny i jej za­pa­chu, zmie­sza­ne­go z aro­ma­ta­mi na­tu­ral­nych barw­ni­ków, za­le­ga­ją­cych w sło­ikach i dzba­nach na pro­stych drew­nia­nych pół­kach.

Męż­czy­zna zsu­nął z głowy kap­tur i ro­zej­rzał się z za­cie­ka­wie­niem.

– Tak mi się wy­da­wa­ło, że cię znam – po­wie­dzia­ła go­spo­dy­ni, roz­pa­la­jąc ogień i sta­wia­jąc na kuch­ni że­la­zny czaj­nik na­peł­nio­ny wodą. Się­gnę­ła do sa­kiew­ki i wy­ję­ła kilka monet. Wy­cią­gnę­ła do męż­czy­zny rękę. – Tak teraz za­ra­biasz na życie?

Zdzi­wio­ny zi­gno­ro­wał za­pła­tę. A jed­nak go pa­mię­ta­ła. Na to, że jakoś zi­den­ty­fi­ku­je za­gu­bio­ną Córę, był przy­go­to­wa­ny. Nie li­czył jed­nak, że sam zo­sta­nie roz­po­zna­ny tak szyb­ko. Sły­szał ton w gło­sie, wi­dział spoj­rze­nie – był pe­wien, że nie po­my­li­ła go z nikim innym. Po krót­kiej chwi­li za­wa­ha­nia po­wie­dział:

– Nie za­le­ży mi na tych pie­nią­dzach. Po pro­stu chcia­łem z tobą po­roz­ma­wiać spo­koj­nie, bez świad­ków.

– Za każdą pracę i przy­słu­gę na­le­ży się za­pła­ta.

– Skoro tak, to jest coś, co mo­żesz dla mnie zro­bić. Wróć do Kom­pa­nii.

Przez mo­ment mil­cza­ła, wpa­tru­jąc się w go­ścia z uwagą, bez oka­zy­wa­nia emo­cji. W końcu przy­gry­zła dolną wargę, od­wró­ci­ła wzrok i burk­nę­ła:

– Za dużo ode mnie wy­ma­gasz. Dla­cze­go mia­ła­bym się zgo­dzić na coś ta­kie­go? Jeśli nie chcesz pie­nię­dzy, to może mo­gła­bym zro­bić ozdob­ny dzban, misę, kom­plet kub­ków ude­ko­ro­wa­nych, jak tylko ze­chcesz. Ale wró­cić do kom­pa­nii? Nie.

– Jakiś czas temu spo­tka­łem twoją Matkę. – Słowo śmierć jakoś nie chcia­ło mu przejść przez gar­dło. – Po­pro­si­ła mnie, bym prze­ko­nał cię do po­wro­tu. Po­trze­bu­je cię, twoje sio­stry cię po­trze­bu­ją. Li­czeb­ność kom­pa­nii…

– …za­wsze musi być stała – prze­rwa­ła mu w pół zda­nia. – Prze­cież jest. Ja wciąż ist­nie­ję.

– Matka gro­ma­dzi Córy i po­trze­bu­je też cie­bie. – Po­mi­nął mil­cze­niem jej ostat­nią uwagę.

– Ona nie jest moją matką. Nie dała mi życia. Je­dy­ne, co mi dała, to tylko śmierć i znisz­cze­nie. Spójrz na mnie, czy przy­po­mi­nam ci córę śmier­ci?

Spoj­rzał po­now­nie na drob­ną blon­dyn­kę o nie­bie­skich jak niebo oczach, de­li­kat­nych dło­niach z nie­do­my­ty­mi śla­da­mi farby. Po­dą­żył wzro­kiem za smu­kłym pal­cem, wska­zu­ją­cym na półki pełne przy­go­to­wa­nych dzba­nów i kub­ków o wy­myśl­nych kształ­tach, na warsz­tat z kołem i stół pełen ko­lo­ro­wych klek­sów, wśród któ­rych le­ża­ły pędz­le i pę­dzel­ki.

– Wi­dzisz? Ja two­rzę, nie nisz­czę. Nie je­stem już córą śmier­ci. Je­stem kimś zu­peł­nie innym. Za­czy­nam na­praw­dę żyć, sta­rzeć się. Teraz mam na imię Amena. Je­stem garn­car­ką-ar­tyst­ką. Moje gli­nia­nie dzie­ci mogą prze­trwać nawet stu­le­cia. Moje wcze­śniej­sze dzie­ła na­tych­miast zmie­nia­ły się w pył. Nie prze­ko­nasz mnie w żaden spo­sób. Nie wrócę. Nie znaj­dziesz żad­nych ar­gu­men­tów, które mo­gły­by mnie prze­ko­nać do zmia­ny zda­nia. Le­piej więc wyjdź.

Spoj­rzał na nią po raz ostat­ni i w my­ślach przy­znał jej rację. Żadne słowa nie zdo­ła­ją jej prze­ko­nać. W ten spo­sób ni­cze­go nie wskó­ra. Bez słowa za­rzu­cił kap­tur, od­wró­cił się i wy­szedł.

Wró­cił do warsz­ta­tu wie­czo­rem. Pod płasz­czem trzy­mał scho­wa­ny miecz, wciąż za­wi­nię­ty w tę samą tka­ni­nę. Słowa Córy, która mu go wrę­czy­ła, na­pa­wa­ły go na­dzie­ją, że na widok oręża jaźń Mu­er­ty prze­bu­dzi się z uśpie­nia. Sodur za­pu­kał, po czym za­marł w bez­ru­chu, na­słu­chu­jąc od­gło­sów z wnę­trza. Ni­cze­go jed­nak nie usły­szał. Warsz­tat zda­wał się opusz­czo­ny. Męż­czy­zna pchnął drzwi, które na­tych­miast ustą­pi­ły, i wszedł do środ­ka.

Po­miesz­cze­nie oświe­tla­ła jedna lamp­ka oliw­na, któ­rej pło­mień za­ko­ły­sał się gwał­tow­nie od wy­wo­ła­ne­go na­głym wtar­gnię­ciem po­wie­wu. Na drew­nia­nych ścia­nach za­tań­czy­ły cie­nie dzba­nów na pół­kach. Ko­bie­ty nie było. Jed­nak ani warsz­tat, ani część miesz­kal­na izby nie wy­glą­da­ły na po­rzu­co­ne.

– Co ty tu znów ro­bisz?

Na dźwięk tych słów Sodur od­wró­cił się i sta­nął twa­rzą w twarz z Ameną, która za­trzy­ma­ła się w progu, obej­mu­jąc ra­mio­na­mi wy­peł­nio­ny gliną ce­brzyk. Zanim zdą­żył otwo­rzyć usta, padło na­stęp­ne py­ta­nie:

– Nadal chcesz mnie prze­ko­ny­wać do po­wro­tu?

Amena omi­nę­ła nie­pro­szo­ne­go go­ścia, pod­cho­dząc do koła garn­car­skie­go. Na sto­li­ku obok po­sta­wi­ła wia­der­ko.

– Mu­er­to… – Nie do­koń­czył, gdyż prze­rwa­ło mu wark­nię­cie:

– Mó­wi­łam ci! Nie na­zy­waj mnie tak.

Uma­za­ne gliną dło­nie sto­ją­cej do niego tyłem ko­bie­ty za­ci­snę­ły się w pię­ści. Sodur wyjął spod płasz­cza pa­ku­nek i roz­wi­nął ma­te­riał.

– Mam coś dla cie­bie.

Amena od­wró­ci­ła się. Na ide­al­nie oszli­fo­wa­nej po­wierzch­ni onyk­su odbił się zło­ci­ście pło­mień lamp­ki. Brwi ko­bie­ty unio­sły się nie­znacz­nie, usta roz­chy­li­ły. Sodur mógł­by przy­siąc, że w sze­ro­ko otwar­tych, wpa­trzo­nych w miecz oczach za­lśni­ły iskier­ki po­żą­da­nia. Zro­bił krok do przo­du. Prawa ręka ko­bie­ty drgnę­ła. Palce roz­pro­sto­wa­ły się, ramię unio­sło. Po­wo­li, z wy­raź­nym opo­rem, wy­cią­gnę­ło się w kie­run­ku rę­ko­je­ści.

– Nie!!!

Dłoń Ameny za­miast na broni, wy­lą­do­wa­ła na pier­si So­du­ra. Ka­pi­tan nie spo­dzie­wał się ataku, więc po­pchnię­ty cof­nął się, by utrzy­mać rów­no­wa­gę.

Go­spo­dy­ni się­gnę­ła po mio­tłę, którą na­tych­miast za­czę­ła od­ga­niać in­tru­za. W błę­kit­nych oczach za­lśni­ły łzy. Sodur nie po­tra­fił od­gad­nąć, czy żalu, czy zło­ści.

– Nie dam się sku­sić! Precz! Wynoś się z mo­je­go domu i życia!

Męż­czy­zna wy­co­fy­wał się pod cio­sa­mi pęku ostrych witek. Gdy tylko zna­lazł się za pro­giem, Amena za­trza­snę­ła drzwi.

Sodur nie umiał prze­móc się, by wła­sno­ręcz­nie zro­bić coś wię­cej. Nie po­tra­fił wprost za­ata­ko­wać ko­bie­ty, zwłasz­cza tej. Wes­tchnął, za­wi­nął miecz i po­now­nie scho­wał pod płaszczem. Ta­tu­aż na lewym przed­ra­mie­niu przy­po­mniał o sobie ostrym pie­cze­niem.

Tuż przed świ­tem ko­lej­ne­go dnia Amenę obu­dził łomot. Zanim zdą­ży­ła do­brze oprzy­tom­nieć i się ubrać, drew­nia­ne drzwi, wy­rwa­ne z za­wia­sów, wy­lą­do­wa­ły we wnę­trzu po­miesz­cze­nia. Jedna z półek, po­trą­co­na, za­rwa­ła się i kilka sto­ją­cych na niej na­czyń z trza­skiem roz­bi­ło się na pod­ło­dze. Sko­ru­py za­chrzę­ści­ły pod bu­ta­mi żoł­nie­rzy.

– Co… – pró­bo­wa­ła za­py­tać, ale gwał­tow­ne szarp­nię­cie za ramię wy­rwa­ło z ko­bie­ty syk bólu za­miast słów.

– Idziesz z nami. – Żoł­dak szarp­nął za rękaw ko­szu­li, który się ode­rwał i od­sło­nił białe ramię.

– Dla­cze­go? Co zro­bi­łam? – Gdy nikt nie kwa­pił się, by udzie­lić jej od­po­wie­dzi, kon­ty­nu­owa­ła: – Dokąd mnie za­bie­ra­cie? Daj­cie mi się przy­naj­mniej ubrać! Cho­ciaż buty!

Żoł­nie­rze jed­nak nie zwra­ca­li na jej słowa żad­nej uwagi. Wy­cią­gnę­li Amenę bosą, w po­szar­pa­nej ko­szu­li, za próg warsz­ta­tu. Nie sta­wia­ła oporu. Wy­glą­da­ła na prze­stra­szo­ną. Jeden z wo­ja­ków pchnął ją mocno w stro­nę klat­ki, usta­wio­nej na wozie cze­ka­ją­cym po­środ­ku ulicz­ki. Dziew­czy­na prze­wró­ci­ła się na bruk, jed­no­cze­śnie ude­rza­jąc czo­łem w belkę fury. To mu­sia­ło boleć.

Sodur ob­ser­wo­wał wszyst­ko zza rogu, skry­ty w mroku cie­nia bu­dyn­ku i kap­tu­ra weł­nia­ne­go płasz­cza. „Moc­niej, niech bar­dziej za­bo­li, niech za­cznie się bun­to­wać. Niech się obu­dzi” – my­ślał. Z nie­po­ko­jem zer­k­nął na czar­ny ry­su­nek na przed­ra­mie­niu. Miał na­dzie­ję, że ten za­cznie bled­nąć i w końcu znik­nie. Nic ta­kie­go jed­nak się nie dzia­ło. Męż­czy­zna miał wra­że­nie, że czasz­ka wręcz po­więk­szy­ła się nie­znacz­nie, odkąd spo­glą­dał na nią ostat­ni raz. Za­my­ka­na w klat­ce dziew­czy­na za­szlo­cha­ła.

Gdy wóz od­je­chał, Sodur nie mógł po­wstrzy­mać się przed wej­ściem do opusz­czo­ne­go warsz­ta­tu. W pół­mro­ku spo­glą­dał na sko­ru­py. Pod­niósł z pod­ło­gi koc, pod któ­rym jesz­cze chwi­lę temu spała spo­koj­nie Amena. Rzu­ca­jąc go na ławę, spo­strzegł mię­dzy odłam­ka­mi oca­la­ły kubek. Schy­lił się po niego.

Ob­ra­cał w pal­cach ar­cy­dzie­ło sztu­ki garn­car­skiej. Niby pro­ste na­czy­nie, ale zdo­bią­cy je kwiat sło­necz­ni­ka, spra­wiał wra­że­nie, że trzy­ma mię­dzy pal­ca­mi praw­dzi­wą ro­śli­nę.

Sam nie wie­dział dla­cze­go za­brał na­czy­nie ze sobą.

 

***

 

Sie­dzia­ła w lochu już pięć dni. O wo­dzie i czer­stwym chle­bie. Inni więź­nio­wie otrzy­my­wa­li tre­ściw­sze po­sił­ki, ale on chciał ją zła­mać. Od­wie­dzał ją co­dzien­nie. Co­dzien­nie pro­wa­dzi­li ten sam ja­ło­wy dia­log.

– Dla­cze­go mi to ro­bisz? Co ja ci złego zro­bi­łam? – py­ta­ła za każ­dym razem.

– Za kilka dni wy­stą­pisz na are­nie.

– Dla­cze­go pra­gniesz mojej śmier­ci?

– Nie pra­gnę.

– To dla­cze­go mnie na nią po­sy­łasz?

– Nie mu­sisz umie­rać na tej are­nie, wiesz o tym prze­cież.

– Nie chcę tego robić, już z tym skoń­czy­łam. Je­stem teraz inną osobą, na­ro­dzo­ną od nowa. Kie­dyś, w prze­szłym życiu, ura­to­wa­łam twoje i tak mi się od­wdzię­czasz?

– Nie za­po­mnia­łem o tym i od­wdzię­czam ci się dobrą radą. Masz wybór, nie mu­sisz umie­rać. Ja wciąż pa­mię­tam, kim na­praw­dę je­steś i dla­te­go nie uwa­żam, że po­sy­łam cię na śmierć.

– Nie da­jesz mi żad­ne­go wy­bo­ru poza śmier­cią.

Była sil­niej­sza niż mu się z po­cząt­ku wy­da­wa­ło. A to ozna­cza­ło, że bę­dzie trze­ba po­su­nąć się dalej, może nawet do osta­tecz­no­ści. Do­brze, że ksią­żę dał się na­mó­wić szam­be­la­no­wi na igrzy­ska na cześć za­pro­szo­nych na ro­ko­wa­nia gości. Sodur po­sta­no­wił wy­ko­rzy­stać tę oka­zję i prze­ko­nał or­ga­ni­zu­ją­cych wi­do­wi­sko urzęd­ni­ków do wy­sta­wie­nia Ameny do walki. Krew bę­dzie mu­sia­ła ją w końcu obu­dzić, jej się nie oprze. Taką przy­naj­mniej miał na­dzie­ję i tej myśli roz­pacz­li­wie się trzy­mał.

Wie­dział, kim tak na­praw­dę jest Amena i że nie ma dla niej żad­ne­go za­gro­że­nia. Mimo to czuł się nie­swo­jo. Do tej pory wal­czył z wo­jow­ni­ka­mi, męż­czy­zna­mi. Tym razem nawet świa­do­mość jej praw­dzi­wej na­tu­ry wciąż była oszu­ki­wa­na kru­chym wi­ze­run­kiem za­pła­ka­nej, nie­spra­wie­dli­wie skrzyw­dzo­nej nie­wia­sty.

So­du­rem wciąż tar­gał nie­po­kój, a osta­tecz­ność i nie­uchron­ność kon­se­kwen­cji nie­zre­ali­zo­wa­ne­go za­da­nia tylko wzma­ga­ła strach. Miał na­dzie­ję, że Mu­er­ta nie jest uśpio­na na tyle mocno, by nie po­czuć zewu krwi, a oso­bo­wość Ameny nie jest aż tak silna, by za­głu­szy­ła in­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy.

 

Dzień przed igrzy­ska­mi

 

Nad­szedł dzień koń­co­wych przy­go­to­wań do igrzysk. Wiel­mo­że już zje­cha­li, na­jem­ni­cy i gla­dia­to­rzy z róż­nych krain szy­ko­wa­li ulu­bio­ną broń, mo­dląc się do swo­ich bogów o zwy­cię­stwo.

Sodur stał w oknie kom­na­ty, spo­glą­da­jąc z góry na krzą­ta­ni­nę pod mu­ra­mi. Mimo po­zor­ne­go spo­ko­ju ma­lu­ją­ce­go się na twa­rzy, serce biło mu szyb­ciej i moc­niej niż za­zwy­czaj. Czasz­ka na przed­ra­mie­niu była już tak duża i czar­na, że mu­siał nosić ciem­ne ko­szu­le z gru­bych tka­nin, by nie prze­świ­ty­wa­ła przez ma­te­riał. Do końca usta­lo­ne­go przez Śmierć ter­mi­nu zo­sta­ły dwa dni. Tylko jeden do igrzysk. Jeśli na­za­jutrz jego plan za­wie­dzie z ja­kiej­kol­wiek przy­czy­ny, nie bę­dzie miał czasu na żadne ko­lej­ne próby.

Dopił reszt­ki na­pa­ru. Od­wró­cił się ple­ca­mi do okna i po­wo­li ru­szył w stro­nę wyj­ścia, ostroż­nie sta­wia­jąc na stole kubek ozdo­bio­ny ma­lun­kiem sło­necz­ni­ka. Cze­ka­ła go ostat­nia wi­zy­ta w lochu. Ostat­nia roz­mo­wa. Ostat­nia szan­sa na za­ła­twie­nie spra­wy bez roz­le­wu krwi. Szan­sa bli­ska zeru, ale nie wy­ba­czył­by sobie, gdyby jesz­cze ten jeden raz nie spró­bo­wał.

 

Dzień igrzysk

 

Amena, ką­pa­na, cze­sa­na i ubie­ra­na przez dziew­ki słu­żeb­ne, ni­czym księż­nicz­ka, za­sta­na­wia­ła się, czemu za­wdzię­cza te wszyst­kie sta­ra­nia. Co Sodur opo­wie­dział księ­ciu? Co na­z­my­ślał na jej temat? A może po­wie­dział praw­dę? Na co liczą moż­no­wład­ca i jego go­ście? Czego ocze­ku­ją?

Gdy biała suk­nia ze zwiew­ne­go ma­te­ria­łu le­ża­ła już na jej wy­szo­ro­wa­nym ciele, a w roz­cze­sa­nych wło­sach zna­la­zło się kilka eg­zo­tycz­nych kwia­tów, dziew­czę­ta od­stą­pi­ły od Ameny i po­śpiesz­nie opu­ści­ły łaź­nię. Ich miej­sce za­ję­li uzbro­je­ni i mil­czą­cy straż­ni­cy. Ko­bie­ta znów po­czu­ła ogar­nia­ją­cą ją roz­pacz. Drob­nym cia­łem wstrzą­sa­ły dresz­cze.

Z pół­mro­ku ko­ry­ta­rza wy­szła po­wo­li na oświe­tlo­ną po­łu­dnio­wym słoń­cem, nie­wiel­ką arenę. Straż­ni­cy zo­sta­li za jej ple­ca­mi. Amena przy­sta­nę­ła i, mru­żąc oczy, ro­zej­rza­ła się. Try­bu­ny pełne były barw­nie ubra­nych ludzi, a w prze­stron­nej loży za­sie­dli ksią­żę­ca para i grupy ob­cych do­stoj­ni­ków w oto­cze­niu gro­mad­ki dwo­rzan.

Po­środ­ku, na ubi­tej ziemi, wal­czy­ło kilku wol­nych wo­jow­ni­ków – na­jem­ni­ków ma­rzą­cych o sła­wie. Parę kro­ków przed ko­bie­tą, wbity w grunt, tkwił miecz. Wy­po­le­ro­wa­ny onyks błysz­czał w pro­mie­niach słoń­ca.

Amena po­de­szła do mie­cza, spoj­rza­ła w kie­run­ku loży, przy któ­rej stał Sodur, i ła­mią­cym się gło­sem wy­krzy­cza­ła:

– Nie da­jesz mi wy­bo­ru!

Opa­dła na ko­la­na. Bez­li­to­sny, nie zna­ją­cy współ­czu­cia tłum, żądny krwi i walk, nie krył obu­rze­nia i z try­bu­ny roz­le­gły się gwiz­dy.

W po­wsta­łym har­mi­drze nikt nie usły­szał, gdy otwo­rzy­ły się za­pad­nie. Zwie­rzę­ta wy­szły po­wo­li, z uwagą ob­ser­wu­jąc plac. Szu­ka­ły naj­słab­szej ofia­ry, ła­twe­go łupu. Od razu uzna­ły, że sa­mot­na, biała po­stać bę­dzie ide­al­na. Trzy głod­ne lwice za­cho­dzi­ły ko­bie­tę z pra­wej i od przo­du. Z lewej ob­ser­wo­wał je grzy­wia­sty sa­miec.

Naj­młod­sza ko­ci­ca za­ata­ko­wa­ła pierw­sza i jako je­dy­na. Dwie po­zo­sta­łe za­wa­ha­ły się tuż przed sko­kiem, wę­sząc ner­wo­wo. Lwica już w trak­cie skoku jakby zmie­ni­ła zda­nie i za­ma­cha­ła nie­zdar­nie ła­pa­mi w po­wie­trzu. Wy­lą­do­wa­ła nie­zgrab­nie, przy­kry­wa­jąc tu­ło­wiem drob­ną po­stać. Z pi­skiem ty­po­wym dla kil­ku­dnio­we­go ko­cia­ka ze­rwa­ła się na­tych­miast i od­sko­czy­ła od dziew­czy­ny.

Koty, stra­ciw­szy pier­wot­ne za­in­te­re­so­wa­nie ko­bie­tą, od­wró­ci­ły się i ru­szy­ły w kie­run­ku wal­czą­cych.

– Wiedź­ma! – za­wy­ły licz­ne głosy z wi­dow­ni. Amena, nie wsta­jąc, omio­tła spoj­rze­niem tłum.

Jeden z wojów, umię­śnio­ny ol­brzym, jakby tylko na pokaz okry­ty za­le­d­wie kil­ko­ma ele­men­ta­mi zbroi, za­koń­czyw­szy roz­pra­wę z prze­ciw­ni­kiem, za­re­ago­wał na wrzask i obej­rzał się. To ura­to­wa­ło mu życie. W ostat­niej chwi­li wbił sztych w bok ata­ku­ją­ce­go kota. Le­d­wie ciało dra­pież­ni­ka znie­ru­cho­mia­ło, ol­brzym za­uwa­żył Amenę. Ru­szył w jej stro­nę, bo bitwa to bitwa. Nieważne czy w polu, czy na are­nie – wszyst­ko w za­się­gu wzro­ku to wróg. Cóż to jed­nak za szuka, zabić takie chu­cher­ko? Mógł­by zła­mać ją wpół go­ły­mi rę­ka­mi. Roz­pra­wić się z nią szyb­ko, czy de­lek­to­wać?

Ro­zej­rzał się uważ­nie do­oko­ła w po­szu­ki­wa­niu in­ne­go za­gro­że­nia. Po­zo­sta­li wo­jow­ni­cy, chwi­lo­wo po­rzu­ciw­szy po­je­dyn­ki mię­dzy sobą, za­ję­ci byli wspól­nym sta­wia­niem czoła wy­głod­nia­łym be­stiom.

Ol­brzym od­rzu­cił prze­szka­dza­ją­cą mu tar­czę. Po­chy­lił się nad dziew­czy­ną, jedną dło­nią chwy­ta­jąc ją za włosy, drugą wciąż trzy­ma­jąc miecz. „Ta ślicz­na głów­ka bę­dzie ide­al­ną ozdo­bą” – bły­ska­wicz­na myśl prze­mknę­ła przez za­mro­czo­ny sza­łem umysł na­jem­ni­ka. Amena za­ma­cha­ła roz­pacz­li­wie rę­ka­mi na boki. Aż palce mu­snę­ły trzon jej daw­ne­go oręża.

Nikt poza So­du­rem, wy­pa­tru­ją­cym nie­ty­po­wych za­cho­wań i zna­ków, nie za­uwa­żył fio­le­to­wej iskry. A ta po­ja­wi­ła się na jedno mgnie­nie oka na styku ciała i stali. Na scho­wa­nym pod rę­ka­wem przed­ra­mie­niu ka­pi­tan po­czuł ukłu­cie bólu.

Dziew­czy­na zdo­ła­ła po­chwy­cić rę­ko­jeść mie­cza. Oba ostrza za­to­czy­ły łuki w tym samym mo­men­cie. Amena, nie­zbyt płyn­nym ru­chem, ude­rzy­ła, blo­ku­jąc cię­cie wy­mie­rzo­ne w jej szyję. Sztych mie­cza ol­brzy­ma ze­śli­znął się, ude­rza­jąc ko­bie­tę bo­le­śnie w ramię.

Za­sko­czo­ny, nie­spo­dzie­wa­ją­cy się oporu wo­jow­nik pu­ścił dziew­czy­nę. Ta po­now­nie za­mach­nę­ła się, nie cze­ka­jąc, aż na­jem­nik się opa­mię­ta. Ostrze po­zo­sta­wi­ło krwa­wą szra­mę na na­giej czę­ści mę­skie­go torsu i nad­zwy­czaj mięk­ko za­głę­bi­ło się w ele­ment pan­ce­rza, przez który prze­szło z lek­kim tylko zgrzy­tem. Ol­brzym w końcu od­po­wie­dział ude­rze­niem. Amena uchy­li­ła się w ostat­niej chwi­li i tylko ko­smyk blond wło­sów opadł na pia­sek w to­wa­rzy­stwie kilku bla­dych, fio­le­to­wych iskier. Pro­stu­jąc się, dziew­czy­na znów cięła. Wraz z tym ude­rze­niem się­gnę­ła nad­garst­ka prze­ciw­ni­ka, lekko, jakby był po­zba­wio­ny kości.

Na arenę, wciąż za­ci­śnię­ta na trzo­nie mie­cza, opa­dła od­cię­ta dłoń. Amena, igno­ru­jąc ran­ne­go, chwy­ci­ła ją i rzu­ci­ła w kie­run­ku loży. Tłum za­marł w mil­cze­niu. Bez ruchu za­sty­gli po­zo­sta­li przy życiu wo­jow­ni­cy, za­in­try­go­wa­ni nagłą ciszą. Bro­czą­cy krwią ochłap upadł na ko­la­nach księż­nej, która ze­mdla­ła.

– Tym je­steś! Tym wszy­scy je­ste­śmy! Tylko ka­wał­ka­mi mięsa, które osta­tecz­nie skoń­czą w rzeź­ni! – wy­krzy­cza­ła, upusz­cza­jąc broń.

Przez zgro­ma­dzo­ne na try­bu­nach rze­sze prze­szedł szmer, który szyb­ko prze­ro­dził się w ryk. Wśród wiel­mo­żów za­pa­no­wa­ło za­mie­sza­nie. W końcu służ­kom udało się ocu­cić księż­ną i, wciąż sła­nia­ją­cą się na no­gach, wy­pro­wa­dzić z try­bun. Ksią­żę wście­kłym gło­sem wy­krzy­ki­wał roz­ka­zy dla gla­dia­to­rów i dla straż­ni­ków. Było mu obo­jęt­ne, czy pojmą spraw­czy­nię za­mie­sza­nia, czy za­bi­ją ją na miej­scu. W końcu po­dą­żył za żoną. Część szlach­ty i gości wzię­ła przy­kład z wład­cy, część zo­sta­ła, cie­ka­wa dal­sze­go wi­do­wi­ska.

Sodur wciąż stał nie­ru­cho­mo przy samej ba­rier­ce i z uwagą spo­glą­dał na dziew­czy­nę, tkwią­cą na za­krwa­wio­nym pia­sku areny. Ich oczy się spo­ty­ka­ły i do­strzegł, że jasny błę­kit tę­czó­wek zmęt­niał, przy­ciem­niał. W tym samym mo­men­cie po­czuł swę­dze­nie na lewym przed­ra­mie­niu. Pod­wi­nął lekko rękaw ko­szu­li i rzu­cił okiem na ta­tu­aż czasz­ki. Wy­da­ło mu się, że odro­bi­nę zbladł.

Nikt nie prze­jął się sie­dzą­cym na ziemi ran­nym wo­jow­ni­kiem. W kie­run­ku dziew­czy­ny ru­szył ciem­no­skó­ry atle­ta. Jego je­dy­ną zbro­ją była kol­cza ko­szu­la bez rę­ka­wów, a orę­żem wiel­ki, dwu­ręcz­ny miecz. Jed­nak siła atle­ty nie na wiele się zdała, bo za­da­ny z roz­ma­chem cios roz­mi­nął się z szyb­kim i zwin­nym celem. Amena naj­pierw tylko się uchy­la­ła, od­ska­ki­wa­ła. W końcu sama za­czę­ła za­da­wać ciosy. Roz­wia­ne włosy i biała suk­nia fa­lo­wa­ły i fur­ko­ta­ły przy każ­dym ob­ro­cie, nie spusz­cza­ła prze­ciw­ni­ka z oczu. Zda­wa­ło się, że strój jej nie prze­szka­dzał. Sodur mógł­by przy­siąc, że jej miecz sta­wał się odro­bi­nę dłuż­szy z każdą próbą do­się­gnię­cia prze­ciw­ni­ka. Stal ostrza raz po raz zgrzy­ta­ła o stal kol­czu­gi. Na nie­osło­nię­tych, błysz­czą­cych od potu i oliwy skraw­kach ciem­nej skóry coraz czę­ściej po­ja­wia­ły się krwa­we, acz nie­groź­ne rany.

So­du­ro­wi wy­da­wa­ło się z po­cząt­ku, że dziew­czy­na, którą w pierw­szej chwi­li po­nio­sła eu­fo­ria walki, usi­łu­je się teraz ha­mo­wać, że wcale nie chce za­da­wać tych cio­sów.

Jed­nak krew tłumu po­now­nie za­wrza­ła i po­wie­trze prze­szy­wa­ły okrzy­ki, zle­wa­ją­ce się w po­tęż­ny po­mruk. Trud­no było oce­nić komu ki­bi­cu­je ga­wiedź. Roz­e­mo­cjo­no­wa­ni wi­dzo­wie wsta­wa­li ze swo­ich sie­dzeń, wy­ma­chi­wa­li rę­ka­mi. Je­dy­nie Sodur tkwił wciąż w po­zor­nym spo­ko­ju. Tylko mro­wie­nie skóry i rzu­ca­ne od czasu do czasu spoj­rze­nie na wy­raź­nie bled­ną­cą czasz­kę mó­wi­ło mu to, czego nie mógł do­strzec. Że jasne oczy coraz bar­dziej ciem­nie­ją.

Wpraw­ne oko wo­jow­ni­ka nawet z wy­so­ko­ści loży wi­dzia­ło, jak ciało dziew­czy­ny po­ru­sza­ło się z każ­dym chwi­lą coraz swo­bod­niej. Jak miecz coraz le­piej i lżej leżał w drob­nej ręce. Jakby sił wraz z walką jej przy­by­wa­ło, za­miast uby­wać. Przez roz­dar­ty ma­te­riał sukni Sodur wi­dział gra­ją­ce pod białą skórą mię­śnie. Z każ­dym ru­chem Amena ro­bi­ła się dra­pież­niej­sza, walka spra­wia­ła jej coraz więk­szą ra­dość. Naj­wy­raź­niej ba­wi­ła się z prze­ciw­ni­kiem, jak kot z myszą.

W końcu padł ostat­ni cios. Zdo­bio­ny onyk­sem miecz prze­bił kol­czu­gę na wy­so­ko­ści serca. Wiel­kie ciało zwiot­cza­ło i atle­ta runął na zie­mię. Dziew­czy­na od­wró­ci­ła się w stro­nę try­bu­ny i spoj­rza­ła w górę. Gdy ode­zwa­ła się, ton głosu był wy­raź­nie niż­szy niż przed walką. Mimo że nie krzy­cza­ła, dźwięk słów prze­bi­jał się wy­raź­nie przez wrza­ski tłumu.

– Czy tego wła­śnie chcia­łeś? Na to li­czy­łeś? Chcesz być na­stęp­ny?

Nie od­po­wie­dział jej, tylko za­to­pił spoj­rze­nie w ciem­nych oczach. Źre­ni­ce dziew­czy­ny sto­pi­ły się w jedną ca­łość z czar­ny­mi jak smoła tę­czów­ka­mi. Chciał­by po­wie­dzieć wię­cej o spo­tka­niu z jej matką i praw­dę o czasz­ce. Ale nie po­tra­fił.

Po­zo­sta­li trzej gla­dia­to­rzy ru­szy­li do ataku jed­no­cze­śnie. Amena bez wy­sił­ku od­bi­ła trój­ząb i uchy­li­ła się od ciosu to­po­rem. Jed­nak lekko za­krzy­wio­ny kord trze­cie­go wo­jow­ni­ka mu­snął jej bok. Roz­ciął lekki ma­te­riał i za­dra­pał skórę. Na bieli sukni wy­kwi­tła czer­wo­na plama krwi. Dziew­czy­na od­sko­czy­ła. Po­tknę­ła się na wy­cią­gnię­tym drzew­cu trój­zę­bu. Nie zdo­ła­ła utrzy­mać rów­no­wa­gi, ale po kon­tro­lo­wa­nym prze­tur­la­niu o kilka kro­ków, pod­nio­sła się.

Gla­dia­to­rzy ostroż­nie za­czę­li ota­czać prze­ciw­nicz­kę.

Amena spoj­rza­ła na zra­nio­ny bok. Prze­nio­sła wzrok w górę.

– Za­iste, nie dałeś mi wy­bo­ru! – Jej głos był jesz­cze niż­szy i moc­niej­szy niż wcze­śniej. Brzmiał w nim oso­bli­wy, spi­żo­wy ton, od któ­re­go lu­dziom na wi­dow­ni prze­bie­gły po ple­cach ciar­ki. Dziew­czy­na, pa­trząc na So­du­ra, przy­ło­ży­ła miecz do rany. Stal za­lśni­ła lekko, a przez sztych prze­bie­gły krwi­ste nitki. Wy­glą­da­ło jakby poiła miecz wła­sną krwią. W czar­nych źre­ni­cach za­czę­ły po­ja­wiać się czer­wo­ne bły­ski.

„A więc stało się. Mu­er­ta wró­ci­ła” – po­my­ślał Sodur. W jed­nym roz­bły­sku kłu­ją­ce­go bólu czasz­ka znik­nę­ła z jego przed­ra­mie­nia. Nie wie­dział, czy może czuć ulgę, czy po­wi­nien za­cząć się bać.

Od tego mo­men­tu wszyst­ko po­to­czy­ło się bły­ska­wicz­nie.

Gdy nad­cho­dzi­li, pró­bu­jąc oto­czyć ją z trzech stron, Mu­er­ta sta­nę­ła wy­pro­sto­wa­na, wspar­ta na mie­czu. Nie było widać po niej ani odro­bi­ny zmę­cze­nia. Wo­jo­wie, pogrążeni w bitewnym amoku, nie zwró­ci­li na to uwagi.

Pierw­szy do ataku ru­szył gla­dia­tor z za­krzy­wio­nym kor­dem. Miał od­wró­cić jej uwagę od po­zo­sta­łych dwóch. Uła­mek se­kun­dy po nim sie­ciarz za­rzu­cił sieć. Gdy już wy­da­wa­ło się, że dziew­czy­na zo­sta­ła w niej uwię­zio­na i unie­ru­cho­mio­na, stała się rzecz nie­spo­ty­ka­na wcze­śniej na żad­nej ze zna­nych w świe­cie aren. Nikt nie był w sta­nie do­strzec ru­chów, a je­dy­nie mi­go­czą­cy blask. Sieć roz­pa­dła się. Za­krzy­wio­ny mie­czyk wy­le­ciał w po­wie­trze, a kor­pus jego wła­ści­cie­la zwa­lił się na zdep­ta­ny piach. Głowa po­to­czy­ła się kilka kro­ków dalej. We wciąż otwar­tych oczach zdu­mie­nie to­czy­ło walkę z nie­do­wie­rza­niem. To­por­nik wziął za­mach. I nagle roz­luź­nił uścisk. Ol­brzy­mi topór wy­padł z rąk, ude­rza­jąc cięż­ko o zie­mię. Z roz­ora­nej pier­si wo­jow­ni­ka zwi­sa­ły strzę­py mięsa.

Prze­ra­żo­ny sie­ciarz od­rzu­cił trój­ząb i chciał ucie­kać, jed­nak było już za późno. Bły­ska­wicz­ny cios rzu­co­ne­go mie­cza przy­szpi­lił go do ziemi.

Na try­bu­nach za­le­gła cisza. Lu­dzie po­za­sty­ga­li w ta­kich po­zach, w ja­kich za­sko­czył ich ko­niec walki. Sodur za­ci­snął mocno dło­nie na po­rę­czy, aż kost­ki pal­ców zbie­la­ły. Bał się od­wró­cić ple­ca­mi do areny i odejść.

Kilku ksią­żę­cych łucz­ni­ków, wciąż obec­nych na wi­dow­ni i po­mnych roz­ka­zu, wi­dząc po­raż­kę gla­dia­to­rów, wy­pu­ści­ło strza­ły. Żadna nie tra­fi­ła w cel. Strzel­cy spoj­rze­li po sobie ze zdu­mie­niem. Jesz­cze raz na­cią­gnę­li cię­ci­wy. W stro­nę sa­mot­nej wo­jow­nicz­ki po­szy­bo­wa­ły ko­lej­ne po­ci­ski. Wszyst­kie mi­nę­ły ją, nie za­da­jąc ani jed­nej rany. Na­stęp­na próba za­koń­czy­ła się tak samo. W końcu ostrzał się za­koń­czył. Łucz­ni­cy, za­mie­niw­szy mię­dzy sobą kilka słów, wy­co­fa­li się. Kilku z nich czy­ni­ło po kry­jo­mu znaki, ma­ją­ce chro­nić przed cza­ra­mi.

Mu­er­ta po­de­szła do mar­twe­go sie­cia­rza. Wy­ję­ła ze zwłok miecz i z dra­pież­nym uśmie­chem na twa­rzy, po­wo­li ru­szy­ła lek­kim kro­kiem w kie­run­ku loży.

„To już ko­niec” – prze­mknę­ło przez myśl So­du­ro­wi. – „Wy­wi­ną­łem się Śmier­ci, ale przed jej Córką już nie uciek­nę”.