Święty Mikołaj istnieje!

PROLOG – POWAŻNIE

 

Pewnego dnia, wieczorem, w bogatej, stojącej nieco na uboczu willi samotny starzec oczekiwał na śmierć. Będący po dwóch zawałach mężczyzna, mógłby jeszcze spróbować wywinąć się kostusze. Wystarczyłoby, gdyby zadzwonił na pogotowie. Miał poważne objawy zwiastujące kolejny zawał i niewykonanie tego telefonu było pewnego rodzaju samobójstwem. Zdawał sobie z tego sprawę, ale chciał umrzeć.

Zamiast powalczyć o życie, siedział w fotelu i próbował się modlić. Akurat zbliżały się święta Bożego Narodzenia. Po pooranej zmarszczkami twarzy spływały mu wielkie jak grochy łzy. Dopiero teraz, po przeżytych osiemdziesięciu latach zrobiło mu się przykro, że nie ma nikogo bliskiego, że był złym człowiekiem i wielkim egoistą.

Nie miał pojęcia skąd w jego głowie pojawiła się ta refleksja, która wydawała mu się teraz tak bardzo mądra. „To chyba cud” – myślał.

Mężczyzna pracował w jednej z najbardziej znanych kancelarii adwokackich w Polsce. Był świetny w swoim fachu i bardzo dobrze zarabiał. Ale liczyła się dla niego tylko kasa, wobec biednych zachowywał się po świńsku. Często zdarzało mu się bronić ludzi, którzy wyrządzili wiele krzywdy. Zamożnych osób, które dopuściły się molestowania, gwałtu czy nawet morderstwa.

Nie miał ani, żony ani dzieci. Regularnie zamawiał do domu drogie prostytutki. Żyło mu się łatwo i przyjemnie.

Nigdy mu nie przeszkadzało, że nie założył rodziny. Aż do teraz, gdy umierał w samotności. Ciągle nachodziły go te same myśli; „co sprawiło, że tak zmieniło się moje nastawienie? Może wiedziałby to jakiś lekarz znający się na mózgu, albo psycholog czy psychiatra.”

Czując duszność i ból w klatce piersiowej pierwszy raz zwrócił się do stwórcy w którego nigdy nie wierzył: „Boże jeśli istniejesz, wybacz mi wszystko i daj mi szansę, daj mi jeszcze jedną szansę…” Nagle ból w piersiach zrobił się o wiele silniejszy. Po chwili umarł.

 

&&&

 

BAJKOWO

 

Gdy odzyskał świadomość zauważył, że znajduje się w niewielkim pokoju i że jest nagi. Oprócz niego był tu jeszcze inny nieprzytomny, również rozebrany mężczyzna. Zlustrował otoczenie. Żadnych żarówek, żadnych okien jednak w pomieszczeniu było jasno.

Drzwi otwarły się i wszedł ubrany na zielono niski elf. Następnie zwrócił się do mężczyzny piskliwym głosem:

– Witam cię w szóstym wymiarze. Proszę, choć ze mną.

– Ale ja jestem nagi, muszę się w coś ubrać – powiedział strapiony mężczyzna.

– Właśnie chcę cię zaprowadzić do garderoby.

I faktycznie po chwili znaleźli się w innym większym pomieszczeniu, gdzie przywitała go bardzo ładna elfka. Było tu wiele wieszaków z ubraniami, które zajmowały niemal cały pokój.

– Teraz cię zmierzę – powiedziała i swobodnie, bez żadnych oporów zaczęła przykładać krawiecki metr do ciała nagiego mężczyzny.

Następnie, gdy już dokonała wszystkich potrzebnych pomiarów, poszła poszukać pasującego ubrania. Wróciła po chwili, niosąc czerwone spodnie i czerwoną kurtkę z białym futerkiem, a także czapkę i sztuczną, również białą brodę połączoną z wąsami.

– Wskocz w to – rozkazała.

Zawstydzony mężczyzna ubrał się w ekspresowym tempie.

– A teraz choć, zaraz ci wytłumaczę o co tu chodzi. – odezwał się elf.

Szli korytarzem mijając po bokach zamknięte pokoje, aż dotarli do większych podwójnych szklanych drzwi, będących głównym wejściem do budynku. Wyszli na zewnątrz. Była gwiaździsta noc i padał obficie śnieg. Znajdowali się na całkowitym pustkowiu. Jak okiem sięgnąć, wszędzie tylko biały puch.

Dopiero teraz starzec zaczynał pojmować sytuację, w której się znalazł. Nie odczuwał bowiem żadnego chłodu, choćby na odsłoniętych dłoniach czy twarzy.

Elf zaczął wyjaśniać:

– Swoim życiem zasłużyłeś na potępienie. Jednak nawróciłeś się w ostatniej chwili. Masz szansę odpokutować swoje grzechy. Jesteśmy w wymiarze, w którym panują nieco inne prawa fizyki niż w podstawowym, ale szybko się przyzwyczaisz.

– Co mam robić? – spytał starzec.

– Będziesz pomocnikiem Świętego Mikołaja. Twoje zadanie to roznosić prezenty dzieciom. Jutro rano wszystkie dzieci mają być szczęśliwe.

Starzec nie zdążył o nic więcej zapytać, gdyż właśnie na niebie ukazał się wóz zaprzężony w renifery. Wylądował tuż przed nimi. W wozie stał mężczyzna, tak jak on ubrany w strój Mikołaja. Krzyknął do niego:

– Jesteś nowy? Wsiadaj!

– Idź – powiedział elf i skierował się z powrotem do bramy budynku.

Starzec podszedł i zaczął wdrapywać się na wóz. Jednocześnie pojawiły się elfy, które niosły zapakowane prezenty. Podawały je, a przebieraniec, który go przywitał, dbał by były ładnie ułożone.

– Jak masz na imię? – spytał – ja jestem Krzysztof.

– Maciek – odparł starzec.

– Pewnie nie znasz szczegółów zadania, które mamy wykonać, to ci powiem. Naszym zadaniem jest dostarczyć prezenty dzieciom, które nikogo nie mają. Głównie trzeba odwiedzić domy dziecka. A naszym terytorium jest Polska, województwa; zachodnie – pomorskie, wielkopolskie, lubuskie i dolnośląskie. Powiedz kim byłeś za życia? Dlaczego tu jesteś? Ja prowadziłem narkotykowy biznes…

Krzysztof okazał się być gadułą, ale starcowi to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, cieszył się, że ma fajnego kompana.

Gdy wszystkie prezenty zostały załadowane, magiczne renifery ruszyły i zaprzęg uniósł się bardzo wysoko. Z Laponii do Polski była daleka droga, ale w tym wymiarze rzeczy działy się inaczej. Zwierzęta dotarły na miejsce w kwadrans.

– To nasz pierwszy cel – powiedział Krzysztof wskazując na duży dom z czerwonej cegły, niedaleko którego zaparkowali. – Dzieciaki już śpią, ale jakby co nie martw się i tak jesteśmy dla nich niewidzialni.

Potem wyciągnął z kieszeni kartkę i sprawdził adres, wszystko się zgadzało.

– Prezenty są posegregowane, ale odbierając je czytaj imiona. Ja będę sprawdzał, żeby nie pomylić, a także nikogo nie pominąć.

Chwilę później starzec zarzucił obszerny, ale nie bardzo ciężki worek z prezentami na plecy. A jego kompan powiedział:

– Muszę nauczyć cię przechodzić przez ściany.

Gdy stanęli blisko budynku Krzysztof to zademonstrował; wysunął dłoń i palcem dotknął przeszkody, postukał i powiedział:

– Widzisz teraz nie możesz przejść. Musisz wypowiedzieć zaklęcie „dzieciaki mają być jutro bardzo szczęśliwe” i teraz popatrz!

Palec zagłębił się w ścianę jakby była wodną taflą. Potem weszła ręka i po chwili całe ciało.

– Niezwykłe, zaczyna mi się to podobać – powiedział starzec i zażartował – czy jak wykonamy zadanie możemy podglądnąć kobiety biorące prysznic w swoich domach?

Krzysztof zaśmiał się i odparł:

– Coś ty, jak skończymy z tym, dostaniemy następną robotę.

Po chwili byli już wewnątrz budynku sierocińca. Weszli do sali z kilkunastoma pryczami na których smacznie spały dzieci. Krzysztof wyciągnął z worka pierwszy prezent i przeczytał „Dla Jacka”. Wtedy nad jednym z łóżek pojawiła się dłoń w czerwonej grubej rękawiczce z białym futerkiem wskazująca na śpiącego malca.

– Pomysłowo to wszystko jest zaplanowane – zauważył starzec.

Rozdanie wszystkich paczek nie zajęło dużo czasu, po chwili byli z powrotem w zaprzężonym w renifery wozie. Czekało ich jeszcze kilka godzin pracy.

 

&&&

 

W pierwszym sierocińcu, do którego starzec i jego nowo poznany kolega dostarczyli prezenty, rano doszło do pewnego zdarzenia. Chłopiec o imieniu Grzesiek w swojej paczce oprócz zestawu klocków LEGO znalazł kangurek. Zaczął bawić się kauczukową piłeczką, rzucał w ściany, odbijał… radochy było co niemiara. W pewnym momencie kulka obiła się i poleciała daleko przez korytarz. Grzesiek pobiegł za nią. Zatrzymała się przy uchylonych drzwiach palarni. Już miał chwycić piłeczkę i kontynuować zabawę, gdy usłyszał fragment rozmowy dwóch kobiet, z których jedna pracowała tu dopiero od trzech miesięcy.

– … fantastycznie, że każde dziecko dostało prezent, ale skąd wzięliście fundusze. Widziałam, te prezenty są naprawdę drogie. – powiedziała nowa.

Padła odpowiedź:

– To nie my, co roku dzieciaki na Mikołaja otrzymują paczki, ale nie od nas. Ktoś przychodzi, zostawia prezenty, a nigdy nie ma żadnych śladów włamania. Tak dzieje się we wszystkich sierocińcach. My tu naprawdę wierzymy w Świętego Mikołaja.

Grzesiek przerwał podsłuchiwanie, gdyż usłyszał kroki na pobliskich schodach. Ale rozmowę zapamiętał.

 

&&&

 

Tak się zdarzyło, że Grzesiek znalazł rodzinę zastępczą. Kilka lat później, gdy lepił bałwana razem z kolegami wywiązała się rozmowa jakie, kto dostał prezenty.

– Kto z was jeszcze wierzy w Świętego Mikołaja? – zażartował jeden z chłopaków.

– Ja wierzę, on istnieje naprawdę! – powiedział Grzesiek.

Wszyscy zaczęli się śmiać myśląc, że ich kolega żartuje. Po chwili się zorientowali, że mówił poważnie.

– Człowieku, prezenty dają rodzice. – powiedział ten który rozpoczął rozmowę.

– Nieprawda, jak byłem w domu dziecka słyszałem rozmowę dwóch wychowawczyń, jedna tłumaczyła drugiej, że to Święty Mikołaj.

Wszyscy zaczęli się z niego jeszcze bardziej śmiać.