PostModerna

Szli­śmy przez to, co nie­gdyś było głów­ną ulicą na­sze­go mia­sta, ja i chło­pa­ki. Wiatr prze­wa­lał śmie­ci przez po­dziu­ra­wio­ną jezd­nię. Ponad szczer­ba­ty­mi, bez­oki­mi wie­żow­ca­mi hu­cza­ło niebo, czar­ne i skłę­bio­ne, raz po raz pod­świe­tla­ne wy­ła­do­wa­nia­mi at­mos­fe­rycz­ny­mi. Nikt nie wie­dział, co ze­psu­ło po­go­dę. Nawet wtedy, rok temu, gdy na­ukow­cy jesz­cze ba­da­li ko­lej­ne spa­da­ją­ce na świat ka­ta­stro­fy, nikt nie umiał zna­leźć od­po­wie­dzi. Co do­pie­ro teraz, gdy la­bo­ra­to­ria i cen­tra ba­daw­cze stra­szy­ły wy­bi­ty­mi szy­ba­mi i wy­ła­ma­ny­mi drzwia­mi, do cna splą­dro­wa­ne. Zimno i ciem­ność przy­szły w maju – tylko tyle wiemy. Po­czu­łem, jak z ko­lej­nym po­dmu­chem tok­sycz­ne­go, śmier­dzą­ce­go che­mi­ka­lia­mi wia­tru prze­szy­wa mnie dreszcz.

 

– Te, Łysy, my­ślisz, że na­praw­dę coś tam znaj­dzie­my? – za­ga­iłem, chcąc prze­rwać na­pię­tą ciszę.

 

Idący koło mnie chło­pak od­wró­cił błysz­czą­cą, bez­wło­są głowę.

 

– Tak. Ja nie myślę, ja wiem – Po­stu­kał się w czasz­kę. 

 

By po­przeć swoje słowa, otwo­rzył trze­cie oko, które roz­bły­sło jasną pur­pu­rą.

 

– Zgaś te zole, kurwa! – syk­nął Siwy – Zo­ba­czą nas, de­bi­lu!

 

– Cie­bie prę­dzej, bia­ła­sie. Świe­cisz się jak psu jajca.

 

Siwy za­war­czał. Od­su­ną­łem się lekko od niego, nie chcąc obe­rwać. Cho­ciaż ze swoją prze­zro­czy­stą skórą i bia­ły­mi wło­sa­mi wy­glą­dał na sła­be­go i cho­re­go, Siwy po­tra­fił przy­ło­żyć. Już wi­dzia­łem, jak za­czy­na­ją pul­so­wać mu żyły. Ciem­na sieć wy­stą­pi­ła mu na szyję i skro­nie, oka­la­jąc mlecz­ne oczy. Siwy nie wi­dział za do­brze, więc za­wsze była szan­sa, że rąb­nie nie temu, co trze­ba.

 

– Tam! – Wska­zał nagle Łysy.

 

Wbrew ostrze­że­niu nie za­mknął pur­pu­ro­we­go oka i wi­dzia­łem, jak cien­ki snop świa­tła pada w kie­run­ku, w któ­rym pa­trzył.

Po lewej stro­nie ulicy, przed zruj­no­wa­nym su­per­mar­ke­tem stał brud­ny, biały na­miot. Ota­cza­ły go roz­bi­te, stło­czo­ne sa­mo­cho­dy. Widać pa­cjen­ci wpa­dli w ka­ram­bol, pę­dząc na ślepo. Takie rze­czy się zda­rza­ły wtedy, ze­szłej wio­sny. Po­czu­łem, jak głód wy­krę­ca mi wnętrz­no­ści. Już chcia­łem ze­rwać się do biegu, kiedy Siwy chwy­cił mnie za ramię.

 

– Cichy, stój! Coś jest nie tak.

 

Z tru­dem się opa­no­wa­łem. Kiedy Siwy mówił, że coś jest nie w po­rząd­ku, zwy­kle miał rację. Był na wpół ślepy, ale nad­ra­biał to dziw­nym szó­stym zmy­słem. To był jeden z po­wo­dów, dla któ­rych przy­ję­li­śmy go z Łysym do spół­ki. No i to, że gra­li­śmy kie­dyś razem w nogę, ale takie so­ju­sze już rzad­ko kiedy coś zna­czy­ły. Li­czy­ło się coś znacz­nie waż­niej­sze­go.

Był jed­nym z nas.

Bły­ska­wi­ca roz­świe­tli­ła niebo i do­pie­ro wtedy ich zo­ba­czy­łem. Czar­ne syl­wet­ki, zwin­nie i cicho prze­my­ka­ją­ce po par­kin­gu, co chwi­lę przy­klę­ka­ją­ce za ko­lej­ny­mi osło­na­mi i spraw­dza­ją­ce teren. Potem po­now­nie za­pa­dły ciem­no­ści.

 

– Kurwa – za­klął Łysy – znowu byli pierw­si.

 

Nie mie­li­śmy z nimi szans. Wszyst­ko, co mo­gli­śmy zro­bić, to ukryć się, i to już.

 

– Tam! Za cię­ża­rów­kę! – za­ko­men­de­ro­wa­łem i nie cze­ka­jąc za­czą­łem biec.

 

Byłem szyb­ki. Bar­dzo szyb­ki.

Ale i tak było za późno. 

Roz­le­gły się strza­ły. Szlag by to tra­fił, mieli nok­to­wi­zo­ry. Oczy­wi­ście. Usły­sza­łem krzyk za ple­ca­mi. Ob­ró­ci­łem się czu­jąc, jak serce chce wy­sko­czyć mi z pier­si. Do­biegł do mnie Siwy, ale nie pa­trzy­łem na niego.

Łysy leżał na po­kruszonym as­fal­cie. Jego sze­ro­ko otwar­te trze­cie oko po­wo­li gasło. Na ten widok po­czu­łem, jak pusz­cza­ją wszyst­kie blo­ka­dy. Po­zwo­li­łem, by wy­peł­nił mnie głód i wście­kłość. Spoj­rza­łem szyb­ko na Si­we­go. Twarz miał po­kry­tą prze­ra­ża­ją­cą, ciem­ną sie­cią tęt­nią­cych żył. Ski­nął głową i razem wy­sko­czy­li­śmy zza cię­ża­rów­ki.

 

– Mo­der­na!!! – ryk­nął Siwy i blu­zgnął falą czar­ne­go jadu w kie­run­ku par­kin­gu.

 

Do­się­gnął przy­naj­mniej kilku. Roz­le­gły się wrza­ski ludzi pa­lo­nych kwa­sem, który na­tych­miast prze­żarł ich tak­tycz­ne kom­bi­ne­zo­ny. Ale kule świsz­cza­ły dalej.

Na­bra­łem po­wie­trza w płuca. Teraz już nie było od­wro­tu.

 

– MO­DER­NA!!! – wrza­sną­łem.

 

Fala dźwię­ku ude­rzy­ła w spię­trzo­ne sa­mo­cho­dy przede mną i od­rzu­ci­ła je w tył. W wy­so­kim, wi­bru­ją­cym krzy­ku zgi­nę­ły głosy miaż­dżo­nych Pfi­ze­row­ców. Siwy klę­czał koło mnie, szczel­nie zwi­nię­ty, osła­nia­jąc uszy rę­ka­mi. Jego usta po­ru­sza­ły się, ale nie sły­sza­łem, co mówił. Do­pie­ro po chwi­li zro­zu­mia­łem:

 

– Uwa­żaj! 

 

Ob­ró­ci­łem się gwał­tow­nie. Dźwięk za­marł mi na ustach i za­ła­mał się. Przede mną stał Pfi­ze­ro­wiec, ogrom­ny, czar­niej­szy od nocy. Ze­rwał maskę z nok­to­wi­zo­rem i moim oczom oka­za­ła się ohyd­nie zmu­to­wa­na twarz. Chyba pró­bo­wał coś po­wie­dzieć, ale nie ro­zu­mia­łem jego char­czą­ce­go ję­zy­ka. Groza za­ci­snę­ła mi gar­dło. To był ko­niec. Łysy nie żył. Siwy opróż­nił całe zbior­ni­ki ja­do­we. Nie do­sta­nie­my się do tego na­mio­tu. Nie zdo­bę­dzie­my ko­lej­nej dawki szcze­pion­ki. Nie­za­leż­nie od tego, co zrobi Pfi­ze­ro­wiec, je­ste­śmy już mar­twi. Ko­niec.

 

Zza rogu wy­to­czy­ły się mu­tan­ty Astra Ze­ne­ki.

Tylko z po­wo­du mo­je­go krzy­ku nikt nie usły­szał, jak nad­cho­dzi­ły. Teraz jed­nak każdy ich krok był jak tąp­nię­cie, od któ­re­go drża­ła zie­mia. Ko­lo­sal­ne nogi kru­szy­ły to, co zo­sta­ło z jezd­ni. Ich przy­wód­ca pod­pie­rał się nie­na­tu­ral­nie dłu­gi­mi rę­ka­mi. Jego przy­po­mi­na­ją­ce młoty pię­ści raz po raz ude­rza­ły w as­falt. Pod­nio­słem oczy, czu­jąc jed­no­cze­śnie, jak mięk­ną pode mną ko­la­na. 

To był on. Pa­mię­ta­łem go ze szko­ły. Tę kan­cia­stą, ogo­lo­ną czasz­kę. Te małe, nie­na­wist­ne ciem­ne oczka. Ten kark, już wtedy mu­sku­lar­ny jak u byka, a teraz do­dat­ko­wo gro­te­sko­wo prze­ro­śnię­ty. 

Byli tu wszy­scy, cały gang. Nie tylko Pa­ró­wa, ale też Gruby, Ba­ry­ła i Szaj­ba. 

Po­zo­sta­li przy życiu Pfi­ze­row­cy szyb­ko otrzą­snę­li się z szoku. Ciem­ny par­king pod Li­dlem roz­dar­ły serie z ka­ra­bi­nów. Ktoś od­pa­lił mio­tacz ognia i w po­ma­rań­czo­wym bla­sku zo­ba­czy­łem wię­cej szcze­gó­łów. Roz­dę­te mię­śnie, żyły grube jak po­stron­ki. Z ba­so­wym ry­kiem Pa­ró­wa chwy­cił naj­bliż­sze­go Pfi­ze­row­ca i zła­mał w rę­kach jak za­pał­kę. Szaj­ba wy­sko­czył na trzy metry w górę i wy­lą­do­wał tuż za mną, na ka­bi­nie cię­ża­rów­ki. W roz­pa­czy rzu­ci­łem się na osłu­pia­łe­go Pfi­ze­row­ca nadal sto­ją­ce­go przede mną i wy­rwa­łem mu broń.

 

– Mo­der­na!!! – wrza­sną­łem jesz­cze raz, na­ci­ska­jąc spust. 

 

Mój głos nie miał już mocy, ale to się nie li­czy­ło. Chcia­łem umrzeć god­nie, w walce, z tym okrzy­kiem na ustach. Ka­ra­bin za­ter­ko­tał w moich rę­kach, plu­jąc oło­wiem i ogniem.

 

I wtedy nagle zo­ba­czy­łem, jak po­cię­ty ku­la­mi, roz­ju­szo­ny Szaj­bus, za­miast sko­czyć na mnie, pro­stu­je się i za­mie­ra bez ruchu. Sta­nął jak wryty, pa­trząc na coś w od­da­li. Otar­łem za­łza­wio­ne oczy i pró­bo­wa­łem doj­rzeć co­kol­wiek przez za­sło­nę dymu, która za­wi­sła nad polem walki. Usły­sza­łem, jak Siwy beł­ko­cze:

 

– Coś jest nie tak… Coś jest nie tak…

 

Kątem oka uj­rza­łem, jak przy­ja­ciel kiwa się, trzy­ma­jąc obie­ma rę­ka­mi głowę.

Ciem­ność jesz­cze głęb­sza niż po­przed­nio po­kry­ła niebo przed nami. Coś jakby gi­gan­tycz­na chmu­ra wy­nu­rzy­ło się zza ho­ry­zon­tu. Nie była to jed­nak czerń jed­no­li­ta; roz­peł­za­ła się na boki dłu­gi­mi, cien­ki­mi od­nó­ża­mi, po­chła­nia­jąc bu­dyn­ki na dole i skłę­bio­ne chmu­ry po­wy­żej. Za­pa­dła cisza, umi­kły salwy i krzy­ki. Mac­ko­wa­ta, po­twor­na masa po­wo­li nad­cho­dzi­ła, rzu­ca­jąc cień na wal­czą­cych, na par­king i ulicę, na całe mia­sto. 

Pfi­ze­ro­wiec koło mnie pró­bo­wał coś po­wie­dzieć. I tym razem, o dziwo, zro­zu­mia­łem jedno słowo, które wy­ci­snął ze zde­for­mo­wa­nych ust. Nie wie­dzia­łem, co ono ozna­cza. Jed­nak naj­czyst­sza groza, która dźwię­cza­ła w ochry­płym gło­sie spra­wi­ła, że pękły reszt­ki mojej od­wa­gi. Był maj 2022 roku, i świat który zna­łem wła­śnie po raz ko­lej­ny zmie­nił re­gu­ły.

 

– Sput­nik – po­wtó­rzył Pfi­ze­ro­wiec.