Spójrz, jak pięknie

 1

Lilia miała je­de­na­ście lat, gdy po raz pierw­szy we­szła w Ro­ślin­ność.

Pan Marek za­pro­wa­dził ją bar­dzo wy­so­ko, do czę­ści Wieży, w któ­rej nigdy nie była. Szli po nie­koń­czą­cych się scho­dach, aż do­tar­li do po­miesz­cze­nia od­ka­ża­ją­ce­go. Męż­czy­zna po­mógł jej zmie­nić ubra­nie na strój ochron­ny, po­in­stru­ował też, jak nosić ma­secz­kę.

‒ Mo­żesz swo­bod­nie od­dy­chać?

‒ Tak.

Uśmiech­nął się. Lu­bi­ła go wtedy. Rzą­dził całą Wieżą i dzię­ki niemu taka głu­pia smar­ku­la jak ona mogła żyć z dala od ro­ślin. Z in­ny­mi dzieć­mi opo­wia­da­li sobie le­gen­dy, że pan Marek po­tra­fi ple­wić samym spoj­rze­niem, a tam, gdzie prze­szedł, już nigdy nic nie wy­ro­śnie.

Za­rdze­wia­ła dra­bi­na pro­wa­dzi­ła do klapy w su­fi­cie. Lilia nigdy nie wcho­dzi­ła po czymś takim, sta­wia­ła ostroż­ne kroki, sta­ra­jąc się nie spo­glą­dać w dół.

Po chwi­li była już na ze­wnątrz.

Jakby ktoś po je­de­na­stu la­tach sza­ro­ści po­ma­lo­wał jej życie kred­ka­mi.

Ro­ślin­ność była wszę­dzie, pra­wie tak wy­so­ka jak pan Marek. I niebo, od­le­głe i pięk­ne, dużo więk­sze niż wi­dzia­ne przez okno. Po­wie­trze wy­da­wa­ło się rześ­kie, a wszech­obec­na ja­sność spra­wia­ła, że cały świat wy­glą­dał nie­re­al­nie.

Lilia czuła też strach, ale mniej­szy niż się spo­dzie­wa­ła.

Ru­szy­li czymś w ro­dza­ju ścież­ki, gdzie za­ro­śla się­ga­ły dziew­czyn­ce je­dy­nie do kolan. Dep­ta­ła je i było to naj­dziw­niej­sze uczu­cie, ja­kie­go do­świad­czy­ła życiu. Wy­da­wa­ły się takie de­li­kat­ne. To nie­zwy­kłe, że za­wład­nę­ły całym świa­tem.

‒ Po­tra­fisz na­zwać któ­reś z nich? ‒ za­py­tał męż­czy­zna.

‒ Po­dzwoń­ce. ‒ Po­ka­za­ła po­bli­skie ro­śli­ny o po­tęż­nych ło­dy­gach i fio­le­to­wo-żół­tych li­ściach w kształ­cie dłoni. ‒ An­ta­ry­je. ‒ Na­ce­lo­wa­ła pal­cem na ol­brzy­mi czer­wo­ny kwiat, który wy­glą­dał jak wy­nu­rza­ny we krwi. ‒ Nie­bo­ła­ma­cze, ale ja­kieś małe. A tam… chyba pod­gar­de­nie.

‒ Star­czy. Do­brze. Jak wi­dzisz, nic groź­ne­go. Ale trzy­maj się bli­sko, idź po moich śla­dach.

‒ Bo w nocy mogły gdzieś wy­ro­snąć ar­gu­rza­ski albo tru­pa­ny?

‒ Mało praw­do­po­dob­ne, ale nie­wy­klu­czo­ne. Od tego mamy oczy.

No więc roz­glą­da­ła się bacz­nie.

Pan Marek za­pro­wa­dził ją nad kra­wędź dachu. Lilii aż za­krę­ci­ło się w gło­wie. Wie­dzia­ła, że świat na ze­wnątrz jest wiel­ki, ale teraz, kiedy wy­ło­nił się zza da­cho­wej flory, pi­snę­ła cicho.

‒ Spójrz, jak pięk­nie ‒ po­wie­dział.

Było pięk­nie. Aż po ho­ry­zont wszyst­ko po­kry­wa­ła zie­leń prze­tka­na prze­róż­ny­mi ko­lo­ra­mi. Ro­ślin­ność była pełna wznie­sień i nie­rów­no­ści, to mu­sia­ły być ob­ro­śnię­te bu­dyn­ki, takie jak jej Wieża. Gdzie­nie­gdzie prze­bi­ja­ły się gar­gan­tu­je, ol­brzym­ki i inne nie­do­rzecz­nie wy­so­kie okazy, naj­więk­sze się­ga­ły chmur.

‒ Po­słu­chaj, Pau­lin­ko, to bar­dzo ważne ‒ zwró­cił się do niej imie­niem, które wów­czas no­si­ła. Lilią zo­sta­ła póź­niej. W Wieży ra­czej nie wy­pa­da­ło na­zy­wać się jak wy­mar­ły kwiat. ‒ Co czu­jesz moc­niej? Strach czy eks­cy­ta­cję?

‒ To dru­gie.

Chyba od­po­wie­dzia­ła do­brze, bo znów się uśmiech­nął.

‒ Świet­nie. Je­steś by­stra, ma­lut­ka i po­do­ba­ją ci się ro­ślin­ki. Kto wie, może za kilka lat do­łą­czysz do wę­drow­ców? Dla­te­go cię tu za­bra­łem, chcę, żeby to w tobie za­kieł­ko­wa­ło.

Spo­dzie­wa­ła się ta­kiej pro­po­zy­cji. Wę­drow­ców za­wsze bra­ko­wa­ło. Wy­pusz­cza­nie się poza Wieżę w po­szu­ki­wa­niu je­dze­nia, wody i wszyst­kie­go, co po­trzeb­ne do prze­ży­cia, było sza­lo­ne i nie­bez­piecz­ne. Z dru­giej stro­ny za­wsze za­zdro­ści­ła im przy­gód i sza­cun­ku, jaki bu­dzi­li.

‒ Prze­my­ślę ‒ od­par­ła dy­plo­ma­tycz­nie. Miała na to jesz­cze dużo czasu.

*

Je­de­na­ście lat póź­niej Lilia no­si­ła już swoje praw­dzi­we imię, wyrok śmier­ci, a w sercu dziu­rę wiel­ko­ści pnia ol­brzym­ki. Była Kwia­tem.

Ich obec­nym domem stał się bu­dy­nek szko­ły. Zna­leź­li go kilka dni temu i stwier­dzi­li, że za­cho­wał się w nie naj­gor­szym sta­nie. Co praw­da salę gim­na­stycz­ną za­ję­ła ol­brzy­mia try­pa­ja (Hia­cynt, który wszedł tam jako pierw­szy, o mało nie zo­stał udu­szo­ny), na pię­trze jed­ne­go z seg­men­tów na­li­czy­li ze czte­ry tru­pa­ny, a jeden z ko­ry­tarzy przy­tul­ki ob­ro­sły tak gęsto, że nie dało się przez niego prze­ci­snąć, lecz resz­ta po­miesz­czeń oka­za­ła się względ­nie czy­sta. W piw­ni­cach Ro­ślin­ność się­ga­ła im ledwo po kost­ki.

Miała na­dzie­ję, że Cha­ber po­zwo­li im tu zo­stać na zimę, bę­dzie miała dokąd wra­cać po ko­lej­nych nie­uda­nych po­szu­ki­wa­niach.

Szcze­gól­nie po­lu­bi­ła bi­blio­te­kę, nie­wiel­kie po­miesz­cze­nie, któ­rym za­wład­nę­ły głów­nie pu­stel­ni­ki. Ro­śli­ny te za­pu­ści­ły ko­rze­nie bar­dzo głę­bo­ko w pod­ło­dze i ścia­nach, a dzię­ki temu, że wy­sy­sa­ły wil­goć z po­wie­trza, więk­szość ksią­żek za­cho­wa­ła się w przy­zwo­itym sta­nie. Przez za­ro­śnię­te okna wpa­da­ło nie­wie­le świa­tła, dla­te­go Lilia czy­ta­ła w przy za­pa­lo­nej lam­pie.

Dalia po­ja­wi­ła się cicho jak duch. Chwy­ci­ła pierw­szą lep­szą książ­kę i za­czę­ła ba­zgrać na tyl­nej stro­nie okład­ki.

‒ Ej! Nie niszcz! ‒ obu­rzy­ła się Lilia.

Dalia tylko wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Od kilku mie­się­cy po­ro­zu­mie­wa­ła się ze świa­tem, pi­sząc. Na jej ję­zy­ku wy­rósł ostrzyk i każde wy­po­wie­dzia­ne słowo spra­wia­ło dziew­czy­nie duży ból. Hia­cynt śmiał się, że nie sły­szy żad­nej róż­ni­cy, gdyż Dalia za­wsze była skry­ta i cicha.

Lilia jed­nak jej współ­czu­ła. Pierw­sza ro­śli­na na ciele i od razu w tak nie­for­tun­nym miej­scu. Sama miała już trzy pa­so­ży­ty ‒ foks­ten­cję w wło­sach, która była cał­kiem ład­nym fio­le­to­wym kwia­tem, i nawet do­da­wa­ła urody, smu­kłą pa­ra­nię na przed­ra­mie­niu i coś kul­ko­wa­te­go, co jesz­cze nie do­cze­ka­ło się nazwy, a za­do­mo­wi­ło się na jej pra­wym dole pod­ko­la­no­wym. Tę ostat­nią Lilia na­zy­wa­ła ku­lecz­ką. Pod­czas dłu­gich wę­dró­wek ku­lecz­ka po­tra­fi­ła dać się we znaki.

‒ Czy­tam o daw­nych ro­śli­nach ‒ za­gad­nę­ła Dalię, kiedy ta po­wo­li skła­da­ła li­ter­ki. ‒ Wiesz, że kie­dyś lu­dzie sprze­ci­wia­li się wy­ci­na­niu lasów? Two­rzy­li nawet grupy obron­ne.

Po chwi­li Dalia po­da­ła jej książ­kę, w któ­rej za­pi­sa­ła:

 

Morze wtedy nie hcia­ły ich po­rzreć.

 

A niżej:

 

Do­rwa­li ja­kje­goś pod­rusz­ni­ka. Jest u Habra.

 

‒ Serio? Kogo? Gdzie?

Dalia wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i ode­gra­ła scenę cho­dze­nia, uży­wa­jąc pal­ców skry­tych w rę­ka­wicz­ce.

‒ Wiem, pójdę.

Oczy­wi­ście, z jej trzech Zwię­dłych Kwia­tów mu­sia­ła przyjść nie­mo­wa. Lilia po­dej­rze­wa­ła, że Ruta leży gdzieś ze świa­do­mo­ścią ode­rwa­ną od ciała, a Hia­cynt znik­nął by robić coś dziw­ne­go i bez­sen­sow­ne­go.

Lilia ru­szy­ła do szefa Kwia­tów. Dalia wes­tchnę­ła i po­dą­ży­ła za nią.

*

Nie­mal bie­gła, roz­chla­pu­jąc wodę, która po noc­nych opa­dach ze­bra­ła się na pod­ło­dze piw­ni­cy. Gdzieś po dro­dze zgu­bi­ła Dalię. Wiele Kwia­tów spo­glą­da­ło z róż­nych za­ka­mar­ków, lecz znali Lilię na tyle, że nikt nie był zdzi­wio­ny.

Cha­ber jako jeden z nie­licz­nych w ich gro­nie przy­po­mi­nał praw­dzi­we­go hi­pi­sa. Miał dłu­gie, nie­mal siwe włosy, któ­rych nigdy nie za­kry­wał (przez co za­czę­ły przy­po­mi­nać mały ogród) i okrą­głe oku­la­ry. Miesz­kał po­mię­dzy rzę­da­mi za­rdze­wia­łych sza­fek, gdzie po­usta­wiał mnó­stwo zna­le­zio­nych w szko­le sprzę­tów – od krze­seł i sto­li­ków, po dziw­ną mapę w kształ­cie kuli.

Pił jakiś wywar z nie­zna­nym Lilii męż­czy­zną. Ów wy­glą­dał jakby nie spał od ty­go­dnia, nie jadł od mie­sią­ca i nie wi­dział dru­gie­go czło­wie­ka od roku.

Wzię­ła krze­sło i do­sia­dła się do nich bez py­ta­nia. Nie­zna­jo­my zmie­rzył ją zdzi­wio­nym wzro­kiem.

‒ Lilio, po­znaj Ad­ria­na ‒ ode­zwał się Cha­ber. ‒ Ad­ria­nie, to jest Lilia. Po­wi­nie­nem był cię ostrzec, że nasz Zwię­dły Kwia­tu­szek się do cie­bie przy­ssie.

‒ Miło mi ‒ po­wie­dział męż­czy­zna.

‒ Dużo po­dró­żo­wa­łeś? ‒ za­py­ta­ła bez zbęd­nych wstę­pów.

Spo­glą­dał na nią z uprzej­mą cie­ka­wo­ścią.

‒ Tak. Uro­dzi­łem się nad Bał­ty­kiem, morze jest… pięk­nie za­ro­śnię­te. Za młodu mu­sia­łem ru­szyć na po­łu­dnie…

‒ Nie in­te­re­su­je mnie to. Chcę tylko wie­dzieć, czy sły­sza­łeś kie­dyś nazwę Wie­lo­dział?

‒ Tak ‒ od­po­wie­dział ostroż­nie.

Nikt nigdy nie po­wie­dział „tak”. Aż za­par­ło jej dech.

‒ To miej­sce, praw­da? Wiesz, gdzie jest? Byłeś tam?

‒ Miesz­ka­łem w nim pół roku. Ucie­kłem stam­tąd.

Lilia nie­mal stra­ci­ła wiarę, że to kie­dy­kol­wiek się wy­da­rzy. Prze­py­ta­ła tak wielu ludzi, prze­cze­sa­ła tyle miejsc. Cza­sem no­ca­mi za­sta­na­wia­ła się, czy tych troje nie było du­cha­mi, któ­re po­sta­no­wiły ją uka­rać.

‒ Szu­kam dwóch męż­czyzn i ko­bie­ty, któ­rzy pew­nie tam miesz­ka­ją.

Za­czę­ła po­da­wać ich opisy, tyle, ile za­pa­mię­ta­ła, czyli nie­wie­le. Mieli maski, ubra­nia ochron­ne, a ona nie była wów­czas w naj­lep­szym sta­nie.

Póź­niej Lilia za­da­ła jesz­cze jedno py­ta­nie. A gdy męż­czy­zna po­twier­dził, ob­ję­ła go i wy­ści­ska­ła.

*

‒ Je­ste­śmy wol­ny­mi ludź­mi ‒ oznaj­mił Cha­ber, kiedy wresz­cie mogli po­roz­ma­wiać w czte­ry oczy. ‒ Jeśli chcesz iść, to idź. Kto bę­dzie chęt­ny, może wy­ru­szyć z tobą. Ni­ko­go jed­nak nie zmu­szę.

Spo­dzie­wa­ła się ta­kiej od­po­wie­dzi. Miała ocho­tę wy­po­mnieć mu napad na szlak han­dlo­wy przy daw­nej 81 czy ze­mstę na Ko­le­ja­rzach. Wów­czas nie miał skru­pu­łów, by wy­sy­łać swo­ich do walki.

„Ile kwia­tów można zna­leźć na ciele Cha­bra?”, za­żar­to­wa­ła kie­dyś Ruta. „Trzy. Lilię w dupie, Dalię w nosie i Hia­cyn­ta po­wy­żej uszu”.

‒ Teraz jest ina­czej ‒ prze­ko­ny­wa­ła. ‒ Szu­ka­li­śmy na ślepo i rze­czy­wi­ście mo­głeś mieć to gdzieś. Ale ten gość podał nam do­kład­ną lo­ka­li­za­cję. Róża to też Kwiat, do cho­le­ry!

‒ Je­ste­śmy po­ko­jo­wy­mi ludź­mi ‒ Cha­ber dalej we­so­ło bre­dził. ‒ Mó­wi­my „nie” woj­nie, chyba że nie ma wyj­ścia.

‒ Nie ma.

Za­mknął oczy. Wy­glą­dał jak sa­mo­zwań­czy mę­drzec, który wła­śnie zażył tyle ha­lu­cy­no­ge­nów, że zaraz spło­dzi jakiś po­nad­cza­so­wy beł­kot.

‒ Widzę, że chcesz prze­lać krew. Nie przy­ło­żę do tego ręki, ale wiem, że i tak spró­bu­jesz, w do­dat­ku znaj­dziesz to­wa­rzy­szy ‒ stwier­dził. ‒ Życzę wam po­wo­dze­nia.

Lilia wie­dzia­ła, że już go nie prze­ko­na.

‒ Ten nowy, Ad­rian. Co z nim? ‒ za­py­ta­ła. ‒ Chcesz go przy­jąć do Kwia­tów?

‒ Wy­ra­ził taką chęć. A my nie od­rzu­ca­my ni­ko­go.

‒ Będę chcia­ła go za­brać.

‒ Jeśli da się prze­ko­nać, pro­szę bar­dzo. Z tego co wiem, nie jest zbyt chęt­ny, by wró­cić do tam­te­go miej­sca.

‒ Umiem być prze­ko­nu­ją­ca.

Kiedy wy­szła spo­mię­dzy sza­fek, wpa­dła na nią Dalia. Od razu do­my­śli­ła się wszyst­kie­go i skie­ro­wa­ła kciuk w dół.

‒ Tak jak my­śla­łam ‒ wy­ja­śni­ła Dalii. ‒ Umywa ręce.

Ta wska­za­ła na sie­bie, a potem za­czę­ła spa­ce­ro­wać pal­ca­mi po dłoni.

‒ Wiem, że ze mną pój­dziesz ‒ po­wie­dzia­ła Lilia bli­ska łez i przy­tu­li­ła ją mocno.

 

2

Nie­dłu­go po szes­na­stych uro­dzi­nach Lilia po raz pierw­szy wzię­ła udział w praw­dzi­wej wy­pra­wie. Choć przy­go­to­wy­wa­ła się na ten mo­ment od dawna i prze­by­wa­nie na ze­wnątrz nie było już dla niej nie­zwy­kłe, ob­ser­wo­wa­nie, jak wieża znika za za­ro­śla­mi, oka­za­ło się głę­bo­ko wstrzą­sa­ją­ce.

Szli ścież­ką, gdzie Ro­ślin­ność się­ga­ła im raz po pas, innym razem po ko­la­na. Niebo było czę­ścio­wo wi­docz­ne, choć zda­rza­ły się miej­sca, gdzie li­sto­wie two­rzy­ło szczel­ny dach.

Było ich sze­ścio­ro i tylko ona nie do­sta­ła ma­cze­ty.

Do­wo­dził Arek, sio­strze­niec pana Marka. Za­wsze wy­da­wał się Lilii sym­pa­tycz­ny, a gęba mu się nie za­my­ka­ła. Tak było jed­nak tylko w Wieży, na ze­wnątrz sta­wał się mil­czą­cy i po­nu­ry, a w do­dat­ku obec­ność żół­to­dzio­ba uwie­ra­ła go jak ka­mień w bucie. Wciąż Lilię po­ga­niał, pa­trząc na nią, głę­bo­ko wzdy­chał, a raz, kiedy do­tknę­ła pięk­ne­go i zu­peł­nie nie­groź­ne­go kwia­tu gwiaz­de­nii, za­py­tał, czy jest zdro­wa na umy­śle. Na szczę­ście po­zo­sta­li oka­za­li się dużo bar­dziej przy­jaź­ni.

Mu­sia­ła przy­znać, że wy­pra­wa nie na­le­ży do ła­twych. Szczel­nie osło­nię­te ciało szyb­ko po­kry­wa­ło się potem, a od­dy­cha­nie przez maskę przy­po­mi­na­ło roz­cią­gnię­te w nie­skoń­czo­ność du­sze­nie. Choć szła po śla­dach in­nych, każdy krok był walką z Ro­ślin­no­ścią. Raz omal nie krzyk­nę­ła, gdy kwiat więk­szy od czło­wie­ka ob­ró­cił kie­lich w ich stro­nę. Nie miał oczu, jed­nak Lilia czuła, że ją ob­ser­wu­je.

Kiedy flora zmie­ni­ła się na wo­do­lub­ną, wie­dzie­li, że sta­nę­li nad brze­giem rzeki. Ciek oka­zał się tak za­ro­śnię­ty, że Lilia mu­sia­ła uwie­rzyć to­wa­rzy­szom na słowo, że gdzieś tam pły­nie woda.

Ali­cja i Ma­ciek po­ka­za­li jej, jak za­pusz­czać wędki. Maćka znała le­piej ‒ w Wieży był jej są­sia­dem zza ścia­ny. Ali­cja na­to­miast wy­glą­da­ła na szczę­śli­wą, że nie jest już je­dy­ną ko­bie­tą w gru­pie.

Pod­czas po­ło­wu wę­drow­cy roz­ma­wia­li ści­szo­nym gło­sa­mi, głów­nie o in­nych gru­pach. Lilia wie­dzia­ła, że Wieża utrzy­mu­je kon­tak­ty z róż­ny­mi osa­da­mi i po cichu miała na­dzie­ję, że nie­ba­wem od­wie­dzi któ­rąś z nich.

Wtedy po raz pierw­szy usły­sza­ła o Kwia­tach.

Mieli przyjść z pół­no­cy. Wę­dru­ją­ca banda, na­pa­da­ją­ca, okra­da­ją­ca i mor­du­ją­ca przy­zwo­itych ludzi. Nie za­kry­wa­li ciał, przez co bar­dziej przy­po­mi­na­li ro­śli­ny niż ludzi. Wiecz­nie odu­rze­ni, za­tra­ce­ni w pa­skud­nych flo­ry­stycz­nych ob­rzę­dach, pa­rzą­cy się bez opę­ta­nia za­rów­no ze sobą, jak i z na­po­tka­ną przy­ro­dą.

Arek za­ma­szy­sty­mi ru­cha­mi ma­cze­ty do­sad­nie po­ka­zał, co się sta­nie, jeśli po­dob­ne ro­bac­two wej­dzie mu w drogę.

Kiedy spa­dły pierw­sze kro­ple desz­czu, mieli już małe wia­der­ko ryb. Pod­czas opa­dów rzeki ro­bi­ły się nie­bez­piecz­ne, więc ru­szy­li dalej, na pół­noc.

Pa­da­ło coraz moc­niej. Lilia ob­ser­wo­wa­ła, jak zmie­nia się przez to Ro­ślin­ność – ło­dy­gi pro­sto­wa­ły się, kie­li­chy wzno­si­ły, li­ście roz­wi­ja­ły. Lecz zda­rza­ły się i okazy re­agu­ją­ce zu­peł­nie ina­czej – nie­któ­re kła­nia­ły się, by za­nu­rzyć w nowo po­wsta­łych ka­łu­żach.

– Stać! Nie ru­szać się! – Głos Arka za­dzia­łał jak czar zmie­nia­ją­cy ludzi w po­są­gi.

Lilia do­pie­ro po chwi­li do­strze­gła ro­śli­nę, która przy­po­mi­na­ła syl­wet­kę czło­wie­ka. Nigdy jesz­cze ta­kiej nie wi­dzia­ła. Ma­syw­ne pędy koń­czy­ły się kwia­tem wiel­ko­ści głowy. Ów ob­ró­cił się ku wę­drow­com i za­marł. Przy­po­mi­nał tar­czę zło­żo­ną z sa­mych ostrzy.

– Wam­pir – szep­nę­ła do niej Ali­cja. – Re­agu­je tylko na ruch.

– Tnij! – Arek roz­ka­zał Mać­ko­wi, który stał na czele grupy. Ten po­wol­ny­mi, ledwo za­uwa­żal­ny­mi ru­cha­mi za­czął przyj­mo­wać wła­ści­wą po­zy­cję.

Kiedy z kwia­tu wy­fru­nę­ło kilka owa­dów, Lilia do­my­śli­ła się, co się świę­ci. Jeden z in­sek­tów wy­lą­do­wał na jej twa­rzy, dru­gie­go po­czu­ła na nodze. Były wiel­ko­ści po­ło­wy kciu­ka i skła­da­ły się głów­nie z żądła.

– Kurwa! – krzyk­nął Arek peł­nym bólu gło­sem, lecz nie ru­szył się z miej­sca.

Owad po­wę­dro­wał w górę po­licz­ka Lilii i za­trzy­mał się przy uchu. Z pew­no­ścią mógł prze­bić ma­te­riał, który okry­wał jej skórę.

Przez ko­lej­ne dni Lilia prze­ko­ny­wa­ła sama sie­bie, że to nie ona wy­ko­na­ła pierw­szy ruch, że to Ma­ciek za­ata­ko­wał, pro­wo­ku­jąc ro­śli­nę. Ale praw­da była inna. Gdy tylko po­czu­ła prze­szy­wa­ją­ce ukłu­cie w uchu, pod­nio­sła rękę w mi­mo­wol­nym od­ru­chu. Ma­ciek wi­dząc, że wam­pir od­wró­cił się w stro­nę Lilii, rzu­cił się do cię­cia i oca­lił jej życie.

Ro­śli­na wbiła pełen ostrzy kwiat w jego twarz, za­mie­nia­jąc ją w krwa­wą mia­zgę. Mimo to zdo­łał ude­rzyć i prze­ciął ło­dy­gę.

Kiedy przez ko­lej­ne chwi­le po­zo­sta­li tru­dzi­li się, by ode­rwać mar­twy kwiat z twa­rzy nie­bosz­czy­ka, Lilia sie­dzia­ła onie­mia­ła i prze­ra­żo­na. Była pewna, że to ko­niec, zo­sta­nie wy­rzu­co­na z grupy, wróci do wieży i zgni­je w ciem­no­ści. A na ze­wnątrz było tak pięk­nie.

Ali­cja usia­dła obok i ją przy­tu­li­ła.

– To nie twoja wina – po­wie­dzia­ła. – Nie waż się za­drę­czać i tego roz­pa­mię­ty­wać. Gdyby każdy tak robił, nikt nigdy nie wy­szedł­by z Wieży.

Nie skre­śli­li jej wów­czas z listy wę­drow­ców. Wkrót­ce mieli tego po­ża­ło­wać.

*

– Hej! Ruta! Hej, je­steś tam?

Nie było.

Lilia zna­la­zła przy­ja­ciół­kę le­żą­cą po­śród przy­tul­ków i po­dzwoń­ców w sali lek­cyj­nej na par­te­rze. Nieco dalej roz­brat ze świa­do­mo­ścią usku­tecz­nia­li Malwa i Kro­kus – dwoje ćpu­nów, któ­rych nie do­tknę­ła­by nawet dłu­gim kijem.

– Ruta, miej ty li­tość. Po­trze­bu­ję cię.

Nic. Poza struż­ką śliny, która po­pły­nę­ła po bro­dzie ko­bie­ty.

Było coraz go­rzej. A pa­mię­ta­ła Rutę, która tań­czy­ła po do­łą­cze­niu do Kwia­tów. Gdy Lilia pła­ka­ła po utra­cie Róży, Ruta stwier­dzi­ła, że nie ma się co ma­zga­ić, tylko trze­ba dzia­łać. Była z nich naj­tward­sza. Miała ol­brzy­mie do­świad­cze­nie w prze­trwa­niu w świe­cie Ro­ślin­no­ści. Nigdy nie wy­ro­sła na niej żadna ro­śli­na.

A mimo to za­czę­ła więd­nąć. Nikt nie wie­dział dla­cze­go.

Lilia prze­trzą­snę­ła jej kie­sze­nie i zna­la­zła za­schnię­te li­ście oka pa­ją­ka. Roz­gnio­tła nar­ko­tyk w dło­niach. Jako Kwiat nie po­win­na nisz­czyć ro­ślin, któ­rych nie chce zużyć albo zjeść, lecz miała to gdzieś.

Usia­dła obok, usta­wi­ła lampę i za­głę­bi­ła się w lek­tu­rze za­bra­nej z bi­blio­te­ki.

Pierw­sza ock­nę­ła się Malwa. Wy­glą­da­ła, jakby zna­la­zła świa­do­mość w kie­sze­ni spodni i nie bar­dzo wie­dzia­ła, co z nią zro­bić.

– Czy ja ci cza­sem nie za­bro­ni­łam zbli­żać się do Ruty? – za­py­ta­ła Lilia, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od lek­tu­ry.

– Ona sama chcia­ła – wy­du­ka­ła ćpun­ka. – Na­rwa­ła. Sama. Czę­sto­wa­ła.

– Jeśli jesz­cze raz zo­ba­czę cię w od­le­gło­ści bliż­szej niż pięć kro­ków od Ruty, za­bi­ję. – Pod­nio­sła wzrok. – Nie żar­tu­ję. Wynoś się stąd i za­bierz kum­pla.

– Jak? – kwi­li­ła Ma­li­na, pa­trząc na Kro­ku­sa. – Jest cięż­ki.

– Po­cią­gnij po ziemi.

Ruta ock­nę­ła się go­dzi­nę póź­niej.

– Ty? – być może za­py­ta­ła, być może stwier­dzi­ła. Nie wy­glą­da­ła na zbyt świa­do­mą. Gdyby zo­ba­czy­ła przed sobą smoka, pew­nie za­re­ago­wa­ła­by tak samo.

– Ja. Hej, Ruta, patrz na mnie. Po­trze­bu­ję cię. Róża. Wiem, gdzie jest Róża.

Ruta za­mknę­ła oczy.

– Do­brze. Pój­dzie­my.

– Czy przez kilka dni mo­gła­byś się po­wstrzy­mać od bra­nia tego ku­rew­stwa? Pro­szę. Idzie­my po Różę. Na­praw­dę. To nie bę­dzie ko­lej­na miła wy­ciecz­ka na próż­no.

– Jasne. Nie brać. – Ziew­nę­ła. – Nie ma spra­wy.

*

Na Hia­cyn­ta na­tknę­ła się do­pie­ro ko­lej­ne­go dnia, gdy wró­cił z jed­nej ze swych ta­jem­ni­czych wy­praw. Od­po­czy­wał pod płacz­ką, ro­śli­ną przy­po­mi­na­ją­cą zgar­bio­ne­go trol­la, ro­sną­cą przy mu­rach szko­ły.

– Lili. – Ucie­szył się na jej widok. – Sma­ko­ły­ka?

– Od­chu­dzam się. – Hia­cynt jadł każde pa­skudz­two, jakie wpa­dło mu w ręce. Po­zo­sta­wa­ło nie­zgłę­bio­ną ta­jem­ni­cą, dla­cze­go jesz­cze się nie otruł.

– Jasne. Twoja stra­ta.

– Gdzie byłeś tym razem?

– Świer­kla­ny. Ja­strzę­bie-Zdrój. Paw­ło­wi­ce. I z po­wro­tem tu. – Hia­cynt lubił uży­wać daw­nych nazw miej­sco­wo­ści. Wę­dro­wał dużo i cza­sa­mi na­wią­zy­wał kon­tak­ty z in­ny­mi gru­pa­mi. Umiał prze­trwać. Nie nosił maski, rę­ka­wi­czek ani na­kry­cia głowy. Ro­ślin, które po­kry­wa­ły jego ciało, nie dało się już zli­czyć. Tak wła­śnie Lilia wy­obra­ża­ła sobie Kwia­ta, gdy po raz pierw­szy o nich usły­sza­ła.

– Wi­dzia­łeś coś cie­ka­we­go?

– Stada u wo­do­po­ju o świ­cie. Nie wiem, co to za ptaki. Wi­dzia­łem dziw­ną wy­so­ką bu­dow­lę z kołem na szczy­cie. Ale cie­bie pew­nie in­te­re­su­je tylko Róża, więc nie­ste­ty…

– Do­wie­dzia­łam się, gdzie ją zna­leźć. Mogę na cie­bie li­czyć? Zwer­bo­wa­łam już Dalię i Rutę.

– Ja w to­wa­rzy­stwie trzech pięk­nych dam pod nie­bem peł­nym gwiazd? Ta­kich rze­czy się nie od­ma­wia.

Uśmiech­nę­ła się. Co z tego, że z trój­ki ko­bie­cych Zwię­dłych Kwia­tów je­dy­nie Dalia prze­ja­wia­ła ja­kieś zna­mio­na urody, a sam Hia­cynt miał już pięć­dzie­siąt­kę na karku i wy­glą­dał jak ob­ro­śnię­ty orzech? Kom­ple­ment to kom­ple­ment.

Miała już swoją dru­ży­nę. Tym razem jed­nak po­trze­bo­wa­ła kogoś jesz­cze.

*

Ol­brzym­ka z bli­ska ro­bi­ła nie­sa­mo­wi­te wra­że­nie. Pień mu­sia­ło­by objąć przy­naj­mniej sze­ściu męż­czyzn, a spoj­rze­nie na wierz­cho­łek wy­ma­ga­ło od­chy­le­nia głowy do sa­mych ple­ców. Chudy i nie­wy­so­ki Ad­rian wy­glą­dał na jej tle ni­czym sza­lo­ny kra­snal.

Tań­czył nie­po­rad­nie i sztyw­no, sku­pia­jąc się głów­nie na tym, aby okrą­żać drze­wo ze stałą pręd­ko­ścią. Na twa­rzy miał ry­tu­al­ną maskę z kwia­tem, na gło­wie ab­sur­dal­ny ka­pe­lusz.

Pa­trząc na tę ko­me­dię, Lilia z no­stal­gią się­gnę­ła pa­mię­cią do wła­sne­go tańca ini­cja­cyj­ne­go. Bra­tek śmiał się z niej jesz­cze go­dzi­nę po za­koń­cze­niu po­dry­gi­wa­nia. Na­bra­ła wów­czas pew­no­ści, że Cha­ber usta­no­wił ten ry­tu­ał dla jaj.

Kiedy Ad­rian skoń­czył ta­niec i uci­chły brawa, to wła­śnie Cha­ber przy­wi­tał go jako Kwia­ta i po­zwo­lił wy­brać imię.

– Aster – zde­cy­do­wał.

Choć droga od ol­brzym­ki do szko­ły wy­da­wa­ła się bez­piecz­na, wra­ca­jąc, po­ru­sza­li się gę­sie­go w usta­lo­nym szyku. Za Lilią szedł błą­dzą­cy gdzieś my­śla­mi Hia­cynt, przed – mil­czą­ca Dalia. Gdzieś dalej czła­pa­ła się Ruta, o dziwo cał­kiem kon­tak­tu­ją­ca. W pew­nej chwi­li Lilia zła­ma­ła szyk i prze­do­sta­ła się na czoło po­cho­du.

– Chcia­ła­bym jutro wy­ru­szyć po Różę – wy­szep­ta­ła do Astra.

Mil­czał.

– By­ło­by miło, gdyś ze­chciał nam to­wa­rzy­szyć. Tylko po­ka­żesz bu­dy­nek i po­wiesz, jak do­stać się do środ­ka. Resz­tę za­ła­twi­my sami.

– To tak jakby sza­lo­ne. Co jeśli od­mó­wię?

Li­czy­ła, że nie bę­dzie mu­sia­ła kła­mać. Jak zwy­kle się my­li­ła.

– Chciał­byś z nami zo­stać, praw­da?

– Czy ina­czej wy­głu­piał­bym się w tańcu?

– Racja. A pew­nie za­uwa­ży­łeś, że Cha­ber po­zwa­la mi robić, co tylko mi się po­do­ba? Mam na niego szcze­gól­ny wpływ. Po­wiedz­my, że głasz­czę jego pa­ra­nię w nie­któ­re po­ran­ki. Bar­dzo to lubi. Do­myśl się, gdzie mu wy­ro­sła. Co­kol­wiek wy­szep­czę do ucha Cha­bra, po­słu­cha. Po­wtó­rzę więc. Chciał­byś z nami zo­stać, praw­da?

Spoj­rzał na nią tak, że nie­mal po­czu­ła wy­rzu­ty su­mie­nia.

 

3

Od śmier­ci Maćka mi­nę­ły ponad dwa lata. Lilia brała udział w tylu wy­pra­wach, że nie po­tra­fi­ła ich zli­czyć, i nikt wię­cej przez nią nie zgi­nął. Z tam­tej szóst­ki prze­trwa­li tylko ona, Ali­cja i Arek. Tym razem to­wa­rzy­szył im młody chło­pak, który pierw­szy raz opu­ścił Wieżę. Lilia zdą­ży­ła go już skrzy­czeć dwa razy.

Droga była pro­sta i wąska, ob­ro­śnię­ta lau­dy­cja­mi, a po obu jej stro­nach stra­szy­ły prze­pa­ście. Arek uwa­żał, że to dawny wia­dukt ko­le­jo­wy, więc pew­nie mu­sia­ło tak być.

– Wy­obraź sobie, że no­cu­je­my tu, o wła­śnie tu. – Ali­cja wska­za­ła ręką. – I tak. Jeden tru­pan wy­ra­sta tam, a drugi tam. Od­ci­na­ją ci drogę. Dokąd ucie­kasz?

Lilia wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Mało praw­do­po­dob­na sy­tu­acja. Ale gdyby, to ska­czę.

Ali­cja się ro­ze­śmia­ła.

– No to, gdzie no­cu­je­my? – za­py­ta­ła ją Lilia, pa­trząc na słoń­ce, które wła­śnie za­czę­ło tonąć w Ro­ślin­no­ści.

Droga do Spodka trwa­ła dwa dni w jedną stro­nę. Tam znaj­do­wa­ła się naj­dal­sza z za­przy­jaź­nio­nych z Wieżą pla­có­wek. Mieli dużo rze­czy na wy­mia­nę.

– Zaraz znaj­dzie­my jakiś przy­tul­ny kącik

– Arek… – Nie do­koń­czy­ła. Na­dep­nę­ła na coś, co osu­nę­ło się pod jej stopą. Po­le­cia­ła do przo­du, ude­rzy­ła ko­la­na­mi w zie­mię, ze­śli­zgnę­ła się. I spa­dła.

– Pau­li­na!

Wy­lą­do­wa­ła mięk­ko, po­łknię­ta przez Ro­ślin­ność.

– Nic mi nie jest! – krzyk­nę­ła.

Tra­fi­ła do tak zwa­ne­go „zie­lo­ne­go morza”, miej­sca, gdzie flora rosła tak gęsto i wy­so­ko, że nie widać było nieba i pa­no­wał wiecz­ny pół­mrok. Nie znaj­dą jej szyb­ko, to ona mu­siała zna­leźć ich.

– Daj­cie mi chwi­lę, to wrócę na ten wia­dukt! – wy­krzy­cza­ła.

– Dobra! – za­wo­łał Arek. – Zo­sta­je­my tu! Idź do nas ostroż­nie! Jak zaj­dzie słoń­ce, le­piej po­cze­kaj do świtu! Nie ru­szy­my bez cie­bie.

Lilia nie miała za­mia­ru cze­kać do świtu. Ru­szy­ła przed sie­bie, w kie­run­ku rów­no­le­głym do wia­duk­tu, a przy­naj­mniej taką miała na­dzie­ję. Oczy­wi­ście szyb­ko się zgu­bi­ła.

Co pe­wien czas krzy­cza­ła do swo­ich to­wa­rzy­szy, by ich zlo­ka­li­zo­wać. Przy ostat­nich dwóch pró­bach nie od­po­wie­dzie­li.

W końcu usia­dła po­śród pra­dy­la­ków, pod ciem­nym nie­bem peł­nym gwiazd. Po­cze­ka do rana. Pra­dy­la­ki nie lu­bi­ły in­nych ro­ślin, po­win­na być w miarę bez­piecz­na. Na ich gięt­kich, wy­so­kich ło­dy­gach roiło się od mu­szek.

– Owady, ptaki i ryby – po­wie­dział jej kie­dyś pan Marek – prze­trwa­ły naj­licz­niej spo­śród daw­nej fauny. Re­lik­ty daw­ne­go świa­ta. Tak jak lu­dzie.

Może po­win­na się prze­spać?

– Hej, wi­dzia­łem, jak śmiesz­nie spa­da­łaś – po­wie­dział jakiś głos.

Sta­nął przed nią młody męż­czy­zna, trzy­ma­ją­cy w ręce lampę. Nie miał ma­secz­ki, z jego brwi wy­ra­sta­ła ło­dyż­ka pa­ra­nii. W tym dziw­nym świe­tle wy­glą­dał jak upiór, który wła­śnie wy­ru­szył zgwał­cić naj­więk­sze oko­licz­ne drze­wo. Jed­nak gdy się uśmiech­nął, Lilia uzna­ła, że wcale jej nie żal tego drze­wa.

– Po­trze­bu­jesz po­mo­cy? – za­py­tał.

Chcia­ła po­wie­dzieć „nie”. Była tylko zmę­czo­na, senna, po­obi­ja­na, po­dra­pa­na i zgu­bi­ła swo­ich to­wa­rzy­szy.

– Tro­chę – wy­du­ka­ła.

Dla­cze­go to po­wie­dzia­ła? Ten męż­czy­zna mógł ją skrzyw­dzić. Na wszel­ki wy­pa­dek zbli­ży­ła dłoń do rę­ko­je­ści ma­cze­ty.

– To na­rzę­dzie znisz­cze­nia nie bę­dzie ci po­trzeb­ne. Je­stem Bra­tek, a ty?

– Pau­li­na. Cze­kaj, cze­kaj… Znisz­cze­nia? Bra­tek? O kurwa, nie mów, że je­steś jed­nym z nich.

Za­śmiał się jakoś tak dziw­nie. Bez­tro­sko.

– Z nich?

– Kwia­tów. Hi­pi­sów.

– Jak naj­bar­dziej. – Wy­cią­gnął do niej rękę. – To co? Chcesz tu zo­stać czy po­zwo­lisz dzi­wo­lą­go­wi za­pro­wa­dzić cię tam, skąd spa­dłaś?

Do­szła do wnio­sku, że jeśli bę­dzie chciał ją skrzyw­dzić, to i tak to zrobi. Po­szła za nim.

– Da­le­ko to?

– Żeby wejść na górę… ze trzy ki­lo­me­try. Mo­że­my tam być za go­dzi­nę, jeśli ja­kimś cudem nic nas nie zeżre. Pro­po­nu­ję jed­nak po­cze­kać do świtu.

Szedł pew­nie, ale i ostroż­nie. Jakby znał oko­li­cę.

– Je­steś sam? – za­py­ta­ła z nie­do­wie­rza­niem.

– Jeden je­dy­ny.

– Co tu ro­bisz? Po co cię tu wy­sła­li?

– Nikt mnie wy­słał. My, Kwia­ty, cho­dzi­my tam, gdzie chce­my.

– Nie macie… do­wód­cy?

– Mamy. I co z tego? Każdy jest mu równy. Każdy de­cy­du­je za sie­bie.

– To praw­da, że… ro­bi­cie to z ro­śli­na­mi?

Śmiał się przez chwi­lę.

– Każda z na­szych ko­biet jest cu­dow­nym kwia­tem. Więc może i tak. Ale z praw­dzi­wą ro­śli­ną… nie. Przy­naj­mniej nie ja. O, tu jest mój na­miot. Wska­kuj do środ­ka. Jeśli się mnie oba­wiasz, to śpij z ma­cze­tą. Ja zdrzem­nę się na ze­wnątrz.

Sko­rzy­sta­ła z pro­po­zy­cji, jed­nak nie mogła za­snąć. Czuła się głu­pio, jak durna księż­nicz­ka z bajki. A co jeśli za­ata­ku­je go jakaś ro­śli­na?

W końcu wy­chy­li­ła głowę na ze­wnątrz.

– Czy mógł­byś – za­czę­ła nie­śmia­ło – wejść i jesz­cze po­opo­wia­dać mi o tych Kwia­tach?

O świ­cie za­pro­wa­dził ją tam, skąd spa­dła. A póź­niej znik­nął.

Jej dru­ży­na cze­ka­ła, jak obie­ca­li. Ali­cja wy­ści­ska­ła ją mocno, a Arek na­wrzesz­czał naj­pierw na nią, a potem na wia­dukt.

– Cała noc na ze­wnątrz – na­rze­kał póź­niej. – Bę­dzie cud, jak nie przy­pa­łę­ta­ją się do nas ja­kieś ro­śli­ny.

Miał rację. W ciele Lilii za­czę­ła kieł­ko­wać Róża.

*

Pierw­szą noc po­dró­ży spę­dzi­li we­wnątrz bu­dyn­ku daw­nej sta­cji ben­zy­no­wej, gdzie ara­go­nie rosły od su­fi­tu do pod­ło­gi niby żywe ko­lum­ny, a półki po­ra­stał nie­bie­ski bluszcz. Mieli za sobą mę­czą­cy, ale nie­ob­fi­tu­ją­cy w żadne nie­spo­dzian­ki dzień mar­szu śla­dem daw­nej au­to­stra­dy.

Mając dach nad głową, nie roz­bi­li na­mio­tów, po pro­stu roz­ło­ży­li po­sła­nia wzdłuż lady. Dalia na­pi­sa­ła:

 

Do­bra­noc.

 

Po czym wśli­zgnę­ła się do śpi­wo­ra.

Ruta za­pro­po­no­wa­ła, że obej­mie pierw­szą wartę, lecz Lilia się nie zgo­dzi­ła. Bała się, że jej przy­ja­ciół­ka wy­cią­gnie oko pa­ją­ka albo jesz­cze gor­sze świń­stwo, gdy tylko za­mkną oczy.

Hia­cynt, jak to Hia­cynt, gdzieś znik­nął. Może wróci o po­ran­ku, może za dwa mie­sią­ce.

Lilia po­pra­co­wa­ła ma­cze­tą, dzię­ki czemu sto­jąc przy oknie, wi­dzia­ła ka­wa­łek nieba. Mru­ga­ło do niej kilka gwiazd, do­strze­gła też jakąś pla­ne­tę. Może Jo­wisz?

Aster pod­szedł do niej cicho i zdjął chu­s­tę. Jako je­dy­ny jesz­cze za­sła­niał twarz.

– Zde­cy­do­wa­nie le­piej – po­wie­dział i wziął głę­bo­ki od­dech. – Czy teraz, kiedy je­stem Kwia­tem, po­wi­nie­nem cho­dzić bez ochro­ny?

– Jako Kwiat mo­żesz robić, co chcesz – od­po­wie­dzia­ła.

– My­ślisz, że za­sła­nia­nie nie po­ma­ga?

– Nie wiem. W Wieży, gdzie do­ra­sta­łam, ka­za­li mi chro­nić usta. Póź­niej tra­fi­łam mię­dzy Kwia­ty, o oni twier­dzą, że to nic nie daje. Ich po­dej­ście bar­dziej mi się po­do­ba.

– Też sły­sza­łem różne wer­sje. Po­zna­łem raz czło­wie­ka, który prze­pro­wa­dzał sek­cje zwłok. Cza­sa­mi znaj­do­wał ro­śli­ny w środ­ku, ale nie był pe­wien, czy przy­czy­ni­ły się do śmier­ci tych ludzi. – Scho­wał chu­s­tę do kie­sze­ni. – Ży­je­my w świe­cie, który jest nam obcy.

– Ano – zgo­dzi­ła się me­cha­nicz­nie. Była zbyt zmę­czo­na na takie dys­ku­sje, w do­dat­ku do­ku­cza­ło jej ko­la­no.

– Jak my­ślisz, skąd się wzię­ły? – Mę­czył ją dalej swo­imi py­ta­nia­mi. Czy miał się za ja­kie­goś fi­lo­zo­fa? Gdyby stała tu gdzieś becz­ka, pew­nie by w niej za­miesz­kał.

– Nie wiem. Są różne opo­wie­ści. Wszyst­kie sza­lo­ne.

Aster zbli­żył się do okna i spoj­rzał na nocne niebo.

– Ja wie­rzę, że przy­le­cia­ły stam­tąd. Sta­tek z obcą florą, który zna­lazł się na Ziemi. Może to była przy­pad­ko­wa ka­ta­stro­fa, a może chcie­li zmie­nić naszą pla­ne­tę w ko­smicz­ny ogród. Na­sio­no tra­fi­ło na żyzny grunt i za­in­fe­ko­wa­ło cały świat.

– Ale to się stało już dawno praw­da? Ze sto dwa­dzie­ścia lat temu? Coś koło tego. Gdyby wy­sła­li do nas Ro­ślin­ność, to w ja­kimś celu. Chyba już wie­dzie­li­by­śmy w jakim.

– Może nikt ich nie wy­słał. Może to one same się wy­sła­ły – za­czął szep­tać bar­dzo cicho, jakby bał się, że Ro­ślin­ność to usły­szy i uzna, że ten gość za dużo wie.

Roz­ba­wiła ją wizja ro­śli­ny sie­dzą­cej za ste­ra­mi stat­ku ko­smicz­ne­go.

Aster przy­glą­dał jej się przez chwi­lę w mil­cze­nia, aż w końcu za­pew­nił:

– Bę­dzie­my u celu za dwa dni.

– Cie­szy mnie to.

– My­śla­łem, że za­sy­piesz mnie py­ta­nia­mi o córkę…

– Wy­star­czy mi, że jest cała, zdro­wa i bez­piecz­na. Będę miała resz­tę życia, by do­wie­dzieć się o niej wszyst­kie­go. Spra­wię, że czas po­rwa­nia sta­nie się dla niej tylko nie­wy­raź­nym, złym snem.

– Wiesz, że pew­nie nie bę­dzie chcia­ła z tobą pójść. To tamtą ko­bie­tę uważa za matkę.

– Z cza­sem zro­zu­mie. Wiesz… Ja… Wy­cho­wa­łam się bez ro­dzi­ców. Zgi­nę­li, gdy byłam bar­dzo mała. Całe dzie­ciń­stwo spę­dzi­łam w za­mknię­ciu. – Umil­kła na chwi­lę prze­ra­żo­na tym, że otwie­ra się przed obcym czło­wie­kiem. Jesz­cze chwi­la, a mia­nu­je go pią­tym Zwię­dłym Kwia­tem. – Pierw­szej ro­śli­ny do­tknę­łam, kiedy mia­łam je­de­na­ście lat. Gdy do­ro­słam, nie­ustan­nie na­ra­ża­łam życie dla moich ludzi, a gdy raz się z nimi nie zgo­dzi­łam, do­sta­łam od nich wyrok śmier­ci. Całe życie w kaj­da­nach, któ­rych nawet nie wi­dzia­łam.

– Prze­je­ba­ne.

– Róża nie bę­dzie prze­cho­dzić tego, co ja, obie­cu­ję. Chcę, by miała matkę i była wolna. Pra­gnę za­brać ją gdzieś wy­so­ko, po­ka­zać świat i po­wie­dzieć: „Spójrz, jak pięk­nie”.

Łzy po­pły­nę­ły jej po po­licz­kach. Cu­dow­nie. A tyle się na­tru­dzi­ła, by ucho­dzić za twar­dą w jego oczach.

– Myślę, że bę­dziesz świet­ną matką – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się do niej cie­pło.

Tak, z pew­no­ścią miał za­dat­ki na Zwię­dłe­go Kwia­ta.

*

– Nie ufam mu – wy­szep­ta­ła Ruta.

Lilia chcia­ła, by to Dalia prze­ję­ła wartę, lecz dziew­czy­na słod­ko spała, śli­niąc się z po­wo­du ostrzy­ka na ję­zy­ku, a Ruta wła­śnie wy­gra­mo­li­ła się ze śpi­wo­ra, rześ­ka ni­czym po­ran­na rosa.

Aster rów­nież po­chra­py­wał. Nie wy­glą­dał zbyt zdra­dziec­ko z otwar­ty­mi usta­mi przy­tu­lo­ny do łok­cia.

– Coś mi w tym wszyst­kim nie pa­su­je – prze­ko­ny­wa­ła Ruta. – To jest zbyt pro­ste.

Lilia była zbyt zmę­czo­na, by się nad tym za­sta­na­wiać.

– Pew­nie nie­dłu­go się prze­ko­na­my – po­wie­dzia­ła i wśli­zgnę­ła się w po­sła­nie.

Po­wie­rze­nie Rucie bez­pie­czeń­stwa grupy nie było naj­mą­drzej­sze, ale nie mogła cią­gle po­ka­zy­wać, że nie ma do niej za grosz za­ufa­nia. Za­mknę­ła oczy.

Śniła jej się córka. Lilia go­ni­ła ją przez Ro­ślin­ność, lecz mała wciąż jej ucie­ka­ła. W końcu Róża do­sia­dła ol­brzy­miej ważki i po­le­cia­ła wy­so­ko w niebo.

 

4

Lilia stała w swym po­ko­ju w Wieży i spo­glą­da­ła przez brud­ną szybę na Ro­ślin­ność, ko­lo­ro­wą na­rzu­tę po­kry­wa­ją­cą świat. Uspo­ka­jał ją ten widok. Przy­zna­wa­nie ta­kich lokum wę­drow­com wy­da­ło jej się mar­no­traw­stwem, w końcu więk­szość czasu spę­dza­li na ze­wnątrz. Tym­cza­sem małe dziew­czyn­ki, takie jak ona przed laty, do­ra­sta­ły w po­ko­jach bez okien.

Ktoś za­pu­kał do drzwi. Do­my­śla­ła się, kto.

– Pro­szę.

Pan Marek, król Wieży, po­kwa­pił się do niej oso­bi­ście. Nie­do­brze.

– Dzień dobry – przy­wi­tał się i zajął bez py­ta­nia je­dy­ne krze­sło.

Lilia nie pa­trzy­ła na niego. Nie­na­wi­dzi­ła tej cząst­ki sie­bie, która wsty­dzi­ła się, że za­wio­dła tego czło­wie­ka.

– A więc… je­steś w ciąży. – Jak za­wsze od razu prze­szedł do sedna spra­wy.

– Tak.

– Kto jest ojcem?

Nie od­po­wie­dzia­ła, a męż­czy­zna wes­tchnął gło­śno.

– Wiesz, że w Wieży mamy ogra­ni­czo­ną ilość miej­sca i za­so­bów. Nie mogę się zgo­dzić na twój poród. W tej chwi­li mamy tu trzy ko­bie­ty przy na­dziei, każda do­sta­ła po­zwo­le­nie od­po­wied­nio wcze­śniej, wszyst­kie mają mężów. I żadna nie jest wę­drow­cem.

– Po­dej­rze­wa­łam, że się pan nie zgo­dzi – po­wie­dzia­ła wy­pra­nym z emo­cji gło­sem.

– Zgłoś się jutro do dok­to­ra Jacka, on się tobą zaj­mie.

Lilia spoj­rza­ła na ho­ry­zont i za­da­ła sobie py­ta­nie, czy Kwia­ty też mają swo­je­go dok­to­ra Jacka, który abor­tu­je dzie­ci, bo nie ma dla nich miej­sca. Pew­nie nie. W końcu do wol­nych ludzi na­le­żał cały świat.

– Jeśli bę­dzie ci cięż­ko, po­ga­daj z moim sio­strzeń­cem – po­ra­dził z miną stro­ska­ne­go ojca. – On cię lubi, sza­nu­je. – Za­my­ślił się na chwi­lę. – Czy to on? Arek?

– Wo­la­ła­bym to zro­bić z tru­pa­nem niż z nim.

Pan Marek uśmiech­nął się lekko, wy­da­lił z sie­bie jesz­cze kilka obrzy­dli­wych zdań, a potem znik­nął z życia Lilii na za­wsze.

Do­tknę­ła brzu­cha, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od ho­ry­zon­tu. Oni na­praw­dę my­śle­li, że je im odda? Gdzieś tam cze­kał na nią Bra­tek. Pod­czas ostat­niej wy­pra­wy znów ją zna­lazł i długo prze­ko­ny­wał, by do­łą­czy­ła do Kwia­tów. Od­mó­wi­ła mu wtedy. Po­wie­dział, że bę­dzie cze­kać.

Spa­ko­wa­ła się w jeden nie­wiel­ki ple­cak.

Chcia­ła po­że­gnać się z kil­ko­ma oso­ba­mi, lecz osta­tecz­nie po­szła tylko do jed­nej. Tej, która coś jej obie­ca­ła. Tej, co do któ­rej była pewna, że nigdy jej nie zdra­dzi.

Jej przy­ja­ciół­ka nie spała, czy­ta­ła książ­kę w bla­sku świe­cy.

– Wkur­wi się – wy­pro­ro­ko­wa­ła Ali­cja. Była wy­raź­nie prze­ra­żo­na wszyst­kim, co usły­sza­ła od Lilii.

– Mam na­dzie­ję.

– Od­cze­ka trzy dni i skaże na śmierć.

– Głu­pio tak prze­ga­pić wła­sną eg­ze­ku­cję, co nie?

– Dasz mi pięć minut?

– Wiem, że obie­ca­łaś uciec ze mną, ale to na­praw­dę głu­pie. Tu są…

– Wy­obraź sobie, jak się wkur­wi, gdy znik­nie­my obie.

Prze­my­ka­ły po ciem­nych ko­ry­ta­rzach ni­czym myszy, któ­rych w Wieży za­wsze było mnó­stwo. Póź­niej Lilia wy­wa­bi­ła pod­stę­pem stró­ża pil­nu­ją­ce­go pół­noc­ne­go wyj­ścia i przy­ło­ży­ła mu nóż do szyi. Współ­pra­co­wał, ale na po­że­gna­nie i tak przy­wa­li­ła mu tak mocno, że stra­cił przy­tom­ność.

Wy­mknę­ły się z bu­dyn­ku i uto­nę­ły w mroku. Ob­ser­wo­wał je tylko księ­życ i te nie­licz­ne ro­śli­ny, które wy­kształ­ci­ły na­rząd wzro­ku.

*

Trze­cie­go dnia we­szli do mia­sta. Ro­ślin­ność wzno­si­ła się i opa­da­ła, two­rząc kopce, pi­ra­mi­dy, ozy, ma­czu­gi i prze­róż­ne inne kształ­ty. Aster twier­dził, że Wie­lo­dział jest już nie­da­le­ko.

 

Ruta dobże sobie radzi.

 

Dalia zgnio­tła kartę i wy­rzu­ci­ła. Z po­wo­du ostrzy­ka dziew­czy­na nigdy nie do­my­ka­ła ust, przez co wy­glą­da­ła na wiecz­nie zdzi­wio­ną. Dobra forma Ruty z pew­no­ścią mogła bu­dzić zdu­mie­nie. W tej chwi­li szła na prze­dzie z Astrem. Lilia miała na­dzie­ję, że jej przy­ja­ciół­ka nie od­czu­wa zbyt sil­nej po­trze­by cho­dze­nia po ścia­nach.

Po­chód za­my­kał Hia­cynt. Ostat­niej nocy znów znik­nął, lecz na kró­cej. Twier­dził, że bada oko­li­cę i roz­ma­wia z miej­sco­wą florą. Po tym wy­zna­niu Lilia za­czę­ła współ­czuć Ro­ślin­no­ści.

Hia­cynt, jak to Hia­cynt, za­czął flir­to­wać z Dalią.

– To nie fair – stwier­dzi­ła Lilia. – Ona nie mówi. Nie wy­zwie cię od cho­rych de­wian­tów, jak ja, gdy pró­bo­wa­łeś mnie pod­ry­wać ostat­nim razem.

– Może na­pi­sać. – Hia­cynt wy­szcze­rzył wszyst­kie czte­ry zęby.

– A ty w ogóle umiesz czy­tać?

– Umiem czy­tać na­tu­rę, moja droga. To naj­waż­niej­sze.

Dalia na­skro­ba­ła:

 

To cał­kiem miłe jak tak sło­dzi.

 

– Co na­pi­sa­ła? – za­in­te­re­so­wał się Hia­cynt.

– Że je­steś obrzy­dli­wym sta­rym di­no­zau­rem i wo­la­ła­by sko­czyć nago w kol­co­wi­je niż pa­trzeć na twoją gębę przy­po­mi­na­ją­cą roz­dep­ta­ną szysz­kę.

– I to wszyst­ko w… yyy… sze­ściu sło­wach?

– Nasza ko­cha­na Dalia pisze, pisze, aż na­uczy­ła się zwię­zło­ści wy­po­wie­dzi.

Hia­cynt śmiał się jesz­cze długo, po czym prze­mie­ścił się na czoło grupy, by sło­dzić Rucie.

*

Roz­bi­li na­mio­ty pod gołym nie­bem. Dalia wzię­ła pierw­szą wartę, a Lilia drugą. Hia­cynt znów gdzieś znik­nął i Lilia za­czę­ła roz­wa­żać udu­sze­nie go, gdy tylko przy­wle­cze z po­wro­tem swoją za­ro­śnię­tą dupę.

Ruta sta­nę­ła na stra­ży jako trze­cia, już bli­sko świtu.

– Do­bra­noc – po­wie­dzia­ła do niej Lilia, po czym wśli­zgnę­ła się do na­mio­tu.

W środ­ku spała Dalia, śli­niąc się i mam­ro­cząc coś cicho. Od czasu do­łą­cze­nia do Kwia­tów Lilia trak­to­wa­ła ją jak młod­szą sio­strę. Obie wy­cho­wa­ły się bez ro­dzi­ców i bez ro­dzeń­stwa, na­tu­ral­ne było to, że zbli­ży­ły się do sie­bie. Zanim na jej ję­zy­ku po­ja­wił się ostrzyk, Dalia ład­nie śpie­wa­ła. Nie­raz usy­pia­ła tak Różę. Może kie­dyś znaj­dą le­ka­rza, który wy­tnie jej to pa­skudz­two?

Dalia obu­dzi­ła się i spoj­rza­ła na nią pół­przy­tom­nym wzro­kiem. Może chcia­ła coś po­wie­dzieć, ale oczy szyb­ko jej się za­mknę­ły.

Lilia rów­nież od­da­ła się w ob­ję­cia Mor­fe­usza.

Obu­dził ją krzyk Astra.

Wy­sko­czy­ła z na­mio­tu i zo­ba­czy­ła, jak męż­czy­zna stoi po pas w Ro­ślin­no­ści z unie­sio­ną ma­cze­tą, a nad nim wzno­si się ły­ken­cja.

Spo­śród wszyst­kich ro­ślin o wy­glą­dzie rodem z hor­ro­ru Ły­ken­cja była jedną z naj­bar­dziej prze­ra­ża­ją­cych. Miała wiel­ki, sko­śny kie­lich z czymś w ro­dza­ju pasz­czy, któ­rym ude­rza­ła jak mło­tem, a do tego po­ru­sza­ła się na gru­biej i zwin­nej ło­dy­dze.

Lilia spoj­rza­ła w lewo, gdzie po­śród Ro­ślin­no­ści le­ża­ła Ruta, nie dając zna­ków życia.

Aster wciąż krzy­czał, a kiedy po­twor­ność za­ata­ko­wa­ła, usko­czył w ostat­niej chwi­li.

Do Lilii nagle do­tar­ło, że jeśli ten czło­wiek zgi­nie, nigdy nie od­naj­dzie córki. Pod­bie­gła do ło­dy­gi i cięła, lecz jedno ude­rze­nie nie zro­bi­ło ro­śli­nie wiel­kiej krzyw­dy.

Aster od­sko­czył po raz drugi, a wtedy Ły­ken­cja od­wró­ci­ła się w stro­nę Lilii.

Wie­dzia­ła, że musi zro­bić unik w od­po­wied­nim mo­men­cie. Jeśli się spóź­ni, zo­sta­nie po­żar­ta. Jeśli od­su­nie się za wcze­śnie, kie­lich zdąży zmie­nić kie­ru­nek i zła­pie ją bez żad­ne­go pro­ble­mu.

Aster zdo­łał się pod­nieść i za­czął ciąć ło­dy­gę, a tuż obok wy­ro­sła Dalia z ma­cze­tą w dłoni.

Ro­śli­na w ostat­niej chwi­li zre­zy­gno­wa­ła z za­ata­ko­wa­nia Lilii i ob­ra­ła za cel tych, któ­rzy bar­dziej jej za­gra­ża­li. Pod­nio­sła kie­lich i ude­rzy­ła z góry z takim im­pe­tem, jakby po­sta­no­wi­ła po­żreć ich oboje.

Aster usko­czył. Dalia nie zdą­ży­ła. Znik­nę­ła w pasz­czy Ły­ken­cji, a chwi­lę póź­niej zdo­ła­ła wydać z sie­bie roz­pacz­li­wy krzyk. Lilia nie pa­mię­ta­ła, kiedy ostat­ni raz sły­sza­ła jej głos.

Przez kie­lich prze­bi­ło się ostrze ma­cze­ty. Po­su­wa­ło się po­wo­li w dół, coraz wol­niej, aż znie­ru­cho­mia­ło. Otwór był zbyt mały, by mógł przez niego przejść czło­wiek.

Lilia i Aster cięli ło­dy­gę raz za razem, wie­dząc, że są bez­piecz­ni. Ro­śli­na nie za­ata­ku­je, póki nie stra­wi tego, co ma w środ­ku. W końcu kie­lich ude­rzył o zie­mię.

– Nie wy­cią­gaj jej – po­wie­dział nie­po­trzeb­nie Aster. – Tru­ci­zna. Jest już za późno.

Lilia za­łka­ła, po­ki­wa­ła głową i szyb­ko po­bie­gła do Ruty. Obej­rza­ła ją ze wszyst­kich stron i nie do­strze­gła żad­nych ran. W jej nie­spo­koj­nym od­de­chu było coś znaj­me­go.

Prze­szu­ka­ła jej kie­sze­nie i od­na­la­zła oko pa­ją­ka.

– Kurwa! Mia­łaś nas pil­no­wać! – wy­ry­cza­ła do niej, lecz Ruta oczy­wi­ście jej nie sły­sza­ła.

 

5

Bra­tek śmiał się gło­śno, gdy tań­czy­ły wokół ol­brzym­ki. Dla Lilii był to pierw­szy ta­niec w życiu i mu­sia­ła wy­glą­dać prze­ko­micz­nie, ale ba­wi­ła się świet­nie. Ali­cja tym­cza­sem ru­sza­ła się tak sztyw­no, że nawet drze­wo za­tań­czy­ło­by le­piej.

W końcu zdję­ły maski i usły­sza­ły sza­lo­ne brawa. Cha­ber za­py­tał, jakie przyj­mą imio­na. Wcze­śniej dał im do przej­rze­nia książ­kę pełną ilu­stra­cji daw­nych kwia­tów. Wszyst­kie były pięk­ne i wy­da­wa­ły się zu­peł­nie nie­win­ne jak na ro­śli­ny.

– Lilia – od­po­wie­dzia­ła gło­śno.

– Ruta – zde­cy­do­wa­ła Ali­cja i uśmiech­nę­ła się w spo­sób nieco wy­mu­szo­ny.

Lilia wie­dzia­ła, że jej przy­ja­ciół­ka pod­ję­ła de­cy­zję dużo trud­niej­szą od niej i jesz­cze długo bę­dzie biła się z wąt­pli­wo­ścia­mi.

Bra­tek pod­szedł do nich i wziął Lilię w ob­ję­cia, trzy­ma­jąc dłoń na jej brzu­chu. Czuła się wtedy na­praw­dę szczę­śli­wa. Oczy­wi­ście nie trwa­ło to długo.

Dwa mie­sią­ce póź­niej tre­bu­lia, ro­śli­na z ostrza­mi jak szpa­dy, roz­cię­ła Brat­ka na pół. Nie do­cze­kał na­ro­dzin có­recz­ki.

*

Kiedy że­gna­li Dalię, wiał mocny wiatr, przez co Ro­ślin­ność tań­czy­ła, jakby cie­szy­ła się z tego, co wła­śnie na­stą­pi­ło.

– Gdzie byłeś? – za­py­ta­ła wcze­śniej Hia­cyn­ta, który ła­ska­wie po­wró­cił.

– Dba­łem o to, żeby nasza wy­pra­wa była bez­piecz­na – po­wie­dział, nie pa­trząc jej w oczy.

– No to, kurwa, za­dba­łeś.

– Prze­pra­szam. Ko­cha­łem ją tak samo jak ty.

Zo­sta­wi­li Dalię w środ­ku Ły­ken­cji, gdyż nie­bez­piecz­nie było pró­bo­wać ją wy­cią­gnąć. Jakiś sza­le­niec pew­nie do­strzegł­by w tym ma­ka­brycz­ne pięk­no. Była kwia­tem i w chwi­li śmier­ci zjed­no­czy­ła się z Ro­ślin­no­ścią.

Ruta nie zdą­ży­ła od­zy­skać świa­do­mo­ści do chwi­li po­że­gna­nia, a Lilia nie za­mie­rza­ła cze­kać.

Za­pa­li­li ogień i od­mó­wi­li sto­sow­ne słowa. Był to tra­dy­cyj­ny ob­rzęd po­że­gna­nia z Kwia­tem, który znali bar­dzo do­brze.

Aster nie wy­da­wał się wstrzą­śnię­ty. Pew­nie nie­raz wi­dział śmierć to­wa­rzy­szy, dużo bliż­szych mu niż Dalia.

Pod ko­niec po­że­gna­nia za­czę­ło kro­pić.

Lilia pła­ka­ła przez cały czas. Wzię­ła notes dziew­czy­ny i na­pi­sa­ła w nim kilka słów, a potem po­ło­ży­ła go koło ucię­tej ro­śli­ny.

Póź­niej po pro­stu ode­szli.

*

Gar­gan­tu­je były naj­więk­szy­mi ro­śli­na­mi świa­ta. Się­ga­ły chmur, a ich pnie były tak ogrom­ne, że we­wnątrz nie­raz chro­ni­ły się całe grupy ludzi. Ol­brzy­my te nie­ustan­nie rosły i Lilię cie­ka­wi­ło, czy za ileś tam ty­się­cy lat świat sta­nie się la­bi­ryn­tem o ścia­nach z ich pni. W cie­niu ta­kich gi­gan­tów czło­wiek wy­da­wał się mały i nie­istot­ny. To wła­śnie pod gar­gan­tu­ję za­pro­wa­dzi­ła Rutę, by po­roz­ma­wiać na osob­no­ści.

– Prze­pra­szam – po­wie­dzia­ła Ruta udrę­czo­nym gło­sem. – Nie dałam rady. To sil­niej­sze ode mnie. Sama wiesz, jak to jest.

Lilia wie­dzia­ła, ale co to zmie­nia­ło?

– Masz mi po­wie­dzieć dla­cze­go. Bez ściem. Co się dzie­je? Prze­cież za­wsze byłaś silna. By­li­śmy na mi­liar­dzie wy­praw i za­wsze na tobie po­le­ga­łam. Ucie­kłaś ze mną. Kiedy ukra­dli mi Różę, to ty mnie zna­la­złaś i spro­wa­dzi­łaś do domu. Źle ci wśród Kwia­tów? Może chcesz wró­cić do Wieży?

– Wieży już nie ma.

Lilia pró­bo­wa­ła prze­tra­wić te słowa ze wszyst­ki­mi kon­se­kwen­cja­mi.

– Jak to nie ma?

– Wiesz, co tam się stało po twoim odej­ściu? Nie masz po­ję­cia, praw­da? – Ruta uśmiech­nę­ła się w spo­sób co naj­mniej obłą­ka­ny. – Arek bar­dzo się wku­rzył, gdy do­wie­dział się, że zmu­si­li cię do uciecz­ki i wy­da­li na cie­bie wyrok. Po­sta­wił się wuj­ko­wi. No, w końcu kto, jak nie on? Do­wód­ca wę­drow­ców, dzie­dzic Wieży. Ale znasz pana Marka, on nie lubi sprze­ci­wu. Rzu­ci­li się sobie do gar­deł na­praw­dę mocno i Arek wy­lą­do­wał w celi w piw­ni­cach na po­zio­mie minus dwa. Pa­mię­tasz je, praw­da?

– Lochy Wieży – po­wie­dzia­ła, przy­po­mi­na­jąc sobie wszyst­kie strasz­ne hi­sto­rie, które krą­żyły na ich temat.

– Po tym wszyst­kim zro­bi­ło się bar­dzo źle. Wę­drow­cy stra­ci­li li­de­ra, a pan Marek do­stał pa­ra­noi. Przy­szły głód, cho­ro­by i strach. Po ja­kimś roku część miesz­kań­ców zbun­to­wa­ła się i wy­pu­ści­ła Arka. W Wieży roz­pę­ta­ła się kil­ku­dnio­wa wojna, wal­czy­li o każde pię­tro, ko­ry­tarz i scho­dy. Za­czę­li ginąć lu­dzie. Pan Marek znisz­czył część ochro­ny Wieży. Chciał, by Ro­ślin­ność po­chło­nę­ła jego sio­strzeń­ca, ale znasz ją, nie zna gra­nic, ob­ro­sła cały bu­dy­nek.

Lilia wy­obra­zi­ła sobie pokój, w któ­rym do­ra­sta­ła, ob­ro­śnię­ty tru­pa­na­mi.

– W końcu Arek do­rwał wujka i wy­słał go na tam­ten świat. Wieża miała jed­nak przy­ja­ciół, do któ­rych pan Marek zdą­żył zwró­cił się z proś­bą o pomoc. Ci, któ­rzy prze­trwa­li walki, wie­dzie­li, że nagle stali się bar­dzo ła­twym łupem. Arek ze­brał ich i po­pro­wa­dził, ponoć gdzieś na pół­noc.

– Skąd o tym wszyst­kim wiesz?

– Byłam tam. W Wieży wciąż we­ge­tu­je parę osób, które nie chcia­ły lub nie mogły odejść. Wszyst­ko im roz­kra­dzio­no, gło­du­ją, cze­ka­ją na śmierć.

– Ale po co w ogóle po­szłaś do Wieży?

– Och, byłam tam nie­raz, odkąd ucie­kły­śmy. Nie do­my­ślasz się? To pan Marek roz­ka­zał, bym ucie­kła z tobą.

Lilia usia­dła na ziemi, tonąc w Ro­ślin­no­ści.

– Mia­łam in­wi­gi­lo­wać Kwia­ty – spo­wia­da­ła się dalej Ruta. – Do­star­czać in­for­ma­cje i wy­ko­nać na tobie wyrok, kiedy tylko nada­rzy się oka­zja.

– Aha – rzu­ci­ła Lilia.

– Nie chcia­łam cię skrzyw­dzić. Okła­my­wa­łam ich, że cały czas cze­kam na oka­zję. A kiedy przy­szłam tam pew­ne­go razu, było już po wszyst­kim, Wieża upa­dła. Do­wie­dzia­łam się, że mój oj­ciec i brat zgi­nę­li. Oj­ciec na scho­dach po­mię­dzy pię­tra­mi sześć i sie­dem, brat od Ro­ślin­no­ści na ko­ry­ta­rzu trzy-dwa­na­ście, koło szwal­ni. Nagle zo­sta­łam sama, uwię­zio­na wśród Kwia­tów. Jeśli więc za­sta­na­wia cię, czemu za­czę­łam ćpać, to dla­te­go.

– Aha – po­wtó­rzy­ła Lilia, nie­zdol­na do ze­bra­nia myśli.

– Na­praw­dę lu­bi­łam Dalię i prze­pra­szam za to, co się stało. Nigdy nie chcia­łam ni­ko­go skrzyw­dzić. Chcę pomóc ci od­zy­skać Różę. Patrz. – Wy­cią­gnę­ła oko pa­ją­ka i za­czę­ła kru­szyć li­ście – Nigdy wię­cej.

– Racja. Nigdy wię­cej. Nie chcę, byś zbli­ża­ła się do mojej córki. – Lilia wsta­ła i od­su­nę­ła się od niej. – Odejdź stąd. Wra­caj do Kwia­tów, wra­caj do Wieży, gdzie tam chcesz. Mo­żesz po­szu­kać Arka, żeby go zabić albo się do niego przy­łą­czyć, nie ob­cho­dzi mnie to. Nie chcę cię wię­cej wi­dzieć na oczy. Ali­cjo.

Lilia od­wró­ci­ła się i ode­szła. Nie­ru­cho­ma syl­wet­ka jej daw­nej przy­ja­ciół­ki po­wo­li nikła wśród Ro­ślin­no­ści, lecz gar­gan­tu­ja za jej ple­ca­mi nie wy­da­wa­ła się wcale zmniej­szać.

 

6

– Już nie­da­le­ko, ma­lut­ka. Nie­dłu­go zo­ba­czysz, gdzie zja­dło ta­tu­sia.

Róża za­ga­wo­rzy­ła ra­do­śnie, a ro­śli­ny kła­nia­ły się wszę­dzie do­oko­ła. Jej mała księż­nicz­ka. Wszy­scy wie­dzie­li, że jest naj­waż­niej­sza.

Gdzieś na ho­ry­zon­cie spa­ce­ro­wa­ła ol­brzym­ka. Lilia po­my­śla­ła, że drze­wa są tego dnia bar­dzo ru­chli­we, ucie­kły jej z drogi, a prze­cież już nie je­cha­ły na bia­łym je­le­niu.

– A może tatuś tam na nas czeka? – za­py­ta­ła córkę. – Za­pro­si do na­mio­tu, choć sam bę­dzie spał na ze­wnątrz. Ale w końcu wej­dzie do środ­ka, bo życie to nie bajka.

Szły dalej, a Ro­ślin­ność wokół fa­lo­wa­ła, od­dy­cha­ła, śpie­wa­ła. Miała na­dzie­ję, że ten stwór prze­stał je śle­dzić. A może to była Ruta? Co za róż­ni­ca.

– Je­steś cięż­ka, wiesz? Może chwi­lę od­pocz­nie­my?

Usia­dła i po­ło­ży­ła Różę na ko­la­nach. Wi­dzia­ła już tamto wzgó­rze, wia­dukt ko­le­jo­wy, jak ktoś jej kie­dyś po­wie­dział. Idio­ta. Prze­cież to był po­ro­śnię­ty, mar­twy gi­gant.

Trzy po­sta­cie po­ja­wi­ły się zni­kąd. Dwaj męż­czyź­ni i ko­bie­ta ze skrzy­dła­mi.

– Je­steś mo­ty­lem? – za­py­ta­ła ją Lilia.

Po­sta­cie zbli­ży­ły się po­wo­li. Pa­trzy­ły ba­daw­czo, aż w końcu ko­bie­ta uklę­kła przed nią.

– Może sza­lo­na. Ale ra­czej na­ćpa­na po uszy – oce­ni­ła. – Dokąd idziesz z tym dziec­kiem?

– Wejdę na gi­gan­ta, gdzie będę ład­nie spa­da­ła. On po­wie­dział, że ład­nie spa­dam. Róża go nie zna.

– Kim je­steś? Gdzie miesz­kasz?

– Je­stem ro­śli­ną i miesz­kam wszę­dzie, bo cały świat to mój dom.

Pró­bo­wa­ła wstać, cał­ko­wi­cie za­po­mi­na­jąc, że trzy­ma Różę na ko­la­nach. Nie­zna­jo­ma zła­pa­ła dziec­ko w ostat­niej chwi­li i wzię­ła na ręce.

– Co ty od­pier­da­lasz!

– O nie! Oddaj mi ją. Nie za­bie­rze­cie mi jej. Je­ste­ście od niego? Chce mi ją ukraść, wy­ciąć z brzu­cha!

Lilia w końcu się wy­pro­sto­wa­ła, lecz nogi się pod nią ugię­ły i wy­lą­do­wa­ła w Ro­ślin­no­ści. Gdzie miała ma­cze­tę? Mu­sia­ła ją prze­han­dlo­wać z tam­ty­mi kur­du­pla­mi.

– To małe zgi­nie, jeśli z tobą zo­sta­nie – stwier­dzi­ła ko­bie­ta.

– Chcesz je za­brać do Wie­lo­dzia­łu? – za­py­tał jeden z męż­czyzn.

Ko­bie­ta nie była prze­ko­na­na, a w do­dat­ku na jej gło­wie usiadł ptak. Po­da­ła dziec­ko męż­czyź­nie i po­now­nie uklę­kła obok Lilii.

– Mo­że­my ci pomóc? Gdzie miesz­kasz? Za­pro­wa­dzi­my cię. Jest tam ktoś, kto zaj­mie się dziec­kiem? Oj­ciec?

– Nie ma ojca. Zje­dzo­ny. Ale Róży nie zje­cie. Za­staw­cie ją, skur­wie­le! Nie od­le­ci­cie z nią! Od­daj­cie mi ją!

Lilia prze­to­czy­ła się na ko­la­na i pró­bo­wa­ła rzu­cić na nie­zna­jo­mą, a wtedy drugi z męż­czyzn kop­nął ją na tyle mocno, że upa­dła na plecy i uj­rza­ła niebo.

Prze­sta­ła wi­dzieć wy­raź­nie. Była ol­brzym­ką, jed­no­cze­śnie drze­wem i wiel­ką ko­bie­tą, a trzy po­sta­cie w ma­skach chi­rur­gicz­nych plą­sa­ły wokół niej w sza­lo­nym tańcu.

– Mo­żesz wy­brać imię – po­wie­dział Bra­tek.

– Róża – od­par­ła, pa­trząc na swoją ma­lut­ką có­recz­kę.

Trój­ka nie­zna­jo­mych i jej dziec­ko od­le­cie­li na ol­brzy­mich waż­kach. A może to tylko jej się to wy­da­wa­ło?

*

Do środ­ka Wie­lo­dzia­łu do­sta­li się przez piw­nicz­ne okno bu­dyn­ku, który wy­glą­dał iden­tycz­nie jak wszyst­kie wo­ko­ło, czyli przy­po­mi­nał po­kry­te Ro­ślin­no­ścią spore wznie­sie­nie. Aster za­pa­lił olej­ną lamp­kę kie­run­ko­wą i za­czął wy­dzie­rać z mroku wnę­trze po­miesz­cze­nia. Ob­ro­śnię­te było pu­stel­ni­kia­mi, a w oko­li­cach okna roz­wi­nę­ły się gęste pig­mej­ki. W środ­ku stały ja­kieś urzą­dze­nia na prąd, jed­nak nie te­le­wi­zo­ry czy kom­pu­te­ry, które Lilia nie­raz wi­dy­wa­ła, ale dziw­ne, po­tęż­ne ma­szy­ny, któ­rych prze­zna­cze­nie trud­no było od­gad­nąć.

– Co to za miej­sce? – za­py­ta­ła Hia­cyn­ta.

– Szko­li­li tu in­ży­nie­rów – od­po­wie­dział świe­żo upie­czo­ny Kwiat.

Lilia była zbyt zde­ner­wo­wa­na, by wy­do­być z sie­bie choć słowo. Aster twier­dził, że zna drogę do czę­ści miesz­kal­nej Wie­lo­dzia­łu i uda im się tam za­kraść. Wie­dzia­ła, że ty­siąc rze­czy mogło pójść nie tak.

Po­pro­wa­dził ich ko­ry­ta­rzem, póź­niej scho­da­mi w górę, znów ko­ry­ta­rzem, ko­lej­ny­mi scho­da­mi, a potem przez wiel­ką halę pełną ol­brzy­mich ma­szyn. Gdy we­szli w ko­lej­ny ko­ry­tarz, Lilia zdała sobie spra­wę, że nie tra­fi­ła­by z po­wro­tem. Co cie­ka­we, Ro­ślin­ność po­ra­sta­ła te wnę­trza dość skrom­nie, nie wi­dzie­li też żad­nych ludzi. Aster twier­dził, że ta część kom­plek­su jest opusz­czo­na.

Do­tar­li do śle­pe­go ko­ry­ta­rza, gdzie pod ścia­na­mi stały drew­nia­ne, wciąż prze­szk­lo­ne ga­blo­ty. Aster sta­nął pod jed­ny­mi z wielu drzwi i ski­nął głową.

– Ufasz mi? – za­py­tał Hia­cynt.

Po ostat­nich wy­da­rze­niach nie po­win­na wie­rzyć ni­ko­mu, ale jeśli na tej pla­ne­cie po­zo­stał ktoś, kto za­słu­żył na za­ufa­nie, to z pew­no­ścią był Hia­cynt.

– Tak.

– Złap mnie za rękę i nie pusz­czaj. Zanim spo­tkasz się z córką, mu­si­my coś omó­wić.

– Co?

– Zaraz się do­wiesz.

Hia­cynt za­ci­snął dłoń na jej dłoni i we­szli do środ­ka.

Uj­rza­ła rzędy ławek oświe­tla­nych przez sta­ją­cą przy ta­bli­cy lampę. Tu rów­nież stały ga­blo­ty, a za nie­na­ru­szo­ny­mi okna­mi widać było ścia­nę Ro­ślin­no­ści. Za jedną z ławek sie­dzia­ła ko­bie­ta, ta sama, która ukra­dła Różę.

Lilia pró­bo­wa­ła wy­cią­gnąć ma­cze­tę, lecz Hia­cynt moc­niej ści­snął jej dłoń, a kiedy pró­bo­wa­ła dobyć broni lewą ręką, tę rów­nież unie­ru­cho­mił.

– Uspo­kój się! – ryk­nął. – Pro­szę.

– To ona.

– Wiem.

– Wiesz?

– To ona. Ta która, ura­to­wa­ła twoją córkę.

Lilia nagle zwię­dła. Osu­nę­ła się na naj­bliż­sze krze­sło, a Hia­cynt za­brał jej ma­cze­tę.

Do środ­ka wszedł Aster i zajął miej­sce koło niej. Ko­bie­ta rów­nież prze­sia­dła się bli­żej, a na końcu krze­sło zajął Hia­cynt, tak bli­sko Lilii, że mógł ją zła­pać w każ­dej chwi­li.

A więc wszy­scy? Wszy­scy ją zdra­dzi­li?

Hia­cynt od­kaszl­nął i za­czął:

– Wszyst­ko zaraz na­bie­rze sensu, uwierz mi. Ja… sama wiesz, że dużo po­dró­żu­ję. Na­wią­zu­ję kon­tak­ty z in­ny­mi gru­pa­mi w imie­niu Kwia­tów. Cóż zro­bić, mam taką uj­mu­ją­cą oso­bo­wość, że łatwo zjed­nu­ję sobie ludzi.

Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się lekko. Lilia wy­obra­zi­ła sobie, że rzuca w nią łbem Hia­cyn­ta.

– Tra­fi­łem na mi­łych ludzi z Wie­lo­dzia­łu – kon­ty­nu­ował. – Nie było to łatwe, osada jest do­brze ukry­ta. Nosi wiele róż­nych nazw, ale zo­stań­my przy Wie­lo­dzia­le. W każ­dym razie do­szli­śmy do wnio­sku, że nasza współ­pra­ca może przy­nieść obu gru­pom wiele ko­rzy­ści. Jed­nak naj­pierw trze­ba było na­pra­wić kilka zgrzy­tów, które mię­dzy nami za­szły, a naj­więk­szy był twoim udzia­łem, Lili.

– Zgrzy­tów? – za­py­ta­ła z nie­do­wie­rza­niem. – To był we­dług cie­bie zgrzyt?

– Usły­sze­li­śmy, że się zmie­ni­łaś – po­wie­dział Aster. – Hia­cynt za­rę­czył za cie­bie, po­wie­dział, że po utra­cie córki rzu­ci­łaś nałóg i sta­łaś się od­po­wie­dzial­na. Dla­te­go uzna­li­śmy, że twoja córka nie po­win­na dłu­żej żyć z dala od cie­bie. Pa­mię­tasz, jak po­wie­dzia­łem, że bę­dziesz świet­ną matką? Na­praw­dę tak myślę.

– To oczy­wi­ście nie bę­dzie szyb­kie ani łatwe – ode­zwa­ła się ko­bie­ta. – Róża cię nie zna, ale chce­my, by­ście się do sie­bie zbli­ży­ły. Nasza pro­po­zy­cja brzmi tak: zo­sta­niesz am­ba­sa­dor­ką Kwia­tów w Wie­lo­dzia­le i na­wią­żesz re­la­cję z córką. Ad­rian zo­sta­nie twoim opie­ku­nem i wpro­wa­dzi cię w nasz mały świat.

– Cha­ber bar­dzo na cie­bie liczy – po­wie­dział Hia­cynt.

No tak, Cha­ber. Pew­nie to on to wszyst­ko za­pla­no­wał. Czy był ktoś kto jej nie zdra­dził?

– Czy Dalia i… Ruta…

– Nie wie­dzia­ły – po­wie­dział Hia­cynt. – Zdaję sobie spra­wę, że spra­wy się spier­do­li­ły. Lu­dzie z Wie­lo­dzia­łu to­ro­wa­li nam drogę, to z nimi spo­ty­ka­łem się co noc, gdy opusz­cza­łem obóz, ale to nie wy­star­czy­ło. To, co spo­tka­ło Dalię, to strasz­ny wy­pa­dek, ale ży­je­my w świe­cie, gdzie takie rze­czy dzie­ją się bez prze­rwy.

– Dla­cze­go nie po­wie­dzie­li­ście mi od razu? Nie mu­sia­ła­bym cią­gnąć tu Dalii ani Ruty.

– A zgo­dzi­ła­byś się tu przyjść z wła­snej woli i w po­ko­jo­wych za­mia­rach? – za­py­tał Hia­cynt.

Za­pew­ne wzię­ła­by swoje Zwię­dłe Kwia­ty i pró­bo­wa­ła odbić córkę z ma­cze­tą w dłoni.

– Więc chce­cie, bym była tu kimś w ro­dza­ju więź­nia? – za­py­ta­ła, zbie­ra­jąc do kupy wszyst­kie wy­po­wie­dzia­ne słowa. – Żeby nie za­kłó­cić nowej przy­jaź­ni?

– Go­ścia – po­pra­wi­ła po­ry­wacz­ka. – A jeśli oka­żesz się roz­sąd­na, sta­niesz się jedną z nas. Życie w bez­piecz­nym miej­scu, z córką u boku, czyż nie brzmi to pięk­nie?

Ma oka­zać roz­są­dek? Do­brze. I tak nie ma wyj­ścia. Jeśli od­mó­wi, pew­nie za­tłu­ką ją tu na śmierć. W imię nowej przy­jaź­ni.

– Do­brze – po­wie­dzia­ła. – Liczę na waszą go­ścin­ność. Kiedy będę mogła zo­ba­czyć córkę?

*

Tego dnia po­zwo­lo­no im wejść na dach Wie­lo­dzia­łu.

Róża była bar­dzo pod­eks­cy­to­wa­na, od dwóch dni opo­wia­da­ła ko­le­żan­kom, że jej ulu­bio­na cio­cia za­bie­rze ją w głąb Ro­ślin­no­ści.

Tak na­praw­dę na dachu nie było jej wiele, zwal­cza­no ją bez li­to­ści, od kiedy za­wa­lił się dach Wy­dzia­łu Bu­dow­nic­twa. Sam bu­dy­nek nie był nawet w po­ło­wie tak wy­so­ki jak Wieża, a upa­dek z tego miej­sca pew­nie skoń­czył­by się ła­god­nym po­łknię­ciem przez oko­licz­na florę. Lilia miała w tym pewne do­świad­cze­nie.

Szły czymś w ro­dza­ju ścież­ki, a dziew­czyn­ka do­ty­ka­ła ko­lej­nych ro­ślin.

– Co to, cio­ciu?

– Po­dzwoń­ce, ko­cha­nie. Ładne, praw­da?

– Tak.

W końcu sta­nę­ły nad kra­wę­dzią dachu. Świat po­kry­wa­ła zie­leń prze­tka­na wszel­ki­mi moż­li­wy­mi ko­lo­ra­mi. Lilia wi­dzia­ła gar­gan­tu­ję, pod którą zo­sta­wi­ła kie­dyś Rutę. To zna­czy Ali­cję. Ko­bie­ta nie wró­ci­ła do Kwia­tów. Nikt nie wie­dział, co się z nią stało. Gdzieś tam była też Dalia, ta, która nigdy jej nie zdra­dzi­ła. To rzad­kie wśród ludzi. No i Arek, czło­wiek, który do­pro­wa­dził do upad­ku Wieży z jej po­wo­du. Gdzie teraz prze­by­wał?

Ża­ło­wa­ła, że nie było przy niej Arka czy Dalii. Ota­cza­ły ją zdra­dziec­kie psy z Wie­lo­dzia­łu z Ad­ria­nem, Fał­szy­wym Kwia­tem na czele. Cza­sem od­wie­dzał ją też Hia­cynt, dość czę­sto tu wpa­dał. Głu­piec na­praw­dę uwie­rzył, że nie ma do niego żalu.

Przy­tu­li­ła Różę i za­czę­ła mówić bez­gło­śnie obiet­ni­ce. Przy­rze­kła dziew­czyn­ce, że na­dej­dzie taki dzień, gdy wszy­scy uwie­rzą, że Lilia z ca­łe­go serca po­ko­cha­ła Wie­lo­dział. A wtedy za­bierze ją z tej klat­ki, od tych zdra­dziec­kich mier­not i po­ka­że praw­dzi­wą wol­ność. Uciek­ną, Lilia miała w tym pewne do­świad­cze­nie. Może pójdą na pół­noc, spró­bu­ją od­na­leźć Arka?

Na razie jed­nak mu­sia­ła być po­słusz­nym więź­niem.

‒ Spójrz, jak pięk­nie ‒ po­wie­dzia­ła do córki.