Oko

Na środku leśnego zakątka pajęczarzy, tkających wymiary czasowe, wzniesiono wieżę. Nie wyróżniała się ani wysokością, ani wykończeniami fasady. Za wejście służyła skromna brama oblicowana oszlifowanymi kamieniami o intensywnej, ciemno-kobaltowej barwie, z jasnymi plamkami przypominającymi rozbłyski supernowych. Kryła zaś wnętrze wykraczające poza wymiary w klasycznym rozumieniu.

Gość, przekroczywszy próg, przystanął. Zarówno pierwsza, jak i każda następna wizyta wzbudzała podobne uczucia: szacunek wobec absolutu zamysłu architektów i sztukmistrzów przestrzeni. Walcowaty kształt, bez wyraźnych krawędzi, wisiał tuż nad posadzką. Jego podstawa zajmowała prawie całą powierzchnię pomieszczenia. Drugiego końca nie był w stanie dostrzec – strzelisty słup zdawał się być go pozbawiony. Porównanie z zaobserwowaną z zewnątrz wysokością budynku powodowało spory dysonans poznawczy. Pokłonił się w myślach astroinżynierom.

Wnętrze wypełniały kryształy, poruszające się bezszelestnie po ustalonych, niekiedy krzyżujących się torach. Powolność mgławic, pośpiech komet, niebieskość gniewu kwazarów, zachłanność czarnej materii dopełniały przestrzeń pomiędzy światami zaklętymi, na podobieństwo inkluzów, w skrystalizowanych skorupach.

Opiekun astrolabium, odchrząkując wymownie, podszedł do Hazona próbującego objąć wzrokiem mieniące się elementy.

– Piękne – rzekł gość, miast zwyczajowego przywitania.

– Zajmujące i absorbujące piękno. – Korhen przytaknął. – Co cię sprowadza?

Hazon sięgnął za pazuchę. Na wyciągniętej dłoni odwijał gruby materiał, skrywający stożkowaty, przezroczysty kamień z żyłkowaną powierzchnią. Wewnątrz wirowały setki mikrozanieczyszczeń, oplatając ciasno główną oś bryły, strzegąc jej tajemnicy.

– Interesujący rdzeń. Indagator wiązkowy prawdę powie o jego naturze. – Ręką wskazał okrągły, solidny stół. Udali się w jego kierunku. – Kto go znalazł i gdzie? – dopytywał.

– Kopacze. W starym kraterze.

– Nieszczególnie trafne miejsce, a nawet rzekłbym: trefne. Ma się rozumieć, że sam z siebie go nie przyniosłeś? – Uniósł brew.

– Służba. – Lakonicznie odpowiedział posłaniec.

Kamień, wciśnięty pomiędzy szczęki lewitomadła, tkwił nieporuszony. Wpadł w lekkie drgania pod wpływem wiązki ostrego światła – wdzierało się ciekawe jego wnętrza i otoczonego drobinami serca. Matowa powierzchnia blatu zapełniała się ciągami znaków: od uspokajającej zieleni statusu badania, przez błękit niepewnych i niepełnych danych, aż do żółci ostrzeżeń wykrycia podejrzanych połączeń. Rykoszetujące promienie podkreślały bruzdy zmarszczek na zdumionych czołach obserwatorów pochylonych nad badanym elementem.

Korhen wykonał prosty znak lewą dłonią – gest wywołujący zaśpiew magnificaterra wycelowany w podstawę stożka. Zdecydowanymi ruchami kciuka i palca wskazującego zmieniał wielkość przybliżenia, prawą dłonią przesuwał powiększony obraz wzdłuż osi bryły. Zanieczyszczenia okazały się zmiennokształtnymi kroplami, wrażliwymi na światło i fale dźwiękowe. Ciągle w ruchu, przemieszczające się niczym pierścienie – podobne układowi łożysk w skomplikowanej maszynerii, a w nich małe uniwersa upakowane ciasno obok siebie, podążające karnie jeden za drugim, nie stykając się ze sobą, z niemal zerowym prześwitem pomiędzy.

– Ewenement – szepnął zdumiony Korhen i podał Hazonowi maskę ochronną, niemal nieprzeźroczystą, sam również założył podobną.

Zdecydowanym ruchem ręki uruchomił drugą fazę badania. Światło przygasło na chwilę, bryłę otoczyła bańka z najwytrzymalszego materiału znanego we wszechświecie – grafeglasu. Wokół zawisły zwierciadła skupiające, a z podstawy indagatora zaczęło się sączyć rażące światło infiltrujące. Intensywność wiązki rosła, soczewki zaatakowały światłem całą długość osi bryły. Mikrocząstki zatańczyły, zerwały się do biegu, pulsując niebezpiecznie. A gdy już miało dojść do przebicia osłony środka, cząsteczki chroniące rdzeń zlały się w jedną kroplę i miast ulec energii analizatora, odbiły je ze zwielokrotnioną siłą. Maski uchroniły oczy przed oślepieniem, a twarze od kawałków rozrywanego urządzenia. Fala uderzeniowa odrzuciła obserwatorów na parę metrów.

Korhen, z trudem podnosząc głowę, z przerażeniem zauważył, jak rozgrzany stożek wyskoczył z uścisku szczęk w stronę astrolabium i upadł pod sam jego środek, wirując wściekle. Po chwili wystrzelił w górę niczym pocisk, ciągnąc za sobą świetlistą smugę. Wnętrze wieży, segment po segmencie, omiatał blask barwiony mijanymi kryształami.

Rdzeń oświecenia i mroku, mknął, przecinając tory światów uwięzionych w krystalicznych awatarach. Z warkocza dyfuzyjnego odrywały się repliki cząstek rdzenia. Lawirując pomiędzy pułapkami grawitacyjnymi, docierały do kryształów i przenikały do ich wnętrz, na podobieństwo wirusa, niosąc dobrą nowinę lub zagładę.

*

Podczas ostatniej kwadry bliźniaczych księżyców, gdy blask naturalnych satelitów raził podwójnie, pośrodku kręgu wytyczonego strzelistymi głazami, Znający Gwiazdy i jego uczniowie wypatrywali znaków. Jedna spośród migoczących na nieboskłonie latarenek, z drobnej stała się nagle wielką. Bezgłośnie osiadła na szczytach smukłych kamieni – nie niosąc ze sobą, wbrew przepowiedniom starszych, destrukcji świata i lęku o nadchodzące kształty dni. Schwytała zaś oddechy, związała umysły, splątała jaźnie. Purpurowe serce upadłej gwiazdy pulsowało miłością ulepszenia nadchodzących po sobie jutr.

*

W zasięgu dział niszczycieli orbitalnych pojawił się intruz. Postawiono w stan gotowości wszystkie jednostki. Automaty celownicze, wspomagane doświadczeniem dowódców, śledziły trajektorię obiektu, arogancko nie reagującego na wezwania identyfikacyjne. Cel wymykał się systemom namierzania – przyspieszał, zwalniał, zwiększał objętość, zdawał się rozpływać, zatrzymywał się, malał i znikał z pola widzenia detektorów. Gdy zaś wracał na ekrany, było zwykle za późno: ochraniane planety zapadały się w sobie. Nieznany obiekt sięgał ich płynnych jąder, tworząc grawitacyjne leje, zasysając chciwie okoliczne naturalne i sztuczne satelity. Miażdżona materia, gęsta od gniewu, zredukowana i wysyłana w inny wymiar – równie nagle otwartym, co i szybko zamkniętym tunelem przestrzennym – znikała. Krzyk dowódców stanowisk bojowych nie miał szans wybrzmieć. Przerażenie miliardów istot zamieszkujących planety zastąpiła bezduszna pustka.

*

Hazon ocknął się z koszmarnego snu: dezintegracje światów, a nawet całych galaktyk! Kryształ odkryty przez kopaczy, a decyzją rady kręgu przeznaczony do zbadania, ujawnił dwuznaczną naturę: niszczycielską dla próżności i pychy, a pomagającą wykonać potężny skok cywilizacyjny, jeśli natrafił na uniwersa godne pomocy. Oddzielające się z warkocza krople, zwiastowały świt lub zmierzch ich mieszkańcom.

– Szczęśliwym zbiegiem okoliczności, głowę masz mocniejszą, niż żebra – zażartował opiekun astrolabium, leżąc na posłaniu nieopodal w pomieszczeniu medyków.

– Nie śniłem więc? – Spróbował spojrzeć na rozmówcę.

– Powiedziałbym: nikomu nie śmiałyby się śnić podobne wydarzenia.

– Co więc znaleźli kopacze?

*

– Oko Przeznaczenia. – Prowadzący wykład zawiesił głos. – Obecne od czasów pierwszych, prymitywnych ludów zamieszkujących wszystkie kontynenty. Kultywowana pamięć o nim przetrwała setki tysięcy lat w niemal każdej kulturze i religii. – Znów efektowna pauza. – A najciekawsza, ostatnio odkryta inskrypcja z nim powiązana, brzmi równie obiecująco, jak i złowieszczo: powrócę.

– Wiadomo kiedy? – Padło pytanie z sali.

– Części inskrypcji nadal nie udało się rozszyfrować. – Westchnął profesor. – Mam jednak nadzieję, że nie stanie się to wkrótce

– Powody do obaw? – zapytał inny głos.

– Nie jesteśmy gotowi na sąd ostateczny.