Psuje, muje i dzikie węże

Bu­dzik nie za­dzwo­nił, więc Elż­bie­tę obu­dzi­ło do­pie­ro na­tar­czy­we rzę­że­nie uszko­dzo­nej zmy­war­ki, która od kilku go­dzin wle­wa­ła i wy­le­wa­ła wodę. Obok le­ża­ła pusta po­dusz­ka Hen­ry­ka – od czasu kiedy zmie­nił pracę, coś się mię­dzy nimi psuło, więc spał u sie­bie. A może u sze­fo­wej, tej wy­per­fu­mo­wa­nej Anety z wy­bie­lo­ny­mi zę­ba­mi, kto go tam wie… Klnąc pod nosem, Elż­bie­ta zwlo­kła się z łóżka i po­czła­pa­ła do przed­po­ko­ju wy­łą­czyć korek – ina­czej nie dało się za­trzy­mać osza­la­łe­go cyklu zmy­wa­nia. Może w przy­szłym mie­sią­cu star­czy pie­nię­dzy na na­pra­wę, na razie trze­ba kom­bi­no­wać z bez­piecz­ni­ka­mi. W kuch­ni śmier­dzia­ło, po­nie­waż w koszu coś się ze­psu­ło. Eks­pres do kawy miał spar­cia­łą uszczel­kę, więc Elż­bie­ta na­sta­wi­ła wodę na „za­le­waj­kę”, w garn­ku. Czaj­nik elek­trycz­ny prze­stał dzia­łać w ze­szłym ty­go­dniu, kiedy przez po­mył­kę po­sta­wi­ła go na pal­ni­ku ga­zo­wym. Wy­tar­ła wodę wy­cie­ka­ją­cą z uszko­dzo­nej lo­dów­ki i otwo­rzy­ła słoik śle­dzi. Strasz­ny smród, który buch­nął jej w nos ozna­czał jedno – były ze­psu­te. Trzy­ma­jąc słoik jak naj­da­lej od sie­bie, po­bie­gła do ła­zien­ki i wy­la­ła za­war­tość do se­de­su.

Zanim po­cią­gnę­ła spłucz­kę, jeden ze śle­dzi po­ru­szył się i prze­mó­wił ludz­kim gło­sem:

– Dzię­ku­ję, że mnie wy­pusz­czasz! W za­mian za ura­to­wa­nie życia dam ci pre­zent!

Mach­nął ogo­nem, wy­rzu­ca­jąc na pod­ło­gę trzy me­ta­lo­we krąż­ki, na któ­rych wid­nia­ły dziw­ne znaki.

– To Psuje. Speł­nią twoje ży­cze­nia ze­psu­cia cze­goś. Cze­go­kol­wiek. Wy­star­czy, że ob­ró­cisz Psuja ry­sun­kiem węża do góry, po czym po­wiesz „psuje, muje i dzi­kie węże, ze­psuj­cie…”. Je­że­li zmie­nisz zda­nie, ob­ró­ć Psuja z po­wro­tem, wężem do dołu. Do wi­dze­nia! – za­wo­łał we­so­ło i znik­nął nur­ku­jąc w od­pły­wie se­de­su. Na po­wierzch­ni wody uno­si­ło się już tylko kilka pla­ster­ków ce­bu­li.

Elż­bie­ta stała przez chwi­lę jak wryta, ale po­czu­ła z kuch­ni swąd pa­lo­ne­go garn­ka, więc szyb­ko po­zbie­ra­ła krąż­ki z pod­ło­gi i wy­bie­gła z ła­zien­ki.

Po­ło­ży­ła Psuje przed sobą na stole ku­chen­nym i, kiedy opa­no­wa­ła już szy­der­czy, hi­ste­rycz­ny śmiech, za­czę­ła się za­sta­na­wiać. Chru­pa­ła fusy od kawy za­la­ne zimną wodą i du­ma­ła.

Na­stęp­nie za­czę­ła eks­pe­ry­men­to­wać. Spró­bo­wa­ła ze­psuć do końca zmy­war­kę, li­cząc, że po od­wró­ce­niu Psuja z po­wro­tem, ta bę­dzie jak nowa. Nic z tego – zmy­war­ka wró­ci­ła do swo­je­go zwy­kłe­go, rzę­żą­ce­go stanu.

Nie tędy droga. Potem przy­po­mnia­ła sobie, że czy­ta­ła o ban­ko­ma­cie, który z po­wo­du awa­rii wy­da­wał po­dwo­jo­ne kwoty, nie ob­cią­ża­jąc konta.

Ubra­ła się, scho­wa­ła Psuje do to­reb­ki i wy­szła z domu.

Po­de­szła do naj­bliż­sze­go ban­ko­ma­tu i ro­zej­rza­ła się na­oko­ło. Nikt za nią nie stał, tylko dzie­sięć me­trów dalej, pod murem ka­mie­ni­cy, w któ­rej za­mon­to­wa­no ban­ko­mat stał jakiś czło­wiek w węd­kar­skiej ka­mi­zel­ce i ka­pe­lu­si­ku. Na uszach miał słu­chaw­ki, nie było szans, żeby usły­szał.

Ob­róciwszy Psuja w kie­sze­ni, po­wie­dzia­ła szep­tem:

– Psuje, muje i dzi­kie węże, ze­psuj­cie ten ban­ko­mat tak, żeby robił po­dwój­ne wy­pła­ty, nie ob­cią­ża­jąc konta!

Po czym spró­bo­wa­ła zro­bić wy­pła­tę. Ban­ko­mat wy­świe­tlił in­for­ma­cję o błę­dzie i ni­cze­go nie wy­pła­cił.

Naj­wy­raź­niej nie dało się na­rzu­cić szcze­gó­łów awa­rii. Ro­zej­rza­ła się i ob­ró­ci­ła Psuja z po­wro­tem. Ban­ko­mat wró­cił do normy.

 

Po­sta­no­wi­ła pójść gdzieś na kawę i się za­sta­no­wić. Ruszyła w stro­nę ka­wiar­nia­ne­go ogród­ka po dru­giej stro­nie ulicy i nagle zo­ba­czy­ła, że przy jed­nym ze sto­li­ków sie­dzi Hen­ryk z sze­fo­wą. Łapał ją za ko­la­no, a ona szcze­rzy­ła te swoje prze­klę­te, wy­bie­la­ne kły.

Elż­bie­ta wy­co­fa­ła się w cień drze­wa, ob­ró­ci­ła Psuja i wy­po­wie­dzia­ła for­muł­kę. Stała i ob­ser­wo­wa­ła. Sze­fo­wa nagle zła­pa­ła się za usta, wy­ję­ła z torby lu­ster­ko, po­pa­trzy­ła w nie i ze­mdla­ła.

 

Kiedy ka­ret­ka od­je­cha­ła spod ka­wiar­ni, Elż­bie­cie zro­bi­ło się wstyd i szyb­ko ob­ró­ci­ła Psuja z po­wro­tem.

„On i tak do mnie nie wróci” – po­my­śla­ła, wra­ca­jąc do domu.

 

Drzwi do jej miesz­ka­nia były otwar­te na oścież. We­szła, my­śląc w pierw­szej chwi­li, że jed­nak to Hen­ryk wró­cił i za­po­mniał za­mknąć, ale przy­po­mnia­ła sobie, że prze­cież wi­dzia­ła go pięć minut temu na dole, jak wsia­dał z sze­fo­wą do ka­ret­ki.

Kuch­nia wy­glą­da­ła na splą­dro­wa­ną. Na pod­ło­dze wśród szkła z po­tłu­czo­nych sło­ików wa­la­ło się je­dze­nie, wy­wa­lo­ne z lo­dów­ki i po­otwie­ra­nych sza­fek. Ktoś wy­cią­gnął nawet kosze ze zmy­war­ki, i wy­sy­pał z nich brud­ne ta­le­rze, cze­ka­ją­ce na mycie. W po­zo­sta­łych po­miesz­cze­niach też wszyst­kie meble były po­otwie­ra­ne, rze­czy po­roz­rzu­ca­ne, ale jej lap­top leżał nie­tknię­ty na biur­ku.

Wy­ję­ła ko­mór­kę, ale zanim zdą­ży­ła wy­brać 112, te­le­fon za­dzwo­nił.

– Halo, dzwo­nię z pro­gra­mu „Ikea Fa­mi­ly” i mam dla pani pro­mo­cję! – ode­zwał się ochry­pły głos – je­że­li zwró­ci pani pro­duk­ty rybne, za­ku­pio­ne ostat­nio w na­szym dzia­le spo­żyw­czym, w za­mian otrzy­ma od nas pani nową kuch­nię!

– Ale… – Elż­bie­ta oszo­ło­mio­na po­pa­trzy­ła na je­dze­nie na pod­ło­dze.

– Nic nie musi pani przy­wo­zić, już wy­sy­łam ekipę! – wszedł jej w słowo kon­sul­tant, po czym się roz­łą­czył.

– Dziw­ne – po­my­śla­ła i poszła do ła­zien­ki.

W wan­nie leżał trup w mun­du­rze ad­mi­ra­ła, prze­bi­ty har­pu­nem.

Zanim zdą­ży­ła krzyk­nąć, za­słon­ka prysz­ni­ca za jej ple­ca­mi za­sze­le­ści­ła i ktoś chwy­cił ją za szyję.

– Gdzie śle­dzie?! – krzyk­nął na­past­nik i za­czął ją wlec do kuch­ni.

Elż­bie­ta pró­bo­wa­ła się wy­swo­bo­dzić, ale zro­bi­ło jej się ciem­no przed ocza­mi.

Ock­nę­ła się na pod­ło­dze w kuch­ni, owi­nię­ta żyłką węd­kar­ską, która przy naj­mniej­szym ruchu bo­le­śnie wpi­ja­ła się w skórę. Nad nią stał typ w bez­rę­kaw­ni­ku i ka­pe­lu­si­ku, któ­re­go wcze­śniej wi­dzia­ła koło ban­ko­ma­tu.

– Gdzie ukry­łaś śle­dzie? – za­py­tał lo­do­wa­tym gło­sem, ce­lu­jąc w nią za­krwa­wio­nym har­pu­nem.

– Nie wiem o co cho­dzi, kim pan jest?

– Pol­ski Zwią­zek Węd­kar­ski – od­po­wie­dział – dawaj śle­dzie, bo cię wy­pa­tro­szę!

Zanim zdą­ży­ła co­kol­wiek po­wie­dzieć, za ple­ca­mi ban­dzio­ra po­ja­wi­ła się po­stać w żół­tym kom­bi­ne­zo­nie Ikei i przy­sta­wia­jąc mu wkrę­tar­kę do ple­ców, po­wie­dzia­ła:

– Rzuć to!

Typ w ka­mi­zel­ce, po­wo­li schy­lił się, żeby po­ło­żyć har­pun na pod­ło­dze.

– Co za szczę­ście, że pan teraz przy­je­chał z tą kuch­nią, niech mnie pan roz­wią­że! – po­pro­si­ła Elż­bie­ta mon­te­ra z Ikei.

Węd­karz nagle moc­niej chwy­cił har­pun i gwał­tow­nie się od­wró­cił, za­ma­chu­jąc się na mon­te­ra. Mon­ter od­sko­czył do tyłu i wy­mie­rzył do niego z wkrę­tar­ki. Wci­snął włącz­nik i za­miast zna­jo­me­go brzę­cze­nia wi­ru­ją­ce­go im­bu­sa, roz­legł się wy­strzał. Węd­karz osu­nął się na pod­ło­gę.

Mon­ter kuc­nął przy nim i za­czął prze­trzą­sać licz­ne kie­sze­nie jego ka­mi­zel­ki. Nie zna­lazł nic, prócz roz­mok­nię­tej pacz­ki dżdżow­nic, które z obrzy­dze­niem strzą­snął z dłoni.

– Gdzie śle­dzie?! – zwró­cił się do Elż­bie­ty.

– Nie wiem o co cho­dzi… – wy­szep­ta­ła Elż­bie­ta.

Mon­ter pod­niósł się i zro­bił krok w jej stro­nę, a pod butem chrup­nę­ło szkło. Po­chy­lił się i pod­niósł frag­ment sło­ika z lo­giem Ikei i na­pi­sem „Sill Dill – śledź ma­ry­no­wa­ny z ko­prem”.

– Gadaj, gdzie śle­dzie! – po­wtó­rzył, ce­lu­jąc do niej z wkrę­tar­ki.

– W kiblu – od­po­wie­dzia­ła bez­barw­nym gło­sem.

– Aha. Czyli ak­ty­wo­wa­łaś je! Gdzie psuj-bom­ba? Dawaj!

Przy­tknął jej wkrę­tar­kę do brzu­cha.

– Dawaj, bo cię zde­mon­tu­ję i sam ją znaj­dę!

Elż­bie­ta wska­za­ła wzro­kiem swoją to­reb­kę, le­żą­cą na ku­chen­nym stole.

Rzu­cił się do stołu, zła­pał to­reb­kę za dno i wy­sy­pał całą za­war­tość na blat. Elż­bie­ta sły­sza­ła jak krąż­ki ude­rza­ją o drew­no i przez chwi­lę ob­ra­ca­ją się z brzę­kiem, coraz wol­niej.

Mon­ter po­pa­trzył na nie – czy wi­dział wi­ze­ru­nek węża, czy stro­nę z dziw­ny­mi zna­ka­mi – tego nie wie­dzia­ła. Z za­do­wo­le­niem przy­kle­pał je ręką. Wyjął te­le­fon i po­wie­dział:

– Za­ła­twio­ne. Mam to… Do­brze, cze­kam tu na was… Tak, oczy­wi­ście, już się robi.

Scho­wał smart­fo­na.

– No, to by było na tyle. Pani człon­ko­stwo w Klu­bie Ikea do­bie­gło końca – po­wie­dział, skie­ro­wu­jąc wkrę­tar­kę w stro­nę Elż­bie­ty.

– Psuje, muje i dzi­kie węże, ze­psuj­cie czło­wie­ka, który we mnie ce­lu­je! – wy­re­cy­to­wa­ła szyb­ko Elż­bie­ta.

– Cooo… – zdzi­wił się Mon­ter.

Po­cią­gnął nosem – coś za­czę­ło cuch­nąć zgni­łym mię­sem. Elż­bie­ta spo­strze­gła, że skóra na jego twa­rzy za­czy­na zie­le­nieć i się pie­nić.

Mon­ter upu­ścił wkrę­tar­kę i z prze­ra­że­niem po­pa­trzył na swoje ręce. Wy­cią­gnął je w kie­run­ku Psu­jów na bla­cie, ale było za późno – jego dło­nie tylko chlup­nę­ły o stół, Mon­ter prze­szedł w stan cie­kły i za­czął wsią­kać w opa­da­ją­ce na pod­ło­gę ubra­nie. Dżdżow­ni­ce, jak na ko­men­dę, ru­szy­ły w stro­nę tego, co z niego zo­sta­ło.

Elż­bie­ta wal­cząc z mdło­ścia­mi spró­bo­wa­ła wstać. Nic z tego – żyłka, którą była zwią­za­na bo­le­śnie wpiła się w skórę.

– Psuje muje i dzi­kie węże, ze­psuj­cie żyłkę, którą je­stem zwią­za­na! – krzyk­nę­ła.

Nic się nie stało. Naj­wy­raź­niej po­zo­sta­łe Psuje le­ża­ły wę­ża­mi do dołu.

Zroz­pa­czo­na ro­zej­rza­ła się na­oko­ło – kum­ple Mon­te­ra mogą się tu po­ja­wić w każ­dej chwi­li!

Sie­dzia­ła na pod­ło­dze, przy­wią­za­na ple­ca­mi do ka­lo­ry­fe­ra, jed­nak nogi miała wolne. Na wprost, po­mię­dzy tru­pem węd­ka­rza, a tym, co po­zo­sta­ło z Mon­te­ra, w ka­łu­ży zie­lon­ka­wej mazi, po­śród peł­za­ją­cych dżdżow­nic, do­strze­gła coś błysz­czą­ce­go. Był to ka­wa­łek roz­bi­te­go sło­ika z na­pi­sem „Sill Dill”. Wy­pro­sto­wa­ła nogi i ści­ska­jąc szkło po­mię­dzy ob­ca­sa­mi, zdo­ła­ła je przy­cią­gnąć do sie­bie. Dzię­ki serii dzi­wacz­nych wy­gi­ba­sów, udało jej się zła­pać ka­wa­łek szkła i prze­ciąć żyłkę.

Z klat­ki scho­do­wej do­bie­gło na­ra­sta­ją­ce tu­pa­nie i sa­pa­nie.

Wy­plą­ta­ła się z żyłki i bro­dząc w zie­lo­nej ga­la­re­cie na pod­ło­dze, do­pa­dła do stołu. Jed­nym ru­chem zgar­nę­ła Psuje i swoje rze­czy z po­wro­tem do to­reb­ki, za­rzu­ci­ła ją na ramię, po czym, wi­dząc już przez otwar­te drzwi cie­nie na klat­ce scho­do­wej, wci­snę­ła się do zmy­war­ki, przy­my­ka­jąc drzwicz­ki. Do kuch­ni ktoś wszedł, cięż­ko sa­piąc. Wstrzy­ma­ła od­dech.

– Ech… ech, prze­klę­te scho­dy! I cią­gle tylko te nerwy – rozległ się głos starszej kobiety.

– Czego żresz dżdżow­ni­ce, kre­ty­nie? I to na go­la­sa! Ubierz się, Szy­mon, bo matce nerwy po­pusz­cza­ją! – po­wie­dział starszy mężczyzna – je­steś hańbą Drza­zgo­po­lu!

– Mie­tek, a co się Szym­ko­wi w ucho stało? – spytała matka.

W tym mo­men­cie Elż­bie­ta zdała sobie spra­wę, że kiedy wrzu­ca­ła Psuje do to­reb­ki, mogły się ob­ró­cić, co­fa­jąc ży­cze­nie. Po­czu­ła, że coś mięk­kie­go po­ru­szy­ło jej się pod butem.

Elż­bie­ta bez­sze­lest­nie wy­ma­ca­ła po­de­szwę i mię­si­sty obiekt pod nią. Przy­po­mi­nał frag­ment ludz­kie­go ucha.

– Glurp! Pfu! – po­wie­dział Mon­ter.

– Ten jełop znowu za­wa­lił i jesz­cze dżdżow­ni­ca­mi pluje! Po coś go tu wy­sy­ła­ła? To my­śleć też tro­chę trze­ba, a nie tylko się słu­chać ma­mu­si! – zrzędził ojciec.

– Bo po­wi­nien na­pra­wić co za­wa­lił! Po­mysł ze sło­ikiem był dobry, tylko nie­po­trzeb­nie pod­rzu­cił te śle­dzie w Ikei jesz­cze przed ak­ty­wa­cją. Do­brze potem wy­my­ślił, żeby się tam za­trud­nić, przy­naj­mniej na­mie­rzył tę babę, co nasze śle­dzie ku­pi­ła. By­stry jest, bo ro­zu­mie te cho­ler­ne in­struk­cje! Jak­by­śmy bez niego te wszyst­kie meble sko­pio­wa­li? – odparła matka.

– In­struk­cje?! Po tym jak mu po­wie­dzia­łaś, że ma się po­zbyć świad­ków, a on ja­kichś Je­ho­wów nam w sa­lo­nie za­ka­tru­pił, to ja bym go już ni­g­dzie nie wy­sy­łał w spra­wach firmy!

– Bo Szy­muś ma umysł ści­sły! Wkrę­tar­kę tak spryt­nie prze­ro­bił i spra­wy tech­nicz­ne nam w fir­mie tak ład­nie ogar­nia!

– Ład­nie?! Nie pa­mię­tasz, jak mu ka­za­łem zro­bić w na­szym sa­lo­nie me­blo­wym kra­inę zabaw dla dzie­ci, z kul­ka­mi jak w Ikei, a on tam wsy­pał dwie tony kulek mię­snych Hu­vu­droll?

– Bo nie mu­si­my tak wszyst­kie­go z tej Ikei ko­pio­wać!

– Mu­si­my! Jak już im wszyst­kie meble po­psu­je­my i zban­kru­tu­ją, to my­ślisz, że ich klien­ci od razu przy­bie­gną do Drza­zgo­po­lu, je­że­li nie bę­dzie­my mieli im­bu­sów, karty „Drza­zgo­pol Ro­dzi­na” i mebli z dziw­ny­mi na­zwa­mi?

– Ja ro­zu­miem, z dziw­ny­mi, ale żeby od razu z ka­szub­ski­mi…

– Co się stało? – za­py­tał bełkotliwie Mon­ter.

– To ty nam po­wiedz co tu się stało! Ogar­nij się głą­bie! Kom­bi­ne­zon se obróć przo­dem do przo­du! Gdzie ta baba? Gdzie śle­dzie? – zapytał ojciec.

– Ak­ty­wo­wa­ła je i ucie­kła z psuj-bom­ba­mi… – odpo­wie­dział Mon­ter.

– To może cho­ciaż wiesz jak je od­pa­lić, bo ten tutaj już nam nie powie – wark­nął oj­ciec – ale przy­naj­mniej prze­sta­nie nam dep­tać po pię­tach.

– Tak, znam hasło: chu­je-mu­je…

– Nie wy­ra­żaj się przy matce! Babsz­ty­la mu­sisz zna­leźć, bo do­sta­niesz szla­ban! Nie po to przez mie­siąc wsta­wa­łem o czwar­tej rano i ga­pi­łem się w spła­wik z tymi nu­dzia­rza­mi, żeby teraz to wszyst­ko po­szło na marne! A teraz trze­ba tu po­sprzą­tać!

– No, tata ma rację! – po­wie­dzia­ła matka – masz klu­czy­ki, przy­nieś z na­sze­go auta piłę i ka­ni­ster!

– I ze trzy nie­bie­skie torby z Ikei, te więk­sze. Dobre są, mocne i nie­prze­ma­kal­ne. Też takie bę­dzie­my sprze­da­wać w Drza­zgo­po­lu – po­wie­dział oj­ciec. Po chwi­li jego głos do­biegł z ła­zien­ki:

– Trzy nie wy­star­czą, przy­nieś sześć! Jesz­cze Ma­ry­nar­ki nam tu bra­ko­wa­ło! Cho­ler­ni węd­ka­rze, mówił, że sam zło­wił i że woj­sko z tym nie ma nic wspól­ne­go!

– Mie­tek, ja cię od razu ostrze­ga­łam, że coś mi tu śmier­dzi, że jak to, śle­dzie w Wiśle? To weź mnie teraz nie de­ner­wuj! – ode­zwa­ła się matka.

Po chwi­li Elż­bie­ta, ze­sztyw­nia­ła ze stra­chu, usły­sza­ła dźwięk piły tar­czo­wej. Coś chru­pa­ło i bul­go­ta­ło, sze­le­ścił bre­zent, stu­ka­ły cięż­kie kroki. Wy­da­wa­ło jej się, że mi­nę­ła cała wiecz­ność.

– Dobra, Szy­muś, podaj ka­ni­ster i za­pał­ki! – po­wie­dział w końcu oj­ciec.

Elż­bie­ta za­drża­ła.

„Co robić?” – za­sta­na­wia­ła się – „jest ich troje, ja mam w to­reb­ce trzy Psuje. Oni mają piłę i strze­la­ją­cą wkrę­tar­kę. Jak nie zdążę?”

Po­czu­ła za­pach ben­zy­ny i chwi­lę póź­niej gry­zą­cy dym. Drzwi od miesz­ka­nia trza­snę­ły. Szyb­ko pchnę­ła drzwicz­ki zmy­war­ki i, wi­dząc przed sobą ścia­nę ognia, z po­wro­tem je za­mknę­ła, naj­szczel­niej jak się dało.

Po omac­ku wy­grze­ba­ła z to­reb­ki jed­ne­go Psuja i wy­czu­ła pal­ca­mi stro­nę z wężem.

„Co robić, co robić?!!!” – my­śla­ła go­rącz­ko­wo – „czy da się ze­psuć ogień? A może ze­psu­ję bu­dy­nek? I spad­nę z dru­gie­go pię­tra… Nie, to bez sensu”.

Ob­ró­ci­ła Psuja wężem do góry i po­wie­dzia­ła:

– Psuje, muje i dzi­kie węże, ze­psuj­cie rury wo­do­cią­go­we w tym domu!

Usły­sza­ła szum i syk. Uchy­li­ła drzwicz­ki – ogień do­ga­sał, z su­fi­tu lała się woda, ale kłęby pary nie­mal ugo­to­wa­ły jej twarz i płuca. Za­trza­snę­ła się z po­wro­tem w zmy­war­ce i wzię­ła głę­bo­ki wdech po­wie­trza śmier­dzą­ce­go reszt­ka­mi je­dze­nia. Wy­ska­ku­jąc ze zmy­war­ki, na­cią­gnę­ła golf na twarz i wy­bie­gła z miesz­ka­nia.

Pod ka­mie­ni­cą już zbie­rał się tłu­mek ga­piów i prze­mo­cze­ni miesz­kań­cy, któ­rzy z te­le­fo­na­mi przy uszach dzwo­ni­li po wszel­kie moż­li­we służ­by.

Elż­bie­ta wsia­dła do auta. Ubra­nie miała mokre, we wło­sach wczo­raj­szy ma­ka­ron i inne reszt­ki je­dze­nia ze zmy­war­ki. Za nią wła­śnie par­ko­wa­ło po­go­to­wie wo­do­cią­go­we. W ręce nadal ści­ska­ła ostat­nio uży­te­go Psuja. Ob­ró­ci­ła dłoń tak, by krą­żek uło­żył się z po­wro­tem wężem do dołu.

Po­sta­no­wi­ła po­je­chać pro­sto na po­li­cję. Zanim prze­krę­ci­ła klu­czyk w sta­cyj­ce, zo­ba­czy­ła w lu­ster­ku, że z tyl­ne­go sie­dze­nia pod­no­si się jakaś po­stać. Po­czu­ła na karku dotyk lo­do­wa­tej im­bu­so­wej koń­ców­ki.

– Nie waż się ru­szyć, ani ode­zwać! – po­wie­dział Szy­mek. Wolną ręką się­gnął na sie­dze­nie pa­sa­że­ra po jej to­reb­kę. Wy­sy­pał za­war­tość i zgar­nął dwa Psuje.

– Dawaj trze­cią psuj-bom­bę! – roz­ka­zał, wgnia­ta­jąc jej moc­niej wkrę­tar­kę w kark.

Elż­bie­ta za­czę­ła bar­dzo po­wo­li pod­no­sić za­ci­śnię­tą dłoń, by się­gnąć do tyłu. Kiedy miała ją na wy­so­ko­ści głowy, nagle, gwał­tow­nym ru­chem przy­sta­wi­ła ją sobie do twa­rzy i wci­snę­ła Psuja do ust. Prze­łknę­ła.

– Nie! Wy­pluj to na­tych­miast! – wrza­snął wście­kły Szy­mek.

Po­dra­pał się po gło­wie. Wyjął te­le­fon i po­wie­dział:

– Mam dwie psuj-bom­by! Jak nie wy­star­czy? W żo­łąd­ku. Jak to cze­kać? Prze­cież masz różne na­rzę­dzia! Dobra.

– Ru­szaj! Jedź! – roz­ka­zał gro­żąc jej wkrę­tar­ką.

Elż­bie­ta po­my­śla­ła, że jest szan­sa, że Psuj w jej żo­łąd­ku uło­żył się wężem do góry.

– Psu…– pró­bo­wa­ła po­wie­dzieć, ale Szy­mon mo­men­tal­nie za­tkał jej usta.

W po­bli­żu było sporo ludzi, ale wszy­scy ga­pi­li się na za­la­ną ka­mie­ni­cę, poza tym było już ciem­no.

“Jak wci­snę klak­son, ten idio­ta gotów mnie tu za­strze­lić” – po­my­śla­ła.

– Jedź!

Ru­szy­ła.

Kiedy prze­jeż­dża­li przez most nad Wisłą, po­sta­no­wi­ła spró­bo­wać pod­stę­pu. Cały czas trzy­mał ją za usta, więc po­ka­za­ła ręką na swój brzuch.

– Co? – za­py­tał i zwol­nił ucisk.

– Będę rzy­gać – oświad­czy­ła uchy­la­jąc okno.

– O nie, nie, masz w brzuchu psuj-bom­bę, nie za okno!

– Pod two­imi no­ga­mi jest wia­der­ko – skła­ma­ła.

Szy­mon po­chy­lił się tak, że nie­mal wsa­dził głowę pod sie­dze­nie, zde­kon­cen­tro­wał się.

Gwał­tow­nie przy­ha­mo­wa­ła. Wkrę­tar­ka wy­pa­dła mu z ręki, ale sa­mo­chód wpadł w po­ślizg. Szar­pa­li się, kiedy ude­rzył w ba­rier­ki mostu i runął do rzeki.

 

Elż­bie­ta ock­nę­ła się w wiel­kim akwa­rium, czy ra­czej w ter­ra­rium, bo we­wnątrz nie było wody, za to pełno jej było na ze­wnątrz – pod dolną szybą, nad górną i na­oko­ło. Wy­glą­da­ło jak za­wie­szo­ne w wo­dzie. Le­ża­ła na szkla­nej pod­ło­dze, obok stała do­nicz­ka z pa­prot­ką. Wsta­ła i ro­zej­rza­ła się. Z su­fi­tu zwi­sał gu­mo­wy wąż, tło­czą­cy po­wie­trze. Za do­nicz­ką le­ża­ły bez­prze­wo­do­we słu­chaw­ki z mi­kro­fo­nem. W wo­dzie za szybą, tuż obok, uno­si­ły się jesz­cze trzy po­dob­ne szkla­ne ku­bi­ki z ludź­mi.

W naj­bliż­szym akwa­rium zo­ba­czy­ła Szy­mo­na, w po­zo­sta­łych – dwie star­sze osoby.

Słu­chaw­ki na pod­ło­dze za­trzesz­cza­ły. Pod­nio­sła je i za­ło­ży­ła.

– Halo! Gdzie ja je­stem, co to ma być? – za­wo­ła­ła.

– Cze­ka­my na po­zo­sta­łych – od­po­wie­dział dziw­ny, bulgocą­cy głos w słu­chaw­kach.

Za­uwa­ży­ła ruch w są­sied­nich akwa­riach i po chwi­li ze słuchawek dało się słyszeć:

– Sza­now­ni pań­stwo, po­zwo­li­li­śmy sobie zgro­ma­dzić tu was, do­kła­da­jąc naj­więk­szych sta­rań, by za­pew­nić wam od­po­wied­nie wa­run­ki i mi­kro­kli­mat na czas trwa­nia na­szej roz­mo­wy.

Elż­bie­ta za­uwa­ży­ła, że nad górną szybą jej akwa­rium, unosi się w wo­dzie stwo­rze­nie po­dob­ne do gi­gan­tycz­nej ośmior­ni­cy.

– Wy­puść­cie nas! Mie­tek, zrób coś, dosyć mam tych ner­wo­wych sy­tu­acji! – krzyk­nę­ła matka Szym­ka.

– Wy­pu­ści­my, cier­pli­wo­ści, ale naj­pierw mu­si­my usta­lić pewne spra­wy – od­po­wie­dział głos.

– Jak nasza tech­no­lo­gia do­sta­ła się w ręce tam­te­go węd­ka­rza – tego się już za­pew­ne nie do­wie­my. Ob­ser­wo­wa­li­śmy go od mo­men­tu, kiedy ją prze­chwy­cił. Łatwo go było na­mie­rzyć z wody dzię­ki spła­wi­ko­wi, ale mu­sie­li­śmy wsta­wać o czwartej rano przez kilka mie­się­cy, żeby nie tra­cić go z oczu.

– Kim je­ste­ście? – za­py­ta­ła Elż­bie­ta.

– Przy­ja­zną or­ga­ni­za­cją cha­ry­ta­tyw­ną. Po­za­rzą­do­wą i mię­dzy­gwiezd­ną. Po­ma­ga­my.

– Nam? – za­py­ta­ła Elż­bie­ta.

– Och nie, po­ma­ga­my za­nie­dba­nym pla­ne­tom, za­sie­dla­jąc je naszymi rodakami i ro­biąc po­rzą­dek. Jed­nak po­ma­ga­my w gra­ni­cach prawa, prze­pi­sy mię­dzy­gwiezd­ne nie po­zwa­la­ją nam na za­sie­dla­nie pla­net z cy­wi­li­za­cja­mi, które uży­wa­ją roz­wi­nię­tych tech­no­lo­gii. Nie wolno nam ni­cze­go nisz­czyć dla dobra pla­ne­ty, nawet tak za­gro­żo­nej jak wasza. Mo­że­my wkro­czyć i za­sie­dlić pla­ne­tę do­pie­ro w przy­pad­ku znisz­czeń obej­mu­ją­cych po­wy­żej pięć­dzie­się­ciu pro­cent roz­wo­ju tech­nicz­ne­go. Nie wolno nam za bar­dzo in­ge­ro­wać, a je­dy­ne, na co ze­zwa­la nam prawo, to udo­stęp­nia­nie wam no­wych tech­no­lo­gii i wy­na­laz­ków.

Pró­bo­wa­li­śmy już z bro­nią i ener­gią ato­mo­wą, Czer­no­byl wy­glą­dał obie­cu­ją­co, ale znisz­cze­nia nie prze­kro­czy­ły nawet jed­ne­go pro­cen­ta.

Ana­li­zu­jąc do­stęp­ną na Ziemi li­te­ra­tu­rę do­sto­so­wa­li­śmy nasz nowy wy­na­la­zek do ludz­kich moż­li­wo­ści per­cep­cyj­nych i stwo­rzy­li­śmy ze­staw o ro­bo­czej na­zwie Ry­beX-3D. W toku po­szu­ki­wań od­po­wied­niej jed­nost­ki, wy­ty­po­wa­li­śmy na naj­od­po­wied­niej­sze­go użyt­kow­ni­ka, pew­ne­go po­ryw­cze­go i am­bit­ne­go ad­mi­ra­ła z uszko­dzo­ny­mi pła­ta­mi czo­ło­wy­mi. Tak, do­brze się pań­stwo do­my­śla­ją, to tam­ten je­go­mość w wan­nie. Szko­da, po­kła­da­li­śmy w nim takie na­dzie­je. W nie­ja­snych oko­licz­no­ściach, nasz wy­na­la­zek prze­chwy­cił czło­nek Pol­skie­go Związ­ku Węd­kar­skie­go z Kra­ko­wa. Na niego też li­czy­li­śmy, po­nie­waż wie­lo­go­dzin­ne wpa­try­wa­nie się w jeden punkt może pro­wa­dzić do przed­się­wzięć o dużym roz­ma­chu. On jed­nak, bez po­lo­tu, pró­bo­wał uży­wać Ry­be­Xu do pro­duk­cji kom­po­stu, a póź­niej, rów­nież w nie­zna­ny spo­sób, stra­cił nasz wy­na­la­zek. I tak oto ta wspa­nia­ła tech­no­lo­gia do­sta­ła się w pań­stwa ża­ło­sne, nie­od­po­wie­dzial­ne ręce!

I co pań­stwo zro­bi­li na rzecz oczysz­cze­nia pla­ne­ty z tech­no­lo­gii? Nic, ża­ło­sne nic! Znisz­cze­nie Ikei? Drza­zgo­pol? No bła­gam! Ow­szem, uży­wa­cie szko­dli­wych la­kie­rów i kle­jów z for­mal­de­hy­dem, ale to za mało, żeby was cof­nąć w roz­wo­ju. Awa­ria rur? To ma być roz­mach? Gdzie spek­ta­ku­lar­ne ka­ta­stro­fy, albo cho­ciaż­by awa­rie, gro­żą­ce kon­flik­tem zbroj­nym? Pań­stwo są nie­od­po­wie­dzial­ni, za­miast się po­rząd­nie wziąć do ro­bo­ty, mor­du­je­cie po­je­dyn­czych osob­ni­ków lub psu­je­cie im zęby! To ża­ło­sne.

Dla­te­go mu­si­my wy­ty­po­wać ko­lej­nych użyt­kow­ni­ków, chyba, że ktoś z pań­stwa zo­bo­wią­że się do sen­sow­ne­go uży­cia na­sze­go wy­na­laz­ku dla dobra pla­ne­ty. Bo nasi ro­da­cy już cze­ka­ją na wa­liz­kach!

– Ha­bi­tat! – krzyk­nął Mie­tek – znisz­czy­my jesz­cze Ha­bi­tat! I Meble Kal­wa­ria!

Roz­mów­ca za­bul­go­tał zi­ry­to­wa­ny.

Elż­bie­ta pod­nio­sła rękę i po­wie­dzia­ła:

– Ja w ciągu dwóch dni przed­sta­wię biz­ne­splan na pi­śmie, tylko mnie stąd wy­puść­cie!

 

Go­dzi­nę póź­niej była już z po­wro­tem w swoim zruj­no­wa­nym miesz­ka­niu. Sia­dła na roz­mok­nię­tym krze­śle, przy na­pęcz­nia­łym biur­ku. Kom­pu­te­ra nawet nie pró­bo­wa­ła uru­cha­miać. Wy­ję­ła pa­pier i od razu za­bra­ła się do pi­sa­nia. Za­pro­po­no­wa­ła wie­lo­eta­po­wy plan, obej­mu­ją­cy na­prze­mien­ne wy­łą­cza­nie i włą­cza­nie in­ter­ne­tu, po­ja­wia­ją­ce się i zni­ka­ją­ce awa­rie w naj­więk­szych elek­trow­niach, na­wra­ca­ją­ce usterki w fa­bry­kach broni, nie­spo­dzie­wa­ne de­fek­ty woj­sko­wych sys­te­mów obro­ny oraz po­wta­rza­ją­ce się awa­rie eks­pre­sów do kawy u przy­wód­ców naj­więk­szych potęg mi­li­tar­nych.

 

Przed­ło­ży­ła swoją pro­po­zy­cję w umó­wio­ny spo­sób (w bu­tel­ce) i na­stęp­ne­go dnia otrzy­ma­ła dwa Psuje z po­wro­tem. Trze­cie­go, z wia­do­mych przy­czyn, od­zy­ska­ła w to­a­le­cie dzień wcze­śniej.

Nie było czasu do stra­ce­nia. Ob­ró­ci­ła wszyst­kie wężem do góry i po­wie­dzia­ła:

– Psuje, muje i dzi­kie węże, same się ze­psuj­cie!

Wy­glą­da­ły, jakby nic się w nich nie zmie­ni­ło, ale Elż­bie­ta wie­dzia­ła, że nawet gdy wpad­ną w nie­po­wo­ła­ne ręce, od­wró­ce­nie ich z po­wro­tem już nie za­dzia­ła. Były prze­cież ze­psu­te.