Sto mieczy dla Sull(i)

Pierw­szą de­cy­zją, jaką pod­jął Felix Sull po ob­ję­ciu wła­dzy, była li­kwi­da­cja zdal­nych kon­fe­ren­cji pra­so­wych. Nie wy­ni­ka­ło to z przy­czyn tech­nicz­nych – Mar­snet dzia­łał wy­śmie­ni­cie – chyba że za takie uznać stan zdro­wia elona. Sull, od naj­młod­szych lat sie­dzą­cy z nosem w wir­tu­al­nym świe­cie, po­wo­li za­czy­nał od­czu­wać tego skut­ki. Sta­rał się więc ogra­ni­czać do mi­ni­mum kon­takt z ekra­na­mi i ho­lo­gra­ma­mi.

Tra­dy­cyj­ny model spo­tkań po­sia­dał także inne za­le­ty. Ko­niecz­ność fi­zycz­ne­go po­fa­ty­go­wa­nia się do Ter­mi­tie­ry przy­po­mi­na­ła każ­de­mu, kto rzą­dzi pla­ne­tą.

– Panie elo­nie, na­praw­dę trud­no uwie­rzyć, że udało się panu prze­for­so­wać tę re­for­mę. – Pierw­szy re­por­ter otwo­rzył serię pytań.

– Aku­rat pań­stwo nie po­win­ni na nią na­rze­kać.

– To praw­da, bę­dzie­my mogli wresz­cie po­sma­ko­wać wol­no­ści słowa. Ale jak zdo­łał pan prze­ko­nać Kon­tro­le­rów?

– Część Rady przy­ję­ła moje sta­no­wi­sko. Trud­no się zresz­tą dzi­wić, prze­pi­sy o cen­zu­rze były cał­ko­wi­tym prze­żyt­kiem. Bar­dzo mnie cie­szy, że dzię­ki więk­szo­ści se­na­to­rów nie będą one nas już wię­cej krę­po­wać.

– Czy jed­nak za­gro­że­nie ze stro­ny ru­chów wy­wro­to­wych, wi­docz­ne zwłasz­cza na niż­szych po­zio­mach, nie uza­sad­nia ogra­ni­czeń? – drą­żył dalej dzien­ni­karz.

Sull po­krę­cił głową.

– Zu­peł­nie ina­czej na to pa­trzę. Po­dej­rze­wam, że jako „ruchy wy­wro­to­we” ro­zu­mie pan śro­do­wi­ska sku­pio­ne wokół tak zwa­ne­go Fron­tu Na­cjo­na­li­stycz­ne­go i Ligi Pracy. Oczy­wi­ście, nie zga­dzam się z pre­zen­to­wa­ny­mi przez nie po­glą­da­mi, przy­zna­ję, iż wy­da­ją się dość skraj­ne, ale do­pusz­cze­nie ich do głosu to je­dy­ne wyj­ście. Do­dat­ko­wo, pro­szę pa­mię­tać, że owoc sma­ku­je, do­pó­ki jest za­ka­za­ny. Włą­cze­nie tego typu ru­chów do dys­kur­su pu­blicz­ne­go, umoż­li­wie­nie kon­fron­ta­cji ich pro­gra­mu z me­ry­to­rycz­ną kry­ty­ką, może pa­ra­dok­sal­nie do­pro­wa­dzić do spad­ku ich po­pu­lar­no­ści.

Przez zgro­ma­dzo­nych prze­biegł szmer. Część re­por­te­rów na­tych­miast rzu­ci­ła się do wyj­ścia, cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi ge­sta­mi uru­cha­mia­jąc ko­mu­ni­ka­to­ry w feu­ergläse­rach, oku­la­rach wy­świe­tla­ją­cych roz­sze­rzo­ną rze­czy­wi­stość.

Sull rzu­cił ukrad­ko­we spoj­rze­nie w kie­run­ku pra­we­go rogu sali. Sto­ją­cy w nim ko­ści­sty męż­czy­zna miał kwa­śny wyraz twa­rzy, ale nie ru­szał się z miej­sca. Elon od­wró­cił wzrok.

– Sza­now­ni pań­stwo, myślę, że od­po­wie­dzia­łem na wszyst­kie wąt­pli­wo­ści do­ty­czą­ce isto­ty zmian. W dal­sze szcze­gó­ły wpro­wa­dzi pań­stwa mi­ni­ster Cortés.

Wstał. Daw­niej za­pew­ne rzu­ci­ła­by się na niego chma­ra dzien­ni­ka­rzy, chcą­cych wy­szarp­nąć jesz­cze choć jedno słów­ko. Jed­nak już dawno temu dał im do zro­zu­mie­nia, że nie to­le­ru­je po­dob­ne­go za­cho­wa­nia.

Z sali kon­fe­ren­cyj­nej skie­ro­wał się pro­sto do oso­bi­ste­go ga­bi­ne­tu. Kap­su­łą próż­nio­wą po­ko­nał dy­stans pro­wa­dzą­cy na naj­wyż­szy po­ziom ko­lo­nii, okre­śla­ny jako „Eli­zjum”.

Było to miej­sce godne tej nazwy. Tylko stąd dało się na­praw­dę spoj­rzeć w niebo. Sull lubił zwal­niać kap­su­łę, by choć na kilka se­kund móc za­nu­rzyć się w mo­za­ice błysz­czą­cych gwiazd, czy też ru­dych chmu­rach pyłu, do­sko­na­le wi­docz­nych przez ko­pu­łę osła­nia­ją­cą ko­lo­nię. Więk­szość bu­dyn­ków w Eli­zjum nie po­sia­da­ła da­chów, sty­ka­jąc się bez­po­śred­nio z prze­zro­czy­stą jak szkło taflą. Po­dob­nie rzecz się miała z Ter­mi­tie­rą, je­dy­nym gma­chem, który obej­mo­wał swą dłu­go­ścią nie­mal wszyst­kie po­zio­my Ari­spo­lis.

Tym razem elon nie miał czasu na po­dzi­wia­nie prze­stwo­rzy. Le­d­wie opu­ścił kap­su­łę, wcho­dząc bez­po­śred­nio do ga­bi­ne­tu, kiedy prze­ciw­le­głe drzwi otwo­rzył asy­stent z in­for­ma­cją, iż pan Ro­th­fuss z Rady Kon­tro­le­rów czeka w ko­ry­ta­rzu. Sull dał znak, aby go wpu­ścić. Po chwi­li uj­rzał zna­ne­go sobie ko­ści­ste­go męż­czy­znę.

– Od czasu pań­skich suk­ce­sów na rynku gór­ni­czym chcia­łem pana po­znać – za­ga­ił Sull. – Cie­szę się, że pań­ska no­mi­na­cja mi to umoż­li­wi­ła.

– Nie­ste­ty, trud­no mi po­dzie­lić tę ra­dość, sza­now­ny elo­nie. – Ro­th­fuss usiadł na fo­te­lu po­chy­lo­ny, jakby był gotów w każ­dej chwi­li ze­rwać się do biegu.

– A to dla­cze­go?

– Przejdź­my do sedna. Od­wa­żył się pan na da­le­ko idący pre­ce­dens. Usta­wa zo­sta­ła uchwa­lo­na wbrew Ra­dzie.

Sull zmarsz­czył brwi.

– Ależ myli się pan! Gdyby wszy­scy Kon­tro­le­rzy za­gło­so­wa­li prze­ciw, usta­wa nie zy­ska­ła­by więk­szo­ści w Se­na­cie.

Ro­th­fuss prze­wró­cił ocza­mi.

– Niech pan da spo­kój sar­ka­zmo­wi. Obaj wiemy, że „za” za­gło­so­wał je­dy­nie pań­ski sio­strze­niec, który wy­ko­nu­je pańskie polecenia.

– Chyba nie za­bro­ni nam pan kon­sul­ta­cji ro­dzin­nych? – Sull roz­ło­żył ręce.

Ro­th­fuss skrzy­wił się.

– Pro­si­łem, żeby po­rzu­cił pan gier­ki. – Pod­niósł głos. – Niech pan nie za­po­mi­na, kto wy­niósł pana na to sta­no­wi­sko. Otrzy­mał pan tak sze­ro­kie pre­ro­ga­ty­wy w jed­nym, kon­kret­nym celu. Aby zli­kwi­do­wać ra­dy­ka­li­zmy i za­bez­pie­czyć wol­ność eko­no­micz­ną na Mar­sie.

– Chciał pan chyba po­wie­dzieć wol­ność oli­gar­chicz­ną. – Aro­gan­cja go­ścia za­czy­na­ła iry­to­wać Sull’a.

Ro­th­fuss sko­czył wście­kły na równe nogi. Elona wra­że­nie aż wbiło w fotel. Nie spo­dzie­wał się tak gwał­tow­nej re­ak­cji.

– A więc i pan już zo­stał so­cja­li­stą? – Twarz Kon­tro­le­ra po­czer­wie­nia­ła. – Ta usta­wa to ro­bo­ta, za którą Whi­te­he­ad i Oran­je z pew­no­ścią panu będą wdzięcz­ni!

Sull, nadal sie­dząc, uniósł się nieco, i, prze­krzy­wia­jąc lekko głowę, spoj­rzał roz­mów­cy w oczy.

– Niech pan prze­ka­że resz­cie, że jeśli chcą za­cho­wać swoje uko­cha­ne stoł­ki i złote góry, muszą zgo­dzić się na ko­niecz­ne zmia­ny. Je­że­li nie prze­kształ­ci­my tego ba­ra­ku w żywą spo­łecz­ność, je­dy­ną al­ter­na­ty­wą bę­dzie re­wo­lu­cja. A ta zmie­cie nas wszyst­kich.

– Za­wsze pan to po­wta­rza! – nie­mal krzyk­nął Ro­th­fuss. – Kiedy za­pro­po­no­wał pan fun­dusz na trans­fe­ry so­cjal­ne, zgo­dzi­li­śmy się. Kiedy przy­znał pan prawa wy­bor­cze śred­nim po­zio­mom i gór­ni­kom, mil­cze­li­śmy. Ale to, to już krok za da­le­ko!

– Na­praw­dę, takie emo­cje budzi w panu brak cen­zu­ry? Prze­cież i tak macie wszyst­kie media w kie­sze­ni.

– Otwo­rzył pan wła­śnie usta eks­tre­mi­stom!

Sull mach­nął lek­ce­wa­żą­co ręką.

Pa­trzy­li chwi­lę na sie­bie, mil­cząc. Ro­th­fuss dy­szał cięż­ko, ni­czym bok­ser na ringu. Wresz­cie Sull pod­niósł się z fo­te­la.

– Pro­szę wy­ba­czyć, ale mój czas jest cenny. Jeśli nie ma pan nic wię­cej do do­da­nia…

Ro­th­fuss uniósł wy­cią­gnię­ty w ostrze­gaw­czym ge­ście palec.

– Ten ostat­ni raz panu od­pu­ści­my. Ale niech pan nie za­po­mi­na, kto pana zro­bił elo­nem.

Sull wy­krzy­wił twarz w uśmie­chu.

– Nie za­po­mi­nam.

 

*

 

Gdy tylko Ro­th­fuss wy­szedł, Sull zwró­cił się przez za­mon­to­wa­ny w biur­ku ko­mu­ni­ka­tor do asy­sten­ta.

– Pro­szę mnie po­łą­czyć z puł­kow­ni­kiem Ro­ger­sem. Obej­dzie się bez ho­lo­gra­mu.

Chwi­lę póź­niej z gło­śni­ka płyty ho­lo­gra­mo­wej do­biegł twar­dy, żoł­nier­ski głos.

– Elo­nie.

– Panie puł­kow­ni­ku, na mocy ar­ty­ku­łu osiem­dzie­sią­te­go kon­wen­cji mar­sjań­skiej pro­szę o dys­lo­ka­cję moż­li­wie du­że­go od­dzia­łu sił ko­smicz­nych Sta­nów Zjed­no­czo­nych na ob­szar Ari­spo­lis.

– Czy mówi pan w imie­niu Se­na­tu i Rady Kon­tro­le­rów?

Sull stłu­mił ziew­nię­cie. Miał już po dziur­ki w nosie Kon­tro­le­rów.

– Nie.

Puł­kow­nik chrząk­nął.

– To sta­wia mnie w trud­nej sy­tu­acji. Pro­szę pa­mię­tać, że poza wy­jąt­ka­mi wy­mie­nio­ny­mi w kon­wen­cji, mam obo­wią­zek re­spek­to­wać neu­tral­ność po­wierzch­ni pla­ne­ty. Na­ru­sze­nie jej na wy­łącz­ne we­zwa­nie elona wy­da­je mi się błęd­ne, przy­naj­mniej na ile mój ko­sza­ro­wy mózg rozumie prawo mię­dzy­na­ro­do­we.

– Pana obo­wiąz­kiem jest strzec bez­pie­czeń­stwa wszyst­kich ko­lo­ni­stów, jak wy­raź­nie stwier­dza ar­ty­kuł osiem­dzie­sią­ty, w razie gdyby Straż nie mogła temu po­do­łać. Je­że­li po­trze­bu­je pan eks­per­ty­zy praw­ni­ka, można to za­ła­twić.

Puł­kow­nik raz jesz­cze chrząk­nął.

– Je­że­li Senat i Rada Kon­tro­le­rów po­in­for­mu­ją nas o ta­kiej sy­tu­acji, armia Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ry­ki nie bę­dzie obo­jęt­na.

Sull za­bęb­nił pal­ca­mi w biur­ko. Ze­brał w myśli moż­li­we spo­so­by prze­ko­na­nia ofi­ce­ra. Mógł­by za­pro­po­no­wać ła­pów­kę, oczy­wi­ście w spo­sób za­wo­alo­wa­ny, choć­by w po­sta­ci ofer­ty in­trat­ne­go sta­no­wi­ska w Stra­ży Marsa po za­koń­cze­niu pier­wot­nej służ­by. Je­że­li jed­nak Ro­gers oka­zał­by się takim służ­bi­stą, na ja­kie­go wy­glą­dał, taka pro­po­zy­cja zruj­no­wa­ła­by cał­ko­wi­cie szan­se na po­zy­ska­nie jego po­mo­cy. Poza tym Sull nie wi­dział sensu w su­ge­ro­wa­niu, że ma­ją­ce prze­cież obiek­tyw­ne pod­sta­wy żą­da­nie kryje ja­kieś nie­czy­ste in­ten­cje.

– Panie puł­kow­ni­ku – za­czął spo­koj­nym gło­sem. – Prze­cież nie żądam od pana oku­pa­cji mia­sta. Po­trze­bu­ję cho­ciaż stu do­brych ludzi, stu mie­czy. Po­wie­dział pan, że pań­skim obo­wiąz­kiem jest za­re­ago­wa­nie na proś­bę Se­na­tu. Co jed­nak, jeśli Senat nie zdąży ta­kiej proś­by prze­słać?

– Jak to?

– Sy­tu­acja tutaj jest bar­dzo nie­pew­na. Nie­mal każ­de­go dnia na niż­szych po­zio­mach wy­bu­cha­ją roz­ru­chy. Agi­ta­to­rzy krążą mię­dzy gór­ni­ka­mi, pod­bu­rza­jąc ich do straj­ków. Oba­wiam się, że nie­dłu­go po­li­cja prze­sta­nie sobie ra­dzić i bę­dzie po­trze­bo­wa­ła po­mo­cy Stra­ży. A kto wtedy ochro­ni Eli­zjum?

– W takim razie, dla­cze­go se­na­to­ro­wie teraz nie mo­gli­by się do nas zwró­cić?

Sull wes­tchnął.

– Przy­kro mi to mówić, ale se­na­to­ro­wie zu­peł­nie nie myślą o ta­kich spra­wach. Prze­cież po to nada­li mi spe­cjal­ne pre­ro­ga­ty­wy, żeby nie mu­sie­li się dalej mar­twić o bez­pie­czeń­stwo. Sami nie za­przą­ta­ją sobie tym, póki co, głów. I oby nigdy nie mu­sie­li.

Ro­gers od­chrząk­nął po raz trze­ci.

– Przyj­mu­ję pana ar­gu­men­ty, elo­nie. Wyślę jedną kom­pa­nię, sto osób, nie wię­cej. – W jego gło­sie Sull czuł roz­ter­kę. – Pro­szę mi wy­ba­czyć, ale jeśli pla­no­wał­by pan prze­wrót… Prze­cież muszę wziąć pod uwagę taką oko­licz­ność, praw­da?

Woj­sko­wy nie grze­szył ta­len­ta­mi dy­plo­ma­ty, ale nie był też głupi. Wy­da­wa­ło się jed­nak, że po­łknął już ha­czyk. Wy­star­czy­ło po­cią­gnąć za wędkę.

– Puł­kow­ni­ku, myślę, że nie za­słu­ży­łem na takie po­dej­rze­nia.

– Ależ oczy­wi­ście, że nie, jed­nak…

– Jest pan czło­wie­kiem prze­ni­kli­wym. – Sull nie dał wejść sobie w słowo. – Pro­szę po­wie­dzieć, jaką ko­rzyść mógł­by mi dać prze­wrót?

Puł­kow­nik przez chwi­lę się za­sta­na­wiał.

– Aby sa­me­mu spra­wo­wać wła­dzę – wy­rzu­cił wresz­cie z sie­bie.

Choć woj­sko­wy nie mógł tego zo­ba­czyć, Sull od­ru­cho­wo po­krę­cił głową.

– Wła­dza to kło­pot. Szcze­gól­nie tu i teraz, może mi pan wie­rzyć. Przy­ją­łem ten cię­żar na proś­bę moich ko­le­gów z Rady. Je­że­li mi się nie po­wie­dzie, ster przej­mą inni Kon­tro­le­rzy. Ale gdy­bym był dyk­ta­to­rem, zo­stał­bym sam. Sam, sie­dzą­cy okra­kiem na becz­ce pro­chu z tlą­cym się lon­tem.

– Czego więc pan chce, elo­nie?

– Je­stem czło­wie­kiem biz­ne­su i chcę do tego biz­ne­su wró­cić. Zro­bię to na­tych­miast, gdy tylko uznam in­te­re­sy na Mar­sie za w pełni za­bez­pie­czo­ne. Pan może mi wy­dat­nie pomóc w urze­czy­wist­nie­niu tego pra­gnie­nia.

Sull skrzy­wił się w duchu. Nie wie­dział, czy w ostat­nim zda­niu nie prze­sa­dził z po­chleb­stwem. Na szczę­ście oka­za­ło się, że jego słowa w pełni ujęły puł­kow­ni­ka.

– Nie za­wie­dzie się pan na mnie, elo­nie – po­wie­dział woj­sko­wy, tym razem pew­nym, twar­dym jak stal gło­sem.

 

*

 

Wbrew przy­pusz­cze­niom tu­ry­stów i świe­żo przy­by­łych imi­gran­tów, naj­niż­sze po­zio­my Ari­spo­lis, choć no­si­ły nie­zbyt za­chę­ca­ją­ce miano „Pie­kieł”, nie były wcale naj­gor­szą dziel­ni­cą ko­lo­nii. Pra­cu­ją­cy tam gór­ni­cy wpraw­dzie sami by się nigdy do tego nie przy­zna­li, ale za­ra­bia­li cał­kiem nie­źle. Jako ludz­kie wy­sy­pi­sko funk­cjo­no­wał na­to­miast po­ziom środ­ko­wy, na­zy­wa­ny „Cmen­ta­rzem”. Więk­szość miesz­kań­ców Eli­zjum nigdy nie po­sta­wi­ła tu swo­jej stopy, toteż Sull nie dzi­wił się gry­ma­som wstrę­tu, wi­docz­nym na twa­rzach to­wa­rzy­szą­cych mu se­na­to­rów i Kon­tro­le­rów.

On sam od­wie­dził to miej­sce kil­ku­krot­nie, ale roz­ta­cza­ją­ce się przed nim wi­do­ki nadal prze­szy­wa­ły go bólem. Świa­tło słoń­ca, ob­le­wa­ją­ce sła­bym bla­skiem po­ło­żo­ne tuż pod ko­pu­łą Eli­zjum, tutaj nie do­cie­ra­ło wcale. La­tar­nie czę­sto od­ci­na­no od prądu, choć i tak ledwo roz­świe­tla­ły mrok. W pół­cie­niu elon wi­dział rzędy wy­chu­dłych, brud­nych twa­rzy. Wiele z nich no­si­ło na sobie ślady nad­uży­wa­nia roz­po­wszech­nio­nych w tej czę­ści mia­sta ta­nich uży­wek. Nie­któ­re ob­li­cza nie­mal cał­ko­wi­cie za­tra­ci­ły ludz­kie rysy, bo­wiem dla licz­nych nę­dza­rzy je­dy­ną szan­są za­ro­bie­nia na chleb było eks­pe­ry­men­tal­ne przy­ję­cie wsz­cze­pów, prze­mie­nia­ją­cych ich w po­kracz­ne cy­bor­gi.

Cho­ciaż na tych twa­rzach od­bi­ja­ło się zdu­mie­nie wi­do­kiem tak wielu ofi­cje­li „z góry”, po­zo­sta­wa­ły mar­twe, po­zba­wio­ne ja­kiej­kol­wiek na­dziei na po­lep­sze­nie losu. Mimo to w ser­cach tych ludzi jakaś na­dzie­ja tlić się prze­cież mu­sia­ła. Ina­czej nie sta­wa­ły­by się tak żyzną glebą dla na­sion sia­nych przez wy­wro­to­wych agi­ta­to­rów. Sull chciał roz­dmu­chać te oca­la­łe iskier­ki życia i wznie­cić z nich bu­cha­ją­ce ogni­ska.

Zanim jed­nak pod­szedł do usta­wio­nej na pod­wyż­sze­niu, przy­po­mi­na­ją­cej re­kwi­zyt sprzed pół wieku mów­ni­cy, za­trzy­mał go jeden z asy­sten­tów.

– Trans­por­ter z od­dzia­łem Ame­ry­ka­nów opu­ścił bazę or­bi­tal­ną. Ma wy­lą­do­wać za kilka go­dzin. Około pół­no­cy po­win­ni do­trzeć do Ari­spo­lis.

– Do­sko­na­le.

– Am­ba­sa­dor Chin zło­żył pro­te­sta­cję.

Sull wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Nowe kon­ce­sje za­mkną mu usta.

Pod­szedł do mów­ni­cy.

– Przy­ja­cie­le! – za­wo­łał.

Już to jedno słowo zjed­na­ło mu uwagę wi­dow­ni. Nie­czę­sto sły­sza­no je na Cmen­ta­rzu.

– Chcę dziś prze­mó­wić do wszyst­kich miesz­kań­ców Marsa, do wszyst­kich bez wy­jąt­ku. Ale szcze­gól­nie do was, naj­bar­dziej po­krzyw­dzo­nych. Do was, wy­rzu­co­nych poza na­wias przez spo­łecz­ną nie­spra­wie­dli­wość.

Przez zgro­ma­dze­nie prze­szedł po­mruk apro­ba­ty.

– Więk­szość z was przy­by­ła tu z Ziemi, nie­któ­rzy z Księ­ży­ca. Opusz­cza­li­ście domy nę­ce­ni obiet­ni­ca­mi no­we­go świa­ta, w któ­rym każ­de­go chęt­ne­go do pracy czeka do­bro­byt. Pa­mię­ta­cie z pew­no­ścią spoty z ha­słem „Tu mo­żesz!”. Tu mo­żesz zna­leźć miesz­ka­nie, nie bio­rąc kre­dy­tu. Tu praca szuka czło­wie­ka, a nie czło­wiek pracy. Tu pa­nu­je zgoda w dą­że­niu do wiel­kich celów, a nie kłót­nie o bła­host­ki.

Tym razem mówcy od­po­wie­dzia­ło bu­cze­nie. Zbyt wielu dało się gorz­ko oszu­kać kam­pa­niom re­kla­mo­wym mar­sjań­skich kon­cer­nów.

– Po­sta­wi­li­ście wszyst­ko na jedną kartę. I co uzy­ska­li­ście? Rynek, na któ­rym pracę znaj­du­ją tylko wy­so­ko wy­kwa­li­fi­ko­wa­ni spe­cja­li­ści albo ro­bo­ty. Mia­sto, które imi­gran­tów spy­cha do slum­sów, w któ­rych skąpi się im nawet pro­mie­ni słoń­ca. Rząd, który za­miast ofe­ro­wać wol­ność, spę­tał was wszyst­kich ty­ra­nią bia­łych koł­nie­rzy­ków z Eli­zjum.

Na placu za­pa­dła cisza. Wszyst­kie oczy prze­wier­ca­ły elona na wylot. Sull po­czuł, że trzy­ma już cugle w dło­niach. Po­zo­sta­wa­ło po­pę­dzić wierz­chow­ca w za­pla­no­wa­nym kie­run­ku.

– Ale nad­szedł czas zmian! – za­wo­łał, pod­no­sząc głos. – Roz­pi­sa­łem nowe wy­bo­ry do Se­na­tu. Wy­bo­ry, które, mam na­dzie­ję, od­mie­nią cał­ko­wi­cie ob­li­cze na­szej pla­ne­ty. To jed­nak bę­dzie za­le­ża­ło od was! Tak! Pod­pi­sa­łem wła­śnie akt wy­ko­naw­czy, udzie­la­ją­cy prawa głosu każ­de­mu do­ro­słe­mu miesz­kań­co­wi Ari­spo­lis. Co wię­cej, znie­sie­nie cen­zu­ry było tylko pierw­szym kro­kiem w kie­run­ku do­pusz­cze­nia do de­ba­ty wszyst­kich ru­chów spo­łecz­nych. Teraz czas zro­bić krok drugi. Gwa­ran­tu­ję, że wszyst­kie or­ga­ni­za­cje speł­nia­ją­ce wa­run­ki for­mal­ne zo­sta­ną do­pusz­czo­ne do star­tu w wy­bo­rach.

Przez zgro­ma­dzo­nych prze­szedł po­now­nie szum po­par­cia. Sull pod­niósł rękę.

– To nie ko­niec! Sama dys­ku­sja nie star­czy, po­trze­bu­je­my ra­dy­kal­nych zmian na już, od zaraz. Dla­te­go chcę za­pre­zen­to­wać wam pro­jekt re­for­my, który przed­ło­żę no­we­mu skła­do­wi Se­na­tu. Pro­jekt nosi nazwę „Po­dziel­cie bo­gac­two!”. Po­my­śli­cie pew­nie, że zo­sta­łem so­cja­li­stą? Nie, nie wie­rzę we wspól­ną wła­sność. Prze­ciw­nie, uwa­żam, że wła­sny dom i praca na swoim to pod­sta­wa wol­no­ści każ­de­go czło­wie­ka. Z tego po­wo­du ko­niecz­na jest cał­ko­wi­ta re­or­ga­ni­za­cja życia w ko­lo­nii.

Ode­tchnął. Wolał nie rzu­cać spoj­rzeń w bok. Sto­ją­cy tam se­na­to­ro­wie i Kon­tro­le­rzy za­pew­ne zie­le­nie­li wła­śnie ze zdu­mie­nia i wście­kło­ści.

– Wa­run­ki spo­łecz­ne Marsa usta­la­no w okre­sie, gdy prze­by­wa­ły tu głów­nie ma­szy­ny – cią­gnął. – Nie­wiel­kie grup­ki ko­lo­ni­stów skła­da­ły się z eks­per­tów za­trud­nio­nych przez kor­po­ra­cje. Czasy się jed­nak zmie­ni­ły. Mimo to naj­wię­cej do po­wie­dze­nia ma nadal grupa skła­da­ją­ca się z za­le­d­wie kil­ku­dzie­się­ciu osób. Je­dy­nie oni cią­gną zyski z eks­plo­ra­cji pla­ne­ty. Ktoś powie, że to spra­wie­dli­we. Prze­cież ci pio­nie­rzy wy­rzu­ca­li ol­brzy­mie sumy na nie­do­cho­do­we przed­się­wzię­cia, by­le­by czło­wiek mógł po­sta­wić stopę na Mar­sie. Mają więc prawo, by dziś ten wy­si­łek im się zwró­cił. Takim ad­wo­ka­tom dia­bła od­po­wiem: po­licz­cie do­brze! Czy ko­smicz­ne kon­cer­ny upa­da­ją? Czy na­praw­dę po­trze­bu­ją ab­so­lut­nej kon­tro­li nad Ari­spo­lis, aby prze­trwać? Nie! Sam udział w pro­ce­sie ter­ra­for­ma­cji przy­no­si ol­brzy­mie do­cho­dy, a jesz­cze więk­sze da im w przy­szło­ści. Nie ma więc żad­ne­go uspra­wie­dli­wie­nia dla ich de­spo­tycz­nych rzą­dów. Czas skoń­czyć ty­ra­nię ko­smicz­nych ba­ro­nów! Czas oddać wła­dzę i wła­sność w ręce zwy­kłych miesz­kań­ców Marsa, ta­kich jak wy!

Mowę zwień­czy­ła burza okla­sków. Tłum po­pa­dał w coraz więk­szy en­tu­zjazm, za­po­mi­na­jąc cał­ko­wi­cie, że prze­cież ten, który na­wo­łu­je do oba­le­nia ko­smicz­nych ba­ro­nów, sam jesz­cze nie­daw­no na­le­żał do ich grona.

– Nie oglą­daj­cie się na so­cja­li­stów i na­cjo­na­li­stów! Jedni sprze­da­ją wam ilu­zje, nie mo­gą­ce się zi­ścić, dru­dzy chcą was wcią­gnąć w kon­flikt z Zie­mią w imię wła­snych fan­ta­sma­go­rii. Mnie zna­cie! Każdy z was może oce­nić moje do­tych­cza­so­we po­su­nię­cia. Dla­te­go pro­szę każ­de­go z was z osob­na, aby wziął udział w wy­bo­rach, oddał głos zgod­nie z wła­sny­mi po­glą­da­mi i po­parł ak­tyw­nie pro­gram „Po­dziel­cie bo­gac­two!”. Dzię­ku­ję!

Okla­ski prze­mie­ni­ły się w okrzy­ki, a wresz­cie w ryk ty­się­cy gar­deł, skan­du­ją­cych na­zwi­sko elona. Sull zszedł z mów­ni­cy mię­dzy tłum. Bez­po­śred­ni kon­takt waży wię­cej, niż setki prze­mó­wień, chciał więc uści­snąć tyle dłoni, ile tylko zdoła.

 

*

 

Na po­now­ną wi­zy­tę Ro­th­fus­sa nie trze­ba było długo cze­kać.

– Jak pan śmie! – Przed­sta­wi­ciel Rady Kon­tro­le­rów ko­lo­rem twa­rzy znów upodob­nił się do mar­sjań­skie­go pia­sku. – Ostat­nio py­ta­łem, czy zo­stał pan so­cja­li­stą. Teraz widzę, że jest pan wręcz bol­sze­wi­kiem! Chce pan ode­brać nam naszą wła­sność i nasze prawa? Kto we­dług pana bę­dzie wtedy utrzy­my­wał i za­opa­try­wał ko­lo­nię? Kto zaj­mie się ter­ra­for­ma­cją?

– Ter­ra­for­ma­cja zaj­mie jesz­cze de­ka­dy, o ile nie stu­le­cia. – Elon prze­glą­dał do­ku­men­ty, z po­zo­ru nie po­świę­ca­jąc go­ścio­wi uwagi. – Zresz­tą, w tej sfe­rze nie doj­dzie do żad­nych zmian.

– Ła­skaw­ca z pana. Wie pan prze­cież, że ten pro­ces ge­ne­ru­je wy­łącz­nie kosz­ty. Kła­mał pan w swoim prze­mó­wie­niu!

Sull spoj­rzał spode łba na roz­mów­cę.

– Jest pan bar­dzo po­chop­ny w rzu­ca­niu oskar­żeń, panie Ro­th­fuss.

– To ra­czej pan po­chop­nie chce nas zruj­no­wać. Dla­cze­go? Prze­cież jest pan jed­nym z nas!

– Panie Ro­th­fuss. – Sull z wes­tchnie­niem pod­niósł głowę. – Nie wiem, czy Rada Kon­tro­le­rów to za­uwa­ży­ła, ale od pierw­szej wi­zy­ty czło­wie­ka na Mar­sie mi­nę­ło kil­ka­dzie­siąt lat. Nie można dłu­żej utrzy­my­wać qu­asi-nie­wol­ni­cze­go sys­te­mu. Re­wo­lu­cja jest ko­niecz­na. Albo prze­pro­wa­dzi­my ją sami, albo… Cóż, zbyt twar­de głowy czę­sto spa­da­ją.

Ro­th­fuss żach­nął się.

– Skoro chce pan wstrzy­my­wać re­wo­lu­cję, czemu wpusz­cza pan ra­dy­ka­łów do Se­na­tu?

– To aku­rat pro­ste. – Sull uśmiech­nął się. – Cią­gle po­wta­rzam, że naj­lep­szym spo­so­bem na eks­tre­mi­stów jest do­pusz­cze­nie ich do wła­dzy. Łatwo wzy­wać do wie­sza­nia bo­ga­czy na la­tar­niach, sto­jąc na brud­nej ulicy w dziu­ra­wym płasz­czu. Ale gdy tylko umosz­czą się w mięk­kich sie­dze­niach se­na­to­rów, cięż­ko im bę­dzie z nich wstać.

Ro­th­fuss za­czął drżeć, jakby w kon­wul­sjach. Sull nie po raz pierw­szy zadał sobie py­ta­nie, po co roz­sąd­ni biz­nes­me­ni drę­czy­li go, na­sy­ła­jąc nań ta­kie­go fu­ria­ta.

– Wiem czego pan chce! – za­wo­łał gość. – Dyk­ta­tu­ry! Chce pan za­prze­czyć wszyst­kim war­to­ściom, na któ­rych wy­ro­sła ta ko­lo­nia!

Sull uniósł brew.

– Takie slo­ga­ny, z pana ust? Wie pan, że nazwa mo­je­go urzę­du nie po­cho­dzi od imie­nia jed­ne­go z na­szych po­przed­ni­ków, ale z pism nie­miec­kie­go zbrod­nia­rza, który wy­słał Jan­ke­sów w ko­smos. Tyle w kwe­stii „war­to­ści”.

– A więc nie za­mie­rza się pan cof­nąć?

– Nie będę scho­dził z je­dy­nej słusz­nej drogi.

– To ozna­cza wojnę, Sull.

Elon wzru­szył ra­mio­na­mi, po­chy­la­jąc się znów ku do­ku­men­tom.

– A więc wojna.

 

*

 

Sull wpadł zdy­sza­ny do ga­bi­ne­tu, do­pi­na­jąc gu­zi­ki ma­ry­nar­ki. Mi­ni­ster już cze­kał.

– Pro­szę wy­ba­czyć – po­wie­dział elon, sa­do­wiąc się na fo­te­lu. – Doba nie jest z gumy, a trze­ba w nią jakoś wci­snąć co­dzien­ne ćwi­cze­nia. Czło­wiek, gdy jest młody, nie przej­mu­je się ob­ni­żo­nym po­zio­mem gra­wi­ta­cji, i za­czy­na od­czu­wać jego skut­ki, kiedy jest już za późno.

Od­chrząk­nął.

– Co tam u na­szych przy­ja­ciół Kon­tro­le­rów?

– Szy­ku­ją się na ostro.

Mi­ni­ster włą­czył rzut­nik ho­lo­gra­mo­wy. Sull za­ło­żył oku­la­ry. Przed jego ocza­mi uka­za­ła się trój­wy­mia­ro­wa mapa Marsa.

– Ścią­ga­ją na­jem­ni­ków i drony ze wszyst­kich ko­pal­ni i po­mniej­szych kopuł. Naj­praw­do­po­dob­niej będą chcie­li stwo­rzyć kor­don wokół Ari­spo­lis, a jed­no­cze­śnie prze­pro­wa­dzić dy­wer­sję we­wnątrz mia­sta i zmu­sić nas do ka­pi­tu­la­cji. Pre­zes Red Pla­net In­du­stry, Mar­tin, za­gro­ził dzi­siaj, że atak może na­stą­pić nawet w ciągu kilku dni.

Sull prych­nął.

– Je­że­li Mar­tin tak mówi, to jesz­cze sobie po­cze­ka­my. Dzie­sięć lat temu obie­cy­wał, że je­ste­śmy rok od za­koń­cze­nia ter­ra­for­ma­cji. A jak tam Jan­ke­si?

– Za­ję­li już po­zy­cje.

– Straż Marsa?

Mi­ni­ster skrzy­wił się.

– To jedna z rze­czy, które mnie nie­po­ko­ją. Whi­te­he­ad i Oran­je za­po­wie­dzie­li wiel­kie de­mon­stra­cje w Pie­kle i na Cmen­ta­rzu. Chyba nasze mi­li­cje ro­bot­ni­cze im się nie spodo­ba­ły. Część Stra­ży bę­dzie trze­ba ode­słać na te po­zio­my, po­li­cja sama sobie nie po­ra­dzi.

– A wła­śnie, jak tam mi­li­cje?

– Re­kru­ta­cja prze­kro­czy­ła nasze ocze­ki­wa­nia. Pań­ska mowa oka­za­ła się strza­łem w dzie­siąt­kę. Ale to mięso ar­mat­nie, nie żoł­nie­rze.

Sull po­ki­wał głową. Mi­ni­ster nie­ste­ty miał rację.

– Mimo wszyst­ko mu­si­my się utrzy­mać.

– Jest pan tego pe­wien? Nawet jeśli zdo­ła­my się jakiś czas utrzy­mać, mają prze­cież ła­dun­ki ato­mo­we.

Elon mach­nął ręką.

– Nie wy­sa­dzą prze­cież całej ko­lo­nii.

– Nadal mają nad nami prze­wa­gę. Może nie w licz­bie, ale sprzęt, do­świad­cze­nie…

– Nie cho­dzi nam o to, żeby ich po­ko­nać. Mu­si­my je­dy­nie do­trwać do in­ter­wen­cji dy­plo­ma­tycz­nej Ziemi.

– A jeśli ta nie na­stą­pi?

Sull wstał.

– Na razie spór może się jesz­cze roz­wią­zać na płasz­czyź­nie po­li­tycz­nej. Aby tak się stało, mu­si­my im po­ka­zać, że kon­tro­lu­je­my dra­bi­nę eska­la­cyj­ną. Że je­ste­śmy go­to­wi na go­rą­cy kon­flikt, nawet jeśli bę­dzie to tylko blef. Pro­szę kon­ty­nu­ować przy­go­to­wa­nia.

Mi­ni­ster po­dzię­ko­wał i opu­ścił ga­bi­net. Sull wy­łą­czył ho­lo­gram, opadł na fotel i przy­mknął oczy. Nie zdą­żył jed­nak nawet ze­brać myśli, gdy usły­szał brzęk ko­mu­ni­ka­to­ra.

– Elo­nie, przy­szli dwaj… – za­czął asy­stent.

– Wpuść ich – prze­rwał Sull.

Nad­szedł naj­wyż­szy czas, aby zmie­rzyć się twa­rzą w twarz ze zmo­ra­mi, które spę­dza­ły mu sen z po­wiek przez ostat­nie lata.

Po chwi­li w drzwiach ga­bi­ne­tu sta­nę­ły dwie po­sta­cie, do­sko­na­le znane elo­no­wi z prze­bi­tek wia­do­mo­ści: Percy Whi­te­he­ad i Cor­ne­lis Oran­je. Dwaj męż­czyź­ni, któ­rzy pierw­si od­wa­ży­li się rzu­cić rę­ka­wi­cę ko­smicz­nym ba­ro­nom.

Oso­bli­wa była to para. Szczu­pły, de­li­kat­ny, cho­dzą­cy za­wsze w ide­al­nie skro­jo­nym gar­ni­tu­rze Oran­je ani tro­chę nie przy­po­mi­nał przy­wód­cy ro­bot­ni­czych wie­ców. Dla­te­go też, zgod­nie z ra­por­ta­mi tra­fia­ją­cy­mi na biur­ko Sull’a, coraz czę­ściej ustę­po­wał Whi­te­he­ado­wi. Także tym razem lider Fron­tu Na­cjo­na­li­stycz­ne­go wy­su­nął się na­przód.

Wy­da­wał się cał­ko­wi­tym za­prze­cze­niem swego to­wa­rzy­sza. Ogrom­na po­stu­ra i wy­tar­ty, dre­li­cho­wy płaszcz, czy­ni­ły zeń ide­al­ny model do por­tre­tu ro­dza­jo­we­go ulicz­ne­go so­cja­li­sty. Do tego długa, czar­na jak smoła broda i głę­bo­kie, hip­no­ty­zu­ją­ce oczy spra­wia­ły, że elo­no­wi trud­no było opę­dzić się od sko­ja­rzeń z Ra­spu­ti­nem.

Sull pod­niósł się.

– Bar­dzo panom dzię­ku­ję za przy­by­cie. Tym bar­dziej uj­mu­je mnie czyn panów, że na wa­szym miej­scu oba­wiał­bym się aresz­to­wa­nia.

– Chyba mu­siał­by pan być sa­mo­bój­cą. – Whi­te­he­ad roz­siadł się na krze­śle na­prze­ciw elona. – Ma pan zbyt wielu wro­gów, by do­ra­biać sobie no­wych.

– To praw­da. – Sull także z po­wro­tem usiadł i na­ci­snął guzik ko­mu­ni­ka­to­ra. – Na­pi­ją się pa­no­wie her­ba­ty? Pre­zent od am­ba­sa­do­ra Chin.

Go­ście wy­mie­ni­li spoj­rze­nia.

– Pew­nie, po­sma­kuj­my owocu pracy chiń­skie­go pro­le­ta­ria­tu. – Wciąż sto­ją­cy Oran­je ode­rwał się od oku­po­wa­ne­go dotąd kąta i zbli­żył do biur­ka.

– Tym bar­dziej, że czeka nas długa roz­mo­wa – do­rzu­cił Whi­te­he­ad.

– Do­praw­dy?

– Mamy panu do za­pro­po­no­wa­nia, elo­nie, pe­wien układ.

– Za­mie­niam się w słuch.

 

*

 

Gdy Sull opusz­czał salę po­sie­dzeń, w jego uszach wciąż dźwię­cza­ły burz­li­we grzmo­ty okla­sków i nie­spo­koj­na wrza­wa de­ba­ty. Senat z Ter­mi­tie­rą łą­czył po­most, przy­po­mi­na­ją­cy tunel próż­nio­wy. Wszedł­szy do niego, Sull uj­rzał idą­ce­go po­śpiesz­nym kro­kiem w prze­ciw­nym kie­run­ku Ro­th­fus­sa. Na widok Sull’a, Kon­tro­ler zbli­żył się do niego nie­mal bie­giem.

– Sull! Jakim pra­wem… – Prze­rwał, ła­piąc od­dech. – Dla­cze­go roz­po­czę­to po­sie­dze­nie bez Rady! Nie mia­łeś prawa!

Sull przy­sta­nął.

– Sko­rzy­sta­łem z pro­ce­du­ry nad­zwy­czaj­nej. Rada Kon­tro­le­rów nie jest w jej ra­mach ko­niecz­na do otwar­cia ple­num Se­na­tu.

Ro­th­fuss sap­nął.

– W takim razie żądam na­tych­mia­sto­we­go za­wie­sze­nia obrad do czasu po­łą­cze­nia Rady z Se­na­tem!

Sull spoj­rzał na roz­mów­cę z po­li­to­wa­niem.

– Nie śle­dził pan wia­do­mo­ści? Go­dzi­nę temu Senat roz­wią­zał Radę.

Ro­th­fuss otwo­rzył i za­mknął usta. Przez chwi­lę nie po­tra­fił wy­krztu­sić z sie­bie słowa. W końcu jed­nak przy­brał z po­wro­tem pewny wyraz twa­rzy.

– Wobec tego chcę zo­stać wy­słu­cha­ny przez Senat.

– Jako kto?

– Jako przed­sta­wi­ciel Ra… – Ro­th­fuss za­ciął się. – Jako jeden z naj­bo­gat­szych oby­wa­te­li Ari­spo­lis!

– Jest pan za­le­d­wie w pierw­szej trzy­dzie­st­ce – mruk­nął Sull.

Ro­th­fuss udał, że nie usły­szał.

– Od­czy­tam przed Se­na­tem nasze ul­ti­ma­tum. Nasze siły ota­cza­ją ko­lo­nię. Chce­my jed­nak jesz­cze dać szan­sę se­na­to­rom na za­sta­no­wie­nie się, czy warto po­dą­żać jak ślep­cy za pań­skim sza­leń­stwem, elo­nie.

Sull po­ki­wał głową. Nad­szedł czas na ujaw­nie­nie gwoź­dzia pro­gra­mu.

– Za moim sza­leń­stwem? Elo­nie? – Uniósł brwi w uda­wa­nym zdzi­wie­niu. – Panie Ro­th­fuss, przed chwi­lą moja re­zy­gna­cja zo­sta­ła przy­ję­ta przez Senat. Je­stem osobą pry­wat­ną.

Ro­th­fuss otwo­rzył sze­ro­ko oczy i cof­nął się o krok.

– Jak to? – wy­krztu­sił.

Sull wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Je­stem czło­wie­kiem in­te­re­su. Chcia­łem uczy­nić życie na Mar­sie lep­szym. Ale wy za­gro­zi­li­ście prze­mo­cą. A wobec mie­czy toga, czy też, jeśli pan woli, gar­ni­tur, musi ustą­pić. – Wska­zał pod­bród­kiem trzy­ma­ną w ręce tecz­kę. – Lecę na Zie­mię. Oba­wiam się, że in­we­sto­wa­nie na Mar­sie w naj­bliż­szym cza­sie bę­dzie dość ry­zy­kow­ne. A ja je­stem już za stary na gry va ba­nque.

Ro­th­fuss zda­wał się nie słu­chać. Prze­bie­rał go­rącz­ko­wo pal­ca­mi, mie­rząc Sull’a wzro­kiem od dołu do góry, jakby nagle prze­stał wie­rzyć w jego ist­nie­nie.

– Kto… kto zatem kie­ru­je rzą­dem?

– W tej chwi­li nikt. Rząd zo­stał cał­ko­wi­cie roz­wią­za­ny. Senat opra­co­wu­je w tym mo­men­cie nową or­ga­ni­za­cję wła­dzy wy­ko­naw­czej. Jest to rze­czy­wi­ście dobra chwi­la, by po­pro­sić o głos. Musi się pan z tym zwró­cić do prze­wod­ni­czą­ce­go obrad, pana Oran­je.

– Co?! – Na czole Ro­th­fus­sa po­ja­wi­ły się kro­pel­ki potu.

– Radzę też się po­śpie­szyć. – Sull nie miał żad­nej li­to­ści. – Nowy elon, czy jak tam się bę­dzie ten urząd na­zy­wał, może nie być tak skory do kom­pro­mi­sów, jak ja.

– Wtedy ude­rzy­my! – Ro­th­fuss nagle od­zy­skał reszt­ki wi­go­ru.

Sull po­krę­cił głową, cmo­ka­jąc.

– Zła od­po­wiedź. Tam – wska­zał pal­cem za sie­bie – nie sie­dzi już dyk­ta­tor o wąt­pli­wej le­gi­ty­ma­cji, ale de­mo­kra­tycz­nie wy­bra­ni przed­sta­wi­cie­li ca­łe­go Ari­spo­lis. Zgod­nie z kon­wen­cją mar­sjań­ską se­na­to­rów strze­że kom­pa­nia wojsk ame­ry­kań­skich. Przed chwi­lą prze­wod­ni­czą­ce­mu zło­żył wi­zy­tę am­ba­sa­dor Chin. Na­praw­dę chce­cie wy­wo­łać mię­dzy­pla­ne­tar­ny in­cy­dent?

Za­pa­dła cisza. Sull przez chwi­lę ob­ser­wo­wał roz­mów­cę z drwią­cym uśmiesz­kiem.

– Życzę panu po­wo­dze­nia w in­te­re­sach.

Ski­nął głową, wy­mi­nął oszo­ło­mio­ne­go Ro­th­fus­sa i ru­szył dalej tu­ne­lem.