Zapomniana muza

Wy­ciecz­ka do cu­dze­go, za­wi­ru­so­wa­ne­go mne­mo­sys­te­mu mu­sia­ła skoń­czyć się źle. Sie­dzia­łem na pod­ło­dze. Sam. Pa­trzy­łem na roz­pik­se­lo­wa­ne, po­wo­li zni­ka­ją­ce dło­nie. Wirus nie za­ata­ko­wał jesz­cze głowy. Wró­ci­łem więc my­śla­mi do tego po­ran­ka. Przy­naj­mniej umrę, my­śląc o tym, co ko­cham.

 

***

 

– …dwa razy latte, jedna czar­na, her­ba­ta zie­lo­na, her­ba­ta po mar­sjań­sku, sok po­mi­do­ro­wy i dla mnie po­dwój­na whi­sky z wodą.

 Pani Gosia z bi­stro spoj­rza­ła, jak­bym bez­czel­nie wy­ma­gał od niej rze­czy z za­kre­su jej obo­wiąz­ków w go­dzi­nach jej pracy.

– Z tą whi­sky żar­to­wa­łem. – A szko­da. – W pracy nie mogę…

– Bez­płat­ne na­po­je tylko dla ak­to­rów i re­ży­se­rów – prze­rwa­ła mi. – A czar­na się skoń­czy­ła.

– Czyli w ogóle nie ma kawy? – Nie chcia­ło mi się wra­cać do dys­ku­sji, dla­cze­go po­wi­nie­nem się wli­czać do grona szczę­śliw­ców ob­ję­tych dar­mo­wy­mi kaw­ka­mi i her­bat­ka­mi.

– Nie ma czar­nej. – Po chwi­li do­da­ła, uprze­dza­jąc moje py­ta­nie: – li­mi­ty.

Teatr oszczę­dza na wszyst­kim. Sprze­da­li bi­stro ze­wnętrz­nej fir­mie, po czym wy­bra­li naj­tań­szy pa­kiet sub­skryp­cyj­ny.

– A latte jest? – spy­ta­łem.

– Jest.

– To latte bez mleka. Pro­szę.

– To nie­zgod­ne z re­gu­la­mi­nem.

Byłem na to przy­go­to­wa­ny. Wy­cią­gną­łem tanią bom­bo­nier­kę z dwu­gło­wą wie­wiór­ką w logo. Usta pani Gosi drgnę­ły lekko, le­d­wie za­uwa­żal­nie. Ale już wie­dzia­łem, że to mak­si­mum emo­cji, jakie mogę osią­gnąć u nie­wzru­szo­nej straż­nicz­ki jadła i trun­ków.

– To ja już przy­go­to­wu­ję te trzy latte, jedno bez mleka.

Opła­ci­ło się wy­cią­gnię­cie do baru Je­rze­go, jed­ne­go z na­szych tech­ni­ków i jed­no­cze­śnie męża pani Gosi. Bom­bo­nier­ka z dwu­gło­wym wie­wió­rem ko­ja­rzy jej się z na­mięt­ną, mło­dzień­czą mi­ło­ścią, jaka po­łą­czy­ła ją i Je­rze­go trzy­dzie­ści pięć lat temu w fa­bry­ce tego cze­ko­la­do­po­dob­ne­go ła­ko­cia. Jerzy to, nie­ste­ty, ero­to­man-ga­wę­dziarz i szcze­gó­ły do­ty­czą­ce uży­cia cze­ko­lad­ki przez młodą parę wy­raź­nie za­pi­sa­ły się w moim mnemo. Ale czego nie robi się dla dobra Te­atru.

Na po­cze­ka­niu otwo­rzy­łem pocz­tę zgra­ną rano na mo­je­go mne­mo­sy­sa. Kor­po­ra­cje od­po­wie­dzial­ne za mne­mo­sy­te­my ostrze­ga­ły, żeby pocz­tę prze­glą­dać tylko na ze­wnętrz­nych ter­mi­na­lach, bo jakiś za­łącz­nik może być ska­żo­ny. Ale na przed­pre­mie­rów­ce nie mia­łem na to czasu, zgry­wa­łem wszyst­ko do głowy, prze­glą­da­łem w wol­nych chwi­lach i syn­chro­ni­zo­wa­łem, pod­łą­cza­jąc się do sieci w domu. A jakby jakiś wirus wy­sa­dził mi łe­pe­ty­nę? Cóż, Teatr miał pa­kiet me­dycz­ny, może re­kon­struk­cja mózgu była na li­ście świad­czo­nych usług?

Wśród wia­do­mo­ści, jak za­wsze, prze­wa­ża­ły maile od stu­den­tów re­ży­se­rii. Od­da­li­by wszyst­ko, nawet po­zwo­li­li­by sobie wy­czy­ścić oso­bi­sty mne­mo­sys, żeby za­stą­pić mnie w pracy choć przez jeden dzień. Bez prze­rwy do­sta­wa­łem maile z pro­po­zy­cja­mi. Od zwy­kłych ła­pó­wek przez udzia­ły w eko-hi­pi­so-nie­za­leż­nych-go­spo­dar­stwach po za­stę­py ro­bo­tów sprzą­ta­ją­cych, go­tu­ją­cych, mu­zycz­nych, obron­nych… Po to, by jeden dzień po­pra­co­wać z praw­dzi­wy­mi ludz­ki­mi ak­to­ra­mi. A więk­szość i tak by od­pa­dła po go­dzi­nie wy­słu­chi­wa­nia jęków na­szych ar­ty­stów. Nie mó­wiąc już o…

– Kosma! KO­OOSMA­AA! – Ja­zgot spod sceny dało sły­szeć się aż tu. – Gdzie ten chło­pak się po­dzie­wa, na li­tość Mel­po­me­ne?!

 Po­spiesz­nie za­pa­ko­wa­łem na sta­re­go ro­bo­tra­ga­rza na­po­je w ciem­nych re­tro-szklan­kach, po­że­gna­łem się z panią Gosią i ru­szy­łem dbać o do­bro­stan ak­to­rów Ostat­nie­go Ludz­kie­go Te­atru.

 

***

 

„Re­ży­ser wzywa, asy­stent mknie, ni­czym Achil­les szyb­ko­no­gi”.

Nigdy nie na­dą­ża­łem za po­rze­ka­dła­mi i dzi­wac­twa­mi sta­re­go Kon­stan­te­go. Jak wy­sta­wia­li­śmy Szek­spi­ra, uparł się, że bę­dzie nosić kryzę, kawę za­ma­wiać w pin­tach, a sce­no­gra­fię mie­rzyć w sto­pach. Przy Wy­spiań­skim za­mó­wił praw­dzi­wą (p r a w d z i w ą) słomę, aby po­roz­rzu­cać ją po całym Te­atrze. W imię „praw­dy cza­sów, o któ­rych mó­wi­my”. A teraz wy­my­ślił…

– Je­steś­że wresz­cie! – ryk­nął na mnie mały czło­wiek w grec­kim chi­to­nie, od­sła­nia­ją­cym owło­sio­ną klat­kę pier­sio­wą. Obok latał nie­wiel­ki ku­li­sty robot z do­cze­pio­ną przez re­kwi­zy­to­rów laską Askle­pio­sa.

Kon­stan­ty nie mógł dojść do głosu, bo ak­to­rzy, ubra­ni nor­mal­nie, rzu­ci­li się do szkla­nek. Włą­czy­łem re­je­stra­tor, by za­po­znać się z ich no­wy­mi żą­da­nia­mi. Za ty­dzień i tak będą nie­ak­tu­al­ne, ale o ak­to­ra trze­ba dbać.

– W dni nie­pa­rzy­ste piję bez cukru, już mó­wi­łem.

– Czy te szklan­ki są bez­piecz­ne? Mają na to atest?

Po cichu wró­ci­łem do prze­glą­da­nia pocz­ty. Naj­pierw za­le­gło­ści, potem ulot­ne ka­pry­sy ak­to­rów.

Wy­wa­li­łem maile od stu­den­tów, ozna­czy­łem przy­po­mnie­nia o koń­czą­cych się sub­skryp­cjach na do­sta­wę pie­czy­wa i Prze­glą­du Ro­bo­te­atral­ne­go (nawet sie­dząc w niszy trze­ba być na bie­żą­co z głów­nym nur­tem), na new­slet­te­ry rzu­ci­łem tylko okiem i usu­ną­łem. Moją uwagę przy­ku­ła dziw­na wia­do­mość „Za­pro­sze­nie do kon­tak­tu”.

– Kto pije po mar­sjań­sku, ten wspie­ra ko­lo­nia­lizm. – Usły­sza­łem slo­gan rzu­co­ny przez jed­ne­go z ak­to­rów.

– Na­po­je mie­sza­ne w prawo są nie­zgod­ne z moim du­cho­wym zwie­rzę­ciem.

Wró­ci­łem do pocz­ty.

Nadaw­cą za­pro­sze­nia był D4MY­4N_MNE­MO­TECH­NI­KA. Na ani­mo­wa­nym awa­ta­rze owi­nię­ta ka­bla­mi mumia wy­ko­ny­wa­ła księ­ży­co­wy chód. Do­brze zna­łem tego po­two­ra.

– Kosma. – Kon­stan­te­mu udało prze­bić się przez ak­to­rów. Wy­łą­czy­łem pocz­tę. – Usta­li­łeś z Je­rzym ten wóz na ko­niec? W ogóle przy­szło ja­kieś pismo od Dy­rek­to­ra, że nic ma nie pło­nąć, bo skład­ka na ubez­pie­cze­nie wzro­śnie! 

– Wy­kry­to zwięk­szo­ne ci­śnie­nie, za­le­ca się dzie­sięć głę­bo­kich od­de­chów i kon­sul­ta­cję z le­ka­rzem z… – Rob­me­dzik, Oso­bi­sty Robot Me­dycz­ny Kon­stan­te­go, za­wie­sił ko­mu­ni­kat.

– Jak tu dzień przed pre­mie­rą za­ła­twić fał­szy­we pło­mie­nie? Tak, żeby widz my­ślał, że praw­dzi­we, a agent był pewny, że fał­szy­we? – My­ślał na głos Kon­stan­ty, a jak wia­do­mo „Re­ży­ser myśli, asy­stent za­ła­twia, ni­czym Her­mes spryt­no­myśl­ny”.

– …Lub & Icz Do­ctors – do­koń­czył robot. – Wy­ko­nać po­łą­cze­nie?

– Nie wy­ko­nuj! – wy­krzy­czał do Rob­me­dzi­ka, po czym znowu zwró­cił się do mnie. – Gdzie jest nasza Medea?!

 

***

 

– Mede… – za­wa­ha­łem się, pu­ka­jąc do gar­de­ro­by. – Zoja? Je­steś tam?

Po chwi­li usły­sza­łem cichy szloch.

– Zoja, czy tego chcesz czy nie, liczę do pię­ciu i wcho­dzę – oznaj­mi­łem gło­śno, zgod­nie z wy­tycz­ny­mi z Etyki, pry­wat­no­ści i obo­wiąz­ku. Czyli me­to­dy pracy z ludz­ki­mi ak­to­ra­mi w ak­tach trzech, nie­śmier­tel­ne­go skryp­tu każ­de­go asy­sten­ta re­ży­se­ra Te­atru. Nie­wie­le czasu na stu­diach po­świę­ca się na tak ar­cha­icz­ną i ni­szo­wą rzecz jak praca z in­ny­mi ludź­mi.

Gdy otwo­rzy­łem drzwi, zo­ba­czy­łem le­żą­cy na ka­na­pie, pra­wie trzy­dzie­sto­let­ni obraz nędzy, roz­pa­czy i za­gu­bie­nia. Ro­dza­ju ludz­kie­go, płci żeń­skiej.

Ze­rwał z nią chło­pak? Nic mi nie wia­do­mo, że miała. Dziew­czy­na? Nie, chyba wo­la­ła chło­pa­ków… Kon­stan­ty? Nie, był su­ro­wy, ale spra­wie­dli­wy. Może ktoś jej umarł? Cho­le­ra, z tego co wiem, to…

– Wi­dzia­łeś nową ge­ne­ra­cję ak­tor­bo­tów? – za­skom­la­ła Zoja wy­so­kim gło­sem.

A więc tylko o to cho­dzi­ło. Włą­czy­ły jej się neo­lud­dy­stycz­ne obawy o pracę.

– Po­tra­fią na bie­żą­co do­sto­so­wy­wać mi­mi­kę do re­ak­cji od­bior­ców. Al­go­rytm…

– To jest naj­lep­szy al­go­rytm. – Wska­za­łem na jej głowę.

– Ale… 

Roz­pła­ka­ła się. Na taki kry­zys byłem przy­go­to­wa­ny. Odro­bi­na wspo­mnień ze szczę­śli­wych lat dzie­ciń­stwa po­win­na wy­star­czyć. Tak jak w skryp­cie. Gdy Zoja opo­wia­da­ła, jaką to jest złą ak­tor­ką w po­rów­na­niu do tych „syn­te­tycz­nych lalek”, pod­su­ną­łem jej, tuż obok szklan­ki z czar­ną kawą, pier­nicz­ka z ro­dzin­nych oko­lic.

– Czy­ta­łaś ar­ty­kuł Krab­ka? – Chcia­łem ją za­ga­dać, żeby mogła na spo­koj­nie de­lek­to­wać się po­da­ną dawką po­zy­tyw­nych emo­cji. – Coraz wię­cej osób oglą­da stare ludz­kie filmy. Nie­któ­rzy za­czy­na­ją się­gać po na­gra­nia sta­rych wy­sta­wień. Zanim się obej­rzy­my, bę­dzie­my mieli re­ne­sans ludz­kie­go te­atru. I wtedy się razem po­pła­cze­my, bo nie bę­dzie­my wie­dzie­li, w co ręce wło­żyć, okej?

Zoja po­ki­wa­ła z usta­mi peł­ny­mi pier­ni­ka umo­czo­ne­go w kawie, po czym na chwi­lę za­trzy­ma­ła się, jakby spraw­dza­jąc coś w mnemo, aż w końcu wsu­nę­ła pier­ni­ka do końca, a prze­sty­głą już kawę po­chło­nę­ła jed­nym hau­stem.

– Chodź­my na próbę – rze­kła, ener­gicz­nie wsta­jąc. – Mamy wi­dzów do ocza­ro­wa­nia.

Kry­zys za­że­gna­ny.

 

***

 

– O ja bo­le­sna, ojej, co za nie­szczę…

– „O ja nie­szczę­sna…” – pod­po­wie­dzia­łem Zoi. Po raz ko­lej­ny zresz­tą.

– O ja nie­szczę­sna, och…

– „…och, jakiż to…”

– …och, jakiś to… strach.

– Na Dio­ni­zo­sa! – wy­krzy­czał w końcu Kon­stan­ty. – Dość tego cyrku! Wszy­scy na ze­wnątrz! Prze­wie­trzyć głowy, do­tle­nić się, nie ła­do­wać żad­nych mne­mo­śmie­ci do umy­słu. Za pięt­na­ście minut na scenę. Ty nie, Kosma.

Ak­to­rzy wy­szli. Kon­stan­ty jesz­cze chwi­lę po­rzu­cał gniew­nym szep­tem za­klę­cia w sta­ro­żyt­nej grece, od­trą­cił ręką bied­ne­go Rob­me­dzi­ka, wziął głę­bo­ki wdech, po­pra­wił chi­ton i w końcu rzekł:

– Co z nią?

– Ma kry­zys. Ro­bo­kon­ku­ren­cja, że nie da rady i tak dalej. Zwy­kła przed­pre­mie­ro­wa psy­cho­sracz­ka. Zda­rza się naj­lep­szym.

– Ro­bo­tom nie – za­uwa­żył.

– Może by tak… – za­czą­łem nie­śmia­ło. To, co po­wiem nie spodo­ba się Kon­stan­te­mu. – A gdyby tak wspo­móc się mnemo? Sam tekst mie­li­by w gło­wie, to wszyst­ko…

– Żad­ne­go mnemo, na Zeusa! Tym się różni nasz Teatr od tej po­pu­lar­nej ro­bosz­mi­ry! Tu się gra, a nie czyta sce­na­riusz! – Czer­wień za­czę­ła do­mi­no­wać na jego ob­li­czu. – Gra ma iść z serca, a nie z ja­kichś mne­mo­sów! Czy ty chcesz po­grze­bać ten Teatr?!

Mil­cza­łem. To naj­lep­szy spo­sób na sta­re­go. Wy­pu­ści tro­chę pary i wróci do normy.

– Za­łatw to. Jeśli po­wi­nie nam się noga, za­miast ludzi będą tu ro­bo­ty. W naj­lep­szym wy­pad­ku…

– Wy­kry­to… – Chciał za­ko­mu­ni­ko­wać krą­żą­cy wokół Kon­stan­te­go ro­bo­cik.

– Za­mknij się! – Stary od­go­nił Rob­me­dzi­ka. Jego twarz coraz bar­dziej na­bie­ra­ła barwy pur­pu­ry. – Wiesz, że kie­dyś chcie­li wy­ku­pić ten bu­dy­nek i zro­bić tu targ ro­bo­tów uży­wa­nych? Tu w sercu kul… – Kon­stan­ty nagle prze­rwał i zła­pał się za klat­kę pier­sio­wą. Jego od­dech był coraz szyb­szy.

– Wy­kry­to stan kry­tycz­ny. We­zwa­nie po­mo­cy nie wy­ma­ga ak­cep­ta­cji pa­cjen­ta. Wy­sy­łam zgło­sze­nie do…

W tym mo­men­cie na salę wbiegł jeden z ak­to­rów.

– Hej! Zoi coś jest! Roz­pła­ka­ła się, a potem…

– …Lub & Icz Do­ctors – kon­ty­nu­ował Rob­me­dzik. – Uru­cha­miam lo­ka­li­za­cyj­ny sy­gnał dźwię­ko­wy.

BIP­BIP­BIP­BIP­BIP­BIP­BIP­BIP­BIP­BIP­BIP­BIP

– Oocho­ja­niesz­czę­sna­ochja­kiż­to­bó­lo­choch­dla­cze­góż­nieum­rę­o­ocho­ja­niesz­czę­sna… – To Zoja wpa­dła wła­śnie do sali.

– Zwa­rio­wa­ła – do­koń­czył aktor.

– Dzień dobry, ja z ubez­pie­czeń, w spra­wie pi­ro­tech­ni­ki. – Facet w schlud­nym, sta­ro­mod­nym gar­ni­tur­ku za­pu­kał w otwar­te drzwi. – Och, chyba nie w porę?

„Na li­tość Mel­po­me­ne”, po­my­śla­łem. Dla­cze­go Etyka, pry­wat­ność i obo­wią­zek nie do­pusz­cza szkla­necz­ki whi­sky w ta­kich chwi­lach?

 

***

 

– Może za­dzwoń­my po tych dok­tor­sów? – za­pro­po­no­wa­ła jedna z ak­to­rek, pró­bu­jąc wzbu­dzić jakąś re­ak­cję w sie­dzą­cej na pod­ło­dze Zoi. – Za­bio­rą ją jak Kon­stan­te­go i zro­bią po­rzą­dek.

 Zoja tylko mru­ga­ła i uśmie­cha­ła się.

– Li­mi­ty wy­czer­pa­ne – oznaj­mi­łem. – Pa­kiet dla in­sty­tu­cji kul­tu­ry obej­mu­je jeden wy­jazd ka­ret­ki w mie­sią­cu.

Ludz­ki per­so­nel w tego typu in­sty­tu­cjach ogra­ni­cza się za­zwy­czaj do kilku osób, więk­szość to ro­bo­ty. Nie u nas.

– Donek. – Wska­za­łem na wy­so­kie­go bru­ne­ta. – Przed Te­atrem stu­dio­wa­łeś mne­mo­znaw­sto…

Zna­jo­mość ży­cio­ry­sów trupy to część moich obo­wiąz­ków.

– Tylko jeden se­mestr – od­po­wie­dział. – Wiesz, to bar­dziej stu­dia o tym, jak po­strze­ga się kul­tu­rę mnemo…

– Czy kto­kol­wiek zna się tu na mne­mo­sys­te­mach? – prze­rwa­łem. – Nikt? Ni­czyj mąż? Dziew­czy­na? Ro­dzic? Brat?

 Cho­le­ra. Już wie­dzia­łem, gdzie za­dzwo­nić.

Zre­zy­gno­wa­ny pod­łą­czy­łem się do te­atral­nej sieci i za­ak­cep­to­wa­łem za­pro­sze­nie od oka­blo­wa­nej mumii.

 

***

 

– Utra­ta pa­mię­ci i napad nad­pa­mię­ci, wa­ha­nia na­stro­ju, nie­po­kój, ra­dość, teraz to… – wy­li­czał Da­mian. – To ra­czej nic me­cha­nicz­ne­go. Bar­dziej mne­mo­wi­rus. Pod­łą­cza­ła się ostat­nio do ter­mi­na­li nie­dy­stry­bu­owa­nych przez Mne­mo­Tech?

Prze­szu­ka­łem szyb­ko jej wy­po­wie­dzi za­re­je­stro­wa­ne przez mne­mo­sy­sa, ale nic z tego. Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

Da­mian za­czął roz­sta­wiać na pod­ło­dze prze­no­śny ter­mi­nal. Za­czął cze­goś szu­kać w peł­nej prze­wo­dów, przej­śció­wek i mi­ni­na­rzę­dzi kurt­ce. W końcu wyjął kabel z roz­dwo­jo­ną koń­ców­ką.

– Mu­si­my więc wejść jej do głowy.

 

1

 

Na­szym oczom uka­zał się las. Trój– i dwu­wy­mia­ro­wych drzew. Obiek­ty w od­da­li były chyba bar­dziej pła­skim ob­ra­zem z go­spo­dar­stwem.

 Na pień­ku sie­dzia­ła pła­czą­ca ko­bie­ta. Dziew­czy­na wła­ści­wie. Widok był miej­sca­mi roz­ma­za­ny, barwy nie­pra­wi­dło­we, a pro­por­cje kształ­tów za­bu­rzo­ne, ale bez pro­ble­mu po­zna­łem, że to ten sam obraz roz­pa­czy, który tego ranka wi­dzia­łem w gar­de­ro­bie.

– Zoja? – spró­bo­wa­łem zwró­cić uwagę dziew­czy­ny.

– Nie sły­szy nas. Je­ste­śmy tylko ob­ser­wa­to­ra­mi – wy­ja­śnił Da­mian, roz­kła­da­jąc nie­wiel­ki kom­pu­ter na swoim ręku.

 Tuż obok Zoi leżał duży ple­cak tu­ry­stycz­ny. Ale więk­szym pro­blem było roz­po­zna­nie, kto lub co to­wa­rzy­szyło jej w nie­do­li. Wy­glą­da­ło jak… dziu­ra.

– Mne­mo­fag.

– Co?

– Mne­mo­fag. Pa­mię­cio­żer – ob­ja­śnił Da­mian. – Wirus ka­su­ją­cy lub utrud­nia­ją­cy do­stęp do okre­ślo­nych tre­ści w mne­mo­sys­te­mie. In­fe­ku­ją nim ma­fij­nych pa­choł­ków na­ra­żo­nych na aresz­to­wa­nie. My­ślisz, że… Nie do­ty­kaj go!

 Za późno. Do­tkną­łem. Prze­szedł mnie dreszcz. Nie wiem, czy to efekt mne­mo­fa­ga czy okrzy­ku Da­mia­na.

– Nic ci nie jest? – Zer­k­nął znad ekra­nu.

– Nie, nie wiem, ra­czej nie.

– U mnie w stu­diu mie­li­by­śmy pełną ochro­nę przed tym czymś, ale w mo­bil­ce nigdy nie wia­do­mo. – Po­pa­trzył na mnie jesz­cze przez chwi­lę. – Jakby miało ci się coś stać, to już by cię wy­wa­li­ło do realu. Chyba.

Chyba.

– Co z pa­mię­cio­że­rem? – Wró­ci­łem do te­ma­tu. – Nie do­wie­my się, co zo­sta­ło po­żar­te? Dane są stra­co­ne na za­wsze?

– Nie­ko­niecz­nie. – Da­mian był jak w tran­sie. Jego palce ude­rza­ły w kla­wia­tu­rę na­ręcz­ne­go kom­pu­te­ra z fi­ne­zją godną pia­ni­sty. Ludz­kie­go, rzecz jasna. – Kon­tekst jest wy­raź­ny, wła­ści­ciel­ka mnemo w sta­nie względ­nie do­brym, mo­że­my przy­pusz­czać, że po­żar­ta jest po­stać, jakiś czło­wiek, no… i mamy mnie. Już.

– Co ju…?

Nie zdą­ży­łem do­koń­czyć, gdy pust­ka mne­mo­fa­ga za­czę­ła wpierw przyj­mo­wać czło­wie­czy kształt, na­stęp­nie barwy, ko­lej­ne de­ta­le, aż przed nami stał dwu­dzie­sto­let­ni facet z krót­kim wąsem, mod­nym przed kil­ku­na­stu laty.

– Nie pal. – Głos chło­pa­ka był niski, przy­jem­ny i nad­spo­dzie­wa­nie czy­sty, zwa­ża­jąc na wciąż obec­ne oko­licz­ne za­kłó­ce­nia.

Do­pie­ro teraz za­uwa­ży­łem, że szlo­cha­ją­ca Zoja pa­li­ła pa­pie­ro­sa. Pa­pie­ros mu­siał się po­ja­wić wraz z fa­ce­tem.

– Nie pal, mó­wi­łem. Chcesz żebym do­stał raka?

Młod­sza wer­sja Zoi zga­si­ła fajka, przy­dep­tu­jąc go.

– C-co teraz? – spy­ta­ła roz­trzę­sio­na. Roz­pik­se­lo­wa­ne łzy spły­wa­ły po jej twa­rzy. – A-aresz­tu­ją nas?

– Spo­koj­nie. – Chło­pak kuc­nął przy niej i zła­pał jej dło­nie. – Nikt nas nie aresz­tu­je. Minie tro­chę czasu zanim kto­kol­wiek się nami za­in­te­re­su­je. A wtedy już dawno bę­dzie­my poza gra­ni­ca­mi po­wia­tu. Przy­się­gam.

Dziew­czy­na nie wy­glą­da­ła na uspo­ko­jo­ną.

– Zoja, wiem, że to nie było łatwe, ale mu­sie­li­śmy to zro­bić, żeby się stąd wy­rwać. Żeby cie­bie stąd wy­rwać – kon­ty­nu­ował. – Wyj­dzie nam to na dobre. A twój wujek…

– Niko, nie mówmy o tym. – Zoja wsta­ła, ocie­ra­jąc twarz. – Chodź­my stąd. Ucie­kaj­my.

Obraz się za­trzy­mał, ni­czym za­pau­zo­wa­ny film czy gra.

– To wszyst­ko? – spy­ta­łem.

– Nooo… – Da­mian pró­bo­wał coś kli­kać w kla­wia­tu­rę, ale teraz bar­dziej przy­po­mi­nał za­gu­bio­ne­go sta­ży­stę w pierw­szy dniu pracy. – Nie mam tu ca­łe­go sprzę­tu. Swo­bod­ne po­ru­sza­nie się po cu­dzym mnemo to skom­pli­ko­wa­ny pro­ces. Je­ste­śmy ska­za­ni na to, co wska­że nam wła­ści­ciel­ka. 

Z ple­ca­ka Zoi wy­szedł po­chód ma­łych pier­ni­ko­wych lu­dzi­ków, zmie­rza­ją­cy w stro­nę ob­szer­nej nory pod jed­nym z drzew.

– A wska­zu­je nam rze­czy naj­waż­niej­sze. – Da­mian ode­rwał wzrok od ekra­nu i po­dą­żył za lu­dzi­ka­mi.

 

10

 

 Tra­fi­li­śmy do pubu. W tle słychać stary jazz, na ścia­nach cze­ka­ły wina z każ­de­go za­kąt­ka świa­ta i wszę­dzie uno­sił się dym fajek, e-pa­pie­ro­sów i szisz. Lu­dzie w gar­ni­tu­rach po­pi­ja­li na sto­ją­co mar­ti­ni.

– Tu nic się nie zga­dza – stwier­dzi­łem nie­zbyt od­kryw­czo.

Spoj­rza­łem jesz­cze na wy­strój. Też, ekhm, eklek­tycz­ny. Mo­to­cykl na ścia­nie, ko­twi­ca do­cze­pio­na do su­fi­tu, a na sto­łach… mnó­stwo pier­nicz­ków.

Do tego wszyst­kie­go sporo tu dziur-pa­mię­cio­że­rów.

Da­mian kli­kał już w kom­pu­ter za­miast po­dzi­wiać nie­spo­ty­ka­ny wy­twór za­wi­ru­so­wa­ne­go mne­mo­sy­sa.

– Ro­bisz cza­ry-ma­ry? – spy­ta­łem.

– Moje „cza­ry-ma­ry” nie wy­star­czą na ten baj­zel.

Chyba w końcu zlo­ka­li­zo­wa­łem Zoję. Obok niej był ten cały Niko. Ale prze­strzeń wokół nich była zdo­mi­no­wa­na przez pa­mię­cio­że­ra, nie dało się nawet po­wie­dzieć czy są sami czy w gru­pie.

– Mu­sisz usta­wić ele­men­ty mne­mo­fa­go­wa­ne w od­po­wied­nich miej­scach, wska­zać prio­ry­te­ty i za­pro­po­no­wać wy­peł­nie­nie luk. – Da­mian wska­zał mi za­da­nie. – Wszyst­ko tak, aby mój kom­pu­ter pod­łą­czo­ny do jej mne­mo­sy­te­mu zro­bił z tego sens.

– Cze­kaj, chcesz żebym usta­wił sce­no­gra­fię? – Sam po­trze­bo­wa­łem zro­bić sens z jego wy­po­wie­dzi. – Po­kie­ro­wał tymi „ak­to­ra­mi”? Żebym „wy­re­ży­se­ro­wał” to wspo­mnie­nie?

– W ludz­kim ję­zy­ku na­zy­wa się to pro­jek­to­wa­nie ma­ni­pu­la­cji da­ny­mi po­sia­da­ny­mi w celu re­kon­struk­cji da­nych utra­co­nych.

 Pierw­szą sztu­kę wy­re­ży­se­ru­ję w mne­mo­sys­te­mie. Gdyby Kon­stan­ty się o tym do­wie­dział.

 Da­mian zha­ko­wał sys­tem i przy­znał mi upraw­nie­nia do do­ko­ny­wa­nia zmian. 

We­dług Da­mia­na Zoja i Niko po­win­ni być moim punk­tem od­nie­sie­nia, oni są naj­bar­dziej czy­ści w tym wspo­mnie­niu. Ona była w kra­cia­stej ko­szu­li, a on w ma­ry­nar­skim bez­rę­kaw­ni­ku. A więc lu­dzie w gar­nia­kach od­pa­da­ją. 

– Da­mian! Zmień te gar­nia­ki na coś luź­niej­sze­go! Nie, nie dresy! Na li­tość M… – Wy­star­czy­ło jedno słowo, a zmie­nia­łem całą rze­czy­wi­stość. Czu­łem się ni­czym bóg. Kre­ator. Ar­chi­tekt. Ni­czym praw­dzi­wy re­ży­ser. Ni­czym sam Kon­stan­ty.

 Zmie­ni­łem jazz na rocka, kto by słu­chał jazzu w takim miej­scu.

– O co cho­dzi z tymi pier­nicz­ka­mi?

Nie do­cze­ka­łem się od­po­wie­dzi.

 Ma­ry­ni­stycz­ne kli­ma­ty były tym, co zo­sta­wi­łem. Byłem kie­dyś nad na­szym mo­rzem. Jed­nak piwo kró­lu­je tam nad winem.

– Panie haker, piwo za­miast wina, naj­le­piej re­gio­nal­ne nad­mor­skie.

Wy­da­wa­ło się, że wszyst­ko usta­wio­ne, jed­nak…

– Jesz­cze coś… – my­ślał na głos Da­mian.

– Dym!

– Co z nim?

– Usuń! Jej chło­pak nie lubił pa­le­nia, pa­mię­tasz?

To było to. Ostat­ni ele­ment. Mne­mo­sys za­ak­cep­to­wał zgod­ność, wy­peł­nił pa­mię­cio­wy­żar­te frag­men­ty i po­ka­zał nam to wspo­mnie­nie.

– Jak się po­zna­li­ście z Ni­ko­siem? – Zoja i Niko byli oto­cze­ni gro­ma­dą mło­dych ludzi, naj­wy­raź­niej zna­jo­mych chło­pa­ka.

– To było…

– Na wy­ciecz­ce w gó­rach. – Z za­kło­po­ta­nia wy­ba­wił Zoję Niko. – Zoja zgu­bi­ła się na szla­ku, wska­za­łem jej drogę do schro­ni­ska, a ona…

– Wska­za­łam mu ścież­kę do swo­je­go serca. – Wzrok dziew­czy­ny uciekł na bok, gdy to mó­wi­ła. A może grała?

Za­czą­łem się za­sta­na­wiać, czy w od­wie­dzo­nym uprzed­nio lesie były w tle ja­kieś góry.

– A teraz, jakie plany? – spy­tał jeden z pacz­ki.

– My­śla­łem…

– My­śle­li­śmy – po­pra­wi­ła Zoja.

– …nad jed­nym małym pro­jek­tem z po­gra­ni­cza sztu­ki i mne­mo­sys­te­mów. – Niko zda­wał się nie zwra­cać uwagi na dziew­czy­nę. – Co by­ście po­wie­dzie­li, gdy­by­ście mogli po­czuć scenę z filmu czy gry, na którą pa­trzy­cie?

– VR już ist­nie­je, Niko – za­śmiał się jeden z kum­pli. – Ba, nawet są te dziw­ne stro­je, które sy­mu­lu­ją zmy­sły.

– Nie cho­dzi o zmy­sły, ale o emo­cje – wy­ja­śnił chło­pak Zoi. – Wy­obra­ża­cie sobie, że czu­je­cie, że je­ste­ście w sta­nie na­praw­dę zro­zu­mieć roz­pacz po utra­cie dziec­ka wi­dzia­ną na ekra­nie? Że czu­je­cie wy­buch na­mięt­no­ści stę­sk­nio­nych ko­chan­ków? Że po­zna­cie, jak to jest umie­rać, mimo, że wasze życie wcale nie jest za­gro­żo­ne?

– Macie na to spon­so­ra?

– Żad­nych kor­po­ra­cji! To pro­jekt nie­za­leż­ny, przy­się­gam!

– Niech wam bę­dzie! Wy­pij­my za to! – za­wo­łał ko­le­ga. – Ma to jakąś nazwę?

 – Za Mel­po­me­nę dwa zero! – Niko pod­niósł kufel z piwem.

– Za Mel­po­me­nę dwa zero! – za­wtó­ro­wa­li wszy­scy.

Gdy tylko kufle pacz­ki stuk­nę­ły się w ra­do­snym to­a­ście, wszech­obec­ne pier­nicz­ki po­de­rwa­ły się i utwo­rzy­ły krąg wokół grup­ki.

I za­czę­ły ich pa­mię­cio­wy­że­rać.

– Da­mian! – Nie wiem czemu, ale za­czą­łem po­wo­li się wy­co­fy­wać.

– Widzę, kuźwa, widzę! – Pró­bo­wał chyba na­pra­wiać sys­te­my obron­ne mne­mo­sy­sa Zoi. Wi­dzia­łem tylko bły­ski, szyb­ko po­że­ra­ne przez pier­ni­ko­we wi­ru­so­stwo­ry.

– Odłą­cza­my się?! – spy­ta­łem po do­tknię­ciu ple­ca­mi ścia­ny wir­tu­al­ne­go po­ko­ju. Więk­szość po­miesz­cze­nia była już zme­mo­fa­go­wa­na. Atak z każdą se­kun­dą przy­bie­rał na sile.

– Cze­kaj, jesz­cze nie, daj mi chwi­lę!

Zło­wro­gie pier­nicz­ki skie­ro­wał się w naszą stro­nę. Nie. W MOJĄ stro­nę.

– Da­mian! Zrób coś!

– Ja… Nie ro­zu­miem… Nie mogę cię odłą­czyć!

Pier­nicz­ki oto­czy­ły mnie krę­giem, zu­peł­nie igno­ru­jąc Da­mia­na.

– Do­tkną­łeś go! Do­tkną­łeś mne­mo­fa­ga w lesie!

Po­żar­ły mnie. Za­pa­dła ciem­ność.

 

11

 

Obu­dzi­łem się po se­kun­dzie. Albo po stu­le­ciu. Trudno stwier­dzić. 

Nie było Da­mia­na.

Moje ciało… było. Ale pełne znie­kształ­ceń, za­bu­rzeń w bar­wach, a pa­znok­cie były nawet roz­pik­se­lo­wa­ne. Prze­je­cha­łem dło­nią po wło­sach, a te były jakby dwu­wy­mia­ro­we. Dziw­ne uczu­cie.

Ro­zej­rza­łem się.

Byłem w sa­lo­nie. Stały w nim ter­mi­na­le, kom­pu­te­ry, ekra­ny i róż­ne tech­nicz­ne cu­dac­twa, któ­rych za­sto­so­wa­nia nie zna­łem. Ale była w nim też ka­na­pa i stół, więc można to na­zwać sa­lo­nem. Na stole oczy­wi­ście le­ża­ły pier­nicz­ki. Znów zwy­czaj­ne, ni­cze­go nie po­że­ra­ją­ce.

Do­tkną­łem stołu, żeby spraw­dzić, czy wciąż mam upraw­nie­nia do zmie­nia­nia oto­cze­nia. Mam. Je­dy­nie pier­nicz­ki nie dały się ru­szyć.

W po­ko­ju była też Zoja. Za­ję­ta czymś przy jed­nym z ter­mi­na­li. Obok niej ziała pust­ka pa­mię­cio­że­ra, choć była inna niż po­przed­nie. Ema­no­wa­ło z niej ko­lo­ro­we świa­tło.

Zo­ba­czy­łem, że nie mam już roz­pik­se­lo­wa­nych pa­znok­ci. Nie mam już pa­znok­ci. Za­czą­łem zni­kać! Pa­mię­cio­żer do­brał się i do mnie.

Je­dy­na na­dzie­ja w przej­ściu dalej, w ko­lej­ne wspo­mnie­nie Zoi. Tak jak po­przed­nio spró­bo­wa­łem po­roz­sta­wiać „sce­no­gra­fię”, wy­rzu­cić nie­pa­su­ją­ce śmie­ci, dodać ładne fi­ran­ki, świecz­ki dla na­stro­ju, zro­bić z tego po­miesz­cze­nia bar­dziej przy­tul­ny salon niż ser­we­row­nię. Ale nic się nie dzia­ło. Wspo­mnie­nie nie ru­szy­ło. Nadal po­zo­sta­wa­ła pust­ka obok Zoi.

Usia­dłem na pod­ło­dze. Spoj­rza­łem na ręce. Dłoni już pra­wie nie było. Pust­ka pa­mię­cio­że­ra ogar­nia­ła moje ciało. Ale myśli jesz­cze nie się­ga­ła. Za­to­pi­łem się więc w nich. Niech przy­naj­mniej my­śla­mi będę w innym miej­scu.

Za­mkną­łem oczy.

 

100

 

– Kosma?

Skąd do­bie­gał ten głos?

– Sły­szysz mnie?

Głos sły­sza­łem ze­wsząd. Czy pa­mię­cio­żer do­brał mi się do głowy?

– Da­mian? – szep­ną­łem. 

– Ży­jesz! Nie wy­żar­ło cię!

Otwo­rzy­łem oczy i ze­rwa­łem się na nogi,

– Da­mian! Gdzie je­steś? Co tu się…? 

– Je­stem w realu, mo­ni­to­ru­ję sy­tu­ację.

– One mnie wy­że­ra­ją! – Za­mach­ną­łem się ki­ku­ta­mi. Spo­strze­głem, że po­wo­li zni­ka­ją mi stopy. – Mo­żesz to za­trzy­mać?

– Pra­cu­ję nad tym. Wy­cią­gnę cię, ale naj­pierw mu­sisz do­koń­czyć re­kon­struk­cję da­nych w mne­mo­sie tej dziew­czy­ny. Wtedy będę mógł usu­nąć mne­mo­że­ra w miarę bez­piecz­nie.

W miarę.

– Wi­dzisz mnie? Jak mam zro­bić to w tym sta­nie?

– Nawet le­piej niż tylko cię widzę. Widzę kod. I to dobry kod, do tej pory zro­bi­łeś świet­ną ro­bo­tę. Bra­ku­je tylko…

– Nie ma chło­pa­ka! – Moje ciało zni­ka­ło, a on bę­dzie pra­wił po­chwa­ły.

Chwi­la ciszy. Oku­pio­na moimi ko­la­na­mi.

– To dziw­ne jest… – po­wie­dział w końcu Da­mian. – Nigdy nie wi­dzia­łem ta­kie­go kodu. To nie pa­mię­cio­żer. Po­trze­bu­ję czasu, by to zła­mać.

Byłem la­ta­ją­cą głową z tu­ło­wiem. Nie mia­łem czasu na żadne ła­ma­nie. Ru­szy­łem w stro­nę dziw­nej pust­ki w miej­scu Nika.

– Za­stą­pię go – oznaj­mi­łem.

– Co? Nie rób tego! Nie wiem, co się sta­nie.

– Za­stą­pię go. To wszyst­ko to teatr. Dobry asy­stent re­ży­se­ra za­stą­pi nie­obec­ne­go ak­to­ra.

– Jak to ma za­dzia­łać? Prze­cież nie wiesz, co po­wie­dział, to nie ma sensu!

– Ma! W te­atrze liczą się emo­cje, słowa są dru­go­rzęd­ne. Gra się z serca, a nie czyta sce­na­riusz.

– Jeśli coś zmie­nisz, jeśli od­two­rzysz wspo­mnie­nie błęd­nie…

Wcie­li­łem się w Niko. Już nie byłem sobą. Byłem nim. Nie tylko wi­zu­al­nie, ale też umy­sło­wo. Jak­bym na­praw­dę stał się innym czło­wie­kiem.

– Mo­gła­byś tu ogar­nąć? – Słowa same na­pły­wa­ły mi do głowy. – Jutro rano mają przyjść go­ście z Mne­mo­Korp.

– Jaki Mne­mo­Korp? Znowu chcesz sprze­dać nasz pro­jekt?

– Już pod­pi­sa­łem umowę.

– To miał być nasz pro­jekt! Nasz! Nie­za­leż­ny od ni­ko­go in­ne­go!

– Prze­cież cały czas jest nasz. A że ktoś widzi w tym jakąś inną ko­rzyść i my mo­że­my na tym za­ro­bić…

– Osza­la­łeś?! Wy­bi­łam ci z głowy tych woj­sko­wych, to chcesz robić in­te­res z kor­po­ra­cja­mi?

– To tylko chwi­lo­we, prze­ro­bi­my Melę na ich po­trze­by, za­ro­bi­my tro­chę pie­nię­dzy i wró­ci­my do ro­bie­nia sztu­ki. Przy­się­gam.

– Przy­się­ga­łeś, gdy ucie­kli­śmy, przy­się­ga­łeś, gdy się tu wpro­wa­dzi­li­śmy i co? Dość tych kłamstw! 

– Kłamstw? To po­wiedz wszyst­kim, co zro­bi­łaś wuj­ko­wi, co? O tym jak go wy­czy­ści­łaś. Okra­dłaś z mne­mo­sa.

– Zro­bi­łam to dla cie­bie! Mie­li­śmy uciec, mie­li­śmy stwo­rzyć nowy teatr! A ty sprze­da­łeś się! DOŚĆ!

Nagle na­sta­ła cisza. Nie trwa­ła długo, prze­rwał ją krzyk. Mnie-Ni­ka. Wyłem z bólu. Od­le­cia­łem. Znowu ciem­ność.

 

101

 

– Kosma, wsta­waj!

Obu­dzi­łem się. Znów byłem sobą. Całym sobą!

– Wsta­waj, udało się! Wspo­mnie­nie się udało!

Cie­szy­łem się, ale…

Ro­zej­rza­łem się po sa­lo­nie. Po tym co z niego zo­sta­ło. Wszyst­ko spa­lo­ne, do­szczęt­nie. Na pod­ło­dze le­ża­ło ciało spa­lo­ne­go Nika.

– Czy to…?

– Tak. – Da­mian smut­no po­twier­dził. – To Zoja. Wpa­dła w furię. Nisz­czy­ła kom­pu­te­ry, Niko był pod­łą­czo­ny do ter­mi­na­la, w trak­cie świe­ca spa­dła na fi­ran­ki… Sam wi­dzisz.

Mil­cza­łem. Zoja była… mor­der­czy­nią. Po­dwój­ną. Wy­czy­ści­ła mne­mo­sa wuja, a potem za­bi­ła chło­pa­ka.

– Mo­żesz mnie wy­cią­gnąć?

– Pra­wie. Wy­glą­da na to, że jest coś jesz­cze. Wi­dzisz tam przej­ście?

Rze­czy­wi­ście. Teraz do­pie­ro zo­ba­czy­łem, że nie wszyst­ko spło­nę­ło. Pier­nicz­ki są nie­znisz­czal­ne. W miej­scu, w któ­rym był stół utwo­rzy­ły okrą­gły por­tal. Wsze­dłem w niego. Chcę to już mieć za sobą.

 

110

 

– Pod­mie­nić pa­mięć?

– Tak, wy­czy­ścić to co jest i za­stą­pić nowym wspo­mnie­niem. – Zoja sie­dzia­ła na krze­śle na­prze­ciw­ko go­ścia w stro­ju mne­mo­tech­ni­ka. – Prze­ra­sta cię to?

Nawet nic nie mu­sia­łem robić. Wspo­mnie­nia samo się od­two­rzy­ło. Byłem w piw­ni­cy peł­nej sprzę­tu po­dob­ne­go do tego, który przy­niósł ze sobą Da­mian do Te­atru.

– Co? Nie! Tylko… to skom­pli­ko­wa­ny, długi pro­ces. Ko­niecz­nie ro­bio­ny sta­cjo­nar­nie. De­li­kwent, któ­re­mu chcia­ła­byś to zro­bić kap­nie się w trak­cie, że coś jest nie halo.

– De­li­kwent­ka już to wie i de­li­kwent­ka zaraz pój­dzie do in­ne­go mne­mo­tech­ni­ka, jeśli się nie po­dej­mu­jesz.

– Chcesz to zro­bić na sobie?

– Tak. – Zoja po­ło­ży­ła na stole old­sku­lo­wą od­ręcz­ną pa­pie­ro­wą no­tat­kę. – Tu masz zapis wy­tycz­nych.

Tech­nik za­czął ją czy­tać.

– To jako mia­sto ro­dzin­ne? Lu­dzie biorą za­zwy­czaj coś… więk­sze­go, eg­zo­tycz­ne­go, nie wiem… A tam mają chyba tylko dobre…

– Tak, chcę to mia­sto, bo lubię pier­ni­ki. Za­wsze za­da­jesz tyle pytań klien­tom?

– Sia­daj. Mogę zro­bić to od razu.

Wspo­mnie­nie się za­trzy­ma­ło. Wró­ci­łem do realu.

 

***

 

 Pani Gosia po­da­ła nam po szkla­necz­ce whi­sky. Wie­czór po­pre­mie­ro­wy rzą­dzi się swo­imi pra­wa­mi.

– Blo­ka­da da­nych za­ło­żo­na przy wpro­wa­dza­niu nowej oso­bo­wo­ści była nie­spój­na. – Da­mian kon­ty­nu­ował wywód. – Zoja, gra­jąc, mogła nie­świa­do­mie od­wo­ły­wać się do wspo­mnień sprzed. Tylko jedna rzecz nie daje mi spo­ko­ju…

– Tam w mnemo Zoi, gdy byłem jej chło­pa­kiem… Ja sta­łem się nim. Mó­wi­łem rze­czy, o któ­rych nie mia­łem po­ję­cia. Czu­łem rze­czy, któ­rych nie mia­łem prawa czuć. Czy to…

– Wła­śnie to. Wi­dzia­łem dziw­ny kod w tam­tym mo­men­cie. Wy­glą­da­ło to na zapis kodu Mel­po­me­ne 2.0. Wy­ko­rzy­sta­łeś ich pro­jekt.

– Chłop­cy! – Pod­szedł do nas Kon­stan­ty, po­wo­li, w gar­ni­tu­rze i z Rob­me­dzi­kiem przy boku. – Sam Kra­bek na wi­dow­ni! Kry­ty­ko­wi nie wy­pa­da roz­ma­wiać z re­ży­se­rem przed re­cen­zją, ale wy­czu­łem go, że bę­dzie do­brze! A Zoja prze­szła dziś samą sie­bie! Co jej było przed pre­mie­rą?

– Można po­wie­dzieć… – Wy­prze­dzi­łem Da­mia­na, który już chciał za­czy­nać tech­no­wy­kład. – …że za­po­mnia­ła swo­jej muzy.

– Już chcia­łem wy­sy­łać ją na urlop, ale… Głup­stwo i far­ma­zo­ny, ale sam muszę wybyć. Dok­tor­si po­gro­zi­li, że jak nie od­pocz­nę, to Teatr bę­dzie pła­cił za mnie wyż­szą staw­kę. Dy­rek­tor był za­chwy­co­ny sztu­ką, ale nie aż tak. Więc…

Stary po­kle­pał mnie ple­cach.

– …zo­sta­jesz re­ży­se­rem na­stęp­nej sztu­ki, Kosma! O, Kra­bek wró­cił do bi­stro! Idę go mę­czyć!

– Czyli nici ze wspól­ne­go biz­ne­su? – Da­mian za­ga­dał po odej­ściu Kon­stan­te­go.

– „Kosma i Da­mian – uzdro­wie­nie dla two­je­go Mnemo”? – za­śmia­łem się.

– Bar­dziej „Da­mian i Kosma”.

– Wiesz co? Czuję, że bran­że zdro­wia psy­chicz­ne­go i mne­mo­sys­te­mów mo­gły­by chcieć wy­sa­dzić nam głowy.