Podziemny zaprzęg

Drzwi budynku uchyliły się i na zewnątrz bezszelestnie wyszedł wysoki, posiwiały mężczyzna. Potarł nadgarstki o siebie, odruchowo próbując przywrócić w nich choć trochę krążenia. Bez skutku. Rozejrzał się wokół. Nielicznym przechodniom, którzy błądzili ulicami miasteczka, trudno byłoby rozszyfrować jego wyraz twarzy. Nie przedstawiała absolutnie nic. Ani radości, ani smutku. Z twarzy pokrytej cieniem zarostu patrzyły oczy zupełnie bez wyrazu. Równie dobrze mogłyby to być puste oczodoły. Nikt nie zauważyłby różnicy.

Nikt jednak nie myślał o tym, aby próbować spoglądać w stronę mężczyzny. 

Każdy, kto przechodził obok, zdawał się go nie zauważać. Wydawało się, że jest tylko częścią otoczenia. Czymś, co zawsze tutaj było, co jest teraz i będzie później. Ponury starzec założył na głowę głęboki/obszerny kaptur, chowając twarz w cieniu, czym dopełnił wizerunku. Gęsto padające płatki śniegu zdawały się nie dotykać jego ubioru, który cały czas pozostawał czarny.

Zawiasy w drzwiach zaskrzypiały, wypuszczając na zewnątrz nieco światła. Pokrywa śniegu zaskrzypiała pod ciężkimi butami drugiego, znacznie niższego mężczyzny. Jedno oko miał zasłonięte skórzaną opaską.

– Gdzie one są? – zapytał starzec.

– Chodź za mną. Coraz trudniej o nie teraz w tym, przeklętym przez bogów, zimnie. – Jednooki rozejrzał się wokół. – Naprawdę nie wiem, jak mogli do tego dopuścić. To największa klęska, jaką pamiętam. Ba, największa klęska, o jakiej słyszałem! Zaraza, gdyby ktoś mi kiedyś coś takiego powiedział, to nigdy bym nie uwierzył. A ty, uwierzyłbyś?

– Nie.

Przeszli dalej ulicą, okrążając budynek, z którego wyszli. Ktoś załomotał kilka razy w okiennice nad nimi z donośnym hukiem. Na ulicę posypały się kawałki lodu. Tuż pod stopy niższego mężczyzny.

– Hej, ty tam! Uważaj, psiakrew! Z lodem nie ma żartów! Widziałem niedawno, jak wielki sopel ułamał się z dachu budynku i przeciął na pół jegomościa, który stał tuż pod nim. – Jednooki spojrzał na twarz wyglądającą z okna. – Na cholerę w ogóle okno otwierasz? Za ciepło ci tam w środku, czy jak?

Okiennica zatrzasnęła się na powrót z jeszcze większym hukiem. Ruszyli dalej.

– Idioci – skwitował jednooki.

Kiedy zbliżali się na tyły budynku, stopniowo dało się słyszeć poszczekiwanie psów, tłumione przez zalegającą wszędzie warstwę śniegu. Niższy mężczyzna podszedł do furtki ogrodzenia, które przylegało do budynku. Po jej otwarciu natychmiast pojawiło się przy kilka psich łbów. Niektóre psy szczekały, inne starały się go polizać. W końcu udało mu się wejść do środka i wpuścić towarzysza, uważając, aby na zewnątrz nie wydostał się żaden z czworonogów. Psy zostały szybko przywołane do porządku. Siedziały teraz spokojnie na śniegu, przyglądając się im w ciszy. Ich oczy świeciły się delikatnym blaskiem i były niepokojąco podobne do oczu ponurego starca.

Wyższy mężczyzna rozejrzał się. Podszedł do pierwszego z brzegu psa, ciemnorudego brytana. Dał mu do polizania rękę.

– To wszystkie? – zapytał.

– Nie było tego więcej. Przysięgam. Te, które ostatnio łapiemy, są bezpańskie. Błąkają się po okolicy. Szukają dla siebie miejsca. Nikt już ich nie przyprowadza tak jak dawniej. Nikt się nimi nie zajmuje. Jak tak dalej pójdzie, to wszyscy pójdziemy z torbami.

– Każ je zaprowadzić do moich sań – powiedział siwowłosy. – I pokaż mi tę specjalną przesyłkę.

– Jasne, zaraz kogoś wyślę. A co do przesyłki, to mówię ci, dawno czegoś takiego nie było, ale oczywiście nie wspominałem o tym nikomu. Tak jak mnie prosiłeś. Niee, ja nigdy nikomu słowa nie szepnę. Zejdźmy tędy, po schodkach. Znajdziesz ją w piwnicy.

Jednooki podszedł do drzwi, czekając, aż jego towarzysz podejdzie. Nie otwierał ich jeszcze, nie chciał wpuszczać zimna do środka.

– Nie zapomniałeś o czymś? Coś przy nich było. – Wyższy mężczyzna skończył przyglądać się łapie jednego z psów, który wyraźnie kulał.

– A tak, tak… – Niższy mężczyzna zmieszał się. – Zapłata. Byłbym zapomniał.

Sięgnął za pazuchę i wyciągnął brzęczący złotem mieszek. Rzucił go starcowi, który złapał go ruchem ręki wykonanym w ostatniej chwili. Zważył sakiewkę w dłoni. Po jego twarzy przebiegł grymas niezadowolenia.

– Chodźmy – powiedział.

 

❃❃❃

 

Zeszli na dół po schodach. Wąski korytarz oświetlał rząd oszczędnie rozstawionych lamp. Grubo ciosane kamienie przytłaczały ich z każdej strony. Chłód, który ich otaczał, nie był zimnem, a raczej uczuciem przejmującego wręcz, mrożącego krew w żyłach pierwotnego strachu. Dotarli w końcu na sam dół. Ich stopy zaszurały o kamienne, wypolerowane do blasku klepisko.

– Nie lubię tu schodzić – powiedział jednooki. Siwowłosy nie odpowiedział. – Czuję się, jakbym własnoręcznie zakopywał się pod ziemię. Ale cóż… jak to mówią… taka robota!

Tymczasem wyższy mężczyzna podszedł już do kamiennego stołu ustawionego na samym środku pomieszczenia. Leżało na nim ciało przykryte brudnym, płóciennym materiałem. Gdzieniegdzie dało się zauważyć zaschnięte ślady krwi. Jednym, szybkim ruchem ręki pociągnął płótno w swoją stronę, odsłaniając ciało kobiety.

Miała kruczoczarne włosy, których blask kontrastował z bladością jej skóry. Nie odebrało jej to piękna, a jedynie dodało ponurej majestatyczności. Miała założoną kunsztownie wykonaną, białą suknię. Na oczach spoczywały dwie złote monety odwrócone rewersem z symbolem pałacu położonego na szczycie góry.

Starzec obejrzał pośpiesznie ciało i zebrał monety, wrzucając je do sakiewki razem z innymi.

– Słuchaj… – zaczął mówić jednooki. – Tak się zastanawiałem. – Wyższy mężczyzna spojrzał na niego spojrzeniem, odzwierciedlającym jedynie ponurą obojętność. – Tak sobie myślałem… Tak sobie myślałem, czy jej ubranie będzie ci potrzebne? Czasy są ciężkie, interes się nie kręci, a ja mógłbym na nim nieźle zarobić. Trzeba tylko wiedzieć, gdzie to sprzedać. Jakoś muszę sobie radzić, sam wiesz, jak jest. Nie dałbyś zarobić koledze?

Wyższy mężczyzna milczał przez chwilę.

– Dorzuć trochę złota – odparł jedynie.

– Ech… nic za darmo, co? Rozumiem, każdy chce zarobić. Niech ci będzie.

Kolejna sakiewka została przekazana do rąk ponurego starca. Tym razem znacznie cieższa od poprzedniej. W tym momencie delikatnie zadrżały palce kobiety leżącej na stole. Wyższy mężczyzna ujął jej dłoń między swoje. Przez chwilę mogłoby się wydawać, że próbuje ją uspokoić. Podziałało, drgawki ustąpiły.

– Dość czasu już tu zmarnowałem. – Siwowłosy przerzucił sobie ciało kobiety przez ramię i ruszył w kierunku schodów.

 

❃❃❃

 

Zaprzęg sunął po rzece skutej grubym lodem. Z nozdrzy zwierząt wydobywała się para, która szybko znikała w zimnym i suchym powietrzu. Wszędzie wokół było nadzwyczaj cicho. Jedynie odgłos szczekających psów raz po raz wbijał się w uszy niczym sopel spadający w miękki śnieg. Wyjątkiem był ciemnorudy brytan biegnący na przedzie zaprzęgu, który w milczeniu torował drogę w śniegu.

Harmider, który wydawał poruszający się zaprzęg, roznosił się po okolicy, odbijał od gładkich skał pokrytych zamarzniętym śniegiem, uderzał w jedną po drugiej, odbijając się w końcu od kamiennego sklepienia wznoszącego się wysoko nad rzeką.

Starzec nie wypowiadał nawet słowa, a psy wydawały się biec dokładnie tam, gdzie to zaplanował. Omijały grudy zamarzniętego śniegu, odnajdywały drogę tam, gdzie lód był odsłonięty, nadając saniom niespotykaną prędkość. Przykryte futrem leżało na nich nagie ciało kobiety. Siwowłosy, jakby z troską, poprawił jej okrycie.

Rzeka prowadziła ich dalej, do miejsca, gdzie skaliste podłoże w końcu zaczęło ustępować zamarzniętym łąkom. Po obu ich stronach pojawiły się gęsto rosnące, wysokie trawy, które okrywała lodowa pokrywa, mieniąc się niczym kryształ. Kamienne sklepienie przybierało tutaj jasnoniebieski kolor.

Zaprzęg skręcił nagle z koryta rzeki tak gwałtownie, że sanie niemal przewróciły się na bok. Starzec zdawał się nawet tego nie zauważyć i skierował psy ku samotnemu drzewu, rosnącego na pobliskim wzgórzu. Kiedy tam dotarł, ściągnął ciało pasażerki z sań i położył delikatnie, opierając o drzewo. Rozpalił ognisko z kilku zamarzniętych gałęzi i począł delikatnie pocierać ręce kobiety. Robił to w milczeniu przez dłuższą chwilę. Na początku mogłoby się wydawać, że nic się nie dzieje, jednak po jakimś czasie jej powieki zaczęły delikatnie drgać. Usta wzdrygały się w grymasie, by po chwili wrócić do obojętnego, martwego wyrazu. W końcu głowa poruszyła się. Kobieta otworzyła oczy i powoli rozejrzała się po okolicy.

– Charonie… – wykrztusiła z trudem – gdzie jesteśmy?

– Na Polach Elizejskich – odpowiedział starzec nazwany Charonem.

– Cholera, zimno tu. – Kobieta zauważyła, że siedzi naga na śniegu. – Gdzie moja suknia? – Spojrzała w kierunku Charona. – Niech cię szlag! Sprzedałeś ją!

– Dostałem niezłą sumkę. Mogłaś gorzej się ubrać. – Na twarzy Charona niespodziewanie pojawił się lekki cień uśmiechu.

– Ubrałam się na własny pogrzeb – westchnęła kobieta. – Do przeklętych podziemi Hadesa! – zaśmiała się. – Mogłam się tego spodziewać. Hieny cmentarne…

Charon nie odpowiedział, ale nadal wydawał się delikatnie rozbawiony.

– Daj mi coś do okrycia – powiedziała kobieta rozkazującym tonem. – Przecież nie wjadę do królestwa Hadesa z cyckami na wierzchu. Nie dam mu tej satysfakcji!

Starzec podszedł do sań i wyciągnął wyświechtany, futrzany płaszcz. Podał go kobiecie.

– No nic… – westchnęła z żalem. – Będzie musiało wystarczyć.

Zaczęła się ubierać, ale szło jej to bardzo niezgrabnie. Jej ręce były za słabe, nie mogła ich do końca wyprostować.

– Musisz mi pomóc – powiedziała w końcu ze zrezygnowaniem. Charon przyklęknął przed nią na jedno kolano i z szacunkiem pomógł jej się ubrać. – Czy Hades wie, że mnie do niego prowadzisz?

– Nie wie. – Charon skończył ją ubierać i pomógł wygodnie oprzeć się o drzewo. – Od czasu nastania Zimy wszystkie dusze trafiają na sąd bezpośrednio do jego pałacu, ale nie zaprząta sobie nimi głowy wcześniej.

– To dobrze. – Kobieta obejrzała swój nowy ubiór. – Nie jest źle. – zaśmiała się głośno. – Stanę przed jego obliczem jak żebraczka. Może się nade mną zlituje, może uda mi się go tym przekonać?

Charon nie odpowiedział.

– Zima ciągnie się już za długo. – Kobieta nie czekała na odpowiedź. – Nawet Hades musi to widzieć. Jak tak dalej pójdzie, to wszystko zamarznie, ludzie wymrą, a my razem z nimi.

Kobieta z trudem przysunęła się do ogniska, ale z żalem stwierdziła, że nie dało jej ono nawet odrobiny ciepła. Czuła mrowienie w całym ciele.

– Ta dziwka, Persefona, musi wrócić na powierzchnię. Ze wszystkich lafirynd Olimpu Hades musiał sobie wybrać właśnie tę, największą idiotkę. Przecież oboje wiedzą, że bez niej Wiosna nie nadejdzie.

– Pora ruszać – powiedział Charon.

– Nie wiedziałam, że czas jest dla ciebie taki cenny – zaśmiała się kobieta. – Ale skoro tak mówisz, ruszajmy.

 

❃❃❃

 

Po kilku godzinach jazdy dotarli do miejsca, w którym rzeka rozwidla się w trzy strony. Powyżej wznosił się kilkumetrowy klif, którego podstawę stanowiły szare skały, ale wykańczały go kamienne bloki podobnego koloru. Na szczycie stały kolumny, które dla patrzącemu z dołu zdawały się podtrzymywać kamienne sklepienie nad nimi, mieniące się różnymi kolorami w zależności od kierunku, w którym się patrzyło. Prawa odnoga była jasnoniebieska, tak jak wcześniej mijane przez zaprzęg sklepienie, lewa ciemnozłota, natomiast środkowa przybierała barwę krwistej czerwieni.

Na szczycie klifu, między kolumnami stały trzy trony ciosane z marmuru o barwie czystszej nawet niż otaczający wszystko śnieg. Zasiadali na nich mężczyźni z długimi po kolana brodami. Wszyscy drzemali, bądź spoczywali w letargu. Trudno to było ocenić.

Charon zatrzymał sanie, a psy natychmiast umilkły.

– Dusze te przejścia szukają i sprawiedliwego sądu się domagają – wyrecytował.

Zapadła cisza. Wydawało się, że mężczyźni na tronach nie zareagowali, ale po chwili jeden z nich uchylił nieznacznie powieki.

– Dobrze wiesz, Charonie, że teraz to nie nasz obowiązek te dusze sądzić. Zaprowadź je do Hadesa, wedle jego życzenia. A naszego spokoju, z łaski swojej, nie zakłócaj.

– Wypada wymienić się po drodze uprzejmościami, jak to robiliśmy przez wieki, Minosie. – Charon zszedł z sań, zasłaniając tym samym Minosowi widok na miejsce, gdzie ukryta leżała jego pasażerka. – Jak dzisiaj wygląda droga do Pałacu?

– Myślałem, że sam wiesz najlepiej – prychnął Minos. – Sądzisz, że ja się stąd w ogóle ruszam?

– Pewnie, że nie. To jednak nie szkodzi temu, abyś wiedział coś, czego ja nie wiem.

– Niby prawda. – Minos westchnął wyraźnie się poddając. – A teraz jedź dalej. Szerokiej drogi.

– Do zobaczenia, Minosie – powiedział Charon.

– Może, kto wie – rzucił Minos, kiedy odjeżdżali.

Charon skierował zaprzęg w kierunku lewej odnogi. Szybko nabrali rozpędu i po chwili sunęli dalej lodem przez wysoki wąwóz. Kamienne sklepienie było stąd ledwo widoczne. Kobieta w końcu wygrzebała się z futra, pod którym się ukryła.

– Charonie, muszę zapytać. Czy te psy, które nas ciągną… Czy to są…

– To dusze, które prowadzę do Hadesa.

– Sprytnie – podsumowała Atena. – Ale powiedz mi, jak w takim razie wracasz. Sam ciągniesz te przeklęte sanie?

– Cerber mi pomaga. On też nie ma teraz wiele do roboty.

– Nie przestajesz mnie zaskakiwać. – Kobieta zaśmiała się donośnie.

Jej śmiech odbił się echem wzdłuż wąwozu.

 

❃❃❃

 

Za wąwozem rzeka rozlewała się w szerokie jezioro. Cała jego powierzchnia była teraz zamarznięta. Charon wyraźnie zwolnił zaprzęg. Lód pod nimi pękał, co roznosiło się echem po całej tafli jeziora. Napięcie wyczuwalne było nawet wśród psów, które ciągnęły teraz sanie w milczeniu. 

Pasażerka mając wrażenie, że ktoś ją obserwuje, spojrzała w lustro zamarzniętego jeziora. Miała rację, po drugiej stronie lodowej pokrywy sunęły razem z nimi zjawy. Niewyraźne, zniekształcone cienie ludzi, którzy bezdźwięcznie uderzali w lód od spodu, próbując się do nich przedostać. A może i wciągnąć do siebie?

– To właśnie znamiona mojej porażki – powiedział Charon gorzkim głosem. – Dusze ludzi, którzy zapłacili mi za przejazd, a nie udało mi się doprowadzić ich do końca tej drogi. – Wybrali zawodowca i srogo się zawiedli. Nie robi mi to dobrej reklamy.

– Nie wyrzucaj sobie tego. – Kobieta pocieszyła go. – Wszystkim zdarzają się potknięcia. Ważne, żeby wyciągać z nich odpowiednie wnioski. Poza tym. – Rozejrzała się z uśmiechem po okolicy. – Nie widzę tu innych przewoźników. Wygląda na to, że masz monopol!

Zaczęła się śmiać i wtedy rozległ się donośny trzask. Tył sań, miejsce gdzie stał Charon, zapadł się delikatnie. Psy natychmiast przyspieszyły, wyciągając je z wody, ale było już za późno. Lód zaczął pękać wszędzie wokół nich. Zaprzęg lawirował wśród lodowatej wody wylewającej się z pękającej tafli jeziora, którego pokrywa stawała się coraz bardziej niestabilna. Psy szczekały donośnie. Miały coraz to większy problem z utrzymaniem równowagi na pękającym lodzie. Ich łapy ślizgały się, nie mogąc złapać stabilnego zaczepienia.

– Trzymaj się! – krzyknął Charon. – Tam jest chyba kawałek twardej ziemi!

Przewoźnik wskazał przed nich, na miejsce, gdzie rzeczywiście wyrastało kilka zamarzniętych krzewów. Odległość nie była duża, ale z każdą chwilą lód stawał się coraz to bardziej zdradliwy. Psy często musiały wręcz skakać z jednej kry na drugą, aby biec dalej.

Kiedy zbliżyli się do celu, część lodowej pokrywy tuż przy brzegu odłamała się, rozdzielając zaprzęg od siebie. Część psów razem z saniami zaczęła zapadać się pod wodę. Zwierzęta będące na czele poczuły grunt pod nogami i resztkami sił wyciągały powoli sanie z wody. Pasażerka czuła bliskość zimna wydobywającego się z tafli jeziora.

– Co będzie, jeśli tam wpadniemy? – zapytała.

– Czeka nas długa droga z powrotem. Nie dotrzemy na czas – odparł ponuro Charon.

W tym momencie jeden z psów został porwany pod powierzchnię wody. Ciężar jego ciała zachwiał innymi i sprawił, że sanie stanęły. Widząc to, Charon skoczył na czoło zaprzęgu i pomógł ciągnąć sanie. Powoli, kawałek po kawałku, udało się wyciągnąć cały zaprzęg na brzeg. Wyczerpane psy położyły się na śniegu. Zwierzę, które wpadło do wody, leżało bez ruchu zaplątane w pasy i linki. Charon podszedł do niego i wyciągnął nóż. Odciął psa od reszty i pogłaskał. Ucho zwierzęcia delikatnie się poruszyło.

– Tego musimy zostawić – powiedział. – To koniec jego drogi. Nie pójdzie dalej.

– Nie możemy go zabrać ze sobą? – zapytała pasażerka.

– Zanim dotrzemy do Pałacu Hadesa, jego dusza będzie już w pustce. Zobacz, jaki jest zimny.

Kobieta wstała. Siły powoli do niej wracały. Wspierając się o skały, podeszła do leżącego w śniegu psa.

– Widzę, że jest z tobą coraz lepiej. – Charon pomógł jej dojść do celu. – Im bliżej serca Hadesu, tym bardziej martwa się stajesz. Tutaj panują zasady śmierci. Nieważne co działo się z tobą wcześniej, zawsze będziesz taki, jaki byłeś dawniej.

– Tyle, że martwy. – Pasażerka zaśmiała się i położyła dłoń na karku leżącego przed nimi psa. – Załaduj go ze mną na sanie. Może nie uda się go dowieźć, ale przynajmniej spróbujemy, dobrze?

– Jeśli tak chcesz – odparł Charon.

 

❃❃❃

 

Zaprzęg dobił, a właściwie dojechał, sunąc po lodzie do kamiennej przystani. W sercu podziemnej krainy, w Pałacu Hadesa, tylko rzeka była oblodzona. Wszystko inne pozostało nietknięte przez śnieg i mróz, mimo że płatki białego puchu spadały bez przerwy na wypolerowane posadzki.

Charon podszedł do swojej pasażerki, ale ona wstrzymała go gestem dłoni.

– Muszę wejść tutaj o własnych siłach – powiedziała.

Wstała z trudem, na początku chwiejąc się odrobinę na nogach, ale szybko przybrała pewną pozę i zaczęła wspinać się po wysokich stopniach do bramy na samym szczycie. Przewoźnik przez dłuższy czas obserwował ją ponuro z dołu, a następnie odjechał dalej, znikając w ciemności. Pies, który wcześniej wpadł do wody, spał na saniach przykryty futrem.

Kiedy pasażerka dotarła w końcu do szczytu schodów, przywitał ją głęboki, jakby wydobywający się z wnętrza ziemi warkot. Zza rogu wyszedł pies Cerber, obserwując ją spode łba wszystkimi trzema głowami. Podszedł powoli bliżej. Powąchał ją. Kobieta stała nieruchomo, nie zdradzając żadnych objawów strachu. W końcu piekielna bestia ustąpiła na bok, przepuszczając ją przez bramę, za którą rozciągała się długa sala.

Na jej końcu, za wysokim kamiennym biurkiem siedział nie kto inny jak Hades we własnej osobie.

– Witaj, Ateno. Dawno już nie mieliśmy tu tak znamienitego gościa. Aż trudno jest mi sobie wyobrazić, cóż mogło cię zmotywować do przybycia.

Atena przeszła spory kawałek sali, zbliżając się do Hadesa i dopiero wtedy odpowiedziała na powitanie.

– Hadesie… Dobrze wiesz, co mnie tu sprowadza. Nie udawaj idioty, bo wiem, że nim nie jesteś. Gdzie jest Persefona? Przecież wiesz, że musi wrócić na powierzchnię! 

– Persefona nie musi robić nic wbrew swojej woli. Jeśli jej życzeniem jest pozostanie tutaj, to tak będzie.

– Wiesz przecież, że tak postanowiono dawno temu. Persefona musi wrócić. – Atena przyglądała się freskom wymalowanym na ścianach. – Nie znam nikogo bardziej sprawiedliwego od ciebie. Wiesz, że taki był wyrok. Innego wyjścia nie ma.

– Wiem – przyznał z żalem Hades. – Persefona od dawna prosiła mnie o to, aby zostać na stałe. Nie mogłem patrzeć na jej żal, kiedy się rozstajemy. Z końcem każdej Zimy było tak samo. Od tak wielu lat, Ateno. To już ciągnie się za długo. W końcu nawet ja nie wytrzymałem i pozwoliłem jej zostać. Choć ten jeden raz zrobiłem coś dla siebie. I dla niej.

– Wiesz, co to oznacza. – Atena nie poddawała się. – Jeżeli ludzie umrą, to co stanie się z nami? Już jesteśmy słabi. Nie możemy utrzymać świata w ryzach. Być może nie tylko my znikniemy, ale i wszystko co nas otacza. Bez naszej mocy to się po prostu rozleci. Hadesie, do jasnej cholery, musisz to wiedzieć!

– Nie wiesz, co nas czeka – powiedział stanowczo Hades, mrużąc oczy ze złości. – I nie praw mi kazań, bo sam dużo lepiej niż ty wiem, co dzieje się po śmierci.

Atena zbliżyła się do Hadesa i spojrzała mu głęboko w oczy. Trwali tak przez chwilę, wpatrując się w siebie z wyraźnym poirytowaniem.

– Widzę, że jesteś niezłomny – powiedziała w końcu. Smutek pojawił się na jej twarzy. – Liczyłam chociaż na cień rozsądku z twojej strony. Widzę, że odejdę z niczym… ale chciałabym przynajmniej dać Persefonie coś od jej matki, Demeter. Pozwól mi chociaż na to.

Hades przez chwilę się zastanawiał, w końcu machnął ręką.

– Chodź za mną.

Wyszli z komnaty i weszli w korytarz, który kończył się po przejściu paru kroków. Hades i Atena zatrzymali się, a płyta na której stali, obróciła się wokół własnej osi. Kiedy skończyła, przed nimi stało otworem przejście do kolejnej komnaty, a właściwie ogrodu pełnego fioletowych kwiatów. Z wnętrza dochodziły dźwięki harfy.

Persefona siedziała na marmurowej ławce, grając melodię, która zupełnie nie pasowała do tego miejsca, czasu i przede wszystkim okazji. Przestała grać dopiero, kiedy stanęli tuż przed nią.

– Co cię tu sprowadza, Ateno? – Persefona podniosła wzrok. – Czyżbyś chciała mnie prosić o powrót? Nieśpieszno mi do tego jak widzisz.

– Nie. – Atena usiadła przy niej. – Mam dla ciebie coś od twojej matki. Tęskni za swoją córką.

– Ha! – Persefona wyraźnie się ucieszyła. – Matka zawsze lubiła dawać mi prezenty. To miło, że znalazła sposób, aby przekazać mi jeden aż tutaj! Co to?!

– Chodzi o coś, co już raz ci podarowała. – Atena w mgnieniu oka wyciągnęła sztylet spod grubego płaszcza i pchnęła nim Persefonę prosto w serce. – Twoje życie. Olimp upomniał się o nie.

Dziewczyna nie wydała nawet jednego odgłosu. Na jej twarzy wymalował się jedynie wyraz głębokiego zaskoczenia, który zamarł bez ruchu wraz z nią. Hades rzucił się na Atenę, obezwładniając ją. Długo nic nie mówił, był wstrząśnięty.

– To było bardzo głupie. – Hades w końcu przerwał milczenie. – Znasz moją sprawiedliwość, Ateno. Sama o niej mówiłaś. Teraz jej doświadczysz. Obiecuję ci, że będziesz za to cierpieć bardziej niż ktokolwiek do tej pory w moim królestwie.

– Będzie warto, wierz mi. – Atena uśmiechnęła się.

– A Persefona wróci do mnie. – Ciągnął dalej Hades. – Styks wypluje jej ciało. To tylko umocni jej więź z Hadesem, idiotko.

 

❃❃❃

 

Charon siedział nad brzegiem rzeki, czekając już od dłuższego czasu. Nie miał nic lepszego do roboty, więc strugał nożem kawałek drewna. Obok niego, na ziemi, leżało zawinięte w płótna ciało. Przewoźnik nagle poczuł powiew wiatru na plecach.

– Długo kazałeś na siebie czekać, Hermesie – przywitał się Charon.

– Potrzebowałem czasu, aby dojść do siebie. Ja. Potrzebowałem czasu… Ha ha, dobre! – Przybysz zaśmiał się ze swojego, mało zabawnego, zdaniem Charona, żartu.

Hermes wyszedł zza osłony lasu i stanął przed Charonem, przybierając wyzywającą pozę, opierając ręce na bokach.

– A gdzie nasza gołąbeczka, Persefona? – zapytał.

– Tutaj. – Charon wskazał na ciało obok siebie, nie przerywając strugania.

– To coś z niej w ogóle będzie? – Hermes wzdrygnął się. – Nie wygląda na żywą.

– Jest żywa. Tak bardzo jak się da – odpowiedział Charon. – Związałem ją, bo za dużo gadała. Nie miałem nic innego pod ręką.

– Trzymaj! – Hermes zaśmiał się i błyskawicznie rzucił w stronę Charona pękatą, brzęczącą złotem sakiewkę. Nie dało się dostrzec, jak ją wyciąga. – Hades nie będzie ci robił problemów? Pewnie nadal myśli, że dostarczysz ją do niego.

– Pewnie będzie – odpowiedział Charon. – Ale ktoś niedawno uświadomił mi, że nie mam zbyt dużej konkurencji. A interes musi się kręcić.

– Ha ha, racja! – Przyznał Hermes z aprobatą.

– Czas na mnie. – Charon wstał i schował do kieszeni wystruganą figurkę psa. Podszedł do leżącej obok sterty liści. Zrzucił je, odkrywając łódź, odwrócił ją i pchnął w kierunku wody.

– W którą stronę do Hadesu? – zapytał Hermes.

– W każdą – odparł ponuro Charon.

Przewoźnik chwycił wiosło i wskoczył do łodzi. Kilka silnych ruchów przebiło cienką już warstwę lodu i ustawiło go na właściwym kursie.