1‰.Czarny miś, biały miś

***

Moja ulu­bio­na pora dnia. Te kilka, kil­ka­na­ście le­ni­wych minut, kiedy nic nie muszę. Pło­my­ki z trza­skiem prze­ska­ku­ją mię­dzy ga­łąz­kami chru­stu, dym wzno­si się ku że­bro­wa­ne­mu skle­pie­niu wia­duk­tu, sil­nik mo­to­cy­kla ci­chut­ko cyka sty­gną­cym me­ta­lem, a świersz­cze wtó­ru­ją mu z wy­so­kiej trawy po­ra­sta­ją­cej nasyp au­to­stra­dy. Poza tym cisza. Roz­kła­dam skó­rza­ną kurt­kę na be­to­nie, wy­cią­gam nogi w kie­run­ku ogni­ska, a głowę opie­ram o sze­ro­kie tylne koło mojej ma­szy­ny. Jest do­brze. Nawet roz­ha­ra­ta­ne ko­la­na nie bolą już tak bar­dzo. Trze­ba bę­dzie je prze­lać spi­ry­tu­sem, ale to za chwi­lę. Teraz na­cie­szę oczy wi­do­kiem za­cho­dzą­ce­go słoń­ca. Przez mo­ment. Póki życie znowu się o mnie nie upo­mni.

 

***

– Dom ci dwaj­ścia liter bez­oło­wio­wyj. W na­tu­rze albo na talon. Jak se tam wo­lisz. – Bur­mistrz był bar­dzo kon­kret­ny. Zwy­kle pro­ści de­spo­ci kręcą, wiją się jak pi­sko­rze, a praw­dę po­wie­dzą tylko wtedy, kiedy już nie mają in­ne­go wyj­ścia. Widać spra­wa uro­sła do rangi praw­dzi­we­go pro­ble­mu.

– Nie je­stem pierw­szy, praw­da? – Nie mo­głem sobie da­ro­wać. Ne­go­cja­cje to naj­waż­niej­sza część zle­ce­nia.

Aż się skrzy­wił. Po­tarł w za­my­śle­niu pod­bró­dek, ale nie miał od­wa­gi skła­mać mi w żywe oczy. Za­miast tego wstał zza stołu bi­lar­do­we­go, który słu­żył mu za biur­ko i pod­szedł do okna. Po­pra­wił poły wy­świech­ta­nej ma­ry­nar­ki, za­ło­żył dło­nie za plecy i wark­nął:

–  Nie twoja rzecz, od­mień­cu.

Dałem mu chwi­lę. Niech po­czu­je, że to on tutaj roz­da­je karty. Niech się na­pa­trzy przez tę brud­ną szybę, na ten zle­pek ruin i ruder, który na­zy­wa swoim mia­stecz­kiem. Po­na­pa­wa wła­dzą. Czło­wie­ka zde­spe­ro­wa­ne­go się nie kopie. No, może nie za mocno.

Zdją­łem nogi ze stołu, wsta­łem i prze­cią­gną­łem się, jak­bym już był po ro­bo­cie.

– Macie rację, bur­mi­strzu. Nie moja. – Na­rzu­ci­łem kurt­kę na plecy i ru­szy­łem ku drzwiom. Trzy kroki, dwa, je…

– Cze­kej!

Miał przy­naj­mniej tyle god­no­ści, żeby się nie od­wró­cić. Dalej stał przy oknie, ale w za­ku­rzo­nym szkle wi­dzia­łem jego ob­li­cze. Na­stro­szo­ne wą­si­ska nada­wa­ły mu spe­cy­ficz­ny wy­gląd. Gdyby nie to, że z po­stu­ry przy­po­mi­nał niedź­wie­dzia, to wy­da­wał­by mi się po­ciesz­ny.

– Czy­dzie­ści dom. Więcy nie. – Za­ci­snął dło­nie ze zło­ści.

– Do­rzuć­cie piąt­kę spi­ry­tu­su i biorę – za­pro­po­no­wa­łem niby od nie­chce­nia. – Ale na we­ksel. Na gębę nic nie za­ła­twiam.

Prych­nął i po­krę­cił głową, zu­peł­nie jak­bym go tym ob­ra­ził. Do­pie­ro teraz spoj­rzał mi w oczy. Ski­nął na zgodę. To wła­ści­wie by­ło­by wszyst­ko, ale zanim chwy­ci­łem klam­kę, do­biegł mnie jego cichy głos:

– Przy­niś mi dowód.

– Jeśli mała żyje, do­star­czę ją całą i zdro­wą. To część umowy…

– Jo nie o tym – prze­rwał mi takim gło­sem, że po pro­stu nie mo­głem na niego nie spoj­rzeć. – Muszę wie­dzieć, sły­szysz? Muszę…! Że ta wiedź­ma zde­chła!

Wi­dzia­łem go, jak cały czas stał w tym samym oknie, na pierw­szym pię­trze pod­sta­wów­ki peł­nią­cej funk­cję ra­tu­sza. Cze­kał, aż wyjdę na dzie­dzi­niec, za­ło­żę kask, od­pa­lę mo­to­cykl, i dał­bym sobie palec uciąć, że pa­trzył za mną, gdy od­jeż­dża­łem za­ro­śnię­tą ulicz­ką mię­dzy ru­de­ra­mi. Do peł­ne­go ro­man­ty­zmu bra­ko­wa­ło tylko ma­je­sta­tycz­nie za­cho­dzą­ce­go słoń­ca. Cóż, po­czu­cie winy to menda. Wcze­śniej czy póź­niej każ­de­go zeżre od środ­ka. 

 

***

Słoń­ce za­szło, gdy byłem w po­ło­wie drogi. Przez chwi­lę pło­nę­ło w lu­ster­kach i czer­wo­nym bla­skiem wci­ska­ło się pod wi­zjer kasku. Zwol­ni­łem, ale nie dla­te­go. Na au­to­stra­dzie już nie byłem sam. Cie­nie po­je­dyn­czych wra­ków wy­cią­ga­ły się na as­fal­cie dłu­gi­mi pa­sma­mi. Prze­rzu­ci­łem przy­cisk na lewej ma­net­ce i za­pa­li­łem re­flek­tor. Owal ja­sne­go świa­tła wy­ciął z sza­rów­ki frag­men­ty syl­we­tek oso­bó­wek, au­to­bu­sów, woj­sko­wych cię­ża­ró­wek. Czte­ro­cy­lin­dro­wy sil­nik mru­czał na ob­ro­tach pół kre­ski po­wy­żej biegu ja­ło­we­go.

Punkt kon­tro­li epi­de­micz­nej – gło­si­ła prze­chy­lo­na, wy­pło­wia­ła ta­bli­ca. Przed nią tkwi­ły w po­przek obu jezd­ni czte­ry przy­sa­dzi­ste ciel­ska trans­por­te­rów opan­ce­rzo­nych. Jak tama trzy­ma­ją­ca w ry­zach rude morze. Dalej na wschód nie było nic oprócz kłę­bo­wi­ska po­skrę­ca­ne­go me­ta­lu, wci­śnię­te­go po­mię­dzy ścia­ny ekra­nów dźwię­ko­chłon­nych. Wraki, po­rdze­wia­łe, po­gnie­cio­ne, le­żą­ce jeden na dru­gim, cią­gnę­ły się tak da­le­ko, jak się­ga­ło świa­tło. Nie prze­je­chał­bym. Nawet dla mo­to­cy­kla było za gęsto.

Od­bi­łem w za­tocz­kę Miej­sca Ob­słu­gi Po­dróż­nych. Łuski za­chrzę­ści­ły pod ko­ła­mi. A może kości? Tro­chę zbu­twia­łych szmat wa­la­ło się po par­kin­gu. Fo­lio­we to­reb­ki mię­dzy reszt­ka­mi bre­zen­to­wych na­mio­tów, ciem­ne plamy mun­du­rów, ja­śniej­sze – cy­wil­nych kur­tek. Wszyst­ko szare, zgni­łe; le­ża­ło tu dzie­sią­ty rok. Od czasu, gdy roz­pę­ta­ło się tu pie­kło. Gdy lu­dzie go­ły­mi rę­ka­mi roz­dzie­ra­li się na­wza­jem na strzę­py. 

Jeden pro­mil. Cza­sem wię­cej, cza­sem mniej. Trzy­dzie­ści osiem mi­lio­nów zre­du­ko­wa­ne do trzy­dzie­stu ośmiu ty­się­cy w ciągu kilku ty­go­dni. Jeden oca­la­ły na ty­siąc mar­twych. Ze wszyst­kich miast, osie­dli, wsi, domów. Z od­chył­ką sta­ty­stycz­nie nie­istot­ną. 

 Wirus miał zabić wszyst­kich. Pra­wie mu się udało. Wśród tych, któ­rych oszczę­dził, są tacy jak ja. 

Inni.

Od­mie­nie­ni.

Zdją­łem kask i wcią­gną­łem w płuca chłod­ne wie­czor­ne po­wie­trze. Nic. Przy­naj­mniej nic ży­we­go. Ani jed­nej nuty za­pa­chu, więc miej­sce na bazę wy­pa­do­wą rów­nie dobre, jak każde. Roz­ło­ży­łem się obok tru­chła woj­sko­wej cię­ża­rów­ki. Mo­to­cykl opar­łem o burtę, przy­kry­łem ga­łę­zia­mi i ka­wał­kiem plan­de­ki. Mała szan­sa, żeby kto­kol­wiek go wy­pa­trzył, ale pod ba­kiem zo­sta­wi­łem gra­nat. Za­wlecz­ka pod­pię­ta linką do łań­cu­cha, po­pro­wa­dzo­na pod osło­ną zę­bat­ki. Jak ktoś nie wie­dział, gdzie szu­kać, to nie znaj­dzie, a sześć­dzie­siąt gra­mów hek­so­ge­nu de­to­nu­ją­ce tuż przy jaj­cach sku­tecz­nie na­uczy po­sza­no­wa­nia cu­dzej wła­sno­ści. Moja mała, pry­wat­na, pie­lę­gno­wa­na z czu­ło­ścią pa­ra­no­ja. Bo kto niby miał­by mi coś stąd ukraść? Oca­la­li trzy­ma­li się od ta­kich miejsc z dala, a wszy­scy za­in­fe­ko­wa­ni dawno wy­ki­to­wa­li.

Przy­naj­mniej tak są­dzo­no.

Wy­pa­ko­wa­łem naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy, a ple­cak ukry­łem razem z mo­to­cy­klem. W mia­stecz­ku do­sta­łem mapę. Nie wiem, na ile mogę jej wie­rzyć. Łow­czy szli tro­pem wiedź­my aż do sa­me­go lasu. Je­dy­ny, który oca­lał, wra­cał do mia­stecz­ka pra­wie trzy dni. Zła­ma­na ręka, żebra, do tego go­rącz­ka i od­wod­nie­nie. Le­d­wie mógł utrzy­mać ołó­wek. Szko­da, że nie dali mi z nim po­ga­dać. Bur­mistrz za­tłukł go jesz­cze tego sa­me­go wie­czo­ra. Cóż, nie mógł po­zwo­lić żeby wieść się roz­nio­sła. Ro­zu­miem go.

Ko­śla­we linie, prze­ci­na­ją­ce się pod róż­ny­mi ką­ta­mi, cha­otycz­nie za­kre­sko­wa­ne pola, sym­bo­le bu­dyn­ków, rowów, ma­szyn? Ra­czej ogól­ne wska­zów­ki. No, przy­naj­mniej z tech­nicz­ne­go punk­tu wi­dze­nia. Ge­ne­ral­nie gówno warte. Trze­ba bę­dzie po­le­gać na zmy­słach. Tutaj, na od­lu­dziu, z ła­two­ścią mogę wy­wę­szyć i usły­szeć wszyst­ko. Resz­ta to kwe­stia in­stynk­tu.

Prze­ła­do­wa­łem strzel­bę. Na dno dałem czte­ry lo­ft­ki gru­be­go śrutu, na górę do­bi­łem bre­ne­ki. Oło­wia­ny, trzy­dzie­sto­gra­mo­wy walec po­tra­fi otwo­rzyć czasz­kę jak sko­rup­kę jajka. Jeśli chło­pak mówił praw­dę, to mogłem tego po­trze­bo­wać. Razem osiem po­ci­sków. Co, jak nie wy­star­czy? Przy pasie mia­łem dzie­wiąt­kę, ale to jak strze­lać z pi­sto­le­tu na wodę. Jeśli ją za­sko­czę, to strzel­ba wy­star­czy. A jak nie, to… to nie bę­dzie miało zna­cze­nia. Jesz­cze la­tar­ka, nóż, bu­tel­ka wody i ap­tecz­ka. Resz­tę zo­sta­wiłem. Do ro­bo­ty trze­ba iść na lekko.

 

***

Nim mi­ną­łem pierw­sze drze­wa, księ­życ wy­szedł zza chmur. Na grun­to­wej dróż­ce, pro­wa­dzą­cej w gę­stwi­nę, wy­raź­nie od­zna­czy­ły się ślady moich po­przed­ni­ków. Tu szli jesz­cze spo­koj­nie. Na obrze­żach błot­ni­stych kałuż buty od­ci­snę­ły równe, mia­ro­wo roz­ło­żo­ne ślady. Ni­cze­go się nie spo­dzie­wa­li. 

Za­trzy­ma­łem się i za­mkną­łem oczy. Za­pa­chy na­pły­nę­ły sze­ro­ką, wez­bra­ną falą. Pierw­sze­go trupa zna­la­złem tro­chę dalej. Umarł szyb­ko, ale nie bez­bo­le­śnie. Plecy roz­ora­ne do kości, prawe ramię od­gry­zio­ne zaraz przy barku. Coś go wlo­kło po ziemi i chyba ci­snę­ło o drze­wo. Leżał za­wi­nię­ty o pień, na korze bure plamy za­krze­płej krwi. 

Zga­si­łem la­tar­kę. Tro­chę dla­te­go, żeby nie zdra­dzać swo­jej po­zy­cji, a tro­chę, bo twarz nie­bosz­czy­ka, nad­je­dzo­na przez małe tru­po­ja­dy, szcze­rzy­ła się do mnie szpet­nie. Lisy i dzi­kie kun­dle miały na nim uży­wa­nie przez kilka dni. Też by mi było we­so­ło.

Z bro­nią przy ra­mie­niu ru­szy­łem ostroż­nie, trzy­ma­jąc się kra­wę­dzi drogi. Chcia­łem wy­ko­rzy­stać głę­bo­ki cień rzu­ca­ny przez gęste krze­wy i cho­in­ki. Nie mu­sia­łem wę­szyć. Wszyst­ko widać było jak na dłoni. Srebr­na po­świa­ta za­le­wa­ła po­la­nę na stoku ma­łe­go pa­gór­ka. Tu tru­pów le­ża­ło wię­cej. 

Wy­glą­da­ło na to, że bydlę było wy­bred­ne. Ży­la­stych straż­ni­ków, ubra­nych w me­ta­lo­we i skó­rza­ne pan­ce­rze nawet nie na­po­częło. Wolało iść na ła­twi­znę, a do tego lubiło tłu­ste. Za­stęp­cę bur­mi­strza po­zna­łem po bo­ga­to zdo­bio­nej du­bel­tów­ce. Wi­dzia­łem go nie­raz, jak prze­cha­dzał się z nią po mia­stecz­ku, cho­ciaż od ostat­nie­go razu trosz­kę się zmie­nił. W miej­scu okrą­głe­go kał­du­na, który kie­dyś opa­dał mu aż na ko­la­na, ziała wy­żar­ta do czy­sta dziu­ra. Puste oczo­do­ły pa­trzy­ły pro­sto w gwiaz­dy. Się­gną­łem po jego broń i wy­ła­ma­łem ba­ski­lę. Srebr­ne punk­ci­ki spło­nek za­lśni­ły w świe­tle księ­ży­ca. Wy­ją­łem oba na­bo­je i scho­wa­łem do kie­sze­ni. Po­cią­gną­łem nosem nad pustą ko­mo­rą. Tak, jak my­śla­łem, nie zdą­żył wy­strze­lić. Nie to, że gru­bas był szcze­gól­nie do­brym strzel­cem, ale nie dał rady nawet wal­nąć na wiwat w pa­ni­ce. To, co ich do­pa­dło, mu­sia­ło być na­praw­dę szyb­kie.

Po­de­rwa­łem głowę, bo wy­da­wa­ło mi się, że sły­szę ludz­ki głos. Po trzech dniach od ataku ra­czej wszy­scy byli już de­fi­ni­tyw­nie mar­twi, ale za­wsze mógł się na­pa­to­czyć jakiś sza­brow­nik albo zwy­kły włó­czy­kij. Za­mkną­łem oczy. Za­pa­chy znowu ude­rzy­ły ze wszyst­kich stron. Po chwi­li za­wtó­ro­wa­ły im dźwię­ki. 

Tak, to mu­sia­ły być one.

Ru­szy­łem truch­tem w kie­run­ku żwi­row­ni. Wjazd po­wi­nien być tuż za za­krę­tem le­śnej dróż­ki. Gdy tylko po­de­szwy butów za­szu­ra­ły o beton placu za­ła­dun­ko­we­go, sta­ną­łem jak wryty. Pod­rzu­ci­łem broń do oka.

Ktoś śpie­wał.  

Słaby, ury­wa­ny, jakby ga­sną­cy głos. Nie mo­głem roz­róż­nić słów, ale do­bie­gał od stro­ny za­kła­du. Szpa­ler gę­stych jodeł pro­wa­dził pro­sto do bramy. Wokół nie było ni­ko­go. Ani tru­pów, ani śla­dów. Nic. Lekki po­wiew wia­tru niósł woń sta­re­go smaru, rdzy i ba­gni­stej wody, ale po­mię­dzy za­pa­cha­mi wy­raź­nie czu­łem me­ta­licz­ny odór krwi i… cze­goś jesz­cze.

Śpiew roz­legł się znowu od stro­ny ste­row­ni. Pro­sta buda z bla­chy fa­li­stej, wy­nie­sio­na ja­kieś dzie­sięć stóp nad zie­mię na sta­lo­wej kra­tow­ni­cy i wci­śnię­ta mię­dzy przy­sa­dzi­ste ciel­ska kru­sza­rek stoż­ko­wych. Ru­szy­łem ostroż­nie mię­dzy ster­ta­mi złomu i hał­da­mi żwiru, żeby obejść ją z boku. Głos do­cho­dził z dru­giej stro­ny.

Na po­de­ście mię­dzy prze­no­śni­ka­mi zo­ba­czy­łem dwie po­sta­ci. Sku­lo­ne pod ka­wał­kiem ja­kiejś szma­ty, więk­sza le­ża­ła na kra­tow­ni­cy plat­for­my, a mniej­sza sie­dzia­ła z głową opar­tą o bla­chę zsypu. Me­lo­dia pły­nę­ła cichą, nik­ną­cą falą. Zło­wi­łem słowa głu­piej, jar­marcz­nej pio­sen­ki. Jed­nej z tych na­praw­dę den­nych, bo o mi­ło­ści. 

Przy­ci­sną­łem broń do ra­mie­nia. Fos­fo­ry­zu­ją­cy punk­cik musz­ki przy­krył głowę le­żą­cej. 

Śpiew za­milkł. 

– Czego tu szu­kasz, hyclu?!!! – Głos roz­legł się w mojej gło­wie ni­czym wy­strzał ar­mat­ni. Strzel­ba wy­pa­dła mi z dłoni. Z bólu za­kry­łem uszy rę­ko­ma. Zwa­li­łem się na ko­la­na. 

– Czego chcesz, przy­błę­do?!!! – Re­zo­no­wa­ła każda cząst­ka mo­je­go ciała. Nie dość już nas skrzyw­dzi­li­ście?!!! 

Czu­łem, że tracę zmy­sły. Ta wiedź­ma ugo­tu­je mi mózg! Sku­li­łem się na pia­sku, za­ci­sną­łem po­wie­ki naj­moc­niej, jak tylko mo­głem, i ukry­łem głowę w ra­mio­nach. Głos szar­pał mną coraz sła­biej i sła­biej. Po­wo­lut­ku od­ci­na­łem się od niego ka­wa­łek po ka­wał­ku. Wal­czy­łem o od­dech.

Po­trzą­sną­łem głową. Jak wy­rwa­ny ze snu, spoj­rza­łem w górę. Stała tam, na po­de­ście i wska­zy­wa­ła na mnie wy­cią­gnię­tym pal­cem. Mała dziew­czyn­ka, może dzie­się­cio­let­nia. U jej stóp, okry­ta za­krwa­wio­ny­mi łach­ma­na­mi, le­ża­ła ko­bie­ta. W oczach pło­nę­ła nie­na­wiść. Wy­cią­ga­ła ku mnie szczu­płą, tru­pio ­bla­dą rękę i za­ci­snę­ła zęby z wy­sił­ku. Nie miała już sił na nic wię­cej. Nagle za­char­cza­ła i opa­dła bez­wład­nie na plat­for­mę. 

– Biały miś, biały miś… biały… bia… – mam­ro­ta­ło dziec­ko.

Wpa­try­wa­ło się we mnie pół­przy­tom­nie. Nagle za­ci­snę­ło po­wie­ki, wbiło piąst­ki w uszy i za­wy­ło:

– Czar­ny miś, czar­ny miś, cza­aar­ny­yy…!

– Spo­koj­nie mała, już do­brze… – sta­ra­łem się żeby mój głos jak naj­mniej przy­po­mi­nał war­kot, ale ści­śnię­te gar­dło le­d­wie prze­pusz­cza­ło od­dech – …chodź, za­bio­rę cię do taty, tylko zejdź… 

Pod­nio­słem strzel­bę i po­ty­ka­jąc się, ru­szy­łem ku ste­row­ni, ale dziew­czyn­ka osa­dzi­ła mnie w miej­scu, mó­wiąc zu­peł­nie trzeź­wo:

– Stój. On tu idzie.

Po­pa­trzy­łem w górę. Zła­pa­łem spoj­rze­nie wiedź­my, po­cię­te kra­tow­ni­cą po­de­stu. W jej roz­pa­lo­nych go­rącz­ką oczach nie było już nie­na­wi­ści. Tylko sa­tys­fak­cja.

Ryk roz­darł noc gdzieś za moimi ple­ca­mi. Zdą­ży­łem się ob­ró­cić aku­rat w chwi­li, gdy ścia­na jo­de­łek trza­snę­ła i padła pod cio­sem po­tęż­nych łap. Pnie i ga­łę­zie po­le­cia­ły na drogę nie­ca­łe trzy­dzie­ści kro­ków ode mnie. Blask księ­ży­ca za­tań­czył na ułom­ku me­ta­lo­wej ta­bli­cy wbi­tej w ma­syw­ny kark, na zwo­jach drutu kol­cza­ste­go owi­nię­te­go wokół szyi. Niedź­wiedź sta­nął na tyl­nych ła­pach i ryk­nął wście­kle.

Mógł­bym przy­siąc, że w jego śle­piach wi­dzia­łem tę samą sa­tys­fak­cję, co w oczach ko­bie­ty. Miał mnie do­kład­nie tam, gdzie chciał. Na otwar­tym te­re­nie, w po­ło­wie drogi mię­dzy ste­row­nią, a ba­ra­ka­mi. W którą stro­nę bym nie po­biegł, tam on bę­dzie pierw­szy. Spryt­na be­stia.

Po­chy­lił łeb i ru­szył! Żwir pry­skał spod cięż­kich łap. Pa­dłem na ko­la­no i pod­rzu­ci­łem strzel­bę do ra­mie­nia. Huk. Pierw­szy po­cisk tar­gnął bar­kiem stwo­ra i ugrzązł w kłę­bie. Prze­ła­do­wa­łem szarp­nię­ciem. Drugi. Krwa­wy bryzg tuż przy oboj­czy­ku. Trze­ci. Ten go za­trzy­mał. Po­tknął się i zgu­bił krok. Przed­nia łapa ugię­ła się pod cię­ża­rem ciel­ska. No to czwar­ty w łeb! Już nie­mal z przy­ło­że­nia. Szarp­ną­łem za czół­no prze­ła­do­wa­nia i za­mar­łem. Za­cię­cie!!! Zdą­ży­łem tylko za­sło­nić się kolbą. 

Ude­rze­nie przy­szło z lewej. Świat za­wi­ro­wał. Gwiaz­dy, drze­wa, wście­kła be­stia. Ka­mie­nie drogi wal­nę­ły mnie w plecy, w ko­la­na, bark… wresz­cie wszyst­ko się za­trzy­ma­ło. Przy­tu­li­łem po­li­czek do cze­goś szorst­kie­go i… od­pły­ną­łem.

 

***

Głu­pia pio­sen­ka. Słowa tak durne, że aż cierp­ną zęby. Nawet zdech­nąć czło­wie­ko­wi nie dadzą w spo­ko­ju. Cho­ciaż gdy młoda śpie­wa­ła to tym de­li­kat­nym gło­si­kiem, po­wo­lut­ku prze­cią­ga­jąc zgło­ski, to nawet dało się tego słu­chać.

Pod­nio­słem głowę. Lewej stro­ny twa­rzy zu­peł­nie nie czu­łem. Oko za­cho­dzi­ło opu­chli­zną. Pod­cią­gną­łem się na drżą­cych ra­mio­nach i nad­ludz­kim wy­sił­kiem usia­dłem na pię­tach. Obraz roz­je­chał mi się na boki i o mało znowu nie upa­dłem. Do­pie­ro po chwi­li udało mi się zo­gni­sko­wać wzrok na rze­czy­wi­sto­ści.

Księ­życ. Plac za­ła­dun­ko­wy. Ko­śla­wa, kan­cia­sta bryła ste­row­ni. Czar­ny cień po­ni­żej. Nie­ru­cho­my. Wpa­trzo­ny w drob­ną syl­wet­kę, sto­ją­cą na kra­wę­dzi po­de­stu. Śpiew. Cichy, fa­lu­ją­cy, ury­wa­ny.

Pięk­ny.

Wy­ma­ca­łem rę­ko­jeść pi­sto­le­tu przy boku. Drżą­cy­mi pal­ca­mi wy­ją­łem z ka­bu­ry i zło­ży­łem w dwie ręce. Lufa la­ta­ła na wszyst­kie stro­ny, a mucha za nic nie chcia­ła wpa­so­wać się w szczer­bi­nę. Za­mkną­łem oczy i wzią­łem głę­bo­ki od­dech.

Śpiew za­milkł.

Szarp­ną­łem spust. Raz. Drugi. Trze­ci. Świat za­mie­nił się w czar­no-­bia­łą ani­ma­cję po­klat­ko­wą, roz­świe­tlo­ną bły­ska­mi wy­strza­łów. Sła­łem po­cisk za po­ci­skiem pro­sto w ogrom­ny cień. 

Pierw­sze ude­rzy­ły w grzbiet. Niedź­wiedź, jak wy­rwa­ny ze snu, ob­ró­cił się z wy­sił­kiem. Kule rwały futro na barku, na sze­ro­kiej kla­cie. Wię­zły w sta­lo­wych mię­śniach. Każda ko­lej­na szła coraz wyżej i wyżej. Zwierz spiął się do skoku, chciał rzu­cić na­przód, ale do­stał w krtań. Za­rzę­ził i opu­ścił łeb. Zło­ży­łem lufę pro­sto w oko i strze­li­łem. Po­cisk tra­fił łuk brwio­wy i wszedł w czasz­kę krwa­wym bry­zgiem.

Niedź­wiedź sap­nął i padł.

Ści­ska­łem spust raz za razem, cho­ciaż zamek pi­sto­le­tu dawno zo­stał z tyłu. Wresz­cie wy­bi­łem pusty ma­ga­zy­nek. Nowy udało mi się za­ła­do­wać już za trze­cim razem. Upu­ści­łem broń na zie­mię, kul­tu­ral­nie zło­ży­łem się wpół i zwy­mio­to­wa­łem pod sie­bie.

 

***

– Mama umie­ra – po­wie­dzia­ła cicho.

Mia­łem to gdzieś. Jak czło­wie­ka spo­nie­wie­ra, to od razu na­bie­ra dy­stan­su do życia. Są rze­czy ważne i waż­niej­sze, a ja wła­śnie koń­czy­łem po­ran­ną to­a­le­tę. Zszy­wa­nie roz­cię­te­go łuku brwio­we­go to dość zaj­mu­ją­ca czyn­ność. Zwłasz­cza jeśli robi się to wła­sno­ręcz­nie, i kon­tro­lu­jąc pro­ces tylko przy uży­ciu ka­wał­ka lu­ster­ka, pró­bu­je nie wybić sobie oka przy oka­zji.  

Syk­ną­łem z bólu, bo igła we­szła tro­chę za głę­bo­ko, a młoda wzię­ła to chyba za część dia­lo­gu.

– Pomóż.

Zby­łem ją wzru­sze­niem ra­mion i za­ło­ży­łem pę­tel­kę na szew. Pięk­nie to nie wy­glą­da­ło, ale po­win­no wy­trzy­mać. Stan­dard na­pra­wy po­lo­wej, gwa­ran­cja do pierw­sze­go desz­czu.

Po­zbie­ra­łem do ap­tecz­ki ma­ne­le roz­rzu­co­ne na me­ta­lo­wym pul­pi­cie ste­row­ni. Po pod­ło­dze wa­la­ły się pusz­ki, sło­iki i pla­sti­ko­we bu­tel­ki. Widać wiedź­ma ze­bra­ła z tru­pów wszyst­ko, co mogło się przy­dać. Zła­pa­łem flasz­kę z reszt­ką bim­bru na dnie. Do picia się to nie­spe­cjal­nie nada­wa­ło, ale jako od­ka­żacz jak naj­bar­dziej. Za­sło­ni­łem oko pal­ca­mi i prze­my­łem świe­żo po­fa­stry­go­wa­ną ranę.

Młoda aż się wzdry­gnę­ła i sku­li­ła w kącie. No cóż, ryk­ną­łem pew­nie tak gło­śno, że mnie na dru­gim końcu lasu usły­sze­li. Jak boli, zna­czy, że się bę­dzie szyb­ko goić. Tak, cza­sem sam sobie kła­mię . Kie­dyś to na­zy­wali opty­mizm, ale teraz…

– Pomóż!!!

Głos za­wi­bro­wał pod czasz­ką tak mocno, że aż opa­dłem na ko­la­na. Żo­łą­dek pod­sko­czył do sa­me­go gar­dła. Z wy­sił­kiem spoj­rza­łem na małą. Stała w kącie i za­ci­ska­ła pię­ści, a wzrok miała taki, że aż prze­szedł mnie dreszcz.

– Po co, gów­nia­ro? – mruk­ną­łem. – Jak dla mnie to może się prze­krę­cić. Nie płacą mi za nią, tylko za cie­bie. 

– Oca­li­łam cię – po­wie­dzia­ła cicho. Pa­trzy­ła na mnie, a w wiel­kich nie­bie­skich oczach lśni­ły łzy. – Mama roz­ka­za­ła czar­ne­mu mi­sio­wi, a ja cię oca­li­łam. Ty je­steś inny… taki, jak my. 

To był ten mo­ment, w któ­rym po­wi­nie­nem za­ło­żyć jej worek na łeb, spę­tać jak cie­la­ka i za­wieźć do ojca. Wy­peł­nić za­da­nie. Ska­so­wać za­pła­tę. Tak, wła­śnie tak po­wi­nie­nem był wtedy po­stą­pić.

***

Słoń­ce wze­szło nad lasem, zanim ko­bie­ta otwo­rzy­ła oczy. Czub­ki sosen za­lśni­ły złotą rosą, a strzę­py po­ran­nej mgły wsu­nę­ły palce po­mię­dzy wy­so­kie trzci­ny po­ra­sta­ją­ce brze­gi ba­gni­ste­go wy­ro­bi­ska. 

Ko­bie­ta była słaba. Blada twarz, za­pad­nię­te oczy. A jed­nak tlił się w niej pło­mień walki. Gdy tylko roz­chy­li­ła po­wie­ki, po­czu­łem mro­wie­nie z tyłu czasz­ki.

– Mamo, już do­brze. – Mała po­de­szła do blatu i ujęła w pa­lusz­ki jej białą dłoń. – On nam po­mo­że. Obie­cał. – Od­wró­ci­ła ku mnie twa­rzycz­kę, a ja po raz pierw­szy od nie-pa­mię­tam-kie­dy zo­ba­czy­łem w czy­ichś oczach na­dzie­ję. Na­dzie­ję, że to ja spra­wię, że jej los bę­dzie lep­szy. 

– Wy­ją­łem ci dwie kule – od­chrząk­ną­łem, bo coś mnie za­dra­pa­ło w gar­dle. – Jedną z uda, a drugą spod oboj­czy­ka. Wdało się za­ka­że­nie, ale za­apli­ko­wa­łem an­ty­bio­tyk. Go­rącz­ka po­win­na zejść w ciągu kilku dni… 

– Dzię­ku­ję… – Jej głos był tak słaby, że bar­dziej od­czy­ta­łem to słowo z ruchu warg. 

Kiw­ną­łem głową i za­czą­łem pa­ko­wać swoje ma­ne­le. Trze­ba było się zbie­rać. Jeśli nie wrócę do mia­stecz­ka, to bur­mistrz przy­śle tu na­stęp­nych, a wtedy…

 On nas znaj­dzie – roz­le­gło się w mojej gło­wie. Za­sko­czo­ny spoj­rza­łem na ko­bie­tę. Le­ża­ła nie­ru­cho­mo na bla­cie ste­row­ni, a mała tu­li­ła się do jej dłoni. Usta nie­ru­cho­me, jak wy­ku­te w ka­mie­niu, ale ja wy­raź­nie sły­sza­łem słowa. 

Znaj­dzie nas, bo je­ste­śmy mu po­trzeb­ne. Wy­ko­rzy­sta. Użyje. On też jest inny. Od­por­ny, ale po­trze­bu­je nas, żeby kon­tro­lo­wać ludzi, spra­wo­wać wła­dzę. Robić te wszyst­kie rze­czy…

 Po­trzą­sną­łem głową. Chcia­łem uciec od tego uczu­cia. Uczu­cia, że ktoś wszedł mi do mózgu. Mie­szał mi w zmy­słach. 

Zro­zu­mia­ła. Wy­co­fa­ła się, dała ode­tchnąć, ale nie znik­nę­ła zu­peł­nie. Po­cze­ka­ła, aż się uspo­ko­ję, oswo­ję z jej obec­no­ścią. 

A potem wró­ci­ła i wszyst­ko mi po­wie­dzia­ła. 

Gdy skoń­czy­ła, sie­dzia­łem na pod­ło­dze ste­row­ni, gdzieś na brze­gu ba­gien, w samym środ­ku lasu… i pła­ka­łem. Pierw­szy raz od nie-pa­mię­tam-kie­dy. Pro­sta hi­sto­ria, wy­pi­sa­na cie­niem na wy­chu­dzo­nej twa­rzy, bli­zna­mi na ple­cach i drże­niem krzy­wo zro­śnię­tych pal­ców. Pra­wie bez słów. Za to pełna ob­ra­zów – lu­dzie do­pro­wa­dze­ni do sza­leń­stwa, od­cho­dzą­cy od zmy­słów, rzu­ca­ją­cy się sobie do gar­deł, kon­tro­lo­wa­ni, ste­ro­wa­ni, przy­mu­sza­ni. Do tego, by ro­bi­li, co On roz­ka­zał. Bez oporu. Bo tego nie wy­ba­czał. Każdy miał być po­słusz­ny. Bez­względ­nie. Nawet one. 

Wtedy zro­zu­mia­łem. Mała po­de­szła i po­gła­ska­ła mnie po szorst­kim, mo­krym od łez po­licz­ku.

 – Teraz po­mo­żesz? – za­py­ta­ła. 

***

Zo­sta­wi­łem je dwa dni drogi na po­łu­dnie od au­to­stra­dy. Na zu­peł­nym od­lu­dziu miesz­ka­ła tam para sta­rusz­ków. Do­brzy lu­dzie. Od­wie­dza­łem ich od czasu do czasu. Wła­sną ro­dzi­nę po­cho­wa­li w cza­sie za­ra­zy. Ko­bie­tę i jej córkę przy­ję­li jak swo­ich. Pomoc w go­spo­dar­stwie za­wsze się przy­da. Spo­koj­ne życie. Takie, które po­dob­no leczy rany. Może cho­ciaż te płyt­sze. Te głęb­sze har­tu­je. Za­bliź­nia i po­kry­wa zro­go­wa­cia­łą tkan­ką. Two­rzy pan­cerz. Taki, który daje od­wa­gę. Po­zwa­la sta­nąć oko w oko z prze­szło­ścią. Wró­cić. Ze­mścić się.

Za wszyst­ko, co im zro­bił.