Podziękowania:
Dla betujących...
Shanti – za to, że się czepiała, choć nie tak strasznie jak ostrzegała
FilipowiWijowi – za to, że była krew :D
Alicelli – za ogrom wyłapanych błędów i nie tylko
Radkowi – za zwrócenie uwagi na kilka istotnych aspektów
Dla jurków za konkurs i...
Zanaisowi – za wymyślenie tego tytułu
Irce – za to, że myślałem, że to ona wymyśliła :D
Tekst zahacza o prawdziwe wydarzenia, które, jeśli nie są komuś znane, łatwo wygulgać.
Miłej lektury!
Po siedemdziesięciu latach życia według wszystkich cnót, w służbie Bogu, Michaiłowi było głupio, że pożegnał swój żywot mięsistym przekleństwem. Nie wypowiedział go umyślnie, a przez ten parszywy ręcznik, który zaplątał się między nogami. Ostatnim, co zapamiętał przed śmiercią, były zielone oczy w kącie umywalni – chwilę później stał już obok siebie. Patrzył na własną głowę rozbitą o kamienną posadzkę, na rosnącą plamę krwi wokół ciała, wyjątkowo żwawo podrygującego w agonalnych drgawkach. Nawet nie poczuł żalu, a jedynie zdziwienie, że wszystko stało się tak szybko i niespodziewanie.
Z przykrością przyjął fakt, że musiał długo czekać, aż ktoś odnajdzie zwłoki. Był zwykłym popem, nie Patriarchą Moskiewskim, a cerkiew w niewielkim miasteczku na Uralu to nie Sobór Chrystusa Zbawiciela, ale wspominając własny żywot, liczył na odrobinę więcej patosu w chwili śmierci. Szalę goryczy przelał Sergiej – wiecznie pijany cieć – który znalazł ciało i bez ceregieli zatargał je do cmentarnej kostnicy. Trzasnęły ciężkie, metalowe drzwi i zapadła ciemność.
***
Igor Diatłow, organizator i lider studenckiej wyprawy na górę Otorten, przysłonił papierosa dłonią, a drugą kilka razy zakręcił krzesiwem zapalniczki. Mrużył oczy. Ulice i domy miasteczka Iwdel pokrywał śnieg.
Siemion Zołotariow, przewodnik grupy, wracał z dobrymi wieściami – mimo mrozu, udało się uruchomić ciężarówkę i zaraz będą mogli ruszyć w dalszą drogę.
– Wiżaj jest osiemdziesiąt kilometrów stąd – powiedział. – Jeśli drogi są przejezdne, będziemy na miejscu za dwie, trzy godziny.
Igor wyciągnął paczkę papierosów w stronę byłego żołnierza i zaoferował ogień. Siemion zaciągnął się z wyraźną przyjemnością. Wskazał na pozostałych ośmioro studentów, siedzących nieopodal na własnych plecakach i zaśmiewających się w głos.
– Jesteś ich pewien? Wszystkich? – zapytał.
– Nie ma tu żółtodziobów. Są twardsi, niż ci się wydaje – odpowiedział Igor.
– Dziewczyny też?
Diatłow spojrzał na znacznie starszego od siebie przewodnika z głupkowatym uśmiechem.
– Jak chcesz smalić cholewki, to uważaj, żebyś za nimi nadążył.
Ciszę przerwał hałas nierozgrzanego diesla, zza zakrętu wyjechała ciężarówka. Ślizgała się w pośniegowym błocie i podskakiwała na wybojach. Stanęła obok przewodnika, a ten krzyknął:
– Wskakiwać, cel: góra Otorten!
– Cel to Arktyka, Otorten to tylko trening – mruknął Diatłow.
Zołotariow zmierzył studenta wzrokiem, ale nic nie odpowiedział.
Zza winkla pobliskiego domu załadunek obserwowały uśmiechnięte zielone oczy.
***
Michaiła obudziły dziwne dźwięki. Dusza znów spoczywała w starym ciele. “Zmartwychwstałem!” – przemknęło mu przez myśl, ale czerń dookoła w ogóle nie przypominała raju.
Spróbował wstać. Uderzył głową w sklepienie, nie poczuł bólu. Wymacał otoczenie: z lewej, na dole i od góry – kamień, z prawej – nic. Doszedł do wniosku, że leży we wnęce rozmiarów trumny. Przekręcił się na bok, zrzucając najpierw nogi znad kamiennego progu, te jednak trafiły w pustkę i Michaił runął na kamienną posadzkę, przygryzając sobie język. Nie sądził, że Sergiej mógłby się trudzić, by unieść ciało aż tak wysoko.
Wziął głęboki oddech i poczuł, jak pył wypełnia mu płuca, ale wcale nie dusi. Stracił też węch, a w ustach nie zaznał spodziewanego po upadku, metalicznego smaku krwi.
Z pewnością nie był w niebie, ale nie widział też ognia i kadzi z bulgoczącym olejem, więc nie trafił również do piekła. Może to wciąż stadium przejściowe? Przecież dobrze się prowadził, Boga miłował, żony nie bił, chyba że zasłużyła. Czyż za takie życie nie powinien dostąpić zaszczytu nieba?
Nasłuchiwał. Zlokalizował kierunek, z którego dochodziły niewyraźne dźwięki. Podążał za głosem, wywracając się co chwilę w ciemności i kalecząc martwe ciało. W oddali dostrzegł blask. Długim korytarzem doszedł do uchylonych drzwi, zza których biła łuna i dochodził jazgot niezliczonej ilości głosów. Sięgnął do metalowego skrzydła i odchylił je. Zamrugał. Hałasy ucichły. Kulka na puszczonej w ruch ruletce szumiała jednostajnie, by po chwili podskoczyć, zachrobotać i usadowić się w czarnej dziesiątce.
Z pomieszczenia, w którym stało mnóstwo stołów przykrytych zielonym suknem, wpatrywały się w niego pary oczu, pojedyncze ślepia i puste oczodoły. Dziesiątki umarlaków, oświetlonych blaskiem lewitujących świec, mierzyły go wzrokiem w milczeniu.
– A ty co? Kota spotkałeś? – powiedział kościotrup stojący najbliżej popa i roześmiał się makabrycznie. U jego stóp leżał koci szkieletor i obgryzał łukowatą kość. Ludzkie żebro.
Echo rozniosło rechot po całym pomieszczeniu, boleśnie kalecząc dumę Michaiła. Wymacał twarz. Pokonanie wszystkich przeszkód rzeczywiście sfatygowało skórę. Czuł odstające płaty i rozszarpane dziury, ale z żadnej nie ciekła krew.
Nim ponownie rozejrzał się po pomieszczeniu, wrócił gwar i znów nikt nie patrzył na nowego przybysza, wszyscy zajęli się hazardem. Na niemal każdym stole porozkładane były karty do gry, ludzkie szczątki i inne przedmioty rozdzielone na kupki. Ruletka, poker, oczko i wszystko inne co może duszę ludzką pogrążyć. Umarli gracze rwali resztki włosów z głów, gdy przegrywali i wybuchali diabolicznym śmiechem w chwilach tryumfu. Pop błogosławił utratę węchu – wśród tylu ludzkich szczątków musiał roznosić się koszmarny smród, choć z drugiej strony panował tu porządek.
Czyli jednak czyściec. Czy chodziło o to jedno przekleństwo na sam koniec życia? Bezwiednie zrobił dwa kroki do przodu, chciał się rozejrzeć, sprawdzić czy jest gdzieś miejsce dla niego, jakieś wyjście albo może niewielki ołtarzyk czy ikona.
Za plecami Michaiła trzasnęły drzwi. Odwrócił się, chwycił klamkę i szarpnął. Bez efektu. Pociągnął jeszcze mocniej i poleciał do tyłu z metalowym uchwytem w dłoni. Gruchnął plecami w podłogę, podnosząc chmurę kurzu.
Wylądował tuż obok stołu do pokera. Z góry patrzył na niego blady jegomość z jednym okiem. Zaśmiał się i nogą odepchnął przybłędę jak najdalej od siebie. Pop zerwał się i wlepił przerażone spojrzenie w jednookiego, ale ten palcami wyrwał sobie ząb i rzucił na kupkę pośrodku stołu. Michaił zerknął na klamkę, którą wciąż ściskał w dłoni, a potem na drzwi. Powoli znikały, ustępując brudnej fakturze ściany z czarnej cegły.
Jeszcze raz powiódł wzrokiem po pomieszczeniu, szukając choć cienia nadziei. Tylko jeden stół stał samotnie, z drewnianym pudełeczkiem na środku. Wzdrygnął się, choć nie wiedział dlaczego. Odszedł w kąt, usiadł skulony i zapragnął płakać, ale żadna łza nie chciała cieknąć z martwych oczu. Zatopił się w pacierzu.
*
Nie wiedział, ile czasu minęło. To mógł być dzień, tydzień lub kilkanaście lat. Modlitwy rozmyły się w ciągłe mamrotanie, aż w końcu ich zaprzestał. Otworzył oczy. Usiadł przodem do sali kasyna i przyglądał się wszystkim graczom. Nie rozróżniał ich, zresztą często zmieniali miejsca. Nie potrafił spamiętać choćby najbardziej charakterystycznej twarzy czy… czaszki.
W końcu wstał. Tępo patrząc przed siebie, podszedł do stołu z ruletką, stanął w drugim rzędzie obserwujących, badał reakcję umarlaków. Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Ręce mu drżały, zerknął w górę, jakby chciał szukać przebaczenia w niebie, ale ujrzał jedynie czerń. Czekał, śledząc kręcącą się raz po raz kulkę w ruletce. Koci szkieletor otarł mu się o łydkę.
Nagle wysoki kościotrup rąbnął dłonią w stół, aż paliczki poleciały we wszystkich kierunkach, gdy zamiast na obstawionych czerwonych, kulka ugrzęzła w czarnej czwórce. Wstał i z chrzęstem poszedł w stronę stołu do pokera. Michaił wykorzystał moment i wślizgnął się na wolne siedzisko, ubiegając całkiem dobrze zachowanego truposza z dziurą w brzuchu. Nikt nie zaoponował, nikt nic nie powiedział. Gra toczyła się dalej.
Nie miał czego stawiać, pustka na stole przed nim aż raziła w oczy. Rozejrzał się dookoła. Szkieletor siedzący obok wygiął nadgarstek, a palcem drugiej ręki wypchnął jedną z kostek przegubu.
– Parzyste – powiedział, a krupier zagarnął kość na odpowiednie pole.
Michaił zrozumiał. Szybkim ruchem zerwał płat skóry z twarzy i rzucił na „nieparzyste”.
Krupier z szyderczym śmiechem zakręcił ruletką, pop obserwował kulkę wędrującą po kole. W oczekiwaniu aż zwolni i los wybierze numerek, znów poczuł, jakby serce wpompowało krew w tętnice, aż przyłożył dłoń do piersi. Cisza, bezruch. A jednak odniósł wrażenie, że… znów żyje.
Kulka podskoczyła, zwolniła bieg, skoczyła i wpadła w czarną trzydziestkę trójkę, zabierając się wraz z ruletką w przeciwnym kierunku.
Nie wierzył nawet w momencie, gdy krupier podsunął mu pod nos jego płat skóry wraz z kostką szkieletora. Nie wiedział, co ma zrobić z wygraną, ale szybko skonstatował, że oto ma czym obstawiać, że nie będzie musiał już obdzierać się z tkanek.
Po kilkudziesięciu grach nie miał przed sobą nic, a ponadto kilkukrotnie musiał sięgać po walutę ze swego ciała.
Wstał od ruletki i rozejrzał się za inną grą, może taką, która przyniesie mu więcej szczęścia, może taką, gdzie będzie mógł obmyślić skuteczną strategię. Jego wzrok padł ponownie na stolik w kącie. Zauważył, że drewnianym pudełeczkiem jest nic innego jak złożona szachownica. Ktoś trącił go ni to przypadkiem, ni to celowo.
– Dlaczego nikt tam nie gra? – zapytał, nie kierując słów do nikogo konkretnego.
Kilka okolicznych trupów zmierzyło go wzrokiem.
– Tam się gra o zbyt wysokie stawki – odpowiedział kościotrup bez choćby kawałka tkanki uczepionego do białego szkieletu.
Michaił zastanawiał się, czy właśnie tak kończą szachiści-amatorzy w tym czyśćcu? Ale o jakich stawkach była mowa? Przecież znał nie tylko zasady królewskiej gry, rozegrał tysiące bitew na planszy w czarno-białe pola.
*
– Każdy szczęściu dopomoże, każdy dzisiaj wygrać może – szyderczo recytował krupier, rozdając obecnym przy stole umarlakom po dwie karty do gry w oczko.
Michaił zerknął na swoją „rękę” i nie poczuł nic. Który to już raz? Od jakiegoś czasu podniecenie towarzyszące kolejnym rozdaniom gasło.
Dziesiątka i trójka, dobranie wydawało się rozsądnym krokiem. Skinął krupierowi, obserwował, jak rzucona rewersem do góry karta sunie po gładkim, zielonym stole. Położył na niej paliczki. Był martwy. Nie przejawiał żadnej emocji, żadnego strachu przed przegraną. Spojrzał na swoje żebro, które leżało na stole jako stawka.
„Za mało. Obstawiam za mało” – pomyślał, macając podstawę czaszki. Nieśmiało przeleciał wzrokiem po stoliku do szachów. Pokręcił głową i wrócił do oczka.
Obejrzał trzecią kartę. Nic nie poczuł.
*
Michaił zauważył, że przy stole do pokera siadają jedynie szkieletory, na których zostały śladowe ilości tkanek. Szybko zorientował się, że tam truposze obstawiały najwyższe kwoty. Wkrótce został etatowym graczem. Kilka efektownych przegranych ogołociło jego kości.
Patrzył na obecną rozgrywkę pustymi oczodołami i rad był, że już dawno przegrał swoje gałki – z dwóch czarnych zagłębień w czaszce nikt nie mógł odczytać emocji. Te towarzyszyły mu jednak coraz rzadziej, na nic nie zdało się podnoszenie stawki.
Krupier rozdał karty.
Michaił wcześniej nie trafił na taką rękę, ale dawno też minęły czasy, gdy mogło go to ucieszyć.
– Pas – powiedział i przesunął karty na środek.
Wstał bez słowa i stanął obok stołu z szachownicą. W kasynie nastała cisza. Speszony Michaił rozejrzał się – wszyscy na niego patrzyli, łącznie z kotem-szkieletorem.
Pop odwrócił się i odszedł w kąt. Truposze odżyły i gra toczyła się dalej.
***
– Nie może iść dalej – powiedział Siemion.
Na twarzy Jurija Judina malowała się wściekłość i niedowierzanie. Igor Diatłow przypatrywał się przyjacielowi, skinął głową. Jurij zaklął siarczyście, ale wiedział, że przewodnik ma rację – na tak trudną trasę nie mogli ryzykować zabrania kogoś z zapaleniem stawów.
– Wrócisz do Wiżaju – powiedział Igor. Jurij opuścił wzrok i zacisnął usta. – Otorten to tylko trening, następnym razem pójdziesz z nami.
Na widok oddalającego się od grupy studenta, zielone oczy zwęziły się wściekle. Zamiast pełnej dziesiątki, zostało ich ledwie dziewięcioro.
***
Michaił, gdy wreszcie postanowił, zrobił to szybko. Nikt nic nie powiedział, nikt go nawet nie zauważył, a pop już siedział przed szachownicą i czekał na przeciwnika. Pogładził drewniane pudełko, otworzył. Figury rozsypały się po stole, czarny laufer spadł na podłogę. Pop schylił się po niego, a gdy znów podniósł głowę, naprzeciwko siedziała ona. W myślach błogosławił brak oczu, liczył, że na gołej czaszce nie widać cienia strachu.
A przeciwniczka była osobliwa. Osobliwa jak na miejsce, w którym się znalazła, bo zupełnie do niego nieprzystająca.
Biło od niej życie. Skóra przybrązowiona słońcem i podsuszona wiatrem, a jednak wciąż gładka, hojnie nakrapiana piegami, jak twarz wieśniaczki, ale takiej, o której marzą wszyscy chłopi w okolicznych wsiach. Nie widać było najmniejszych oznak rozkładu ciała, żadnej otarć, wyrwanych mięśni, narządów, czy kości. W szarej, lnianej sukni, opinającej biust, ale szczelnie kryjącej dekolt, wyglądała, jakby szykowała się na dożynki. Uśmiechała się z nieśmiałością niepasującą do delikatnych rysów twarzy, a zielone oczy mówiły, że chciała stąd uciec, a przecież oczy kłamać nie mogą.
Michaił spodziewał się innego przeciwnika, bardziej wymagającego. Cóż o królewskiej grze może wiedzieć chłopska dzierlatka? Przygarnął do siebie białe figury i zaczął rozstawiać na planszy. Oponentka to samo zaczęła robić z czarnymi, ale znacznie wolniej.
– Król i królowa – odchrząknął, wskazując dwie czarne figury palcami i robiąc ruch dłonią, jakby zamieniał je miejscami. Typowy błąd amatora.
Dziewczyna nerwowo chwyciła dwie bierki i wzrokiem szukała potwierdzenia. Pop skinął, ale czarny hetman wypadł z palców wieśniaczki.
Gdy wszystkie figury stały już na swoich miejscach, ruszyła pionkiem o jedno pole.
– Białe zaczynają – powiedział Michaił. – I musimy jeszcze ustalić stawkę.
Dziewczyna, z niepewnym uśmiechem uniosła rękę, jakby zastanawiała się, czy cofnąć ruch.
– Czego sobie życzysz? – powiedziała i zawiesiła głos. – Możesz prosić, o co chcesz, panie.
Jakże inaczej brzmiał jej głos od skowytu, jęku i rechotu pozostałych gości kasyna. Choć mówiła cicho, to dźwięki melodyjnie wibrowały na kościach popa. Po raz pierwszy od dawna coś poczuł. Tęsknotę za swą cielesnością, za młodością, za beztroską. Ważył w myślach stawkę. Dawno nie grał, ale też przeciwnik nie wydawał się stawiać poprzeczki wysoko. Koci szkieletor otarł się o jego łydkę.
– Chcę znów zasmakować wina, tak jak kiedyś, jak byłem żywy. – Zdecydował się zacząć od niższego pułapu.
Spuściła wzrok. Patrzyła w stół przed sobą.
– Twoje szóste i siódme żebro z lewej, panie – odpowiedziała. – Tylko tyle. Zgadzasz się, panie?
Parsknął. To ma być wysoka stawka? Skinął głową na zgodę.
Zaczął nieco asekuracyjnie, badając przeciwniczkę. Ważył każde posunięcie, wietrząc podstęp, ale już po ósmym ruchu zrozumiał, że żadnego nie będzie. Dziewczyna znała jedynie zasady gry, o strategii nie mogło być mowy. W końcu zaszachował króla koniem – jedynym wyjściem było uciekać, jednocześnie poświęcając królową. Dziewczyna nerwowo sięgnęła ręką, by wykonać ruch, ale trąciła szachownicę i rozsypała figury dookoła. Uśmiechnęła się przepraszająco. Michaił wpatrywał się w jej przestraszone oczy.
– Nie pamiętam, jak stały figury – powiedziała.
Michaił zaśmiał się pod nosem.
– Ale ja pamiętam – odpowiedział, po czym jedną po drugiej, zaczął ustawiać białe i czarne na odpowiednich polach. – Tak łatwo się nie wymkniesz.
Gdy skończył, dziewczyna przygryzła wargi, popatrzyła na planszę, potem na przeciwnika. W końcu jednym, zdecydowanym ruchem przewróciła swojego króla i odeszła od stołu.
– Wino! Graliśmy o wino! – krzyczał za nią Michaił, ale nie reagowała.
Szybko wtopiła się w tłum, a chwilę później już jej nie widział. Gdy znów spojrzał na stół, stał na nim gliniany dzbanek. Nachylił się, zobaczył swoje odbicie w czerwonym płynie i po raz pierwszy od śmierci poczuł zapach: kwaśny i owocowy, lekko cierpki. Chwycił naczynie obiema rękami, podniósł do ust i zamarł. Czy w ogóle może pić? Został z niego niemal sam szkielet, żadnego gardła, przełyku, nawet skóry wokół szyi. Czy jeśli wleje sobie napój do ust, ten nie rozleje się po białych kościach na podłogę? A cóż mógł stracić? Wzruszył ramionami i przechylił dzbanek.
Cudowne ciepło rozlało się po wszystkich zakamarkach wybrakowanego ciała. Świat zawirował niewspółmiernie do ilości alkoholu w przelanym trunku, znów czuł smak, ciepło, beztroskę. Wstał i odszedł w kąt, jak najdalej od innych truposzy. Siadł i raz po raz wlewał w usta wspomnienia swojego życia.
*
Pusty dzbanek postawił tuż obok szachownicy. Sam zajął miejsce przy stole i czekał. Nagle wpadł na niego jednonogi kościotrup, łapiąc za ramiona i przystawiając bezzębną czaszkę do jego czoła.
– Nie graj – wystękał.
Michaił odepchnął nieproszonego gościa i spostrzegł, że dziewczyna siedzi już naprzeciwko. Tak samo nieśmiała, ze wzrokiem wlepionym w zieleń blatu.
– Chcę… – powiedział, wlepiając oczodoły w biust skryty pod chłopską szarą suknią. Odważyć się na aż tyle? Miała śliczną twarz z niewinną miną, nie taką jak Tatiana. Gdy po latach wspominał żonę, dostrzegał zimne wyrachowanie w jej oczach, a w łóżku zamiast namiętności był jedynie obowiązek. Potrząsnął czaszką. – Chcę być z kobietą – powiedział, próbując uchwycić jej spojrzenie i choć w ten sposób zasugerować to, czego nie powiedział bezpośrednio.
– Twój pierwszy krąg szyjny, panie – powiedziała drżącym głosem. – Tylko tyle. Zgadzasz się, panie?
Kot-szkieletor wskoczył jej na ramię. Michaił położył dłoń na potylicy i zsunął paliczki w dół, macając podstawę czaszki. Przeszedł go dreszcz na myśl, że bez tego kręgu odleci mu głowa. Co wtedy? Umrze? Warto w ogóle się zastanawiać, grając przeciwko tak niewymagającej rywalce?
– Dobrze – odpowiedział. – Teraz ty graj białymi. – I odwrócił szachownicę.
Pierwszych pięć ruchów dziewczyny nie zwiastowało żadnej przemyślanej strategii, ale bacząc na stawkę, wciąż nie wyprowadzał zdecydowanego ataku. W trzynastym ruchu zagroziła wieży laufrem. Już miał uciekać, gdy spostrzegł odsłoniętą królową. Z satysfakcją strącił najmocniejszą figurę dziewczyny. W jego ciemnych oczodołach nie mogła zobaczyć cienia strachu, gdy ściągał białą królową z planszy i dostrzegł lukę, którą otworzył. Ale przecież tak słaba zawodniczka nie mogła się w tym zorientować, nie wyglądało, by potrafiła myśleć kilka ruchów naprzód. A jednak nie zbiła wieży, tylko ruszyła właśnie tym pionkiem, którym trzeba. To jeszcze mógł być przypadek, ale Michaił przeszedł do rozpaczliwej obrony. Cały drżał, a kości chrzęściły jak zęby na mrozie. Wytrzymał pięć ruchów. Dziewczyna koniem zbiła królową.
– Szach mat – powiedziała i pomieszczenie zawirowało wokół Michaiła.
Łup! Uderzył o kamienną posadzkę. Łup, łup! Zorientował się, że to jego czaszka zleciała z szyi i potoczyła się wokół stołu. Zastygła tak, że widział swój bezgłowy szkielet, obok którego stała dziewczyna i wpatrywała się w krąg szyjny, trzymany w dwóch palcach. Uśmiechnęła się, ale tym razem paskudnie, z zadowoleniem i wyższością. Schowała wygraną w kieszeni sukni i chwytając oburącz za kości policzkowe, podniosła czaszkę Michaiła. Świdrowała go zielonymi oczami. Teraz sobie przypomniał. Widział te oczy, tam w umywalni.
– Jeśli chcę, zawsze wygram – zawiesiła na chwilę głos. Gonitwa myśli pędziła popowi wewnątrz czaszki. – Myślałeś, że jestem inna? Śmierć zawsze jest inna, niż sobie wyobrażamy. I potrafi zaskoczyć. – Przysunęła się bliżej i pocałowała go w białe kości szczęk. – Żegnaj.
Puściła. Łup – łup, łup.
*
Znów siedział pod ścianą, ale tym razem nawet nie myślał o modlitwie. Trzymał rękę na głowie leżącej obok reszty szkieletu. Nie chodziło o kręg czy czaszkę – został obdarty z dumy, ale nie tak jak pierwszego dnia tutaj. Wtedy był nowy, obcy, a teraz przegrał ze Śmiercią na własnym terenie, grając w swoją ulubioną grę. Jak mógł dać się pokonać, dlaczego został tak potraktowany? Pałał żądzą zemsty. Chciał odwetu dla czystej satysfakcji – znalazł przeciwnika, jakiego trudno było szukać na całym Uralu. Przecież nie pokazał pełni swoich możliwości, zaskoczyła go, obdarła z największych atutów. Teraz on musiał zaskoczyć ją.
***
Ośmiu studentów i przewodnik z trudem opierali się wiatrowi, który przybierał na sile z każdą minutą.
– Pogoda! – przekrzykiwał szum Igor, kręcąc głową.
Siemion pokiwał.
– Jesteśmy na przełęczy – odpowiedział. – Podejdźmy nieco w górę i rozbijemy namiot na zawietrznej.
Rozstawienie schronienia w tych warunkach zajęło drużynie ponad godzinę. Tuż przed snem Igor i Siemion przyglądali się jeszcze mapie w świetle latarki.
– Jak będzie trzeba, poczekamy i kilka dni. Jesteśmy tutaj. – Wskazał palcem.
– Chołatczachl. – Igor przeczytał na głos nazwę najbliższego szczytu.
– Martwa Góra – mruknął Siemion.
– Co?
– Nic. – Pokręcił głową. – Mansowie tak mówią na tę górę. Zwykła miejscowa nazwa.
Zielonooka przeszła obok namiotu, potarła opuszkami palców materiał – chronił na tyle dobrze, że nie miała czego tu szukać. Musiała znaleźć sposób, by pokonać tę przeszkodę.
***
Michaił odłożył czaszkę na stół, zwróconą w stronę krzesła i własnego szkieletu. Gdy już usiadł, a pozycja wydała mu się dostatecznie wygodna, znów chwycił swój czerep i odwrócił w stronę, gdzie spodziewał się przeciwniczki. Była już na miejscu, z kotem na ramieniu.
– Wróciłeś – powiedziała oschle.
Wyraz jej twarzy, tych zielonych oczu, zastanawiał go najbardziej. Czy znów będzie grała niepewną siebie wieśniaczkę, czy wybuchnie ogniem piekielnym?
Patrzyła uważnie i chłodno, lekko spode łba.
– Myślisz, że nie dasz rady być bardziej martwym, niż jesteś? – zapytała. – Że nie stać mnie na więcej?
Rzucił jej wyzwanie, gdy myślała, że zabawa skończona, że już po nim. Ruszyło ją to. Nie była wyrachowaną kukłą, jednak miała emocje. Całkiem ludzkie, jakby nie patrzeć.
– Chcę grać o twoje serce – wyrecytował przygotowaną formułkę.
Dziewczyna otworzyła szeroko oczy, a kot zeskoczył na stół i usiadł obok szachownicy. Sala umilkła, znów jedynym dźwiękiem była tocząca się w ruletce kulka. Kolejne trupy zaczęły podchodzić do stolika, przy którym zasiadała wieśniaczka i szkieletor noszący własną czaszkę.
– Nie wiesz, o co prosisz – wysyczała. – Serce to coś więcej niż kolejna tkanka, to…
– Miłość? Co Śmierć może wiedzieć o miłości?
– A co ty wiesz o prawdziwej miłości, popie?
Poczuł ukłucie żalu na myśl o Tatianie. Żona wyszła za niego z wyrachowania (bo gdzież na Uralu cieplej niż na plebani?), a potem zostawiła i uciekła w śnieżną noc z czerwonoarmistą. Michaił nie odpowiedział na zaczepkę, martwą twarzą zaglądał w oczy Śmierci.
– Oddasz mi duszę – wycedziła.
– Przecież jestem martwy.
– Czyściec to przystanek w drodze nie tylko do góry.
Ze wszystkich sił powstrzymał się przed wzdrygnięciem, piekło zajrzało mu w ciemne oczodoły. Ale nie mógł zaprzepaścić takiej szansy. Nie w sytuacji, gdy wokół stołu zgromadzili się wszyscy obecni w kasynie. Nie, gdy widział drżące dłonie Śmierci. Nie udawała, był tego pewien.
Jedną ręką uniósł czaszkę ponad szachownicę, drugą przesunął pionek na e4. Postawił na gambit królewski – partia musiała być szybka, pod ciągłą presją.
*
Stracił laufra i dwie wieże, samemu bijąc jedynie trzy pionki. Udało mu się jednak zepchnąć Śmierć do defensywy i teraz inicjatywa była po jego stronie. Ruszył królową.
– Szach – powiedział.
Dziewczyna od kilku ruchów drżała, nie podnosiła wzroku ani na niego, ani na ciasno okalających stół gapiów. Tak cicho w kasynie nie było nawet wtedy, gdy Michaił pojawił się w nim po raz pierwszy. Śmierć wyszła z szacha, bijąc królową koniem, ale musiała widzieć, że partia jest przegrana. Biały goniec stanął na polu obok czarnego króla.
– Mat.
***
W jednej dłoni trzymał własną czaszkę, w drugiej serce Śmierci. Pompowało niewidzialną krew z wielką zapalczywością. Odstawił czerep na stół, rozchylił żebra i umieścił serce w miejsce swojego, dawno rozerwanego na kawałki i przegranego w kasynie.
– Chodź ze mną – powiedziała dziewczyna, gładząc dłonią jego kości policzkowe.
Z twarzy dziewczyny zniknęła nerwowość, rysy złagodniały, znów była tą uroczą wieśniaczką. Wyciągała rękę w zapraszającym geście. Uległ. Takiej szansy nie mógł zaprzepaścić, w końcu wygrał, nie mogła go sprowadzić do piekła. Oddała własne serce, biło teraz tylko dla niego.
Wyszli z kasyna wprost na Martwą Górę, w zawieruchę. Nie czuł chłodu, wręcz przeciwnie. Od środka ogrzewała go świadomość, że oto wreszcie ktoś go kocha, że po tylu latach znalazł prawdziwą miłość, w którą nie mógł zwątpić. Po tym, jak Tatiana uciekła, żył z przekonaniem, że nigdy go nie kochała. Teraz odkrył to uczucie na nowo.
Wśród bieli nie widział nic, ale wiedział, że niedaleko pod szczytem, nieco ponad bezimienną przełęczą, rozbity jest namiot, a w nim dziewięcioro turystów ułożyło się do snu. Powiedziała mu to, nie używając głosu.
Dookoła zaległa noc, gdy postawił pierwszy krok w dół zbocza. Chciała, żeby to zrobił, a przecież za uczucie, którym go darzyła, za te zielone oczy mógł zrobić wszystko. Miłość trzeba pielęgnować.
Szkielet nieskrępowany starym ciałem poruszał się sprężyście, Michaił czuł, jakby mógł przenosić góry. Czymże miało być dziewięciu śmiertelników wobec takiej siły? Nie potrzebował planu. Wystarczyło wypłoszyć tych ludzi na zewnątrz, szybko, tak, by nie zdążyli włożyć ciepłej odzieży. Mróz zbierze swoje żniwo, a tych, którzy przeżyją, wykończy osobiście.
Śmierć szła krok za Michaiłem, wlepiała w kościotrupa zielone oczy. Uśmiechała się z zadowoleniem. To sztuka przekuć porażkę w zwycięstwo.
Jakoś mnie te kościotrupy i tkanki nie ujęły.
A studentów pod Martwą górą podobno zasypał śnieg.
Lożanka bezprenumeratowa
Hej!
Moim zdaniem jest to bardzo fajna opowieść. Przede wszystkim dobrze i bardzo pomysłowo został oddany klimat „nieumarłego kasyna”. Nieźle wychodzi też przeplatanie wątków Michaiła i wyprawy Diatłowa. Zabrakło mi może nieco większego opisu rozwiązania akcji, ale Autor postawił na pewne niedopowiedzenie. ;-)
Dodatkową atrakcją są dla mnie karty i szachy, bo tak się właśnie składa, ze lubię i karty i szachy. ;-) Te fragmenty wypadają całkiem zgrabnie. Choć sam motyw pojedynku między określonymi przeciwnikami (żeby nie spojlerować) jest dość oklepany, to gra była o nietuzinkowe stawki.
Czyta się bardzo dobrze. Nie ma dłużyzn, bohaterowie (Michaił i tytułowa Dziewczyna) zostali wykreowani należycie.
Z czystym sumieniem mogę zatem polecić do zbioru B. :-)
Pozdrawiam, no i powodzenia w konkursie!
"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski
Cześć, Ambush!
Dzięki za wizytę i komentarz. Liczyłem się z tym, że to może nie wszystkim podejść, choć ograniczyłem treści ocierające się o makabrę.
A studentów pod Martwą górą podobno zasypał śnieg.
Takie jest najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie, ale… tekst wcale nie przeczy takiej kolei rzeczy ;)
Witaj ponownie, Filipie!
Zabrakło mi może nieco większego opisu rozwiązania akcji, ale Autor postawił na pewne niedopowiedzenie. ;-)
Wiem, wiem :) miałem to na uwadze, ale ostatecznie zdecydowałem się zostawić przestrzeń tym wydarzeniom.
Czyta się bardzo dobrze. Nie ma dłużyzn, bohaterowie (Michaił i tytułowa Dziewczyna) zostali wykreowani należycie.
No cóż… masz w tym swój udział ;)
Dziękuję jeszcze raz za wzorową betę, za komentarz i polecajkę. A o konkurs się nie martwię – to już teraz zmartwienie jurków :D
Pozdro!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Będzie krótko, bo wiele powiedziałam już na becie :)
Finalna wersja wyszła naprawdę fajnie – kasyno dla umarlaków, martwy pop, śmierć i Śmierć.
Biorąc pod uwagę jak trudny miałeś tytuł, to naprawdę ciekawie to ograłeś i to chyba najpierw mnie kupuje w Twoim opowiadaniu. Ten miks i w sumie pokazanie jak oryginalnie można to ograć.
Zgłaszam do biblioteki oczywiście :)
Witaj.
Genialny tekst, wielkie brawa, zaraz go zgłaszam, gdzie trzeba. :))
Rewelacyjna sprawa! Jakież emocje! Rozgrywka popa z Zielonooką, stawki w kasynie-czyśćcu, życiorys Michaiła, postępek żony, emocje dwojga graczy podczas kolejnych partii…
Chyba nigdy nie czytałam jeszcze o zielonookiej Śmierci. :)
Miałam luźne skojarzenia z przeczytanym przed laty, wstrząsającym artykułem o tragicznej wyprawie młodych Rosjan w góry – wszyscy zginęli w tajemniczych okolicznościach, oczywiście media rozpisywały się o Yetim. :) A to mógł być także Michaił z sercem Zielonookiej. :))
Z technicznych:
– Wrócisz go Wiżaju – czy tu miało być do?
Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia. :)
Pecunia non olet
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Fajnie, fajnie, ale jest kilka ale. Był już na forum tekst o Przełęczy Diatłowa (bodajże Belli), był o graniu w szachy ze Śmiercią (i to chyba niejeden). Czyli złożyłeś dwa znane wątki. Co gorsza – wiadomo, jak musi się skończyć jeden z nich. Złożyłeś je w sposób nietuzinkowy i interesujący, tylko że po spotkaniu dwóch poważnych wątków wyszła groteska. Jak sobie wyobraziłam tego wybrakowanego kościotrupa latającego po namiotach…
Nie twierdzę, że tekst nie ma zalet, bo ma. Tylko trafiłeś na czytelnika, który za dużo już tu poznał i ta groteska mi jakoś nie siadła.
Acz doceniam dopasowanie do tytułu.
by nie zdążyli ubrać ciepłego odzienia.
Odzienia się nie ubiera. Ani nie odziewa…
Babska logika rządzi!
Uff, trochę się nazbierało, więc po kolei!
Shanti,
Dziękuję za pobetową wizytę, a przede wszystkim za samą betę! Cieszy mnie oczywiście również dobre słowo na temat samego tekstu :)
Bruce,
Dzięki za wizytę i miły komentarz :)
Chyba nigdy nie czytałam jeszcze o zielonookiej Śmierci. :)
Właśnie taka miała być – nieco inna, mniej stereotypowa, w tekście, gdzie stereotypów i ogranych motywów jest kilka :)
Miałam luźne skojarzenia z przeczytanym przed laty, wstrząsającym artykułem o tragicznej wyprawie młodych Rosjan w góry – wszyscy zginęli w tajemniczych okolicznościach, oczywiście media rozpisywały się o Yetim. :) A to mógł być także Michaił z sercem Zielonookiej. :))
Prawdopodobnie mówisz o tym samym :) Jest sporo artykułów na ten temat, możesz sprawdzić pod wikipedią: Tragedia na przełęczy Diatłowa.
A literówkę poprawiłem – dzięki!
Irko, Zanaisie,
Witam serdecznie Jurków! Życzę owocnego dedlajnu :D
Finklo,
Ani trochę nie próbuję udawać, że jest oryginalnie :P Tutaj o przełęczy Diatłowa nie czytałem, ale to w końcu dość podatny temat. A szachy ze śmiercią to temat ograny nie tylko na portalu :) Fakt, że mogła wyjść niezamierzona groteska – cóż :P nie pykło :D
Z założenia kościotrup nie miał biegać po namiocie, a raczej wspomagać zjawiska, jak np. lawinę – Ambush wspomniała już najbardziej prawdopodobną przyczynę tragedii. Nie chciałem tu pisać wprost co i jak się wydarzyło, bo… nie wiem :)
Acz doceniam dopasowanie do tytułu.
A, dziękuję :D
Dzięki w ogóle za wizytę i komentarz :)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Irko, Zanaisie,
Witam serdecznie Jurków! Życzę owocnego dedlajnu :D
O, tak, tak, to ten artykuł.
Brawa raz jeszcze i bardzo dziękuję. :)
Pecunia non olet
Hej,
Trzeba przyznać Finkli rację, że zarówno temat tragedii na przełęczy Diatłowa, jak i motyw gry w szachy ze śmiercią to nic nowego, niemniej dawno nie czytałem opowiadania z taką przyjemnością. Jest napisane bardzo poprawnie i przystępnie, czytelnik nie ma prawa zgubić się w akcji, ale z drugiej strony nie jest też zbyt proste, lecz w sam raz, przynajmniej jak na moje możliwości percepcyjne. Jedyne, czego mi zabrakło, to odrobinę więcej na temat związku Michaiła z Tatianą, bo jest opisany nieco schematycznie. Puenta nie jest może niesamowitym twistem, ale elegancko zgrywa się z hipotezą o Yeti :)
Polecę opowiadanie do biblioteki.
Pozdrawiam!
Podoba mi się sposób, w jaki piszesz, to czyta się naprawdę bardzo dobrze.
Zgodzę się, że pojedynek ze śmiercią to zgrany motyw, ale że odbywał się w kasynie dla żywych trupów, gdzie funkcję żetonów pełniły fragmenty martwych ciał, nawet tego nie zauważyłem. Ze sporym zaciekawieniem śledziłem grę popa i byłem ciekaw, w jaki sposób połączysz dwa wątki opowiadania. Wyszło nieźle, choć po cichu spodziewałem się czegoś bardziej spektakularnego. Ale nie mam zamiaru narzekać, bo w ogólny rozrachunku to zdecydowanie udany tekst, dobrze się przy nima bawiłem.
Pozdrawiam!
Cześć, Drodzy Czytelnicy :)
Helmut,
Tak, postawiłem na ograne motywy, zatem oryginalności tu nie ma. Nawet moment z rozsypaniem figur zaczerpnąłem z “Siódmej pieczęci” Bergmana, choć role są odwrócone.
Jest napisane bardzo poprawnie i przystępnie, czytelnik nie ma prawa zgubić się w akcji, ale z drugiej strony nie jest też zbyt proste, lecz w sam raz, przynajmniej jak na moje możliwości percepcyjne.
Bardzo mnie to cieszy, betujący dołożyli tu swoje cegiełki :)
Jedyne, czego mi zabrakło, to odrobinę więcej na temat związku Michaiła z Tatianą, bo jest opisany nieco schematycznie.
To też ciekawa dla mnie uwaga :)
Dzięki za lekturę, komentarz i polecajkę!
Adamie,
Podoba mi się sposób, w jaki piszesz, to czyta się naprawdę bardzo dobrze.
Podoba mi się ta opinia :D dziękuję
Wyszło nieźle, choć po cichu spodziewałem się czegoś bardziej spektakularnego.
A, widzisz, jeśli chodzi o finał to na becie też mi to wypomnieli i może trzeba było słuchać :P Chciałem zostawić samą tragedię tak tajemniczą jak jest w rzeczywistości, a może trzeba było pójść nieco dalej.
w ogólny rozrachunku to zdecydowanie udany tekst, dobrze się przy nima bawiłem.
No i to dla mnie najważniejsze :)
Tobie również dziękuję za lekturę, komentarz i polecajkę!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć!
Moim zdaniem trudny tytulik sobie wybrałeś. Połącznie w spójną fabułę tak różnych słów to duże wyzwanie, ale udało Ci się. Pomysł na kasyno truposzu jest świetny. Początek opowiadania ma trochę czarnego humoru i zdecydowanie wciąga. Wymyśliłeś też oryginalną postać śmierci, bo ona wygląda jak zwykła dziewczyna i na początku udaje niepewność. Część historii dotycząca wyprawy długo wydaje się niezwiązana z akcją, ale potem wszystko się łączy. Najważniejsze jest dla mnie to, że piszesz tak, że wyobraźnia czytelnika aż buzuje. Czytając, miałam przed oczami wszystko – kasyno, kościotrupy, świece unoszące się w powietrzu.
Pójdę zobaczyć do wątku bibliotecznego, czy masz już uzbierane punkty, jeśli nie to dorzucę swój głos :).
Cześć, Alicello!
Moim zdaniem trudny tytulik sobie wybrałeś.
A ja właśnie wybrałem, bo stwierdziłem, że łatwy :P Aczkolwiek proces obmyślania fabuły, która niejako została przez tytuł ustrukturyzowana, był wymagający, ale też satysfakcjonujący. O, takie pisarskie przemyślenia :)
Fajnie, że początek zaciekawił, to i pewnie później łatwiej było czytać, a Śmierć z założenia miała być właśnie taka niepozorna.
Najważniejsze jest dla mnie to, że piszesz tak, że wyobraźnia czytelnika aż buzuje. Czytając, miałam przed oczami wszystko – kasyno, kościotrupy, świece unoszące się w powietrzu.
To uznaję za komplement z tych mocnych. Dziękuję!
A i nie można nie wspomnieć, że do całości historii dołożyłaś swoją solidną cegłę, za co jeszcze raz serdecznie dziękuję!
Dzięki też za powtórną wizytę i klikochęci :D
Pozdrowionka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Średnio mi się podobało. Powiązanie grupy Diatłowa z wątkiem Michaiła jest nieprzekonujące. I po co Śmierci szkielet popa by zabrać czyjeś życie? Sama postać Michaiła jest bardzo niewiarygodna. Mówię to jako pop. Jeśli już pisać o naszej braci, to przydałoby się jakieś rozeznanie, żeby nie popełniać gafy jak ta z czyśćcem, którego w Prawosławiu nie ma w ogóle, a eschatologia jest bardzo rozbudowana.
Cześć, Nikolzollernie!
żeby nie popełniać gafy jak ta z czyśćcem, którego w Prawosławiu nie ma w ogóle, a eschatologia jest bardzo rozbudowana.
Uu, błąd z tych poważnych! Jak będę miał czas to przeredaguję. Fakt, że nie zrobiłem zbyt rozbudowanego research’u, a też nie wiedziałem, że sam jesteś popem. Na przyszłość, będę pamiętał, żeby takich głupot nie pisać.
I po co Śmierci szkielet popa by zabrać czyjeś życie?
W koncepcji jaką przyjąłem śmierć nie jest wszechmogącą, niepokonaną siłą. Można się przed nią chronić, w górach np. poprzez ubranie odpowiednie do warunków, namiot itd. A że kostucha bardzo chciała ich dostać, skorzystała z okazji :)
Szkoda, że nie siadło, ale takie życie pisarczyka :) Dzięki w każdym razie za wizytę i komentarz!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Nieprzekonująca jest też postawa człowieka wierzącego. Michaił zbyt łatwo wtapia się w towarzystwo truposzy, zaczyna się bawić. Nie próbuje zrozumieć, co się dzieje i gdzie się on znajduje. Piszesz, że jest starym kapłanem, który “spędził życie w cnocie”, ale wygląda na to, że w ogóle nie żył wiarą. Zapewniam Cię, że kapłaństwo z biegiem lat mocno odmienia człowieka, choć niekoniecznie czyni go świętym.
Nawiasem mówiąc obecnie słowo “pop” w języku rosyjskim używa się tylko w sensie pejoratywnym (jak “klecha”) lub ironicznym. W Polsce prawosławni też to tak odbierają i uważają, że katolicy o tym wiedzą i specjalnie obrażają ich duchownych.
Nawiasem mówiąc obecnie słowo “pop” w języku rosyjskim używa się tylko w sensie pejoratywnym (jak “klecha”) lub ironicznym.
Pozwolę sobie się nie zgodzić:
https://ru.wiktionary.org/wiki/%D0%BF%D0%BE%D0%BF
w pierwszym i podstawowym znaczeniu to “prawosławny duchowny” (православный священник).
Pop (поп) ma po rosyjsku tylko wydźwięk potoczny, a nie pejoratywny. Po staropolsku “szaleni są popi” ( https://pl.wikisource.org/wiki/Satyra_na_ksi%C4%99%C5%BCy ) ma wydźwięk taki, jak napisałeś.
Natomiast polscy księża prawosławni, rzeczywiście nie lubią słowa “pop”, a katolicy (i ateiści) o tym nie wiedzą. W mowie potocznej używamy określenia pop na duchownego prawosławnego (po polsku), tak samo jak pastor na protestanckiego. Przynajmniej z tym się na co dzień stykam.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Nie będę się odwoływał do wikosłowników, bo jestem Rosjaninem i zostałem wychowany w kulturze rosyjskiej. Słowo “pop” poczynając od XIX wieku ma wydźwięk pogardliwy, choć rzeczywiście wcześniej było powszechnie używane (zresztą w języku staropolskim wszyscy duchowni do czasów sarmackich nazywali się popami, a świątynie chrześcijańskie wszelkich obrządków – cerekiew). Teraz nie usłyszysz od prawosławnych Rosjan słowo pop – od ateistów, zwłaszcza tych agresywnych, owszem
Nawiasem mówiąc obecnie słowo “pop” w języku rosyjskim używa się tylko w sensie pejoratywnym (jak “klecha”) lub ironicznym. W Polsce prawosławni też to tak odbierają i uważają, że katolicy o tym wiedzą i specjalnie obrażają ich duchownych.
Dodam zatem, że oczywiście nikogo obrazić nie chciałem, a w kulturze, w jakiej ja się wychowałem jest to określenie prawosławnego duchownego. W takim razie jak powinno się mówić, żeby nie używać słowa “pop”?
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
To ciekawe pytanie. Teraz w Polsce na wszystkich mówią ksiądz. W Rosji wierni mówią swiaszczennik (kapłan), a zwracają się “batiuszka” (ojcze, ojczulku). W kontekście twojego opowiadania pop może zostać, bo to czasy radzieckie, chyba lata 60, czas kolejnych prześladowań, a Chruszczow obiecał pokazać “ostatniego popa” w telewizji.
(Ojciec) Michaił powinien był zostać wyświęcony przed rewolucją, a żona powinna od niego zbiec (jeśli z czerwonogwardzistą) to w czasie wojny domowej, kiedy był jeszcze bardzo młody. Później plebania już nie była spokojnym i ciepłym miejscem. Do samej II wojny dążono do całkowitej eliminacji cerkwi. Podczas wojny sytuacja nieco się polepszyła, żeby znowu się pogorszyć pod koniec lat 50. To ja do tego, jaki hart ducha powinien mieć twój bohater. Ludzi słabej wiary wtedy wśród duchowieństwa nie było.
W Polsce popi (przepraszam, ale ja się posługuję słownikiem, nie jestem Rosjaninem) życzą sobie, żeby ich nazywać “ksiądz” albo “ksiądz prawosławny”. Tylko IMHO to jest określenie branżowe jak np.: “formacja ignacjańska” u jezuitów a nie potoczne (ros. разговорное – ładniejsze słowo).
Użycie konsekwentnie słowa “ksiądz” w opowiadaniu po polsku o duchownym prawosławnym, moim zdaniem, mogłoby być mylące.
Może uzupełnię wypowiedź przedmówcy o to, że Związek Bezbożników zaprzestał (faktycznie) działalności w 1941 roku po bitwach granicznych. Prześladowania nieco zelżały, ale i tak były makabryczne w porównaniu z naszymi doświadczeniami w Polsce.
Na obronę autora (Krokusa) dorzucę, że Ural to nie Moskwa, Leningrad ani Kijów – mogło być spokojniej, choć w ZSRR tolerancja dla prawosławia była mniejsza niż na przykład dla islamu.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
W kontekście twojego opowiadania pop może zostać, bo to czasy radzieckie, chyba lata 60, czas kolejnych prześladowań, a Chruszczow obiecał pokazać “ostatniego popa” w telewizji.
Właśnie próbowałem dopasować inne określenie, ale uznałem, że byłoby to mylące, co zresztą zauważył również Radek.
Finał opowiadania jest w 1959 roku, ale sam Michaił mógł umrzeć znacznie wcześniej. Nie wiedział ile czasu minęło od chwili śmierci, do momentu gdy zaczął grać. Gdybym poświęcił więcej znaków na tą przemianę, to opowiadanie znacznie straciłoby na dynamice (no i do tego limit konkursowy), ale rozumiem, że może być to dla Ciebie niezbyt wiarygodne.
A wiesz może gdzie znaleźć jakieś przystępne opracowanie prawosławnego podejścia do życia po śmierci? Czyściec poprawię jak znajdę nieco więcej czasu, może póki co bardziej doraźnie, ale to jest temat, który poruszyłem przy research’u, ale po tym jak nie znalazłem informacji, przyjąłem faktycznie, że nie będzie się zbytnio różnił od katolickiego.
Może uzupełnię wypowiedź przedmówcy o to, że Związek Bezbożników zaprzestał (faktycznie) działalności w 1941 roku po bitwach granicznych. Prześladowania nieco zelżały, ale i tak były makabryczne w porównaniu z naszymi doświadczeniami w Polsce.
O prześladowaniach wiedziałem, ale faktycznie oparłem się o “zaściankowość wsi/miasteczka” na Uralu, co współgrało z drugim wątkiem opowiadania. Niemniej dzięki za info!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Radku, w literaturze prawosławnej i o prawosławiu w języku polskim powszechnie i konsekwentnie używa się określenia “ksiądz” i nie jest to mylące. Taki też tytuł obowiązywał w urzędach PRL w stosunku do kapłanów rzymsko-, grecko-, staro– katolickich oraz prawosławnych. Do pastorów zwracano się per pan, gdyż są osobami bez święceń sakramentalnych. Niestety teraz, w wolnej Polsce, co rusz mówią “pan” (brr) choćbyś przyszedł mundurowo.
Krokusie, jak prosiłeś podaje link do opracowania eschatologii prawosławnej
https://swiadectwoprawdy.wordpress.com/2021/05/05/o-serafin-rose-dusza-po-smierci/
https://www.nexto.pl/upload/publisher/Armoryka/PDF/public/osmy_dzien_tygodnia_demo.pdf
Z całym szacunkiem (po polsku tym razem):
Od XIX w. czynniki kulturowe i historyczno-polityczne przyczyniały się do ujemnego nacechowania wyrazu pop. Dodatkowo w zaborze rosyjskim zaznaczał się związek popa (jak każdego urzędnika carskiego) z rusyfikacją[3]. Propaganda bolszewicka wzmocniła jeszcze pejoratywne znaczenie tego słowa i współcześnie bywa ono odbierane jako obraźliwe[4], choć ani Słownik Języka Polskiego PWN, ani Wielki Słownik Języka Polskiego nie kwalifikują go jako nacechowanego ujemnie.
To jest trochę tak, jakby w opowiadaniu wymagać stosowanie “branżowego” określenia na księdza katolickiego: prezbiter. Niby dobrze i można, ale nie bardzo.
R.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Wcale nie wymagam niestosowania w opowiadaniu słowa pop. W tym konkretnym jest w zasadzie na miejscu. Co innego gdyby pisano o dniu dzisiejszym.
Cześć! Wciągające opowiadanie, długość rozdziałów pięknie dawkuje napięcie, dzieje się – mrugnęłam dopiero, gdy przeczytałam :)
Czyściec to przystanek w drodze nie tylko do góry.
Hmmm, no technicznie to tak, tylko do góry – ale rozumiem, że tu bezpośrednio ingeruje postać śmierci, więc wychodzimy niejako z kanonu.
Co do ostatecznej rozgrywki – myślałam, że Michaił poprosi o przeniesienie do Nieba, ewentualnie powrót do życia, ta miłość była dla mnie zaskoczeniem. Chciał pokochać śmierć? Skąd mu się wzięło to życzenie?
Gratuluję biblioteki, zasłużona. :)
...Pan muzyk? Żebym zryżał!
Cześć, Ghlas!
Hmmm, no technicznie to tak, tylko do góry – ale rozumiem, że tu bezpośrednio ingeruje postać śmierci, więc wychodzimy niejako z kanonu.
To sprawa, jak się okazało, nieco bardziej skomplikowana – tak, chciałem żeby śmierć nieco przebudowała nasze spojrzenie na czyściec, ale będę musiał przebudować w ogóle życie po śmierci, by dostosować je do wierzeń prawosławnych.
Co do ostatecznej rozgrywki – myślałam, że Michaił poprosi o przeniesienie do Nieba, ewentualnie powrót do życia, ta miłość była dla mnie zaskoczeniem. Chciał pokochać śmierć? Skąd mu się wzięło to życzenie?
Michaił był już mocno zatracony w grze. Jedynym na czym mu zależało, to po prostu wygrać. Stawka trzymała go “przy życiu” i dając taką, a nie inną stawkę zaskoczył śmierć, co dało mu atut w grze, gdzie zastosował taktykę szybkiego ataku. Właśni o to chodziło, żeby zażyczyć sobie czegoś, czego nikt inny by sobie nie życzył, a jednocześnie, żeby dotknęło to śmierć osobiście.
Dzięki za lekturę, cieszę się że wciągnęła, bo właśnie coś takiego chcę pisać :)
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
I co z tego, że motywy znane? Mnie ujęło niebanalne połączenie zdarzeń i to już od chwili kiedy ręczniczek dał początek lawince zdarzeń, pozwalających zaistnieć tak kostnicy jak i dziewczynie, że o śnieżycy nie wspomnę. A że włączyłeś do tego jeszcze trupie kasyno oraz wyprawę studentów – cóż, taki miałeś pomysł na tekst konkursowy i, moim zdaniem, zrealizowałeś go naprawdę nieźle. Krokusie, napisałeś bardzo fajne opowiadanie. ;)
– Cel to arktyka, Otorten to tylko trening… → – Cel to Arktyka, Otorten to tylko trening…
…stało mnóstwo stołów przykrytych zielonymi obrusami… → Raczej: …stało mnóstwo stołów przykrytych zielonym suknem…
Nie byłam w kasynie, ale nie wydaje mi się, aby stoły do gry przykrywano tam obrusami.
…wszyscy zajęli się hazardem. Na niemal wszystkich stołach… → Nie brzmi to najlepiej.
Miała śliczną buzię z niewinną miną… → Miała śliczną twarz z niewinną miną…
Buzię ma dziecko, dorosły, tu dziewczyna, ma twarz.
…grając przeciwko tak niewymagającej przeciwniczce? → Nie brzmi to najlepiej.
Nie chodziło o krąg czy czaszkę… → Nie chodziło o kręg czy czaszkę…
…powiedziała dziewczyna, gładząc dłonią jego kości policzkowe.
Z twarzy dziewczyny zniknęła nerwowość, rysy wygładziły się… → Nie brzmi to najlepiej.
…szybko, tak, by nie zdążyli ubrać ciepłej odzieży. → W co mieliby ubrać ciepłą odzież?!
Winno być: …szybko, tak, by nie zdążyli włożyć ciepłej odzieży.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Cześć, Reg!
Dziękuję za wizytę i komentarz. Bardzo się przy tym cieszę, że tekst przypadł Ci do gustu :) Dziękuję również za zwyczajową porcję wyłapanych błędów – już zostały poprawione :)
Tekst czeka jeszcze mały remont ze względów zaznaczonych przez Nikolzollerna, ale to już po wynikach konkursu.
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Jestem pewna, Krokusie, że po remoncie opowiadanie będzie się prezentować jeszcze lepiej. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
<Detektywa Lowina zapiski z urlopowych sesji czytania „Tytulików”>
Krokus – Ręczniczek, kostnica, dziewczyna, śnieżyca
Tytuł wybrałeś trudny jak uwiedzenie jeżycy-abstynentki.
Mamy tu dwa główne tematy – śmierć i wizyta w zaświatach prawosławnego księdza oraz wypadek na przełęczy Diatłowa. I tu powiem, że jak to bywa z egzotycznym drinkiem, coś gładko weszło, a coś w gardle stanęło.
Większa część, czyli kasyno w zaświatach oddane pięknie. Aż słyszałem brzęk rzucanych kości (tych do gry i tych drugich). Karty, szachy, ruletka – wyszło pięknie, a stawkę podbijałeś umiejętnie, więc emocje, kiedy Michaił grał z rudą panienką, sięgały zenitu.
Druga część, przełęcz Diatłowa nie dorównuje kasynu i, cóż, została trochę dopasowana do głównej fabuły na siłę. Rozumiem, że chciałeś oddać hasła z tematu, ale wolałbym, aby doszło do dziwnych (właściwie jeszcze dziwniejszych) wypadków w salonie gier. Śnieżyca mogłaby być wściekłością Śmierci (osobiście miałem pecha z rudymi, więc wiem, jakie potrafią być złośliwe), a kostnica to na przykład magazyn w kasynie na wygrane części.
Zakończenie nieco… groteskowe?
Podsumowując, bo mi bar zamkną, czytało się bardzo przyjemnie.
Cześć, jurku Zana Lowinie!
Cieszę się, że klimat kasyna podszedł, a do tego stawka dobrze szła w górę. Rosyjscy studenci byli faktycznie doczepieni, bo pasowali :P całość miała być wytłumaczeniem całej tragedii, gdzie bardziej istotne były wydarzenia pod ziemią. Natomiast rozumiem dlaczego mogło w gardle stanąć. A zakończenie faktycznie wyszło nieco groteskowo, teraz to widzę :P
Najważniejsze dla mnie, że są pozytywy, i że czytało się przyjemnie.
Dzięki za komentarz i konkurs!
PS. Jak coś to nie pisałem (chyba), że była ruda :P tylko że miała piegi :D
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Tytuł wybrałeś sobie arcytrudny :) I biorąc tę trudność pod uwagę poszło nad podziw dobrze :)
Część ze śmiercią Michaiła oraz pośmiertnym kasynem bardzo mi się podobała. Gra w szachy ze śmiercią, kiedy już człowiek jest martwy i teoretycznie nie ma nic do stracenia poza i tak rozpadającym się ciałem była urzekająco absurdalna ;)
Przełęcz Diatłowa dla odmiany wygląda na klasyczną doczepkę. No dobra, śmierć chciała mieć studentów, ale przecież i tak by ich kiedyś dostała, więc skąd ta niecierpliwość? A zresztą jak chciała pięknych i młodych, to sama też mogła postraszyć. Może po prostu brakuje tu jeszcze jakiegoś elementu, który by uwiarygodnił ciąg zdarzeń.
Ale generalnie czytało się dobrze, kasyno zajefajne, i w sumie zadowolona z lektury byłam, choć nie na tyle, byś znalazł się w czołówce :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Cześć, Irko!
Przełęcz Diatłowa dla odmiany wygląda na klasyczną doczepkę.
Nie Ty pierwsza tak uważasz, zatem nie pozostaje mi nic innego jak przytaknąć ;)
No dobra, śmierć chciała mieć studentów, ale przecież i tak by ich kiedyś dostała
Tu się nie do końca zgodzę, bo przecież nie jeden człek wędrował po zaśnieżonych górach, biegunach itd. – wielu przeżyło, więc wykorzystała szkieletora, żeby jednak przechylić szalę na swoją stronę.
Może po prostu brakuje tu jeszcze jakiegoś elementu, który by uwiarygodnił ciąg zdarzeń.
A to wydaje mi się bardzo trafne – po prostu powinno to lepiej wybrzmieć.
Ale generalnie czytało się dobrze, kasyno zajefajne, i w sumie zadowolona z lektury byłam, choć nie na tyle, byś znalazł się w czołówce :)
Baaardzo dziękuję za miłe słowa, cieszę się, że tekst przypadł do gustu, a że nie byłem w czołówce… konkurs konkursem, ale dzięki niemu w ogóle zmobilizowałem się do napisania tego tekstu :) Do tego przeczytałem kilka naprawdę świetnych tekstów, także stąd dziękuję Wam za dobry event :)
A tak swoją drogą – to już któraś opinia, że wybrałem trudny tytuł. Kurka, mi się on wydawał najprostszy :P
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Krokusie! Przybyłam, zaintrygowana tytułem. Gładko mi się czytało, początek świetne i kasyno opisałeś wyśmienicie. Szkieletor w śnieżycy był trochę komiczny, Śmierć może mogłaby jakoś zmienić mu postać? Też bym chciała wiedzieć, dlaczego Śmierć nastaje akurat na te osoby i w tym momencie, ale jestem gotowa uznać, że jest bytem tajemniczym i ma swoje powody.
Melduję też, że dla mnie bicie żony “chyba, że zasłużyła” jasno świadczy o tym, że Michaił świętobliwy nie był, wbrew jego opinii na własny temat. A skoro przedstawiasz w miarę autorską wizję zaświatów, to chyba nie musi się też zgadzać z żadną konkretną eschatologią (z katolicką też się przecież nie zgadza). Zważywszy na brak poczucia obecności Boga, kasyno kwalifikowałoby się nawet jako forma piekła. Może wystarczy usunąć bezpośrednie wzmianki o czyśćcu, żeby było odpowiednio ekumenicznie, i styknie. Albo przynajmniej mi by styknęło :)
Pozdrawiam!
„Jak mogła się zamknąć z tym draństwem, a teraz nie chce się otworzyć?! Kto to w ogóle kupił?! Czy ktoś tego używa?!”
Cześć, Anoia!
Przybyłam, zaintrygowana tytułem
Fajny, nie? :D ale to Zanais wymyślał :P
Szkieletor w śnieżycy był trochę komiczny
Cóż, odkąd mi o tym napisali pod tekstem inni, również uważam, że to trochę komiczne :P
Też bym chciała wiedzieć, dlaczego Śmierć nastaje akurat na te osoby
To raczej uroki samej Śmierci, która czyha szczególnie na tych, którzy próbują przekraczać granice :)
Melduję też, że dla mnie bicie żony “chyba, że zasłużyła” jasno świadczy o tym, że Michaił świętobliwy nie był
We własnym przekonaniu był zdecydowanie świątobliwy. Zmarł w latach 50., a kiedyś w wielu kulturach bicie czy to żony, czy dzieci było czymś powszechnym. Do dziś niektórzy księża w Polsce uważają, że klaps to nic złego… Teraz kwestia tego, czy skoro ludzkie poglądy się zmieniły, to czy kryteria dostępu do bram niebieskich również uległy zmianie. W końcu każde kolejne pokolenia doskonaliły swój światopogląd…
Ta kwestia czyśćca nade mną wisi – jak tylko skończę najbliższą publikację, to zabieram się za remonty – Twoja podpowiedź będzie kolejną opcją do rozważenia, za co serdecznie dziękuję!
W ogóle dzięki za wizytę i komentarz!
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
Cześć, Anet!
Jak zwykle dziękuję za przyniesioną radość i cieszę się, że się podobało! :D
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Nie banalne, wciągające. Łatwo się czyta. Miś lubi szachy i chętnie będzie czytał opowiadania z szachami. Intrygujący tytuł i środek. Fajne :) (na lic. Anet)
Cześć, Misiu!
Ale sobie zrobiłeś tournée po moich tekstach :P
Ja również lubię szachy, choć zawodnik ze mnie mierny ;) Fajnie (ach, ta Anet), że się podobało :D
Pozdrawiam!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Jakoś mi umknęło czy wystąpiłem o bibliotekę dla tego opowiadania. Należy mu się!
EDIT: tajemnica rozwiązana, wtedy nie mogłem :-)
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Cześć, Radku!
Muszę przyznać, żem zaskoczony aktywnością pod tym akurat tekstem ;) do biblioteki udało się dostać, choć przyznam, że zmian, które planowałem, nie wprowadziłem :(
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
