Nie ma bogów w starych drzewach

Skrzyp­nę­ły drzwi i do ga­bi­ne­tu wśli­zgnę­ła się Vera. Po­de­szła do okna, za­miast usiąść przy biur­ku i skoń­czyć prze­glą­da­nie stosu do­ku­men­tów i ksiąg z al­che­micz­ny­mi for­mu­ła­mi. Wschód słoń­ca nad oce­anem nie­zmien­nie ją za­chwy­cał i na­peł­niał ener­gią. Ode­tchnę­ła mor­ską bryzą. Sły­sząc dziew­czę­cy śmiech wy­chy­li­ła się moc­niej, aby doj­rzeć w dole ogród z ziel­ni­kiem. Ja­go­da szła wła­śnie pod rękę z Bren­ną i Ma­ry­sią, coś opo­wia­da­jąc. W pew­nym mo­men­cie Bren­na skrę­ci­ła w stro­nę drzew, za­pew­ne do barci po miód na śnia­da­nie. Zamek bu­dził się do życia.

Verze trud­no było uwie­rzyć, że mi­nę­ły pra­wie dwa lata, od kiedy zja­wi­ła się w Azylu na Krań­cu Świa­ta. A dziś, w rów­no­noc je­sien­ną, minie rok od wy­bra­nia jej na przy­wód­czy­nię zgro­ma­dze­nia sióstr. W jej pa­mię­ci mi­gnę­ły wspo­mnie­nia od­kry­cia przez nią ka­mie­nia fi­lo­zo­ficz­ne­go, uciecz­ki przed roz­sza­la­ły­mi wie­śnia­ka­mi, przy­by­cia tutaj i po­zna­nie in­nych skrzyw­dzo­nych przez los i ludzi ko­biet. Od­kry­wa­nie tego prze­peł­nio­ne­go magią miej­sca, stra­ta przy­ja­ciół­ki – Da­ma­ris i zy­ska­nie sióstr. Tak, długa droga za mną, po­my­śla­ła. I jesz­cze dłuż­sza przede mną. Ro­zej­rza­ła się po nowym ga­bi­ne­cie, nie­zwią­za­nym z przy­kry­mi wspo­mnie­nia­mi o Da­ma­ris, swo­jej po­przed­nicz­ce. Była teraz bli­żej sióstr, ale okna nadal wy­cho­dzi­ły na uko­cha­ny ocean.

Zde­cy­do­wa­ne pu­ka­nie wy­rwa­ło ją ze wspo­mnień. Fiona.

Za­miast uśmie­chu ru­do­wło­sej wiedź­my zo­ba­czy­ła nie­po­kój, tak obcy u tej sil­nej ko­bie­ty.

– Ktoś się roz­py­tu­je o Azyl – za­czę­ła bez zbęd­nych uprzej­mo­ści. – Nasz za­przy­jaź­nio­ny karcz­marz dał nam znać.

– To rze­czy­wi­ście dość nie­po­ko­ją­ce… ale przy­naj­mniej czar i moje do­dat­ko­we za­bez­pie­cze­nia nadal skry­wa­ją zamek przed ob­cy­mi. Mu­si­my się chyba przy­zwy­cza­jać, że coraz gło­śniej o nas bę­dzie, jeśli nadal chce­my ra­to­wać ko­bie­ty.

– Oczy­wi­ście, że tak.

– Nie wszyst­kie sio­stry to po­pie­ra­ją. Na szali jest po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa na­szej spo­łecz­no­ści, a pomoc obcym.

– Mó­wisz jak Ma­tyl­da. Praw­da jest taka, że więk­szość z nich prę­dzej czy póź­niej od­cho­dzi z Azylu, nie po­tra­fiąc znieść izo­la­cji i pró­bu­jąc żyć jak daw­niej. Im Da­ma­ris po­mo­gła, dla­cze­go więc mają od­ma­wiać tego innym? Nie ma co pusto gadać, trze­ba dzia­łać.

– Do­brze. Zwo­łaj dziew­czy­ny.

 

Vera, pa­trząc na zgro­ma­dzo­ne w ga­bi­ne­cie przy­ja­ciół­ki, od­czu­wa­ła ulgę, że może współ­dzie­lić z nimi tro­ski i cię­żar po­dej­mo­wa­nych de­cy­zji. Pa­trzą­ca ser­cem Ja­go­da – młoda zie­lar­ka, pełna po­zy­tyw­nej ener­gii i siły Fiona, roz­trop­na i spo­koj­na Bren­na, po­my­sło­wa Tara oraz zrzę­dzą­ca, lecz z ogrom­ną mą­dro­ścią ży­cio­wą Mor­gan. I na końcu al­che­micz­ka, Vera. Tak wy­glą­dał skład nie­for­mal­nej rady Azylu.

– Po­wtórz to, co mi po­wie­dzia­łaś – po­pro­si­ła Vera, sia­da­jąc za biur­kiem.

– W po­bli­skiej wio­sce jakaś ko­bie­ta roz­py­tu­je się o Azyl.

– Szlag – wy­szep­ta­ła Ma­tyl­da. – Czego chce?

– Nie mówi. Na razie za­trzy­ma­ła się w karcz­mie „Pod Je­le­niem”.

– Może po­trze­bu­je po­mo­cy? – pod­su­nę­ła Ja­go­da.

– Albo to na­stęp­ny szpieg.

– Nie ma rady – po­wie­dzia­ła Vera. – Muszę się z nią spo­tkać i do­wie­dzieć, skąd o nas wie i co chce.

– Chyba żar­tu­jesz! – Fiona aż wsta­ła. – Tara ma rację, pew­nie to ko­lej­na pu­łap­ka. Skoro Ka­zi­mie­rze nie udało się rok temu wku­pić w nasze łaski i spa­lić zamku, to pró­bu­ją nas zwa­bić do sie­bie.

– Jak już przy tym je­ste­śmy, to czy udało się do­wie­dzieć kto na­słał Ka­zi­mie­rę? Jej od­po­wiedź, że jacyś możni nie za bar­dzo po­mo­że w usta­le­niu na­szych wro­gów?

– Celna uwaga, Bren­na, ale nie­ste­ty nie. – Fiona po­pra­wi­ła ogni­ste włosy, pró­bu­jąc ukryć po­iry­to­wa­nie. – Do­pie­ro wer­bu­ję szpie­gów spo­śród lud­no­ści. Trud­no zna­leźć za­ufa­ne osoby, które chcia­ły­by się na­ra­żać. Ale sły­sza­łam, że może są to wła­dze pro­win­cji wschod­niej.

– To da­le­ko. Żadna z sióstr chyba stam­tąd nie po­cho­dzi.

– Baśkę od nich pró­bo­wa­li­śmy ura­to­wać, ale nie prze­ży­ła prze­słu­cha­nia, czy jest cza­row­ni­cą.

Ze­bra­ne po­grą­ży­ły się na chwi­lę w ciszy. Vera trak­to­wa­ła to jako swoją po­raż­kę, po­nie­waż nawet mik­stu­ra z do­miesz­ką ka­mie­nia fi­lo­zo­ficz­ne­go nie ule­czy­ła ran za­da­nych przez że­la­zo i ogień.

– Ra­czej nie od­pu­ści­li. – Oczy ze­bra­nych prze­nio­sły się na Verę. – Sio­stry pil­nu­ją­ce gra­ni­cy przy Skale Niedź­wie­dzia, wi­dzia­ły prze­my­ka­ją­ce w od­da­li po­sta­ci, skry­te pod zgni­ło­zie­lo­ny­mi pe­le­ry­na­mi. Spra­wia­ły wra­że­nie, że szu­ka­ją cze­goś. Na razie po­le­ci­łam za­pę­dzić w tam­ten rejon wilki, na od­stra­sze­nie.

– Jesz­cze im mało?! – Wszyst­kie spoj­rza­ły za­sko­czo­ne na za­wsze spo­koj­ną i życz­li­wą Ja­go­dę. – Oskar­ża­ją nas o czary, tor­tu­ru­ją, wie­sza­ją i palą na sto­sach za nic, a teraz pró­bu­ją sami nas zna­leźć i ode­brać ostat­nie miej­sce na ziemi… – Po ru­mia­nych po­licz­kach zie­lar­ki spły­nę­ły łzy. Fiona ob­ję­ła Ja­go­dę, którą trak­to­wa­ła, jak młod­szą sio­strę.

Vera prze­mil­cza­ła, że po czę­ści obawy zwy­kłych ludzi były uza­sad­nio­ne. Wie­dzia­ła do czego zdol­ne były Da­ma­ris i Ur­su­la i jakie nie­szczę­ścia pra­gnę­ły przy­wo­łać przez wrota Krań­ca Świa­ta.

– Wróć­my le­piej do tej ko­bie­ty z wio­ski – ode­zwa­ła się Ma­tyl­da.

– Od razu mówię, że idę z Verą. Nie pusz­czę jej samej.

Resz­ta sióstr uśmiech­nę­ła się w duchu, wie­dząc, że z za­pal­czy­wą Fioną nic jej nie grozi.

– Dzię­ku­ję. Tro­chę mi ulży­ło, że nie będę sama. Bren­na, jak za­wsze przej­miesz za­rząd nad Azy­lem. Po­sta­no­wio­ne, ru­sza­my jutro rano.

 

Vera i Fiona sta­nę­ły przed drzwia­mi za­dba­ne­go za­jaz­du. Ogrom­ne po­ro­że, wi­szą­ce tuż nad wej­ściem, do­bit­nie wska­zy­wa­ło, że to karcz­ma „Pod Je­le­niem”. We­szły do środ­ka, nie zsu­wa­jąc kap­tu­rów. Tego dnia ruch był mały. Kil­ko­ro przy­jezd­nych sie­dzia­ło to tu, to tam. Ciche roz­mo­wy nie po­tra­fi­ły wy­peł­nić gwa­rem dużej sali. A i graj­ka bar­dziej zaj­mo­wa­ła sma­ko­wi­cie pa­ru­ją­ca po­traw­ka niż opar­ta o ławę lut­nia.

Od razu po­de­szły do ro­słe­go karcz­ma­rza. Równo przy­strzy­żo­ną brodę zna­czy­ły siwe pa­sem­ka.

– Witaj, Ja­ro­mi­rze. Jak czuje się córka?

– Dzię­ki wam prze­ży­ła – od­po­wie­dział męż­czy­zna. Prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem wpa­try­wał się w ocie­nio­ny kap­tur Very. – Tylko jesz­cze kasz­le.

– Po­wiem Ja­go­dzie, żeby zro­bi­ła od­po­wied­nią mie­szan­kę ziół na napar.

Oczy karcz­ma­rza na chwi­lę roz­bły­sły wdzięcz­no­ścią.

– Jest tu ta ko­bie­ta, o któ­rej mó­wi­łeś?

Męż­czy­zna wska­zał głową na stół w rogu sali.

– Nikt z miesz­kań­ców nie chciał o was roz­ma­wiać, to czeka tu. Pewno ma na­dzie­ję, że same do niej przyj­dzie­cie.

– No i je­ste­śmy – od­par­ła z prze­ką­sem Fiona, roz­ba­wia­jąc Ja­ro­mi­ra.

– Wy­da­je się nie­groź­na, tylko zde­spe­ro­wa­na.

– Dzię­ku­je­my.

– To ja dzię­ku­ję. Grza­niec na mój koszt.

Kiedy usia­dły przy stole, nie­zna­jo­ma ze­sztyw­nia­ła. Pró­bo­wa­ła doj­rzeć twa­rze w kap­tu­rach, lecz szyb­ko spu­ści­ła wzrok, gdy Fiona spo­koj­nie po­ło­ży­ła nóż na bla­cie. Vera, wi­dząc to, prze­klę­ła w my­ślach, nim się ode­zwa­ła.

– Skąd o nas wiesz?

Nie­zna­jo­ma zwil­ży­ła spierzch­nię­te usta, pró­bu­jąc uspo­ko­ić od­dech.

– Przez kilka dni miesz­ka­ła w moim domu Laura – za­czę­ła za­chryp­nię­tym gło­sem. – Opo­wia­da­ła o zgro­ma­dze­niu ko­biet, które jej po­mo­gło. Za­zdro­sna są­siad­ka skła­ma­ła, że wi­dzia­ła u niej w domu de­mo­na, dla­te­go pod­da­no ją pró­bie wody. Jedna z was wy­ło­wi­ła ją w dole rzeki i za­bra­ła do Azylu.

Vera pa­mię­ta­ła Laurę. Nie od­zna­cza­ła się ni­czym nad­zwy­czaj­nym, a już na pewno nie miała żad­nych nie­cnych kon­szach­tów. Nie­zna­jo­ma, więc jak na razie mó­wi­ła praw­dę.

– Jak masz na imię?

– Lud­mi­ła.

– Czemu nas szu­kasz?

Ko­bie­ta ucie­kła spoj­rze­niem w bok, nim wy­du­ka­ła:

– Moja wio­ska po­trze­bu­je po­mo­cy.

Fiona za­śmia­ła się nie­przy­jem­nie. Aż Verę prze­szedł dreszcz.

– Wie­śnia­cy za­bi­ja­ją nas przez swoje za­bo­bo­ny, a my mamy im jesz­cze po­ma­gać?

– W na­szej wio­sce nigdy nie było po­gro­mu. – Głos ko­bie­ty pierw­szy raz był pewny sie­bie. – Ży­je­my na ubo­czu, ni­ko­go nie krzyw­dzi­my. Mój mąż jest dobry dla mnie i boję się o niego.

Fiona już miała coś od­po­wie­dzieć, ale Vera po­wstrzy­ma­ła ją ge­stem. Przyj­rza­ła się Lud­mi­le. Nie była brzyd­ka. W śred­nim wieku, ogo­rza­ła od słoń­ca twarz po­ora­na zmarszcz­ka­mi, spra­co­wa­ne dło­nie. Ale z jej oczu wy­zie­rał au­ten­tycz­ny lęk, a Vera po­czu­ła w ustach słod­ki po­smak tru­skaw­ki – po­zy­tyw­ne wi­bra­cje Lud­mi­ły, czyli dobry znak.

– W czym mamy pomóc?

Widać było, że Lud­mi­ła zbie­ra myśli, nie wie­dząc od czego za­cząć. Całe spo­tka­nie ją za­sko­czy­ło i prze­stra­szy­ło.

– Nasi męż­czyź­ni zni­ka­ją. Naj­pierw my­śli­wy, ży­ją­cy w cha­cie na ubo­czu. My­śle­li­śmy, że niedź­wiedź go do­rwał, ale potem znik­nął drwal. Si­łacz nie­sa­mo­wi­ty. A póź­niej mły­narz. Ka­wa­ler, sam miesz­kał we sta­rym mły­nie nad po­bli­ską rzeką. No, to w wio­sce zro­bił się la­ment. Kowal i jego brat po­szli w las szu­kać tam­tych. Wzię­li sie­kie­ry i widły dla bez­pie­czeń­stwa. I wie­cie co?

– Znik­nę­li – do­po­wie­dzia­ła ką­śli­wie Fiona. Vera miała ocho­tę kop­nąć ją w kost­kę, wi­dząc minę Lud­mi­ły.

– Teraz boimy się iść do lasu. A no, i była za­ko­cha­na para, która w noc świę­to­jań­ską po­szła w las. Rano spła­ka­na Ma­ry­sia po­wie­dzia­ła, że jak się obu­dzi­ła, to ni­g­dzie uko­cha­ne­go nie było.

– Czyli sami męż­czyź­ni… Wi­dzie­li­ście ślady walki?

– Chyba nie. Po pro­stu znik­nę­li. Tera ro­zu­mie­cie, czemu tak boję się o mo­je­go chło­pa. To na­praw­dę do­brzy lu­dzie. A jeśli nam po­mo­że­cie to i naszą wdzięcz­ność bę­dzie­cie miały i pomoc w tych cięż­kich cza­sach.

– Na pewno się przy­da – wes­tchnę­ła Vera, zu­peł­nie nie wie­dząc, co po­cząć. Bar­dzo chcia­ła pomóc Lud­mi­le, lecz skąd w ogóle po­mysł, że ko­bie­ty z Azylu są w sta­nie roz­wi­kłać taką ta­jem­ni­cę?

 

– Ten pokaz z nożem był nie­po­trzeb­ny – wy­szep­ta­ła Vera, kiedy zo­sta­ły z Fioną z tyłu za Lud­mi­łą.

– Po­trzeb­ny, po­trzeb­ny – wy­sa­pa­ła Fiona, nie mogąc na­dą­żyć za żwawą prze­wod­nicz­ką. Na do­da­tek mu­sia­ła uwa­żać w za­pa­da­ją­cym zmierz­chu na ka­mie­nie i wy­sta­ją­ce ko­rze­nie na le­śnej dro­dze. Przy oka­zji zna­la­zła sa­kiew­kę. – Masz za dobre serce i lu­dzie to wy­ko­rzy­stu­ją. Tak jak teraz. Po co, na wszyst­kie czor­ty, zgo­dzi­łaś się jej pomóc?! Co niby mamy zro­bić we dwie, skoro rośli męż­czyź­ni nie dali rady? A co jeśli to pu­łap­ka? Po­my­śla­łaś o tym?

– Uprze­dzi­łam Ja­ro­mi­ra, dokąd się wy­bie­ra­my. Poza tym sama Da­ma­ris wy­jeż­dża­ła z Azylu i ry­zy­ku­jąc, ra­to­wa­ła ko­bie­ty. I… mam dobre prze­czu­cia co do Lud­mi­ły.

– Te twoje prze­czu­cia.

W tym samym mo­men­cie za­trzy­ma­ły się przed chatą, sto­ją­cą na skra­ju wio­ski. Za­cho­dzi­ły w głowę, jak mogły nie za­uwa­żyć osady, po­chło­nię­te roz­mo­wą. Kilka nad­szarp­nię­tych cza­sem cha­łup, roz­sia­nych było po całej po­la­nie. Do­pie­ro po chwi­li można było do­strzec, że mają jeden cen­tral­ny punkt – stud­nię. Każde go­spo­dar­stwo ota­cza­ły grząd­ki z mar­chew­ka­mi, ka­pu­sta­mi, ce­bu­lą i bobem. I ja­błon­ka ze śliwą też się zna­la­zła. Płoty z ga­łę­zi wy­glą­da­ły bar­dziej na umow­ne wy­dzie­le­nie par­ce­li, niż na próbę ochro­ny obej­ścia. Gdzieś tam kury szły spać, gdzie in­dziej koza jesz­cze do­ka­zy­wa­ła. W od­da­li krowa pasła się na skraw­ku trawy. A i nie­wiel­kie po­let­ko żyta zło­ci­ło się na skra­ju lasu. Ty­po­wa, swoj­ska wieś. Coś jed­nak było w tym ob­ra­zu nie­na­tu­ral­ne­go. Brak ludzi. Je­dy­nie jedna ko­bie­ta prze­bie­gła po­bie­gła od stud­ni i szyb­ko scho­wa­ła się za drzwia­mi swo­je­go domu.

Izba przy­wi­ta­ła ich cie­płem pa­le­ni­ska i du­cho­tą. Na skrzy­pie­nie otwie­ra­nych drzwi z zydla pod­niósł się mąż Lud­mi­ły. Od­gar­nął ner­wo­wo dłu­gie, nie­chluj­ne włosy. Na spra­co­wa­nej twa­rzy widać było nie­po­kój. Ukło­nił się kilka razy nie­pew­nie, przy­glą­da­jąc się ukrad­kiem żonie. Kiedy jed­nak zo­ba­czył, że ta za­czę­ła krzą­tać się po izbie, tak jak za­wsze, ode­tchnął. Boi się nas? Za­śmia­ła się w duchu Vera.

– Wchodź­cie, wchodź­cie – za­chę­ci­ła go­spo­dy­ni, cho­wa­jąc szyb­ko do skrzy­ni roz­rzu­co­ne ubra­nia.

Fiona uchy­li­ła się przed wi­szą­cym pod po­wa­łą wor­kiem z za­pa­sa­mi, a Vera cof­nę­ła się przed ucie­ka­ją­cą myszą. Nie była przy­zwy­cza­jo­na do cia­snych i ciem­nych wiej­skich chat, daw­niej miesz­ka­jąc we dwo­rze wraz z ojcem i bra­tem, a teraz w opusz­czo­nym zamku Azylu.

– Nie mu­si­cie się mar­twić. Tylko Bog­dan wie­dział, kogo idę szu­kać. Pro­szę, sia­daj­cie – po­wie­dzia­ła, wska­zu­jąc ławy pod ścia­ną. Zaj­rza­ła do pu­stych garn­ków, po czym spoj­rza­ła na męża.

– Ja­da­łem u sta­rej Bry­gi­dy.

– No tak… to za­go­tu­ję wodę na napar z czar­ne­go bzu.

– Przy­nio­sę wodę.

Bog­dan za­ka­sał rę­ka­wy ko­szu­li. Vera do­strze­gła na przed­ra­mie­niu męż­czy­zny ją­trzą­cą się ranę.

– Długo nie chce się za­go­ić?

– A tak z kilka dni.

Fiona wsta­ła, by przyj­rzeć się jej. Bog­dan stał nie­ru­cho­mo, wpa­tru­jąc się wy­łu­pia­sty­mi ocza­mi w ru­do­wło­są zie­lar­kę.

– Po­cisz się, go­rącz­ku­jesz. Nie­dłu­go bę­dzie za późno. Trze­ba oczy­ścić ranę, bo ropa jest. Przy­da­ły­by się ro­ba­ki, one naj­le­piej usu­wa­ją zgni­li­znę, a zo­sta­wia­ją zdro­we miej­sca. – Prze­ra­żo­ny męż­czy­zna spoj­rzał na żonę. – Potem prze­myć ranę wy­wa­rem z przy­wrot­ni­ka i ży­wo­ko­stu, a na ko­niec przy­ło­żyć chleb z pa­ję­czy­ną i śliną. Pewno nie macie w wio­sce zie­lar­ki.

– Nie, odkąd zmar­ła po­czci­wa Cze­sła­wa z mężem. Za­wsze po­mo­gli w po­trze­bie. – Bog­dan przy­tak­nął żonie. – Teraz to nawet ból zęba to pro­blem. Już mi po­li­czek spuchł.

– Na ro­pień zęba naj­lep­sze pi­jaw­ki – rzu­ci­ła Fiona, sia­da­jąc na swoim miej­scu.

– Tak samo mó­wi­ła Cze­sła­wa – ucie­szy­ła się Lud­mi­ła.

– Może mo­gła­bym wam pomóc, a wy pew­nej dziew­czy­nie – za­czę­ła ostroż­nie Vera, przy­glą­da­jąc się go­spo­da­rzom.

– O któ­rej my­ślisz?

– Anie­li. Ostat­nio wspo­mi­na­ła, że marzy o mężu i dzie­ciach. Źle znosi za­mknię­cie. Może tu chcia­ła­by za­cząć od nowa? – Vera zwró­ci­ła się teraz do mał­żeń­stwa. – Dziew­czy­na bar­dzo prze­ży­ła, że są­sie­dzi prze­pę­dzi­li ją z wio­ski. Bali się, że kogoś otru­je. Zie­lar­ki nie na wszyst­ko znają lek. Ale sta­ra­ją się pomóc, jak mogą.

– Też nie­jed­ną hi­sto­rię sły­sza­łam, ale to ci lu­dzie ro­bi­li źle, wbrew na­ukom czy­nie­nia dobra. I za­ra­za nas omi­nę­ła. Tak se myśle, że to przez nią lu­dzie są tera tacy za­bo­bon­ni.

– My tu dbamy o sie­bie i z żoną za­opie­ku­je­my się dziew­czy­ną. A i młody ka­wa­ler czy dwóch się znaj­dzie. Choć­by mój bra­ta­nek. Złoty chło­pak, uczyn­ny, spo­koj­ny i miły. Muchy nie skrzyw­dzi.

Vera uśmiech­nę­ła się, czu­jąc ulgę na te słowa.

– To co to może u was gra­so­wać? – spy­ta­ła rze­czo­wo Fiona, zmie­nia­jąc temat.

Mał­żeń­stwo spoj­rza­ło na sie­bie bez­rad­nie.

– Nie wiemy – od­parł Bog­dan.

– Ale są­sie­dzi wi­dzie­li w lesie dziw­ną mgłę. – Lud­mi­ła po­chy­li­ła się ku go­ściom, jakby po­wie­rza­ła naj­więk­szą ta­jem­ni­cę. – A z niej wy­ło­ni­ła się blada po­stać w łach­ma­nach i z wło­sa­mi, jakby ją pio­run strze­lił.

– To­pie­li­ca?

– A tam, bab­skie ga­da­nie. To pewno jakiś obłą­ka­niec błą­dzi po lesie i mor­du­je. Tylko zła­pać go nie mo­że­my. Nawet sidła nie po­mo­gły. A my­śli­wy wsiąkł na po­cząt­ku. Szko­da chło­pa. Dobry kom­pan a i ślady zwie­rząt czy­tał nie­zgo­rzej. On by mógł pomóc.

– A to przy je­zio­rze ją wi­dzie­li? Wo­ła­ła albo śpie­wa­ła?

Lud­mi­ła za­ga­pi­ła się na Fionę, po czym po­wo­li po­krę­ci­ła głową.

– To bli­sko wio­ski było.

– Czyli to ra­czej nie to – rze­kła zie­lar­ka. Po praw­dzie Vera, jako al­che­mik, bar­dziej wy­zna­wa­ła się na nauce niż wiej­skich wie­rze­niach. Dla­te­go cie­szy­ła się, że jest z nią przy­ja­ciół­ka.

– A może to ru­sał­ki? – spy­ta­ła Fiona go­spo­da­rzy, ale ci tylko po­pa­trzy­li na nią bez zro­zu­mie­nia. – Ina­czej bo­gin­ki, dzi­wo­żo­ny? – Na tę nazwę oży­wi­li się. – To by wy­ja­śnia­ło dla­cze­go zni­ka­ją tylko męż­czyź­ni, wa­bie­ni przez pięk­ne de­mo­ny. I już nie wra­ca­ją. Ale przy kilku po­rwa­niach nie było nowiu. Dziw­na spra­wa.

W cha­łu­pie na­sta­ła nie­na­tu­ral­na cisza. Przej­mu­ją­cy chło­dem wiatr wdzie­rał się do środ­ka. Lud­mi­ła wsta­ła i za­czę­ła za­my­kać okien­ni­ce, wy­rzu­ca­jąc sobie, że nie zro­bi­ła tego, nim ziąb wziął we wła­da­nie do­mo­stwo. W tym cza­sie Fiona przy­po­mnia­ła sobie o zna­le­zi­sku. Wy­cią­gnę­ła z torby skó­rza­ną sa­kiew­kę i wy­sy­pa­ła na dłoń jej za­war­tość, za­cie­ka­wia­jąc tym Verę.

– Topaz – szep­nę­ła zie­lar­ka, bio­rąc w dwa palce mały ka­mień o bar­wie za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, płyn­nie prze­cho­dzą­ce­go w złoto. – Ka­mień udu­cho­wie­nia, do­da­ją­cy mocy i ener­gii. A tu He­ma­tyt, aby re­ali­zo­wać za­mie­rze­nia po­mi­mo prze­ciw­no­ściom losu.

Vera się­gnę­ła po sta­lo­wo­sza­ry mi­ne­rał.

– Dziw­ny ze­staw wła­ści­wo­ści. I to… – Wska­za­ła na srebr­ny me­da­lion. Po otwar­ciu zo­ba­czy­ły na­szki­co­wa­ny por­tret bro­da­te­go męż­czy­zny.

Fiona po­wą­cha­ła sa­kiew­kę.

– Za­pach ziół, ale nie mogę wy­czuć, co do­mi­nu­je. Jakaś nie­zna­na mi mie­szan­ka.

Już miała za­py­tać go­spo­da­rzy, czy ktoś z wio­ski nie zgu­bił tego, gdy nagle wpa­trzo­ny w roz­pa­lo­ne pa­le­ni­sko Bo­gu­mił, rzekł:

– Z da­wien dawna, zanim jesz­cze to się za­czę­ło, nie­któ­rzy wi­dzie­li w oko­li­cach ro­ga­te­go sta­ru­cha… bo­ro­we­go… Pana lasu.

– Nie bluź­nij! – Prze­ra­żo­na Lud­mi­ła zro­bi­ła znak na od­czy­nie­nie, nim zdzie­li­ła męża ście­rą. – Przed chwi­lą wy­śmie­wa­łeś bab­skie ga­da­nie, a tera sam za­czy­nasz bajać.

– Tylko po­wta­rzam, to co dzia­dek opo­wia­dał. Zresz­tą, któż inny mógł­by opie­ko­wać się bo­ra­mi, jak nie on? – Zer­k­nął na za­słu­cha­ne Verę i Fionę, co ośmie­li­ło go. – Naj­czę­ściej wy­ła­niał się z po­ran­nej mgły i z da­le­ka bacz­nie ob­ser­wo­wał wio­skę. Kiedy jed­nak padł na niego czyi wzrok, roz­pły­wał się. Nie­raz rów­nież lu­dzi­ska czuli czyiś wzrok, za­pusz­cza­jąc się za da­le­ko w las. A gdy i złe czyny za tym szły… oj, biada nie­szczę­śni­ko­wi.

Nagle drzwi otwo­rzy­ły się. W wej­ściu stała młoda ko­bie­ta z dziec­kiem na ręku.

– Ogni­ki w lesie! Mój Antek, głupi, po­biegł spraw­dzić i pewno nie wróci.

Vera i Fiona wy­bie­gły za Bog­da­nem, trzy­ma­ją­cym sie­kie­rę, pod­czas gdy Lud­mi­ła za­ję­ła się pła­czą­cą ko­bie­tą.

 

Las nocą wy­glą­dał prze­ra­ża­ją­co w bla­sku po­chod­ni. Dłu­gie cie­nie rzu­ca­ne przez peł­ga­ją­ce pło­mie­nie ma­mi­ły wzrok, uda­jąc zło­wro­gie po­sta­cie. Każdy sze­lest pod sto­pa­mi, zimny po­wiew na wil­got­nej skó­rze, po­hu­ki­wa­nie sowy w ko­ro­nach drzew czy szyb­szy od­dech to­wa­rzy­szy przy­pra­wiał o moc­niej­sze bicie serca.

– Znik­nę­ły – wy­szep­ta­ła Vera. Czy jej się zda­wa­ło, czy do­strze­gła smu­kłą po­stać cho­wa­ją­cą się za krzew?

Fiona przy­kuc­nę­ła.

– Od pew­ne­go czasu do­strze­ga­łam ślady je­le­nia, ale za­miast czte­rech racic, widzę dwie…

– Tam się palą! – Bog­dan nagle wska­zał kilka błę­kit­nych pło­my­ków, uno­szą­cych się w po­wie­trzu. Mi­go­ta­ły przy­jaź­nie ni­czym gwiaz­dy, za­pra­sza­jąc do sie­bie.

– Na­resz­cie do­wiem się, kim są. A jeśli to Raróg w swej noc­nej po­sta­ci? A ze wscho­dem słoń­ca znów prze­mie­ni się w ptaka?

Vera nie po­dzie­la­ła eks­cy­ta­cji przy­ja­ciół­ki. Im dalej szli w ciem­ny las za ogni­ka­mi, tym bar­dziej cier­pła jej skóra, a w ustach czuła zgni­li­znę. Ufała swoim prze­czu­ciom. Szli wie­dze­ni na rzeź i byli wła­ści­wie bez­bron­ni. Głu­po­ta.

– Nie roz­dzie­la­my się, sły­szy­cie? Wy­czu­wam za­gro­że­nie.

Oboje kiw­nę­li gło­wa­mi.

Buki i je­sio­ny po­wo­li były wy­pie­ra­ne przez po­czer­nia­łe ki­ku­ty dębów. Za­in­try­go­wa­na Vera opar­ła rękę na pniu i od razu cof­nę­ła ją z sy­kiem.

– Prze­peł­nia je cier­pie­nie – szep­nę­ła, roz­glą­da­jąc się do­oko­ła.

– Ga­dasz, jak Ja­go­da. Bog­dan, gdzie nas pro­wa­dzą te świa­teł­ka?

– Nie wiem. – Męż­czy­zna za­to­czył się na jedno z drzew. Go­rącz­ka da­wa­ła o sobie znać coraz bar­dziej. – Nigdy tak da­le­ko nie cho­dzi­my. Pono wśród tych dębów z dwa wieki temu żyła jakaś sekta.

– I do­pie­ro teraz to mó­wisz?!

– Dzia­dek za młodu za­pu­ścił się tam i opo­wia­dał, że żad­nych dzi­wów nie wi­dział. Tylko nie­swo­jo się czuł, to uciekł. – Bog­dan pró­bo­wał bro­nić się przed ru­do­wło­są wiedź­mą. Czy ona za­wsze miała takie wiel­kie oczy i zę­bi­ska? Za­sta­na­wiał się.

Vera i Fiona przyj­rza­ły się drze­wom, wśród któ­rych teraz bły­ska­ły iskier­ki. Księ­życ dawał nikłe świa­tło, a mgła sta­wa­ła się coraz gęst­sza, lecz już z da­le­ka wi­dzie­li ma­je­sta­tycz­ne ko­ro­ny zdro­wych dębów.

Im bli­żej byli, tym Vera od­czu­wa­ła więk­szy ból, wy­wo­łu­ją­cy tor­sje. Jed­no­cze­śnie zmę­cze­nie od­bie­ra­ło jej siły. Snuła się po­wo­li, krok za kro­kiem je­dy­nie dzię­ki sile woli, pró­bu­jąc wy­mi­jać tań­czą­ce pnie.

– A jeśli to wą­pierz? – wy­mam­ro­tał Bog­dan, blady ni­czym upiór. Po­pra­wił uchwyt na wil­got­nym trzon­ku sie­kie­ry.

– Ja tam widzę dzia­da le­śne­go. – Zie­lar­ka wska­za­ła knie­je, wy­tę­ża­jąc wzrok. – Oj, nie po­do­ba mu się, że tu krą­ży­my… leśne licho jedno. A może to Bies? Te rogi mylą.

– Czu­jesz ten słod­ki za­pach? – szep­nę­ła Vera do Fiony, kiedy wpa­dły na sie­bie.

– Mhm. Mie­szan­ka przy­jem­nych ziół – od­par­ła le­ni­wie. Jej ruchy były po­wol­ne, tak jak Bog­da­na, któ­re­mu kle­iły się oczy. Co chwi­lę zdro­wą ręką wy­cie­rał spły­wa­ją­cy po twa­rzy pot, drugą się opę­dza­jąc. Nagle Fiona przy­sta­nę­ła.

– Waw­rzyn i… i… To pu­łap­ka…

Lecz Vera już od­pły­wa­ła na mięk­kiej po­ście­li z traw.

 

Pomóż la­so­wi… Czu­jesz ich cier­pie­nie, nie­moc, wście­kłość i głód… cią­gły, nie­na­sy­co­ny głód. Zło. Pra­gnął się od tego uwol­nić. Uwol­nij je… oczyść… a ja ura­tu­ję was…

Szept w gło­wie od­bi­jał się echem, kiedy Vera uchy­li­ła po­wie­ki, jesz­cze otu­ma­nio­na. Chcia­ła od­gar­nąć włosy z twa­rzy, ale po­czu­ła opór. Szarp­nę­ła ręką, bez po­wo­dze­nia. Zmy­sły wy­ostrzy­ły się, choć ból głowy nadal ćmił, prze­szka­dza­jąc w osą­dzie sy­tu­acji. Spoj­rza­ła w dół. Była ob­wią­za­na liną. Spoj­rza­ła w prawo wprost na ludz­ką czasz­kę wro­śnię­tą w pień drze­wa. Krzyk uwiązł jej w gar­dle. Czuła, jak krew od­pły­wa z twa­rzy, a usta cierp­ną. Weź się w garść! Krzyk­nę­ła jej roz­sąd­na część. Ro­zej­rza­ła się do­oko­ła, pró­bu­jąc prze­ana­li­zo­wać sy­tu­ację. Była przy­wią­za­na do jed­ne­go z dębów, two­rzą­cych krąg wokół po­la­ny. Do drze­wa obok uwią­za­no Fionę, a dalej za­kne­blo­wa­ne­go nie­zna­jo­me­go męż­czy­znę. Ni­g­dzie jed­nak nie wi­dzia­ła Bog­da­na. Dłuż­szą chwi­lę przy­glą­da­ła się środ­ko­wi po­la­ny, gdzie ogni­sko wy­sy­ła­ło ku niebu gniew­ne iskry. Stały przy nim trzy za­kap­tu­rzo­ne po­sta­cie. Wszech­ogar­nia­ją­cy ból znów brał nad Verą kon­tro­lę, lecz zro­zu­mia­ła, że jego źró­dłem są dęby. Wraż­li­wość na świat, na jaką otwo­rzył ją Azyl, miała i swą ciem­ną stro­nę. Wpły­wa­ła na jej umysł i ciało. Spoj­rza­ła na przy­ja­ciół­kę. Ta, choć prze­ra­żo­na i nieco odu­rzo­na opa­ra­mi, zda­wa­ła się nie być po­dat­ną na ema­nu­ją­cą z drzew ne­ga­tyw­ną ener­gię. Skup się! Mu­sisz wy­my­ślić, jak uciec!

– Obu­dzi­ły­ście się – po­wie­dzia­ła nie­zna­jo­ma.

Vera nie za­uwa­ży­ła, kiedy opraw­cy do nich po­de­szli. Wszy­scy troje mieli teraz opusz­czo­ne kap­tu­ry. Ko­bie­ta z bły­skiem sza­leń­stwa w oczach, rosły męż­czy­zna o twa­rzy ban­dy­ty i mło­dzian, bar­dziej prze­ra­żo­ny wszyst­kim, niż chciał­by po­ka­zać, two­rzy­li oso­bli­wą grupę. Ale jak się oka­za­ło bar­dzo sku­tecz­ną i nie­bez­piecz­ną.

– Gdzie męż­czy­zna, z któ­rym przy­szły­śmy?! – spy­ta­ła Vera ostrzej niż za­mie­rza­ła.

– Zo­sta­wi­li­śmy go. Jego za­tru­te ciało je­dy­nie za­szko­dzi­ło­by Dębom.

Vera i Fiona wy­mie­ni­ły spoj­rze­nia.

– Nie widzę stołu ofiar­ne­go, to jak chce­cie nas zabić?

– My nie za­bi­ja­my. – Ko­bie­ta wy­da­ła się szcze­rze zdzi­wio­na py­ta­niem Fiony. – Je­dy­nie kar­mi­my bogów, ży­ją­cych w świę­tych dę­bach. Gdyby nie nasz zakon uschły­by, po­zba­wio­ne ener­gii.

– W nich nie ma bogów! Je­dy­nie co ro­bi­cie, to na­sy­ca­cie je cier­pie­niem, do­pro­wa­dza­jąc do ob­umie­ra­nia!

– Za­milcz! Kim je­steś, by bluź­nić prze­ciw praw­dom ob­ja­wio­nym! – krzyk­nę­ła obłą­kań­czo ka­płan­ka, a osi­łek jej za­wtó­ro­wał.

– To iry­tu­ją­ce, że banda wie­śnia­czek oku­pu­je miej­sce nie­spo­ty­ka­nej mocy. Ale już nie­dłu­go. – Wy­krzy­wił usta w uśmie­chu. – Śle­dzi­li­śmy was, aż tu.

– Po­mi­mo wa­szych plu­ga­wych sztu­czek i tak od­naj­dzie­my to miej­sce i przej­mie­my. Le­piej więc dla was by­ście po do­bro­ci nas tam za­pro­wa­dzi­ły.

– Nasz zakon bę­dzie po­tra­fił od­po­wied­nio wy­ko­rzy­stać świę­te zie­mie.

Więc to oni chcą prze­jąć Azyl. Jeśli wejdą w po­sia­da­nie jego mocy… Vera spoj­rza­ła na Fionę. W jej gło­wie po­ma­łu ro­dził się plan uciecz­ki i po­wstrzy­ma­nia tego sza­leń­stwa. Mu­sia­ła tylko po­cze­kać. Wtem do­strze­gła w tra­wie ruch, obok ogni­ska. Czy jej się zda­wa­ło, czy za­uwa­ży­ła wie­wiór­kę? Po­ry­wa­cze zda­wa­li się jed­nak tego nie do­strze­gać, nadal opie­ka­jąc za­ją­ca. Tym­cza­sem zwie­rząt­ko węszyło po­mię­dzy ju­ka­mi, a po chwi­li trzy­ma­jąc ząb­ka­mi, ciągnęło coś ma­łe­go w po­bli­że ogni­ska, by po chwi­li roz­pły­nąć się w ciem­no­ściach.

 

Sen w końcu zmo­rzył he­re­ty­ków. Nawet no­wi­cju­szo­wi, ma­ją­ce­mu stać na stra­ży, głowa opa­dła na pierś. W tym cza­sie Vera me­dy­to­wa­ła, sta­ra­jąc od­ciąć się od wszech­obec­nej ne­ga­tyw­nej ener­gii. Pod­szep­ty drzew wpla­ta­ły się w myśli, mącąc umysł, wy­sy­sa­jąc siły. Naj­prost­szym spo­so­bem oka­za­ło się wy­obra­że­nie sobie muru, któ­rym od­gra­dza się od oto­cze­nia. Kiedy uzna­ła, że jest go­to­wa, zro­bi­ła coś, czego nie ro­bi­ła odkąd sta­nę­ła na czele Azylu. Zmie­ni­ła się w kruka. Krę­pu­ją­ce ją więzy po­lu­zo­wa­ły się, lecz lina wplą­ta­ła się w skrzy­dła. Próby oswo­bo­dze­nia szły w parze z bo­le­snymi ude­rza­niami o pień. Z gar­dła nie­mal wy­rwał się kru­czy sprze­ciw. Kilka piór ule­cia­ło z wie­trzy­kiem, nim pęta opa­dły. Była wolna! Nie­zgrab­nie pod­le­cia­ła do oszo­ło­mio­nej Fiony i znów zmie­ni­ła się w ko­bie­tę.

– Wi­dzia­łam cię już w tej po­sta­ci, ale uj­rzeć samą prze­mia­nę… – szep­nę­ła Fiona, pa­trząc jak Vera klęka i sięga pod jej su­kien­kę. – Co ro­bisz?

Kiedy jed­nak zo­ba­czy­ła, że Vera wy­su­wa z po­chwy nóż, za­mil­kła. Po chwi­li i jej więzy opa­dły na zie­mię.

– Spryt­na z cie­bie be­styj­ka, wciąż mnie za­ska­ku­jesz.

– Ciii… Idź go uwol­nij. – Vera kiw­nę­ła w kie­run­ku przy­glą­da­ją­ce­mu się im, skrę­po­wa­ne­mu męż­czyź­nie. Do­my­śla­ła się, że to Antek.

Fiona za­chwia­ła się, pró­bu­jąc sta­nąć na zdrę­twia­łych no­gach. Każdy krok oka­zy­wał się dużym wy­sił­kiem. Czuła, że część jej ży­cio­daj­nej ener­gii zo­sta­ła już wy­ssa­na.

Sama Vera skie­ro­wa­ła się w stro­nę ogni­ska, pod­no­sząc po dro­dze wy­su­szo­ną gałąź. Ci­chut­ko, krok za kro­kiem, zbli­ża­ła się do opraw­ców. Na każdy ich ruch, każde chrap­nię­cie przez sen, za­mie­ra­ła. W po­wie­trzu czuła de­li­kat­ną, odu­rza­ją­cą woń ziół. Gdy do­tar­ła do ogni­ska, za­bra­ła wo­re­czek z mie­szan­ką, pod­pa­li­ła gałąź i jak naj­szyb­ciej wró­ci­ła do kra­wę­dzi kręgu. Przy na­stęp­nym pniu do­strze­gła ludz­ki kształt. Po­de­szła bli­żej. Blask po­chod­ni oświe­tlił puste oczo­do­ły i wy­su­szo­ną skórę, ob­le­ka­ją­cą czasz­kę mumii, która jesz­cze nie­daw­no była mły­na­rzem.

– Muszę to prze­rwać – wy­szep­ta­ła, po­wstrzy­mu­jąc szloch.

Przy­ło­ży­ła pło­mień do ko­na­ru, a kiedy ten za­pa­lił się, pod­bie­gła do na­stęp­ne­go drze­wa. Fiona po­szła w jej ślady, znaj­du­jąc drugą gałąź. Ni­czym w amoku pod­pa­la­ły ko­lej­ne dęby. Nagle prze­strzeń wy­peł­ni­ły ogłu­sza­ją­ce piski, zle­wa­ją­ce się w jedną wiel­ką ka­ko­fo­nię. Wdzie­ra­ły się w umysł Very, po­wo­du­jąc fi­zycz­ny ból. Rzu­ci­ła po­chod­nię i pró­bo­wa­ła za­tkać uszy. Ogień tym­cza­sem szyb­ko ogar­niał krąg, two­rząc czer­wo­ną łunę nad po­la­ną. Gęsty dym ula­ty­wał ku niebu, ni­czym uwol­nio­ne dusze po­tę­pień­ców. Wtem do pisku do­łą­czy­ły krzy­ki. Vera od­wró­ci­ła się aku­rat, by zo­ba­czyć, jak ol­brzy­mie łap­ska za­ci­ska­ją się na jej szyi, choć z ca­łych sił pró­bo­wa­ła je od sie­bie ode­rwać. Za­char­cza­ła, nie mogąc zła­pać tchu. Z prze­ra­że­niem spoj­rza­ła na bie­gną­cych ku niej Fionę i Antka, bła­ga­jąc o pomoc. Antek wy­rwał za­sko­czo­nej zie­lar­ce nóż i rzu­cił w osił­ka. Ostrze wbiło się, aż po rę­ko­jeść w umię­śnio­ny bark. Uchwyt ze­lżał. Vera wy­rwa­ła się z uści­sku. Z tru­dem ła­pa­ła od­dech, trzy­ma­jąc się za obo­la­łą, po­si­nia­czo­ną szyję. Antek nie cze­kał, aż ka­płan wyj­dzie z szoku. Wy­rwał mu nóż i pró­bo­wał znów ugo­dzić, tym razem w plecy. Męż­czy­zna, w szale, jed­nym ude­rze­niem po­wa­lił Antka, po czym do­padł do niego. Pię­ści tra­fia­ły w twarz, ra­mio­na i tors po­mi­mo prób za­sło­ny. Vera, pod po­sta­cią kruka, ata­ko­wa­ła ka­pła­na pa­zu­ra­mi. Ten jed­nak od­ga­niał ją, ni­czym na­tręt­ną muchę. W tym cza­sie Fiona prze­szukiwała na ko­la­nach trawę w miej­scu, gdzie upadł nóż. Kiedy na­tra­fi­ła dło­nią na ostrze, bły­ska­wicz­nie wsta­ła i wy­ko­rzy­stu­jąc za­mie­sza­nie, z całej siły wbiła je w szyję na­past­ni­ka. Za­sko­czo­ny wy­rwał sobie nóż, je­dy­nie po­gar­sza­jąc sy­tu­ację. Krew za­le­wa­ła ubra­nie. Jego błę­kit­ne oczy szyb­ko gasły, aż nie opadł na zie­mię. Fiona opa­dła na zie­mię, tuż przy wy­cień­czo­nym Antku.

– Wsta­waj­cie… Mu­si­my ucie­kać zanim znaj­dzie­my się… w pu­łap­ce – wy­chry­pia­ła Vera. Roz­glą­da­jąc się za po­zo­sta­ły­mi człon­ka­mi sekty. Jej uwagę zwró­cił do­cho­dzą­cy z od­da­li prze­ra­ża­ją­cy wrzask.

Ka­płan­ka, pró­bu­jąc w szale uga­sić świę­te dęby, sama się za­pa­li­ła. Bie­gła teraz ni­czym żywa po­chod­nia. Tym­cza­sem no­wi­cjusz, wi­dząc co się dzie­je, w ostat­niej chwi­li znik­nął w mro­kach nocy. Ogni­sty pier­ścień za­my­kał się coraz bar­dziej. W prze­ra­że­niu roz­glą­da­li się, szu­ka­jąc drogi uciecz­ki. Coś bły­snę­ło nagle poza krę­giem, zwra­ca­jąc uwagę Very.

– Tam jest jesz­cze prze­świt! – Wska­za­ła miej­sce, gdzie w ogni­stej za­po­rze ziała dziu­ra. Pod­bie­gli tam, choć z bli­ska widok nie na­pa­wał opty­mi­zmem. Ogni­ste skle­pie­nie wiło się ni­czym żywe, a pło­mie­nie peł­zły po tra­wie. Osłonili rę­ka­mi twarze i zbie­ra­jąc od­wa­gę, prze­bie­gli przez wyrwę. Pło­mie­nie li­znę­ły ramię Very i tylko dzię­ki Fio­nie, wło­sy nie za­ję­ły się ogniem. Nie mieli jed­nak czasu na uża­la­nie się. Pożar szyb­ko ogar­niał coraz to nowe drze­wa, wy­cho­dząc poza krąg. Ki­ku­ty za­pa­la­ły się ni­czym po­chod­nie, wy­pę­dza­jąc ich coraz dalej. Huk ognia i pełny bólu sko­wyt nie mil­kły. Wszech­obec­ny żar spra­wiał, że ubra­nia pa­li­ły skórę. Po­piół wpa­dał do oczu i dła­wił od­dech. Dym spra­wiał, że tra­ci­li orien­ta­cje, nie wie­dząc dokąd ucie­kać. Wtem obok nich prze­biegł jeleń. Tknię­ta prze­czu­ciem Vera krzyk­nę­ła:

– Za nim!

Ledwo na­dą­ża­li za zwin­nym zwie­rzę­ciem, gu­biąc go co tro­chę w dymie. I je­dy­nie cud spra­wił, że Fiona do­strze­gła le­żą­ce­go nie­przy­tom­ne­go Bog­da­na. Antek, reszt­ka­mi sił, dźwi­gnął go i po­niósł dalej.

Ogień za­trzy­mał się tuż przed zdro­wym lasem, ni­czym na nie­wi­dzial­nej ba­rie­rze. Tam rów­nież na­tknę­li się na miesz­kań­ców wio­ski, pró­bu­ją­cych uga­sić pożar wia­dra­mi z wodą. Kilku męż­czyzn doj­rza­ło ich w dymie i pod­bie­gło, by prze­jąć oprzy­tom­nia­łe­go Bog­da­na. Dzię­ki nim szyb­ko wy­szli z pu­łap­ki, krztu­sząc się i sła­nia­jąc ze zmę­cze­nia. Ktoś podał im wodę do picia. Jedna z ko­biet wy­bie­gła z tłumu i rzu­ci­ła się na szyję Antka, na zmia­nę śmie­jąc się i pła­cząc. Ulga na twa­rzach miesz­kań­ców wio­ski spra­wi­ła, że i nie­prze­jed­na­na Fiona mu­sia­ła się uśmiech­nąć. Vera tym­cza­sem wpa­try­wa­ła się w nisz­czy­ciel­ski ży­wioł, pró­bu­jąc zro­zu­mieć jego isto­tę. Nie­mal czuła w trze­wiach pa­lą­cy żar. W od­da­li za­ma­ja­czy­ła ro­ga­ta po­stać.

– To cud! – pod­nio­sły się okrzy­ki, od­cią­ga­jąc uwagę Verę. – Jak udało wam się uciec be­stiom?

– Po­twier­dza się, że naj­więk­szy­mi po­two­ra­mi są lu­dzie – od­po­wie­dzia­ła Fiona. Wy­czer­pa­na usia­dła na ziemi.

– Praw­da – po­twier­dził Antek. – To nie żadne stwo­ry z opo­wie­ści, ale lu­dzie z krwi i kości. Obłą­kań­cy za­ło­ży­li sektę. Po­ry­wa­li ludzi i przy­wią­zy­wa­li ich do tam­tych dębów. – Wska­zał w stro­nę kręgu, skąd uno­si­ły się kłęby dymu. – Gdyby nie te dwie ko­bie­ty, dalej by nas za­bi­ja­li. Nie wiem, ja­kich ma­gicz­nych sztu­czek uży­ły­ście, ale jeśli to nas ura­to­wa­ło, to dzię­ku­ję po trzy­kroć.

Pełne wdzięcz­no­ści twa­rze ze­bra­nych zwró­ci­ły się ku Verze i Fio­nie.

– Do­pi­sa­ło nam szczę­ście i to, że byli otu­ma­nie­ni wła­sny­mi zio­ła­mi – to­no­wa­ła Vera. Emo­cje opa­da­ły i coraz bar­dziej do­ku­cza­ła jej po­pa­rzo­na ręka.

– Ale jak udało im się po­ry­wać męż­czyzn? – za­py­tał ktoś z tłumu.

– Spa­la­li mie­szan­kę odu­rza­ją­cych ziół – wy­ja­śni­ła Fiona. – Ich ofia­ry sta­wa­ły się bez­wol­ne.

– A dla­cze­go ta po­żo­ga nie idzie dalej?

– Wła­śnie! Mamy brać swój do­by­tek i ucie­kać?

– Moż­li­we, że jest to oczysz­cza­ją­cy ogień i trawi je­dy­nie ska­żo­ną część lasu, nie chcąc wy­rzą­dzić już ni­ko­mu krzyw­dy. – Prze­mil­cza­ła, że mógł mieć w tym swój udział Pan lasu.

– Czemu po­ry­wa­li tylko męż­czyzn?

– Za­pew­ne uwa­ża­li, że ci mają dość ener­gii, by oddać ją drze­wom-bo­gom. Ale z cza­sem pew­nie po­su­nę­li­by się dalej.

Vera czuła od nich świa­do­mość, lecz uwa­ża­ła, że to nie bo­go­wie za­miesz­ki­wa­li dęby, a spro­wa­dzo­ne przez okrut­ne ob­rzę­dy de­mo­ny. Miała na­dzie­ję, że pożar stra­wi całe na­gro­ma­dzo­ne zło i wio­ska znów zazna spo­ko­ju.

Nagle Lud­mi­ła ob­ję­ła ją.

– Dzię­ku­ję za ura­to­wa­nie nas – mó­wi­ła przez łzy.

– Za­wsze je­ste­ście tu mile wi­dzia­ne – wy­szep­tał Bog­dan, a miesz­kań­cy przy­tak­nę­li en­tu­zja­stycz­nie.

– Cie­szy­my się, ale teraz trze­ba zająć się tobą. – Fiona wsta­ła i zde­cy­do­wa­nym kro­kiem po­de­szła do pod­trzy­my­wa­ne­go przez są­sia­dów Bog­da­na. – Wy dwaj i ty, Lud­mi­ło, chodź­my do domu. Przy­nie­ście mi czy­ste ścier­ki, go­rą­cą wodę, może też być al­ko­hol, jeśli macie. Vero, tobą zajmę się za chwi­lę. Na szczę­ście wzię­łam ze sobą kilka me­dy­ka­men­tów… – głos się od­da­lał.

– Bądź­cie czuj­ni – Vera zwró­ci­ła się do miesz­kań­ców. – Jeden chło­pak z sekty uciekł. Nie wiem, ilu człon­ków liczy zgro­ma­dze­nie i jak bar­dzo są nie­bez­piecz­ni. Wy­da­ją się bez­względ­ni. Nasz dom rów­nież jest za­gro­żo­ny.

– Nie przej­muj się. – Szcze­ry uśmiech Antka i bi­ją­ca od niego pew­ność sie­bie, koiły. – Teraz znamy wroga. A jeśli po­łą­czy­my siły z Azy­lem, to razem damy radę.

– Sły­sza­łeś o Azylu?

– Ta Laura, co za­trzy­ma­ła się u ku­zyn­ki, opo­wia­da­ła o nim, a tu wczo­raj zja­wia się wiedź­ma i ty. Od razu się do­my­śli­li­śmy. – Vera pró­bo­wa­ła ukryć uśmiech, w duchu cie­sząc się, że Fiona tego nie sły­szy. – Po­mo­gły­ście nam, a teraz my po­sta­ra­my się od­wdzię­czyć.

Mam taką na­dzie­ję, po­my­śla­ła Vera, cie­sząc się, że być może zna­la­zła ko­lej­nych so­jusz­ni­ków.