Magazynier Franio

Kolejne zarządzenia władz nie brzmiały obiecująco. Na dodatek miałam kwarantannę z powodu wykrycia groźnego wirusa u koleżanki, której niedawno wręczałam prezent imieninowy. Pandemia pandemią, ale coś trzeba było jeść, nawet kiedy pozamykano wszelkie sklepy, a ja musiałam przeczekać w domu co najmniej kilkanaście najbliższych dni. Niechętnie zasiadłam przed komputerem, aby pójść za radą znajomej i dokonać zakupu rzeczy spożywczych w internetowym magazynie.

Dochodząc do wniosku, że powinnam zrobić porządne zapasy, wybierałam przez kilkadziesiąt minut interesujące mnie produkty, po czym nareszcie opłaciłam je. Z uwagi na panującą epidemię, od kilku miesięcy przyjęłam zasadę opłacania wszystkiego z góry, bo “nigdy nic nie wiadomo”. Przesyłka miała nadejść jutro.

Wiadomość w skrzynce mailowej, przesłana przez firmę przewozową, potwierdziła rankiem przywiezienie paczki. Niestety, podany numer do kuriera firmy przewozowej milczał, a ja chciałam się dowiedzieć, jaką porę wybrał sobie, aby dostarczyć pakunek.

Dzwonek obudził mnie z poobiedniej drzemki.

– Pan Kamil? – zapytałam, otwierając i widząc w drzwiach młodego człowieka z paczką w rękach.

– Niezupełnie… – odpowiedział mi dziwnym tonem, podając przesyłkę i odchodząc pospiesznie w kierunku samochodu.

– Tak było napisane w wiadomości mailowej – zawołałam jeszcze, lecz prawdopodobnie tych słów już nie usłyszał.

Dopiero po przyniesieniu kartonu do kuchni i przyjrzeniu mu się bliżej zrozumiałam, czemu kurier tak szybko odjechał. Cały bok był zalany przez podejrzaną ciecz brunatnego koloru. Ostrożnie rozpakowałam pudło. Na podłogę runęły wsadzone tam luzem zakupy, w tym całkowicie porozbijane jogurty, gotowe do spożycia zupy i napoje w popękanych butelkach, płyny do prania i dezynfekcji. Świeże mięso tkwiło wprawdzie w swoim opakowaniu, lecz było zzieleniałe i jego odór czuło się nawet mimo hermetycznego zamknięcia. Daty przydatności każdego produktu wskazywały na dni z zeszłego tygodnia.

Oburzona postanowiłam interweniować w sklepie. Niestety, nikt nie odbierał telefonu. Wyrzuciłam czym prędzej wszystkie produkty i umyłam zabrudzoną nimi kuchnię. Śmieci odbierano codziennie o świcie, więc smród nie powinien utrzymywać się zbyt długo na podwórzu.

Nazajutrz czekałam pilnie na godzinę rozpoczęcia pracy marketu internetowego, w którym zakupiłam dostarczone mi wczoraj towary.

– Dzień dobry, tu ”Świeżo, tanio, solidnie” – wyrecytowała konsultantka. – W czym możemy pomóc?

– Poproszę z kierownikiem – powiedziałam ostrym tonem.

– A w jakiej sprawie? – zapytała po chwili milczenia.

– Dostarczonej wczoraj, przeterminowanej żywności! – krzyknęłam.

– Może ja mogłabym pomóc? – zapytała niepewnie.

– Nie, proszę z kierownikiem.

– Kierownika aktualnie nie ma. Jest na zebraniu – powiedziała po ponownej chwili ciszy. – Ja przyjmuję wszelkie uwagi i przekazuję je dalej.

– To poproszę z zastępcą kierownika. – Nie dawałam za wygraną.

Połączenie zostało przerwane. Na próżno próbowałam dodzwonić się kolejny raz. Nikt już nie odebrał telefonu.

Pod koniec dnia postanowiłam wykorzystać mój drugi numer. Oczywiście od razu odebrano telefon i usłyszałam w słuchawce znajomy, kobiecy głos:

– Dzień dobry, tu ”Świeżo, tanio, solidnie”. W czym możemy pomóc?

– Chcę złożyć reklamację! Otrzymałam zniszczoną, przeterminowaną żywość! – zawołałam groźnie. Tym razem po chwili ciszy w telefonie odezwał się spokojny, męski głos:

– Słucham?

– Czy to pan kierownik?

– Zastępca. Andrzej Ryłko, zastępca kierownika, ”Świeżo, tanio solidnie”, czym mogę pani służyć? – zapytał z grzecznością.

– Proszę pana, wczoraj otrzymałam od państwa paczkę z zakupioną żywnością i wszystko było doszczętnie zniszczone, powylewane, a do tego z terminem przydatności sprzed kilku dni! Sprawdziwszy listę stwierdziłam, że w większości przypadków przesłaliście mi państwo całkiem inne, dużo tańsze. Żądam natychmiastowego zwrotu pieniędzy i przesłania mi raz jeszcze całej paczki na wasz koszt!

Po tych słowach pan Ryłko, siląc się na spokój, począł szczegółowo wypytywać mnie o dane, adres, listę dokonanych zakupów.

– W ramach rekompensaty żądam zwrotu pieniędzy i czekam na nową dostawę dobrze zapakowanych, świeżych produktów! A osobę, pakującą moją paczkę, najlepiej od razu zwolnić!

W tym momencie w słuchawce zdawało mi się, że usłyszałam oddalony, groźny pomruk dezaprobaty.

– Spokojnie – powiedział zastępca. – Zaraz wszystko sprawdzimy, popytam magazynierów, proszę o chwilę cierpliwości – powiedział do mnie ugrzecznionym tonem, po czym w tle usłyszałam jego niewyraźny głos, skierowany najprawdopodobniej do pracowników:

– Kto odpowiada za południe kraju? Kto? Franio? Dobra, idę do niego. Franio! Franio! A, tu jesteś!

– Halo? – Powrócił po kilkunastu minutach. – Pytałem w magazynie, sprawdziliśmy dokładnie i wszystko powinno się zgadzać.

Na końcu stwierdził, że najwyraźniej zawiodła firma przewozowa, ponieważ oni ze swej strony zawsze starannie pakują każdy produkt. Zaprzeczyłam zdecydowanie dowodząc, że ani jeden artykuł nie posiadał choćby folii czy torebki papierowej.

– To kłamstwo! A pakujący magazynier powinien ponieść tego surowe konsekwencje! – krzyczałam

– A to suka pie… – Dosłyszałam mocno oddalony, wzburzony, męski głos.

– Cii! – zasyczał zastępca Ryłko, przerywając mu. – A mogłaby pani przesłać nam jakieś zdjęcia? – zwrócił się do mnie głośniej. – Bo, sama pani rozumie… – Ton jego głosu zawierał żartobliwą nutę. – Nie jesteśmy nieomylni i oczywiście wierzymy pani, jednak wolelibyśmy zobaczyć to na własne oczy.

– Zdjęcia? Według pana mam do tej chwili trzymać te cuchnące produkty na zalanej podłodze w mieszkaniu?! – krzyknęłam oburzona. – Wszystko już dawno wyrzuciłam!

– Nie zrobiła pani zdjęć? – zapytał ze słabo ukrywaną satysfakcją. – W takim razie, przykro nam bardzo, ale nie możemy uwzględnić pani reklamacji. A firmie przewozowej oczywiście zwrócimy należytą uwagę na sposób dostarczania żywności. Czy mogę w czym jeszcze pomóc? – zapytał na pożegnanie słodkim głosem, a po moim zaprzeczeniu pożegnał się, życząc miłego wieczoru.

Rozzłoszczona postanowiłam nie puścić tego płazem. Moje kolejne maile przepadały bez odpowiedzi. Tymczasem zapasy w domu topniały błyskawicznie, a nie zanosiło się na szybkie otwarcie punków sprzedaży.

Przez kilka dni bezskutecznie szukałam w internecie zastępczego sklepu, lecz albo terminy dostawy były zbyt odległe, albo asortyment nazbyt ubogi. W końcu okazało się, że żadna inna firma nie dostarcza żywności na moim terenie. Czary, czy co? Zrezygnowana wróciłam na stronę ”Świeżo, tanio, solidnie”, dokonując kolejnego zakupu, tym razem dwukrotnie większego.

W dniu dostawy sytuacja się powtórzyła , kurier nie odbierał telefonu, dopiero późnym wieczorem przydźwigał zalaną paczkę pod same drzwi i próbował bezszelestnie odbiec, ale na szczęście czekałam tym razem przy oknie i wyjrzałam w porę.

– Pan Kamil? – zapytałam zaczepnie, otwierając szybko drzwi.

– Nie – odpowiedział zaskoczony. Mimo tego nadal starał się odejść i uniknąć niewygodnych pytań.

– Chwileczkę. Jak to, nie? Przecież mam taką wiadomość mailową od pana firmy.

– To pomyłka. Kolega Kamil jeździ w innym rejonie.

– Aha. A co się działo z moją paczką? Czy pan po niej skakał?! – zapytałam wzburzona, pokazując mu zalany karton i wyraźne ślady wgnieceń.

– To nie ja! To nie ja skakałem! Ja nic nie wiem! – zawołał przerażony i szybko odbiegł.

Zdumiona i zła, z trudem wtargałam potężną paczkę do mieszkania. Wystarczyło tylko, abym wetknęła nożyczki, a cała reszta tektury rozeszła się wzdłuż przemoczonego boku i na podłogę znów wysypały się zniszczone oraz podziurawione rzeczy. Bezradnie usiadłam na krześle. Za moment złość wzięła górę, porwałam telefon i zaczęłam pospiesznie robić zdjęcia poobijanym artykułom oraz ich datom przydatności. Następnie wszystko zebrałam i wyrzuciłam do śmietnika. Byłam potwornie głodna i wściekła.

Niestety, firma internetowa już o tej porze nie działała, dopiero kolejnego dnia dodzwoniłam się tam i przekazałam moje zdjęcia. Dla pewności, i za pomocą telefonu, i komputera. Po czterech godzinach zadzwonił pan Andrzej.

– Dzień dobry. Pani Olga? Tu Andrzej Ryłko.

– Dobrze, ze pan dzwoni! – krzyknęłam, niegrzecznie przerywając mu. – Sprowadzę na was rzeczników praw, instytucje nadzorujące, naślę kontrolę!

– Pani Olgo, proszę się uspokoić… Na jakiej podstawie chce pan nasłać na nas kontrolę? – zapytał z kpiną w głosie.

– Jeszcze się pan pyta?! – wrzasnęłam z oburzeniem.

– Szanowna pani, proszę spokojnie posłuchać. Sprawdziliśmy pani zamówienie, porównaliśmy z listą przesłanych do pani produktów i widzimy, że wszystko się zgadza, co zresztą potwierdził nasz magazynier, Franio, o, przepraszam – poprawił się – pan Franciszek. Natomiast ze zdjęć jasno wynika, że wszystko dostarczyliśmy w należytym porządku, starannie popakowane i z prawidłowymi, co najmniej dwutygodniowymi terminami przydatności do spożycia. Nie rozumiemy zatem celu złożonej przez panią reklamacji.

– Co takiego? – Prawie odebrało mi głos.

– No, niech pani sama spojrzy. Przecież wszystko jest w najlepszym porządku.

Zerknęłam zdenerwowana na maile, jakie wysłałam do nich w poprzednim dniu. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Zdjęcia przedstawiały doskonale spakowane, starannie zabezpieczone przed wszelkimi urazami produkty, które po rozpakowaniu utrwaliłam, wskazując ich długie terminy. Oszołomiona wydukałam jeszcze do słuchawki:

– To niemożliwe… Ja… Przepraszam bardzo.

– Nic nie szkodzi – Pan Andrzej odpowiedział karcącym tonem. – Warto jednak najpierw dokładniej sprawdzić to, co się reklamuje. Zapewniam, że nasza firma dokłada wszelkich starań, aby klienci byli zawsze zadowoleni. A za przewoźnika oczywiście nie odpowiadamy. Miłego dnia i zapraszamy ponownie!

Zdezorientowana siedziałam czas jakiś przed komputerem, po czym zaczęłam nerwowo przeglądać zdjęcia, zachowane w pamięci telefonu. Z nieznanych mi powodów fotografie zniszczonych artykułów przepadły.

– To niemożliwe, to niemożliwe – powtarzałam ze zdenerwowania.

Około północy, zmorzona głodem i dziwnymi koszmarami (w których tajemniczy magazynier jako zły duch dokonywał na odległość bezpowrotnego niszczenia moich zdjęć jako jedynych dowodów), zbudziłam się i zasiadłam przed komputerem, aby złożyć kolejne zamówienie w sklepie ”Świeżo, tanio, solidnie”. Komunikat informował, że z powodu bardzo dużej ilości zamówień od klientów, dostawa nadejdzie za siedem dni.

– Co? Dopiero za tydzień? Czemu tak późno?! – zawołałam z oburzeniem do monitora, ale w końcu kliknęłam, potwierdzając decyzję o sfinalizowaniu transakcji.

Gdyby nie odwiedziny znajomej i dostarczenie mi na próg dwóch bochenków chleba, pewnie w ciągu kolejnych dni umarłabym z głodu. Nie chciałam jej jednak dłużej fatygować, w końcu mogłam zamówić żywność poprzez internet. 

Trudno wprost opisać, z jakimi emocjami wyczekiwałam nadejścia tej przesyłki.

Tym razem nie dzwoniłam już do kuriera firmy przewozowej ani też nie warowałam na niego pod oknem, aby wypytać o stan paczki. Wieczorem po prostu zastałam ją na progu, zmasakrowaną, jak zawsze. Wysypawszy zawartość na podłogę, tradycyjnie już zalałam kolorowe płytki mieszanką zup, jogurtów i sałatek oraz soków i napojów gazowanych, tudzież chemii gospodarczej. Na dnie spoczywał zzieleniały kurczak i schab, wypełniając przykrym zapachem całe mieszkanie. Nawet mnie to nie zdenerwowało.

Zbierając wszystko do worków na odpady, nagle ze zdumieniem zobaczyłam zawiniątko opakowane w elegancki, różowy, nieprzemakalny papier. „W Dniu Urodzin” – głosił napis, zamieszczony na wstążce, oplatającej tajemniczy pakuneczek.

– Jak to miło, że ktoś o mnie pamiętał! Zaraz… Ja mam dziś urodziny? – zapytałam głośno sama siebie i zerknęłam na kalendarz ścienny. Niestety, nie dbałam ostatnio o jego uaktualnienie, a wyświetlająca się data w telefonie jeszcze bardziej mnie zdumiała – „Trzydziestego lutego”.

– A to dobre, trzydziestego lutego! – Szyderczo wyszczerzyłam zęby, siłując się ze szczelnie opakowaną paczuszką.

Zszokowana rozerwałam opakowanie. W środku była mała, zwiędła różyczka zawinięta w bibułkę. Na jednym z listków siedział niedużej wielkości żółty pajączek, który jakby tylko czekał na pojawienie się moich dłoni, natychmiast wszedł na nie i mocno ugryzł mnie w palec, po czym zeskoczył i zniknął wśród kuchennych sprzętów.

– Kurde, co to jest?! Nie dość, że przysłali mi jakieś paskudztwo, to jeszcze żywe i gryzące! – krzyknęłam, upuszczając na zalaną podłogę różę, ślizgając się na wylanej mieszance rozmaitych cieczy i tracąc równowagę. Z zawiniątka wypadła mała karteczka z naszkicowanym niedbale pająkiem i z napisem, nagryzmolonym czarnym atramentem „Sto lat życzy Magazynier Franio”.

To ostatnia rzecz, jaką zarejestrowałam przed upadkiem. Potem straciłam przytomność.