Za garść orzeszków

– Ona umiera, Marco – westchnął po raz kolejny Nigel, wypił kieliszek wódki, zagryzł ulubionymi orzeszkami i nalał następną kolejkę, nie zmieniając ani odrobinę swojej zatroskanej miny. Jego nastrój pasował idealnie do panującej na zewnątrz ulewy. – Moja malutka Lily umiera, a ja jestem żałosny.

– Nie jesteś żałosny. – Marco położył swoją potężną dłoń na barkach drobniejszego przyjaciela, a drugą ręką zabrał mu sprzed nosa niemal pustą już butelkę i postawił pod stołem. – Robisz wszystko, co w twojej mocy. Zresztą… Popatrz na siebie. Samotny ojciec wychowujący trzyletnią córeczkę, pracujący całymi dniami za śmieszne pieniądze, spłacający długi zaciągnięte przez nieodpowiedzialną matkę. Nie poddajesz się. – Marco uśmiechnął się szeroko, co diametralnie zmieniło jego przeważnie ponury i groźny wyraz twarzy. – Jesteś dobrym człowiekiem, Nigel. Ale głową muru nie przebijesz.

Nigel pokręcił smutno głową, po czym wstał i bez słowa powędrował do łazienki znajdującej się na drugim końcu mieszkania przyjaciela. Czuł wściekłość na cały świat. Dlaczego to musiało spotkać właśnie jego? Dlaczego los stwierdził, że świetnym pomysłem będzie obarczenie śmiertelną chorobą jedyną osobę, dzięki której jego życie jeszcze miało jakikolwiek sens? Dlaczego Lily musiała tak cierpieć?

Uderzył pięścią o pralkę i natychmiast skrzywił się, zaciskając zęby w grymasie bólu. Może lepiej byłoby się z tym po prostu pogodzić? Może. Ale on tak nie potrafił. Zwłaszcza, że nieoczekiwanie pojawiła się przed nim szansa. Bardzo niewdzięczna szansa.

Zamknął oczy i wrócił myślami do sytuacji sprzed paru dni, kiedy w drzwiach jego domu niespodziewanie zjawiła się Fel, dużo młodsza kuzynka, której nie widział od ponad dekady. Udało jej się wyrosnąć na piękną damę i zdecydowanie nie przypominała małej Fel, którą zapamiętał. Zdążyła poszwendać się tu i ówdzie, zdobyć ciekawe znajomości i nauczyć się wielu bardzo interesujących rzeczy, z pewnymi magicznymi zdolnościami na czele. Nawiasem mówiąc, teraz kazała mówić na siebie Felicja.

Lecz o ile sama wizyta Fel była ogromną niespodzianką, o tyle to, co miała do powiedzenia, zwaliło go z nóg.

Już od lat po świecie krążyły plotki o niezwykłym leku, który leczył absolutnie wszystkie choroby. I o ile w samo istnienie Herosa – bo tak właśnie nazywano ten medykament – Nigel nawet wierzył, o tyle nie miał najmniejszych wątpliwości, że zdobycie go było niewykonalne. Chyba, że jakimś magicznym sposobem wszedłby nagle w posiadanie grubych milionów, to wtedy może istniałby jakiś cień szansy, żeby uratować Lily…

Fel uświadomiła mu, że mają znacznie więcej niż "cień" szansy.

Nagle uderzył piorun, a wraz z nim rozległ się głośny trzask, jakby pękającego drewna. Nigel wzdrygnął się. Ułamek sekundy później na wpół rozwalone drzwi do mieszkania z impetem przywaliły w ścianę.

– Mamy cię, złotko – usłyszał Nigel zza zamkniętych drzwi łazienki. Głos bez wątpienia należał do mężczyzny w średnim wieku. – Ciekawe jak nam się wywiniesz tym razem? – roześmiał się gardłowo przybysz, a po chwili po mieszkaniu rozszedł się charakterystyczny dźwięk przeładowywanej broni.

– Wynoście się. – Głos Marco brzmiał nadzwyczaj spokojnie. Nigel na jego miejscu bez wątpienia byłby przerażony. Zresztą nawet teraz, schowany w łazience, zaskoczony przez nieproszonych i uzbrojonych gości, pewnie zsikałby się ze strachu, gdyby tylko znajdował się w normalnym stanie. Tym razem jednak ciekawość wzięła górę. Powoli i po cichu uchylił drzwi. Intruzów było dwóch.

– Pijesz w samotności? Aż tak z tobą źle? – zapytał prześmiewczo przybysz. Mężczyzna stał tyłem do Nigela i celował z pistoletu prosto w głowę Marco. – Może napijesz się tego? – Kiwnął głową w kierunku swojego towarzysza, a ten postawił na stole niewielką fiolkę z jakimś zielonym płynem. Marco spojrzał na nią, a następnie pokiwał głową z dezaprobatą. – Weźmiesz po dobroci, czy mamy ci ją wlać siłą?

– Czego chcecie?

– Żebyś spłacił dług. – Intruz wzruszył ramionami. – Czyż to nie oczywiste? Teraz masz do tego świetną okazję.

– Nie mam tego tutaj.

– Domyślam się.

– To co mam zrobić?

– Wypij to. – Mężczyzna wskazał lufą pistoletu na stojącą przed Marco fiolkę. Nigel wyrwał się ze stanu osłupienia. Rozejrzał się po łazience i chwycił za metalową rurę od odkurzacza.

– Po co? – spytał Marco.

– Wiesz, po co.

– Nie mogę. Kodeks zabrania.

– Czyli jednak wolisz siłą – westchnął zawiedziony przybysz. Spojrzał wymownie na drugiego mężczyznę, a ten podniósł fiolkę, odkręcił i zbliżył się do Marco.

I wtedy kilka rzeczy wydarzyło się niemal jednocześnie.

Nigel wybiegł z łazienki z rurą od odkurzacza w ręku, aby w bohaterskiej szarży zwalić jednego przybysza z nóg, a Marco błyskawicznie podniósł się i zaatakował drugiego intruza. Pistolet wypalił, a kula przedziurawiła skórzaną kanapę.

Ten z fiolką upadł po otrzymanym ciosie. Pech chciał, że kątem oka zauważył nadciągającego Nigela i zdążył rzucić szybkie: "Uważaj!", zanim Marco uderzył go drugi raz. Przybysz z pistoletem odwrócił się w ostatniej chwili, aby uniknąć ciosu w głowę. Rura od odkurzacza z impetem zatoczyła półokrąg i wypadła Nigelowi z rąk.

Posypały się przekleństwa. Marco podniósł się błyskawicznie i ruszył na pomoc przyjacielowi. Rozległ się huk. Kolejny strzał. Nigel poczuł świst powietrza koło ucha. Na szczęście dla niego kolejnych wystrzałów już nie było. Marco wyrwał intruzowi broń z ręki, po czym powalił go mocnym ciosem w brzuch.

– Wynoście się! – ryknął. – Obaj!

Nieproszonym gościom nie trzeba było dwa razy powtarzać. Błyskawicznie zerwali się na równe nogi i wybiegli z mieszkania. Nigel popatrzył na przyjaciela z podziwem i przestrachem jednocześnie.

– To… – zaczął, nie będąc pewien, co chciał powiedzieć.

– To nic – ukrócił tę wymianę zdań Marco. – Muszę coś zrobić. Wracaj do siebie – rzucił i zanim Nigel zdążył jakkolwiek zareagować, opuścił budynek z bronią w ręku.

 

* * *

 

– Druga faza planu zakończona sukcesem – zameldował Nigel bez emocji, wchodząc do salonu własnego domu. Mała Lily spała już w pokoju obok, a Fel wpatrywała się beznamiętnie w telewizor, przegryzając popcorn. Obecność kuzynki pozwoliła na chwilowe zwolnienie pani Laurence, starszej sąsiadki Nigela, z opieki nad Lily, którą sprawowała pod jego nieobecność.

– To wspaniale! – Fel podniosła się, nie kryjąc entuzjazmu i uśmiechnęła się szeroko. – Obyło się bez problemów?

– Powiedzmy. Twoich kolegów troszkę poniosło.

– A tam. – Fel machnęła ręką. – Nimi się nie przejmuj, mój drogi kuzynie. Bardziej zastanawia mnie, dlaczego ty jesteś taki niepocieszony.

– Cała ta akcja coraz mniej mi się podoba – burknął. – Może ty naprawdę nie masz serca, ale mnie obchodzi los moich przyjaciół. Marco na to nie zasłużył.

– Obrażasz mnie – prychnęła teatralnie. – Mam ogromne serce. Robię to w końcu dla twojej ukochanej córeczki. Ty zresztą też.

– Tak, ale…

– Nie ma żadnych "ale" – przerwała mu w pół zdania. – Tylko Heros może uratować Lily. A my możemy go zdobyć tylko dzięki twojemu przyjacielowi.

– Tylko dzięki zdradzeniu mojego przyjaciela – odparł Nigel, po czym westchnął i położył się na łóżku. Fel wzięła popcorn i usiadła koło niego.

– Życie to sztuka wyborów, mój drogi kuzynie – zaczęła. – A my dokonujemy właściwego, uwierz mi. – Spojrzała na niego wyczekująco, a nie doczekawszy się odpowiedzi, kontynuowała. – Masz rację, Marco nie zasłużył na to wszystko, co go czeka. Ale Lily też nie zasłużyła na swoją chorobę. A ty nie zasłużyłeś na życie pełne cierpienia, które prowadzisz od… od dłuższego czasu.

– Nie będę potrafił spojrzeć sobie w lustro po tym wszystkim.

– Będziesz – zapewniła go. – Wybierasz mniejsze zło. Wybierasz życie.

– I zdradę.

– I co z tego? – Wzruszyła ramionami. – Jeśli jest twoim przyjacielem, to zrozumie. A ty będziesz mógł spędzić następne lata swojego długiego życia, obserwując jak twoja córka dorasta. Kto wie? Może w przyszłości będzie prawie tak ładna jak ja? – zachichotała. – Ale przede wszystkim, Nigel, wybierasz życie. I nie zapominaj o tym.

Nigel obrócił się na łóżku i w ciszy wlepił wzrok w ścianę. Najgorsze było to, że w głębi duszy czuł, że Fel miała rację. I nienawidził siebie za to.

 

* * *

 

Nigel usłyszał ciche pukanie do drzwi około czwartej nad ranem. Przeklął w duchu. Dlaczego plan, który wymyśliła Fel, musiał być tak idealny? Wstał z łóżka i zajrzał jeszcze do pokoiku Lily. Uśmiechnął się czule, widząc jak jego córeczka śpi, nie rozumiejąc niczego, co się wokół niej za chwilę stanie.

Westchnął głęboko i zamknął drzwi do jej pokoju. Nawet nie zaprzątał sobie głowy sprawdzeniem, czy Fel znajdowała się już na posterunku. To w końcu była profesjonalistka. I mimo, że jeszcze nigdy wcześniej nie widział jej w akcji, nie miał najmniejszych powodów, żeby jej opowieściom nie wierzyć.

Przełknął ślinę i podszedł do drzwi frontowych swojego domu, a po ich otwarciu, zgodnie z wszelkimi przewidywaniami, jego oczom ukazał się Marco.

– Przepraszam, że tak wybiegłem wcześniej – szepnął. – Chyba jestem ci winien wyjaśnienia.

– Usiądź – odparł Nigel tak spokojnie, jak tylko potrafił, chociaż czuł, że ściskało go w żołądku. – Zrobię nam herbaty.

– Mam dług – zaczął Marco, siadając na fotelu. – Ale nie chodzi o pieniądze. Bardziej o… pewną przysługę.

– Przysługę? – zapytał Nigel, udając zaciekawienie. Całą historię, którą zapewne zaraz usłyszy od przyjaciela, już doskonale znał. Marco został strażnikiem Herosa, dzięki pewnej przysłudze od kogoś wysoko postawionego, lecz kiedy nadszedł odpowiedni czas, nie wywiązał się ze swojej części umowy. O wszystkim opowiedziała mu Fel. Jego młodszej kuzynce udało się nawiązać potrzebne znajomości, które pozwoliły na przeprowadzenie całej akcji. Westchnął, po czym wszedł do kuchni i zagotował wodę w czajniku.

– Nie wdając się w szczegóły, chodzi o to, że, tak jakby… – Marco zawahał się. – Chodzi o to, że zostałem strażnikiem Herosa.

– Nie rozumiem – skłamał Nigel. Doskonale rozumiał.

– Herosa – powtórzył Marco. – Leku na wszystkie choroby.

– Przecież on nie istnieje – odparł beznamiętnie Nigel, wlewając do filiżanki swojego przyjaciela tą samą substancję, którą przynieśli dwaj intruzi w fiolce kilka godzin temu.

– Istnieje. Wiem, że wyprodukowano przynajmniej dziesięć takich próbek.

– I ty jesteś w posiadaniu jednej z nich?

– Nie do końca. Jestem raczej strażnikiem – wytłumaczył Marco. Nigel postawił przed nim herbatę i usiadł naprzeciwko. – I uprzedzę twoje pytanie, zanim je zadasz. W zasadzie nie mam możliwości, aby ten lek fizycznie zdobyć. Jestem bardziej przewodnikiem. Mostem pomiędzy Herosem, a osobą która ma, jakby to powiedzieć… pozwolenie. Poza tym konsekwencje…

– Pozwolenie?

– Tak – pokiwał głową Marco, biorąc filiżankę do ręki. – Chodzi o pewne uprawnienia, które pozwalają na uzyskanie dostępu do ścieżki, którą potrafię otworzyć. Rozumiesz z tego choć trochę?

– Powiedzmy. Chodzi ci o to, że istnieje jakaś… – i w tym momencie Nigel urwał wypowiedź, bowiem Marco pociągnął pierwszy łyk herbaty, a po kilku sekundach zmarszczył brwi i wygiął usta w grymasie bólu. Filiżanka wypadła mu z rąk, a gorący napój rozlał się po podłodze. Marco splunął i spojrzał na przyjaciela ze znakiem zapytania wymalowanym na twarzy. Nigel przełknął ślinę i spuścił wzrok.

– Co to… jest? – wydukał. – Źle się… czuję. – Złapał się za głowę. Po chwili ręką opadła mu bezwładnie, oczy się zamknęły, a sam Marco wyglądał, jakby po prostu spał. Cóż… Po części była to prawda. Z drugiej strony substancja, którą dosypał mu Nigel, poza swoim podstawowym działaniem, pozwalającym na czytanie w myślach, zazwyczaj powodowała jakieś mniej lub bardziej poważne efekty uboczne. Nigel mocno trzymał kciuki, żeby tym razem było to "mniej".

– Dobra robota – uśmiechnęła się Fel, wchodząc do pomieszczenia i poklepała kuzyna po ramieniu. Wyciągnęła z kieszeni fioletowy, błyszczący się klejnot i ścisnęła go mocno, chłonąc jego energię, po czym przyłożyła dłoń do czoła Marco. Wstrząsnęły nim drgawki. Nigel zamknął oczy.

– Idę przygotować Lily – rzucił, wstając z fotela. Fel popatrzyła na niego pytająco, a po chwili skinęła głową. Dobrze wiedziała, że to był tylko pretekst. Nigel nie chciał tu być. Nie potrafił patrzeć na przyjaciela. Był na to zbyt wielkim tchórzem.

 

* * *

 

Świtało. Godzinę wcześniej Nigel zaniósł Lily do pani Laurence, mocno zdziwionej, że była proszona o opiekę nad dziewczynką o tak wczesnej porze. Marco, w którego ciele wciąż znajdowały się spore ilości trującej substancji, spał na kanapie w najlepsze. Nie zapowiadało się, aby miał się obudzić w ciągu najbliższych kilku godzin. A później? Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to całej trójki, wraz ze zdrową Lily, już dawno w tym mieście nie będzie.

– Jesteśmy na miejscu – powiedziała Fel, zatrzymując się przed starą, opuszczoną halą, używaną kiedyś do przechowywania jakichś środków chemicznych.

– Tutaj? – zdziwił się Nigel, po czym wszedł do środka i popatrzył wyczekująco na kuzynkę. Ta tylko wzruszyła ramionami. – Heros po prostu leży sobie gdzieś tutaj?

– Widzę, że dalej niewiele z tego rozumiesz, prawda? – roześmiała się Fel, wyciągając z torebki jakieś dziwne urządzenie. – Marco jest mostem, pamiętasz? W tej hali jest początek tego mostu. A dzięki twojemu przyjacielowi, będziemy mogli zaraz przez niego przejść.

– Co robisz?

– Staram się odszukać… – Przyrząd trzymany przez Fel zaczął pikać. – Bingo! Tutaj Marco stał kilka godzin temu. Moi koledzy zrobili dobrą robotę, zmuszając go do pojawienia się w tym miejscu.

– Dlaczego to było takie ważne?

– Mówiłam ci już – westchnęła Fel. – Marco przyszedł tu, bo się obawiał, że jego tajemnice zostały odkryte, a wiesz jaki on jest, sam musiał wszystko sprawdzić. W ten sposób dał nam szansę. Pojawienie się strażnika na początku mostu zostawia ślad. Normalnie taki ślad znika niemal natychmiast po tak zwanym "wylogowaniu", ale są możliwości, które… Ej! – obruszyła się. – Ty mnie wcale nie słuchasz!

– Już to wszystko wiem. – Wzruszył ramionami. Fel pokręciła tylko głową z dezaprobatą i wyciągnęła z torebki kolejne urządzenie. Ustawiła na nim dane, które zdobyła wcześniej, przeszukując umysł Marco, po czym postawiła je na ziemi. Następnie wzięła do ręki fioletowy klejnot, taki sam jakiego użyła poprzednim razem i rzuciła nim w stronę urządzenia.

Hala eksplodowała zielono-żółtym blaskiem. Nigel odwrócił się i zakrył oczy dłonią. Fel stanęła przed nowo otwartym portalem i rozłożyła ręce, śmiejąc się wesoło.

– Idziesz? – spytała wyzywająco, po czym przeszła przez portal. Nigel wziął głęboki oddech, a następnie, zamykając oczy, ruszył w ślad za kuzynką.

 

* * *

 

Znajdowali się w skarbcu. Skarbcu pełnym złota, klejnotów i wielu fiolek z substancjami o przeróżnych kolorach. Na samym końcu pomieszczenia znajdował się sejf.

– Heros znajduje się w środku – wyjaśniła Fel, po czym bez wahania zabrała się za ładowanie do torebki wszystkiego, co ją otaczało. – Pomóż mi – poleciła kuzynowi, lecz ten ją zignorował. Nie miał nawet czasu na zastanowienie się, jakim cudem to wszystko jej się tam mieściło, bo w jego głowie znajdowała się teraz tylko jedna myśl. Dotarcie do sejfu. Zdobycie Herosa. Uratowanie córki.

Biegiem ruszył na drugą stronę pomieszczenia, nie zwracając uwagi na całe bogactwo dookoła.

– Jaki jest kod?

– Najpierw złoto. I cała reszta.

– Nie obchodzi mnie żadne złoto. Potrzebuję Herosa.

– Nie dotykaj sejfu! – krzyknęła. – Nie wiem, co może się stać.

– Jak to nie wiesz?

– No nie wiem. Do tych informacji nie da się dotrzeć. Może portal się zamknie i tu umrzemy, a może pojawi się armia zmutowanych pająków i też tu umrzemy. – Wzruszyła ramionami. – Pomóż mi z tym, to zajmiemy się sejfem.

– Okłamałaś mnie.

– Nie do końca – wyjaśniła, nie przestając pakować skarbów. – Wierzę w to, że uda ci się wyciągnąć Herosa i uratować córkę. I jeżeli wszystko dobrze pójdzie, to dokładnie tak będzie.

– Znasz chociaż kod do sejfu?

– Znam. Dostaniesz go, jak stąd wyjdę.

– Żałuję, że ci zaufałem. – Nigel pokręcił głową z ogromną dezaprobatą.

– Żałować będziesz mógł, jak się nie uda – pocieszyła go. Prychnął. – A teraz pomóż mi. Nie jestem pewna, ile ten portal jeszcze wytrzyma.

Nigel miał tylko jeden cel. Uratować Lily. I jeżeli dla tego celu był w stanie zdradzić przyjaciela, to równie dobrze mógł zamknąć się na chwilę i spełnić polecenie kuzynki. Wziął głęboki oddech i używając całej siły woli, aby nie rzucić się Fel i nie rozpętać piekła w samym środku skarbca, zabrał się za pakowanie bogactw do tej małej, niepozornej damskiej torebki.

Skarbiec opustoszał w krótkim czasie. Fel uśmiechnęła się i jak gdyby nigdy nic podniosła z ziemi torebkę, po czym ruszyła w stronę portalu.

– Kod to: "PNP 6 11". Powodzenia! – krzyknęła na odchodne i zniknęła pośród zielono-żółtego blasku. Nigel podszedł do sejfu. Przełknął ślinę i modląc się w duchu o pomyślne zakończenie całej sytuacji, wprowadził kod i nacisnął przycisk "Enter".

I nic się nie stało. A przynajmniej nic z całej gamy okropieństw, których się spodziewał. Dopiero po dłuższej chwili zdał sobie sprawę, że wstrzymywał oddech. Sejf się otworzył. A w środku znajdowało się małe, niczym nie wyróżniające się drewniane pudełko.

Nigel podniósł znalezisko, szeroko się uśmiechając, czym uruchomił znajdujący się w sejfie czujnik wagowy. Zamarł i odwrócił się. Portal zniknął. I zanim zdał sobie sprawę z beznadziei swojego położenia, zdążył jeszcze otworzyć trzymane w rękach pudełko.

A zrobił to tylko po to, żeby w miejscu, w którym powinien znajdować się upragniony Heros, zobaczyć dobrze znaną, ulubioną paczkę orzeszków.

 

* * *

 

Marco nigdy nie porozmawiał z Nigelem w więzieniu. Gdyby to zrobił, mógłby wyznać, że wyrzuty sumienia dręczyły go od dłuższego czasu. Mógłby powiedzieć, że strzegł leku, który uratowałby Lily od śmiertelnej choroby i że prowadził nieustanną walkę sam ze sobą i ze swoją własną moralnością. Czy żyć zgodnie z zasadami i pozwolić Lily umrzeć, czy podjąć ogromne ryzyko?

Gdyby spotkał się z Nigelem, mógłby powiedzieć mu, że zanim wypił ten feralny w skutkach łyk herbaty, zdążył go okłamać. Zdobycie Herosa wcale nie było niemożliwe. Po prostu konsekwencje go przerastały.

Gdyby zobaczył go raz jeszcze, mógłby podziękować mu za natchnienie. Za widok, w którym szarżuje z rurą od odkurzacza na trzymającego broń intruza. Za inspirację, dzięki której zrozumiał, że jeśli tchórzliwy Nigel był w stanie zrobić coś takiego, to jego samego również stać na bohaterski czyn. Prawdopodobnie nie dowiedziałby się, że jego przyjaciel zareagował tak tylko dlatego, że cała akcja została ustawiona.

Gdyby z nim porozmawiał, mógłby go przeprosić. Szczerze. Za to, że zamiast od razu podać Lily trzymanego w kieszeni Herosa, chciał porozmawiać i wyjaśnić kilka spraw, przy okazji opowiadając, dlaczego zdobycie leku było zadaniem prawie niemożliwym do wykonania, ale mimo tego i tak zaryzykował, aby uratować córkę przyjaciela.

Gdyby stanął przed nim, twarzą w twarz, mógłby opowiedzieć mu o zakończeniu tej historii. O tym, że Lily, dzięki Herosowi, czuje się już dobrze i przebywa w domu dziecka w oczekiwaniu na nową, kochającą rodzinę. A o kradzież medykamentu i całego skarbu posądzono nieznanego wspólnika Nigela, który do tej pory nie pozwolił się złapać.

Marco nigdy nie porozmawiał z Nigelem w więzieniu. Po pierwsze, nigdy mu nie wybaczył, a po drugie, substancja, którą został otruty, całkowicie odebrała mu zdolność mówienia.

 

* * *

 

Nigel do końca życia miał przeświadczenie, że sprzedał przyjaciela za garść orzeszków.