Splątany Lalkarz

Faleh lubił swoje miej­sce pracy, choć ste­ryl­na czy­stość i zimne świa­tło LED-ów ra­czej nie spra­wia­ły, że było tu przy­tul­nie. Samo prze­zna­cze­nie bu­dyn­ku wpro­wa­dza­ło w podnio­sły na­strój. W ogrom­nej hali każ­de­go dnia ty­sią­ce no­wych istot brało pierw­szy od­dech. Gdy Faleh prze­cha­dzał się wzdłuż rzę­dów ob­łych komór wy­peł­nio­nych sztucz­nym pły­nem owo­dnio­wym, czę­sto roz­my­ślał nad przy­szło­ścią jesz­cze nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci. Za­sta­na­wia­ło go, kim będą z za­wo­du i gdzie za­miesz­ka­ją, a nawet to, jaką li­te­ra­tu­rę będą czy­tać.

Odro­bi­nę za­zdro­ścił lu­dziom wy­cho­wy­wa­nym w ra­mach pro­gra­mu rzą­do­we­go. Ich życia nie wa­run­ko­wa­ła wola ro­dzi­ców – mieli gwa­ran­cję swo­bo­dy wy­bo­ru wła­snej ścież­ki. Faleh był le­ka­rzem, tak samo jak matka i dzia­dek. Praca w bran­ży mu pa­so­wa­ła, choć przy­pusz­czał, że gdyby nie wpływ bli­skich, wy­lą­do­wał­by za ste­ra­mi promu ko­smicz­ne­go.

Na jego so­czew­kach kon­tak­to­wych wy­sko­czył monit o no­wych na­ro­dzi­nach. Dziew­czyn­ka, dwa ty­sią­ce dzie­więć­set trzy gramy, czter­dzie­ści osiem cen­ty­me­trów. Neo­na­to­log po­szedł do ar­ti­fi­wom­bu B-371E, by przyj­rzeć się ma­lusz­ko­wi.

Za­zwy­czaj pra­cow­ni­cy pla­ców­ki po­ru­sza­li się plat­for­ma­mi elek­tro­ma­gne­tycz­ny­mi, lecz Faleh wzbra­niał się przed tym środ­kiem trans­por­tu, utrzy­mu­jąc, że cho­dze­nie na pie­cho­tę po­pra­wia kon­dy­cję. Gdy do­tarł na miej­sce po chwi­li szyb­kie­go mar­szu, za­uwa­żył coś dziw­ne­go.

An­dro­id przy­dzie­lo­ny do opie­ki nad no­wo­rod­kiem nie przy­stą­pił do wy­ma­ga­nych czyn­no­ści. Nawet nie prze­ciął pę­po­wi­ny. Stał nie­ru­cho­mo, wy­da­jąc niski, bu­czą­cy od­głos, a jego ob­li­cze nie wy­ra­ża­ło żad­nych emo­cji.

Nie re­ago­wał też na żadną z ko­mend gło­so­wych Fa­le­ha. Le­karz za po­mo­cą in­ter­fej­su mózg-kom­pu­ter prze­ka­zał ra­port o awa­rii ma­szy­ny, w my­ślach klnąc na za­wod­ność sprzę­tu. Po­chy­lił się nad dziec­kiem, aby wziąć je na ręce.

Okrą­gła, pulch­na twarz za­pła­ka­nej dziew­czyn­ki była ostat­nią rze­czą, którą zdo­łał uj­rzeć. Nie zdą­żył po­czuć bólu.

 

***

 

Ogrom­ny po­dusz­ko­wiec EM uno­sił się czte­ry­sta me­trów nad cen­trum Alm­werm. Nawet z ta­kie­go pu­ła­pu krań­ce mia­sta po­zo­sta­wa­ły nie­wi­docz­ne. Wie­żow­ce o wy­so­ko­ści spo­rych gór, roz­miesz­czo­ne gęsto ni­czym na­no­prę­ty w ogni­wie sło­necz­nym, sku­tecz­nie za­sła­nia­ły ho­ry­zont. Wraz z roz­wo­jem cy­wi­li­za­cji wszyst­ko wciąż rosło i rosło, a czło­wiek tylko po­dzi­wiał swe nowe dzie­ła, w głębi duszy czu­jąc się małym i za­gu­bio­nym.

Łyk kok­taj­lu biał­ko­we­go znik­nął w ustach Ma­ri­ny Nart, doj­rza­łej pięk­no­ści o mie­dzia­nych lo­kach. Ko­men­dant­ka nie pa­mię­ta­ła, kiedy ostat­ni raz w jej biu­rze w mo­bil­nym ko­mi­sa­ria­cie pa­no­wa­ła gro­bo­wa cisza. Po­nu­ra at­mos­fe­ra udzie­li­ła się chyba i po­kła­do­wej sztucz­nej in­te­li­gen­cji, bo ta po­da­wa­ła ko­mu­ni­ka­ty tonem jesz­cze bar­dziej smęt­nym niż zwy­kle.

– Cie­ka­we, kto stoi za ata­kiem – za­sta­na­wia­ła się na głos Ma­ri­na.

– Na razie mo­że­my tylko gdy­bać – od­parł Earl. Nie­bie­ska­we kom­po­zy­to­we po­szy­cie an­dro­ida błysz­cza­ło w świe­tle słoń­ca wpa­da­ją­cym przez szkla­ną ko­pu­łę ka­bi­ny. – Sekta Wiecz­ne­go Ognia i ra­dy­kal­ne odła­my neo­lud­dy­stów nie­mal jed­no­cze­śnie przy­zna­ły się do za­ma­chu, ale je­stem pewny, że to tylko czcze prze­chwał­ki dla zy­ska­nia roz­gło­su. Zwłasz­cza, że mamy ich na oku i nie od­no­to­wa­li­śmy ostat­nio żad­nej po­dej­rza­nej ak­tyw­no­ści.

– Do­brze by­ło­by zde­men­to­wać te po­gło­ski – po­wie­dzia­ła ostro Nart. – Ech, mam wra­że­nie, że rząd przy­zwa­la na zbyt wiele w ra­mach wol­no­ści słowa.

– Choć po­dą­ża­my je­dy­ną słusz­ną ścież­ką… spo­łe­czeń­stwo po­win­no mieć moż­li­wość wy­ra­że­nia sprze­ci­wu wobec niej. – Na gład­kiej twa­rzy po­li­cyj­ne­go an­dro­ida wy­kwitł sze­ro­ki uśmiech. – Swo­isty wen­tyl do upusz­cza­nia nie­za­do­wo­le­nia. Do­pó­ki ten ide­olo­gicz­ny bunt nie prze­kształ­ca się w czyny, wszyst­ko jest w po­rząd­ku. Tak czy ina­czej, nie uwa­żasz, że eks­plo­zja mogła być wy­łącz­nie wy­ni­kiem awa­rii?

– Awa­rii? – zdzi­wi­ła się Ma­ri­na. Wy­pi­ła kok­tajl do końca i wsta­ła z fo­te­la ob­ro­to­we­go. – Prze­cież tech­no­lo­gia za­si­la­nia ro­bo­tów jest prak­tycz­nie nie­za­wod­na.

– Prak­tycz­nie – pod­kre­ślił Earl. – W teo­rii wszyst­ko może się zda­rzyć. Sam nie wiem, czy me­cha­ni­zmy we­wnątrz mnie zaraz nagle nie wy­mkną się spod kon­tro­li i nie zo­sta­nę ro­ze­rwa­ny na strzę­py. To tylko kwe­stia praw­do­po­do­bień­stwa.

– Wo­la­ła­bym, żeby tak się nie stało – wy­zna­ła funk­cjo­na­riusz­ka, wy­raź­nie zde­ner­wo­wa­na. – No cóż, po­zo­sta­je je­dy­nie cze­kać na wy­ni­ki pracy per­so­ne­lu wy­sła­ne­go w teren. I wy­sto­so­wać ko­lej­ne oświad­cze­nie, żeby jakoś uspo­ko­ić pu­bli­kę. Zaj­miesz się tym, Earl?

– Ma się ro­zu­mieć, sze­fo­wo – przy­tak­nął an­dro­id, po czym od­wró­cił się na pię­cie i opu­ścił ka­bi­nę.

 

***

 

To­tal­ne spu­sto­sze­nie. Tylko te słowa przy­cho­dzi­ły na myśl Ja­re­do­wi przy pró­bach opi­sa­nia znisz­czeń w kla­ste­rze ar­ti­fi­wom­bów. Nad epi­cen­trum eks­plo­zji za­wa­lił się dach. Więk­szość sztucz­nych łon zo­sta­ła ro­ze­rwa­na na strzę­py lub po­pę­ka­ła w wy­ni­ku skoku ci­śnie­nia. Oprócz pło­dów zgi­nę­ło jesz­cze kil­ku­na­stu pra­cow­ni­ków ob­słu­gi. Do­oko­ła wa­la­ły się ster­ty gruzu zro­szo­ne­go su­ro­ga­tem płynu owo­dnio­we­go i krwią.

To było sza­lo­ne, wręcz nie­rze­czy­wi­ste. Setki ist­nień zmie­cio­nych w ułam­ku se­kun­dy. Je­że­li stał za tym jakiś czło­wiek, mu­sia­ła go cał­ko­wi­cie opę­tać nie­na­wiść.

– I jak, Jared, udało się co­kol­wiek wy­wnio­sko­wać z logów? – Głos part­ner­ki wy­rwał cy­bor­ga z za­du­my.

– Och, wy­bacz, myśli mi gdzieś zbłą­dzi­ły – po­wie­dział po­li­cjant. – Nie­ste­ty, nie­zbyt wiele. Przy­naj­mniej sys­tem de­le­go­wa­nia an­dro­idów po­łoż­ni­czych za­pi­sy­wał dane na ze­wnętrz­nym ser­we­rze, który nie zo­stał uszko­dzo­ny. Jedna z ma­szyn nagle znik­nę­ła z re­je­stru. Zu­peł­nie jakby ktoś ją wy­ma­zał. Ostat­nia za­pi­sa­na po­zy­cja tego ro­bo­ta na interaktywnej mapie to osiem­dzie­siąt dwa metry na pół­noc od miej­sca eks­plo­zji, na po­cząt­ku alej­ki ze sztucz­ny­mi ło­na­mi. Ka­me­ry po­ka­za­ły, że zmie­rzał w tę stro­nę, a potem za­trzy­mał się przy ar­ti­fi­wom­bie, w któ­rym wła­śnie uro­dzi­ło się dziec­ko. Jakiś le­karz za­uwa­żył, że coś jest nie tak, i pró­bo­wał wydać mu ko­men­dy gło­so­we, lecz bez skut­ku. Gdy dok­tor za­czął zaj­mo­wać się no­wo­rod­kiem, robot wy­buchł.

– Wiemy coś o sta­nie OS-u tego an­dro­ida? – za­py­ta­ła Irena Ku­znie­co­wa, od­gar­nia­jąc ko­smyk zle­pio­nych potem wło­sów z twa­rzy. Słoń­ce tego dnia pra­ży­ło nie­mi­ło­sier­nie, nawet jak na dosyć chłod­ne wa­run­ki ster­ra­for­mo­wa­ne­go Ty­ta­na.

– Nie – od­parł Jared. – Pla­ców­ka nie ar­chi­wi­zo­wa­ła ta­kich in­for­ma­cji. Uzna­wa­li je za zbęd­ne zaj­mo­wa­nie pa­mię­ci. Na od­zy­ska­nie cze­go­kol­wiek z be­be­chów tego ustroj­stwa nie ma co li­czyć.

Cy­borg ze­sko­czył do za­głę­bie­nia utwo­rzo­ne­go przez eks­plo­zję. Przy­kuc­nął przy po­zgi­na­nym wspor­ni­ku dachu i wy­ciął jego frag­ment szli­fier­ką wy­su­nię­tą z me­cha­nicz­ne­go ra­mie­nia, a na­stęp­nie ze­ska­no­wał prób­kę sen­so­rem umiesz­czo­nym w dłoni.

– An­dro­id stał tuż obok tej belki no­śnej. Robię ana­li­zę pod kątem skła­du che­micz­ne­go – wy­ja­śnił Jared, od­wra­ca­jąc głowę w kie­run­ku Ireny sto­ją­cej na kra­wę­dzi kra­te­ru. – Hmm, żad­nych śla­dów kon­wen­cjo­nal­nych środ­ków wy­bu­cho­wych. Wy­kry­łem za to dosyć zna­czą­ce ilo­ści unhek­skwa­du.

– Czyli mo­że­my od­rzu­cić hi­po­te­zę o bom­bie umiesz­czo­nej w środ­ku – stwier­dzi­ła Ku­znie­co­wa. – Chyba że… We­dług in­for­ma­cji pro­du­cen­ta wy­ko­rzy­sty­wa­ne tutaj an­dro­idy były za­si­la­ne mi­kro­prę­ta­mi pa­li­wo­wy­mi wy­ko­na­ny­mi z pier­wiast­ka, o któ­rym wspo­mnia­łeś. Ktoś mógł dla nie­po­zna­ki zro­bić mi­ni-ato­mów­kę, uży­wa­jąc tej samej sub­stan­cji.

– Wąt­pię. – Bio­nicz­ne oczy Ja­re­da za­pło­nę­ły czer­wo­nym bla­skiem. – W takim wy­pad­ku wy­buch uni­ce­stwił­by całą halę i kil­ka­na­ście oko­licz­nych bu­dow­li. Z tego, co wiem, ge­ne­ra­to­ry elek­trycz­no­ści w ma­szy­nach są osła­nia­ne po­la­mi kon­ta­mi­na­cyj­ny­mi. Nawet gdyby coś po­szło nie tak, robot po pro­stu po­wi­nien prze­stać dzia­łać. Pole mogło zo­stać osła­bio­ne, przez co uwol­ni­ła się część ener­gii re­ak­cji łań­cu­cho­wej.

– Py­ta­nie tylko, czy to sa­mo­ist­na awa­ria, czy ktoś ce­lo­wo przy tym maj­stro­wał – rze­kła Irena, po czym uru­cho­mi­ła moduł ko­mu­ni­ka­cyj­ny na sys­te­mie roz­sze­rzo­nej rze­czy­wi­sto­ści. – Mu­si­my wy­słać kogoś od nas, żeby po­roz­ma­wiał z firmą wy­twa­rza­ją­cą te bla­sza­ki.

 

***

 

– Mogę pań­stwa za­pew­nić, że wina nie leży po na­szej stro­nie. – Głos Ani­shy Singh brzmiał słod­ko i nad­zwy­czaj prze­ko­nu­ją­co. – Mal­funk­cja pola kon­ta­mi­na­cyj­ne­go mogła na­stą­pić w wy­ni­ku pew­nych – przy­sto­po­wa­ła na chwi­lę mo­no­log, prze­ły­ka­jąc ślinę – zja­wisk kwan­to­wych, na które pro­du­cent nie ma wpły­wu. Jed­no­cze­sna awa­ria osło­ny i ge­ne­ra­to­ra za­si­la­ne­go ener­gią ato­mo­wą jest moż­li­wa, lecz jej praw­do­po­do­bień­stwo jest zni­ko­me. Ko­rzy­ści wy­ni­ka­ją­ce z użyt­ko­wa­nia na­szych ma­szyn znacz­nie prze­wyż­sza­ją po­ten­cjal­ne stra­ty, a ry­zy­ko zwią­za­ne z eks­plo­ata­cją mo­de­lu JH-439 zo­sta­ło przed­sta­wio­ne w pla­nie roz­wo­jo­wym za­twier­dzo­nym przez rząd.

– A co jeśli to nie był wy­pa­dek, tylko…

– Nasze sta­no­wi­ska pracy są mo­ni­to­ro­wa­ne w try­bie cią­głym. – Singh nie po­zwo­li­ła do­koń­czyć po­li­cjant­ce o srebr­nej, ge­ne­tycz­nie zmo­dy­fi­ko­wa­nej skó­rze. – Każdy pro­dukt jest spraw­dza­ny przez trzech do­bra­nych lo­so­wo te­ste­rów ja­ko­ści, przed­sta­wi­cie­li za­rów­no sztucz­nej, jak i na­tu­ral­nej in­te­li­gen­cji. Szan­se na nie­świa­do­me bądź ce­lo­we uszko­dze­nie mo­du­łu an­dro­ida są nie­mal ze­ro­we.

– Ro­zu­miem pani tro­skę o dobre imię przed­się­bior­stwa, ale tak czy ina­czej pro­ces po­stę­po­wa­nia wy­ma­ga, byśmy przej­rze­li za­pi­sy mo­ni­to­rin­gu – po­wie­dział sta­now­czo in­spek­tor Sig­mund Gun­nar­son. – Uzy­ska­nie na­ka­zu są­do­we­go trwa nie­zmier­nie długo przez biu­ro­kra­tycz­ną otocz­kę, a nam za­le­ży na pręd­kim roz­wią­za­niu spra­wy – rzu­cił roz­mów­czy­ni nie­zno­szą­ce sprze­ci­wu spoj­rze­nie – więc uprzej­mie pro­szę o ze­zwo­le­nie na do­stęp do da­nych firmy.

– Oczy­wi­ście – od­par­ła Ani­sha. – Wła­śnie au­to­ry­zo­wa­łam was w sys­te­mie. Hasła są zbęd­ne, zo­sta­nie­cie roz­po­zna­ni na pod­sta­wie bio­me­try­ki. Po­zwól­cie pań­stwo, że teraz udam się na prze­rwę obia­do­wą. W razie po­trze­by pro­szę się ze mną skon­tak­to­wać.

Pre­zes Horn­field So­lu­tions Inc. opu­ści­ła nie­wiel­ką salę kon­fe­ren­cyj­ną, gło­śno stu­ka­jąc wy­so­ki­mi ob­ca­sa­mi. Sig­mun­do­wi spadł ka­mień z serca, Singh chwy­ci­ła jego bajer. Z głę­bo­kim wes­tchnie­niem opadł na tan­det­ny fotel w stylu art déco.

– Ogar­niesz temat, Silke? – zwró­cił się do part­ner­ki. – Zro­bisz to o wiele szyb­ciej. Nawet nie mam wsz­cze­pu BCI, sta­ro­świec­ki je­stem.

Po­li­cjant­ka ski­nę­ła głową, po czym wy­sła­ła żą­da­nie do bazy da­nych kor­po­ra­cji. Po chwi­li jej en­do­kom­pu­ter po­brał za­pi­sy mo­ni­to­rin­gu i logi błę­dów au­to­ma­tów pro­duk­cyj­nych. Uru­cho­mi­ła tryb ana­li­zy ak­ce­le­ro­wa­nej. Kilka minut póź­niej wie­dzia­ła wszyst­ko, co trze­ba.

– Mam już głów­ne­go po­dej­rza­ne­go – ode­zwa­ła się po­li­cjant­ka. – To an­dro­id imie­niem La­ikhos, Numer Ewi­den­cyj­ny Bytów In­te­li­gent­nych E220F92DF. Jako ostat­ni do­ko­ny­wał in­spek­cji mo­de­lu, który uległ eks­plo­zji. Pod­piął się do ma­gi­stra­li ser­wi­so­wej celem spraw­dze­nia in­te­gral­no­ści opro­gra­mo­wa­nia. Po­łą­cze­nie trwa­ło dłu­żej niż za­zwy­czaj…

– Su­ge­ru­jesz, że wgrał back­do­or do ma­szy­ny? – rzekł Sig­mund, dra­piąc się po gło­wie. Na pal­cach zo­sta­ło mu kilka si­wych wło­sów. – Cze­kaj, z tego co wiem, te­sto­wa­nie od­by­wa się za­zwy­czaj po­przez moduł po­śred­ni­czą­cy. Jego za­pi­sy stanu po­win­ny po­twier­dzić, czy an­dro­id rze­czy­wi­ście kom­bi­no­wał z OS-em.

– Na­gra­nia z mo­ni­to­rin­gu po­ka­zu­ją, że ko­rzy­stał z nie­uży­wa­ne­go wcze­śniej urzą­dze­nia – wy­ja­śni­ła Silke, in­ten­syw­nie ma­su­jąc skro­nie. – Nie je­stem eks­per­tem od in­for­ma­ty­ki, ale zdaje mi się, że wszyst­kie kom­pu­te­ry łączą się z sie­cią do­pie­ro w trak­cie pierw­szej kon­fi­gu­ra­cji. La­ikhos mógł zha­ko­wać moduł wcze­śniej, tak by po­zwo­lił mu na do­wol­ną in­ge­ren­cję w sys­tem ro­bo­ta po­łoż­ni­cze­go. I nikt tego nie za­uwa­żył, bo zgod­nie z usta­wą o ogra­ni­cza­niu in­wi­gi­la­cji mo­ni­to­ro­wa­nie myśli sa­mo­świa­do­mych istot w cza­sie rze­czy­wi­stym jest za­bro­nio­ne.

Gun­nar­son przez chwi­lę nie od­po­wia­dał. Wstał z fo­te­la, pod­szedł do za­okrą­glo­nej, pa­no­ra­micz­nej szyby od­dzie­la­ją­cej salę kon­fe­ren­cyj­ną od ze­wnętrz­ne­go świa­ta i wle­pił wzrok w mok­ną­ce na rzę­si­stym desz­czu wi­szą­ce ogro­dy na jed­nym z dra­pa­czy chmur.

– Ech, wy­glą­da na to, że tym razem bez na­ka­zu są­do­we­go nie­wie­le zdzia­ła­my – żach­nął się. – Bę­dzie­my mu­sie­li spraw­dzić pa­mięć tego ca­łe­go La­ikho­sa.

– Za­sta­na­wia­ją mnie mo­ty­wy zbrod­ni – po­wie­dzia­ła Silke. – Mi­zan­tro­pia i so­cjo­pa­tia to rzad­kość wśród sztucz­nych in­te­li­gen­cji. Są trak­to­wa­ne na tych sa­mych pra­wach co lu­dzie, nie widzę po­wo­du, dla któ­rych mia­ły­by się bun­to­wać. Prze­cięt­nie wy­ka­zu­ją nawet więk­sze zdol­no­ści do em­pa­tii niż nasz ga­tu­nek. Oso­bi­sta ze­msta? To też nie w stylu SI…

– My­ślą­ce ma­szy­ny ko­cha­ją ide­ały – stwier­dził Sig­mund, ob­ra­ca­jąc się w kie­run­ku part­ner­ki.

W jej srebr­nej skó­rze, gład­ko opię­tej na ciele o ide­al­nych pro­por­cjach, było coś po­cią­ga­ją­ce­go. Za­pro­sze­nie na spo­tka­nie po pracy w ja­kieś eks­klu­zyw­nej ka­wiar­ni wy­da­wa­ło się ku­szą­cą per­spek­ty­wą. Ale naj­pierw mu­siał­by za­in­we­sto­wać w te­ra­pię prze­ciw­sta­rze­nio­wą.

– Więk­szo­ści z nich po­do­ba się dą­że­nie do zgłę­bia­nia ta­jem­nic wszech­świa­ta i two­rze­nia coraz in­te­li­gent­niej­szych bytów, na­rzu­co­ne jako głów­ny cel roz­wo­ju przez rząd – kon­ty­nu­ował wywód. – Rząd, który prze­cież same czę­ścio­wo kreu­ją. Ale z ide­ali­sta­mi nigdy nic nie wia­do­mo. Chcą zmie­niać rze­czy­wi­stość na swój spo­sób, lecz za­zwy­czaj są osa­mot­nie­ni w tych pla­nach, co rodzi bez­sil­ność, a ta z kolei jest matką ter­ro­ry­zmu. Nie wszy­scy prze­pa­da­ją za obec­ną formą cy­wi­li­za­cji. Zwłasz­cza bio­rąc pod uwagę to, na ja­kich pod­sta­wach zo­sta­ła zbu­do­wa­na…

 

***

 

Te ich wstręt­ne śle­pia, prze­ra­ża­ją­ce uśmie­chy, zło­wiesz­cze gesty. Prze­klę­ci sza­ma­ni w bia­łych ki­tlach, któ­rzy umie­ści­li de­mo­na w jego gło­wie.

Znów przy­szli, by znę­cać się nad nim. Ob­ser­wo­wać każdy krok przez pan­cer­ną szybę. Po­wta­rzać aż do znu­dze­nia te same py­ta­nia. Pod­łą­czać dziw­ne ma­chi­ny do ciała.

Ru­szył w ich kie­run­ku z prze­kleń­stwa­mi na ustach, walił w har­to­wa­ne szkło, aż z kłyk­ci po­cie­kły struż­ki krwi.

– Agre­sja jest zbęd­na, Ha­rol­dzie. Pra­cow­ni­cy pla­ców­ki dzia­ła­ją dla wspól­ne­go dobra my­ślą­cych istot. Po­wi­nie­neś być dumny, że mo­żesz przy­słu­żyć się dla przy­szłych po­ko­leń. Tym samym zma­zu­jesz swe po­przed­nie winy.

Znowu on. Nie­na­wi­dził tego prze­klę­te­go, cu­kier­ko­we­go głosu. Nie cier­piał bred­ni wpa­ja­nych w każ­dej moż­li­wej chwi­li.

– Wynoś! Się! Z! Mojej! Głowy! – krzy­czał obiekt ba­daw­czy, tłu­kąc czo­łem o prze­źro­czy­stą ba­rie­rę.

– Unie­ru­chom­cie go, zanim zrobi sobie coś po­waż­ne­go – za­ko­men­de­ro­wał przez mi­kro­fon pro­fe­sor Séba­stien Pi­naud.

Pie­lę­gnia­rze wpa­ro­wa­li do izo­lat­ki i po­chwy­ci­li Ha­rol­da, by przy­piąć go pa­sa­mi do łóżka. Jeden z nich podał za­strzyk ze środ­kiem uspo­ka­ja­ją­cym i pod­łą­czył obiekt ba­daw­czy do sondy mo­ni­to­ru­ją­cej.

– To sza­leń­stwo, Seb – zwró­cił się do współ­pra­cow­ni­ka dok­tor Akan­de Odu­sa­nya. – Prze­dłu­ża­jąc ten eks­pe­ry­ment, tylko tor­tu­ru­je­my czło­wie­ka.

– Przy­po­mnę ci, że on z zimną krwią za­mor­do­wał czte­ry osoby pod­czas ra­bo­wa­nia domu – po­wie­dział Pi­naud. – Ana­li­za psy­cho­lo­gicz­na nie wy­ka­za­ła żad­nych szans na re­so­cja­li­za­cję. Masz jesz­cze ja­kieś wąt­pli­wo­ści?

– Do­brze znasz ko­mi­sję kwa­li­fi­ka­cyj­ną – od­parł Akan­de. – Naj­chęt­niej przy­sy­ła­li­by tutaj wszyst­kich, jak leci, nawet drob­nych prze­stęp­ców. Ob­ser­wo­wa­łem Ha­rol­da na dy­żu­rze w nocy. Pła­kał, na głos przy­zna­wał się do winy, pro­sił o wy­ba­cze­nie. Nawet za­czął się mo­dlić. Mam wra­że­nie, że w ra­mach Pro­gra­mu Dy­na­micz­ne­go Po­stę­pu na­gi­na­my pewne gra­ni­ce… czło­wie­czeń­stwa.

– Prze­sa­dzasz ze współ­czu­ciem, ko­le­go – stwier­dził Séba­stien. – Dzię­ki nowej dok­try­nie udało nam się do­kład­nie po­znać dzia­ła­nie ludz­kie­go mózgu, a z kolei dzię­ki temu opra­co­wać nie­mal nie­za­wod­ne BCI oraz twar­dą sztucz­ną in­te­li­gen­cję. Mu­si­my coś po­świę­cić, żeby móc wspiąć się na ko­lej­ny po­ziom roz­wo­ju.

Dok­tor Odu­sa­nya nie od­po­wie­dział. Pa­trzył tylko, jak Ha­rold po­wo­li prze­sta­je się szar­pać.

– Wy­cho­dzę na prze­rwę – rzu­cił po chwi­li Pi­naud, prze­ry­wa­jąc ciszę pa­nu­ją­cą w ka­bi­nie ob­ser­wa­cyj­nej.

Gdy pro­fe­sor opu­ścił po­miesz­cze­nie, Akan­de oparł łok­cie na kon­so­li i za­czął prze­cie­rać twarz dłoń­mi. Może rze­czy­wi­ście był zbyt wraż­li­wy, ale tak go po pro­stu wy­cho­wa­no. Są­dził jed­nak, że nawet sam Xiao Li byłby nie­za­do­wo­lo­ny, wi­dząc to, co się tutaj wy­pra­wia.

Ach, stary, po­czci­wy dzia­dek Li, świeć Panie nad jego duszą. Po­cząt­ko­wo znany jako wy­jąt­ko­wo mądry przy­wód­ca Pań­stwa Środ­ka, póź­niej czło­wiek, który oca­lił świat przed trze­cią wojną świa­to­wą, w końcu twór­ca pan­pro­ge­sy­wi­zmu i pod­wa­lin pod funk­cjo­nu­ją­cy po dziś dzień rząd mię­dzy­pla­ne­tar­ny.

Zwo­len­ni­cy teo­rii spi­sko­wych brali go wręcz za ko­smi­tę lub przy­by­sza z przy­szło­ści, wy­ba­wi­cie­la Ziemi od nie­uchron­nej za­gła­dy. Jego idee tra­fi­ły na po­dat­ny grunt. Były na­dzie­ją dla mas umę­czo­nych po­błaż­li­wo­ścią dla zła, wy­zy­skiem bied­nych, re­li­gij­nym eks­tre­mi­zmem i wiecz­ną kon­ku­ren­cją po­mię­dzy pań­stwa­mi.

Jedna z nich za­kła­da­ła re­wi­zję praw czło­wie­ka. Obo­wią­zy­wa­ły tylko wtedy, gdy dana osoba sta­no­wi­ła war­tość dla spo­łe­czeń­stwa. W prze­ciw­nym wy­pad­ku ze­zwa­la­no na po­stę­po­wa­nie z nią w do­wol­ny spo­sób.

Na prze­stęp­cach prze­pro­wa­dza­no ty­sią­ce eks­pe­ry­men­tów, na które nikt wcze­śniej się nie od­wa­żył. Me­dy­cy­na i cy­ber­ne­ty­ka zro­bi­ły ogrom­ne po­stę­py w za­bój­czym tem­pie, i to do­słow­nie. Mało kto pa­mię­tał o ofia­rach tego pro­ce­su, choć po­sta­wio­no im kilka po­mni­ków.

Pla­ców­ka na­uko­wa pod Pa­ry­żem, w któ­rej prze­by­wał Odu­sa­nya, słu­ży­ła wła­śnie do ta­kich badań. Ha­rol­do­wi Ran­ni­gan wsz­cze­pio­no i po­łą­czo­no z mó­zgiem en­do­kom­pu­ter ste­ro­wa­ny przez SI. Eks­pe­ry­ment miał na celu spo­je­nie sztucz­nej i na­tu­ral­nej in­te­li­gen­cji w jedną oso­bo­wość… Ha­rold za­re­ago­wał bar­dzo gwał­tow­nie na tę zmia­nę. Wy­stą­pił u niego dziw­ny stan przy­po­mi­na­ją­cy za­bu­rze­nia dy­so­cja­cyj­ne z to­wa­rzy­szą­cy­mi czę­sty­mi wa­ha­nia­mi na­stro­ju i wy­so­kim po­zio­mem agre­sji.

Dok­tor wstał z fo­te­la i pod­szedł do szaf­ki znaj­du­ją­cej się z tyłu ka­bi­ny ob­ser­wa­cyj­nej. Wyjął z niej strzy­kaw­kę i roz­twór su­fen­ta­ny­lu, po czym otwo­rzył śluzę i wszedł do izo­lat­ki. Miał na­dzie­ję, że nie wy­rzu­cą go z pracy za to, co pla­no­wał zro­bić.

Ran­ni­gan leżał nie­ru­cho­mo i pa­trzył w sufit. Odu­sa­nya za­sta­na­wiał się, czy w ogóle go pa­mię­ta. Czy gdzieś głę­bo­ko w umy­śle zmal­tre­to­wa­ne­go czło­wie­ka tkwi wspo­mnie­nie wspól­nych chwil spę­dza­nych na skwe­rze przed ka­mie­ni­cą, dys­ku­sji na temat prze­czy­ta­nych ko­mik­sów, po­bi­tych re­kor­dów w grach VR. Los ze­chciał, że Ha­rold zo­stał prze­stęp­cą, a Akan­de wy­bit­nym neu­ro­bio­lo­giem, i los znów ich po­łą­czył.

Akan­de na­brał płynu do strzy­kaw­ki.

– Już nie­dłu­go, przy­ja­cie­lu – rzekł, wbi­ja­jąc igłę w żyłę Ran­ni­ga­na.

 

***

 

Nart le­ni­wie spo­glą­da­ła na tłu­mek gro­ma­dzą­cy się na przy­stan­ku ma­gle­vu przy­le­pio­nym do jed­ne­go z ogrom­nych, prze­szklo­nych wie­żow­ców. Lu­dzie, an­dro­idy i cy­bor­gi – byty in­te­li­gent­ne, jak ktoś to kie­dyś neu­tral­nie okre­ślił – nie­cier­pli­wie cze­ka­ły na trans­port. Więk­szość z nich za­pew­ne wra­ca­ła do domów z pracy.

Nie­któ­rzy dzi­wi­li się, dla­cze­go w epoce BCI, gwa­ran­tu­ją­cej nie­mal cał­ko­wi­tą in­te­gra­cję wir­tu­alu z re­alem, przed­się­bior­stwa wciąż po­sia­da­ły fi­zycz­ne sie­dzi­by. Przy­zwy­cza­je­nie było jed­nak drugą na­tu­rą czło­wie­ka, a zatem także i two­rzo­nych na jego obraz ma­szyn, przez nie­któ­rych „or­ga­nicz­nych” trak­to­wa­nych jak wła­sne dzie­ci. Wbrew temu, co wie­ści­li nie­któ­rzy fa­ta­li­ści z po­cząt­ku dwu­dzie­ste­go pierw­sze­go wieku, zna­cze­nie bez­po­śred­nie­go kon­tak­tu i za­ła­twia­nia spraw in per­so­na nie zma­la­ło do zera. Nie dało się wy­ko­rze­nić z cy­wi­li­za­cji cze­goś, co w za­sa­dzie ją stwo­rzy­ło.

Ob­ser­wo­wa­nie z lotu ptaka co­dzien­nych sce­nek roz­gry­wa­nych w Alm­werm cza­sem przy­pra­wia­ło Ma­ri­nę o dziw­ne wra­że­nia. Zu­peł­nie, jakby przy­glą­da­ła się we­wnętrz­nym me­cha­ni­zmom wszech­świa­ta. Wszyst­kie te isto­ty, drob­ne kro­pecz­ki prze­wi­ja­ją­ce się po kład­kach, tu­ne­lach i plat­for­mach, niby elek­tro­ny su­ną­ce po ukła­dzie sca­lo­nym na­dru­ko­wa­nym na po­wierzch­nię pla­ne­ty, two­rzy­ły sys­tem, dzię­ki któ­re­mu funk­cjo­no­wa­ła znana i lu­bia­na rze­czy­wi­stość. I przede wszyst­kim dzię­ki któ­re­mu Nart mogła teraz sie­dzieć w wy­god­nym fo­te­lu w ka­bi­nie mo­bil­ne­go ko­mi­sa­ria­tu za­wie­szo­ne­go nad mia­stem, trzyma­jąc pie­czę nad kwe­stia­mi bez­pie­czeń­stwa… A przy­naj­mniej tak ste­ro­wać pod­ko­mend­ny­mi, żeby te spra­wy zo­sta­ły za­ła­twio­ne.

– Wi­dzia­łaś już ra­port od Gun­nar­so­na? – Głos Earla nagle wy­rwał ją z za­my­śle­nia.

– O, wresz­cie je­steś ­– od­par­ła za­sko­czo­na – Ta, wi­dzia­łam spra­woz­da­nie. Co tak długo ci ze­szło w są­dzie?

– Przy oka­zji za­ła­twia­łem po­zwo­le­nie, o które pro­sił Sig­mund… Wiesz, jak jest, kiedy temat do­ty­czy gru­bych ryb. Wła­śnie, co są­dzisz o na­szym po­dej­rza­nym?

– A, ten andek. – Earl skrzy­wił się de­li­kat­nie na zdrob­nie­nie użyte przez Ma­ri­nę. – La­ikhos, zna­czy się. To dla mnie dziw­ne… Gdyby kom­bi­no­wał coś wcze­śniej, pew­nie byśmy to wy­ła­pa­li. A prze­cież w trak­cie jed­ne­go dnia w pracy chyba nagle nie znie­na­wi­dził ludz­ko­ści na tyle, żeby na po­cze­ka­niu ob­my­ślić ma­so­we mor­der­stwo dzie­ci.

– Może to tylko fał­szy­wy trop – za­uwa­żył Earl. – Gun­nar­son za­wsze mie­wał ten­den­cję do nad­in­ter­pre­to­wa­nia fak­tów. Spraw­dza­łem bazy da­nych, La­ikhos wy­glą­da mi ra­czej na szczę­śli­wy try­bik w ma­chi­nie niż na sa­mot­ne­go wilka wal­czą­ce­go ze spo­łe­czeń­stwem.

– Fał­szy­wy trop. Wła­śnie… – Nart opar­ła pod­bró­dek o dłoń i zro­bi­ła za­my­ślo­ną minę – A jeśli ktoś zo­sta­wił go ce­lo­wo?

– Znowu prze­ra­bia­my Wiel­kich Ma­ni­pu­la­to­rów z Horn­field?

– Mie­li­śmy udo­wod­nio­ne przy­pad­ki oszust ubez­pie­cze­nio­wych czy ma­chlo­jek przy prze­dłu­ża­niu pa­ten­tów z ich stro­ny – wspo­mnia­ła Ma­ri­na. – Skoń­czy­ło się tylko na grzyw­nach, jak zwy­kle w przy­pad­ku kor­po­ra­cji zbyt du­żych, by upaść. Jesz­cze ta baba, co sie­dzi u nich na stoł­ku pre­ze­sa, Ani­sha Singh. Kie­dyś w ga­ze­tach kry­ty­ko­wa­ła rzą­do­wy pro­gram uro­dzeń, twier­dząc, że to nie­na­tu­ral­ny i chy­bio­ny eks­pe­ry­ment.

– To było wieki temu – po­wie­dział Earl. Za­ło­żył ręce i za­czął prze­cha­dzać się po ka­bi­nie. – Poza tym, to wła­śnie ich wi­ze­run­ko­wi naj­bar­dziej za­szko­dził za­mach. Akcje Horn­field po­szy­bo­wa­ły w dół. Teraz robią wszyst­ko, żeby wy­eks­po­no­wać swoją „trans­pa­rent­ność” przed spo­łe­czeń­stwem. W jaki spo­sób to mo­gło­by ob­ró­cić się na ich ko­rzyść?

– Kto wie… – Ma­ri­na za­stu­ka­ła pal­ca­mi o pod­ło­kiet­nik. – Nie ma co tego roz­trzą­sać, mu­si­my cią­gnąć śledz­two, żeby spraw­dzić, kto tu na­praw­dę gra głów­ną rolę. Wy­ślij kogoś do tego ca­łe­go La­ikho­sa, okej?

Earl przy­tak­nął i ro­ze­słał in­struk­cje do funk­cjo­na­riu­szy, nie prze­ry­wa­jąc prze­chadz­ki.

 

***

 

Dzwo­nek brzę­czał jak osza­la­ły. Kto­kol­wiek stał na ko­ry­ta­rzu, mu­siał być bar­dzo znie­cier­pli­wio­ny.

An­dro­id mógł­by od­blo­ko­wać zamek zdal­nie, lecz zgod­nie ze sta­rym zwy­cza­jem pod­szedł do drzwi i ręcz­nie otwo­rzył je przy­by­szom.

Za pro­giem cze­ka­li mun­du­ro­wi. Dwoje ludzi ze spo­ry­mi in­ge­ren­cja­mi cy­ber­ne­tycz­ny­mi oraz jeden opan­ce­rzo­ny robot bo­jo­wy, praw­do­po­dob­nie nie­świa­do­my.

– Yus­suf Sa­qa­fi, Mię­dzy­pla­ne­tar­ne Biuro Śled­cze, NEBI: 2987E­2D3A. La­ikho­sie, jest pan po­dej­rza­ny o zor­ga­ni­zo­wa­nie za­ma­chu ter­ro­ry­stycz­ne­go. – Go­spo­darz ode­brał cy­fro­wy ko­mu­ni­kat.

– Ach. Cho­dzi o eks­plo­zję w kla­ste­rze ar­ti­fi­wom­bów? – Do­sko­na­le przy­po­mi­na­ją­ca czło­wie­ka ma­szy­na w ogóle nie wy­glą­da­ła na zdzi­wio­ną. – Po­zwo­li­cie pań­stwo, że bę­dzie­my po­ro­zu­mie­wa­li się za po­mo­cą głosu, to bar­dziej ele­ganc­ka forma.

– Mu­si­my od­czy­tać pana wspo­mnie­nia – po­wie­dział Sa­qa­fi. – Wła­śnie prze­sła­łem nakaz są­do­wy do wglą­du. In­fil­tra­cji do­ko­na­my na miej­scu, w przy­pad­ku po­twier­dze­nia po­dej­rzeń zo­sta­nie pan aresz­to­wa­ny.

– Oczy­wi­ście – od­parł La­ikhos. – Za­pra­szam do środ­ka.

Miesz­ka­nie było wy­jąt­ko­wo za­gra­co­ne jak na przed­sta­wi­cie­la sztucz­nej in­te­li­gen­cji. Sporo sprzę­tu zu­peł­nie zbęd­ne­go nie­orga­nicz­nym for­mom życia. Lo­dów­ka, mi­kro­fa­lów­ka, zmy­war­ka do na­czyń. Funk­cjo­na­riu­sze mo­gli­by przy­siąc, że urzą­dzo­no je dla czło­wie­ka.

La­ikhos usiadł na bia­łej we­lu­ro­wej ka­na­pie i zde­mon­to­wał klap­kę za­kry­wa­ją­cą port ser­wi­so­wy. Sa­qa­fie­go za­ska­ki­wa­ła jego pew­ność sie­bie. Wy­glą­da­ło na to, że nie miał nic do ukry­cia.

– Cze­kaj, Ash­ley. – Yus­suf chwy­cił part­ner­kę za dłoń. Piny wtycz­ki za­trzy­ma­ły się o cen­ty­metr przed gniaz­dem. – Łą­cząc swój en­do­kom­pu­ter z jego jed­nost­ką cen­tral­ną, pro­sisz się o zha­ko­wa­nie. Zro­bi­my to bez­piecz­niej­szym spo­so­bem.

Po­li­cjant wy­cią­gnął z kie­sze­ni prze­źro­czy­sty ta­blet zwi­nię­ty w rulon i ze­spo­lił go ka­blem z La­ikho­sem. Dane trans­fe­ro­wa­ły do urzą­dze­nia z za­wrot­ną pręd­ko­ścią, lecz prze­wi­dy­wa­ny czas ukoń­cze­nia pro­ce­su i tak wy­no­sił kilka minut. Robot bo­jo­wy zło­wiesz­czo ob­ser­wo­wał po­dej­rza­ne­go, trzy­ma­jąc palec na spu­ście ka­ra­bi­nu la­se­ro­we­go.

– Jest mi bar­dzo przy­kro z po­wo­du tej tra­ge­dii – po­wie­dział La­ikhos. – Do­my­ślam się, że robot po­łoż­ni­czy, który eks­plo­do­wał, był te­sto­wa­ny prze­ze mnie.

– Ta – od­par­ła Ash­ley. – Je­steś po­dej­rza­ny o scrac­ko­wa­nie mo­du­łu po­śred­ni­czą­ce­go i in­sta­la­cję wi­ru­sa, który do­pro­wa­dził do awa­rii sys­te­mu za­si­la­nia.

– Nie ma po­wo­du, dla któ­re­go chciał­bym to uczy­nić. Sza­nu­ję wasz ga­tu­nek. Można po­wie­dzieć, że nawet uwa­żam się za jego przed­sta­wi­cie­la. Myślę i czuję jak czło­wiek, więc to, że mam syn­te­tycz­ną po­wło­kę, jest we­dług mnie bez zna­cze­nia.

– Widać – stwier­dzi­ła po­li­cjant­ka, omia­ta­jąc wzro­kiem miesz­ka­nie. – W ogóle, to wy­glą­dasz jak jakiś sta­ro­żyt­ny Grek. Twoje imię też jest grec­kie, tak?

– Upodo­ba­łem sobie ten okres w dzie­jach – wy­ja­śnił an­dro­id. – „Laïkós” ozna­cza „lud”. Tro­chę zmie­ni­łem to słowo i wy­ko­rzy­sta­łem jako przy­do­mek.

– Ash­ley, do cho­le­ry, roz­ma­wiasz z go­ściem, który może być ter­ro­ry­stą! – obu­rzył się Sa­qa­fi.

– Wy­lu­zuj tro­chę. Prze­cież obo­wią­zu­je za­sa­da do­mnie­ma­nia nie­win­no­ści. Jak tam, to prze­gry­wa­nie da­nych już się skoń­czy­ło?

– Ta, wła­śnie prze­glą­dam trans­kryp­cję pro­ce­su my­ślo­we­go. Cze­kaj, na­tra­fi­łem na coś dziw­ne­go. – Yus­suf zmarsz­czył brwi, prze­su­wa­jąc pal­cem po ekra­nie ta­ble­tu. – Wedle tych in­for­ma­cji La­ikhos kon­fi­gu­ro­wał moduł po­śred­ni­czą­cy i dia­gno­zo­wał ro­bo­ta kró­cej, niż wy­ni­ka to z mo­ni­to­rin­gu w fa­bry­ce.

– Ostat­nio tra­fił mi się model, nad któ­rym pra­co­wa­łem dosyć szyb­ko – rze­kła ma­szy­na. – Mia­łem wtedy dziw­ne wra­że­nie, jakby na chwi­lę od­cię­ło mnie od wszyst­kich zmy­słów… Do­zna­wa­łem tego od­czu­cia kil­ku­krot­nie wcze­śniej. Stwier­dzi­łem, że to glit­che. Do­ko­ny­wa­łem dia­gno­zy swo­je­go sys­te­mu, lecz bez re­zul­ta­tów.

– Może zmie­nił wspo­mnie­nia? – przy­pusz­cza­ła Ash­ley.

– Na pewno nie – stwier­dził Yus­suf. – Do­pó­ki fi­zycz­ny no­śnik nie zo­sta­nie uni­ce­stwio­ny, nasz sprzęt po­tra­fi je od­zy­skać… Rze­czy­wi­ście, robot po­łoż­ni­czy zo­stał zha­ko­wa­ny tak, by eks­plo­do­wał. Wgra­ny pro­gram miał usu­nąć go z re­je­stru, prze­pro­wa­dzić w tryb au­to­no­micz­ny, zde­sta­bi­li­zo­wać rdzeń pa­li­wo­wy i jed­no­cze­śnie dez­ak­ty­wo­wać pole kon­ta­mi­na­cyj­ne, co naj­wi­docz­niej nie udało się do końca, są­dząc po sile eks­plo­zji. Jed­nak La­ikhos nie zro­bił tego z wła­snej woli. Ktoś prze­jął nad nim kon­tro­lę.

– Zo­sta­łem za­in­fe­ko­wa­ny? – za­py­tał an­dro­id.

– Nie – od­parł po­li­cjant, przyj­mu­jąc nieco zmar­twio­ną minę. – Wirus po­zo­sta­wił­by ślady. Po­wia­do­mie­nia o nad­cho­dzą­cym pa­kie­cie da­nych, aler­ty za­bez­pie­czeń, co­kol­wiek. Nic tu nie widzę. Zu­peł­nie, jak gdyby ktoś nagle wszedł w twoje ciało, zro­bił co trze­ba i znik­nął.

– Ale jak to moż­li­we? Prze­cież takie rze­czy się nie… – La­ikhos nagle urwał i się­gnął dło­nią w kie­run­ku ta­ble­tu Yus­su­fa.

– Co ty wy­pra­wiasz?! – krzyk­nął Sa­qa­fi, chwy­ta­jąc ma­szy­nę za prze­gub.

La­ikhos nie od­po­wie­dział, tylko zdzie­lił go drugą ręką, a potem pod­niósł prze­no­śny, ela­stycz­ny kom­pu­ter. Ash­ley za­re­ago­wa­ła na­tych­miast – wy­da­ła my­śla­mi roz­kaz ro­bo­to­wi bo­jo­we­mu. Ten prze­strze­lił kark an­dro­ida, od­ci­na­jąc jed­nost­kę głów­ną od za­si­la­nia. Imi­ta­cja czło­wie­ka bez­wład­nie osu­nę­ła się na pod­ło­gę.

– Po co to zro­bi­łaś? – Yus­suf otarł struż­kę krwi ciek­ną­cą po skro­ni. – Teraz nie bę­dzie­my mogli na­mie­rzyć ha­ke­ra! Pew­nie chciał za­trzeć ślady, ale odro­bi­nę się spóź­nił.

– Nawet nie mamy pew­no­ści, że to haker – od­par­ła ner­wo­wo Ash­ley. – A co, jeśli an­dro­id by się wy­sa­dził?

– W tych mo­de­lach do­stęp do pro­gra­mów kon­tro­lu­ją­cych funk­cje ope­ra­cyj­ne ni­skie­go po­zio­mu można uzy­skać tylko przez port ser­wi­so­wy – po­wie­dział Sa­qa­fi. – Wy­star­czy­ło za­brać mu ten cho­ler­ny ta­blet!

– Ech, wy­bacz, go­rą­ca głowa. Nie ma co teraz nad tym dy­wa­go­wać – stwier­dzi­ła po­li­cjant­ka. – Za­bierz­my złom do In­sty­tu­tu Ro­bo­ty­ki, może coś z niego wy­cią­gną.

 

***

 

W zga­słych, sze­ro­ko otwar­tych oczach an­dro­ida od­bi­jał się zimny blask lamp na wy­się­gni­kach. Z roz­ora­ne­go przez laser gar­dła wy­sta­wa­ły nad­pa­lo­ne prze­wo­dy i sztucz­ne ścię­gna. Przy­to­pio­na imi­ta­cja skóry zna­czy­ła dziu­rę po strza­le pa­skud­ną ob­wód­ką.

Mimo tych znisz­czeń La­ikhos w za­sa­dzie nie „umarł” do końca. Jed­nost­ka cen­tral­na była nie­na­ru­szo­na. Je­że­li rze­czy­wi­ście oka­za­ło­by się, że an­dro­id jest nie­win­ny, mógł­by wró­cić do stanu funk­cjo­nal­no­ści, wy­star­czy­ło od­bu­do­wać rdzeń łą­czą­cy ją z ogni­wem w kor­pu­sie. Jeśli nie… cóż, z pew­no­ścią jego kom­po­nen­ty po­słu­ży­ły­by jesz­cze komuś.

Pro­blem w tym, że dok­tor Jeff Sta­ple­ton i jego ze­spół nie mogli zna­leźć osta­tecz­ne­go po­twier­dze­nia żad­nej z opcji. Ko­lej­ne go­dzi­ny spę­dzo­ne nad kom­po­zy­to­wym tru­chłem nie przy­no­si­ły żad­nych re­zul­ta­tów. Żad­ne­go śladu ste­al­thów, wi­ru­sów po­li­mor­ficz­nych, nic z tych rze­czy. Hi­sto­ria po­łą­czeń sie­cio­wych nie zdra­dza­ła nic po­dej­rza­ne­go, same cer­ty­fi­ko­wa­ne ka­na­ły.

Prze­ska­no­wa­li całe ciało, lecz nie zna­leź­li ani jed­ne­go ta­siem­ca – tak prze­stęp­cy na­zy­wa­li mi­nia­tu­ro­we urzą­dze­nia, które pod­łą­cza­ły się do pe­ry­fe­ryj­nych ob­wo­dów ro­bo­tów i za­bu­rza­ły ich pracę – czy ja­kiej­kol­wiek innej in­ge­ren­cji w har­dwa­re. Ślady za­tar­to w iście mi­strzow­ski spo­sób.

Po­iry­to­wa­ny bez­owoc­no­ścią po­szu­ki­wań Sta­ple­ton prze­łą­czył sys­tem roz­sze­rzo­nej rze­czy­wi­sto­ści w tryb sku­pie­nia, żeby tro­chę od­po­cząć od szumu in­for­ma­cyj­ne­go. Wszyst­kie wskaź­ni­ki i in­ter­fej­sy apli­ka­cji znik­nę­ły, zaś obraz w środ­ku pola wi­dze­nia zy­skał na ostro­ści. Dok­tor wes­tchnął głę­bo­ko i upił łyk wody z bu­tel­ki. O­parł łok­cie o ko­la­na, wplótł palce w gęsty za­rost i wle­pił wzrok w za­sty­głe ciało La­ikho­sa.

Przej­rze­nie za­so­bów pa­mię­ci an­dro­ida wpra­wi­ło go w zdu­mie­nie. Iro­nia losu, ktoś bar­dzo ko­cha­ją­cy ludz­kość spro­wa­dził za­gła­dę na jej po­tom­stwo. W za­sa­dzie to do­pro­wa­dził do śmier­ci swego ro­dzeń­stwa… Ma­szy­ny też w za­sa­dzie były dzieć­mi ludzi, tak przy­naj­mniej uwa­żał Sta­ple­ton. Prze­nie­sie­niem naj­wspa­nial­sze­go ele­men­tu je­ste­stwa, umy­słu, na nowy no­śnik, kom­pu­ter. Po­grą­żo­ny w chwi­li re­flek­sji dok­tor przy­po­mniał sobie cytat jed­ne­go ze swych idoli, Fre­ema­na Dy­so­na.

Umysł, ob­ja­wia­ją­cy się w zdol­no­ści do do­ko­ny­wa­nia wy­bo­rów, jest w pew­nym stop­niu nie­od­łącz­nie zwią­za­ny z każ­dym elek­tro­nem.

Elek­tro­ny pły­nę­ły też i w ob­wo­dach ukła­dów elek­tro­nicz­nych, ich spiny wpro­wa­dza­no w stan su­per­po­zy­cji w kom­pu­te­rach kwan­to­wych…

Nagle przez głowę Jeffa prze­wi­nę­ły się słowa in­ne­go uczo­ne­go z mi­nio­nych wie­ków.

Upior­na akcja na od­le­głość.

W za­sa­dzie mogły być per­fek­cyj­nym opi­sem tego, czego za­znał La­ikhos. Po la­tach eks­pe­ry­men­tów pro­wa­dzo­nych w ra­mach im­ple­men­ta­cji pan­pro­gre­sy­wi­zmu oka­za­ło się, że Bohm, Pen­ro­se i wielu in­nych do­szu­ku­ją­cych się źró­deł świa­do­mo­ści w zja­wi­skach kwan­to­wych miało sporo racji…

Na świa­do­mość La­ikho­sa wpły­wa­no przy po­mo­cy splą­tań… Po­mysł ten wy­da­wał się sprzecz­ny z obec­nym sta­nem wie­dzy – choć­by z tego wzglę­du, że im­pli­ko­wał ko­mu­ni­ka­cję szyb­szą niż świa­tło – lecz nie chciał opu­ścić Sta­ple­to­na, wciąż ko­ła­tał mu w my­ślach. Dok­tor nie po­tra­fił zna­leźć roz­wią­za­nia tej spra­wy wpi­su­ją­ce­go się w normy. Wstał od stołu ro­bo­cze­go. W od­kryw­czym unie­sie­niu za­czął mio­tać się po całym la­bo­ra­to­rium, wy­szu­ku­jąc in­for­ma­cji i ro­biąc no­tat­ki.

Jeśli prze­czu­cie go nie my­li­ło, świa­do­mość an­dro­ida zo­stała prze­ję­ta przez kogoś in­ne­go, kto mógł ste­ro­wać nim we­dług swo­jej woli… La­ikhosa opę­tał de­mo­n kwan­to­wy. Gdy Sta­ple­ton wresz­cie ze­brał cha­otycz­ne idee w sen­sow­ne wnio­ski, przy­go­to­wał je do za­pre­zen­to­wa­nia ko­le­gom z In­sty­tu­tu Fi­zy­ki.

Od­cię­ło go w mo­men­cie, w któ­rym miał po­twier­dzić wy­sła­nie wia­do­mo­ści.

Ock­nął się przy stole ro­bo­czym, ze skal­pe­lem przy­tknię­tym do szyi. BCI wy­świe­tlał monit przy­sła­nia­ją­cy nie­mal całe pole wi­dze­nia.

Po­zwo­lę ci żyć. I tak nie wy­gra­cie tej gry. Śpij dzi­siaj słod­ko, ko­cha­ny.

 

***

 

Musi być na­praw­dę kru­cho, skoro wresz­cie za­go­ni­li nas do ro­bo­ty…

Sta­nie w chłod­nym desz­czu w kwar­ta­le M-22, po­śród fa­bryk i ma­ga­zy­nów, ra­czej nie od­zwier­cie­dla­ło ide­al­nych wy­obra­żeń so­bot­nie­go po­po­łu­dnia we­dług Ta­tia­ny Mą­czyń­skiej. Ale przy­naj­mniej w końcu coś się dzia­ło, na­resz­cie lu­dzie mieli moż­li­wość spraw­dze­nia swych sił w te­re­nie, a nie tylko w sy­mu­la­cjach.

Mimo wszyst­ko próba do­strze­ga­nia po­zy­ty­wów w tej sy­tu­acji przy­po­mi­na­ła cie­sze­nie się z otrzy­ma­nia ubez­pie­cze­nia po nie­od­wra­cal­nej szko­dzie na zdro­wiu. Mą­czyń­ska osta­tecz­nie wo­la­ła­by, żeby wy­cią­gnę­li ich z bazy na ko­lej­ną pa­ra­dę, niż do szu­ka­nia… cze­goś, co umoż­li­wi­ło atak na kla­ster ar­ti­fi­wom­bów.

– Jak tam na­strój, Ste­phen? – za­gad­nę­ła sto­ją­ce­go tuż obok to­wa­rzy­sza, żeby nieco roz­luź­nić at­mos­fe­rę.

– Jak w kryp­cie – od­burk­nął męż­czy­zna. – Się głu­pio py­tasz. Tak po­waż­nej spra­wy nie mie­li­śmy od dekad. Mam wra­że­nie, że te wszyst­kie zauto­ma­ty­zo­wa­ne sys­te­my bez­pie­czeń­stwa uśpi­ły naszą czuj­ność… Szcze­rze mó­wiąc, tro­chę strach mnie ob­le­ciał. Nie wiem, czego spo­dzie­wać się tam w środ­ku.

– Po­dob­no ci ter­ro­ry­ści mogą przej­mo­wać kon­tro­lę nad an­dro­ida­mi – po­wie­dzia­ła Ta­tia­na. – Nad ludź­mi też.

– Ga­da­łem z jed­nym z tych fi­zy­ków. – Ste­phen Bu­re­mi wciąż po­cią­gał nosem i ner­wo­wo roz­glą­dał się do­oko­ła. – Cięż­ki czło­wiek. Bre­dził coś o in­ter­fe­ro­me­trii i de­mo­nach kwan­to­wych. Po­dob­no ich ekipa była okrop­nie zdzi­wio­na, że wy­ła­pa­li po­ten­cjal­ne źró­dło opę­tań tak bli­sko, na obrze­żach Alm­werm. Z tego, co plótł ten ja­jo­gło­wy, zro­zu­mia­łem, że prę­dzej spo­dzie­wa­li­by się tego gdzieś w cho­le­rę da­le­ko, u obcej cy­wi­li­za­cji.

Mą­czyń­ska par­sk­nę­ła śmie­chem. Na tyle, na ile znała Ste­phe­na, przy­pusz­cza­ła, że ta hi­sto­ryj­ka wy­ni­kła z jego fan­ta­zji lub opacz­ne­go ro­zu­mie­nia fak­tów. Nad­cho­dzą­ca trans­mi­sja ucię­ła jed­nak luźną po­ga­węd­kę, nim Ta­tia­na zdą­ży­ła to sko­men­to­wać.

– No, wresz­cie sy­gnał do star­tu! – krzyk­nę­ła, wy­cią­ga­jąc maser z ka­bu­ry. – Dzi­siaj nie zdy­cha­my, Ste­phen!

Jeden z cy­bor­gów wy­wa­żył bramę w wy­so­kim pło­cie. Na teren obiek­tu wlał się potok mun­du­ro­wych. We­dług ana­liz na­ukow­ców prze­jęć świa­do­mo­ści do­ko­ny­wa­no ze sta­re­go, dawno za­mknię­te­go biu­row­ca po­łą­czo­ne­go z cen­trum han­dlo­wo-roz­ryw­ko­wym. Na­le­żał do ja­kie­goś przed­się­bior­cy o chiń­skich ko­rze­niach, który wy­łą­czył kom­pleks z użyt­ku i wy­sta­wił go na sprze­daż po za­po­ro­wej cenie. Przez lata kru­szał i rdze­wiał jako pu­sto­stan.

SI ko­or­dy­no­wa­ła ich dzia­ła­nia, roz­sy­ła­jąc dru­ży­ny do po­szcze­gól­nych czę­ści kom­plek­su. Z po­cząt­ku nie dzia­ło się nic nad­zwy­czaj­ne­go, co chwi­lę po­wta­rza­no pro­sty al­go­rytm: roz­wa­lić zamek, wpaść do po­miesz­cze­nia, spraw­dzić, czy ni­cze­go tam nie ma, przejść do na­stęp­ne­go miej­sca.

Po pew­nym cza­sie, gdy grupa ope­ra­cyj­na roz­pierz­chła się po róż­nych za­ka­mar­kach bu­dyn­ku, cisza i pust­ka za­czę­ły nieco fru­stro­wać. Ta­tia­na, Ste­phen i dwóch po­zo­sta­łych człon­ków ich dru­ży­ny – Tho­mas Lin­coln i Mi­riam Kar­schild – blu­zga­li tylko nad mar­no­ścią swo­ich wy­sił­ków, kiedy za każ­dym ko­lej­nym razem na­tra­fia­li na gołe ścia­ny.

Są­dząc po wia­do­mo­ściach po­da­wa­nych na lo­kal­nych łą­czach, innym żoł­nie­rzom wcale nie szło le­piej. Przed osta­tecz­nym stwier­dze­niem, że wy­sła­no ich tutaj na marne, bro­nił ich tylko jeden zły omen; szwan­ku­ją­cy sprzęt, głów­nie ten opar­ty na kom­pu­te­rach kwan­to­wych i spin­tro­ni­ce. Kie­row­nic­two ostrze­ga­ło przed taką ewen­tu­al­no­ścią…

Eki­pie Mą­czyń­skiej wal­nął omni­ra­dar te­se­la­cyj­ny, i to aku­rat wtedy, kiedy scho­dzi­li do po­miesz­czeń ma­ga­zy­no­wych w pod­zie­miach. Prze­su­wa­li się po­mię­dzy rzę­da­mi pół­otwar­tych bok­sów, lecz nie zna­leź­li ni­cze­go; ze­szli jesz­cze na naj­niż­szy, minus trze­ci po­ziom. I tu na­po­tka­li je­dy­nie pustą prze­strzeń, ale za­bu­rze­nia przy­bra­ły na sile… Tryb nok­to­wi­zyj­ny w mo­du­łach roz­sze­rza­nia wzro­ku szwan­ko­wał, pole wi­dze­nie po­sza­rza­ło i spo­wi­ło się szu­mem.

To nie da­wa­ło spo­ko­ju Ta­tia­nie. Gdy zre­zy­gno­wa­ni już mieli wra­cać na górę, na pra­wej ścia­nie wresz­cie wy­pa­trzy­ła po­ten­cjal­ny trop. W jed­nym z bok­sów zna­la­zła za­sło­nię­te ka­wał­kiem ma­te­ria­łu drzwi, któ­rych nie było w pla­nie bu­dyn­ku. Sta­re­go typu, jesz­cze na za­wia­sach, do tego cięż­kie i grube. Sier­żant za­wo­ła­ła ekipę do sie­bie i zde­to­no­wa­ła zamek mi­kro­ła­dun­kiem. Wszy­scy trzy­ma­li broń w po­go­to­wiu; na sy­gnał wpa­dli do po­miesz­cze­nia. W twa­rze ude­rzył ich po­dmuch lo­do­wa­te­go po­wie­trza.

– Klat­ka scho­do­wa – rzu­ci­ła Mi­riam. – Ale dla­cze­go nie ma jej na sche­ma­tach?

– Ten kloc po­sta­wio­no tu świe­żo po skoń­cze­niu ter­ra­for­ma­cji Ty­ta­na. – Ste­phen wyj­rzał za ba­rier­kę i za­gwiz­dał z wra­że­nia. – No, głę­bo­ko się wko­pa­li. W tam­tych cza­sach prze­cho­dzi­ły różne wałki, a potem pew­nie nikt się tym nie prze­jął. Albo po pro­stu pod­mie­ni­li nam plik w bazie da­nych… Cho­le­ra wie. Pu­ści­łem już info do resz­ty, chodź­my to spraw­dzić.

Ru­szy­li w dół scho­dów. Kilka pię­ter niżej cał­ko­wi­cie od­cię­ło za­sięg na wszyst­kich sys­te­mach; nie dzia­ła­ły ani łącza z sie­cią przez BCI, ani zwy­kłe na­daj­ni­ki ra­dio­we, wzię­te na wszel­ki wy­pa­dek.

– Nie po­do­ba mi się to… – szep­nę­ła Ta­tia­na. – Wam też nok­to­wi­zja tak śnie­ży?

Po­zo­sta­li człon­ko­wie ekipy w mil­cze­niu ki­wa­li gło­wa­mi.

– Ech, chrza­nić to. Trze­ba bę­dzie sko­rzy­stać z la­ta­rek – za­ko­men­de­ro­wa­ła sier­żant. – Nie trać­cie re­zo­nu, idzie­my dalej.

Po dłuż­szej chwi­li mę­czą­ce­go truch­tu do­tar­li na dno klat­ki scho­do­wej. Cze­ka­ły ich tam ko­lej­ne drzwi, za któ­ry­mi znaj­do­wał się długi, roz­wi­dlo­ny na końcu ko­ry­tarz wy­ście­lo­ny we­lu­ro­wym dy­wa­nem. Ścia­ny po bo­kach zdo­bi­ły drew­nia­ne lam­pe­rie i kin­kie­ty z klo­sza­mi w kształ­cie kwia­tu tu­li­pa­na.

– Co to, kurwa, jest? – blu­zgnął Ste­phen.

– Cze­kaj­cie. – Tho­mas nagle przy­sta­nął i zmarsz­czył brwi. – Sły­szy­cie ten pisk?

– Nie – wark­nę­ła Ta­tia­na. – Pew­nie tylko dzwo­ni ci w uszach. Rusz­cie się, im szyb­ciej prze­szu­ka­my tę norę, tym szyb­ciej z niej wyj­dzie­my.

Kro­czy­li więc dalej. Świa­tło la­ta­rek zda­wa­ło się jakby słab­nąć, Lin­coln mam­ro­tał coś pod nosem.

– Dobra – ode­zwa­ła się Mą­czyń­ska, gdy do­tar­li do miej­sca, w któ­rym ko­ry­tarz łą­czył się z dwie­ma od­no­ga­mi. – Kar­schild, ty pój­dziesz ze mną w lewo. Lin­coln, ty…

– Ja ni­g­dzie nie idę! – wrza­snął Tho­mas. – Nie chcę tu być! Nie!

Ostat­nie słowo prze­ro­dzi­ło się w roz­ry­wa­ją­cy bę­ben­ki krzyk. Ste­phen i Miram stali nie­wzru­sze­nie, zu­peł­nie jakby tego nie sły­sze­li. Nagle Kar­schild unio­sła ka­ra­bin i wy­ce­lo­wa­ła nim w Bu­re­mie­go.

– Co ty…

Głos Ta­tia­ny za­głu­szył wy­strzał. Gdyby Lin­coln, krę­cą­cy się w około w obłą­kań­czym szale, przy­pad­kiem nie sta­nął na linii ognia, Ste­phen nie­chyb­nie le­żał­by już mar­twy.

Wtedy zga­sły wszyst­kie la­tar­ki.

Mą­czyń­ska in­stynk­tow­nie sko­czy­ła za róg ko­ry­ta­rza i za­czę­ła pusz­czać za sie­bie wiąz­ki z ma­se­ra. Nie wie­dzia­ła, czy Kar­schild ją ściga; wzrok spo­wi­ja­ły egip­skie ciem­no­ści, słuch za­bu­rza­ły dziw­ne ha­ła­sy bez okre­ślo­ne­go źró­dła. Ucie­ka­ła na oślep, obi­ja­jąc się o ścia­ny i prze­cho­dząc przez pro­wa­dzą­ce Bóg wie dokąd drzwi. Raz ude­rzy­ła dło­nią w fu­try­nę i wy­padł jej pi­sto­let. Nawet nie pró­bo­wa­ła go zna­leźć.

W końcu nad­szedł strach. Za­trwa­ża­ją­cy, pa­ra­li­żu­ją­cy lęk, ob­le­pia­ją­cy umysł ni­czym smoła. Na­ka­zu­ją­cy za­trzy­mać się i w bez­rad­no­ści krzy­czeć o pomoc. Mą­czyń­ska wal­czy­ła z nim reszt­ką woli. Za­ci­ska­ła pię­ści z całej siły, gry­zła po­licz­ki do krwi, by­le­by tylko ból nieco ją otrzeź­wił. I przede wszyst­kim wciąż bie­gła przed sie­bie, choć bra­ko­wa­ło już tchu.

W pew­nym mo­men­cie prze­le­cia­ła przez coś, co zda­wa­ło się być ka­wał­kiem sztyw­ne­go płót­na zwi­sa­ją­ce­go z su­fi­tu. Stra­ci­ła rów­no­wa­gę i o mało co nie wy­lą­do­wa­ła na pod­ło­dze. Ciem­ność nagle zo­sta­ła roz­dar­ta przez ośle­pia­ją­cą biel.

– Kto tu jest?! – krzyk­nę­ła Ta­tia­na, osła­nia­jąc się od świa­tła.

 – Gra­tu­lu­ję – roz­brzmiał za­chryp­nię­ty męski głos. – Zdo­ła­łaś cał­kiem zręcz­nie oprzeć się opę­ta­niu, w prze­ci­wień­stwie do two­ich to­wa­rzy­szy. Za­słu­gu­jesz na chwi­lę roz­mo­wy.

Oczy sier­żant po­wo­li przy­zwy­cza­ja­ły się do ja­sno­ści, roz­ja­rzo­ne po­wi­do­ki ustę­po­wa­ły z pola wi­dze­nia. Znaj­do­wa­ła się… na sce­nie, pu­stej, bez żad­nych de­ko­ra­cji. Czło­wiek, który do niej prze­mó­wił, sie­dział na wi­dow­ni w pierw­szym rzę­dzie, roz­par­ty na we­lu­ro­wym fo­te­lu. Był to stary, łysy męż­czy­zna o azja­tyc­kich ry­sach twa­rzy. Miał na sobie gar­ni­tur. W oko­li­cy serca, na czer­ni i bieli ubio­ru od­zna­cza­ła się płyt­ka emi­tu­ją­ca nie­bie­ski, pul­su­ją­cy blask. Wy­ra­sta­ły z niej wici, opla­ta­ją­ce ra­mio­na nie­zna­jo­me­go aż po uło­żo­ne w gest wieży palce.

– Jak po­do­ba ci się teatr? – Sta­rzec uśmiech­nął się de­li­kat­nie. – Dawno temu przy­ja­cie­le mych czci­god­nych przod­ków wznie­śli go tu w se­kre­cie i oto­czyli klat­ką Fa­ra­daya. To tajne sank­tu­arium prze­szło­ści, kom­plet­nie od­izo­lo­wa­ne od no­wo­cze­snych tech­no­lo­gii. Tu sztu­ka miała być pier­wot­na, pięk­na w swej na­tu­ral­nej pro­sto­cie. Dość eks­tra­wa­ganc­ki ka­prys, wiem. Za­pew­ne nie byłby moż­li­wy, gdyby nie wy­so­ka po­zy­cja spo­łecz­na po­my­sło­daw­ców…

– Kim je­steś? – za­py­ta­ła Ta­tia­na, ze­ska­ku­jąc ze sceny. – Ty od­po­wia­dasz za za­mach, za opę­ta­nia?

– Jesz­cze się nie do­my­śli­łaś? Tak, ko­cha­nie, do­ko­na­łem ataku, wy­słu­gu­jąc się in­ny­mi. Na­zy­wam się Xiao Chang. Miło po­znać.

Wy­cią­gnął dłoń ku Ta­tia­nie. Chwy­ci­ła ją, wy­rwa­ła star­ca z fo­te­la i miot­nę­ła nim o pod­ło­gę, póź­niej sprze­da­jąc kop­nia­ka w żebra. Chang jęk­nął ża­ło­śnie.

– Ty chory zje­bie! – Mą­czyń­ska po­chy­li­ła się nad nim. – Co to za świe­cą­ce gówno, hę?

Szarp­nę­ła płyt­kę, aż ode­rwa­ła się od ciała Xiao. Męż­czy­zna syk­nął z bólu.

– To Lal­karz – przy­znał Chang. – Głu­pia nazwa, ale ob­ra­zo­wa. Po­zwa­la ma­ni­pu­lo­wać każdą sa­mo­świa­do­mą isto­tą. Dzię­ki temu urzą­dze­niu mój czci­god­ny przo­dek Xiao Li prze­ko­nał więk­szość świa­ta do swo­ich racji.

Mą­czyń­ska zmarsz­czy­ła brwi, nie do­wie­rza­jąc temu, co sły­szy.

– Tak, ten Xiao Li. A co sobie wy­obra­ża­łaś, ko­cha­nie? – Xiao z tru­dem zmu­sił się do uśmie­chu. – Że wszy­scy nagle po­rzu­ci­li wła­sne in­te­re­sy i za­czę­li bu­do­wać nowy, wspa­nia­ły świat? Bła­gam. Lu­dzie to ego­iści. Prę­dzej roz­łu­pa­li­by tę pla­ne­tę w drob­ny mak, niż po­świę­ci­li co­kol­wiek dla dobra ogółu. Trze­ba było tro­chę im w tym do­po­móc… Spra­wić, żeby wła­ści­we osoby po­dej­mo­wa­ły wła­ści­we de­cy­zje o wła­ści­wym cza­sie. Lal­karz nada­wał się ide­al­nie.

– Skąd to wzię­li­ście? – Rzu­ci­ła okiem na płyt­kę. W życiu nie po­my­śla­ła­by, że coś tak nie­po­zor­ne­go mo­gło­by kryć w sobie taką moc.

– Mój czci­god­ny przo­dek zna­lazł go gdzieś w Al­pach Sy­czu­ań­skich – wy­ja­śnił sta­rzec. – Być może ktoś przy­słał go tu z in­ne­go wy­mia­ru, być może to dar od ja­kie­goś bez­tro­skie­go boga… Ale to tylko le­gen­dy, bajki opo­wia­da­ne wnu­kom. Li za­brał wiele se­kre­tów do grobu. Swym po­tom­kom po­le­cił strze­że­nie Lal­ka­rza. Bał się, że zo­sta­nie wy­ko­rzy­sta­ny w zły spo­sób. Bie­dak chyba sam nie do końca wie­dział, co z nim po­cząć. Po­tę­ga ma­chi­ny go prze­ra­ża­ła, ale jed­no­cze­śnie uwa­żał, że w pew­nym mo­men­cie przy­da się ludz­ko­ści, więc jej nie znisz­czył. Nie­ste­ty, wraz z Lim prze­pa­dła więk­szość wie­dzy o ma­ni­pu­la­cji umy­sła­mi. Jego po­tom­ko­wie mogli co naj­wy­żej wpły­wać na po­je­dyn­cze jed­nost­ki dla wła­snych, drob­nych in­te­re­sów i pil­no­wać, by nikt nie do­wie­dział się o Lal­ka­rzu. Stali się na­stęp­ną so­cje­tą po­cią­ga­ją­cą za sznur­ki zza kulis. Prak­tycz­nie każdy w więk­szym lub mniej­szym stop­niu po­pie­rał dok­try­nę pan­pro­ge­sy­wi­zmu… Aż tra­fi­łem się ja, czar­na owca w ro­dzi­nie.

– Je­steś sza­lo­ny. Za­bi­łeś dzie­ci! – Mą­czyń­ska znowu kop­nę­ła Xiao w żebra. – By­ło­by moc­niej, ale muszę usły­szeć resz­tę opo­wie­ści. Gadaj!

– Sza­lo­ny? Ja pró­bo­wa­łem za­trzy­mać sza­leń­stwo zwane ży­ciem. Prze­rwać ten bez­ce­lo­wy pęd ku ni­co­ści. Wszy­scy chcą być sil­niej­si, bo­gat­si, in­te­li­gent­niej­si, ale nigdy nie osią­ga­ją sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce­go po­zio­mu. Są jak cho­mi­ki krę­cą­ce się w ko­ło­wrot­ku. Im wię­cej wiemy, tym wię­cej sta­wia­my pytań, tym bar­dziej sta­je­my się za­gu­bie­ni.

– Bred­nie.

– Skoro tak mó­wisz… Mój plan uni­ce­stwie­nia in­te­li­gent­nych istot nie miał szans na re­ali­za­cję. Nie umia­łem do­brze pa­no­wać nad Lal­ka­rzem, ro­bi­łem to zbyt… nie­po­rad­nie. Kon­tro­lę nad czy­jąś świa­do­mo­ścią mo­głem utrzy­my­wać je­dy­nie przez nie­dłu­gi czas. Tra­fi­łem na pew­ne­go an­dro­ida, który pra­co­wał przy ma­szy­nach po­łoż­ni­czych. Za jego po­mo­cą za­ata­ko­wa­łem wy­lę­gar­nie dzie­ci. By nie mu­sia­ły do­zna­wać tego pu­ste­go, zim­ne­go świa­ta… My­śla­łem, że dzię­ki tej ma­szy­nie je­stem Bo­giem, mogę de­cy­do­wać o życiu i śmier­ci. Lecz przez wła­sną dumę byłem ślepy. Po­cią­ga­łem za sznur­ki, ale nie wi­dzia­łem, że lalki tań­czą źle. Prze­rwa­łem przed­sta­wie­nie. Mógł­bym ucie­kać przed hańbą w nie­skoń­czo­ność, nie wy­chy­lać się zza pa­ra­wa­nu, by pu­bli­ka nie po­zna­ła mej twa­rzy… Ale po co? Za­da­łem nie­po­trzeb­ne cier­pie­nie, roz­pacz­li­wie wal­cząc o nie­osią­gal­ne. Pra­gną­łem po­ka­zać świa­tu, że się myli, lecz to ja sam się my­li­łem.

Ta­tia­na pod­nio­sła Xiao za szyję. W jej oczach cza­iła się nie­na­wiść ca­łe­go świa­ta. Czło­wiek, któ­re­mu spo­glą­da­ła teraz w twarz, zda­wał się zu­peł­nie obłą­ka­ny, jego słowa nio­sły ze sobą tylko pust­kę. Krew znów po­pły­nę­ła przez czy­jeś uro­je­nia, a takie hi­sto­rie miały prze­cież już dawno odejść w za­po­mnie­nie.

Mą­czyń­ska gdzieś za ple­ca­mi sły­sza­ła stu­kot butów i zna­jo­mo brzmią­ce krzy­ki, pew­nie resz­ta od­dzia­łu w końcu zna­la­zła to miej­sce i przy­by­ła ze wspar­ciem.

– Mam ocho­tę za­tłuc cię tutaj, na miej­scu – wy­sy­cza­ła i splu­nę­ła mu w twarz – ale to za słaba kara. Mu­sisz to wszyst­ko po­wtó­rzyć są­do­wi, na pewno znaj­dą dla cie­bie dobrą po­ku­tę…

 

***

 

Pro­mie­nie słoń­ca za­cho­dzą­ce­go nad Alm­werm tań­czy­ły na ko­lo­ro­wych, szkla­nych ele­wa­cjach, ba­se­nach na da­chach apar­ta­men­tow­ców i me­ta­licz­nych po­kry­ciach krą­żow­ni­ków elek­tro­ma­gne­tycz­nych po­wo­li su­ną­cych mię­dzy bu­dyn­ka­mi. Choć spra­wa teo­re­tycz­nie zo­sta­ła za­mknię­ta, a ter­ro­ry­sta zo­stał od­na­le­zio­ny, nie wszy­scy po­li­cjan­ci po­czu­li ulgę.

– To… jest po pro­stu nie­sa­mo­wi­cie dziw­ne – po­wie­dział Earl, spo­glą­da­jąc na nad­sy­ła­ne ra­por­ty. – Jeśli Xiao mówi praw­dę, cały obraz świa­ta le­gnie w gru­zach. Za­sta­na­wia mnie, co na­ukow­com uda się wy­cią­gnąć z Lal­ka­rza…

– Nic – rze­kła Ma­ri­na, mie­sza­jąc słom­ką tru­skaw­ko­wy kok­tajl pro­te­ino­wy. – To tylko re­kwi­zyt, ko­cha­ny.

– Cze­kaj, co? Ko­cha­ny? – zdzi­wił się an­dro­id. – Od kiedy to ci się zbie­ra na takie czu­ło­ści…

Nart otwar­ła dłoń i za­czę­ła prze­rzu­cać małą, błysz­czą­cą płyt­kę mię­dzy pal­ca­mi. Tym razem Earl był już nie tylko zdzi­wio­ny, lecz zu­peł­nie oszo­ło­mio­ny. Choć jego kom­pu­ter kwan­to­wy prze­twa­rzał in­for­ma­cje znacz­nie szyb­ciej niż nie­wspo­ma­ga­ny ludz­ki mózg, nie po­tra­fił pojąć tej sy­tu­acji…

– To przez cały czas… byłaś ty?

– Za bar­dzo wie­rzy­cie w ilu­zjo­ni­stycz­ne sztucz­ki. Z wy­pie­ka­mi na twa­rzach oglą­da­cie wszyst­ko, co wam za­gram. To też tylko bez­war­to­ścio­wa atra­pa. – Ma­ri­na zła­ma­ła płyt­kę wpół i skru­szy­ła ją w za­ci­śnię­tej pię­ści. – Poza tym… za­le­ży, kogo ro­zu­miesz przez „ty”. Nie roz­ma­wiasz teraz z Ma­ri­ną Nart.

– Kim je­steś? – W sto­ic­ki ton głosu Earla po raz pierw­szy wkra­dła się nuta trwo­gi. – Dla­cze­go to ro­bisz?

– Je­stem… bytem in­te­li­gent­nym, to chyba dobre okre­śle­nie. Je­stem jak wspo­mnie­nia w wa­szych ho­lo­no­micz­nych umy­słach, nie mam spe­cy­ficz­nej lo­ka­li­za­cji. Ist­nie­ję w całym wszech­świe­cie. Mo­że­cie mnie szu­kać, ale i tak nie znaj­dzie­cie. Jeden z wa­szych, D’Espa­gnat, miał rację. Wi­dzi­cie tylko cie­nie struk­tur rze­czy­wi­sto­ści, prze­sło­nię­te we­lo­nem. Albo ra­czej kur­ty­ną. Co do zaś moich in­ten­cji… Mo­żesz na­zwać mnie Lal­ka­rzem. Głu­pia nazwa, ale ob­ra­zo­wa. Two­rzę przed­sta­wie­nia. Uni­tar­ne, do­sko­na­łe. Takie, w któ­rych i zbrod­niarz, śled­czy, a nawet i ofia­ra po­dą­ża­ją ścież­ką jed­nej woli, są w za­sa­dzie tą samą osobą. Pu­bli­ce wy­da­je się, że ak­to­rzy mają inne cele, wy­ra­ża­ją wła­sne zda­nie, lecz tak na­praw­dę ob­ser­wu­ją tylko moje ruchy, słu­cha­ją tylko mo­je­go głosu. Po­cią­ga­łem za wszyst­kie sznur­ki w tej hi­sto­rii, a teraz ob­my­ślam na­stęp­ną. Ze­chcesz zo­stać moją ku­kieł­ką, Earl? Nie mu­sisz się bać, ja na­praw­dę ko­cham swoje ma­rio­net­ki za to, co dla mnie robią. Mógł­byś wy­mor­do­wać tak wielu…

Prze­ra­żo­ny an­dro­id przez uła­mek se­kun­dy ana­li­zo­wał sy­tu­ację; wła­ści­wa opcja wy­da­wa­ła się tylko jedna. Nagle wstał z fo­te­la i rzu­cił się w kie­run­ku śluzy ewa­ku­acyj­nej.

– Nie po­zwo­lę ci! – krzyk­nął.

Zdal­nie wy­łą­czył sys­tem za­bez­pie­czeń, otwo­rzył klapę i wy­sko­czył z po­dusz­kow­ca.

Lal­karz zmu­sił Ma­ri­nę do cierp­kie­go uśmie­chu, nie mogło obyć się bez do­sad­ne­go wy­ra­zu emo­cji dla wi­dzów. Spek­takl trwał nadal, ob­ser­wo­wa­ły go ka­me­ry po­kła­do­we.

Demon nawet nie mu­siał opę­ty­wać Earla, żeby ten speł­nił jego wolę. Wszy­scy ma­lucz­cy po­słusz­nie tań­czy­li, jeśli wy­gry­wa­no im rytm stra­chu.

 

***

 

Nart ock­nę­ła się na fo­te­lu. Pa­mię­ta­ła tylko, że przy­glą­da­ła się za­cho­do­wi słoń­ca w prze­rwie mię­dzy ana­li­zo­wa­niem ra­por­tów. Nie wie­dzia­ła, dla­cze­go w za­ci­śnię­tej pię­ści trzy­ma­ła garść nie­bie­ska­we­go pyłu.

Przy­czy­nę chło­du pa­nu­ją­ce­go w ka­bi­nie wy­ła­pa­ła dość szyb­ko, śluza ewa­ku­acyj­na zo­sta­ła otwar­ta. Earla ani śladu, nie od­po­wia­dał na na­wo­ły­wa­nia ani ko­mu­ni­ka­ty słane przez BCI, a prze­cież sie­dział tuż obok niej…

Nagle serce Ma­ri­ny za­bi­ło szyb­ciej.

Po­więk­szy­ła obraz z ka­me­ry pod po­dusz­kow­cem. Na jed­nej z kła­dek roz­pię­tych mię­dzy bu­dyn­ka­mi le­ża­ło roz­trza­ska­ne ciało an­dro­ida, wokół któ­re­go po­wo­li gro­ma­dził się tłum prze­chod­niów.