Krąg taktu, szaleństwa i totalnej obłudy

Uznał, że brą­zo­we szko­ty będą naj­lep­sze. I dziś bo­la­ła go głowa, choć nie jak kie­dyś, gdy ból był nie do znie­sie­nia. Po­ran­ny ry­tu­ał za­kłó­ca­ło mu in­ten­syw­ne my­śle­nie, przez co na­stę­pu­ją­ce po sobie czyn­no­ści za­bie­ra­ły nie­po­trzeb­nie ko­lej­ne cenne mi­nu­ty.

Otwie­ra­jąc oczy, stwier­dził bo­wiem, że żona już go nie kocha. Po­dob­na myśl za­glą­da­ła doń czę­ściej, lecz tym razem nie było żad­nych wąt­pli­wo­ści. Być może miał z tym zwią­zek fakt, że kilka dni temu ją zabił.

Dla­te­go też nie uro­nił łzy. Nie uwa­żał, że pierw­szą rze­czą, którą robi się w po­dob­nej mu sy­tu­acji, jest płacz.

 

 

 

PIĄ­TEK

 

To jest ten dzień, w któ­rym La­ra­ine jest zdzi­wio­na, że budzi się na samym skra­ju łóżka, z prawą dło­nią i lewą stopą do­ty­ka­ją­cą dy­wa­nu. Zdzi­wie­nie bie­rze się z nie­na­tu­ral­no­ści tej po­zy­cji, po­nie­waż trud­no jest jej zro­zu­mieć, czemu kto­kol­wiek miał­by spać w ten spo­sób.

Gor­szym jest, co na­stę­pu­je potem. Teraz czuje już prze­ra­że­nie, bo całą po­zo­sta­łą część ma­łe­go, ale jed­nak dwu­oso­bo­we­go łóżka, zaj­mu­je nie­zna­ny męż­czy­zna. Jego po­ro­śnię­ta gę­stym wło­siem klat­ka pier­sio­wa po­ru­sza się w nie­re­gu­lar­nych i gwał­tow­nych wde­chach, przy­po­mi­na­jąc tym za­pcha­ny miech ko­wal­ski.

Męż­czy­zna jest otyły, ale La­ra­ nie po­tra­fi rozbudzić w sobie obrzy­dze­nia. In­stynk­tow­nie wie, że obu­dze­nie się obok nie­zna­nej i nie­atrak­cyj­nej osoby po­win­no wy­zwa­lać ne­ga­tyw­ne emo­cje.

Można by za­su­ge­ro­wać, że La­ra­ine nie czuje w tym mo­men­cie nic, by­ło­by to jed­nak nie­do­po­wie­dze­niem. Dy­so­nans emo­cjo­nal­ny to praw­dzi­wa zmora dla kogoś, kto nie pa­mię­ta ni­cze­go oprócz wła­sne­go imie­nia, lecz jed­no­cze­śnie nie ma w związ­ku z tym ocze­ki­wa­ne­go mę­tli­ku w gło­wie i pod­skór­nie czuje, co na­le­ży czuć i zro­bić.

Pierw­szą po­zy­tyw­ną emo­cją u La­ra­ine oka­zu­je się ulga, że jest w pełni ubra­na. To może nic nie zna­czyć, zna­czyć też może wszyst­ko. Wsta­je więc, choć w tym mo­men­cie na­le­ża­ło­by uści­ślić, że z po­wo­du obec­nej po­zy­cji ra­czej się zsuwa, i wkła­da buty. Ubiór zdaje się kogoś in­ne­go, kogoś, kto nie upił się do nie­przy­tom­no­ści, aby na­stęp­ne­go dnia nic nie pa­mię­tać.

La­ra­ żegna w my­ślach ob­ce­go męż­czy­znę i wy­my­ka się z po­ko­ju. Nagle zo­sta­je przy­tło­czo­na przez nad­miar za­pa­chów i świa­tła, jak gdyby do­pie­ro teraz po­wsta­ła z mar­twych.

Długi ko­ry­tarz nie­koń­czą­ce­go się odu­rze­nia pro­wa­dzi do kuch­ni i ja­dal­ni. Wnę­trze nosi ślady in­ten­syw­ne­go uży­wa­nia, ale za­cho­wa­ny jest po­rzą­dek. Schlud­na kuch­nia, z któ­rej do­cho­dzi za­pach świe­żo pra­żo­nej kawy, wy­wo­łu­je u La­ra­ine dziw­ne po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa.

Ko­bie­ta ma­chi­nal­nie siada przy stole, jakby to była wła­ści­wa czyn­ność w ciągu jej ry­tu­ału dnia. Sko­ła­ta­ny umysł cze­pia się każ­de­go skraw­ka prze­ja­wu nor­mal­no­ści, tak że Lara nie zważa na sie­dzą­ce­go obok męż­czy­znę. Na stole roz­ło­żo­ną ma ga­ze­tę, na któ­rej ukła­da skór­ki po­ma­rań­czy. Gdy tylko wkła­da do ust ka­wa­łek owocu, nie gry­zie go od razu. Naj­pierw ssie, okrę­ca kilka razy ję­zy­kiem i do­pie­ro potem po­ma­łu wcze­pia weń zęby, wy­da­jąc przy tym wes­tchnie­nia przy­jem­no­ści.

W tym cza­sie ko­bie­ta gapi się w okno. Nie szuka ni­cze­go zna­jo­me­go, po pro­stu nie chce roz­ma­wiać z męż­czy­zną ko­cha­ją­cym po­ma­rań­cze.

Po tym, jak nawet nie zwró­cił na nią uwagi, La­ra­ine do­my­śla się, że oboje się znają, tak więc cisza nie po­win­na być nie­kom­for­to­wa. Ko­bie­ta ma wręcz wra­że­nie, że nie roz­ma­wia­ła­by z nim.

W końcu tam­ten wsta­je, by po chwi­li po­sta­wić przed nią kubek czar­nej kawy. Już pierw­szy łyk przy­no­si pew­ność, że nie po­win­na ni­cze­go do na­po­ju do­da­wać.

– Jak tam głowa? – pyta męż­czy­zna z nutą szy­der­stwa w gło­sie. W takim razie fak­tycz­nie mu­sia­ła upić się po­przed­niej nocy.

– W po­rząd­ku.

Tam­ten ma czuj­ny wzrok i zręcz­ne dło­nie. Wy­wi­ja no­ży­kiem o ostro za­koń­czo­nym czub­ku. Ide­al­ny do obie­ra­nia po­ma­rań­czy.

– Długo spa­łaś – nóż upada na stół, two­rzy dziur­kę w ce­ra­cie – ale le­piej dla cie­bie. Do­brze jest od­le­cieć na jakiś czas. – Męż­czy­zna za­bie­ra się za ko­lej­ną po­ma­rań­czę. Jest szyb­ki. Twar­da skór­ka scho­dzi, jak gdyby obie­rał ziem­nia­ka. – Lara! Je­steś pięk­na jak ta lala! – beł­ko­cze. – Ale jed­nak muszę ci coś po­ka­zać.

– Naj­pierw muszę coś zjeść. Umie­ram z głodu. – Po­sta­na­wia grać na czas, li­cząc, że wy­da­rzy się coś, co uwol­ni ją od czło­wie­ka, który za­nad­to kocha po­ma­rań­cze.

– No ja myślę! Jakby… nic dziw­ne­go… 

Są takie wy­mów­ki, z któ­ry­mi nie spo­sób się nie zgo­dzić. A ta jest na­praw­dę dobra. By­ła­by nawet lep­sza, gdyby La­ra­ine fak­tycz­nie czuła głód. Mimo to wkła­da do ust łyżkę let­niej owsian­ki, którą szyb­ko po­pi­ja kawą. Być może nie lubi owsian­ki.

Ko­bie­ta nie ma nawet chwi­li, aby prze­cią­gać śnia­da­nie. Obcy bo­wiem wska­ku­je na stół, strą­ca­jąc skór­ki po­ma­rań­czy. Sie­dząc w kuc­kach, za­pa­la pa­pie­ro­sa.

– Obym zna­lazł dzi­siaj ja­kichś sa­mot­ni­ków. Po­trze­bu­ję tego. – W ob­ło­ku dymu iskrzą zie­lo­ne oczy. Męż­czy­zna mówi kom­bi­na­cją ak­cen­tów z Tek­sa­su i Ka­ro­li­ny Po­łu­dnio­wej, więc zgnie­cio­ne i nie­wy­raź­ne wy­ra­zy łączą się z prze­cią­ga­niem sa­mo­gło­sek i pra­wie po­mi­ja­niem spół­gło­sek. – Jak się nie uda, tym razem fiknę z czwar­te­go pię­tra, bo z trze­cie­go to je­dy­nie nie­źle mnie wy­krę­ci­ło. Może z Kró­lo­wej Wik­to­rii? Wyżej się nie da. No, chyba że z dachu, ale nie jara mnie dra­ma­tyzm.

Lara wpa­tru­je się pusto w blat stołu, nie wie­dząc, co od­po­wie­dzieć. Uświa­da­mia sobie, że jej wy­mów­ka wcale nie była taka dobra.

Kilka na­stęp­nych łyżek owsian­ki nie wy­star­czy, aby miska była pusta, lecz La­ra­ine i tak nie do­sta­je tej szan­sy. Do na­czy­nia z chlu­po­tem wpada ucho. Przed ze­mdle­niem ko­bie­ta chcia­ła­by zro­bić wię­cej, niż pa­trzeć je­dy­nie, jak biała ce­ra­ta na­sią­ka krwią.

 

 

 

SO­BO­TA

 

Skó­ru­je się kró­li­ka ostrym nożem, a póź­niej ob­ci­na mu głowę. Nie na od­wrót. Na­le­ży do­kład­nie wy­pa­tro­szyć brzuch – jest to naj­trud­niej­sza, po­nie­waż naj­waż­niej­sza czyn­ność. Na­stęp­nie wy­py­cha się kró­li­ka po­kro­jo­nym w ćwiart­ki jabł­kiem i ostrą pa­pry­ką. Do tego tro­chę, nie za dużo, pie­przu i ma­je­ran­ku. Póź­niej sma­ru­je­my go roz­to­pio­nym ma­słem z do­dat­kiem cy­try­ny. Tak przy­go­to­wa­ne­go kró­li­ka wkła­da się do pie­kar­ni­ka na około dwie go­dzi­ny.

Lara wy­ko­nu­je wszyst­kie te czyn­no­ści au­to­ma­tycz­nie, bo to jej ulu­bio­na po­tra­wa. Je­dy­na, z któ­rej jest dumna. Być może je­dy­na, która wy­cho­dzi.

Z tego też po­wo­du do­pie­ro za­my­ka­jąc pie­kar­nik, uświa­da­mia sobie, że coś jest nie w po­rząd­ku. Jakby już tu była, a jed­no­cze­śnie wciąż spała.

La­ra­ine na­le­ży do roz­sąd­nych ko­biet, dla­te­go opie­ra się o umy­wal­kę i po­dej­mu­je wy­si­łek wy­ko­na­nia głę­bo­kich wde­chów.

– Świet­nie pach­nie. – Sły­szy za ple­ca­mi.

Ko­bie­ta od­wra­ca się, ale nie gwał­tow­nie. Głos ją prze­stra­szył, ale zdaje się zna­jo­my. Tak samo zresz­tą jak i jego wła­ści­ciel, choć jakby nie wi­dzia­ła go przez jakiś czas. Męż­czy­zna jest otyły, o sym­pa­tycz­nej twa­rzy, ale ra­czej ni­ja­kiej apa­ry­cji. Ot, mysie, rzed­ną­ce włosy, małe oczy, wą­skie wargi. Przy­naj­mniej jego wagę ko­ry­gu­je strój – wy­pra­so­wa­na ko­szu­la o wła­ści­wym roz­mia­rze, szel­ki, spodnie w kant, wy­pa­sto­wa­ne buty.

Jest w nim coś, co wy­zwa­la w ko­bie­cie po­zy­tyw­ne emo­cje, ale przez to, że go nie pa­mię­ta, czuje się sko­ło­wa­na. Naj­wi­docz­niej to widać, męż­czy­zna bo­wiem traci rezon, wiot­cze­je w ra­mio­nach.

– No tak, za­po­mnia­łem. – Spusz­cza wzrok. – Wy­bacz, Laro. Cza­sem cięż­ko nie trak­to­wać wszyst­kich dni w ten sam spo­sób. Je­stem Terry. Te­ran­ce. W tym wła­śnie mo­men­cie – do­da­je, spo­glą­da­jąc na ze­ga­rek – ob­ra­casz kró­li­ka. Po­win­naś go ob­ró­cić.

Te­ran­ce stęka, gdy przy­ku­ca obok pie­kar­ni­ka. Jego ruchy nie są nie­zdar­ne, po pro­stu ama­tor­skie. Jakaś część La­ra­ine pra­gnie od­go­nić Te­ran­ce’a, żeby po­ka­zać mu, jak to się robi. Jed­nak stoi w miej­scu nie­zdol­na do ruchu.

– Coś tam jesz­cze z nim ro­bisz, ale trzy­masz to w se­kre­cie.

– Po­le­wam… Po­le­wam go tłusz­czem gro­ma­dzą­cym się na dnie bla­chy.

– No pro­szę – mówi Terry. – A więc so­bot­ni obiad bę­dzie do­kład­nie taki jak za­wsze.

Ru­ty­na po­wo­li za­bi­ja, lecz cza­sem, w tych rzad­kich przy­pad­kach, chro­ni przed sza­leń­stwem.

W tym cza­sie La­ra­ wyj­mu­je ta­le­rze, za­mie­rza­jąc na­kryć stół. Naj­pierw ścią­ga obrus, aby wy­trze­pać go z okrusz­ków i w ten spo­sób od­sła­nia rdza­wą plamę krwi. Przed ocza­mi staje jej cie­płe, pul­su­ją­ce ucho uno­szą­ce się na owsian­ce. I te ja­do­wi­cie zie­lo­ne oczy sza­leń­ca… które widzi, kiedy unosi głowę.

– Lala, kró­lik co do dnia i mi­nu­ty. Nic cię nie po­wstrzy­ma! – Znowu ten przy­tła­cza­ją­cy, chra­pli­wy głos. Twarz, która przy­po­mi­na kow­bo­ja ze sta­rych fil­mów, tyle że ten kow­boj spę­dził przy­naj­mniej rok na od­wy­ku. I zde­cy­do­wa­nie zbyt młoda, nie­pa­su­ją­ca do sta­rych oczu i star­te­go głosu. Lara z prze­ra­że­niem za­uwa­ża, że męż­czy­zna ma opa­tru­nek w miej­scu, w któ­rym po­win­no być prawe ucho.

– Ringo… – jęczy Te­ran­ce. – Po pro­stu… sia­daj.

– Jasne, sze­fie. Jasne, jasne.

Ringo kła­dzie nogi na stole i od­pa­la pa­pie­ro­sa. Terry pod­su­wa mu po­piel­nicz­kę, zanim ten strzep­nie po­piół na pod­ło­gę, po czym za­czy­na na­kry­wać stół. Ma dość szyb­kie ruchy, zwa­żyw­szy na wagę.

Ko­bie­ta przyj­mu­je pa­nu­ją­cy tutaj sys­tem i zaj­mu­je się kró­li­kiem. Stara się uspo­ko­ić i wró­cić do rze­czy­wi­sto­ści. Nie wa­rio­wać.

– No, no, Lala – mówi Ringo po kilku kę­sach – je­stem pod wra­że­niem. No żesz psie licho, jak ty mnie za­im­po­no­wa­łaś w tej chwi­li. Nigdy nie za­wo­dzisz, nawet jak ci palną w łeb.

– Ringo! – huczy Te­ran­ce, waląc pię­ścią w stół.

– Cooo? Za­mie­rza­łeś jej kie­dyś po­wie­dzieć, sze­fun­ciu? – Ringo igno­ru­je po­piel­nicz­kę i strze­pu­je po­piół na pod­ło­gę.

– Mamy…

– Prze­rwę ci w tym mo­men­cie. Mamy od cho­le­ry czasu. Więc im wcze­śniej lalka od­zy­ska głowę, tym le­piej, nie? Bo, do psiej duszy, je­stem kurde znu­dzo­ny. – Ringo za­pa­la na­stęp­ne­go pa­pie­ro­sa od po­przed­nie­go.

– Nie na­zy­waj mnie lalką – bur­czy La­ra­ine.

– Oho, jed­nak coś do niej do­cie­ra. Prze­pra­szam, księż­nicz­ko. Je­steś pewna, że nie boli cię głowa? – Męż­czy­zna wy­chy­la się i stuka pal­cem po­środ­ku jej czoła. – O, tutaj. Wła­śnie w tym miej­scu.

La­ra­ine prze­cho­dzi dreszcz. Tym razem nie przez Ringo, choć czuje jego piż­mo­wy za­pach, ale prze­błysk wspo­mnie­nia wła­snej śmier­ci. Trwa ono pół se­kun­dy, lecz emo­cje i pust­ka, która na­stą­pi­ła potem, po­zo­sta­je.

– Jak tam ucho? – pyta więc za­czep­nie.

– Do­brze, nie­ste­ty. – Ringo wzdy­cha. To typ czło­wie­ka, który urzą­dziłby scenę nawet w pu­stym po­ko­ju. – Uży­nam je sobie co ty­dzień i jak każde le­kar­stwo za­ży­wa­ne w nad­mia­rze, prze­sta­je dzia­łać.

– Dosyć – prze­ry­wa mu Terry gro­bo­wym gło­sem. – Czy to nie czas, kiedy rzu­casz się z okna? Czy może w so­bo­tę zaj­mu­jesz się tymi sa­mot­ni­ka­mi, któ­rych za­my­kasz w piw­ni­cy? Tak czy siak, wy­no­cha.

Ringo się nie spie­szy. W za­sa­dzie robi wszyst­ko, aby jego odej­ście trwa­ło jak naj­dłu­żej. W końcu roz­le­ga się dźwięk za­my­ka­nych drzwi, po któ­rym na­stę­pu­je długa cisza.

– Terry. Co tu się, do cho­le­ry, dzie­je? – szep­cze Lara, uno­sząc bladą twarz.

Te­ran­ce wzdy­cha. Wy­glą­da jak bar­dzo zmę­czo­ny czło­wiek, jakby ule­cia­ło zeń całe życie. Zdaje się, że nie umie do­brać od­po­wied­nich słów. Ko­bie­ta łapie go za dło­nie.

– Dla­cze­go mam cią­gle deja vu, choć nic nie pa­mię­tam?

– Bo cię za­bi­łem.

– Ale… dla­cze­go…

– Teraz już za późno – spo­glą­da na ze­ga­rek – do­wiesz się w nie­dzie­lę.

 

 

 

NIE­DZIE­LA

 

La­ra­ine sie­dzi w ogro­dzie z fał­szy­wym ży­ciem, w umy­śle mie­sza jej się kil­ka­na­ście wspo­mnień z tego dnia, nie jest pewna, któ­rym po­dą­ży dzi­siaj. W od­bi­ciu oku­la­rów prze­ciw­sło­necz­nych widzi obcą osobę. Ktoś inny sie­dzi teraz na me­ta­lo­wym krze­śle z ażu­ro­wym opar­ciem, sa­mot­ny wśród naj­pięk­niej­szych dźwię­ków przy­ro­dy. Cudza twarz wpa­tru­je się w ko­ro­ny drzew. Cudza głowa boli przy każ­dym ruchu.

W tej chwi­li myśli Lary nie ukła­da­ją się w słowa, lecz w opo­wie­ści na temat cu­dze­go życia. Życia tak przy­tła­cza­ją­ce­go emo­cjo­nal­nie, że ma ocho­tę wyć.

– Ach, Lala, Lala. Żeby cię licho – mru­czy Ringo. – Nigdy nie przy­cho­dzę tu o tej go­dzi­nie. Te świer­go­ty, ten za­pach… Ugh.

– Czy na­praw­dę nie ma ni­ko­go in­ne­go w tym prze­klę­tym domu?

– Ja się tu po­świę­cam, więc za­wrzyj pysz­czek. – Ringo od­pa­la che­ster­fiel­da i siada na krze­śle obok. Śmier­dzi. Wy­glą­da, jakby całe życie cho­dził w tej samej skó­rza­nej kurt­ce. Włosy opa­da­ją mu na twarz, ukry­wa­ją oczy sza­leń­ca. – Ale luz, to nie tylko twoja wina. Coś się spie­przy­ło w tym cyklu, ale wytrzymasz. Czło­wiek to za­wzię­te bydle.

Ringo rzuca nie­do­pa­łek na zie­mię, po czym wyj­mu­je me­ta­lo­we pu­de­łecz­ko z ty­to­niem i wkła­da odro­bi­nę pod wargę.

– Więc… – za­czy­na La­ra­ine – Terry mnie zabił?

– Tak to ujął? Że cię krop­nął? Ożeż ty, praw­dzi­wy z niego cock­ney. No nie mogę! – Ringo rży. – Nie wiemy, co do­kład­nie się nagle od­wa­li­ło, ale nie zabił cię, po pro­stu cię nie ura­to­wał, nie rzu­cił się, ni­czym naj­praw­dziw­szy bo­ha­ter, wprost pod lufę. To wła­śnie jego sło­dziu­śne serce upier­do­li­ło nas tym gów­nem. – Męż­czy­zna pluje, ale La­ra­ine nie wie, czy z po­wo­du emo­cji, czy ty­to­niu.

– Mó­wiąc gówno, masz na myśli te prze­sko­ki w cza­sie? Bo przed chwi­lą było wczo­raj… chyba.

Ringo znowu pluje, po czym wy­cią­ga nogi, a ręce za­kła­da pod głowę. La­ra­ine zaś pa­trzy na wik­to­riań­ską re­zy­den­cję, na lekko za­nie­dba­ny ogród i wła­sne ubra­nie – jest boso, ale su­kien­ka zdaje się po­rząd­nie wy­ko­na­na. Łą­cząc to wszyst­ko, po­win­na czuć in­stynk­tow­ną od­ra­zę do sie­dzą­ce­go obok wsza­rza, lecz za­miast tego cie­szy się, że nie jest sama.

– Wczo­raj była so­bo­ta – od­zy­wa się w końcu Ringo, ale mówi ina­czej niż wcze­śniej. Jakby sza­leń­stwo było tylko maską. – Piąty dzień. Dzi­siaj jest nie­dzie­la. A za do­kład­nie pół mi­nu­ty po­nie­dzia­łek. Póź­niej, czyli za czte­ry go­dzi­ny i czter­dzie­ści dwie mi­nu­ty od teraz, wto­rek. Wto­rek to po­czą­tek. I tak dalej, Lala. I tak dalej. Od, kuźwa, dzie­się­ciu lat. – Ringo pa­trzy na ko­bie­tę pod­krą­żo­ny­mi ocza­mi. To spoj­rze­nie wcale nie jest sza­lo­ne. Lara poj­mu­je ze zgro­zą, że jest iście czło­wie­cze: zła­ma­ne i po­kie­re­szo­wa­ne. Tak pa­trzeć może je­dy­nie ktoś, kto już pra­wie nie ist­nie­je.

 

 

 

PO­NIE­DZIA­ŁEK

 

W tym dniu La­ra­ine stoi przy oknie w ciem­nym po­ko­ju. Jesz­cze przed chwi­lą wspo­mnie­nia ata­ko­wa­ły ją z każ­dej stro­ny. Chyba pró­bo­wa­ły do­stać się na właściwe miej­sce, teraz bo­wiem czuje spo­kój i może otwo­rzyć w gło­wie prze­gród­kę z od­po­wied­nią myślą, wła­snym wspo­mnie­niem.

Wie już, że choć tkwi w pięk­nej re­zy­den­cji w Lin­li­th­gow, z po­wo­dów fi­nan­so­wych zaj­mu­ją je­dy­nie ka­wa­łek wschod­nie­go skrzy­dła. Nie pła­wią się w luk­su­sach, przy­naj­mniej jeśli cho­dzi o samo miesz­ka­nie, bo wciąż mają do dys­po­zy­cji wiel­ki ogród. Wie, że jutro ktoś bę­dzie pró­bo­wał ją za­strze­lić. Wie, że przez kilka dni le­ża­ła nie­przy­tom­na, bo ktoś ją zabił. Wie też, że tkwią w pętli cza­so­wej od dzie­się­ciu, zgro­zo, lat. Wciąż po­zo­sta­je dużo pytań, ale naj­bar­dziej fun­da­men­tal­nym jest: „dla­cze­go?”.

Za oknem cisza i choć słoń­ce już za­cho­dzi, La­ra­ine mo­gła­by stwo­rzyć mapę tego miej­sca z za­mknię­ty­mi ocza­mi. Tam, gdzie teraz stoi, ma widok na za­chod­nie skrzy­dło. Ostat­nie pro­mie­nie słoń­ca two­rzą wokół niego rdza­wo-po­ma­rań­czo­wą łunę. Jest to mocny, ośle­pia­ją­cy… ogień.

Za­chod­nie skrzy­dło stoi w pło­mie­niach.

– Ringo! – wrzesz­czy z ca­łych sił Lara, pró­bu­jąc prze­krzy­czeć łomot spa­da­ją­cych desek i wy­bu­cha­ją­ce okna. – RIIIN­GO­OO!

W końcu go do­strze­ga, jak za­ta­cza się w ob­ło­kach gę­ste­go dymu. Śpie­wa quasi pi­jac­kim gło­sem w ryt­mie trza­ska­ją­ce­go ognia. Bo ko­bie­ta, drżąc, wie, że męż­czy­zna wcale nie jest upity, choć fak­tycz­nie trzy­ma w ręku bu­tel­kę. Ringo, co wy­da­je jej się nagle oczy­wi­ste, upija się na smut­no.

– Czemu za­chod­nie? Czemu aku­rat za­chod­nie… Tyle mia­łeś do pa­le­nia – jęczy Te­ran­ce. Jest w szla­fro­ku i za­ła­mu­je ręce. – Ringo, su­kin­ko­cie! Chry­ste panie.

Zdzi­wie­nie La­ra­ine sło­wa­mi Te­ran­ce’a trwa tylko chwi­lę. Jest gło­śno. Nie po­win­no być aż tak gło­śno. Bez­wietrz­na noc, a jed­nak w re­zy­den­cji wi­cher hula, wali, jęczy… Nie­sie krzy­ki umar­łych.

Ringo łapie sa­mot­ni­ków, gdy wejdą w nie­od­po­wied­nią alej­kę. Za­my­ka ich, gnębi, a teraz naj­wi­docz­niej rów­nież pali żyw­cem. 

Lara stoi ode­rwa­na od rze­czy­wi­sto­ści, pusto wpa­tru­jąc się w ogień. Igno­ru­je łka­nie, chra­pli­wy śmiech i te dal­sze, mniej ważne dźwię­ki – krzy­ki ludz­kich po­chod­ni. Spy­cha emo­cje, od­dzie­la się od nich, bo to i tak nie ma zna­cze­nia. Jutro dzień, w któ­rym ten krąg sza­leń­stwa za­czy­na się od nowa. Sa­mot­ni­cy będą cali i zdro­wi. Ale ona nie.

 

 

 

WTO­REK

 

La­ra­ine jest spo­co­na. Zimny pot spra­wił, że ob­ci­sła pi­dża­ma nie­przy­jem­nie klei się do ciała, a całe prze­ście­ra­dło zwi­nę­ło się wokół niej na małym łóżku. Więk­szość koł­dry to sama po­szew­ka.

Ko­bie­ta wsta­je, choć na ze­wnątrz wciąż jest ciem­no. Nie może jed­nak wy­trzy­mać w tej nie­kom­for­to­wej po­zy­cji. Cy­fer­blat wska­zu­je szó­stą rano.

Póki co może cie­szyć się błogą nie­wie­dzą. Jesz­cze przez czte­ry go­dzi­ny bę­dzie zwy­czaj­ną urzęd­nicz­ką, która nie­chęt­nie przy­ję­ła pro­po­zy­cję po­zo­sta­nia w po­sia­dło­ści Te­ran­ce’a Brock­ban­ka z po­wo­du burzy stu­le­cia. Od­mó­wi­ła jed­nak­że za­ję­cia naj­więk­szej sy­pial­ni, twier­dząc, że wy­star­czy jej ta dla służ­by. Do­brze wie­dzia­ła, że pana Brock­ban­ka na żadną służ­bę nie stać, tak że miała całą część dla sie­bie. Z dala od jego po­żą­dli­we­go spoj­rze­nia. Oj­czu­lek na­uczył ją ostroż­no­ści, toteż nie za­po­mnia­ła za­mknąć drzwi na klucz.

Jesz­cze czuje ra­dość. Na dwo­rze bo­wiem jest cicho i spo­koj­nie, burza mi­nę­ła. Wy­nie­sie się więc stąd naj­szyb­ciej, jak na­ka­że dobre wy­cho­wa­nie – go­spo­da­rzo­wi zo­sta­wi uśmiech i uprzej­me słowa, a rad­ne­mu przy­nie­sie proś­bę o prze­ka­za­nie pana Brock­ban­ka komuś in­ne­mu. Ode­tchnę­ła. Nie ma więk­szej ulgi od zna­le­zie­nia roz­wią­za­nia na za­tru­wa­ją­cy życie pro­blem.

La­ra­ine bie­rze długą ką­piel, ko­rzy­sta­jąc z tego, że nie bę­dzie to stra­ta czasu. Nor­mal­nie nie może sobie na to po­zwo­lić. W całym po­ko­ju zna­la­zła je­dy­nie dwie po­wie­ści: „Lo­li­tę” i „120 dni So­do­my”. Nie wy­bra­ła żad­nej. W wan­nie za­do­wa­la się więc my­śle­niem.

Ko­bie­ta wkła­da wczo­raj­szą gar­son­kę, upina włosy, po czym sprzą­ta. Nie chce po­zo­sta­wić po sobie śladu, że kie­dy­kol­wiek tu była. W końcu do­cho­dzi ósma. Bie­rze głę­bo­ki od­dech i wy­cho­dzi.

Chcia­ła­by nie mieć tak gło­śnych butów, ale z dru­giej stro­ny prze­cież nie może wy­mknąć się tyl­ny­mi drzwia­mi – to nie leży w do­brym gu­ście. Przy­naj­mniej od­głos ob­ca­sów ude­rza­ją­cych o ka­mień w moc­nym ryt­mie za­wsze do­da­je jej pew­no­ści sie­bie.

Jed­nak gdy nagle wpada na ob­ce­go męż­czy­znę, który wy­nu­rza się zza za­krę­tu ko­ry­ta­rza, wy­ima­gi­no­wa­ny cha­rak­ter zde­rza się z rze­czy­wi­sto­ścią.

Męż­czy­zna nie wy­glą­da na kogoś, kto zdaje się trosz­czyć o swoją po­wierz­chow­ność. Ma włosy spię­te w kucyk, nie­za­wią­za­ny kra­wat, roz­pię­te gu­zi­ki ka­mi­zel­ki. Ca­łość two­rzy wra­że­nie, jak gdyby ktoś mocno czu­wał nad jego gar­de­ro­bą, ale on sam po­stę­po­wał z nią nie­dba­le. Choć Larę od­rzu­ca­ją nie­chluj­ni męż­czyź­ni, musi przy­znać, że ten ma w sobie pe­wien hip­no­ty­zu­ją­cy urok.

– Cześć, skar­bie. Zgu­bi­łaś się?

La­ra­ine po­pra­wia ża­kiet.

– Prze­pra­szam – od­po­wia­da jak naj­bar­dziej wy­nio­słym tonem, pró­bu­jąc prze­pchnąć się obok.

– Luuuz. La­la­ine, nie?

– La­ra­ine. Jed­nak­że dla pana panna Mont­go­me­ry – cedzi, sta­ra­jąc się nie zgrzy­tać zę­ba­mi. Ten męż­czy­zna, a w szcze­gól­no­ści jego dziw­ny język i nie­sta­ran­ny spo­sób mó­wie­nia, za­czy­na jej dzia­łać na nerwy.

Ten jed­nak nadal za­sła­nia przej­ście. Wy­cią­ga pa­pie­ro­sa i za­pa­la. Pod­czas za­cią­ga­nia się, lu­stru­je ją od stóp do głów. Nie jest to po­żą­dli­wy wzrok i nie za­trzy­mu­je się na kon­kret­nych czę­ściach ciała. Lara czuje się oce­nia­na, tak jak oce­nia się zwie­rzę na po­lo­wa­niu – czy jest wart za­cho­du, z któ­rej stro­ny po­dejść.

Ko­bie­ta, ni­czym to zwie­rzę, chce uciec. Od my­śli­we­go i od dusz­ne­go dymu, który za­miast ule­cieć, za­gę­ścił się, za­czął roz­py­chać mię­dzy nimi. Lara chce w końcu opu­ścić ten prze­klę­ty dom.

Po­py­cha więc męż­czy­znę i pra­wie bie­gnie, sły­sząc za sobą śmiech.

W końcu udaje jej się do­trzeć do sa­lo­nu we wschod­nim skrzy­dle. Tam czeka już pan Brock­bank, ele­ganc­ko ubra­ny i ufry­zo­wa­ny, z ma­ho­nio­wą laską, którą używa, by dodać sobie pre­sti­żu. La­ra­ine nie po raz pierw­szy myśli, czy nie używa jej aby po to, żeby opie­rać na niej swój wiel­ki cię­żar.

– Dzień dobry. Mam na­dzie­ję, że nie­wy­go­dy nie zmą­ci­ły pani snu – mówi z wy­stu­dio­wa­nym, jo­wial­nym uśmie­chem.

– Nie za­li­czam czy­stej po­ście­li i dachu nad głową do nie­wy­gód, panie Brock­bank.

– Och, mia­łem na myśli burzę. Ja ledwo zmru­ży­łem oko.

– Ja rów­nież, ktoś bo­wiem usil­nie pró­bo­wał do­stać się do mojej sy­pial­ni – od­po­wia­da nie­dba­le Lara, niby strze­pu­jąc pyłek z ża­kie­tu.

– Ojej, to mu­siał być wiatr. Tak, nie­ste­ty w czę­ści dla służ­by nie po­sta­ra­no się o po­rząd­ne drzwi. To jeden z po­wo­dów, dla któ­rych od­ra­dza­łem pani spa­nie w tam­tym miej­scu. Do­my­ślam się, że z chę­cią zje pani śnia­da­nie.

– Rzad­ko je jadam – od­po­wia­da La­ra­ine, ale zaraz tak­tow­nie do­po­wia­da: – ale z przy­jem­no­ścią na­pi­ję się kawy.

Pod­czas gdy pan Brock­bank po­szedł zająć się pa­rze­niem (twier­dząc z dumą, że robi to sam, odkąd za­ku­pił nie­sa­mo­wi­ty eks­pres uży­wa­ją­cy ci­śnie­nia wody), ko­bie­ta siada na obrze­żu ka­na­py. Po­sia­dłość czasy świet­no­ści ma za sobą, ale przy­naj­mniej jest schlud­na, tak że ze sta­re­go mebla nie wy­la­tu­je chmu­ra kurzu.

Lara pa­trzy na ze­ga­rek, aby za­no­to­wać, po ilu mi­nu­tach pan Brock­bank po­now­nie jej się oświad­czy. Robił to wcze­śniej wie­lo­krot­nie, mó­wiąc, że jego do­mo­stwo po­trze­bu­je ko­bie­cej ręki, a ona jest prze­cież naj­ład­niej­szą ko­bie­tą w mie­ście. 

– Mamy sześć­dzie­sią­ty trze­ci rok, na Boga! – zwie­rzy­ła się kie­dyś sio­strze. – Ko­bie­ty nie wy­bie­ra się ni­czym ob­ra­zu w wi­try­nie! I z pew­no­ścią nie za­mie­rzam sprzą­tać i go­to­wać temu ob­mier­z­łe­mu wie­przo­wi.

La­ra­ine musi jed­nak przy­znać, że kawę parzy wy­bor­ną.

– W ko­ry­ta­rzu spo­tka­łam pew­ne­go męż­czy­znę – za­czyna po pierw­szym łyku. – Wy­glą­dał jak ogrod­nik, choć miał na sobie ele­ganc­kie ubra­nie. Zo­sta­wił po sobie ra­czej… oso­bli­we wra­że­nie.

W oczach pana Brock­ban­ka można przez chwi­lę do­strzec prze­strach, jakby na­kry­ty zo­stał na czymś wsty­dli­wym.

– Ach, to… Ri­chard Mor­gan. Ame­ry­ka­nin szkoc­kie­go po­cho­dze­nia. Mój, hm, da­le­ki krew­ny. Po­zwo­li­łem mu tu za­miesz­kać na kilka dni. Gdy­byś kie­dyś jesz­cze z nim roz­ma­wia­ła, panno Mont­go­me­ry, ra­dził­bym nie przy­kła­dać za­nad­to wagi do jego słów. A naj­le­piej nie wie­rzyć mu w ogóle. To kan­ciarz i oka­zjo­nal­nie nie­chcia­ny przy­błę­da.

Roz­ma­wia­ją jesz­cze jakiś czas, pod­czas któ­re­go pan Brock­bank oświad­cza się La­ra­ine dwa razy, po czym zegar wy­bi­ja wpół do je­de­na­stej. Ko­bie­ta po­sta­na­wia wy­ko­rzy­stać tę oka­zję, aby w końcu ogło­sić, że choć wi­zy­ta była bar­dzo przy­jem­na, jako urzęd­nicz­ka ma do wy­ko­na­nia dużo pracy. Męż­czy­zna prosi, żeby mógł ją cho­ciaż od­pro­wa­dzić do bramy.

Lara stara się nadać szyb­kie tempo, aby jak naj­prę­dzej opu­ścić to miej­sce. Nie­ste­ty, gdy cel jest już bli­sko, gdy od wol­no­ści dzie­li ją nie­speł­na dwa­dzie­ścia me­trów, drogę za­gra­dza im Ri­chard Mor­gan.

– O. Witaj, Ri­char­dzie – mówi pan Brock­bank ze spo­ko­jem. La­ra­ine jed­nak­że prze­cho­dzi naraz dreszcz. – Wła­śnie od­pro­wa­dza­łem pannę Mont­go­me­ry do bramy. Czy ty też się gdzieś wy­bie­rasz?

Ri­chard nie od­po­wia­da. Wy­cią­ga je­dy­nie re­wol­wer i o dzie­sią­tej czter­dzie­ści dwa strze­la. Te­ran­ce chro­ni Larę wła­snym cia­łem.

 

 

 

ŚRODA

 

Wdech za­trzy­mu­je się La­ra­ine w gar­dle. Przy­po­mnie­nie o obec­nej sy­tu­acji ude­rza. Ma ocho­tę pła­kać. Świa­do­mość, że co ty­dzień Terry i Ringo do­świad­cza­ją tego sa­me­go obez­wład­nia­ją­ce­go uczu­cia, wcale nie umniej­sza jej wła­sne­go bólu.

Krąg sza­leń­stwa za­czy­na się od nowa. Przy­naj­mniej tym razem nie stra­ci­ła pa­mię­ci. Nie li­cząc oczy­wi­ście wczo­raj­sze­go dnia, ich praw­dzi­wą zmorą bo­wiem jest to, że wtor­ko­we wspo­mnie­nia są za­wsze bar­dzo nie­wy­raź­ne. Ko­bie­ta pa­mię­ta je­dy­nie, że była w go­ści­nie u Te­ran­ce’a, a dzień koń­czy się, gdy męż­czy­zna, któ­re­go nie twa­rzy nie może doj­rzeć, do niej strze­la. Terry za­wsze rzuca się, aby ją ura­to­wać.

I tyle. Dla­te­go nie mogą prze­rwać cyklu, bo nie mają moż­li­wo­ści zro­bie­nia cze­go­kol­wiek ina­czej. Przy­naj­mniej świa­do­mie, bo w końcu ostat­nim razem było ina­czej…

– Lara? – Głos Te­ran­ce’a do­cho­dzi jakby z od­da­li, ale sie­dzi zaraz za nią.

– Już ci po­ma­gam.

Boże, jakże ona cie­szy się, że przy­naj­mniej nie jest sama. Z uśmie­chem więc od­wra­ca się do męża i za­bie­ra do zmia­ny jego opa­trun­ku. Kula tra­fi­ła w ramię.

– Auł. Nie tę­sk­ni­łem za tym.

– Czyli wy­star­czy ty­dzień prze­rwy, aby stra­cić uod­por­nie­nie na cią­gły ból.

– Wła­ści­wie to kła­ma­łem – mówi Terry z prze­pra­sza­ją­cym uśmie­chem. – Nigdy się nie przy­zwy­cza­iłem i za­wsze boli tak samo. Ale to nic.

Lara wzdy­cha, od­kła­da­jąc za­krwa­wio­ny ban­daż na bok.

– A więc jest i ko­lej­na wi­sien­ka na na­szym tor­cie. Już brak na nie miej­sca – od­po­wia­da ko­bie­ta na pozór cierp­ko, ale po zmia­nie opa­trun­ku ca­łu­je męża.

– Prze­szka­dza­my? – woła od progu Ringo. Trzy­ma za ramię młodą ko­bie­tę.

Po raz ko­lej­ny La­ra­ine prze­cho­dzi dziw­ny dreszcz.

– Jak za­wsze, Ringo. Jak za­wsze – od­po­wia­da Te­ran­ce, po­cie­ra­jąc czoło.

Obca ko­bie­ta pa­trzy na Ringo z uwiel­bie­niem. Ewi­dent­nie przy­szła tu z wła­snej woli. Są tacy męż­czyź­ni, któ­rzy są ob­mierz­li, wręcz od­ra­ża­ją­cy, a jed­nak dzia­ła­ją na ko­bie­ty hip­no­ty­zu­ją­co, pa­trząc na nie ocza­mi po­gań­skich ksią­żąt.

– Luz, wi­dzia­łem już wszyst­ko.

Czemu ważne wspo­mnie­nia wy­ry­wa­ją się na­szej pa­mię­ci, przez co cią­gle po­wta­rza­my te same błędy, a te, o któ­rych za­po­mnieć chce­my naj­bar­dziej, wciąż roz­gry­wa­ją się po­now­nie przed na­szy­mi ocza­mi? Za­iste, Ringo wi­dział już wszyst­ko. Po­ja­wia się w naj­mniej ocze­ki­wa­nych mo­men­tach. Choć gło­śny i dra­ma­tycz­ny, po­tra­fi snuć się ni­czym duch. Poza tym i La­ra­ine nie umia­ła mu się oprzeć tej jed­nej nocy… I w kilku ko­lej­nych. Upór jest bez­na­dziej­nym wro­giem w ob­li­czu po­tę­gi czasu.

Pół go­dzi­ny póź­niej roz­le­ga się wy­strzał.

 

 

 

PO­NIE­DZIA­ŁEK

 

To jest ten dzień, w któ­rym La­ra­ine po­sta­na­wia, że musi się upić. Wczo­raj Ringo urzą­dził igrzy­ska po­mię­dzy sze­ścior­giem swo­ich sa­mot­ni­ków. Żaden nie prze­żył.

– W sumie szko­da – mówi, włą­cza­jąc gra­mo­fon. – Na­stęp­nym razem każę im z nami pić.

Na po­cząt­ku wy­bie­ra­ją z za­mknię­ty­mi ocza­mi. To jedna z ich ulu­bio­nych gier. Jest sześć róż­nych bu­te­lek: whi­sky, wódka, wino, woda, ocet i bim­ber rin­go­wej ro­bo­ty. Na­le­ży wypić szklan­kę wy­bra­ne­go trun­ku.

Zrzą­dze­niem losu Te­ran­ce za­zwy­czaj lo­su­je bim­ber. Sma­ku­je jak rzygi. Ringo warzy go mię­dzy in­ny­mi ze sple­śnia­łe­go chle­ba i ket­chu­pu. Poza tym wy­krę­ca wą­tro­bę.

– Do dna, ko­cha­ny! 

La­ra­ine i Ringo po­kła­da­ją się ze śmie­chu, wi­dząc, jak Terry po­wo­lut­ku zie­le­nie­je na twa­rzy. Mimo to od­wra­ca szklan­kę do góry dnem, twier­dząc, że po set­nym razie z par­szy­we­go zro­bił się tylko wstręt­ny.

Ringo lo­su­je ocet. Lara i Te­ran­ce skrę­ca­ją się z obrzy­dze­nia, bo Ringo wy­pi­ja wszyst­ko jed­nym hau­stem.

– Jakaś dziw­na ta woda. Jakby kto w niej zdechł – ko­men­tu­je.

La­ra­ine przy­pa­da wódka. Wsta­je, od­dy­cha szyb­ko jak przed wej­ściem do zim­nej wody, po czym mie­rzy się z prze­ciw­ni­kiem. Zaj­mu­je jej to kilka minut, ale w końcu daje radę.

Na­stę­pu­je druga runda, po któ­rej wszy­scy są już pod­chmie­le­ni. Lara do­pie­ro po chwi­li orien­tu­je się, że Terry spadł z krze­sła, a ona tań­czy z Ringo. Zwar­ci w uści­sku, nie zwa­ża­ją na to, że ko­ły­szą się do „Are You Lo­ne­so­me To­ni­ght?”.

– To ty do mnie strze­lasz, praw­da? – pyta Lara.

– Pew­nie tak, skar­bie – od­po­wia­da Ringo z pewną nutą smut­ku.

– Chyba wszy­scy mu­sie­li­śmy zro­bić coś… coś okrop­ne­go. „Pie­kło jest puste. Wszyst­kie de­mo­ny są tutaj”*… – La­ra­ine czuje, że zie­mia przy­cią­ga ją coraz moc­niej.

– Chyba nie. Nie wy­da­je… mi… się.

Nagle ko­bie­ta trzeź­wie­je, wy­czu­wa­jąc na ple­cach Ringo scho­wa­ny pod kurt­ką re­wol­wer. Męż­czy­zna ledwo stoi na no­gach, więc Lara wy­cią­ga broń, po czym kła­dzie Ringo na pod­ło­dze. Dźwięk za­cię­te­go gra­mo­fo­nu ściga ją, gdy bie­gnie ko­ry­ta­rzem wprost na zimne, nocne po­wie­trze. Czy pró­bo­wa­ła już tego? Nie przy­po­mi­na sobie, ale warto spró­bo­wać.

Nie po­win­no się łą­czyć al­ko­ho­li, ale wódka i bim­ber mają na nią ożyw­czy wpływ. Pa­trząc na to, co wła­śnie za­mie­rza zro­bić, może i głów­na za­sa­da „nie mie­szaj”, ma jed­nak sens.

Ze­ga­rek od­li­cza ostat­nie chwi­le cyklu. Lara strze­la sobie w głowę w ostat­nią se­kun­dę.

 

 

 

WTO­REK

 

La­ra­ine wy­ska­ku­je z łóżka jak opa­rzo­na. Jest spo­co­na i obo­la­ła. Ma wra­że­nie, jakby w jej gło­wie ziała dziu­ra. Uświa­do­mie­nie sobie wszyst­kie­go zaj­mu­je jej kilka cen­nych minut. Nie ma pew­no­ści, czy się udało, czy po pro­stu znowu prze­spa­ła parę dni, jak po­przed­nim razem, gdy umar­ła.

Cy­fer­blat wska­zu­je szó­stą rano. Żad­ne­go dnia nie budzi się o tej go­dzi­nie. Poza tym tkwi w po­ko­ju dla służ­by, a wi­szą­cej na sza­fie gar­son­ki nie wkła­da­ła już od bar­dzo dawna…

Po­sta­na­wia zro­bić wszyst­ko ina­czej. Wto­rek jawi jej się jako roz­my­te wspo­mnie­nie, ale na pewno nie cho­dzi wtedy w ko­szu­li noc­nej. Otwie­ra więc drzwi i z roz­wia­nym wło­sem wy­bie­ga na ko­ry­tarz. Pod żad­nym po­zo­rem nie może spo­tkać się z Ringo.

Chłód po­ran­ka czer­wie­ni jej nos i uszy. Jed­nak musi biec dalej. Bocz­nym wyj­ściem do­cie­ra do ogro­du. W ostat­niej chwi­li chowa się za mur, gdy za­uwa­ża Terry’ego i Ringo, roz­ma­wia­ją­cych nie­opo­dal.

– No nie wiem, sze­fun­ciu – mówi Ringo.

– A tak żeś krzy­czysz wszę­dzie, jaki to z cie­bie dobry strze­lec!

– No strze­lec to ze mnie obłęd­ny, wąt­pię ra­czej w twoje… szyb­kie ruchy. Jak nie zdą­żysz, to księż­nicz­ka zgi­nie. Ale dobra, za­łóż­my, że się uda. Serio my­ślisz, że rzuci ci się w po­dzię­ce na szyję?

Terry kła­dzie dłoń na ra­mie­niu Ringo.

– To bar­dzo do­brze wy­cho­wa­na ko­bie­ta, wie, jak na­le­ży po­stę­po­wać. Po czymś takim nie bę­dzie zdol­na mi od­mó­wić.

– Ob­łud­nik z cie­bie, sze­fie – re­cho­cze Ringo. – Ale sza­nu­ję za kre­atyw­ność. Tylko dziew­czy­ny szko­da.

– Jak się nie uda, nas wszyst­kich bę­dzie szko­da.

– Jak się uda, pew­nie też. To, hm, do zo­ba­cze­nia.

Lara nie po­tra­fi czuć do nich gnie­wu. Już nie. Po dzie­się­ciu la­tach pie­kła nie zo­sta­ło jej na to siły. Poza tym zna ich tak do­brze, że jed­no­cze­śnie nie wie­rzy, w to, co sły­szy, a jed­no­cze­śnie dziwi się, że nie wpa­dła na to wcze­śniej.

 

 

ŚRODA, CZWAR­TEK I WSZYST­KO, CO POTEM

 

Pa­mię­ta­ją wszyst­ko. Wo­le­li­by za­po­mnieć, bo wtedy może, być może, trzy­ma­li­by się od sie­bie z da­le­ka. Być może sta­li­by się in­ny­mi ludź­mi. Ale choć cykl nie­szczęść się skoń­czył, krąg nadal trwa.

Po pew­nym cza­sie La­ra­ine za­czy­na uspra­wie­dli­wiać zbrod­nia­rzy, bo tak jej wy­god­niej. Ru­ty­na ra­tu­je od sza­leń­stwa, a czas łamie każdy upór. Nie wie tylko, że hu­ma­ni­za­cja zbrod­nia­rzy de­hu­ma­ni­zu­je ją samą.

 

 

* Burza – W. Sha­ke­spe­are