Krupierka

Dzień dobry, Świeżynko.

Miło, że do nas przyszłaś… a po tym co przeczytałem, mam nadzieję, że zostaniesz na dłużej. :)

 

Co do Twojego opowiadania, to na swój sposób mi nim zaimponowałaś.

Ma ono sporo wad, zwłaszcza na poziomie redaktorskim, widać pióro osoby raczej początkującej, która nienawykła jeszcze zwracać uwagi na takie szczegóły jak rodzaj myślników przy zapisie dialogów, środkowanie separatorów, czy brakujące spacje. To są wbrew pozorom rzeczy ważne, bo właśnie takimi drobnymi detalami autor pokazuje szacunek czytelnikowi.

Z innych kwestii warsztatowych zdecydowanie nadużywasz słowa “który”, a przy tendencji do pisania zdań bardzo złożonych, to “który” powtarza się jeszcze częściej.

No właśnie, ten ogrom zdań wielokrotnie złożonych, to jest bardzo ryzykowne pisanie, bo łatwo tu polec. Raz, na interpunkcji, bo im bardziej złożone zdanie, tym łatwiej o błąd, dwa, że na dłuższą metę takie pisanie bywa dla czytelnika męczące. Wymaga większej koncentracji. A czytelników ceniących lekkie pióro może łatwo zniechęcić…

 

… i tu przechodzimy to momentu, kiedy będę Cię chwalił. Otóż mimo dużej ilości wspomnianych długaśnych tasiemców z nie zawsze poprawną interpunkcją, te zdania czyta się dość płynnie. I jest w tych zdaniach pewna jakość, kunszt, widać, że masz do tego talent. Na razie ten talent troszkę przysłaniają wspomniane technikalia, ale gotów jestem postawić co nieco w kasynie “Na Skraju”, że to kwestia kilku miesięcy, by się nauczyć zwracać na to uwagę.

Fabularnie i klimatycznie Twoja opowieść jest mocna. Byłem w tym kasynie, widziałem piękną Weirę, widziałem mrugające do niej damy. Oddałaś to słowami wiernie i przekonująco. Ładna baśń, duża fantazja, bez wątpienia masz spory potencjał.

 

Chętnie kliknę Bibliotekę, jednak zanim to zrobię, proproszę o wygłaskanie tekstu (zamiana łączników na półpauzy przy dialogach, usunięcie nadmiarowych spacji, wyśrodkowanie separatorów i.t.p.). Z pewnością pojawią się tu dobrzy ludzie, którzy wskażą Ci usterki bardziej precyzyjnie. 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dzień dobry, Chrościsko :) 

Dziękuję za komentatrz Obraziłam się na chwilę za fragment “widać pióro osoby początkującej”, ale już mi przeszło :) Tak naprawdę Twoje uwagi są bardzo cenne, otworzyły mi oczy na istotność redaktorskiej poprawności, którą zawsze traktowałam jako pierdółkę, którą kiedyś się może poprawi i w ogóle nie zwracałam na nią uwagi. 

Dokonałam sugerowanych poprawek, mam nadzieję, że nic mi nie umknęło. To był ciekawy poranek z lekturą o różnicach pomiędzy półpauzą, pauzą, myślnikiem, łącznikiem…

(Nie ruszałam żadnych “który”, bo to chyba byłaby już niedozwolona poprawka stylistyczna, ale to także ważna uwaga, którą zapamiętamm. Natomiast zdania-tasiemce są nie do ruszenia, to jednak coś co w moim stylu uważam za istotne ;) I tu znów podziękowania za Twój komentarz, bo przypomniał mi, że także interpunkcją trzeba w tej sytuacji zająć się poważniej.) 

 

Cieszę się bardzo, że wpadłeś z wizytą do kasyna Na Skraju, i że dałeś się porwać jego atmosferze. Elizawieta już przygotowała szkatułkę do przechowania postawionego przez Ciebie zakładu. 

Obraziłam się na chwilę za fragment “widać pióro osoby początkującej”, ale już mi przeszło :)

Trochę napisałem to na wyrost, ale po kilku miesiącach w tym miejscu sama zrozumiesz, co miałem na myśli. ;)

 

ps.

Ten podwójny tytuł z początku też możesz wywalić.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Myślę, że jednym z najpoważniejszych zadań, jakie stają przez twórcą, to taki dobór środków wyrazu artystycznego, by jednoczenie przekazać informację w sposób niezakłócony, jak i nadać komunikatowi formę umożliwiającą ekspresję własnych emocji. To dotyczy całej sztuki, nie tylko pisarstwa.

Niestety, bardzo rzadko widuje się ludzi, którzy odnieśli na tym polu sukces.

Przykładowo – w rysunku lub malarstwie: twórcy miotają się między niezrozumiałą, choć ekspresyjną abstrakcją, a jasnym w przekazie, lecz bezosobowym akademizmem. 

W przypadku tego opowiadania, odniosłem wrażenie, że przesadziłaś z ekspresją na tyle, bym nie zrozumiał zbyt wiele z przebiegu akcji. 

Opisy – istotnie, bardzo plastyczne. Mam przed oczami kilka migawek, poczułem klimat zadymionego kasyna, zobaczyłem te karty oczyma duszy, ale… No właśnie. Niewiele więcej.

Pogubiłem się srodze w plątaninie środków pisarskiej ekspresji, na tyle, że ponownie nie wiem co powiedzieć. 

Podzielam zdanie Chrościsko, że widać tu potencjał. Ale niecierpliwy czytelnik będzie się domagał konkretu. 

Ja też widzę tutaj potencjał zarówno w pomyśle jak i wykonaniu. Niemniej jednak dla mnie osobiście momentami zdania były zbyt długie, podobnie jak niektóre akapity. Przez to ciężko było mi momentami ogarnąć mózgiem co się dzieje.

I początek zaciekawił, ale potem było dla mnie osobiście zbyt statycznie. Miałem wrażenie, że skupiłaś się bardziej na opisach, a mniej na tym co się tam dzieje. 

Zastanowiłbym się też nad rozpisaniem sobie scen. Bo np. w połowie tekstu dostajemy coś takiego, co powinno być raczej na początku opowieści. Bo teraz piszemy od dniu, a już 50% tekstu za nami :)

Dzień, o którym jest ta opowieść, rozpoczął się ulewą, a wkrótce do ulewy dołączyły pioruny, rozbłyskujące się na tle wschodzącego czerwono słońca.

 

Pomysł mi się podobał zarówno na ogólny wątek jak i na zakończenie.

 

Drobiazgi techniczne

 

-To zwyczajne,

“– “ powinno być

 

-To koniec. To koniec. To koniec – huczało echo w jej głowie, ciężkie, miarowe. – Jesteś stracona, stracony jest twój dom .

“– “ powinno być i na końcu masz spację przed kropką

Pozdrawiam :)

Ciekawa, wciągająca historia. Bardzo podobał mi się pomysł z karcianymi damami, które pomagają krupierce wygrywać. Opisałeś tę scenę w sposób niesamowicie wyczerpujący, żywy, plastyczny. Chciałbym znaleźć się w tym kasynie i spojrzeć Wierze na ręce, gdy grała z gośćmi. Ciekawe, czy dostrzegłbym groźne spojrzenie damy kier? :)

Pozdrawiam!

Wciągająca opowieść. Malownicza. Dobrze się czytało.

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Kto/ co jest tu księżniczką? Bo, moim zdaniem, w opałach znalazło się kasyno.

Historia dość malownicza, z nieźle odtworzonym klimatem kasyna, jednakowoż od początku wiadomo, że Wiera nie jest zwyczajną krupierką, tak jak wiadomo, że z chwilą zjawienia się pana w czerni, jej los się odmieni.

Czytało się nieźle, ale byłoby lepiej, gdyby wykonanie nie pozostawiało tak wiele do życzenia.

Mam nadzieję, że Twoje przyszłe opowiadania będą ciekawe i znacznie lepiej napisane. :)

 

…wypił już przy ka­sy­nia­nym barze… → …wypił już przy ka­sy­nowym barze… Albo, skoro wiadomo, że rzecz dzieje się w kasynie: …wypił już przy barze…

 

…że w Ka­sy­nie na Skra­ju… → Na początku napisałaś: Dziw­ne rze­czy dzia­ły się w ka­sy­nie Na Skra­ju. –> Byłoby dobrze stosować ujednoliconą i poprawną pisownię: kasyno Na Skraju.

 

Wra­ca­li jed­nak, jak ćmy ku ogniu… → Wra­ca­li jed­nak, jak ćmy ku ogniowi…

 

– Ha, panno Wiero, ha! – ry­czał gruby i bo­ga­ty stały klient, R., zwa­la­jąc swoje cięż­kie ciel­sko na krze­sło na­prze­ciw niej – Dziś panna za­pła­cze po nocy, nie bę­dzie długo no­wych świe­ci­de­łek, ha! –> Brak kropki po didaskaliach. Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

 

…po­zba­wić życia tą, którą uwa­żał… → …po­zba­wić życia tę, którą uwa­żał…

 

…pio­ru­ny, roz­bły­sku­ją­ce się na tle… → …pio­ru­ny, roz­bły­sku­ją­ce na tle…

 

…nie je­dząc i po­pi­jąc tylko chłod­ną wodę… → …nie je­dząc i pijąc/ po­pi­jając tylko chłod­ną wodę…

 

…trun­ki lały się po­mię­dzy kie­lisz­ka­mi, słod­kie, tłu­ste kro­ple ska­py­wa­ły na pod­ło­gę… → Które trunki są tłuste?

 

…je­dy­nie ledwo za­uwa­żal­nie ski­nął do niej głową. → …je­dy­nie ledwo za­uwa­żal­nie ski­nął jej głową.

 

…żadna dama nie tra­fi­ła na rękę kru­pier­ki. → Raczej: …żadna dama nie tra­fi­ła do ręki/ do rąk kru­pier­ki.

 

…wska­zy­wać tych, co trzy­ma­li lep­szą kartę… → …wska­zy­wać tych, którzy trzy­ma­li lep­szą kartę…

 

-To zwy­czaj­ne, to zda­rza się cza­sem… – mó­wi­ła do sie­bie w duchu Wiera… → Ani dywiz, ani półpauza nie rozpoczynają zapisu myśli.

Proponuję: To zwy­czaj­ne, to zda­rza się cza­sem… – mó­wi­ła do sie­bie w duchu Wiera…

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać myśli: Zapis myśli bohaterów

 

…ale jej smu­kłe palce, poza kon­tro­lą jej umy­słu… → Czy zaimki są konieczne?

 

…po­zba­wio­nych wy­ra­zu twa­rzach prze­ciw­ni­ków . → Zbędna spacja przed kropką.

 

…stra­co­ny jest twój dom . –> Jak wyżej.

 

Śle­dzi­ła, jak z rąk do rąk prze­cho­dzą sze­lesz­czą­ce bank­no­ty… → Coś mi się zdaje, że w kasynie używa się sztonów/ żetonów, nie banknotów.

 

Rzu­ci­ła ja na stół

i spo­koj­nie ode­szła… → Literówka. Zbędny enter.

 

…wsiadł w za­par­ko­wa­ny w bez­piecz­nej od­le­gło­ści od ka­sy­na ka­brio­let… → …wsiadł do zaparkowanego w bez­piecz­nej od­le­gło­ści od ka­sy­na ka­brio­letu…

Co to znaczy, e kabriolet był zaparkowany w bezpiecznej odległości?

 

Gdy był już da­le­ko, przez otwar­ty dach wy­rzu­cił czte­ry karty… → Kabriolet to pojazd z odkrytą kabiną, a rozkładany dach jest używany w razie niesprzyjających warunków atmosferycznych, więc wystarczy: Gdy był już da­le­ko, wy­rzu­cił czte­ry karty…

 

…jej miej­sce w ser­cach by­wal­ców ka­sy­na – za­stą­pi­ła jedna z ta­jem­ni­czych pięk­no­ści. → …jej miej­sce w ser­cach by­wal­ców ka­sy­na – zajęła jedna z ta­jem­ni­czych pięk­no­ści.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Mam wrażenie lekkiego przerostu formy nad treścią. Zaczynasz bardzo plastycznie i tajemniczo. Podobała mi się zabawa z nazwą kasyna i opisem jego bywalców. Narobiła mi smaka. Ale potem przechodzisz do krupierki i cały malowniczy początek okazuje się nie mieć znaczenia.

Sporo też w tym opku niedopowiedzeń i to takich, które czynią je niezrozumiałym. Kim jest mężczyzna w golfie? Czy także Wiera trafiła do kasyna dzięki niemu? Sama jest ożywioną kartą? Ale jeśli tak, to czemu ląduje w domku, a nie w talii? Czy może mężczyzna przybył ją uratować przed nią samą i karcianymi damami? Nie wydaje się zadowolona z tego ratunku.

Nie wiem też o czym opowiadasz, czy za tą historią coś stoi? Co chcesz powiedzieć czytelnikowi?

Ale napisane bardzo ładnie :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Jestem pod wrażeniem, szczególnie, że opowiadanie przyciągnęło mnie już od pierwszych linijek. Początek jest tajemniczy, a jednocześnie elektryzujący, fantastycznie budujesz klimat. Dalej również nie jest źle. Motyw kart, które opowiadają historie graczy, ale również pomagają w grze, świetnie współgra z klimatem opowieści. Przyznam jednak, że rozczarował mnie tajemniczy młodzieniec, który ukradł damy.

Z komentarzy wyczytałem, że zdania są przydługie, ale podczas lektury kompletnie tego nie zauważyłem, rozkoszowałem się wyjątkowo klimatyczną historią. Rzadko trafiam na gawędę, która wciąga od samego początku i trzyma aż do końca. Klik.

Czuję się jakbym wstała od karcianego stolika;)

Bardzo plastyczne, choć zakończenie trochę nie w moim guście. 

Lożanka bezprenumeratowa

Cześć,

Komentarz ten został napisany jeszcze przed wstawieniem komentarza z jurorskim obrazkiem, zatem do tego momentu w tekście mogły zajść zmiany, których już nie śledziłem.

Udało Ci się zbudować świetny, kasynowy klimat. Coś pomiędzy filmem Cassino Royale, a baśnią i to mi się bardzo spodobało.

Zresztą nie tylko klimat, ale też świat (choć niezbyt rozległy) i bohaterów stworzyłaś w sposób, który mi się podoba. Zmysłowa Wiera opisana jest ze smakiem, roztacza aurę tajemnicy, której do końca nie rozwiewasz, ale… nie przeszkadza mi to. Kasyno ze znikającą częścią nazwy (w ogóle pierwszy akapit!) też robi robotę ;) Całe to „twórstwo” jest najmocniejszą stroną opowiadania.

Inne elementy wypadły na tym tle gorzej. Fabuła, jest krótka, niezbyt rozbudowana, do tego w całej tej tajemnicy nieco rozmywa się stawka wydarzeń (a przecież stawka w kasynie to ważna sprawa XD taki sucharek pozwolę sobie zaserwować). Nie wiem zbyt dużo, zatem i trudno mi wczuć się w rolę bohaterki.

Motyw konkursowy jest kilkuwymiarowy, bo odczytałem księżniczkę jako Wierę, ale też damy w talii, które uwalnia ów ubrany na czarno przybysz. Mam tu natomiast nieco za dużo niedopowiedzeń, by w pełni zabrzmiał ratunek. Wiera została wyzwolona od obowiązku, zaprzedania duszy itd. W sumie nie wiem, czy tego chciała czy nie, czy teraz czuje się lepiej. To nie dyskwalifikuje opowiadania z konkursu, bo nie wymagamy uratowania, ale trudno jest mi się zorientować w szczegółach procesu. To też nie znaczy, że ucinam wszystkie punkty :P Jest zaliczone, choć mogłoby być lepiej.

Najgorzej wyszło od strony technicznej – jest sporo do poprawy, ale też wydaje mi się, że raczej wymagasz szlifu, aniżeli radykalnej zmiany stylu. Cóż, opko wpadło krótko przed deadline’em, więc pewnie zabrakło czasu na lepszą redakcję. Masz nad czym pracować, ale jeśli będziesz budować takie klimaty… to ja chętnie przeczytam. Jeszcze przyczepię się do struktury tekstu. Poświęciłaś sporo czasu na opis i nagle wpada zdanie zaczynające się od „Dzień, o którym jest ta opowieść”. Aż musiałem spojrzeć, czy jestem na początku tekstu, a tu się okazuje, że połowa. Do tego chwilę wcześniej zastanawiałem się do czego w ogóle tekst dąży. Myślę, że miałaś mnóstwo pomysłów na świat, ale nie dałaś rady wpleść tego w fabułę. Lepiej byłoby opis świata zmiksować z wydarzeniami.

W każdym razie coś z tego chleba będzie – trochę pracy przed Tobą, ale tu jest odpowiednie miejsce, żeby się tej pracy podjąć. Powodzenia!

 

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Cześć, FlorenceV! Bardzo Ci dziękuję za udział w konkursie.

 

Opowiadanie zapowiadało się bardzo ciekawie, miło mnie zaskoczyłaś tematyka kasyna i pomysłem na karciane damy, ale mam wrażenie, że nie wykorzystałaś potencjału tej koncepcji. Jest bardzo dużo opisu, budowania napięcia, a potem opowiadanie się nagle kończy. Momentami jest tak bardzo statycznie, że trudno utrzymać uwagę na tekście. Postać Wiery jest niestety płaska, bo bardziej skupiłaś się na jej wyglądzie niż osobowości. Nie wiedzę tu też realizację tematu konkursowego, chyba że za księżniczki uznać uwolnione damy, ale to już tak bardzo na siłę. Technicznie niestety jest kiepsko i to w kwestiach bardzo podstawowych, takich jak myślniki przy zapisie dialogów.

 

Wyróżnienie Alicelli

Bardzo podobał mi się opis kasyna jest niezwykle plastyczny i aż czuć ten ciężki klimat.

 Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem – czy w Twoim zamyśle księżniczką miała być Wiera?

No, muszę powiedzieć, że całkiem ładny kawałek historii. Pisząc ładny – mam na myśli plastyczne, działające na wyobraźnię opisy, które naprawdę do mnie przemówiły. Świetny pomysł na damy. Udało Ci się zbudować fantastyczny klimat, który mnie pochłonął.

O ile jest tutaj fajny pomysł, o tyle trzeba naprawdę solidnie popracować nad wykonaniem. Może następnym razem dobrym pomysłem byłoby skorzystanie z portalowych poradników, a następnie z betalisty? Dzięki temu miałabyś szansę zaprezentować swoją koncepcję w takiej formie, na jaką naprawdę zasłużyła.

Pozdrawiam, bolszoje spasiba za udział w konkursie :)

Ładne, plastycznie napisane opowiadanie. Bardzo fajny pomysł z damami.

Faktycznie, fabuła niedopieszczona, nie obraziłabym się za więcej wyjaśnień na temat Wiery i tajemniczego gościa. Na czym polegała jej umowa? Kim był mężczyzna w czerni?

Ale czytało się fajnie, podobało mi się.

Babska logika rządzi!

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)