Postapo Z. 13 dni [1]

Roz­dział 1. Po­wi­do­ki

 

Z od­da­li wy­ła­nia­ły się ta­jem­ni­cze za­ry­sy bu­dyn­ków, w tym jeden wy­so­ki na pięt­na­ście pię­ter. Bardziej przy­po­mi­nał kon­struk­cje z Du­ba­ju niż hotel kraju środ­ko­wo-wschod­niej czę­ści Eu­ro­py. Od kilku lat obiekt "Perła Bał­ty­ku" cieszył się re­no­mą w kraju i za gra­ni­cą, zaś mia­sto Białe Morwy sta­no­wi­ło po­pu­lar­ny ku­rort wy­po­czyn­ko­wy na Ma­zu­rach, któ­re­mu bliż­sza sta­wa­ła się Afry­ka niż Pol­ska. Eg­zo­ty­ki do­da­wa­ły palmy spro­wa­dzo­ne ze Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Nie bra­ko­wa­ło rów­nież kamer i ochro­ny. Tego dnia czę­ściej niż zwy­kle sły­sza­no dźwięk syren ka­re­tek po­go­to­wia, spie­szą­cych się do szpi­ta­la św. Ma­te­usza na Gdań­skiej 30. Cie­pło let­nie­go słoń­ca spra­wia­ło, że miało się chęć na ką­piel w morzu. Po­wie­trze wy­peł­niał za­pach gril­lo­wa­nych po­traw, su­ge­ru­ją­cych na­dej­ście ocze­ki­wa­ne­go week­en­du, dodatkowo zakrapianego piwem lub wódką po całym ty­go­dniu ha­rów­ki.

Dziewczyna cze­ka­ła na przej­ściu dla pie­szych, aż wszyst­kie auta prze­ja­dą. Kie­row­cy zje­cha­li na bok, sły­sząc pę­dzą­cy am­bu­lans. Po chwi­li, gdy świa­tło zmie­ni­ło się na zie­lo­ne, lu­dzie mogli bez­piecz­nie przejść na drugą stro­nę drogi, po któ­rej znaj­do­wa­ło się wej­ście na plażę. Część szła w zu­peł­nie innym kie­run­ku, lecz spora więk­szość kie­ro­wa­ła się ku wo­dzie. Za­uwa­ży­ła, że na par­kin­gu stało dużo sa­mo­cho­dów, więc była za­do­wo­lo­na, że nie wy­bra­li się tutaj ina­czej jak pie­szo. Po­de­szła do wej­ścia ze szla­ba­nem, które ob­słu­gi­wał ra­tow­nik. Z od­da­li usły­sza­ła głosy dzie­ci, ba­wią­cych się na pia­sku i śmie­ją­cych. Fale szu­mia­ły ła­god­nie. Ze­szła po drew­nia­nych stop­niach, do­ty­ka­jąc go­ły­mi sto­pa­mi naj­pierw wil­got­ne­go, potem go­rą­ce­go pia­sku.

Plaża była wy­peł­nio­na po brze­gi ludź­mi, wy­po­czy­wa­ją­cy­mi za pa­ra­wa­na­mi, któ­ry­mi osło­ni­li się oni jak śre­dnio­wiecz­ny­mi for­te­ca­mi, któ­rych trze­ba było za wszel­ką cenę bro­nić. Kyrie przy­po­mnia­ła sobie o sprzą­ta­nych przez ra­tow­ni­ków reszt­kach.

Razem z ro­dzi­ną zna­la­zła ide­al­ne miej­sce pod skar­pą. Roz­ło­ży­ła dywan nie­da­le­ko ro­dzi­ców i młod­sze­go ro­dzeń­stwa, po czym wbiła w pia­sek pa­ra­sol, który miał ją chro­nić przed słoń­cem. Od dzie­ciń­stwa cho­ro­wa­ła al­bi­nizm – rzad­ką cho­ro­bę skóry, która po­wo­do­wa­ła bar­dzo jasny kolor cery, a po wy­sta­wie­niu na dzia­ła­nie pro­mie­ni sło­necz­nych skóra ro­go­wa­cia­ła albo prze­cho­dzi­ła póź­niej przez stan za­pal­ny. Dla­te­go tak ważna stała się jej ochro­na, co Kyrie bar­dzo do­brze ro­zu­mia­ła.

Eks­per­ci nie byli zgod­ni, co spo­wo­do­wa­ło taką wadę przy na­ro­dzi­nach, lecz po­sia­da­li stu­pro­cen­to­wą pew­ność, że to rzad­ki fe­no­men na kon­ty­nen­cie eu­ro­pej­skim.

Usły­sza­ła jak ktoś za­wo­łał "duch". Jeden z przed­sta­wi­cie­li ul­tra­na­cjo­na­li­stów za­czął wy­krzy­ki­wać w jej kie­run­ku obe­lży­we in­wek­ty­wy. Przy­po­mnia­ła sobie, że to nie pierw­szy raz, kiedy ze­tknę­ła się z czymś po­dob­nym. Otrzą­snę­ła się po chwi­li, tylko po to, żeby zo­ba­czyć, że męż­czy­zny już nie było.

"A może to tylko mi się przy­wi­dzia­ło?", po­my­śla­ła.

Wy­cią­gnę­ła z to­reb­ki, którą przy­nio­sła ze sobą białą tubkę nie­ozna­czo­ne­go żadną firmą spe­cjal­ne­go logo. Jej oj­ciec, Wło­dzi­mierz, wła­ści­ciel i dy­rek­tor ho­te­lu ry­zy­ko­wał swoją głową i ka­rie­rą, wy­ko­rzy­stu­jąc ko­nek­sje w Mi­ni­ster­stwie Zdro­wia. Szyb­ko po­bie­gła w stro­nę morza, w kie­run­ki la­zu­ro­wej mor­skiej toni, która zda­wa­ła się do niej wołać z od­da­li. Czuła na sobie świe­ży po­wiew po­wie­trza wy­peł­nio­ne­go jodem, który dmu­chał w dwu­czę­ścio­wy ko­stium ką­pie­lo­wy.

– Kyrie, dokąd to?! – za­wo­ła­ła Da­nu­ta Kraft, matka Kyrie.

Dziew­czy­na od­wró­ci­ła się na chwi­lę, uśmie­cha­jąc się ra­do­śnie na myśl o wo­dzie.

– Zo­staw ją – rzekł spo­koj­nie Wło­dzi­mierz.

– Wiesz do­brze, skar­bie, że nasza córka nie może prze­by­wać zbyt długo na słoń­cu, praw­da?

– Sma­ro­wa­ła się?

– Co to ma do rze­czy?

– Ten lek, moja droga, dzia­ła przez dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny, więc nie sądzę, że­by­śmy mieli tutaj tak długo sie­dzieć. Nie po to ry­zy­ku­je swoją ka­rie­rą i głową, żeby miało się to zwró­cić prze­ciw­ko mnie.

– W wo­dzie zmyje z sie­bie wszyst­ko! – za­opo­no­wa­ła gło­śno.

– Ma pra­wie OSIEM­NA­ŚCIE lat! – przy­po­mniał oj­ciec Kyrie. – Niech też ma coś od życia – dodał.

Kyrie pły­wa­ła od czwar­tej klasy, wodę trak­to­wa­ła jak swo­istą te­ra­pię od co­dzien­ne­go gnę­bie­nia w szko­le przez zło­śli­we ko­le­żan­ki. Nagle coś za­mi­go­ta­ło na ho­ry­zon­cie, więc po­pły­nę­ła to spraw­dzić jak naj­szyb­ciej. De­li­kat­ne fale ob­my­wa­ły jej twarz i dłu­gie włosy się­ga­ją­ce do ra­mion. W pew­nym mo­men­cie wszyst­ko uci­chło, nawet mewy la­ta­ją­ce po nie­bie prze­sta­ły wy­da­wać ja­kie­kol­wiek od­gło­sy. Zro­zu­mia­ła, że od­da­li­ła się od mocno od bez­piecz­nej stre­fy.

Sku­pia­ła się na tym, żeby nie uto­nąć. Woda w miej­scu, w któ­rym się ak­tu­al­nie znaj­do­wa­ła była głęb­sza. Po do­tar­ciu na miej­sce nie za­uwa­ży­ła ni­cze­go po­dej­rza­ne­go. Po­sta­no­wi­ła za­nu­rzyć twarz w wo­dzie i zaj­rza­ła w dno. Chłód do­tknął twa­rzy Kyrie, a w ustach miała gorz­ki smak słod­kiej toni. Nigdy nie nur­ko­wa­ła, ale to był ten raz, kiedy mu­sia­ła spró­bo­wać, choć do­sko­na­le wie­dzia­ła, że to tro­chę nie­od­po­wie­dzial­ne.

Oce­ni­ła na oko, że tu­tej­sze dno miało ja­kieś może dwa metry głę­bo­ko­ści. Po ja­kimś cza­sie za­uwa­ży­ła obiekt, który przy­po­mi­nał ludz­kie ciało. Nie chcąc mar­no­wać po­wie­trza, za­nu­rzy­ła sie głę­biej, żeby od­kryć, iż był to męż­czy­zna, któ­re­go ciem­na kar­na­cja na tej głę­bo­ko­ści przy­po­mi­na­ła czerń.

"To pew­nie jakiś cu­dzo­zie­miec…", za­sta­no­wi­ła się.

Na bio­drze nosił lam­par­cią prze­pa­skę, która cał­kiem zbiła ją z tropu, lecz nie za­sta­na­wia­jąc się długo, po­sta­no­wi­ła go wy­cią­gnąć, jeśli sama nie chcia­ła skoń­czyć po­dob­nie.

Ta­jem­ni­czy osob­nik ważył cał­kiem sporo, ha­mu­jąc dziew­czy­nę, ale wkrót­ce po wy­nu­rze­niu się na po­wierzch­nię, udało się go utrzy­mać nad wodą. Kyrie zer­k­nę­ła na niego i do­tar­ło do niej, że sama nie od­ho­lu­je go na plażę, aby udzie­lić mu po­mo­cy. Do brze­gu było parę me­trów. Z da­le­ka sły­sza­ła głosy ludzi, któ­rzy ką­pa­li się w morzu, jed­nak nikt kom­plet­nie nie zwró­cił na nią uwagi.

"To dosyć dziw­ne…", prze­ana­li­zo­wa­ła. "Ro­dzi­ce na pewno za­uwa­ży­li, że już długo mnie nie ma".

Spoj­rza­ła w kie­run­ku wieży ra­tow­ni­ka i za­czę­ła wy­ma­chi­wać ener­gicz­nie prawą ręką, drugą przy­trzy­mu­jąc nie­po­rad­nie to­piel­ca, który pró­bo­wał ją ścią­gnąć z po­wro­tem na dno. Krót­ko po tym do­strze­gła po­stać ubra­ną na czer­wo­no, która bie­gnąc z da­le­ka, wsko­czy­ła do wody, pły­nąc w jej kie­run­ku. Chlu­pot wody sta­wał się coraz bliż­szy.

– Nic ci nie jest? – za­py­tał młody męż­czy­zna w stro­ju ra­tow­ni­ka.

– Nie.

– To do­brze. – Uśmiech­nął się, od­sła­nia­jąc sze­reg zębów. – Po­mo­gę ci go od­sta­wić na plażę.

– Okej.

Do­tar­cie na plażę za­ję­ło im jakiś czas. Kyrie wy­ko­ny­wa­ła in­struk­cje ra­tow­ni­ka do mo­men­tu, gdy upa­dła twa­rzą na pia­sek z wy­cień­cze­nia, z tru­dem usi­łu­jąc zła­pać od­dech.

Usły­sza­ła od­gło­sy li­cze­nia, idące w takt ko­lej­nych uci­śnięć klat­ki pier­sio­wej, Męż­czy­zna pró­bo­wał ra­to­wać nie­szczę­śni­ka. Wy­ło­wi­ła także głosy ga­piów, któ­rzy wy­raź­nie za­in­te­re­so­wa­li się ob­co­kra­jow­cem.

– Pew­nie jest z Afry­ki albo Bli­skie­go Wscho­du – rzu­cił ktoś.

– Kto nosi takie gacie? – dodał inny.

– Czy ktoś we­zwał ka­ret­kę?

– I po­li­cję!

– To pew­nie jakiś ucie­ki­nier z pa­ra­dy w Ber­li­nie.

Ra­tow­nik do­tknął dłoni po­szko­do­wa­ne­go, od­li­cza­jąc se­kun­dy. Nie­ste­ty ura­to­wa­ny z morza to­pie­lec nie miał oznak pulsu, co jasno wska­zy­wa­ło, że nie żył. Męż­czy­zna po­krę­cił głową i wstał od tam­te­go, otrze­pu­jąc ko­la­na z pia­sku.

Od­wró­ci­ła się na plecy, wciąż od­dy­cha­jąc spa­zma­tycz­nie. Pa­trzy­ła pro­sto w słoń­ce, które ją ośle­pia­ło. Po chwi­li uspo­ko­iła od­dech, po­wo­li się pod­no­sząc z ziemi. Miesz­kań­cy, pla­żo­wi­cze i tu­ry­ści w tym tłu­mie za­czę­li jej bić brawo, w od­róż­nie­niu od ra­tow­ni­ka, który choć był wdzięcz­ny, to zgro­mił ją za to, żeby sa­mo­dziel­nie wy­pły­nę­ła w za­ka­za­ne miej­sce.

– Do­brze zro­bi­łaś, że po­wia­do­mi­łaś mnie o tym zda­rze­niu, ale… to było tro­chę bra­wu­ro­we. Zbyt jak na mój gust.

– Prze­pra­szam.

– Dziew­czy­no, co ty sobie my­śla­łaś? – za­py­tał spo­koj­nie, lecz czuć było w jego gło­sie na­ra­sta­ją­cy gniew. – Jeśli uwa­żasz, że coś jest nie tak, to zgłoś to naj­pierw.

– O-oczy­wi­ście.

– Ale muszę jedno przy­znać: Je­steś twar­da. Rzad­ko się zda­rza, żeby inni lu­dzie byli chęt­ni do nie­sie­nia po­mo­cy innym. Gdy­byś tylko bar­dziej my­śla­ła, nada­wa­ła­byś się na ra­tow­ni­ka.

– Dzię­ku­ję.

– Pro­szę. O, idą twoi ro­dzi­ce – stwier­dził, wi­dząc z da­le­ka parę ludzi. – Za­nie­po­ko­ili się twoim znik­nię­ciem.

Ro­dzi­ce Kyrie byli wstrzą­śnię­ci wi­dząc mar­twe ciało i ich córkę, sto­ją­cą obok ra­tow­ni­ka.

– Masz szla­ban! – wrza­snę­ła pa­nicz­nie Da­nu­ta Kraft. W ką­ci­kach oczu miała wi­docz­ne łzy.

– Mamo!

– Da­nu­ta, uspo­kój się i nie rób scen – ode­zwał się Wło­dzi­mierz, zwra­ca­jąc się do żony, po czym prze­niósł wzrok na córkę. – To było dziel­ne, Kyrie, ale matka ma rację.

– Ja… Nie o to mi cho­dzi­ło – od­par­ła przy­bi­ta dziew­czy­na.

– Żad­nej wody przez naj­bliż­sze dwa mie­sią­ce! – za­wo­ła­ła matka.

– Tak, mamo.

– Kyrie, to dla two­je­go dobra. Mo­głaś sobie zro­bić krzyw­dę.

– Prze­cież żyję!

– Wiem – pró­bo­wał ła­god­nie wy­tłu­ma­czyć oj­ciec, jed­no­cze­śnie będąc sta­now­czy. – A co jeśli uto­pi­ła­byś się razem z nim? – Kiw­nął głową w kie­run­ku ciała nie­opo­dal.

– To… To był ostat­ni raz.

– Sły­sza­łaś, Da­nu­ta? – Wło­dzi­mierz zer­k­nął przez ramię. – Ostat­ni raz.

– Mam na­dzie­ję.

 

***

 

Kyrie sie­dzia­ła na kocu, w ocze­ki­wa­niu na po­li­cję, która mu­sia­ła spo­rzą­dzić pro­to­kół ze zda­rze­nia. Z tę­sk­nym wzro­kiem pa­trzy­ła na morze, w któ­rym nadal ką­pa­li się inni lu­dzie. Matka Kyrie sie­dzia­ła na le­ża­ku, czy­ta­jąc jeden ze skan­dy­naw­skich kry­mi­na­łów, któ­rych była ogrom­ną fanką, na­to­miast Wło­dzi­mierz Kraft wy­pa­try­wał funk­cjo­na­riu­szy. Chciał być obec­ny przy prze­słu­cha­niu.

Do jej uszu do­tar­ły dźwię­ki syren, ale nie po­tra­fi­ła ich roz­róż­nić. Wie­dzia­ła, że mi­nę­ła go­dzi­na od in­cy­den­tu. Na ho­ry­zon­cie nadal ni­ko­go nie było widać. Wów­czas ręka za­czę­ła ją dziw­nie swę­dzieć. Spoj­rza­ła na nad­gar­stek, na pra­wej dłoni. Miej­sce wy­glą­da­ło jak za­czer­wie­nio­ne, ale pa­mię­ta­ła, że się sma­ro­wa­ła, więc może po pro­stu coś ją ugry­zło. Nie była pewna.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku, cór­ciu? – spy­tał Wło­dzi­mierz.

– Tak, tato. To nic ta­kie­go.

– Na pewno?… Cho­dzą słu­chy, że jakaś za­ra­za wy­bu­chła w mie­ście, jeśli czymś się za­ra­zi­łaś…

– Wszyst­ko gra.

– To do­brze.

Po­go­to­wie za­bra­ło ciało do kost­ni­cy, Sa­ni­ta­riu­sze umie­ści­li je w nie­prze­źro­czy­stym worku, tym­cza­sem po­li­cjan­ci po­sta­no­wi­li się do­wie­dzieć cze­goś wię­cej. Z na­ocz­nych świad­ków nikt nie wi­dział ani nie sły­szał o tym męż­czyź­nie wcze­śniej.

Jeden z funk­cjo­na­riu­szy po­sta­no­wił zadać parę do­dat­ko­wych pytań ra­tow­ni­ko­wi, pod­czas gdy drugi skie­ro­wał się do dziew­czy­ny, która wy­ło­wi­ła mar­twe­go to­piel­ca z wody.

– Dzień dobry, pani aspi­ran­cie – po­wie­dział na po­wi­ta­nie oj­ciec dziew­czy­ny.

– Dobry… – mruk­nął gbu­ro­wa­to tam­ten, wy­cią­ga­jąc notes. – Czy mam przy­jem­ność z… ee… Kyrie Da­nu­tą Kraft? – wy­re­cy­to­wał, ba­zu­jąc na in­for­ma­cjach po spraw­dze­niu da­nych w kom­pu­te­rze.

– To ja. – Wsta­ła i po­de­szła bli­żej.

– Mu­si­my zadać parę pytań, to ru­ty­no­we czyn­no­ści przy tego typu spra­wach. Pan na­to­miast – zwró­cił się do Wło­dzi­mie­rza. – jako praw­ny opie­kun musi zo­stać, jako że córka jest jesz­cze nie­peł­no­let­nia.

– Oczy­wi­ście – przy­tak­nął.

– Za­czy­naj­my więc… Pierw­sze py­ta­nie: Ko­ja­rzy pani, bądź znała tego męż­czy­znę?

– Nie.

– Czy w trak­cie trwa­nia in­cy­den­tu zda­rzy­ło się coś… hm… nie­zwy­kłe­go?

– Nie sądzę, że coś ta­kie­go miało miej­sce…

– Dziw­ne te py­ta­nia – wy­pa­lił oj­ciec.

– Czy mógł­by pan nie ko­men­to­wać śledz­twa? – upo­mniał go młod­szy aspi­rant.

– Pro­szę wy­ba­czyć.

– Wra­ca­jąc… Czy męż­czy­zna od­dy­chał, gdy wy­cią­gnę­ła go pani z wody?

– Je­stem prze­ko­na­na, że nie.

– Nie ma pani pew­no­ści?

– Mam… To zna­czy… Prze­pra­szam, je­stem cały czas w szoku. Nie, na pewno nie od­dy­chał.

– Do­brze, to na razie wszyst­ko.

– Panie aspi­ran­cie, czy moja córka jest o coś oskar­żo­na?

– Nie­ste­ty nie mogę udzie­lić ta­kich in­for­ma­cji. Póki co jest tylko świad­kiem.

– Ro­zu­miem.

– Mimo wszyst­ko. – Aspi­rant pod­szedł i uści­snął dłoń dy­rek­to­ra ho­te­lu. – ma pan od­waż­ną córkę.

Po­li­cjan­ci od­je­cha­li w swoją stro­nę, a ro­dzi­na Kra­ftów mogła wró­cić do swo­je­go apar­ta­men­tu w ho­te­lu.

 

***

 

Ka­ret­ka na sy­gna­le pę­dzi­ła pro­sto do szpi­ta­la. W jej wnę­trzu znaj­do­wał się jeden z pa­cjen­tów, trzy­dzie­sto­let­ni miesz­ka­niec ka­mie­ni­cy, gdzie do­szło do po­wsta­nia epi­cen­trum nie­zna­nej za­ra­zy. Agen­cja Bez­pie­czeń­stwa Epi­de­mio­lo­gicz­ne­go i po­zo­sta­łe jed­nost­ki mun­du­ro­we pil­no­wa­ły za­bez­pie­czeń bu­dyn­ku, w celu za­po­bie­gnię­cia wy­cie­ku nie­bez­piecz­ne­go pa­to­ge­nu z jego środ­ka.

Miał za­ło­żo­ny ska­fan­der ochron­ny, aby ustrzec się przed moż­li­wym za­ra­że­niem. Ob­ser­wo­wał on męż­czy­znę le­żą­ce­go na no­szach z dziw­ny­mi wy­pry­ska­mi na ciele, które nie pa­so­wa­ły im do przed­sta­wio­ne­go wcze­śniej opisu cho­ro­by. Prze­niósł wzrok na mo­ni­tor, gdzie wy­świe­tla­ło się tętno i puls. Ma­szy­ny wy­da­wa­ły z sie­bie na­prze­mien­nie piski i cza­sa­mi długi wizg, do­sto­so­wu­jąc się do stale zmie­nia­ją­cych pa­ra­me­trów.

– Sa­tu­ra­cja po­ni­żej sie­dem­dzie­się­ciu pro­cent – po­wie­dział jeden z ra­tow­ni­ków me­dycz­nych.

– Kurwa… A ci­śnie­nie?

W gu­mo­wych rę­ka­wi­cach bar­dzo trud­no było mu zła­pać co­kol­wiek, więc parę razy zda­rzy­ło mu się upu­ścić rękaw. Osta­tecz­nie młody za­ło­żył opa­skę na lewe ramię, gdzie znaj­do­wa­ła się tęt­ni­ca, bie­gną­ca bez­po­śred­nio od serca.

Krót­ki dźwięk po­dob­ny do bzy­cze­nia ozna­czał po­czą­tek po­mia­ru, po czym uspo­ko­ił się .

– Sto pięć­dzie­siąt dzie­więć na sie­dem­dzie­siąt.

– Pod­wyż­szo­ne… Leki na zmniej­sze­nie ci­śnie­nia. Źre­ni­ce?

– Roz­sze­rzo­ne.

– Ech… To podaj mi jesz­cze tem­pe­ra­tu­rę.

Ra­tow­nik wy­cią­gnął urzą­dze­nie po­dob­ne do ska­ne­ra, przy­kła­da­jąc je do skro­ni pa­cjen­ta. Po krót­kim pik­nię­ciu od­po­wiedź po­ja­wi­ła się na ekra­nie.

– Czter­dzie­ści i jeden.

– Nie pier­dol… – Star­szy wie­kiem ra­tow­nik ob­da­rzył swo­je­go młod­sze­go ko­le­gę prze­ra­żo­nym spoj­rze­niem. – Daj mi to.

Cy­fro­wy ekran nie kła­mał, jed­nak star­szy chciał upew­nić się, że urzą­dze­nie dzia­ła­ło po­praw­nie. Po­now­nie przy­ło­żył urzą­dze­nie, które znów pik­nę­ło dając ten sam wynik. Męż­czy­zna długo pra­co­wał już w ra­tow­nic­twie, ale nigdy nie wi­dział cze­goś po­dob­ne­go.

– Za­pisz, że nie żyje – po­le­cił spo­koj­nie.

– A-ale puls… Tętno…

– RÓB, CO MÓWIĘ! – wy­darł się, po czym zro­zu­miał swój błąd: – Wy­bacz, młody, ale taka go­rącz­ka ozna­cza za­zwy­czaj śmierć na miej­scu. Biał­ko ścina się w ta­kich sy­tu­acjach, nie ma szans, żeby mógł żyć.

– A co z ak­tyw­no­ścią mó­zgo­wą?

– Dobry po­mysł, acz nie mamy to­mo­gra­fu.

– Wiesz, co?… Pier­dol to. Nic nie wpi­suj.

– Co to może być? – rzu­cił na głos młody.

– Sam je­stem cie­kaw. A naj­bar­dziej, z któ­re­go la­bo­ra­to­rium to wy­szło.

– Znów epi­de­mia i lock­down, jak w dwu­ty­sięcz­nym dzie­wią­tym?

– Nie wiem, ale coś ta­kie­go nie po­wsta­ło na­tu­ral­nie.

– Wschód?

– Osza­la­łeś. – Ob­rzu­cił go wy­mow­nym spoj­rze­niem. – Ej­bow­cy za­tka­li parę po­ten­cjal­nych plag z tam­tej czę­ści świa­ta, więc nie­moż­li­we, żeby to po­cho­dzi­ło stam­tąd. Ob­sta­wiam Afry­kę.

– Afry­kę? – Młody nie­do­wie­rzał.

– Może mu­ta­cja Eboli albo in­ne­go dzia­do­stwa do­sto­so­wa­ła się do na­sze­go kli­ma­tu…

– Kto wie…

– Pa­no­wie! – krzyk­nął kie­row­ca z przo­du. – Za parę minut bę­dzie­my na miej­scu, więc le­piej się przy­go­tuj­cie.

Młody po­ka­zał pod­nie­sio­ny kciuk do góry razem ze star­szym.

Przy­wi­tał ich widok bu­dyn­ku, w któ­rym mie­ścił się kom­pleks szpi­tal­ny, który w tym mo­men­cie przy­po­mi­nał bar­dziej wię­zie­nie o za­ostrzo­nym ry­go­rze, pil­no­wa­ne przez psy i za­sie­ki. Uzbro­je­ni war­tow­ni­cy no­si­li maski pe-gaz i ka­ra­bi­ny sztur­mo­we.

Kie­row­ca pod­je­chał pod szla­ban, trzy­ma­jąc obie ręce na kie­row­ni­cy. Na­ci­snął przy­cisk, który au­to­ma­tycz­nie ob­ni­żył szybę od jego stro­ny. Był nieco zde­ner­wo­wa­ny. Prak­tycz­nie każdy był pod­da­wa­ny ru­ty­no­wej kon­tro­li, jeśli przy­jeż­dżał z po­dob­ny­mi przy­pad­ka­mi za­ka­żo­nych nową cho­ro­bą, z wy­jąt­kiem osób nie wy­ma­ga­ją­cych ta­ko­wej ho­spi­ta­li­za­cji.

W końcu prze­je­cha­li przez szla­ban na teren pla­ców­ki. Z ka­ret­ki po­mo­gli od­wieźć cho­re­go do środ­ka.

– To wy­glą­da jak z ja­kie­goś filmu wo­jen­ne­go – za­uwa­żył.

– Tyś wojny na oczy nie wi­dział, młody. Oj­ciec opo­wia­dał mi jak kie­dyś to wy­glą­da­ło.

– Jak?

– Bra­ko­wa­ło nam je­dze­nia, wody… Wszyst­kich to­wa­rów de­fi­cy­to­wych. Ru­szy­łeś się w cza­sie go­dzi­ny po­li­cyj­nej, to mo­głeś li­czyć na przy­chyl­ność "pał­ka­rzy".

– To był stan wo­jen­ny! – za­pro­te­sto­wał gło­śno.

– Ow­szem, ale do wojny nie­wie­le bra­ko­wa­ło.

 

***

 

Po po­wro­cie z plaży nie cze­ka­ła na nią prze­rwa. Jak się oka­za­ło póź­niej jedna z po­ko­jó­wek po­in­for­mo­wa­ła dy­rek­to­ra o cho­ro­bie innej pra­cow­ni­cy, stąd trze­ba było ją kimś za­stą­pić. Tego sa­me­go dnia do ho­te­lu przy­le­ciał znany na świe­cie raper z Fran­cji, Sko­wyt, który miał roz­po­cząć od Pol­ski swoją trasę kon­cer­to­wą. W związ­ku z jego przy­by­ciem wszy­scy mieli ręce pełne ro­bo­ty. Wło­dzi­mierz po­pro­sił Kyrie, aby za­stą­pi­ła chorą. Ta zgo­dzi­ła się, bo bar­dzo lu­bi­ła tu­tej­szą pracę.

Prze­mie­rza­ła jedno z pię­ter, od czasu do czasu sprzą­ta­jąc w nie­któ­rych po­ko­jach. Cza­sa­mi zda­rzy­ło się, że ka­za­no jej przyjść po pro­stu póź­niej. Na ko­ry­ta­rzu pa­no­wa­ła okrop­na cisza, mimo że zda­rza­ły się wy­jąt­ki. Mo­zol­nie je­cha­ła wóz­kiem, który do­ty­kał dłoni przy­jem­nym chło­dem. Nagle zni­kąd po­czu­ła cha­rak­te­ry­stycz­ny za­pach moc­nych pa­pie­ro­sów. Smród po­cho­dził z po­ko­ju, który na­le­żał do mał­żeń­stwa Bhro­uglie, rów­nież z Fran­cji, w któ­rym tym­cza­so­wo prze­by­wał dok­tor z WHO.

Kyrie za­pu­ka­ła de­li­kat­nie do drzwi. Po ja­kimś cza­sie nie­zwy­kle pięk­na ko­bie­ta, przy­po­mi­na­ją­ca rzeź­bę z brązu otwo­rzy­ła jej.

– Dzień dobry, pani Ayu – po­wie­dzia­ła. – Sprzą­ta­nie – do­da­ła krót­ko.

– Prze­pra­szam, ale nie je­stem w na­stro­ju.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku?

– Tak… Ja…

Ko­bie­cie zro­bi­ło się słabo. Dziew­czy­na nie przej­mu­jąc się wóz­kiem, chwy­ci­ła ją i po­mo­gła usiąść na brze­gu łóżka.

– Blada jak ścia­na – za­żar­to­wa­ła. – To twoja na­tu­ral­na kar­na­cja?

– Czemu pani pyta?

– Mów mi Aya.

– Czemu py­tasz… Ayu?

– Po pro­stu uzna­łam, że świet­nie pa­so­wa­ła­byś do ja­kiejś re­kla­my ko­sme­ty­ków.

Kyrie za­ru­mie­ni­ła się.

– Wi­dzisz? – Su­per­mo­del­ka uśmiech­nę­ła się. – W czer­wo­nym ci do twa­rzy.

Na ekra­nie włą­czo­ne­go te­le­wi­zo­ra było wy­świe­tlo­ne logo PA­STRY i re­por­ter re­la­cjo­nu­ją­cy wy­da­rze­nie w po­sta­ci ko­lej­nych przy­pad­ków nie­zna­nej za­ra­zy. Po­da­wa­no ko­lej­ne licz­by, a jedną z dziel­nic od­cię­to od resz­ty mia­sta.

– Nie po­win­naś tego oglą­dać – wy­pa­li­ła Kyrie.

– Wiem, ale mój mąż po­je­chał do wa­sze­go miej­sco­we­go szpi­ta­la. Bar­dzo się o niego boję.

– Pan Ade­wa­le jest eks­per­tem od cho­rób eg­zo­tycz­nych. Na pewno sobie po­ra­dzi.

– My­ślisz?

– Jeśli jest tak dobry, jak mówią o nim w po­ło­wie, to na pewno wróci cały i zdro­wy.

– Mam na­dzie­ję, że wiesz, co mó­wisz.

– O nie!

– Coś się stało? – za­in­te­re­so­wa­ła się żona dok­to­ra.

– Zo­sta­wi­łam wózek na ko­ry­ta­rzu!

– Od­cią­gnę­łam cię od obo­wiąz­ków. – Aya po­now­nie ob­da­rzy­ła Kyrie uśmie­chem. – Wy­bacz.

– To nic ta­kie­go. Miło sobie cza­sem po­roz­ma­wiać.

 

***

 

Ogień skwier­czał bar­dzo gło­śno na ze­wnątrz, tra­wiąc wnę­trze ka­ret­ki. Po­jazd ude­rzył w drze­wo, tuż po za­uwa­że­niu przez kie­ru­ją­ce­go prze­chod­nia, który wcale na ta­ko­we­go nie wy­glą­dał. Przy pró­bie omi­nię­cia go, dok­tor Ade­wa­le zbyt mocno skrę­cił na po­bo­cze, roz­bi­ja­jąc się. Oprócz niego było jesz­cze dwóch in­nych me­dy­ków ze szpi­ta­la, któ­rzy ucie­kli, gdy zro­bi­ło się zbyt go­rą­co, aby prze­pro­wa­dzać dal­sze ba­da­nia nad pa­to­ge­nem.

Z od­da­li roz­le­gły się gło­śne strza­ły, prze­cho­dząc w ka­wal­ka­dę el­ka­emów. Wy­czoł­gał się z wraku po­jaz­du na trawę. Obraz w jego oczach roz­my­wał się coraz bar­dziej, jakby wizja świa­ta ucie­ka­ła. Coraz bar­dziej na­si­lał się ból głowy, mogąc wska­zy­wać na po­waż­ne wstrzą­śnie­nie mózgu. Nie był tego w stu pro­cen­tach pe­wien, ale nie wy­klu­czał ni­cze­go. Pod pal­ca­mi miał reszt­ki ziemi wy­mie­sza­ne z krwią. W ustach po­ja­wił się po­smak że­la­za. Dym za­czął in­ten­syw­nie do­cie­rać do jego noz­drzy, jesz­cze bar­dziej po­draż­nia­jąc na­si­la­ją­cy się ból.

Naj­gor­sze przy­szło potem.

Nie sły­szał, że ktoś nad­cho­dził, a jed­nak na chwi­lę od­wró­cił się za sie­bie, na tyle, na ile po­zwa­la­ły mu jego wła­sne moż­li­wo­ści. Uj­rzał on osob­ni­ka w czar­nym stro­ju, dzier­żą­cy ka­ra­bin snaj­per­ski albo coś po­dob­ne­go. Obraz wciąż nie był sta­bil­ny. Nie miał żad­nych na­szy­wek ani cze­go­kol­wiek po­dob­ne­go, co mo­gło­by go umie­ścić w kon­kret­nej armii, bądź or­ga­ni­za­cji. Kim­kol­wiek był, jego za­mia­ry po­zo­sta­wa­ły nie­zna­ne. Ade­wa­le za­czął się czoł­gać coraz in­ten­syw­niej w stro­nę jed­ne­go z drzew. Gdy to zro­bił, ta­jem­ni­cza po­stać znik­nę­ła.

 

pią­tek

 

<>