Pewny jest tylko smok

Najważniejsze to mieć dobry plan, a monarcha właśnie taki posiadał. Antoni V, władca Meridii, dopracował każdy szczegół. Najpierw ułożył wszystko sobie w głowie, a teraz wykładał punkt po punkcie Alfredowi – potężnemu szmaragdowemu smokowi. Interlokutor słuchał księcia cierpliwie, co jakiś czas kiwał głową. Kiedy Antoni dobrnął do ostatniej kropki i spojrzał rozmówcy prosto w oczy, Alfred postanowił w końcu zabrać głos.

– Najdostojniejszy książę, hmm… czy mógłbym jeszcze raz usłyszeć słowa przepowiedni prorokini Eufrezyny?

Władca skinął głową. Przymknął oczy i zaczął recytować z pamięci.

– Miną trzy lata, a dzielny rycerz po ciężkiej walce uwolni księżniczkę Katarzynę ze szponów złego smoka. Wówczas księstwo Meridii rozkwitnie jak nigdy przedtem. Jeżeli jednak tak się nie stanie, Meridia upadnie.

Książę uniósł powieki i zerknął na smoka. Alfred wydawał się znużony.

– Dlaczego to zawsze muszę być ja? Dlaczego to ja muszę być tym złym smokiem, który coś spali, kogoś porwie…

– Ekhem, mój kochany Alfredzie… – wtrącił monarcha. – Przecież nasze rody żyją w przyjaźni od dawna, czyż to nie mój prapradziad…

– Tak, wiem, uratował mi życie! – Nie wytrzymał smok. – Nie wymawiam się od udzielenia pomocy bliźniemu w potrzebie. Zastanawiam się tylko, dlaczego zawsze muszę odgrywać rolę złoczyńcy. Jestem przykładnym członkiem bractwa Przyjaciół Mieszkańców Puszczy! Pacyfistą i weganinem! Rozumiesz, książę!

Antoni V wyciągnął pojednawczo ręce.

– Och, najdroższy Alfredzie! Nie gniewaj się, proszę! Zwróciłem się do ciebie, ponieważ nie mam nikogo innego. Jeżeli nie porwiesz mojej Kasieńki, to uczyni to inny, naprawdę zły, smok. 

– Oj, już nie mydl mi tu oczu ojcowskimi uczuciami – żachnął się pradawny stwór. – Przecież sam nie wierzysz w profetyczne zdolności tej, jak sam powiedziałeś, szarlatanki, która zachlała się na śmierć.

Książę potarł skronie, jakby chciał ukoić ból głowy.

– Masz rację, nie wierzę zupełnie. Ale ciemny lud słuchał jej niczym świętej. Ja i August dawaliśmy oszustce pieniądze, aby bruździła w królestwie sąsiada. Władca Helvetu dał jej nieco więcej, więc wymyśliła taką bajkę o moim kraju. Kiedy już zmierzałem do niej z ciężkim mieszkiem złota, okazało się, że umarła z przepicia. Wieść gruchnęła po świecie, nie było szans tego odkręcić, więc przyszedłem do ciebie.

– Prosić mnie, abym porwał twoją córkę, uwięził ją na zamku, a następnie dał się pokonać podstawionemu przez ciebie rycerzowi.

– Z grubsza tak. 

Książę i smok przez chwilę kontemplowali w ciszy poruszane łagodnym wiatrem korony drzew. Alfred pierwszy przerwał milczenie.

– Księżniczkę mam odstąpić twojemu kandydatowi. A co, jeśli wcześniej pojawią się jacyś bohaterowie?

– Odpędź ich. Nie mogę przecież wydać córki za szewca czy pasterza. Racja stanu, rozumiesz.

Alfred wypuścił dym przez nozdrza.

– Fałszywa przepowiednia, uprowadzenie, niewola i pojedynek. Czy cokolwiek w tej historii będzie prawdziwe?

Władca spojrzał na rozmówcę z rozbawieniem. 

– Na pewno smok.

***

Księżniczka Katarzyna nie była zbyt wysoka, więc musiała wejść na zydel, aby zza blanków zamkowego muru ujrzeć rycerza, który stanął naprzeciwko bramy. Wyglądał jak z bajki. Wypolerowany napierśnik błyszczał w promieniach słońca. Lśnił również trzymany pod pachą hełm. Szlachcic nie mógł przecież nosić przyłbicy na głowie – skórzana wyściółka zniszczyłaby efektowną, trefioną fryzurę.

Za gładkolicym młodzieńcem zgromadził się tłum giermków, zbrojnych oraz ciurów. Rycerski herold nabrał powietrza w płuca i zagrał głośno na rogu. Po skończonym popisie rozpoczął przemówienie.

– Szlachetny Jacques z Paviou przybywa na ratunek księżniczce Katarzynie więzionej przez okrutnego smoka. Wzywa bestię, aby natychmiast stanęła do walki na ubitej ziemi! 

Księżniczka obróciła głowę w stronę dziedzińca. Alfred spoczywał koło studni, jego długa szyja i łeb leżały na ziemi. Gdyby nie otwarte oczy, Katarzyna pomyślałaby, iż śpi.

– Alfredzie, czy to jest ten tatusiowy rycerzyk? – zapytała, choć w duszy już przeczuwała, jaka będzie odpowiedź.

Pradawny stwór obrócił głowę, aby lepiej widzieć dziewczynę.

– Nie. To wielmoża z sąsiedniej krainy. 

– Co mam mu odpowiedzieć?

– Że nie ma mnie w domu.

Młoda następczyni tronu pokręciła głową z dezaprobatą, po czym wspięła się na palce i wyjrzała zza zęba krenelażu.

– Szlachetny rycerzu! Cnotliwy panie!

W poczcie rycerza z Paviou zapanowało poruszenie. Szlachetny Jacques pospieszył wraz ze sługami pod odcinek muru, na szczycie którego stała dzieweczka. Wojacy zatrzymali się tuż przed fosą.

– Wasza miłość! – odezwał się Jacques. – Nie lękaj się niczego! Zaraz cię uwolnię! Twoja niedola dobiegnie końca!

Księżniczka uśmiechnęła się w myślach. W niewoli nie żyło się jej wcale źle. Alfred był bardzo ugodowym smokiem. Wymusiła na nim, aby oprócz niej porwał również panią Matyldę – ukochaną ochmistrzynię. Córka monarchy posiadała niezwykły dar przekonywania, więc bez problemu namówiła Alfreda, żeby uprowadził jeszcze królewskiego medyka, tak na wszelki wypadek. Potrzebny był też piekarz. Oraz błazen. A także czternaście dwórek – Katarzyna tęskniła za koleżankami.

Następczyni tronu otrząsnęła się z zamyślenia. Wyjęła z szerokiego rękawa batystową chusteczkę, a następnie upuściła ją za zamkowy mur. Różowy kawałek materiału popłynął w powietrzu wprost do władcy Paviou. Szlachcic ścisnął go mocno w dłoni i przyłożył do ust, łapczywie wdychając słodką woń perfum. Kiedy się już nacieszył chwilą, schował chusteczkę za karwasz i ponownie spojrzał na machającą do niego księżniczkę. 

– Wasza miłość! Nie mogę już dłużej czekać! Otwórzże wrota lub spuść linę, po której wespnę się do ciebie!

Katarzyna położyła się do połowy na murze, podbródek oparła na splecionych dłoniach.

– Niestety nie mogę! Alf… smok mi nie pozwala! Sam musisz, zacny panie, odnaleźć do mnie drogę. 

Cały entuzjazm wyparował z serca rycerza w jednej chwili. Szlachcic oddał hełm giermkowi, a następnie szeroko rozłożył ręce i spojrzał bezradnie na piękną niewiastę. 

– Ale, cna pani, nie mam ci ja tarana, co bym się przebił przez wrota. Ani skrzydeł nie posiadam, więc do ciebie nie dolecę.

Katarzyna wyciągnęła dłoń, wskazując coś za plecami wojów z Paviou.

– Tam, pośród tych namiotów są tacy, co budują katapultę. Pomóżcie im, to może się jakoś do mnie dostaniecie.

Rycerz spojrzał za siebie na kolorowe obozowisko. Chcąc nie chcąc wydał podkomendnym rozkaz. Cały poczet ruszył w stronę zbudowanego z płótna i żerdzi miasteczka.

Mąż z Paviou nie był pierwszym admiratorem księżniczki. Najpierwsi wyzwoliciele przybyli pod zamkowe mury już przed kilkoma miesiącami. Pasowani rycerze, giermkowie, a także zwykli plebejusze próbowali znaleźć sposób na sforsowanie murów oraz pokonanie smoka. Prędko przekonywali się o niemałej trudności tego zadania. Niektórzy wracali do domów, lecz część została i rozbiła namioty. Obozowisko zaczęło szybko się powiększać. Pojawiali się kolejni śmiałkowie, marzący o zdobyciu ręki księżniczki. Pod zamek ciągnęli także kupcy i handlarze, łaknący pieniędzy bohaterów. Szybko okazało się, że rycerze nie mogą obyć się również bez drobnych usług kowali, balwierzy, szewców, krawców, piwowarów oraz niewiast, które za niewygórowaną sumę pocieszały i łagodziły ból porażki.

***

Alfred usłyszał bzyczenie dochodzące z kryształowej kuli. Spojrzał pytająco na swoich kompanów z bractwa Przyjaciół Mieszkańców Puszczy. Niektórzy kiwnęli głowami, inni mrugnęli przyzwalająco, więc smok dotknął pazurem szklanego przedmiotu i wypowiedział słowa zaklęcia. Magiczna kula wypełniła się na moment gęstą mgłą. Kiedy nadnaturalny opar zniknął, jego miejsce zajęła przejęta twarz księżniczki.

– Halo! Alfredzie, słyszysz mnie?

– Słyszę i widzę, Kasiu. Czy to coś poważnego? Jestem teraz na spotkaniu bractwa.

– Chyba tak. Przyjechał właśnie pan rycerz z Wartagu. Twierdzi, że jest przyjacielem mego ojca.

– Aha… A jak go zwą? – głos smoka lekko zadrżał.

– Gerard.

Alfred gwałtownie rozprostował skrzydła.

– Cholera jasna! Przyjechał akurat, gdy nie ma mnie w domu!

Drzewiec – przywódca bractwa – zamruczał przeciągle i spojrzał wymownie na smoka. Alfred uspokoił się momentalnie.

– Przepraszam, mistrzu Dębie. Już się opanowałem.

– Alfredzie, zdołasz przecież dolecieć do zamku w kilka godzin – zabrał głos Sofires, młody druid farbujący włosy na biało. – Zanim Gerard na dobre się rozgości, ty zdążysz wrócić i stoczyć z nim pojedynek.

Smok skinął głową.

– Masz rację, Sofiresie – stwierdził, po czym spojrzał w kryształową kulę. – Kasiu, przyjmijcie Gerarda i przygotujcie dobrą wieczerzę. Wrócę przed zmrokiem.

Postać w kryształowej kuli uśmiechnęła się szeroko.

– Jak sobie życzysz, Alfredzie – rzekła, po czym zniknęła z widoku. Zebrani na polanie członkowie bractwa usłyszeli jednak jej głos wyraźnie. – Opuśćcie most i podnieście kratę!

Alfred poruszył się niespokojnie. Smocza intuicja syknęła ostrzegawczo.

– Kasiu, pamiętaj tylko, żeby rycerz nie podchodził zbyt blisko fosy. Ten most jest naprawdę długi.

Odpowiedziała mu cisza. W kryształowej kuli widać było tylko zarys krenelażu. Sofires poklepał współbrata po szponie.

– Nie frasuj się niepotrzebnie. Takie rzeczy prawie się nie zdarzają. 

Słowa druida uspokoiły skołatane nerwy smoka. Tylko na chwilę.

– Miłosierny Panie! Podnieście ten most! Podnieście go! Matko! On się chyba nie rusza! – Głos Katarzyny dochodził do nich trochę przytłumiony, ale poszczególne słowa słychać było wyraźnie.

Wszyscy uczestnicy zebrania, poza dostojnym mistrzem Dębem, rzucili się ku magicznej kuli.

– Kasiu! Co tam się stało? Kasiu! – dudnił basem smok.

Twarz następczyni tronu ponownie zagościła w kryształowym przedmiocie. Oczy księżniczki rozszerzyły się z przerażenia. Przez moment nie mogła wydusić z siebie słowa.

– Pan… Gerard… Most przygniótł… Na śmierć.

Członkowie bractwa spojrzeli na siebie wymownie. Sofires chrząknął głośno dwa razy.

– Alfredzie, sądzę, iż powinniśmy odbywać zebrania u ciebie.

***

Członkowie bractwa Przyjaciół Mieszkańców Puszczy spotykali się na dziedzińcu zamku Bukowa Góra, gdyż żadna komnata nie była w stanie pomieścić mistrza Dęba ani tym bardziej smoka. Zgromadzenie miłośników przyrody pozyskało dzięki zmianie miejsca spotkań nową członkinię. Do leśnej rodziny dołączyła księżniczka Katarzyna.

– Czy ktoś chciałby coś jeszcze dodać? – zapytał Alfred.

Odpowiedziało mu milczenie.

– Humpffff – podsumował ciszę Dąb.

– Dobrze, skoro mistrz zakończył spotkanie, to nie pozostaje mi nic innego, jak tylko wam podziękować – stwierdził smok. – Zapraszam za miesiąc. Upiekę pierniczki.

Członkowie bractwa zaczęli rozchodzić się do domów. Katarzyna chwyciła Sofiresa za rękę, gdy ten zmierzał w stronę bramy. Druid odwrócił się zaskoczony. Jego wzrok potrzebował tylko chwili, aby zogniskować się na niewieście. 

– O! Księżniczka Katarzyna! W czym mogę pomóc?

– Czcigodny mistrzu Sofiresie, czy zechciałbyś zaszczycić mnie swą obecnością podczas wieczornego spaceru na murach? – spytała i zatrzepotała wdzięcznie długimi rzęsami.

Sofires patrzył na nią zaintrygowany.

– Och! Oczywiście. To znaczy, a czy coś się stało? Chciałabyś o czymś porozmawiać?

– Tak! Chciałabym o porozmawiać o tym, no wiesz… O drzewach!

Szeroki uśmiech rozjaśnił twarz druida.

– Wspaniale! To mój ulubiony temat! Chodźmy!

Słońce chyliło się ku zachodowi, Sofires wraz z Katarzyną stali oparci o blanki Baszty Północnej. Łagodny wiatr muskał ich włosy.

– A ulubione drzewo zakochanych, to jakie jest? – rzuciła niby od niechcenia księżniczka.

Druid podrapał się po farbowanej czuprynie.

– Zakochanych? A bo ja wiem… może lipa?

Następczyni tronu podeszła do strażnika puszczy i strzepnęła z jego ramienia prósz. Następnie spojrzała mu prosto w oczy, uśmiechając się przy tym niewinnie.

– A całować… to się można pod jemiołą?

W oczach Sofiresa nareszcie pojawiło się zrozumienie. A zaraz potem strach.

– Wasza miłość…

– Miłość to piękne słowo – wtrąciła Katarzyna.

Druid cofnął się o krok i nerwowo zamachał rękoma.

– Ależ Kasiu… księżniczko! Ja z tych zawodów jestem wykluczony! Obowiązuje mnie celibat! Święta profesja druida…

– Celibat zabrania małżeństwa?

– Dokładnie!!!

– Ale nie zabrania całowania, prawda?

– No nie, ale przecież…

Sofires zacisnął dłonie w pięści i zagryzł wargi. Całą swą wolę skupił na tym, aby ignorować stojącą przed nim księżniczkę. Starał się nie patrzeć w jej ogromne bursztynowe oczy, nie wąchać słodkawej piżmowej woni perfum, nie odczuwać bijącego od niej ciepła. Szło mu bardzo dobrze. Był przecież strażnikiem gaju z powołania. 

– Co wy wyprawiacie? – zapytał zgorszony Alfred.

Druid natychmiast oderwał usta od ust Katarzyny, zdjął ręce z jej talii i obrócił się gwałtownie w stronę smoka, który unosił się w powietrzu.

Jak to możliwe, że nie słyszałem łopotu skrzydeł? – pomyślał zrozpaczony.

– Ratowałem księżniczkę! Bo… nie oddychała!

– Aha. I co? Teraz już oddycha?

Katarzyna wychyliła się zza pleców Sofiresa i pomachała okrytemu łuską opiekunowi.

– Wszystko w porządku, Alfredzie! – odpowiedziała dziarsko.

Alfred nawet na nią nie spojrzał. Cały czas świdrował wzrokiem pokraśniałego ze wstydu druida.

– Sofiresie, tak sobie myślę, że powinieneś wrócić do swojej puszczy, do swoich drzew, do swoich zwierząt i do swojego CELIBATU.

– Masz rację, Alfredzie. Powinienem już wrócić do siebie – stwierdził druid, po czym skwapliwie skorzystał z okazji i szybko zszedł z baszty.

Księżniczka zakryła usta dłonią i odwróciła się w stronę zachodzącego słońca.

– Kasiu…

– Tak, Alfredzie?

– Nie chichocz.

***

Alfred często zabierał Katarzynę na kilkugodzinne podniebne wyprawy. Z początku przywiązywali ją do szyi smoka, aby nie spadła, lecz szybko znaleźli zdolnego rymarza, który sporządził odpowiednie siodło. Dziewczyna nie bała się wcale, gdy przyjaciel wirował razem z nią w powietrzu. Śmiała się głośno, tuliła do szmaragdowych łusek. Czasami wyciągała ręce na boki i zamykała oczy. Była wolna i szczęśliwa jak żadna księżniczka na świecie.

Wracali do domu z kolejnej wycieczki, zostawili lasy i jeziora za sobą, przelecieli szybko nad prowizorycznym miasteczkiem. Pod brzuchem Alfreda rozpościerały się teraz rozdeptane łąki. Wśród tego morza traw dostrzegli grupę konnych, zmierzających traktem ku zamkowej bramie. Bez wątpienia był to rycerski poczet. Sztandar z rodowym herbem nie pozostawiał złudzeń.

– Że im się to nigdy nie znudzi – powiedziała księżniczka.

Alfred przyjrzał się uważniej powiewającej na drzewcu fladze.

– Hmm… nie wiem, czy to czasem nie jest ten nowy faworyt twojego ojca…

Serce Katarzyny zamarło.

– Ale jak to? Już? Ale… Alfredzie, chyba nie oddasz mnie bez walki, co?

– Spokojnie, Kasiu. Wszystko musi być tak jak w przepowiedni. Bez wygranego pojedynku cię nie dam.

Wylądowali na dziedzińcu. Katarzyna zeskoczyła zgrabnie na ziemię, jej dwórki sprawnie odwiązały siodło. 

– Pomóżcie księżniczce z toaletą. Kasiu, przywdziej lepszą sukienkę. Ja poczekam na rycerza – oznajmił smok.

Księżniczka wraz z fraucymerem weszła do wieży, natomiast Alfred obrócił się w stronę bramy. Nauczony doświadczeniem zaczął opuszczać zwodzony most, zanim rycerz dotarł do fosy. Następnie zajął pozycję na środku dziedzińca i czekał.

Zbrojny orszak przekroczył progi twierdzy. Konie strzygły uszami i głośno parskały, ludzie nerwowo zerkali za siebie. Jedynie właściciel pocztu zachowywał zimną krew. Kiedy zdjął hełm i uniósł prawicę, cała grupa zbrojnych stanęła. Rycerz ześlizgnął się płynnie z wierzchowca, wyjął z podróżnej sakwy drewnianą skrzyneczkę i postąpił kilka kroków w stronę smoka.

– Przedstaw się! – zażądał srogo Alfred.

Szlachcic spojrzał bez lęku na gospodarza.

– Zwą mnie Wladimir. Jestem księciem Bendanii. Przybyłem, aby uwolnić księżniczkę. Mam ze sobą błogosławieństwo Antoniego V, władcy Meridii.

Smok zlustrował rozmówcę uważnie.

– Hmmm… Błogosławieństwo to za mało. Musisz zwyciężyć mnie w pojedynku. Czy jesteś na to gotowy?

Wielmoża z Bendanii otworzył trzymaną w rękach skrzyneczkę. Alfred pochylił głowę i przyjrzał się uważnie zawartości kuferka. W pierwszej chwili ogarnęło go zdumienie. Lecz szybko ustąpiło miejsca ekscytacji.

– W ten sposób chcesz mnie pokonać? No dobrze, zaraz się przekonamy…

***

Wykąpana, uczesana, wystrojona jak na bal Katarzyna zbiegła po schodach wieży. Wyszła na plac skąpany w pomarańczowo-złotych promieniach słońca. Alfred i rycerz rozmawiali przyciszonymi głosami, lecz gdy tylko spostrzegli księżniczkę, zamilkli. Białogłowa starała się wyczytać coś z ich obliczy, lecz bezskutecznie. Stali przed nią tacy spokojni i poważni.

– Czy już po walce? – spytała z niedowierzaniem.

– Tak – odpowiedzieli jednocześnie.

– A kto wygrał?

Książę zerknął na smoka, ten zaś spojrzał Katarzynie prosto w oczy. Niewiasta dopiero teraz dostrzegła smutek w oczach opiekuna.

– Kasiu… To jest chyba twój przyszły mąż.

Świat zawirował. Dziewczyna zachwiała się i cofnęła o krok. Rycerz z Bendanii przypadł zaraz do niej, ujął niewieścią dłoń w swe ręce i uklęknął na jedno kolano. Jego proste czarne włosy i pociągła twarz idealnie mieściły się w obecnie panującym kanonie piękna. Był przystojny, ale księżniczka nic do niego nie czuła.

– Wasza miłość…

Sofires mówił to inaczej – stwierdziła w myślach i spojrzała ponad głową Wladimira na smoka.

– Alfredzie, jak to się stało? Przecież ty nie masz nawet zadrapania. Ani śladu krwi…

– Książę pokonał mnie fortelem – rzekł ciężko Alfred. 

Nie rozumiała tego. Nie chciała zrozumieć. Życie straciło swój smak. Wszystko stało się dla niej obojętne. Nie obchodziły ją pocałunki, uściski, wiwaty ani hołdy. Widziała, że Alfred próbował coś do niej powiedzieć, ale nie słyszała go już wcale. Niewiele pamiętała z tego, co się wówczas działo. Wiedziała tylko, że posadzono ją na wóz i wywieziono z zamku Bukowa Góra do stolicy Meridii.

***

– Smutnaś, moja córko. Nie cieszysz się w dniu twego ślubu?

– Ach, ojcze, tęskno mi za Bukową Górą.

Książę pokręcił głową z niedowierzaniem.

– Za czasami niewoli?

Katarzyna spojrzała na rodzica. Jej oczy lśniły niczym dwa wielkie bursztyny.

– Tam właśnie byłam wolna. Czyż nie mogłoby tak zostać?

Monarcha ściągnął brwi, jego twarz stężała.

– Dziecko, nie zapominaj, że jesteś następczynią tronu. Księżniczki w twoim wieku już piastują dzieci. Musisz dzisiaj wyjść za mąż. Tego wymaga racja stanu.

Dziewczyna poczerwieniała ze złości. Cięta riposta czekała na końcu języka, ale księżniczka powstrzymała się od komentarza, gdyż do pomieszczenia wszedł Wladimir z Bendanii, jej przyszły mąż. Po krótkiej wymianie uprzejmości ojciec panny młodej wyszedł z komnaty, pozostawiając narzeczonych samych. Katarzyna zacisnęła usta w wąską kreskę, spojrzeniem uciekła w bok. Mężczyzna odchrząknął.

– Wasza miłość… znaczy się, Katarzyno. Może przespacerujemy się po ogrodzie.

Przystała na propozycję. Udali się na zamkowy dziedziniec, położony za wewnętrznym murem. Szli powoli alejką, otoczeni przez sprowadzone z zamorskich krajów drzewa. Wladimir westchnął głośno.

– Pani, chyba nie jesteś ukontentowana zbliżającymi się godami.

Księżniczka spojrzała na rycerza łagodniejszym wzrokiem.

– Nie zrozum mnie źle, szlachetny Wladimirze, ale to nie chodzi o ciebie, tylko o moich przyjaciół. Musiałam ich opuścić, aby wypełnić wolę ojca.

Szlachcic zatrzymał się i spojrzał na nią zaskoczony.

– Zaprzyjaźniłaś się ze smokiem? Nie sądziłem, że to jest możliwe.

Niewiasta uśmiechnęła się delikatnie.

– To jest naprawdę miły smok. Potężny, silny, ale…

W głowie następczyni tronu zapaliło się nikłe światełko.

– Jak ty w ogóle zdołałeś go pokonać?

Wladimir wypiął dumnie pierś i wyszczerzył zęby.

– To był mat w dwudziestu ruchach. Ha! Coś pięknego!

Prawda docierała do umysłu księżniczki powoli. Usłyszana przed chwilą wiadomość z trudem kruszyła liczne mury obronne, które wzniosła w swym sercu. W końcu jednak wszystkie zapory runęły.

– Graliście o mnie w szachy? Pokonałeś Alfreda w szachach! 

– A niby jak inaczej? Mieczykiem go miałem pochlastać?

Księżniczka złożyła ręce jak do modlitwy i potrząsnęła głową kilka razy.

– Nie, nie, nie… To niemożliwe…

– Dlaczego niemożliwe? – zapytał zupełnie szczerze rycerz.

– Alfred jest znakomitym szachistą. Nigdy z nim nie wygrałam.

Wladimir założył ręce na piersi.

– Widocznie ja jestem lepszy.

W ogromnych oczach Katarzyny smutek mieszał się z politowaniem.

– Mój książę, wygrałeś, ponieważ smok miał taką umowę z moim ojcem. Czyżbyś naprawdę nie wiedział, że występujesz w przedstawieniu?

Wladimir zbladł. Przez moment wyglądał, jakby miał się rozpłakać. Ostatecznie jednak tylko wybuchnął gniewem.

– Do diaska! Udowodnię ci, księżniczko, że mam rację! Idę po szachy. Jak wrócę, to zagramy. Sama się przekonasz o mej sile!

Książę obrócił się na pięcie i pomaszerował w stronę małej furtki w wewnętrznym murze. Katarzyna została sama. Ale i tak czuła się osaczona. Natrętne myśli nie dawały jej spokoju. Wiedziała, że to wszystko jest z góry ukartowane, ale w głębi duszy miała nadzieję na… coś innego. Zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy, ruszyła przed siebie szybkim krokiem, jakby chciała przed czymś uciec.

Zatrzymała się, dopiero gdy usłyszała donośnie bicie dzwonów. Westchnęła głośno i spojrzała posępnie na baszty wewnętrznego pierścienia murów obronnych.

– Pięknie, uroczystości ślubne zaczęły się beze mnie – oznajmiła głośno drzewom. – Ojciec naprawdę ma mnie za nic.

Księżniczka zrozumiała swoją pomyłkę, gdy spostrzegła biegnących w jej stronę gwardzistów.

– Pani! Uciekaj! Smok nadlatuje!

Serce niewiasty zabiło mocniej.

Czyżby Alfred? – pomyślała z nadzieją.

Gwałtowny wicher uderzył ją w twarz. Zasłoniła się przedramieniem i zmrużyła oczy. Kiedy opuściła rękę, ujrzała smoka. To nie był Alfred.

Nadlatujący stwór nie miał szmaragdowej łuski, tylko czarną. Czarną jak noc, czarną jak smoła. Wielkością i rozpiętością skrzydeł zdecydowanie przewyższał dobrodusznego przyjaciela księżniczki.

Bestia wydała z siebie rozdzierający ryk, po czym wylądowała z impetem, miażdżąc przy okazji drzewa, krzewy oraz wolno stojącą altankę.

Zderzenie się masywnego cielska smoka z podłożem wywołało potężny wstrząs. Księżniczka straciła równowagę i upadła na plecy.

Szybko jednak powstała. I spojrzała olbrzymiej bestii prosto w oczy. Wejrzenie tej mitycznej gadziny w niczym nie przypominało łagodnego i ciepłego wzroku Alfreda. Żółte ślepia czarnego smoka przeniknięte były chłodem.

– Kim jesteś i dlaczego nas niepokoisz? – zapytała odważnie księżniczka. 

Bestia wydała z siebie krótki warkot.

– Przybywam jako strażniczka przepowiedni wizjonerki Eufrezyny.

Dzwony biły jak szalone. Gwardziści zasłonili księżniczkę murem ze swych ciał. Smoczyca oblizała pysk długim, rozwidlonym językiem.

– Czy naprawdę myśleliście, że ta drwina z proroctwa ujdzie wam na sucho? 

– Predestynacja… – rzekł ze zgrozą książę Antoni, który wyrósł niespodziewanie za plecami Katarzyny.

Smoczyca przeniosła spojrzenie na monarchę. Uśmiechnęła się szyderczo.

– Zabieram twoją córkę, książę. 

– Jeśli chcesz ją porwać, to musisz zmierzyć się ze mną, maszkaro! – krzyknął Wladimir.

Wszyscy, łącznie z Predestynacją, spojrzeli na księcia Bendanii, który zdążył już wrócić do ogrodu. Szlachetny rycerz stał w jednej z parkowych alejek, pod pachą dzierżył niewielką drewnianą skrzynkę. Strażniczka przepowiedni otaksowała śmiałka długim spojrzeniem.

– Jak niby chcesz mnie pokonać, junaku?

Wladimir położył kuferek na ziemi, otworzył go, a następnie wyciągnął składaną planszę i zaczął ustawiać na niej figury szachowe.

– Wygram z tobą, dzięki nadzwyczajnym zdolnościom strategicznym – stwierdził zuchwale pan młody. 

Predestynacja pochyliła nieco głowę, w jej oczach błysnęło coś groźnego. Wszyscy, poza rycerzem z Bendanii, cofnęli się odruchowo. Władca Meridii chwycił córkę w ramiona. 

– Nie każdy smok jest taki jak Alfred – powiedziała tubalnym głosem Predestynacja.

– Grasz białymi czy czarnymi?

Wladimir nie usłyszał odpowiedzi. Potężny strumień ognia popłynął przez ogrodową alejkę, zatrzymując się dopiero na murach zamku. Płomienie trawiły wszystko, co napotkały na swej drodze. Rycerz z Bendanii nie miał żadnych szans.

Na dziedzińcu rozpętało się piekło. Ludzie wrzeszczeli, uciekając w popłochu przed ogniem.

Predestynacja wzbiła się w powietrze i poszybowała na północ. W szponach trzymała nieprzytomną księżniczkę Katarzynę. 

***

Znów była uwięziona. Tylko że tym razem naprawdę. Porzucona na szczycie szarej, kamiennej wieży, osadzonej na prawie pionowej skale, wyrastającej na wiele stóp ponad otaczający ją bór. W powietrzu czuć było magię. Nawet sama góra sprawiała wrażenie, jakby została wyciosana za pomocą zaklęć.

Katarzyna podniosła głowę i spojrzała na ogromną czarną smoczycę, unoszącą się w powietrzu. Żółte ślepia Predestynacji patrzyły na następczynię tronu z zimną obojętnością. Katarzyna nie odczuwała już strachu przed bestią. Jedyne uczucie, które w tej chwili jej towarzyszyło, to gniew.

– Padniesz ofiarą własnej intrygi, poczwaro. Dobrze wiesz, co głosi przepowiednia.

– Głosi albo jedno, albo drugie – stwierdziła Predestynacja. – Nie martw się księżniczko, ja też czekam na twojego rycerza.

Katarzyna uniosła mimowolnie brwi.

– Tak niecierpliwie wypatrujesz własnej zguby?

Bestia mruknęła przeciągle.

– Jestem najstarszą córką samego Losu. Mnie zguba nie jest pisana.

Niewiasta poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy, a nogi stają się miękkie niczym rozgrzany wosk.

– Ale… jak to? Jesteś… nieśmiertelna! Jakiż rycerz zdoła cię pokonać?

– Mogliście zaczekać na smoka z Rubinowego Archipelagu. Byłoby łatwiej. Postanowiliście jednak oszukać przeznaczenie, więc musiałam interweniować… Masz rację, nikt mnie nie zwycięży. Co nie znaczy, że nie będzie próbował. Przypuszczam, że jeszcze dziś wieczorem ktoś podejmie rozpaczliwą próbę.

Po tych słowach córka Losu wzbiła się wysoko w powietrze. Szybko zniknęła wśród chmur.

Księżniczka zeszła z tarasu do najwyższej komnaty. Położyła się na prostym sienniku i spojrzała w otwarte okno. Słońce wisiało jeszcze wysoko na niebie, ale nie wierzyła, żeby jakiś rycerz przybył tu przed zmierzchem. Któż miałby odwagę stanąć do walki z takim przeciwnikiem?

A jednak ktoś się stawił. Nawet dwie osoby. Katarzyna dostrzegła wybawicieli przed okno i pobiegła szybko na sam szczyt wieży. Predestynacja już czekała na gości, zawieszona kilkadziesiąt stóp nad czarodziejską budowlą. Intensywnie wpatrywała się w lecącego ku niej smoka oraz dosiadającego go jeźdźca.

– Jacy wy jesteście przewidywalni. Aż do bólu – zadudniła strażniczka przeznaczenia.

– Od kiedy to najstarsza córka Losu przestawiła się na ręczne sterowanie kolejami dziejów? – spytał Alfred, który zatrzymał się w pewnej odległości od przeciwniczki.

– Musiałam po was posprzątać – rzekła z zadowoleniem w głosie.

– Warto było tak się wysilać dla wymysłów tej pijaczki? – dziwił się Sofires.

Predestynacja warknęła groźnie.

– Nieważne jak żyła i umarła. Przepowiednia Eufrezyny była prawdziwa… To ja stworzyłam to proroctwo. Ona miała je tylko ogłosić światu. Rasa ludzka jest taka ułomna…

Alfred załopotał mocniej skrzydłami i ruszył się z miejsca. Zaczął kołować wokół wieży, cały czas podnosząc tor lotu.

– Wiesz, co musisz zrobić? – wyszeptał do druida.

– Mną się nie martw – odparł Sofires. – Uważaj na tę czarnulkę. Ona jest ze dwa razy większa od ciebie.

– Nie przesadzaj…

Alfred nieustannie wznosił się wyżej i wyżej. Okręgi, które zataczał, stawały się coraz mniejsze. Szmaragdowy smok zaciskał pętlę wokół smoczycy. Córka Losu nie zmieniła za to swej pozycji wcale. Tylko obserwowała.

– Jeszcze chwilę i pikuję – ostrzegł przyjaciela Alfred.

Nie zdążył. Predestynacja uprzedziła jego atak. Czarnołuska smoczyca wystrzeliła w górę jak pocisk z procy. Rozdziawiła paszczę, wysunęła szpony. Alfred w ostatniej chwili zszedł z linii ataku. Niestety nie obeszło się bez rany. Ostre pazury córki Losu zahaczyły o korpus szmaragdowego smoka. Alfred stłumił ryk bólu i błyskawicznie zanurkował, kierując się wprost na wieżę. Wpadłby na magiczną budowlę, ale w ostatnim momencie skręcił gwałtownie w bok. Predestynacja ruszyła w pościg za przeciwnikiem. Była niezwykle szybka, z każdą chwilą zmniejszała odległość dzielącą ją od ofiary.

Nie uciekniesz przeznaczeniu, Alfredzie. – Słowa córki Losu pojawiały się wprost w umyśle szmaragdowego smoka, pomijając drogę prowadzącą przez uszy.

Alfred kluczył w powietrzu, co chwila skręcał i zmieniał kierunek lotu. Starał się zgubić “ogon” dzięki swej zwrotności. Predestynacja niecierpliwiła się coraz bardziej. W przypływie gniewu otworzyła paszczę i zionęła strumieniem czerwono-złotych płomieni w stronę uciekiniera.

***

Kiedy Alfred leciał wprost na koronę wieży, księżniczka Katarzyna skuliła się i nakryła głowę rękoma – wiedziała, że to i tak w niczym nie pomoże, ale nie potrafiła powstrzymać odruchu. Potężne uderzenie jednak na nią nie spadło, poczuła tylko mocny podmuch wiatru. Usłyszała natomiast tąpnięcie, kilka kroków od siebie. Od razu spojrzała w tamtą stronę.

– Sofiresie, nic ci nie jest?

Druid wstał powoli z kamiennej posadzki, sprawiał wrażenie lekko oszołomionego.

– Nic, Kasiu… Uff, dobrze, że zaklęcie zadziałało.

– Dlaczego jesteś tutaj, a nie tam z Alfredem?

Strażnik gaju potrząsnął głową, aby szybciej dojść do siebie, po czym w końcu zogniskował wzrok na przyjaciółce.

– Mam ze sobą tajną broń, dzięki której pokonamy Predestynację.

Sofires wyciągnął zza pazuchy skórzany futerał. Katarzyna spojrzała na niego z niepokojem.

– Ale to nie są szachy, prawda?

Druid wyjął z pokrowca zrolowany pergamin, z doczepionymi do niego dwoma woskowymi pieczęciami, wiszącymi na czerwonych sznureczkach.

– Przeczytaj to szybko – rzekł, po czym podał niewieście przedmiot.

– To jakieś zaklęcie? – spytała i rozwinęła arkusz.

Sofires uśmiechnął się zagadkowo.

– Coś potężniejszego.

***

Zdesperowany Alfred przystąpił do kontrataku. Uderzał szponami i gryzł na przemian, wyprowadzał ciosy a to na plecy przeciwniczki, a to na jej korpus. Predestynacja próbowała go pochwycić i unieruchomić, ale szmaragdowy smok wił się jak piskorz.

Córka Losu cechowała się nieśmiertelnością, ale nie odpornością na ból. Każdy atak mniejszego przeciwnika irytował ją coraz bardziej. W końcu nie wytrzymała i wydała z siebie przerażający ryk. Jej ciało przez moment błysnęło oślepiającym światłem. Alfred odskoczył od niej jak oparzony i odwrócił głowę. Kiedy niespodziewana jasność trochę przygasła, szmaragdowy smok z powrotem spojrzał na wroga. To, co ujrzał, napełniło go przerażeniem.

Predestynacja uniosła się wysoko w powietrze. Przez jej ciało przechodziły co chwilę wiązki błyskawic, które jednak nie czyniły jej krzywdy. Na niebie, nie wiadomo skąd, pojawiły się czarne burzowe chmury. Córka Losu otworzyła paszczę. Między górną a dolną szczęką zaczęła formować się strzelająca piorunami, migotliwa, niebiesko-biała kula. 

Pora zakończyć ten rozdział, dzielny rycerzu – rozbrzmiało w umyśle Alfreda. – Twoja śmierć zapoczątkuje upadek Meridii. Przeznaczenie się…

Predestynacja nie dokończyła myśli. Kula energii rozbłysła po raz ostatni, po czym rozpadła się na miliony iskier, które zaraz zgasły. Zniknęły również wiązki błyskawic, a także czarne chmury. Wszystko powróciło do normalności.

Córka Losu nerwowo obracała głowę w lewo i w prawo, szukając przyczyny tych niespodziewanych zmian. Znalazła ją, gdy tylko spojrzała na szczyt wieży. Bystrym wzrokiem dostrzegła Sofiresa oraz Katarzynę, którzy stali na tarasie obronnym. Księżniczka trzymała przed sobą rozwinięty arkusz pergaminu bądź papieru, z przypiętymi do niego dwoma pieczęciami.

Predestynacja oraz Alfred podlecieli bliżej wieży. Następczyni tronu cały czas demonstrowała obserwatorom pergamin. Na jej twarzy zagościł wyraz tryumfu.

– Jakim sposobem odebrałaś mi moc? Co to jest za zaklęcie? – dopytywała smoczyca.

– To coś więcej niż zaklęcie – oznajmiła Katarzyna. – To akt prawny. A dokładnie mówiąc, dokument poświadczający moją abdykację. Już nie jestem księżniczką.

Alfred pokiwał głową z zadowoleniem, natomiast Predestynacja wypuściła dym przez nozdrza.

– W ten sposób chcesz zniweczyć przepowiednię? Sprytne… Ale musisz wszak scedować na kogoś koronę. Czyż nie?

Strażniczka przepowiedni wyszczerzyła zakrzywione, ogromne zębiska. Wydawała się spokojna, lecz w jej oczach płonęła żądza mordu.

– No, powiedz mała Kasiu, jakąż to niewinną duszyczkę obarczyłaś brzemieniem władzy. Kogóż wydałaś na pastwę Losu? Powiedz, proszę, bo pilno mi dopełnić przeznaczenia tej istotki.

Dziewczyna opuściła dłoń. Serce jej drżało, ale dzielnie wytrzymała złośliwe spojrzenie żółtych ślepi.

– Jesteś bezwzględna, dopadniesz i zniszczysz każdego. Zobaczymy jednak jak sobie poradzisz z mistrzem Dębem, nowym władcą Meridii.

Predestynacja wybałuszyła oczy, jej źrenice zwęziły się w wąskie szparki.

– Władcą Meridii jest Antoni…

– Już nie. Podpisał się na dokumencie i przywiesił swą pieczęć. – Katarzyna jeszcze raz zademonstrowała smoczycy pergamin.

Córka Losu otworzyła bezwiednie paszczę. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Powietrze wokół niej zaczęło migotać. Kontury majestatycznej sylwetki zafalowały. Czarne łuski przemieniły się w gęste kłęby dymu. Ciemne opary szybko rozwiewały się na wietrze, można rzec, że rozpuszczały się w powietrzu.

Zanim Predestynacja zniknęła całkowicie, obserwująca ją trójka przyjaciół usłyszała w myślach jeszcze jedno zdanie.

Następnym razem nawet półbóg wam nie pomoże.

***

Zebranie bractwa Przyjaciół Mieszkańców Puszczy dobiegło końca. Miłośnicy fauny i flory rozchodzili się powoli do swych domów. Alfred, Sofires i Katarzyna zatrzymali się na skraju lasu, aby zamienić ostatnie zdania przed rozstaniem.

– Muszę już wracać do siebie – oznajmiła niewiasta. – Jako seneszal królestwa Meridii mam teraz wiele nowych zadań.

– Coś czuję, że w królestwie niewiele się zmieni – stwierdził Sofires. – Nieśmiertelny mistrz Dąb będzie panował po wieki, ale rządzić będą raczej inni.

– Co prawda to prawda. Nasz przywódca jest domatorem, nie lubi opuszczać swego zagajnika – wtrącił Alfred. – Wskakuj na siodło, Kasiu. Odwiozę cię do stolicy.

Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie.

– Dobrze, Alfredzie. Tylko pożegnam się z Sofiresem.

Druid błądził wzrokiem gdzieś po czubkach swych butów. Dopiero gdy Katarzyna dotknęła jego ramienia, spojrzał jej prosto w oczy. Ogromne bursztynowe oczy.

– Odwiedź mnie czasem, Sofiresie. Bardzo miło się z tobą… rozmawia o drzewach.

Druid przyłożył pięść do ust i chrząknął.

– Z wielką chęcią, Kasiu. Ja też lubię nasze rozmowy. Może… zagramy kiedyś w szachy. Wiem, że lubisz.

W oczach pani seneszal zatańczyły wesołe ogniki.

– Lubię… – rzekła, po czym wspięła się na palce i pocałowała strażnika puszczy w policzek.

Druid oblał się rumieńcem. Alfred taktownie udał, że tego nie widzi. W głębi duszy rad był z tego, że już nie musi pilnować Kasi. Ale perspektywa czuwania nad Sofiresowym celibatem nie napawała go optymizmem.