- Opowiadanie: Mariner79 - Pochodzący z Saragossy

Pochodzący z Saragossy

Krótkie opowiadanie Science-Fiction, zawierające fragmenty obserwacji, dawnych kolei państwowych, w których możliwe było palenie papierosów. Podsumowując ten tekst jednym słowem, każdy pasażer mógł palić papierosy w przedziale dla palących, zwłaszcza osoby posiadające osiemnaście lat :-)

Pozdrawiam, Mariner79

Dyżurni:

joseheim, beryl, vyzart

Oceny

Pochodzący z Saragossy

Spoglądałem na tarczę zegara dworca kolejowego, w małej miejscowości położonej nad wznoszącymi się pasmami Beskidu Śląskiego. Oczekiwanie na swoich bliskich przyjaciół, z którymi podróżowałem już kawał czasu, doprowadzał mnie do obłędu. W dzisiejszym świecie połączonych sieci oraz firm zajmujących się dostarczaniem zdalnego internetu, nie pozostawiał wiele do życzenia, tylko wysłanie prostej, dosyć krótkiej, jak również jasnej wiadomości sms:

 

 "Gdzie do jasnej cholery jesteście… czekam na was już dobre pięćdziesiąt minut i zaczynam wpadać w szał. Dawid"

 

Odpowiedź nadeszła dosyć szybko, a gdybym przed napisaniem tego głupstwa, nie siedział z nosem utkwionym w Wyszukiwarce Internetu mobilnego – zaznaczyłbym drobne obliczenia prędkości, własnego smartphone`a – prawdopodobnie z dokładnością do jednego megabitu, byłbym zmuszony upaść na pobliski trawnik ze zmęczenia.

 

"Umiesz liczyć do trzech, przyjacielu z podróży. Pstryk raz-dwa-trzy"

 

Szybki obrót głową w prawo był fatalnym rozwiązaniem, w przypadku założonego plecaka turystycznego o niebagatelnej wielkości, cennym ładunku oraz sporym ciężarze. Oprócz próby zrzucenia kilku kilogramów, wszystko to, co miało zostać kupione i spakowane w odpowiedni sposób do plecaków, zostało w prosty sposób, zrzucone na Dawida. Zwyczajnie jak każdego lata, właśnie najsilniejsze organizmy, były przeznaczone do przetrwania w trudnych warunkach apokalipsy, jednakże pewność czy kiedykolwiek do takich niesamowitych zdarzeń dojdzie była dosyć skomplikowana i trudna w ocenie. 

– Nie trzeba się zaraz obrażać, byłem tylko zaciekawiony i niesamowicie zdesperowany myślami, kiedy będziemy mogli rozłożyć się przed ekranem monitora i zapisać kilka fajnych linijek naszej nowej gry. Pamiętajcie, że "Miliony Kręcą Każdego… Eurojackpot"

– Stoimy z tyłu stacji kolejowej, dobre kilkanaście minut, a chcieliśmy zrobić z ciebie bałwanka.

– Mam nadzieję, że bez marchewki zamiast nosa.

– Jak nazywa się ta miejscowość, w której przebywamy i robimy z ciebie głupie straszydełko? – zapytała Aleksandra, drapiąc się paznokciem, po spoconej i lekko zaprószonej koszulce z napisem "Gaming is not a crime".

Mogłem im wybaczyć, że robienie ze swojego "niewolnika" idioty, przynosi taki dobry i dający szansę na zmianę nastrój. Być może, mogłem wybaczyć również zachwianą równowagę psychiczną i nieskazitelną opinię, wśród naszych znajomych z blokowiska w Katowicach – musiałem zareagować w prosty sposób, który nie doprowadziłby ich do płaczu.

– Czy moglibyście odwrócić głowę do tyłu… czy mógłbym zapalić papierosa.

– Pamiętaj, że palenie szkodzi zdrowiu – odpowiedział Jarosław. – Generalnie jednego papierosa "light", mógłbyś sobie zapalić, tylko co będzie później. Pomogę ci zdjąć ten ciężar z pleców.

Zmęczony oraz zamyślony Dawid, po krótkim zrobieniu "click" w swoim aparacie oraz podaniu go swojej koleżance, wyciągnął z kieszeni spodni, paczkę kupionych jeszcze w 1995 roku papierosów o nazwie "Sobieskie". Nie wydawały się zbytnio popularne, w dzisiejszym świecie nowotworów i wirusów, ale zakazy palenia i rozpowszechniania starszych papierosów, obowiązują każdego studenta, który opuszczał Technikum Informatyczne, a zwłaszcza o profilu językoznawstwa warstwy schemato-adaptacji, nad-inteligencji złożonej. Trochę dziwne połączenie, ale w dziewięćdziesięciu procentach prawdziwe i niepodważalne. Zapalenie drogich papierosów jeden za drugim, z podpisanym na spodzie paczki tytułowym "light", było tylko chwilowym brakiem inteligencji, również nad-inteligencji złożonej, o której profesorowie technikum wykładali każdemu z napotykanych uczniów. Przez mgnienie oka, zapalenie takiego papieroska przynosiło jakieś wspomnienia z dawnych czasów, kiedy jako młody chłopak zbierał z chodników porzucone i wypalone prawie w całości, czasami aż do filtra niedopałki.

– Wreszcie mam trochę czasu dla siebie, mogę w spokoju odpocząć i rozmyślać o swoim "pradawnym" chodniku. – powiedział zadowolony Dawid, spoglądając pod swoje sportowe buty, wycenione na jakimś bazarze, małej miejscowości o nazwie Bielsko-Biała. W dzisiejszych czasach, nawet takie rzeczy jak skarpetki, można było nabyć w lepszym stanie, niż wielkich i masywnych domach handlowych centrum Górnego Śląska.

Obok jego prawego kolana, w wygolonej z zielonego trawnika ziemi, leżały dwie żółte i liniowane strony pamiętnika, jakby wyrwane z jakiegoś większego, trudniejszego w zrozumieniu – w trakcie odpoczynku i relaksu – skoroszytu myślowego.

 

"… poszukiwania trudnego w znalezieniu uciekiniera, o imieniu Elekto-Gambi, pochodzącego z innego wymiaru przestępcy okazały się fiaskiem… FBI próbowało kontaktować się z nami, przez zakodowane pasmo o nazwie …. plasma…

… będziemy próbować dalej. Nikt nie gwarantuje, że jego partnerka o imieniu – w tym fragmencie historii, nie potrafiłem odczytać jej imienia nawet ja. Jakby zapisano w innym języku słowo "Oxygen", spróbuje podróżować razem z nim. ". Patrząc na taką sytuację z drugiej oraz bardziej złożonej strony, kobiety interesowały nas dużo mniej, niż seryjny morderca i narkoman, wspomniany powyżej.

data 22.07.2021 

 

Jeśli Dawid odnalazł te strony, będzie mógł spotkać coś więcej… kogoś więcej, aniżeli wydaje się temu smutnemu i zmęczonemu mężczyźnie. Spójrz na rozkład jazdy, przyjacielu.

data 22.08.2021

Saragossa, dokumenty znalezione na stacji kolejowej.

 

Miejmy nadzieję, że wspomniany przez tego kogoś, kto zapisywał treści tych stron, "mężczyzna" o imieniu Dawid, nie dotyczył mnie samego. Problemów pozostawało dużo więcej, samo znalezienie takiego funkcjonariusza, spojrzenie temu człowiekowi w oczy i podanie mu jakiegoś znaku, który mógłby zostać zapamiętany. W tym wypadku, jednie emocje oraz imaginacja potrafiły zdziałać najgorsze. Być może, również odbierane bodźce, skoro poszukiwany pochodził z odległej gwiazdy naszego kosmosu ? Postanowiłem, że pozostawię te zapiski w domu, a po głębszej analizie spróbuję je oddać na posterunek Policji w centrum miasta.

– Idziesz, ty palaczu papierosów… bo właśnie nadjeżdża pociąg do Katowic! – powiedział głośniej, niż z początku zamierzał, lecz z całkowitą pewnością siebie, Jarosław do swojego przyjaciela Dawida.

– Tak, tak. Właśnie stoję koło Aleksandry. Myślałeś, że możesz robić ze mnie straszydełko? – uśmiechnął się Dawid – Zwyczajnie poszedłem okrężną drogą.

– Będziesz za swoje zachowanie, siedział na stołeczku, który wybierze dla ciebie przyjaciółka. – powiedziała Aleksandra, zastanawiając się z jakiego powodu jej bliski przyjaciel stał się znowu, tym samym i dobrze zapisanym w pamięci "palantem", co przed sprytnie zaplanowanym specjalnie dla niego wyjazdem w góry.

Przez krótką chwilę, wszyscy razem bez zbędnego zastanawiania się nad życiem, wsiadali do pociągu zmierzającego w ich znajome, aż do bolącego od pogarszających się warunków atmosferycznych blokowiska. Siedząc w przedziale dla palących, zostawiony przez swoich znajomych samemu sobie, kolega o imieniu Dawid i nazwisku Kałużny, zastanawiał się dlaczego wybrał właśnie jego imię albo kim tak na prawdę, mógłby być w rzeczywistości, prywatny detektyw ścigający tych przestępców i narkomanów. Wyciągnął z kieszeni jeszcze raz paczkę papierosów, przyglądając się napisowi na pudełku.

Tymczasem dwóch przyjaciół Ala i Jarek, rozmyślali sobie bez większych problemów, wywołując krótkie i emocjonalne ruchy warg – dyskusję o pogłębionym sensie i systematycznych analizach – "dlaczego ich przyjaciel, rozpoczął… zachowywanie się niegrzecznie w stosunku do swoich rodziców.". Aleksandra poruszała, w dość niesystematycznym transie psychicznym, ruchami własnych dłoni, natomiast jej mężczyzna, wywoływał chwilowe potakiwania głową, zginając kark właśnie w zbliżonym kierunku, wspaniałej kobiety, o wspomnianym imieniu oraz niepojawiających się wcześniej, wzmiankach jej pięknego ciała, jak również makijażu. Pozostało jedynie powrócić, do siedzącego samotnie, w przedziale dla palących znajomego.

Poruszając głową do góry, przez krótką chwilę, która mogła zabierać sekundy zamyślenia, spoglądał w stronę widniejącego korytarza, dla siedzących oraz stojących i zmęczonych pasażerów. Zwrócenie uwagi na stojącego mężczyznę, o zdecydowanie większej budowie ciała – oznaczało, iż stojący, pilnie skupiony na swoim wyglądzie i wybrany spośród wielu innych człowiek, posiadał mniej kilogramów tłuszczu od niego samego – spowodowało dziwne wrażenie, które mogło być obrazem jego dorosłego życia, w odległej przyszłości naszego wielkiego i zdolnego do obrony przed niezdecydowanymi wrogami z kosmosu, Państwa Rzeczypospolitej Polskiej. Ten zdecydowanie odróżniający się cel, nie zdawał sobie sprawy z jego obecności, ze spoglądającego w zamyśleniu, ale pełnym wyluzowania emocjonalnego, pasażera o imieniu Dawida.

– Będziesz tego żałował przyjacielu. – Powiedziała stojąca, blisko ciebie Aleksandra.

Otyły i spocony mężczyzna, odwrócił głowę w ich kierunku, trzymając w ręce niebieski skoroszyt. Na jego foliowej koszulce, widniało coś na kształt liczby czterdzieści trzy.

Koniec

Komentarze

Wybitne opowiadanie ale zrozumieć je może tylko człowiek wybitnie inteligentny.

Tak trzymaj i pisz śmiało dalej.

Pozdrawiam

Witam! 

Szczerze, dziękuję za komentarz do mojego nowego opowiadania. Bardzo dziękuję, że kingpin40 uważa, że jestem w dobrym punkcie tworzenia warsztatu, który każdy początkujący autor science-fiction :-) , chciałby osiągnąć w swoim życiu ;-)

Dziękuję i pozdrawiam, Mariner79

Koniec życia, ale nie miłość

Cześć!

 

Z przykrością stwierdzam, że nie jestem człowiekiem wybitnie inteligentnym, bo nie zrozumiałam. Mam jednak nadzieję, że może mi coś podpowiesz i naprowadzisz na jakiś trop tego, co się w tym tekście wydarzyło. Widzę tu jedynie strzępki fabuły: przestępców z innego wymiaru, manipulowanie czasem. Myślę, że za dużo z tej historii pozostało w Twojej głowie. Lekturę bardzo utrudniają niegramatyczne konstrukcje i zmiany narracji.

Spoglądałem na tarczę zegara dworca kolejowego, w małej miejscowości położonej nad wznoszącymi się pasmami Beskidu Śląskiego.

To brzmi tak, jakby miejscowość lewitowała nad pasmami górskimi, więc nie wiem, czy to ma być taki poziom abstrakcji, czy jednak niefortunne sformułowanie.

Oczekiwanie na swoich bliskich przyjaciół, z którymi podróżowałem już kawał czasu, doprowadzał mnie do obłędu.

doprowadzało

W dzisiejszym świecie połączonych sieci oraz firm zajmujących się dostarczaniem zdalnego internetu, nie pozostawiał wiele do życzenia, tylko wysłanie prostej, dosyć krótkiej, jak również jasnej wiadomości sms:

A nie chodziło Ci o mobilny internet? Dostęp może być zdalny, ale nie sam internet.

Druga część zdanie nie łączy się z pierwszą, nie wiadomo do czego to “nie pozostawiał” się odnosi.

Odpowiedź nadeszła dosyć szybko, a gdybym przed napisaniem tego głupstwa, nie siedział z nosem utkwionym w Wyszukiwarce Internetu mobilnego – zaznaczyłbym drobne obliczenia prędkości, własnego smartphone`a – prawdopodobnie z dokładnością do jednego megabitu, byłbym zmuszony upaść na pobliski trawnik ze zmęczenia.

Czemu “wyszukiwarka” wielką literą? 

Dlaczego przeglądanie internetu zapobiegało upadkowi?

Wtrącenia nie rozumiem zupełnie ani tego, do czego odnosi się dokładność jednego megabitu.

Szybki obrót głową w prawo, był fatalnym rozwiązaniem, w przypadku założonego plecaka turystycznego, o niebagatelnej wielkości, cennym ładunku oraz sporym ciężarze.

Wydaje mi się, że tu powinno być “głowy”.

Oprócz próby zrzucenia kilku kilogramów, wszystko to, co miało zostać kupione i spakowane w odpowiedni sposób do plecaków, zostało w prosty sposób zrzucone na Dawida.

Nie rozumiem sensu tego zdania.

Zwyczajnie jak każdego lata, właśnie najsilniejsze organizmy, były przeznaczone do przetrwania w trudnych warunkach apokalipsy, jednakże pewność czy kiedykolwiek do takich niesamowitych zdarzeń dojdzie, była dosyć skomplikowana i trudna w ocenie

Pewność nie może być skomplikowana ani trudna w ocenie. Może chodziło Ci o prawdopodobieństwo?

– Nie trzeba się zaraz obrażać, byłem tylko zaciekawiony i niesamowicie zdesperowany myślami, kiedy będziemy mogli rozłożyć się przed ekranem monitora i zapisać kilka fajnych linijek naszej nowej gry. Pamiętajcie, że "Miliony Kręcą Każdego… Eurojackpot" [+.]

Stoimy z tyłu stacji kolejowej, dobre kilkanaście minut, chcieliśmy zrobić z ciebie bałwanka.

Raczej czas przeszły.

Mogłem im wybaczyć, że robienie ze swojego "niewolnika" idioty, przynosi taki dobry i dający szansę na zmianę, nastrój.

Zbędny przecinek.

Zmęczony oraz zamyślony Dawid, po krótkim zrobieniu "click" w swoim aparacie oraz podaniu go swojej koleżance, wyciągnął z kieszeni spodni, paczkę kupionych jeszcze w 1995 roku papierosów o nazwie "Sobieskie".

Dlaczego zmieniasz narrację na trzecioosobową? Mam mgliste odczucie, że to “click” ma jakieś znaczenie, ale nie wiem jakie. Odnoszę wrażenie, że to jest już moment nawiązania do podróży między wymiarami, ale nie potrafię sobie tego ułożyć w logiczną całość.

Nie wydawały się zbytnio popularne, w dzisiejszym świecie nowotworów i wirusów, ale zakazy palenia i rozpowszechniania papierosów, obowiązują każdego studenta, który opuszczał Technikum Informatyczne, zwłaszcza o profilu językoznawstwa, warstwy schemato-adaptacji nad-inteligencji złożonej. 

Tutaj jakiś chaos przecinkowy. 

Zapalenie drogich papierosów jeden za drugim, z podpisanym na spodzie paczki tytułowym "Light", było tylko chwilowym brakiem inteligencji, również nad-inteligencji złożonej, o której profesorowie technikum, wykładali każdemu z napotykanych uczniów.

Pierwsza część zdania kwalifikuje się do przeredagowania. “Wykładać każdemu” to nie jest dobre określenie.

Przez mgnienie oka, zapalenie takiego papieroska, przynosiło jakieś wspomnienia z dawnych czasów, kiedy jako młody chłopak, zbierał z chodników porzucone i wypalone prawie w całości, czasami aż do filtra[+,] niedopałki.

– Wreszcie mam trochę czasu dla siebie, mogę w spokoju odpocząć i rozmyślać o swoim "pradawnym" chodniku. – powiedział Dawid, spoglądając pod swoje sportowe buty, wycenione na jakimś bazarze, [+w] małej miejscowości o nazwie Bielsko-Biała.

Gdzie on spojrzał?

W dzisiejszych czasach, nawet takie rzeczy jak skarpetki, można było nabyć w lepszym stanie, niż wielkich i masywnych domach handlowych, centrum Górnego Śląska.

Nie mam pojęcia o co chodzi w tym zdaniu. Skarpetki są w lepszym stanie niż domy handlowe? Drugiej połowy zdanie mój mały rozumek nie ogarnął kompletnie.

Obok jego prawego kolana, w wygolonej z zielonego trawnika ziemi, leżały dwie żółte i liniowane strony pamiętnika, jakby wyrwane z jakiegoś większego, trudniejszego w zrozumieniu – w trakcie odpoczynku i relaksu – skoroszytu myślowego.

Czy bohater klęczał? Kiedy wyszedł z dworca na trawnik? 

Miejmy nadzieję, że wspomniany przez tego kogoś, kto zapisywał treści tych stron, "mężczyzna" o imieniu Dawid, nie dotyczył mnie samego.

Niegramatyczne zdanie. Wspomniany mężczyzna go nie dotyczył? I tu znowu przechodzisz na narrację pierwszoosobową.

Problemów pozostawało dużo więcej, samo znalezienie takiego funkcjonariusza, spojrzenie temu człowiekowi w oczy i podanie mu jakiegoś znaku, który mógłby zostać zapamiętany.

To zdanie brzmi, jakby brakowało końcówki.

W tym wypadku, jednie emocje oraz imaginacja, potrafiły zdziałać najgorsze.

Zdziałać nie ma sensu w tej konstrukcji.

Przez krótką chwilę, wszyscy razem bez zbędnego zastanawiania się nad życiem, wsiadali do pociągu zmierzającego w ich znajome, aż do bolącego od pogarszających się warunków atmosferycznych, blokowiska.

W znajome co? Chyba czegoś brakuje. Na końcu coś nie tak z odmianą. I ponowna zmiana narracji na trzecioosobową.

Siedząc w przedziale dla palących, zostawiony przez swoich znajomych samemu sobie, kolega o imieniu Dawid i nazwisku Kałużny, zastanawiał się dlaczego wybrał właśnie jego imię albo kim tak na prawdę, mógłby być w rzeczywistości, prywatny detektyw ścigający tych przestępców i narkomanów.

naprawdę

Tymczasem dwóch przyjaciół{+:] Ala i Jarek, rozmyślali sobie bez większych problemów,

dwoje

rozmyślało

Witam Serdecznie

 

Alicello masz 100% racje co do różnych błędów stylistycznych i nieścisłości logicznych itd.

Jednak wydaje mi się że za bardzo skupiamy się na szczegółach technicznych typu przecinek tu, kropka tam a dusza artysty pozostaje gdzieś w cieniu. Trzeba jednak dać trochę takiej swobody logicznej i gramatycznej. Moim zdaniem taka gramatyczna i logiczna szczegółowość zabija duszę artysty jakim niewątpliwie jest Mariner79. Zobacz np. obrazy, wiersze nie są w 100% oczywiste i każdy widzi je inaczej. Ale dzięki że poświęciłaś czas na analizę opowiadania Marinera79. I masz wiele racji. Może niech Mariner79 też się wypowie, czekamy na komentarz. Z mojej strony Mariner79 tak trzymaj i nie daj zamknąć się w okowach gramatyki a będziesz wielki.

 

 

Hej, hej

Przykro mi, ale to opowiadanie jest bardzo nieczytelne. Masz dziwną manierę w konstruowaniu zdań, mieszasz szyk, gubisz podmiot, używasz niepotrzebnych słów. Dokładając do tego nadmierne używanie przecinków w nieodpowiednich miejscach, lektura tekstu była mocno utrudniona. Każdy przekaz traci na wartości, jeśli czytelnik musi przebijać się przez mrowie błędów.

Historia też jest właściwie… o czym? O jeździe pociągiem? Nie wystarczy włożyć parę zdań o kosmosie, aby tekst nagle stał się science-fiction.

Alicella już zdała sobie trudu i wypisała wiele błędów, dodam od siebie tylko:

– Będziesz tego żałował przyjacielu. – Powiedziała stojąca, blisko ciebie Aleksandra.

Nie dość, że źle zapisany dialog, to jeszcze “blisko ciebie”? A do kogo się zwracasz, pisząc “ciebie”?

Pozdrawiam

Kingpin, wprost przeciwnie. Znajomość zasad gramatycznych, interpunkcyjnych i stylistycznych pozwala duszy artysty odżyć i się rozwinąć. Dostrzegam w tym tekście pomysł, który został zaduszony przez braki warsztatowe. Doradzam pracę nad warsztatem i zgłębianie gramatyki, tak aby słowa stały się narzędziami wykorzystywanymi do sprawnej realizacji ciekawych pomysłów. Tekst może być absurdalny i niejednoznaczny, ale jeśli jest kompletnie niezrozumiały przez błędy, to żadna ciekawa interpretacja w wyobraźni czytelnika nie powstanie.

Czyżby Mariner79 rozmawiał sam ze sobą jako kingpin40? 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Witam

 

Trudno się nie zgodzić z opiniami. Czekam na wypowiedz autora. Jak na razie milczy.

Kingpinie40, po co udawać, że nie jesteś Marinerem79, komentować tylko “jego” teksty, przyznawać im po 5 albo 6 gwiazdek? Przecież to słabe jest.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Obecni czytelnicy są niezwykle roszczeniowi. Ortografia i interpunkcja? Stylistyka? Sens? Za moich czasów za takie luksusy się płaciło, a teraz za darmo by chcieli! Kiedyś to liczył się przekaz i ludzie z niecierpliwością czekali na kolejną porcję prozy, nawet jeśli była dostarczana na zużytym papierze toaletowym, który wcześniej został podpalony i kilkakrotnie przetrawiony. Łamanie wszystkich pisarskich zasad jest prawdziwą gratką dla inteligentnego czytelnika, bo wówczas może interpretować tekst na nieskończoną liczbę sposobów i bawić się świetnie po każdej ponownej lekturze. Słaby tekst. 2/10.

Faktycznie, wybitne pod wieloma względami.

 

Wybitnie niesatysfakcjonująca mnie lektura. Opowiadanie uważam za wybitnie źle napisane, w sposób, który nie ma nic wspólnego z artystyczną swobodą i zabawą słowem, świadomym rzucaniem rękawicy regułom w sposób atrakcyjny dla czytelnika, za to – jak sądzę – wiele z niefinezyjnym ciapaniem błędu za błędem. Aluzję do szkatułkowej konstrukcji “Pamiętnika znalezionego w Saragossie” znajduję wybitnie nieudaną. Liczę na to, że kolejny Twój tekst, Marinerze, będzie mniej wybitny, za to bardziej angażujący.

 

Tak tylko sobie tu zajrzałem, wiecie, rozumiecie. ;-)

 

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

“nie daj się zakuć w okowach gramatyki” <3

 

Ja również z tych niewybitnych chyba ;) Przydałoby się popracować nad fleksją i składnią, tekst dla mnie niezrozumiały.

 

Pozdrawiam!

Che mi sento di morir

Witam ponownie!

Wasze opinie nie wywołują euforii w komentarzach, lecz miałem ochotę zwrócić uwagę czytelnika, na minione chwile, spędzone również na stacjach kolejowych. Przy okazji oceny, wystawione przez odwiedzających mnie czytelników Nowej Fantastyki, całkowicie mnie satysfakcjonują. Do widzenia lub napisania kolejnego opowiadania. 

Dziękuję kingpin40 za poświęcony czas oraz oceny.

Błędy ortograficznych brak, błędów interpunkcyjnych wiele – będą poprawiane w trakcie wolnego od pracy.

Mariner79

Koniec życia, ale nie miłość

42 lata Tychy, 46 lat Tychy. I ten pierwszy komentarz, o tekście tylko dla inteligentnych… Rzetelność tego bawi mnie równie mocno, co nasza państwowa telewizja.

Swoboda w pisaniu, którą tutaj zaprezentowałeś nie ma większego sensu. Pod naporem licznych różnych elementów opowiadania, całość się rozjeżdża, a raczej rozpływa w losowych kierunkach. Po przeczytaniu byłem wybitnie skonsternowany.

To kolejny tekst, w którym krytyczne komentarze zdają się na nic, na które autor nie odpisuje/nie odnosi się szczegółowo, poruszając tylko tematy dookoła, więc w sumie jest idealna antyreklama na przyszłość.

Można? Można. Tylko po co?

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Podkręcaj pan temat w innym opowiadaniu, źle niech pan nie czyta Sagitt. 

Nie każdy ma IQ100-100

Do widzenia!

Koniec życia, ale nie miłość

Marinerze79. Powtórzę to, co już kiedyś pisałem pod jakimś Twoim tekstem. Szacunek za pasję pisarską, za upór i niezłomną postawę. Ale…

Ogólnie z Twoimi tekstami jest jeden główny problem – są słabe, czytelnik potyka się podczas lektury już na poziomie języka, składni, ale też logiki, konstrukcji itd. Domyślam się, że masz pewne ograniczenia, których nie przeskoczysz i nie wynikają one z Twojej winy. Nie wnikam w ich przyczyny.

Nieporozumienia, do jakich dochodzi w komentarzach pod Twoją twórczością, wynikają chyba z tego, że czytelnicy na portalu spodziewają się po Tobie jakichś konkretnych postępów, poprawy warsztatu, a tego chyba nie powinni od Ciebie oczekiwać czy wymagać.

Piszesz tak, jak piszesz i z uporem starasz się znaleźć zadowolonych czytelników dla swoich opowiadań, aprobaty, pochwał. Jak my wszyscy. Jednak spotykasz się zazwyczaj z krytyką, niezrozumieniem, co wywołuje chyba pewną frustrację. Czytelnik nie zna Cię, widzi tylko opowiadania, które delikatnie mówiąc, warsztatowo mocno kuleją. Na szczęście ta krytyka nie zniechęca Cię i nadal próbujesz.

Niestety, zdarza Ci się czasem odpisać niegrzecznie na komentarz, chwytasz się różnych „sztuczek”, np. wrzucasz te same teksty, które kiedyś usunąłeś, oczekując bardziej pozytywnych reakcji przy kolejnej publikacji, zmieniasz ich tytuły, chwalisz sam siebie pod innymi nickami. Takie akcje nie są mile widziane i uwierz mi, są dosyć łatwe do rozszyfrowania przez portalowiczów.

Jeśli można Ci coś zarzucić , to to, że nie próbujesz nawet poprawiać swoich opowiadań od najprostszej strony, np. przepuszczając tekst przez Ortograf.pl czy Interpunkcja.pl albo zgodnie ze wskazówkami komentatorów. Ale może i to jest trudne dla Ciebie.

Jednocześnie widać, że masz szczerą pasję, kochasz fantastykę (głównie w starym stylu), masz wyobraźnię i swoje (klasyczne) pomysły, i w swoim mniemaniu piszesz dobrze. Być może nawet nie rozumiesz powodów tej całej krytyki. Na komentarze odpowiadasz tak jak piszesz, dosyć niezrozumiale, unikając odpowiedzi, błądząc gdzie po poboczach, jakby nie zawsze rozumiejąc sens czy znaczenie pisanych słów, ale domyślam się, że masz ku temu powody i w to też nie wnikam.

Powtórzę, nie zniechęcaj się, pisz, może tylko zaznacz czasem we wstępie, że dajesz z siebie wszystko i zwyczajnie nie jesteś w stanie wyszlifować tekstu pod względem interpunkcji, stylistyki czy fabuły, bo Twoje teksty to przede wszystkim wyraz pasji, a nie wybujałych ambicji literackich. A gdy kolejny czytelnik zwróci uwagę na błędy nie oburzaj się tylko odpowiedz, że próbujesz, że naprawdę się starasz.

Przyjmij do wiadomości, że nikt tu nie jest przeciw Tobie i nikt nie chce być wredny, tylko Twoje pisanie naprawdę wymaga wielu poprawek, bo nie jest niestety najlepsze. To fakt, a nie złośliwość. A potem dalej próbuj, próbuj, próbuj.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Po kilka razy wpiszę tutaj błędy mr.maras, od wielu lat jestem fanem Nowej Fantastyki. Śledzę jej wydawnictwo, obserwuję autorów, czytam opowiadania, shorty etc. 

Nigdy nie wpisuję komentarzy pozytywnych wywołujących euforię ;)

Nigdy nie wpisuję komentarzy pozytywnych, które miałyby wysunąć mnie na top, w jakikolwiek sposób, dostosować do wysokich ocen, czy stworzyć z siebie niesamowicie wyszukanego autora. Podziwiam ten zespół prowadzący, za własny upór oraz siły, chęć pomocy początkującemu…

Rzeczywiście miałem spore problemy z określeniem miejsca dla właśnie takich pisarzy, beta to świetny pomysł i nic dodać, nic ująć…

Pozdrawiam!

 

Koniec życia, ale nie miłość

Eee… Eeee… Eeeeeeeeeeeeeeeeeee…

 

Hmmm…

 

Chyba po raz pierwszy nie wiem za bardzo, co mam napisać w komentarzu.

Jako czwartkowa dyżurna zajrzałam, skuszona dość skromną liczbą znaków i… jakby to powiedziała Janice z “Przyjaciół”: “Oh my God!”.

O czym ja w ogóle przeczytałam?

Raz bohater jest bohaterem, raz narratorem, w dodatku chyba mocno pod wpływem. Zdania płatały mi figle, uciekały sprzed oczu, wywijały się, dziwacznie plątały, czułam się, jakbym bawiła się z opowiadaniem w berka. I pod koniec tej całej gonitwy okazało się w dodatku, że po pierwsze to to wcale nie był berek, tylko warcaby (nie umiem grać w warcaby!), a po drugie goniłam nie tę osobę, co trzeba.

 

Obawiam się, że niewiele zrozumiałam ponad to, że Dawid był na stacji kolejowej i odnalazł dziwne listy z przyszłości.

 

Warsztatowo – niestety jest źle. Przecinki zupełnie zdziczały i hasają sobie w dowolnych miejscach. Składnia i gramatyka pochowały się w krzaczorach. Wszelkie inne reguły i zasady po prostu chyba się nie pojawiły, przez co tekst jest bardzo trudny w odbiorze.

Nie tym razem.

Spróbuję lepiej się postarać, będzie lepiej warsztatowo.

ok.

Dziękuję za komentarz, pozdrawiam

Mariner79

Koniec życia, ale nie miłość

No cóż… Nie czytało się zbyt dobrze.

Próbuj dalej, powodzenia :)

Przynoszę radość :)

Pozdrowienia i dziękuję za przeczytanie, będzie lepiej napisane,

Mariner97

Koniec życia, ale nie miłość

Nowa Fantastyka