Zemsta. Edycja Premium

 

Elegancka asystentka w idealnie dopasowanym żakiecie prowadziła go wzdłuż dobrze oświetlonego korytarza, w którym każdy element był zaplanowany tak, by całość wzbudzała poczucie bezpieczeństwa i siłę miejsca w którym się znalazł. Davis czuł się trochę niepewnie, dlatego trzymał się blisko kobiety, która, co wcale go nie dziwiło, również była idealna. Zdawał sobie sprawę, że cała oprawa jest zrobiona tylko po to, żeby wzbudzić w nim konkretne uczucia. I doskonale spełniała swoją rolę.

– Proszę tutaj, panie Davis. – Doskonała asystentka jedwabiście miękkim głosem zaprosiła go do gabinetu. Pokój był urządzony w podobnym stylu co korytarz, toteż nieznośne uczucia nie chciały go opuścić ani na chwilę.

– Jest mi bardzo miło, że wybrał pan naszą firmę. – Asystentka uśmiechnęła się zalotnie, a Davis, mimo że wcale tego nie chciał, poczuł falę dumy, że mógł sprawić przyjemność tej kobiecie.

– Zostało nam jeszcze kilka formalności do uzupełnienia, po czym umówimy się na instalację czipu. A tymczasem z przyjemnością odpowiem na pańskie pytania, jeśli takowe są.

– Tak, eee… naturalnie, czy mogłaby mi pani jeszcze raz po krótce opisać mój pakiet i procedurę? – Davis wiedział, jak wygląda pakiet i procedura, jednak chciał żeby mówiła do niego. Tylko do niego.

– Oczywiście, panie Davis – kobieta ciągle uśmiechała się idealnymi ustami – pakiet „Full secure”, który mamy przyjemność panu oferować, posiada opieką ochroniarską VIP, to znaczy dotarcie do klienta od momentu wezwania w mniej niż siedem minut, oraz instalację oprzyrządowania pozwalającego na pańską lokalizację i przywołania nas z poziomu neuronowego. Żadnych przycisków, numerów, ani kodów. Wystarczy właściwa myśl. Użycie tego sprzętu przećwiczymy po instalacji.

Davis pomyślał, że w wielu częściach miasta siedem minut to wystarczająco dużo czasu żeby zabić, okraść i uciec. Ale nie powiedział tego głośno. Nie chciał sprawić kobiecie przykrości.

– Ponadto czip – kontynuowała – zawiera dysk, na którym nagrywane jest najnowsze piętnaście minut pańskiego życia. Zapisywane jest to co pan widzi, ponadto umieszczane są tam podstawowe pewne parametry życiowe. Po nagraniu piętnastu minut każda kolejna sekunda zastępuje najstarszą. W sytuacji, w której, hmmm  – asystentka zrobiła pauzę – nie wypełnilibyśmy swojego zadania, dane z czipu pozwolą nam zidentyfikować napastnika i zadbać o to, by nie pozostał bezkarny. Oczywiście w przypadku zagrożenia wokół pana wyświetli się informacja że jest pan pod naszą opieką, zazwyczaj to wystarcza do odstraszenia napastnika. Wszystkie skanery i wspomagacze skierowane przeciwko panu również dostaną taką informację – kobieta zrobiła pauzę – czy jest jeszcze coś w czym mogę pomóc?

Davis patrząc na idealny uśmiech idealnej asystentki odgonił myśli o niewypełnieniu zadania i wymierzaniu sprawiedliwości.

– Nie, to chyba wszystko. Gdzie mam podpisać?

 

 

***

Wbudowany w mózg czip delikatnie zasygnalizował nadejście wiadomości. Informacja miała status „Krytyczna”, więc miał tylko piętnaście minut żeby zalogować się do systemu i ją odczytać. Jarden wyłączył strumień wody w deszczownicy, ustawił tryb osuszania i po trzech minutach opuścił łazienkę. Przeszedł do salonu, usiadł przy komputerze i rozpoczął procedurę logowania. Najpierw kod deszyfrujący dane, potem siatkówka oka, potem hasło głosowe. Każde z zabezpieczeń miało dwie wersje – poprawną oraz taką, która co prawda pozwalała zalogować się do systemu, ale ukrywała kluczowe dane oraz po cichu wzywała pomoc – w razie gdyby w trakcie logowania miał do głowy przystawiony pistolet.

Wiadomość, tak jak się spodziewał, pochodziła od SafeTower – jego pracodawcy. Treść zawierała jedynie plik video. Jarden otworzył go.

***

Davisa obudziło mocne uderzenie w drzwi. Nie do końca rozumiejąc co się dzieje spojrzał na zegarek. Była czwarta trzydzieści rano. Uderzenie powtórzyło się. To nie było pukanie. Ktoś chciał wyważyć drzwi. Gwałtowny napływ adrenaliny uruchomił czip w jego mózgu. „Czy chcesz wezwać pomoc?”. Obca myśl w jego głowie pojawiła się nagle i mimo tego, że poznał ją na szkoleniu z obsługi urządzenia, ciągle wywoływała w nim dyskomfort i poczucie gwałtu intymności.

– Tak, tak tak tak! – Częściowo mówił, a częściowo głośno myślał Davis. Świadomość tego, że pomoc jest w drodze zmniejszyła nieco uczucie strachu. Wyszedł z sypialni i niemal natychmiast został powalony na podłogę silnym uderzeniem.

– Ochrona! Ja… SafeTower, jadą… – krzyczał nieskładnie Davis.

– Zamknij ryj pajacu! – odpowiedział napastnik i uśmiechnął się paskudnie – wiem o twoim aniołku stróżu, cwelu. Właśnie dlatego tu jestem.

Mężczyzna miał blond włosy, długie z jednej strony głowy i prawie całkiem ogolone z drugiej. Z pewnością korzystał z usług dobrego fryzjera, bo włosy prezentowały się idealnie. „Jak w telewizji” niespodziewanie pomyślał Davis.

– Pieniądze schowałem… – powiedział głośno, ale silne kopnięcie w brzuch sprawiło, że urwał w pół zdania. Łapiąc powietrze, zdążył zauważyć, że oprócz bijącego, w pomieszczeniu były jeszcze dwie osoby.

– Mówiłem ci, kurwa, żebyś zamknął ryj! Nie boję się tych twoich ochroniarzy, wiesz? Cała ta banda korpo cweli może mi skoczyć.

– Cztery minuty – cicho powiedział towarzysz blondyna. Miał ciemną karnację, krótkie włosy i nosił wielkie, ciemne okulary. Stojący nad Davisem mężczyzna zignorował go.

– Od dzisiaj ja tu rządzę, a to jest dopiero początek. Każdy, kto będzie chciał ze mną zadrzeć, skończy właśnie tak. – Płynnym ruchem wyjął pistolet i wycelował w głowę Davisa.

– Nie! proszę, ja…

Tamten pociągnął spust.

***

Jarden patrzył oczami Davisa, jak blondyn, ciemnoskóry i trzecia postać biegiem opuszczają mieszkanie. Po kliku minutach bezruchu do pomieszczenia weszło czterech uzbrojonych po zęby mężczyzn. Trzech z nich rozeszło się po mieszkaniu, czwarty schował broń i podszedł bezpośrednio do ciała Davisa. Ostatnim co zostało zarejestrowane był fragment kamizelki kuloodpornej z naszywką oznaczoną napisem „SafeTower”.

 

***

Funkcjonariusze policji dzielili się na trzy kategorie. Pierwszą stanowili dobrze wyszkoleni, przyzwoicie wyposażeni i świetnie opłacani stróże prawa, którzy działali dla potrzeb hojnie wspierających policję korporacji. Pewnym korporacyjnym standardem w ofertach pracy dla wysokiej klasy specjalistów, głównie z branż IT i medycznej, poza opieką medyczną, kartą mulitwszczep i owocowymi piątkami stała się również karta bezpiecznego pracownika. W praktyce oznaczała ona priorytet w obsłudze policyjnej oraz regularne patrole na osiedlach wybudowanych przez korporacje. Do tego policjanci musieli być niezwykle uprzejmi, ponieważ jeśli na któregoś wpłynęła skarga, szybko mógł zakończyć swoją karierę.

Drugą grupę stanowili funkcjonariusze pracujący nad każdą inną sprawą i patrolujący wszystkie niekorporacyjne dzielnice. Wyposażeni głównie w sprzęt, który pierwsza grupa uznała za przestarzały, rzadziej szkolący się i zdecydowanie gorzej opłacani policjanci marzyli jedynie o tym, żeby awansować do pierwszej grupy. Jedynym plusem ich statusu był fakt, że nikt nie przejmował się, kiedy przekraczali swoje uprawnienia wobec niekorporacyjnych obywateli.

Trzecią grupę stanowili policjanci drugiej grupy utrzymujący kontakty z korporacjami na poziomie prywatnym. Było to wygodne – nie byli tak skrupulatnie kontrolowani jak pierwsza grupa, ale wsparcie finansowe ze strony bogatych firm pozwalało im żyć na znacznie wyższym poziomie niż grupie drugiej. Co więcej, szefowie musieli się na to godzić, ponieważ usunięcie ze służby policjanta który był wyjątkowo przydatny dla korporacji, mogło szybko sprawić że nadgorliwy przełożony zostałby skierowany do patrolowania ulic.

Liam Novak należał do grupy trzeciej. Kończył właśnie raport w sprawie porannego morderstwa. Wiedział że za niecałe dziesięć minut zadzwoni do niego prywatny, nienamierzalny numer i będzie zadawał pytania. A w jego najlepszym interesie było udzielać dobrych odpowiedzi. Nie tylko dlatego, że był za to hojnie wynagradzany. Pracował w policji już ponad piętnaście lat i nie miał złudzeń co do tego, że świat nie jest i nigdy nie będzie dobrym miejscem, a on i jego koledzy, nieważne jak szlachetni i odważni, nie naprawią go. Dlatego skupiał się na efektach pojedynczych działań, nie na moralności, czy dywagacjach co jest słuszne a co nie. Jeśli w wyniku strzelaniny zginie paru gangsterów to czyż świat nie będzie bezpieczniejszym miejscem? Pomagał dlatego, że dzięki temu miasto stanie się nieco bezpieczniejsze. A że sprawą zajmie się korporacyjny zabójca, a nie policja i sądy? Sprawiedliwość to sprawiedliwość.

Wyświetlacz telefonu zabłysnął. Numer prywatny – paradoksalnie informacja o anonimowym kontakcie sprawiała, że Novak doskonale wiedział kto dzwoni. Potrafił powiedzieć o nim tylko dwie rzeczy – nazywał się Jarden i był egzekutorem SafeTower. Odebrał.

– Novak – przedstawił się odruchowo, mimo że wiedział, iż rozmówca dobrze wie z kim rozmawia.

– Davis Black. – bezceremonialnie zaczął tamten.

– Davis Black… – powtórzył Novak otwierając teczkę z notatkami sprawy. Mimo że powszechnie pisanie na papierze uznawane było za relikt przeszłości, wielu policjantów wciąż używało tej metody do zapisywania ważnych informacji. Policyjne komputery nie należały do najbezpieczniejszych, ich firewalle  nie były wyzwaniem, zwłaszcza dla korporacyjnych hakerów, którzy byli w stanie do nich zaglądać z taką samą łatwością, jak do swoich własnych.

– Wiek: trzydzieści sześć lat, samotny, zatrudniony…

– Wiem – przerwał mu tamten – Był klientem SafeTower. Mam dostęp do tych rzeczy. Przejdź do konkretów.

– Dobra już, nie piekl się tak – Novak przewrócił stronę notatek – Strzał z bliska w głowę, z broni krótkolufowej, kaliber czterdzieści pięć. Całkiem spora jak na taką robotę. Masa brudu. Weszli z zamiarem zabicia, nie było śladów kradzieży, zresztą i tak nie mieliby na to czasu, wasza ekipa zjawiła się punktualnie.

– Zemsta?

– Nieee – Novak zrobił pauzę – przyjrzałeś się na nagraniu temu kolesiowi z tyłu? Temu co stał nieruchomo i tylko patrzył? – policjant zrobił kolejną pauzę, ale nie doczekawszy się odpowiedzi mówił dalej – Wydaje mi się że on nagrywa.

– Co nagrywa? – w głosie rozmówcy Novak usłyszał zainteresowanie – zabójstwo?

– Tak.

– Po co? Zbiera haki na kolegę?

 – Nieee… – kolejna pauza – sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. Ale od początku. Nasz zabójca nazywa się Orsel Vin.

– Już go zidentyfikowałeś? – w głosie rozmówcy zabrzmiała nuta podziwu. Novak uśmiechnął się do siebie.

– Orsel Vin, dzieciak bogatych rodziców, niezłe ziółko od młodości. Ojciec jest managerem wyższego szczebla w ArchiTechu, matka lekarzem w Medimplant. Dziani ludzie, oczywiście chcieli dla synka jak najlepiej. Zainwestowali w niego sporo pieniędzy, a synek nie sprawiał problemów, póki nie poszedł na studia. Przynajmniej nie był notowany do tego czasu.

– Elitka?

– Elitka. – Novak przytaknął. First School of Science and Management była od lat najlepszą szkołą wyższą w mieście, każdy rodzic chciał tam umieścić swoją pociechę. Oczywiście każdy, którego było na to stać. Jej mottem było „We make elites”, z czego wzięła swoją pieszczotliwą nazwę.

– W szkole szybko stracił zapał do nauki  – policjant kontynuował – w obszarze jego głównych zainteresowań były raczej narkotyki, imprezy, dziewczyny.

– To chyba niespecjalnie go wyróżniało w tej szkole? – zapytał kąśliwie Jarden.

– Nie, ale już próba gwałtu na koleżance nie jest tak powszechna. Pech chciał, że dziewczyna była kimś znacznie ważniejszym od niego. Na tyle ważnym że w naszych bazach informacja o próbie gwałtu widnieje, natomiast jakiekolwiek dane ofiary już nie.

– Ktoś je usunął?

– Mhm, a na dodatek po tym incydencie Orsela wywalili ze szkoły.

Usunięcie z Elitki było niezwykle rzadkim zjawiskiem, zwykle pieniądze i pozycja rodziców wystarczały, żeby uchronić podopiecznych przed takimi karami.

– Nie trafił do pierdla?

– Nie, wydaje się że rodzina tej dziewczyny chciała za wszelką cenę uniknąć rozgłosu, więc się dogadali i nie wnieśli oskarżenia. Orsel jednak nie przejął się tym wszystkim zbytnio, bo zaraz opuszczeniu murów szkoły założył gang. Rodzicom naściemniał, że chce otworzyć biznes, dzięki czemu zapewnił sobie dopływ gotówki na jakiś czas. Oni oczywiście chcieli wierzyć w jego przemianę więc nie zadawali niewygodnych pytań. Orsel nic poważnego nie robił, głównie narkotyki, mniejsze napady, innymi słowy nie wyróżniali się specjalnie na tle reszty półświatka.

– Morderstwa?

– Jedno, i to przypadkowe. W dodatku któryś z jego chłopaków pociągał spust. Poszedł siedzieć w trybie ekspresowym. Orsel nawet nie zasponsorował mu adwokata. Zresztą chyba nie miał nawet za co, po tym incydencie rodzice w końcu odcięli mu dopływ gotówki. I tutaj dochodzimy do pana Davisa.

– Davis nie był szczególnie majętny, zresztą nie zginęły żadne pieniądze, po co więc go zabijać?

– Był klientem SafeTower.

– I…?

– Tak jak mówiłem, Orsel jest nic nieznaczącą płotką w mieście. Pierwszoligowi gracze nawet by na niego nie splunęli. A w tym momencie jest płotką bez pieniędzy. Żeby zarobić duże pieniądze trzeba albo je ukraść albo znaleźć sponsora. Orsel jest za głupi żeby ukraść jakąkolwiek większą kwotę i nie zostać zabity. A żeby znaleźć sponsora trzeba się wykazać. Reszty się domyślasz.

– Chce pokazać wszystkim że nie boi się SafeTower.

– Tak. Pamiętasz tego nagrywającego? Jestem pewien że film widzieli już wszyscy headhunterzy. A on sam siedzi gdzieś zabunkrowany z wynajętą za resztkę pieniędzy bandą zakapiorów i czeka, aż się pojawisz, żeby cię sprzątnąć, nagrać to i znaleźć sobie patrona. Więc lepiej dobrze się przygotuj.

Jarden zamyślił się. Robota wydawała się dość trudna. Orsel spodziewał się go, nie był sam i kierowała nim desperacja.

– Wyślę ci klika nazwisk i adresów, kolesi którzy niedawno pracowali dla Orsella. Może któryś coś będzie wiedział – przerwał milczenie Novak – chcesz coś jeszcze?

– Tak.

– Słucham.

– Dziękuje.

 

 

***

Striptizerka wykonywała swój pokaz po raz trzeci tego wieczoru. Skąpane w czerwonym świetle, smukłe ciało obracało się wokół długiej, srebrzystej rurki. Gładkie, muskularne nogi wirowały to na podłodze, to nad głową kobiety. Wprawne oko wychwyciłoby, że dziewczyna nie jest w pełni naturalna, niektóre ruchy byłyby niemożliwe bez odpowiedniej cybermodyfikacji ciała. Jednak większość gości nie była zainteresowana tego typu szczegółami. Pijani mężczyźni przychodzili, by w alkoholowo-erotycznej scenerii odreagować stres po całym tygodniu dniu pracy. Zarówno ci, którzy spędzili go zakuci w garnitury, jak i ogorzali od słońca robotnicy budowlani. Niezależnie od wykształcenia, stanowiska i doświadczenia zawsze potrafili znaleźć coś co ich łączy. Wkurzający szef. Wkurzająca żona. Wkurzający klient. Oraz alkohol.

Garrel siedział w kącie i obserwował. Nie tancerkę, ona go nie interesowała. Obserwował klientów, szukając odpowiedniej kombinacji dwóch cech – majętności i upojenia. Właściwe połączenie obu pozwoli mu osiągnąć cel, którym było sprawne pozbawienie ofiary pieniędzy. Garrel miał bardzo konkretne oczekiwania. Zbyt bogaci zamawiali taksówki, zbyt biedni nie byli warci okradania. Zbyt pijanych odprowadzali koledzy, zbyt trzeźwi mogli sprawiać problemy. Garrel lubił myśleć o sobie jako o profesjonaliście, który jest cierpliwy i zawsze wybiera odpowiednie cele. Mimo, że poprzednia ofiara wyjęła pistolet i tylko cudem uniknął trafienia, a jeszcze wcześniejsza nie dość że okazała się policjantem to jeszcze bez grosza przy duszy, Garrel niezachwianie wierzył w swoje zdolności. Dzisiaj był pewien że mu się powiedzie, każda zła passa kiedyś się kończy.

Ofiarę wytypował godzinę temu. Typowy korposzczurek. Niski, w okularach, regularnie częstujący tancerkę banknotami. Garrel miał szczęście, tamten głośno chwalił się zakupem nowego mieszkania, które znajdowało się niedaleko klubu. Znał okolicę i wiedział którędy najprawdopodobniej tamten będzie wracał. I bardzo odpowiadała mu ta trasa. Teraz wystarczyło nie stracić go z oczu i cierpliwie czekać. Tancerka chwyciła drążek oburącz, rozłożyła nogi w szerokim szpagacie i zawirowała.

Po niecałej godzinie, okularnik opuścił klub poszedł do domu najkrótszą drogą, wąską uliczką wciśniętą między budynkami, praktycznie nieoświetloną i nieuczęszczaną o tej porze. Zła passa właśnie się skończyła. Garrel wyjął nóż i ruszył szybkim krokiem w stronę lekko zataczającego się, niczego nieświadomego mężczyzny. Był mniej więcej w połowie drogi, kiedy silne uderzenie znikąd rzuciło nim o ścianę budynku. Wyciągnął uzbrojoną rękę przed siebie, a znikąd okazało się wysokim, czarnym kształtem, który błyskawicznie wytrącił mu ostrze z ręki. Garrel poczuł jak całe ramię mu drętwieje.

 

– Orsell Vin. Gdzie on jest? – Ciemna postać chwyciła go za szyję

– Nie znam człowiek, to jakaś pomyłka! – Garrel charczał niewyraźnie, mocno trzymany za gardło.

Coś zimnego i ciężkiego oparło się o jego nogę.

– Posłuchaj mnie, bardzo, ale to bardzo uważnie – nieprzyjemny głos pozbawiony był emocji – zagramy w grę. Zadam ci kilka pytań, a ty mi odpowiesz. Chcę odpowiedzi prawidłowych, nie szybkich. Cała sztuczka polega na tym, że na niektóre z nich znam odpowiedzi i jeśli przyłapię cię na kłamstwie, przestrzelę ci kolano. Bez ostrzeżenia. Masz dwa kolana, co pozwoli ci skłamać dwa razy. Przy trzecim uznam cię za bezużytecznego i zabiję. Zrozumiałeś?

– T…tttaaak.

– Orsell Vin. Znasz?

Garrel chciał odruchowo zaprzeczyć, ale w porę przypomniał sobie o tym, że sprawne kolana są bardzo ważne w jego fachu. Kiwnął głową.

– Gdzie on jest?

– Nie mam pojęcia, nie robię już dla niego, przysięgam! Odwaliło mu zupełnie, nie chciałem robić dla świra na straconej pozycji, przysięgam że tak było! – Garrel prawie płakał.

– Gdzie może teraz być?

– Nie mam pojęcia, naprawdę, nic nie wiem!

– Gdzie się spotykaliście?

– W różnych miejscach, ale ja gówno wiem, miał kilka melin pod miastem i jakieś mieszkanie w Centralnym Pierścieniu w SkyLab Tower. Więcej nie wiem, przysięgam. Auaaaa, puuuuśćććć!

Jarden puścił. Tamten zwalił się na ziemię pocierając obolałą szyję. Zakasłał kilkukrotnie i z trudem wstał na nogi. Był sam.

 

 

***

Nagrania z dronów nie pozostawiały wątpliwości. Trzydzieste trzecie piętro. Apartament. Wewnątrz co najmniej kilkanaście osób, wszyscy uzbrojeni po zęby. Orsella nigdzie nie zauważył, jednak nie zdziwiło go to. Gdyby pojawiał się w oknach stanowiłby łatwy cel dla snajpera.

Jarden obejrzał plany budynku. Atak od frontu nie wchodził w grę. Na piętro prowadziła jedynie winda oraz klatka schodowa, obie z pewnością dobrze zabezpieczone. Nawet gdyby udało mu się przedrzeć do apartamentu, Orsell miałby mnóstwo czasu na ucieczkę, albo jeszcze mocniejsze ufortyfikowanie się.

Planowanie zostało przerwane przez sygnał przychodzącego maila. SafeTower. Wiadomość zawierała nagranie. Z ekranu uśmiechała się do Jardena twarz bardzo młodego człowieka ubranego w białą koszulę.

– Cześć, tu David z PR-u – zaczął tamten – wiesz, najnowsza sprawa  jest bardzo mocno wizerunkowa, mamy więc małą prośbę. Postaraj się, żeby efekty akcji dobrze wyglądał na wizji. Wiesz, coś takiego z przytupem, wyraźnym przesłaniem, tak żeby klienci dostali efekt WOW. Będzie ekipa reporterska na miejscu, fajnie jakby mieli z czego zrobić kilka naprawdę dobrych ujęć, wiesz, to lepsze niż reklama. Z góry dzięki, trzymaj się i powodzenia.

„Kiedyś myślano, że nie da się pokonać śmierci. Dzisiaj klęczy, zakuta w kajdany marketingu, a czarny płaszcz jest tylko kolejną przestrzenią reklamową” dziwna myśl przyszła Jardenowi do głowy. To chyba był cytat, ale nie pamiętał skąd.

Wstał, otworzył szafę, otworzył ukryty w ścianie panel numeryczny i wpisał kombinację cyfr. Ściana odsunęła się ukazując imponującą zbrojownię. Była tam broń długa, krótka, kompletne pancerze bojowe oraz elementy których nie powstydziłby się żaden oddział komandosów. Oraz coś, czego nawet specjalsi nie mieli. Jarden założył na dłoń i przedramię coś wyglądające jak skrzyżowanie rękawicy i egzoszkieletu, a następnie chwycił dwudziestocentymetrową rękojeść zakończoną metalowym prostopadłościanem. Całość wyglądała trochę jak młot nordyckiego boga Thora. Mężczyzna wyjął ukryty w broni przewód i podłączył go do wejścia w egzoszkielecie. Uchwyt zawibrowała delikatnie. System przez kilka sekund dostrajał się do jego układu nerwowego wywołując przyjemne mrowienie. Kiedy zakończył Jarden za pomocą niemalże samej myśli uruchomił broń. Z prostopadłościanu zaczęły wysuwać się segmenty tworząc klingę miecza. „Witaj przyjacielu” pomyślał Jarden.

Wyścig zbrojeń, kiedyś będący domeną państw i armii, obecnie przeniósł się na ulice miast. Strzelaniny i napady będące chlebem powszednim wielu dzielnic wytworzyły zapotrzebowanie na wszystko, co dawałoby choćby minimalną przewagę. Dużą popularnością cieszyły się kurtki z wbudowanymi kamizelkami kuloodpornymi, które przy trafieniu eksplodowały sztuczną krwią, na chwilę paraliżując właściciela, sutecznie imitując zgon posiadacza. W ogniu walki nikt nie zwracał uwagi na trupy. Przynajmniej dopóki trupy nie wstawały i nie strzelały w plecy. Bogatsi mieszkańcy, którzy chcieli czuć się bezpiecznie w domu, instalowali w ścianach system ukrytych czujników, który potrafił zlokalizować miejsce z którego padł wystrzał, po czym skierować w tamtą stronę serię z równie dobrze ukrytej broni. Cały system można było „ogłuszyć” na dźwięk broni posiadanej przez właściciela, dzięki czemu ten mógł spokojnie prowadzić wymianę ognia z napastnikami. Pomysłów i patentów było mnóstwo, ale wszystkie miały zasadniczą wadę – były pomyślane do ochrony przed bronią palną.

Miecz energetyczny, który trzymał Jarden był prototypową bronią, która nigdy nie wyszła poza fazę testów. Wymagała stałego podłączenia do źródła energii, bliskiego kontaktu z przeciwnikiem, oraz dużej dozy umiejętności, co czyniło ją bezużyteczną zarówno dla żołnierzy, jak i zwykłych obywateli. Oraz idealną dla samotnych zabójców. Nie wydawała żadnego dźwięku, była w stanie przeciąć większość kamizelek i pancerzy, oraz nie była wykrywalna przez praktycznie żaden system szukający broni.

Jarden upewnił się, że broń działa bez zarzutu, po czym kontynuował przygotowania.

 

***

Jednoosobowy śmigłowiec odrzutowy ciął nocne niebo lawirując między budynkami. Pilot był autonomiczny, więc Jarden miał czas na medytację. Zostało sześć minut do osiągnięcia celu. Wdech… i długi wydech… Mężczyzna wyciszał i oczyszczał swój umysł. Usuwał z niego wszystko, co mogłoby sprawić, że popełni błąd. Pierwsze czego się pozbył, to strach przed śmiercią. Strach który paraliżował i dekoncentrował. Nie było go. Nie było niczego. Tylko on i zadanie.

Śmigłowiec zatrzymał się w odległości około trzystu metrów od celu. Jarden otworzył drzwi, namierzył okna apartamentu i wyskoczył. Combat Flight Suit mark 3 poniósł go bezgłośnie prosto w stronę szklanych okien. Sto metrów przed celem wyciągnął broń – prawa ręka uruchomiła miecz energetyczny, lewą chwycił ciężki pistolet. Padły trzy wystrzały, szyba pękła z trzaskiem. Opierający się o nią mężczyzna stracił podparcie i zamachał rękami w poszukiwaniu czegoś, za co mógłby się złapać. Ułamek sekundy potem Jarden wleciał przez dziurę tnąc go mieczem. Krew trysnęła z jego przeciętego boku, a chwilę potem zwalił się na podłogę z wyrazem zaskoczenia na twarzy. Lądując, Jarden pchnął mieczem drugiego przebijając go na wylot. Trzeci zdążył unieść broń i wycelować, ale zanim nacisnął spust zabójca dopadł go w niemożliwie szybkim skoku, który mógł wykonać dzięki wspomaganiu egzoszkieletu.

Hełm Jardena otrzymywał informacje z dronów latających wokół apartamentu, dzięki czemu zobaczył obrys trzech ludzi znajdujących się w jednym z sąsiednich pomieszczeń. Byli wystarczająco doświadczeni, żeby nie wbiec do pokoju w którym przebywał. Rozstawili się w taki sposób, że mogli od razu ostrzelać każdego, kto pojawi się w wejściu. Jarden nie czekał, aż zaczną wrzucać granaty. Wysłał sygnał do dronów, a te otworzyły ogień w stronę okien okupowanego pokoju. Tamci odruchowo odwrócili się w kierunku niespodziewanego ataku, ale zanim zorientowali się, że zostali oszukani, było już za późno. Jarden bezszelestnie wskoczył do pomieszczenia niosąc śmierć. Pierwszy ochroniarz otrzymał cięcie w szyję tuż po tym jak odwrócił się w stronę zabójcy. Pozostała dwójka zdążyła ochłonąć i błyskawicznie wycelowała broń. Zabójca wysłał sygnał do kombinezonu, a ten rozbłysnął światłem oślepiając wszystkich w pokoju. Kilka sekund, które dzięki temu zyskał pozwoliły mu rozprawić się z mężczyznami. Bryzgająca krew ubrudziła ściany, podłogi i meble. Jarden zobaczył na ścianie obrys idącego za nią kolejnego przeciwnika. Nie czekając aż tam ten pojawi się w wejściu wbił z całej siły miecz w ścianę. Obrys upadł na podłogę, zamigotał i zniknął.

Chwilę potem seria kul przedziurawiła ścianę. Jarden uniknął trafienia tylko dzięki automatycznej reakcji pancerza. Odskoczył w przeciwległy róg pokoju, ale strzały nie milkły. Niepokojąco celne strzały. Zabójca zdał sobie sprawę że został namierzony. Żył tylko dzięki temu, że jego zbroja rozpoczęła proces mylenia algorytmu działka. Miał najwyżej kilka sekund, zanim broń nauczy się go na tyle, że trafi. Jarden wyskoczył przez okno.

W locie złapał poręcz na wysokości podłogi apartamentu i zaczął się przesuwać w kierunku pomieszczenia w którym zaczął akcję. Patrząc na migoczącą ponad sto metrów pod nim ulicę przeklął się w duchu ile czasu stracił przez ten manewr. Przejście po poręczy na zewnątrz zajęło mu kilkanaście sekund. Bezszelestnie wskoczył przez wcześniej zrobioną dziurę w oknie. System wyznaczył już miejsce w którym znajduje się działko. Jarden pobiegł w stronę wskazaną przez lokalizator. Wyskoczył i w locie wrzucił granat w miejsce, w którym znajdował się karabin. Elektromagnetyczna eksplozja była bezgłośna, ale jej echo doleciało do Jardena na chwilę utrudniając działanie systemów. Na szczęście nikt nie zaatakował.

Wszedł do pomieszczenia i szybkim ruchem zniszczył śmiercionośny automat. Do tej pory zabił pięciu. Powinno być jeszcze co najmniej dwa razy tyle. Ukryli się albo czekają na niego. Drony wskazywały, że nikt nie opuścił mieszkania. Zbliżył się do wejścia do największego pomieszczenia – słabo oświetlonego salonu z wyjściem na ogromny, częściowo zadaszony taras. Nie wszedł jednak. Przeskanował pomieszczenie i uśmiechnął się pod hełmem. Tamtym wydawało się, że są sprytni, rozstawili się po pomieszczeniu i włączyli kamuflaże. Na pierwszy rzut oka niewidoczni. Ale nie dla Jardena.

„Czekajcie na mnie”, pomyślał i wyciągnął z kieszeni na plecach niewielki dysk. Położył dysk na podłodze, a ten, niczym ogromny pająk, wyjął sześć odnóży i powędrował do salonu. Na dysku-pająku wyświetlił się hologram, który przedstawiał zakradającego się Jardena. Hologram szedł trasą, która była na tyle oddalona od każdego z ukrytych napastników, że żaden nie mógł dostrzec oszustwa.

Zaatakowali niemal natychmiast. Ale zanim salwy z pięciu broni ucichły pancerz Jardena już oznaczył pozycje wszystkich napastników i wyliczył optymalną trajektorię skoków i cięć. Rzeź zakończyła się nim ostatnie łuski dotknęły podłogi.

Jarden szybko przeszukał resztę apartamentu. Drzwi do mieszkania, dość dobrze ufortyfikowane, były otwarte, a zabójca usłyszał oddalający się tupot nóg. „Odwagi nie kupisz za pieniądze”, pomyślał. W mieszkaniu nie znalazł już nikogo. Nikogo poza Orselem. Ten ukrył się w pomieszczeniu, którego wejście było zablokowane polem energetycznym. Podszedł do wejścia, a Orsel spojrzał na niego. W jego oczach czaiła się mieszanka zuchwałości i strachu. W drżącej ręce trzymał pistolet.

– Nie dorwiesz mnie, kutasie! Słyszysz? Wejdź tu a cię rozwalę! – Krzyczał łamiącym się głosem Vin.

Jarden przeskanował ściany wokół wejścia. Nici łączy elektrycznych rozchodziły się we wszystkie strony, ale jedna z nich była szczególnie gruba. Tak się kończy oszczędzanie na zabezpieczeniach, pomyślał. Wbił ostrze w ścianę. Bariera zgasła. Oczy Orsela powiększyły się do niewyobrażalnych rozmiarów. Większe były jedynie jego otwarte usta. Jarden wskoczył do pomieszczenia i trzema cięciami pozbawił go dłoni, ramienia i kawałka głowy.

Jarden podniósł odciętą dłoń, wyjął niewielki panel i przyłożył do niego palec. ORSEL VIN, pojawiło się na malutkim wyświetlaczu, TOŻSAMOŚĆ POTWIERDZONA. Zabójca podszedł do okna i wskoczył do śmigłowca.

 Zza rogu budynku wyjechał wóz reporterski oraz dwa radiowozy.

 

***

Jarden siedział w gorącej kąpieli. Wyświetlacz przy suficie nadawał wieczorne wiadomości.

– Jest z nami oficer prowadzący, porucznik Liam Novak. Panie poruczniku, co może nam pan powiedzieć w tej sprawie? – zapytała miękkim głosem reporterka.

– Na razie dla dobra śledztwa niewiele mogę zdradzić. Pewne jest to, że ofiara jest prawdopodobnie odpowiedzialna za niedawno zabójstwo innego mężczyzny.

– Czy motyw tego zabójstwa jest znany?

– Nie mamy pewności, wiemy jedynie że tamten miał wykupione ubezpieczenie w SafeTower, pakiet „Full Secure”, ale póki co nie łączymy tych faktów.

 Ekran pokazał ujęcia z wnętrza apartamentu. Podłogi obryzgane krwią, podziurawione ściany oraz rozbite szyby. Wiadomości nadawano w bloku wieczornym, musiano więc cenzurować bardziej krwiste ujęcia. Jednak profesjonalnie użyte rozmycie obrazu sprawiało, że niewiele zostało dla wyobraźni.

Jarden zamknął oczy i zanurzył się w wodzie.