- Opowiadanie: Anonimowy bajkoholik - Strażnik Wschodniej Wieży

Strażnik Wschodniej Wieży

Dyżurni:

Finkla, bohdan, adamkb

Oceny

Strażnik Wschodniej Wieży

Zbliżając się do stojącego przy drodze, starego, kamiennego pomnika, młody Tius zdjął hełm i przeczesał spocone włosy palcami. Słońce prześwitywało przez gęste korony drzew, rzucając na ścieżkę drobne, pojedyncze plamy światła. Las szumiał i trzeszczał przy nawet najmniejszym podmuchu ciepłego wiatru. Chłopiec ukłonił się przed pomnikiem godnie, z szacunkiem. Nie była to czynność w żadnym stopniu wymuszona czy sztuczna. 

 Kamienny rycerz zwany Elistiarem spoglądał na Dertereina Tiusa ze spuszczoną głową, pokornie klęcząc na jednym kolanie, a na jego zimnym, szarym policzku mienił się niebieski kamień, niby łza. Podpierając się na zdobionym mieczu strzegł przemierzających las wędrowców. 

 Dopiero odchodząc od pomnika Derterein założył nakrycie głowy, ocierając wcześniej czoło skórzaną rękawicą. Skwar zaczynał stawać się nieznośny, jednak młody Tius postanowił nie zdejmować grubej przeszywanicy. Gorące krople potu zaczęły spływać po jego dziecięcej twarzy. 

 – Witaj, Dertereinie. 

Chłopiec podskoczył zdezorientowany, co spotkało się ze śmiechem odzianego w zbroję mężczyzny. Wyłonił się on spomiędzy gęstych sosen, a zielone igły utknęły w bujnej brodzie.

– Witaj. – Chłopiec skłonił się głęboko, a zbyt duży hełm zsunął mu się na oczy. 

Dalej były już tylko wydające się wić w nieskończoność porośnięte mchem ścieżki. Rosa perliła się na obuwiu, moczyła końcówki spodni, oręż trzeszczał i obijał się z metalowym brzękiem. Było w tym widoku coś bardzo inspirującego, coś co trudno byłoby oddać słowami. Młodość i starość, doświadczenie i jego brak, marzenia i realne plany. Zdawali się na każdym kroku ze sobą kontrastować, niezmiernie się od siebie różnić, jednak nie było w nich krztyny sprzeczności czy sporu.

Chłopiec zatrzymał się nagle i spojrzał na Nolanda pytającym wzrokiem.

– Gdzie twój miecz? 

Starzec westchnął i posmutniał nagle, ale sympatyczny uśmiech wciąż gościł na jego twarzy. Walczył chwilę ze sobą, nie chcąc odpowiadać na pytanie chłopca. 

– Odchodzę, Dertereinie. Jutro wypływam, do Instrii. 

Młody Tius zaśmiał się na początku, przekonany, że to dowcip, że jedyna przyjazna mu osoba zrobiła głupi kawał. Noland często żartował, jednak teraz jego oblicze było szczerze ponure. Chłopiec natychmiast opanował się, a usta rozszerzyły w niedowierzaniu. 

– Nie możesz mówić poważnie, Nolandzie. 

Sędziwy rycerz położył mu dłonie na ramionach, jego szarobłękitne oczy błyszczały.

– Musisz zacząć radzić sobie sam, chłopcze, przykro mi to mówić, ale czas mojej służby dobiegł końca. Ty, Dertereinie, wraz z moim odejściem staniesz się najwyżej postawionym Strażnikiem Wieży. Jesteś mężczyzną, który będzie godnie reprezentował naszą profesję. 

Młody Tius drgnął słysząc słowo “mężczyzna”. Nigdy wcześniej Noland nie zwrócił się do niego w ten sposób, było to dziwne, ale na swój sposób miłe, poczuł się ważny, potrzebny i dorosły. Zupełnie jakby nagle zbyt duży hełm zaczął pasować do dziecięcej twarzy. 

– Nauczyłem cię wszystkiego, co sam wiedziałem. Wiem, że dasz sobie radę, w końcu czy nie tego zawsze pragnąłeś?

Chłopiec nie poruszył się, nie drgnął nawet, a jego oblicze było obrazem wielu sprzecznych emocji, których nie był w stanie ukryć. W końcu skłonił się, aż spocone, płomiennorude włosy opadły mu na twarz.

* * *

Tymczasem w okolicy targu, znajdującego się niedaleko centrum miasta, można było usłyszeć taką rozmowę:

– Widzicie to, co ja widzę? 

– Bardzo duża, burzowa chmura. Chyba będzie padać. 

Dwóch kupców zgodnie pokiwało głowami wciąż wpatrując się w szare i zwiastujące nagłe zepsucie się pogody niebo. 

– To też – powiedział machając ręką – ale chodziło mi o to na lewo od tej chmury. Takie mniejsze i ciemniejsze. 

– Stado ptaków? – niższy z nich poskrobał się po łysiejącej głowie. – A może jakieś magiczne sztuczki? Wiele dziwów ostatnio widziałem, tych ich czarodziejskich eksperymentów powinni byli już dawno zakazać. Mój ojciec, jak jeszcze żył, mawiał…

– Wielkie nieba! Powinniśmy zawiadomić straż i to czym prędzej!

Bo to co wdzięcznie sunęło nad horyzontem, zbliżając się przy tym w ich stronę nieubłaganie, nie było ani chmurą, ani też wynikiem magicznych zaklęć. A tym czymś był… 

* * *

– Smok? Przecież one wyginęły już dawno temu.

Starzec pokręcił głową chcąc mu w ten sposób przekazać, aby mu nie przerywał. 

– Dertereinie, daj mi dokończyć. Każda z Wież została zniszczona dokładnie tak, jak była mowa w przepowiedni. Nie przerywaj mi, wiem, że jej nie znasz, poza mną nie zna jej nikt. To ważne, chłopcze, ta przepowiednia przekazywana jest przez Najstarszego Strażnika, swojemu następcy. Jest to swego rodzaju przysięga, za chwilę przekażę ci wiedzę, którą nie będziesz mógł podzielić się z nikim, rozumiesz? Z nikim. Złe rzeczy działy się tym, którzy złamali tę zasadę, lecz ciebie niech ta wiedza strzeże. Tak jak strzegła ona mnie, przez te wszystkie lata – Noland chrząknął i pociągnął nosem. – A zaczyna się ona tak…

* * *

W sali tronowej poza brzęczeniem much sporadycznie przerywanym odbijającymi się od siebie metalowymi częściami zbroi, nie było słychać nic. Król w napięciu wyczekiwał wieści z frontu, które jak na złość nie nadchodziły. Wreszcie w korytarzu dało się słyszeć sapanie i głośne, ociężałe kroki. 

Władca wyprostował się, świdrując przybysza wyczekującym wzrokiem. Mężczyzna odetchnął głośno, chrząknął i kaszlnął.

– Jest ich zbyt wielu, nie dadzą rady sami. Trzeba wezwać czarodziei… Inaczej nie mamy szans – przełykając głośno ślinę, goniec pochylił głowę niżej. Król myślał przez chwilę, po czym ku zdziwieniu innych wstał i nakazał zdyszanemu mężczyźnie podejść bliżej. Władca wyszeptał mu coś na ucho. Goniec wyraźnie pobladł, a dłonie zacisnęły mu się w pięści bielejąc na chrząstkach. 

Odchodząc, wyrzucił miecz na ziemię.

 * * *

 – Nolandzie?

 – Tak? 

 Chłopiec podrapał się po mokrym karku. Lepki, wilgotny wiatr dmuchał mu w twarz. 

 – Czy ten goniec, czy to jest…?

 Starzec pokiwał głową. 

Kryjące się w trawie stworzenia zabrzęczały głośniej. Coś nadciągało.

* * *

W podziemiach było chłodno, choć duszno. Wszechobecny zapach kurzu i stęchlizny sprawił, że gońcowi zebrało się na wymioty. Drzwi na szczycie schodów zatrzasnęły się, a on odruchowo odwrócił twarz w ich stronę. Gęsta, smolista ciemność w jednej chwili została rozproszona przez obłok jaśniejący przed jego twarzą. Coś co konsystencją przypominało kłębiący się dym zaczęło dość szybko oddalać się w głąb labiryntu podziemnych korytarzy. 

Droga była zawiła, a goniec miał nieodparte wrażenie, że nie jest sam, że coś czyha na niego i gdy tylko świetlista chmura rozproszy się, zostanie przez to coś zaatakowany. W pewnym momencie dotarł do ściany. Dreszcz przeszedł mu po karku na myśl, że być może wcale nie należało iść za światłem, bo mogła być to zwyczajna pułapka, a on dał się w nią złapać jak dziecko.

Światło zaczęło znikać, więc mężczyzna podszedł do muru chcąc mieć go za plecami. Wtedy coś chwyciło go za ramię i szarpnęło do siebie. Krzyknął, a jego głos odbił się echem od wąskich ścian. Zamknął oczy, a kiedy je otworzył uderzyła go jasność.

Leżał na ziemi zdezorientowany, nie zauważył wystawionej w jego stronę ręki. Ktoś pomógł mu wstać. 

– Kim jesteś i co cię do nas sprowadza? – skrzekliwy głos oprzytomnił go.

– Miasto potrzebuje pomocy. Mury nie wytrzymają, a wróg jest coraz bliżej. Przysyła mnie król, powiedział, że zajmujecie się magią…

Ktoś zarechotał złośliwie. 

– No popatrzcie, a jednak nasz kochany władca nie zapomniał o swoich nadwornych magach. Usiądź, wędrowcze pozwól, że zamienimy z tobą kilka słów…

* * *

– Nolandzie, dlaczego król potępiał magów? W każdej legendzie jest zła czarownica albo czarnoksiężnik chcący władzy i potęgi. Jeszcze nigdy nie słyszałem historii o dobrym czarodzieju.

Starzec zamyślił się marszcząc brwi, co uwydatniło liczne, głębokie zmarszczki. 

– Największy strach zawsze krył się w nieznanym, a dla zwykłych ludzi magia zawsze była czymś tajemniczym, nieodkrytym, nienaturalnym nawet. Prawda jest taka, że większość z nas podświadomie boi się magów, bo nie wiemy jakie są ich możliwości.

– Sugerujesz, że władca najzwyczajniej się bał?

– Nie wiem, nie znam tej części legendy, odnoszę się do fenomenu prześladowania czarodziejów. 

Derterein przytaknął i słuchał dalej.

* * *

Jeden z czterech siedzących przy stole magów ziewnął głośno i przeciągle. 

– Już raz słyszałem tę gadkę. Zróbcie to, a już nikt nigdy nie podniesie na was ręki, nigdy nie będziecie musieli się ukrywać. Pomóżcie mi w tym, a obsypię was złotem! Bzdury!

– Lazarze, nie unoś się. Uważam, że powinniśmy rozważyć tę ofertę, chwilowo jest to jedyny sposób w jaki możemy wrócić do normalnego życia. Mam już dosyć używania zaklęć, żeby móc bezpiecznie wyjść na zewnątrz. 

Czarodziejka, która – jeżeli goniec dobrze podsłuchał – nazywała się Sawia wstała i oparła się o stół z trzaskiem, drewniane kufle zadrżały. Goniec spoglądał na nią z wyczekiwaniem, nieświadomie oskubał skórę przy paznokciach do krwi. 

– Nie możemy tu siedzieć wiecznie. Możemy pomóc temu miastu – kobieta zmrużyła żółte jak u żmii oczy. Posłaniec nie mógł oprzeć się wrażeniu, że jest w niej coś, co sprawiało, że pomimo ludzkiej postawy niepokojąco przypominała węża. Czarne loki zdawały się wić i kłębić, lśniły jak łuski, sprawiały wrażenie jakby miały zasyczeć wystawiając ociekające jadem kły.

Lazar pokręcił głową z niedowierzaniem.

– Znowu chcesz przez to wszystko przechodzić? Nigdy się nie nauczysz? Będzie jak zawsze, my zrobimy swoje, a oni się nas wyprą. 

 Czarodziejka westchnęła wyraźnie zirytowana, wyglądało na to, że takie kłótnie były dla nich codziennością.

– Kiedy trafia się taka okazja, należałoby ją wykorzystać, ale tym razem będziemy przygotowani gdyby coś miało pójść nie tak. Powiedzmy, że wcześniej się zabezpieczymy, aby nasz wielce łaskawy władca zatroszczył się o nas. 

Reszta słuchała w głębokim zamyśleniu. Wyprosili na chwilę gońca z komnaty, aby mogli porozmawiać na osobności, a kiedy go wezwali miny mieli poważne i nieco posępne. Coś wisiało w powietrzu, posłaniec poczuł to od razu. Nadzieja? A może właśnie jej brak? Chłodny głos Sawii oprzytomnił go z chwilowej zadumy. 

– Możemy pomóc sobie samym. Posłuchaj mnie, obcy, idź przekazać swojemu królowi, że stawimy się, by obronić miasto, jednak niech wie, że niewywiązywanie się z umowy może bardzo źle się skończyć. 

Sposób w jaki akcentowała literę “s” sprawił, że ciarki przeszły mu po plecach i karku. 

– Tak, zrobię i… Dziękuję. 

* * *

Noland przerwał opowieść i sięgnął do bukłaka z wodą.

– Jak się domyślasz, król nie wywiązał się z tego, co obiecał czarodziejom. Mieli dostać wolność, bezpieczeństwo i szacunek. Kiedy jednak Wieże zostały postawione, nikt nie zdawał sobie sprawy, że są one jednocześnie czymś na kształt klątwy. Magowie przewidzieli, że władca nie wywiąże się ze złożonych obietnic.

Derterein wyraźnie się skonfundował.

– Nie rozumiem, przecież Wieże są po to, by nas chronić.

– Owszem, jednak czarodzieje zabezpieczyli się w bardzo chytry sposób. Otóż kilka lat po tamtych wydarzeniach, zaczęły się dziać rzeczy z początku niepokojące. Kiedy jeden z czarodziei, Cantis został ukamienowany pod własnym domem, jedna z Wież upadła. Zerwała się straszliwa wichura, która trwała kilka dni. Wiatr o niszczycielskiej sile zdmuchiwał dachy, obalał drzewa i niektóre budowle. Miasto zostało w dużej części zrujnowane.

– Okoliczności śmierci Lazara i Sawii okazały się jednak o wiele bardziej dramatyczne. Sawia była jedną z najpotężniejszych czarodziejek. Zmarła chcąc ratować Lazara przed nieuchronną śmiercią. Lazar został przeklęty, jego ciało… – zawahał się przez krótką chwilę. – W każdym razie, kiedy tylko odeszli olbrzymi wąż zniszczył większość miasta, w tym Wieże, potem nastała susza. Wszystkie plony zostały zniszczone, zwierzęta hodowlane umierały, w efekcie zaczęli umierać też ludzie. Miasto płonęło przez wiele dni, może nawet tygodni. 

Chłopiec podniósł głowę i kopnął leżący tuż przy jego nodze kamień. 

– Czy wiadomo, jaka będzie ostatnia z klątw? Co to będzie Nolandzie? Przecież ostatni z czarodziei zmarł wiele lat temu i nic się nie wydarzyło. To znaczy, że albo postanowił nikogo nie krzywdzić, albo… – chłopiec odetchnął głęboko – Albo szykuje się coś wielkiego, Nolandzie. 

– Pamiętaj, chłopcze, twoim celem jest nie tylko bronić Wieży, ale i mieszkańców. Wieże zawsze były niszczone przez coś zbyt potężnego, by zwykły człowiek był w stanie się z tym mierzyć. 

Nie zauważyli, że upał stopniowo ustawał, a wilgotne powietrze było teraz rześkie jak przed burzą i wypełnione zapachem siarki. Ciemne chmury kłębiły się i gęstniały na do niedawna błękitnym niebie. Coś się zbliżało. 

– Na mnie już czas. Żegnaj Dertereinie Tiusie. 

Noland ukłonił się i podał chłopakowi rękę na pożegnanie.

– Do zobaczenia.

* * *

Miasto z góry wydawało się małe i bezbronne, zupełnie jakby dało się je zdmuchnąć niczym domek z kart. Widząc swój olbrzymi cień, stworzenie poczuło się pewniej. Nic nie stało już na przeszkodzie…

Olbrzymia bestia zionęła ogniem i obniżyła swój lot. Wieża była już tak blisko.

Niczym kot, wysuwając olbrzymie pazury, chwyciła dach budowli i urwała go z łatwością, czerwone dachówki posypały się jak jesienne liście. Następnie wylądowała obok, na wprost małego chłopca w za dużej zbroi…

* * *

 Łzy sprawiały, że wszystko co widział było zamazane.

 – Weź najpierw mnie! – zawołał chłopiec histerycznie, a jego głos trząsł się ze strachu. – Słyszysz?! Nie pozwolę ci! Nie…! Nie pozwolę…! 

 Jego krzyk zamienił się w płacz. W bezsilny, pełen rozpaczy płacz. Olbrzymie cielsko stworzenia o gadziej aparycji nawet nie spojrzało w jego kierunku. Zamiast tego zamachnęło się i skrzydłem przewróciło ostatnią, Wschodnią Wieżę. 

 Derterein rzucał kamieniami w niszczącego wszystko smoka, jednak stworzenie nie przejęło się, dopóki nie ukończyło zadania, do którego zostało powołane. 

 W końcu smok odwrócił się, a przerażające ślepia posłały gadzie, ale rozumne spojrzenie chłopcu, który dalej krzyczał i wymachiwał mieczem. Skrzydła załopotały z siłą, która wytrąciła Dertereina z równowagi. 

– Niektóre rzeczy po prostu muszą się wydarzyć, młody Tiusie. 

I nagle go nie było, zupełnie jakby rozpłynął się w powietrzu. Smok przepadł na zawsze, zupełnie jak ostatnia z Wież.

A chłopiec wyczerpany i oszołomiony stracił przytomność.

* * *

– Przez to, że czarodzieje odmówili dalszej współpracy, mianuję cię, Elistiarze Strażnikiem Czterech Wież. Od teraz musisz ich bronić za wszelką cenę, nawet jeśli miałoby cię to kosztować życie.

– Tak, mój panie – goniec pokornie pochylił głowę.

* * *

Chłopiec jęknął i podniósł się. Czerwonopomarańczowa barwa nieba ciemniała od zapadającego zmroku i gęstego dymu unoszącego się nad płonącym miastem.

– Leż spokojnie, Dertereinie. Masz gorączkę.

Pomimo stanowczego i troskliwego polecenia, chłopiec wstał. 

– Wróciłeś po mnie.

Starzec milczał.

– Ten smok… Zrobiłem co było w mojej mocy, a to i tak było zbyt mało. Zawiodłem, Nolandzie. Zawiodłem siebie i miasto, którego przysiągłem bronić. 

– Niektóre rzeczy po prostu musiały się wydarzyć, młody Tiusie

Derterein chwycił leżący obok jego koca miecz. Podparł się na nim i ukląkł na jedno kolano, spoglądając na kłębiące się w dole chmury czarnego dymu. Spuścił pokornie głowę, a po jego rozpalonym gorączką policzku spłynęła pojedyncza łza. Przypominała mały, błękitny kamyczek.

 

Koniec

Komentarze

Hej, Anonimie!

 

Mam trochę problem z tym opowiadaniem. Wydaje mi się, że gdzieś umyka mi głębszy sens w nim zawarty.

Technicznie jest całkiem dobrze, gdzieś zdarzyły się momenty, że przystanąłem, ale ogólnie jest ok. Czytałem większość na komórce, stąd nie będzie łapanki.

Nie od razu zrozumiałem, że co drugi fragment jest opowieścią Nolanda. A jak już ogarnąłem, to trochę mnie ten Noland wkurzył, bo nie widzę jego motywacji, by ustąpić. W moim odczuciu – poczuł co się święci i dał dyla, zrzucając odpowiedzialność na młodego. No nie ładnie, panie rycerzu, nie ładnie!

Domykasz opowieść klamrą, ale nie chwytam przekazu, może właśnie wkurzenie na Nolanda przesłania mi ten obraz.

 

Pozdrawiam!

Cześć, 

dziękuję bardzo za opinię na temat mojego tekstu. Ogółem przekaz miał być taki, że niektórych rzeczy się nie da powstrzymać, ale też o tym, że ludzie czasami widząc, że coś nieciekawego ma się wydarzyć po prostu się odsuwają, ale interpretacja jest oczywiście dowolna i każdy może widzieć w tym coś innego. 

Postaram się też  jaśniej zaznaczyć, że coś jest opowieścią Nolanda.

Jeszcze raz bardzo dziękuję i pozdrawiam!

Obawiam się, Anonimie, że chyba nie wszystko pojęłam. Opisałeś kilka scenek z wojną w tle, sięgnąłeś do przeszłości, zobaczyłam czarodziejów i smoka, ale tak po prawdzie, to nic mi się tu kupy nie trzyma.

Wykonanie mogłoby być lepsze.

 

– Witaj – chło­piec skło­nił się głę­bo­ko… ―> – Witaj.Chło­piec skło­nił się głę­bo­ko

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

 

Rosa per­li­ła się na ich obu­wiu, mo­czy­ła koń­ców­ki ich spodni… ―> Czy oba zaimki są konieczne?

 

coś co cięż­ko by­ło­by oddać sło­wa­mi. ―> …coś, co trudno by­ło­by oddać sło­wa­mi.

 

wy­da­wa­ło mu się, że to dow­cip, że je­dy­na przy­ja­zna mu osoba zro­bi­ła mu głupi kawał. ―> Nadmiar zaimków.

 

a usta roz­sze­rzy­ły w nie­do­wie­rza­niu. ―> Co rozszerzyły usta?

 

Młody Tius drgnął sły­sząc słowo ‘męż­czy­zna” wy­po­wie­dzia­ne w jego kie­run­ku. ―> Cóż to za osobliwy cudzysłów? Mówi się do kogoś, nie w czyimś kierunku. 

 

do niego w ten spo­sób, było to dla niego dziw­ne, ale na swój spo­sób miłe, po­czuł się ważny, po­trzeb­ny i do­ro­sły. Zu­peł­nie jakby nagle jego zbyt duży hełm za­czął pa­so­wać do jego dzie­cię­cej twa­rzy. ―> Czy wszystkie zaimki są konieczne?

 

świ­dru­jąc przy­by­sza wzro­kiem w wy­cze­ki­wa­niu. ―> Co to znaczy, że wzrok był w wyczekiwaniu?

A może miało być: …świ­dru­jąc przy­by­sza wyczekującym wzro­kiem.

 

Lep­kie, wil­got­ne po­wie­trze dmu­cha­ło mu w twarz. ―> Czy dmucha powietrze, czy może raczej wiatr?

 

sprawił, że gońcowi wezbrało się na wymioty. ―> …sprawił, że gońcowi zebrało się na wymioty.

 

Droga była zawiłakręta… ―> Zawiłakręta to synonimy, znaczą to samo.

 

Starzec zamyślił się, a głębokie linie zmarszczek na jego twarzy uwydatniły. ―> Co uwydatniły?

 

…jej żółte jak u żmii oczy zwęziły się. ―> Można przymrużyć oczy, ale oczu nie można zwęzić?

 

Zwężając oczy, czarodziejka westchnęła. ―> Jak wyżej.

 

Olbrzymia bestia zionęła ogniem i obniżyła swój lot. ―> Zbędny zaimek – czy mogła obniżyć cudzy lot?

 

 Łzy sprawiały, że jego obraz był zamazany. ―> Miał jakiś obraz?

A może miało być:  Łzy sprawiały, że wszystko widział zamazane.

 

Nie… ! ―> Zbędna spacja przed wykrzyknikiem.

 

odwrócił się w jego stronę, a jego przerażające ślepia posłały gadzie, ale rozumne spojrzenie chłopcu, który dalej krzyczał i wymachiwał mieczem w jego kierunku. ―> Nadmiar zaimków.

Poprawiłam błędy, które zostały wypisane w komentarzu i postarałam się bardziej zaznaczyć, że coś jest jedynie opowieścią Nolanda. Mam nadzieję, że teraz jest to bardziej zrozumiałe. 

Hmmm. Tekst do mnie nie trafił.

Nie zostawia się dzieciaka z zadaniem niewykonalnym nawet dla grupy dorosłych.

Jeśli czarodzieje nie wyjaśnili dokładnie królowi, co się stanie, jeśli ich zdradzi, to nie są zbyt bystrzy. A jeśli wyjaśnili, a król mimo to nie dotrzymał słowa, to on nie jest zbyt bystry.

Rosa perliła się na obuwiu, moczyła końcówki spodni,

Obfita rosa w upał?

Nowa Fantastyka