Czarnokwiecie - Prolog

Przez pustkę kosmosu mknęła uśpiona kometa. Z jej lodowo-skalistej, pokrytej licznymi kraterami powierzchni unosiły się obłoki gazu. Ich źródłem był powykręcany wytwór technobiologi, przypominający bezskrzydłą ważkę: biostatek, który urodził się gdzieś w odległym gnieździe-stoczni. Pożywiał się martwym, lodowym globem, uzupełniając zapasy deuteru. Dżety gazu pochodziły z dysz wylotowych na grzbiecie, którymi wypuszczał przefiltrowany zwykły wodór, zbędny dla skomplikowanego metabolizmu biostatku.

W okolicy przelatywała niewielkich rozmiarów asteroida. Biostatek zignorowałby nadlatujący kawał skały, gdyby nie duża prędkość i niebieskie światło ciągnące się za nim, wyraźna oznaka działania silnika jonowego. Biokręt skierował w stronę podejrzanego obiektu gigantyczne oko złożone; zobaczył potężny silnik, którego otaczały rozbudowane instalacje przemysłowe i masywne metalowe pokrywy silosów magazynowych.

Wydrążony kawał skały z doczepioną jednostką napędową figurował w kartotekach urzędu statystycznego Tahi jako statek transportowy AJT-241. Kursował zwykle pomiędzy kopalnią ametystu numer cztery, i główną stacją przeładunkową. Była to trasa uznawana za rutynową, pozbawioną większych zagrożeń, ale i tak czujne sztuczne inteligencje pokładowe transportowca przeczesywały otoczenie w poszukiwaniu problemów.

– Mamy coś na radarze, egonko – powiedziały programy nadzorujące czujniki.

– Niemożliwe. Za wcześnie, żeby… – kobieta urwała. – Skan aktywny! Silnik na jedną trzecią impulsu. Przygotować się na pełen impuls!

– Trwa identyfikacja celu…

Statek transportowy na tle gwiazd wydawał się nieruchomy, było to jednak tylko złudzenie. Wysoko wydajny silnik jonowy rozpędził AJT-241 do sporej prędkości, o wiele większej niż wynosił bezpieczny dla niej limit.

– Cel zidentyfikowany! Potwierdzono obecność zdziczałej biotechnologicznej jednostki. Trwa ustalanie gatunku…

– Silnik, pełen impuls! – rozkazała egonka.

– Gatunek ustalony: grabarz olbrzymi.

Zezwierzęcone sztuczne inteligencje pokładowe Grabarza uruchomiły skanery, żeby ocenić, czy cel wart jest ataku. Wiązki energetyczne bezproblemowo przeniknęły przez skalną skorupę asteroidowca, wniknęły do magazynów, i powróciły, niosąc ze sobą cenne informacje o ładunku.

Mechaniczny umysł biokrętu był idealną mieszaniną zwierzęcych instynktów i matematycznego geniuszu; nieludzki intelekt zawiadywał polaryzacją osłony rdzenia głównego, komponował skomplikowane algorytmy pól kontrolujących dysze napędowe oraz wykonywał szereg innych czynności wymagających niebywałych zdolności matematycznych. Niemniej jednak tym razem głód zwyciężył. W trzewiach jednostki uruchomiła się komora trawielnicza oraz układ wiwisekcyjny. W ułamku sekundy drapieżnik zdecydował, że ładunek jest więcej niż interesujący i przejęcie go jest sprawą priorytetową zarówno dla niego, jak i dojrzewających w nim larw. Oderwał się od skały; leciał z zawrotną szybkością, wygłodniały i dziki.

Musiał dogonić asteroidowca, ale ten uparcie oddalał się z rosnącą szybkością. Grabarz uznał, że pojedyncze trafienie w napęd sprawi, że jego ofiara straci możliwość ucieczki. Doskonale rozumiał też, że nie mógł pozwolić sobie na użycie najpotężniejszej broni, ponieważ mogłoby to zniszczyć cenny skarb.

Z boku drapieżnika wysunął się laser mikrofalowy. Zdziczałe sztuczne inteligencje obliczyły dokładną dawkę promieniowania potrzebną do wyłączenia napędu, pozostało tylko poczekać chwilkę, aż statek znajdzie się w zasięgu wiązki. Laser nie był zbyt dobrą bronią do walki w kosmosie, o wiele lepiej sprawdzały się kierowane pociski kinetyczne, lub wysokoenergetyczne emitery tachionowe; biokrent nie chciał jednak zamienić swojego celu w chmurę szczątków.

– Wykryto wzrost promieniowania w systemach uzbrojenia agresora – zameldowała sztuczna inteligencja asteroidowca. – Przygotować się na bezpośrednie trafienie…

Automat przerwał w połowie zdania.

– Ostrzeżenie! Sygnatura skoku nadświetlnego w zasięgu minuty świetlnej!

Nagle, znikąd pojawił się kolejny obiekt. Jego przybyciu towarzyszyło intensywne światło, które emitowała przestrzeń wokół jednostki – Ognie Szczecińskiego, wyraźna oznaka użycia napędu nadświetlnego. Wystarczyła chwila, by sztuczne inteligencie nacierającego na asteroidowca molocha oceniły, że nie miały szans z nowym uczestnikiem starcia; biokręt był bestią nieokiełznaną i dziką, a nie głupią, ponieważ dowodziły nim programy dalece przewyższające intelektem człowieka. Obrócił się i uruchomił silnik na pełnym impulsie, ale zabrakło kilku sekund.

Nowo przybyła jednostka wyglądała jak latające dzieło sztuki. Prosty, dyskowaty kadłub pokrywały misterne zdobienia i symbole. Szczególnie rzucał się w oczy motyw liścia paproci, ciągnący się wzdłuż śródokręcia i owijający się wokół zespołu ciężkich baterii plazmowych, które krótko po przybyciu otworzyły ogień.

– Bezpośrednie trafienie w biokręt! – zameldowała niemal radośnie sztuczna inteligencja asteroidowca. – Napęd wrogiej jednostki wyłączony… Kolejna salwa. Przygotować się na falę uderzeniową!

Transportowiec obrócił się, by szok termiczny nie spowodował poważnych uszkodzeń w delikatniejszych podzespołach asteroidowca. Eksplozja rdzenia energetycznego tak potężnej jednostki jak Grabarz mogła zamienić sekcje mieszkalno-kontrolne transportowca w żużel, zwłaszcza, jeśli doszło by do niej w niewielkiej odległości. 

Po chwili okazało się, że była to zbędna ostrożność. Biokręt nie eksplodował, jedynie bezwładnie unosił się w przestrzeni kosmicznej, starając się rozpaczliwie zatamować wycieki mechalimfy i powstrzymać wielonarządową niewydolność organizmu.

Tajemniczy gość tymczasem zbliżył się do asteroidowca, który rozpoczął procedurę hamowania.

– Rychło w czas – skomentowała dowodząca transportowcem kobieta. – Mają wyczucie, skubane…

W tym momencie asteroidowiec wyłączył urządzenie lokalizacyjne. Krótko potem zniknął z radarów Centrum Kontroli Lotów o godzinie 15:24. Nie odpowiadał na wezwania.

Raport o utracie kontaktu z AJT-241 trafił do Centrali Policyjnej Układu Tahi.