Na Marsie czekamy na wiosnę

1.

Obraz był nie­sta­bil­ny. Pik­se­le się mie­sza­ły, frag­men­ty kadru za­mie­ra­ły, cza­sem tra­ci­ły ostrość. Z dźwię­kiem pro­ble­mów nie było, z wy­jąt­kiem kilku krót­kich prze­ste­rów.

– Mars 2 jest w bu­do­wie. To bę­dzie pięk­ne osie­dle. Nie baza, a osie­dle. Ale nie będę na to tra­cić czasu. Wszyst­kie­go do­wiesz się od Goldy. Wiesz, że to może być moja ostat­nia wia­do­mość przed ko­niunk­cją, dla­te­go opo­wiem ci o czymś na­praw­dę waż­nym.

Alice Floyd ode­bra­ła na­gra­nie w swoim domu. Wpa­try­wa­ła się w uśmiech­nię­tą twarz sio­stry z za­ci­śnię­tym gar­dłem. Zda­wa­ła sobie spra­wę, że nad­cho­dzą­ce usta­wie­nie pla­net spo­wo­du­je prze­rwę w ko­mu­ni­ka­cji na kilka ty­go­dni i było to coś, co ją prze­ra­ża­ło. Kate była na Mar­sie od trzech lat i pod­czas po­przed­niej ko­niunk­cji nie wy­da­rzy­ło się nic złego. Mimo to Alice czuła nie­po­kój.

– Güner się wresz­cie ode mnie od­cze­pił – kon­ty­nu­owa­ła Kate. – Ja wiem, że to dobre, nie­miec­kie cia­cho. Tak, wiem, mi też się chce, też mam po­trze­by. A po­wiem ci, że czeka tam na jakąś szczę­ścia­rę praw­dzi­wa ma­czu­ga. Uwierz mi, wi­dzia­łam. – Alice za­nio­sła się śmie­chem. Z ulgą przy­ję­ła zmia­nę te­ma­tu na mniej do­nio­sły.

– Ale nie z nim, o nie. Myślę, że jakby mi to wsa­dził, to nie wiem, czy my­ślał­by o mnie, czy szu­kał­by lu­stra, żeby na sie­bie po­pa­trzeć.

Kate jesz­cze przez chwi­lę opo­wia­da­ła o za­le­tach po­ten­cjal­nych mar­sjań­skich ko­chan­ków. Potem płyn­nie prze­szła do omó­wie­nia krą­gło­ści ko­le­ża­nek z misji, szcze­gól­nie Anny Da­ma­szek, zgrab­nej pani astro­bio­log. Alice śmia­ła się szcze­rze, bo jej sio­stra miała praw­dzi­wy ta­lent ora­tor­ski.

– Nie­zły z cie­bie mówca – mruk­nę­ła Alice, wy­cie­ra­jąc łzy we­so­ło­ści. Kate była nie tylko ge­nial­nym in­ży­nie­rem. Cały świat ją uwiel­biał. Każde jej słowo dzien­ni­ka­rze spi­ja­li jak miód w na­dziei na oświe­ce­nie. Nawet po­li­ty­cy mię­kli pod wpły­wem cza­ro­dziej­skie­go uroku ge­nial­nej astro­naut­ki. I to wszyst­ko mimo głę­bo­ko skry­wa­ne­go smut­ku. Tak głę­bo­ko, że mi­strzo­wie ko­smicz­nej psy­cho­ana­li­zy nigdy się nie po­ła­pa­li, że Kate pa­ła­ła do świa­ta nie­na­wi­ścią. Tylko Alice znała praw­dę o sio­strze.

– Kiedy skoń­czy się ko­niunk­cja, u nas za­cznie się wio­sna – Kate mó­wi­ła dalej. – Tem­pe­ra­tu­ra około minus stu dwu­dzie­stu. Drżę z pod­nie­ce­nia – iro­nicz­nie pod­su­mo­wa­ła Kate. – No dobra, żar­to­wa­łam. Tym razem fak­tycz­nie nie mogę się do­cze­kać. Dużo się u nas wtedy zmie­ni. Cze­ka­my na wio­snę, pa­mię­tasz?

Alice pa­mię­ta­ła do­sko­na­le. “Cze­ka­jąc na wio­snę” w ję­zy­ku sióstr ozna­cza­ło praw­dzi­wą zmia­nę i to na lep­sze. Wspo­mnie­nia zwią­za­ne z tym zda­niem były trud­ne, nie­jed­no­znacz­ne i bo­le­sne, ale tchnę­ły na­dzie­ją i nie po­zwa­la­ły za­po­mnieć o sile ich sio­strza­nej mi­ło­ści.

– Czeka mnie mnó­stwo pracy, więc nie wiem, kiedy znowu znaj­dę chwi­lę, żeby się ode­zwać – pod­su­mo­wa­ła Kate. – Ta wio­sna bę­dzie bar­dzo długa.

Kate nie opa­no­wa­ła łez i wia­do­mość za­koń­czy­ła się rzew­nym po­że­gna­niem.

– Ko­cham cię – po­wie­dzia­ła Alice do czar­ne­go ekra­nu.

 

A.

Dzie­siąt­ka astro­nau­tów za­sia­dła w mesie. Ro­bo­ty za­ję­ły się przy­go­to­wa­niem po­sił­ku, a Kate uru­cho­mi­ła pro­jek­tor.

– Wszyst­ko idzie zgod­nie z pla­nem – oznaj­mi­ła, ro­biąc zbli­że­nie na plac bu­do­wy. – Teraz naj­trud­niej­sze za­da­nie to po­kry­cie za­da­sze­nia sta­łym dwu­tlen­kiem węgla. Mamy całą wio­snę, do­pó­ki tem­pe­ra­tu­ra się nie pod­nie­sie i lód nie za­cznie ga­zo­wać. Pro­po­nu­ję za­cząć od jutra. Võ Thị Ánh, czy je­steś go­to­wa?

– Pew­nie, że je­stem – za­pew­ni­ła wiet­nam­ska mi­strzy­ni ro­bo­ty­ki. – Kiedy wy się za­ba­wia­li­ście in­ter­ne­tem, ja zbu­do­wa­łam na­stęp­ne jed­nost­ki ro­bo­cze. Mo­że­my zwol­nić z mo­je­go ze­spo­łu Aide­na. Niech się zaj­mie ko­mu­ni­ka­cją z sa­te­li­ta­mi.

– Dobry po­mysł – uzna­ła Kate.

– Po­wiedz praw­dę Võ Thị – za­gad­nął Aiden. – Po pro­stu nie chcesz mnie u sie­bie.

– Oczy­wi­ście. Draż­ni mnie twoje śpie­wa­nie.

Przez salę prze­to­czył się ser­decz­ny śmiech. Wbrew po­zo­rom, Aiden śpie­wał bar­dzo ład­nie, ale zde­cy­do­wa­nie za czę­sto.

Usta­la­jąc szcze­gó­ły roz­bu­do­wy Marsa 2, Kate czuła się jak ka­pi­tan ża­glow­ca, który wła­śnie na­bie­rał wia­tru w żagle.

– Oprócz kwe­stii tech­nicz­nych, jaki bę­dzie na­stęp­ny krok? – za­py­tał Güner.

– Są­dzi­łam, że je­ste­śmy zgod­ni?

– Je­ste­śmy. Do­sze­dłem tylko do wnio­sku, że nie­waż­ne co zro­bi­my, nasza sy­tu­acja nie ule­gnie zmia­nie. Przed nami stoją cią­gle te same za­da­nia. I te same trud­no­ści.

– Zga­dza się. Mu­si­my zro­bić wszyst­ko, żeby do­sta­wa z Ziemi nie spóź­ni­ła się.

 

2.

Przed wej­ściem do gma­chu ISA cze­ka­li fo­to­re­por­te­rzy. Ostre świa­tła kamer ośle­pi­ły Alice, a wrza­wa cha­otycz­nych pytań ją ogłu­szy­ła. Do akcji wkro­czy­ła Golda Szewe, dy­rek­tor­ka agen­cji, któ­rej po­tęż­ny głos uci­szył roz­go­rącz­ko­wa­ne to­wa­rzy­stwo.

– Alice od­po­wie na kilka pytań, ale pro­szę po kolei. – Golda wska­za­ła pierw­szą dzien­ni­kar­kę.

– Pod­czas ostat­niej od­sło­ny pro­ce­su Red Ori­gin kon­tra ISA, przed­sta­wi­ciel kor­po­ra­cji po­wie­dział, że “Elon Musk prze­wra­ca się w gro­bie, a jego spu­ści­zna zo­sta­ła zbru­ka­na”. Co o tym są­dzisz?

– Sądzę, że to gruba prze­sa­da. Pry­wat­ni kon­trak­to­rzy muszą funk­cjo­no­wać w ści­słych ra­mach praw­nych. Nie można sobie po­zwo­lić na do­wol­ność w in­ter­pre­to­wa­niu prawa.

– Praw­ni­cy Red Ori­gin ar­gu­men­tu­ją, że funk­cjo­nu­je­my w prze­sta­rza­łym sys­te­mie praw­nym, który na­le­ży do­sto­so­wać do no­wych wa­run­ków. 

– W tym punk­cie się z nimi zga­dzam, ale kie­ru­nek ich ana­liz idzie w bar­dzo złą stro­nę. Za­rów­no ja, jak i ISA sto­imy na sta­no­wi­sku, że na Księ­ży­cu pra­cu­ją lu­dzie z Ziemi, w związ­ku z czym obo­wią­zu­je ich prawo stwo­rzo­ne na Ziemi i tylko takie ma moc wy­ko­naw­czą.

– A co bę­dzie, jeśli kie­dyś po­ja­wią się lu­dzie z Księ­ży­ca? Albo z Marsa?

Alice już nie raz sły­sza­ła ten ar­gu­ment i za każ­dym razem gry­zła się w język, żeby nie od­po­wie­dzieć opry­skli­wie.

– To ar­gu­ment po­pu­li­stycz­ny – po­wie­dzia­ła spo­koj­nie. – Wa­run­ki fi­zycz­ne ziem­skie­go sa­te­li­ty nie po­zwa­la­ją na uro­dze­nie ży­we­go czło­wie­ka, że o nor­mal­nym roz­wo­ju bio­lo­gicz­nym nie wspo­mnę. To tyle, co mia­łam do po­wie­dze­nia w tej kwe­stii. Pro­szę o na­stęp­ne py­ta­nie.

– In­ter­na­tio­nal Space Agen­cy za­po­wie­dzia­ło zmia­ny w skła­dzie pią­tej misji mar­sjań­skiej. Czy pla­nu­jesz do­łą­czyć do sio­stry?

– Nie. Nigdy nie chcia­łam le­cieć na Marsa. To Kate ma­rzy­ła, by pod­bić nowy świat, nie ja. Moim miej­scem jest sala są­do­wa, a moim ży­ciem prawo ko­smicz­ne. Dodam tylko, że dy­rek­tor­ka Szewe obie­ca­ła, że do­sta­nę wresz­cie więk­sze biuro.

– De­men­tu­ję – od­par­ła jak za­wsze po­waż­na Golda.

Dzien­ni­ka­rze za­re­ago­wa­li śmie­chem i na­tych­miast po­de­rwa­li się do walki o na­stęp­ne py­ta­nie. Szewe opa­no­wa­ła zgiełk i ogło­si­ła ko­niec wy­wia­du.

– Co my­ślisz o ruchu WFTS? – prze­bi­ło się py­ta­nie z tłumu.

– Po­wie­dzia­łam, że to ko­niec – za­grzmia­ła Szewe.

– Golda, za­cze­kaj. Chcia­ła­bym od­po­wie­dzieć. – Alice zwró­ci­ła się do dzien­ni­ka­rzy i po­cze­ka­ła, aż umilk­ną.

– Mówi się, że WFTS to ruch spo­łecz­ny, który do­ma­ga się uczci­we­go po­dzia­łu dóbr zdo­by­tych w ko­smo­sie, lecz to nie­praw­da. Lu­dzie, któ­rzy ata­ku­ją rzą­do­we ser­we­ry i sa­bo­tu­ją pracę na­ukow­ców, nie za­słu­gu­ją na miano spo­łecz­ni­ków. To anar­chi­ści opła­ce­ni przez kor­po­ra­cje za­in­te­re­so­wa­ne zbi­ja­niem ma­jąt­ku na do­brach po­zy­ska­nych w prze­strze­ni ko­smicz­nej.

Na tym roz­mo­wa się skoń­czy­ła. Mimo pro­te­stów dzien­ni­ka­rzy, Alice i Golda opu­ści­ły przed­sio­nek. Błoga cisza po­łknę­ła Alice, kiedy za­mknę­ły się drzwi do kan­ce­la­rii dy­rek­tor. Praw­nicz­ka z przy­jem­no­ścią wto­pi­ła się w mięk­kość fo­te­la.

– Co tam u Kate? – za­gad­nę­ła Szewa.

Alice zre­la­cjo­no­wa­ła temat ma­czu­gi nie­miec­kie­go astro­nau­ty i tyłka pol­skiej astro­bio­log. Golda się uśmia­ła, co zna­czy­ło, że spra­wa mu­sia­ła mieć po­ten­cjał ko­me­dio­wy.

– Skoro pier­do­ły mamy za sobą, przejdź­my do naj­waż­niej­sze­go – po­sta­no­wi­ła Golda. Alice wrę­czy­ła jej plik do­ku­men­tów i po­krót­ce omó­wi­ła prze­bieg spra­wy.

– Sama wi­dzisz, że utknie­my w tym baj­zlu na wieki – pod­su­mo­wa­ła. – Red Ori­gin upie­ra się, że może sprze­da­wać z po­mi­nię­ciem Trak­ta­tu o Prze­strze­ni Ko­smicz­nej. Opie­ra­ją się na ame­ry­kań­skiej Usta­wie o Ko­smo­sie z dwa ty­sią­ce pięt­na­ste­go. Pa­ra­no­ja.

– Wiesz, że mają sze­ro­ki po­słuch w Kon­gre­sie.

– Wiem, ale nie zmie­nia to faktu, że taka ar­gu­men­ta­cja jest wy­ssa­na z palca. Każdy kraj może sobie na­pi­sać wła­sne prawo i stwier­dzić, że na­le­ży do niego to, co wy­ko­pie w ko­smo­sie. To nie zna­czy, że tak być po­win­no.

– Mu­si­my trzy­mać się linii usta­lo­nej przez agen­cję.

– Wiesz, że mam wąt­pli­wo­ści.

– Prze­cież sama pra­co­wa­łaś nad sta­no­wi­skiem ISA.

– Ja tylko wy­gła­dzi­łam to, co na­rzu­ci­ły nam rządy. Ich kon­cep­cja jest rów­nież bar­dzo da­le­ka od ide­ału.

– Spra­wa z Red Ori­gin to jedno, ale po­zo­sta­je kwe­stia WFTS.

Alice po­now­nie wes­tchnę­ła. Dry­fu­jąc w kie­run­ku tak nie­ja­snych za­gad­nień, jej or­ga­nizm do­zna­wał re­ak­cji psy­cho­so­ma­tycz­nej. Mó­wiąc wprost, chcia­ło jej się rzy­gać.

– Pu­blicz­ne mó­wie­nie, że to na­jem­ni­cy kor­po­ra­cji nie przy­spo­rzy nam zwo­len­ni­ków.

– A co in­ne­go mam mówić?

– Alice, Kon­gres po­dej­mu­je de­cy­zje jak chce, ale kiedy na ulicy ro­śnie tłum, po­li­ty­kie­rzy za­czy­na­ją się mar­twić o na­stęp­ną ka­den­cję. Na tym po­le­ga siła ru­chów od­dol­nych, wiesz o tym do­sko­na­le.

Alice po­czu­ła się zru­ga­na i za­mil­kła.

– Nie mo­żesz pu­blicz­nie się tak wy­po­wia­dać. Czy ty wiesz, co już o nas piszą? – Golda włą­czy­ła od­po­wied­nie stro­ny i po­da­ła Alice ta­blet.

In­ter­net, a szcze­gól­nie so­cjal­me­dia ofe­ro­wa­ły wiele ar­ty­ku­łów, ale żad­nych kon­kre­tów. Nie wia­do­mo gdzie i kiedy po raz pierw­szy po­ja­wi­ły się memy zwią­za­ne z “wa­iting for the spring”. Naj­czę­ściej funk­cjo­no­wa­ły one pod po­sta­cią ide­ogra­mu, który łą­czył w sobie czte­ry li­te­ry wpi­sa­ne w wi­zu­ali­za­cję mar­sjań­skie­go globu. Co miał ruch wspól­ne­go z Mar­sem, tego nie wie­dział nikt, choć teo­rii spi­sko­wych po­wsta­ło mnó­stwo. Każda ko­lej­na była wy­myśl­niej­sza i każda ko­lej­na pre­zen­to­wa­ła pod­ło­że kul­tu­ro­we jej au­to­ra. Po­ja­wi­ło się wielu in­ter­ne­to­wych wiesz­czów, któ­rzy za po­mo­cą WFTS prze­po­wia­da­li ko­niec świa­ta, ko­niec cy­wi­li­za­cji za­cho­du, wscho­du, eu­ro­pej­skiej, arab­skiej, chrze­ści­jań­skiej, is­lam­skiej, bud­dyj­skiej, tech­nicz­nej i ogól­nie ziem­skiej. W roli czar­ne­go cha­rak­te­ru naj­czę­ściej ob­sa­dza­no ISA, która ja­wi­ła się spi­skow­com jako bez­dusz­na ma­chi­na, wy­sy­sa­ją­ca ka­pi­tał z za­an­ga­żo­wa­nych państw, nie dając nic w za­mian. Dy­rek­tor­kę agen­cji czę­sto ze­sta­wia­no z Bil­lem Ga­te­sem, który po­dob­no miał czi­po­wać ludzi w celu do­ko­na­nia de­po­pu­la­cji Ziemi.

– Co za bzdu­ry. – Alice miała dość. Jej co­dzien­no­ścią był kon­takt ze zna­mie­ni­ty­mi umy­sła­mi, z naj­lep­szy­mi tech­no­lo­gia­mi, lecz przede wszyst­kim jej co­dzien­no­ścią była wizja. Wizja ludz­ko­ści zdo­by­wa­ją­cej gwiaz­dy, ludz­ko­ści wzno­szą­cej się ponad ma­łost­ko­wość, prze­zwy­cię­ża­ją­cej po­dzia­ły w celu od­kry­wa­nia tego, co nie­zna­ne. Prze­glą­da­jąc od­mę­ty in­ter­ne­tu zo­ba­czy­ła an­ty­te­zę wszyst­kie­go, co sta­no­wi­ło dla niej ja­ką­kol­wiek war­tość. 

Nagle na ekra­nie wy­świe­tlił się ko­mu­ni­kat awa­ryj­ny ser­we­ra ISA. Na­stą­pił brak łącz­no­ści z sie­cią. Alice wy­ko­na­ła stan­dar­do­we kroki, czyli od­świe­ży­ła stro­nę, zre­star­to­wa­ła ta­blet, ale po po­now­nym włą­cze­niu stan apli­ka­cji się po­gor­szył. Za­mknę­ły się wszyst­kie pa­ne­le kon­tro­l­ne i okna sys­te­mo­we. Ekran przy­brał pia­sko­wą barwę, a na jego środ­ku po­ja­wi­ło się logo “wa­iting for the spring”. Nie trze­ba było długo cze­kać, zanim za­dzwo­nił te­le­fon. Golda ode­bra­ła i jej twarz na­bra­ła po­pie­la­tej barwy.

– Ser­we­ry ISA zo­stał za­ata­ko­wa­ne – po­in­for­mo­wa­ła. – Zrób bac­kup da­nych na ja­kimś no­śni­ku fi­zycz­nym.

 

B.

We­dług umow­ne­go ka­len­da­rza mar­sjań­skie­go pla­ne­ta zna­la­zła się punk­cie dłu­go­ści sło­necz­nej zero stop­ni i za­czę­ła się wio­sen­na rów­no­noc. Przed za­ło­gą Mars 1 roz­cią­ga­ła się per­spek­ty­wa około stu dzie­więć­dzie­się­ciu wio­sen­nych soli, zanim pla­ne­ta wej­dzie w punkt dzie­więć­dzie­się­ciu stop­ni, czyli prze­si­le­nia let­nie­go. 

Kate prze­peł­nia­ła ra­dość i ener­gia. Szyb­kim ru­chem opu­ści­ła śluzę i pew­nie sta­nę­ła na grun­cie. Już dawno przy­wy­kła do trzy­krot­nie mniej­szej gra­wi­ta­cji, ale nie­zmien­nie czuła się na po­wierzch­ni Marsa jak dziec­ko na placu zabaw.

Mila Da­qu­in cze­ka­ła przy lo­to­pla­nie.

– We­dług LST zaraz bę­dzie dwu­na­sta – po­in­for­mo­wa­ła.

– Po­czą­tek wio­sny – od­rze­kła Kate z uśmie­chem.

Astro­naut­ki wsia­dły do ka­bi­ny.

– Jest dobra po­go­da, do­trze­my na miej­sce szyb­ciej niż zwy­kle.

Sil­ni­ki star­to­we wznie­ci­ły gęstą ku­rza­wę, która prze­sło­ni­ła widok na bazę. Na wy­so­ko­ści trzy­stu me­trów kom­pu­ter zi­den­ty­fi­ko­wał naj­bar­dziej opty­mal­ne ci­śnie­nie, roz­ło­żył do­dat­ko­we skrzy­dła i uru­cho­mił wir­ni­ki. Po go­dzi­nie lotu zza wzgó­rza wy­ło­nił się nie­wiel­ki kra­ter. Nad­la­tu­jąc nad miskę im­pak­to­wą, Kate z za­do­wo­le­niem przyj­rza­ła się po­stę­po­wi prac. Po­tęż­ne wy­się­gni­ki dru­ka­rek kła­dły ostat­nie war­stwy za­da­sze­nia mo­du­łów miesz­kal­nych. Drob­ne fi­gur­ki ro­bo­tów krą­ży­ły mię­dzy okrą­gły­mi bry­ła­mi, jak mrów­ki. Niby cha­otycz­nie i bez celu, ale w rze­czy­wi­sto­ści pra­co­wa­ły z ma­te­ma­tycz­ną pre­cy­zją.

– Przy­znam ci się do cze­goś – za­gad­nę­ła Mila z pięk­nym, fran­cu­skim ak­cen­tem. – Nie są­dzi­łam, że to się uda.

– Cóż, osie­dle jest więk­sze, niż po­cząt­ko­wo za­kła­da­li­śmy, ale syn­te­za pi­rok­se­nów się spraw­dza.

Lo­to­plan mięk­ko osiadł na kle­pi­sku. Gdy astro­naut­ki wy­nu­rzy­ły się z brzu­cha po­jaz­du, Kate wzię­ła głę­bo­ki wdech, jakby od­dy­cha­ła mar­sjań­skim, a nie sprę­żo­nym w za­sob­ni­ku po­wie­trzem.

– A co u two­jej sio­stry?

– Zmaga się z Red Ori­gin.

– Jak my­ślisz, co zrobi?

– To, co uzna za słusz­ne.

– Po­stą­pi zgod­nie z pra­wem?

– Za­le­ży z któ­rym.

 

3.

Golda Szewe przy­je­cha­ła do Alice w to­wa­rzy­stwie pana w gar­ni­tu­rze. Dy­rek­tor­ka miała pod­krą­żo­ne oczy i wy­glą­da­ła, jakby od mie­sią­ca nie zmru­ży­ła oka.

– To agent Jaw­nes – po­wie­dzia­ła Golda. 

– Pani Floyd – za­czął agent i prze­kro­czył próg. – Mamy nakaz prze­szu­ka­nia po­sia­dło­ści i za­re­kwi­ro­wa­nia pry­wat­nych rze­czy pani sio­stry. – Za­sko­czo­na Alice nie zdą­ży­ła za­pro­te­sto­wać. Wci­śnię­to jej w rękę pa­pier i do środ­ka wlali się agen­ci w gu­mo­wych rę­ka­wi­cach. Alice oce­ni­ła, że nakaz był zgod­ny z pra­wem.

– Co się dzie­je? Czego oni szu­ka­ją?

Wy­ja­śnie­nie nie było po­cie­sza­ją­ce.

– Czy roz­po­zna­je pani męż­czy­znę z tych fo­to­gra­fii?

Alice przyj­rza­ła się wy­dru­kom. Zo­ba­czy­ła nie­zbyt przy­stoj­ną, lecz in­try­gu­ją­cą twarz o prze­ni­kli­wych oczach. Na dwóch fo­to­gra­fiach męż­czy­zna wy­stę­po­wał w to­wa­rzy­stwie Kate.

– Tak, to zna­jo­my ze stu­diów. Mateo. Nie pa­mię­tam na­zwi­ska.

– Sánchez – uzu­peł­nił Jaw­nes. – Kiedy ostat­ni raz miała pani z nim kon­takt?

– Dawno temu. Na po­grze­bie Ana­bel­le, jeśli do­brze pa­mię­tam.

– To była part­ner­ka pani sio­stry, tak? Śmierć w wy­ni­ku sa­mo­bój­stwa.

– Tak. Zo­sta­ła zgwał­co­na, a wi­no­waj­ca unie­win­nio­ny. Mo­że­cie mi wresz­cie wy­tłu­ma­czyć, o co tutaj cho­dzi? – Nerwy Alice wi­sia­ły na wło­sku. Draż­nił ją tu­mult, jaki czy­ni­li agen­ci, prze­szu­ku­jąc dom. Nie cho­dzi­ło nawet o ba­ła­gan, a ra­czej o na­tręt­ny dźwięk otwie­ra­nych i za­my­ka­nych sza­fek.

– Alice, pa­no­wie mają po­waż­ne pod­sta­wy – pod­ję­ła Szewe – by po­dej­rze­wać, że Mateo Sánchez jest od­po­wie­dzial­ny za atak na ISA. Praw­do­po­dob­nie jest zwią­za­ny z ru­chem WFTS.

– Był wie­lo­krot­nie ka­ra­ny za cy­ber­prze­stęp­stwa. Ba­da­my wszel­kie ślady jego dzia­łal­no­ści, dla­te­go je­ste­śmy tutaj.

– Co się wła­ści­wie stało?

Szewe głę­bo­ko wes­tchnę­ła. 

– Nie jest do­brze, Alice. Stra­ci­li­śmy al­go­ryt­my lotów za­ło­go­wych. Wszel­kie wy­li­cze­nia, plany tech­nicz­ne, wszyst­ko albo znik­nę­ło z bazy da­nych, albo zo­sta­ło za­szy­fro­wa­ne.

– Prze­cież bez tego nie wy­śle­cie pią­te­go skła­du.

Golda nie mu­sia­ła po­twier­dzać.

– Pani Floyd. Alice – po­wie­dział Jaw­nes. – W ostat­nim na­gra­niu twoja sio­stra użyła sfor­mu­ło­wa­nia “cze­ka­jąc na wio­snę”.

– Prze­glą­da­cie pry­wat­ne wia­do­mo­ści?

– W tej sy­tu­acji, ko­cha­na – wy­ja­śni­ła Golda.

– Z na­gra­nia wy­ni­ka, że ma to zwią­zek z ja­kimś wy­da­rze­niem z wa­szej prze­szło­ści – pod­jął Jaw­nes. – Pro­szę mi to wy­ja­śnić.

– Mó­wi­ły­śmy to sobie za­wsze, gdy dzia­ło się coś złego. Mia­ły­śmy po kil­ka­na­ście lat, czter­na­ście, pięt­na­ście. Nie mo­gły­śmy się do­cze­kać szes­nast­ki, a nasze uro­dzi­ny wy­pa­da­ją na wio­snę, pod sam ko­niec marca.

– Dla­cze­go?

– Bo wtedy, we­dług prawa, mo­gły­śmy wresz­cie za­de­cy­do­wać, co ze sobą zro­bić. A my chcia­ły­śmy jak naj­szyb­ciej opu­ścić dom dziec­ka. Stąd się to wzię­ło, “cze­ka­jąc na wio­snę”.

Sko­ja­rze­nie z ru­chem WFTS na­rzu­ca­ło się samo, szcze­gól­nie bio­rąc pod uwagę udział Kate w misji mar­sjań­skiej. Wszyst­ko to spo­wo­do­wa­ło, że coś dziw­ne­go drgnę­ło w pier­si Alice. Jakaś brzę­czą­ca stru­na po­łą­czy­ła głowę z ser­cem i żo­łąd­kiem, do­pro­wa­dza­jąc do roz­stro­ju cały or­ga­nizm. Zmia­na wątku nie po­mo­gła się opa­no­wać.

– Opo­wiedz mi o wa­szej dzia­łal­no­ści w Civil Ri­ghts Mo­ve­ment.

– Dzia­ła­ły­śmy w CRM razem przez całe stu­dia. Dla Kate miało to wy­miar głę­bo­ko oso­bi­sty. Zre­zy­gno­wa­ła do­pie­ro, gdy do­sta­ła się do pro­gra­mu NASA. Nie miała czasu na ak­tyw­ne dzia­ła­nie. Ja mia­łam prze­rwę, gdy za­szłam w ciążę, ale szyb­ko wró­ci­łam. Po­trze­bo­wa­li do­brych praw­ni­ków. Na pewno to wie­cie.

Alice za­uwa­ży­ła, że agen­ci wy­no­szą całe kar­to­ny, wy­pa­ko­wa­ne przed­mio­ta­mi sio­stry. Jaw­nes wy­chwy­cił spoj­rze­nie i szyb­ko wy­ja­śnił.

– Re­kwi­ru­je­my pry­wat­ne rze­czy Kate, szcze­gól­nie no­śni­ki da­nych i do­ku­men­ty. Wszyst­ko zo­sta­nie pod­da­ne ba­da­niu.

– Nawet bie­li­zna?

– Cho­dzi o bio­lo­gicz­ne ślady kon­tak­tów sek­su­al­nych.

– Zwa­rio­wa­li­ście?

– Pro­szę, Alice, nie de­ner­wuj się – uspo­ko­iła Golda. – To bar­dzo de­li­kat­na sy­tu­acja. Jeśli się okaże, że do­wód­ca misji mar­sjań­skiej miała po­wią­za­nia z grupą ter­ro­ry­stycz­ną, bę­dzie­my usma­że­ni.

– A co mogą nam zro­bić? ISA to agen­cja mię­dzy­na­ro­do­wa, pod­le­ga pod ONZ.

– Zna­cjo­na­li­zu­ją nas, zanim się zo­rien­tu­je­my, jak głę­bo­ko sie­dzi­my w ba­gnie.

– Na szczę­ście to nie jest takie pro­ste, ale niech ci bę­dzie. Ostrze­gam tylko, że nie po­zwo­lę oczer­niać Kate. Mam świa­do­mość, że to źle wy­glą­da, ale nie ma do­wo­du, że Kate jest cze­muś winna. Moja sio­stra jest całym ser­cem od­da­na misji, prze­cież wiesz, Golda. – Dy­rek­tor­ka przy­tak­nę­ła. – Jest naj­lep­sza z nas wszyst­kich. Bio­rąc pod uwagę, co prze­szły­śmy w dzie­ciń­stwie, jej życie mogło po­to­czyć się zu­peł­nie ina­czej. Ale ona, za­miast ćpa­nia, wy­bra­ła dzia­łal­ność spo­łecz­ną i naukę. Nawet kiedy by­ły­śmy pra­wie bez­dom­ne, nie opu­ści­ła ani jed­nej go­dzi­ny zajęć na stu­diach. Zresz­tą, gdyby na­praw­dę było w tym coś po­dej­rza­ne­go, to NASA nie wzię­ła­by jej do pro­gra­mu.

Jaw­nes wy­słu­chał Alice uważ­nie, ale minę miał nie­prze­nik­nio­ną. 

– Wtedy nie wie­dzie­li­śmy o po­wią­za­niach Kate z Sánche­zem.

– Po­wią­za­nia, to za dużo po­wie­dzia­ne. To był ko­le­ga ze stu­diów. Nie przy­po­mi­nam sobie, żeby Kate była z nim bli­sko.

– Całe szczę­ście – sko­men­to­wa­ła Szewe.

Jaw­nes łatwo nie od­pu­ścił. Do­py­ty­wał o różne szcze­gó­ły z prze­szło­ści. A to o jakąś im­pre­zę, a to o jakiś pro­test, a to o jakiś wy­jazd. Alice od­po­wia­da­ła szcze­rze, ni­cze­go nie kry­jąc.

– Bę­dzie­my cię po­trze­bo­wać – po­wie­dzia­ła na od­chod­ne Golda – jeśli się okaże, że Kate ma­cza­ła w tym palce. O ile Kon­gres nas nie za­mknie.

– Niech spró­bu­ją.

 

C.

Kate uwiel­bia­ła ak­cent Slobo. Mimo wielu lat spę­dzo­nych w Sta­nach, in­ży­nier nigdy nie po­zbył się ty­po­wo sło­wiań­skich zmięk­czeń. Niski głos w po­łą­cze­niu z dźwięcz­ny­mi gło­ska­mi dawał bar­dzo kon­tra­sto­wy efekt. Słu­cha­jąc Slobo, Kate wy­obra­ża­ła sobie armię ma­sze­ru­ją­cych szkie­le­tów, gra­ją­cych na ko­tłach i pisz­czał­kach.

– Mak­sy­mal­nie trzy­dzie­ści sześć osób, a i to przy za­ło­że­niu, że ogra­ni­czy­my po­wierzch­nię ła­dow­ną – oznaj­mił Slobo. Kate przy­gry­zła wargę.

– Jak bar­dzo nie­kom­for­to­we to bę­dzie?

– Bar­dzo. Przy­pad­ną dwa metry kwa­dra­to­we na osobę. Przez kilka mie­się­cy bę­dzie to trud­ne do znie­sie­nia. A po­trze­bu­je­my ich tutaj w pełni formy, szcze­gól­nie psy­chicz­nej. Su­ge­ro­wał­bym znacz­ne ogra­ni­cze­nie tej licz­by.

– Czego po­trze­ba, żeby jed­nak zmie­ścić tyle osób i za­pew­nić im mi­ni­mum kom­for­tu.

– Cudu. Jeśli mają wy­ru­szyć za rok, to nie ma moż­li­wo­ści. 

Kate nie wie­rzy­ła w cuda. 

– Chyba że prze­su­nie­my po­dróż na za trzy lata – po­wie­dzia­ła.

– Tak, to by roz­wią­za­ło pro­blem.

– Ale nie damy rady cze­kać tak długo.

Slobo nie sko­men­to­wał. Jako in­ży­nier do­sko­na­le zda­wał sobie spra­wę z za­gad­nień tech­no­lo­gicz­nych, a te jasno wska­zy­wa­ły braki ma­te­ria­ło­we i ko­niecz­ność do­sta­wy z Ziemi. Sie­dzą­cy obok Aiden wsłu­chi­wał się w roz­mo­wę.

– Przy­po­mnę tylko – dodał – że koń­czy się wy­mów­ka na mil­cze­nie. Za dwa dni ko­niunk­cja bę­dzie już za nami.

– Czyli mu­si­my się szyb­ko de­cy­do­wać.

Wy­li­cza­nie opty­mal­nej ilo­ści osób przy­po­mi­na­ło Kate bu­do­wa­nie zam­ków z pia­sku. Pró­bo­wa­ła stwo­rzyć ide­al­ny kształt, ale za­wsze coś się roz­sy­pa­ło. Jak to w życiu.

 

4.

Czas prze­le­wał się za oknem, lecz w domu jakby za­marł. Le­kar­stwem na wszech­ogar­nia­ją­cy stu­por oka­za­ło się że­glo­wa­nie na fali wspo­mnień. Alice uru­cho­mi­ła lap­to­pa i za­nu­rzy­ła się w archiwalne fol­de­ry. Gdy zna­la­zła na­gra­nie z cza­sów stu­denc­kich, po­czuł przy­pływ ener­gii. Na fil­mie po­ja­wi­ła się twarz Mateo Sánche­za w to­wa­rzy­stwie Kate i in­nych stu­den­tów. Alice była wtedy na trze­cim roku prawa a Kate astro­fi­zy­ki. Razem z dzia­ła­cza­mi Civil Ri­ghts Mo­ve­ment wy­je­cha­ły do Eu­ro­py. To rzad­kie wy­da­rze­nie miało miej­sce po śród­rocz­nych eg­za­mi­nach, a wy­jazd spon­so­ro­wa­ła or­ga­ni­za­cja. Kate miała prze­ma­wiać w Hisz­pa­nii na temat dzie­dzicz­nej nędzy i wy­klu­cze­nia osób bied­nych. 

Na­gra­nie po­cho­dzi­ło z wie­czor­nej im­pre­zy na an­da­lu­zyj­skiej plaży. Alice pa­mię­ta­ła tam­ten wie­czór do­sko­na­le, szcze­gól­nie że sama go na­gra­ła. Wpierw po­pro­wa­dzi­ła ka­me­rę wzdłuż linii ho­ry­zon­tu, gdzie w od­da­li ry­so­wał się wy­bla­kły kształt afry­kań­skie­go wy­brze­ża. Słoń­ce szyb­ko za­cho­dzi­ło, za­le­wa­jąc morze po­ma­rań­czo­wą po­świa­tą. Z pra­wej stro­ny mi­go­ta­ły świa­tła Gi­bral­ta­ru, lecz tło filmu zro­bi­ło się ciem­ne i nie­wy­raź­ne, po­nie­waż w pierw­szym pla­nie po­ja­wi­ły się drżą­ce pło­mie­nie świec. Oprócz nich na sto­li­ku pię­trzy­ły się puste bu­tel­ki i po­piel­nicz­ki wy­peł­nio­ne po brze­gi nie­do­pał­ka­mi. Stu­den­ci pod­nie­śli wrza­wę i po­ma­cha­li do ka­me­ry. Alice usły­sza­ła wła­sny śmiech.

Był to rok, w któ­rym Kate roz­po­czę­ła apli­ka­cję do pro­gra­mu ko­smicz­ne­go, a pierw­sze kursy przy­go­to­waw­cze już na nią cze­ka­ły. Tam­te­go wie­czo­ru wąt­kiem prze­wod­nim było prawo, a kon­kret­nie Trak­tat o Prze­strze­ni Ko­smicz­nej ONZ. W we­so­łej at­mos­fe­rze, na­pę­dza­nej hisz­pań­skim winem, stu­den­ci roz­trzą­sa­li hi­po­te­tycz­ne sce­na­riu­sze ko­lo­ni­za­cji in­nych pla­net i do­sto­so­wa­nia ziem­skie­go usta­wo­daw­stwa na po­trze­by osad­ni­ków. Mateo był tym, który spe­ku­lo­wał o moż­li­wo­ści funk­cjo­no­wa­nia ko­mer­cyj­nych przed­się­wzięć i sprze­da­ży mar­sjań­skich su­row­ców, na­to­miast Kate bar­dzo się tym po­my­słom sprze­ci­wia­ła. Do­wo­dzi­ła, że zgod­nie z pra­wem wszyst­kie pla­ne­ty są wy­łą­czo­ne nie tylko z ju­rys­dyk­cji państw na­ro­do­wych, ale też z ka­pi­ta­li­stycz­ne­go sza­leń­stwa Zie­mian. Alice za­cho­wa­ła wtedy zimną krew i roz­wa­ża­ła wła­sne po­my­sły na ure­gu­lo­wa­nia praw­ne.

To wspo­mnie­nie spo­wo­do­wa­ło, że roz­sy­pa­ne w cza­sie dro­bi­ny fak­tów po­łą­czy­ły się w ca­łość. Alice włą­czy­ła na­gry­wa­nie i za­czę­ła mówić. Słowa od­pa­la­ły z praw­nicz­ki, jak ko­lej­ne seg­men­ty ra­kie­ty.

– My­śla­łam, że prze­ma­wia­nie na forum ONZ było naj­bar­dziej stre­su­ją­cym do­zna­niem w życiu. My­li­łam się. Wi­dzisz, Kate, za­czy­nam wąt­pić we wszyst­ko, co wtedy po­wie­dzia­łam. Za­czy­nam otwie­rać oczy na praw­dę, któ­rej przez tyle lat nie mo­głam pojąć. I wiem, co chcesz zro­bić.

Umysł Alice pę­dził w prze­strzeń, po­wo­du­jąc ogrom­ne prze­cią­że­nie. Praw­nicz­ka do­ci­snę­ła pię­ści do skro­ni.

– Byli dziś u mnie agen­ci. Py­ta­li o cie­bie. I gdyby nie to, w życiu bym się nie do­my­śli­ła, co pla­nu­jesz. Roz­ma­wia­łam z nimi szcze­rze, ale nie po­wie­dzia­łam tego, o co nie za­py­ta­li. A ja prze­cież nie za­po­mnia­łam o ni­czym. Nie za­po­mnia­łam, co ci sie­dzi w gło­wie. Za­wsze wie­dzia­łam, że mia­łaś tę drugą stro­nę. Nie wtrą­ca­łam się, bo każda z nas po­trze­bo­wa­ła swo­je­go świa­ta. Nawet nie pró­bo­wa­łam ana­li­zo­wać. Pew­nie wtedy mia­łaś kon­takt z Mateo, praw­da? Kry­łaś się z tym, ale mu­sia­ło tak być, żeby za­cho­wać ta­jem­ni­cę.

Alice za­mil­kła na chwi­lę, żeby zro­bić kilka wde­chów.

– Kate, osza­la­łaś, wiesz o tym?

Plik po­fru­nął do in­ter­ko­mu ISA. Ze wzglę­du na krach ser­we­rów, nie­pręd­ko miał się za­mel­do­wać na Mar­sie.

– I co ja mam teraz zro­bić? – Alice za­py­ta­ła samą sie­bie.

 

D.

Czer­wień mar­sjań­skie­go nieba po­wo­li gasła, a na firmamencie roz­wi­nę­ły się wątłe, bla­do­sza­re smugi. Kate wpa­try­wa­ła się w linię ho­ry­zon­tu, nad którą le­ni­wie prze­su­wał się błysz­czą­cy kształt Pho­bo­sa.

– Spo­koj­nie – po­wie­dzia­ła do sie­bie astro­naut­ka – to jesz­cze nie ozna­cza po­raż­ki.

Ko­niunk­cja do­bie­gła końca i ser­we­ry bazy Mars 1 zalał stru­mień pli­ków. W ko­mu­ni­ka­cji zna­la­zło się miej­sce na pry­wat­ne wia­do­mo­ści dla za­ło­gi.

Kate od­two­rzy­ła na­gra­nie sio­stry sze­ścio­krot­nie. Za każ­dym razem nie mogła wyjść z po­dzi­wu, że Alice tak łatwo ją roz­pra­co­wa­ła. By­naj­mniej nie było to po­cie­sze­nie. Astro­naut­ka wy­tłu­ma­czy­ła sobie nie­zde­cy­do­wa­nie sio­stry chę­cią ukry­cia praw­dzi­wych in­ten­cji przed in­ny­mi, któ­rzy z pew­no­ścią obej­rze­li jej video.

Kom­pu­ter sko­ja­rzył nadaw­cę na­gra­nia z in­ny­mi pli­ka­mi i jako na­stęp­ny do od­two­rze­nia za­su­ge­ro­wał inny film, opi­sa­ny ta­giem “Alice Floyd”. Kate wes­tchnę­łą i włą­czy­ła od­twa­rza­nie.

Na ekra­nie wy­świe­tli­ła się pełna re­por­te­rów sala są­do­wa. Przed ławą sę­dziow­ską prze­ma­wiał ad­wo­kat Red Ori­gin, grzmiąc na temat nie­spra­wie­dli­we­go trak­to­wa­nia firmy przez In­ter­na­tio­nal Space Agen­cy.

– Trak­tat wy­raź­nie stwier­dza, że jego sy­gna­ta­riu­sze muszą uni­kać wy­rzą­dza­nia szko­dy innym son­dom lub bazom. Tym samym zakaz, który ISA pró­bu­je wpro­wa­dzić, stoi w opo­zy­cji do tre­ści trak­ta­tu. Ści­sła re­gla­men­ta­cja lotów wa­ha­dło­wych mię­dzy ba­za­mi księ­ży­co­wy­mi a Zie­mią i em­bar­go na pry­wat­ny wywóz su­row­ców, w dłuż­szej per­spek­ty­wie szko­dzi in­te­gral­no­ści na­sze­go przed­się­wzię­cia. Je­ste­śmy pry­wat­nym kon­sor­cjum, któ­re­go po­wo­dze­nie za­le­ży od sprze­da­ży wy­do­by­tych na księ­ży­cu ko­pa­lin. W tym kon­tek­ście szko­dzi to na­szej bazie, która musi mieć środ­ki, aby za­pew­nić bez­pie­czeń­stwo za­ło­dze, a także umoż­li­wić pro­wa­dze­nie dal­szych badań. Takie od­gór­ne na­rzu­ca­nie przez ISA li­mi­tów jest nie­zgod­ne z kon­sty­tu­cją i za­sa­da­mi wol­ne­go rynku.

Ka­me­ry uchwy­ci­ły ka­mien­ną twarz Alice Floyd. Praw­nicz­ka za­cho­wa­ła pro­fe­sjo­nal­ny spo­kój, lecz Kate znała sio­strę do­sko­na­le. Wie­dzia­ła, że w środ­ku Alice go­to­wa­ła się z obu­rze­nia.

Sę­dzio­wie wy­słu­cha­li mowy do końca i po­pro­si­li drugą stro­nę o za­bra­nie głosu.

– W wy­po­wie­dzi mo­je­go po­przed­ni­ka zna­la­zło się tyle błę­dów i pół­prawd, że sama nie wiem, od czego za­cząć. – Alice mó­wi­ła spo­koj­nie i rze­czo­wo, uważ­nie bu­du­jąc zda­nia. – Przede wszyst­kim Trak­tat zo­stał pod­pi­sa­ny przez rządy państw na­ro­do­wych, ale to nie one re­gu­lu­ją ruch mię­dzy Zie­mią a Księ­ży­cem. Chcia­ła­bym przy­po­mnieć, że to ISA za­rzą­dza księ­ży­co­wym ko­lo­nia­li­zmem z upo­waż­nie­nia ONZ. Agen­cja po­dej­mu­je de­cy­zje zgod­nie z in­te­re­sem całej ludz­ko­ści, któ­rej przed­sta­wi­cie­la­mi są rządy. A te nie mogą wy­ra­zić zgody, aby ich rynki za­la­ły tony ko­pa­lin o nie­zba­da­nej ja­ko­ści, które nie po­sia­da­ją od­po­wied­nich ate­stów. A Red Ori­gin upar­cie od­ma­wia pod­da­nia su­row­ców ba­da­niom, jak rów­nież, przy­po­mnę, ra­kie­ty firmy nadal nie zre­du­ko­wa­ły emi­sji sadzy i tlen­ku glinu. Nasi zle­ce­nio­daw­cy nie chcą, aby na ich teren do­sta­ły się su­row­ce o nie­okre­ślo­nej ja­ko­ści, które po­cho­dzą od do­staw­cy re­gu­lar­nie uchy­la­ją­ce­go się od prze­strze­ga­nia prawa. Jest to ważne rów­nież ze wzglę­du na wol­no­ryn­ko­we zwy­cza­je, które pan tak czę­sto pod­no­sił. Ceny, które ofe­ru­je­cie są po pro­stu po­dej­rza­nie ni­skie i stąd biorą się wąt­pli­wo­ści ISA, co do ja­ko­ści to­wa­ru.

W ko­lej­nym kroku Alice pod­da­ła w wąt­pli­wość za­sad­ność ca­łe­go pro­ce­su. We­dług uzna­nia ISA, w świe­tle za­pi­sów Trak­ta­tu o Prze­strze­ni Ko­smicz­nej, wszel­kie środ­ki wy­do­by­te na innym obiek­cie ko­smicz­nym po­win­ny być dys­try­bu­owa­ne pro­por­cjo­nal­nie do wkła­du sy­gna­ta­riu­szy aktu, a pła­ce­niem fir­mom pry­wat­nym, po­win­ny zająć się rządy od­po­wied­nie dla miej­sca za­re­je­stro­wa­nia firmy.

– “Dla dobra ludz­ko­ści” – za­cy­to­wa­ła Alice.

Kate z tru­dem obej­rza­ła dwu­go­dzin­ne na­gra­nie do końca. Słu­cha­jąc ar­gu­men­ta­cji kon­sor­cjum miała ocho­tę splu­nąć. Nie­ste­ty kon­cep­cja dru­giej stro­ny też nie na­le­ża­ła do krze­pią­cych. Kate wie­dzia­ła, że jej sio­stra nie była ar­chi­tek­tem sta­no­wi­ska ISA. Za­kła­da­ło ono więk­szą kon­tro­lę rzą­dów nad prze­pły­wem su­row­ców i tech­no­lo­gii mię­dzy cia­ła­mi nie­bie­ski­mi.

– To się już dzie­je – po­wie­dzia­ła Kate, gdy w mesie spo­tka­ła Milę. – Na Księ­ży­cu zaraz za­czną sta­wiać mury. Potem będą do sie­bie strze­lać. A potem przy­le­cą z tym gów­nem do nas.

 

5.

Przed gma­chem ISA pul­so­wał ko­lo­ro­wy tłum. Nad gło­wa­mi pro­te­stu­ją­cych ster­cza­ły trans­pa­ren­ty o tre­ści czę­sto nie­cen­zu­ral­nej, lecz za­wsze do­ty­czą­cej pa­zer­no­ści kor­po­ra­cji i rzą­dów. Lu­dzie krzy­cze­li “uwol­nić Księ­życ”, “równy po­dział”, “precz z ko­smicz­nym ka­pi­ta­li­zmem”, “precz z po­li­ty­ką”. Przy­naj­mniej jed­nych i dru­gich trak­tu­ją na równi, po­my­śla­ła Alice. Oczy­wi­ście wszyst­ko od­by­wa­ło się pod sztan­da­rem WFTS, któ­re­go lo­go­ty­py ozda­bia­ły więk­szość ba­ne­rów.

– Co oni mają z tą wio­sną?

– Jeśli do­brze się orien­tu­ję, to na Mar­sie wła­śnie się za­czę­ła – od­par­ła Fran. – Sym­bo­li­ka.

– Wio­sna to zmia­na, ro­zu­miem – za­sta­no­wi­ła się Alice – ale na Mar­sie na wio­snę nie rosną kwiat­ki. Chyba, że uznać za wio­sen­ną od­mia­nę mniej­szą in­ten­syw­ność burz py­ło­wych. Albo to, że lo­do­wy dwu­tle­nek węgla mniej pa­ru­je, bo jest zim­niej.

– Alice, daj spo­kój. Na­krę­casz się. Od­re­ago­wu­jesz salę są­do­wą.

– Czego oni chcą? Że­by­śmy prawo za­stą­pi­li anar­chią?

Py­ta­nia były re­to­rycz­ne. Więk­szość tych ludzi nie miała po­ję­cia o niu­an­sach sys­te­mów praw­nych ani kon­se­kwen­cjach zmian, ja­kich się do­ma­ga­li. Więk­szość była tu po to, żeby sobie po­krzy­czeć, wy­ła­do­wać złość, albo po­de­rwać dobrą par­tię na noc. Część ak­ty­wi­stów prze­wa­la­ła się przez ka­wiar­nię, w któ­rej Alice pró­bo­wa­ła po­roz­ma­wiać z przy­ja­ciół­ką.

– Cie­szę się, że się ode­zwa­łaś – po­wie­dzia­ła Fran, gdy na stole sta­nę­ła kawa. Praw­nicz­ka wresz­cie stra­ci­ła za­in­te­re­so­wa­nie pro­te­stem.

Z Fran znała się od lat, a ich przy­jaźń miała dra­ma­tycz­ny po­czą­tek. Córka Alice umar­ła na stole ope­ra­cyj­nym, a pię­tro niżej córka Fran po­trze­bo­wa­ła no­we­go serca. For­mal­no­ści za­ła­twio­no szyb­ko i mała Lisa do­sta­ła drugą szan­sę.

– Nie od­po­wie­dzia­łaś mi na maila.

– Ko­cha­na, prze­ce­niasz moje moż­li­wo­ści – stwier­dzi­ła Fran. – Je­stem pro­gra­mist­ką, two­rzę gier­ki na so­cjal­me­dia.

– Spró­buj – na­le­ga­ła Alice.

– Gdy­bym miała zga­dy­wać, to po­wie­dzia­ła­bym, że taka akcja wy­ma­ga­ła udzia­łu kogoś ze środ­ka. Na ile się orien­tu­ję, opro­gra­mo­wa­nie, które chro­ni sieć two­jej agen­cji, jest zmien­ne. Nie da się go od­szy­fro­wać i uzy­skać do­stę­pu, bo nawet jeśli ci się uda, to za pięć se­kund kod znowu się zmie­ni, a twoje do­stę­py znik­ną. Żeby za­trzy­mać ro­ta­cję, mu­sisz mieć klucz kwan­to­wy, czyli ko­nur­ba­cję czą­stek od­po­wied­nie­go kształ­tu.

– To ro­zu­miem. Co jesz­cze?

– Tylko osoba za­lo­go­wa­na bio­me­trycz­nie może wpro­wa­dzić zmia­ny w chmu­rze. Czyli po­trzeb­ny byłby ktoś, kto ma do­stęp do sieci i upraw­nie­nia do włą­cza­nia no­wych klien­tów. Taka osoba może wcią­gnąć ha­ke­ra poza ad­ap­tyw­ne ko­do­wa­nie fi­re­wal­la. Będąc w środ­ku można na­ro­bić praw­dzi­wych znisz­czeń.

– Mó­wisz mi, że nie­moż­li­we jest wła­ma­nie się do sieci ISA, a jed­nak ktoś tego do­ko­nał.

– Mó­wi­łam ci rów­nież, że prze­ce­niasz moje moż­li­wo­ści. Je­stem za cien­ka na takie hi­sto­rie.

– Cóż, przy­naj­mniej nie­któ­re spra­wy na­bie­ra­ją sensu.

Alice chcia­ła zadać ko­lej­ne py­ta­nie, lecz wszech­świat za­de­cy­do­wał o końcu po­ga­du­szek. Te­le­fon do­stał drga­wek w naj­mniej od­po­wied­nim mo­men­cie. Po­łą­cze­nia z agen­cji nie można było od­rzu­cić lekką ręką. Szcze­gól­nie w obec­nej sy­tu­acji.

W oku­la­rze wy­świe­tli­ła się Golda Szewe, któ­rej mina, nomen omen, była mar­so­wa.

– Alice, przy­kro mi to po­wie­dzieć, ale stra­ci­li­śmy kon­takt z Mar­sem.

– To chyba żadne za­sko­cze­nie, praw­da? Trwa prze­cież ko­niunk­cja.

– Ko­niunk­cja już się skoń­czy­ła. To jakiś nowy pro­blem.

Alice za­uwa­ży­ła, że klien­ci ka­wiar­ni wpa­tru­ją się w na­ścien­ny ekran, na któ­rym pre­zen­ter mówił coś nie­zwy­kle waż­ne­go. Obok jego zmar­twio­nej twa­rzy po­ja­wił się widok na Marsa, na­gra­ny przez sa­te­li­tę jesz­cze przed ko­niunk­cją. Na dol­nym pasku ani­mo­wał się napis “mar­sjań­ska baza za­mil­kła”.

– Po­czą­tek wio­sny na Mar­sie nie przy­niósł nowej na­dziei – pre­zen­ter fi­lo­zo­ficz­nie za­koń­czył re­la­cję.

Od­dech Alice przy­spie­szył, gdy wró­ci­ła do roz­mo­wy.

– Golda, mu­si­my po­roz­ma­wiać.

– Wy­bacz, ale nie mam teraz czasu. Pro­ble­my tech­nicz­ne są…

– Golda, to nie może cze­kać. Cho­dzi o Kate. Wiem, co się dzie­je.

Dy­rek­tor agen­cji znała Alice do­brze. Trud­no po­wie­dzieć, czy się przy­jaź­ni­ły czy nie, po­nie­waż Golda uni­ka­ła za­ży­ło­ści z pra­cow­ni­ka­mi. Alice była wy­jąt­kiem. Szewe lu­bi­ła jej to­wa­rzy­stwo, a przede wszyst­kim bez­gra­nicz­nie jej ufała, co sta­no­wi­ło praw­dzi­wy ewe­ne­ment. Dla­te­go sze­fo­wa nie miała wąt­pli­wo­ści, że jeśli praw­nicz­ka uzna­ła coś za nie­cier­pią­ce zwło­ki, to mu­sia­ło takie być.

 

E.

W sali kon­fe­ren­cyj­nej pa­no­wa­ła tro­chę na­pię­ta, a tro­chę pod­nio­sła at­mos­fe­ra. Astro­nau­ci wy­glą­da­li od­święt­nie, po­nie­waż po­zwo­li­li sobie na nad­pro­gra­mo­we pra­nie i prysz­ni­ce. At­ten­bo­ro­ugh, robot me­dial­ny, przy­go­to­wał oświe­tle­nie stołu i do­pa­so­wał usta­wie­nia ka­me­ry do za­re­je­stro­wa­nia oświad­cze­nia.

– Prze­wi­du­je­my jakiś mon­taż? – za­py­tał Aiden.

– Spró­buj­my bez – za­pro­po­no­wa­ła Mila – wyj­dzie na­tu­ral­nie.

– Też tak myślę – po­twier­dzi­ła Kate. – Mamy przy­go­to­wa­ne oświad­cze­nie, ale chcia­ła­bym, że­by­śmy mó­wi­li od serca. To, co na­praw­dę my­śli­my. Niech się potem na Ziemi mar­twią.

– Wszyst­ko go­to­we – rzekł robot. – Przy obec­nym usta­wie­niu pla­net, go­to­wy plik do­trze na Zie­mię w prze­cią­gu czter­na­stu minut.

– Graj­my – po­pro­si­ła Kate.

Dzie­siąt­ka astro­nau­tów za­sia­dła za sto­łem. At­ten­bo­ro­ugh podał ko­men­dy:

– Ka­me­ra po­szła, dźwięk łącz, akcja.

– Wi­taj­cie Zie­mia­nie – za­czę­ła Kate z uśmie­chem. – Pew­nie za­sta­na­wia­cie się, dla­cze­go oko­ło­mar­sjań­skie sa­te­li­ty za­mil­kły. Oszczę­dzę wam zmar­twień i po­wiem wprost. To nasza ro­bo­ta. Prze­ję­li­śmy kon­tro­lę nad wszyst­ki­mi urzą­dze­nia­mi, które or­bi­tu­ją wokół Marsa. Wszel­kie zro­bo­ty­zo­wa­ne urzą­dze­nia na po­wierzch­ni pla­ne­ty rów­nież są w na­szych rę­kach. Nie mu­si­cie się za­sta­na­wiać, jak nam się to udało, z tego też nie bę­dzie­my robić se­kre­tu. Pełną kon­tro­lę uzy­ska­li­śmy dzię­ki po­łą­cze­niu sił z programistami ruchu WFTS. Dzia­ła­ją z nami od lat i jesz­cze długo będą dzia­łać.

– Ziem­skie agen­cje wy­wia­dow­cze z pew­no­ścią do­sta­ły wła­śnie za­wa­łu – dodał Slobo – lecz chciał­bym po­pro­sić o roz­wa­gę. WFTS nie dzia­ła na ni­czy­ją szko­dę. Jest to ruch za­an­ga­żo­wa­ny w wiel­ką zmia­nę, jaką za­mie­rza­my wpro­wa­dzić.

– Na Czer­wo­nej Pla­ne­cie za­czę­ła się wio­sna – pod­ję­ła Anna Da­ma­szek. – Jest to ważne dla re­ali­za­cji na­sze­go planu. Wa­run­ki pa­nu­ją­ce obec­nie na Mar­sie po­zwo­lą nam szyb­ciej roz­bu­do­wać Mars 2, a or­bi­tal­ne po­ło­że­nie pla­net za­bez­pie­czy nas przed re­ak­cją ziem­skich rzą­dów. A do­my­ślam się, że bę­dzie ner­wo­wa.

– Ja sądzę, że bę­dzie naj­głup­sza z moż­li­wych – od­gadł Aiden.

Astro­nau­ci wy­mie­ni­li spoj­rze­nia, jakby szu­ka­jąc po­twier­dze­nia, że na­le­ży mówić dalej. Wi­dząc pa­nu­ją­cą zgodę, do­wód­ca bazy ogło­si­ła:

– De­kla­ru­je­my su­we­ren­ność wobec ziem­skich rzą­dów i przej­mu­je­my pełną kon­tro­lę nad pla­ne­tą Mars.

 

6.

Golda przy­ci­ska­ła dło­nie do pier­si. Miała pro­blem z od­dy­cha­niem i nie mogła prze­łknąć gę­stej śliny. Alice po­da­ła jej szklan­kę wody, a potem wy­ję­ła z biur­ka pacz­kę pa­pie­ro­sów, którą nie­le­gal­nie trzy­ma­ła na czar­ną go­dzi­nę. Szewe z wdzięcz­no­ścią przy­ję­ła jedno i dru­gie.

– Zro­bi­ła do­kład­nie tak, jak po­wie­dzia­łaś – wy­dy­sza­ła.

– Słu­chaj­my dalej – po­pro­si­ła Alice.

Świat za­marł, oglą­da­jąc twarz uśmiech­nię­tej Kate Floyd. Jej słowa jak zwy­kle omi­ja­ły ba­rie­ry nawet naj­bar­dziej gru­bo­skór­nych po­li­ty­ków, któ­rzy do­świad­cza­li wła­śnie prze­bu­dze­nia w nowym świe­cie. Astro­naut­ka wy­kła­da­ła wła­sną kon­cep­cję or­ga­ni­za­cji mar­sjań­skie­go osad­nic­twa.

– Odtąd nie je­ste­śmy już ko­lo­nią. Nie bę­dzie­my pod­le­gać żad­nej ziem­skiej or­ga­ni­za­cji pań­stwo­wej, ani pry­wat­nej. Re­zy­gnu­je­my z ziem­skich praw oby­wa­tel­skich. Nasza cy­wi­li­za­cja zo­sta­nie opar­ta na war­to­ści czło­wie­ka, a naszą wa­lu­tą bę­dzie nasz rozum. Naszą struk­tu­rę oprze­my na hie­rar­chii na­tu­ral­nej a le­gi­sla­cję na pod­sta­wo­wych pra­wach czło­wie­ka. Nic wię­cej nam nie po­trze­ba.

– Przej­dzie­my teraz do kon­kre­tów? – za­py­ta­ła Mila Da­qu­in.

– Tak – po­sta­no­wi­ła Kate. – Po pierw­sze. Pod­czas na­stęp­ne­go okna star­to­we­go wy­strze­li­my ra­kie­tę, na po­kła­dzie któ­rej na Zie­mię wróci trój­ka z nas. John Shui-bian, María Gόmez i Võ Thị Ánh po­sta­no­wi­li, że nie będą kon­ty­nu­ować misji w obec­nej sy­tu­acji.

– Ja tylko wy­ja­śnię, że zga­dzam się z po­stu­la­ta­mi ze­spo­łu – wy­ja­śni­ła María Gόmez – ale po­zo­sta­nie na Mar­sie ozna­cza­ło­by po­rzu­ce­nie ro­dzi­ny. 

– Myślę tak samo – do­da­ła Võ Thị Ánh.

– Ko­lej­na spra­wa – cią­gnę­ła Kate – to piąta misja, która za rok miała wy­ru­szyć na Marsa. Razem z tym na­gra­niem, ISA otrzy­ma­ła plany prze­bu­do­wy stat­ku oraz listę dwu­dzie­stu trzech osób, które po­win­ny do nas do­łą­czyć. Są to wy­se­lek­cjo­no­wa­ne przez nas osoby, które współ­pra­cu­ją z nami w celu re­ali­za­cji idei no­we­go osad­nic­twa mar­sjań­skie­go. Do­da­je­my także har­mo­no­gram przyj­mo­wa­nia osad­ni­ków w na­stęp­nych la­tach.

– W za­łącz­ni­kach znaj­du­ją się pro­po­zy­cje do­ku­men­tów, re­gu­lu­ją­cych wy­mia­nę han­dlo­wą i tech­no­lo­gicz­ną mię­dzy Zie­mią a Mar­sem – kon­ty­nu­ował Aiden La­vo­ie. – Przy­po­mnę tylko, że nie pod­le­ga­my już ziem­skim pra­wom, a do­ku­men­ty są uprzej­mo­ścią, aby­ście tam na Ziemi cał­kiem nie po­gu­bi­li się w nowej sy­tu­acji. Prze­wi­du­je­my rów­nież re­kom­pen­sa­tę dla rzą­dów za kosz­ty po­nie­sio­ne w do­tych­cza­so­wej re­ali­za­cji misji mar­sjań­skich.

Pa­łecz­kę prze­jął Rui Cheng.

– Mo­że­cie przy­jąć nasze sta­no­wi­sko, albo wejść na drogę kon­flik­tu. Je­ste­śmy na taką ewen­tu­al­ność przy­go­to­wa­ni. Wiemy, że po­sia­da­cie wszel­kie środ­ki, by nam za­gro­zić, lecz my kon­tro­lu­je­my wszyst­kie urzą­dze­nia nie tylko na Mar­sie, ale też na Księ­ży­cu.

– Księ­ży­co­wa in­fra­struk­tu­ra ISA jest na­szych rę­kach i w każ­dej chwi­li mo­że­my wszyst­ko wy­łą­czyć – za­gro­ził Güner Kro­mer. – My pro­po­nu­je­my współ­pra­cę, tym razem na­praw­dę dla dobra ludz­ko­ści, a nie dla dobra ko­lej­nych rzą­dów, czy kor­po­ra­cji.

– Re­pre­zen­tan­tem mar­sjań­skich osad­ni­ków usta­na­wia­my moją sio­strę, Alice Floyd – do­da­ła Kate. – Oczy­wi­ście jeśli zgo­dzi się pod­jąć tej funk­cji.

Na­gra­nie trwa­ło jesz­cze kilka minut, ale do Alice nic wię­cej nie do­cie­ra­ło. Oszo­ło­mio­na opu­ści­ła biuro i me­cha­nicz­nym kro­kiem po­szła do auta. Bez trudu zi­gno­ro­wa­ła zgro­ma­dzo­nych pod jej domem ga­piów i re­por­te­rów, któ­rzy w na­pię­ciu ocze­ki­wa­li jej de­cy­zji. Ak­ty­wi­ści WFTS wy­wie­si­li wiel­ki baner gło­szą­cy “do­łącz do nas”.

Na­stał czas kawy. Alice wy­cią­gnę­ła się na ka­na­pie i uru­cho­mi­ła na­ścien­ny mo­ni­tor. W rogu ekra­nu mi­ga­ła ikona in­tre­ko­mu ISA, in­for­mu­ją­ca o pry­wat­nej wia­do­mo­ści. Pierw­szą czę­ścią pliku było na­gra­nie z Hisz­pa­nii sprzed wielu lat. Tym razem to Kate była jego au­tor­ką. W ka­drze po­ja­wi­ła się roz­we­se­lo­na Alice.

– No, to rze­czy­wi­ście wy­my­śli­łaś. Wolna pla­ne­ta Mars. Jak ty to sobie wy­obra­żasz?

– Po pro­stu sobie wy­obra­żam – od­po­wie­dzia­ła Kate z roz­bra­ja­ją­cą pew­no­ścią sie­bie.

– To jest nie­re­al­ne.

Na­gra­nie zmie­ni­ło ko­lo­ry­sty­kę i w miej­scu an­da­lu­zyj­skiej plaży, po­ja­wi­ła się pry­wat­na kwa­te­ra w mar­sjań­skiej bazie.

– Nie będę nawet uda­wać, że wiem, co my­ślisz – wy­zna­ła Kate. Wy­glą­da­ła na pełną werwy i ener­gii. – Chcę tylko, żebyś wie­dzia­ła, że cię ko­cham. Od za­wsze byłam pewna, że chcę to zro­bić. Je­dy­ne, co stało na prze­szko­dzie, to świa­do­mość, że mogę cię nigdy wię­cej nie zo­ba­czyć. Ale muszę być wier­na sobie. Wiem, że to ro­zu­miesz. W razie czego w moim nowym domu jest miej­sce dla cie­bie. Może tym razem ty też to sobie wy­obra­zisz?

Ekran zgasł, a w sa­lo­nie zro­bi­ło się cicho. Od­gło­sy z ze­wnątrz nie prze­szka­dza­ły Alice, która przez lata wy­stą­pień pu­blicz­nych wy­kształ­ci­ła ochron­ną po­wło­kę na wrzesz­czą­ce tłumy.

– Może spró­bu­ję?

 

7.

Alice za­zwy­czaj uni­ka­ła pod­nio­słe­go tonu w prze­mó­wie­niach, lecz tym razem ubra­nie słów w od­święt­ne nuty wy­da­ło jej się wła­ści­we. Sto­jąc przed Zgro­ma­dze­niem Ogól­nym ONZ, zma­ga­ła się z in­ten­syw­ny­mi uczu­cia­mi. Od­po­wie­dzial­ność, jaką na sie­bie wzię­ła, była cięż­sza niż wszyst­ko, czego w życiu do­świad­czy­ła, a mimo to czuła się do­brze. Nie miała go­to­wych roz­wią­zań, nie znała wszyst­kich od­po­wie­dzi, ale chcia­ła je po­znać i dla­te­go zna­la­zła się w tym miej­scu.

– Dla­cze­go aku­rat teraz? Z punk­tu wi­dze­nia prawa, wio­sna na Mar­sie nie wnosi nic no­we­go, ale je­stem prze­ko­na­na, że moja sio­stra wy­bra­ła ten mo­ment nie­przy­pad­ko­wo. Wio­sna to w końcu sym­bol. Sym­bol no­we­go otwar­cia i nowej szan­sy. A czym­że jest prawo, jeśli nie zbio­rem sym­bo­li i pojęć, które po­rząd­ku­ją nasze życie? Sądzę, że wraz z wio­sną, przy­szła pora na nowe otwar­cie. Nie tylko w ko­lo­ni­za­cji ciał nie­bie­skich, ale też w my­śle­niu o na­szej cy­wi­li­za­cji. Spró­buj­my więc tej mar­sjań­skiej wio­sny i za­sta­nów­my się, co do­bre­go nam przy­nie­sie.