Wierność polecenia jedność

Wczorajszy, deszczowy dzień na planecie Układu Słonecznego, nie przyniósł zbytnich zmian, małej osadzie Górnego Śląska. Kazimierz powstawał na nogi – wczesnym rankiem – ogólny stan zdrowia, nie dawał żadnych szans na robienie skomplikowanych planów, jak za dawnych i dobrych lat. Z dnia na dzień, samopoczucie człowieka odpowiedzialnego za kierowanie opustoszałym, ceglanym, prawie rozpadającym się domem, wydawało się coraz mniej atrakcyjne. Przypominał sobie, minione już chwile, które przelatywały przez rozszarpane myśli, słyszał roztargnione krzyki zidiociałych szyderców, wysyłających niewyobrażalne polecenia wielkiemu transmiterowi. Spotykał właśnie ten automat, przekazywał najświeższe informacje, o każdym człowieku… zdecydowanie cały majątek – w postaci danych kodu DNA i RNA, nie mógł ulec zmarnowaniu czy jakiemukolwiek uszkodzeniu. Ciągłe przekazywanie tej samej wiadomości – z pokolenia, na pokolenie – nie było ulubionym zajęciem Kazimierza, bo był zdziwiony i ciągle markotny, posiadał sto procent wykonanych celów, które pragnął zdobywać kiedyś od życia. Do osiągnięcia pełnego zadowolenia, było jednakże dosyć daleko, a chodziło głównie o przyjaciół – tych dostających w tyłek od życia, takich co opuścili miejsce swojego bytowania z różnych powodów – również takich, którzy ponieśli nagłą śmierć. W jaki więc sposób, mógł wykonywać planowane cele, bez robienia ważnych planów? 

Przekonania znanych profesorów fizyki na uniwersytecie, ciekawych zasad o otaczającym nas świecie, skutków usuwania radioaktywnych odpadów w kosmos, były bardziej lub mniej, rozpowszechnione opinii publicznej.

– Czy zastanawiałeś się, nad miejscem swojego dorastania, kwestiami dotyczącymi wiary, poruszanymi przez starożytnych Rzymian, bądź usłyszanym dźwiękiem, po swoich narodzinach? – zapytała Irenka, dość zmęczona ciągłym powtarzaniem tematu.

Zaskoczenie na twarzy Kazimierza, wydobywało się z wnętrza najskrytszych myśli, jakie kiedykolwiek wyrażał lub wyraził, w stronę bliskiej przyjaciółki.

– Starzejemy się, moja droga przyjaciółko? Będziesz miała swoją nagrodę, jeśli zdradzisz mi, dlaczego interesujesz się głębokimi treściami starożytnych Rzymian.

– Jaką nagrodę?

– O taką sprawę, będę się martwił osobiście – specjalnie dla Ciebie Irenko… – lepiej chodźmy na drugie piwko.

Koleżanka siedząca naprzeciwko, wyrażała wciąż obrażonym spojrzeniem, jakby dwuznaczne zainteresowanie, takiego typu spotkaniem – coś pomiędzy strachem, a pragnieniem udania się do salonu kosmetycznego.

– Zdecydowałaś się, czy pójdziesz ze mną?

– Być może.

– Masz dziwne podejście do przyjaciela – dla jednego jesteś miła, a dla drugiego przestajesz żartować – pamiętaj Irenko, że jest to moja, skromna opinia.

Znajomi szybko pożegnali się ze sobą, idąc każdy we własnym kierunku. Słońce zachodziło za horyzont, rumieniąc się bardziej miło, niż wczorajszego popołudnia.

– Prezenty… nieustanne kupowanie, sprzedawanie i wymienianie paczek na Boże Narodzenie! – Stare zdjęcia przyjaciół szpitala psychiatrycznego milczały, starsze niż grzane piwo i obgryzione przez czas, stojące na pułkach małego pokoju.

– Choćby dzisiaj – powiedział cichuteńko wielki transmiter. 

– Mam problemy psychiczne – nerwice, pobudliwości myślowe, natręctwa czy depresje maniakalne. Na dodatek neuropatyzm trzeciego stopnia. – Właśnie w taki sposób, lekarze psychiatrzy pomagali chorym i odwiedzającym szpitale psychiatryczne.

– Jesteś chory psychicznie? Nie powiedziałbym takiego głupstwa, zwłaszcza tobie.

– Skoro jesteś, aż tak bardzo inteligentny, proszę o numer seryjny, ukazujący moje dane w kosmosie. – Kazimierz usiadł na kanapę, gdyż był wielce zmęczony i bardzo rozdrażniony zachowaniem koleżanki.

– GammA 01011-9 numer, będziesz zadowolony mój przyjacielu.

Zmęczony własnym rozumem oraz brakiem koleżanki – właściciel swojego pokoju – podszedł do małego, żelaznego sejfu… wyciągnął pistolet… przystawiając lufę do głowy.

– Nigdy nie mów numeru, nigdy nie mów do mnie "mój przyjacielu". Żegnam, mój wielki transmiterze…

Kazimierz nacisnął spust pistoletu z tłumikiem, roztrzaskując połowę swojej głowy.

– Kolejna, czarna dziura typu Delta M87. Myślałem, że będziesz inny… mój przyjacielu. GammA 01011-9 numer…

Na schodach klatki bloku mieszkalnego, szczupła i radosna osoba, wchodziła na pierwsze piętro, kierując się w stronę mieszkania Kazimierza Gruczkowskiego.

– Irenka zmieniła zdanie?! – wielki transmiter, przyciszył swoją mowę, obserwując ciągle zmasakrowane zwłoki – przy przyjaciółkach takich wariatów, zawsze musiał być przyciszony.

– Jestem w domu, Kazimierz? Byłam tylko kupić kilka napojów CC i S. – Irena spojrzała tylko raz, zwłoki jej najlepszego kolegi, leżały sobie bezwładnie na podłodze. Ścierając krew, myślała czemu jedni pacjenci są wyleczeni, a drudzy kombinują. – Pewnie ukrywałeś całą prawdę… mój przyjacielu.