Halloween w Kukułczym gnieździe

I.

Trzydziesty pierwszy października. Po południu. Bardziej pod wieczór.

– Ok, to jest twój identyfikator i karta do drzwi drugiego poziomu. Poziom pierwszy ma tylko profesor, do jego laboratorium i gabinetu – powiedział Rob, wygrzebując dwa plastikowe kartoniki ze stosu śmieci zawalających jego biurko.

– Nawet nie masz pojęcia jak się cieszę, że zgłosiłaś się na ten miesiąc zastępstwa, od roku nie miałem urlopu! – paplał, zerkając dyskretnie na swoją milczącą rozmówczynię.

W oczach Roba – przepoconego, nieogolonego czterdziestopięcioletniego szefa pielęgniarzy o aparycji komputerowego game-maniaka onanisty, stojąca obok zmienniczka jawiła się wręcz zjawiskowo. Rob w ogóle nie miał zbyt dużo do czynienia z prawdziwymi kobietami, a ta tutaj w dodatku była z pewnością wyjątkowa – wysoka, szczupła, o wysportowanej i gibkiej figurze, zdradzanej przez idealnie przylegający fartuch. Wizerunku dopełniały bujne, czarne włosy i wypielęgnowane dłonie. Dziwny był jedynie ten fartuch, sięgający aż do ziemi oraz ciemne okulary, przez które Rob nie mógł dojrzeć oczu, zapewne równie apetycznych jak reszta.

– To szkła fotochromatyczne, mam niestety nadwrażliwość na światło – obiekt jego obserwacji zorientował się zręcznie w sytuacji.

– Aaa, tak… rozumiem, pani Melisso – zmieszał się Rob.

– Wystarczy: Melisso – skinęła delikatnie głową zmienniczka.

“Co za dziwny akcent, to “s”, takie soczyste a zarazem szeleszczące” pomyślał Rob i niby niechcąco rzucił:

– Jesteś z południa?

Melissa ignorując pytanie zmierzyła Roba powłóczystym spojrzeniem.

“Te cholerne ciemne okulary!” zaklął w duchu Rob.

– Co muszę wiedzieć przed podjęciem twoich obowiązków? – zmieniła temat Melissa.

– Tu masz widok na główną salę – Rob wskazał duże okno dyżurki – zaraz tam pójdziemy. Resztę opowiem ci później.

 

II.

Główna sala była obszernym pomieszczeniem, przywodzącym na myśl salę balową sporego dworku, gdyby nie gęsto rozstawione liczne słupy i kolumny. Zza wielkich okien widać było rozświetlony popołudniowym słońcem zadbany park.

W sali panował wielki harmider, wytwarzany przez około dwieście sztuk najróżniejszej maści indywiduów. Część siedziała przy stołach, grając lub zajmując się wszelakiego rodzaju robótkami ręcznymi; niektórzy stali wpatrzeni w ścianę, inni gapili się w powieszony wysoko na ścianie telewizor, byli też biegający oraz zawzięcie ze sobą dyskutujący.

Wzrok Melissy przykuła postać stojącej nieruchomo kobiety w czerni. Jej świdrujące oczy w pozbawionej mimiki twarzy zdawały się przeszywać Melissę na wylot. Obok kobiety w czerni siedział przy stole osobnik o twarzy porytej bliznami, przyciemnionymi starym, wytartym kapeluszem. Wielkimi łapskami o nienaturalnie długich pazurach pocierał o siebie dwa patyki, próbując pewnie wykrzesać z nich ogień. Przy oknach po prawej, na wolnej od stołów podłodze nieletnie dziewczę w białej piżamie i z włosami do pasa siedziało w kręgu usypanym z białej substancji, warcząc na każdego, kto śmiał się zbliżyć do jej rewiru. Najbliższy kręgu stół zajmował mężczyzna w skórzanej masce, zakrywającą dolną część twarzy, z otworami na ustach. Nie zwracając na nikogo uwagi czytał zawzięcie książkę kucharską, cmokając co chwila i oblizując kolejno palce lewej dłoni. Uwagę zwracał również jeżdżący na dziecięcym trójkołowym rowerku po całej sali przebieraniec w masce klauna, zaczepiający wszystkich tym samym zwrotem: „Zagramy w grę?”. Na końcu sali dziwoląg w za dużych ogrodniczkach i ze sterczącymi na wszystkie strony włosami próbował piłą zrobioną z papieru ściąć słup, podtrzymujący część sufitu przy schodach. Co chwilę słychać było wrzaski małego, prawie nagiego potworka łażącego pod stołami i oskarżającego kogoś o kradzież jego skarbu.

– Oto nasz cyrk i nasze małpy! – Rob zatoczył ręką z prawej do lewej niczym Napoleon na polu bitwy, zadowolony z wrażenia, jakie sala wywarła na Melissie.

 

III.

– Jak to możliwe, że są tacy – w miarę – spokojni? Wyglądają na ciekawe przypadki… – Melissa istotnie wydawała się zaintrygowana.

– Aa, to największa tajemnica profesora, dzięki której jako jedyni na świecie dajemy radę z najbardziej beznadziejnymi przypadkami! – Rob dumnie wypiął pierś, jakby to on osobiście był posiadaczem i twórcą owej tajemnicy.

– Świrusy dostają wieczorem specjalną tabletkę, która blokuje coś tam w mózgu, przez co nie mogą świrować, tak jak by mogli i potrafili. A jeśli to z jakiegoś powodu nie zadziała lub zadziała za słabo, na takie okazje mam mój bacik – tu Rob wskazał na czarną pałkę, przypiętą do jego paska.

– Bacik wzmacnia dziesięciokrotnie efekt tabletki i dodatkowo wyzwala elektrowstrząsy. O, właśnie tak – mówiąc to, Rob chwycił „bacik”, ustawił coś na rękojeści i wcisnął czerwony guzik. Jeden z siedzących przy stoliku pacjentów wrzasnął wściekle i padł na podłogę w drgawkach przypominających atak padaczki.

– Dobre, nie? – Rob, wyraźnie zachwycony sobą, zerknął na Melissę.

– Dlaczego to zrobiłeś?! – wysyczała zimnym głosem Melissa.

– Bo mogę – flegmatycznie skwitował Rob – o co tyle hałasu? – Rob wzruszył ramionami, uznając widocznie temat za zakończony.

W tym momencie w sali rozległ się donośny okrzyk: Rob, ty wredna gnido!!

Rob i Melisa jednocześnie odwrócili głowy w poszukiwaniu źródła hałasu i ujrzeli zmierzającego w ich stronę wyraźnie wzburzonego pacjenta, z wyciągniętą w kierunku Roba ręką i utkwionym w nim nienawistnym spojrzeniem.

– O co mu chodzi? – szepnęła Melissa do Roba – i dlaczego ma wymalowane „N” na kombinezonie?

– Bo tak go nazywamy, później ci wyjaśnię – pisnął Rob, chowając się za plecami Melissy i kurczowo ściskając bacik.

– Skończyło się twoje panowanie, ty faszystowska świnio! – wrzeszczał dalej „N” – jutro będziemy świętować wolność i szczać na twój grób! O ile w ogóle będziesz miał jakiś grób! – „N” zachichotał pod nosem i mrugnąwszy nie wiedzieć czemu do Melissy, ruszył w kierunku parku, podskakując, machając rękoma i nadal wykrzykując pod adresem pielęgniarza epitety powszechnie uznawane za niecenzuralne.

– No, jeszcze chwila i bym go popieścił bacikiem! – Rob udał, że nie widzi pogardliwego spojrzenia Melissy – oni są kompletnie odjechani, ale raczej spokojni, nie wiem, co mu dziś odbiło… A to „N” – musieliśmy oznaczyć jego i jego kumpli, nie mogliśmy z nimi dojść do ładu, kto jest kim przy przyjmowaniu do nas.

– Jak to, kto jest kim? – zainteresowała się Melissa.

– No bo patrz, ten „N”, co tam teraz biega po parku i zaczepia innych – jego nazwaliśmy Niedzielny. A teraz zobacz tam, pod ścianą, stoi taki jakby jego klon z literą „P” – jak poniedziałek. Spytasz zapewne, dlaczego poniedziałek… A no dlatego, że koleś uważa, że – uwaga – pochodzi z poniedziałku, choć dziś jak byk w kalendarzu mamy sobotę, trzydziesty pierwszy października, prawda? – Rob zaczął się nakręcać swoją opowieścią, widząc rosnące zdziwienie Melissy.

– „N” uważa, że jest z niedzieli, tamten przy stole po lewej to „Ś” – środowy, obok za kolumną wtorkowy „W” gra w warcaby z piątkowym „Pt”.[1] Mamy ich tu siedmiu, jak siedmiu wspaniałych, kumasz? – Rob zarechotał z obrzydliwym chrząknięciem – ciągle się matoły o coś kłócą, już nawet nie zwracamy uwagi, że się tłuką i chodzą poobijani, zwłaszcza, że na pytanie, kto kogo pobił każdy z nich odpowiada, że on sam. Tylko z innego dnia. Pojeby, no nie?

Mówiąc to Rob podszedł do środowego, który podniósł na niego znad stołu twarz całą w siniakach.

– Kto ci to zrobił? – zapytał Rob.

– Grałem w rugby z poniedziałkowym – odburknął środowy.

– Przecież nie macie piłki do rugby? – zdziwił się Rob.

– Dlatego graliśmy cegłówką. Źle obliczyłem chwyt – środowy ze stoickim spokojem odwrócił się do Roba plecami, uznając rozmowę za zakończoną.

Rob zerknął na Melissę. Uśmiechała się lekko, aż ściskało go w dołku, że nie może teraz zobaczyć jej oczu.

– To by pewnie tłumaczyło, dlaczego piątkowy też ma siniaki, ale już takie bardziej zielone – Melissa ewidentnie bawiła się coraz lepiej.

– Piątkowy! – krzyknął Rob w kierunku pacjenta ze znakiem „Pt” na kombinezonie – kto ci obił gębę?!

Piątkowy podniósł głowę znad warcabów, zmierzył Roba pełnym pogardy spojrzeniem i wskazując palcem na skreślony na swym kombinezonie znak „Pt” i namalowany ręcznie „Sb” wrzasnął:

– Tłumaczyłem ci już dwa razy bałwanie, że teraz JA jestem sobotni!

– A to niby dlaczego? – Rob zdawał się słyszeć o tym pierwszy raz.

– Bo środowy zawsze robi zamieszki i strajki i ja w piątek przez niego jestem nadal w dwudniowej izolatce! A niekoniecznie mi się to podoba!

– No tak… – podsumował Rob, patrząc w kierunku Melissy – masz jeszcze jakieś wątpliwości? Mówię ci, ręce czasami opadają… Dobra, chodźmy do parku, przyda się odrobina świeżego powietrza.

Rob skierował kroki w kierunku otwartych drzwi prowadzących na zewnątrz budynku. Melissa zręcznie uniknęła jego próby chwycenia ją za łokieć i po chwili znaleźli się na pięknym tarasie, zastawionym leżakami dla pacjentów.

Budynek otoczony był wspaniale zadbanym parkiem, bogatym w liczne trawniki, ławeczki, zdobne nasadzenia i okazały staw. Jak okiem sięgnąć widać było pacjentów, wykazujących większą lub mniejszą aktywność. Tu i ówdzie dyskretnie przemykały pielęgniarki w jednolitych białych strojach i czepkach.

Powolnym krokiem dotarli do stawu.

– Co pan robi? – Melissę zainteresował pacjent rzucający do wody kawałki drutu.

– Karmię łabędzie – odparł zagadnięty.

– Ale przecież łabędzie nie jedzą metalu!

– Nie zależy mi żeby jadły – mężczyzna spokojnie kontynuował jednostajne rzuty.

– Ale przecież może im to zaszkodzić, byłoby szkoda! – rzuciła zbita z tropu Melissa.

– Nie zaszkodzi, metal jest cięższy od wody i od razu tonie. – całkiem sensownie rzeczowym tonem wyjaśnił pacjent.

– W takim razie… Nie rozumiem, to po co pan to rzuca?

– Bo lubię karmić łabędzie.[2] 

Temat został wyczerpany. Melissa zerknęła na Roba, który wymownie nakreślił palcem kółko na środku czoła, wskazał na zegarek i porozumiewawczym ruchem głowy skinął w kierunku budynku. Ruszyli z powrotem.

Kilka metrów przed wejściem do budynku Melissę zaczepił pacjent, wymalowany od stóp do głów srebrnoszarą farbą.

– Ma pani może młotek? – zagadnął Melissę.

– Niestety nie… – odrzekła zaskoczona Melissa.

– Szkoda. Boli mnie głowa. – dziwak westchnął i oddalił się w stronę ogrodu.[3]

 

IV.

Po wejściu do sali Rob i Melissa ruszyli w kierunku dyżurki.

– Zaraz mamy porę wydawania wieczornych tabletek. Pokażę ci, jak należy wszystko przeprowadzić – Rob zaczął protekcjonalnym tonem, który szybko zmienił się w obleśne mlaśnięcie: – ale najpierw będę miał dla ciebie niespodziankę! Mówiąc to, Rob bezwiednie oblizał się po spierzchniętych wargach.

– Och, jakie to miłe – „uśmiechnęła się” Melissa – w takim razie ja też będę miała dla ciebie później swoją niespodziankę – ton Melissy przyprawił Roba o miły dreszczyk na całym ciele.

W połowie sali Melissa wychwyciła badawczy wzrok kobiety w czerni, który zdawał się witać Melissę jak starą, dobrą przyjaciółkę.

– Bez problemów przyjmują leki? – zagadnęła Roba Melissa.

– Raczej tak, wiedzą co potrafi mój bacik – Rob poklepał się po biodrze gestem małomiasteczkowego szeryfa – tylko z tymi tygodniowymi bywają czasami problemy. Zdarza im się wmawiać mi, że już brali swoją porcję. Tylko, że w innym dniu! – Rob wyraźnie się rozbawił.

W korytarzu prowadzącym do dyżurki Melissa zwróciła uwagę na stojącego nieruchomo pod ścianą pacjenta z rękoma wyciągniętymi przed siebie.

– A to kto? – spytała szeptem.

– Ten? To Emeryk. Stoi tu już jakiś ósmy rok. Profesor zaczyna się obawiać, że to początki katatonii. Z przyzwyczajenia zaczął wieszać na nim czasami płaszcz i kapelusz.[4]

– Ok, jesteśmy! – Rob konspiracyjnym gestem wskazał na znajdujące się naprzeciwko dyżurki drzwi z napisem „Izolatka nr 3” i dodał: – w zaufaniu pokażę ci nasz najciekawszy przypadek. To jedyny, nad którym profesor nadal się męczy – leki i bacik nie działają w stu procentach i dlatego ten akurat świrus musi być na stałe w odosobnieniu pod specjalnym nadzorem.

– Jeszcze tylko znieczulę kamery i możemy wchodzić – Rob zniknął na chwilę w dyżurce, przełączył coś na pulpicie i wrócił do Melissy – ok, teraz izolatka jest odcięta. Profesor nie pozwala tam wchodzić poza planowymi wizytami terapeutycznymi. Na szczęście udało mi się zmodyfikować moje kody dostępu – Rob dumny z siebie przeciągnął kartę przez czytnik, nacisnął klamkę i uchyliwszy lekko drzwi szepnął: Idziemy!

W małej salce z zakratowanym oknem stało tylko jedno łóżko, na którym przywiązany pasami leżał rosły mężczyzna. Jego długi, czarne włosy okalały śniadą twarz z wydatnym, orlim nosem. Najwyraźniej spał.

Zbliżyli się powoli do łóżka. Rob wyraźnie zawiedziony zerową aktywnością swojej niespodzianki, zwrócił głowę w kierunku Melissy, chcąc szepnąć jej coś do ucha. Dlatego tylko Melissa zauważyła nagle otwarte szeroko oczy pacjenta i instynktownym ruchem szarpnęła Roba w tył, ratując go przed szczękami oszalałego napastnika, które zamknęły się niebezpiecznie blisko lewego policzka Roba. Pielęgniarz rzucił się w kierunku drzwi; potykając się zdążył jeszcze tylko wcisnąć guzik bacika, skutkiem czego będąc już na korytarzu nadal słyszeli ciągły, przenikliwy wrzask ofiary elektrowstrząsów.

– Ożeż w mordę, ale mnie wystraszył! Winnetou pieprzony! – dyszał Rob, ocierając pot z czoła.

– Winnetou? – spytała Melissa.

– Taa, wbił sobie do łba, że jest jakimś wcieleniem jakiegoś tam szamana, Manitou czy takie tam brednie.. Zanim tu trafił, rozwalił podobno pół jakiegoś szpitala, zanim dali mu lek profesora i dostarczyli do nas – Rob powoli się uspokajał.

– A co on tam wykrzykiwał? Te szalony oczy coś chyba chciały ci powiedzieć? – dociekała Melissa.

– Taki tam jego standardowy bełkot: że się odrodził, pomści czerwonych braci i wytłucze wszystkie blade twarze.. kto by tego słuchał na poważnie?

Ruszyli do dyżurki. Przed wejściem do środka Melissa przystanęła w korytarzu i wskazując Robowi przeciwległe pomieszczenie służbowe pracowników rzuciła miękko: To ja tu na chwilę znikam, wiesz: niespodzianka!

Rob wręcz uniesiony tymi słowami wszedł do dyżurki i zaczął przygotowywać wieczorne leki. Podśpiewując pod nosem rozdzielił odpowiednie dawki na wielkiej tacy z wypisanymi nazwiskami pacjentów i rzucił okiem na zegarek.

– Już piętnaście minut! Gdzie ona jest? – zamruczał pod nosem – figle figlami, ale powinna tu być, skoro od jutra ma przejąć moje obowiązki na cały miesiąc!

Zdecydowanym krokiem ruszył do służbówki z zamiarem wyciągnięcia wobec Melissy pierwszych sankcji dyscyplinarnych. Po cichu liczył zarazem na zastanie spóźnialskiej zastępczyni w jakimś seksownym dessous..

Wszedł do służbówki ze zdziwieniem stwierdzając, że u sufitu działa tylko jedna z licznych świetlówek, topiąc pomieszczenie w ponurym półmroku.

– Melissa? Mel? – rzucił w głąb, dziwiąc się, jak słabo i niepewnie zabrzmiał jego głos.

– Mel? Gdzie jesteś? – rozejrzał się dokoła dopiero teraz zauważając, że stoi na grubej folii wyściełającej podłogę. Przeraźliwa myśl przemknęła mu przez głowę, gdy siłą woli krzyknął jeszcze skrzekliwie: Mel, nie wygłupiaj się, gdzie jesteś?

– Jessstem, ssskarbie, cii… – usłyszał bardzo wyraźne „ss” w słowach dobiegających zza jego pleców. Powoli obrócił się i w ciemnym rogu pomieszczenia ujrzał dwoje świecących oczu. Ostatnim co usłyszał był dźwięk spustu jakiegoś urządzenia, poczuł wbijające się w klatkę piersiową elektrody i z jękiem upadł bezwładnie pod wpływem ciosu pięćdziesięciu tysięcy volt, rozchodzącego się po całym ciele. Czuł już tylko, że wszystkie jego mięśnie zamieniły się w betonowe bloki, puściły mu zwieracze i umysł cały czas dręczony potężnym wyładowaniem powoli zapadł się w ciemność..

 

 

V.

Ciało Roba zostało starannie zawinięte w folię, na którą upadło.

Stojąc w dyżurce przy oknie z widokiem na salę, Melissa spokojnym ruchem ścierała z twarzy makijaż. Spod rzuconych na podłogę ciemnych okularów wyjrzały jej opalizujące oczy z pionowymi źrenicami. Zręcznym ruchem przechyliła tacę z lekami, wrzucając całą zawartość do kosza. Pomiędzy zębami jej szerokiego uśmiechu pojawił się zwinny koniuszek rozdwojonego języka.

Spojrzała z czułością na salę i w myślach przemówiła do siebie:

– Śpijcie dziś spokojnie, kochani.. Jutro czeka nas wyjątkowe Halloween…

Kobieta w czerni patrzyła prosto w oczy Melissy.

 

 

Koniec

 

[1] Pomysł postaci z siedmiu dni tygodnia pochodzi z Podróży siódmej, wchodzącej w skład „Podróży gwiazdowych” Stanisława Lema.

[2] Stanisław Lem „Zakład doktora Vliperdiusa”

 

[3] ibidem

[4] c.d. inspiracji z twórczości S. Lema