Poszukiwacz

Sta­tek za­trząsł się lekko, sy­gna­li­zu­jąc w ten spo­sób za­koń­cze­nie pro­ce­su te­le­por­ta­cji kwan­to­wej. Arks po­wo­li otwo­rzył oczy, przy­sto­so­wu­jąc się do ja­sne­go świa­tła wpa­da­ją­ce­go do ka­bi­ny przez sze­ro­ki wi­zjer. Pul­sa­ro­wa mapa po jego pra­wej wska­za­ła obec­ną po­zy­cję – układ Ma­rve­cian-235 w ga­lak­ty­ce PGC 54221 znaj­du­ją­cej się w Pu­st­ce w Wo­la­rzu. Ozna­cza­ło to, że prze­sko­czył, tak jak pla­no­wał, nie­mal­że pięć ty­się­cy lat świetl­nych.

Znaj­du­ją­ca się przed nim gwiaz­da pa­li­ła się jasno, roz­sy­ła­jąc po­ten­cjal­nie ży­cio­daj­ne świa­tło na wszyst­kie oko­licz­ne świa­ty. Or­fyks od razu po prze­sko­ku podał do­kład­ny skład każ­dej z sied­miu pla­net i czter­dzie­stu ośmiu księ­ży­ców. We­dług ana­li­zy kom­pu­te­ra po­kła­do­we­go na trzech z tych obiek­tów znaj­do­wa­ła się at­mos­fe­ra mo­gą­ca pod­trzy­mać życie – czy to wę­glo­we, czy też krze­mo­we.

– Lą­du­je­my na trze­ciej pla­ne­cie – ode­zwał się Arks ni­kłym gło­sem, od­pi­na­jąc część kabli od po­ty­li­cy. – Anal­te­ja, Ka­ni­me­dia, Kres, Piąty Azyl, Sta­cja Woł­choz, Anal­te­ja, Ri­ment…

– Zga­dza się – roz­legł się syn­te­tycz­ny głos Or­fyk­sa. Arks po­ki­wał głową i wes­tchnął pełen ulgi. Nie­na­wi­dził mo­no­ton­ne­go i uciąż­li­we­go pro­ce­su spraw­dza­nia spój­no­ści wspo­mnień, lecz była to ko­niecz­na for­mal­ność. Po po­twier­dze­niu stanu, od­piął ostat­ni z kabli. Każdy z Po­szu­ki­wa­czy miał swój wła­sny spo­sób na spraw­dze­nie spój­no­ści – w przy­pad­ku Arksa, który nie­wie­le pa­mię­tał już ze swo­je­go dzie­ciń­stwa, było to wy­mie­nia­nie ostat­nio od­wie­dzo­nych sys­te­mów.

– Czas?

– Dwie­ście pięt­na­ście mi­li­se­kund wol­niej niż po­przed­nio, od­chy­le­nie od śred­niej na po­zio­mie pięt­na­stu pro­cent. W nor­mie – od­po­wie­dział szyb­ko i bez wy­ra­zu Or­fyks. Arks po­now­nie po­ki­wał głową. – Jak na­zwiesz pla­ne­tę, na którą się uda­je­my?

– Rea 94.

– Tak na­zwa­łeś po­przed­nią.

– Więc Rea 95. Po­twier­dzam nada­nie nazwy – uprze­dził za­py­ta­nie kom­pu­te­ra po­kła­do­we­go. Prze­jął ster, szy­ku­jąc się na ręcz­ne lą­do­wa­nie na nowo na­zwa­nej pla­ne­cie.

Od od­pa­le­nia na­pę­dów pul­sa­cyj­nych i fo­to­masz­tu do zbli­że­nia się od­po­wied­nio bli­sko do zie­lon­ka­wej at­mos­fe­ry Rei 95 mi­nę­ło nie­speł­na sie­dem minut. Arks wy­ko­nał wszyst­kie pro­ce­du­ry bez­pie­czeń­stwa z od­po­wied­nim na­masz­cze­niem, pa­mię­ta­jąc, że ostat­nia nie­uwa­ga kosz­to­wa­ła go kilka ty­się­cy kre­dy­tów za wy­mia­nę po­szy­cia.

Sta­tek prze­bił się przez gęstą war­stwę chmur, ukazując ka­mie­ni­stą po­wierzch­nię. Ob­le­ciał na na­pę­dzie pul­sa­cyj­nym spory kawał ob­ser­wo­wa­ne­go kon­ty­nen­tu, aż do­tarł do oce­anu. Skła­dał się w dzie­więć­dzie­się­ciu pro­cen­tach z wody, o śred­niej tem­pe­ra­tu­rze dwu­stu osiem­dzie­się­ciu dwóch kel­wi­nów. Ide­al­ne wa­run­ki do po­wsta­nia choć­by naj­prost­szych form życia. Or­fyks au­to­ma­tycz­nie prze­ana­li­zo­wał wy­do­by­wa­ją­ce się ze zbior­ni­ka wody gazy, szu­ka­jąc w nich śladu ja­kie­go­kol­wiek życia.

Nie zdzi­wi­ło Arksa, że wstęp­na ana­li­za wy­ka­za­ła 0,001% szans na ist­nie­nie życia w oce­anie. Mimo tego wy­słał sondę, która bez­gło­śnie wy­strze­li­ła z burty stat­ku i bły­ska­wicz­nie wsu­nę­ła się w taflę wody. Po kilku chwi­lach wró­ci­ła, nio­sąc ze sobą po­twier­dze­nie wy­ro­ku wy­snu­te­go przez Or­fyk­sa – w oce­anie obec­nie nie ist­nia­ło życie i w ciągu ostat­nie­go mi­liar­da lat nie ist­nia­ło. Ark­so­wi po­zo­sta­ło po­wró­cić na or­bi­tę i wy­słać ko­lej­ne sondy na Reę 95a i Reę 96a, dwa księ­ży­ce z po­ten­cja­łem na pod­trzy­ma­nie życia.

Po go­dzi­nie sondy wy­sła­ły pro­stą in­for­ma­cję, moż­li­wą do za­ko­do­wa­nia na dwóch bi­tach – po­dwój­ne zero. Na księ­ży­cach nie ist­nia­ło życie i w ciągu ostat­nie­go mi­liar­da lat nie ist­nia­ło.

Arks po­brał z ko­mo­ry lu­strza­nej stat­ku foton z pa­mię­cią Zie­mi-3 i po raz ko­lej­ny w tym roku obrał pla­ne­tę za cel.

Na Ma­rve­cian-235 nie było oznak życia. Arks, jako Po­szu­ki­wacz był do tego przy­zwy­cza­jo­ny. Ko­lej­ny, po­zba­wio­ny życia układ.

Ko­lej­ny, w któ­rym nie udało mu się zna­leźć śla­dów Boga.

 

***

 

Po­wierzch­nia Zie­mi-3 w ni­czym nie przy­po­mi­na­ła ani po­przed­nich dwóch, ani tym bar­dziej na­stęp­nych czte­rech Ziem. Nowy dom ludz­ko­ści po wej­ściu w Erę Po­szu­ki­wań, gdy upa­dła Unia, nie­gdyś tęt­nią­cy ży­ciem i da­ją­cy schron dwu­dzie­stu mi­liar­dom ludzi, teraz świe­cił pust­ka­mi. We­dług je­dy­ne­go wciąż dzia­ła­ją­ce­go new­slet­te­ra pla­ne­tę na stałe za­miesz­ki­wa­ło kilka mi­lio­nów ludzi – więk­szość sku­pio­na była w N– Tokyo, Alfie i Hy­pe­rio­nie.

Ulu­bio­nym miej­scem Arksa była mała wieś, li­czą­ca czter­dzie­stu miesz­kań­ców, znaj­du­ją­ca się parę ki­lo­me­trów za N– Tokyo. Spo­koj­na, cicha, wręcz me­lan­cho­lij­na oko­li­ca, cią­gle pie­lę­gno­wa­na przez Ogrod­ni­ków. Ark­so­wi nigdy nie nu­dził się widok wierzb, sosen i ban­tru­sów – ga­tun­ków drzew, któ­rych próż­no było szu­kać gdzie in­dziej, a z pew­no­ścią nie na naj­now­szej ite­ra­cji Domu Ludz­ko­ści, Zie­mi-7, cy­ber­for­mo­wa­nej w jedno ogrom­ne mia­sto.

Arks roz­siadł się wy­god­nie na wzgó­rzu, po­śród zie­lo­nych i czer­wo­nych traw, ob­ser­wu­jąc za­cho­dzą­ce bliź­nia­cze słoń­ca. Nie pa­mię­tał już ile razy ob­ser­wo­wał po­dob­ne wy­da­rze­nie w swoim dłu­gim życiu. Mu­sia­ły być ich ty­sią­ce, lecz za każ­dym razem po­ma­rań­czo­wa łuna rzu­ca­na przez dwie gwiaz­dy chwy­ta­ła Po­szu­ki­wa­cza za serce. Kątem oka zo­ba­czył Ogrod­ni­ka wra­ca­ją­ce­go po dniu pracy do domu. Po­ma­chał mu, uśmie­cha­jąc się lekko, a ten mu od­po­wie­dział tym samym. Nigdy nie za­py­tał męż­czy­zny o imię, choć czę­sto go wi­dy­wał w tej czę­ści Zie­mi-3. Tak jak i Arks, był je­dy­nie jed­nost­ką w roz­la­nym po całym Wszech­świe­cie oce­anie ludz­ko­ści. Jed­nym z pięt­na­stu bi­liar­dów ludzi.

Arks wstał i po­wró­cił do Or­fyk­sa. Udał się w po­dróż na drugą pół­ku­lę pla­ne­ty, gdzie jesz­cze pa­no­wał dzień.

 

***

 

No­evu­Pa­ris był cmen­ta­rzy­skiem z be­to­nu. Próbą po­wro­tu do tra­dy­cyj­ne­go stylu życia, który szyb­ko znu­dził się po­szu­ku­ją­cej wra­żeń spo­łecz­no­ści. Gdy ostat­nia ro­dzi­na opu­ści­ła mia­sto, wy­łą­czo­no ba­rie­ry. Nie minął rok, a więk­szość wie­żow­ców ru­nę­ła pod na­po­rem se­zo­no­wych burz i hu­ra­ga­nów. Teraz było to miej­sce opu­sto­sza­łe, cuch­ną­ce śmier­cią.

Po­kład Or­fyk­sa uno­sił się tuż nad szkie­le­ta­mi nie­gdyś dum­nych bu­dow­li. Ulice, wciąż za­wa­lo­ne gru­za­mi i ele­men­ta­mi kon­struk­cyj­ny­mi, wy­da­wa­ły się z tej wy­so­ko­ści być ni­czym pa­ję­cza sieć, roz­bi­ta przez zbyt silny po­dmuch wia­tru (a przy­naj­mniej tak Arks wy­obra­żał sobie pa­ję­czy­ny, na pod­sta­wie ar­chi­wal­nych opi­sów i zdjęć).

W końcu Po­szu­ki­wacz wy­lą­do­wał na szczy­cie jed­ne­go z bu­dyn­ków i roz­siadł się wy­god­nie, po czym po­czął za­sy­sać por­cję żyw­no­ścio­wą. Choć mógł­by wydać kilka kre­dy­tów na „praw­dzi­wy” po­si­łek przy­go­to­wa­ny przez ku­cha­rza – nie chciał. Praw­dzi­we je­dze­nie skoń­czy­ło się kilka ty­się­cy lat temu, teraz te wy­so­ko­ka­lo­rycz­ne tubki były rów­nie praw­dzi­we, co pach­ną­ce, so­czy­ste dania po­da­wa­ne w re­stau­ra­cjach. Róż­ni­ły się je­dy­nie tym, że tubki nie wy­wo­ły­wa­ły pro­ble­mów tra­wien­nych i kosz­to­wa­ły gro­sze.

– Or­fyks, ra­port piąty – po­wie­dział od nie­chce­nia. Wcale nie mu­siał wy­po­wia­dać tych słów na głos – kom­pu­ter i tak prze­słał­by do jego neu­ro­czi­pu wy­ni­ki za­py­ta­nia. So­czew­ki za­dru­ko­wa­ły się nie­bie­skim świa­tłem z listą ostat­nio od­wie­dzo­nych przez Arksa miejsc. Na końcu znaj­do­wa­ło się ze­sta­wie­nie miejsc, w które Po­szu­ki­wacz chciał­by się udać na­stęp­nie. Dwie po­zy­cje były za­zna­czo­ne ciem­niej­szym od­cie­niem. Ktoś Arksa ubiegł i od­krył te świa­ty pierw­szy. Nie­wiel­ka stra­ta, gdyż żaden z nich nie za­wie­rał życia.

– Co pro­po­nu­jesz, Or­fyks?

– Ko­lej­ne sys­te­my w Pu­st­ce w Wo­la­rzu wy­da­ją się być obie­cu­ją­ce. Zgod­nie z Teo­rią Ob­ce­go Im­pe­rium, szan­sa na wy­stą­pie­nie tam życia jest wie­lo­krot­nie więk­sza od wszyst­kich in­nych sys­te­mów Zba­da­ne­go Wszech­świa­ta.

Tak, Teo­ria Ob­ce­go Im­pe­rium, znana też cza­sem jako Hi­po­te­za Wojny. Astro­no­mo­wie, a ra­czej fi­lo­zo­fo­wie, kil­ka­dzie­siąt setek lat temu za­ob­ser­wo­wa­li, że Pust­ka w Wo­la­rzu jest aż na­zbyt pusta. Do­szli do wnio­sku, że coś mogło – nie mu­sia­ło, a je­dy­nie mogło – za tym stać. Obca cy­wi­li­za­cja, a ra­czej wojna mię­dzy co naj­mniej dwoma su­perza­awan­so­wa­ny­mi cy­wi­li­za­cja­mi, która do­pro­wa­dzi­ła do ani­hi­la­cji nie­zli­czo­nej licz­by gwiazd, albo i ca­łych ga­lak­tyk. To było jed­nak w cza­sach, gdy Skala Kar­da­sze­wa miała jesz­cze zna­cze­nie, a ludz­kość nie znała moż­li­wo­ści kry­ją­cych się za Wy­mu­szo­nym Splą­ta­niem.

Arks po raz wtóry wes­tchnął, ob­ser­wu­jąc, drugi raz dzi­siaj, za­chód słońc. Zba­dał już grubo ponad osiem setek obiek­tów – pla­net i księ­ży­ców – lecz wcale nie był bli­żej Celu. Zresz­tą, w po­rów­na­niu do nie­któ­rych Po­szu­ki­wa­czy, któ­rzy po­świę­ci­li całe swoje trwa­ją­ce ty­sią­ce lat życia, jego od­da­nie nie było ni­czym nad­zwy­czaj­nym.

Ludz­kość żyła kie­dyś bez tego, po­my­ślał. Spo­koj­na, zmar­twio­na je­dy­nie prze­ży­ciem ko­lej­ne­go dnia. Za­pra­co­wa­niem na nowy po­jazd, dom, za­pew­nie­niem god­ne­go bytu po­tom­stwu. Nie­któ­re, bar­dziej eks­cen­trycz­ne jed­nost­ki, po­świę­ca­ły swoje życie nauce i pró­bie zro­zu­mie­nia pro­ce­sów, które stały za na­ro­dzi­na­mi i roz­wo­jem Wszech­świa­ta. Teraz jed­nak wy­da­wa­ło się to być od­le­głą le­gen­dą. Mitem o he­ro­sach, któ­rzy w sta­ro­żyt­nych cza­sach to­czy­li bój z wy­my­ślo­ny­mi po­two­ra­mi i bó­stwa­mi. Nauka zo­sta­ła skoń­czo­na. Nie było nic do od­kry­cia.

– Sir, po­zwo­le­nie na prze­ska­no­wa­nie po­bli­ża? – usły­szał w umy­śle głos Or­fyk­sa.

– Cho­le­ra, mó­wi­łem ci, żebyś wię­cej tego nie robił – zde­ner­wo­wał się Arks. Po chwi­li jed­nak uspo­ko­ił się, za­cie­ka­wio­ny od­kry­ciem kom­pu­te­ra. – Co niby zna­la­złeś?

– Po­dej­rze­nie formy życia, sir.

Ktoś inny rów­nież prze­sia­dy­wał w po­bli­żu, od­po­czy­wa­jąc? Nie­moż­li­we – Arks nie zo­ba­czył żad­ne­go in­ne­go po­jaz­du, kom­pu­ter po­kła­do­wy rów­nież nie sta­rał się na­wią­zać au­to­ma­tycz­ne­go po­łą­cze­nia. Ktoś po­sta­no­wił wró­cić do mia­sta, by po­szu­kać kosz­tow­no­ści? Nie było w tym celu, wszy­scy o tym wie­dzie­li. Pa­ser­stwo było trud­ne w re­ali­za­cji i nie­le­gal­ne, a do­dat­ko­wo i nie­opła­cal­ne, gdyby przy­rów­nać ko­rzy­ści do uni­wer­sal­ne­go do­cho­du.

– Do­kład­niej­sza ana­li­za.

Sil­nik stat­ku uru­cho­mił się, kilka świa­teł na bur­cie roz­bły­sło przy­tłu­mio­ną zie­le­nią. Po chwi­li Or­fyks znów się ode­zwał we­wnątrz głowy swo­je­go pi­lo­ta.

– Hi­ber­nant ze­ro­wej ge­ne­ra­cji.

Arks zu­peł­nie nie spo­dzie­wał się ta­kiej od­po­wie­dzi. Hi­ber­nant i to jesz­cze ze­ro­wej ge­ne­ra­cji? Co on robił na pla­ne­cie, która za­sie­dlo­na zo­sta­ła setki lat po zmo­der­ni­zo­wa­niu tej tech­no­lo­gii?

Po­szu­ki­wacz po­dra­pał się po pod­bród­ku. Wes­tchnął, tym razem od nie­chce­nia.

– Pro­wadź, Or­fyks.

Na te słowa pi­lo­ta od stat­ku od­cze­pi­ła się nie­wiel­ka, me­ta­lo­wa sfera. Oko drona roz­świe­tli­ło się nie­bie­ską po­świa­tą, gdy mo­bil­na forma Or­fyk­sa prze­fru­nę­ła na skraj dachu. „Za mną, sir”, zda­wał się mówić tym ru­chem. Arks wstał po­wo­li i zbli­żył się do kra­wę­dzi. Or­fyks wy­świe­tlił na jego so­czew­kach lo­ka­li­za­cję kap­su­ły hi­ber­na­cyj­nej. Po­ło­żo­na była w są­sied­nim bu­dyn­ku, w po­ło­wie jego wy­so­ko­ści.

Arks, ospa­le, zsu­nął się z płasz­czy­zny bu­dyn­ku i po­szy­bo­wał na re­pul­so­rach kom­bi­ne­zo­nu w stro­nę sza­re­go, prze­krzy­wio­ne­go wie­żow­ca. Wle­ciał do wnę­trza przez jedno z pustych okien. Ciem­ność roz­pro­szo­na zo­sta­ła przez au­to­ma­tycz­ne oświe­tle­nie, za­mon­to­wa­ne na ra­mie­niu kom­bi­ne­zo­nu. Or­fyks po­wę­dro­wał w stro­nę lo­ka­li­za­cji kap­su­ły jako pierw­szy, nie cze­ka­jąc nawet na swo­je­go wła­ści­cie­la. Choć Ark­so­wi po­do­bał się jego „typ sa­mo­dziel­ny: 5”, nie­kie­dy irytowała go nadmierna samodzielność kom­pu­te­ro­we­go to­wa­rzy­sza.

Miesz­ka­nie, w któ­rym się zna­leź­li, nie na­le­ża­ło do ty­po­wych dla tego okre­su – po pierw­sze kwa­te­ra była o wiele więk­sza, a ścia­ny ozdo­bio­ne były na ko­lo­ro­wo. Bez­gu­ście, skwi­to­wał w my­ślach Arks. Na ścia­nie do­strzegł sta­ro­mod­ny włącz­nik. Tak, jak ocze­ki­wał, ni­g­dzie nie było in­stant ekra­nów. Pod­szedł do pla­sti­ko­we­go pstrycz­ka i na­ci­snął go. Świa­tło za­mi­go­ta­ło de­li­kat­nie, a jedna z ża­ró­wek na­tych­mia­sto­wo pękła.

Dron za­pro­wa­dził Arksa do po­miesz­cze­nia znaj­du­ją­ce­go się na ty­łach kwa­te­ry. Za czymś, co miało kie­dyś być se­kret­nym drzwia­mi, kryło się jesz­cze jedno po­miesz­cze­nie. Od razu po wej­ściu fo­to­ko­mór­ka wy­kry­ła wcho­dzą­ce­go Arksa i roz­świe­tli­ła pokój przy­ćmio­nym, błę­kit­nym świa­tłem. Jed­no­cze­śnie kap­su­ła, znaj­du­ją­ca się pod prze­ciw­le­głą ścia­ną, roz­bły­sła na zie­lo­no.

– Jakim cudem ta kap­su­ła jesz­cze dzia­ła?

– Wy­kry­łem wła­sne źró­dło za­si­la­nia, sir. Re­ak­tor ją­dro­wy, uran. Po­zo­sta­ło mu pracy na kil­ka­dzie­siąt ko­lej­nych lat.

Arks uśmiech­nął się do sie­bie. Uran ozna­czał, że kap­su­ła była tu bar­dzo, bar­dzo długo. Od cza­sów, gdy ludz­kość uży­wa­ła tak pry­mi­tyw­nych form po­zy­ska­nia ener­gii.

– Więc zga­du­ję, że śpioch ma szczę­ście. Koń­czy mu się po­wo­li czas. Roz­pocz­nij pro­ce­du­rę wy­bu­dza­nia.

– Już, sir. Pro­ces po­trwa… –  Or­fyks zro­bił prze­rwę, co nie­czę­sto mu się zda­rza­ło. – Sześć minut.

Arks za­gwiz­dał. Now­sze ko­mo­ry hi­ber­na­cyj­ne, o ile wciąż uży­wa­ne, mogły wy­bu­dzić użyt­kow­ni­ka w kilka se­kund, jed­no­cze­śnie za­szcze­pia­jąc w jego neu­ro­czi­pie wszyst­kie naj­waż­niej­sze in­for­ma­cje z okre­su hi­ber­na­cji. Kto­kol­wiek był we­wnątrz kap­su­ły za­pew­ne nie był go­to­wy na wy­bu­dze­nie się ze snu. Przez myśl Po­szu­ki­wa­cza przemknęło niewyraźne pytania – “po co to robię”? Wzru­szył jed­nak ra­mio­na­mi, sa­m sobie od­po­wia­da­jąc. Już i tak nic nie ma sensu. Niech cho­ciaż wła­ści­ciel kap­su­ły dowie się, do ja­kich cza­sów się prze­niósł.

Klapa kap­su­ły roz­war­ła się, wy­da­jąc przy tym nie­zno­śny, prze­cią­gły od­głos. Z wnę­trza uniósł się obłok pary – dobry znak. Kap­su­ła au­to­ma­tycz­nie wy­rów­ny­wa­ła ci­śnie­nie, więc wnętrz­no­ści hi­ber­nan­ta nie zo­sta­ły zmiaż­dżo­ne w trak­cie któ­rejś z su­per­bu­rzy.

Po chwi­li kap­su­ła jed­nak za­czę­ła prze­cie­kać – stan­dar­do­wy pro­blem w przy­pad­ku star­szych mo­de­li, zwłasz­cza w przy­pad­ku odłą­cze­nia ca­łe­go bu­dyn­ku z użyt­ku. Cien­ka struż­ka płynu krio­ge­nicz­ne­go spły­nę­ła po pod­ło­dze, resz­ta zo­sta­ła wpom­po­wa­na przez kap­su­łę. Oczom Arksa uka­zał się ta­jem­ni­czy hi­ber­nant – dziew­czy­na, w wieku około dwu­dzie­stu lat. Jej jasna skóra su­ge­ro­wa­ła, że po­cho­dzi­ła z cza­sów, gdy lu­dzie jesz­cze, wbrew lo­gi­ce i bio­lo­gii, dzie­li­li się wła­sno­ręcz­nie na rasy.

Arks pod­szedł szyb­ko do dziew­czy­ny, gdy tyko Or­fyks po­in­for­mo­wał go o wzra­sta­ją­cym ci­śnie­niu jej krwi. Po­ło­żył dłoń na jej ra­mie­niu, a rę­ka­wi­ca kom­bi­ne­zo­nu wpro­wa­dzi­ła do krwio­obie­gu sub­stan­cję uspo­ka­ja­ją­cą.

– Przy­go­tuj pacz­kę wspo­mnień. Nie mam ocho­ty jej tłu­ma­czyć tych ty­się­cy lat, które smacz­nie prze­spa­ła.

– Nie mogę tego zro­bić, sir. Hi­ber­nant nie po­sia­da neu­ro­czi­pu… Ani ja­kiej­kol­wiek innej formy pa­mię­ci cy­fro­wej.

Bar­ba­rzyń­stwo, po­my­ślał Arks. Mózg bez po­sze­rze­nia o do­dat­ko­wą pa­mięć szyb­ko po­pa­dał w sza­leń­stwo, pod na­tło­kiem in­for­ma­cji. Bez neu­ro­czi­pu lu­dzie mo­gli­by pożyć sto, może dwie­ście lat, zanim sta­wa­li się ste­try­cza­ły­mi, bez­u­ży­tecz­ny­mi star­ca­mi. Arks za­czy­nał ża­ło­wać, że wy­bu­dził dziew­czy­nę.

Jej po­wie­ki za­czę­ły się po­wo­li uno­sić, od­sła­nia­jąc zie­lo­ne źre­ni­ce. Re­ago­wa­ła z opóź­nie­niem, otę­pia­le, jakby jesz­cze w pełni się nie obu­dzi­ła – kwe­stia sta­rej ko­mo­ry i środ­ka uspo­ka­ja­ją­ce­go.

– Su­ge­ru­ję za­brać ją na po­kład stat­ku, sir – rzu­cił Or­fyks, nie cze­ka­jąc nawet na py­ta­nie. Arks po­ki­wał je­dy­nie głową ze zro­zu­mie­niem. To była teraz jego po­win­ność. Nawet, jeśli nowe obo­wiąz­ki zwią­za­ne z dziew­czy­ną nie na­pa­wa­ły go opty­mi­zmem, sam mu­siał przed sobą przy­znać, że było to naj­cie­kaw­sze wy­da­rze­nie, któ­re­go do­świad­czył od bodaj pięć­dzie­się­ciu lat. Dobry spo­sób na prze­rwa­nie tej prze­klę­tej mo­no­to­nii.

De­li­kat­nie wyjął pół­przy­tom­ną dziew­czy­nę z kap­su­ły i trzy­ma­jąc ją na ra­mio­nach opu­ścił miesz­ka­nie, uda­jąc się w stro­nę tego samego okna, przez które wle­ciał do kom­plek­su. Kom­bi­ne­zon spra­wiał, że nie­zna­jo­ma była lekka jak piór­ko.

Po chwi­li zna­lazł się z po­wro­tem przy stat­ku. Dron z jaź­nią Or­fyk­sa pod­łą­czył się do burty, a Arks wszedł z dziew­czy­ną do wnę­trza. Za­niósł ją do ma­łe­go po­miesz­cze­nia, peł­nią­ce­go rolę am­bu­la­to­rium i pod­piął do apa­ra­tu­ry pod­trzy­mu­ją­cej życie. Dziew­czy­na do­sta­ła tlen, a jej ci­śnie­nie krwi i ak­tyw­ność fal mó­zgo­wych po chwi­li przy­wró­co­ne zo­sta­ły do pra­wi­dło­we­go funk­cjo­no­wa­nia. Od­waż­niej roz­war­ła po­wie­ki, pa­trząc wprost na Arksa, sie­dzą­ce­go na­prze­ciw­ko niej. Była już w pełni świa­do­ma, lecz wciąż skon­fun­do­wa­na sy­tu­acją, w któ­rej się zna­la­zła.

– Gdzie ja je­stem? – za­py­ta­ła ci­chym gło­si­kiem. Neu­ro­czip od razu roz­po­znał język, któ­rym się po­słu­gi­wa­ła – an­giel­ski sprzed Ery Ko­lo­ni­za­cji. Kilka ko­lej­nych słów było po­trzeb­nych do zro­zu­mie­nia kon­kret­ne­go dia­lek­tu i slan­gu.

– Co jest ostat­nią rze­czą, którą pa­mię­tasz? – za­py­tał Arks neu­tral­nym ję­zy­kiem an­giel­skim. Po­wi­nien być zro­zu­mia­ły dla więk­szo­ści ludzi od ko­lo­ni­za­cji Ame­ry­ki, aż po po­wsta­nie Zie­mi-2.

Dziew­czy­na spu­ści­ła głowę, a gry­mas na jej twa­rzy su­ge­ro­wał wy­tę­żo­ny pro­ces my­ślo­wy. Ekran obok głowy Susan su­ge­ro­wał lekką migrenę.

– Prze­pro­wa­dzi­łam się z ro­dzi­ną na Marsa. Tuż po przy­lo­cie ze­mdla­łam. Dok­tor po­wie­dział mi, że cho­ru­ję na jakąś dziw­ną cho­ro­bę… Na Ziemi wy­stę­po­wa­ła bez­ob­ja­wo­wo, ale nagłe zmia­ny ci­śnie­nia, wy­wo­ła­ne dłu­go­trwa­łym po­by­tem na pla­ne­cie o innym cią­że­niu mogły wy­wo­ły­wać ob­ja­wy, a także przy­spie­szać cho­ro­bę… Ro­dzi­ce opła­ci­li ko­mo­rę hi­ber­na­cyj­ną. Le­kar­stwo miało po­wstać w ciągu na­stęp­nych kil­ku­na­stu lat, ale nie mo­głam tyle cze­kać. Który rok mamy?

Arks nagle zro­zu­miał – dziew­czy­na fak­tycz­nie po­cho­dzi­ła z ge­ne­ra­cji ze­ro­wej, z cza­sów gdy szczy­tem ludz­kiej eks­plo­ra­cji były wy­bra­ne pla­ne­ty Ukła­du Sło­necz­ne­go. Or­fyks pod­po­wie­dział Ark­so­wi, że ta­jem­ni­cza cho­ro­ba była za­pew­ne ze­spo­łem Fa­bro­na-Ro­use’a. Spo­sób le­cze­nia osób przed po­dró­ża­mi mię­dzy­pla­ne­tar­ny­mi znacz­nie róż­nił się od le­cze­nia osób, które takie po­dró­że już od­by­ły. W pierw­szym przy­pad­ku wy­star­czy­ła su­ro­wi­ca, w dru­gim – nie­zwy­kle dro­gie le­kar­stwo, po­zy­ski­wa­ne w wy­ni­ku nie­moż­li­we­go do osią­gnię­cia w tam­tych cza­sach pro­ce­su syn­te­zy. Choć wy­stę­po­wa­nie ze­spo­łu było sto­sun­ko­wo rzad­kie, za­cho­ro­wa­ły na niego ty­sią­ce pierw­szych ko­lo­ni­za­to­rów i ter­ra­for­me­rów. Więk­szość zo­sta­ła jed­nak dawno temu wy­bu­dzo­na i ule­czo­na, o ile kap­su­ły nie zo­sta­ły wcze­śniej wy­łą­czo­ne.

– Sir, zgod­nie z Re­gu­la­cja­mi Pierw­szej Roz­mo­wy z Hi­ber­nan­ta­mi… –  za­czął Or­fyks, lecz Arks szyb­ko prze­rwał mu ge­stem. Oczy­wi­ście ruch dło­nią nie miał żad­ne­go związ­ku z prze­ka­zem in­for­ma­cji wprost do umy­słu Arksa, lecz kom­pu­ter do­sko­na­le ro­zu­miał ten gest.

– Wy­cią­gnij rękę – po­le­cił dziew­czy­nie, po czym przy­sta­wił dłoń do jej nad­garst­ka.

– Ej! – pi­snę­ła, gdy po­czu­ła ukłu­cie igły skry­tej w kom­bi­ne­zo­nie. Arks bez słowa pod­szedł do apa­ra­tu­ry pod ścia­ną i przy­ci­snął dłoń do pul­pi­tu. Po chwi­li wró­cił i po­now­nie ukłuł dziew­czy­nę.

– To twoje długo wy­cze­ki­wa­ne le­kar­stwo. Jak ci na imię? Z któ­re­go roku po­cho­dzisz?

– Susan – od­par­ła, wciąż pa­trząc nie­pew­nie na swo­je­go wy­ba­wi­cie­la. Sta­ra­ła się wy­czy­tać co­kol­wiek z jego mi­mi­ki, lecz Arks, jak nie­mal­że każdy Po­szu­ki­wacz, zachowywał ka­mien­ną twarz. – A który rok mamy obec­nie?

– Dzie­sięć ty­się­cy sto sześć­dzie­sią­ty piąty Ery Po­szu­ki­wa­nia.

Oczy dziew­czy­ny roz­war­ły się jesz­cze sze­rzej.

– Jezu Chry­ste… Prze­spa­łam pra­wie osiem ty­się­cy lat? Ale jak, prze­cież kap­su­ła hi­ber­na­cyj­na…

Po po­licz­kach Susan za­czę­ły spły­wać łzy. Or­fyks za­pew­ne z tru­dem po­wstrzy­mał się od wy­sła­nia do umy­słu wła­ści­cie­la ko­mu­ni­ka­tu w stylu „a nie mó­wi­łem?”, lecz za­miast tego po­in­for­mo­wał go o prze­ana­li­zo­wa­niu kap­su­ły. Nie po­cho­dzi­ła z cza­sów dziew­czy­ny, co ozna­cza­ło, ze agen­cja ubez­pie­czy­cie­la prze­nio­sła ją przy­naj­mniej raz. To tłu­ma­czy­ło­by napęd ją­dro­wy ko­mo­ry.

– Nie mam wy­kształ­ce­nia w wy­bu­dza­niu hi­ber­nan­tów, ale uwierz mi – gdy­bym za­brał cię do kli­ni­ki, po­trak­to­wa­li­by się tam jako za­by­tek. To byłby jesz­cze więk­szy szok. Uzna­łem, że wy­god­niej bę­dzie, jeśli wszyst­ko wy­ja­śni ci druga osoba – Arks pró­bo­wał po­cie­szyć dziew­czy­nę, lecz łzy wciąż wy­pły­wa­ły z ką­ci­ków jej oczu i ka­pa­ły z pod­bród­ka na szary kom­bi­ne­zon.

– Ja za to nie mam wy­kształ­ce­nia psy­cho­lo­gicz­ne­go, ale wiem, że na pewno tak się nie roz­ma­wia z hi­ber­nan­ta­mi – od­par­ła z go­ry­czą w gło­sie.

– Za­cznij­my od tego, że nie masz wbu­do­wa­ne­go czipa. Wedle prawa nie je­steś nawet czło­wie­kiem. Na szczę­ście, jako Po­szu­ki­wacz, mogę ci za­in­sta­lo­wać pod­sta­wo­wy wa­riant… –  Susan pod­nio­sła bły­ska­wicz­nie głowę i od­su­nę­ła się nie­znacz­nie. – To brzmi o wiele groź­niej niż po­win­no, prze­pra­szam za to. Po pro­stu tro­chę ci zaj­mie przy­sto­so­wa­nie się do tej rze­czy­wi­sto­ści.

– Co ty nie po­wiesz?! Osiem ty­się­cy lat… –  zła­pa­ła się za głowę.

– Wła­ści­wie – Arks po­dra­pał się po pod­bród­ku. – To mi­nę­ło tro­chę wię­cej. Mamy Erę Po­szu­ki­wa­nia, nie Naszą Erę.

Dziew­czy­na pa­trzy­ła na męż­czy­znę, zbita z tropu, cze­ka­jąc na dal­sze wy­ja­śnie­nia.

– To z któ­re­go roku je­steś? – za­py­tał Arks, po raz wtóry, z tru­dem ukry­wa­jąc zde­ner­wo­wa­nie.

– Przy­szłam na świat w dwa ty­sią­ce czte­ry­sta ósmym. Dwa­dzie­ścia lat potem mnie za­hi­ber­no­wa­no.

– Od tam­te­go czasu mi­nę­ło o wiele wię­cej czasu niż ci się wy­da­je. Era po Chry­stu­sie skoń­czy­ła się w roku czte­ry ty­sią­ce osiem­set pięt­na­stym. Potem była Era Ko­lo­ni­za­cji, lecz ta skoń­czy­ła się w roku sześć ty­się­cy pięć­set pięć­dzie­sią­tym. Teraz mamy rok dzie­sięć ty­się­cy sto sześć­dzie­sią­ty piąty Ery Po­szu­ki­wań. To ozna­cza, że prze­spa­łaś dzie­więt­na­ście ty­się­cy sto dwa lata.

Dziew­czy­na zwie­si­ła głowę i, co za­sko­czy­ło Arksa, uśmiech­nę­ła się.

– Osiem czy dzie­więt­na­ście ty­się­cy – co to za zna­cze­nie? Mo­gło­by to nawet być sto ty­się­cy. Ocze­ki­wa­łam, że obu­dzę się za kil­ka­dzie­siąt lat, góra sto. A ty mó­wisz, że w mię­dzy­cza­sie roz­po­czę­ła się i za­koń­czy­ła ko­lej­na era… – spoj­rza­ła na nad­gar­stek. – Ale przy­naj­mniej je­stem zdro­wa, praw­da?

Arks po­ki­wał głową. Być może wy­ja­wie­nie jej wszyst­kie­go tego w tak bez­ce­re­mo­nial­ny spo­sób było zbyt lek­ko­myśl­ne? Z dru­giej stro­ny, po­my­ślał, im szyb­ciej do niej do­trze, kiedy się obu­dzi­ła, tym le­piej dla niej. W razie ko­niecz­no­ści może podać dziewczynie po­przez am­bu­la­to­rium ko­lej­ne spe­cy­fi­ki do­pro­wa­dza­ją­ce jej stan psy­chofi­zycz­ny do po­rząd­ku. Naj­waż­niej­sze, by jej jaźń się po­go­dzi­ła z sy­tu­acją.

– Wy­bacz, ale chcia­ła­bym teraz za­snąć. Masz może coś na­sen­ne­go? – za­py­ta­ła ci­chut­ko. Arks wy­cią­gnął rękę i ode­brał z syn­te­za­to­ra go­to­wą pi­guł­kę na­sen­ną o re­ko­men­do­wa­nej sile. Po­mo­że za­snąć Susan w kilka se­kund. Do­pie­ro po chwi­li do­tar­ło do Arksa to, że z per­spek­ty­wy dziew­czy­ny wy­cią­gnął ten lek do­słow­nie zni­kąd – nie szu­kał go, nie spraw­dzał skła­du czy re­cep­ty, więc nie­chęt­nie po­pa­trzy­ła na wy­cią­gnię­tą dłoń z pi­guł­ką.

– Spo­koj­nie, to sper­so­na­li­zo­wa­ny spe­cy­fik.

– Nie ro­zu­miem, co to zna­czy.

– Weź to i gdy się obu­dzisz, wszyst­ko ci wy­ja­śnię.

– Mam spać tutaj? W tym la­bo­ra­to­rium?

– Tak, stół na któ­rym le­żysz ma funk­cję do­sto­so­wy­wa­nia się do śpią­ce­go pa­cjen­ta. Uwierz mi, że nigdy wy­god­niej nie spa­łaś.

Dziew­czy­na po­łknę­ła ta­blet­kę i roz­ło­ży­ła się wy­god­niej. Jak ocze­ki­wał Arks, po chwi­li za­snę­ła, od­dy­cha­jąc gło­śno.

– Or­fyks, czy jest moż­li­wość za­szcze­pie­nia jej wspo­mnień?

– Nie, sir. Je­dy­ny do­stęp­ny na stat­ku model czipu nie po­sia­da funk­cji wgry­wa­nia pa­mię­ci. Je­dy­nie od­czy­ty­wa­nie funk­cji ży­cio­wych i trans­fer da­nych, lecz nie mo­dy­fi­ka­cja kory mó­zgo­wej.

– A gdzieś do­sta­nę od­po­wied­ni?

– W żad­nym le­gal­nym miej­scu, sir. Neu­ro­czi­py muszą być in­sta­lo­wa­ne no­wo­rod­kom, by roz­wi­jać się wraz z wła­ści­cie­lem. Osob­nik Susan jest w zbyt za­awan­so­wa­nym wieku. Czar­no­ryn­ko­we neu­ro­czi­py mają niską sku­tecz­ność, dla­te­go też su­ge­ro­wa­ne jest, by od­sta­wić osob­ni­ka Susan na naj­bliż­szą…

– Po pro­stu pod­łącz jej stan­dar­do­wy czip przez sen.

– Sir, choć nie łamie to bez­po­śred­nio żad­nej Dy­rek­ty­wy, nie uwa­żam, by z mo­ral­ne­go i etycz­ne­go punk­tu wi­dze­nia…

– Po pro­stu to zrób.

Spod su­fi­tu wy­su­nę­ło się ro­bo­tycz­ne ramię, któ­re­go ko­niec od razu po­wę­dro­wał ku szyi Susan.

– Więc będę mu­siał sam jej wszyst­ko prze­ka­zać, co? Ech… Mę­czą­ce to – po­wie­dział, po czym opu­ścił am­bu­la­to­rium. Zajął miej­sce w fo­te­lu i na­kie­ro­wał sta­tek na naj­bliż­sze mia­sto, lecz po chwi­li się roz­my­ślił. Naj­pierw za­bie­rze dziew­czy­nę do któ­rejś z mniej­szych wio­sek. Kom­pu­ter pod­po­wie­dział mu, że od­le­gła o kil­ka­set ki­lo­me­trów wieś Przy­stań Zie­mi-3 za­miesz­ki­wa­na jest przez ponad ty­siąc hi­ber­nan­tów z róż­nych okre­sów. Wśród nich bę­dzie czuła się bez­piecz­niej niż w no­wo­cze­snym mie­ście.

 

***

 

Gdy Susan się wy­bu­dzi­ła, po­pro­si­ła Arksa o skró­to­we opi­sa­nie ostat­nich kilku ty­się­cy lat. Nie prze­rwa­ła mu ani razu w trak­cie pra­wie dwu­go­dzin­ne­go mo­no­lo­gu. Choć Po­szu­ki­wacz sta­rał się wy­ja­śnić wszyst­ko po­wo­li i tak pro­sto, by nawet hi­ber­nant z tak od­le­głej prze­szło­ści zro­zu­miał ogól­ny cha­rak­ter zmian we Wszech­świe­cie, Susan spra­wia­ła wra­że­nie nie­wie­le mniej zbi­tej z tropu niż kilka go­dzin wcze­śniej, gdy ledwo co się wy­bu­dzi­ła.

– Czyż to nie iro­nicz­ne? – ode­zwa­ła się w końcu. – Za moich cza­sów, jak­kol­wiek to brzmi, wszy­scy lu­dzie pa­trzy­li w gwiaz­dy, ma­rząc o przy­szło­ści. A teraz zna­la­złam się w świe­cie, w któ­rym mo­że­cie po­dró­żo­wać z pręd­ko­ścią prze­kra­cza­ją­cą pręd­kość świa­tła. Nie­moż­li­wa do prze­kro­cze­nia ba­rie­ra zo­sta­ła wręcz wy­bi­ta…

– Cóż, nie jest to po­dróż, przy­naj­mniej nie w tra­dy­cyj­nym zna­cze­niu tego słowa. Po­dróż su­ge­ru­je prze­miesz­cza­nie się po cią­głej dro­dze. Wy­mu­szo­ne Splą­ta­nie jest ra­czej formą te­le­por­ta­cji.

– Opo­wiedz mi wię­cej o niej. Po­sta­ram się zro­zu­mieć.

Arks roz­siadł się wy­god­niej na tra­wia­stym wzgó­rzu. Oboje ob­ser­wo­wa­li bliź­nia­cze słoń­ca uno­szą­ce się lekko ponad ho­ry­zon­tem.

– W two­ich cza­sach ludz­kość znała już me­cha­ni­kę kwan­to­wą, praw­da? Wie­dzie­li­ście, czym jest stan splą­ta­nia kwan­to­we­go?

– Z tego, co pa­mię­tam to po­le­ga to na od­czy­ta­niu stanu jed­nej cząst­ki, na przy­kład fo­to­nu, na pod­sta­wie innej, nawet i le­żą­cej na dru­gim końcu ko­smo­su. W moich cza­sach in­ter­net się na tym opie­rał, umoż­li­wia­jąc, nawet jeśli w ogra­ni­czo­nym aspek­cie, nie­mal­że na­tych­mia­sto­wą ko­mu­ni­ka­cję. Jed­nak fi­zy­cy byli zgod­ni, że nie da się tego za­sto­so­wać do więk­szych obiek­tów…

– Od tam­tej pory po­czy­ni­li­śmy spore po­stę­py – Arks uśmiech­nął się sam do sie­bie. – Mój sta­tek wy­po­sa­żo­ny jest w coś, co na­zy­wa­my ko­mo­rą lu­strza­ną. To po pro­stu ładne okre­śle­nie na zbior­nik na wy­ła­pa­ne z prze­strze­ni ko­smicz­nej fo­to­ny. Mogą one zo­stać prze­ana­li­zo­wa­ne i sko­pio­wa­ne, a na­stęp­nie ich stan prze­nie­sio­ny na cały sta­tek…

– Mu­sisz chyba tro­chę zwol­nić, mózg za­czy­na mi pa­ro­wać – od­par­ła dziew­czy­na, krę­cąc gwał­tow­nie głową. Odło­ży­ła pustą pla­sti­ko­wą tubkę na trawę obok kolan.

– Na la­ic­kim po­zio­mie wy­star­czy wie­dza, że moż­li­wym jest splą­ta­nie ze sobą kwan­tu i ma­te­rii. Oczy­wi­ście wy­ma­ga to do­dat­ko­wej ochro­ny dla stat­ku – wy­obraź sobie, co by się stało, gdyby ta kil­ku­to­no­wa kupa złomu prze­nio­sła się o kilka mi­lio­nów lat świetl­nych w ułam­ku se­kun­dy. Prze­cią­że­nie do­słow­nie zmie­ni­ło­by Or­fyk­sa w czar­ną dziu­rę.

– Więc to ozna­cza, że ludz­kość może po­dró­żo­wać gdzie chce i kiedy chce? W do­wol­ne miej­sce Wszech­świa­ta? Ot tak?

– W grun­cie rze­czy – tak. Jed­nak wy­ma­ga to zła­pa­nia od­po­wied­nie­go fo­to­nu. Kie­ru­jąc in­stru­ment na od­le­głą, jasną gwiaz­dę można to w miarę łatwo osią­gnąć. Trud­niej jed­nak z wy­ga­sły­mi gwiaz­da­mi albo zbyt ciem­ny­mi, by nawet naj­czul­sza apa­ra­tu­ra je do­strze­gła. Dla­te­go też mój sta­tek bier­nie wy­ła­pu­je kilka fo­to­nów z prze­strze­ni i je prze­cho­wu­je. Gdy chcę wy­ko­nać skok, Or­fyks ko­piu­je kon­kret­ny foton i prze­no­si jego stan splą­ta­nia na sta­tek. W ten spo­sób mogę „za­cze­pić” się o źró­dło, z któ­re­go po­cho­dzi świa­tło. A od tego pro­sta droga do na­tych­mia­sto­we­go prze­nie­sie­nia się, wy­ko­rzy­stu­jąc pa­mięć fo­to­nu.

– Pa­mięć?

– Tak. Jak się oka­za­ło, każda cząst­ka ener­gii w pe­wien spo­sób pa­mię­ta swoje po­przed­nie po­ło­że­nie. Gdy­bym jed­nak chciał ci przy­bli­żyć spo­sób wy­od­ręb­nia­nia tego z fo­to­nu, mu­sie­li­by­śmy tu spę­dzić wiele dni. A masz za­pew­ne wiele in­nych pytań.

– Tak. Na przy­kład – skąd ty to wszyst­ko wiesz? – za­py­ta­ła z prze­ką­sem. Zu­peł­nie jakby nie do końca do­wie­rza­ła Po­szu­ki­wa­czo­wi. Arks w od­po­wie­dzi po­kle­pał się po karku, gdzie znaj­do­wał się nie­wiel­ki, okrą­gły port pod­łą­czo­ny bez­po­śred­nio do neu­ro­czi­pu w dol­nej czę­ści czasz­ki.

– Każdy czło­wiek przy uro­dze­niu otrzy­mu­je czip, na który uplo­ado­wa­ny jest stan wie­dzy ludz­ko­ści. Nauka nie jest już wy­ma­ga­na, ponad ab­so­lut­ne mi­ni­mum za­pew­nia­ją­ce mó­zgo­wi od­po­wied­ni roz­wój. To, co nie mie­ści się na pa­mię­ci we­wnątrz mojej głowy, mogę bez pro­ble­mu po­brać z sieci. No i naj­waż­niej­sze – czip pełni funk­cję pod­łą­cze­nia do Or­fyk­sa.

Susan spoj­rza­ła na sta­tek. Dla niej to mogła być je­dy­nie me­ta­lo­wa sfera, lecz dla Arksa Or­fyks był przy­ja­cie­lem. Być może i je­dy­nym.

Dziew­czy­na do­tknę­ła się w po­ty­li­cę.

– Czip, mó­wisz? To jest to, co mi za­in­sta­lo­wa­łeś, gdy spa­łam? I mo­żesz mi po­wie­dzieć, czemu się o to nie złosz­czę? We­wnątrz czuję go­rycz, lecz nijak nie mogę jej oka­zać.

– Po­da­łem ci rów­nież środ­ki uspo­ka­ja­ją­ce. Dzia­ła­ją pew­nie moc­niej niż te za two­ich cza­sów – kom­plet­nie re­gu­lu­ją che­mię w two­jej gło­wie. Kon­tro­lu­ją na­strój.

– Nie py­ta­łam cię o zda­nie…

– W prze­ciw­nym razie mo­gła­byś do­znać szoku i umrzeć. Wo­la­łem nie ry­zy­ko­wać.

Susan po­ki­wa­ła głową, w czym kryło się bar­dzo sub­tel­ne „dzię­ku­ję”. Arks kon­ty­nu­ował:

– I nie, ten czip jest inny niż mój. Neu­ro­czi­py mogą być wsz­cze­pia­ne je­dy­nie no­wo­rod­kom, są od­gór­nie roz­da­wa­ne. Jed­nak jako Po­szu­ki­wacz mam upraw­nie­nie do wy­da­wa­nia star­szej ge­ne­ra­cji czi­pów. Od teraz bę­dziesz roz­po­zna­wa­na jako Oby­wa­tel­ka, lecz nie mogę nijak uplo­ado­wać in­for­ma­cji do two­jej głowy.

– Czy to było… ko­niecz­ne? – za­py­ta­ła, do­ty­ka­jąc się po po­ty­li­cy. Arks uznał za uro­cze próbę wy­czu­cia mie­rzą­ce­go kilka mi­li­me­trów kom­pu­te­ra wsz­cze­pio­ne­go w krę­go­słup.

– Nie, ale w ten spo­sób bę­dziesz mogła od­by­wać po­dró­że. Jeśli nie chcesz, żeby za­war­tość two­je­go mózgu do­słow­nie się wy­ka­so­wa­ła w mo­men­cie skoku z uży­ciem Wy­mu­szo­ne­go Splą­ta­nia, mu­sisz pod­piąć się pod Or­fyk­sa.

– Kim jest Po­szu­ki­wacz?

Arks spoj­rzał na dziew­czy­nę tępo. Ze wszyst­kich pytań to za­sko­czy­ło go naj­bar­dziej. Być może dla­te­go, że nikt z bi­liar­dów ludzi nie miał wąt­pli­wo­ści co do istot­no­ści pracy Po­szu­ki­wa­czy. A ra­czej bez­sen­sow­no­ści ich wy­sił­ku.

Arks, nim od­parł, spoj­rzał za ho­ry­zont. Zbie­rał myśli w gło­wie. Mógł oczy­wi­ście wy­pa­lić po­śpie­szą od­po­wiedź, w zgo­dzie z za­le­ce­nia­mi Or­fyk­sa, lecz wolał po­dejść do roz­mo­wy bar­dziej ludz­ko. Wie­dział, że ten aspekt obec­nej rze­czy­wi­sto­ści dziew­czy­nę może zdzi­wić naj­bar­dziej.

– Dzie­sięć ty­się­cy lat temu do­szło do naj­tra­gicz­niej­sze­go wy­da­rze­nia w hi­sto­rii ludz­ko­ści, a być może i ca­łe­go Stwo­rze­nia – za­czął nie­spiesz­nie, me­lan­cho­lij­nie.

– Stwo­rze­nia? Mia­łam cię ra­czej za czło­wie­ka nauki…

– Wtedy też – kon­ty­nu­ował, jakby nie usły­szał uwagi Susan – do­ko­na­no ostat­nie­go od­kry­cia. Nauka zo­sta­ła skoń­czo­na, nie po­zo­sta­ło już nic. Każda, nawet i naj­mniej­sza za­gad­ka Wszech­świa­ta zo­sta­ła od­kry­ta. Po­zo­sta­ło jed­nak jedno py­ta­nie, które z po­zo­ru nie miało żad­ne­go związ­ku z nauką. Mia­no­wi­cie: dla­cze­go?

– Gdy mó­wisz, że nauka zo­sta­ła skoń­czo­na, co do­kład­nie masz na myśli?

Arks spoj­rzał na Susan pu­stym wzro­kiem. Dziew­czy­nie aż włos zje­żył się na karku.

– Nie ma już na­ukow­ców. Nie ma już badań. Zna­leź­li­śmy każdą cząst­kę ele­men­tar­ną. Wiemy, skąd po­cho­dzi Wiel­ki Wy­buch, wiemy też jak wiel­ki jest Wszech­świat. Znamy pro­ce­sy, które za­po­cząt­ko­wa­ły życie na Ziemi. Je­ste­śmy w sta­nie je nie­mal­że do­wol­nie mo­dy­fi­ko­wać, two­rząc nowe ga­tun­ki i od­twa­rza­jąc stare. Mo­że­my na­giąć każdy świat w ko­smo­sie do na­szej woli. Mimo to, wciąż nie wiemy, dla­cze­go to wszyst­ko ist­nie­je. W two­ich cza­sach ludz­kość nie była re­li­gij­na, praw­da?

– Nie, może co dzie­sią­ty w coś wie­rzył, a więk­szość spo­łe­czeń­stwa otwar­cie de­kla­ro­wa­ła się jako ate­iści. Ten trend miał się tylko utrzy­mać.

– Do­kład­nie. Wraz ze skon­stru­owa­niem pierw­sze­go Roju Dy­so­na wokół Słoń­ca, wszel­ka wiara umar­ła. Sta­li­śmy się Pa­na­mi Wszech­świa­ta. Roz­peł­zli­śmy się po ko­smo­sie, ni­czym mrów­ki za­kła­da­ją­ce ko­lej­ne mro­wi­ska. Zaj­mo­wa­li­śmy każdą pla­ne­tę zdat­ną do życia, a te, na któ­rych wa­run­ki nie do końca nam od­po­wia­da­ły, ter­ra­for­mo­wa­li­śmy. Pa­ra­doks Fer­mie­go stał się Twier­dze­niem Fer­mie­go. We Wszech­świe­cie je­ste­śmy sami i nigdy ni­ko­go nie spo­tka­my. Taka świa­do­mość pa­no­wa­ła w ro­dza­ju ludz­kim dłu­gie lata, aż w końcu nie upa­dła Unia, a lu­dzie nie od­kry­li, że ich życia są tak na­praw­dę puste. Wszy­scy za­da­li­śmy sobie py­ta­nie – dla­cze­go ist­nie­je­my? Nauka nigdy nie mogła tego wy­ja­śnić. Z do­ko­na­niem ostat­nie­go od­kry­cia, ludz­kość do­szła do po­je­dyn­czej myśli… Gdzieś tam musi ist­nieć Bóg. Roz­po­czę­ła się Era Po­szu­ki­wa­nia. Ja, jako Po­szu­ki­wacz, zo­bo­wią­za­łem się, że spę­dzę moje życie na pró­bie od­kry­cia ja­kich­kol­wiek śla­dów po bo­skiej isto­cie, jeśli ta­ko­wa ist­nie­je.

Susan za­nie­mó­wi­ła. Kilka minut zbie­ra­ła myśli, pod­czas gdy oboje sie­dzie­li w kom­plet­nym mil­cze­niu.

– Dzie­sięć ty­się­cy lat mi­nę­ło… A ludz­kość stoi w miej­scu? Jak długo je­steś Po­szu­ki­wa­czem?

– Przy­sze­dłem na świat sie­dem­set pięć­dzie­siąt czte­ry lata temu. Gdy mia­łem czter­dzie­ści lat zo­sta­łem Po­szu­ki­wa­czem.

– Nawet nie mogę sobie wy­obra­zić, jak strasz­ny to musi być los. Spę­dzić tyle lat na szu­ka­niu cze­goś, co rów­nie do­brze może nie ist­nieć…

– Nawet nie zda­jesz sobie spra­wy – prze­rwał jej sta­now­czym, gło­śniej­szym gło­sem. – Każdy zba­da­ny dzie­wi­czy sys­tem nie­sie za sobą niesamowite żniwo emocjonalne. Tak wiel­ką, że nie­któ­rzy muszą od­po­czy­wać po kil­ka­dzie­siąt lat, za­ży­wa­jąc w mię­dzy­cza­sie mak­sy­mal­ną do­zwo­lo­ną ilość spe­cy­fi­ków psy­cho­ak­tyw­nych. Za­my­ka­my się w błęd­nym kole – nie chcąc uda­wać się w każdy wi­docz­ny układ, by nie roz­cza­ro­wać się wie­lo­krot­nie, skru­pu­lat­nie szu­ka­my sys­te­mów, w któ­rych szan­sa na po­wsta­nie życia jest naj­więk­sza. A gdy go tam nie znaj­dzie­my, po­pa­da­my w jesz­cze więk­szą roz­pacz. Lecz po­mi­mo tego, wszy­scy z cza­sem wra­ca­my. Chce­my być tym pierw­szym czło­wie­kiem, który osta­tecz­nie znaj­dzie dowód na ist­nie­nie, bądź nie­ist­nie­nie, Boga. Nawet jeśli ma to ozna­czać dłu­go­let­nie męki.

Susan chcia­ła po­ło­żyć dłoń na ra­mie­niu to­wa­rzy­sza, w opie­kuń­czym ge­ście. Zde­cy­do­wa­ła się tego nie robić, gdyż nie wie­dzia­ła, jak wy­glą­da ety­kie­ta w tych cza­sach.

– Jest jesz­cze jedna rzecz, o którą chcę za­py­tać. Ile żyje teraz ludz­kość? Jak czę­sto lu­dzie się rodzą?

– Górna gra­ni­ca dłu­go­ści życia jest prze­wi­dy­wa­na na kil­ka­na­ście ty­się­cy lat. Póki co naj­star­szy czło­wiek, nie wli­cza­jąc okre­su hi­ber­na­cji, liczy sobie je­de­na­ście ty­się­cy. Z cza­sem nawet naj­bar­dziej za­awan­so­wa­ne le­kar­stwa na roz­wi­ja­ją­ce­go się raka prze­sta­ją dzia­łać i or­ga­nizm nie ma innego wy­bo­ru niż się pod­dać. Jed­nak wielu ludzi i tak de­cy­du­je się nie cze­kać i od razu prze­nieść umysł do Da­tas­fe­ry. Żyją tam je­dy­nie jaź­nią. Co do dzie­ci… po­sia­da­nie ich jest za­ka­za­ne.

– Jak to?

– W two­ich cza­sach an­ty­na­ta­lizm był być może je­dy­nie opcją, teraz jest przy­mu­sem. Zresz­tą, kto chciał­by po­wo­łać nowe życie w takim świe­cie?

 

***

 

Arks po­zo­sta­wił Susan w wio­sce hi­ber­nan­tów. Choć ta po­cząt­ko­wo opo­no­wa­ła, w końcu zde­cy­do­wa­ła się, gdy usły­sza­ła o gar­st­ce miesz­kań­ców po­cho­dzą­cych z końca trze­cie­go ty­siąc­le­cia Po Chry­stu­sie.

W mię­dzy­cza­sie nowe za­ję­cie samo od­na­la­zło Arksa – Or­fyks ode­brał krót­ki, acz tre­ści­wy ko­mu­ni­kat. Po­cho­dził on od jego sta­re­go zna­jo­me­go, Po­szu­ki­wa­cza Kala, i gło­sił „Spo­tkaj się ze mną za 10 go­dzin w R.Yorku”. Arks mógł je­dy­nie ocze­ki­wać, że próba na­wią­za­nia kon­tak­tu z nie­wi­dzia­nym od lat zna­jo­mym mogła ozna­czać tylko jedno – Kal był bli­ski na­praw­dę wiel­kie­go od­kry­cia i szukał u przy­ja­cie­la po­ra­dy, a może i nawet po­mo­cy.

Arks ode­słał wia­do­mość twier­dzą­cą, po czym udał się nie­zwłocz­nie na Zie­mię-7 i za­par­ko­wał w po­łu­dnio­wej czę­ści R.Yorku – gi­gan­tycz­ne­go mia­sta, po­kry­wa­ją­ce­go nie­mal­że cały kon­ty­nent. Po przy­by­ciu na pla­ne­tę Or­fyks od razu pod­chwy­cił lo­ka­li­za­cję Kala – z tak nie­da­le­kiej od­le­gło­ści prze­sy­ła­nie sobie da­nych było o wiele prost­sze. Arks oddał sta­tek do wy­mia­ny po­szy­cia i uzu­peł­nie­nia paliw, po czym udał się do Na­vStor, gdzie znalazł na­mia­ry na kilka upa­trzo­nych sys­te­mów w Pu­st­ce w Wo­la­rzu. Wło­żył za­ku­pio­ne pła­skie osło­ny z gra­we­ro­wa­nym logo agen­cji do kie­sze­ni płasz­cza i ru­szył przed sie­bie, ob­ser­wu­jąc, jak przez mie­sią­ce jego nie­obec­no­ści zmie­ni­ła się dziel­ni­ca. Część neo­no­wych szyl­dów i ho­lo­gra­mów zo­sta­ła wy­mie­nio­na – naj­bar­dziej ukłuło go w serce znik­nię­cie jego ulu­bio­ne­go skle­pu z pa­miąt­ka­mi z Ziemi i Marsa. W miej­scu ma­łe­go lo­ka­lu sprze­da­ją­ce­go przede wszyst­kim ma­gne­tycz­ne i optycz­ne dyski (nie­zwy­kle dro­gie, a i nie­sa­mo­wi­cie awa­ryj­ne), ka­se­ty i skrzęt­nie za­cho­wa­ne, wy­pa­la­ne na pa­pie­rze zdję­cia stał teraz ko­lej­ny lokal sprze­da­ją­cy wszel­kiej maści usłu­gi me­mo­gra­ficz­ne i mo­dy­fi­ka­to­ry wspo­mnień (część z nich za­pew­ne, jak za­zwy­czaj, nie była le­gal­na). 

 Na kwa­drans przed umó­wio­nym ter­mi­nem spo­tka­nia otrzy­mał do neu­ro­czi­pu wia­do­mość od Kala, w któ­rej stary zna­jo­my za­warł lo­ka­li­za­cję baru, w któ­rym mieli się spo­tkać. Sieć twier­dzi­ła, że w lo­ka­lu sprze­da­wa­ne jest wła­sno­ręcz­nie wa­rzo­ne, a nie syn­te­tycz­ne, piwo. Mu­sia­ło więc kosz­to­wać ma­ją­tek, a Arks w ostat­nim cza­sie nie oddał do bazy da­nych zbyt wielu map i ana­liz. Miał szcze­rą na­dzie­ję, że Kal sta­wia.

Pub znaj­do­wał się na -3 po­zio­mie mia­sta, gdzie wiecz­nie pa­no­wa­ły ciem­no­ści. Więk­szość oby­wa­te­li nie miała za­rzą­do­wi pla­ne­ty tego za złe – i tak całe dnie spę­dza­li albo w Da­tas­fe­rze, gra­jąc w gry wideo albo prze­glą­da­jąc cudze wspo­mnie­nia. Arks udał się tam po sta­ro­mod­ne­mu, bez mo­dy­fi­ka­cji in­ter­fej­su so­cze­wek, więc nie wi­dział sztucz­ne­go, wir­tu­al­ne­go nieba. Bu­dyn­ki, jak wszyst­kie po­sta­wio­ne w Erze Po­szu­ki­wa­nia, nie sta­rza­ły się nic a nic.

Całe mia­sto, gdyby na nie spoj­rzeć z lotu ptaka czy stat­ku, wy­glą­da­ło tak samo od setek lat. Róż­ni­ło się je­dy­nie to, komu znu­dzi­ło się pro­wa­dze­nie in­te­re­su w tej czę­ści Wszech­świa­ta.

– Arks! Miło cię wi­dzieć! – Krzyk­nął Kal na po­wi­ta­nie, gdy tylko zo­ba­czył wcho­dzą­ce­go do wnę­trza męż­czy­znę. W lo­ka­lu, po­grą­żo­nym w pół­mro­ku sta­ro­daw­nych lamp LED, sie­dzia­ło jesz­cze kilka per­son. Arks zajął miej­sce obok zna­jo­me­go i wy­wo­łał in­stant ekran z blatu. Wy­brał su­ge­ro­wa­ny tru­nek i ge­stem wy­łą­czył ekran.

Kal z sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi pa­trzył na twarz przy­ja­cie­la.

– Zga­du­ję, że masz coś wiel­kie­go? – za­py­tał bez­ce­re­mo­nial­nie Arks. Nie było sensu pytać, co no­we­go wy­da­rzy­ło się w życiu Kala – oczy­wi­stym było, że nie­wie­le poza po­szu­ki­wa­nia­mi.

– I to jesz­cze jak. Je­steś pierw­szą osobą, któ­rej to wy­ja­wiam, ale… –  Upił łyk piwa. W mię­dzy­cza­sie me­cha­nicz­ny kel­ner przy­niósł Ark­so­wi jego kufel. – Od lat pra­co­wa­łem nad czymś. Wy­da­je mi się, że wresz­cie ten wy­si­łek się opła­ci. Może wresz­cie osią­gnę Cel.

Arks prze­chy­lił kufel do ust. Zimny, gorz­ka­wy smak cie­czy go za­sko­czył. Fak­tycz­nie, tu­tej­sze piwo fak­tycz­nie sma­ko­wa­ło jak piwo. Tak jak inne, „ory­gi­nal­ne” pro­duk­ty – sma­ko­wa­ło go­rzej niż syn­te­tycz­ne od­po­wied­ni­ki, czuć było wady i drob­ne nie­do­sko­na­ło­ści.

– To wszyst­ko? – za­py­tał Arks, gdy przy­ja­ciel za­wie­sił wzrok ponad barem. Nie za­mie­rzał sam kon­ty­nu­ować.

– Prze­pra­szam, ja po pro­stu… To jest coś nie­sły­cha­ne­go! Lecz jesz­cze nie mogę ci wy­ja­wić ca­ło­ści, wy­bacz. Obie­cu­ję, że w prze­cią­gu ty­go­dni, może mie­się­cy, do­koń­czę to.

– To? – za­py­tał Arks, coraz bar­dziej za­in­te­re­so­wa­ny. Znał Kala sie­dem­set lat, a nigdy nie wi­dział go tak pod­eks­cy­to­wa­ne­go. Znał po­dob­ne przy­pad­ki – za­zwy­czaj pro­wa­dzi­ły do wy­pa­le­nia się, po czym na­stę­po­wa­ła dłu­go­trwa­ły le­targ wy­peł­nio­ny środ­ka­mi psy­cho­ak­tyw­ny­mi. To jed­nak nie było to, Kal nie był na skra­ju sza­leń­stwa, jego eks­cy­ta­cja fak­tycz­nie była wy­wo­ła­na czymś rze­czy­wi­stym.

– Coś ty zna­lazł, Kal?

Po­krę­cił głową.

– Jesz­cze nie teraz, prze­pra­szam, na­praw­dę.

– Daj mi cho­ciaż jakiś przed­smak.

Kal po­dra­pał się po po­ty­li­cy. Na­my­ślił się chwi­lę, po czym cią­gnął dalej:

– Jakiś czas temu, ja­kieś pięć­dzie­siąt, może sześć­dzie­siąt lat temu skie­ro­wa­łem swój wzrok ku Cen­trum. Uzna­łem, że różne Pust­ki bada zbyt wielu Po­szu­ki­wa­czy, a nikt nie szuka w kom­plet­nie prze­ciw­nym kie­run­ku – miej­scu, gdzie do­szło do Wiel­kie­go Wy­bu­chu.

– Tam nic nie ma, praw­da? Nawet nie może być. Pusta prze­strzeń, wy­peł­nio­na wo­do­rem, bez szans na ufor­mo­wa­nie się ja­kiej­kol­wiek gwiaz­dy.

– Ow­szem, przy­ja­cie­lu. Dla­te­go wła­śnie zde­cy­do­wa­łem się badać Cen­trum. Jeśli nie mo­że­my zna­leźć Boga w miej­scach, gdzie mogło ist­nieć życie, po­szu­kaj­my go tam, gdzie życie nie miało prawa za­ist­nieć.

– Wy­da­je mi się, że nie ro­zu­miem.

Kal uśmiech­nął się.

– Wy­tłu­ma­czę ci to innym razem. W mię­dzy­cza­sie, chciał­bym się czymś po­chwa­lić – odstawił kufel piwa i się­gnął do kie­sze­ni. Wy­cią­gnął z niej mały, przy­po­mi­na­ją­cy dia­ment przed­miot. Dowód Za­sług.

– Do­sta­łem to z oka­zji wy­sła­nia do Agen­cji 5000 zma­po­wa­nych obiek­tów typu Zie­mia.

Arks, bez cie­nia iro­nii, roz­warł sze­ro­ko usta, oka­zu­jąc tym szcze­re zdzi­wie­nie. Sam prze­ba­dał w życiu nie­speł­na ty­siąc, a nie uwa­żał tego za zły wynik. Nie­wie­le star­szy Kal miał już na kon­cie ponad pię­cio­krot­nie wię­cej?

– To robi wra­że­nie. Mu­sia­łeś zbić na tym for­tu­nę.

– Wiesz, jak to jest. Za nie­któ­re sys­te­my pła­ci­li mi­zer­nie, za te w głę­bo­kich Pust­kach o wiele wię­cej – ale po wi­zy­cie w nich czę­ściej mu­sia­łem na­pra­wiać sta­tek. Już bar­dziej się ob­ło­wi­łem roz­pro­wa­dza­jąc fo­to­ny ze­bra­ne w tych miej­scach. Przy oka­zji na­tra­fi­łem też na trzy czar­ne dziu­ry.

– Mu­sia­łeś tak za­ro­bić mi­lio­ny kre­dy­tów… Co za to ku­pisz? Ko­lej­ne kilka po­sia­dło­ści, pa­mią­tek? Może zło­żysz hojny datek na Wszech­kom­pu­ter?

Kal uśmiech­nął się. Był to ich żart, po­wta­rza­ny, w grun­cie rze­czy, od pra­wie trzy­stu lat. Nawet przez taki czas prace nad Wszech­kom­pu­te­rem ru­szy­ły nie­znacz­nie. Sza­co­wa­ny czas prze­pro­wa­dze­nia kom­plet­nej sy­mu­la­cji, a co za tym idzie zma­po­wa­nia ca­łe­go Wszech­świa­ta przez al­go­ryt­my ma­chi­ny, wy­no­sił kilka mi­lio­nów lat. Datki na roz­bu­do­wę Wszech­kom­pu­te­ra cią­gle zwięk­sza­ły jego moc ob­li­cze­nio­wą – cho­ciaż i tak mu­sia­ło­by minąć kil­ka­dzie­siąt ty­się­cy lat cią­głej roz­bu­do­wy, aż prze­pro­wa­dze­nie ta­kiej sy­mu­la­cji mo­gło­by zająć mniej niż życie jed­ne­go czło­wie­ka.

– Po­sta­no­wi­łem prze­zna­czyć te pie­nią­dze na coś znacz­nie bar­dziej istot­ne­go, przy­ja­cie­lu. Ale jak mó­wi­łem – jesz­cze nie czas.

Obaj za­ję­li się pi­ciem piwa, po czym za­mó­wi­li po ko­lej­nym kuflu. Arks do­szedł do wnio­sku, że na­pi­tek wart był swo­jej ceny – ty­go­dnia uni­wer­sal­ne­go do­cho­du.

– Też mam coś cie­ka­we­go do po­wie­dze­nia.

– To opo­wia­daj – od­parł za­sko­czo­ny Kal. Życia Po­szu­ki­wa­czy nie na­le­ża­ły do szcze­gól­nie cie­ka­wych, w któ­rych „coś się dzia­ło”.

– Będąc na Zie­mi-3 wpa­dłem przez przy­pa­dek na opusz­czo­ne­go hi­ber­nan­ta. Ge­ne­ra­cja zero. – Wy­mow­nie przewrócił ocza­mi. – Dziew­czy­na po­cho­dzi z trze­cie­go ty­siąc­le­cia po Je­zu­sie z Na­za­re­tu. Za­hi­ber­no­wa­li ją w cza­sach, gdy Mars do­pie­ro co uzy­skał nie­pod­le­głość.

– Czy­ta­łem o tym kie­dyś. Nie pa­mię­tam tylko, czy to był ar­ty­kuł, czy może po­wieść, ale hi­ber­nan­ci, zwłasz­cza tacy, co prze­sy­pia­ją kilka ty­się­cy lat, nie za do­brze radzą sobie z nową rze­czy­wi­sto­ścią. Albo od razu się pod­da­ją, albo ich re­kon­wa­le­scen­cja może trwać la­ta­mi.

Arks wzru­szył ra­mio­na­mi. Nie pa­trzył na to z tej per­spek­ty­wy.

– Do­brze to znio­sła. Może przez środ­ki uspo­ka­ja­ją­ce i wsz­cze­pie­nie czipu.

Kal spoj­rzał niego po­dejrz­li­wie. „Kto jej ten czip wsz­cze­pił?” zda­wał się pytać wzro­kiem.

– Ta, to moja spraw­ka.

– Arks, w naj­lep­szym przy­pad­ku obe­tną ci do­chód za mie­siąc. W naj­gor­szym dziew­czy­na sta­nie przed…

– Byłem świa­do­my kon­se­kwen­cji, Kal. Dziew­czy­na ma się do­brze, wy­po­czy­wa z in­ny­mi hi­ber­nan­ta­mi. Agen­cje nie mają nic prze­ciw­ko jej Oby­wa­tel­stwu. I nie obe­tną mi do­cho­du, bo już to zro­bi­li.

– Bied­na – za­czął Kal po chwi­li wy­peł­nio­nej nie­zręcz­ną ciszą, prze­ry­wa­ną je­dy­nie szep­ta­mi po­zo­sta­łych klien­tów. – Gdy­bym ja był na jej miej­scu, nie chciał­bym się w ogóle wy­bu­dzić. Albo od razu uciec do Da­tas­fe­ry i od­two­rzyć świat, w któ­rym za­sną­łem.

– Dziew­czy­na sama stwier­dzi­ła, że naj­pierw chce po­zwie­dzać świat. Nad uciecz­ką po­my­śli potem.

 

***

 

Arks wró­cił na Zie­mię-3 po ty­go­dniu. Lą­du­jąc na po­wierzch­ni pla­ne­ty po­czuł nagłe wy­rzu­ty su­mie­nia – do­tar­ło do niego, że prze­niósł ol­brzy­mi cię­żar z sie­bie na miesz­kań­ców wio­ski, w któ­rej zo­sta­wił Susan. To oni mieli się nią zająć i wy­ja­śnić niu­an­se tego świa­ta.

Tym bar­dziej zdzi­wi­ło go, gdy dziew­czy­na, gdy tylko otrzy­ma­ła in­for­ma­cję o po­wro­cie Arksa, wy­bie­gła mu na spo­tka­nie.

– Wresz­cie je­steś.

Arks był kom­plet­nie zbity z tropu. Ocze­ki­wał, że w naj­lep­szym wy­pad­ku dziew­czy­na bę­dzie go uni­kać i skry­wać swoje wy­rzu­ty wzglę­dem niego. Wie­dział, że miesz­kań­cy wio­ski mają do­stęp do słab­szych środ­ków psy­cho­ak­tyw­nych, ale nie są­dził, że te utrzy­ma­ły­by Susan w wy­star­cza­ją­co do­brym na­stro­ju. Po­cząt­ko­wy spo­kój, który wy­ka­zy­wa­ła tuż po wy­bu­dze­niu, nie za­nik­nął, nawet pod wpły­wem osła­bio­nej dawki leków – co ozna­cza­ło, że dziew­czy­na po­go­dzi­ła się ze swoim losem. Ba, być może nawet jej się po­do­bał.

– Wy­cze­ki­wa­łaś mnie?

– Po tym, jak mi coś obie­ca­łeś? Oczy­wi­ście, że tak! – od­par­ła Susan z ty­po­wym dla sie­bie prze­ką­sem w gło­sie.

– O czym ty mó­wisz? Ja ci nic nie…

– Po­dró­że mię­dzy­gwiezd­ne! – nie­mal­że wy­krzy­cza­ła pod­eks­cy­to­wa­na. – Cze­ka­łam na to od mo­men­tu, gdy po­wie­dzia­łeś, że mi coś wsz­cze­pi­łeś we śnie. Ten czip – dzię­ki niemu mogę bez­piecz­nie po­dró­żo­wać do in­nych gwiazd, praw­da?

Arks uniósł jedną brew.

– W twoim sta­nie to…

– Lu­dzie z wio­ski prze­pro­wa­dzi­li na mnie kilka te­stów. Mówią, że mia­łam 9 w skali Ro­el­la, co­kol­wiek to ozna­cza.

Test Ro­el­la był jed­nym z wielu, któ­ry­mi ba­da­no sto­pień przy­sto­so­wa­nia wy­bu­dzo­nych hi­ber­nan­tów. Oceny po­wy­żej 5 ozna­cza­ły pra­wi­dło­wą asy­mi­la­cję, a oceny od 8 wzwyż – pra­wie pełne do­sto­so­wa­nie. Susan, choć za­pew­ne wciąż nie ro­zu­mia­ła wielu aspek­tów tego świa­ta, za­cho­wy­wa­ła się tak, jakby uro­dzi­ła się nie dwa­dzie­ścia, a nie dwa­dzie­ścia ty­się­cy lat temu. Try­ska­ła nawet i więk­szą ener­gią.

– W po­rząd­ku, mogę cię za­brać w po­dró­że mię­dzy­gwiezd­ne – od­parł i za­milkł. Nigdy nie brał pa­sa­że­ra – a już na pewno nie ta­kie­go, który le­ciał­by z nim z cie­ka­wo­ści świa­ta. – Masz ja­kieś kon­kret­ne miej­sce, które chcia­ła­byś zo­ba­czyć?

Arks spo­dzie­wał się jed­nej od­po­wie­dzi, lecz usły­szał coś zgoła od­mien­ne­go.

– Za­bierz mnie do lo­so­we­go ukła­du, gdzieś poza Drogą Mlecz­ną. Na pla­ne­tę, o któ­rej nikt w moich cza­sach nie sły­szał.

Arks otwo­rzył usta, lecz szyb­ko je za­mknął. Ro­zu­miał, dla­cze­go Susan nie po­pro­si­ła go o wy­ciecz­kę do Ukła­du Sło­necz­ne­go. Za­pew­ne sły­sza­ła od hi­ber­nan­tów, co się z nim stało. Zo­ba­cze­nie pu­stej pla­ne­ty, która kie­dyś była dla niej domem, mo­gło­by być zbyt bo­le­sne.

Po­szu­ki­wacz kiw­nął tylko głową i prze­żył ko­lej­ne zdzi­wie­nie, gdy Susan prze­ma­sze­ro­wa­ła obok niego pew­nym kro­kiem, wdra­pu­jąc się na po­kład Or­fyk­sa. Od­wró­ci­ła się tylko do niego i spoj­rza­ła py­ta­ją­co. Nie trać­my czasu, zda­wa­ła się mówić jej mina.

Arks wes­tchnął, lecz rów­nież wszedł na po­kład stat­ku. Mu­siał po­cze­kać jesz­cze jakiś czas na wia­do­mość od Kala, a od­kry­wa­nie nie­zna­nych świa­tów, po­dej­rze­wa­jąc, że ktoś inny już osią­gnął Cel, wy­da­wa­ło mu się bez­ce­lo­we.

Zajął wraz z Susan miej­sce w ka­ju­cie, uświa­da­mia­jąc sobie, że nigdy nie wi­dział ko­go­kol­wiek w fo­te­lu dru­gie­go pi­lo­ta. Susan zgrab­nie za­pię­ła pasy i pod­pię­ła maskę tle­no­wą – znak, że w ocze­ki­wa­niu na po­wrót swo­je­go wy­ba­wi­cie­la prze­stu­dio­wa­ła wszel­kie pro­to­ko­ły i in­struk­cje star­to­we.

Po opusz­cze­niu at­mos­fe­ry Arks po­ka­zał dziew­czy­nie, jak pod­piąć kable za­bez­pie­cza­ją­ce umysł. Ta, z lekką od­ra­zą, wsu­nę­ła złą­cze w port na karku i aż drgnę­ła, gdy Or­fyks na­wią­zał z nią bez­po­śred­nie po­łą­cze­nie.

Otwo­rzy­ła usta w nie­mym wyrazie zdu­mie­nia.

– Or­fyk­sie, tylko nie męcz jej prze­sad­nie swoją pa­pla­ni­ną – pilot ostrzegł kom­pa­na.

– Sły­szysz go w ten spo­sób cały czas? Nawet gdy je­steś poza stat­kiem? – Za­py­ta­ła wresz­cie dziew­czy­na. Arks je­dy­nie kiw­nął głową. Kątem oka do­strzegł, że dziew­czy­na z żywą eks­cy­ta­cją przy­glą­da się przy­rzą­dom ste­row­ni­czym. Naj­więk­sze wra­że­nie zro­bi­ła na niej pul­sa­ro­wa mapa, zło­żo­na z sze­re­gu linii o róż­nych dłu­go­ściach od­cho­dzą­cych od cen­tral­ne­go punk­tu. Na krań­cach wszyst­kich od­cin­ków wid­nia­ło nu­me­rycz­ne ozna­cze­nie.

– Wiesz, czym to jest? – Zanim zdą­żył do­koń­czyć py­ta­nie, dziew­czy­na już ki­wa­ła twier­dzą­co głową.

– W moich cza­sach, gdy wy­sy­ła­li­śmy ja­ki­kol­wiek obiekt w ko­smos, li­cząc, że zo­sta­nie prze­chwy­co­ny przez ob­cych, umieszczaliśmy na nim taką mapę. Za­zna­cze­nie po­zy­cji wzglę­dem pul­sa­rów jest nie­zmien­ne w cza­sie, a same pul­sa­ry – nie­zwy­kle pro­ste do wy­kry­cia.

– Ta, kom­pu­ter po­kła­do­wy na pod­sta­wie tej mapy jest w sta­nie w mgnie­niu oka okre­ślić po­ło­że­nie stat­ku. Jed­nak coś w two­ich cza­sach wie­dzie­li­ście – po­wie­dział z cie­niem iro­nii, otwie­ra­jąc na wy­świe­tla­czu menu ko­mo­ry lu­strza­nej. Wy­brał jeden z naj­tań­szych fo­to­nów, który na pewno nie za­wiódł­by go do pla­ne­ty z ży­ciem. Ba, nie wie­dział nawet, czy układ za­wie­rał w sobie eg­zo­pla­ne­tę. Dziew­czy­na chcia­ła mieć nie­spo­dzian­kę, to niech ją ma.

– Masz spo­sób spraw­dza­nia pa­mię­ci? – za­py­tał Susan. Ta, oczy­wi­ście, od­par­ła, że ma. – Go­to­wa?

Po ko­lej­nym ci­chym „tak”, prze­słał myśl do Or­fyk­sa. Arks od­ru­cho­wo za­mknął oczy i w na­stęp­nym ułam­ku se­kun­dy zna­lazł się gdzieś zu­peł­nie in­dziej. Od­piął część kabli, re­gu­lu­ją­cych ci­śnie­nie, i za­czął pod nosem wy­mie­niać ostat­nio od­wie­dzo­ne ukła­dy. Or­fyks prze­ka­zał mu, że wszyst­ko w nor­mie i może od­piąć ostat­ni prze­wód.

– 144, 233, 377, 610, hmm… 987 i 1597. Tyle chyba wy­star­czy.

– Ciąg Fi­bo­nac­cie­go? Nie sądzę, żeby to była od­po­wied­nio bez­piecz­na forma spraw­dza­nia wspo­mnień.

– Dla cie­bie może i tak, bo masz cho­ler­ny kom­pu­ter kwan­to­wy w mózgu, za­po­mnia­łeś? Ja mu­sia­łam sobie to wszyst­ko po­li­czyć w gło­wie, bez żad­nych wspo­ma­ga­czy – od­par­ła lekko po­iry­to­wa­na Susan. Fak­tycz­nie, Arks tak na to nie spoj­rzał – dziew­czy­na, choć mogła po­bie­rać in­for­ma­cje z sieci w ogra­ni­czo­nym aspek­cie, nie mogła tego robić na po­zio­mie kwan­to­wym. Po­trze­bo­wa­ła do tego fi­zycz­ne­go ser­we­ra na pla­ne­cie.

A teraz znajdowali się kilka mi­lio­nów lat świetl­nych od Zie­mi-3. Ni­g­dzie w pro­mie­niu osiem­na­stu mi­lio­nów lat świetl­nych nie istniała ko­lo­nia ludzi. Naj­bliż­sza sta­cja oddalona była od nich o dzie­sięć mi­lio­nów lat świetl­nych.

Susan, bez py­ta­nia o zgodę, do­tknę­ła ekra­nu z mapą pul­sa­ro­wą i zmie­ni­ła za­kład­kę na mapę ga­lak­tyk. Kilka klik­nięć potem do­sko­na­le wie­dzia­ła, gdzie się znaj­du­ją.

– Praw­dzi­wa ni­cość, praw­da? – Na jej twa­rzy ma­lo­wał się lekki uśmie­szek. Po­przez wi­zjer spoj­rza­ła na od­le­głą, nie­bie­ska­wą kulkę. Mu­sia­ła przy­mru­żyć oczy, tak ośle­pia­jąc był jej blask.

– Sir, Oby­wa­tel Susan nie po­sia­da od­po­wied­niej mo­dy­fi­ka­cji gałek ocznych, które za­pew­ni­ły­by jej ochro­nę przed gwiaz­da­mi neu­tro­no­wy­mi…

– Wiem, za­mknij się – wy­pa­lił Arks i wy­strze­lił z fo­te­la. Po chwi­li wró­cił do Susan z małym pu­deł­kiem w dłoni. Podał je Susan. W środ­ku znaj­do­wa­ła się para so­cze­wek.

– Skąd ty to… Chwi­la, syn­te­za­tor two­je­go stat­ku jest aż tak za­awan­so­wa­ny?

Arks je­dy­nie wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Pro­sta dru­kar­ka 3D. No, załóż zanim ten żar ci kom­plet­nie wzrok wy­pa­li.

Dziew­czy­na po­słu­cha­ła i po­now­nie prze­nio­sła spoj­rze­nie na gwiaz­dę w cen­trum ukła­du. Dzię­ki so­czew­kom mogła się bli­żej przyj­rzeć ja­snej krop­ce, która oka­za­ła się być nie­zwy­kle szyb­ko wi­ru­ją­cą kulką.

– Teraz już wiem, czemu foton pro­wa­dzą­cy tu był tak tani. To cho­ler­na gwiaz­da neu­tro­no­wa. Kie­dyś wy­bu­chła jako su­per­no­wa i pew­nie nic nie zo­sta­ło z jej pla­net.

– Nie­praw­da, sir. Wy­kry­to jedną pla­ne­tę. Znaj­du­je się w od­le­gło­ści pra­wie 97AU od gwiaz­dy. Okres jej obie­gu wy­no­si 675 lat.

– Nie na­zwał­bym tego pla­ne­tą, Or­fyks. Ra­czej za­mar­z­nię­ty ka­mień.

– Wstęp­na ana­li­za wska­zu­je na to, iż po­wierzch­nię pla­ne­ty sta­no­wi płaszcz lodu. Jego gru­bość waha się od 10 do 20 ki­lo­me­trów, sir.

Serce Arksa za­bi­ło tro­chę szyb­ciej. Wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że pla­ne­ta ta przy­po­mi­na­ła w ogrom­nym stop­niu swo­bod­ne pla­ne­ty – takie, które zo­sta­ły wy­rzu­co­ne ze swo­je­go sys­te­mu. Zimno ko­smo­su i brak at­mos­fe­ry spra­wia­ły, że cała pla­ne­ta za­ma­rza­ła. Jeśli jed­nak znaj­do­wa­ła się tam woda, całe ciało nie­bie­skie sta­wa­ło się swego ro­dza­ju kap­su­łą – pod war­stwą lodu znaj­do­wał się wiecz­nie płyn­ny ocean, ogrze­wa­ny przez jądro pla­ne­ty.

Nie­zmien­ne przez mi­lio­ny, jak nie mi­liar­dy, lat wa­run­ki. Obec­ność wody. Życie nie tylko mogło po­wstać na tej pla­ne­cie – mogło i kwit­nąć.

– Coś się stało? – za­py­ta­ła Susan, gdy do­strze­gła błysk w oku Arksa.

– Wy­bacz, jeśli ocze­ki­wa­łaś tu kilku pla­net, rodem z fan­ta­sty­ki, po­ro­śnię­tych bujną ro­ślin­no­ścią i ol­brzy­mów ga­zo­wych, na któ­rych pada dia­men­ta­mi. Je­dy­na pla­ne­ta w tym ukła­dzie jest za­mar­z­nię­ta, lecz, co może ci się wydać dziw­ne, może wspie­rać życie. Już skie­ro­wa­łem Or­fyk­sa na od­po­wied­ni kurs. Zaraz tam bę­dzie­my.

– Nie ro­zu­miem, czemu tak cię to eks­cy­tu­je – kon­ty­nu­owa­ła Susan, gdy pla­ne­ta stała się wi­docz­na w wi­zje­rze. – Nawet jeśli ma płyn­ny ocean, to co z tego? Nie zba­da­li­ście do tej pory mi­lio­nów ta­kich pla­net?

– Pla­net z wodą? Tak. Pla­net swo­bod­nych? Nie. Są cho­ler­nie trud­ne do wy­kry­cia, bo nie wcho­dzą w żadną in­te­rak­cję ze świa­tłem. Po pro­stu dry­fu­ją sobie przez ko­smos. Ale ta tutaj albo pod­cze­pi­ła się pod gwiaz­dę, albo prze­trwa­ła nową. Tak czy siak – to istny ła­ko­my kąsek dla Po­szu­ki­wa­cza.

– My­śla­łam, że le­ci­my zwie­dzać – dziew­czy­na na­dą­sa­ła się.

– Też tak my­śla­łem, ale nie prze­pusz­czę ta­kiej oka­zji – od­parł Arks, uśmie­cha­jąc się lekko, pod­cho­dząc do lą­do­wa­nia na lo­dzie.

Sta­tek spę­dził ko­lej­nych pięt­na­ście minut pod­cho­dząc do gru­bej war­stwy za­mar­z­nię­tej wody. Ko­niecz­ne było uru­cho­mie­nie wła­snych świa­teł, gdyż w ta­kiej od­le­gło­ści nie­sa­mo­wi­cie jasna gwiaz­da neu­tro­no­wa była je­dy­nie mi­go­czą­cym gdzieś na skle­pie­niu punk­ci­kiem. Laser po ko­lej­nych czter­dzie­stu mi­nu­tach wy­ciął od­po­wied­niej sze­ro­ko­ści prze­rę­bel, w który Arks wy­strze­lił sondę ba­daw­czą. Cały ten czas Susan sie­dzia­ła naj­pierw pod­de­ner­wo­wa­na, potem coraz bar­dziej znu­żo­na. Eks­cy­ta­cja wró­ci­ła, gdy ekran przed pi­lo­tem roz­świe­tlił się, ukazując dane prze­sła­ne przez sondę.

– Tak jak my­śla­łem – rzekł cicho Arks, pa­trząc bez wy­ra­zu na ekran.

– Brak oznak życia? – za­py­ta­ła Susan, choć Arks wcale nie mu­siał jej od­po­wia­dać. Wyj­rza­ła przez wi­zjer, lecz jej oczom uka­zał się je­dy­nie ten nie­wiel­ki skra­wek gra­na­to­we­go lodu, który oświe­tla­ły diody na po­kła­dzie Or­fyk­sa. Dzie­sięć me­trów od nich mógł rów­nie do­brze znaj­do­wać się ho­ry­zont i gra­ni­ca at­mos­fe­ry – lecz nie by­ła­by w sta­nie go nawet do­strzec gołym okiem.

– Więc tak wy­glą­da twoje życie? – do­da­ła po chwi­li, gło­sem prze­peł­nio­nym me­lan­cho­lią. Arks je­dy­nie po­ki­wał głową. Wy­da­wał się ro­zu­mieć roz­cza­ro­wa­nie dziew­czy­ny. Dla niej była to pierw­sze tak wiel­ka po­dróż. Przy­go­da, która mu­sia­ła być pełna zwro­tów akcji i ob­ja­wień. Dla Po­szu­ki­wa­cza był to je­dy­nie ko­lej­ny dzień. Ot, osiem­set któ­ryś re­kord na dłu­giej li­ście pu­stych skał le­wi­tu­ją­cych w prze­strze­ni, które prze­ba­dał.

– Wiesz co – kon­ty­nu­owa­ła, gdy za­czę­li po­wo­li się uno­sić. – Za­sta­na­wia­łam się nad prze­nie­sie­niem do Da­tas­fe­ry.

– Tak szyb­ko?

– W tym świe­cie… nie ma nic dla mnie. Hi­ber­nan­ci mó­wi­li mi, że sta­ra­ją się żyć na Zie­mi-3 tak, jak żyło się kil­ka­na­ście ty­się­cy lat temu. Da­tas­fe­ra umoż­li­wia jed­nak to, jak i wiele wię­cej, praw­da?

W tym mo­men­cie do Arksa do­tar­ło – dziew­czy­na nie chcia­ła ucie­kać od mo­no­ton­ne­go, bez­sen­sow­ne­go życia, jak nie­mal­że wszy­scy de­cy­du­ją­cy się na prze­nie­sie­nie jaźni. Dla niej była to ko­lej­na przy­go­da, którą mo­gła­by prze­żyć. Moż­li­wość po­wo­ła­nia każ­de­go wy­obra­że­nia do życia, po­now­ne­go spo­tka­nia utra­co­nych bli­skich i zwie­dze­nia nie­ist­nie­ją­cych od dawna miejsc…

Arks po­czuł lek­kie ukłu­cie w sercu. Susan czuła emo­cje, do któ­rych on nie był zdol­ny. Do któ­rych nikt z mu współ­cze­snych nie był.

Po­czuł coś, co można by naj­pro­ściej opi­sać jako za­zdrość.

– Nie za­mie­rzasz po­zwie­dzać jesz­cze in­nych pla­net?

– Nie. Boję się, że gdyby mnie to zbyt­nio wcią­gnę­ło, mo­gła­bym zo­stać Po­szu­ki­wa­czem, jak ty.

Arks mógł­by przy­siąc, że w gło­wie dziew­czy­ny po­ja­wi­ło się do­koń­cze­nie tego zda­nia – „a nie chcia­ła­bym żyć przez ty­sią­ce lat, szu­ka­jąc cze­goś, czego nikt zna­leźć nie może”.

W tym mo­men­cie Or­fyks prze­ka­zał mu ode­bra­ny ko­mu­ni­kat. Kal znów chciał się spo­tkać.

Arks po­wró­cił na Zie­mię-3, po­zo­sta­wił Susan w tej samej wio­sce. Nie za­mie­ni­li ze sobą już żad­ne­go słowa – ich sty­ka­ją­ce się od czasu do czasu spoj­rze­nia wy­ra­ża­ły wszyst­ko.

 

***

 

Wia­do­mość od Kala za­wie­ra­ła je­dy­nie lo­ka­li­za­cję, do któ­rej miał się udać Arks. Jak ocze­ki­wał – współ­rzęd­ne do­pro­wa­dzi­ły go do ob­sza­ru, w któ­rym leżał punkt, od któ­re­go roz­po­czął się cały Wszech­świat.

– Co to… –  po­wie­dział do sie­bie Arks, gdy tylko do­strzegł le­wi­tu­ją­cy w prze­strze­ni obiekt. Był wiel­ko­ści po­ło­wy mia­sta, le­d­wie wi­docz­ny w świa­tłach wy­dzie­la­nych przez Or­fyk­sa.

Ko­lej­na wia­do­mość od Kala – mapa struk­tu­ry, z za­zna­czo­nym por­tem. Arks, tro­chę nie­pew­ny, udał się tam i po­sa­dził sta­tek. Za jego ple­ca­mi za­mknę­ła się śluza, a ko­mu­ni­kat Or­fyk­sa gło­sił, że we­wnątrz struk­tu­ry pa­nu­je sztucz­na gra­wi­ta­cja, a at­mos­fe­ra na­da­je się do od­dy­cha­nia bez fil­trów.

Arks opu­ścił sta­tek, na wszel­ki wy­pa­dek bio­rąc ze sobą naj­mniej­sze­go drona. Or­fyks, teraz w for­mie kulki o śred­ni­cy kil­ku­na­stu cen­ty­me­trów, od­dzie­lił się od po­szy­cia stat­ku i po­fru­nął za wła­ści­cie­lem.

Wnę­trze było roz­świe­tlo­ne ro­bo­czy­mi świa­tła­mi, czę­sto uży­wa­ny­mi na pla­cach bu­do­wy. Za wiel­kim po­miesz­cze­niem, han­ga­rem, cią­gnął się po­je­dyn­czy, kręty ko­ry­tarz. „Śmia­ło, śmia­ło”, za­chę­cił go głos Kala trans­mi­to­wa­ny bez­po­śred­nio do neu­ro­czi­pu. Po­szu­ki­wacz je­dy­nie wy­szep­tał prze­kleń­stwo i ru­szył przed sie­bie, nie ro­zu­mie­jąc, gdzie się zna­lazł. I, co gor­sza, jaki zwią­zek z tym wszyst­kim miał Kal.

Ko­ry­tarz był gład­ki, nie od­cho­dzi­ły od niego żadne od­no­gi ani drzwi. Po kilku mi­nu­tach ostroż­nej wę­drów­ki Arks wresz­cie zna­lazł się w pierw­szym po­miesz­cze­niu.

Przed nim, na czymś na wzór most­ka ka­pi­tań­skie­go we frach­tow­cach, stał Kal, zwró­co­ny do go­ścia ple­ca­mi. Teraz oboje wbi­ja­li wzrok w roz­ża­rzo­ną ko­pu­łę znaj­du­ją­cą się przed Kalem. Arks oce­nił, że mu­sia­ła zaj­mo­wać więk­szość me­ga­li­tycz­nej struk­tu­ry, a wi­dzie­li je­dy­nie frag­ment sfery.

– Kal, co to do cho­le­ry…

– Pięk­ne, praw­da? – od­parł Kal, wciąż wpa­tru­ją­cy się w świe­tli­stą ko­pu­łę.

Arks od­piął od pasa broń, usta­wia­jąc ją na ogłu­sze­nie oraz uru­cho­mił do­dat­ko­we osło­ny kom­bi­ne­zo­nu. Na wszel­ki wy­pa­dek.

Zrów­nał się z daw­nym przy­ja­cie­lem. Na jego twa­rzy ma­lo­wa­ła się ra­dość, jeśli nie eks­ta­za. Oczy świe­ci­ły mu nie­wie­le mniej niż ko­pu­ła przed nimi.

– Czym to jest, do cho­le­ry? Wy­ja­śnisz mi wresz­cie?!

– Dzie­ło mego życia, przy­ja­cie­lu. Wy­da­łem na tę ma­chi­nę cały mój ma­ją­tek. Nawet nie wiesz, ile kosz­to­wa­ło mnie utrzy­ma­nie tego w ta­jem­ni­cy, tak długo. Mu­sia­łem wy­ko­rzy­stać każdy kon­takt. Wresz­cie, wresz­cie ją ukoń­czy­łem! Czyż nie jest pięk­na?

Arks ro­zej­rzał się po resz­cie wiel­kiej hali. Tam, gdzie ko­pu­ła sty­ka­ła się ze ścia­na­mi, wi­docz­ne były mi­nia­tu­ro­we re­ak­to­ry, rury z sub­stan­cją chło­dzą­cą i kom­pu­te­ry. Wy­glą­da­ło na to, że to, co nie było świe­tli­stą kulą, było jed­nym wiel­kim sys­te­mem po­łą­czo­nych ze sobą jed­no­stek ob­li­cze­nio­wych.

– Do czego to służy? – W gło­sie Arksa wy­czu­wal­na była teraz nuta stra­chu. Bał się nawet po­my­śleć, do czego jego przy­ja­ciel mógł użyć tej struk­tu­ry. Czy nie mówił przy ich ostat­nim spo­tka­niu coś o wy­peł­nie­niu Celu?

– Kal, mów do mnie! – krzyk­nął na przy­ja­cie­la, teraz już pełen stra­chu.

Ten wresz­cie zwró­cił ku niemu twarz. Po­wo­li, jakby w tran­sie. Ką­ci­ki jego oczu nie­znacz­nie drga­ły. Mimo tego, uśmie­chał się.

– Nie wiem, czy je­stem w sta­nie tego do­ko­nać, Arks… Za­pro­si­łem cię tu, byś był mym gło­sem roz­sąd­ku. De­cy­zja jed­ne­go Po­szu­ki­wa­cza może być nie­wie­le warta, lecz dwóch…

Arks po­trzą­snął Kala za ramię.

– Ty to stwo­rzy­łeś? W jakim celu? Dla­cze­go, ze wszyst­kich miejsc, aku­rat w cen­trum Wszech­świa­ta?!

– Moje dzie­ło jesz­cze nie ma nazwy. Choć za­sta­na­wia­łem się, czy nie ochrzcić je jako Bo­go­bój­ca.

Arks pu­ścił przy­ja­cie­la i od­su­nął się. Mi­mo­wol­nie pod­niósł broń.

– Bogo…bójca?

– Do­my­ślasz się, czym jest ta świe­tli­sta ko­pu­ła, praw­da? – Prze­niósł na nią wzrok. – To ko­mo­ra lu­strza­na. Naj­więk­sza, jaką mo­głem zbu­do­wać. Od lat gro­ma­dzi­ła dla mnie fo­to­ny, z ca­łe­go Wszech­świa­ta. Sprzę­żo­ne z nią kom­pu­te­ry na bie­żą­co ana­li­zu­ją po­cho­dze­nie fo­to­nów, usu­wa­jąc te, które po­cho­dzą z za­miesz­ka­łych świa­tów.

Arksa oblał zimny pot. Za­miesz­ka­łych?

Nagle do niego do­tar­ło. Ta struk­tu­ra…

– Prze­nio­sę stan tych wszyst­kich fo­to­nów na tę struk­tu­rę, Arks. Wszyst­kich naraz. Wy­mu­szo­ne Splą­ta­nie wielu obiek­tów spra­wi, że wszyst­kie przy­cią­gną się w jed­nym mo­men­cie – w kie­run­ku ich środ­ka cięż­ko­ści… Więc tutaj. Całe ukła­dy prze­sta­ną ist­nieć. Pla­ne­ty, które krą­ży­ły wokół nich, przez gra­wi­ta­cję, prze­nio­są się tu wraz z gwiaz­da­mi. Wszyst­kie spło­ną, a potem masa za­ła­mie się pod sobą, two­rząc czar­ną dziu­rę. Arks, Cel wresz­cie zo­sta­nie osią­gnię­ty!

– Co ty bre­dzisz? – za­py­tał Arks gło­sem tak ci­chym, że miał wąt­pli­wo­ści, czy w ogóle go z sie­bie wydał. Słowa Kala miały sens – przy Wy­mu­szo­nym Splą­ta­niu lżej­szy obiekt prze­no­sił się w stro­nę cięż­sze­go. Jeśli jed­nak by użyć pra­wie nie­skoń­czo­nej licz­by obiek­tów o wspól­nym środ­ku masy – cen­trum Wszech­świa­ta – wszyst­kie one prze­nio­sły­by się w to jedno miej­sce. Jed­nak to było nie­moż­li­we, każdy sta­tek po­sia­dał za­bez­pie­cze­nie przed splą­ta­niem wię­cej niż dwóch obiek­tów… Mógł je­dy­nie nadać sobie stan z prze­szło­ści po­je­dyn­cze­go fo­to­nu. Nada­nie całej sta­cji stanu wielu fo­to­nów było fi­zycz­nie moż­li­we, lecz w prak­ty­ce – nie­wy­ko­nal­ne.

– Nawet nie wiesz, ile za­ję­ło mi opra­co­wa­nie tech­no­lo­gii, która ob­ró­ci­ła­by kla­sycz­ne uży­cie Wy­mu­szo­ne­go Splą­ta­nia. Ile za­pła­ci­łem, pie­nię­dzy i czasu, by zna­leźć ludzi, któ­rzy by to dla mnie stwo­rzy­li, poza czuj­nym okiem Agen­cji. Ale wresz­cie mi się udało…

– Jeśli to, co mó­wisz jest praw­dą, uży­cie tej struk­tu­ry znisz­czy­ło­by więk­szość ma­te­rii we Wszech­świe­cie! Nie by­ła­by już wię­cej uży­tecz­na!

Kal po­ki­wał je­dy­nie głową.

– Ow­szem. Jest to jed­nak cena, którą mu­si­my po­nieść, by wresz­cie uwol­nić się od Boga. Od­kry­te i za­miesz­ka­łe sys­te­my ofe­ru­ją miej­sce dla jesz­cze try­liar­dów ludzi. To nie jest pro­blem, któ­rym mu­sie­li­by­śmy się kie­dy­kol­wiek mar­twić. Do czasu, gdy lu­dzie uzy­ska­ją taką li­czeb­ność, wy­star­cza­ją­co wiele ma­te­rii wy­pa­ru­je z wnę­trza tej nowej czar­nej dziu­ry. Wszech­świat się od­ro­dzi, ale jako czy­sta od Boga ener­gia i masa.

– Co to ma niby wspól­ne­go z Bo­giem…

Arks do­pie­ro teraz za­uwa­żył, że po jed­nym po­licz­ku Kala spły­wa łza.

– Nasz Cel jest pro­sty. Zna­leźć dowód ist­nie­nia Boga. Albo dowód prze­ciw­ny – na nie­ist­nie­nie Boga. Jeśli wszyst­kie nie­zba­da­ne świa­ty zo­sta­ną znisz­czo­ne, ślady na obec­ność Boga – lub jej brak – rów­nież zo­sta­ną znisz­czo­ne. Ludz­kość uwol­ni się od tej bez­myśl­nej go­ni­twy! 

Arks chciał ude­rzyć przy­ja­cie­la, za­strze­lić go, krzyk­nąć, iż osza­lał. Ro­zu­miał jed­nak, że w tym, co mówił jego przy­ja­ciel, był sens.

– Jeśli Bóg ist­niał i od­szedł…

– Jeśli to deizm jest od­po­wie­dzią na nasze po­szu­ki­wa­nia, wtedy Boga nie ob­cho­dzi, co się z nami sta­nie. Jeśli za­szył się na któ­rymś ze świa­tów, uciek­nie i albo się nam ob­ja­wi, albo znik­nie na za­wsze. Nie po­zo­sta­nie jed­nak ani ka­mień, który ludz­kość mo­gła­by prze­ba­dać. Ko­niec z Po­szu­ki­wa­niem. Ludz­kość wresz­cie się od­ro­dzi, wolna od tej całej bez­sen­sow­no­ści!

– A jeśli ludz­ko­ści to pa­su­je? Jeśli znik­nię­cie Boga i szans na od­na­le­zie­nie go po­skut­ku­je de­pre­sją całej ludz­ko­ści? Co wtedy? Nie od­bie­rzesz tym je­dy­nie udrę­ki, która prze­śla­du­je ludz­kość, ale i na­dzie­ję!

Kal wes­tchnął.

– Za­pro­si­łem cię tu, byś po­mógł mi zde­cy­do­wać. Jed­nak teraz, zna­jąc twoje sta­no­wi­sko, wiem do­sko­na­le, co po­wi­nie­nem zro­bić.

Arks wy­ce­lo­wał broń w głowę Kala. Wy­łą­czył tryb ogłu­sza­nia.

– Ludz­kość może uciec do Da­tas­fe­ry. Szu­kać tam do­kład­nie ta­kie­go Boga, ja­kie­go ocze­ku­ją. Mity o Nie­bie, Pie­kle, san­sa­rze, oświe­ce­niu – wszyst­kie się speł­nią. Zba­wię ludz­kość od roz­cza­ro­wa­nia, które czeka na nas po wy­bu­do­wa­niu Wszech­kom­pu­te­ra. We Wszech­świe­cie nie ma Boga.

Twarz Kala wy­ra­ża­ła de­ter­mi­na­cję naj­wyż­sze­go stop­nia. Arks nie miał pew­no­ści, że jego przy­ja­ciel już się nie wahał – był zde­cy­do­wa­ny na znisz­cze­nie resz­ty Wszech­świa­ta.

– Nie mo­żesz mówić w imie­niu tych wszyst­kich ludzi. Nie tobie de­cy­do­wać, co sta­no­wi cel ich życia.

– Ależ ja im dam do­kład­nie to, czego ocze­ku­ją! Każdy Po­szu­ki­wacz tkwi w swego ro­dza­ju su­per­po­zy­cji – chce zna­leźć Boga, ale jed­no­cze­śnie nie chce. Obie opcje pro­wa­dzą do wy­ga­śnię­cia celu. Dzie­sięć ty­się­cy lat, po­ko­le­nia stra­co­ne na szu­ka­niu po­wo­du, dla któ­re­go ist­nie­je­my. A jego po pro­stu nie ma. Ja je­dy­nie przy­spie­szam nie­unik­nio­ne. Wy­star­czy, że wy­wo­łam Splą­ta­nie i ludz­kość uwol­ni się od tej męki…

Przez głowę Arksa prze­mknę­ła jedna, je­dy­na myśl. Treść jej była iden­tycz­na z ko­mu­ni­ka­tem, który sły­szał już setki razy, gdy koń­czył ba­da­nie dzie­wi­czych sys­te­mów. Nie.

Po­cią­gnął spust, nie re­agu­jąc na ostrze­że­nie Or­fyk­sa. Ciało jego przy­ja­cie­la padło, bez życia, na me­ta­licz­na pod­ło­gę.

– Wy­sła­no zgło­sze­nie do Agen­cji, sir.

Arks nie czuł zło­ści, żalu. Był nie­po­ko­ją­co spo­koj­ny – zwłasz­cza jak na pierw­sze­go mor­der­cę od wie­ków.

– Or­fyks – po­wie­dział pu­stym gło­sem w prze­strzeń.

– Tak, sir.

– Gdy wró­ci­my na sta­tek, przy­wróć się do stanu fa­brycz­ne­go. Nie mogę po­zwo­lić, by kto­kol­wiek od­czy­tał twoje wspo­mnie­nia. Sama wie­dza o po­sta­wie Kala może być szko­dli­wa.

– Zro­zu­mia­łem, sir. Nie zmie­nia to faktu, że Agen­cja zo­sta­ła za­wia­do­mio­na o po­peł­nio­nej zbrod­ni. Musi się pan udać do naj­bliż­szej…

– Wiem do­sko­na­le, co to zna­czy.

Przed­sta­wi­cie­le Agen­cji będą mu­sie­li od­ku­rzyć nie­uży­wa­ne od lat za­pi­sy praw­ne do­ty­czą­ce ka­ra­nia prze­stęp­ców. Być może wy­mie­rzą mu wyrok – kil­ka­dzie­siąt lat w wię­zie­niu. W tym mo­men­cie dla Arksa naj­istot­niej­sze było jed­nak coś in­ne­go – wciąż obo­wią­zy­wa­ły go pod­sta­wo­we prawa czło­wie­ka, na mocy któ­rych nikt nie może, bez jego zgody, od­czy­tać wspo­mnień z neu­ro­czi­pu.

Jego roz­mo­wa z Kalem po­zo­sta­nie tylko w jego gło­wie, gdy Or­fyks zre­se­tu­je już całą swoją pa­mięć sys­te­mo­wą.

– Or­fyks, masz po­łą­cze­nie z tą… sta­cją?

– Tak, sir.

– Do­brze. Wy­bierz lo­so­wy foton i ustaw te­le­por­ta­cję z opóź­nie­niem dwu­dzie­stu minut. Nie mów mi, gdzie to po­sy­łasz.

– Zro­zu­mia­łem, sir. Agen­cja ocze­ku­je pana na Mer­ku­rio­nie VII za go­dzi­nę. W prze­ciw­nym razie wyślą za panem Eg­ze­ku­to­rów. Pro­szą o sta­wie­nie się z cia­łem.

Arks po­chwy­cił zwłoki i prze­rzu­cił je przez ramię. Udał się do stat­ku. Bez emo­cji wszedł na po­kład i po­ło­żył Kala w am­bu­la­to­rium. Ko­rzy­sta­jąc z upraw­nień Po­szu­ki­wa­cza, póki je jesz­cze miał, wy­ka­so­wał pa­mięć neu­ro­czi­pu Kala. Nie mógł ry­zy­ko­wać, że przed­sta­wi­cie­le Agen­cji do niego zaj­rzą – choć, zgod­nie z pra­wem, po­win­ni od razu wy­ma­zać pa­mięć czipu zmar­łe­go.

– Kurs na Mer­ku­rio­na VII.

Sta­tek, bez ko­men­ta­rza Or­fyk­sa, ru­szył. Pew­nie prze­szedł już reset, więc jego cha­rak­ter wró­cił do „ogra­ni­czo­ny kon­takt: 1”.

Arks ża­ło­wał tylko, że nie po­że­gnał się z Susan. Za kilka dni dziew­czy­na prze­nie­sie się do Da­tas­fe­ry, pod­czas gdy Arks zo­sta­nie osą­dzo­ny.

Może od­bio­rą mu upraw­nie­nia Po­szu­ki­wa­cza, lecz nie po­wstrzy­ma go to przed kon­ty­nu­acją po­szu­ki­wań, gdy od­bę­dzie karę. Może bę­dzie to za dzie­sięć lat, może dwa­dzie­ścia, może nawet i sto. Mimo to – wróci do Po­szu­ki­wań.

Udo­wod­ni Ka­lo­wi, że po­stą­pił słusz­nie.