Szeptuch i międzygalaktyczny bigos

W końcu moje ko­cha­ne drzew­ko.

Wierz­cie lub nie, ale znu­dzi­ło mi się co­dzien­ne spo­ży­wa­nie bim­ber­ku, le­że­nie plac­kiem na pa­lą­cym skrzy­deł­ka słoń­cu oraz nad­mier­ne sto­sun­ki z nim­fe­let­ka­mi. In­ny­mi słowy do­brze, że to już ko­niec urlo­pu.

Pod­la­tu­ję do za­ku­pio­nej nie­daw­no w Ma­szy­no­lan­dzie skrzyn­ki na listy. Otwie­ram bla­sza­ne ca­cusz­ko nie­za­wod­nym, wszech­stron­nym scy­zo­ry­kiem, który za­wsze noszę przy sobie. Stan­dar­do­wo za­le­wa mnie masa dur­nych ofert, typu:

 

Sprze­dam trzy chru­ma­ki lub wy­mie­nię za jed­ne­go Osło­go­na.

 

Lub:

 

Chcesz wać­pan jur­ność dzi­ko­ła­ka po­siąść i twar­dość skal­nia­ka zdo­być? Nic prost­sze­go! Od­wiedź Wszę­do­byl­skie­go Jutka na Targu w Ru­sał­ko­wie!

 

Albo jesz­cze le­piej:

 

Wy­naj­mę wróż­kę, co to do łbów wcho­dzi! Trza mi się te­ścio­wej po­zbyć. Naj­le­piej spra­wić, żeby sama przy­pad­kiem do rzeki wpa­dła albo łeb do dziu­ry ze szczu­ro­kre­ta­mi wsa­dzi­ła.

 

Czy oni, do licha, nie wie­dzą, do kogo piszą!? Nie je­stem żadną, chę­do­żo­ną wróż­ką! Jam jest szep­tuch! Wład­ca umy­słów! O, zaraz zaraz, ten li­ścik ład­nie pach­nie, a i zgrab­ną rącz­ką na­pi­sa­ny:

 

Je­stem twą wiel­bi­ciel­ką, fru­wa­ją­cy cza­ru­siu! Oddam ci się bez chwi­li za­wa­ha­nia, rzek­nij tylko słowo! P.S. prze­la­tu­ję ran­ka­mi nad drze­wem, a ty lu­bisz wtedy za­glą­dać mi pod spód­nicz­kę.

 

O, nie! To ta na­tręt­na blon­dy­na! Pod spód­ni­cą może i ma to co inne, ale za to w małej głów­ce pusto jak w becz­ce po bim­brze dziad­ka. A jam wy­bred­ny! Poza tym, po­trzeb­ny mi odwyk. Od trun­ków oraz wszel­kich przed­sta­wi­cie­lek płci prze­ciw­nej. Ostat­ni list. Ten wy­glą­da w końcu na coś po­waż­ne­go, jest nawet znana mi pie­częć przed­sta­wia­ją­ca utka­ne w chmu­rach mia­sto. Spójrz­my:

 

Sza­now­ny Panie Szep­tuch,

cała spo­łecz­ność chmur­nia­ków zwra­ca się do wiel­moż­ne­go Pana o pomoc. Nasz król Chmu­ro­liusz Po­chmur­ny III osza­lał do resz­ty. W Pana po­mo­cy ostat­nią na­dzie­ję wi­dzi­my, w innym wy­pad­ku sto­li­cy grozi za­gła­da. Wiemy, że nie­raz Pan nasze ta­wer­ny od­wie­dzał, uzna­jąc pę­dzo­ne w prze­stwo­rzach trun­ki za naj­wy­bor­niej­sze na świe­cie, tak więc głę­bo­ko wie­rzy­my, że ich, a przy tym nasz los, nie bę­dzie czci­god­ne­mu Panu obo­jęt­ny.

Ku­mu­lus, Pierw­szy Skarb­nik

 

I to brzmi jak ro­bo­ta dla mnie! Choć tak po praw­dzie to naj­moc­niej prze­ko­nu­je mnie wizja upad­ku naj­lep­szych spe­lun, w ja­kich mia­łem oka­zję od­da­wać się li­ba­cjom. Dobra, nie ma co trwo­nić czasu w takim wy­pad­ku. Wtasz­czam się wraz z wa­liz­ką do za­wie­szo­nej na li­nach windy wła­snej ro­bo­ty. Daję znać wie­wió­ra­kom, aby wcią­ga­ły na trze­ci po­ziom, tuż pod ko­ro­nę drze­wa. Szyb­ciej bym tam wy­le­ciał, ale skrzy­dła muszą tro­chę od­po­cząć, bo do sto­li­cy chmur­nia­ków kawał drogi. A i betów z wa­ka­cji sporo przy­wio­złem, to i co będę dźwi­gał, jak nie muszę. Mijam dziu­plę numer jeden, zwaną me­li­ną. Dawno nie wi­dzia­łem w niej ta­kie­go syfu, tak więc już wiem, kto i co tu robił pod moją nie­obec­ność. Na­stęp­nie mam przed ocza­mi dziu­plę numer dwa, czyli oso­bi­sty ga­bi­net. W końcu winda za­trzy­mu­je się przy dziu­pli numer trzy. Wie­wió­ra­ki sapią i dyszą, jakby wcią­gnę­ły co naj­mniej spa­słe­go dzi­ko­ła­ka. Stra­ci­ły formę, nie ma co.

Wcho­dzę do swo­je­go przy­tul­ne­go gniazd­ka, rzu­cam wa­liz­kę w kąt, sia­dam na łóżku.

– Au! Moja łapa!

Od­ru­cho­wo pod­ska­ku­ję, a ra­czej pod­la­tu­ję do góry i walę łbem o sufit. Spod futra, któ­rym przy­kry­te jest łoże, wy­ska­ku­je mój wred­ny, gry­zo­nio­wa­ty współ­lo­ka­tor. My­szo­lik ma zmierz­wio­ne i brud­ne fu­ter­ko a za spra­wą wą­skich i prze­krwio­nych oczek wy­glą­da, jakby nie spał od ty­go­dnia.

– Tu je­steś! Ćpa­łeś przez cały czas mojej nie­obec­no­ści, twoja spra­wa. Ale mo­głeś cho­ciaż po­sprzą­tać me­li­nę!

– Tak szyb­ko wró­ci­łeś? No po­patrz…

Opa­dam na pod­ło­gę i uchy­lam wieko wa­liz­ki.

– Mie­siąc mnie nie było! Dobra, nie­waż­ne. Spie­szę się, bo zle­ce­nie mam. Wagi kró­lew­skiej. Roz­pa­ku­jesz te to­bo­ły i ład­nie po­ukła­dasz. I po­rzą­dek zro­bisz we wszyst­kich trzech dziu­plach!

– A co będę z tego miał? – Skur­ko­wa­niec wy­raź­nie wraca do życia.

– Stan­dar­do­wy pa­kiet. Primo, nie upie­kę cię nad ogni­skiem, se­cun­do, w wa­liz­ce znaj­dziesz tro­chę eg­zo­tycz­nych dra­gów.

– Hm… Niech bę­dzie.

I tak opusz­czam swoje ko­cha­ne drzew­ko, mimo że do­pie­ro co do niego po­wró­ci­łem. Wie­cie, jak to się na­zy­wa? Pra­co­ho­lizm. Ale świę­tej pa­mię­ci babka czę­sto mi po­wta­rza­ła:

– Bez pracy nie ma zło­ta­czy, a bez zło­ta­czy nie ma co pić.

Jak za­wsze mą­drze ga­da­ła.

 

 

*

 

 

Sto­li­ca chmur­nia­ków robi na mnie wra­że­nie za każ­dym razem, mimo że zwie­dzi­łem już prze­cież cały świat.

Pu­szy­ste białe domki szybują jeden obok dru­gie­go, a spi­ral­ne wieże pię­trzą się chyba nie­mal do gwiazd. Mię­dzy utka­ny­mi z chmur bu­dow­la­mi wiją się ob­sy­pa­ne zło­tym pyłem drogi, które po­zwa­la­ją się jakoś od­na­leźć w tym wie­lo­po­zio­mo­wym mie­ście. Lą­du­ję przed swoją ulu­bio­ną ta­wer­ną Pod Chmur­ką, gdzie zo­sta­łem skie­ro­wa­ny zaraz po przy­by­ciu na miej­sce. Dziar­skim kro­kiem wcho­dzę do środ­ka. Chmur­nia­ki ob­le­ga­ją wszyst­kie stoły, ra­du­jąc się przy tym naj­lep­szym na świe­cie piwem i na­lew­ka­mi. Isto­ty te to takie nieco prze­ro­śnię­te cho­cho­ła­ki, tyle że mą­drzej­sze. No i mają skrzy­dła. Je­stem wiel­ko­ści ich dłoni, tak więc mało który mnie za­uwa­ża. Ja jed­nak szyb­ko wy­pa­tru­ję Ku­mu­lu­sa, z któ­rym mia­łem już kie­dyś oka­zję gwa­rzyć. Pod­la­tu­ję do ulo­ko­wa­ne­go w kącie stołu, sia­dam na bla­cie, opie­ram się o ozdob­ny świecz­nik i za­kła­dam nogę na nogę.

– Je­steś, panie! Nie­zwy­kle się cie­szy­my, że się zgo­dzi­łeś!

– Jesz­cze na nic się nie zgo­dzi­łem. – Tar­go­wa­nie to jeden z moich ulu­bio­nych ele­men­tów w pracy. – Kró­lew­ski pro­blem macie, to i kró­lew­skie­go wy­na­gro­dze­nia ocze­ku­ję. Je­ste­ście w sta­nie takie za­pew­nić?

Skarb­nik kła­dzie na stole per­ga­min z przy­bi­tą pie­czę­cią. Jeśli wzrok mnie nie myli, napisane jest na nim…

– Ty­siąc zło­ta­czy i do­ży­wot­ni do­stęp do owego przy­byt­ku w wer­sji all in­c­lu­si­ve? – czy­tam na głos bez­na­mięt­nym gło­sem, choć w głębi je­stem nie­źle za­sko­czo­ny. To chyba naj­lep­sza ofer­ta w mojej bo­ga­tej ka­rie­rze!

– Zga­dza się. To jak bę­dzie, panie szep­tuch?

– No… do­rzu­ci­cie jesz­cze stówę za wy­so­kie ry­zy­ko i bę­dzie gi­ta­ra. Wiesz, nigdy nie wcho­dzi­łem do łba kogoś obłą­ka­ne­go. Kto wie, co się potem ze mną…

– Nie bę­dzie ta­kiej po­trze­by. Cho­dzi o coś i kogoś… in­ne­go. – Ku­mu­lus wy­raź­nie ści­sza głos i po­chy­la łe­pe­ty­nę, do­ty­ka­jąc spi­cza­stym pod­bród­kiem blatu.

– No to mów­cie, czego ocze­ku­je­cie!?

Skarb­nik jesz­cze bar­dziej zbli­ża do mnie fa­cja­tę. Śmier­dzi mu z gęby.

– Król chce do­stać coś, czego zdo­by­cie gra­ni­czy z cudem. Grozi, że jeśli nie otrzy­ma tego w ciągu naj­bliż­szych dni, dez­ak­ty­wu­je pra­daw­ne za­klę­cie, które unosi nasze mia­sto. Nie wiemy, czy rze­czy­wi­ście po­sia­da taką moc, ale jeśli mówi praw­dę? Jest sza­lo­ny i na pewno do tego zdol­ny.

Pa­trzę na obraz wid­nie­ją­cy tuż nad szynk­wa­sem, który przed­sta­wia wi­ze­ru­nek króla Chmu­ro­liu­sza Po­chmur­ne­go III. Skrzy­dła mi­ło­ści­wie pa­nu­ją­ce­go są nie­mal nie­wi­docz­ne, bo za­sła­nia je ma­syw­ne, spa­sio­ne ciel­sko. Jeden z przeciwników tu­tej­szej wła­dzy, któ­rych jest za­pew­ne w mie­ście cał­kiem sporo, do­ry­so­wał chru­ma­ko­we uszy i nos.

– Czego ta­kie­go żąda król? – pytam w końcu.

Ku­mu­lus przy­ty­ka do mnie spi­cza­sty no­chal, jego przy­spie­szo­ny od­dech świsz­czy mi nie­mi­ło­sier­nie w uszach. Skarb­nik za­czy­na szep­tem:

– Król pra­gnie… ZJEŚĆ LE­GEN­DAR­NY, MIĘ­DZY­GA­LAK­TYCZ­NY BIGOS! – Ostat­nie słowa wy­krzy­ku­je, aż wszy­scy go­ście pod­ska­ku­ją na krze­słach.

– A co ja, ku­charz!? Do głów wcho­dzę i kon­tro­lę nad isto­ta­mi ży­ją­cy­mi przej­mu­ję, a nie w garze mie­szam!

Zi­ry­to­wał mnie. Za taką kasę to i mógł­bym coś ugo­to­wać, ale swoje trze­ba po­wie­dzieć. W końcu nie po to babka nie uczy­ła mnie pich­cić, abym na stare lata mu­siał nad­ra­biać.

– Spo­koj­nie, panie szep­tuch! Mamy ku­cha­rza. Cał­kiem nie­złe­go zresz­tą. O co in­ne­go się roz­cho­dzi, po­słu­chaj­cie zatem do końca.

A miał być odwyk…

– Nie chcem, ale mu­szem. Czar­ne po­trój­nie chmie­lo­ne! – drę się w stro­nę fru­wa­ją­cej mię­dzy sto­li­ka­mi kel­ner­ki. – Dobra, gadaj kon­kre­ty – do­da­ję do skarb­ni­ka.

– Nie­zwy­kłość wspo­mnia­nej po­tra­wy opi­sał w swoim pa­mięt­ni­ku pra­dziad króla, czyli Chmu­ro­liusz I. Były to czasy, w któ­rych po­tra­fi­li­śmy jesz­cze wzbi­jać się w stro­nę gwiazd, wę­dru­jąc w ko­smicz­nych prze­stwo­rzach, i stam­tąd też po­cho­dzi prze­pis. Pro­blem w tym, że ten gdzieś za­gi­nął. Jedna tylko isto­ta zna ory­gi­nal­ną re­cep­tu­rę.

– Kto taki? – Robi się cał­kiem cie­ka­wie.

– Ka­pi­tan ko­smicz­ne­go, pi­rac­kie­go stat­ku. Zowią go Krzy­wa Łycha. Jest pół-ro­bo­tem, pół-czu­ła­kiem. Nie­gdyś był naj­lep­szym ku­cha­rzem w całym wszech­świe­cie, po­rzu­cił jed­nak pasję, po­sta­na­wia­jąc plą­dro­wać i wo­jo­wać.

Ka­ra­lu­cho­wa­ta isto­ta z od­le­głej pla­ne­ty z prze­wo­da­mi elek­trycz­ny­mi? Może być in­te­re­su­ją­co w jej gło­wie.

– Wszyst­ko faj­nie, tylko jak się mam niby do­stać na jego sta­tek? Nie ulecę ponad niebo, nie ma szans.

Ku­mu­lus po raz pierw­szy się uśmie­cha. Wie już, że się zgo­dzi­łem, więc po­czuł spo­kój ducha. Ach, jakże zacne to uczu­cie być dla kogoś osto­ją i ostat­nią na­dzie­ją. Ale nie, żebym się przej­mo­wał jego i jemu po­dob­nych losem. Bar­dziej cho­dzi o po­czu­cie wyż­szo­ści. Ubó­stwiam je, tak już mam.

– Weź­cie je, panie szep­tuch. Prze­ka­zy­wa­li­śmy te buty z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie, na naj­czar­niej­szą z czar­nych go­dzin. Ale chyba wła­śnie taka wy­bi­ła.

Na stole lą­du­ją stare, zno­szo­ne buty z dziu­rą na duży palec. Upi­jam łyk ciem­ne­go piwa i śmie­ję się, wy­cie­ra­jąc pianę z ust.

– A po cóż mi bu­cio­ry?

– To skocz­ki, panie. Na­kła­da­jąc je na nogi, wy­obra­ża­my sobie miej­sce, do któ­re­go chce­my tra­fić, i hop! Są jed­nak już mocno zu­ży­te i we­dług eks­per­tów wy­star­czą na do­kład­nie dwa skoki, nim cał­kiem się roz­pad­ną. W sam raz na drogę tam i z po­wro­tem.

Pod­la­tu­ję do butów, które prze­wyż­sza­ją mnie kil­ku­krot­nie.

– Eee, myślę, że gdy wej­dzie się do nich w ca­ło­ści, za­dzia­ła­ją tak samo – pro­stu­je Ku­mu­lus, wi­dząc moje zmie­sza­nie.

Ostat­ni raz w ko­smo­sie byłem… Nigdy! No to szy­ku­je się nie­zła przy­go­da. Do­pi­jam piwo i mówię na po­że­gna­nie do skarb­ni­ka:

– Le­piej przy­go­tuj­cie już gar na ten mi­tycz­ny bigos.

Za­ska­ku­ją­ce są za­chcian­ki kró­lów. Szcze­gól­nie tych, któ­rym wal­nę­ło na de­kiel.

 

 

*

 

 

Ledwo za­nu­rzy­łem się w śmier­dzą­cym, zno­szo­nym bu­cio­rze, ledwo wy­obra­zi­łem sobie sta­tek, któ­re­go obraz po­ka­zał mi wcze­śniej Ku­mu­lus, i ani się obej­rza­łem, a już zna­la­złem się na jego po­kła­dzie. Te skocz­ki to cudo!

Łajba wy­glą­da na zu­peł­nie zwy­czaj­ną. To zna­czy na taką, co to mor­skie fale prze­ci­na, a nie czar­ną pust­kę wszech­świa­ta. Na jed­nym z trzech masz­tów roz­cią­ga się zło­wro­go czar­ny ża­giel, na któ­rym wid­nie­ją dwie skrzy­żo­wa­ne ku­chen­ne cho­chle. Dechy trzesz­czą pod kro­ka­mi za­ło­gi tak mocno, jakby wszy­scy mieli zaraz runąć pod po­kład. W ogóle wszyst­ko jest nor­mal­ne, po­mi­ja­jąc nie­co­dzien­ną sce­ne­rię za burtą. A prze­cież sły­sza­łem, że ko­smos rzą­dzi się in­ny­mi pra­wa­mi. Może to spraw­ka tego dziw­ne­go, pur­pu­ro­we­go pola ener­gii, które ota­cza sta­tek?

Nie­istot­ne. Czas za­brać się do ro­bo­ty. Lu­stru­ję wzro­kiem majt­ków, bos­ma­nów, na­wi­ga­to­ra, kwa­ter­mi­strzów, bed­na­rzy, cie­śli (w rze­czy­wi­sto­ści nie wiem, kto jest kim, tak się tylko chwa­lę, bo się przy­go­to­wa­łem me­ry­to­rycz­nie), lecz ni­g­dzie ni widu, ni sły­chu ka­pi­ta­na. Za­ło­ga jest nie­złą mie­szan­ką kul­tu­ro­wą, a ra­czej ga­lak­tycz­ną. Są śmiesz­ne isto­ty peł­za­ją­ce jak śli­mor, wło­cha­te nie wia­do­mo co przy­po­mi­na­ją­ce tro­chę dzi­ko­ła­ka, albo wi­ją­ce się dzi­wa­dła o ośmiu mac­kach za­miast rąk. Jedni mają coś à la mie­cze, inni ja­kieś świe­cą­ce za­baw­ki, a jesz­cze inni broń przy­po­mi­na­ją­cą splu­wy z Ma­szy­no­lan­du. Ge­ne­ral­nie, nie­zła ekipa.

– Ahoj, szczu­ry ko­smicz­ne!

W końcu jest i on! Nawet nie do­strze­głem, kiedy wy­lazł z ka­ju­ty. Włazi na becz­kę, aby wszy­scy go do­brze wi­dzie­li. Pod­la­tu­ję nie­po­strze­że­nie jak naj­bli­żej, cho­wam się za liną i mie­rzę wzro­kiem tego, do któ­re­go łba przyj­dzie mi zaraz wle­cieć. Po­mi­ja­jąc ka­ra­lu­cho­wa­tość, w końcu ktoś po­dob­ny do mnie. Przy­naj­mniej jeśli cho­dzi o roz­kład koń­czyn, choć i to nie­zu­peł­nie, gdyż ka­pi­tan za­miast jed­nej ręki ma za­krzy­wio­ną cho­chlę, zaś za­miast jed­nej nogi tłu­czek do mięsa. Gęba jest jed­nak dość stan­dar­do­wa. Nos, jedna para oczu, długa broda. Na gło­wie oczy­wi­ście ka­pi­tań­ski ka­pe­lusz, tylko nie czar­ny jak w opo­wie­ściach, a biały i ster­czą­cy wy­so­ko ponad łbem. Tu i ów­dzie rze­czy­wi­ście widać prze­wo­dy, z jed­ne­go ucha strze­la­ją nawet iskry. Cie­ka­we, ile or­ga­nów za­stę­pu­je sprzęt.

– Jeśli tylko nie za­sko­czy nas już żadna na­wał­ni­ca me­te­orów, to jutro do­bi­je­my do bez­lud­nej gwiaz­dy. Skarb bę­dzie nasz! – krzy­czy ka­pi­tan. Przez mo­ment za­sta­na­wiam się, jak to jest, że ro­zu­miem ich język, ale zaraz przy­po­mi­nam sobie o tym, że prze­cież od uro­dze­nia znam wszyst­kie mowy, co jest jed­nym z pro­fi­tów bycia szep­tu­chem. Ale żeby nawet te ko­smicz­ne?

– Skarb bę­dzie nasz! – wtó­ru­je za­ło­ga.

Ja tam w żad­ne­go po­szu­ki­wa­cza skar­bów nie mam za­mia­ru się bawić, więc trze­ba dzia­łać szyb­ko. Plan jest pro­ściut­ki. Wcho­dzę do łba Krzy­wej Łychy, wy­naj­du­ję w jego pa­mię­ci prze­pis, wy­cho­dzę, wra­cam do ukry­tych po mi­strzow­sku (pod jedną z trzesz­czą­cych dech) bu­cio­rów i hop siup do mia­sta w chmu­rach.

Za­czy­na­my akcję!

Pod­la­tu­ję ukrad­kiem za plecy ka­pi­ta­na. Wy­do­by­wam ze swej rudej brody nie­za­stą­pio­ny, wie­lo­funk­cyj­ny scy­zo­ryk i jako drogę, która do­pro­wa­dzi mnie do ste­row­ni umy­słu, wy­bie­ram ucho. To zwy­czaj­ne, nie­iskrzą­ce, ma się ro­zu­mieć. Nie chciał­bym, żeby mnie po­ko­pa­ło.

Sru!

Już je­stem w środ­ku, jed­nak na­po­ty­kam pewną ba­rie­rę. Stan­dard, czyli mur z wo­sko­wi­ny. Wy­bie­ram od­po­wied­nie na­rzę­dzie i wy­ko­pu­ję tunel. Le­ci­my dalej. Pełno tu róż­nych prze­wo­dów i in­nych szpar­ga­łów, które widzę we wnę­trzu kogoś po raz pierw­szy. Do­cie­ram jed­nak bez dal­szych prze­szkód do mózgu, pod który zaraz się po­de­pnę, dzię­ki czemu przej­mę pełną kon­tro­lę nad pi­ra­tem. 

Fiku-miku, tra­la­la, ja to ty, ty to ja.

Udało się. Po­szło nawet cał­kiem zgrab­nie. Spo­glą­dam już na świat ocza­mi ka­pi­ta­na. Aby zy­skać chwi­lę spo­ko­ju, mówię do za­ło­gi:

– Muszę od­po­cząć, ła­chu­dry. Szo­ro­wać po­kład i szy­ko­wać skrzy­nię na skarb!

Wcho­dzę do ka­ju­ty zyg­za­kiem, bo coś nie chcą mnie do końca słu­chać nogi. A może to przez ten tłu­czek do mięsa tak krzy­wo łażę?

– Ty mały, za­wszo­ny…

Słowa się ury­wa­ją. Kto je wy­po­wie­dział? Brzmia­ło zu­peł­nie tak, jakby wy­do­by­ły się z ust ka­pi­ta­na, ale prze­cież to ja mam teraz nad nimi wła­dzę. 

Nie­waż­ne. Robię, co mam zro­bić, i spa­dam pręd­ko. Prze­glą­dam wszel­kie za­ka­mar­ki pa­mię­ci Krzy­wej Łychy, aż do­cie­ram do prze­pi­su na mię­dzy­ga­lak­tycz­ny bigos, który wyrył się mocno jak mało które wspo­mnie­nie. Ha, Ku­mu­lus nie po­my­ślał o jed­nym. Cie­ka­we, w jaki spo­sób ku­charz chmur­nia­ków zdo­bę­dzie takie cuda jak grzyb­ki pipki z ró­żo­wej pla­ne­ty, ka­pu­cha śmier­dziu­cha mo­czo­na w ko­smicz­nym mleku przez czter­dzie­ści peł­nych ob­ro­tów słoń­ca, albo kieł­ba­sę wę­dzo­ną w kra­te­rach błę­kit­ne­go księ­ży­ca. Cóż, to już nie mój pro­blem. Spi­su­ję listę skład­ni­ków oraz spo­sób ich przy­rzą­dze­nia, dla bez­pie­czeń­stwa usi­łu­ję też na­uczyć się wszyst­kie­go na pa­mięć.

Szyb­ko po­szło, czas wy­ła­zić na ze­wnątrz. Zaraz, zaraz… Sta­lo­we wrota za­gra­dza­ją wszel­kie drogi wyj­ścio­we. Co to ma zna­czyć!? Roz­pacz­li­wie prze­glą­dam zasób mo­je­go scy­zo­ry­ka, ale nic nie na­da­je się do ta­kiej ba­rie­ry! Walę piąst­ka­mi, ha­ra­tam nożem, ani drgną. To ja­kieś za­sra­ne sys­te­my obron­ne, czy co!?

– Ty mały, za­wszo­ny skur­ko­wań­cu! – se­ple­ni raz jesz­cze ka­pi­tan, mimo że wcale mu na to nie po­zwo­li­łem.

No to mamy mały pro­blem.

 

 

*

 

 

Sta­tek ka­pi­ta­na Krzy­wej Łychy, czyli teraz także i mój, lada mo­ment przy­bi­je do brze­gu, a ra­czej wy­lą­du­je na ja­ło­wych zie­miach nie­wiel­kiej gwiaz­dy. Od wczo­raj pró­bo­wa­łem już wszyst­kie­go. Je­stem uwię­zio­ny, a za­sra­ny ro­bo-czu­łak z go­dzi­ny na go­dzi­nę słu­cha mnie coraz mniej. Oba­wiam się, że za­ło­ga za­cznie coś wkrót­ce po­dej­rze­wać. Muszę zna­leźć spo­sób na wy­do­sta­nie się z jego łba. Tylko to się teraz liczy.

Łajba z gra­cją lą­du­je na wznie­sie­niu. Pi­ra­ci złażą, wy­peł­za­ją lub wy­ska­ku­ją za burtę. Ta­jem­ni­cze pur­pu­ro­we pole ener­gii zdaje się ota­czać każ­de­go z nich, choć na pierw­szy rzut oka trud­no to do­strzec. Cie­ka­we, co to za czary-mary. I ja w końcu zbie­ram się do opusz­cze­nia po­kła­du, jak na ka­pi­ta­na przy­sta­ło. Z tego, co udało mi się usta­lić ze wspo­mnień Łychy, o skar­bie do­wie­dział się w pew­nej ko­smicz­nej ta­wer­nie. Niby przy­pad­kiem, przy ku­fel­ku. A że czu­łak z niego przy­gód spra­gnio­ny, po­sta­no­wił spra­wę zba­dać. No i tak oto je­ste­śmy na bez­lud­nej gwieź­dzie.

– Ka­pi­ta­nie! Na­wi­ga­cja do­pro­wa­dzi­ła nas pro­sto do celu! Mapa, którą po­sia­da­my, wska­zu­je do­kład­nie to miej­sce! – Ob­śli­zgły pirat staje mię­dzy dwoma kra­te­ra­mi.

– Weź­cie go ze mnie wy­cią­gnij­cie! – krzy­czę mi­mo­wol­nie, ale chwi­lę póź­niej przej­mu­ję kon­tro­lę nad ste­ra­mi i do­po­wia­dam: – Zna­ko­mi­cie, moje ko­smicz­ne szczu­ry! Łapać za szpa­dle, czy co tam macie, i kopać!

Nie­któ­rzy gapią się na mnie z po­dejrz­li­wo­ścią. Nie dzi­wię się. To nie pierw­szy raz, gdy nie pa­nu­ję nad cia­łem pi­ra­ta. To pew­nie przez te wszyst­kie prze­wo­dy. Przez tę za­ki­cha­ną, me­cha­nicz­ną część ka­pi­ta­na. Kon­flikt na linii wład­ca umy­słów a nauka i tech­no­lo­gia. Ech, było zo­stać pod chmur­ka­mi…

– Chyba coś mam! – drze się nagle jeden z ko­pa­czy.

Rze­czy­wi­ście, szpadel stuknął o coś z łoskotem. Chwi­lę póź­niej pięk­nie zdo­bio­ny kufer lą­du­je u moich stóp. Prze­pra­szam, u stopy i u tłucz­ka do mięsa.

– Mia­łem rację! Wie­dzia­łem, że ten mo­czy­mor­da praw­dę mówił! – Nie mówię tego ja, ale w sumie pa­su­je do sy­tu­acji. Naj­wy­raź­niej ka­pi­tan ośle­pio­ny wizją bo­gac­twa prze­stał się chwi­lo­wo dąsać na mnie za to, że mu wla­złem do łe­pe­ty­ny.

– Mamy pro­blem! – wy­krzy­ku­je ktoś z za­ło­gi.

Ów pro­blem jest dość duży, sta­lo­wy i gło­śny. Me­cha­nicz­ne pta­szy­sko lą­du­je tuż obok na­sze­go stat­ku. Właz się otwie­ra i ze środ­ka wy­ska­ku­je cała zgra­ja za­ku­tych w dzi­wacz­ne zbro­je stwo­rów. W oszklo­nych ko­pu­łach, które na­ło­żo­ne mają na głowy, widać po­ro­śnię­te brą­zo­wym fu­trem mordy.

– Skarb jest nasz! Zabić ich! – wy­dzie­ra się jeden z przy­by­szów.

– Do broni! – wy­da­ję roz­kaz wspól­nie z ka­pi­ta­nem. Ten jeden raz się ze sobą zga­dza­my.

No i mamy nie­złą, nie­pla­no­wa­ną siecz­kę.

Prze­ciw­ni­cy dys­po­nu­ją czymś na wzór kusz, tylko że za­miast beł­tów po­sy­ła­ją w naszą stro­nę świe­cą­ce wiąz­ki la­se­rów. Maj­tek po­dob­ny do śli­mo­ra ob­ry­wa pro­sto w ga­la­re­to­wa­ty kor­pus. Przez krót­ką chwi­lę pa­trzy tylko na wy­pa­lo­ną na wylot dziu­rę, po czym pada jak długi i ob­śli­zgły. Nie wy­glą­da to ko­lo­ro­wo. Po­mógł­bym im, ale nie dość, że trud­no się po­ru­szać z tłucz­kiem za­miast nogi, to jesz­cze nie po­sia­dam peł­nej kon­tro­li nad cia­łem ka­pi­ta­na. Tak czy siak, pró­bu­ję coś zdzia­łać. Wy­wi­jam za­krzy­wio­ną łychą, może kogoś przez przy­pa­dek tra­fię.

Łub, dub, pier­dut.

Dobra, jed­nak nie jest tak źle. Moja za­ło­ga to w końcu za­pra­wie­ni w boju za­wa­dia­cy. Kilku oczy­wi­ście padło tru­pem, ale mie­cze i inne ca­cusz­ka roz­człon­ko­wu­ją małe stwor­ki w ska­fan­drach w try­mi­ga. Ci z wro­gów, któ­rzy prze­ży­li, cho­wa­ją wła­śnie dumę do kie­sze­ni i pierz­cha­ją do stat­ku w pod­sko­kach. Sta­lo­wy ptak unosi się, roz­dmu­chu­jąc pył, który wpada do na­szych oczu. W końcu in­tru­zi za­łą­cza­ją chyba jakiś super turbo napęd, bo zni­ka­ją w ko­smicz­nej prze­strze­ni w kilka od­de­chów.

– Pie­przo­ne Wo­ka­ki! Nigdy się nie na­uczą, że we wszech­świe­cie są tylko jedni, praw­dzi­wi pi­ra­ci! – Mówię, choć nie mówię. Wie­cie już, o co cho­dzi. Na do­da­tek ka­pi­tan za­czy­na powłó­czyć nogą bez mo­je­go przy­zwo­le­nia, ale do­brze wiem, dokąd zmie­rza. Nie będę się sprze­ci­wiał, bo prze­cież i tak trze­ba spraw­dzić za­war­tość skrzy­ni. Stare wieko jed­nak ani drgnie.

– Po­zwól ka­pi­ta­nie, że ja spró­bu­ję – pro­po­nu­je ktoś.

Od­su­wam się. Chwi­lę póź­niej kufer jest już otwar­ty jak się pa­trzy. W końcu co osiem macek to nie jedna ręka. Za­glą­dam wraz z całą za­ło­gą do środ­ka.

– Co to ma niby być!?

– Może są z ko­smicz­ne­go dia­men­tu?

– Może dają nie­śmier­tel­ność?

– Może to wa­lu­ta w ja­kiejś od­le­głej ga­lak­ty­ce?

Hm, ja się nie od­zy­wam. Nie­po­słusz­na część ka­pi­ta­na rów­nież mil­czy, choć czuję, jak cały wrze w środ­ku. Widzę bo­wiem przed sobą tylko pełno orzesz­ków. Zwy­kłych orzesz­ków, ta­kich do je­dze­nia. Wy­glą­da­ją iden­tycz­nie jak te na mojej pla­ne­cie. Po cóż ktoś miał­by je za­ko­py­wać na bez­lud­nej gwieź­dzie?

– Za­bie­ra­my skrzy­nię na po­kład. Musi być powód, dla któ­re­go ktoś to tutaj ukrył, a my go po­zna­my – prze­ma­wiam i je­stem nawet za­do­wo­lo­ny z tego, co się wy­da­rzy­ło. Dzię­ki temu za­ło­ga skupi się na roz­wią­zy­wa­niu za­gad­ki ta­jem­ni­czych orzesz­ków, a ja w końcu będę mógł na spo­koj­nie opra­co­wać plan uciecz­ki z głowy Krzy­wej Łychy.

Mam na­dzie­ję, że zdążę, nim obłą­ka­ny król znisz­czy mia­sto chmur­nia­ków. W końcu ty­siąc zło­ta­czy pie­cho­tą nie cho­dzi.

 

 

*

 

 

– Skacz w ni­cość! Skacz w ni­cość! Skacz w ni­cość!

W ciągu ostat­niej doby spra­wy mocno się skom­pli­ko­wa­ły.

Wszyst­ko za­czę­ło się od olśnie­nia, które na mnie spły­nę­ło. Stwier­dzi­łem bo­wiem, że wbu­do­wa­ny we­wnątrz ka­pi­ta­na sys­tem obron­ny, który za­blo­ko­wał wszyst­kie drogi wyj­ścia, jest do kitu. Bo prze­cież za­rów­no Łycha, jak i ja, chce­my tego sa­me­go. Ja mam dość wnę­trza jego łba, a on ma dość mnie. Dla­cze­go więc ko­mo­ry upar­cie po­zo­sta­ją za­mknię­te?

Na to py­ta­nie przy­był z po­mo­cą sam ka­pi­tan. I tak do­wie­dzia­łem się, że sys­tem ten stwo­rzo­ny zo­stał prze­ciw mó­zgo­ja­dom, które są istną plagą we wszech­świe­cie. To mojej wiel­ko­ści stwo­rzon­ka, że­ru­ją­ce na mó­zgach ży­wych istot. Ponoć mają ob­se­syj­ną klau­stro­fo­bię i zdy­cha­ją, gdy tylko orien­tu­ją się, że są w miej­scu bez wyj­ścia. Za­po­ry otwie­ra­ją się więc do­pie­ro wtedy, kiedy czuj­ni­ki dadzą znać, że obce ciało w gło­wie jest mar­twe. Twór­ca tego cze­goś nie prze­wi­dział jed­nak in­ne­go ro­dza­ju nie­pro­szo­ne­go go­ścia lub nie wie­dział o ist­nie­niu kogoś ta­kie­go, jak ja. Taki pe­szek.

No i co? Ka­pi­tan stwier­dził, chyba słusz­nie zresz­tą, że je­dy­nym spo­so­bem na po­zby­cie się mnie jest spra­wie­nie, abym zdechł. I tak za­czął różne cuda wy­czy­niać.

To walić łe­pe­ty­ną o maszt.

To trzy­mać głowę w kuble lo­do­wa­tej wody tak długo, że nie­mal się udu­si­li­śmy obaj.

To dłu­bać dru­ci­kiem w uchu, z na­dzie­ją, że za­po­ra jest mniej wy­trzy­ma­ła od ze­wnętrz­nej stro­ny.

W końcu, gdy już za­bra­kło mu po­my­słów, po­czął wy­dzie­rać się na za­ło­gę (za­zna­czę, że przy żad­nych z tych czyn­no­ści nie byłem w sta­nie mu prze­rwać), aby ta wy­cią­gnę­ła z niego par­szy­we­go de­mo­na. Bił po pi­rac­kich łbach cho­chlą, gro­żąc i zło­rze­cząc. W końcu prze­ho­lo­wał, więc uzna­li go za opę­ta­ne­go. A z opę­ta­ne­go ka­pi­ta­na, choć­by był le­gen­dar­ną po­sta­cią, wiele po­żyt­ku nie ma.

I tak oto stoję sobie na skra­ju trapu. Przed sobą mam całą zgra­ję uzbro­jo­nych, roz­wście­czo­nych pi­ra­tów, tuż za ple­ca­mi zaś pole ener­gii, za któ­rym czeka mnie praw­do­po­dob­nie ostat­ni, ko­smicz­ny lot. Je­stem jesz­cze taki młody! My­szo­lik zaćpa się prze­cież beze mnie na śmierć! Nie mó­wiąc o tym, że obie­ca­łem babce, iż będę po­cho­wa­ny tuż obok niej…

– Skacz w ni­cość! Skacz w ni­cość! Skacz w ni­cość!

Ostrza dzi­wacz­nych mie­czy nie­mal już mnie do­ty­ka­ją. Po raz pierw­szy w życiu nie widzę wyj­ścia z sy­tu­acji. To ko­niec. Fi­ni­to. Basta. Kaput.

PURK.

Do­no­śny pierd grzmo­ci ni­czym bomba. Pi­ra­ci aż pod­ska­ku­ją, a ja nie­mal wy­pa­dam z wra­że­nia za burtę.

– Aaau­uu! Moje kichy! Nie wy­trzy­mam…

Wszy­scy szu­ka­ją wśród zgro­ma­dzo­ne­go tłumu wyjca. Oka­zu­je się nim peł­za­ją­cy pirat przy­po­mi­na­ją­cy śli­mo­ra. Trzy­ma się za ob­śli­zgłe brzu­szy­sko i wije na de­chach ni­czym robal.

PURK.

Gdyby dźwięk miał moc spraw­czą, ten z pew­no­ścią po­słał­by naszą łajbę na dno wszech­świa­ta.

– Hej, Ste­siek, co ci? – pyta ktoś.

– Nie wy­trzy­mam! – po­wta­rza upar­cie i za­czy­na peł­zać w stro­nę burty.

– Pewno zaś żeś wy­żło­pał po kry­jo­mu za dużo gwiezd­ne­go rumu!

Wcale nie wy­glą­da, jakby była to spraw­ka nad­uży­cia trun­ku. A wiem, co mówię, gdyż opróż­ni­łem w swoim ży­wo­cie wię­cej bu­te­lek bim­bru, niż gwiazd jest w ko­smo­sie.

– Od­suń­cie się! – wrzesz­czy Ste­siek, dźwi­ga się z tru­dem i wy­sta­wia ob­śli­zgły tyłek za burtę.

HUK.

Za­war­tość jego ki­szek wy­strze­li­wu­je ni­czym z ar­ma­ty. Cie­ka­wym zrzą­dze­niem losu, aku­rat obok stat­ku prze­la­tu­je gwiaź­dzio­cha, czyli taka ba­becz­ka two­rzą­ca gwiaz­do­zbio­ry. Ob­ry­wa (sami wie­cie czym) pro­sto w po­kry­tą srebr­ny­mi wło­sa­mi głów­kę, a z jej far­tusz­ka wy­sy­pu­ją się nowo na­ro­dzo­ne gwiaz­dy, szu­ka­jąc sobie miej­sca we wszech­świe­cie.

– Och, już mi le­piej… – Ste­siek z po­wro­tem opada na dechy. Jest cały blady i spo­co­ny, ale na jego brzyd­kiej gębie widać wy­raź­ną ulgę.

– Coś ty zżarł, przy­znaj się! – na­ka­zu­je ktoś.

Ten, dzię­ki któ­re­mu jesz­cze żyję, wska­zu­je nie­śmia­ło na uchy­lo­ne wieko kufra. Kufra wy­ko­pa­ne­go na bez­lud­nej wy­spie.

– Zja­dłeś orzesz­ki!? – wrzesz­czę, to zna­czy ka­pi­tan wrzesz­czy. Obaj za­po­mnie­li­śmy na mo­ment, że mie­li­śmy zo­stać uka­tru­pie­ni.

– Tylko jed­ne­go… – od­po­wia­da Ste­siek.

– Ty głupi, żar­łocz­ny… – za­czy­na pirat o ośmiu mac­kach, ale nagle do­sta­je chyba ja­kie­goś olśnie­nia. – Zaraz, zaraz… Pa­mię­ta­cie tego wę­drow­ca, co to z nim ka­pi­tan w ta­wer­nie roz­ma­wiał? Co dał nam mapę do skar­bu?

Wszy­scy ki­wa­ją po­twier­dza­ją­co łbami, ale zro­zu­mie­nia w ich śle­piach brak.

– Jak mo­gli­śmy być ta­ki­mi głup­ca­mi! Do­pie­ro teraz sko­ja­rzy­łem jego ta­tu­aż, łą­cząc fakty. Ro­ga­ty śle­piec! Znak ba­ro­na z Pla­ne­ty Tar­go­wej! Nie­raz za­leź­li­śmy mu za skórę, po­dob­nie jak Wo­ka­ki, gra­biąc jego stat­ki han­dlo­we. No to się ze­mścić po­sta­no­wił cwa­nia­czek! Po­słał jed­nych i dru­gich wro­gów na sie­bie, aby się sami po­wy­bi­ja­li, a po­zo­sta­li przy życiu nie­chaj się ob­sra­ją jak nigdy za spra­wą za­tru­tych orzesz­ków. Plan ide­al­ny!

Wszy­scy za­czy­na­ją dys­ku­to­wać i prze­krzy­ki­wać się wza­jem­nie. Rze­czy­wi­ście, w nie­by­wa­łą za­sadz­kę dał się wpu­ścić Krzy­wa Łycha i jego za­ło­ga. Nie mnie to jed­nak roz­trzą­sać. To jest mój dar od losu. Je­dy­na szan­sa, aby oca­lić życie, bo prze­cież chwi­lo­wo za­po­mnie­li o obłą­ka­nym ka­pi­ta­nie. Myśl, szep­tu­chu, myśl.

A może by tak… wy­da­je się to dość eks­tre­mal­ne, ale… chyba nie ma in­ne­go wyj­ścia. W końcu każda za­po­ra, nawet naj­so­lid­niej­sza, pęk­nie pod od­po­wied­nim ci­śnie­niem. Idę w stro­nę kufra. Nikt nie zwra­ca na mnie naj­mniej­szej uwagi. Łycha nie pro­te­stu­je, nie od­zy­wa się. Chyba wie już, co za­mie­rzam, i też zdaje sobie spra­wę z tego, że to je­dy­na moż­li­wość. Za­ta­piam cho­chlę w głębi skrzy­ni, wy­cią­gam garść orzesz­ków. Wkła­dam do gęby wszyst­kie, gryzę, prze­ły­kam z lek­kim lę­kiem.

Nie mija wiele czasu, a za­ło­ga jest świad­kiem ko­lej­ne­go wy­strza­łu. Tym razem jed­nak ar­ma­ta jest grub­sze­go ka­li­bru, a huk nie­sie się chyba do krań­ca wszech­świa­ta. Nie zdra­dzę wam żad­nych szcze­gó­łów tego oso­bli­we­go prze­ży­cia, jeno rzec mogę, iż bycie kulą ar­mat­nią nie na­le­ży do przy­jem­nych do­świad­czeń.

Mam tylko na­dzie­ję, że nikt nigdy nie dowie się o tym, co tu się wła­śnie wy­da­rzy­ło.

 

 

*

 

 

Zdą­ży­łem w ostat­niej chwi­li.

Ponoć, gdy wy­lą­do­wa­łem na jed­nej z chmu­rek, sza­lo­ny król stał już nago na ta­ra­sie swego pa­ła­cu i za­czy­nał wy­ma­wiać pra­daw­ne za­klę­cia. Udało się go jed­nak osta­tecz­nie udo­bru­chać, gwa­ran­tu­jąc przy tym, że po­tra­wę otrzy­ma do za­cho­du słoń­ca.

Sie­dzi­my w knajp­ce. Ku­mu­lus kle­pie mnie pal­cem po ple­cach i mówi ura­do­wa­ny:

– Jest pan naj­lep­szy, panie szep­tuch! Nie ma dla pana za­da­nia nie­moż­li­we­go!

– Tak, po tym zle­ce­niu mogę stwier­dzić to z całą pew­no­ścią.

Wiele wspo­mnień po tej ko­smicz­nej przy­go­dzie bę­dzie mi to­wa­rzy­szyć jesz­cze długo, ale jedno z nich chciał­bym wy­przeć z myśli raz na za­wsze. Brr, aż mnie ciar­ki prze­cho­dzą, jak sobie o tym po­my­ślę…

– Szko­da, że skocz­ki rze­czy­wi­ście się roz­pa­dły. Fajna za­baw­ka to była. – Zmie­niam temat, żeby od­go­nić obrzy­dli­we ob­ra­zy z głowy.

– Naj­waż­niej­sze, że speł­ni­ły swoje prze­zna­cze­nie. O, sły­chać dzwo­ny! Ku­charz pędzi już z bi­go­sem do pa­ła­cu!

– Nie prze­gap­my zatem tej hi­sto­rycz­nej chwi­li – mówię roz­ba­wio­ny i wy­la­tu­ję na ze­wnątrz przez okno.

Po­dą­ża­my, wraz ze wszyst­ki­mi miesz­kań­ca­mi mia­sta, za uro­czy­stym ko­ro­wo­dem, na którego czele kro­czy chmur­niak w bia­łej, wy­so­kiej cza­pie. Na zło­tej tacy nie­sie złoty gar, z któ­re­go pa­ru­je. I pach­nie cał­kiem za­cnie, muszę przy­znać.

– Jedno mnie za­sta­na­wia – za­ga­du­ję Ku­mu­lu­sa.

– Hm?

– Skąd wasz ku­charz wziął te wszyst­kie skład­ni­ki?

– Nasi przod­ko­wie, gdy jesz­cze uda­wa­li się na ko­smicz­ne wy­ciecz­ki, zbie­ra­li pod­czas nich co się dało. Piw­ni­ce i skarb­ce pełne są zatem mię­dzy­ga­lak­tycz­nych dziw­no­ści. Star­czy­ło­by na ty­sią­ce garów wy­peł­nio­nych bi­go­sem.

Do­cie­ra­my do wrót pa­ła­cu, ale król nie raczy ich otwo­rzyć. Jest ponoć już tak gruby, że nie scho­dzi z pię­tra. I rze­czy­wi­ście, coś w tym jest, bo wła­śnie do­strze­gam go na ta­ra­sie i gdy­bym nie wie­dział, z kim mam do czy­nie­nia, po­my­ślał­bym, że to jakiś zmu­to­wa­ny, spa­sio­ny chru­mol. Wład­ca spusz­cza linę za ba­rier­kę, aż ta lą­du­je przed ku­cha­rzem. Ten opla­ta gar, za­wią­zu­je po­dwój­ny supeł i krzy­czy, uno­sząc głowę:

– Mię­dzy­ga­lak­tycz­ny bigos dla na­sze­go wspa­nia­łe­go króla! Twoi pod­da­ni życzą smacz­ne­go!

Gru­ba­sek, dy­sząc, wcią­ga na taras po­da­ru­nek. Za­sta­na­wiam się, dla­cze­go ktoś mu po pro­stu tego nie podał. W końcu chyba nie od pa­ra­dy mają skrzy­dła. Tak czy siak, kró­lo­wi udaje się w końcu objąć łap­ska­mi upra­gnio­ny gar. Łapie od­dech i wy­krzy­ku­je:

– Naj­wyż­szy czas! A teraz won mi stąd, gdyż pra­gnę ra­czyć się tą po­tra­wą w sa­mot­no­ści! I oby była tak smacz­na, jak opi­sy­wał mój pra­dziad, bo w innym wy­pad­ku do­koń­czę wy­po­wia­da­nie za­klę­cia!

Miesz­kań­cy szyb­ko się roz­cho­dzą. Ku­mu­lus ma wiel­ce po­sęp­ną minę, ale nie dzi­wię mu się. Słu­że­nie komuś ta­kie­mu nie jest za­pew­ne speł­nie­niem ma­rzeń.

– Nie my­śle­li­ście nigdy o… no wiesz, za­tru­te winko, nożyk w gar­deł­ko i takie tam?

Łapie mnie w dłoń i za­ty­ka usta kciu­kiem.

– Ci! U nas wład­ca jest świę­ty. Jaki by nie był. Takie prawo. Nikt nie chce ry­zy­ko­wać. Le­piej po­cze­kać, aż sam zdech­nie, a przy tym try­bie życia…

– No tak, pew­nie wiele mu nie zo­sta­ło. Po­wo­dze­nia w tym ocze­ki­wa­niu na lep­sze czasy. Grunt, że wciąż będę mógł wpaść na naj­lep­sze na świe­cie trun­ki.

– Nie za­po­mnij panie szep­tuch o na­gro­dzie, która czeka w skarb­cu.

Dobry żar­tow­niś.

– Prę­dzej za­po­mniał­bym za­brać ze sobą wła­sne dziec­ko, gdy­bym je miał. By­waj­cie!

Wzbi­jam się ponad utka­ne z chmur domy i jakaś nie­po­ha­mo­wa­na cie­ka­wość spra­wia, że pod­la­tu­ję jesz­cze na taras króla. Nie wiem, z ja­kie­go po­wo­du chcę oglą­dać, jak ten sza­le­niec się ob­że­ra. Może dlatego, że tyle dla tego bi­go­su po­świę­ci­łem? Żeby spraw­dzić, czy rze­czy­wi­ście jest taki pysz­ny? Gru­bas za­mknął drzwi, ale dziur­ka na klucz jest otwo­rem w sam raz na moją głowę. Prze­ci­skam więc łebek na drugą stro­nę i widzę…

Król Chmu­ro­liusz Po­chmur­ny III sie­dzi na wło­cha­tym dy­wa­ni­ku. Ma na sobie ró­żo­wą, ob­sy­pa­ną bro­ka­tem spód­nicz­kę oraz świe­cą­cą, złotą ko­ro­nę. Obok niego sie­dzi ma­lut­ki i słod­ki ko­te­łek. Zwier­za­czek rów­nież ma skrzy­dła, to pew­nie jakaś chmur­nia­ko­wa od­mia­na. Wład­ca pod­su­wa mu pod pysz­czek miskę wy­peł­nio­ną bi­go­sem i mówi:

– Jedz, skar­bie. 

Ko­te­łek, wedle po­le­ce­nia, za­czy­na jeść. Król głasz­cze go po czar­nym grzbie­cie i roz­my­śla na głos:

– Męczy mnie już to uda­wa­nie sza­lo­ne­go, złego króla. Ale wszyst­ko robię dla cie­bie, naj­droż­sza. Tylko ty­ra­nią mogę spra­wić, że uczy­nią dla mnie to, co roz­ka­żę. Masz co praw­da coraz bar­dziej wy­su­bli­mo­wa­ne wy­ma­ga­nia, ale to nic. Życie od­dał­bym, byleś szczę­śli­wa była. Jak skoń­czysz po­si­łek, to za­tań­czę…

O nie, tego już za dużo. Zbyt wiele oso­bli­wych do­świad­czeń spo­tka­ło mnie w ostat­nim cza­sie. Wy­cią­gam łebek i pręd­ko opusz­czam taras. Nawet nie pró­bu­ję za­sta­na­wiać się nad sen­sem tego, co przed chwi­lą zo­ba­czy­łem. Za­ki­cha­na cie­ka­wość!

Nie­waż­ne, nie było mnie tutaj. Lecę po wór z ma­mo­ną i wra­cam do domu.

Gdy od­da­lam się od pa­ła­cu to sły­szę jesz­cze prze­raź­li­we bek­nię­cie. Gdy­bym przed mo­men­tem na wła­sne oczy nie uj­rzał słod­kie­go ko­teł­ka, był­bym prze­ko­na­ny, że dźwięk ten na­le­ży do ogrom­ne­go, de­mo­nicz­ne­go stwo­ra.

 

 

*

 

 

Sie­dzę na ga­łąz­ce swo­je­go drze­wa i pykam kó­łecz­ka z so­sno­wej fa­jecz­ki.

Jest pięk­na, bez­chmur­na noc. Wpa­tru­ję się w ko­smicz­ną prze­strzeń i do­strze­gam nagle pe­wien gwiaz­do­zbiór, któ­re­go nigdy wcze­śniej nie wi­dzia­łem. Przy­po­mi­na tak jakby…

Dupę.

Po­cią­gam so­lid­ny ły­czek bim­ber­ku, a w gło­wie ko­ła­cze tylko jedna myśl:

Są na tym świe­cie zja­wi­ska, które nie śniły się nawet mojej wszech­wie­dzą­cej babce.