Poczekalnia

1

Zapach wilgoci był nieznośny. Wnikał do płuc Moniki Nawrockiej, sprawiając jej egzystencjalny ból. Korytarz zdawał się pusty, jedyny dźwięk, który docierał do Moniki, to ujadanie psa, zlokalizowane gdzieś na zewnątrz budynku. Kobieta stała przed zielonymi drewnianymi drzwiami, na wysokości jej oczu widniał numer trzydzieści pięć, oraz blady niewyraźny ślad kolejnej cyfry. Nie wiedziała gdzie jest, ani w jaki sposób znalazła się w tym miejscu. Zupełnie jakby jakaś niewidzialna siła, umiejscowiła ją właśnie tu i wcisnęła przycisk play na pilocie telewizora. Wyciągnęła rękę w kierunku klamki, ale w połowie drogi zatrzymała ją i rozejrzała się od niechcenia.

W korytarzu panował półmrok, czerwone tapety zwisały gdzieniegdzie, odklejone przez upływający czas, odsłaniając zbutwiałe deski, przepalone elektryczne kable i wykruszające się cegły których część leżała na podłodze. Światło mrugało leniwie za każdym razem resetując pamięć Moniki. Cofając rękę od drzwi jednocześnie spojrzała w lewą stronę korytarza, ten kończył się wybitą szybą w oknie przez które wywiewała ożywiona przeciągiem firanka.

Kobieta poczuła nagłe osłabienie i senność. Okno zdawało się tchórzliwie oddalać coraz bardziej, a obraz na przemian zamazywać i rozciągać. Zdążyła usłyszeć tupanie na schodach, które z każdym krokiem stawało się głośniejsze. Zza rogu korytarza leniwie wyłoniła się człekokształtna postać. Stanęła na chwile bujając się, raz w lewo, raz w prawo a następnie ruszyła w stronę Moniki Nawrockiej wydając przy tym dziwny szelest. Klamka pod naciskiem dłoni ugięła się a z uchylonych drzwi popłynęło białe światło. Po chwili była już w środku.

Promienie słońca wpadające przez okno, oślepiło Monikę. Porażona przysłoniła oczy dłonią, automatycznie odchylając głowę lekko w lewą stronę. Obraz tego co widziała powoli zaczął wyłaniać się z oświetlonej mgły. Dziecięce łóżko po lewej, zakryte kolorowym kocem w gwiazdki, na którym odpoczywał duży pluszowy miś. Po prawej stronie, oklejone postaciami z bajek, biurko. Wszędzie czysto i kolorowo. Wspomnienia wróciły nagle, jak fala tsunami gdy ponownie, spojrzała na misia. Kobieta utkwiła wzrok w jego czarnych jak węgle oczach. Wzięła go na ręce i mocno przytuliła. Ściskając go jedną ręką, drugą gorączkowo zaczęła dotykać wszystkich przedmiotów, jakby na powitanie po wielu latach nieobecności. W pewnym momencie zauważyła zdjęcie w ramce stojące na półce, co zrodziło zaciekawienie. Odłożyła pluszaka na łóżko. Uniosła obrazek, przybliżyła do ust by zdmuchnąć kurz. Zdjęcie przedstawiało Kecharitomene, pełną łaski Maryję, matkę Boga. Niechcący upuściła obrazek, który upadł na podłogę. W tym samym czasie miś osunął się na bok i przekręcił bezwładnie na brzuch. Kobieta szybko podeszła i ułożyła go na miejscu. Właśnie tak zawsze dbała o porządek kiedy była dzieckiem, gdy coś lądowało na ziemi, zmieniając geometrie wnętrza swojego pokoju od razu likwidowała nieład. Nagle rozległo się walenie do drzwi, któremu towarzyszyła bieganina. Strach wrócił w jednej sekundzie przypominając wręcz o swojej namacalnej obecności. Monika zamknęła oczy starając się uspokoić. Podniosła misia i wtuliła się w niego ponownie, tylko teraz z dwa razy większa mocą zaciskając na nim ramiona. Patrząc bez ustanku na drzwi cofnęła się podchodząc do okna. Spojrzała przez nie, wzrok jednak nie przyzwyczaił się dostatecznie do blasku światła. Potrzebowała chwili by dostrzec wielki miejski plac, otoczony gotycką architekturą. Mnóstwo spacerujących osób, zakochane pary i gołębie odrywające się na chwilę, wystraszone przez biegające roześmiane, dzieci.

Monika usiadła na łóżku które zaskrzypiało. Zaczęła łączyć wspomnienia. To był jej pokój, jej miś i biurko, jej skrzypiące łóżko jej dywan i firany w oknie. Jednak widok z tego okna był nieznajomy. W dzieciństwie uwielbiała stać w oknie podglądając przyrodę: mały strumień przy drewnianym płocie, pasące się za nim krowy, w końcu ptaki które przylatywały odpocząć na starej brzozie pukającej swoimi gałęźmi w okno. Kobietę nachodziła coraz większa niepewność. Jakimś cudem potrafiła kontrolować zszargane nerwy, stawiając tamę myślom, których nie uznawała za swoje. Niemniej jednak zbliżała się do granicy wytrzymałości, za którą jest już tylko panika i histeria.

2

Nagle głośny huk spadającej bomby postawił ją na nogi, upuściła pluszaka następnie padła na kolana. Jak małe dziecko zaczęła raczkować w stronę okna z nadzieją, że zaraz zobaczy co się wydarzyło. Cisza po wybuchu nie trwała długo, przeraźliwe krzyki ludzi, słyszalne przez zamknięte okno, sprawiły ze Monika, znieruchomiała. Kolejny wybuch stłukł szyby w pokoju i zasypał kobietę odłamkami szkła, ale też i kawałkami tynku oraz kurzem. Pisk w uszach był nie do zniesienia. W odruchu obrony ułożyła się w pozycji embrionalnej na zabrudzonym dywanie, zasłaniając sobie uszy, oraz cicho jęcząc z bólu. Kolejnych wybuchów Monika już nie słyszała, zamiast nich dochodziły ją tylko zniekształcone przez pisk odgłosu, łagodne szmery, które z tą samą mocą podtrzymywały stan ciągłego przerażenia. Zemdlała.

Kiedy otworzyła oczy było już ciemno. Bała się wyglądać przez okno, które świeciło czerwonym blaskiem, jak domowy kominek rzucający promienie bladego światła, w przypadkowe miejsca na ścianie. Wstała otrzepując z siebie kurz. Ile spała? Za drzwiami usłyszała jakieś szepty, jej uwagę przykuł głównie dziecięcy głos. Uchyliła drzwi…

Postawny mężczyzna dopadł do drzwi i z impetem uderzenia wszedł do pokoju. Monika wylądowała na podłodze przy wcześniej upuszczonym zdjęciu, na jego odwrocie zauważyła napisane kilka słów, nie zdążyła jednak przeczytać. Poczuła szarpnięcie za rękę.

– Tato nie! – krzyknęła przerażona dziewczynka.

Ojciec podniósł kobietę i wypchną z pokoju. Monika zatrzymała się z hukiem na przeciwległej ścianie korytarza. Przez otwarte drzwi widziała leżące na dywanie odwrócone zdjęcie. Wyglądało to tak, jakby nic innego nie interesowało kobietę. Zdjęcie tylko zdjęcie i informacja na jego odwrocie. Zdjęcie i strach że może je stracić.

– Uciekaj stąd, oni dopadną każdego – rzucił ojciec w stronę Moniki widząc, że na niego spojrzała, po czym powoli zaczął zamykać drzwi, jakby chcąc się upewnić, że zrozumiała i odchodzi.

– Tato czekaj ! – krzyknęła córka, łapiąc ojca za nogawkę. – To chyba jej.

Dziewczynka trzymała już obrazek w ręku. Wychodząc na korytarz podała go Monice. Kobieta zastanawiała się chwilę co zrobić nerwowo spoglądając to na dziewczynkę to na mężczyznę. Z jednej strony bała się tego co jest napisane na odwrocie, z drugiej, to mogła być odpowiedź, na nurtujące ją pytania.

– Bierz od niej to zdjęcie i zostaw nas w spokoju! – ponaglał coraz bardziej niecierpliwy ojciec.

Monika zabrała zdjęcie, a drzwi trzasnęły z hukiem. Miś został w pokoju…

Zapanowała cisza, a sekundy zdawały się trwać wieczność. Z letargu wybudziły Monikę kolejne wybuchy. Wyrzucona przed chwilą z pokoju stała na powrót przed zielonymi drewnianymi drzwiami. Wszystko to co się wydarzyło nie dawało jej spokoju, było jak sen, ale jednocześnie czuła dotyk, dźwięki oraz spływającą krew po zranionych od wybuchu i potłuczonego szkła policzkach. Doznania były realistyczne, bliźniacze do tych na jawie. Monika opuściła głowę jak zawstydzona dziewczynka. W tej chwili było już jej wszystko jedno. Poddała się całkowicie.

3

Kiedy mozolnie wydostała się z budynku na plac, nie było już szczęśliwych spacerujących ludzi. Zamiast nich, nieliczni ocaleni, biegający we wszystkich kierunkach. Dużo więcej trupów. Ten bez twarzy. Tu tylko połowa ciała. Tam jeszcze mniej i nie wiadomo, gdzie reszta mięsa. Nie zauważyła roześmianych dzieci, te wyglądały podobnie jak rozszarpani dorośli, dla przybyszów nie było różnicy. Nie było też odlatujących przestraszonych gołębi. Może dlatego że przypominały rozrzucony dookoła bruk i kamienie. Dziwne trójkątne kapsuły wbite w ziemie już tam były. Kolejne opadały i wbijały się z wielką prędkością, nie zwracając uwagi czy w miejscu lądowania stał budynek, kanał wodny, beton czy śmieciarka.

Monika poruszała się powoli do przodu, przecinając plac na pół. Z lotu ptaka wyglądałaby na jedyną zachowująca spokój osobę. Nic bardziej mylnego. Rozglądała się obserwując zimnym wzrokiem sceny jak z katastroficznego filmu. To po prostu jej sposób na przetrwanie tak krytycznego momentu. O tym co działo się w budynku zapomniała. To co widziała teraz było jak kolejny nie realny sen.

Kapsuła od połowy w górę była przezroczysta. Żadnych drzwi, klamek oraz ekranów. Pulsujące zielonym światłem bąble wyrastające od wewnętrznej strony poszycia statku , to jedyny ślad, mogący przypominać techniczne urządzenia, służące do opanowania tego czegoś.

Drugiego z nich Monika ujrzała jakieś trzydzieści metrów za kapsułą. Zdała sobie sprawę że był podobny do postaci widzianej wcześniej. Ten jednak kiedy się poruszał, robił to jakby na czworaka przypominając pająka. Kiedy zatrzymywał się momentalnie wydłużał w górę i prostował. Wyglądał jakby się zastanawiał lub polował, a może jedno i drugie. Potem ruszył z wielką prędkością, w kierunku człowieka chowającego się za starym fordem. Zamienił się jakby w parę wodną, chmurę która szybko przemieściła się z miejsca na miejsce. Punktem B był ten mężczyzna, chmura oplotła go złamała wpół i znikła. Nieszczęśnik upadł bezszelestnie na ziemię, bez bólu i krzyku. Nie zdążył nawet krzyknąć o pomoc…

Kobieta poczuła szarpnięcie i uniosła się lekko w górę. W jednej chwili straciła oddech. Wiedziała od razu że teraz jej kolej.

– Ojcze nasz, któryś jest w niebie… – Usłyszała słowa, dobrze jej znanej modlitwy i nagle wszystko puściło, ona sama upadła na kolana i chwyciła szyje, jakby chcąc uwolnić się z uścisku demona.

Zrobiło się ciemno i głucho, idealna pustka. Przez otwarte oczy nie docierało żadne światło. Miała świadomość istnienia, ale nie mogła dostrzec swoich rąk lub nóg. Rozglądała się dokoła szukając bezskutecznie jakiegoś widocznego punktu. Może mogłaby się poruszyć w jego kierunku. Dziesiątki myśli w jednej sekundzie nakładało się na siebie. Świat w jakim się znajdowała nie stawał się mniej realny, a wręcz przeciwnie. Groźba że mogłaby tu zostać na dłużej, napełniał kobietę strachem.

-Święć się imię Twoje, przyjdź królestwo… – Dochodziło do niej coraz wyraźniej każde kolejne słowo.

-Kim jesteś ? – rzuciła przełykając ślinę, jakby budząc się zaspana po czterech godzinach snu, jednocześnie oglądając się za siebie.

– Księdzem – odpowiedział, widząc że kobieta zdążyła to zauważyć w momencie zadawania pytania. – Musimy uciekać, modlitwa nie zawsze działa, mam na imię Tomek.

Pomógł wstać Monice. Chwilę później znaleźli się w restauracji „Pod Niebem”. Nie mogło być to przypadkowe miejsce, bo ksiądz otworzył klapę w podłodze i weszli do piwnicy.

– Co tu się dzieje? – Zapytała kobieta, siadając na podłodze.

– To trwa już tydzień. – Usiadł koło niej. – Wygląda jakby coś nas zaatakowało, ale tu jesteś bezpieczna.

– Tydzień ? Myślałam że to zaczęło się dzisiaj – oznajmiła z przerażeniem.

– Wiesz kim jesteś? Pamiętasz co się działo przez ostatnie kilka dni ? – zapytał badawczo, jakby zaraz miał znaleźć receptę na długotrwałą amnezje.

– Nie, nic nie pamiętam, ale nie tylko ostatnich dni, nie pamiętam nic z mojego życia.

Ksiądz zdziwił się. Kobieta zauważyła ten grymas na twarzy.

– Halo, myślałam że…

– Nie jesteś pierwsza z problemem amnezji – przerwał jej ksiądz. – Ale ludzie których napotkałem, nie pamiętali kilku dni, a nie większości, czy całego życia. Możliwe że to działanie tych z kapsuł, wpływają w jakiś sposób na naszą percepcje postrzegania świata. Też tego doświadczyłem, przeszło.

– Uratowałeś mnie tą modlitwą? – dodała po chwili nieznośnej ciszy.

– Tak, chyba tak. Sam byłem bliski śmierci, ale zacząłem się modlić i zjawa uciekła wydała z siebie przeszywający dźwięk, po czym wyskoczyła przez okno. Tak samo było z twoim demonem. Spłoszył się.

Monika nic nie odpowiadała, oboje milczeli trawiąc na swój sposób rzeczywistość z jaką przyszło się im zmierzyć.

– Mówił ksiądz że to nie zawsze działa? – zapytała, poprawiając pod ściana swoją pozycje.

– Na plebanii było nas pięciu, widziałem jak trzech … – Tomkowi załamał się głos.

Znowu zapadła cisza kobieta zrozumiała że ich modlitwy nie zadziałały i nie pytała dalej. Pocieszyła księdza że jak na razie jego działają i podziękowała za uratowanie życia.

– Chodźmy spać, odpocznijmy, jutro będzie dzień na rozmowy i zadawanie pytań. – zakończył krótko rozmowę, gasząc latarkę telefonu.

4

– Wpuście nas błagam – krzyczał ktoś na górze, uderzając jednocześnie w klapę do piwnicy.

Ksiądz otworzył oczy i od razu zauważał blade światło latarki. Monika stała już na drewnianych schodach i wyglądała jakby zastanawiała się czy wpuścić nieznajomych.

– Proszę chociaż moją córkę. – Nie przestawał błagalnie krzyczeć jakiś mężczyzna.

Kobieta dalej stała nieruchomo. Ksiądz podbiegł do schodów, ale dziki nagły wrzask zmieszany z rozpoznawalnym szelestem, zatrzymał i jego. Odczekali pół godziny w zupełnej ciszy, po tym jak, zawodzenie ucichło. Kiedy uchyliła drzwi podłogowe, zakrwawiony miś wturlał się do piwnicy, odsłaniając leżącą na boku dziewczynkę, jej sine oczy i grymas bólu na twarzy. Ksiądz przeciął powietrze dłonią rysując palcami znak krzyża.

– Znałam ją – wydusiła z siebie, schodząc zrezygnowana po schodach.

Tomasz nie miał zamiaru jej zatrzymywać czy pocieszać. Był częściowo zły na siebie, że nie reaguje jak ksiądz– pouczającym kazaniem, które mogłoby wyleczyć z każdej choroby. Po chwili też zszedł ze schodów i znalazł swoje miejsce siadając na drewnianej skrzyni.

– Kecharitomene – rzuciła z znienacka, bawiąc się obrazkiem w palcach.

– Słucham?

Monika obróciła zdjęcie czytając dalej to co znajdowało się na odwrocie.

– Drogie dzieci w tym czasie łask, wzywam was do wewnętrznych wyrzeczeń. Droga do tego prowadzi was przez: miłość, post, modlitwę i dobre uczynki. Tylko przy całkowitym wewnętrznym wyrzeczeniu, rozpoznacie miłość Bożą i znaki czasów, w których żyjecie. Będziecie świadkami tych znaków i będziecie o nich mówić. Do tego pragnę was doprowadzić.

Kiedy kobieta skończyła czytać, ksiądz wstał, mimowolnie wszedł na schody i otworzył drzwi w podłodze.

– Dokąd się ksiądz wybiera?– zdziwiła się Monika. Wstała jednak i ruszyła za mężczyzną.

– Proszę zaczekać ! – Krzyknęła próbując go zatrzymać.

5

Biegli ulicą. Ona za nim w odległości dwudziestu metrów. Dystans nie był stały kiedy kobieta rozglądała się czuła że odległość się zwiększa, nie mogła jednak skupić się w stu procentach na pościgu ,apokaliptyczny obraz miasta skutecznie odwracał uwagę.  Mijali zgniecione, lub poprzewracane samochody. Zniszczone, zapadnięte do połowy budynki, które odsłaniały wnętrza zniszczonych mieszkań, powybijane okna, wszędobylski kurz, który nie do końca opadł na ziemię, podnosił go powiew wiatru, oraz kolejno stawiane susy dwojga biegaczy, tworząc wokół stóp tajemniczą mgiełkę. Omijali zwinnie leżące ciała tych, którym nie udało się schować. Monika bała się krzyknąć, miała nadzieje ze ksiądz w końcu sam się zatrzyma. Zatrzymał.

Kobieta podbiegła do niego, opierając ze zmęczenia dłonie na kolanach. Pytania mogły poczekać, najpierw głęboki wdech i wydech, wdech i wydech. Kiedy już chciała zadać jedno z nich, ksiądz uniósł rękę i wskazał coś palcem. Wtedy go zobaczyła. W odległości około pięćdziesięciu metrów stało pokraczne stworzenie, przypominające człowieka, ale złamane wpół i wygięte do tyłu. Głowę miało zwróconą w ich kierunku. Patrzyło na nich ruszając ustami. Z tej odległości nie sposób było zobaczyć czy składa jakieś wyrazy, czy przeżuwa kawałek ludzkiego mięsa.

Ksiądz ruszył ponownie w jego stronę, tym razem powoli.

– Proszę księdza, proszę się zatrzymać – poprosiła po cichu, nie dowierzając i nie rozumiejąc zachowania Tomasza.

– To co było napisane na obrazku i co potem przeczytałaś to orędzie Matki Bożej z Medjugorie – oznajmił nie zwalniając kroku i wpatrując się w okno pobliskiego budynku, do którego właśnie wpełzał demon, wsuwając najpierw głowę a potem resztę ciała za sobą. – Przez ostatni tydzień, zapominałem coraz bardziej kim jestem. Dziękuje za przypomnienie. Jeśli chcesz to odejdź.

Nie mogła odejść. W głębi duszy chciała być ponownie świadkiem wielkiej mocy modlitwy, jej zwycięstwa nad złem. Przy Tomaszu czuła się bezpieczna to on ją uratował i dawał nadzieję na przetrwanie, choćby jednego dnia dłużej.

– Nic nie słychać, wchodzimy – oznajmił. Po czym wdrapał się na okno, ostrożnie by nie pokaleczyć się odłamkami rozbitej szyby.

Pomógł Monice i po chwili oboje byli w środku. Trudno było rozpoznać przeznaczenie pokoju użytkowanego niedawno przez jego lokatorów. Powoli naprzód. Przedzierali się przez roztrzaskane, powalone meble i telewizor, rozrzucone książki. Pomagając sobie w utrzymaniu równowagi weszli do kolejnego pomieszczenia. Tu panował względny porządek, może fala uderzeniowa nie dotarła tu w takiej sile. Kiedy podnieśli wzrok chcąc rozejrzeć się dokładnie zobaczyli go w rogu pokoju. Stał złowrogo uśmiechnięty, świdrował wzrokiem Tomasza obracając głową jak zaciekawiony pies.

– Ojcze nasz, któryś jest na drzewie… – zaczął ksiądz, kręcąc szybko głową jakby chciał wyrzucić z siebie te haniebne słowa. – Święć się to jest gówno moje… – Spojrzał na Monikę, nie dowierzając w to co mówił.

Potwór wydał z siebie piskliwy dźwięk przypominający śmiech. Ruszył w ich stronę, kołysząc się, uderzając głową w jedna ze ścian, dziwiąc się głośno przenikliwym mruczeniem.

Kobieta zamknęła oczy, myśli przyszły do niej nagle .

– Tym razem to nie zadziała, ale wiem co trzeba zrobić – odezwała się do księdza, ale ten już był nieobecny.

W chwili kiedy to powiedziała demon zatrzymał się , wykrzywił i zrobił krok w tył.

– Maryja, Maryja, Maryja – powtórzyła trzy razy a modlitwa kobiety podziałała natychmiastowo, potwór rzucił się do ucieczki wyskakując przez okno.

Monika złapała księdza za ramię, kiedy to nic nie dało, potrząsnęła nim.

– Co tu się stało? Gdzie on jest? – Zapytał rozbudzony szarpaniem, rozglądając się na lewo i prawo, omijając wzrokiem niższą od niego Monikę.

– Po prostu uciekł, resztę opowiem kiedy wrócimy – oznajmiła robiąc krok w kierunku drzwi, które wyglądały jak wyjściowe.

-Jak wrócimy? Gdzie wrócimy?

– Proszę za mną proszę księdza? – ponaglała.

Jakiego księdza? – zapytał z niedowierzaniem ruszając za Moniką.

Widocznie nic nie pamiętał.

Kobieta nacisnęła na klamkę wyjściowych drzwi, a te ustąpiły. Korytarz przypominał zwykłą poczekalnię, taką jaką można znaleźć przed dowolnym gabinetem lekarskim, niby różne, ale wszystkie jednakowe. Na jednej z ławek siedziała stara, tęga kobieta. Ubrana zadziwiająco dobrze, na głowie czerwony berecik, dalej szare futro do kolan i eleganckie czarne buty. Trochę staromodnie jakby z innej epoki. Uwagę Moniki zwrócił mały wychudzony i wymęczony pies. Leżał bez ruchu przewracając oczami i powarkując od chwili gdy oboje pojawili się w poczekalni.

– Dzień dobry – zagadał ksiądz, siadając na przeciwległej ławce.

– Co robisz ? – zapytała Monika zdziwiona zachowaniem księdza.

– Na co czekamy? – kontynuował pytania w stronę starej, całkowicie ignorując towarzyszkę, która najwyraźniej chciała iść dalej.

– Stąd nie ma wyjścia – zanuciła Stara w takt nieznanej nikomu melodii, nie zwracając uwagi na słowa powitania. – Kazali czekać – skończyła i spojrzała na stojącą pomiędzy nimi kobietę.

Monice Nawrockiej zrobiło się słabo. ”Maryja, Maryja, Maryja”– pomyślała. Nogi stały się ciepłe i miękkie. Była już nieświadoma kiedy mdlejąc uderzyła głową w jedną z wielu cegłówek oderwanych od ściany .

Ksiądz i Stara siedzieli poczekalni , wymieniając puste uśmiechy.

Pies się uspokoił.