- Opowiadanie: krar85 - Praworządny zły

Praworządny zły

 O takich nie do końca świętych rycerzach słów kilka. W co wierzą, co lubią, jak patrzą na życie. Opowiadanie jest jednocześnie sequelem tekstu „Ludzie i wilki” z początku roku, ale stanowi osobną, samodzielną historię. Tekst raczej dla dorosłych.  Uwaga, bohater jest zły i słabo buduje relacje z kobietami.

 ADAM_C4ALICELLAAMBUSHZANAIS dzięki wielkie za betę, łapanki i wszystkie uwagi.

Dyżurni:

Finkla, joseheim, beryl

Oceny

Praworządny zły

– Zawiodłeś, Nartianie.

– Zawiodłem, Ojcze – odpowiadam, klęcząc na kamiennej posadzce.

Mój głos odbija się echem wśród kolumn, sklepień i krużganków. W sali audiencyjnej słonecznej katedry panuje mrok. Rozjaśniają go tylko dwie wątłe świece na misternie zdobionym stole. Siedząca za nim postać jest ledwie widoczna, ale głos nie pozostawia złudzeń. Klęczę przed samym Ojcem Gabellem. Nie wiem, czy był tu ze mną przez cały czas, czy też pojawił się przed chwilą. Jak każdy czarnoksiężnik, potrafi zjawiać się niepostrzeżenie.

– Miałeś strzec księcia, a pozwoliłeś, by kobieta-wilk urwała mu głowę.

– Młodzieniec zaufał temu potworowi, a ja zlekceważyłem zagrożenie. Ponoszę całkowitą odpowiedzialność, Ojcze.

– Nie obwiniaj się. Głupiec sam położył głowę pod topór. Może dobrze się stało, bo król byłby zeń raczej marny. – Wzdycha. – Znajdziemy nowego władcę, ale pewne sprawy trzeba dokończyć. Kobieta-wilk uciekła. Ludzie muszą widzieć, że nikt nie wymyka się świętej sprawiedliwości.

Spływa na mnie fala ulgi. Zasłużyłem na pokutę.

– Twoje słowo jest dla mnie rozkazem, Ojcze!

Gabell ponownie wzdycha.

– Zbiegła na północ, w mroźne knieje. Kiedy możesz wyruszyć?

– Natychmiast!

– Cieszy mnie twój entuzjazm. Na statku oczekuje cię Lord Hagg, to on będzie dowodził. Miał już do czynienia z tymi stworami, jego wiedza i umiejętności mogą okazać się pomocne. Powinniście wypłynąć przed świtem. A teraz podejdź do mnie, paladynie.

Jego głos staje się zimny i władczy. Zanim zdążę choćby pomyśleć, moja magiczna zbroja sama zaczyna działać. Bezwolnie podchodzę i klękam przed Gabellem. Kładzie mi ręce na głowie i zaintonowawszy krótką modlitwę, zaczyna mówić. Z każdym słowem czuję, jak magia płynie w mój pancerz, a uwięziony wśród stalowych płyt bies wyje z radości.

– A teraz odpuszczam ci grzechy, święty rycerzu. Wszystkie, które popełniłeś i będziesz musiał popełnić. Nie wahaj się, rób, co trzeba i pamiętaj, porażka nie wchodzi w grę. Nie lekceważ tej kobiety, to potężna zmiennokształtna, potrafi nawet przyzywać demony. Ale już raz ją pokonałeś i wierzę, że zrobisz to ponownie. Ruszaj!

Milknie nagle, odchodząc gdzieś w mrok. Zapada cisza. Klęczę jeszcze przez chwilę, łzy napływają mi do oczu. Moja wdzięczność musi wyglądać szczerze. Powiadają, że ściany katedry mają oczy. Nigdy nie wiadomo, kto patrzy. Odliczam w myślach do stu, wstaję i ruszam. Do wschodu słońca zostały tylko dwie godziny.

 

***

 

Wypływamy tuż przed świtem. Nigdy wcześniej nie widziałem takiego statku. Został wykonany z metalu, nie posiada masztów ani żagli, a jedynie komin. Kapitan mówi, że głęboko pod pokładem siedzi diabeł, który żre węgiel, sra dymem i wprawia krypę w ruch, mącąc wodę za rufą. A ja myślałem, że nasz pancerz to szczyt mrocznej sztuki.

Mój towarzysz również jest paladynem, ale trochę innego rodzaju. Większość rycerzy posiada przepiękne, kunsztownie wykonane zbroje – symbol siły i odwagi. Moja dodaje dwie stopy wzrostu i czyni niemal półbogiem. Gdyby ludzie wiedzieli, jak te cuda powstają, zgładziliby nas. Albo przynajmniej by spróbowali. Pancerze przesycone są magią wręcz do granic możliwości. Podczas inicjacji kapłani przywołują wszechpotężną istotę ze strefy mroku i przykuwają do stalowych płyt, a następnie w plugawy sposób pieczętują okowy cząstką naszej duszy. Odtąd stajemy się w zasadzie jednym: człowiek, rozjuszony demon i zbroja. Jesteśmy szybsi niż kobry i silniejsi niż niedźwiedzie, nie potrzebujemy snu ani jedzenia. Karmi nas magia, którą absorbujemy, a także walka, do której byliśmy wychowywani.

Hagg jest trochę inny, jedyny w swoim rodzaju. Nie nosi zbroi, mierzy grubo ponad sześć stóp wzrostu, jest potężnie zbudowany, a czarna broda sięga mu piersi. Wiele lat temu próbowano scalić czarta bezpośrednio z człowiekiem. Ofiary tych eksperymentów umierały w męczarniach, przeżył tylko on. Początkowo chciano go oddać inkwizycji, bo zdolnościami bojowymi nie dorównywał pozostałym, a jego duch nabrał cech demonicznych. Szybko okazało się jednak, że ktoś taki bywa bardzo przydatny.

– Wiesz, dlaczego to zrobiła? – pyta nieoczekiwanie, tuż po tym, jak słońce wschodzi.

– Podobno z zemsty – odpowiadam nieco zdziwiony.

Nie powinniśmy rozmawiać, kiedy bóg zaczyna wędrówkę po niebie. Ale to on tu dowodzi.

– Sprytna, pamiętliwa suka. Udawała gladiatora na arenie. Ocaliła życie księciu tylko po to, by potem własnoręcznie go zabić.

A wszystko to na mojej warcie.

– Myślisz, że planuje przekroczyć przełęcz? – pytam.

– Pewnie tak. Kraj po drugiej stronie gór to ostatnie miejsce, gdzie nie sięga władza Świątyni. Azyl dla wszystkich, którzy już dawno powinni spłonąć. Ale nie wpuszczą jej tam. Ratując księcia, przyzwała demona. A tam nie wpuszczają takich, co mają w sobie więcej niż jednego ducha.

Naprawdę nie chcę wiedzieć, skąd on to wie.

– Gabell mówił – zaczynam ostrożnie – że miałeś już styczność z takimi jak ona.

– Tak – odpowiada z dziwną nostalgią. – Ją poznałem osobiście. Zwie się Wistela, złamała mi kiedyś rękę. Ale to teraz nieistotne.

– Jaki masz plan?

– Bardzo prosty. Czarownik, który płynie z nami, wytropi ją. Ty wyprujesz jej flaki, a ja zawiozę łeb do stolicy za co Gabell obsypie mnie złotem. A teraz chodź, dosyć się namodliliśmy, przedstawię ci dziewczyny. Pora uczcić wschód słońca.

Dziewczyny?

– Wziąłeś ze sobą harem? – pytam.

Patrzy na mnie jak na kretyna.

– Pięć dni w każdą stronę. Co mamy tu niby robić, medytować?

Boję się go, ale zaczynam lubić.

– Jest dzień, bóg widzi.

– Pod pokładem nie widzi – mówi ściszonym głosem, uśmiechając się szyderczo.

Gdyby Hagg nie został kiedyś paladynem, to z pewnością prowadziłby burdel. Miał oko do dziewczyn, fantazję godną fauna i lubił hulanki. Pięć dni rejsu upłynęło nie wiadomo kiedy. Większość czasu spędzaliśmy pod pokładem, rzadko trzeźwi, często w miłym towarzystwie. Dobrze, że bóg nie widział. Ostatniego wieczoru mój towarzysz opowiedział mi jeszcze o pewnej sprawie, którą mieliśmy załatwić na miejscu.

 

***

 

Docieramy do portu w nocy. Statków, które potrafią pływać wbrew prądom i wiatrom, nie należy pokazywać gawiedzi. Ktoś mógłby pomyśleć, że stoją one w sprzeczności z oficjalną doktryną zakazującą eksperymentowania ze sztuką ognia.

Jest mgliście, z ust bucha para, wszystko pokrywa szron. Na szczęście dla mnie, zbroja grzeje, przywodząc na myśl muzy Hagga. Na nabrzeżu czeka już powóz. Miejscowy gubernator, hrabia Musee, ugości nas do czasu dokładnego zlokalizowania poszukiwanej. Tak przynajmniej mu powiedziano. Biedak nie wie, że również do niego mamy sprawę.

 

***

 

Witają nas na dziedzińcu pałacyku. Zbudowana z przepychem rezydencja mocno kontrastuje z resztą miasta. Rzeźbiona, dębowa brama, fikuśne baszty, rozległy ogród. Gospodarz jest tęgi, lekko pijany i nazbyt przejęty. Idąca z nim pod rękę żona jest wyraźnie zdenerwowana.

– Witam was w mych skromnych progach, święci wojownicy!

– Niech słońce zawsze oświetla twą drogę, szlachetny Musee – odpowiadam.

Hagg milczy, rozglądając się ze srogim wyrazem twarzy. Zbrojni już widzą, że coś jest nie w porządku. Brak odpowiedzi to spora zniewaga.

– Czy zechcecie zjeść z nami śniadanie, szlachetni panowie? – Żona stara się przejąć inicjatywę. – Mamy również kaplicę, jeżeli chcecie wpierw odpocząć po trudach podróży.

Dlaczego ludzie myślą, że paladyni lubią spędzać czas w kaplicy?

– Nieźle się tu urządziliście – rzuca Hagg, wbijając płonący wzrok w hrabiego. – Ale datki dla bożego przybytku przysyłacie bardzo skromne.

Twarze gospodarzy bledną. Demon w zbroi budzi się z letargu, węsząc strach. Kątem oka widzę dłonie zbliżające się do rękojeści. Będzie zabawa?

– Pisałem wielokrotnie, że napotykamy przeciwności. Ludzie są tu trudni, kopalnie nie osiągnęły jeszcze planowanej wydajności. Wpływ kraju za przełączą również…

Głupiec zaczyna się tłumaczyć, pokładając ufność w naszej naiwności i liczbie swych wojów. Będzie zabawa. Hagg niespodziewanie łapie go za gardło, jednocześnie odpychając kobietę na bok. Zbrojni z krzykiem rzucają się panu na ratunek. Rozluźniam się, czując, jak demon zaczyna działać.

Pierwszy drab pada ogłuszony po tym, jak krawędź tarczy rozbija mu nos. Drugiego łapię za twarz i odpycham gdzieś w mrok. Trzeci również obrywa tarczą. Szczęściarz, skończy się jedynie na prostym złamaniu. Bełt uderza w mój naramiennik. Ciekawe, ilu strzelców czai się w tym ogrodzie?

– Spokój! – krzyczy rozpaczliwie hrabina, starając się wstać.

Nikt jej nie słucha.

Czas pokazać pazury. Dobywam miecza, uśmiechając się szeroko. Sześć stóp czarnej stali z gwizdem przeszywa powietrze. Zbudzone ostrze zaczyna naprzemiennie świecić i gasnąć, utrudniając kusznikom zadanie. Demon szepce mi, w jaki sposób powinienem ich wszystkich pozabijać, ogarnia go istna żądza mordu. Ale nie po to tu przybiliśmy, to ma być pokaz siły, a nie rzeź. W zamieszaniu staje przede mną łysy osiłek z toporem. Jego pech. Z wrzaskiem przerąbuję go wpół, a następnie kręcę ostrzem młynki, starając się jak najefektowniej ozdobić dziedziniec posoką.

– Na kolana, grzesznicy! – krzyczę.

Czart sprawia, że całe otoczenie drży od mego głosu. Skąpane we krwi ostrze rozpala się oślepiającym blaskiem.

– Przez waszą pychę właśnie zabiłem człowieka. Ilu jeszcze będzie musiało zginąć, byście zrozumieli swój grzech? Na kolana! Pokłońcie się przed sługami słońca!

Zawsze fascynowała mnie siła takiego przekazu. Jedna śmierć, trochę magii i kilka uderzeń serca później zapada cisza. Przed chwilą próbowali nas zabić, a teraz zastygli w trwodze przed rzekomo bożym gniewem. Klęczą, dociskając czoła do ziemi. Hrabina szlocha. Koniec zabawy. Stoimy jedynie Hagg i ja. Hrabia desperacko szuka oparcia nogami.

– Przez osiem lat tylko wykręty i biadolenie – cedzi Hagg, dociskając czoło do czoła. Mam wrażenie, że jego broda zaczyna dymić. Wygląda jak diabeł. – Wrócimy tu najdalej za kilka dni. Zaległa danina w złocie, skórach i stali ma czekać w porcie. Jeżeli zabraknie choć monety, odgryzę ci jaja. Do stolicy popłynie też jedna z twoich córek, co by z kolejnymi dostawami nie było problemu. Wybierz ładną i niezbyt pyskatą, a może nawet się z nią ożenię – uśmiecha się ironicznie. – Będziesz mógł chwalić się, że masz paladyna w rodzinie.

Powiedziawszy to ciska nieszczęśnika na ziemię. Przerażony hrabia kuli się. Żona podpełza do niego na kolanach i podnosi głowę, posyłając Haggowi błagalne spojrzenie.

– Zapłacimy, panie. Tylko nie zabieraj nam dziecka! – łka. – Miej litość!

– Trzy lata – wtrącam. – Jeżeli przez trzy lata danina będzie zadowalająca, dziewczyna wróci.

Hagg kładzie ręce na biodra.

– Ale za cnotę nie ręczę! – śmieje się, wymownie prezentując krocze.

 

***

 

Opuszczamy miasto tuż przed świtem. Ludzie hrabiego nie raczą nawet odprowadzić nas do bramy. Przyprószona śniegiem knieja w świetle porannego słońca wygląda upiornie. Razem z nami jedzie miejscowy przewodnik, czarownik Vittor i pięciu zbrojnych, stanowiących eskortę. Kierujemy się na zachód, zalegający na szlaku śnieg sugeruje, że nikt tędy nie jechał od kilku dni. Jeszcze wczesną jesienią trakt jest uczęszczany, ale teraz, kiedy traperzy i górnicy przepijają to, co wydarli dziczy, świeci pustkami.

W oddali majaczą złowrogie, strzeliste góry. Gdzieś przed nami leży przełęcz. Powiadają, że w kraju za górami panuje wieczna wiosna. Rządzi tam ponoć czarownica, pamiętająca czasy starych bogów. Czego to gawiedź nie wymyśli.

– Nie przemieściła się, od kiedy dobiliśmy do brzegu. – Ciszę przerywa czarownik, miętoląc w dłoniach czarne, futrzane rękawice.

Jego oczy są białe, jak zawsze, kiedy zagląda do innego świata.

– Może zdechła – rzuca jeden ze zbrojnych.

Pozostali śmieją się, próbując ukryć strach. Zastanawia mnie, kogo boją się bardziej: kobiety-wilka, kniei czy nas? Milkną, kiedy jadący z przodu przewodnik unosi rękę. Stajemy, gdy on zeskakuje z siodła lustrując otoczenie. Nagle jego wierzchowiec zaczyna rzucać się i wierzgać.

– Z koni! – krzyczy, dobywając miecza.

Do naszych uszu dociera niskie, nieludzkie zawodzenie. Konie wpadają w popłoch. Z lasu wybiegają napastnicy. Zasadzka. Czarne sylwetki, podobne do wilków, ale rozmiarem niewiele ustępujące koniom. Nigdy takich nie widziałem. W mgnieniu oka powalają przewodnika. Będzie zabawa.

– Łuki w dłoń, chrońcie czarownika za wszelką cenę! – krzyczy Hagg, dobywając buławy. – Nartian, bierzemy ich!

Dla takich chwil się żyje! Pchany demonicznym gniewem już pędzę traktem. Ukryta wśród krzaków bestia wyskakuje, by przeciąć mi drogę. Zasłaniam się tarczą, demon szybkim cięciem pozbawia potwora nogi. Chyba nigdy nie przestanie mnie fascynować, jak prędki jest ten bies. Nie zauważyłem nawet, kiedy dobyłem klingi.

Dopadam miejsca, gdzie przed chwilą rozszarpano przewodnika. Cztery ucztujące potwory rozbiegają się, próbując mnie okrążyć. Piąty czai się wśród drzew, czekając na dogodną okazję. Staję tyłem do lasu, mierząc przeciwników wzrokiem. Czekam. Pierwsze strzały dosięgają bestii po prawej. Potwór wyje rozpaczliwie, po czym zwala się w śnieg. Ukryty stwór decyduje się mnie zaatakować. Podchodzi bezszelestnie, a następnie wyskakuje mierząc w kark. Nie wie, że demony mają oczy dookoła głowy. Ostrze rozjarza się blaskiem. Bies wyje z radości. Robię unik, wyprowadzając jednocześnie kilka szybkich cięć. Posoka znaczy trakt karmazynowymi smugami. Bestia dosłownie rozpada się w powietrzu. Pozostałe maszkary ruszają jednocześnie, zdając się na przewagę liczebną. Pierwszej odrąbuję głowę, drugiej rozpruwam brzuch, unikając ataku. Trzecia sięga paszczą o cal od mojej twarzy, czuję cuchnący oddech, jej okrutne pazury ślizgają się po płytach napierśnika. Odpycham potwora tarczą, starając się zbudować dystans, ale nim jestem w stanie zadać cios, Hagg łamie bestii kręgosłup ciosem buławy.

Stajemy plecami do siebie, nasłuchując. Wzmocnione nieczystą siłą zmysły przeczesują otoczenie, szukając zagrożenia. Głodne demony węszą. Czuję, że stworów jest więcej, ale nie mają zamiaru atakować.

– Wilki wojny – mówi Hagg, dysząc. – Czekają aż odejdziemy, by pożreć poległych. Prawo zimy.

– To zwierzęta?

– Potwory, które przez setki lat stały się zwierzętami. Wielkie bestie, wzbudzające panikę wśród koni. Można je czasem spotkać w tych lasach.

– To ona je nasłała?

– Nie – odpowiada Vittor, podjeżdżając do nas na koniu. – Kiedy zaatakowały, słyszałem ich myśli. One głodują, myśliwi wybili zwierzynę, więc teraz polują nawet na ludzi.

Do południa podróżujemy w milczeniu, nie licząc kilku wskazówek od pogrążonego w transie czarownika. Jeśli wierzyć Vittorowi, nasz cel jest bliżej, niż zakładaliśmy. Mijamy kilka opuszczonych chat i karczowisk, gdzie jeszcze niedawno stały namioty.

W końcu docieramy do wielkiej, wydartej puszczy polany. Słychać szum wody i ujadanie psów. Osada została ulokowana na wzniesieniu, w zakolu niewielkiej rzeki. Ledwie kilkanaście chat otoczonych palisadą. Przed bramą, na zaostrzonych palach witają nas głowy wilków wojny. Przewodnik mówił, że mieszkańcy nie lubią obcych.

– Coście za jedni? – krzyczy do nas wielki, zarośnięty woj strzegący bramy.

– Rycerze boga, dobry człowieku. Przysłała nas Świątynia, byśmy przegnali zło, które nawiedziło tę okolicę – odpowiada Hagg, uśmiechając się dwornie. Z uczesaną brodą prezentuje się elegancko.

Zeskakuję z konia, pokazując miecz, który zaczyna świecić, kiedy pierwsze promienie słońca dotykają ostrza. Woj natychmiast każe otwierać bramę.

– To już niedaleko – mówi czarownik, przełykając ślinę. Jest wyraźnie zdenerwowany. – Drogą wzdłuż rzeki. Ona przebywa w nowym, drewnianym budynku, nieopodal przełęczy. Śmierdzi tam żywicą i ziołami. Nie śpi, ale też nie wyszła na zewnątrz od kilku dni.

– Czeka na nas? – pytam zaniepokojony.

– Może… Dalej pójdziemy sami – odpowiada Hagg, rozglądając się. – Odpocznijcie i zadbajcie o konie. Vittor, dobrze się spisałeś. Jak starczy czasu, to pomóż komuś. Uzdrów kulawe dziecko albo przywróć wzrok, cokolwiek. Tylko bez popisów.

– Rozkaz, panie! – odpowiada z ulgą.

Witają nas jak zbawicieli. Opowiadają o strasznych wilkach, które kilka tygodni temu zaczęły nawiedzać okolicę. O tym, że wybili większość zwierząt, na które te wilki kiedyś polowały, już nie wspominają.

– Sześć położyliśmy trupem, jadąc tutaj – mówi Hagg z przejęciem, pokazując zakrwawioną głownię buławy. – Po powrocie rozkażemy hrabiemu przysłać ludzi, by wytępili te plugawe stwory.

Świątynię zawsze porusza niedola prostego ludu. Zwłaszcza, jeżeli to ktoś inny ma go z tej niedoli wydobyć.

Starsza wioski obejmuje mojego towarzysza i zaczyna płakać. Trzeba przerwać ten cyrk.

– Kto tam mieszka? – pytam, wskazując w stronę przełęczy.

Milkną, spoglądając na starszą.

– Zły dom – mówi kobieta. – Przeklęty. Spaliliśmy go dwa razy, ale znowu stoi. Czary – spluwa.

 

***

 

– Mogliśmy chociaż zabrać kusze. Pewnie będzie próbowała uciec, jak tylko nas zobaczy – zagaduję Hagga, kiedy maszerujemy wzdłuż rzeki.

Milczy.

– I dlaczego idziemy tylko we dwóch?

– Vittor to zdolny magik, ale nie nadaje się do walki. A ci jego ochroniarze tylko by nam przeszkadzali – odpowiada posępnie.

Otacza nas coraz gęstszy las. Sosny i świerki ustępują miejsca rozłożystym dębom. Robi się też cieplej, wśród gałęzi dostrzegamy ptaki i wiewiórki. Panuje tu jakaś dziwna cisza. Śmierdzi magią. Demon w zbroi staje się niespokojny, kiedy mijamy starą, przydrożną studnię. Już na pierwszy rzut oka widać, że nie zbudowały jej ludzkie ręce.

– Co to za pomysły, by leczyć tych wieśniaków? Przecież magia jest droga.

– Praca u podstaw, Nartianie. Miłość prostego ludu kapitałem Świątyni. Jeszcze ich wnuki będą opowiadać dzieciom bajki o świętych rycerzach, którzy kiedyś odwiedzili wioskę. Z czasem zbudujemy tu garnizon. Ważne, by nas szanowali.

– Garnizon? Tutaj? Po co?

– Przełęcz, Nartianie. Musisz częściej wyjeżdżać ze stolicy.

Mój towarzysz zatrzymuje się i wzdycha, kiedy docieramy do rozwidlenia. Coś jest nie tak, czuję to. Droga skręca na południe, a w las odchodzi wąska ścieżka. W oddali widzimy przejaśnienie między drzewami, na którym stoi jakaś chata. Czyżby cel naszej wędrówki?

– W plotkach powtarzanych po gospodach jest ziarno prawdy – mówi, odwracając się do mnie. Chce to ukryć, ale jest zdenerwowany. Odruchowo staję w pozycji bojowej. – Tam wysoko, na grani, stoi rząd czarnych kamieni. To granica. Nie wiemy kto ani kiedy ją zbudował. Po drugiej stronie nasza magia przestaje działać, zaklęte miecze gasną, a zbroje paladynów umierają. Pójdę w górę i odetnę jej drogę ucieczki.

Nie mówi mi wszystkiego.

– Mam tam iść sam?

– Tak.

– O co tu chodzi?

Uważnie obserwuję jego ręce. Nie sięga po broń. Zaczynam się bać.

– Zobaczysz – uśmiecha się, ale ten uśmiech jest wymuszony.

Co tu się szykuje, że nawet pół-demon się boi?

– Idź. – Pospiesza mnie. – Jeżeli spotkamy się na przełęczy, to pamiętaj, ja dowodzę.

Odprowadzam go wzrokiem i ruszam w stronę polany. Szybko schodzę ze szlaku, rozkazując biesowi wyciszyć ruchy i zlać nas z tłem. Zaskoczenie to połowa sukcesu. Przekradam się między drzewami, okrążając dom. Rozpoznanie to druga połowa sukcesu. Budowla jest spora i wygląda na nową. Demon jest pewien, że Wistela jest w środku, ale nie potrafi stwierdzić, czy jest sama. Ostrzega też, że to miejsce ma silną, magiczną aurę.

Nagle drzwi się otwierają. Wychodzi na zewnątrz, jest blada i roztrzęsiona. Przyjęła ludzką postać. Pięć stóp wzrostu, dziewczęca fizjonomia i bujne, czarne włosy upstrzone zielonymi piórami. Ale to tylko pozory, jeżeli zechce, potrafi zmienić się wielką, wilkopodobną bestię i bóg jeden wie, w co jeszcze. Na razie nie widzi mnie, demoniczny kamuflaż działa. Bezszelestnie wyciągam miecz. I wtedy z domu wychodzi ktoś jeszcze. A w zasadzie wylatuje.

– To bez sensu! – krzyczy Wistela. – On ciągle we mnie siedzi!

– Musisz być cierpliwa – odpowiada karzeł unoszący się stopę nad ziemią.

Ma pstrokaty strój, zdeformowaną twarz i nieproporcjonalnie krótkie nogi. Jakiś odmieniec.

– Uśpiłem demona, jest nieszkodliwy – kontynuuje gestykulując. – Wypędzę go, ale to potrwa.

Powoli szykuję się do ataku. Trochę daleko, ale mocne pchnięcie telekinetyczne powinno załatwić sprawę. Nie zauważą, co ich zabije.

– Każdy dzień tutaj, to ryzyko – mówi zmiennokształtna. – W końcu po mnie przyjdą.

– Tutaj? – karzeł wybucha śmiechem i zaczyna wirować w powietrzu. – Nie znajdą cię…

Nasze oczy spotykają się na chwilę. Mój wyostrzony wzrok widzi, że jego źrenice zaczynają się rozszerzać. Zobaczył mnie, czas ruszać.

Krzykiem aktywuję zaklęcie. Magia wyrzuca mnie do przodu. Lecę, szykując się do walki. Świat zwalnia, ostrze błyszczy, a kobieta zaczyna zmieniać postać.

– Uciekaj! – krzyczy odmieniec, starając się zasłonić mi cel.

Potężnym ciosem tarczy posyłam go z powrotem do chaty. Rozjarzone ostrze przecina powietrze w miejscu, gdzie przed chwilą stała Wistela. Kobieta odskakuje zwinnie, a jej ciało kurczy się i zaczyna pokrywać piórami. Nie mogę dać jej skończyć przemiany. Demon popycha mnie w jej stronę i wyprowadza serię bardzo szybkich cięć. Na próżno! Mój miecz nie jest stworzony do polowania na ptaki i ścigana umyka pod postacią sroki. Bawi się ze mną przez chwilę, po czym wzlatuje, by przysiąść na dachu.

– Walcz! – krzyczę. – Bo zabiję twojego towarzysza!

Królestwo za kuszę.

– Blefuje! – odkrzykuje piskliwy głos ze środka. – Uciekaj stąd, wpuszczą cię, prędko!

W furii ciskam tarczą, ale sroka robi unik zrywając się do lotu. Przełączam zbroję w tryb pościgowy i ruszam. Pokurczem zajmę się później. Ptak lata szybko, ale na tak krótkim dystansie nie powinienem jej zgubić. Nawet w lesie, w górach. Gnam pomiędzy drzewami, skacząc i pomagając sobie rękami. Taka szarża pochłania bardzo dużo magii, ale to nie ja płacę. Tracę ją z oczu, ale czuję, że wciąż jest blisko.

Dostrzegam ich tuż przed granicą, kiedy ona zmienia się jakieś sto kroków przede mną. Przyjąwszy postać wielkiego, dwunożnego wilka o czarnej sierści, stoi naprzeciw Hagga. Niedobrze! Jest od niego znacznie większa, a on nie ma zbroi czy tarczy, tylko tę swoją buławę. Przyspieszam, osiemdziesiąt kroków. Ona krzyczy, on się śmieje. Pięćdziesiąt kroków, przeskakuję głaz i poprawiam chwyt broni. Hagg gestykuluje. Czterdzieści kroków. Mój towarzysz widzi mnie i rzuca się na Wistelę. Nie! Biorę zamach i wyskakuję, pchany magią telekinetyczną. Tym razem nie chybię. Demon już się uśmiecha… Wistela również rusza na mojego towarzysza.

– Czekaj! – krzyczy do mnie Hagg w ostatniej chwili. – Stój Nartian, to rozkaz!

Co!? Na mgnienie oka nabieram wątpliwości. To wystarcza. Tracę koncentrację, telekineza słabnie, zwalniam. Wistela kilkoma ciosami powala mego towarzysza, po czym wbiega między kamienie. Przekracza granicę. Zatrzymuję się trzy stopy od głazów, bies nie chce podejść bliżej. Wokół ciała Hagga powoli rośnie czerwona plama. Przez chwilę patrzymy na siebie w milczeniu, ja i ona. A potem dzieje się coś bardzo dziwnego.

Wilczy kształt zaczyna zmieniać postać. W chwili, kiedy w większości staje się już kobietą, pada na ziemię i zaczyna krzyczeć. W tym wrzasku jest coś nieludzkiego, cofam się dwa kroki. Bies każe uciekać. Kobiecie zaczynają krwawić oczy, twarz twardnieje i pęka niczym gliniana maska, a potem pojawia się broda, czarna i gęsta. Wistela stara się ją jakby oderwać, ale na niewiele się to zdaje. Całe jej ciało się zmienia, ręce i nogi rosną, twarz nabiera męskich cech i po chwili staje przede mną Hagg. Wielki, nagi i uśmiechnięty.

– Witaj – mówi dziwnym, niskim głosem.

To on czy jej sztuczka? Patrzę to na stwora, to na leżące obok mnie zwłoki.

– Nie mogłem ci wcześniej powiedzieć, bo by się nie udało – dodaje.

To on. Opuszczam miecz.

– Co by się nie udało?

– Infiltracja, Nartianie.

– Wykorzystałeś mnie!

– Nie unoś się i słuchaj! Od lat mędrkowaliśmy, jak to zrobić. Ten pokurcz w chacie to uzdrowiciel dusz, potrafi czytać w myślach. Gdybyś wiedział, co planujemy, to pokrzyżowałby nam szyki. A tak, jestem po drugiej stronie. Wistela zabiła mnie, a ja opętałem jej ciało, nim przekroczyła granicę. Zaklęcie tych kamieni chroni przed magią demoniczną, ale miało przepuścić ją nie sprawdzając, co w niej siedzi. Bo karzeł miał spętać biesa.

Jego uśmiechnięta twarz zafalowała, na chwilę stając się obliczem przerażonej kobiety. Szybko odzyskał jednak kontrolę.

– I teraz jest nas czworo w tym pięknym ciele, oj będzie zabawa! Rzuć mi buławę i wracaj po zaszczyty. Zadanie wykonane. Gabell sowicie cię wynagrodzi. A, i skombinuj po drodze jakąś głowę. To wynagrodzi cię dodatkowo za zabicie królobójczyni.

– Głowę?

Znów spogląda na mnie jak na kretyna.

– Kobiecą, czarnowłosą. Głupio wracać z tak udanej wyprawy z pustymi rękami. A żadna z moich dziewczyn chyba się nie nada…

Demon nie człowiek.

Ostrożnie wyjmuję buławę z martwej dłoni i rzucam za kamienie. Hagg zmienia postać, dodając sobie skromne ubranie i skórzany pas.

– Co mam zrobić z twoim ciałem?

– Zostaw tam, gdzie leży. Postraszy trochę, a za jakiś czas wilki wojny zajmą się nim.

Zdecydowanie demon.

– A co mam rzec Gabellowi?

– Nic. Już o wszystkim wie i jest zadowolony. Pozostaję w stałej, duchowej łączności z czcigodnym. Opowie ci o wszystkim, kiedy wrócisz. A teraz wybacz, mam kraj do zwiedzenia i kilka głów do rozbicia. Po drodze możesz się jeszcze zająć tym karłem. Nie zabijaj go tylko, ale spraw, by zniknął na kilka dni.

 

***

 

Wściekły i żądny zemsty ponownie odprowadzam go wzrokiem, kiedy znika w zasnutej mgłą, wiosennej krainie. Wykorzystali mnie, a ja pozwoliłem się wykorzystać! Jak młodzik, jak głupiec… Ale Gabell jest zadowolony. Nagroda czeka, dziewczyny pod pokładem też. Morderczyni uciekła i zabiła Hagga, w pewnym sensie. Bo ten ją opętał i ma się świetnie. On będzie zwiedzał burdele, a ja mam zdobyć głowę, uwięzić karła i przypilnować daniny. Słońce, dopomóż, bo sam nie dam rady!

Pokurcza odnajduję w chacie. Leży i jęczy. Nie może ruszać nogami. Wywlekam go na powrozie, zabieram pozostawioną tarczę i ciągnę odmieńca w stronę osady. Z początku protestuje, ale kilka ciosów pancerną pięścią załatwia sprawę.

W miarę jak schodzimy, robi się zimniej. Mniej więcej w połowie drogi do osady, przy studni, natrafiamy na wóz. Traperzy. Mężczyzna z kilkuletnim chłopcem mocują się z uszkodzonym kołem. Spostrzegają nas dopiero, kiedy jesteśmy kilkanaście kroków od nich.

– Pomóc wam, dobrzy ludzie? – pytam z udawaną troską. Miłość prostego ludu kapitałem Świątyni.

Okazuje się, że na wozie jest ktoś jeszcze. Kobieta. Szczupła, drobna i czarnowłosa.

– Uciekajcie! – krzyczy niespodziewanie karzeł.

Spoglądam na słońce. Właśnie skrywa się za chmurą. Bóg widać rozumie sytuację i nie chce widzieć. Rozluźniam się i pozwalam biesowi robić to, co lubi najbardziej. Mężczyzna ginie pierwszy, kiedy niespodziewany sztych przecina mu gardło. Kobieta krzyczy, wołając syna, ale malec nieruchomieje sparaliżowany strachem. Nie lubię zabijać dzieci. Kopniakiem posyłam go pod wóz i wskakuję na górę, zająć się niewiastą. Ciska we mnie misą, skorupa rozbija się z trzaskiem o napierśnik. Szybkim cięciem zwalam ją z nóg. Wrzeszczy, bijąc rękami. Podnoszę ją za włosy i zabijam, starając się nie spoglądać w te pełne strachu i niezrozumienia oczy, póki nie zgaśnie w nich życie. Pozostał jeszcze dzieciak. Widząc, jak odcinam głowę jego matce, rzuca się na mnie z kamieniem w dłoni. Tak bardzo nie lubię zabijać dzieci. Podnoszę go i zeskoczywszy z wozu, kieruję się w stronę studni. Malec wpadł w szał, wierzga. Demon śmieje się, ilekroć kamień uderza w zbroję. Wrzucam bachora w mrok. Nareszcie znowu jest cicho.

 

***

 

Do osady docieramy o zmierzchu. Zakneblowany karzeł udaje martwego, ale wiem, że żyje. Zauważają nas, kiedy wychodzimy z lasu. Na majdanie witają mnie jak bohatera. O Hagga, karła i głowę przy pasie nikt nie pyta. Ględzą coś o wyleczonej krowie i o dziewczynce, która odzyskała wzrok. Vittor zrobił swoje.

– Oto ten, przez którego tyle wycierpieliście! – krzyczę, wypychając karła przed siebie. Milkną. – To odmieniec zza przełęczy. Nasłał na was wilki i spiskował przeciwko Świątyni. Nim go schwytałem, zamordował jeszcze rodzinę na trakcie i wrzucił dziecko do studni!

Tłumek zaczyna pokrzykiwać nerwowo. Będzie lincz.

– Jego plugastwa trzeba odczynić. Nie wolno wam go zabić, bo to ściągnie klątwę! Więcej wilków. Zamknijcie go w ciemnym miejscu aż do pełni, a potem wrzućcie do rzeki.

Karzeł spogląda na mnie to nienawistnym, to błagalnym wzrokiem. Nic z tego, pokurczu. Masz przeżyć, ale sprawię, że nadchodzące dni będą najgorszymi w całym twoim życiu.

– A możemy go dręczyć? – pyta ktoś nieśmiało.

– Nawet powinniście – zachęcam.

Wydaję im jeńca. Wleką go do chlewu, kopiąc i opluwając. Nie chcę wiedzieć, co będzie dalej. Dobrze, że bóg nie widzi, a bies potrafi wytłumić niektóre dźwięki.

 

***

 

Stoję na stalowym pokładzie okrętu, nadzorując załadunek daniny. Myślami jestem już pod pokładem. Musee przygotował znacznie więcej, niż należało. Rozumiem go, gdybym miał córkę to też zrobiłbym wiele, by nie trafiła w nasze ręce. Ale słowo się rzekło, porządek musi być. Dziewczyna stoi obok mnie, dygocąc z zimna. Całkiem, całkiem, jak na piętnaście wiosen. Nawet nie próbuje ukryć, jak bardzo się boi. Sam Musee nie raczył przybyć. Według szpicli mocno stracił na popularności, kiedy okazało się, że nie płacił daniny. Coś mi mówi, że jak odpłyniemy, to wybuchną zamieszki.

W drodze powrotnej odnalazłem jeszcze leże wilków wojny i wyrżnąłem te, które nie uciekły w porę. Walka zawsze przywracała mi pokój ducha. Historię o karle trzeba było uwiarygodnić, a poza tym stwierdziłem, że Hagg się mylił. Potrzebuję wilczej głowy, nie ludzkiej, wszak księcia zabiła kobieta-wilk. Pysk bestii jest większy, będzie się lepiej prezentował. Trochę szkoda, że nie wpadłem na to wcześniej.

– Zakwitłaś już? – pytam hrabianki, kiedy ostatnie skrzynie lądują w ładowni.

Dziewczyna zaczyna szlochać. Nigdy nie byłem dobry w rozpoczynaniu znajomości.

– Nie przejmuj się, nie twoja wina. – Staram się ją pocieszyć. – Muzy pod pokładem wszystkiego cię nauczą. A ja pokażę ci, do czego służą kobiety.

Jak dobrze, że bóg nie widzi.

Koniec

Komentarze

Napiszę mnie więcej to, co w trakcie bety – przedstawiłeś zgrabną, angażującą historię. Sceny walki, podobnie jak w ,,Ludziach i wilkach" wypadają dobrze. Mają odpowiednią dynamikę i swoją ,,ciężkość". Podobał mi się koncept z paladynem Haggiem, którego próbowano scalić bezpośrednio z demonem. Można było przypuszczać, że konfrontacja z Wistelą będzie miała niestandardowy przebieg i przyznam, że nieźle to wymyśliłeś – nie zabijając antagonistki, ale robiąc z niej niewolnicę we własnym ciele, zostawiłeś sobie furtkę do kolejnych historii z udziałem tej bohaterki.

Bardzo przyjemna lektura, którą spieszę polecić do biblioteki. Powodzenia w konkursie, pozdrawiam!

Hej, Krar!

 

Na początek to, co wyłapałem:

Rzeźbiona(+,) dębowa brama

Wzmocnione nieczysta siłą zmysły

NieczystĄ

 

Przysłała nas Świątynię, byśmy przegnali zło

Chyba miało być Świątynia

 

mówi Hagg z przejęciem, pokazując zakrwawioną głownię buławy.

Cóż to za rycerz, który nie umył swojej broni po walce? To tylko uwaga z przymrużeniem oka ;)

 

Świątynię zawsze porusza niedola prostego ludu. Zwłaszcza, jeżeli to ktoś inny ma go z tej niewoli wydobyć.

“Niedola” i “niewola” to jednak dość różne pojęcia, więc lepiej by było dwa razy “Niewola”, lub dwa razy “niedola”

 

Gdybyś wiedział, co planujemy, to pokrzyżowałby(+ś) nam szyki.

 

Nie czytałem “Ludzi i wilków”, ale chyba przeczytam :)

Ciekawa koncepcja z demonem zaklętym w zbroję, w swego rodzaju symbiozę czystego zła z bohaterem. Do tego bardzo fajnie i obrazowo napisana.

Sam zły jest zły do szpiku. Ostatecznie to raczej Hagg zdobył moją sympatię, Nartianem raczej się brzydzę, ale cóż… ostrzegałeś :)

Pierwsza część mocno trąci ekspozycją. Zawsze męczy mnie, gdy dwie osoby rozmawiają o tym co obie wiedzą, ale cóż… lepszy setting raczej potrzebowałby większego limitu znaków. Także nie pochwalam, ale rozumiem ;)

Bardzo podobały mi się sceny walki, szczególnie w połączeniu z opisem zaklętego demona. Opowiadanie ciekawe, są zwroty, zaskakujesz. Z pewnością dobrze spędzony czas na lekturze.

 

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Bardzo dobre opowiadanie, Krarze i mówię to jako ktoś, kto woli zamknięte teksty, a nie kontynuacje. Wciągnąłem się, wszedłem w tekst jak nóż w masło, urzeczony narracja i stylem, który ci się poprawił a przecież i wcześniej pisałeś dobrze. Fabuła nieprzewidywalna, zaskakująca. Świat… magiczny. Zakończenie to prawdziwa wisienka na torcie. 

Trochę mi szkoda wilczycy, mam nadzieję, że przejmie kontrolę nad swoim ciałem, bo polubiłem ją w poprzednim opowiadaniu. Poza tym niezła zmiana konwencji, tamto opko kojarzyło mi się z Rzymem starożytnym, a tu mamy silniki spalinowe i zbroje niczym u Sandersona. 

Ciekawe, co jeszcze wymyslisz. :) 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

No, nieźli święci paladyni…

Fajna historia, bohaterowie do gruntu źli i cyniczni. Kurczę, najbardziej ludzka jest wilkołaczyca…

Tak się zastanawiam… Czy księciunio z pierwszej części dochodził do władzy w sposób opisany w części drugiej? Jak?

Sześć stóp czarnej stali z gwizdem przeszywa powietrze.

Ile wzrostu miał właściciel broni, gdzie ją nosił i jak wyjmował z pochwy?

Wściekły i rządny zemsty

Ojjjj. Paskudny ortograf.

Babska logika rządzi!

Cześć!

 

Błędy poprawione. Dzięki za wyłapanie.

 

adam_c4

 

Dzięki za lekturę, polecenie i całą pomoc na becie.

Można było przypuszczać, że konfrontacja z Wistelą będzie miała niestandardowy przebieg i przyznam, że nieźle to wymyśliłeś – nie zabijając antagonistki, ale robiąc z niej niewolnicę we własnym ciele

Długo się zastanawiałem, czy zakończyć historie Wisteli czy też pojechać jeszcze kawałek tym pociągiem. I wtedy wpadł mi do głowy pomysł na przygody bohatera, w którego ciele jest kilka duchów, które walczą o panowanie nad ciałem, jednocześnie zmieniając “pod siebie” wygląd postaci. Zatem coś kiedyś o Wisteli jeszcze powstanie.

 

Krokus

 

Nie czytałem “Ludzi i wilków”, ale chyba przeczytam :)

Zapraszam, choć po lekturze powyższego tamto opko staje się bardziej przewidywalne. Jest jeszcze prequel, geneza postaci Wisteli i jej relacji z ludźmi: “Pod Czarną Skałą”. Bardzo mnie cieszy, że ten tekst jest zrozumiały. Trochę się obawiałem, czy to nie będzie zbyt zawiłe bez prerekwizytów. 

Sam zły jest zły do szpiku.

Miał być zły, to jest. I tak zaciągałem hamulec, bo nie chciałem, by to był tekst “gore”. Z wymyślaniem okropieństw i owoców mrocznej, ludzkiej natury. Za to z elementami optymistycznymi gorzej, bo musze wysilać głowę.

Pierwsza część mocno trąci ekspozycją.

Długa historia jak na 30k znaków i 1-os, więc jakoś musiałem czytelnika wprowadzić.

 

Gdybyś wiedział, co planujemy, to pokrzyżowałby(+ś) nam szyki.

Tu jest dobrze, bez “ś”. Gdyby Nartian wiedział, to czytający w myślach karzeł pokrzyżowałby im szyki.

 

Gekikara

 

Hej, dzięki za lekturę!

Wciągnąłem się, wszedłem w tekst jak nóż w masło, urzeczony narracja i stylem, który ci się poprawił a przecież i wcześniej pisałeś dobrze.

Motywuje do dalszej pracy. Jakbyś kiedyś chciał więcej, to po drodze napisałem jeszcze jedne tekst z tej bajki: “Pod Czarną Skałą”. Ale teraz urlop od fantasy, czas na wakacje z s-f ;-)

Trochę mi szkoda wilczycy, mam nadzieję, że przejmie kontrolę nad swoim ciałem, bo polubiłem ją w poprzednim opowiadaniu.

Przejmie, ale tak nie do końca. Kiedyś tam, w kolejnym tekście (już znacznie luźniej związanym fabularnie) będę chciał pokazać eskapadę Hagga i jego zmagania z Wistelą. Będzie trochę strasznie, magicznie i mocno nieprzewidywalnie.

 

Finkla

 

Nie tak zaraz, ale jestem.

Dzięki wielkie za lekturę i za komentarz.

Czy księciunio z pierwszej części dochodził do władzy w sposób opisany w części drugiej? Jak?

Nie, ojciec tak go ustawił, że nikt się w kolejce do tronu nie zgłosił, więc syn nie musiał walczyć o władzę, tyle, że był księciem, a nie królem. Ale to materiał na osobne opowiadanie. Może kiedyś o tym napiszę (mam nadzieję), bo póki co skupiam się na dalszych przygodach kilku duchów w jednym ciele.

Ile wzrostu miał właściciel broni, gdzie ją nosił i jak wyjmował z pochwy?

On ten miecz na plecach nosił. Wzrostu miał niecałe sześć stóp, ale jego zbroja powiększała go w pewien sposób, przedłużając ręce i nogi (coś jak egzoszkielet, tylko inaczej zasilany i obłożony stalowymi płytami)

Ort rzeczywiście paskudny, ale już poprawiony.

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

On ten miecz na plecach nosił. Wzrostu miał niecałe sześć stóp, ale jego zbroja powiększała go w pewien sposób, przedłużając ręce i nogi

OK. Miecz na plecach, głownia sześć stóp, rękojeść pewnie jeszcze ze stopę, żeby nie wyglądało śmiesznie. Jak rozumiem, rękojeść gdzieś nad barkiem, z tyłu. Paladyn chwyta rękojeść i… Jakiej długości musi być ręka (nawet z przedłużką), żeby wyciągnąć sześć stóp stali z pochwy? Spróbuj to zrobić z kijem od szczotki/mopa włożonym pod koszulę/bluzę. Uważaj na żyrandole.

 

Babska logika rządzi!

Spróbuj to zrobić z kijem od szczotki/mopa włożonym pod koszulę/bluzę. Uważaj na żyrandole.

To już nie paladyna problem. Od tego jest demon w pancerzu ;-)

Dalej w tekście jest scena, kiedy bohater sam nie wie, jak miecz tak szybko znalazł się w ręce. Nartian do końca nie rozumie, jak to się dzieje. Ważne, że działa i można na tym polegać. Może magia (jak włosy Elzy z Krainy Lodu), może ostrze nie do końca jest materialne a może zwyczajnie staje się bardzo elastyczne na mgnienie oka.

 

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Witam serdecznie pierwszego jurora.

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Witaj, krar85!

 

Początek opowiadania trochę mnie wynudził, ale warto było się przez niego przebić, ponieważ od sceny z hrabią opowieść wjeżdża na zupełnie inne tory. Staje się klimatyczna, dynamiczna i niezwykle ciekawa. Bardzo podobały mi się opisy walk.  

Rozwiązanie akcji nieco mnie zaś rozczarowało, podobnie jak to, że główni bohaterowie są źli w dość ordynarny sposób, a nadto wszystko idzie im jak z płatka. Rozumiem, że mają te swoje moce i ogólnie wymiatają na opisanym podwórku, ale jednak ich triumf przychodzi za łatwo, aby wczuć się na sto procent. Taki był jednak zamysł i nic mi do tego. ;-)

 

Napatoczyła się też jakaś literówka:

 

Pchany demonicznym gniewem już pędzę traktem.

 

Powodzenia w konkursie!

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Fajny, mroczny klimat, ciekawy świat (paladyni i metalowe statki “z diabłem pod pokładem” – super połączenie!). Mimo narracji pierwszoosobowej udało ci się zaznaczyć, że czyny bohatera są złe. Ot, choćby takim zdankiem, w którym wychodzi cała hipokryzja Nartiana:

– Przez waszą pychę właśnie zabiłem człowieka. Ilu jeszcze będzie musiał zginąć, byście zrozumieli swój grzech?

Podobają mi się sceny walki, są takie w sam raz, nie za długie, interesujące i obrazowe.

Fabularnie ciekawie, przyjemnie się czytało “drogę do celu” i sam finałowy twist też całkiem niezły.

Polecę do biblioteki.

Cześć!

 

FilipWij

 

Dzięki za lektura i komentarz.

Początek opowiadania trochę mnie wynudził, ale warto było się przez niego przebić, ponieważ od sceny z hrabią opowieść wjeżdża na zupełnie inne tory. Staje się klimatyczna, dynamiczna i niezwykle ciekawa. Bardzo podobały mi się opisy walk.

Cieszę się, że przebrnąłeś. Taki urok sequela, trzeba było to połączyć w spójną całość. No i chciałem przedstawić kilka faktów o Chucku Norrisie paladynach.

Rozwiązanie akcji nieco mnie zaś rozczarowało, podobnie jak to, że główni bohaterowie są źli w dość ordynarny sposób, a nadto wszystko idzie im jak z płatka.

Bo dobrze być złym. Służą sile, która zazwyczaj wygrywa. A źli są tak po ludzku, kochają tylko siebie i lubią zaspokajać swoje potrzeby. Nie pragną władzy nad światem czy chaosu, chcą być lwami wśród owiec, pożądają bogactw i kobiet. Idzie im łatwo, bo są potężni, a i cała akcja została przygotowana. To nie jest spontan, tylko operacja wojskowa, poprzedzona rozpoznaniem i planowaniem. To nie jest symetryczne starcie, a raczej mat zadany w kilku śmiałych ruchach, poprzedzonych mozolnym rozstawianiem pionów.

 

PanDomingo

 

Fajny, mroczny klimat, ciekawy świat (paladyni i metalowe statki “z diabłem pod pokładem” – super połączenie!)

Hej, właśnie tak miało być. Mrocznie. Inspiracją dla opisu maszyny prawej była anegdota o Napoleonie, którą kiedyś znalazłem gdzieś na YT. W myśl zasady, że technologia, której nie rozumiemy jest dla nas dosłownie magią, i zazwyczaj boimy się jej.

w którym wychodzi cała hipokryzja Nartiana

Jak hipokryzja, toć to boży człowiek jest :D Święty rycerz, gotowy wykonać każdy rozkaz.

 

Dzięki za lekturę i za klika.

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć, krar85!

 

Ideę oczywiście zrozumiałem i jak pisałem, taki był pomysł autora i nic mi do tego. To jedynie moja subiektywna opinia, że przydałoby się coś w kontrze do triumfującego zła (ten czarownik by się może nadał do jakiegoś potknięcia). ;-) Najważniejsze, że wykonanie jest solidne (momentami rewelacyjne), a historia klimatyczna.  

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Witaj.

Na razie tylko w pośpiechu napiszę, bo mam betowania zgłoszone i obiecałam przeczytać…

Opis arcyciekawy, wciągający i mroczny, idealny na ten konkurs. Brawa!

 

Z technicznych dojrzałam nieco spraw, jak np. literówki:

Ilu jeszcze będzie musiał zginąć

Pchany demonicznym gniewam już pędzę traktem.

Ona przybywa w nowym, drewnianym budynku,

jeżeli zechce, potrafi zmienić się wielką, wilkopodobną bestię

 

 

Pozdrawiam. :)

 

 

Pecunia non olet

Opowiadanie starannie napisane, z zaskakującym twistem i oryginalnym pomysłem na zbroje. Podobała mi się pierwsza scena walki, napisana bardzo obrazowo. Trudno się przyczepić do czegoś konkretnego, rozumiem konwencję, ale nie chwyciło mnie jakoś szczególniej – chyba jednak wolę bohaterów, których da się polubić ;)

Znalazłam dwie drobne literówki:

Wpływ kraju za przełączą również…

Pchany demonicznym gniewam już pędzę traktem.

Zastanawiałam się też, czy „bóg” nie powinien być dużą literą.

 

Pozdrawiam!

„Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów” – J.R.R. Tolkien

Cześć, krar!

Do tej pory pamiętam fragmentarycznie Ludzie i wilki, więc jak widać lubię Wilczycę. Z tego też powodu to opowiadanie nie podobało mi się za bardzo pod względem fabuły :( Mimo to uważam, że świetnie wykreowałeś paladynów (do gustu przypadła mi m.in scena ze straszeniem hrabiego, wyszła bardzo naturalnie) – nie że ich polubiłam, ale wręcz przeciwnie (ale chyba o to chodziło). Fajnie, że wyszedłeś w tym względzie poza schemat.

Jednak w starciu z Wilczycą poszło im zbyt łatwo. Szkoda, że ta scena nie była dłuższa, bo dobrze opisujesz walkę, co pisałam już w Ludziach i wilkach.

 

 

Podczas inicjacji kapłani przywołują wszechpotężne istotę ze strefy mroku i przykuwają do stalowych płyt, a następnie w plugawy sposób pieczętują okowy cząstką naszej duszy.

 

Powiedziawszy to[+,] ciska nieszczęśnika na ziemię.

 

 

Rozumiem go, gdybym miał córkę[+,] to też zrobiłbym wiele, by nie trafiła w nasze ręce.

 

 

Powodzenia w konkursie!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Próbowałam przeczytać, lecz nie zdołałam tego zrobić z należytym zrozumieniem. W ogóle mam kłopot z czytaniem opek na konkurs złola. Zdają mi się przewidywalne z nielicznymi wyjątkami, gdy złem nie są ludzie, po których spodziewam się dużej inwencji w tym zakresie i w dodatku w imię sukcesu, bez porażek, z przewidywalnym końcem. 

Kiedy zaczęłam czytać i zarejestrowałam "pod pokładem" harem, i budowanie na tym emocji związanych z opkiem, straciłam zainteresowanie. Przestały mnie ciekawić diabły w ludzkim ciele, jak to z nimi jest. Zło stało się gwałtem wprost po wielokroć eksploatowanym.

Przypomniała mi się też pewna książka, przeczytana w dzieciństwie (to była chyba trylogia polskiego pisarza na literę – chyba – U, nie pamiętam ani nazwiska pisarza, ani tytułu, próbowałam googlować – lecz zero trafnych wskazań, przejrzę w weekend książki w rodzicielskim domu i jeśli uda mi się dotrzeć – nie wywalona, wtedy dodam edytkę). Z tego co pamiętam, on tam opisywał arabski świat, dość udanie, bo plastycznie. Wciągnęło mnie przez to właśnie.

Wracam do tekstu. Nie jest plastycznie lecz technicznie. Co przez to rozumiem? 

Są same dialogi, zero opisów (znaczy są, ale fikuśne: przepych i rzeźbione niewiele mówi) i wywalanie kawy na ławę. Jesteś delikatny i dajesz do zrozumienia. Hmm, albo rybki, albo akwarium? Nie ma troszeczkę, drogi na skróty. Nie zachęcam przez swoją wypowiedź do epatowania okropieństwami, bardziej daję ku przemyśleniu, jak to zrobić, znaleźć ścieżkę pomiędzy nie waleniem wprost lecz zrozumieniem przez czytelnika.

Na ile zrozumiałam tekst, nie ma w nim przemiany bohatera, jest/pozostał, jakim był. Napędza go – może – ambicja, ale tego nie wiem jako czytelnik. 

 

Bardzo ciekawe są dla mnie trzy wątki: stopienie zła (diabła/demona) z człowiekiem, Wistela i poukładanie świata. Niestety żaden nie jest istotny. Co prawda przewijają się wyjaśnienia odnośnie pierwszego, ale odnarratorskie. Opisywane walki – dla mnie – nie budują postaci głównego bohatera. Dylematu za bardzo nie ma, bo poddaje się już na wstępie i niezmordowanie podąża wybraną ścieżką. 

 

Zatrzymaniowe drobiazgi:

,W sali audiencyjnej słonecznej katedry panuje mrok. Rozjaśniają go tylko dwie wątłe świece na misternie zdobionym stole. Siedząca za nim postać jest ledwie widoczna, ale głos nie pozostawia złudzeń. Klęczę przed samym Ojcem Gabellem. Nie wiem, czy był tu ze mną przez cały czas, czy też pojawił się przed chwilą. Jak każdy czarnoksiężnik, potrafi zjawiać się niepostrzeżenie.

Przegadane. Kontrastujesz słoneczność z dwiema świecami, potem powtarzasz widoczność postaci i dopełniasz wypełnieniem z magią. Zdecydowanie skróciłabym, wycinając domyślne.

 

Chyba popracowałabym nad plastycznością, bo akcja, niewątpliwie jest, ale zważ, że nie jestem targetem, więc nie wiem, czy mój odbiór cokolwiek znaczy.

 

srd :-)

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Zaiste wykreowałeś prawdziwych złoli. Mam nadzieję, że następnym razem przegrają ;)

Ciekawy świat, dobrze przemyślany. Rozbudowałeś go od poprzedniego opka. Tak, tacy praworządni źli są najgorsi, bo wydaje im się, że przecież stoją po tej dobrej stronie, że to wszystko dla świątyni, dla chwały bóstwa. Nie chciałabym się znaleźć w takim świecie.

Trzyma w napięciu, choć wymóg konkursu (zwycięstwo złola) trochę psuje efekt. Normalnie czytelnik miałby nadzieję, że wilczycy jednak się uda, a tu z góry wiadomo, że to niemożliwe. A szkoda, żal mi jej. Była w tym towarzystwie najbardziej ludzka.

Kliczek :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć!

Opowiadanie uważam za świetne. Fabuła jest sprawnie skonstruowana, a postaci mają wyjątkowo wyraziste i spójne charaktery. Należę do osób, które jak widzą opis sceny walki, to przewracają oczami, wzdychając i szukają w tekście informacji, kto wygrał, a tutaj przeczytałam :). Naprawdę potrafisz malować słowem, a to jest bardzo cenna umiejętność. Uważam, że Twoje opowiadanie zdecydowanie wyróżnia się lekkością i płynnością z jaką zostało napisane. Pomysł na demoniczne zbroje jest interesujący. Opowiadanie ma niesamowity klimat, porównywalny z naprawdę dobrymi powieściami fantasy. 

Bardzo dobrze zobrazowałeś relacje między paladynami. Nartian ulega przemianie pod wpływem Hagg, jakby przekraczał pewne granice, dostrzega to, czego wcześniej nie zauważał. W moim odczuciu na końcu opowiadania stał się bardziej zły, niż był na początku.

Boję się go, ale zaczynam lubić.

– Jest dzień, bóg widzi.

– Pod pokładem nie widzi – mówi ściszonym głosem, uśmiechając się szyderczo.

Ten dialog, moim zdaniem, jest rewelacyjny :). W oszczędnych słowach potrafisz oddać dużo treści. Pokazujesz osobowość postaci poprzez dialogi i ich zachowanie. 

Mimo że fabuła jest oparta na motywie pościgu, udało Ci wpleść w tekst wiele wątków, które pokazują relacje rządzące wykreowanym światem. Nawiązujesz nawet do mechanizmu manipulacji społecznych, ukazując metody działania Świątyni. Każdy wątek został dopracowany i zakończony. Doskonale poradziłeś sobie z prowadzeniem narracji w czasie teraźniejszym. 

Cześć!

 

bruce

 

Opis arcyciekawy, wciągający i mroczny, idealny na ten konkurs. Brawa!

Miło słyszeć, że spodobało się opowiadanie o dwóch takich, których trudno lubić (bo są źli)

Dzięki za wyłapanie błędów, zaraz poprawię.

 

nati-13-98

 

Dzięki, że wpadłaś. Cieszę się, że wykonanie się spodobało.

chyba jednak wolę bohaterów, których da się polubić ;)

W końcu to konkurs, gdzie zło ma tryumfować. A zetem postawiłem na mocno złych bohaterów.

Dzięki za wyłapanie błędów, zaraz poprawię.

Zastanawiałam się też, czy „bóg” nie powinien być dużą literą.

To “bóg” wymyślony na potrzeby opowiadania, więc zostawiam z małej.

 

 

LanaVallen

 

Dzięki za wizytę i dobre słowo.

Dzięki też za wyłapanie błędów, zaraz poprawię.

Mimo to uważam, że świetnie wykreowałeś paladynów

Chciałem ich pokazać z innej strony. Posłusznych, ale ludzkich i świadomych tego, na co mogą sobie pozwolić, zwłaszcza, kiedy bóg nie widzi ;-)

Jednak w starciu z Wilczycą poszło im zbyt łatwo. Szkoda, że ta scena nie była dłuższa,

Wiem, Filip już zwrócił na to uwagę i faktycznie, opis finałowej walki można by nieco rozwinąć, ale uznałem, że dwa opisy walki wystarczą, a w starciu z Wistelą postawiłem na coś innego.

 

Asylum

Próbowałam przeczytać, lecz nie zdołałam tego zrobić z należytym zrozumieniem.

Szkoda, ale ostrzegałem już w przedmowie. Ci goście Są źli, tak po ludzku.

Na ile zrozumiałam tekst, nie ma w nim przemiany bohatera, jest/pozostał, jakim był. Napędza go – może – ambicja, ale tego nie wiem jako czytelnik. 

Wistela przechodzi przemianę, ale chyba nie o to Ci chodzi :D Tak, tu zło tryumfuje, nie ma tu przemiany bohatera. Nartian to ambitny samiec i żołnierz, dobrze wykonuje rozkazy i oczekuje zapłaty. Jeżeli cię to pocieszy, to będzie (jakoś w lipcu zapewne) dalszy ciąg tej historii, który (trochę) lepiej się zakończy.

Bardzo ciekawe są dla mnie trzy wątki: stopienie zła (diabła/demona) z człowiekiem, Wistela i poukładanie świata. Niestety żaden nie jest istotny.

Nie wystarczyło mi już miejsca, by to wszystko bardziej pokazać. To tematy raczej na nieco dłuższą formę. Trochę jest to tez spowodowane faktem, że to już 3. opko o “przygodach” Wisteli. W dwóch pozostałych jest tego trochę rozsianego.

Przegadane. Kontrastujesz słoneczność z dwiema świecami, potem powtarzasz widoczność postaci i dopełniasz wypełnieniem z magią.

Opis miejsca akcji. “Słoneczna” celowo kontrastuje z ciemnością, to zapowiedź bohatera ;-)

srd :-)

a

?

 

 

Irka_Luz & Alicella

 

Dzięki za lekturę, odpisze jutro, bo żona goni ;-)

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Nie wystarczyło mi już miejsca, by to wszystko bardziej pokazać. To tematy raczej na nieco dłuższą formę. Trochę jest to tez spowodowane faktem, że to już 3. opko o “przygodach” Wisteli. W dwóch pozostałych jest tego trochę rozsianego.

Jasne, że trudno pokazać przy opowieści z cyklu, bowiem trudno zapanować nad światotwórstwem, nad tym co już było i wejść w skórę czytelnika mającego kontakt tylko z tym jednym opowiadaniem. Naprawdę wyższa szkoła jazdy, a i najlepszym zdarzają się skuchy.

Hmm, nie powiedziałabym że jest to oko o przygodach “Wistelli”,  jest w tle, szkoda bo wydaje się ciekawszą postacią niż główny bohater. Czy on jest ambitnym samcem? Właściwie wykonuje rozkazy i podporządkowuje się hierarchii, w czym jest trochę obłudny – początek. Bitny jest to prawda, lecz tylko to. On nie podjął w tym opku żadnej samodzielnej decyzji, kierują nim inni. Dlaczego wzoruje się na Hadze? Dlaczego korzy się i odprawia ceremonię rozgrzeszenia, nie ceniąc jej?

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Cześć!

 

Irka_Luz

 

Zaiste wykreowałeś prawdziwych złoli. Mam nadzieję, że następnym razem przegrają ;)

Cieszę się, że doceniłaś paladynów. Dam znać jak tylko napiszę kolejna część ;-) (ale to pewnie trochę potrwa, bo pomysłów i rozgrzebanych tekstów dużo)

Trzyma w napięciu, choć wymóg konkursu (zwycięstwo złola) trochę psuje efekt.

Wiem, choć liczyłem na efekt niepewności: czy Wistela przeżyje czy nie. Początkowo, to miał byc ostatni tekst, ale byłby zbyt smutny imho, gdyby ją zabili ;-)

A szkoda, żal mi jej. Była w tym towarzystwie najbardziej ludzka.

To dobrze (znaczy, że kreacja postaci się udała).

 

Alicella

 

Dzięki za całą pomoc i za dobre słowa. Motywuje, będą kolejne części (albo raczej niezależne teksty osadzone w tych samych realiach). Cieszę się, że opowiadanie się spodobało, choć bohaterowie do nazbyt sympatycznych nie należą.

Bardzo dobrze zobrazowałeś relacje między paladynami. Nartian ulega przemianie pod wpływem Hagg, jakby przekraczał pewne granice, dostrzega to, czego wcześniej nie zauważał. W moim odczuciu na końcu opowiadania stał się bardziej zły, niż był na początku.

Hagg jest dla Nartiana wzorem, w pewnym sensie. Obserwując go, bohater widzi, jakim trzeba być aby zajść wyżej.

Ten dialog, moim zdaniem, jest rewelacyjny :). W oszczędnych słowach potrafisz oddać dużo treści. Pokazujesz osobowość postaci poprzez dialogi i ich zachowanie. 

Dzięki, oj, walczyłem z tym… To ma służyć do pokazania hipokryzji bohaterów, jak i filozofii życia. Rób co tylko chcesz, byleby nikt cię nie widział.

Mimo że fabuła jest oparta na motywie pościgu, udało Ci wpleść w tekst wiele wątków, które pokazują relacje rządzące wykreowanym światem. Nawiązujesz nawet do mechanizmu manipulacji społecznych, ukazując metody działania Świątyni.

Wymyśliłem sobie świat, w którym jest nieco więcej cudowności niż w naszym, ale wiele problemów, które te cudowności miały rozwiązać, urosło, zamiast zniknąć. Teraz tylko muszę go rozpropagować ;-)

 

Asylum

 

Hmm, nie powiedziałabym że jest to oko o przygodach “Wistelli”,  jest w tle, szkoda bo wydaje się ciekawszą postacią niż główny bohater.

Mówiąc o przygodach, miałem na myśli budowanie postaci i tego, co ją spotkało. Teraz mam już grunt do pokazywania bohatera/bohaterki, w którym siedzą różne duch. Czy Wistela jest ciekawsza, to nie wiem, ale jest zdecydowanie sympatyczniejsza imho.

w czym jest trochę obłudny – początek.

To jest takie agresywne korpo wojskowo-religijne, ci nie obłudni raczej tam nie zachodzą zbyt wysoko.

Dlaczego wzoruje się na Hadze?

W wojsku ludzi dzieli się (ponoć) na dwie grupy. Tych, którym służysz i tych, którzy służą tobie. Hagg stoi wyżej w hierarchii.

Dlaczego korzy się i odprawia ceremonię rozgrzeszenia, nie ceniąc jej?

On się nie korzy, to jest festiwal obłudy. To forma kary, poniżenia dla bohatera. A rozgrzeszenie to taka licencja na zabijanie. Gabell nie może mu powiedzieć “zabijaj”, bo to niezgodne z doktryna, ale może mu odpuścić wszystkie grzechy, w tym te przyszłe ;-)

 

Pozdrawiam!

 

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Czy Wistela jest ciekawsza, to nie wiem, ale jest zdecydowanie sympatyczniejsza imho.

Dla mnie bogatsza interpretacyjnie, ponieważ czegoś chce, a z powodu różnych wypadków/przypadków/konieczności itp. itd musi się z nimi mierzyć. Nasz bohater  jest grzecznym chłopcem, dokładnie wpasowującym się w obowiązujący system. Na ile znam korpo, z książek – imperium religijne, a z opowieści wojaków różnych szarż i jednostek (rodzaj) tam dopiero jest manipulacyjna maniana. Osoba, która się “poddaje” w sensie ulega staje narzędziem, jest używana, chyba że zacznie grać w te same klocki, acz nie obywa się bez dylematów. I tego mi właśnie brakuje, mamy niejako sytuację statyczną. Może, gdybyś podkreślił tę pierwszą mocną, wprowadzająca scenę byłoby dla mnie inaczej. Dla mnie wprowadzała jakieś napięcie i jak zrozumiałam miał się zasłużyć, zrehabilitować, bo poprzednim razem zawali. To było ciekawe. natomiast on dalej poszedł jak cielę na rzeź.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Krarze, opisujesz tu mroczne i bardzo ponure wydarzenia. Bohaterowie, nasyceni złem i wspomagani mocą demonów, dokonują czynów niecnych, wręcz okrutnych, a jednak opowieść cały czas zaciekawia i absorbuje uwagę czytelnika. Cóż, jakkolwiek to zabrzmi, muszę powiedzieć, że Praworządnego złego czytałam z przyjemnością i nabrałam ochoty na lekturę Ludzi i wilków. :)

 

ka­pła­ni przy­wo­łu­ją wszech­po­tęż­ne isto­tę ze stre­fy mroku… ―> Literówka.

 

 Z wrza­skiem prze­rą­bu­ję go w pół… ―> Z wrza­skiem prze­rą­bu­ję go wpół

http://portalwiedzy.onet.pl/141563,,,,w_pol_wpol,haslo.html

 

Ilu jesz­cze bę­dzie mu­siał zgi­nąć… ―> Literówka.

 

Ona przy­by­wa w nowym, drew­nia­nym bu­dyn­ku… ―> Literówka.

 

– Kto tam miesz­ka ? – pytam… ―> Zbędna spacja przed pytajnikiem.

 

Wleką go do chle­wa, ko­piąc i oplu­wa­jąc. ―> Wleką go do chle­wu, ko­piąc i oplu­wa­jąc.

 

Nie chce wie­dzieć, co bę­dzie dalej. ―> Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Asylum

 

Nasz bohater  jest grzecznym chłopcem, dokładnie wpasowującym się w obowiązujący system.

Jest żołnierzem i to lubi, wykonuje rozkazy i czeka nagrody. To mu wystarcza do szczęścia. Czy jest grzeczny? Raczej boi się swoich mocodawców, bo ma świadomość co potrafią, a ma wiele do stracenia. Jednocześnie, moralność nie stanowi dla niego problemu.

I tego mi właśnie brakuje, mamy niejako sytuację statyczną.

To nie jest tekst o przemianie bohatera, to jest raczej pokazanie jego sposobu działania, możliwości i motywacji. 

Dla mnie wprowadzała jakieś napięcie i jak zrozumiałam miał się zasłużyć, zrehabilitować, bo poprzednim razem zawali.

Był rozkaz “klęczeć” to klęczał. Bał się kary i tego, że popadnie w niełaskę, no i (jak głosi jakaś tam maksyma wodzowska) bał się swego dowódcy. A potem były kolejne rozkazy, bo strach ustąpił i ponownie widział, co ma robić.

 

regulatorzy

 

Cóż, jakkolwiek to zabrzmi, muszę powiedzieć, że Praworządnego złego czytałam z przyjemnością i nabrałam ochoty na lekturę Ludzi i wilków:)

Czy Ty właśnie pochwaliłaś mój tekst!? I to ten ze “złymi” bohaterami. Czyli jest progres, dobrze, bo to budzi motywacje do dalszego pisania. Dzięki wielkie za przeczytanie i podzielenie się wrażeniami. Zaraz siadam i będę poprawiał błędy (i się dokształcał zapewne). Do “Ludzi i wilków” zachęcam, ale po lekturze powyższego odbiór będzie już pewnie słabszy, bo wiadomo co się stało ;-) Ale zapraszam serdecznie, będę czekał na opinię.

Za jakiś czas (lipiec) postaram się wrzucić (taką luźna) kontynuację powyższego, ale póki co przesiadam się na s-f. Wyzwanie Gekikary czeka.

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Czy Ty właśnie pochwaliłaś mój tekst!? I to ten ze “złymi” bohaterami.

Tak, Krarze, odniosłeś słuszne wrażenie. Opowiadanie podoba mi się – jest zajmujące, nietuzinkowe i porządnie napisane. :)

Do Ludzi i wilków zajrzę pewnie jeszcze w tym tygodniu i mam nadzieję, że znajomość pewnych spraw nie zepsuje mi lektury.

Powodzenia w tworzeniu dzieła na wyzwanie Gekikary. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Siema :)

 

No, powiem Ci, krar, że to najlepsze co dotąd napisałeś, Geki ma całkowitą rację. Nadal pamiętam Twoje kaczątko i gdyby skonfrontować tamten tekst z tym, to widać duużą różnicę w warsztacie, w sposobie komponowania scen, budowania napięcia oraz postaci. Czytało się świetnie i szybko.

Z całej tej trylogii, która Ci wyszła, to opowiadanie jest zdecydowanie najmroczniejsze, ma najciekawsze rozwiązania fabularne. Postać Nartiana, w pierwszym tekście drugoplanowa, tutaj wysuwa się na pierwszy plan i pozwala na pokazanie ukrytego oblicza świata, który stworzyłeś. Wyszedł Ci tutaj trochę taki Mordimmer Piekary, bo znajduję sporo analogii w zachowaniu i motywacjach paladynów, z tym, jaki jest inkwizytor w tamtym cyklu z fs. Ale zachowałeś przy tym oryginalność i konsekwencję w tworzeniu czegoś swojego, co jedynie pobrzmiewa echami znanego dzieła, a nie kopiuje. Ja jestem na tak i gdyby tekst nie był już w bibliotece, to bez wahania poleciłbym go do biblioteki.

Końcowy twist z opętaniem Wisteli przez Hagga pięknie zamyka tekst, jednocześnie zostawiając furtkę, zarówno dla paladynów jak i dla wilczycy.

Dobra robota :) Powodzenia w konkursie i do następnego.

Pozdrawiam serdecznie

Q

 

PS. Poniżej kilka wyłapanych literówek.

 

– Przez waszą pychę właśnie zabiłem człowieka. Ilu jeszcze będzie musiał zginąć, byście zrozumieli swój grzech? Na kolana! Pokłońcie się przed sługami słońca!

 

Hrabia desperacko szuka oparcia nogami.

 

Dziwnie to brzmi. Zmieniłbym na coś w stylu: Hrabia desperacko przebiera nogami, szukając dla nich podparcia. Albo coś podobnego.

 

Dla takich chwil się żyje! Pchany demonicznym gniewam już pędzę traktem.

 

Ona przybywa w nowym, drewnianym budynku, nieopodal przełęczy.

 

– Musisz być cierpliwa – odpowiada karzeł unoszący się stopę na nad ziemią.

 

Przełączam zbroję w tryb pościgowy i ruszam.

Przełączanie zbroi brzmi bardzo współcześnie. Z Crysisem się kojarzy :)

 

Nie chce wiedzieć, co będzie dalej. Dobrze, że bóg nie widzi, a bies potrafi wytłumić niektóre dźwięki.

 

Known some call is air am

Cześć, Krarze!

 

Chyba to najlepsze opowiadanie z cyklu, bo też najbardziej samodzielne. I nie widzę tu momentów, gdzie siada napięcie, cały czas jest pościg, śledztwo, ale nie ma zadyszki. Trochę ten świat okrutny, ale pewnie wzorowany na naszym w pewnych momentach historii. Lubię cynicznych złoli, jakoś łatwiej z nimi może nie sympatyzować, ale zrozumieć z pewnością.

Pozdrawiam!

Hej, hej

Komentarz po becie

Nartian to taki typ, którego można polubić, a jednocześnie chcieć posiekać go na plasterki. Z jednej strony trochę naiwny i ostrożny, z drugiej arogancji oportunista. Udana, głęboka postać.

Opowiadanie w ogóle obfituje w ciekawych bohaterów (i bohaterkę) oraz zaskakujące zwroty akcji.

To porządne dark fantasy, które rozbudza nadzieję na dalsze części.

 

Hej!

 

Trochę z opóźnieniem, ale błędy poprawione.

 

Outta

 

No, powiem Ci, krar, że to najlepsze co dotąd napisałeś, Geki ma całkowitą rację. Nadal pamiętam Twoje kaczątko i gdyby skonfrontować tamten tekst z tym, to widać duużą różnicę w warsztacie, w sposobie komponowania scen, budowania napięcia oraz postaci. Czytało się świetnie i szybko.

Dzięki za dobre słowo i dzięki za lekturę. Droga jeszcze daleka ale będę napierać. Miałem sporo zabawy i obaw związanych z tym tekstem, bo nie byłem pewien, czy nie przegiąłem, ale widac niektórym się podoba. Good!

Wyszedł Ci tutaj trochę taki Mordimmer Piekary, bo znajduję sporo analogii w zachowaniu i motywacjach paladynów,

Możliwe, nie znam książek Piekary, ale z opinii widzę, że to faktycznie coś podobnego.

Końcowy twist z opętaniem Wisteli przez Hagga pięknie zamyka tekst, jednocześnie zostawiając furtkę, zarówno dla paladynów jak i dla wilczycy.

Wyszło trochę przypadkiem. Nie miałem jakoś serca zabijać bohaterki, jak dojechałem do końcówki, a pojawił się tez pomysł na kontynuację, więc furtka pozostała otwarta. Ale to już raczej będzie luźna kontynuacja.

A póki co wiedźmy i s-f. Tylko czasu ciągle brak… ;-)

 

oidrin

 

Dzięki, że wpadłaś.

I nie widzę tu momentów, gdzie siada napięcie, cały czas jest pościg, śledztwo, ale nie ma zadyszki.

Ten tekst to taki trochę struś pędziwiatr. Ciągle coś się dzieje, albo chociaż szykuje ;-)

Trochę ten świat okrutny, ale pewnie wzorowany na naszym w pewnych momentach historii.

Pokazałem go z takiej paskudnej strony, następnym razem pokaże coś bardziej dającego nadzieję. Co nie znaczy, że Hagg nie będzie rozrabiał.

 

Zanais

 

Jeszcze raz dzięki za całą pomoc na becie.

Z jednej strony trochę naiwny i ostrożny, z drugiej arogancji oportunista.

Taki dobry żołnierz, lubi wiedzieć co ma robić i lubi nagrody. Niezbyt mu się podoba, jak ktoś go wykorzystuje, ale skoro przełożony zadowolony, to szafa gra.

To porządne dark fantasy, które rozbudza nadzieję na dalsze części.

Bardzo miło mi to słyszeć, motywuje do dalszej pracy.

 

 

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Nie spodobało mi się to, co spotkało Wistelę. Polubiłem ją, a tu taki los. No cóż, taka wola autora. :(

Cześć!

 

Dzięki za lekturę i komentarz. Cieszy mnie, że polubiłeś postać. Wistelę spotka jeszcze nie jedno (mam nadzieję), w tym tekście dopiero “wkroczyła” w ciemna dolinę i będzie musiała przez nią przejść, ale droga, którą dla niej wymyśliłem zawiedzie ją na koniec do szczęśliwego (w pewnym sensie dla niej) końca.

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć!

Przed czytaniem tytuł kojarzył mi się bardzo z rpg i faktycznie, widzę skąd inspiracja.

Bardzo ciekawe wykorzystanie motywu paladyna, scalenie z demonem i piekielna zbroja – te elementy bardzo mi się podobały. Trochę szkoda, że mało było tu samej kobiety-wilka, choć los zgotowałeś jej naprawdę brutalny.

Trochę nie mogę rozgryźć głównego bohatera – dałeś subtelne sygnały co do jego motywacji, ale jednak ciut mało. Na początku pokazówa, później już tylko leje się krew. Brakło mi chyba takiego jakiegoś szerszego usprawiedliwienia/wyjaśnienia jego stosunku do tego czym się zajmuje. Nie ma na pewno wyrzutów sumienia, ale czy robi to z misji? Czy to jednak tylko kwestia rozkazów? 

To już moja bardzo subiektywna opinia, ale przedstawiłeś nam świat mężczyzn (biednej hrabiance w końcu nasz bohater obiecał pokazać do czego służą kobiety) i choć rozumiem – taka wizja świata, to jednak zawsze na plus oceniam w takich światach bohaterki z krwi i kości, które robią coś więcej niż tło. Tutaj o niej było jednak ciut za mało. 

 

Niemniej – bardzo mi się podobało, dobrze wyważyłeś poszczególny elementy, wartka akcja. Bohater zły, ale w ciekawym ujęciu (choć to dziecko i studia brrrr). 

Krarze, kawał solidnego, mrocznego fantasy nasączonego klimatem. Próżno szukać moralnego uzasadnienia dla czynów bohaterów, kierują się bowiem wyłącznie interesem Świątyni i swoim własnym. Chociaż pomysł na paladynów, którzy modlą się pod figurą, a diabła mają za skórą nie jest najświeższy na świecie i znamy go chociażby z prawdziwego życia, to bardzo przypadł mi do gustu w twoim tekście, pokazany poprzez łzy na pokaz, cyniczną “pomoc” udzieloną osadzie czy niemoralne wyczyny pod pokładem – które mogą być tak długo, jak nie widzi ich Bóg :D Dobry punkt wyjścia do wykreowania Złych, bardzo moja tematyka.

Z plusów dodatnich: oprócz paladynów-hipokrytów, podoba mi się tutaj worldbuilding i informacje o świecie przemycane mimochodem, jak na przykład ta oficjalna doktryna o zakazie eksperymentów ze sztuką ognia. Dajesz w ten sposób do zrozumienia, że świat jest znacznie szerszy niż ten fragment, który został ukazany w opowiadaniu. Niczego sobie pomysł na turbo-zbroje z zaklętymi demonami. Mam wrażenie, że lepiej niż w ostatnim opowiadaniu poradziłeś sobie ze scenami walki i czytało mi się je przyjemniej. Dodatkowo twist na koniec niesztampowy i interesujący. Wilczycę potraktowałeś bezwzględnie, ale czuję, że to jeszcze nie jest koniec jej historii :D

Z plusów ujemnych: zasadniczo nie odnalazłem ich wiele, ale chciałem dopytać o jedną rzecz, bo może coś przeoczyłem. Dlaczego granica przepuściła dziewczynę? Czy to ma związek z machinacjami karła? 

Opisy są bardzo skromne, ustępują miejsca wartkiej akcji, ale o dziwo, nie przeszkadzało mi to wcale, chociaż jestem opisowcem :D

 

Dosłownie kilka uwag technicznych:

 

Pięć dni rejsu upłynęły nie wiadomo kiedy.

Czy nie powinno być Pięć dni rejsu upłynęło nie wiadomo kiedy?

 

Wpływamy do portu w nocy. Statków, które potrafią pływać wbrew prądom i wiatrom, nie należy pokazywać gawiedzi.

Powtórzonko. Może Docieramy do portu w nocy?

 

Wzmocnione nieczystą siłą zmysły przeczesują otoczenie, szukając zagrożenia.

Tutaj nic nie jest źle, ale trochę słabo brzmi – nieczystą, przeczesują. Poszukałbym zamienników.

 

Super, że stworzyłeś własny, ciekawy świat i sprawia Ci tyle radochy opisywanie wydarzeń, które mają w nim miejsce :)

Z lektury jestem bardzo zadowolony i sprawiła mi dużo satysfakcji.

Pozdro!

 

 

Cześć!

 

Shanti

 

Dzięki za lekturę. Kurcze, jakoś tak mam, że mnie te komentarze motywują do dalszej “pracy pisarskiej”. Znowu będzie wieczorna walka z wiedźmami ;-)

Trochę szkoda, że mało było tu samej kobiety-wilka, choć los zgotowałeś jej naprawdę brutalny.

To opowiadanie cierpi trochę na tym, że jest trzecim z cyklu. Pierwsze było głównie z perspektywy Wisteli, w drugim był balans, a tu skupiłem się na perspektywie paladyna. Jej droga do łatwych nie należy, ale przeżyła i za jakiś czas znów coś o niej napiszę.

Trochę nie mogę rozgryźć głównego bohatera – dałeś subtelne sygnały co do jego motywacji, ale jednak ciut mało. Na początku pokazówa, później już tylko leje się krew. Brakło mi chyba takiego jakiegoś szerszego usprawiedliwienia/wyjaśnienia jego stosunku do tego czym się zajmuje. Nie ma na pewno wyrzutów sumienia, ale czy robi to z misji? Czy to jednak tylko kwestia rozkazów? 

Kilka tych wskazówek jednak jest (chyba). Chciałem głównie przekazać historię, a Nartiana pokazać poprzez jego czyny jako człowieka rozkazu wiernego przełożonym i sobie. Historia okazała się nieco zbyt długa na 30k znaków i zrezygnowałem z wchodzenia zbyt głęboko w motywacje, ograniczam się niejako do pokazania zachowań i (tylko miejscami) toku myślenia, który ogranicza się do ogarnięcia bieżących problemów celem odkupienia win oraz zdobycia nagrody.

To już moja bardzo subiektywna opinia, ale przedstawiłeś nam świat mężczyzn

Zdecydowanie tak i było to zamierzone, choć początkowo Wisteli miało być więcej, ale nie przypilnowałem tego należycie (a limit zrobił swoje, i to przyciąłem). Na swoja obronę mam tyle, że w tej historii wszystkie kobiety to neutralne lub pozytywne bohaterki. Ale faktycznie balansu trochę tu zabrakło.

Jak napisałem wcześniej, to opowiadanie cierpi na “bycie sequelem”. W poprzednich tekstach skupiłem się bardziej na Wisteli, a tu postanowiłem pokazać trochę “drugą” stronę. Dodatkowo zamiarem było również pokazanie świątyni jako struktury patriarchalnej wraz ze wszystkim, do czego taka struktura może prowadzić (postawa bohatera w końcówce)

Niemniej – bardzo mi się podobało, dobrze wyważyłeś poszczególny elementy, wartka akcja. Bohater zły, ale w ciekawym ujęciu (choć to dziecko i studia brrrr). 

Miło słyszeć, zwłaszcza, że bohater taki zły ;-) Ale taki temat konkursu, to postanowiłem pokazać kogoś naprawdę złego.

 

AmonRa

 

Krarze, kawał solidnego, mrocznego fantasy nasączonego klimatem. Próżno szukać moralnego uzasadnienia dla czynów bohaterów, kierują się bowiem wyłącznie interesem Świątyni i swoim własnym.

Super, że wpadłeś, dzięki za komentarz i dobre słowo.

podoba mi się tutaj worldbuilding i informacje o świecie przemycane mimochodem, jak na przykład ta oficjalna doktryna o zakazie eksperymentów ze sztuką ognia.

Upycham po kawałku, to tu, to tam, choć to nie łatwe w krótkiej formie skupionej na akcji. Obraz świata mam w głowie (i w zeszycie), tylko muszę go krótko i zrozumiale dawkować.

Dodatkowo twist na koniec niesztampowy i interesujący. Wilczycę potraktowałeś bezwzględnie, ale czuję, że to jeszcze nie jest koniec jej historii :D

Nie no, przecież przeżyła :D Droga przed nią jeszcze długa i niełatwa, ale mam wizję, do czego ją ta droga ma doprowadzić, a bez mrocznej dolin się nie da.

Dlaczego granica przepuściła dziewczynę? Czy to ma związek z machinacjami karła? 

Tak, nie pisałem o tym wiele, bo Nartian o tym nie wiedział. Hagg mówi o tym krótko podczas ostatniej rozmowy. Karzeł zmodyfikował granicę, by wpuściła Wistelę. Nie wziął pod uwagę, że będzie miała pasażera na gapę.

Opisy są bardzo skromne, ustępują miejsca wartkiej akcji, ale o dziwo, nie przeszkadzało mi to wcale, chociaż jestem opisowcem :D

Ja też jestem opisowcem i w tym tekście walczyłem z tym. I całkiem chyba wyszło.

 

Zaraz siadam do poprawiania błędów.

 

Pozdrawiam!

 

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Krar85, Pozostaje mi zatem zajrzeć w poprzednie części aby zobaczyć (przeczytać) całość :)

Jeżeli masz ochotę, to zapraszam serdecznie ;-)

Chronologicznie to będzie najpierw Pod Czarną Skałą a potem Ludzie i wilki .

Ciąg dalszy nastąpi niebawem (jak skończę wiedźmy i takie jedno, rozgrzebane s-f)

 

Pozdrawiam!

 

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

deviantart.com/sil-vah

Hail Discordia

Witam szanownych jurorów!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

To jest opinia, którą napisałem przed wrzuceniem obrazka potwierdzającego przeczytanie. Nie śledziłem tego, czy w tekście zachodziły później jakieś zmiany. Nie czytałem komentarzy innych użytkowników przed spisaniem własnych uwag.

[wyedytowane]

Dziękuję pięknie za udział w konkursie, życzę miłego dnia ;)

Krarze,

 

Fajnie pobawiłeś się konwencją. Świat nie jest oryginalny, ale przecież nie na tym Ci zależało, jak zakładam. Podoba mi się sposób, w jaki przekazujesz czytelnikowi informację o uniwersum; mimochodem, bez akapitów przytłaczających ilością informacji.

 

Bohaterowie, którzy dokonują zła w imię swoich ideałów to też znany motyw, a mimo to z zainteresowaniem brnąłem przez kolejne zdania, aby poznać, jak zakończy się ta przygoda. Końcówka zaskakuje, przynajmniej mnie. Stworzone przez Ciebie postacie błyszczą indywidualnym stylem i wyrazistością, za co należy się pochwała. Sam mam z tym problem, dlatego szczerzę przyznaje: dobra robota. :)

 

To naprawdę kawał solidnego fantasty, kipiącego ciężkim klimatem i chętnie poczytałbym więcej w tej konwencji. 

 

Pozdrawiam!

Cześć!

 

mortecius

 

Dzięki za lekturę i za organizację/ogarnięcie konkursu. Takie inicjatywy zawsze mobilizują, by popisać.

Tekst jest nieco niechlujnie napisany – co jakiś czas uderzał mnie jakiś mankament,

Oj tak, walczę ze swoim niedbalstwem językowym, ale lata zaniedbań i pisarskiej bierności nie od razu pójdą w zapomnienie.

No i to jest mój główny zarzut. Teraz będę chwalił ;)

Za to długość sekcji pochwalnej niezmiernie mnie cieszy ;-)

Jestem pod wrażeniem – w niezbyt długim tekście zmieściłeś trzech złych bohaterów. Trzech! I każdy z nich jest naprawdę nieźle napisany i wykreowany. Podobał mi się Nartian, podobał mi się Ojciec Gabell i zdecydowanie podobał mi się Hagg.

Trzech złoli jest lepszych niż jeden. I przy okazji pozwala pokazać choć kawałek struktury, która ich stworzyła i której służą.

Ze światem jest nieco gorzej, ale nadal w ocierającym się o sztampie świecie fantasy udało Ci się dać kilka indywidualnych rysów. Podoba mi się zarówno ten lekki uśmiech do steampunku w postaci statku, jak i obecność biesów w zbrojach paladynów.

Historia długa, więc opis świata poszedł pod nóż (albo pod delete w zasadzie). Pomysł na uniwersum mam mocno klasyczny, choć historia w nim potoczyła się trochę inaczej niż w realu, i ludziom trochę mniej czasu zajęło wymyślenie maszyny parowej.

Nie czytałem Twojego poprzedniego opowiadania, ale ten follow-up jest naprawdę dobrym stand-alone’em, więc gratulacje, naprawdę dobra robota!

To mnie cieszy chyba najbardziej w Twojej opinii. Byłem bardzo ciekaw jak na tekst zareagują ludzie, którzy nie ocenią go jako jednego z cyklu.

Tylko te błędy nieco psuły zabawę ;)

Mam nad czym pracować…

 

 

Adek_W

 

Miło, że wpadłeś i podzieliłeś się opinią.

Świat nie jest oryginalny, ale przecież nie na tym Ci zależało, jak zakładam.

Uniwersum mam takie mocno klasyczne, ale takie miało być, takie lubię. Nie chce go udziwniać na siłę, bo straciłoby na spójności.

Końcówka zaskakuje, przynajmniej mnie.

Cieszy mnie to niezmiernie. Chciałem, by była nieszablonowo, choć zło naturalnie musiało zwyciężyć – w pewnym sensie.

To naprawdę kawał solidnego fantasty, kipiącego ciężkim klimatem i chętnie poczytałbym więcej w tej konwencji.

Będzie więcej, Wistela przeżyła i czekają na nią nowe przygody. Tylko najpierw trochę porozrabia ;-) Kolejne teksty będą tylko luźno powiązane z tym opkiem, ale logika i ciągi przyczynowo-skutkowe zostaną zachowane. Ale to za jakiś czas, bo póki co przesiadam się na s-f.

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Pod względem technicznym jest solidnie i prawie nie miałam do czego się przyczepić. O drobiażdżkach wspominać nie będę – wiadomo, zdarzają się każdemu. Przy okazji dodam, że uważam narrację w tym tekście za płynniejszą, niż w poprzednich opowiadaniach z tej serii.

Gdybym miała podsumować ten tekst, powiedziałabym, że wszystko jest na swoim miejscu. Poprowadziłeś historię bardzo sprawnie; mamy odróżniające się, charakterystyczne postaci, konstrukcja jest nieźle wyważona, wątki się domykają, a temat konkursowy jak najbardziej jest zrealizowany. Nie poczułam też braku ani przesytu, jeśli chodzi o sposób przedstawienia świata. A jednak, mimo tych wszystkich zalet, miałam problem z tym tekstem.

Po pierwsze – nie byłam przekonana co do stylu. W moim odczuciu wypadł on statycznie, bardzo relacyjnie, jakby powodując dystans między mną, czytelnikiem, a wydarzeniami, które przedstawiłeś. Zdania są raczej proste, głównie pojedyncze; na dodatek często taka sama budowa występuje w kilku zdaniach pod rząd. Szczególnie uwierało mnie to podczas scen walki – te, w moim odczuciu, są mało dynamiczne i nie odwołują się do zmysłów i emocji, a po prostu skupiają na tym, co kto zrobił.

Paladyni są należycie źli, aczkolwiek w takim ujęciu brakowało mi jakiegoś elementu, który sprawiłby, że wywoływaliby jakieś większe emocje. Na plus liczę pewną przemianę (stoczenie się?) Nartiana, początkowo jeszcze nieco naiwnego, a pod koniec wyrachowanego – dobrze to podkreślała scena ze „zdobywaniem” głowy. Uważam też, że mogłoby być w opowiadaniu więcej napięcia – rycerze praktycznie nie napotykają większych trudności w wypełnieniu swej misji.

Z czepialstwa: pięć dni wydaje mi się bardzo, ale to bardzo krótkim czasem jak na taką przeprawę, z kolei Hagg zachowywał się, jakby mieli być tam uziemieni na przynajmniej miesiąc. Oczywiście mógł być bardzo niecierpliwy, ale jednak wydało mi się to małą przesadą.

Osobno pochwalę tytuł, bo jest bardzo trafny, a i budzi nutkę nostalgii.

Jest to tekst przemyślany i dopracowany – i to widać. Zabrakło mi jednak czegoś więcej, aby w pełni mi zagrało. Aczkolwiek zawsze miło poznawać dalsze losy Wisteli ;)

deviantart.com/sil-vah

No nareszcie, doczekałem się! Cześć Silva ;-)

 

Pod względem technicznym jest solidnie i prawie nie miałam do czego się przyczepić. O drobiażdżkach wspominać nie będę – wiadomo, zdarzają się każdemu. Przy okazji dodam, że uważam narrację w tym tekście za płynniejszą, niż w poprzednich opowiadaniach z tej serii.

Niezmiernie mnie to cieszy.

Po pierwsze – nie byłam przekonana co do stylu. W moim odczuciu wypadł on statycznie, bardzo relacyjnie, jakby powodując dystans między mną, czytelnikiem, a wydarzeniami, które przedstawiłeś.

Kurcze, a starałem się, by wyszło dynamicznie.

Paladyni są należycie źli, aczkolwiek w takim ujęciu brakowało mi jakiegoś elementu, który sprawiłby, że wywoływaliby jakieś większe emocje.

Chciałem to pokazać rozmową na statku oraz zakończeniem.

rycerze praktycznie nie napotykają większych trudności w wypełnieniu swej misji.

Bo dobrze być złym (i bogatym). To nie jest symetryczne starcie, ale zaplanowana i przygotowana misja, poprzedzona zwiadem, planowaniem. To oni wyznaczają warunki, atakują Wistelę w wybranym miejscu i czasie i osiągają sukces. Los wynagradza przygotowanych.

Z czepialstwa: pięć dni wydaje mi się bardzo, ale to bardzo krótkim czasem jak na taką przeprawę, z kolei Hagg zachowywał się, jakby mieli być tam uziemieni na przynajmniej miesiąc. Oczywiście mógł być bardzo niecierpliwy, ale jednak wydało mi się to małą przesadą.

Hagg to człowiek (nie do końca, ale jednak człowiek w jakimś tam stopniu) czynu. Nie znosi bezczynności, albo działa, wykonując rozkazy ojca Gabella, albo chce spijać śmietankę. Pięć dni na statku to dla niego bardzo długo (ja po trzech dniach na statku mam zazwyczaj dosyć, ale może zwyczajnie na nudnych statkach pływałem)

Osobno pochwalę tytuł, bo jest bardzo trafny, a i budzi nutkę nostalgii.

To zasługa silvana ;-)

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Przyjemnie się czytało :)

Przynoszę radość :)

Bardzo mnie to cieszy, Anet.

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Nowa Fantastyka