Co wypada, a czego nie?

Per­so­ny dra­ma­tycz­nie tutaj przed­sta­wio­ne i co jakiś czas wy­po­wia­da­ne to: 

Askle­pios?

?

Karcz­marz Dry­bon Ko­sko­ski

 

Aktor

Poeta

Tłum

Ta­jem­ni­czy Trę­bacz

 

A teraz, jak to zwy­kle się dzie­je: na gło­wie Ka­pe­lusz, więc trze­ba ukryć przed wzro­kiem in­nych, krót­ka chwi­la i już. Nie widać.

 

Akt I

Scena I

 

Karcz­ma Dry­bo­na Ko­sko­skie­go jest tego wie­czo­ra wy­peł­nio­na po brze­gi, każdy stół za­ję­ty. Przy jed­nym ze sto­łów sie­dzi Askle­pios, który jest smut­ny. Po jego lewej stro­nie jest Poeta (za­cho­wać ostroż­ność, pil­no­wać Ka­pe­lu­sza na gło­wie), co wy­da­je się być zmar­twio­ny. Jest też Aktor, który jest za­my­ślo­ny. Każdy ma przed sobą kie­lich, w róż­nym stop­niu wy­peł­nie­nia. Wie­dzieć o Ko­rzen­nia­ku to słu­chać tego, co mówią przy sto­łach. 

 

usią­dzie się więc przy nim i dowie się cze­goś sen­sow­ne­go.

 

Askle­pios

Ach, nie wiem już co czy­nić, Pa­no­wie, nie wiem za co się chwy­cić! Tyle tutaj dusz cier­pią­cych, ciał, które łakną le­cze­nia, a ja nic nie mogę po­ra­dzić!

(za­ła­mu­je ręce, wzdy­cha)

 

Aktor

Boś nie zro­zu­miał tego, co tutaj gra głów­ną rolę, już mó­wi­łem, mó­wi­li­śmy wie­lo­krot­nie. Zro­zu­mieć nie chcesz, że to “On” tutaj ma naj­dłuż­sze dło­nie.

 

Poeta

(pod­no­si głowę, ude­rza ręką w stół)

Prze-kleń­stwo! cóż tu dodać in­ne­go? 

To klą­twa, a z nimi to nie tak, nie two­imi spo­so­ba­mi, zio­ła­mi i in­ne­mi ta­ki­mi…

(macha ręką, wzdy­cha, wzrok kie­ru­je ku ziemi)

Tu nie ma ni­cze­go: raz, że do ra­to­wa­nia, dwa, że do ule­cze­nia. Ech, pa­dli­na!

 

 

weź­mie się wolne krze­sło i przy­sią­dzie do nich

spyta się, czy można, bo tak prze­cież wy­pa­da.

 

 

Poeta

A sia­daj, skoro miej­sce. Pan to…?

 

 

za­py­ta się, w głów­nej mie­rze o roz­ma­wia­nie (za­pa­mię­tać! na­pi­sać! że tu wszyst­ko ry­mu­je się do “nie")

 

 

Aktor 

O róż­nych rze­czach się mówi, a sto­łów wiele. Ale Pan to…?

 

 

wspo­mni się o ich sta­nie ogól­nym, być może za­uwa­ży się, że tłum, w po­rów­na­niu do nich wy­da­je się być jakiś taki…

 

 

Poeta

(prze­chy­la się bli­żej, pa­trzy sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi)

Jaki, hmm? No bo ra­czej nie ra­do­sny, nie udra­ma­ty­zo­wa­ny, nie…

 

 

zrzu­ci się winę na pi­jań­stwo.

 

 

Poeta

Ha!

(za­krzy­ku­je i dłoń unosi)

A cóż się dzi­wić? Więk­szość z nich, nie­dłu­go, oj bar­dzo nie­dłu­go, już bę­dzie Sen­ny­mi. Więc cóż się dzi­wić? Oni nie­mal­że co dzień Ko­rzen­nia­ka po­chła­nia­ją. Ot, Pi­ja­cy, ha! tak, pi­ja­ni! 

 

 

grzecz­nie za­uwa­ży się, że prze­cież oni też kie­li­chy swoje prze­chy­la­ją

 

 

Aktor

(wtrą­ca się, mię­dzy słowa a Poetę)

A Pan za­pew­ne też się na­pi­je, widzę w końcu Pań­skie oczy, a to się już mówi samo przez się, to się ro­zu­mie.

 

Poeta

Wszy­scy pi­je­my…

(gło­śno wzdy­cha)

Bo mu­si­my. Tylko ci Ka­pe­lusz­ni­cy, ta zgra­ja. Oni nie muszą, ale… 

 

Askle­pios

Ach, nie­mal­że już nie czuję chło­du, gdy pada deszcz. Nie czuć przez tak długo cie­pła do­ty­ku, nie czuć głodu, pra­gnie­nia, a czuć je­dy­nie… nie­do­syt, bo cze­goś wciąż…

 

Poeta

…bra­ku­je. Boś upity, i bę­dziesz już za nie­dłu­go spał, ot co!

 

Aktor

Ach, drogi Panie! Co to, za wy­gra­ża­nie, za stra­sze­nie! 

 

Poeta

Praw­dę mówię, ak­to­rzy­no, chyba nie za­prze­czysz, hmm? Spójrz, na twarz jego, wej­rzyj w jego…

 

 

oczy-wi­ście, jasna cho­le­ra, przy­po­mni się, by wspo­mnieć coś o smut­ku poety, bo to jest po­pu­lar­ne, takie stare bzde­ty

 

 

Poeta

Smut­ny? Ja?

 

Aktor

Och, on wie, on to widzi!

(na stro­nie)

To coś in­ne­go jest jed­nak w oczach jego, w tym spoj­rze­niu… 

Wy­ja­śnie­nie (za­pi­sać, po­mysł na ko­lej­ne przed­sta­wie­nie),

ale tu bę­dzie taka teraz scena przed­sta­wie­nia trąb­ko­we­go, i to bę­dzie szło tak, że…

 

 

(…)Scena 1. 

 

Do karcz­my wcho­dzi jakaś po­stać (wi­dzi­my), która trzy­ma w ręce fu­te­rał, stary i po­dar­ty, taki na trąb­kę. Wcho­dzi i woła w progu, coby Dry­bon mu Ko­rzen­nia­ka lał, naj­le­piej żeby były dwa od razu, hej, to ci do­pie­ro pra­gnie­nie, a Dry­bon na to, że oczy­wi­ście, pod­cho­dzi więc gość do lady, wy­pi­ja nie­mal­że na­tych­miast, wzdy­cha gło­śno, a tłum za nim wtó­ru­je

 

 

Ta­jem­ni­czy Trę­bacz

Niech się oni wszy­scy idą!

 

Tłum

Idą, idą, iddą…

 

T. Trę­bacz

Ach, szko­da gadać, szko­da, taka szko­da, sama szko­da

 

T.

Szko­da, szko­da, szkod­da…

 

T.T

Cho­le­ra jasna!

 

Tł.m

Jasna, jasna, ja­sn­na…

 

Za­krzy­ku­je, coś jesz­cze pod nosem mówi, po czym wy­cho­dzi, za­ta­cza­jąc się. Spo­glą­dam na Poetę, a on na mnie, ko­niec (…)Sceny 1.

 

Poeta

No, wi­dzisz. Tacy jak oni, to tacy jak my, bo tak wła­śnie koń­czyć bę­dzie­my. Fru­stra­cja, picie i za­ta­cza­nie się. Oto sym­bol ca­łe­go tego głodu duszy!

 

Aktor

Nic się Wam tutaj, Przy­ja­cie­lu, za­pew­ne nie wy­ja­śni­ło. Pan Poeta jest smut­ny, bo stra­cił swo­je­go… 

 

Poeta

Stra­cił, co stra­cił! 

(bie­rze głę­bo­ki łyk Ko­rzen­nia­ka)

Wszy­scy­śmy tutaj od uro­dze­nia stra­ce­ni! On je­dy­nie, idio­ta, po­my­ślał, że trze­ba, że na­le­ży się do­grze­bać.

 

Askle­pios

Ach, jakże prze­ża­ło­sna moja tutaj eg­zy­sten­cja, cóż ja mogę zro­bić, gdy po­wo­li prze­sta­ję czuć bicie serca!

 

Aktor

(przy­su­wa się do Askle­pio­sa, pod­su­wa mu kie­lich)

Napij się, po pro­stu. Ła­twiej wtedy o ja­kie­kol­wiek le­cze­nie, napij się i bądź spo­koj­ny, bo tu NIC nie ma więk­sze­go zna­cze­nia.

 

 

roz­dra­pie się kwe­stię grze­ba­nia, naj­le­piej przez do­dat­ko­we… 

 

 

Poeta

Py­ta­nia, wciąż py­ta­nia! Do Głów­nej De­sty­lar­nii, jasna jego cho­le­ra, tam się chciał i… i tyle. Nie ma, ni­cze­go nie ma. 

 

 

dra­pać, dra­pać, dra­pać, dra­pać, dra­pać, dra­pać, py­ta­nie: “dla­cze­go?” paść po­win­no

 

 

Poeta

(zbli­ża się jesz­cze bar­dziej, obie­ma rę­ka­mi chwy­ta stół)

Do niej się NIE wcho­dzi, jeśli nie je­steś z roz­le­wa­ją­cy­mi. Do niej się jest wcho­dzo­nym… wjeż­dża­nym, zwo­żo­nym. Nie zdąży wzejść słoń­ce, a ten trę­bacz z wcze­śniej też się w niej znaj­dzie, w środ­ku. Już jako Senny, oczy­wi­ście, TYLKO Sen­nych tam wwożą. 

 

 

wo­że­nie, wo­że­nie, wo­że­nie, wo­że­nie, wo­że­nie, wo­że­nie, na co to zwo­że­nie

 

 

Poeta

No wi­dzisz

(bie­rze ko­lej­ny łyk)

Te i im po­dob­ne py­ta­nia już on za­da­wał, a cie­ka­wość ma to do sie­bie, że koń­czy się na progu. Ale spo­koj­nie, cie­bie też tam kie­dyś za­wio­zą, ha! jak nas wszyst­kich! I wtedy wszy­scy, wszy­scy się do­wie­my, co to za ta­jem­ni­ca, ale już cał­kiem nie­po­trzeb­nie. Cho­ciaż…

nie­któ­rzy z nas już wie­dzą, praw­da?

 

Aktor

(zbli­ża się jesz­cze bar­dziej, wtrą­ca w mię­dzysłowa)

Coby mu­sieć jakoś to ska­te­go­ry­zo­wać, jakoś pchnąć (alu­zja do pcha­nia, wo­że­nia, wózek, za­pi­sać, do za­pa­mię­ta­nia, wy­ko­rzy­sta­nia) do przo­du, na­przód, przed­się, to oto:

 

 

.. )Sc na 2

 

 

W progu krczm-y staje ?. Ka czma p ze ob r ża się, zo­sta­je tylko Pan Drbn (?Karcz­marz?), roz­mo­wa przy stole _sk_e­pio­_a zo­sta­je z_wiez­so­na, wszsc y po­zo­sta­li g.ście zle­wa­ją się w s-z rą mas-s_sę, ktu­rej nie mo­że­my po­trak­to­wać jako prso­ny, gd ż trze­ba by b.ło zmieńć nieco te dra­ma­tycz­ńe

śćsłe de­fi­ni­cje: 

staje się więc tł-em. P.wietzre smak

óje ina­czej, a ni

ek­tu­rym roz­pa­da­ją się tważ­re. ? opie­ra się o lasce(?), przy

pasie rug(?) mu zwisa, K a p e l u s z na gło­wie

p_pra­wiea. Pom

iez­sa­ły się prze­ru­uż­ne kre­skii ko­lej­noć­si i sło­vva, Roz­glą­da się 

po p.miezszce­niu

, wodzi ocza­mi. i mówi:

 

? ?

Panie Dry­bo­nie

Sza­now­ny. 

Był tu, jak się wy­da­je, 

przed do­słow­nie

chwi­lą

, praw­da?

 

Dr__b n Ksk sk

Zga­dza się, drogi Panie, ale wy­szedł już

 

??

Oczy­wi­ście, 

ina­czej bym go tutaj 

wi­dział. Uda­ne­go 

wszyst­kim chciał­bym ży­czyć 

wie­czo­ru. 

 

D-rb_n Ksk­sksk

Po­dzię­ko­wa­nia!

 

?

Ilu tu

dziś 

wy­stę­pu­je?

 

Dy on Ksksk.i

Za­le­ży, kogo by za­py­tać, albo z ja­kiej spoj­rzeć stro­ny, ak­to­rów nam tu nie brak, wa­la­ją się gdzieś, nawet pod sto­ła­mi.

 

? ?

A ilu już tak 

bar­dziej

po­stę­ku­je?

 

_ybo_ K_s_o­_k_.

Za­le­ży, co się przez to ro­zu­mie, jeden gło­śniej, drugi ra­czej ci­szej, za­le­ży jak kto umie

 

? ?

Więc nie ma

tutaj 

Snu 

w 

tym mo­men­cie?

 

D

Mój oj­ciec prze­pi­sał mi ten przy­by­tek w te­sta­men­cie, mówił (jak­bym go sły­szał teraz)

 

Oj­ciec

(…)synu, oto prze­pi­su­ję ci ten przy­by­tek w te­sta­men­cie.

 

D

Nie­sa­mo­wi­te, ni­czym rze­czy­wi­ste, a tak jakoś…

 

? ? 

Sen­nie. 

Jesz­cze bę­dzie tutaj 

Sen­nie. 

Ale póki co, kła­niam 

się, pro­szę nie 

mieć zdro­wia 

swo­ich gości 

na wzglę­dzie.

 

Wy­cho­dzi i od­dech po­wra­ca do płuc licz­nych, znów są twa­rze, znów słowa, znów wszyst­ko na nor­mal­nych za­sa­dach staje. Wy­szedł, po­szedł i niech nie wraca – będą mówić wszy­scy pod no­sa­mi przy sto­łach swo­ich, ale my…

Ko­niec ( .. sc ny 2-ej.

 

 

na­le­ży za­py­tać o przy­czy­nę zja­wi­ska, tego roz­rzu­ce­nia, co to się przed mo­men­tem wy­da­rzy­ło

 

 

Aktor

I w tym jest wła­śnie wy­ja­śnie­nie. Bo On roz­po­zna­je tych, co Sen­ny­mi się nie­mal­że stali. On ich czuje i to on za­rzą­dza do­sta­wa­mi. Cho­dzi, od­wie­dza, kła­nia się grzecz­nie, ale za­wsze wszyst­ko roz­rze­dza, za­wsze wszyst­ko staje się ja­kieś takie nie­po­skła­da­ne, albo z kolei źle cał­kiem zło­żo­ne. Wszel­kie rze­czy prze­sta­ją mieć formę, struk­tu­ry się roz­war­stwia­ją, czary mogą pry­snąć, ilu­zje zni­ka­ją. Cho­dzi po karcz­mach On, ale też i inni z…

 

Askle­pios

Prze­śla­du­je mnie, ten jego uśmiech szy­der­czy! Niech go, mógł­by nigdy z tej swo­jej ja­ski­ni nie wy­cho­dzić. A tu teraz jego kró­le­stwo, jego bliź­nia­czy brat (chto­nicz­ny) już nie aż tak wiele ma tutaj do ga­da­nia! 

 

Aktor

… Ka­pe­lu­sza­mi…

 

 

głowa, do­tknię­cie, JEST, cho­le­ra, cho­le­ra, cho­le­ra, cho­le­ra, cho…

 

 

Poeta

Nikt się nie przy­pa­trzył, co, łach­my­to? Nikt nie do­pa­trzył, bo tak ład­nie ukry­te, co? Ty szczu­rze prze­klę­ty! Od po­cząt­ku ci do­le­wa­łem, nie za­uwa­ży­łeś? A spójrz teraz, co na two­jej gło­wie. Och, ty wiesz o nim, ale my nie wie­dzie­li­śmy, a teraz roz­pa­dła się ilu­zja! Roz­rze­dze­nie, Ka­pe­lusz teraz na łbie twoim wi­docz­ny, jak w dzień!

 

Askle­pios

(zrywa się nagle z krze­sła, staje wy­pro­sto­wa­ny, wy­cią­ga palec przed­się)

Le­piej szcze­rze teraz od­po­wia­daj, gadaj! czy­ty­żeś jed­nym z jego agen­tów?! Jed­nym z tych ob­łud­nych Snów dy­ry­gen­tów?!

 

Aktor 

(na stro­nie)

Tu już nie po­mo­gę, le­piej się na­pi­ję, Poetę przy­naj­mniej do­go­nię, zaraz włą­czę się do gry i resz­ta niech dzie­je się mię­dzy wier­sza­mi, gdyż…

(prze­chy­la kie­lich, opróż­nia za­war­tość, pa­trzy przed­się, roz­glą­da po ze­bra­nych, tutaj wzrok za­trzy­mu­je)

Ach, znacz­nie le­piej, no! Tu fak­tycz­nie szcze­ro­ści warto do­cho­wać, wiesz, trze­ba się do­brze, bo w końcu przy stole, za­cho­wać.

 

Poeta 

(wsta­je)

Jasna, twoja mać, mil­czysz! teraz mil­czysz, co?!

 

Aktor

Do­brzem od­gadł, że to w oczach sie­dzi, do­brze, a co, to się widzi, takie rze­czy!

 

Askle­pios

Na co żeś tu przy­szedł i cze­muż do tego stołu?! Ach, nie mów, ja wiem! Ty na MOJE SNY cza­tu­jesz, tu nie­waż­ny jest Trę­bacz, czy inni mu po­dob­ni, ty na mnie się Z NIM cza­isz, to dla­te­go przy­szedł do­glą­dać, to dla­te­go sta­nął w drzwiach i spy­tał, łach­my­ta!

 

Poeta

Ugh, gdy­bym mógł cię tak teraz! za szma­ty! kie­li­chem stłu­czo­nym mordę prze­re­zać! Ale nie można, nie można, psia mać! Mia­sto prze­klę­te i jego obiet­ni­ce!

 

 

szyb­ko oprzy­tom­nieć, przy­po­mnieć sobie o wy­sta­wie­niu sztu­ki na temat wsta­wa­nia od stołu

 

 

Askle­pios

Chwi­la, my­ślisz sobie, że co?! Tak sobie, o, wsta­niesz? I pój­dziesz?! Wyj­dziesz, jak gdyby nic?!

 

 

ko­lej­na sztu­ka, TRANS­GRE­SJA, czyli o progu prze­kra­cza­niu.

Ko­niec Sceny I. Ko­niec Aktu I, bo na­le­ży wy­ko­nać przy­spie­szo­ne wy­cho­dze­nie

 

 

Poeta

(krzy­czy, na cały głos)

Pa­no­wie sza­now­ni a zacni, do kart, jak i do kie­li­cha wiel­ce sko­rzy, pa­trz­cie no tego, znik­nąć chce teraz z miej­sca zbrod­ni! Pójdź­my za nim, zo­ba­czy­my gdzie żyje i bę­dziem go nękać, aż sam nie tar­gnie się na swoją szyję!

 

Aktor

Ta spra­wa ma wiele już pro­ble­mów na­tu­ry sce­no­gra­ficz­nej, wy­pa­da więc prze­jąć kon­tro­lę. Hi­sto­ria na­bie­ra tempa i po­wa­gi, bo­wiem (po­dług zasad) tłumu głos musi zo­stać poza wier­sza­mi (za­sa­da Trzech, trzy i po trzy). 

Oto przed nami scena przy­spie­szo­ne­go ma­sze­ro­wa­nia.

 

(…)Scena 3.

 

Askle­pios, Poeta i Tłum idą za ucie­ka­ją­cym Ka­pe­lusz­ni­kiem. Ten nie bie­gnie, bo to nie wy­pa­da, ale szyb­ko idzie, więc z cho­dze­niem też tutaj nie­zła za­ba­wa.

 

 

Askle­pios

(poci się, cięż­ko od­dy­cha, stęka)

Nie tak szyb­ko, Sza­now­ny Panie Ucie­ki­nie­rze (ter­min wsta­wio­ny dla za­cho­wa­nia po­wszech­ne­go stan­dar­du grzecz­no­ści), zwol­nij­że Pan!

 

 

Ucie­ki­nier od­po­wia­da, ale coś tak nie­przy­stoj­ne­go, że wbrew za­sa­dom po­wszech­ne­go stan­dar­du grzecz­no­ści jest go tutaj do­da­wać, no i Za­sa­da Trzech się kła­nia, więc tym bar­dziej, nie wy­pa­da (nie tyle nawet, co nie wy­pa­da, a po pro­stu nie można).

 

 

Poeta

Sam się, Panie Sza­now­ny Łach­my­to, pier­dol! Co to za mię­sem rzu­ca­nie?! Jasna cho­le­ra, takie to tych dwu­li­cow­ców wy­cho­wa­nie! Pa­no­wie! Na­przód!

 

Tłum

Na­przód, na­przód, na­przrzód…!

 

Askle­pios

(sapie, sapie, sapie, sapie, sapie)

Zwol­nij­cież, ja tu zaraz (wzdy­cha), ja nie mogę, padnę! od tego cho­dze­nia! Opi­łem się, to fakt, i teraz od­czu­wam wszel­kie….

(sapie, sapie, sapie, sapie, sapie)

 

 

Ale co to się dzie­je? Znów prze­kształ­ca się wszyst­ko, cóż to, znów wi­do­wi­sko! Bo oto, za za­krę­tem (tam udał się Ucie­ki­nier) widzę:

 

 

Obok Ucie­ki­nie­ra stoi ?. Ulica p ze ob r ża się, zo­sta­je tylko Ucie­ki­nier (?Ka­pe­lusz­nik?), ask_e­pioS staje, pzre­ra.żony, wzs­scy my (p.zosta/li), zle­wa­my się w s-z rą mas-s_sę, ktu­rej nie mo­że­my po­tark­to­vać jako prso­ny, gdyż trze­ba by było z.mie,ńć nieco te dra­ma­tycz­ńe

śćsle de­fi­ni­cje - 

stajeMY się więc tł-.mem. Po­wie­trze smak

óje ina­czej, a ni

ek­tu­rym roz­pa­da­ją się twa­rze. ? opie­ra się o lasce(?), przy 

pasie rug(?) mu zwisa, K a p e l u s z na gło­wie

po­pra­wiea. Pom

ie­sza­ły się prze­ru­uż­ne kre­ski, Roz­glą­da się 

po nas wszyst­kich

, wodzi ocza­mi. i mówi:

 

?

Jakże to miło, 

gdy sami przy­cho­dzą, 

praw­da?

Przy­pro­wa­dzi­łeś ich, 

bar­dzo świet­na 

ro­bo­ta. 

Askle­pio­sie, mój ty drogi 

i ko­cha­ny, 

coraz bar­dziej 

po­pa­dasz 

w stan… hmm, 

jakby to rzecz…

nie­sta­ły

 

Askle­pios

(sapię, sapie, spa­iei, so­aiep, apies, aspie, sapie)

Więc rację mia­łem… Cza­to­wa­łeś. Ty i ten twój… agent, psia mać!

 

? 

Za­śniesz

Nie­dłu­go za­śniesz

a my cię za­bie­rze­my

bo tak trze­ba, po­rzą­dek jest 

po­trzeb­ny,

 wiesz o tym

nie ja to wy­my­śli­łem,

ja tylko ko­rzy­stam, 

a tak się świet­nie skła­da

że wię­cej tu Sen­nych

ani­że­li umie­ra­nia

do­brze jest być Snu

dy­ry­gen­tem w Mie­ście, w któ­rym… 

Askle­pios

Niech Cię, a niech Cię! Cie­bie też kie­dyś do­pad­nie! Ten twój agent, też się napił, wiesz? Jego też Sen nie omi­nie! Tobie też, łach­my­to, noga się kie­dyś… kie­dyś…

(ziewa)

…pod­wi­nie

 

Ka­pe­lusz­nik

Warto od­no­to­wać, że przed­sta­wie­nie długo już trwa. Przy­po­mnieć sobie, że nie­dłu­go na­le­ży też wziąć udział w in­nych kon­flik­tach i spi­sko­wa­niu. Grzecz­nie za­su­ge­ru­je się, że na­le­ży już Askle­pio­so­wi iść spać.

 

Askle­pios

Niech was! po­mio­ty tego Mia­sta, niech was! Cho­le­ra… jasna…

(osuwa się na zie­mię, za­sy­pia)

 

Ka­pe­lusz­nik

Ko­niec Aktu II, Sceny II, za­koń­czyć na­le­ży już, ukło­nić się i… 

 

?

Do­bra­noc

 

Ka­pe­lusz­nik

Do­bra­noc

 

Aktor

Wy­glą­da na to, że roz­pa­da się wszyst­ko co było w kom­ple­cie, więc oto:

Ko­niec (…)Sceny 3-ej.