Udane spotkanie

 – Nie, nie, nie, nie! Przecież wam tłumaczyłem, że nie możemy wystawić tak dużo ozdób – krzyczał na swoją służbę zdenerwowany Eon – Przecież kiedy nasz gość zobaczy te wszystkie girlandy, kwiaty… Ech… Powiedz mi – Skierował frustrację na najbliższego chłopaka – W jaki sposób miałbym cokolwiek wynegocjować, kiedy już na wejściu widać jak bardzo mi zależy i jak bardzo go potrzebuję? Zabierać mi to wszystko z powrotem do magazynku. Na rany Chrystusa, przecież nie dosłownie wszystko, coś musi zostać… – załamał ręce widząc jak służba zaczęła zbyt dosłownie wykonywać polecenie.

– Ależ hałasujesz mój drogi – do głównej sali weszła jego małżonka, Estera – i chyba za bardzo się przejmujesz. Pozwól, że ja się zajmę dekoracjami, a Ty swoimi planami, hmm? – Uśmiechnęła się uroczo. Eon westchnął i przytulił ją delikatnie.

– Nie powinnaś się przemęczać, nie w tym stanie – Spojrzał na jej brzuch. Była w zaawansowanej ciąży.

– O mój stan się nie martw – Położyła mu rękę na policzku – Wszystko jest w porządku. Ifryda bada mnie codziennie, więc możesz być spokojny.

– Wiem, wiem. Jest świetną medyczką… Ale do tego strasznie martwię się tym spotkaniem. Wiesz, że musimy z nim podpisać umowę i to na jak najlepszych warunkach. On nie może pomyśleć, że nie mamy już alternatywy i wszystko leży w jego rękach, bo nas oskubie… Że też trafiło nam się złoże w tak trudno dostępnych górach…

– Gdy jutro przyjedzie ten cały Bragadorf to oczaruję go tak, że będzie ci jadł z ręki – zaśmiała się – No już, uciekaj stąd i przygotuj się na rozmowę – to powiedziawszy odprawiła go ruchem dłoni, a sama podeszła do służby i zaczęła coś tłumaczyć.

Eon westchnął cicho patrząc na swoją żonę. Taka piękna, długie blond włosy modnie splecione z tyłu głowy, promienny uśmiech przywodzący na myśl ciepły wschód słońca, a do tego jest matką jego dziecka, dziedzica von Derau. Wielokrotnie mówiła mu, że ma wrażenie, iż będzie to chłopiec. Silny i uparty, sądząc po tym jak kopie i stara się dokuczać w brzuchu. O niczym innym nie marzył i dziękował Bogu za takie szczęście. Za taką kobietę. Nigdy nie zapomni gdy zobaczył ją pierwszy raz: szła sama przez targowisko, trzymajac w jednej ręce koszyk z warzywami, w drugiej zwitek materiału. Stał jak wryty, wpatrzony w nią niczym w obraz. Najpiękniejszy obraz. Wtedy ona skierowała na niego swój wzrok i uśmiechnęła się, Boże, jak ona się uśmiechnęła! Mimo tego kim był i jak dobrze wyglądał (przystojny, wysoki, kruczo-czarne włosy i gładko ogolona twarz), czuł się przez nią onieśmielony. Zaczął iść w jej kierunku, nie mogąc nawet zebrać myśli co powiedzieć, gdy do niej podejdzie. Kiedy otwierał usta, by coś z siebie wydukać, ona nagle straciła równowagę potrącona przez kogoś w tłumie. Doskoczył do niej, łapiąc ją w ostatniej chwili i w tym krótkim momencie gdy ich twarze były tak blisko… Już wiedział. Wiedział, że nie wypuści jej z rąk już nigdy. Do dziś pamięta doskonale tamten dzień, gdy się niemal przewróciła. Zupełnie tak jak teraz… JAK TERAZ! Wrócił do rzeczywistości szybciej niż strzała trafia w swój cel. Trzymała się za głowę i zatoczyła się, ale tym razem w ostatniej chwili złapał ją jakiś sługa. W kilku długich susach doskoczył do niej.

– Ester! Co się stało, wszystko w porządku? – Zaczął nerwowo wyrzucać z siebie słowa, ale gdy zobaczył, że ma otwarte oczy i spojrzała na niego, odetchnął z ulgą – Trzymam cię, co się dzieje?

– Zrobiło mi się ciemno przed oczami i zasłabłam… – powiedziała marszcząc brwi, jak gdyby przypominała sobie z trudem jak się znalazła w tej pozycji – Ale chyba już mi przeszło. Pomóż mi wstać – wsparła się na jego ramieniu.

– Odprowadzę Cię do Ifrydy, niech cię zbada.

– Już mnie dziś badała i wszystko było w porządku – zaprotestowała – Po prostu na chwilę położę się w swojej komnacie i będzie dobrze. Nie panikuj – rzuciła, po czym wyrwała się z jego rąk i odeszła trzymając się za głowę. Eon gestem kazał słudze iść z nią, a sam ruszył do Ifrydy. Zatrzymał go jednak na placu przed pałacem jeden z żołnierzy.

– Panie, przyjechał konny jeździec, prosi o rozmowę z Tobą.

– Niech poczeka, mam ważniejsze sprawy na głowie – wyminął go.

– Ale Panie… Mówi, że nazywa się Bragadorf. Likabian Bragadorf.

Eon stanął jak wryty. Dzisiaj?? Miał być jutro… A człowiek ten słynie ze swojej punktualności i słowności. Coś tu jest nie tak…

– Prowadź. I wyślij kogoś po Ifrydę, niech się zajmie Esterą, tym razem porządnie!

 

Koło bramy, w towarzystwie wartownika, rzeczywiście stał jeździec. Ale Eon nigdy nie pomyślałby, że mógłby to być ktoś bogaty czy wpływowy. Stary płaszcz, z wyraźnymi dziurami po molach, poplamiony kaptur na głowie, koń brudny i zmęczony, jakby galopował przez bagna wiele godzin bez odpoczynku.

Gospodarz podszedł ostrożnie, witając się jak nakazuje etykieta. Mężczyzna zdjął kaptur ukazując twarz. Szczupły, w kwiecie wieku z delikatnym zarostem, bystre oczy w kolorze stali, szelmowski uśmiech.

– Witaj i proszę wybacz mi to zaskoczenie – mówił szybko, głos miał mocny i dźwięczny – Środki ostrożności, wszystko wyjaśnię, gdy porozmawiamy na spokojnie. Likabian Bragadorf, miło mi.

– Eon von Derau, witaj w moich skromnych progach. Nie widzieliśmy się wcześniej, więc skoro już mowa o środkach ostrożności…

– Rozumiem doskonale, o co chodzi – przerwał mu Likabian, po czym pokazał sygnet na palcu – To mój rodowy sygnet, kształt powinieneś rozpoznać.

Rzeczywiście był to symbol Bragadorfów, lecz Eon wciąż nie czuł pewności. Nie wypadało jednak kazać gościowi czekać, tak więc zaprosił go do środka i rozkazał służbie przygotować kąpiel i czyste ubrania.

 

***

 

Mężczyzna po odświeżeniu wyglądał dużo lepiej. O wiele bardziej majestatycznie jak przystało na kogoś o jego pozycji. Zasiedli do kolacji tylko we dwóch.

– Dziękuję za zaproszenie i przyjęcie mimo nieplanowanej zmiany terminu – zaczął Likabian – Mam nadzieję, że nie pokrzyżowałem innych planów.

– Nie, nie, spokojnie. Byliśmy gotowi na pańskie przybycie już wcześniej.

– Widzę, wspaniałe dekoracje. Schlebia mi to – uśmiechnął się – Widać w tym kobiecą rękę… A propos, gdzie małżonka, jeśli wolno spytać? Nie dołączy do nas?

– Niestety mimo szczerych chęci nie dziś. Źle się poczuła i z zalecenia mojego jak i medyka powinna odpocząć.

– Ach, tak… Wiem coś o tym. Pamiętam gdy moja Elaize była brzemienna… Ha ha, ciągle coś się działo. A to zachcianki, a to przeszkadzało jej drzewo za oknem, które kazała ściąć natychmiast tylko po to, by następnego dnia kazać posadzić tam cokolwiek, bo okropnie przeszkadzała jej nagła pustka… Bywały dni, gdy wolałem nie wracać i tygodniami jeździłem w interesach i na kontrole kopalni, byle tylko odetchnąć… Ale gdy już urodziła… – uniósł oczy do góry i zrobił rozmarzoną minę – Ach, najpiękniejszy dzień mojego życia…

– Tak… – powiedział gospodarz bardziej do siebie niż do niego – Od jakiegoś miesiąca śpi w osobnej sypialni, bo przeszkadza jej moja obecność. Kobiety… – westchnął i obaj wypili zamyśleni.

– Ciężko z nimi żyć, ale bez nich w ogóle nie byłoby po co – uśmiechnął się Bragadorf, na co von Derau przytaknął mu bez chwili zawahania.

– Powiedz mi – Eon zmienił temat po chwili ciszy – dlaczego taka maskarada? Przyjazd dzień wcześniej?

– Człowiek z moją pozycją musi myśleć o wszystkim. Nieuczciwa konkurencja nie śpi. Ktoś mógłby chcieć mnie napaść i okraść, a może nawet się mnie pozbyć. Dlatego czasem wolę wyjechać po cichu wcześniej, a moja kareta wyrusza później, zabierając ze sobą całą uwagę. Skoro już o tym mowa, jutro koło południa powinna tu być. Przyjedzie nią mój doradca wraz ze wszystkimi potrzebnymi dokumentami – nagle wyraz jego twarzy się zmienił i spojrzał poważnie w jego oczy – Słyszał pan co się wydarzyło w Gremalce dwa dni temu? Łowcy czarownic spalili na stosie kobietę, która rzekomo była wiedźmą. Widziałem na własne oczy, bo akurat się tam zatrzymywałem. Oni nie zabili jej tak po prostu. O nie. To nie są ludzie, lecz potwory. Torturowali ją. Okropnie i boleśnie. Miała odcięty język i dłonie, żeby nie mogła czarować. Wyłupili jej też oczy, żeby uroków nie rzucała samym spojrzeniem… A na koniec spalili ją na środku rynku, przy uciesze ludzi… Nigdy nie zapomnę tego co tam widziałem. Nie ma pan pojęcia jaki dźwięk wydaje pozbawiona języka kobieta, która pali się żywcem… – Cały zaczął się trząść – Chciałbym zapomnieć, ale nie mogę. Jak można robić takie rzeczy? – miał łzy w oczach, które szybko wytarł.

– Ja… Nie mam odpowiedzi… – Odpowiedział szczerze zaszokowany Eon - Nie słyszałem o tym jeszcze, ale zapewniam też, że na moich terenach nic nikomu nie grozi. Nie jestem z tych, którzy ślepo wierzą w każdą bzdurę, której nie da się udowodnić ani obalić. Żadni łowcy czarownic nigdy się tutaj nie pojawili i mam nadzieję, że tak pozostanie. Bo na pewno nie stałbym spokojnie i nie patrzył jak na moim własnym terenie, ktoś dopuszcza się takiej zbrodni.

Długo milczeli. W końcu von Derau wziął łyk wina i odezwał się:

– Co do samego spotkania. Twój doradca, Jarof, to znana osobistość. Służył radą już twojemu ojcu i krążą plotki, że gdyby nie on, imperium kopalniane Bragadorfów nie miałoby dziś takiego rozmachu. Bez umniejszania zasług twoich i twojej rodziny – dodał szybko.

– To prawda, prawda. Ale niestety mam przykrą wiadomość. Jarof odszedł kilka dni temu. Najbardziej lojalny ze wszystkich ludzi, jakich znam – wyraźnie posmutniał.

– Och, to przykre… Nie wiedziałem – Skłamał Eon. Doskonale o tym wiedział. Informacja zakrawająca o tajną, lecz dotarła do niego, dzięki Esterze. Nie myślał, że może mu się przydać, a jednak. Chciał upewnić się, że rozmawia z prawdziwym Likabianem, a nie kimś, kto się pod niego podszywa – Moje szczere kondolencje.

– Dziękuję – skinął głową – Wysoko postawił poprzeczkę, ale jego następca, Daramir, nie jest amatorem i dobrze się sprawuje. A właśnie… Zapomniałbym bez niego nad uchem – powiedział i wyciągnął niewielką szkatułkę – Przywiozłem prezent dla Twej małżonki. Nie ma jej dzisiaj, lecz liczę, na to, że jutro do naszego oficjalnego spotkania poczuje się lepiej i go założy – podał szkatułkę słudze, który podał Eonowi.

– Dziękuję bardzo w jej imieniu, to… – Urwał, gdy otworzył podarek. W środku znajdował się złoty naszyjnik z ogromną różą z czerwonego kamienia. Wyglądał pięknie i na pewno cena była do tego piękna adekwatna. Podniósł wzrok znad szkatułki i widząc śmiech Bragadorfa uświadomił sobie, że wciąż ma otwarte usta. Szybko się ogarnął i odchrząknął – To zaiście wspaniały podarek, Estera będzie zachwycona i na pewno założy go na jutrzejsze spotkanie. Jeszcze raz dziękuję. To z twoich kopalń?

– Ha ha, ależ jakich moich. Ja tylko świadczę usługi, nie posiadam kopalni na własność. Posiadam za to najlepszych fachowców w tej dziedzinie i najbardziej doświadczone zespoły górnicze po tej stronie łańcucha Nimiratów. Co zresztą na pewno wiesz, w końcu po to tu jestem – rzucił winogrono w powietrze i trafił sobie prosto do ust, po czym dumny z siebie wrócił wzrokiem na rozmówcę – ale wszelkie rozmowy na temat intresów chciałbym zostawić na jutro, kiedy to mój doradca już tu będzie.

– Oczywiście, w pełni się z tym zgadzam. Zresztą to dopiero na jutro planowane było spotkanie, więc w dobrym guście będzie tego nie zmieniać.

Rozmawiali o mniej ważnych sprawach jeszcze długo. Służba kilkukrotnie zmieniała dzban z winem, aż w końcu udali się na spoczynek.

 

Eon przed snem poszedł do sypialni żony, by osobiście dać jej podarek od Bragadorfa i porozmawiać. Był wyraźnie przejęty jutrzejszym dniem.

– O mój Boże… Jest przepiękny! – Wzięła szkatułkę do rąk – Musi być wart majątek… Chciał żebym go jutro założyła? Ha, jak tylko go założę to już nigdy go nie zdejmę! – Oczy świeciły jej się jak dziecku – Te zdobienia, te płatki… Wydają się tak delikatne, a mimo to solidne i twarde. Piękny…

– Tak, piękny… Ale skoro bez problemu oddał taki okaz, to aż strach pomyśleć czego zażąda za swoje usługi – Powiedział zmartwiony Eon.

– Nie przejmuj się na zapas. Jutro będę przy tobie i pomogę jak tylko będę mogła. Już czuję się doskonale, Ifryda stwierdziła, że piłam za mało wody i stąd zasłabnięcie. Ale jutro będę w pełni sił, damy radę. Razem. Jak zawsze – Przytuliła się do niego. Eon uśmiechnął się i pocałował jej włosy.

– Kocham Cię.

– A ja kocham Ciebie – przez chwilę patrzyli sobie w oczy, pocałowali się i zaczęli się śmiać. Usiadła mu na kolanach i siedzieli tak długo, przytuleni – Koniecznie muszę jutro ubrać tę czerwoną suknię, którą zamówiła dla mnie twoja mama. Mam nadzieję, że się zmieszczę… – Pomasowała się po okrągłym brzuchu, a Eon położył na nim dłoń.

– Już niedługo będzie nas więcej. Nie mogę opisać jak bardzo się cieszę… Zmieniłaś moje życie na lepsze, każdego dnia zakochuję się w Tobie bardziej i… – Estera uciszyła go kładąc mu na ustach palec.

– Jest już późno kochany, Zobaczysz mnie jutro z najpiękniejszym naszyjnikiem na szyi i zrobisz interes życia. A teraz – wstała i pocałowała go w czoło – Dobranoc.

Eon uśmiechnął się i posłusznie wyszedł. Nie było sensu się jej sprzeciwiać. W drzwiach jeszcze raz popatrzył na swoją żonę, westchnął.

– Nigdy nie mogę się na Ciebie napatrzeć. Dobranoc piękna.

– Dobranoc kochany.

 

Wrócił do swojej komnaty i długo myślał co zrobić i jak ma rozmawiać z człowiekiem, który może zażądać zapłaty w wysokości połowy wydobytych surowców, a on nie miał nic, czym mógłby zbić te cenę… Myślał o tym długo, ale w końcu zasnął. Lecz sny miał dziwne i nie spokojne, uciekał przed czymś, albo kogoś gonił? Sam nie był pewny dlaczego w ogóle biegnie.

 

***

 

Obudził się wcześnie rano, lecz nie za wiele pamiętał. Stanął w oknie, patrząc na wschodzące słońce i uśmiechał się widząc budzące się do życia miasto. Wartownicy otwierali bramy, kupcy wyjeżdżali w drogę robiąc miejsce kolejnym, którzy przyjadą z daleka. W oddali ujrzał karetę, światło odbijało się od niej niczym od złotego lustra. Wciągnął szybciej powietrze. Kareta Baragadorfów. Tak szybko… Rany, od wczoraj stwierdził, że jest na przegranej pozycji. Liczył na to, że rano wpadnie na jakiś genialny pomysł jak zyskać najwięcej, lecz skoro już są blisko to nic z tego. Szybko się ubrał i zbiegł po schodach, by na doradcy też zrobić dobre wrażenie. W końcu… To on będzie podsuwał pomysły Likabianowi i być może postanowi nie wysuwać cen nie z tej Ziemi… Być może…

 

Eon stanął na środku placu czekając na karetę. Gdy podjechała, zauważył na niej symbol Bragadorfów, taki sam jak na sygnecie Likabiana. Rzuciło mu się w oczy coś jeszcze. Ewidentnie konie są zbyt zmęczone jak na tak wczesną godzinę. Jechali przez noc? Dziwne, przecież nie musieli się tak spieszyć, skoro mieli być w południe.

Drzwi otworzyły się i wysiadł z niej niski, młody mężczyzna. Pomógł wysiąść ze środka kobiecie, ubranej raczej skromnie w podróżną suknię i kapelusz nie zwracający specjalnej uwagi. Za nią wyszedł chłopiec, miał na oko 6 lat. Na końcu opuścił karetę drugi mężczyzna, ten był ubrany w lekki płaszcz, drogi i ładny. Eon stał jak wryty nie rozumiejąc do końca dlaczego tyle ludzi przyjechało karetą, skoro Likabian mówił tylko o doradcy.

– Witam, Eon von Derau, pan musi być Daramir, doradca Bragadorfów, o którym słyszałem – uśmiechnął się i skłonił na powitanie ostatniemu z wysiadających.

– Słucham? – oburzył się mężczyzna – Jak pan może mylić mnie z moim pracownikiem?

Eon nie wiedział już kompletnie, co się tutaj dzieje. Stał tak na placu, przeskakując wzrokiem pomiędzy nimi wszystkimi, aż w końcu zaśmiał się:

– Ha ha, dobry żart na powitanie, aż sam zwątpiłem… – Przerwał, nie widząc pożądanej reakcji u żadnego z nich. Patrzyli po sobie zdziwieni i z lekkim niesmakiem. Eonowi mina zrzedła – Zaraz, zaraz… To kim pan jest?

– Likabian Bragadorf oczywiście – odpowiedział urażony mężczyzna w płaszczu – przecież byliśmy umówieni na spotkanie.

– Nie, to nie możliwe, przecież przyjechał wczoraj… Sam… Konno… Kwestia bezpieczeństwa… – wybąkiwał słowa z coraz mniejszym przekonaniem – Kareta miała przyjechać dzisiaj z doradcą, tak aby w razie napadu nic nie groziło głowie rodu Bragadorfów… – Eon stał tam blady i kompletnie nie wiedział czego jest świadkiem.

– Czy pan jest pijany? Zawsze podróżuję razem z moją rodziną, nigdy nie odstępują mnie nawet na krok. Wczoraj rzeczywiście zostaliśmy napadnięci, dlatego ostatni fragment podróży chcieliśmy przebyć jak najszybciej, ale skradziono mi tylko sygnet rodowy, więc nie…

– CO?! – Wrzasnął blady jak ściana Eon – Co takiego?! To znaczy, że kto jest teraz w pałacu?! – Rzucił się pędem do środka krzycząc – STRAŻ! STRAAAAŻ!!

Wbiegli przez główne wejście i pędzili korytarzami do sali sypialnianej gościa. Drzwi były zamknięte od środka, więc szybko je wyważyli. W pokoju nie było nikogo.

– O co tutaj chodzi… Co się dzieje…? On wczoraj… – jego serce zatrzymało się, gdy przypomniał sobie co od niego i dla kogo dostał. Wyszeptał imię żony i rzucił się pędem do jej pokoju. Usłyszeli przeraźliwy krzyk kobiety. Służka wybiegła im naprzeciw płacząc:

– Ona… Ona…

Pchnął zapłakaną kobietę na bok i biegł dalej. Poczuł zapach, który napełnił go przerażeniem. Zapach dymu i spalenizny. Wbiegł przez uchylone drzwi i w jednej chwili świat się zatrzymał. Na środku pokoju leżała Estera w czerwonej sukni. Na szyi miała naszyjnik z czerwoną różą, która teraz błyszczała i mieniła się kolorami, niczym kryształ wrzucony do ogniska. Łańcuszek był rozgrzany do białości i przetapiał się przez ciało kobiety jak przez masło. Była martwa. Eon zawył z bólu straty i złapał naszyjnik, by go zerwać, po czym wrzasnął jeszcze głośniej. Kamień wypalił mu we wnętrzu prawej dłoni kształt kwiatu róży. Kryształ zaczął syczeć i sypać iskrami na boki, zapalając suknię w ułamku sekundy. Zrozpaczony Eon starał się ugasić płomienie, ale nie potrafił. Ogień wzmagał się i zajął już cały materiał. Strażnicy wbiegli do środka i spróbowali zadusić płomienie, lecz róża pękła, rozlewając po ciele kobiety jeszcze większą falę ognia. Podmuch gorąca odrzucił ich, a Eonowi poparzył ręce i twarz. Odsunął się od niej i wrzeszczał tak długo, ile tylko miał siły w płucach, po czym rozkaszlał się i wrzeszczał dalej, waląc pięściami w podłogę. Strażnicy próbowali wyciągnąć von Derau z tego pomieszczenia, lecz on wyrywał im się i przez łzy patrzył jak płonie miłość jego życia wraz z nienarodzonym dzieckiem. Jego krzyk było słychać w całym pałacu i dopiero bicie dzwonów go zagłuszyło.

 

***

 

Samotny mężczyzna jechał konno wzdłuż lasu. Powoli, nie spieszył się. Nagle jego uszu doszło bicie dzwonów. Westchnął i zatrzymał konia. Bardzo powoli rozpinał koszulę, ukazując kilka szeregów pionowych blizn na klatce piersiowej. Krótkie, białe, proste kreski odznaczały się na ciele. Zamknął oczy i palcem powoli zaczął przesuwać po nich, licząc je. Uśmiechał się do wspomnień, które się z nimi wiązały. Gdy doszedł do ostatniej, trzydziestej piątej, otworzył oczy. Wyjął kamienny nóż i jednym szybkim cięciem zrobił kolejną bliznę w szeregu. Trzydzieści sześć. Jęknął – bardziej ze szczęścia niż bólu. Schował nóż, wyjął pojemnik z jakimś płynem, zanurzył w nim palec, po czym przesunął nim wzdłuż nacięcia na ciele. Jęknął – bardziej z rozkoszy niż bólu. Po chwili zaśmiał się i zaczął nucić:

 

Ogień Boga oczyszcza,

Przepowiednia się ziszcza.

Ostatni diabelski wrzask…

Zgasł kolejnej wiedźmy blask.

 

Wyjął kawałek szmatki i starł krew. Świeża rana była już zabliźniona. Zdjął sygnet rodowy Bragendorfów z palca, zawinął w ten kawałek materiału i wyrzucił w krzaki na skraju lasu. Odjechał w kierunku wschodzącego słońca, uśmiechnięty i zadowolony ze spełnionego obowiązku.