Powracający z wymiaru krawędzi

Przyglądając się swojemu habitowi, najwyższy kapłan kosmicznej arki powracającej z Konstruktu A, wolnym krokiem stąpał po nieoświetlonym tunelu. Kilkanaście sekund później, z lewej i prawej strony zapaliły się ogromne lampy, ukazujące segmenty wypełnione różnymi gatunkami zwierząt. Wolnym krokiem przechodził w stronę wyjścia, a wyraz jego twarzy, stawał się coraz bardziej napięty i zły. Zapamiętywał każde z wydobytych w wymiarach organizmy, a przez krótki moment, poprzez jego pamięć oraz wspomnienia, przewijały się trudniejsze zdarzenia negocjacji, w których Stwórca rezygnował ze zdobywania za pomocą wojny, kończąc na negocjacjach handlowych, trudnych spraw organizacyjnych. Tuż za jego plecami, poruszali się mnisi ubrani w czarne togi, ich dłonie złożone były w modlitwie, a głowy opuszczone ku ziemi. Przy bramie wyjściowej, przewodnik tej niezbyt licznej grupy, zwolnił jeszcze bardziej tempo marszu, spoglądając na ścieżkę, kamienistą lecz równo wygładzoną i równomiernie ciągnącą się w dal. Nad głowami idących pojawiły się skłębione chmury, a wokół grupki zebranych, zrobiło się jakby bardziej ciemno i niebezpiecznie. Kilka metrów od wyjścia z tunelu, siedział Stwórca, wyniosły i niezmiernie wspaniały w swoim blasku i chwale. Kapłan po trzykrotnym ukłonie powitalnym, uklęknął na obydwa kolana, składając ręce w modlitewnym znaku skromności. Stający niedaleko mnisi, podzieleni w pary, opuścili zakapturzone głowy, cierpliwie czekając na sygnał. Po obydwu stronach ścieżki, pojawiły się przestrzenie pustki, a ostatni z wysłanników podniósł głowę, chwytając wyrzucony w jego kierunku drogocenny oraz wykonany ze złota pieniądz. Wiedział, że musi wykonać powierzone mu zadanie, nie wahając się ani sekundy dłużej, skoczył w krawędź ciemności.

Dzisiejszy dzień stawał się coraz bardziej pogodny, a na niebie nie pojawiła się ani jedna chmurka. Cztery osoby wracające z wyznaczonego szlaku turystycznego, szybkim tempem zmierzały do schroniska, w którym wykupiony był odpoczynek, po długim i męczącym przemarszu. Pierwsza szła Mariola, tuż za nią Henryk, Anna i jej najbliższy kolega Marek. Henryk przymykając na moment oczy, miał dziwne wrażenie opadającej na niego energii, lecz nigdy nie zwracał na ten aspekt większej uwagi. Pomieszczenie do którego dotarli, nie było nazbyt wielkie, jednakże rozłożone naokoło ścian piętrowe łóżka, dodawały temu miejscu pewnego blasku. Szczególnie, po nieco cięższym wysiłku, który został specjalnie zaplanowany i zorganizowany, wyłącznie dla poprawienia stanu zdrowia oraz kondycji fizycznej. Późna pora dnia, sprawiała wśród rozkładających swoje plecaki zebranych, zdecydowanie krótkie i mimowolne rozmowy.

– Będziemy nad czymś dyskutowali? – zapytał tajemniczo Marek.

– Prawdopodobnie o odkryciu przez naszych kolegów antymaterii, która nigdy nie została odkryta… – sprecyzowała swoje wnioski Anna.

Henryk szybko poruszał palcami w głębi swojego dobytku, wyciągając wykonany ze złota pojemnik.

– Wartościowe przedmioty powiązane z nauką, powinny być przechowywane w cennych pudełeczkach… nie bądź taka pewna, moja miła koleżanko. Długo przebywałaś na urlopie i pomimo, że jesteś naszą największą podporą, w organizacji obiektów transformacji napędów plazmowych, powinnaś przemyśleć parę spraw. – uśmiechnął się przyjaciel, mocno znużony i troszeczkę padający na twarz.

Na środku pokoju, położona kilkucentymetrowa próbka złoża, spowodowała wzniesienie się, aż do samego sufitu, pustych plecaków. 

– Wykonane pomiary wydajności złóż antymaterii, niestety nie dają pomyślnych rezultatów. Połączenie napędów z nowymi rakietami, znowu nie dają możliwości zwiększenia ich prędkości. Istnieje możliwość sprzedaży niektórych cząsteczek do supermarketów – cele handlowe, znów najpewniej reklamo-twórcze.

Anna rozszerzyła oczy ze zdumienia i wyraźnie zdziwiona swoją niewiedzą, powolnie stawała się coraz bardziej markotna.

– Wiedzieliście o wszystkim i nie powiedzieliście ani słowa? Każde odkrycie ma swoją cenę… zwłaszcza, że nie wpłynie ono zbytnio, na poprawienie stanu ekologicznego naszej planety.

Każdy z zebranych naukowców, zauważył przez moment lśniący pieniądz, który migotał na działającej i wyczerpującej swoje zasoby cząsteczce.

– Chcieliśmy zrobić Ci niespodziankę… jutro wracamy do instytutu i swoich spraw. 

Kładąc się na łóżkach, wszyscy koledzy spokojnie zasnęli. Następny dzień, był jeszcze bardziej pogodny i bezchmurny jak wczoraj.