Nie tak łatwo żyje się na zamku

– Niech żyje król! – w sali ro­zległy się wi­wa­ty.

Eg­bert z za­do­wo­le­niem upił łyk wina ze zło­te­go pu­cha­ru. Skrzy­wił się, wy­czu­wa­jąc gorz­ki smak śmier­ci. Z brzę­kiem od­sta­wił kie­lich, ale było już za późno. Od­dech stał się krót­ki i ury­wa­ny. Fala go­rą­ca za­la­ła ciało, spra­wia­jąc że pot spły­wał mu po ogo­rza­łej twa­rzy. Czy to sir Simon stał tuż obok? Prze­klę­ta mgła. Wy­cią­gnął w jego stro­nę drżą­cą dłoń, czu­jąc jak wszyst­ko do­oko­ła wi­ru­je. Znie­kształ­co­ną twarz ry­ce­rza wy­krzy­wił uśmiech. Wrza­ski gości do­cho­dzi­ły do niego stłu­mio­ne. Czy to tru­ci­zna go dła­wi­ła, czy prze­ra­że­nie? Pró­bo­wał krzy­czeć, ale czy­jaś obec­ność go obez­wład­nia­ła. Opadł na krze­sło, nim przy­mknął cięż­kie po­wie­ki.

– Król nie żyje! – za­wo­łał sir Simon.

 

Wokół wy­bu­chła wrza­wa. Krzy­ki dam i mę­skie prze­kleń­stwa łą­czy­ły się w jedną, wiel­ką ka­ko­fo­nię dźwię­ków. Za­uwa­ży­łam, jak sir Simon chowa szyb­ko rękę za sie­bie. Za­in­try­go­wa­na ledwo od­wró­ci­łam od niego spoj­rze­nie, wprost na moją roz­mów­czy­nię, lady Ce­cy­lię, traj­ko­czą­cą nie­mi­ło­sier­nie.

– To strasz­ne! Nie wie­rzę w to co widzę. Nic nie sły­sza­łam o złym zdro­wiu króla, a ty lady Różo? O, prze­pra­szam, jaka je­stem nie­tak­tow­na. Twój mąż na pewno nie cier­piał pod­czas cho­ro­by.

Spu­ści­łam głowę, cho­wa­jąc spły­wa­ją­cą łzę, co tylko bar­dziej roz­czu­li­ło lady Ce­cy­lię.

– Co się dzie­je z tym świa­tem. Król umie­ra, w mie­ście gra­su­je gwał­ci­ciel. – Mu­sia­ła do­strzec moje zdzi­wie­nie, gdyż od razu do­da­ła. – Straż­ni­cy miej­scy prze­trzą­sa­ją wszyst­kie domy w po­szu­ki­wa­niu gar­ba­te­go męż­czy­zny z bli­zną w kształ­cie ptaka na szyi. No ale cóż, jak się jest brzyd­kim to nie ma się wy­bo­ru.

Znie­sma­czo­na żar­tem przy­glą­da­łam się jak do głów­ne­go stołu pod­cho­dzi trzech gwar­dzi­stów, aby za­brać ciało wład­cy. Z ust nie­bosz­czy­ka nadal wy­pły­wa­ła piana. Od­wró­ci­łam się, nie mogąc na to pa­trzeć. I wtedy za­uwa­ży­łam, jak lord Ha­rold wcho­dzi chył­kiem do sali, po­cie­ra­jąc mocno usta chu­s­tecz­ką.

Moc dzi­wów dzi­siej­sze­go wie­czo­ra.

 

– Sir Si­mo­nie… do­brze, że je­steś.

Wsze­dłem do kró­lew­skiej sy­pial­ni, nie wie­dząc co mnie tam czeka. Wokół łoża zgro­ma­dzi­ła się cała świta z na­stęp­cą tronu na czele.

– Tru­ci­zna – orzekł na­dwor­ny medyk.

Po­czu­łem, jak ob­le­wa mnie gorąco. Ksią­żę Wil­liam ude­rzył pię­ścią w stół, pa­trząc na nas. Lord Ha­rold i sir Roger po­zo­sta­li nie­wzru­sze­ni. Je­dy­nie ja nie po­tra­fi­łem spoj­rzeć mu w oczy. Le­d­wie po­wstrzy­my­wa­łem mdło­ści.

– Sir Si­mo­nie, byłeś przy nim przez cały czas. Jak to się stało?!

Pod­nio­słem wzrok. Wie­dzia­łem, że gdyby tylko ksią­żę miał nóż, wbił­by mi go pro­sto w serce. Król trak­to­wał mnie nie­mal jak dru­gie­go syna, co je­dy­nie pod­sy­ca­ło ksią­żę­cą nie­chęć do mnie.

– Wznie­śli­śmy toast, król upił łyk i… i to się stało – wy­du­ka­łem, czu­jąc pa­lą­ce spoj­rze­nia ze­bra­nych. Za­wro­ty głowy się na­si­li­ły. Mu­sia­łem przy­trzy­mać się pa­ra­pe­tu, by nie upaść. – Ka­za­łem aresz­to­wać pod­cza­sze­go, ale praw­da jest taka że każdy mógł cze­goś do­sy­pać. Nie spo­dzie­wa­li­śmy się za­ma­chu.

– Macie zna­leźć spraw­cę i przy­pro­wa­dzić go tu. Oso­bi­ście wy­pru­ję mu flaki.

To nie były czcze po­gróż­ki. Ksią­żę, choć nie­zbyt po­staw­ny, miał za­dzi­wia­ją­cą siłę.

– Co teraz? – py­ta­nie sir Ro­ge­ra od­wró­ci­ło ode mnie uwagę. Mo­głem ode­tchnąć.

– Mu­sisz zo­stać kró­lem – rzekł lord. – Ale czy je­steś na to go­to­wy?

– Oczy­wi­ście, że je­stem! Od dawna prze­ko­ny­wa­łem ojca, aby prze­ka­zał mi część obo­wiąz­ków, ale jak zwy­kle mówił, że jesz­cze nie czas.

– Bzdu­ra. Bę­dziesz sil­nym, zde­cy­do­wa­nym wład­cą – za­pew­nił sir Roger.

Kiedy sły­sza­łem tego li­zu­sa, aż mnie coś skrę­ca­ło od środ­ka.

– Mam na­dzie­ję, że sio­stra nie przy­je­dzie tu, zgar­nąć ko­lej­ne­go tronu do ko­lek­cji. Albo co gor­sza jej mąż.

– Król Ro­land za­wsze miał chrap­kę na nasze zie­mie. Ale prawo jest po two­jej stro­nie, masz pierw­szeń­stwo do tronu.

– Może to Ta­ru­na wy­sła­ła skry­to­bój­cę. – Nie­śmia­ło pod­dał myśl sir Roger. – Ten kraj od wie­ków nas nie­na­wi­dzi.

– Wąt­pię. Nie po­su­nę­li­by się tak da­le­ko. Są zbyt­ni­mi tchó­rza­mi. – Wil­liam zwró­cił się do lorda. – Od naj­młod­szych lat byłeś mi men­to­rem. Jak to ro­ze­grać?

Lord Ha­rold spoj­rzał na mnie.

– Wyjdź – brzmiał roz­kaz przy­szłe­go króla, a ja z ra­do­ścią go speł­ni­łem.

Ko­lej­ne dni stały się kosz­ma­rem. Cały dwór o ni­czym innym nie plot­ko­wał, tylko o śmier­ci króla. Służ­ba po ką­tach, ku­cha­rze przy ga­rach, możni otwar­cie. Każdy miał swój typ na tru­ci­cie­la. Na ucztach, ko­ry­ta­rzu, po­lo­wa­niu za­cze­pia­no mnie, by wy­py­tać o szcze­gó­ły. Nawet przy­cho­dzi­li do pry­wat­nych kom­nat. Ile można?! Z de­spe­ra­cji skry­łem się w kró­lew­skim ogro­dzie po­śród krza­ków won­nych róż. Usia­dłem na tra­wie, opar­łem się o drze­wo i wresz­cie ode­tchną­łem. Byłem w sy­tu­acji nie do po­zaz­drosz­cze­nia. Omi­nął mnie gniew księ­cia, ale teraz stra­ci­łem w hie­rar­chii. W sumie i tak bym stra­cił, jeśli Eg­bert po tym czego się do­wie­dział, speł­nił­by swoją obiet­ni­cę wy­pę­dze­nia mnie z zamku. Gdy­bym tylko…

– Ti­gran, po­cze­kaj. Chcia­ła­bym od­po­cząć.

Nie usły­sza­łem, kiedy na­de­szła. Lady Róża usia­dła na ławce i za­to­pi­ła się w lek­tu­rze. Lśnią­ce loki spły­wa­ły uwo­dzi­ciel­sko na ra­mio­na. Odkąd tylko ją do­strze­głem kilka lat temu, za­pa­dła mi w pa­mięć. Nie po­tra­fi­łem się od niej uwol­nić. Na dro­dze stał je­dy­nie sir Ethan. Teraz, kiedy znik­nął z tego świa­ta, a ża­ło­ba się skoń­czy­ła mia­łem pole do dzia­ła­nia. Wsta­łem i wy­sze­dłem spo­mię­dzy per­go­li, zu­peł­nie ją za­ska­ku­jąc. Tuż przy lady po­ja­wił się jej bar­czy­sty ochro­niarz. Krępy, o prze­ni­kli­wym spoj­rze­niu mo­gą­cym nie­jed­ne­go zmro­zić. Ale nie mnie. Usia­dłem przy niej. Sta­ra­łem się nie za­uwa­żyć, że lekko się od­su­nę­ła spe­szo­na. Ta jej de­li­kat­ność po­cią­ga­ła.

– Pięk­ny dzień – pal­ną­łem jak kre­tyn, ale nic in­ne­go nie przy­szło mi do głowy.

Ob­da­rzy­ła mnie uśmie­chem, od­gar­nia­jąc włosy.

– W isto­cie. Aż żal nie pobyć w tym pięk­nym miej­scu. – Oboje przez chwi­lę przy­glą­da­li­śmy się bie­ga­ją­cej za mo­ty­la­mi małej dziew­czyn­ce, przy­szłej kró­lo­wej. – Jak mnie­mam ucie­kasz przed wścib­ski­mi, panie?

Zdo­ła­łem je­dy­nie ski­nąć głową. Mu­sia­łem mieć głup­ko­wa­ty wyraz twa­rzy, bo się ro­ze­śmia­ła.

– To nie­co­dzien­ny widok, aby ry­cerz wy­cho­dził spo­mię­dzy krza­ków w ogro­dzie.

– Racja. Nie tylko pięk­na, ale i in­te­li­gent­na.

– To jeden z nie­spra­wie­dli­wych mitów. Ale dzię­ku­ję za kom­ple­ment.

Za­tra­ci­łem się w jej oczach. De­li­kat­na twarz, fi­li­gra­no­we ciało w ob­ci­słej sukni, szcze­ry śmiech spra­wi­ły, że za­pło­nął we mnie ogień. Tym razem zła część mnie wzię­ła górę. Mu­sia­łem ją mieć. Po­chy­li­łem się ku niej, ale od­su­nę­ła się. Pró­bo­wa­łem ją przy­trzy­mać. Do­pie­ro lęk w jej oczach i klin­ga mie­cza na szyi po­wstrzy­ma­ły mnie. Spoj­rza­łem wście­kle na sto­ją­ce­go nade mną ochro­nia­rza.

– Nie­ste­ty muszę iść – wy­szep­ta­ła zbie­la­ły­mi war­ga­mi.

Wsta­jąc upu­ści­ła książ­kę. Jej nie­zgrab­ność roz­czu­la­ła. Mo­głem je­dy­nie pa­trzeć, jak lady Róża od­cho­dzi. Gro­żą­ce mi ostrze znik­nę­ło, ale nie ma wście­kłość. Ze­rwa­łem się z ławki, sta­jąc twa­rzą w twarz z tym łaj­da­kiem.

– Czy wiesz, co grozi pro­stacz­ko­wi wy­cią­ga­ją­ce­mu miecz na ry­ce­rza?

– A ry­ce­rzo­wi, który skrzyw­dzi moją panią? Lady Róża nadal nie prze­bo­la­ła stra­ty męża, więc nie masz czego u niej szu­kać.

Wy­mi­nął mnie i od­szedł nie dając moż­li­wo­ści ri­po­sty. Jeśli my­ślał, że się pod­dam to był głup­szy niż my­śla­łem. Zer­k­ną­łem na ławkę i się uśmiech­ną­łem.

Za­pu­ka­łem w drzwi, za­kli­na­jąc w duchu, by otwo­rzy­ła ona. Udało się. Była jak zwy­kle pięk­na. Za­sko­cze­nie szyb­ko zmie­ni­ło się w uśmiech, kiedy zo­ba­czy­ła, że trzy­mam jej książ­kę.

– To rów­nież dla cie­bie – wrę­czy­łem uko­cha­nej srebr­ną tacę z pod­kra­dzio­ny­mi w kuch­ni kul­ka­mi mar­ce­pa­nu. – Każda ko­bie­ta je uwiel­bia.

Przez chwi­lę się wa­ha­ła, nim za­pro­si­ła do środ­ka.

– Nie spo­dzie­wa­łam się gości. Pro­szę, usiądź.

Dys­kret­nie ro­zej­rza­łem się za osił­kiem, lecz ni­g­dzie go nie do­strze­głem. Z za­do­wo­le­niem roz­sia­dłem się w fo­te­lu. Na­la­ła mi kie­lich wina i usia­dła na­prze­ciw. Tak mo­gło­by być co wie­czór, gdy­bym tylko ją zdo­był.

– Chyba jako je­dy­na nie wy­py­tu­jesz o śmierć króla.

– Wy­obra­żam sobie, jakie to dla cie­bie musi być trud­ne, panie. A i tak ze­wsząd sły­szę plot­ki. – Zer­k­nę­ła ner­wo­wo w stro­nę dru­giej kom­na­ty.

– Prze­pra­szam, ale muszę na chwi­lę wyjść.

Wsta­ła szyb­ko i znik­nę­ła za drzwia­mi.

Rów­nież wsta­łem. Roz­glą­da­łem się po po­ko­ju po czę­ści z nudów a po czę­ści chcąc ją po­znać. Jak na ko­bie­tę było tu za­dzi­wia­ją­co mało bi­be­lo­tów. Z za­cie­ka­wie­niem pod­sze­dłem do se­kre­ta­rzy­ka pod oknem. Do­strze­głem na bla­cie jej pier­ścień. Nigdy nie dała mi swej chu­s­tecz­ki, to może wezmę pier­ścień, by mi o niej przy­po­mi­nał? Z za­cie­ka­wie­niem za­czą­łem ob­ra­cać go w dło­niach i wtedy rubin od­sko­czył ni­czym wiecz­ko. Co jest? W środ­ku do­strze­głem igłę. Może nie byłem znaw­cą bi­żu­te­rii, ale wie­dzia­łem, że to nie ma związ­ku z bły­skot­ka­mi. Taki re­kwi­zyt wi­dzia­łem tylko raz, dawno temu i na­le­żał do szpie­ga, któ­re­go pró­bo­wa­łem do­pro­wa­dzić na prze­słu­cha­nie. Z obawą spoj­rza­łem za sie­bie. Bo­go­wie, jacy by­li­śmy głupi nie za­uwa­ża­jąc drob­nych zna­ków. Teraz skła­da­ły się w lo­gicz­ną ca­łość. Szyb­ko odło­ży­łem wszyst­ko na miej­sce i od­sze­dłem od se­kre­ta­rzy­ka, aku­rat przed przyj­ściem lady Róży i Ti­gra­na. Po­my­śla­łem z go­ry­czą, że jeden pier­ścień zmie­nił wszyst­ko. Ale czy to na­praw­dę moż­li­we? Szyb­ko zer­k­ną­łem na nią i na jej przy­bocz­ne­go i już wie­dzia­łem, że muszę wyjść stąd jak naj­szyb­ciej.

 

Nie­do­wie­rza­nie na twa­rzy sir Si­mo­na i pło­che spoj­rze­nie po­wie­dzia­ły wszyst­ko – do­my­ślił się. Ale jak? Spoj­rza­łam na se­kre­ta­rzyk i przy­po­mnia­łam sobie, że zo­sta­wi­łam tam pier­ścień. Niech to. Gdyby nie nagła wi­zy­ta in­for­ma­to­ra nie mu­sia­ła­bym go zo­sta­wiać sa­me­go. Ale sir Simon mu­siał wę­szyć tam gdzie nie po­trze­ba. A to ozna­cza­ło tylko jedno. Dałam dys­kret­ny znak Ti­gra­no­wi, by za­ta­ra­so­wał drzwi.

– Wy­bacz lady, ale obo­wiąz­ki wzy­wa­ją. – Uśmiech­nął się cza­ru­ją­co, wy­co­fu­jąc tyłem w stro­nę wyj­ścia i tra­fia­jąc wprost na Ti­gra­na.

– Pusz­czaj! – roz­ka­zał sir Simon tonem nie­zno­szą­cym sprze­ci­wu.

Za­czął się szar­pać, pró­bu­jąc dobyć szty­le­tu przy pasie, ale Ti­gran je­dy­nie się uśmiech­nął. Od­wró­ci­łam się, by nie pa­trzeć na roz­lew krwi. Zdu­szo­ny jęk po­wie­dział mi, że już po wszyst­kim. Le­żą­cy u stóp Ti­gra­na sir Simon wpa­try­wał się mar­two w sufit. Na śnież­no­bia­łej ko­szu­li roz­kwi­ta­ła czer­wo­na plama. Uklę­kłam przy nim, chcąc za­spo­ko­ić cie­ka­wość. Czy szpie­go­wał dla księ­cia? Się­gnę­łam do kie­sze­ni jego sur­du­ta i na­tra­fi­łam na bu­te­lecz­kę. Po jej od­kor­ko­wa­niu roz­szedł się odu­rza­ją­cy za­pach ziół.

– Silny lek. A więc cho­ro­wał.

Prze­trzą­snę­łam resz­tę kie­sze­ni, wyjmując z nich jego rze­czy oso­bi­stych. Od­chy­li­łam koł­nie­rzyk, by spraw­dzić, czy nie nosi łań­cusz­ka i omal nie usia­dłam z wra­że­nia. U pod­sta­wy szyi wid­niał wy­ta­tu­owa­ny ja­strząb.

– No to mamy na­sze­go gwał­ci­cie­la. Ko­bie­ty są teraz bez­piecz­niej­sze. Choć szko­da tak przy­stoj­ne­go ry­ce­rza. – Lek­kie roz­ma­rze­nie ustą­pi­ło miej­sca zim­nej kal­ku­la­cji. – Ukryj go w miej­scu, gdzie go nie znaj­dą. Mam plan co do niego.

– Oczy­wi­ście. Od dawna mia­łem ocho­tę wbić mu szty­let.

– I po­zbądź się tej tacy. Nie zno­szę mar­ce­pa­nu.

Ti­gran ski­nął głową. Już miał wyjść, kiedy się cof­nął.

– Za­da­nie wy­ko­na­ne. Czy za­cząć nas pa­ko­wać?

– Nie.

Zdu­mie­nie na jego twa­rzy roz­ba­wi­ło mnie. Otwo­rzy­łam w se­kre­ta­rzy­ku skryt­kę. Z dumą spoj­rza­łam na ko­lek­cję barw­nych fio­lek z tru­ci­zna­mi. Do­ło­ży­łam bu­te­lecz­kę sir Si­mo­na i za­trza­snę­łam szu­flad­kę.

– Ale pani… le­piej być jak naj­da­lej stąd, nim od­kry­ją praw­dę.

Le­d­wie go słu­cha­łam. Mój umysł wła­śnie miał wenę.

– Jak my­ślisz. Jak to jest być kró­lo­wą?

– Chcesz dzia­łać na wła­sną rękę? Twoim mo­co­daw­com to się nie spodo­ba.

– Jakoś ich prze­ko­nam. Lecz jeśli chcesz się wy­co­fać, droga wolna.

Wy­pro­sto­wał się dum­nie, jak na by­łe­go żoł­nie­rza przy­sta­ło.

– Przy­się­ga­łem stać u twego boku, pani.

– Cie­szę się z tak od­da­ne­go to­wa­rzy­sza. Masz jesz­cze te przed­mio­ty z na­szej po­przed­niej misji z Ta­ru­ny?

– Tak, pani. W skryt­ce za mia­stem.

– Do­brze. Pod­rzuć je do jego kom­na­ty – wska­za­łam na trupa. – Muszę jesz­cze tylko roz­siać plot­kę o uciecz­ce sir Si­mo­na-tru­ci­cie­la.

 

Przy­pię­łam do sukni brosz­kę sza­fi­ro­wej żabki w zło­cie, do­sko­na­le pa­su­ją­cej do blond pasm i błę­kit­ne­go ko­lo­ru oczu. Na palec wsu­nę­łam pier­ścień z cy­try­no­wą żabą. Ktoś mógł­by na­iw­nie po­my­śleć, że to zwy­kłe świe­ci­deł­ka. Jed­nak ich wnę­trza kryły jedną z naj­sil­niej­szych tru­cizn, po­cho­dzą­cą wła­śnie od ta­kich ko­lo­ro­wych żabek. Wy­star­czy­ło do­tknąć ukry­tej igły. Nieraz te bły­skot­ki ura­to­wa­ły mi życie i cnotę, dla­te­go za­wsze mia­łam je przy sobie. Tak jak Ti­gran sy­gnet.

Za­do­wo­lo­na z efek­tu ru­szy­łam wcie­lać ko­lej­ny etap planu i spo­tkać się z lor­dem Ha­rol­dem.

– Lady Różo, jak miło cię wi­dzieć!

Za­zwy­czaj ten pi­skli­wy głos spra­wiał, że chcia­łam uciec jak naj­da­lej, ale teraz lady Ce­cy­lia mogła się przy­dać. Od­wró­ci­łam się z pro­mien­nym uśmie­chem.

– Witaj, lady. Nie spo­dzie­wa­łam się cie­bie tu spo­tkać.

– Wła­śnie wra­cam z plo­te­czek u żony sir Ber­nar­da. Za­sta­na­wia­ły­śmy się kto mógł zro­bić taką po­twor­ność. No i gdzie się po­dział sir Simon. Od kilku dni nikt go nie wi­dział.

– Lady, czy… czy za­uwa­ży­łaś może, jak tuż po otru­ciu króla sir Simon cho­wał coś do kie­sze­ni?

Ko­bie­ta od razu wy­pro­sto­wa­ła się, wie­trząc nie­złą grat­kę.

– Nie, skar­bie, ale to bar­dzo cie­ka­we co mó­wisz.

– Może mi się jed­nak tylko przywi­dzia­ło? Pro­szę ni­ko­mu o tym nie wspo­mi­nać.

– Ależ oczy­wi­ście, moja droga.

Go­dzi­nę póź­niej po­ło­wa zamku nie mó­wi­ła o ni­czym innym.

 

Za­pu­ka­łam do drzwi lorda czu­jąc, że to mój dzień. Przy­jął mnie z uśmie­chem, sze­ro­kim ge­stem za­pra­sza­jąc do środ­ka. Na stole cze­ka­ła ka­raf­ka z winem i dwa krysz­ta­ło­we kie­li­chy. To tylko po­twier­dza­ło do­my­sły co do go­spo­da­rza.

– Droga lady Różo. – Ukło­nił się nisko. Nawet nie mu­sia­łam się­gać do swo­je­go daru, by wie­dzieć co roi się w jego gło­wie. – Do­my­ślam się z czym przy­cho­dzisz, lady. Król nie zdo­łał pod­pi­sać do­ku­men­tów zwią­za­nych z twoją po­sia­dło­ścią.

– Ależ obie­cał.

– Tak, wiem. Miał to zro­bić po uczcie. – Lord wes­tchnął ze smut­kiem. – Je­dy­ne co mogę zro­bić to szep­nąć słów­ko księ­ciu o twej spra­wie, jeśli tylko ze­chcesz.

Po­czu­łam na dłoni jego łap­sko.

– To wspa­nia­ła myśl. Ale… zmie­ni­ły się moje prio­ry­te­ty.

Wsta­łam nie mogąc znieść do­ty­ku tego pa­dal­ca. Mój pewny sie­bie uśmiech wy­pro­wa­dził go z rów­no­wa­gi.

– Nie są­dzisz, że przy­szłe­mu kró­lo­wi po­trzeb­na jest żona, a jego ślicz­nej có­recz­ce matka?

Zdu­mie­nie na jego twa­rzy prze­ro­dzi­ło się w obu­rze­nie. Rów­nież wstał.

– Jak śmiesz coś ta­kie­go pro­po­no­wać. Kim ty w ogóle je­steś?! Zwy­kła dzie­wu­cha nie wia­do­mo skąd. Je­dy­nie przez mał­żeń­stwo udało ci się tra­fić na dwór kró­lew­ski.

Ba­wi­ła mnie jego ty­ra­da. I ob­łu­da. Był ni­czym robak, któ­re­go zaraz mia­łam zdep­tać.

– Lor­dzie, nie wy­pa­da tak się uno­sić. Ja je­dy­nie przy­szłam z pewną pro­po­zy­cją. Pra­gnę byś tylko szep­nął księ­ciu o moim ist­nie­niu, a ja w za­mian za to nie zdra­dzę two­jej ko­chan­ki. – Po­sta­wi­łam wszyst­ko va ba­nque.

Lord zbladł. Ręce lekko mu drża­ły.

– Nie wiem o czym mó­wisz – pró­bo­wał jesz­cze dzie­cin­nie.

– Kiedy zo­ba­czy­łam cie­bie, lor­dzie, wcho­dzą­ce­go na salę pod­czas tej fe­ral­nej uczty… w roz­cheł­sta­nej ko­szu­li i szmin­ką na ustach, wie­dzia­łam, że coś się świę­ci.

Nie wie­dzia­łam je­dy­nie z kim. Lecz kto nie ry­zy­ku­je, ten nie wy­gry­wa. Czyż nie? Dla pew­no­ści po­de­sła­łam mu wizje skan­da­lu, jaki wy­bu­chł­by na dwo­rze. Tego jak zo­sta­wia go wpły­wo­wa żona, traci swoje dobre imię i in­trat­ne sta­no­wi­sko przy nowym królu. I ten zawód w oczach księ­cia.

Lord ukrył twarz w dło­niach. Sły­sza­łam łomot jego serca, czu­łam przy­spie­szo­ny puls i nie­mal sły­sza­łam szpet­ne myśli. A mnie chcia­ło się śmiać – był mój.

 

*

 

– Ksią­żę, skoro teraz bę­dziesz wład­cą, sądzę że po­trzeb­na ci mał­żon­ka… ko­lej­na. – Lord Ha­rold upił łyk wina, pró­bu­jąc po­zbyć się su­cho­ści w ustach. Te słowa ledwo prze­cho­dzi­ły mu przez gar­dło. Je­dy­nie wizja skan­da­lu po­py­cha­ła go dalej. Ale on tak tego nie zo­sta­wi. Nie po­zwo­li sobą po­mia­tać. Jakaś byle pro­stacz­ka nie wygra z nim. Teraz jed­nak bez­piecz­niej uda­wać po­tul­ne­go.

Ksią­żę­ca mina wy­ra­ża­ła jed­nak scep­ty­cyzm, po­wo­du­jąc u lorda pod­wyż­szo­ne ci­śnie­nie. Wie­dział, że musi na­mó­wić na­stęp­cę tronu do ożen­ku, jeśli chce ura­to­wać skórę.

– Panie, po tym jak za­mkną­łeś swoją żonę w klasz­to­rze, nie cie­szysz się zbyt­nią po­pu­lar­no­ścią wśród ludu. Mają cię za fu­ria­ta i okrut­ni­ka.

– Mia­łem roz­gło­sić ca­łe­mu świa­tu, że żona przy­pra­wia mi rogi?!

Lord skur­czył się w sobie pod wście­kłym spoj­rze­niem księ­cia, lecz kon­ty­nu­ował z he­ro­izmem god­nym bo­ha­te­ra.

– Wła­śnie nowa mał­żon­ka ocie­pli­ła­by twój wi­ze­ru­nek.

Wi­liam za­my­ślił się.

– Za­pew­ne masz rację, ale gdzie tak szyb­ko znaj­dę żonę.

– Mam pewną kan­dy­dat­kę. Lady Różę, wdowę po sir Etha­nie.

– Taak… chyba ko­ja­rzę. Pięk­na ko­bie­ta, choć taka de­li­kat­na. Mo­gła­by być do­sko­na­łą ma­co­chą dla Laury.

Żebyś się nie zdzi­wił, po­my­ślał lord, lecz uśmiech nie scho­dził mu z ust.

– Czy po­do­ła obo­wiąz­kom kró­lo­wej?

– Mogę cię za­pew­nić, że jest sil­niej­sza niż ci się zdaje.

 

Sir Oli­ver sie­dział skwa­szo­ny nad sza­cha­mi, wciąż nie poj­mu­jąc, jak mógł znów prze­grać w grę, któ­rej fi­ne­zji nie do końca poj­mo­wał. Ba­wi­ła mnie gra z nim, ale po­trze­bo­wa­łam god­ne­go sie­bie ry­wa­la. Mój in­te­lekt sta­now­czo się tego do­ma­gał.

– Brawo.

Kiedy usły­sza­łam okla­ski i głos księ­cia wie­dzia­łam, że wła­śnie za­punk­to­wa­łam. Od­wró­ci­łam się roz­pro­mie­nio­na ze skrom­nym uśmie­chem prze­stra­szo­nej łani. Męż­czyź­ni to uwiel­bia­ją.

– Może ja spró­bu­ję się z tobą zmie­rzyć, o pani?

– Będę za­szczy­co­na.

Usiadł na­prze­ciw­ko. Jesz­cze nigdy nie wi­dzia­łam go z tak bli­ska i mu­sia­łam przy­znać, że robił wra­że­nie. Po­cią­gła twarz, ostro za­ry­so­wa­na szczę­ka i by­stre spoj­rze­nie ma­ho­nio­wych oczu. I już nie­dłu­go miał być mój.

– Widzę, że je­steś nie tylko pięk­na, ale i in­te­li­gent­na. Le­gen­da o twych wy­gra­nych do­tar­ła nawet do mnie, dla­te­go po­sta­no­wi­łem spraw­dzić to oso­bi­ście.

– To za­szczyt. Po śmier­ci męża to je­dy­na roz­ryw­ka. Szcze­rze mó­wiąc nie umiem szyć.

Ro­ze­śmiał się.

– Lubię, kiedy ko­bie­ta po­tra­fi za­ska­ki­wać i nie jest kalką ja­kich wiele. Pra­gnę po­znać cię le­piej.

Pod­su­nę­łam Wi­lia­mo­wi myśl o na­szej upoj­nej nocy. Po­ru­szył się nie­spo­koj­nie, czu­jąc się nie­swo­jo, ale wie­dzia­łam, że wizja bar­dzo mu się spodo­ba­ła. Czy jed­nak bę­dzie wy­star­cza­ją­ca do prze­ko­na­nia go do ożen­ku?

– Ehm… pięk­na brosz­ka. – Pró­bo­wał ze­brać myśli. – Choć dość nie­zwy­kła. Ko­bie­ty nie prze­pa­da­ją za pła­za­mi.

– Zro­bi­ono ją na spe­cjal­ne za­mó­wie­nie. Te małe żabki są tak pięk­ne, że nie mo­głam się po­wstrzy­mać.

 

*

 

Szczel­niej okry­łam się weł­nia­ną opoń­czą, pró­bu­jąc ukryć się przed wil­got­nym chło­dem. Teraz naj­chęt­niej grza­ła­bym się przy ko­min­ku, za­miast je­chać z Ti­gra­nem przez chasz­cze. Kiedy tylko usły­sza­łam za oknem go­łę­bia, od razu wy­czu­łam pro­ble­my. I nie my­li­łam się. Krót­ka, za­szy­fro­wa­na wia­do­mość ka­za­ła mi zja­wić się w umó­wio­nym miej­scu tej nocy. Jed­no­cze­śnie oba­wia­łam się tej chwi­li i czu­łam ulgę, że to już. Spa­li­łam wia­do­mość i wraz z Ti­gra­nem wy­mknę­łam się poza miej­skie mury taj­nym wyj­ściem po­ro­śnię­tym tru­ją­cym blusz­czem. Tam cze­ka­ły na nas osio­dła­ne konie.

Za­trzy­ma­łam się przy omsza­łym gła­zie na skra­ju lasu. To tu wy­zna­czy­li mi przed przy­by­ciem do zamku miej­sce spo­tkań. Usia­dłam na ka­mie­niu, cze­ka­jąc cier­pli­wie. Ti­gran ob­ser­wo­wał uważ­nie oko­li­cę. Byłam pewna, że oni za to ob­ser­wu­ją nas, by upew­nić się, że je­ste­śmy sami. Nie­mal czu­łam ich spoj­rze­nia. Drża­łam, ma­rząc o kubku grza­ne­go wina.

– Ir em en? – usły­sza­łam tuż za sobą. Choć spo­dzie­wa­łam się tego, nie zno­si­łam, kiedy po­ja­wia­ła się zni­kąd. Po minie Ti­gra­na po­zna­łam, że nawet on jej nie za­uwa­żył.

– Zan – od­po­wie­dzia­łam na za­wo­ła­nie.

Spo­mię­dzy drzew wy­szła za­kap­tu­rzo­na po­stać. Nigdy nie wi­dzia­łam jej twa­rzy, ale ten znie­na­wi­dzo­ny głos po­zna­ła­bym wszę­dzie. To ona wcią­gnę­ła mnie w szpie­go­stwo, naj­pierw nęcąc pie­niędz­mi, a kiedy we­szłam w to za da­le­ko, szan­ta­żem. Do­sko­na­le zda­wa­łam sobie spra­wę czemu im tak na mnie za­le­ży. Jako szpieg byłam bar­dzo sku­tecz­na ze swoim darem wpły­wa­nia na myśli in­nych.

– Mia­łaś już dawno opu­ścić zamek i znik­nąć. A tu pró­bu­jesz zo­stać kró­lo­wą.

Czyli mają dru­gie­go szpie­ga, a może nawet kilku. Kto to może być? W my­ślach prze­rzu­ca­łam twa­rze od słu­żą­cych po lor­dów. Praw­da jed­nak była taka, że to mógł być ab­so­lut­nie każdy. Nawet zwy­kły han­dlarz suk­nem przy­cho­dzą­cy na dwór kró­lew­ski. Trud­no. Ta­kiej wie­ści i tak nie utrzy­ma­ła­bym w ta­jem­ni­cy.

– Na­ra­zisz nas, jeśli po­su­niesz się za da­le­ko.

– Czy po­sia­da­nie w kró­lo­wej szpie­ga nie jest warte ry­zy­ka? – wy­po­wie­dzia­łam klu­czo­we zda­nie. Jeśli to ich nie prze­ko­na, to nic nas nie ura­tu­je.

Cisza. Byłam jed­nak prze­ko­na­na, że to py­ta­nie sami sobie za­da­wa­li, kiedy tylko usły­sze­li o moich pla­nach. Wy­obra­ża­łam sobie tę burzę przy stole za i prze­ciw. Py­ta­nie brzmia­ło – która opcja wy­gra­ła. Teraz Ona miała prze­ka­zać de­cy­zję.

– Na razie dzia­łaj. – Sły­sząc to, ode­tchnę­łam z ulgą. – Jed­nak jeśli rzu­cisz choć cień po­dej­rze­nia, że dzia­łasz na szko­dę króla Ro­lan­da…

Nie mu­sia­ła koń­czyć. Zbyt do­brze wie­dzia­łam, co spo­ty­ka­ło nie­po­kor­nych agen­tów.

– Muszę przy­znać, że spryt­nie rzu­ci­łaś po­dej­rze­nia na na­szych wro­gów. Jeśli króla Wil­lia­ma i Ta­ru­nę po­chło­nie wojna to tylko le­piej dla nas. Ale nie zo­sta­wiaj już zbyt wielu tru­pów – prze­strze­gła jesz­cze na od­chod­ne.

Ski­nę­łam głową. Nie są­dzi­łam, że aż tak mi ulży po jej odej­ściu. Ostat­nie wy­da­rze­nia nad­szarp­nę­ły moje ner­wy bar­dziej niż my­śla­łam.

Do­sia­dłam konia, chcąc jak naj­szyb­ciej wró­cić do kom­nat i wszyst­ko sobie po­ukła­dać.

– Pani, czemu chcesz zo­stać kró­lo­wą, skoro wła­śnie do­pro­wa­dzasz do wojny?

– Dobre py­ta­nie – uśmiech­nę­łam się. – Lubię sta­wiać sobie cele nie do zre­ali­zo­wa­nia, a póź­niej je osią­gać. Czy kró­lo­wa Róża nie brzmi wspa­nia­le? Co praw­da kraj pod rzą­da­mi tego fu­ria­ta Wil­lia­ma szyb­ko osłab­nie, a wtedy król Ro­land i jego mał­żon­ka łatwo przej­mą rządy. A ja jak zwy­kle roz­pły­nę się w tłu­mie.

– Po­li­ty­ka nie na moją głowę – burk­nął pod nosem Ti­gran.

Nagły prze­błysk czy­jejś myśli i my ja­dą­cy w od­da­li.

Uchy­li­łam się w ostat­niej chwi­li. Bełt prze­le­ciał tuż przed moją twa­rzą. Cho­le­ra, co to było?! Głu­pie py­ta­nie, głu­pia od­po­wiedź – na­stęp­ny bełt. Tym razem tra­fił w konia, który zło­żył się pode mną, zrzu­ca­jąc na zie­mię. Cud, że nie zo­sta­łam przy­gnie­cio­na. Sta­ra­łam się scho­wać za rzu­ca­ją­cym się w prze­ra­że­niu zwie­rzę­ciem. Rże­nia koni nie po­zwa­la­ły usły­szeć za­ma­chow­ców, do­pó­ki nie sta­nę­li tuż obok. Ti­gran rzu­cił się na nich z mie­czem, od­ci­na­jąc mnie na chwi­lę od za­gro­że­nia. Się­gnę­łam do pier­ście­nia. Za­mar­ło mi serce. Nie było go. Prze­ra­żo­na wy­cią­gnę­łam nóż, drugą ręką się­ga­jąc do bro­szy. Prze­klę­ta, aku­rat teraz za­plą­ta­ła się w pe­le­ry­nę. Nagle wy­rósł przede mną jeden z nich. Mu­siał się wy­rwać Ti­gra­no­wi. Za sobą sły­sza­łam brzęk stali o stal. On mi nie po­mo­że. Ban­dzior tylko uśmiech­nął się na widok no­ży­ka w dłoni. Nie dzi­wi­łam mu się. Pięk­na, bez­bron­na ko­bie­ta to nie ro­bo­ta, to przy­jem­ność. Ale jesz­cze nie po­wie­dzia­łam ostat­nie­go słowa.

– Lord prze­sy­ła po­zdro­wie­nia.

Więc to ten idio­ta za tym stoi?! Nie po­da­ru­ję mu.

Spoj­rza­łam pro­sto w ka­pra­we oczka. Czego on mógł się bać? Każdy czło­wiek cze­goś się boi. Pod­su­nę­łam mu wizję wła­snej ago­nii, lecz jak się spo­dzie­wa­łam ze śmier­cią był za pan brat. Może lęk wy­so­ko­ści? Węże… nie zwró­cił na nie uwagi, tak jak na szczu­ry. Takie dra­nie pew­nie nie boją się żad­nych ta­kich plu­gastw, ja­ki­mi sami są. Był ni­czym ka­ra­luch… ob­ru­szył się na tę myśl. Po­czu­łam jego łap­ska na ra­mio­nach. Wie­dzia­łam co cho­dzi mu po gło­wie. Wpu­ści­łam w jego umysł wizje wy­cho­dzą­cego spod ziemi wszel­kiego ro­bactwa i za­czy­na­ją­cego pełzać po nim. Zie­mi­sty za­pach roz­kła­du, dłu­gie czuł­ki, obrzy­dli­we od­nó­ża. Ob­ła­zi­ły go coraz wyżej. Rzu­cił się do tyłu, ni­czym spa­rzo­ny. Pa­nicz­nie strzą­sał z ubra­nia nie­wi­docz­ne ro­ba­ki.

– Co zro­bi­łaś cza­row­ni­co?!

Chwy­tał się za usta, roz­oru­jąc twarz. Zer­k­nę­łam na swo­je­go to­wa­rzy­sza, przy­pa­tru­ją­ce­go się z za­ło­żo­ny­mi rę­ko­ma temu dziw­ne­mu wi­do­wi­sku. Obok jego nóg leżał mar­twy prze­ciw­nik.

– Skończ z nim le­piej pani, bo jesz­cze kto go usły­szy.

Miał rację. Z nie­ma­łą sa­tys­fak­cją wbi­łam opry­cho­wi nóż w serce.

– Lord nas nie do­ce­nił, wy­sy­ła­jąc ta­kich idio­tów – po­wie­dział Ti­gran, pa­ku­jąc zwło­ki na grzbiet je­dy­ne­go ży­we­go konia. Rzeka pły­ną­ca tuż obok za­bie­rze je da­le­ko stąd.

– Masz rację. Pew­nie jak co ty­dzień jest teraz w karcz­mie „Pod Szkar­łat­ną Różą”. – Dwoma pal­ca­mi po­da­łam Ti­gra­no­wi za­krwa­wio­ny nóż. – Kiedy bę­dzie pi­ja­ny pod­mie­nisz mu kubek na ci­so­wy. W po­łą­cze­niu z al­ko­ho­lem sta­no­wi tru­ci­znę. Ni­ko­mu nie przyj­dzie do głowy co się stało, jeśli tylko za­bie­rzesz go z po­wro­tem.

 

Wi­zy­ta sir Ro­ge­ra w mojej kom­na­cie, sam na sam, zwia­sto­wa­ła kło­po­ty. Po­cząt­ko­we uprzej­mo­ści je­dy­nie zwięk­sza­ły moją po­dejrz­li­wość.

– Ostat­nio prze­jeż­dża­łem uli­ca­mi mia­sta i pod­słu­cha­łem o czym roz­ma­wia po­spól­stwo. Wielu z nich na­rze­ka na swój los. Bieda, cho­ro­by, prze­stęp­czość… jed­nym sło­wem śmierć. Ale wbrew temu co myślą, u nas na zamku wcale nie jest le­piej. Nikt ni­ko­mu nie może ufać. Strach o za­cho­wa­nie wła­dzy, wiecz­ne in­try­gi, za­ma­chy, nagła lecz wcale nie nie­spo­dzie­wa­na… śmierć. – Sir Roger po­chy­lił się ku mnie, uśmie­cha­jąc się prze­bie­gle. – Za­sta­na­wiam się, czym otru­łaś króla Eg­ber­ta. Nie, nie. Nie za­prze­czaj. Wi­dzia­łem, jak za­cho­wy­wa­łaś się w trak­cie uczty.

Po raz pierw­szy nie wie­dzia­łam co po­wie­dzieć, bo i pierw­szy raz zo­sta­łam przy­ła­pa­na. Mu­sia­łam szyb­ko wziąć się w garść. Pew­nie ble­fo­wał.

– Wy­bacz panie za­sko­cze­nie, ale… Nie mia­ła­bym z tego żad­nej ko­rzy­ści. Nawet stra­ci­łam na tym. Król obie­cał prze­ka­zać mi zie­mię, lecz nie zdą­żył pod­pi­sać do­ku­men­tów. Mówią, że to sir Simon jest zdraj­cą.

Lecz on tylko uśmiech­nął się, od­chy­la­jąc na opar­cie krze­sła.

– A mało to szpie­gów jest na dwo­rze? Mam dziw­ne wra­że­nie, że mój druh nie żyje. A jak wiemy trupy nie mogą się bro­nić. Nawet jeśli je­steś nie­win­na jak mó­wisz, to za­wsze można rzu­cić na cie­bie cień po­dej­rze­nia.

– Panie!

– Spo­koj­nie. Nie jest to w na­szym in­te­re­sie. Przy­cho­dzę w związ­ku z twym za­mąż­pój­ściem. Uwa­żam, że je­steś do­sko­na­łą kan­dy­dat­ką.

– Czego chcesz?

– Małej po­mo­cy. Król nie chciał oddać ziem, nie­gdyś na­le­żą­cych do ro­dzi­ny. Jako so­jusz­nicz­ka, mo­gła­byś szep­nąć coś mę­żo­wi. Nie bę­dziesz na tym strat­na. Jak wiesz mam zwierzch­nic­two nad stra­żą miej­ską. Rów­nież mogę oka­zać się przy­dat­ny.

Ledwo od­dy­cha­łam. Cze­goś ta­kie­go się nie spo­dzie­wa­łam.

– I nie pró­buj otru­cia, tak jak króla i jak przy­pusz­czam swego męża. Jeśli coś mi się sta­nie, to wszy­scy do­wie­dzą się o tobie.

Wście­kłość to mało po­wie­dzia­ne. Nie zno­si­łam, kiedy coś szło nie tak. Ten buc miał nade mną wła­dzę. Lo­do­wa­ty chłód prze­szedł po ciele, a zaraz po nim fala go­rą­ca. Tylko spo­koj­nie. Wdech i wy­dech. I uśmiech numer sześć. Za­czę­łam roz­wa­żać plusy i mi­nu­sy. I oka­za­ło się, że to wcale nie taka zła sy­tu­acja. Po­sia­da­nie w sir Ro­ge­rze tak sil­ne­go sprzy­mie­rzeń­ca, któ­re­go in­te­re­sy są zbież­ne i który nie jest lo­jal­ny kró­lo­wi, nie jest złe.

– Zga­dzam się na ten układ – od­par­łam, wie­dząc że każde z nas kiedy tylko osią­gnie swój cel spró­bu­je po­zbyć się dru­gie­go. Py­ta­nie brzmia­ło, kto bę­dzie pierw­szy.

 

Na­resz­cie ksią­żę po mnie po­słał. Ślub zbli­żał się, a tu po­ło­wa rze­czy niego­to­wa. W my­ślach spraw­dza­łam listę: ce­re­mo­nia, we­se­le, lista gości, mu­zy­cy… muszę tylko pa­mię­tać, żeby nie prze­sa­dzić, jako skrom­na wdowa. Szko­da tylko, że Ti­gran nie wró­cił jesz­cze z misji. Po­sła­niec za­sko­czył mnie w ogro­dzie, gdzie dałam się wy­cią­gnąć na plo­tecz­ki lady Ce­cy­lii. Nawet nie zdą­ży­łam wró­cić do kom­na­ty i przy­go­to­wać się na­le­ży­cie do spo­tka­nia. Lecz jak to mówią: pięk­ne­mu, we wszyst­kim pięk­nie.

We­szłam do ga­bi­ne­tu. W chwi­li gdy za­trza­snę­ły się za mną drzwi wie­dzia­łam, że coś jest nie tak. Ksią­żę Wil­liam sie­dział za biur­kiem, uśmie­cha­jąc się z sa­tys­fak­cją. Po jego pra­wej stro­nie w cie­niu, stał sir Roger z nie­tę­gą miną. Zdro­wą dło­nią pod­trzy­my­wał oban­da­żo­wa­ną rękę. Opa­tru­nek na­brał już szkar­łat­nej barwy.

– Witaj, uko­cha­na. Jak wi­dzisz spo­ty­ka­my się w nowym skła­dzie. Muszę przy­znać, że dość znacz­nie uszczu­pli­łaś grono mych za­ufa­nych ludzi.

– Nie ro­zu­miem… – Czu­łam, jak krew od­pły­wa mi z twa­rzy, a serce za­mie­ra, by po chwi­li eks­plo­do­wać.

– Zbla­dłaś. Do­brze się czu­jesz? – Słowa, aż ocie­ka­ły kpiną. – My­śla­łaś, że nasz wy­wiad nie spraw­dzi przy­szłej kró­lo­wej?

Jak mogli co­kol­wiek od­kryć?! Prze­cież nie po­peł­ni­łam błędu!

– Byłaś czy­sta pra­wie jak łza. Z do­bre­go domu, żona za­słu­żo­ne­go ry­ce­rza. Nie wy­chy­la­łaś się. Nie mogli nic na cie­bie zna­leźć. Do czasu. Dwa dni temu przy­by­ła na ślub hra­bi­na Ana­sta­zja i przy­się­gła­by, że spo­tka­ła cię już wcze­śniej za gra­ni­cą, jako żonę za­moż­ne­go i wpły­wo­we­go kupca oskar­żo­ne­go o szpie­go­stwo. Za­rze­kał się, że to nie on. Na do­da­tek jego żona nagle zni­kła wraz z ku­zy­nem. Czyli jak mnie­mam Ti­gra­nem. Bie­dak nie czuje się naj­le­piej. Jest cały obo­la­ły, ale to już nie po­trwa długo.

Po­czu­łam się jak­bym do­sta­ła w twarz. Wie­dzia­łam, że Ti­gran nie zdra­dzi. Mia­łam tylko na­dzie­ję, że użył sy­gne­tu, za­da­jąc kłam sło­wom księ­cia. Bo­la­łam nad jego losem. I swoim. Za­pew­ne mistrz tor­tur cze­kał już na mnie na dole. Ale nie za­mie­rza­łam się pod­dać.

– Dla­cze­go wie­rzysz ja­kiejś ko­bie­cie? Je­stem nie­win­na…

– DOŚĆ! – Wal­nął pię­ścią w stół, wsta­jąc rap­tow­nie. – Sir Roger po drob­nych na­mo­wach po­dzie­lił się swo­imi po­dej­rze­nia­mi. Po­nad­to ze­staw tru­cizn w taj­nej skryt­ce se­kre­ta­rzy­ka przy­pie­czę­to­wał twoją winę.

– Jak ją zna­leź­li­ście? – ledwo wy­szep­ta­łam.

– Sie­kie­ry są bar­dzo po­moc­ne w szyb­kim szu­ka­niu. Wy­bacz, że muszę od­wo­łać nasz ślub, ale śmier­tel­ne cho­ro­by do­ty­ka­ją i wy­so­ko uro­dzo­nych – od­parł z uśmie­chem i mor­der­czą furią w oczach, chcąc ode­brać mi ostat­nią na­dzie­ję.

Rów­nież się uśmiech­nę­łam. Roz­ba­wił mnie, tak szcze­rze. My­ślał, że prze­chy­trzy li­si­cę.

Zdez­o­rien­to­wa­ny wy­pro­sto­wał się, spo­glą­da­jąc nie­uf­nie. Tak, już prze­czu­wał, że mam asa w rę­ka­wie. Nie był głupi, dla­te­go kazał wszyst­kim wyjść.

– Twoja córka jest pięk­ną, małą i ufną osób­ką. Lecz czy to do­brze w zamku peł­nym ludzi? Prze­jezd­ni, całe rze­sze służ­by… – za­wie­si­łam głos, dając czas ziarn­ku zro­zu­mie­nia na wy­kieł­ko­wa­nie.

– Nie groź, sto­jąc pod sza­fo­tem.

Ro­ze­śmia­łam się, cho­wa­jąc dło­nie za sie­bie. Otwo­rzy­łam pier­ścień, wciąż nie­pew­na czy blef się uda. Za­tru­ta igieł­ka ku­si­ła wy­ba­wie­niem od wszel­kich trosk. Lecz wola walki bun­to­wa­ła się przed ka­pi­tu­la­cją.

– Po­sta­wię spra­wę po męsku. Jeśli zginę, księż­nicz­ka roz­pły­nie się w tłu­mie. A wtedy na nic ci bę­dzie moja śmierć. Twoi agen­ci nawet nie zdążą pi­snąć.

– Czego chcesz – wy­sy­czał przez za­ci­śnię­te zęby.

– Aby nic się nie zmie­ni­ło w na­szych pla­nach ślub­nych. Tylko tyle, mój uko­cha­ny.

Wie­dzia­łam, że ob­my­śla różne sce­na­riu­sze i wy­bie­rze ten naj­bez­piecz­niej­szy – zgoda na układ, a póź­niej cicha próba po­zby­cia się mnie.

Kiw­nię­ciem głowy przy­pie­czę­to­wał nasz pakt. A ja mo­głam spo­koj­nie przy­mknąć wiecz­ko pier­ście­nia. Na razie.