Po merytorycznych dyskusjach i wielu drogocennych radach moich wspaniałych Betujących, zdecydowałam się zamieścić na Portalu ten skromny tekst, oparty (jak większość moich) na wydarzeniach autentycznych. Serdeczne dzięki za poświęcony czas i doskonałą betę dla: DANIELKUROWSKI i VARG (:serce:). Dziękuję także za tak surowe oceny Vrann Kheryer, wystawione mi podczas bety, bo i one dały wiele do myślenia. :) Zapraszam do lektury i pozdrawiam. :)
Halina przejęła sklep w spadku po śmierci męża. Zbyszek, przekonany o opłacalności tak karkołomnej inwestycji, miesiąc przed śmiercią przeznaczył większość wspólnych oszczędności na zakup ogromnych ilości kolorowych fatałaszków.
Sklep był mały, dopiero co założony, i miał stanowić dodatkowe źródło dochodu. Zbyszek, jako bardziej obeznany ze sprawami finansowymi, zamierzał go prowadzić jednoosobowo, szczególnie że ona nie miała bladego pojęcia o handlu. Los zdecydował jednak inaczej.
Na pewno dużym ułatwieniem był fakt działalności jedynie online, w internecie. Dawał Halinie możliwość pracy w sklepie głównie nocami, gdyż za dnia próbowała jakoś utrzymać rodzinę, ogarnąć dom, opłacić wszystkie zaległe podatki oraz pozałatwiać kwestie związane ze śmiercią męża. A tych było co niemiara.
Portal, na którym Zbyszek wystawił dziecięce ubrania, pobierał makabrycznie wysoką prowizję. Z pewnością pozytywem był fakt, że nie trzeba było codziennie otwierać sklepu o określonej godzinie i użerać się z kapryśnymi klientami dotykającymi towarów spoconymi dłońmi. To były te dobre strony. Niestety, pojawiły się i złe.
Dwa dni przed Wigilią kurier przywiózł kolejne trzy paczki. Zwroty. Niby normalna rzecz, czasem się przecież zdarzały, choć ostatnio jakby nieco częściej, ale po spojrzeniu na nie Halinie na moment zaparło dech. Wszystkie były paczkami pobraniowymi, wielkogabarytowymi. Nie licząc samych materiałów na opakowanie tych rzeczy tak, aby nie uległy zniszczeniu w transporcie, opłata za pobranie wyniosła bardzo dużo, a firma przewozowa akurat nie tak dawno podwyższyła drastycznie ceny wszystkich przesyłek.
Odbiorca, jak się okazało, ta sama osoba, z nieznanych powodów odmówiła ich przyjęcia. Widać było po śladach oraz pieczątkach i napisach na naklejonych etykietach, że kilkakrotnie podejmowano bezskuteczne próby ich dostarczenia, rzucając paczkami po zmoczonych, zaśnieżonych miejscach.
Tych ubrań na pewno nikt już nie zakupi jako nowe, pełnowartościowe, a takimi przecież jeszcze do niedawna były.
Załamana kobieta zdecydowała, że tym razem nie zostawi tak sprawy i będzie interweniować. Zbyt wiele pieniędzy straciła ostatnio przez podobne zwroty. Zadzwoniła najpierw do kupującego, który wreszcie odebrał. Głos młodego mężczyzny wyrażał zaskoczenie połączone z niezadowoleniem, kiedy wyjaśniła mu powód rozmowy.
– Nie wiem, o czym pani mówi, ale sprawdzę i oddzwonię.
Odczekała cztery godziny, starając się zająć domowymi obowiązkami i wykonując inne połączenia, po czym ponownie wybrała jego numer.
– Kobieto, zbliżają się święta! Wszyscy życzą sobie zdrowia i szczęścia. Nie masz większych problemów? – zapytał zdenerwowany.
– Obiecał pan, że się dowie i oddzwoni. – Udawała, że nie usłyszała niegrzecznego tonu. – Czy mogłabym poznać powód nieodebrania tylu zamówionych paczek?
– No, dowiedziałem się, tylko zadzwonić nie zdążyłem. Jestem zajęty – prawie wrzasnął do słuchawki. – Paczki nie zostały odebrane.
– Tyle wiem. To ja pana o tym poinformowałam. Po co je pan kupował?
– To nie ja. Byłem za granicą i dopiero dziś wróciłem do kraju. Ktoś inny logował się i skorzystał z moich danych. – Ton głosu wcale nie brzmiał przekonująco.
– W jakim celu?
– Pojęcia nie mam!
– A zatem nie poznam powodu nieodebrania tylu zamówionych przez państwa paczek?
– Nie.
– Czemu?
– Co za ludzie! – krzyknął znowu ze złością. – O co ci chodzi, wariatko?! O głupie kilkanaście złotych? Bo chyba więcej taka paczka nie kosztuje, co? Mogę ci je oddać! Zadowolona?! – dodał z szyderstwem. – Toż to skandal! – Rzucił słuchawką.
Halina westchnęła ciężko i wybrała numer odbiorcy paczki, jaki odczytała na stronie portalu sprzedażowego. Był inny, zatem najprawdopodobniej, jeśli wierzyć poprzedniemu rozmówcy, to ta druga osoba logowała się na cudze konto podczas internetowych zakupów.
W telefonie usłyszała roześmiany głos młodej kobiety, droczącej się ze śmiejącym w tle mężczyzną.
– Cii… to ona! Tak, słucham? – dodała, udając powagę.
– Dzień dobry. Rozmawiałam już z kupującym, panem Markiem Nowakiem, ale on twierdził, że nie wie o niczym. Sugerował, abym spytała panią, Maję Kowalską, bo to pani logowała się na jego konto, aby dokonać zakupu, wskazując siebie jako odbiorcę. Czy to pani zamówiła tydzień temu w naszym sklepie ubrania dziecięce na łączną kwotę dwóch tysięcy siedmiuset złotych w trzech przesyłkach pobraniowych, kosztujących w sumie dodatkowo prawie sto złotych?
– Aha – potwierdziła tamta.
– Czy mogłabym poznać powód odmowy odebrania ich od kuriera?
– Wie pani, to nie tak – zaczęła kłamliwie dziewczyna, z trudem tłumiąc śmiech. – Zamówiłam dla dziecka na święta i Nowy Rok. Kurier mnie nie zastał, a potem to już nie wiem, czemu nie przywiózł ich ponownie.
– Pytałam w firmie przewozowej. Powiedziano mi, że kurier przywoził je pod wskazany adres kilkakrotnie i za każdym razem zastawał odbiorcę, lecz konsekwentnie nie zgadzała się pani na zadeklarowane wcześniej opłacenie i przyjęcie paczek.
– Cóż, ani nie potwierdzę, ani nie zaprzeczę – wygłosiła rozbawiona dziewczyna.
– Rozumiem, że pani nie jest już zainteresowana tym zakupem?
– Powiedziałam chyba wyraźnie, że to na święta, nie?! – stwierdziła opryskliwie Maja. – Kupiłam w międzyczasie ładniejsze, więc tamte mi niepotrzebne – dodała jeszcze złośliwie i zakończyła rozmowę.
Halina na moment chwyciła się za serce i zaczęła szybciej oddychać, patrząc na trzy porozrywane, zwrócone przesyłki. Potem przeniosła wzrok na spakowane starannie ubrania, w których Zbyszek utopił wszystkie ich oszczędności. Jak tak dalej pójdzie, zamiast liczyć zyski, będziemy ponosili same straty – pomyślała.
Uspokoiła się dopiero po jakiejś godzinie.
***
– Chodź tu do mnie, stęskniłem się… – powiedział, mrużąc oczy.
Maja ze śmiechem przytuliła się do jego ramienia.
Był wigilijny ranek i za oknem sypał obficie śnieg. Telefon wyrwał ją z półsnu, w jaki zaczęła z przyjemnością zapadać.
– Dzień dobry – usłyszała głos starszej kobiety.
Przez moment wydawało jej się, że kiedyś go już słyszała, ale nie miała czasu, aby zastanowić się dłużej.
– Dzień dobry. O co chodzi? – zapytała ze śmiechem, bo Marek namiętnie całował jej szyję.
– Czy pani na pewno nie chce tych przesyłek? – głos nieznajomej wydawał się drętwy i bez wyrazu.
– Dasz mi wreszcie spokój z tymi paczkami, chora jędzo?! – zawołała rozwścieczona do telefonu. – Odwal się ode mnie!
– Proszę tak się do mnie nie zwracać. Mogłabym być pani babką! – powiedziała starsza kobieta z cieniem groźby.
– Wypad! – krzyknęła Maja, zrywając się z łóżka.
Marek, zorientowawszy się, kto dzwoni, wyrwał z ręki dziewczyny telefon.
– Odwal się, stara wariatko, bo popamiętasz! – zawołał do słuchawki.
– Coś pani powiem, Maju… – kontynuowała spokojnie Halina.
– Czekaj, dam głośniej… – Marek rozbawiony nacisnął stosowny przycisk.
– Urocza ta pani jasnowłosa, błękitnooka dziewczynka, Zuzia – powiedział powoli głos kobiecy. Brzmiał lodowato i złowrogo.
Oboje popatrzyli po sobie, przestając się uśmiechać.
– Co takiego?
– I chłopczyk też ładnie się zapowiada – mówiła z szyderstwem. – A to dopiero pierwszy miesiąc. Już wybrała pani imię. Mateusz, prawda? Śliczne imiona dla ślicznych dzieci.
– Chłopczyk? Jesteś w ciąży? – zapytał szeptem zszokowany Marek.
– Miałam ci powiedzieć podczas uroczystej wieczerzy dziś wieczorem – powiedziała z niepewnym uśmiechem Maja, równie zaskoczona słowami nieznajomej.
– Tak… – brzmiał dalej głos z telefonu. – Wesołych świąt zatem życzę i dużo zdrowia dla maluchów, bo z pewnością będzie im teraz bardzo, bardzo potrzebne!
– Co?! Coś ty powiedziała, jędzo? – zawołał rozwścieczony Marek, widząc bladą twarz dziewczyny, ale właścicielka sklepu zakończyła rozmowę.
– Niech ją szlag! – krzyknęła rozjuszona Maja i rzuciła z całą siłą telefonem, rozbijając go o ścianę. – Skąd ona wiedziała o ciąży? I o płci? I o wybranym imieniu? Wczoraj zrobiłam test, nie byłam jeszcze u żadnego lekarza, to dopiero pierwszy miesiąc. Dopiero miesiąc… – powtarzała, jak w transie.
Zanim zdążyli ochłonąć, usłyszeli cichy płacz dochodzący z pokoiku Zuzi. Pobiegli tam.
Dwulatka stała w łóżeczku, cała zalana krwią. Trzęsące się ciałko było sine. Przerażona Maja doskoczyła do córeczki, biorąc ją ostrożnie na ręce i zawołała do partnera:
– Dzwoń po karetkę!
Podnosząc córkę, poczuła nagle silny, przeszywający ból. Krzyknęła i mimowolnie upuściła płaczącą Zuzię na dywan, łapiąc się za brzuch. Wrzask małej to ostatnia rzecz, jaką pamiętała. Upadając, straciła przytomność.
***
Obudziła się w szpitalu. Była noc. Obok na sąsiednim łóżku spał ktoś, miarowo oddychając. Z sąsiedniej sali dobiegały kobiece łkania.
Maja próbowała się podnieść lub chociaż poruszyć, ale przeszywający ból brzucha uniemożliwił to, nie wspominając o spętanych kroplówkami rękach. Kilkakrotnie bezskutecznie starała się wezwać pielęgniarkę. Wołaniem zbudziła jedynie niezadowoloną sąsiadkę, która demonstracyjnie zakaszlała, wstała, zapaliła światło, włożyła niedbale szlafrok i wyszła, zamykając za sobą szczelnie drzwi.
Po kilkunastu minutach wróciła, po czym położyła się, a zaraz za nią przybyła młoda pielęgniarka.
– Jak się pani czuje? – zapytała Maję, dotykając jej czoła.
– Boli mnie – wyszeptała, płacząc. Łzy spływały na poduszkę.
– Musi pani teraz odpoczywać.
– Co z dzieckiem?
– Spokojnie, rano porozmawia pani z lekarzem.
– Ja muszę wiedzieć teraz! – krzyknęła nagle, unosząc głowę.
Pielęgniarka ciężko westchnęła.
– Dziecko straciła pani, podnosząc córkę. Nie powinna pani dźwigać niczego ciężkiego, przecież pani wiedziała, że każda kolejna ciąża będzie zagrożona. Lekarz, prowadzący poprzednią, uprzedzał panią jeszcze tu, w szpitalu.
Maja zaczęła głośno płakać. Nagle uświadomiła sobie, że nie wie nic o dziewczynce.
– Gdzie jest Zuzia?
– Proszę wypoczywać.
– Niech mi pani powie, co z córką!
– Tata jest przy niej.
– Marek?
Pielęgniarka kiwnęła głową i szybko wyszła, gasząc światło.
Maja nie mogła spać. Ciągle myślała o telefonach tamtej kobiety i jej słowach dotyczących dzieci. Wyobrażała ją sobie jako starą, szkaradną wiedźmę, stojącą przy bulgoczącym kotle niczym bajkowa Baba Jaga.
Świt przyszedł późno. Było Boże Narodzenie.
Obchód lekarski odbył się szybko, ponieważ każdemu z personelu szpitala spieszyło się po nocnym dyżurze do domu.
Maja dowiedziała się tylko, że dziecko straciła już wcześniej, kiedy upadła i zemdlała. Marek wezwał pogotowie, lecz najpierw zajęto się ratowaniem małej. Potem do szpitala zabrano i ją. Teraz miała czekać na zabieg.
Tymczasem koło południa kobietę z sąsiedniego łóżka odwiedzili krewni. Śmiali się i całowali ją, gratulując świetnie rozwijającej się ciąży i patrząc z politowaniem na leżącą obok dziewczynę, która nadal była sama.
Wypytywane pielęgniarki odpowiadały niechętnie, nikt nie chciał udzielić jej informacji o córce ani partnerze. Próbowała zasnąć. Pytała sama siebie, czy to możliwe, aby nagle ich szczęśliwą rodzinę zniszczył jeden telefon od nieznajomej. Czy to jej klątwa zakończyła radość świąteczną, która jeszcze kilkanaście godzin wcześniej panowała w ich domu? Czy w ogóle realnym jest takie zdarzenie? A może to obłęd, w jakim znalazła się po upadku?
W drugi dzień świąt Maję czekał zabieg operacyjny oczyszczenia, jak nazwał go dyżurujący lekarz, prowadzący jej poprzednią ciążę. Po nim samopoczucie było coraz gorsze. Wpadła w jakieś odrętwienie.
Szukając telefonu przypomniała sobie, że zniszczyła go. Nie pamiętała numeru do Marka, bo niedawno go zmienił. Nie wiedziała, jak skontaktować się z kimkolwiek bliskim. Pytała personel o Zuzię, ale powiedziano jej tylko, że córka została zawieziona do szpitala dziecięcego.
***
Po tygodniu Maja dostała wypis. Zdawkowe słowa na kartce papieru wskazywały na jednoznaczną przyczynę poronienia.
Dostawszy się do domu taksówką, ze zdumieniem zobaczyła otwarte drzwi wejściowe. Weszła niepewnie. Marek spał na łóżku, odwrócony plecami do drzwi. Obok na mocno poplamionym dywanie leżało chyba z dwadzieścia butelek po piwie i wódce. Wszędzie śmierdziało alkoholem i potem.
Kroki Mai zbudziły go na tyle, że odwrócił głowę.
– O, jesteś – wymamrotał.
– Czemu nie byłeś u mnie? – powiedziała zszokowana z pretensją w głosie.
– Co? – zapytał, jakby nie rozumiejąc.
– Straciłam syna! – powiedziała, płacząc. – Nie pojawiłeś się tam ani razu! Jak mogłeś?! To przecież było także twoje dziecko!
– Serio? – zapytał, podnosząc się lekko i patrząc na nią z wyrzutem. – Moje?
– Jak możesz w ogóle o to pytać? – powiedziała, siadając na krześle i płacząc.
– Nie wiem, co mam myśleć. Nic mi nie powiedziałaś.
– Przecież chciałam. Przysięgam ci, że i Zuzia, i Mateuszek… Zaraz. Gdzie jest Zuzia?! – Rozejrzała się nagle z przestrachem.
– Jest na OIOM-ie. Jak powiedział ordynator: Na tym etapie niczego więcej zrobić nie możemy.
– Na… Na OIOM-ie?! Co się stało? – Podbiegła do niego i zaczęła szarpać za ramiona.
– Krwotok wewnętrzny i wstrząs mózgu. Powiedziano mi, że to tętniak. Zasłabła i dodatkowo uderzyła się podczas upadku.
Maja opadła bezwładnie na łóżko obok siedzącego Marka.
– To niemożliwe. Przecież Zuzia nie miała tętniaka – wyszeptała cicho.
– A jednak.
– Muszę do niej jechać!
– Nie ma sensu. Byłem przy niej przez kilka dni. Stan krytyczny, lekarze dają jej najwyżej parę godzin. Nie poznaje już nikogo.
– To ta kobieta – powiedziała nagle zdecydowanym głosem. – Musimy ją odnaleźć. Prosić o cofnięcie uroku. Ona rzuciła klątwę na naszą rodzinę!
– Odbiło ci? Nie bądź śmieszna! Nie ma czegoś takiego, jak klątwa! – popatrzył na nią, jak na obłąkaną. – To nie średniowiecze!
– Opowiadała o Zuzi, jakby ją widziała. Znała wybrane imię nienarodzonego dziecka. A nawet płeć. Wiedziała o nim, choć nikomu nie mówiłam o ciąży. Powiedziała, że zdrowie będzie dzieciom teraz bardzo potrzebne. Sam to słyszałeś. Jej głos. Mści się za swoje przeklęte paczki! Musi być złym duchem.
– Czy ty siebie słyszysz? Złe duchy są w bajkach, nie w życiu! – krzyknął, spoglądając na nią zimnym wzrokiem.
– Daj mi swój telefon!
– Po co?
– Tam jest zapisany ten numer. Zadzwonię do niej.
Zanim zdążył zareagować, Maja pochwyciła komórkę Marka, leżącą na pobliskiej szafce.
– Oddawaj! – Rzucił się ze złością.
Popatrzyła na niego oburzona, odwróciła się i zaczęła szukać numerów z zapisanych rozmów.
– Dziwne… – przeglądała szybko pamięć w telefonie, przesuwając palcami wers za wersem. – Wszystkie rozmowy i numery sprzed Wigilii są wykasowane.
– Niemożliwe. – Wziął telefon. – A nawet gdyby tak było, jakie to ma znaczenie? Nie ma czegoś takiego, jak klątwa! – powtórzył mocnym głosem.
– Znajdę ją. – Maja podbiegła do komputera. – Kupowałam ubranka dla Zuzi kilka tygodni temu. Muszą być zapisane te dane.
Szukała gorączkowo przez ponad pół godziny.
– Wszystko zniknęło. – Spojrzała na Marka z wyrazem oszołomienia na bladej twarzy. – Jakby ten zakup nigdy nie doszedł do skutku. Jakby tego sklepu ani moich trzech zamówień wcale nie było. Nic nie rozumiem. Gdybym tylko mogła raz jeszcze skontaktować się z tą kobietą… Prosić o szansę… Oddałabym wszystko, aby móc jeszcze raz zobaczyć te paczki. – Zaczęła znowu płakać.
Nagle zadźwięczał telefon chłopaka. Marek odebrał:
– Tak, słucham? Tak, to ja. Przy telefonie. – Mężczyzna chwilę nasłuchiwał, po czym zamarł i wbił oczy w partnerkę. – To ze szpitala – powiedział do niej załamanym głosem, ocierając pojawiające się błyskawicznie łzy. – Zuzia…
***
Maja obudziła się zdenerwowana. Dzwonek wyrwał ją z koszmaru. Schodząc na dół, czuła dziwne mdłości. Nie zdążyła jednak zastanowić się nad tym dłużej, bo zobaczyła stojącego w otwieranych drzwiach kuriera, trzymającego pod pachami trzy pokaźne paczki.
– Ostatnia szansa, pani Kowalska. W przypadku odmowy odbioru i opłacenia przesyłek, dziś wrócą do nadawcy.
Dziewczyna spojrzała nieprzytomnie na adres:
Halina Leśniewska
Ubranka dla Milusińskich
i numer telefonu.
– Biorę! – krzyknęła, zaskakując tonem nawet siebie.
Nagle popatrzyła uważniej na kuriera. Nad prawą kieszenią służbowego stroju zauważyła napis CZAS.
– Pan chyba jest tu pierwszy raz, prawda? Nasz stały dostawca wygląda inaczej.
– Rzeczywiście. – Starszy pan uśmiechnął się i spojrzał w oczy zdezorientowanej dziewczyny. – Los dał ci wyjątkową szansę, Maju – powiedział, poważniejąc. – Tylko jeden raz w życiu. Nie zmarnuj tego. Wiemy o tym tylko my dwoje, nikt inny – dodał szeptem.
Kobieta znieruchomiała i spoglądała niepewnie na staruszka, który znowu przybrał pogodny wyraz twarzy i układał starannie przesyłki na progu.
– Mamo, kto to? – Zaspana Zuzia wybiegła z pokoiku i w piżamce schodziła ze schodów.
– Zuziu, moja kochana! Pan przywiózł ci śliczne ubranka. – Zapłakana Maja próbowała wziąć ją na ręce, jakby chciała zatrzymać jak najdłużej tę chwilę, nie wierząc jeszcze w nieprawdopodobne szczęście, które otrzymała.
– Ejże, ostrożnie, pani mamo – powiedział słodko stojący za córeczką Marek, podnosząc dwulatkę na swe barczyste ramiona. – Proszę nie zapominać o drugim potomku! – dodał żartobliwie.
Maja dotknęła brzucha. Był większy. Zamknęła oczy i z ulgą powiedziała szeptem:
Dziękuję!
Cześć Bruce!
Stworzyłaś opowiadanie z przestrogą. Niektórym piekielnym klientom przydałby się porządny koszmar o konsekwencjach aroganckiego zachowania. Spodobała mi się ta historia. Na prawdę przejęłam się losem Haliny, niesamowicie było mi jej szkoda. Zabrakło jakiegoś elementu wskazującego, jak zakończyła się historia Haliny. Nie wiem, czy dobrze się domyślam, że postanowiła wysłać paczki ponownie.
Odniosłam wrażenie, że niepotrzebnie komplikujesz zdania, podając nadmiar informacji. Postaram się pokazać na paru przykładach o co mi dokładnie chodzi.
Halina przejęła sklep jako część spadku decyzją sądu pół roku po śmierci Zbyszka.
Moim zdaniem informacja o decyzji sądu jest zbędna. Poza tym jeśli mówimy o spadku to wiadomo, że po czyjejś śmierci. Pytanie, czy dokładny czas też jest tu niezbędny. Najprościej byłoby: Halina przejęła sklep w spadku po mężu. Najpierw użyłabym określenie mąż, a dopiero w następnym zdaniu podała imię.
Mąż, będąc przekonanym o opłacalności tak karkołomnej inwestycji, przeznaczył mnóstwo długo odkładanych przez nich oboje pieniędzy na sprowadzone w ogromnych ilościach z wielu hurtowni kolorowe fatałaszki.
większość wspólnych oszczędności; na zakup ogromnych ilości. To oczywiście tylko sugestie i można tę treść przekazać na wiele sposobów.
Sklep był mały, dopiero co założony, i miał stanowić
dla nichdodatkowe źródło dochodudo niskiej pensji.
Portal, na którym Zbyszek wystawił dziecięce ubrania, pobierał
wprawdziemakabrycznie wysoką prowizję, ale za to nie trzeba było codzienniefizycznieotwierać sklepu o określonej godzinie i użerać siędo późnego wieczoraz kapryśnymi klientami, spoconymi dłońmi dotykającymi towarów.
Ta końcówka jakoś nie brzmi dobrze. Trudna sprawa, może: z kapryśnymi klientami dotykającymi towarów spoconymi dłońmi.
Niby normalna rzecz, czasem się przecież zdarzały, ostatnio
tylkojakby nieco częściej, ale po spojrzeniu na nie Halinie na moment zaparło dech.
choć ostatnio jakby
Potem przeniosła wzrok
dalej,na spakowane staranniew kartonach i na półkachtony ubrań, w którychkilka miesięcy temuZbyszek utopił wszystkie ich oszczędności.
Czy na pewno tony? Trudno mi sobie wyobrazić, ile miejsca zajmuje tona ubrań, ale wydaje mi się, że sporo, a przecież sklepik był mały.
Dzwonek wyrwał ją z
przerażającegokoszmaru.
Koszmar z definicji jest przerażający.
– Oddawaj! – rzucił
sięze złością.
Dziewczyna spojrzała nieprzytomnie na adres:
Halina Leśniewska
Ubranka dla Milusińskich
a pod spodem adresi numer telefonu.
Maja dotknęła brzucha. Był większy. Zamknęła oczy i z ulgą powiedziała szeptem:
Dziękuję!
– Dziękuję!
Witaj, Alicello, dziękuję za tak miły komentarz oraz wskazówki; zaraz wszystko popoprawiam.
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
czytając, miałam momentami gęsią skórkę na rękach. Nigdy dotąd nie wróciłam przesyłki, a teraz to już na pewno się nie odważę. Dobrze budowałaś nastrój, emocje nasilały się wraz z płynącą akcją.
Interesujące opowiadanie.
Pozdrawiam ciepło – Goch.
"bądź dobrej myśli, bo po co być złej" Lem
Cześć, GOCHAW, dziękuję Ci bardzo za tak pozytywny komentarz i ciepłe słowa.
Pozdrawiam także. :)
Pecunia non olet
Cześć,
Początek trochę mnie zraził. Nie lubię ciężkawych obyczajówek. Już myślałem, że tekst jest do końca “taki”, ale znienacka okazało się, że zakończenie wynagrodziło mi wszystkie trudy i znoje :D.
Fajnie przemyślana fabuła, która nagle skręca zupełnie na inny tor i nabiera całkiem odmiennej dynamiki. Dobra robota! Lubię takie plot-twisty.
Językowo wg mnie jest poprawnie – widać betę i nie zahaczyłem o żadną zadrę w tekście. Ale muszę przyznać szczerze, że nie zwracałem uwagi na łapankę :/. Mae culpa. Usprawiedliwiam się poprzednim akapitem :P. Po prostu wciągnęło i leciałem z fabułą na szybko.
Warsztat narracyjny też masz coraz lepszy. Kaliber i ilość niezręczności wyraźnie spada :D.
Dzięki za fajne opowiadanie.
pozdrawiam
M.
kalumnieikomunaly.blogspot.com/
Witaj, MordercoBezSerca, cudny komentarz, ogromnie mnie cieszy, wielkie dzięki. Jeszcze sporo pracy przede mną, wiem, ale będę ją wykonywać konsekwentnie. Betujący naprawdę mega mi pomogli, przy okazji raz jeszcze bardzo Im dziękuję. 
Koniec tekstu pierwotnie był drastyczniejszy, to wpływ oglądanych w dzieciństwie krwawych horrorów. 
Pozdrawiam. ;)
Pecunia non olet
Nieźle się czytało, było napięcie i zaciekawienie tym, co tam się działo, jednak skończywszy lekturę nie bardzo iem, co myśleć o opowiadaniu, więc zapytam – Bruce, co tam się wydarzyło?
Wykonanie pozostawia nieco do życzenia.
Zbyszek, będąc przekonanym o opłacalności tak karkołomnej inwestycji… ―> Raczej: Zbyszek, przekonany o opłacalności tak karkołomnej inwestycji…
Zbyszek, jako bardziej obeznany ze sprawami finansowymi, zamierzał go prowadzić… ―> Skoro założył sklep, to chyba oczywiste, że miał zamiar go prowadzić.
– Nie wiem, o czym pani do mnie mówi, ale sprawdzę i oddzwonię. ―> – Nie wiem, o czym pani mówi, ale sprawdzę i oddzwonię.
…zająć domowymi obowiązkami i wykonując inne telefony… ―> Telefony wykonuje się w fabryce produkującej telefony. Halina mogła telefonować.
…po czym ponownie wybrała jego numer; ―> Zamiast średnika powinna być kropka.
W telefonie usłyszała roześmiany głos młodej kobiety, droczącej się ze śmiejącym w tle mężczyzną: ―> Dlaczego zdanie kończy dwukropek, a nie kropka?
Za SJP PWN: dwukropek «znak interpunkcyjny (:) stawiany przed przytoczeniem czyichś słów lub przed wyliczeniem czegoś»
– Czy pani na pewno nie chce tych przesyłek? – Głos nieznajomej wydawał się drętwy i bez wyrazu. ―> – Czy pani na pewno nie chce tych przesyłek? – głos nieznajomej wydawał się drętwy i bez wyrazu.
Marek, zorientowawszy się, kto dzwoni, wyrwał z ręki dziewczyny telefon: ―> Zamiast dwukropka powinna być kropka.
…tamta ciągnęła dalej z szyderstwem. ―> Masło maślane – czy mogła ciągnąć, nie mówiąc dalej?
Dwulatka stała w swoim łóżeczku, cała zalana krwią. ―> Zbędny zaimek – czy mogła stać w cudzym łóżeczku?
Przysięgam ci, że i Zuzia, i Mateuszek…. ―> Po wielokropku nie stawia się kropki.
Spojrzała oszołomiona na Marka z bladym wyrazem twarzy. ―> Jak wygląda blady wyraz twarzy?
Proponuję: Spojrzała na Marka z wyrazem oszołomienia na bladej twarzy.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Witam serdecznie, Regulatorzy.
Dziękuję za komentarz oraz wskazówki, zaraz popoprawiam wszystko.
skończywszy lekturę nie bardzo wiem, co myśleć o opowiadaniu, więc zapytam – Bruce, co tam się wydarzyło?
Rozbroiłaś mnie. 
Trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć, ponieważ chciałam do końca pozostawić jako swego rodzaju niedomówienie ostateczny koniec opisywanych zdarzeń – doprowadziłam do sytuacji, w której los dał dziewczynie jeszcze jedną szansę, o którą prosiła, przekonana o nieuchronności pasma nieszczęść. Uznałam (idąc tu nieco za wskazówką nader niskiej oceny, wystawionej mi podczas bety/czyt.: dwója minus), że zakończenie, polegające na zamordowaniu dzieci tylko z powodu straty pieniędzy, to zbytnia przesada. Jednak pozostawiłam czytelnikowi nieco miejsca na własne dopowiedzenie, bo w sumie sen może być… snem o innym śnie i wówczas do końca nie wiadomo, czy dziewczyna wygrała z klątwą, czy też nie. A może wcale tej klątwy nie było?
Pewnie, jak to zwykle u mnie, niedostatecznie jasno to wyraziłam.
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Ech, Bruce, muszę powiedzieć, że Twoje niedomówienia i oczekiwanie, że czytelnik sam sobie dopowie to, czego nie napisałaś, nie wpływają korzystnie na odbiór opowiadania.
Zbyt realistycznie opisujesz tydzień z życia Mai i za wiele osób bierze w tym udział, bym mogła pomyśleć, że to wszystko jej się śniło.
Chyba wolałabym, aby Halina jakimś fantastycznym sposobem nabyła szczególnych mocy i np. napoiła Maję stosownym wywarem, po którym dziewczyna miałaby te przerażające wizje, sprawiające wrażenie koszmaru dziejącego się w rzeczywistości. A potem, kiedy ustałoby działanie mikstury, Maja zapragnęłaby nabyć jeszcze więcej ubranek dla dzieci, nie tylko własnych ale także obcych, będących w potrzebie. Mogłaby też polecić sklep Haliny innym, a wtedy Halina-wiedźma nie tylko nie miałaby strat, ale jej interes kwitłby. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Ech, Bruce, muszę powiedzieć, że Twoje niedomówienia i oczekiwanie, że czytelnik sam sobie dopowie to, czego nie napisałaś, nie wpływają korzystnie na odbiór opowiadania.
Wiem, wiem, muszę to zmieniać…
Myślisz? Napoiłaby? (oczywiście mam przed oczami mnóstwo podobnych scen z różnych horrorów).
Na razie przyszła mi do głowy nieco inna wersja zakończenia. Może spróbuję pójść tą drogą.
Pozdrawiam serdecznie, Regulatorzy i dziękuję!
Pecunia non olet
Ciekawa jestem, Bruce, jaką drogą zamierzasz pójść. ;)
Nie wiem czy Ci się spodoba, ale polecam jedno z dawniejszych opowiadań Bemik. Również traktuje o zemście, choć powód do niej był zgoła inny. https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/56842573
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Witaj, dziękuję Ci bardzo, Regulatorzy, zerknę na pewno do tego tekstu. :padam:
Na razie wybrałam wersję z powrotem do przeszłości przy zapamiętaniu poprzednich wydarzeń przez główną bohaterkę, cos jak w pierwszym “Jumanji”. Zobaczymy, czy miałam rację.
PS Przeczytałam opowiadanie. Mocne. Doskonałe. Rozliczenia z przeszłością bywają bardzo trudne.
Czasem odnoszę wrażenie, Regulatorzy, że masz rzadki dar postrzegania ludzi w ich myślach, przynajmniej mnie – na pewno. Bardzo Ci za to dziękuję, ten niepozorny link otworzył mi oczy na skomplikowane sprawy i dodał potrzebnej odwagi, aby napisać kilka słów, skrywanych latami głęboko w sercu. :)
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Zapewniam Cię, Bruce, że nie mam żadnego, jak to określiłaś: daru postrzegania ludzi w ich myślach i nawet nie wiem, co miałoby to znaczyć.
Jeśli jednak lektura opowiadania Bemik dodała Ci odwagi i pozwoliła dojrzeć skomplikowane sprawy, to mam nadzieję, że pomoże Ci to tworzyć coraz lepsze opowiadania.
Powodzenia. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Dziękuję, pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
;D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
bruce, ciekawe opowiadanie. Zaskoczył mnie finał. Dobrze, że to się tak kończy. Chociaż… Jako osoba nadzorująca wysyłki setek przesyłek pobraniowych z pewnością miałem nieco mniej współczucia dla Marka i Mai :)
“Kiedy ludzie mówią ci, że coś jest nie tak albo im się nie podoba, prawie zawsze mają rację. Kiedy mówią ci, co dokładnie według nich jest źle i jak to naprawić, prawie zawsze się mylą”. Neil Gaiman
Już kilka wersji tego opowiadania widziałem, ale powiem jedno – mnie się konstrukcja bardzo podobała. Odebrałem ją jako w pewnym sensie impresjonistyczną, skoncentrowaną na wywołaniu pewnych uczuć, takiej gęsiej skórki, nie zaś na spójności fabuły. Dlatego nie uważam, by nadmierne drążenie w tej spójności było wskazane. Może związku wcale nie ma? Może to niezależne epizody, podobne, ale dziejące się w równoległych światach? To coś jakby z filmów Lyncha. Pierwsza część usypia, wskutek czego druga uderza z niespodziewanego kąta (a ten i tak jest już nieco złagodzony), a przez całość przewija się pewne budzące niepokój Coś.
W każdym razie, Bruce, nie rzucałbym się na zmienianie, tylko dlatego, że jeden czytelnik – choćby i najznamienitszy – coś powiedział. Zawsze ktoś powie, że wolałby inaczej. Ale to oczywiście już Twój wybór :)
Cześć, Andyql. Dziękuję za sympatyczny komentarz oraz zrozumienie. 
Hej, Varg. Fakt, zamęczałam Was podczas bety wieloma zmianami i nowymi wersjami, ciągle nie będąc pewną, czy w dostatecznym stopniu przekazałam wszystko tak, jak zamierzałam. Serdecznie raz jeszcze Wam dziękuję za cierpliwość, wspaniałą betę, wyrozumiałość oraz bardzo mądre wskazówki, udzielane mi wielokrotnie kosztem Waszego czasu i wypoczynku.
Zdaję sobie sprawę, że mam tendencję do tworzenia opowiadań, przedstawiających jedynie przysłowiowy czubek góry lodowej, większość treści umieszczając poza tekstem, w mojej wyobraźni, co nie ułatwia oczywiście odbioru Czytelnikom. Muszę nam tym pracować, skoro chcę, aby moje teksty czytano i rozumiano. :)
Pozdrawiam serdecznie i raz jeszcze dziękuję za komentarze.
Pecunia non olet
Normalnie tego nie robię w przypadku betowanych przeze mnie tekstów, uważam, że jest tu pewien konflikt interesów… Ale tak mało osób zajrzało, a z tych większa część zostawiła niezłe opinie, lecz punkciku to już nikt. Więc mimo wszystko zgłosiłem do bib. Myślę, że tekst na to zasługuje.
Varg, dziękuję, naprawdę, przemiło z Twojej strony, ale mam duże wyrzuty sumienia… Właśnie kilka godzin temu w innym komentarzu wspomniałam, że moim zdaniem jeszcze nie zasługuję na takie wyróżnienia. Tyle czasu już poświeciłeś i tyle życzliwości okazałeś, wielkie dzięki.
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Cześć, bruce. :-)
Opowiadanie podobało mi się!
Co mnie ujęło? Realizm, z którym opisujesz pewien ciąg wydarzeń, bo nie jest łatwo tak kreślić słowa. Bardzo dobra, oszczędna szkoła. Postaci – fajnie przedstawione. Fabuła – pozornie prosta, lecz wciąga – przynajmniej ze mną tak było – i zaskakuje w dodatku. :-)
Dla mnie zakończenie było zrozumiałe, miałam dwie alternatywne myśli, kim mógł być ów posłaniec, ale nie będę się rozgadywać, aby nie spojlerować.
Podobnie jak Varg uważam, że biblioteka jest zasłużona i jestem zdziwiona, że opko nie ma jeszcze żadnego punkciku zatem, skarżypytuję.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Witaj, Asylum, bardzo dziękuję za tak miłe słowa i polecenie, tekst w obecnej postaci to nade wszystko wielka zasługa moich Wspaniałych Betujących oraz Komentujących; pozdrawiam serdecznie.
Pecunia non olet
Cześć, bruce,
dziwne opowiadanie. Z pewnością fajnie napisane, ale dziwne. Mimo to podobało mi się, choć wolę wersję Reg, że Halina była wiedźmą, niż że to był sen. Po pierwsze – występuje wtedy element fantastyczny, a po drugie jest to dużo ciekawe i wręcz groźne. Motyw snu jest zbyt oklepany ;) Ja w ogóle nie odebrałam “przygody” Mai jako snu właśnie. Kompletnie o tym nie pomyślałam (to dobrze!)
Cały czas dziwiło mnie zachowanie Haliny. Rozumiem, że była rozgoryczona, ale normalnie sklepy chyba nie dzwonią do ludzi z pretensjami, że nie odebrali przesyłki? Choć ona była sklepem jednoosobowym, to może wtedy tak, nie mam w tym doświadczenia, ale zwyczajnie wydawało mi się to przesadzone.
Sugerował, abym spytała panią, Maję Kowalską, bo to pani logowała się na jego konto, aby dokonać zakupu, wskazując siebie jako obiorcę.
– Chodź tu do mnie, stęskniłem się… – powiedział[+,] mrużąc oczy.
Powodzenia w dalszym pisaniu!
Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!
Witaj, LanaVallen. :)
Dziękuję za kolejny przemiły komentarz. :)
Sen dodałam później, nanosząc poprawki podczas bety, aby “uratować” dzieci, bo mimo wszystko uznałam, że działania Haliny byłyby uznane tu podczas komentowania za zbyt okrutne. :)
Co do kontaktu telefonicznego z kupującym, problem polegał na fakcie wyboru przez niego opcji paczek pobraniowych, które są bardzo drogie i w razie ich nieodebrania koszty spadają zawsze na sprzedającego, mimo że on dopełnił wszelkich formalności. Niestety, sporo osób właśnie tak oszukuje konkurencję.
Dziękuję bardzo, zaraz usterki poprawiam. ;)
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Teraz zakończenie wyszło strasznie słodkie, jak do świątecznego moralitetu. Ale niech Ci będzie.
Fajnie, kiedy karma wraca, a jeszcze fajniej, kiedy można cofnąć czas i naprawić błędy.
Babska logika rządzi!
Rzeczywiście, Finklo, przesłodziłam. Akurat dziś częstuję wirtualnym tortem, zatem nadmiar słodkości zbiegł się w czasie. :)
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Halina przejęła sklep w spadku po śmierci męża. Zbyszek, przekonany o opłacalności tak karkołomnej inwestycji, przeznaczył większość wspólnych oszczędności na zakup ogromnych ilości kolorowych fatałaszków.
No powiem, że się pogubiłam zaraz na początku, bo w moim odczuciu z pierwszego zdania wynika, że po śmierci męża Halina dostała w spadku (po kim?) sklep. W następnym zdaniu piszesz, że Zbyszek był do tej inwestycji przekonany i wydał ich wspólne oszczędności na zakup ciuchów. Tylko kim był Zbyszek? Mężem raczej nie, bo mąż już nie żył, a poza tym podreślasz, że wydał ich wspólne oszczędności, małżeństwo z zasady ma wspólne oszczędności, głupio tak by było oszczędzać osobno. Krótko mówiąc wywaliłabym “w spadku”, bo tylko zaciemnia obraz. Nie mówiąc już o tym, że skoro oszczędności były wspólne, to Halina było współwłaścicielką, więc nie mogła przejąć sklepu w spadku.
Na pewno dużym ułatwieniem był fakt działalności jedynie w sieci. Dawał Halinie możliwość pracy w sklepie głównie nocami, gdyż za dnia próbowała jakoś utrzymać rodzinę, ogarnąć dom, opłacić wszystkie zaległe podatki oraz pozałatwiać kwestie związane ze śmiercią męża.
Eee tego, zamówienia i użeranie się z dostawcami, wysyłanie zamówionych towarów nocami? Taka działalność to robota na pełny etat. Sklep kajarzy się… no… ze sklepem; witryna, dobre miejsce i te sprawy. Przypuszczam, że w tym wypadku Zbyszek wynajął tylko magazyn, bo zwyczajnie tańszy. Dałabym zaraz na początku, że sklep był internetowy, wtedy czytelnik nie będzie miał przed oczami zwykłego sklepu, do którego można wejść. Pamiętaj też, że stwierdzenie, iż sklep działał w sieci, można odczytać dwojako, nie tylko jako sklep internetowy. Mogła to być sieciówka: C&A, H&M albo coś w tym guście.
Nie do końca wiem, co się właściwie wydarzyło, i kto ukarał Maję i Marka. Sama kara wydaje mi się nieco nieadekwatna do czynu. Zabijać dzieciaka, żeby dać nauczkę rodzicom?! Halina straciła moją sympatię po takiej karze i nawet druga szansa nie zdołała jej przywrócić.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Witaj, Irka_Luz, dziękuję za komentarz. Zaraz uzupełnię niejasności.
Co do przejęcia w spadku i odziedziczenia, można tak przejąć po śmierci współmałżonka, ponieważ jego część wspólnoty majątkowej za życia należała tylko do niego. To on sam siebie ustanowił właścicielem tego sklepu, zatem był jego wyłącznym właścicielem, mimo poświęcenia pieniędzy obojga. Halina za jego życia nie miała do sklepu praw.
To prawda, Halina, wyprowadzona z równowagi po kolejnej poważnej stracie finansowej i potraktowaniu jej chamsko, dając jeszcze szansę na zmianę decyzji kupujących, ostatecznie zdecydowała się na straszną zemstę, uderzając w najbardziej czuły punkt, aby mocniej zabolało. :)
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Dobra, mocna historia, bardzo porządnie napisana. Dobrze uwypuklasz, jak małe decyzje mogą mieć gdzieś bardzo duże skutki – nawet jeśli te skutki dotyczą kogoś innego. Czytało się płynnie, emocje dobrze grają. Mogę wyobrazić sobie frustrację i zdenerwowanie Haliny, a także tragedię Majki i nawet współczuć jej, choć z początku wydawała się gburowata.
Musisz jeszcze, jak na mnie, nieco popracować nad płynnością opisów, bo miejscami wydawały się nieco drętwe. Ale tak poza tym, podobało mi się.
Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.
Bardzo ciekawy tekst. Niby prosty – w treści i postaciach – ale potem zaczynasz mocno kręcić. Przyznaję, że jak Reg niemal wypadłem wtedy z karuzeli tekstu, ale zdołałem się utrzymać :) Zrozumiałem więc zakończenie, a oszczędność samego opowiadania pomogła też w skupieniu się na tym, co w nim najważniejsze.
Technicznie napisane porządnie, większych zgrzytów nie zarejestrowałem :)
Tak więc koncert fajerwerków na plus.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Hej, Verus, serdeczne dzięki za komentarz. :) Jeszcze sporo ćwiczenia dobrych opisów przede mną. :)
Przemiło mi to czytać, NoWhereMan, dziękuję. :)
Pozdrawiam Was!
Pecunia non olet
Spodobało się, zwłaszcza zakończenie , ale jako całość też :)
Dziękuję, Koala75, za miłe słowo. W ogromnej mierze to zasługa moich Wspaniałych Betujących oraz Komentujących, ponieważ pierwotnie tekst był dużo gorszej jakości. :)
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Cześć, Bruce!
Pomimo pewnych niedostatków opowiadanie ma w sobie moc.
Przede wszystkim nie klei mi się reakcja Haliny, która z uwagi na stratę kilku złociszy dokonuje na Mai srogiej pomsty w zapalczywym gniewie. ;-) Jednak scena, kiedy groźby zaczynają się spełniać, jest naprawdę rewelacyjna. Wzbudziła u mnie spore emocje, być może dlatego, że jestem rodzicem, natomiast to jest po prostu bardzo dobrze zaserwowane.
Wolałabym też bez happy endu, lecz to oczywiście tylko moja subiektywna opinia.
Pozdrawiam!
"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski
Witaj, FilipWij, dzięki za komentarz; happy end jednak ocala dzieci, a to i dla mnie, jako rodzica, rzecz pierwszoplanowa. :) Przyznam, że pierwotnie zakończenie było znacznie ostrzejsze w wyrazie. :)
Co do reakcji Haliny, strata była dużo wyższa i – co istotne – kolejna (co dla samotnej matki nie jest rzeczą błahą), zatem po prostu tym razem nie podołała już tylu problemom/stratom jednocześnie.
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Całościowo opowiadanie mi się spodobało :) Posypało się już trochę komentarzy, ale kilka rzeczy mi się ciśnie na klawiaturkowe usta.
Nie przeszkadza mi niedopowiedziane zakończenie. Fakt, bardziej precyzyjna mechanika snu/magii sama w sobie jest dobrym pomysłem, ale wprowadzenie jej w tym opowiadaniu zmieniłoby je w coś zupełnie innego. A krytyka fantastyki za sam fakt braku jasnej granicy między rzeczywistością a snem – to dla mnie to zbyt cyniczne :P
W filmie The VVitch postać wiedźmy zaprezentowano z podobną dozą niedopowodzeń, przez co działała ona na wyobraźnię jak płachta na byka. W Twoim opowiadaniu nie jest to zbudowane równie skrupulatnie, ale uzyskujesz podobny efekt.
Zmieniłbym „bajkową” Babę Jagę na „baśniową” Babę Jagę. Bajka w tym kontekście wypada trochę dziecinnie – bajki to koniec końców edukacyjne historyjki dla najmłodszych, a baśniom jest bliżej do legend. Więc zarówno mroczniejszy ton, jak i pochodzenie Baby Jagi (folklor) bardziej mi pasują do baśni. Z drugiej strony, pod koniec – w dialogu z Markiem – jest fajna repetycja słowa „bajka”.
Brakuje mi jakiegoś dyskretnego foreshadowingu na początku tekstu. Czegoś, co nie potwierdziłoby wiedźmowatości Heleny, ale zapowiedziałoby przyszłą zmianę tonu/gatunku.
Ostatnie wspomniane rzeczy to – oczywiście – mikroszczegóły.
Pozdrawiam :)
Ps: Gdy będę przy komputerze, dodam entery do tego komentarza.
Cześć, Bartosz Janiszek, i Tobie dziękuję bardzo za komentarz. Oczywiście entery nie są konieczne, ja i tak czytam bez nich, bo tak łatwiej. :)
Nawiązanie do jednego z moich ulubionych horrorów odbieram jako wielki zaszczyt.
Nie chciałam czynić z Haliny aż wiedźmy, chciałam pokazać zachowanie wykończonego życiem i nieszczęściami człowieka, na którego spadło zbyt wiele i akurat w tym momencie, w tej konkretnej sytuacji, człowiek ten poczuł, że nie da rady dłużej, przysłowiowo wyszedł z siebie i stanął obok.
Podczas rozmów o tym tekście w jego pierwotnej postaci usłyszałam, że opisane zdarzenie to szopka/farsa, że to nie do pomyślenia, aby zabijać dzieci za coś takiego/tak błahego. Najwidoczniej nie udało mi się podkreślić, że nie zamierzałam opisać farsy, że Halina spokojnie i z anielską wręcz cierpliwością czekała na poprawę sytuacji rodzinnej, jakiś pozytywny przełom, jakiś cud i po prostu po kolejnej stracie finansowej oraz zachowaniu kolejnych upokarzających ją ludzi nie wytrzymała.
Cóż, nadal dzięki temu Portalowi uczę się trudnej sztuki przekazywania na piśmie tego, co zamierzam, w sposób jasny i klarowny. :)
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Ja akurat nie odebrałem Heleny jako doszczętnie złej. W porównaniu miałem na myśli jedynie fakt, że nie widzimy, co się dzieje w jej głowie na różnych etapach historii. Podobnie jak nie widzimy, w jaki sposób doprowadza do całej tragedii. Co do farsy – faktycznie się uśmiechnąłem w pewnym momencie, lecz nie zniszczyło to dramatyzmu całości :)
To dla mnie najważniejsze, bardzo raz jeszcze dziękuję za tak budujące słowa. :)
Pecunia non olet
Podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
Miło mi bardzo, dziękuję, Anet, pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Hej bruce!
Na początku kilka uwag:
Portal, na którym Zbyszek wystawił dziecięce ubrania, pobierał makabrycznie wysoką prowizję, ale za to nie trzeba było codziennie otwierać sklepu o określonej godzinie i użerać się z kapryśnymi klientami dotykającymi towarów spoconymi dłońmi. To były te dobre strony.
Brzmi jakby dobrą stroną była makabrycznie wysoka prowizja ;P
Wszystkie były paczkami pobraniowymi, wielkogabarytowymi, kosztowały ją niemało. Nie licząc samych materiałów na opakowanie tych rzeczy tak, aby nie uległy zniszczeniu w transporcie, opłata za pobranie wyniosła bardzo dużo, a firma przewozowa akurat nie tak dawno podwyższyła drastycznie ceny wszystkich przesyłek.
Tłumaczysz to w następnych zdaniu, więc pogrubiony fragment, moim zdaniem, zbędny.
Ja je zamówiłam dla dziecka na święta i Nowy Rok.
Niepotrzebne zaimki.
Spojrzała oszołomiona na Marka z wyrazem oszołomienia na bladej twarzy.
Bardzo oszołomiona była ;P
A tak ogólniej, opowiadanie nawet ciekawe, chociaż sens mi umyka. Nie rób sobie żartów ze starszych kobiet? To wiem akurat całkiem dobrze, kobiety (w każdym wieku) bywają zabójcze ;D I Marek, jakoś wypadł dziwnie nieprzekonująco. Spił się, leżał, potem obudził i jak gdyby nigdy nic opowiedział o sytuacji Zuzi. Jakoś… nie czułam tej desperacji.
Ale czytało mi się dobrze, styl jest prosty, i dzięki temu nie męczy, ani nie gubię się w fabule. Historia przejrzysta, nie było momentu w którym musiałabym się zastanawiać co się właściwie dzieje ;P
Dziękuję za lekturę!
Cześć, Gruszel, dziękuję za komentarz i wskazówki, poprawię zaraz nielogiczne sprawy.
Nie żartuję sobie, absolutnie. :) Nadal mam sklepik po Mężu, ale siły oraz chęci – coraz mniej. :)
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Nadal mam sklepik po Mężu, ale siły oraz chęci – coraz mniej. :)
Chwila… sklepik po mężu… klątwa… hej, hej, hej! Ale się lubimy, prawda? ;P Wprawdzie ludzkich dzieci nie posiadam, ale zwierzęce… oszczędź ;D
Pozdrawiam ;)
Pecunia non olet
