Postolsk

Pierwsza strzała nadleciała z dzikim chichotem gdzieś z boku. Tuż za nią druga. I trzecia. Potem kolejne. Sądząc z ich ilości strzelało kilkunastu łuczników lub jakaś diabelna machina potrafiąca seryjnie wypuszczać drewniano-metalowe, opierzone pociski.

Øster uznał, że w obu przypadkach jego sytuacja wygląda równie beznadziejnie co tłustego kurczęcia pośród żołnierzy. Zwłaszcza, że walący się z siodła na pylistą drogę Hugon już najwyraźniej był w sytuacji hipotetycznej drugiej kury, tej dopiekającej się na rożnie. I podobnie jak ona miał gardło rozerwane na całej szerokości, a z tyłu głowy sterczały pióra.

Øster nie roztrząsając więcej quasi-kulinarnych problemów poderwał konia do biegu, skręcając jednocześnie z traktu pomiędzy rzadkie w tym miejscu drzewa, które dopiero kilkadziesiąt metrów dalej zagęszczały się, tworząc ścianę lasu.

Strzały nadlatywały jednakże nadal i to nie tylko równie często i gęsto, ale co gorsza – teraz także z kierunku, w którym uciekał.

Stwierdził więc, że zasady zasadami, konspiracja konspiracją, ale Våx może sobie wsadzić je tu i tam. Gdzie mu wygodniej. I przyjemniej.

Nie zastanawiając się dłużej, sięgnął ręką pod koszulę, chwycił mocniej ozdobę z rzadkiego metalu wiszącą tam na rzemieniu i wymruczał formułę.

W samą porę, bowiem w tejże chwili któraś ze strzał znalazła drogę do serca mężczyzny. I to wcale nie przez żołądek, a należałoby rzec – bezpośrednio. Tyle, że Øster chroniony był już polem, które spopieliło strzałę, łącznie z jej metalowym grotem, w tejże chwili gdy ta dotknęła ciała jeźdźca. Drugie zaklęcie, wymówione znacznie głośniej, spowiło Østera ciemną chmurą, kryjąc go całkowicie przed wzrokiem napastników. Ten zabieg także przyszedł w odpowiednim momencie, bo z lasu zdążyło już wyskoczyć kilku jeźdźców zbrojnych w długie włócznie i miecze. Niewielką odległość przebyli by w kilka sekund, zamieniając Østera w jeszcze wierniejszą egzemplifikację kury na rożnie niż biednego Hugona.

Zarówno jeźdźcy jak łucznicy nie zdążyli się jednak zdziwić wyrosłą w środku słonecznego dnia smolistą chmurą, gdy Øster wykrzyczał kolejne zaklęcie.

Słońce nadal świeciło, ptaki śpiewały, płynący równolegle do traktu strumyk szemrał, a Øster ocierał pot z czoła i klął Våxa, jego matkę i jego siostry, we wszystkich językach jakie znał. Czyli w jednym.

Ale najważniejsza różnica pomiędzy tą chwilą a poprzednią to ta, że tam gdzie stali łucznicy teraz rosły nieduże drzewa. Bystry obserwator dostrzegłby nawet zawieszone pomiędzy listowiem łuki. A tam gdzie w zwartej formacji przed chwilą szarżowało sześciu zbrojnych, teraz hamowało sześć lekko ogłupiałych koni. Ogłupiałych, bo pomimo przydanego im braku inteligencji, zauważyły nagłe zniknięcie ciężarów z grzbietów. Nie rozumiały także, skąd nagle wzięło się tych sześć młodych brzózek, o tak wiotkich i smakowitych gałązkach.

– Jeśli to jest spokojniejsza droga to wolę nie wiedzieć jak wygląda trudniejsza. – mruczał Øster zbliżając się ku Hugonowi. Przerzucił nogę nad końskim łbem i szybko zsunął się z wierzchowca. Szybkimi ruchami rąk przeszukał ciało leżącego i z satysfakcją kiwnął głową nie znajdując nic co by pomogło komukolwiek w identyfikacji zwłok. Następnie podszedł do stojącego cierpliwie konia Hugona. Ponownie jedną ręką sięgnął pod koszulę, a drugą położył na końskiej głowie.

– Do zobaczenia w innym życiu. To nie zaboli – powiedział. Reszta słów była tylko ruchem warg.

Koń zniknął, po prostu rozpłynął się w powietrzu.

Krótkim gwizdem Øster przywołał swojego rumaka, lekko wskoczył na siodło i ruszył w dalszą drogę.

Kwadrans później ujrzał cel wyprawy. Na niewielkim wzniesieniu, nad szeroko rozlaną rzeką, otoczony z jednej strony bagnem a z drugiej strony strumieniem, stał drewniany gród w kształcie podkowy. Drewniano-ziemny wał otaczał łukiem kilkanaście chat i centralny plac. W wale tkwiła solidnie wyglądająca, chociaż niespecjalnie wysoka, brama. Tylko od strony rzeki wału nie było, i tam kilka chat ciążyło ku wodzie. W rzeczny nurt wbijał się drewniany pomost, przy którym zacumowane były tratwy z sitowia i jakaś większa drewniana łódź. Za strumieniem stało kilka kolejnych chat z zagrodami. Za nimi rozciągały się pola, a pomiędzy nimi widać było dalszy ciąg traktu, którym nadjeżdżał Øster. Trakt przekraczał strumień niewielkim mostkiem, przemykał między chatami i rozwidlał się. Lewa odnoga prowadziła w stronę brodu na dużej rzece, i dalej ku południu, odnoga prawa wykręcała na północ w stronę odległego lasu. Trzecia odnoga prowadziła wstecz, przez mostek ku bramie grodu.

Wszędzie pełno było wrzeszczących dzieci ( – Ale czy są inne? – zapytał sam siebie Øster), psów i krzątających się dorosłych. Powietrze nad i wokół osady drgało, dziwnie załamując promienie słońca. Øster przyhamował konia i uważniej przyjrzał się temu zjawisku. Po czym coś jakby błysk zrozumienia pojawiło się na jego twarzy. Po raz trzeci w ciągu godziny sięgnął po metalową ozdobę na szyi. Wypowiedziany półgłosem znak identyfikacyjny otworzył w osłonie niewielkie przejście, którym spokojnie przejechał. Dopiero wtedy jego obecność wywołała jakąkolwiek reakcję mieszkańców. Kliku mężczyzn porzuciło dotychczasowe zajęcia i skierowało się ku nadjeżdżającemu. Przywiali go przy pierwszej chacie, pewnym krokiem podchodząc do gościa. Ten nie mógł nie zauważyć, że w ich pozornie bezładnej formacji była pewna prawidłowość – żaden z nich nie blokował innemu pola widzenia. Które łatwo mogło stać się polem ostrzału.

– Znasz formułę, więc jesteś jednym z nas. Witaj. – odezwał się jeden z miejscowych, niski i chudy mężczyzna o sterczących na wszystkie strony włosach koloru słomy. Taki sam kolor miała gęsta broda pokrywająca całą twarz i szyję. Czysty i dość nowy strój, składający się z lnianych spodni i takiejże koszuli, zdobionych bogatym haftem, wskazywał na znaczną pozycję mężczyzny w lokalnej społeczności.

– Tak, jestem. Witajcie. Przybywam z ostrzeżeniem. – krótko odpowiedział Øster, myśląc, że życie na pograniczu faktycznie nie jest łatwe, skoro nawet przy funkcjonujących osłonach, i pomimo pozytywnej weryfikacji gości, automatycznie podchodzi się do nich gotowym do walki. – Rozumiem, że mogę przekazać ją Tobie?

– Możesz. Od kogo ta wiadomość?

– Od Våxa.

– Więc nie możesz. Musisz porozmawiać z moim ojcem. Chodź. Jaks, zajmij się koniem…. mówiłeś, że jak Cię zwą? – pierwsza część ostatniego zdania skierowana była do jednego z pozostałych stojących obok mężczyzn, a druga – do Østera.

– Nie mówiłem. Øster. Syn Østera.

– I wnuk Østera?

– Uśmiejesz się, ale nie. Krzycha. – mówił to z lekkim uśmiechem, ale uśmiechały się tylko usta. Oczy pozostały skupione. Jednocześnie zeskoczył z konia, rzucił lejce Jaksowi i ruszył za gospodarzem, który najwyraźniej nie czekał na potwierdzenie familii.

Przeszli razem przez mostek kierując się w obręb właściwego grodu. Zdawało się, że przybycie gościa nie zainteresowało nikogo więcej, bo tylko dzieciaki znudzone uganianiem się za sobą nawzajem i szarpaniem psich ogonów biegły hałasując obok.

– Ojcze, to Øster, syn Østera. Wysłannik Våxa. – powiedział blondyn, wchodząc do chaty stojącej najbliżej bramy.

– Witaj Østerze, synu Østera. Jestem Pawlo, syn Niklasa. – odparł siedzący na niskim stołeczku szczupły, wysoki mężczyzna. Podobnie jak jego syn miał jasne włosy i gęsty zarost. Obaj mieli też granatowe, prawie czarne, oczy. Nawet strój mieli podobny. – A to mój syn – dodał, wskazując ręką na młodszego blondyna. – Niklas.

– Witaj gospodarzu. Przynoszę nowinę. I ostrzeżenie.

– Niklasie przynieś nam miodu. Mów – dodał, gdy syn opuścił chatę.

– Książę nie żyje. Jego brat na czele cesarskich wojsk wkrótce przybędzie przywrócić spokój.

– Przykro mi to słyszeć, szanowałem Bolesława za jego odwagę i determinację. Teraz kraj znowu utonie we krwi. Ale gdyby nie narzucali nam swej kuriozalnej wiary siłą, byłaby to kraina spokoju i szczęścia.

– Jadąc tu, zostałem zaatakowany, mój towarzysz zginął.

– To także mi przykro słyszeć. Jak miał na imię?

– Hugon, syn Petera.

– Mam nadzieję, że jest w lepszym świecie. Te wojska o których mówisz, krążą wokół nas od kilku miesięcy. Bariera nie pozwala im wejść, a oni sądzą najwyraźniej, że my musimy gdzieś wychodzić.

– Co zamierzasz? Våx polecił mi przekazać, że cała kraina będzie opierać się nawróceniom.

– Przekaż Våxowi, że Postolsk także pozostanie przy wierze praojców.