Iskra

Ciekawa i zaskakująca historia, niewątpliwie spełniająca kryteria konkursu.

Znalazłam trochę błędów:

 

Przed wejściem, uwiązane do konowiązu, stały tylko dwa pokraczne stworzenia, przypominające zabiedzone i wychudzone chabety, których nawet najlepszy kupiec nie potrafiłby zachwalić jako rycerskich wierzchowców kopijniczych.

 

To były chabety. Czemu miały je przypominać?

 

Zarośnięty pochylił się do niego, odsunął opadające na twarz włosy.

Powinno być od nowego akapitu.

 

Spomiędzy chat wyłonili się drabi.

 

Według mnie: wyłoniły się draby.

 

Oprócz tych, którzy zaczepili chłopaka w karczmie, było między nimi jeszcze kilku innych – ewidentnie ściągnęli kolegów.

To zdanie jest brzydkie.

 

– To burmistrz rozstrzygnie

To już burmistrz rozstrzygnie

Lub

To już rozstrzygnie burmistrz.

 

 

Standardy zbudowanego w zastępstwie ratusza urzędu burmistrza nie różniły się wiele od standardów karczmy, w której Swen jadł obiad. Był on zbudowany z nieco tylko lepszego drewna i nielicznych cegieł, było tu też trochę bardziej czysto. Jedyne okno jedynej izby na piętrze budynku wychodziło na niewielki rynek miasteczka.

 

Zbudowanego/zbudowany

Jedyne/jedynej

 

– W zasadzie nie ma się co dziwić – stwierdził w duchu chłopak. – W takim miejscu burmistrz zapewne nie ma czasu by przesiadywać przesadnie długo za biurkiem. Częściej pewnie jest w siodle, niż na krześle.

Myśli zapisane są jak dialog.

 

Dorwą cię i zmasakrują w akcie samosądu.

Może akt zemsty. Bo akt samosądu brzmi dziwnie.

 

– Od jakiegoś czasu znikają ludzie.

Gdzie? Może chociaż tu…

 

Kaplica zdawała się być dla niego całym światem, Swen znalazł go bowiem nie w domu, lecz tam właśnie, zaś troska, z jaką zamiatał podłogę, przy której to czynności chłopak go zastał, dawała obraz jego prawdziwej miłości do kaplicy, takiej jaką starsi ludzie często żywią do swych od dzieciństwa zamieszkiwanych domów. Ciągle się też uśmiechał.

 

Te zdania do poprawy.

 

Obawiam się, że nieco rozczaruję twe oczekiwania.

Nie spełnię oczekiwań, albo rozczaruję Cię.

 

Lożanka bezprenumeratowa

Skoro przeczytałem, to wypadałoby napisać jakiś mądry komentarz. A że żaden mądry mi do głowy nie przychodzi, napiszę Ci o subiektywnych odczuciach z lektury ;)

 

No więc, pierwsze co rzuciło mi się w oczy to styl, całkiem fajny, choć wiele zdań jest przeciągniętych, rozbudowanych o niepotrzebne szczegóły. Z jednej strony robi to klimat, z drugiej, na dłuższą metę męczy.

Fabuła z kolei jest prosta jak pewne narzędzie rolnicze, jakiego drzewiej używano. Cały tekst wygląda jak rozbudowany o opisy zapis sesji RPG. Z fabułą prowadzoną jak po sznurku, wedle erpegowych prawideł tak zwanego “railroadu”. No bo mamy gościa, który musi wypełnić quest, żeby się wydostać z tego miasteczka. Nie może odmówić, bo czeka go śmierć, więc pociąg rusza, prosto po torach, które prowadzą do dwójki świadków, o których mówi Swenowi burmistrz. Jest kapłan, opcje dialogowe prowadzą do oferty pomocy, na którą Swen się zgadza, wykonują kolejny etap questa, nawiedzają dom czarownicy, plot twist, final boss, zakończenie. Chcę przez to powiedzieć, że fabuła jest przewidywalna – do tego zaraz wrócę – ale jednocześnie jest dla mnie zajmująca, ponieważ włącza nutkę nostalgii, tęsknotę za czasami kiedy grywałem w dedeki, Młotka, Wampira i wiele innych systemów :)

A teraz wracam do przewidywalności fabuły. Już od początku rozmowy Swena z kapłanem, wiedziałem, że to on będzie mordercą. Pokazywałaś otoczenie w jakim znalazł się bohater jako bardzo brudne, zaniedbane, szpetne, za sprawą szpetnych mieszkańców, ich szpetnych zwyczajów oraz szpetnej okolicy. A tutaj nagle wyskoczyłaś z kapłanem, uśmiechniętym, pomocnym, do rany przyłóż, prawdziwie oddanym bogom, na przekór okolicznościom. I przedobrzyłaś, bo ten kontrast od razu staje się mocno podejrzany. I, wierz mi, również przewidziałem, że wiedźma będzie mało stereotypowa, rzekłbym nawet, że piękna.

Jest jednak i w tej przewidywalności jeden ogromny plus, przynajmniej dla mnie. Po prostu śmierć bohatera i wiedźmy tak się cholernie nie klei z typowo erpegowym heroic quest, że zdziwiłem się uśmierceniu tych postaci. I to pomimo tego, że tematyka konkursu zakłada tryumf zła :D:D Mój chory mózg do końca wierzył, że dowalisz happy end, w jakiś pokręcony sposób pokazując zarówno tryumf zła, jak i mało tragiczny koniec bohatera.

Reasumując: dla mnie styl całkiem przyjemny, fabuła nie powaliła, za to wywołała flashbacki, plot twist przewidywalny, a mimo to – dla próby złożonej z jednej osoby, czyli mnie – zaskakujący XD

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Więc tak: przede wszystkim dziękuję wam za krytykę, z całą pewnością pozwoli mi ona udoskonalić zarówno to opowiadanie, jak i przyszłe. 

Ambush pozwolę sobie nie odpowiadać na każdy z wypisanych przez Ciebie błędów z osobna, z większością bowiem Twoich uwag nie mogę się nie zgodzić. Z pewnością masz rację w każdym przypadku źle lub kiepsko zbudowanego fragmentu, wynika to niestety głównie z mojej miłości do długich i rozbudowanych zdań, w których łatwo o błędy. W dwóch jedynie wypisanych przez Ciebie kwestiach nie do końca się zgodzę. Akt samosądu wydał mi się odpowiedni, sprawdzę to jeszcze. Natomiast podczas opisu urzędu burmistrza powtórzenie słowa “jedyne” jest celowe, miało uwypuklić nieco biedę tego miejsca, ale jeżeli taka powtórka jest nieodpowiednia, to ją zmienię.

Outta Sewer może mój nick niezbyt to pokazuje, ale jestem płci męskiej :). Jeśli chodzi o mój styl pisarski to istotnie, masz racje, często buduję zdania zbyt rozbudowane, przez co można się w nich zgubić. Staram się to wyplenić. 

Co do fabuły to nijak nie mogę się nie zgodzić. Sam nawet miałem skojarzenia z RPG-owym questem podczas pisania tego opowiadania, pewnie taka jego forma wzięła się z tego, że jestem wielkim fanem Wiedźmina :). Niestety jednak nie za bardzo miałem jak ją nieco zrobić ciekawszą, ponieważ, ze względu na moją rozwlekłość pisarską, zacząłem się niebezpiecznie zbliżać do limitu słów. Jeżeli chodzi o przewidywalność postaci kapłana, to masz również całkowitą rację. Szczerze mówiąc jednak, nawet nie za bardzo starałem się ukryć kim on faktycznie będzie, wiedziałem, że będzie to przewidywalne, chociaż akurat o jego zbyt dużym kontraście względem otoczenia nie pomyślałem. Postać wiedźmy zaś, szczerze mówiąc, nie wiem jak przewidziałeś :). 

Ergo: w zasadzie ze wszystkim co powiedziałeś w mniejszym lub większym stopniu się zgadzam. Fabuły jednak teraz niestety już nie zmienię, jeżeli zaś zakończenie jest w jakimś tam stopniu zaskakujące, to zawsze coś :)

Dziękuję za wasze opnie i pozdrawiam

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

@Oliada – pierwsze primo, to wybacz, że zwracałem się do Ciebie jak do kobiety. Jakoś nie wyrobiłem sobie nawyku sprawdzania jaka płeć widnieje przy nicku.

 

Sam nawet miałem skojarzenia z RPG-owym questem podczas pisania tego opowiadania, pewnie taka jego forma wzięła się z tego, że jestem wielkim fanem Wiedźmina :)

Jasne, rozumiem :) Sam jestem fanem różnych erpegów, ale akurat za Wiedźminem nie przepadam :P

 

Postać wiedźmy zaś, szczerze mówiąc, nie wiem jak przewidziałeś :). 

Z powodu kontrastu właśnie. Skoro ten przefajny kapłan miał okazać się złolem, co przewidziałem, i Swen miał się o tym przekonać w którymś momencie, to wiedźma musiała być przekonująca, żeby Swen stanął po jej stronie. A żeby była przekonująca, nie mogła wyglądać stereotypowo :D Zresztą ostatnio dużo różnego rodzaju utworów jakie czytałem/widziałem bazuje na tym, że wiedźma wcale nie jest brzydka i odstręczająca. Taki mamy klimat, jest tendencja do uczłowieczania istoty, która od dawien dawna w popkulturze funkcjonuje pod etykietką “brzydka, z brodawką na nosie, stara, wredna”. I na początku to zaskakiwało, za pierwszym/drugim razem, ale teraz już spowszedniało. I stąd to podejrzenie – że wpiszesz się z postacia wiedźmy w aktualny trend :)

 

Fabuły jednak teraz niestety już nie zmienię

Oj, tam, niestety, stety, sretetety. Mnie się opowiadanie podoba, bo podobała mi się język, który dostosowałeś do opowieści, brak anachronizmów, spójność fabuły i realiów z zastosowanymi opisami.

 

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Hej,

Długość przeskoczyła limit (pewnie kierowałeś się licznikiem wordowym, który nie uwzględnia enterów jako znaków). Zachęcamy do przycięcia, bo zasady są zasady, niestety.

Hail Discordia

Outta Sewer Bardzo dziękuję za miłe słowa :) Nawet nie wiedziałem o tym trendzie dotyczącym wiedźmy, ale jak tak się stało to niech tak będzie

japkiewicz dzięki za ostrzeżenie, postaram się to nieco skrócić

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Hej!

 

Otóż przeczytałem i generalnie mógłbym napisać większość z tego, co OS już napisał. Z tym, że mi się długie zdania podobają i nie męczyłem się przy nich. :) Ale faktycznie, fabuła bardzo prosta, bohaterowie stereotypowi. Również udało mi się przewidzieć (właśnie na zasadzie kontrastu), że kapłan okaże się tym złym. Klimat heroic fantasy w tym wypadku na plus, choć nie jest to mój docelowy gatunek i dłuższych form pod tym szyldem unikam (jeśli nie liczyć powrotów do Władcy Pierścieni). Zgrzyta mi też informacja, że bohater jest półelfem i to, w połączeniu z nauką szermierki, sprawia że sześciu (jeśli dobrze pamiętam) chłopa nie ma z nim szans. To takie “eragonowskie”, że aż się skrzywiłem w duchu.

Z rzeczy godnych pochwalenia, to przede wszystkim opisy. Obrazowe, nieprzesadzone. Podobały mi się, podobnie jak wspomniany wcześniej klimat, którego tu nie brakuje. Tylko jedna drobnostka mi zawadziła, dokładniej w postaci…

 

– Jak miałbym się za to wziąć? Skoro jest tak niewiele danych, śledztwo zajmie pewnie kilka tygodni, ja zaś nie mam tyle czasu.

Te dane są zbyt współczesne, zupełnie nie pasują i wytrącają z lektury.

 

No i zakładam, że tworzyłeś świat w klimatach średniowiecza, a w tamtych czasach miasteczko na tysiąc osób to już niezła metropolia. ;) Taki Lublin po 1315 roku liczył około tysiąca dusz i był ważnym ośrodkiem handlowo-przemysłowymi. :) Ale to drobnostka, wiadomo. Fantastyczne światy i ich miasta mogły się rządzić swoimi prawami. :D

 

Podsumowując – nie ma wielkiego szału, ale nie ma też tragedii. Masz niezły warsztat, w tekście brak rażących bubli, błędów, literówek. Długie zdania to pułapka, w której łatwo się pogubić, ale poradziłeś sobie z nimi całkiem dobrze. Fabularnie trzeba popracować, ale dokładnie to samo mogę powiedzieć o sobie, więc dopinguję i życzę powodzenia w przyszłości. :D

 

Pozdrawiam!

Adek_W serdecznie ci dziękuję za komentarz. “Dane” zmieniłem już na “informacje”. Fabuła istotnie nie jest powalająca, nie miałem jednak innego pomysłu :). Generalnie jednak miło mi, że Ci się mój styl podoba, bo wiadomo, opowiadań będzie wiele, a warsztat pisarski jest tylko jeden.

Pozdrawiam serdecznie

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Witaj.

Marzyłabym, aby takim tekstem zadebiutować na tym Portalu. :) Niestety, piszę ciągle jeszcze dużo gorzej. :)

Opowieść przypadła mi do gustu, trzymała w napięciu, pewne zwroty akcji były dla mnie całkiem zaskakujące; po lekturze można faktycznie zrozumieć pobudki, jakie kierowały Złym; chłopaka oczywiście bardzo mi żal, dziewczyny również. :)

Z technicznych – na pewno żądza jest do poprawy. 

Myślę, że także podział akapitów na nieco mniejsze sprawi, że tekst będzie bardziej czytelny. :)

 

Pozdrawiam i gratuluję Ci tutejszego debiutu, życząc powodzenia. :)

Pecunia non olet

Dziękuję bruce za miłe słowa :) i za opinię. Literówkę oczywiście już poprawiłem, zastanowię się nad akapitami, gdzie faktycznie można by zastosować ich większą liczbę. 

Pozdrawiam serdecznie

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Ja także mam tendencję do przydługich akapitów, ale wiem, że zalecane są krótsze. :)

Powodzenia! 

Pecunia non olet

Odczucia po lekturze miałem podobne jak Outta Sewer. Fabuła opowiadania skojarzyła mi się z sesją RPG, a może raczej z izometrycznymi RPG-ami typu Baldur’s Gate czy Icewind Dale – takie oldschoolowe fantasy z prawdziwego zdarzenia. Niemal słychać było w tle grzechot kostek jak w Kolorze Magii Pratchetta. Niestety (dla Svena) na końcu wypadła jedynka.

Jeśli chodzi o inne wrażenia z lektury to na początku przeraził mnie blok tekstu bez podziału na akapity. Prowadzisz narrację na tyle płynnie i prześlizgujesz się z jednego obiektu na drugi, że jakoś po pierwszych kilku zdaniach przestało mi to przeszkadzać.

Fladrif dzięki za komentarz! 

Fabuła opowiadania skojarzyła mi się z sesją RPG, a może raczej z izometrycznymi RPG-ami typu Baldur’s Gate czy Icewind Dale – takie oldschoolowe fantasy z prawdziwego zdarzenia. Niemal słychać było w tle grzechot kostek jak w Kolorze Magii Pratchetta.

To dobrze? :D

Jeśli chodzi o inne wrażenia z lektury to na początku przeraził mnie blok tekstu bez podziału na akapity.

Zwrócono mi już na to uwagę, będę się starał jakoś to poprawić.

Prowadzisz narrację na tyle płynnie i prześlizgujesz się z jednego obiektu na drugi, że jakoś po pierwszych kilku zdaniach przestało mi to przeszkadzać.

Dzięki za komplement

Pozdrawiam

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

To dobrze? :D

Oczywiście. Aż chętnie bym do nich wrócił

A propos Icewind Sale – zainstalowałem sobie dwa tygodnie temu obie części z dodatkami i gram. Pewnie przejdę po raz trzeci :)

Known some call is air am

Fladrif a to się cieszę.

Outta Sewer nie kojarzę tytułu, ale życzę miłej rozgrywki :)

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Hmm, trochę Ci się bohater majta między wojawnikiem a niezgułą. Z jednej strony rusza w podróż bez należytego przygotowania, nie potrafi obliczyć, ile żarcia mu trzeba na sześć dni drogi, z drugiej momentami, gdy pada propozycja śledztwa nie martwi się swoimi umiejętnościami, a czasem. Nie daje sobie rady z paroma nieuzbrojonymi pijaczkami w karczmie, ale bez problemu rozprawia się z sześcioma uzbrojonymi facetami, którym wściekłość zdążyła już pewnie wypalić alkohol. Jest momentami naiwny, a momentami prezentuje się, jak stary wyga. Nad postaciami warto by popracować.

Do tego wilkołak, który pragnie jedynie nawrócenia ludzi. Jakoś mi to do gatunku nie pasuje ;)

Wykonanie trochę chropowate, akapity przydałoby się porozbijać, bo za długie, ale generalnie nie jest źle :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Witaj Irka_Luz!

Hmm, trochę Ci się bohater majta między wojawnikiem a niezgułą.

Takie poniekąd było założenie, walczy dobrze ale nie w pełni umie jeszcze (i się raczej już nie nauczy) podejmować dobre decyzje.

Z jednej strony rusza w podróż bez należytego przygotowania, nie potrafi obliczyć, ile żarcia mu trzeba na sześć dni drogi

To istotnie świadczy o braku umiejętności i lekkiej naiwności, ale właśnie taką postać chciałem wykreować, tylko w 30 000 znaków niezbyt było na to miejsce, Swen jest nauczony walki, ale dość niedawno wyruszył na szlak. Piszę o nim per “chłopak” ponieważ jest (był) wciąż dość młody.

gdy pada propozycja śledztwa nie martwi się swoimi umiejętnościami, a czasem

A to prawda :)

Nie daje sobie rady z paroma nieuzbrojonymi pijaczkami w karczmie, ale bez problemu rozprawia się z sześcioma uzbrojonymi facetami, którym wściekłość zdążyła już pewnie wypalić alkohol

On z nimi w tej karczmie jeszcze nie zaczął walczyć, chociaż prawda, że kontrast między starciem w gospodzie a poza nią jest dosyć duży. 

Nad postaciami warto by popracować.

Możliwe, dzięki za sugestię.

Do tego wilkołak, który pragnie jedynie nawrócenia ludzi. Jakoś mi to do gatunku nie pasuje ;)

Prawda, chociaż właśnie przez to chciałem stworzyć postać nieco mniej szablonową. Gdyby po prostu chciał krwi, nikogo by to raczej nie zdziwiło. Zresztą nikt nie powiedział, że chciał jedynie nawracać ludzi, ale raczej nie powie wprost, że jest krwiożerczą bestią :D.

Wykonanie trochę chropowate, akapity przydałoby się porozbijać, bo za długie, ale generalnie nie jest źle :)

Święta prawda, zrobię to w końcu, bo jesteś chyba czwartą osobą która o tym mówi :)

Dzięki za komentarz!

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Świetny styl. Bardzo dobrze opisujesz lokacje i postacie a także akcję, choć to ostatnie troszeczkę mniej. Oczywiście zdania można by było nieco skrócić ale klimat mimo prostej historii jest dosyć gęsty.

Brawo

Master of masters : John Ronald Reuel Tolkien

Iluvathar wielkie dzięki za takie miłe słowa! 

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Siem. Nie jestem pewien, czy masz świadomość, ale nadal wykraczasz delikatnie poza limit. Japkiewicz zwrócił Ci już na to uwagę i wydaje mi się, że całość przycinałeś, jednak nadal jest nieco ponad sto znaków za dużo. Być może w Wordzie/Libre/Pages/cotammasz jest w porządku, ale kierujemy się licznikiem portalowym. Jest obok daty. Podrzucam skrina.

Edit: niestety niezależnie od tego, co zrobię, skrin nie chce się dodać. No nic, liczę na Twoją spostrzegawczość ;)

 

 

 

 

 

 

Więc to tutaj jest ten poszukiwany przeze mnie po całym świecie licznik… dzięki za informację, bo faktycznie przyciąłem i Word mi wyświetlił, że jest w porządku. Ale postaram się to skrócić najszybciej jak będę mógł. 

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Wasza Rozlazłość ja nawet nieco więcej ponieważ kierowałem się licznikiem Wordowskim :). Postaram się niedługo przeczytać twoje opowiadanie. 

mortecius dzięki za grafikę i potwierdzenie że już jest okej :)

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Cześć!

 

Pomysł na opowiadanie uważam za ciekawy. Zakładam, że zakończenie miało wstrząsnąć czytelnikiem, ale na mnie to nie zadziałało, bo prawie nic nie wiadomo o głównym bohaterze i trudno się do niego przywiązać. Po co jechał do Circii? Kto nauczył go walczyć? Czemu podróżował sam? Czemu miał takie nietypowe pochodzenie? Do tego bohater właściwie nie okazuje żadnych emocji. Nawet na szubienicy zachowuje się spokojnie. To wszystko sprawia, że trudno się przejąć jego losem. 

 

Poniżej kilka sugestii. 

Nie trzeba już więc chyba tłumaczyć, dlaczego mina stojącego przed zajazdem Swena nie wyrażała zachwytu.

Wybrałabym jedno. 

Sam wyciągnął z sakiewki kilka monet, potem ukradkiem oddał ją chłopakowi.

Moim zdanie “sam” jest zbędne. 

…Jak któryś z tych obwiesiów – ruchem głowy wskazał siedzących przy stołach mężczyzn – zobaczy, że masz je przy sobie, za kwadrans możesz już nie żyć.

To nie są didaskalia dialogowe. 

…Jak któryś z tych obwiesiów. – Ruchem głowy wskazał siedzących przy stołach mężczyzn. – Zobaczy, że masz je przy sobie, za kwadrans możesz już nie żyć.

Jedząc[+,] przypatrywał się innym gościom lokalu.

– Chciałbym… – zaczął, ale gospodarz obcesowo mu przerwał, postawił na blacie kufel spienionego piwa i miskę z kaszą i kapustą. Swen spojrzał niechętnie na zawartość naczynia, ale nie krzywił się za bardzo – w miejscach takich jak to można było za podobną nieuprzejmość dostać nożem pod żebro lub pałką po głowie. Sięgnął do kalety, wydobył stamtąd sakiewkę i położył ją na blacie. Karczmarz szybko przykrył ją dłonią.

Zapisałabym to od nowego akapitu.

– Chciałbym… – zaczął.

Gospodarz obcesowo mu przerwał, postawił na blacie kufel spienionego piwa i miskę z kaszą i kapustą…

Jeśliby mimo to ktoś miał co do nich jakieś wątpliwości, rozwiewało je ich zachowanie, typowe dla niezbyt bogatych i wykształconych mieszkańców zapadniętych prowincji, leżących daleko od cywilizowanego centrum Rillonu – pili na umór, głośno rechotali i wrzeszczeli, do tego zaś podczas gry w kości kłócili się przy każdym niemal ruchu.

To zdanie kwalifikuje się do przeredagowania, bo można się pogubić. 

Swen mocno żałował, że wypadło mu wjechać do tego miasta, niestety zapasy żywności, przewidziane na tydzień jazdy aż do serca Circii, skończyły mu się już po trzech dniach 

Przydałoby się wyjaśnienie, dlaczego jedzenie mu się skończyło. 

Było ich trzech, wszyscy niezbyt trzeźwi [+,] ale za to nastawieni bojowo.

Brakuje przecinak, choć moim zdaniem lepiej pasowałoby “i”.

– Widzicie panowie – uśmiechnął się z wymuszeniem – że nie ma gospodarza. Jak tylko wróci, dostaniecie swoje piwo.

Błędny zapis. 

– Widzicie panowie. – Uśmiechnął się z wymuszeniem. – Że nie ma gospodarza. Jak tylko wróci, dostaniecie swoje piwo.

Było ich czterech, mimo to ich respekt przed gospodarzem musiał być spory, wyszli bowiem z karczmy, nie protestując nawet słowem.

Swen cofnął się o krok, z wiszącej przy siodle wierzchowca pochwy wydobył kord.

Wierzchowiec zbędny. 

Kudłaty olbrzym pierwszy zamachnął się trzymaną w ręku płotową sztachetą.

Określenie zbędne. 

Skoczył pomiędzy nich jak pantera, jak pantera począł zwijać się i rozdawać ciosy.

Dwie pantery, ale to jeszcze można by uznać za stylizację, gdyby druga część miała sens. Pantera nie pasuje do “zwijania się” i “zadawania ciosów”. 

Standardy[+,] zbudowanego w zastępstwie ratusza[+,] urzędu burmistrza nie różniły się wiele od standardów karczmy, w której Swen jadł obiad.

Moim zdaniem wtrącenie. 

Wzniesiono go z nieco tylko lepszego drewna i nielicznych cegieł, było tu też trochę bardziej czysto.

Jak wzniesiono budynek z nielicznych cegieł? 

– Rozumiem – kiwnął głową Swen. – Cóż więc pozostaje wam i mnie?

– Rozumiem. – Kiwnął głową Swen. – Cóż więc pozostaje wam i mnie?

Twierdzi, że widział raz, jak coś porwało jedną kobietę[+,]która po zmroku wyszła przed dom.

Wątpię czy zechce ci pomóc, ale wie dużo i kto wie, może coś od niej wyciągniesz.

Ciągle się też uśmiechał. Z uśmiechem powitał Swena, z uśmiechem wysłuchał z czym chłopak przychodzi.

– Niestety – westchnął. – Tak też sądziłem, że nie przychodzisz się pomodlić synu. W tym mieście naprawdę rzadko ktoś przychodzi w to święte miejsce by porozmawiać z bogami. No ale cóż, godzi się pomóc bliźniemu, tym bardziej, że chodzi o sprawę kryminalną, o śmierć niewinnych osób. Usiądźmy – gestem zaprosił chłopaka na stojącą pod ścianą ławkę.

Nagromadzenie “chodzenia”.

Wtedy z ciemności wyskoczyło to coś, istny demon[+,] o którym mówi Księga Panów.

Chmury całkowicie niemal zasłaniały niebo, gwiazdy nie świeciły, można było się bez mała potknąć o własne nogi.

Świeciły, tylko nie było ich widać.

…Zresztą – przyjrzała mu się uważnie – nie wyglądasz mi na wieśniaka z niedalekiego miasteczka. Czyżbyś był zatem wędrowcem? Odpowiedzże wreszcie.

…Zresztą. – Przyjrzała mu się uważnie. – Nie wyglądasz mi na wieśniaka z niedalekiego miasteczka. Czyżbyś był zatem wędrowcem? Odpowiedzże wreszcie.

Cała ta dziewczyna tak kłóciła się z wizją złej, mordującej ludzi wiedźmy, że był pewny[+,] iż zbłądzili i są u jakiejś innej czarownicy.

Raczej wygląd dziewczyny albo zachowanie. 

…To ona – gestem wskazał czarownicę. – To jej wina. Nie czekaj, ona nie pozwoli nam stąd odejść.

…To ona. – Gestem wskazał czarownicę. – To jej wina. Nie czekaj, ona nie pozwoli nam stąd odejść.

Zamieniłabym ten “gest” np. na “rękę”.

Zrobiła krok w stronę drzwi[+,] ale starzec zagrodził jej drogę.

Alicella bardzo dziękuję za tyle cennych uwag dotyczących ortografii. W większości przypadków masz rację, zwłaszcza w kwestii przecinków. Odniosę się do tych kilku, z którymi się nie do końca zgadzam. 

W didaskaliach dialogowych masz rację, ale, moim zdaniem, tylko w części. Bowiem gdy dzieli się zdanie w wypowiedzi bohatera na pół i między te dwie połówki wstawia wypowiedź narratora, to wówczas ta ostatnia jest z małej litery i bez kropki. Druga część wypowiedzi również jest z małej litery. Tak mi przynajmniej wiadomo. 

Dwie pantery, ale to jeszcze można by uznać za stylizację, gdyby druga część miała sens. Pantera nie pasuje do “zwijania się” i “zadawania ciosów”. 

W zasadzie chodziło mi o zwinność pantery, tylko tego nie napisałem :(

Jak wzniesiono budynek z nielicznych cegieł? 

Pomińmy to milczeniem. 

Świeciły, tylko nie było ich widać.

Zdaję sobie z tego sprawę, ale dla przykładu Sapkowski w Trylogii Husyckiej używa takiego określenia. 

Pomysł na opowiadanie uważam za ciekawy.

Miło mi

Zakładam, że zakończenie miało wstrząsnąć czytelnikiem, ale na mnie to nie zadziałało, bo prawie nic nie wiadomo o głównym bohaterze i trudno się do niego przywiązać. Po co jechał do Circii? Kto nauczył go walczyć? Czemu podróżował sam? Czemu miał takie nietypowe pochodzenie? Do tego bohater właściwie nie okazuje żadnych emocji. Nawet na szubienicy zachowuje się spokojnie. To wszystko sprawia, że trudno się przejąć jego losem. 

Mało informacji o nim podałem, ponieważ, primo, gonił mnie limit znaków (których ostatecznie i tak miałem zbyt dużo), secundo by przedstawić opowiadanie jako historię zwykłego wędrowca, celowo nie wnikając ani w jego przeszłość, ani w szczegóły świata przedstawionego. Zaś w sprawie emocji masz rację, faktycznie jest zdecydowanie zbyt “spokojny”. 

Jeszcze raz bardzo dziękuję za komentarz i uwagi dotyczące ortografii, poprawię je jak tylko będę mógł. 

Pozdrawiam

 

 

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Hej,

Sporo z tego co zaobserwowałem już zostało napisane: czułem się jakbym oglądał zapis rozgrywki w grze RPG. Brakuje mi konfliktu w dialogach i bardziej wyrazistego głównego bohatera. W połowie tekstu przypomniałem sobie temat konkursu i w sumie wszystko było już jasne.

Mam wrażenie, że limit znaków zabił Ci treść, bo jak już zarysowałeś klimat, to kolejne sceny strzelały jak pociski z Magnum w Brudnym Harrym. Tekst mimo ubywającego mi z kufla piwa nie męczył, chociaż…

…początek mnie odrzucił. W pierwszej linijce jest “Dikron”, “Rillon” i “Circii” i wydawało mi się, że to ważne, a że jestem leniwy, to nie chce mi się tego spamiętywać. Ręka na myszce zadrżała, kursor był w okolicach krzyżyka karty w przeglądarce. Wytrzymałem. Nie żałuję.

Ogólnie: fajny styl, choć nieco przesycony szczegółami, ale brak napięć między bohaterami.

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Oli,

 

W didaskaliach dialogowych masz rację, ale, moim zdaniem, tylko w części. Bowiem gdy dzieli się zdanie w wypowiedzi bohatera na pół i między te dwie połówki wstawia wypowiedź narratora, to wówczas ta ostatnia jest z małej litery i bez kropki. Druga część wypowiedzi również jest z małej litery. Tak mi przynajmniej wiadomo. 

Faktycznie, mój błąd, nie zastanowiłam się nad tym.

 

Co do reszty sugestii, to oczywiście uwzględniasz to, z czym się zgadzasz ;)

 

 

Witaj Krokus. 

Mam wrażenie, że limit znaków zabił Ci treść

Prawda

W pierwszej linijce jest “Dikron”, “Rillon” i “Circii” i wydawało mi się, że to ważne, a że jestem leniwy, to nie chce mi się tego spamiętywać.

Moim zdaniem nazwy własne w tekstach fantasy są ważne bo dodają klimat, ale oczywiście co kto lubi :)

Wytrzymałem. Nie żałuję.

Miło mi 

Dziękuję za komentarz i pozdrawiam 

 

Alicella

Co do reszty sugestii, to oczywiście uwzględniasz to, z czym się zgadzasz ;)

Oczywiście :) 

Pozdrawiam 

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Moim zdaniem nazwy własne w tekstach fantasy są ważne bo dodają klimat, ale oczywiście co kto lubi :)

Zgadzam się, ale dla mnie lepiej, żeby wychodziły z ukrycia pojedynczo, a nie całą bandą w pierwszym zdaniu ;) To trochę jak z łysymi w ciemnej uliczce: jak wyjdzie Ci taki naprzeciw, to zaciśniesz dłoń na rękojeści noża i pójdziesz, może się nawet okaże, że łysy zagada i będzie spoko. Ale jak wyjdzie od razu trzech, to kończą się kalkulacje i spie…. uciekasz :D

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

deviantart.com/sil-vah

Hail Discordia

Zgadzam się, ale dla mnie lepiej, żeby wychodziły z ukrycia pojedynczo, a nie całą bandą w pierwszym zdaniu ;) To trochę jak z łysymi w ciemnej uliczce: jak wyjdzie Ci taki naprzeciw, to zaciśniesz dłoń na rękojeści noża i pójdziesz, może się nawet okaże, że łysy zagada i będzie spoko. Ale jak wyjdzie od razu trzech, to kończą się kalkulacje i spie…. uciekasz :D

Absolutnie genialne porównanie :D

Silvo, japkiewiczu (dobrze odmieniam?) dziękuję za odwiedziny.

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Chciałem zwrócić uwagę na podobieństwo do rpg-owych questów, ale po komentarzach widzę, że moje spostrzeżenie do oryginalnych nie należy. Zakończenie mocno jednak zaskakuje, w toku opowiadania nie dało się przez długi czas domyślić, kto jest tym złym.

Witaj pszemeksz, dzięki za komentarz!

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Hej, Oliada!

 

Niestety opowiadanie nie rzuciło na kolana. Przede wszystkim ta sztampowa historia kompletnie nie wzbudziła mojego zainteresowania, podobnie jak nijaki bohater. Opisany szwarccharakter także rozczarował. 

 

Tekst zawiera sporo niedoróbek. Przykładowo: „Starzec przedstawił mieszczanom wersję w sumie dość podobną do faktycznych wydarzeń, pominął tylko kwestię własnej lykantropii oraz zmodyfikował wydarzenia zabójstwa czarownicy. Skutek był taki, że to jego uznano winnym tego morderstwa, nie pozwolono mu nawet porozmawiać z burmistrzem ani nie pozostawiono szans na obronę.”. Z tych dwóch zdań wynika, że to starca uznano za winnego, a jak wiemy, było inaczej. Po drodze natknąłem się także na braki interpunkcyjne i złe zapisy dialogów, więc opowiadanie wymaga przeglądu również pod tym kątem. 

 

Momentami czytało się to jednak całkiem nieźle, głównie z uwagi na ciekawą stylizację i bogaty język. Masz zatem dryg do pisania, ale tekst zdaje się być mało dopracowany, a pomysł na historię średnio oryginalny. 

 

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie!

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Dzięki FilipieWiju za twoją krytykę, gdyż pomaga mi ona dopracować to opowiadanie i przyszłe również. Na fabułę tego konkretnego tekstu już wiele osób zwróciło mi uwagę, faktycznie jest mało skomplikowana i dość przewidywalna. Rzadko piszę krótkie opowiadania, pewnie dlatego właśnie historia Iskry nie jest porywająca. Dziękuję też za miłe słowa o bogactwie językowym i stylizacji. 

Pozdrawiam

 

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

To jest opinia, którą napisałem przed wrzuceniem obrazka potwierdzającego przeczytanie. Nie śledziłem tego, czy w tekście zachodziły później jakieś zmiany. Nie czytałem komentarzy innych użytkowników przed spisaniem własnych uwag.

[wyedytowane]

Dziękuję pięknie za udział w konkursie, życzę miłego dnia ;)

Witaj morteciusie, dziękuję za Twoją opinię i krytykę. W przyszłych opowiadaniach wiele rzeczy z wymienianych w tym tekście jako kiepskie postaram się poprawić. 

Czemu od razu nie uciekł, kiedy miejscowi przestali go atakować (gdy skupili się przy ciele)?

Ponieważ z początku nie wiedział o co chodzi i był nieco zdezorientowany, zaskoczyło go, że nagle przestali go atakować, później zaś już nie zdążył, gdyż wokół zebrali się ludzie. 

Dlaczego w ogóle poszedł do chaty wiedźmy z kapłanem, skoro jego słowa nie do końca go przekonały?

Ponieważ nie za bardzo miał wyjście, nie miał innych tropów, a coś musiał robić. 

Dzięki jeszcze raz za krytykę oraz za organizację tak świetnego konkursu :)

Pozdrawiam 

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

Widać w tym opowiadaniu małą zabawę ogranymi motywami, najlepiej rozegraną w postaci czarownicy. Szkoda, że na tym koniec, bo ze sztampy można wiele wydobyć, jeśli zrealizować ją w ciekawy i niecodzienny sposób. Poza tym – dostajemy schemat, choć urozmaicony małym twistem. Tenże jest przewidywalny, acz pasujący do całości tekstu i sensownie rozwiązujący tajemnicę wioski. Największym zaskoczeniem może okazać się zakończenie, ponieważ nie jest to obrót wydarzeń, którego spodziewałabym się po opowiadaniu tego typu. To znaczy – opowiadaniu z wyraźnie zaznaczonym protagonistą, któremu niejako z góry należy kibicować. Choć odnoszę silne wrażenie, że porażka Swena jest jedynie konsekwencją konkursowego tematu, a nie głębiej przemyślaną kwestią.

Złol jest tutaj drugoplanową postacią; z jednej strony to zawieszenie sobie poprzeczki wyżej, z drugiej – możliwość ukrycia tożsamości zła i pozwodzenia czytelników za nos. Owo ukrywanie w moim odczuciu nie wyszło, jednak uczciwie trzeba rzec, że nie jest to opowiadanie z gatunku tych, które całkowicie opierają się na zaskoczeniu. Motyw ze złem przebranym w święte szatki – rzekłabym, dość standardowy. Brak skrupułów oraz doza sprytu przemawiają na korzyść wilkołaka, choć brak mi odpowiedzi na ważne pytanie – czemu robi to, co robi? Chce, aby ludzie się nawrócili, ale dlaczego? Trudno się odnieść do jego motywacji. Jest makiaweliczny, ale na tym charakterystyka tej postaci się kończy.

Mam też trochę wątpliwości logicznych. „Za zabójstwo w pojedynku grozi szubienica” – tak z ciekawości, co grozi za zwykłe zabójstwo, nie w pojedynku? Dlaczego tygodniowe zapasy żywności Swena skończyły się w trzy dni, skoro miały starczyć na tydzień? Czyżby miał aż taki apetyt? Czemu burmistrz – czy szeryf, jak siebie określa – mówi, że to nie jest „jego miasto”? Przecież jest tam burmistrzem od trzydziestu lat! Po takim czasie ludzie wciąż nie szanują jego decyzji?

Technicznie – nie ukrywam, że nie jest dobrze. Już na dzień dobry dostajemy akapit nielichych rozmiarów, rozpoczęty długim zdaniem zawierającym aż trzy nazwy własne, które czytelnikowi nic nie mówią. W ogóle to większość zdań jest długich, a brak różnorodności w ich konstrukcji sprawia, że czytanie tekstu trochę męczy. Przeciągnięty wstęp okazuje się wytłumaczeniem dla nietęgiej miny głównego bohatera; problem w tym, że wcześniej nie wiedzieliśmy ani o istnieniu Swena, ani jego niezadowoleniu, więc sformułowanie „nie trzeba tłumaczyć” jest nieuzasadnione i dezorientujące. Ogólnie jest więcej zbijających z tropu zdań; dla przykładu, gospodarz „przerywa” wypowiedź bohaterowi, ale nie wiadomo, czym, bo się nie odzywa ani słowem, nie wykonuje też żadnego gestu, który mógłby mieć podobny efekt (jak choćby machnięcie dłoni). Albo – bez pytania podaje Swenowi miskę jedzenia i piwo, nie wiedząc, czy tamtego w ogóle na to stać, a szczerze wątpię, aby robił to z dobroci serca.

Na dodatek – powtórzenia. Tych było sporo. Trafiają się w narracji kolokwializmy, jak „wywalić”, a kiedy indziej słownictwo zgoła nowoczesne (te zabiegi aborcyjne – nie, po prostu nie!). Czasami widać jakieś próby stylizacji, jak np. „wstał tedy”, nie pasujące do reszty tekstu. Brakowało też tu i ówdzie przecinków. Porada: przed wołaczem stawiamy przecinek (a zatem przed każdym „chłopcze”, przed imionami w dialogach).

Chłopak i chłopiec to nie to samo, wywołują odmienne skojarzenia. Świat przedstawiasz teoretycznie rodem ze średniowiecznej Europy, a okazuje się, że mają tam… maczety. Zdarza się zaimkoza – widoczna choćby w (zdecydowanie przydługim, swoją drogą) akapicie opisującym bójkę z bandziorami z gospody. Nadużywany jest czasownik „być” w różnych odmianach (często powtarzając się w pojedynczym akapicie parę razy), a to, niestety, przepis na mało ciekawe zdania. A i ortograf zauważyłam.

Podsumowując, technicznie znalazłoby się wiele rzeczy do dopracowania. Fabuła jest bardzo standardowa, co może spodobać się osobom lubiącym takie historie, ale większości raczej nie usatysfakcjonuje. Postaci też mogłyby być bardziej rozwinięte. Liczne większe i mniejsze dziury logiczne odrywają uwagę od akcji.

deviantart.com/sil-vah

Zgadzam się z przedpiścami – klasyczna, nawet dość sztampowa historia. Porażka protagonisty nieco wyłamuje się ze schematu, ale to z kolei wymóg konkursowy, więc nadal dość przewidywalnie.

Jak daleko od miasteczka mieszka wiedźma, jeśli marsz zajmuje prawie całą noc?

Babska logika rządzi!

Nie ma to jak odpowiedź po ponad tygodniu, ale co tam. 

Silvo dziękuję Ci za naprawdę dużo krytyki. Coraz mocniej uświadamiam sobie, że wypuszczenie opowiadania napisanego w trzy czy cztery dni z lichą korektą to był średniawy pomysł :/. Obiecuję bardziej postarać się z następnym.

Finklo przyjmując średnie tempo piechura z przystankami itd. to około 25 kilometrów. W końcu nie jest częścią miasta ani nic jej z nim nie wiąże, po prostu mieszka w dość szeroko rozumianej okolicy. Zapewne, o ile nie porusza się za pomocą latania na klasycznej miotle lub czymś podobnym, posiada również konia. 

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

25 km. OK. A czy w takim razie tam nie ma po drodze innego miasteczka, do którego przynależałaby wiedźma. To kawał drogi jest.

Babska logika rządzi!

Wokół jest pustkowie, rozmiarami zbliżone bardziej do Sahary niż Pustyni Błędowskiej, chociaż oczywiście sporo mniejsze od tej pierwszej. 

w odległości przynajmniej trzydziestu stajań nie było żadnych innych ludzkich sadyb

Poza tym, nawet jeżeli najbliższe miasto jest faktycznie oddalone nieco ponad trzydzieści stajań od Dikronu, to wiedźma nie musi mieszkać w tym akurat kierunku. 

Książki powinny wywoływać emocje – ale nigdy znudzenie

 W pewnej mieścinie o nazwie Dikron, leżącej gdzieś na granicy Rillonu i Circii, w samym sercu suchego, jałowego pustkowia, słowem w okolicy gdzie żadni wędrowcy o czystych sumieniach i godziwych zamiarach się nie zapuszczali, stała karczma.

To zdanie ma 240 znaków wg Libre Office. Sporo, jak na początek. Ponadto: dlaczego "pewnej"? To słowo coś jednak znaczy. Wędrowcy "o czystych sumieniach" są nienaturalni, w polszczyźnie raczej nie pluralizujemy abstraktów (są wyjątki). Fonetyka mogłaby być lepsza. Brak też przecinków: W mieścinie o nazwie Dikron, leżącej gdzieś na granicy Rillonu i Circii, w samym sercu suchego, jałowego pustkowia, słowem, w okolicy, w którą żaden wędrowiec o czystym sumieniu i godziwych zamiarach się nie zapuszcza, stała karczma. I właściwie po co w takim miejscu stawiać miasteczko?

Następne zdanie też rozbuchane barokiem, trudno się parsujące, ot, choćby:

 pewnie gospoda ta bardziej

"Ta" tylko tu przeszkadza.

 Kto by tak rzekł, nie pomyliłby się nawet w jednym detalu

Zbyt wymyślne. Oczywiście, taki sposób narracji nie jest sam w sobie błędem, ale buduje postać narratora, wstawia kolejną warstwę między czytelnika a treść. Jeżeli zależy Ci na wywołaniu wrażenia, że siedzimy przy ogniu, a bard w kapeluszu z piórkiem opowiada tę historię, od czasu do czasu przekrzykiwany przez podchmielonych gości, fajnie. Ale nie wiem, czy to na tym Ci zależy.

 Karczma z zewnątrz wyglądała jak rozwalająca się szopa na siano

Szyk jeszcze do przeżycia, ale spójrz na to zdanie. Czy wygłosiłby je mój hipotetyczny bard z piórkiem? Styl tekstu powinien być w miarę jednolity.

 Wiszący nad drzwiami szyld miał wymalowaną nazwę, niestety litery starły się wskutek lat wystawienia na deszcz i promienie słoneczne.

Tak, szyld ma nazwę. Nazywa się "szyld". Zdanie poprawiam: Na szyldzie nad drzwiami widniały resztki farby, zblakłej od deszczu i słońca. Na pustyni… "Niestety" jest wtrąceniem i trzeba je wydzielić z dwóch stron.

Jeżeli do tego wszystkiego dodać ponure i bandyckie gęby mieszkańców mieściny oraz to, że aby dotrzeć w te strony, trzeba było przejechać blisko trzydzieści stajań gołym i suchym pustkowiem, nie dziwił fakt, że przed gospodą nie widać było wiele koni.

Powściągnij rumaki i podsyp im gramatyki: Jeżeli do tego wszystkiego dodać ponure i bandyckie gęby okolicznych mieszkańców oraz to, że aby tutaj dotrzeć, trzeba było przejechać blisko trzydzieści stajań gołego i suchego pustkowia, nie dziwota, że przed gospodą nie było widać wielu koni. Czemu tak usilnie mnie zapewniasz, że to pustynia? I czemu (to już do Twojej refleksji) ja jej ciągle nie widzę? Puść chociaż jakąś solankę. Sępa daj na niebo. Cokolwiek.

 stały tylko dwa pokraczne stworzenia, przypominające zabiedzone i wychudzone chabety

Barok, barok, barok. Chabeta – to zabiedzony, marny koń. Więc stały tam chabety, a Ty się nie kryguj, tylko opowiadaj, co widzisz okiem umysłu, dobra?

 Nie trzeba już więc chyba tłumaczyć, dlaczego mina stojącego przed zajazdem Swena nie wyrażała zachwytu.

Kolejny przejaw wybujałej osobowości narratora. Ma być?

 Chłopak zastanawiał się, czy na pewno dobrze trafił, jak wielu przed nim wziął karczmę za skład na siano.

Czyli myślał, że to skład siana. Ale jednocześnie myślał, że to gospoda. Coś mi tu nie klekoce.

 głód zwyciężył. Pchnął drzwi

Gdybym byłą złośnicą, spytałabym, od kiedy głód pcha cokolwiek.

 We wnętrzu budynku wbrew pozorom było dość sporo osób.

Brzydkie, sztuczne i nienaturalne "sporo osób" to raz. Dwa – jakim pozorom? Co to wyrażenie oznacza? Skracaj. Wyrzucaj tego rodzaju pustosłowie. Dopiero zaczęłam czytać, a już ziewam.

 Ostatecznie mieszkańcy Dikronu nie mieli zapewne innego miejsca do zbierania się popołudniami niż ten właśnie zajazd.

Pustosłowie i źle dobrane wyrazy: Pewnie mieszkańcy Dikronu nie mieli innego miejsca na popołudniowe spotkania.

 Za zbudowanym z częściowo przegniłych desek szynkwasem

A skąd młody wie, że przegniłych?

 gospodarz obcesowo mu przerwał, postawił na blacie

To jedna czynność?

 Sięgnął do kalety, wydobył stamtąd sakiewkę i położył ją na blacie. Karczmarz szybko przykrył ją dłonią.

"Ją" wystarczy jedno, w drugim zdaniu. "Stamtąd" zbędne".

Uważaj dzieciaku

Uważaj, dzieciaku. Rada karczmarza jest dobra, ale zobacz: to środek niczego. Skąd biorą kapustę? Zapewne z importu. Więc tania nie będzie. A karczmarz, właściciel małego przedsiębiorstwa, bez dzień dobry i sprawdzenia zdolności kredytowej, tak na koszt firmy, daje przybłędzie jeść? Coś nie wierzę… A zbójcy przy stołach też chyba się połapią, że jak za darmo żarcia nie ma, to i przybłęda musi mieć trzosik. Logiczne?

 Jedząc przypatrywał się innym gościom lokalu

Skróć: Jedząc, przypatrywał się gościom. Uważaj na dobór słów: "lokal" nie pasuje w fantasy. Chodzi o konotacje.

 Określenie „obwiesie” charakteryzowało ich wręcz idealnie

Zdanie z telewizji, zupełnie nie fantasy. W ogóle bym wycięła.

 ich twarze przedstawiały zaś wszystko oprócz uczciwości, czystości intencji i pobożności

Między innymi trzy kangury i chomika. Naucz się chodzić, zanim zaczniesz tańczyć.

 Jeśliby mimo to ktoś miał co do nich jakieś wątpliwości, rozwiewało je ich zachowanie, typowe dla niezbyt bogatych i wykształconych mieszkańców zapadniętych prowincji, leżących daleko od cywilizowanego centrum Rillonu

To wszystko – to jest pustosłowie. Więcej, traktujesz czytelnika jak idiotę, który niczego dotąd nie czytał – tłumaczysz mu rzeczy oczywiste, ba, tłumaczysz. Walisz go nimi po głowie. Na moją cierpliwość oddziałuje to ujemnie, nie wiem, jak na Twoją.

 niestety zapasy żywności, przewidziane na tydzień jazdy aż do serca Circii, skończyły mu się już po trzech dniach

"Niestety" jest wtrąceniem, postaw za nim przecinek. Facet, rozumiem, zjadł dwa razy tyle, ile myślał, że zje. To źle świadczy albo o sile jego woli, albo o zdolności przewidywania. Albo o tym i o tym.

 mus był więc je uzupełnić

Nagle archaizujesz. Czemu? "Sadyby" też są archaiczne. A stajania, swoją drogą, nic mi nie mówią.

 lokalnych patriotów

Nie używaj słów, których nie rozumiesz.

 mało pokojowego wywalenia

A może być inne?

 wstał tedy i nie zwracając niczyjej uwagi podszedł

Użyłeś "tedy" i "wywalenia" w jednym zdaniu. "Nie zwracając niczyjej uwagi" wydzieliłabym, to wtrącenie.

 – Zgodnie z waszą radą

Mało naturalne, i karczmarz nie to mu doradził.

 Do tego potrzeba mi jednak prowiantu na cztery, pięć dni.

Który znowu zjem w dwa…

 przezornie nie obracając głowy w kierunku izby

Nie wiem, czy to taka wielka przezorność…

 Poczuł walnięcie w plecy, aż się zakrztusił.

?

 Miał zamiar udawać kompletnie pijanego

Dlaczego? Nie, naprawdę, mój mózg wykonał nieprawidłową operację.

 spojrzał z oburzeniem na wielkiego, zarośniętego i śmierdzącego alkoholem bardziej niż gorzelnia mężczyznę

Źle się to parsuje. Zresztą, facet śmierdział raczej produktami metabolizmu alkoholu, ale mniejsza.

 No paniczyku

No, paniczyku.

 Nie bądź cham, postaw kolejkę mnie i kolegom.

Spróbuj wybełkotać takie okrągłe zdanie…

 Koledzy tamtego otoczyli Swena. Było ich trzech, wszyscy niezbyt trzeźwi ale za to nastawieni bojowo

Jego koledzy otoczyli Swena. Było ich trzech, wszyscy niezbyt trzeźwi, ale za to nastawieni bojowo.

 Widzicie panowie

Widzicie, panowie.

 uśmiechnął się z wymuszeniem

… nie. Nie ma mowy.

 jeden z kolegów tego najbardziej zarośniętego

Odnoszę wrażenie, że słowo "kolega" traktujesz jako mające stałą referencję. Jest to błędem.

 Dalej chłopy!

Dalej, chłopy! Oddzielaj wołacz przecinkiem. Zwracam też Twoją uwagę na dobre wychowanie pijaczków, którzy uprzejmie zaczekali, aż bohater spożyje obiad, zanim zaczęli go obrabiać.

 co by

Łącznie.

 kompanów kudłacza

Dziwnie to brzmi. O samej choreografii walki się nie wypowiadam, bo się nie znam, ale doznałam oczopląsu.

 podobnie poleciał

Aliteracja. I – podobnie?

 zawijając pałką

https://sjp.pwn.pl/szukaj/zawijać.html

 mimo to ich respekt przed gospodarzem musiał być spory

Nie po polsku. A gospodarz dostarcza wódkę, jest więc osobą niezbędną, czyli nietykalną.

Teraz musisz naprawdę się spieszyć chłopcze

Teraz naprawdę musisz się spieszyć, chłopcze.

 albo nie mieli zamiaru mścić się na nim

Na placu…?

 Nie bawili się w stawianie warunków ani inne ceregiele.

Dobra, fajnie. Tylko – po co? Rozumiem, postraszyć w karczmie, może da na piwo. Ale przejezdnego można obrobić raz, i potem mogą być kłopoty. Gdyby był miejscowy, pewnie by go trochę wytłukli, żeby się na drugi raz nie stawiał, ale tak? Nie opyla się.

 Swen skoczył na niego a drab

Swen skoczył na niego, a drab. W scenie walki zdania dawaj jak najkrótsze, nie tłumacz jak krowie na rowie. Najwyżej objaśnisz później. Bo tak wychodzi rozmemłana i nudna.

 odskoczył na krok

?

 Wszystko to stało się tak szybko, że tamci dopiero teraz ruszyli się z miejsc.

 jak pantera począł

Małe panterzątka. Ech. Konotacje, kurka!

 Dla syna elfki i człowieka z północy ci pijacy i rabusie wydawali się wolni i bezradni jak dzieci.

Synowi elfki i człowieka z północy pijacy wydawali się powolni i bezradni jak dzieci. Primo, pochodzenie bohatera pchasz kolanem. Secundo – co to za nowe wiedźmiństwo?

 Ze zbójów natomiast jedynie trzech trzymało się wciąż na nogach.

Zaraz, zaraz, to oni się teraz między sobą leją? Jak w kreskówkach?

 W końcu stanął tuż obok nich, wtedy zobaczył, na co patrzą

Cały opis – rozwleczony. Młody sam nie wiedział, że kogoś dźga?

 Po chwili obok pojawiło się kilku mężczyzn z mieczami przy bokach i ubranych w grube, mocne kurtki.

Teraz? Z mieczami u boku, tak w ogóle, to idiom.

 krótkiej, szczeciniastej

A szczecina normalnie jest długa?

 Standardy zbudowanego w zastępstwie ratusza urzędu burmistrza

"Standardy" nie pasują do fantasy, to raz. "Urząd" też niezbyt, i czym on się różni od ratusza właściwie? Skoro funkcja ta sama?

 Wzniesiono go z nieco tylko lepszego drewna i nielicznych cegieł

Nie jestem architektem, ale nawet ja wiem, że architektura drewniana różni się znacząco od ceglanej. Mogę przyjąć mur szachulcowy.

 Plac był błotnisty i pełen kałuż po niedawnym deszczu

Autorze, zdecyduj się, czy tu jest sucho, czy mokro. Bo mówisz raz to, raz to. Deszcze na pustyni, owszem, zdarzają się – ale rzadko. I jak już są, to na tyle ulewne, że całe miasteczko jeszcze powinno wodę wybierać.

 Na samego burmistrza przyszło im trochę poczekać.

Komu?

 Chłopak był dość markotny.

… really.

Chłopak przede wszystkim martwił się teraz o własną skórę…

Tłumaczysz mi to jak tzw. krowie na rowie. Ja osobiście mam alergię na autorów uważających mnie za idiotkę. Objawia się ona wzmożonym wydzielaniem sarkazmu.

 Uniósł głowę słysząc skrzyp zawiasów.

Uniósł głowę, słysząc skrzyp zawiasów. Źle to brzmi.

 Nie był nawet w jednym detalu

Co Ty z tym "detalem"? Zupełnie nienaturalne.

 zdawał się być bardziej najemnikiem lub żołnierzem

Przypominał raczej najemnika lub żołnierza.

 W takim miejscu burmistrz zapewne nie ma czasu by przesiadywać przesadnie długo za biurkiem

W takim miejscu burmistrz zapewne nie ma czasu przesiadywać za biurkiem. Przesiadywanie z definicji jest długie. A przemyślenia Swena stanowią dalszy ciąg tłumaczenia krowie na rowie. Pokazałeś burmistrza (?), dobrze. Wnioski wyciągniemy sami. Możesz nas trochę naprowadzić w razie potrzeby, ale, na miły Bóg! nie przyjmuj, że Twoje dzieło jest pierwszym, które w życiu czytamy. OK?

 Burmistrz kilkoma krokami przemierzył niewielką odległość dzielącą go od stojącego pod ścianą stołu

Rozumiem upodobanie do rozbudowanych zdań, ale niekoniecznie do opisywania codziennych czynności kroczek po kroczku.

 kiwnął głową

Skinął.

 Dziękuję ci Drego

Dziękuję ci, Drego.

 Jak zdążyłem już zasłyszeć, szybko zareagowaliście.

Nienaturalne, nierówny styl. "Zareagować" nie pasuje do fantasy.

 podszedł do niewielkiego kominka i dorzucił doń szczapę drewna

Które nie jest tu towarem deficytowym… no, jego może i stać. Ale pamiętaj o takich szczegółach.

nie kwapił się jednak by zacząć pierwszy mówić

Przecinek przed by, określnik idzie jak najbliżej określanego: nie kwapił się jednak, by pierwszy zacząć mówić.

 Urząd burmistrza, czy bardziej szeryfa

Burmistrz. Szeryf. W zasadzie w miasteczku powinni być obaj…

 od bez mała trzydziestu lat

Szyk: bez mała od trzydziestu lat; albo: od trzydziestu lat bez mała.

 Nie wiem czy powinienem bardziej gratulować ci umiejętności i brawury, czy też złościć za zburzenie spokoju w mieście.

Nie wiem, czy powinienem ci gratulować umiejętności i brawury, czy rugać za zburzenie spokoju w mieście. On chyba kpi…

 Swen nadał nie spieszył się z odzywaniem.

Mało po polsku.

 Nijak mi jednak sklasyfikować jako pojedynek potyczki

I znowu – "sklasyfikować" pasuje tutaj jak pięść do nosa.

 Mam jednak związane ręce młodzieńcze.

Mam jednak związane ręce, młodzieńcze.

 Dorwą cię i zmasakrują w ramach samosądu.

"W ramach"? Ponadto – co to za stróż prawa? Oni sobie robią, co im się podoba?

przyszli by

Łącznie, to cecha trybu przypuszczającego.

 jednak teraz gdy to ty, obcy przybłęda, go zabiłeś, nie spoczną póki cię nie dostaną

Przecinki: jednak teraz, gdy to ty, obcy przybłęda, go zabiłeś, nie spoczną, póki cię nie dostaną.

 – Dam ci możliwość rehabilitacji – powiedział w końcu.

Taaaaaa…

 Tak by wilk

Tak, by wilk.

 w niewyjaśnionych okolicznościach. A raczej – okoliczności są niewyjaśnione

Coś tu się chyba popsuło.

 Wszyscy po prostu jakby się pod ziemię zapadli.

To są znane, czy nieznane, u licha?

 Jak miałbym się za to wziąć? Skoro jest tak niewiele informacji, śledztwo zajmie pewnie kilka tygodni, ja zaś nie mam tyle czasu.

Bardzo nienaturalna wypowiedź, która mogłaby grać w jakimś kryminale z lat dwudziestych, ale nie tu. Poza tym – chłopcze, alternatywą jest stryczek. Priorytety!

 Są dwie osoby, które mogłyby ci udzielić pewnych informacji

I nie chciało nam się z nimi dotąd gadać, bo?

 kobietę która

Kobietę, która.

 Wątpię czy zechce ci pomóc, ale wie dużo i kto wie

Wątpię, czy zechce. Powtórzone "wie".

 Nienawidzą cię, ale bardziej jeszcze boją się tych tajemniczych zniknięć, ustąpią więc.

Nienaturalne. Facet strasznie pewny siebie, jak na “szeryfa” w najbardziej zakazanym miasteczku dzikiego pustkowia…

 Powodzenia chłopcze.

Powodzenia, chłopcze.

 Miał około sześćdziesięciu lat i poczciwą twarz

Zeugma.

 Kaplica zdawała się być dla niego całym światem

Mało naturalne.

 wysłuchał z czym

Wysłuchał, z czym. Ale nie jest to najładniejsze zdanie.

 nie przychodzisz się pomodlić synu

Nie przychodzisz się pomodlić, synu.

 W tym mieście naprawdę rzadko ktoś przychodzi w to święte miejsce by porozmawiać z bogami.

Mało po polsku i nie wiem, po co to zastrzeżenie.

 No ale cóż

No, ale cóż.

 Usiądźmy – gestem zaprosił

Usiądźmy. – Gestem zaprosił.

 Nie wiem wiele

Jak już, to: Niewiele wiem.

 Obawiam się, że nieco cię rozczaruję.

Rym.

 opowiem ci jak to było

Opowiem ci, jak to było.

 Wyszedłem po zmroku z kaplicy, gdyż do późna sprzątałem w niej

Zdanie wygięte w chińskie dziewięć. Do późna sprzątałem w kaplicy i wyszedłem dopiero o zmroku.

 do mojego domu, leżącego na skraju miasta

Do mojego domu na skraju miasta.

 Gdy byłem już blisko, dostrzegłem przechadzającą się przy domu kobietę.

Powtórzone "domu". I tak sobie chodziła po nocy? Dobrze, że nie uprawiała joggingu…

 istny demon o którym mówi

Istny demon, o którym mówi. Czyli ta księga mówi o jednym demonie? To zasugerowałeś.

 Zęby miało długie na łokieć, szpony na dwa.

Wiem, bo zmierzyłem…

 Ucapiło w wielkie łapy kobietę

Nienaturalne.

 Jam z przerażenia zemdlał

Przeskok stylu.

Pewno by nikt mi nie uwierzył

Szyk: Pewno nikt by mi nie uwierzył.

 kobieta owa istotnie zniknęła

Archaizacja. Po co?

 odezwał się

Dwa "się" w kolejnych zdaniach.

jej nauki za nic sobie mieć

"Sobie" zbędne.

 Tak chłopcze

Tak, chłopcze.

radził mi do niej również zwrócić się po radę

Powtórzenie.

 Z całą pewnością zaś nie powiedziałaby ci nic, gdyż sama jest sprawczynią tych morderstw.

Nienaturalne.

 nie chciał jednak mnie słuchać

Dziwny szyk.

 Przedstawiasz mi jednak tutaj twoje prywatne zdanie i hipotezę.

Mało naturalne. "Hipotezę"? Uczony, czy jaki?

 Mi to może wystarczyć

Mnie – zaimek na pozycji akcentowanej ma być długi.

 Pojedź ze mną do jej domu a przyrzekam

Pojedź ze mną do jej domu, a przyrzekam. Mieścina wielkości Cedrów Małych, a oni chcą jeździć z końca na koniec?

mógł czas tracić równie dobrze w taki jak i inny sposób

Równie dobrze mógł tracić czas i na tym.

 Powinniśmy tedy dotrzeć (…) dość szybko zabierać później

I znów – chwiejny ton.

 kiwnął głową

Nie mógłby raz przytaknąć?

 Chmury całkowicie niemal zasłaniały niebo, gwiazdy nie świeciły

Gwiazdy świecą zawsze (sprawdzić, czy nie planetary romance), tylko chmury zasłaniają…

 było się bez mała potknąć

A język się na tym zdaniu nie potyka?

 Na szlaku, wśród przyjemnych przygód, przeżył też dużo nieprzyjemnych, nie pamiętał jednak równie przerażającej i okropnej jak ta nocna wędrówka.

Fonetycznie nieładne i zapewniające. Taki z niego kozak, a boi się chodzić pustynią/stepem/czymtam (nie opisałeś tego) po nocy? Z przewodnikiem?

 wgłębienia w ziemi

Zwróć się do geologa, ale nie dałabym głowy.

 Prowadzący kapłan

Przewodnik. Nie prościej?

 Nie wiedział ile trwał ten marsz

Nie wiedział, ile trwał ten marsz.

 zatracił się w ciemnościach i strachu

Purpurowe i nieprzekonujące, właśnie przez tę purpurę, ale też dlatego, że nie widziałam dotąd nic, co by mnie przestraszyło.

 maszerują góra godzinę

Niepasujący kolokwializm.

 nie mógł budzić wątpliwości

Czemu?

 – Dopiero – sprecyzował staruszek.

Chyba poprawił? Bo młody myli się całkowicie, nie uogólnia.

 Jesteśmy bardzo późno

Jest bardzo późno.

 Istotnie, jaśniały tam już pierwsze światła jutrzenki.

Poezja z innej bajki.

 Nie miał ochoty zostać nakrytym przez wiedźmę na myszkowaniu w jej domu

Rozwleczone, wiemy, co tam robi.

 Swen spodziewał się, że uderzy go odór rozkładających się zwłok, powitał go natomiast wcale miły zapach ziół.

Niezgrabne zdanie.

 definitywnie nie było z niej żadnych innych wyjść

Nie używaj słów, których nie rozumiesz. https://sjp.pwn.pl/szukaj/definitywnie.html

 pomieszczenie musiało więc wypełniać całą chatę.

I po co mi to tłumaczysz?

 kocur, zamiauczał

NIGDY nie stawiaj przecinka między podmiot, a orzeczenie. To jest błąd.

 powiedział normalnym już tonem starzec

A kiedy mówił tonem nienormalnym?

 Zaczął od leżącej na podłodze dziczej skóry, służącej za dywan.

Hmm.

 Był absolutnie przekonany, że znajdzie pod nią klapę prowadzącą pod ziemię, był tego tak pewien, że jego zdziwienie, gdy napotkał zwykłe deski, nie miało granic.

Za dużo przygodówek.

 niewielki kociołek a także wysłużona miotła, spleciona z wiklinowych pędów.

Niewielki kociołek, a także. Mioteł się nie wyplata.

 siedzący na zwisającej z sufitu belce jastrząb wbijał w niego morderczy wzrok

Spojrzenie. Jastrzębie śpią w nocy. I jeśli z sufitu zwisa belka, to jest chata do rozbiórki.

 wiele, wiele innych

Anglicyzm.

 niewielkiej, zakorkowanej buteleczce

Przecinek zbędny.

 Nie zamierzał ryzykować, że ktoś stojący za jego plecami zbyt szybki ruch uzna za próbę ucieczki lub ataku

Zdanie źle się parsuje. Nie zamierzał ryzykować, że ktoś stojący za jego plecami uzna zbyt szybki ruch za próbę ucieczki lub ataku. Nagle taki ostrożny…

 Z opowieści burmistrza i kapłana, mówiących mu o wiedźmie, chłopak wyrobił sobie pewien obraz owej czarownicy, obraz niezwykle podobny do wiedźm z legend.

Nie po polsku.

 Z całą pewnością nie spodziewał się zaś tego co zobaczył

Już trzecie zdanie walisz mnie łopatą po głowie, że wiedźma nie spełnia oczekiwań. Przestań.

 Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia kilka lat.

Anglicyzm.

 twarz, okolona była

Bez przecinka.

 aureolą prostych, złotych jak żyto włosów

Obraz nie trzyma się kupy. Co to jest aureola?

 Figura wiedźmy była szczupła i zgrabna

Jak już: Figurę wiedźma miała zgrabną. Ale przeformułowałabym.

 W sumie dziewczyna bardziej przypominała wesołą dzierlatkę, szlachecką córkę, niż zgarbioną staruchę.

Do jasnej ciasnej, pół akapitu mi tłumaczysz, że ona NIE JEST staruchą. Naprawdę zrozumiałam.

 Jedyne co w niej było z tego, czego oczekiwał Swen, to oczy.

Nie podejmuję się tego poprawiać.

 Cała postać wiedźmy tak zaskoczyła chłopaka, że dłuższą chwilę nie mógł dobyć głosu.

… ?

 Gdy w końcu otrząsnął się, szybko odstawił flakon na półkę i uniósł ręce. Dziewczyna roześmiała się.

Niezgrabne, zrymowane "się".

powiedziała gdy przestała się śmiać. – Nie musisz się mnie bać

Powiedziała, gdy przestała. Rymy!

 choć przyznaję, że myszkowanie w mojej szafie nie jest najlepszym sposobem na wywarcie dobrego pierwszego wrażenia

Nienaturalne.

 naparów na ból brzucha wzdętej krowy nie ważę

Waży się na wadze. Napary się parzy, a wywary: warzy.

Czyżbyś był zatem wędrowcem?

Mało naturalne.

Cała ta dziewczyna tak kłóciła się z wizją złej, mordującej ludzi wiedźmy, że był pewny iż zbłądzili i są u jakiejś innej czarownicy.

Rany, przestań już. Na jutro tysiąc razy: Czytelnik nie jest idiotą. Przed "iż" przecinek.

 Nie odpowiadam temu co opowiedzieli ci mieszczanie?

Niezbyt po polsku.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

wbiła wzrok w jego oczy

Wut?

 – Witaj kapłanie – przywitała go, ale tym razem jej głosowi wyraźnie brakowało serdeczności.

Powtórzenie, brak przecinka, a brakować serdeczności, to może wiedźminowi.

 Znalazłem czego szukaliśmy

Znalazłem, czego szukaliśmy.

 O co się rozchodzi

Kolokwializm.

 możemy z owym chłopakiem

Z tym chłopakiem. "Ów" wskazuje na coś oddalonego.

 Zrobiła krok w stronę drzwi ale starzec zagrodził jej drogę.

Rozdzielaj zdania złożone: Zrobiła krok w stronę drzwi, ale starzec zagrodził jej drogę.

 w jego oczach coś przez moment się poruszyło, jakby przebiegła je iskra, po czym szybko zgasła

Niechlujny szyk.

 sama nie wierzyłam w nie

Nienaturalne.

 Swen patrzył w twarz dziewczyny niczego nie pojmując, ułowił kątem oka ruch.

Dostałam zeza. On stoi przed nią, plecami do kapłana? Ale przed chwilą stał przodem do niego! I po co doklejasz następne zdanie, zamiast je oddzielić kropką?

 Nim chłopak zdążył choćby krzyknąć, sześciocalowa klinga wbiła się w pierś dziewczyny.

Zmierzył ją, oczywiście. Bo był szybszy od błyskawicy.

 Czarny kocur zamiauczał przeraźliwie i skoczył w jej kierunku.

A potem, jak sądzę, zniknął.

 Powoli podszedł do kapłana, na którego twarzy, o dziwo, nie malowały się żadne uczucia

Really.

 – Opanuj się młodzieńcze – rozkazał twardym głosem.

– Opanuj się, młodzieńcze – rozkazał.

 Dlaczego zabiłeś ją?

Nienaturalne: Dlaczego ją zabiłeś?

Starzec znów pokazał nadzwyczajną jak na swój wiek gibkość i siłę, odbił bowiem cios korda nożem i odskoczył.

Nie tłumacz mi, że stary jest silny. Jeśli odpiera cios młodzieńca, którego już pokazałeś jako zaprawionego w bojach, to to jest oczywiste.

 W szale nie zważał na niebezpieczeństwo, chciał rozbroić kapłana i zmusić go do udzielenia odpowiedzi.

Nie tłumacz w czasie walki. Potem wyjaśnisz.

 Starzec, choć walczył dobrze, nie miał wielkich szans z wyszkolonym na północy szermierzem.

Fakty są takie, że siła prawie zawsze zwycięża technikę.

 – Teraz odpowiesz mi

– Teraz mi odpowiesz. Skąd ta maniera zaimka na koniec, nie mam pojęcia.

 Tym razem już w oczach starca nie przebiegały iskry, oczy te płonęły.

Dziwaczne.

 zupełnie nie swoim głosem, o wiele niższym i potężniejszym

Hmm.

 Metamorfoza nie była stopniowa

A potem opisujesz stopniową metamorfozę prosto z taniego horroru. I co, Autorze? Jak mam Ci wierzyć?

 jej głowa

"Jej" zbędne.

 zębatym, wilczym pyskiem

Przecinek zbędny.

 Pulchne, zazwyczaj składane do modlitwy ręce, zmieniły

Drugi przecinek błędny, skąd młody wie, że te ręce są "zazwyczaj" składane? Nie zna kapłana! Spotkał go dzisiaj i ma dobre powody podejrzewać, ze facet go robił w żabę. Że grał rolę. Udawał.

 Górował nad sparaliżowanym z przerażenia Swenem, przerastając go dobre dwa razy

Gdyby go nie przerastał, toby nad nim nie górował… Powtórzone dźwięki.

osunął się po niej z jękiem, kord wypadł mu z ręki

Rym.

 Potwór podszedł powoli.

Aliteracja.

 niech to będzie ostatnim co usłyszysz

Niech to będzie ostatnim, co usłyszysz.

 wyjęczał Swen

Jęknął.

 złym, pełnym nienawiści głosem

Muahahaha.

 To spróbowałem inaczej i zacząłem zabijać. I będę zabijał dalej, aż zrozumieją, że jedynym ich ratunkiem jest zwrócenie się do bogów z błaganiem o ratunek

Do luftu z takimi bogami.

 sam zamknąłeś ją przed sobą

Sam ją zamknąłeś przed sobą; albo sam ją przed sobą zamknąłeś.

 czyści się porośnięte zbożem pole

?

 Żegnaj Swenie

Żegnaj, Swenie.

 Za podwójne morderstwo, dokonane na osobie lokalnej czarownicy oraz dobrego kmiecia Rokiego, a także za niewywiązanie się z umowy zawartej z naszym burmistrzem, skazuje się włóczęgę Swena na śmierć przez powieszenie!

Mało to po polsku.

 zebrany wokół szubienicy nie był duży. Zebrało

Powtórzenie.

 spiesząc do pracy, przystanęły by popatrzeć

Spiesząc do pracy, przystanęły, by popatrzeć. Do pracy. A gdzie oni pracują, jeśli wolno spytać?

 Mimo blisko doby, która minęła od czasu wydarzeń w chacie czarownicy, rany chłopaka nie zagoiły się

… you're kidding, right? Nigdy się nie skaleczyłeś?

 nie było ryzyka zakażenia, ponieważ chłopak i tak nie miał długiego życia przed sobą

Ryzyko było, tylko nikogo nie obchodziło… Ponieważ tutejsi wyraźnie i tak chcieli tylko pretekstu, żeby kogoś powiesić, nie będę się czepiała merytoryki, a tylko osobliwej urody tego zdania.

 Pilnujący jego celi strażnik był na tyle miły, by wyjaśnić mu co się stało.

Skracalne: Pilnujący celi strażnik wyjaśnił mu, co się stało.

 wersję w sumie dość podobną do faktycznych wydarzeń

Mało po polsku.

pominął tylko kwestię własnej lykantropii oraz zmodyfikował wydarzenia zabójstwa czarownicy

Zupełnie nie po polsku, ponadto – powiedział, jak było, tylko zmienił wszystkie istotne szczegóły? Wut?

 że to jego uznano winnym tego morderstwa, nie pozwolono mu nawet porozmawiać z burmistrzem ani nie pozostawiono szans na obronę.

Krowa na rowie, daję słowo.

 za jego wykonanie zaś wzięto się bardzo prędko

Hmm.

 Poranne słońce zaświeciło mu w oczy, oślepiło na moment

Katowi?

 Wzrok chłopaka przebiegł tłum

Tak sobie wyskoczył i przebiegł…

 pucołowatej, pooranej zmarszczkami twarzy

Zmarszczki widać na chudzielcach. Na grubych prawie wcale.

 Swenowi jednak wydało się, że w jego oczach na moment coś błysnęło. Jakby przebiegła je iskra, po czym szybko zgasła.

No, nareszcie jakaś regularność.

 

 

No, to tak. Dłużyzny! Dłużyzny, kto to będzie oglądał? Zwłaszcza na początku, potem jest strawniej. Miałam miejscami wrażenie kopiowania z Sapkowskiego na tej zasadzie, na której niektórzy kopiują z Tolkiena – bez namysłu. Ma być wyprawa, to jest, wsio rawno, dokąd i po co. Bo wyprawy są fajne. A tu – jest "wiedźmin". Jest. To o co chodzi? Nazwij mnie marudą, ale naprawdę nie wiem, DLACZEGO Twój bohater, zamiast rozsądnie sobie wyliczyć zapasy na podróż, zamiast zaplanować drogę przez tereny zamieszkałe, lezie na pustkowie (co podkreślasz do znudzenia – a kto, u licha, stawia miasteczko na środku pustkowia? Po co? Nic dziwnego, że zdało mi się ono zbudowane z dykty – tysiąc ludzi nie może żyć z zakapiorstwa, zwłaszcza przy braku podróżnych do rabowania) i wdaje się w nierówne bitki. A Ty wiesz? Bo "ma być taki jak Geralt" to najgorszy możliwy powód. Motywacje Twoich postaci są dla mnie zupełnie ciemne. Wszystkich. Demona też.

Oczywiście, fabuła "zabiłeś kogoś, wiec teraz powierzymy ci ważne śledztwo" jest oklepana, mimo immanentnej nonsensowności, ale jednak trafiają się autorzy, którzy potrafią do niej przekonać. Niestety, Tobie nie wyszło. Pochwaliłabym natomiast nieszczęśliwe zakończenie jako, było nie było, przebłysk realizmu. Kozactwo Swena okazuje się bardzo marnej próby, co też policzyłabym na plus, bo zaskakuje. Człowiek się spodziewa nie wiadomo, jakich wyczynów, a tu ot, ciapciak na glinianych nogach. Grimdark jak się patrzy.

Ale też – nie raduje mnie ten typ literatury.

Co jeszcze – opisów jest mało, wyjaśniasz jak głąbom wszystko, tylko nie to, co wyjaśnić trzeba, zapewniasz, zamiast pokazywać.

Mimo to – nie skreślałabym Cię. Ale roboty przed Tobą huk, a huk. Po pierwsze – czytaj więcej, co? I nie samego Sapkowskiego.

 Niestety jednak nie za bardzo miałem jak ją nieco zrobić ciekawszą, ponieważ, ze względu na moją rozwlekłość pisarską, zacząłem się niebezpiecznie zbliżać do limitu słów.

A trzeba było ciąć, ciąć, ciąć i patrzeć, czy równo puchnie.

 A żeby była przekonująca, nie mogła wyglądać stereotypowo :D

Oj, bez przesady :P

 Z tym, że mi się długie zdania podobają i nie męczyłem się przy nich. :)

Długie zdania jako takie mnie też się podobają. O ile są: a) dobrze złożone i b) na miejscu. W scenach walki, na przykład, nie są na miejscu.

 że bohater jest półelfem i to, w połączeniu z nauką szermierki, sprawia że sześciu (jeśli dobrze pamiętam) chłopa nie ma z nim szans

Ale ostatecznie nie ma żadnego wpływu na to, jak chłopak kończy. Więc po co w ogóle było?

 to przede wszystkim opisy. Obrazowe, nieprzesadzone.

Gdzieś Ty tu opisy widział…

 Takie poniekąd było założenie, walczy dobrze ale nie w pełni umie jeszcze (i się raczej już nie nauczy) podejmować dobre decyzje.

Mmmm, tylko wiesz. Nie trzeba wielkiego doświadczenia, żeby na przykład wiedzieć, ile się zje w ciągu tygodnia…

 tylko w 30 000 znaków niezbyt było na to miejsce

Przy oszczędniejszej gospodarce tymi znakami – dałoby radę. Z trudem, ale dałoby.

 Zresztą nikt nie powiedział, że chciał jedynie nawracać ludzi, ale raczej nie powie wprost, że jest krwiożerczą bestią :D.

Wszystko było w cytacie ze świętego tekstu. Ulubiona_emotka_Baila. Zresztą wilkołak może kłamać.

prawie nic nie wiadomo o głównym bohaterze i trudno się do niego przywiązać

Tak.

 Do tego bohater właściwie nie okazuje żadnych emocji.

Właśnie. Tu i ówdzie mówisz, że się bał – ale nie pokazujesz tego.

 Bowiem gdy dzieli się zdanie w wypowiedzi bohatera na pół i między te dwie połówki wstawia wypowiedź narratora, to wówczas ta ostatnia jest z małej litery i bez kropki.

To zależy. Zwykle korzystamy tutaj z tego poradnika: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

 dla przykładu Sapkowski w Trylogii Husyckiej używa takiego określenia

Ale chyba nie mówi obok, że były chmury. Bo w ten sposób mówiłby to samo dwa razy.

 historię zwykłego wędrowca, celowo nie wnikając ani w jego przeszłość, ani w szczegóły świata przedstawionego

Dlaczego?

 Moim zdaniem nazwy własne w tekstach fantasy są ważne bo dodają klimat

Ale byłoby miło, gdyby coś czytelnikowi mówiły. Puste dźwięki nie dadzą się spamiętać, a i klimatu nie tworzą.

Ponadto – Silva dobrze napisała. Mogłam przeczytać przed wysmażeniem tego elaboratu ;)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie porwało mnie.

Przynoszę radość :)