Całkiem spory bałagan

– Hej Aksjonomideaokro, jak leci? – rzucił, wchodząc do pomieszczenia.

– O, hej Bob – odrzekła zdziwiona, podnosząc ociekające wodą i mydlinami ręce znad zlewu pełnego stalowych talerzy. – Już skończyliście?

– Tak. To był tylko surbo-sprzężnik oktaniczny. Od razu mówiłem że trzeba go wymienić. Megentecja wsteczno-doczesna stukała, więc innego rozwiązania tej zagadki być nie mogło. Ale wiesz jaki jest Elistohardowekierel. On od razu mówi: „Na pewno ośka się skrzywiła”. Od razu zakłada najgorsze – urwał i uśmiechnął się, widząc minę Askjonomideaokry. – Ale co ciebie może to interesować, prawda?

– Dokładnie – odparła i odpowiedziała uprzejmym uśmiechem, odsłaniając cztery rzędy pięknych, błyszczących zimnym błękitem zębów, które zniknęły gdy twarz na powrót przyjęła nieprzyjemny grymas. – Jedyną rzeczą o jaką prosiłam był komfortowy transport do sąsiednich uniwersów. Czy to naprawdę tak wiele? Ostatnio musiałam na piechotę prawie dwieście realiów przejść, bo bułek na śniadanie nie było. Sam wiesz, Likruneon śniadania nie zje bez świeżych bułeczek. Poza tym, Elistohardowekierel chciałby żebym tylko w domu siedziała. Doprosić się nie mogłam naprawy tego złomu.

Bobowi zrobiło się głupio. Krępował go fakt, że znowu musi słuchać jak Askjonomideaokra narzeka przy nim na swojego męża, a jego najlepszego kumpla.

– A jak Likruneon? – próbował zmienić temat. – Dba o ten wszechświacik, który mu kupiłem?

Teraz to Askjonomideaokra poczuła się niezręcznie.

– Wiesz, on jest jeszcze dość mały. Nie wiem czy dorósł do takich obowiązków. Trochę go zaniedbał – odpowiedziała. – Jest u siebie. Zajrzyj do niego i może powiedz parę słów, żeby zrobił tam porządek. Ciebie może posłucha.

– Jasne, żaden problem – odrzekł Bob i sprężystym krokiem skierował się do pokoju dziecięcego.

*

– Hej mały, jak leci? – zagadanął gdy wszedł do środka.

– Hej wujek – odpowiedział Likruneon podnosząc głowę znad rozsypanych na podłodze drobnych zabawek.

– Przyszedłem obejrzeć twój wszechświat. Wszystko z nim w porządku? Nie masz problemów?

Chłopiec wstał z opuszczoną głową i jedną z prawych rąk wskazał stojące w kącie okrągłego pokoju akwarium.

– Nie wiem co się stało. Robiłem jak mówiłeś, ale jakoś dziwnie wygląda – poskarżył się.

– Chodź, zobaczmy co można zrobić – rzekł Bob i ruszył w stronę zbiornika.

Nachylił się i lustrował przestrzeń za szklaną szybą. Mały Likruneon stał obok z mieszaniną zakłopotania i zaciekawienia, nie wiedząc jakiej reakcji spodziewać się po wujku. Grudki materii rozmieszczone równomiernie w drobnych spiralach wyglądały całkiem ciekawie, lecz im dokładniej Bob się im przyglądał, tym więcej widział komplikacji. Zogniskował wzrok na grupie materialnych kuleczek. Po jednej z nich pełzały drobne stworzonka, zjadając inne i drążąc kulkę na której siedziały. Kolejną obrastała masa spiczastych, zielonych tyczek, wyciągając z niej wartości odżywcze swoimi ogonkami. Później jego uwagę przykuło kilka punktowych wymiarowych nieszczelności, czarnych plamek, w których ginęła materia. Najbardziej niepokojące były jednak drobne rozbłyski supernowych.

„Niech taka strzeli przy szybce i cała zawartość akwarium wyleje się na podłogę. Wtedy mi Askjonomideaokra dopiero da do wiwatu” – pomyślał.

– Hmm. Niezły bałagan – odpowiedział w końcu. – Trochę podziurawiony i zarobaczony masz ten wszechświat. Ale spokojnie, nie ma strachu, coś zaradzimy. Okropnie ci się ta materia skulkowała.

– Zarobaczony? Gdzie? – pytał Likruneon, stając na paluszkach i wytężając wzrok.

– O tu na przykład, widzisz? Ta spiralka tam z tyłu. O ta. Ta kulka. – Pokazywał długim palcem Bob.

– Nie widzę – jęczał mały podskakując.

– Trzecia kuleczka od dołu i dwadzieścia tysięcy sto czwarta od prawej, w tej spiralce z tyłu – podpowiedział.

– Tak! Widzę! O fuj, łażą po niej. Skąd się wzięły, wujku?

– Albo infekcja z zewnątrz, albo sprzedali mi już niewysterylizowany. Jak nie magnesujesz dobrze, tak jak ci pokazywałem, i nie dolewasz separatoiwa, to takie grudki mogą się robić. O takie, jak ta tu obok. Ta większa świecąca. Nazbiera się trochę wodoru i zaraz synteza termojądrowa się załącza i zaczyna się jarzyć. Wiesz co to jest synteza termojądrowa? – zapytał nagle Likruneona.

– Jasne, wujek. Każdy to wie – odpowiedział oburzonym tonem. – Jestem już duży. Nawet Okremitulateowizyr wie, a on jeszcze ze smoczkiem chodzi.

„Ale dają tym dzieciakom imiona – pomyślał Bob. – Jak z poprzedniej epoki. Słyszysz takie i od razu przed oczami staje ci dziad spod sklepu”.

– No i widzisz – kontynuował – jak zaczną się reakcje, to zaraz cieplutko tam dookoła się robi, obok grudka kosmicznego brudu krąży, tylko trochę aminokwasów, tlenków, jodków i innych podobnych się na niej nazbiera, nie spostrzeżesz się, a kulka zaraz spleśnieje, a potem robactwo się na tej pleśni zalęgnie. To byłoby jeszcze pół biedy. Kuleczkę byś siateczką odłowił i znów czysto by było. Gorzej jak w grudce jest dużo żelaza, tytanu albo, co gorsza, promieniotwórczych pierwiastków. Popatrz co tu się dzieje. Jedno światełko na lewo, trzecia kulka od światełka.

– Co tam fruwa? – zapytało zafascynowane dziecko.

– Przyjrzyj się dobrze.

– Tam w środku siedzą robaki! – krzyknął. – W puszce jakiejś. Z kulki spadły?

– Nie, one same tę puszkę swoimi wypustkami palczastymi zbiły do kupy i na inną kulkę próbują się dostać.

– Po co?

– Żeby żyć na niej. Głodne są, ciągle głodne, a tam dużo nowego pożywienia mogą znaleźć. Mówiąc w skrócie, oczywiście. Każda z infekcji będzie się szerzyć. Jedna szybciej, druga wolniej. Pożerać się będą nawzajem, wymierać, lecz za jakiś czas wszystkie kulki będą się od nich roić.

– O nie! – westchnął chłopiec. – Nie da się nic z tym zrobić, wujku? Zepsułem to?

– Nie, są sposoby na takie żyjątka. Jak następnym razem przyjadę to przywiozę mój czyścik i skrobaczkę. Kupię też zalążki pożeraczek-samotniczek i parę duodecyliardów botów sterylizujących. Najpierw się z grubsza zeskrobie, później pożeraczki wpuści, żeby zjadły co bardziej agresywne i rozrośnięte kolonie pleśni oraz organizmów, a pod koniec boty sterylizujące uruchomimy, aby resztki usunęły oraz pozbyły się pożeraczek i produktów ich pracy. Boty na koniec same rozkładają się do pierwiastków prostych, dodatkowo wzbogacając wszechświat. Ładnie później błyszczy. Porozbijamy grudki, magnesami rozprowadzimy i będzie porządek. Ale pilnuj go później urwisie – powiedział z uśmiechem, odchodząc od szklanego zbiornika.

– Dzięki, wujek – odpowiedział Likruneon, siadając na podłodze wśród zabawek.

Bob chciał wyjść, lecz zawahał się. Coś przyszło mu do głowy.

– Możemy też nie robić nic. Tylko mama pewnie będzie się gniewać, że trzymasz w pokoju takie paskudztwo. Powiedz wtedy, że to taki nasz eksperyment. Zobaczymy jak się kolonie robaczków rozrosną. Te stworki potrafią robić czasem ciekawe sztuczki. Można się pośmiać. – Puścił oko do małego.

– No nie wiem – odpowiedział chłopiec, zajęty ponownie zabawą na podłodze. – Pomyślę jeszcze.

– Jasne. Twój świat, twoje zabawki – powiedział i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.