Poniższy tekst jest trzecim opowiadaniem, w którym rolę głównego bohatera (antybohatera?) obsadziłem pewnym bardzo specyficznym magikiem. W tekście znajdują się dwie lub trzy wzmianki, nawiązujące do poprzednich opowiadań (Wiara wartości, Transsfer), jednak ich znajomość nie jest konieczna, ponieważ każdy z tych tekstów jest zamkniętą całością.
Mężczyzna w stroju magika przystanął przed miejscem, w którym pustynia ustępowała pola zaskakująco bujnemu dywanowi traw. Oaza wyglądała jak namalowana przez dziecko, z granicą ostro zaznaczoną nagłym przejściem od brązów do zieleni, bez śladów wdzierania się pustyni w głąb roślinnej enklawy.
Gdyby trafił tutaj jakiś biolog, w osłupienie wprawiłaby go przecząca logice różnorodność występującej na terenie oazy flory, pochodzącej z różnych biomów. W tym miejscu pnie potężnych sekwoi sąsiadowały z palmami daktylowymi oraz dębami, świerki i sosny trwały w śmiertelnym uścisku banianów, a bliżej gruntu paprocie walczyły o miejsce do wegetacji z wysokimi, stepowymi trawami.
Jednak to, co zachwyciłoby każdego przyrodnika, na magiku nie robiło żadnego wrażenia. Przybysz rzucił okiem na ślady kół ciężkich pojazdów, które wdarły się do tego niewielkiego raju. Jak nieproszony gość w zabrudzonych butach, naniosły z zewnątrz rdzawego pyłu, zalegającego na liściach wzdłuż znikającej w gęstwinie ścieżki przejazdu. Magik zrobił krok i nieznośny pustynny skwar zamienił się w przyjemną rześkość wilgotnego lasu.
Kilkadziesiąt metrów dalej, pośród gęstego buszu, stały zaparkowane trzy białe toyoty landcruiser. Nikt nie pilnował pojazdów. Wewnątrz jednego z samochodów grało radio. Oprócz pytań Tiny Turner “What’s love got to do with it?” nie słychać było żadnych innych dźwięków. Nic nie szurało w zaroślach, żaden owad nie bzyczał wśród liści, a z koron drzew nie dobiegał choćby najcichszy ptasi trel.
Nie było tutaj życia innego, niż roślinne.
Za samochodami wyrastała wysoka kępa, spod której gdzieniegdzie prześwitywał szary kamień, świadczący o tym, że pod splotami bluszczu i poduszeczkami mchu leży ukryta budowla. Gdy magik obszedł ostatni pojazd, dojrzał szeroką, prostokątną wyrwę ziejącą pośród malachitowych liści. Wejście pulsowało dusznym mrokiem, rozmazywało kontury okalających je roślin. Mężczyzna bez strachu stanął na progu. W nozdrza uderzyła go fala stęchlizny doprawiona świeższym zapachem, żelazistym, przywodzącym na myśl zardzewiałe wspomnienie wzgórza nieopodal Jerozolimy.
Stuknął w nadproże wyjętą spod płaszcza laseczką, a wieńcząca ją gałka zapłonęła zimnym blaskiem, wydobywając z mroku długi, surowy korytarz. Pozbawione zdobień ściany umazane były świeżą krwią. Na całej długości przejścia leżały zmasakrowane zwłoki kilkunastu uzbrojonych mężczyzn w turbanach. Ich białe do niedawna szaty nasiąknięte były teraz lepką czerwienią, wypływającą z oderwanych kikutów rąk, pozbawionych głów karków i rozpołowionych tułowi.
Przybysz uśmiechnął się pod nosem i mruknął:
– Był Hamas, jest hummus.
Obawiając się ubrudzenia wysokich butów przelewitował nad rozczłonkowanymi ciałami. Przekroczył umieszczone na końcu korytarza drzwi. Znalazł się w okrągłej sali, której mrok rozświetlały pojedyncze smugi światła, wpadające do wnętrza przez wykute w sklepieniu świetliki. Środek komnaty zajmował niski katafalk.
Na granitowej płycie podwyższenia rozciągnięty był człowiek. Nie więziły go żadne sznury, pasy czy klamry, a mimo to poruszał się niemrawo, zaciskając pięści, jak gdyby próbował zerwać z siebie niewidzialne pęta. Magik zbliżył się do więźnia. Zauważył, że nieszczęśnikowi wyłupiono oczy, a oderwana żuchwa odsłaniała ruchliwy strzęp języka. Głęboka, poszarpana wyrwa w brzuchu pozwalała zajrzeć w głąb biologicznej maszynerii ciała, a jednak biedak wciąż żył.
Z końca laseczki z cichym kliknięciem wysunęło się trzydziestocentymetrowe ostrze. Magik przyłożył je do szyi uwięzionego mężczyzny.
– Sorry, Jaffar, jednak dziewic żadnych nie będzie. Miałeś dać znać i poczekać na moje przybycie, cymbale. Ale wiesz co? Powiem moim podwładnym, żeby ci trochę odpuścili. Powiedzmy, że zamiast siedemdziesięciu wygłodniałych demonów zabawiać się tobą będzie sześćdziesięciu dziewięciu. Swoją drogą, fajna liczba, co nie?
Magik pchnął głęboko, aż ostrze zachrzęściło o kręgosłup. Zrzucił znieruchomiałe ciało Jaffara na podłogę, po czym sam rozsiadł się na katafalku. Zmaterializował papierośnicę, wyjął cienką cygaretkę i zapalił, przykładając do niej opuszkę palca.
– Dobra, słoneczko, wiem, że się gdzieś chowasz – powiedział głośno magik i zaciągnął się śmierdzącym siarką papierosem.
Wpadając w smugę światła, błysnęło ostrze. Ze świstem cięło w głowę magika, lecz nie napotkało oporu. Opadło na wskroś i uderzyło w kamień, wypełniając całą salę głośnym brzdękiem. Sylwetka magika rozwiała się jak papierosowy dym.
Przy katafalku, rozganiając opar trzymanymi w obu rękach długimi nożami, stała naga piękność. Na jej odsłoniętych piersiach perliły się krople świeżej krwi, a całą twarz umazaną miała czerwienią, jak drapieżnik ucztujący na świeżym truchle upolowanej zdobyczy. Kobiecie za całe odzienie służył złoty, wsparty na szerokich biodrach, pas, który najwyraźniej był jedynie ozdobą, bowiem niczego nie zakrywał.
– Iluzja! – krzyknęła kobieta. – Nie jesteś człowiekiem. Ale zginiesz tak, jak ci, którzy zakłócili mój sen. Nikt nie będzie na mnie polował!
– No, już, już. Dość tej pretensjonalnej dramy. Zluzuj kształtne pośladki, schowaj noże, przywal kilka razy tą piękną główką w ścianę i przywitaj się ze starym kumplem.
Kobieta odwróciła się powoli na dźwięk dochodzącego zza jej pleców głosu. Warknęła i ruszyła na opartego o kolumnę mężczyznę. Magik westchnął. Pstryknął palcami i w eksplozji dymu zmienił swoją formę. W miejsce młodego mężczyzny z cylindrem, pelerynką oraz laseczką, pojawił się wysoki, czerwonoskóry diabeł. Wyrastające z jego czoła rogi drapały sklepienie, a skórzaste, poszarpane skrzydła omiatały przeciwległe ściany komnaty.
– Nie chcę nic gadać, ale te dwa eony snu trochę cię przytępiły – powiedziało monstrum warkliwie i z niesmakiem przyjrzało się swojemu ciału. – Głupia forma. Ani w tym poruchać, ani iść do restauracji albo kina. Tylko do kościoła pasuje, żeby straszyć durnych klechów i ich naiwne duszyczki.
– Lucyfer! – W okrzyku kobiety mieszały się ze sobą radość i niedowierzanie. Upuściła ostrza i przypadła do demona, który w międzyczasie zdążył wrócić do ludzkiej postaci. Wpiła się w jego usta, pocałowała namiętnie, po czym zrobiła krok w tył i strzeliła szatana pięścią w szczękę.
– Dobra, należało mi się. A teraz może wróćmy do buziaczków, co? – Lucyfer się uśmiechnął.
– Dlaczego mnie obudziłeś? Czyżby tam, w świecie ludzi, było już dla nas lepiej? – Zmieniła temat kobieta.
– Dużo lepiej, Anat. A może być cudownie, tylko potrzebuję twojej pomocy. Widzisz, od wieków szukam boskich niedobitków z panteonów wymordowanych przez skrzydlate szczury ojca. Znalazłem Heimdalla i Charona, ale nasza współpraca była krótka…
– O! A to dlaczego? – Z nieszczerym zdziwieniem zainteresowała się Anat.
– Różnica zdań. A konkretniej: ja żyję i mogę formułować zdania, a oni już nie bardzo.
– Mam tam wrócić i dać się zabić? Albo znów uciekać przed siepaczami Boga? Oszalałeś, Lucyferze!
– Nikt już na nikogo nie poluje. Ojciec traci wyznawców. Coraz ich mniej, mimo, że ludzi coraz więcej. Powiedziałem ci o tamtej dwójce byłych wspólników, a nie musiałem. Doceń to. Chcę być z tobą szczery.
– Haha! – Śmiech Anat wypełnił salę. – Szczery Lucyfer, a to dobre! Jedyna szczerość w twoim przypadku, to szczera niechęć do wszystkich i wszystkiego poza sobą samym.
– Demonizujesz, wiesz? Chodź ze mną, a pokażę ci, jakim pierdolnikiem stał się świat. Jest nawet lepiej niż za czasów dzikich imprez w Sodomie. Z wieku na wiek ludzkość wykazuje się sporą kreatywnością w zeszmacaniu się i upadlaniu. Zobaczysz. – Szatan zachęcająco wyciągnął dłoń.
– Niech będzie, Lucyferze. Ale jeśli kłamiesz, zabiję cię.
– Po pierwsze, ja zawsze kłamię. Nie pamiętasz? A po drugie, serio? Takim tandetnym tekstem znów zasuwasz? Och, Anat, myślę, że będziesz zachwycona współczesną literaturą. A jak już wspomnieliśmy o Sodomie, to pamiętasz z orgietek tę zabawę, którą nazwaliśmy “czerpakiem”?
– Na samo wspomnienie boli mnie tyłek. Czemu pytasz?
– Zobaczysz.
***
Drzwi hotelowego apartamentu uchyliły się nieznacznie i zatrzymały, przyblokowane czymś od środka. Lucyfer naparł nieco mocniej. Leżące na podłodze zmasakrowane ciało przesunęło się pod naporem i zaległo na plecach. Był też drugi trup. Leżał w kilku miejscach jednocześnie, całkiem kreatywnie zdefragmentowany.
Szatan westchnął i podszedł do siedzącej w obrotowym fotelu Anat. Ubrana w dres bogini na kolanach trzymała małego lwa. Zakrwawioną dłonią gładziła jego żółte futerko, wzrok miała wbity w ekran komputera. Nawet się nie odwróciła, kiedy diabeł stanął za jej plecami.
– Widzę, że znudziła cię już nauka o tym, jak zmienił się świat? – Szatan bardziej stwierdził, niż zapytał.
– Tak… – Boginka była zaabsorbowana oglądanym filmem. – To jest to porno, o którym mi opowiadałeś, tak? Przyznam, że nie do końca rozumiem całą tę technologię, ale ten zapis i to, co oni robią… Za niektóre z tych rzeczy nawet w Sodomie można by zostać zlinczowanym.
– Cieszę się, że ci się podoba. Cieszyłbym się bardziej, gdybyś hurtowo nie mordowała moich ludzkich przydupasów. – Lucyfer zerknął na ciała. – W tych czasach trudno znaleźć dobrych i dyskretnych. Wszystko przez te cholerne media społecznościowe. Przyjmiesz takiego na służbę, nawet mu wyklarujesz, co się z nim stanie, jeśli będzie paplał, a dureń i tak po jakimś czasie opublikuje tłita albo wrzuci na fejsa posta, bo myśli, że Lucyfer nie umie w technologie. Jeden nawet ustawił sobie status “W związku” ze mną. A jak się nim zająłem to się okazało, że mu nasz związek nie pasuje. Krzyczał długo i namiętnie. Z ciekawości zapytam: czemu zabiłaś tych tutaj?
– Myśleli, że nie usłyszę, kiedy szeptali o tym, że chętnie zjedliby mojego kotka.
– Im nie o kotka chodziło… Musisz się jeszcze podszkolić, jak się dzisiaj mówi.
– Aha. Fajnie. – Anat najwyraźniej nie słuchała uważnie, zbyt zafascynowana perwersyjną ekwilibrystyką, jaką w oglądanym filmie prezentowała doświadczona obsada płci obojga. A nawet więcej niż obojga.
– Przyszedłem ci powiedzieć, że jutro zaczynamy zdjęcia. Mamy gotową scenografię, załatwione rekwizyty, aktorów dobranych do ról, nawet zwierzęta. Scenariusz jest tak obrazoburczy, tak przesiąknięty perwersją, jak tylko się da. Ludzie od Disneya zrobili kawał dobrej roboty.
– Jesteś pewien, że się uda? – Anat zapauzowała nagranie. – Moja umiejętność, jak ją nazwałeś, pozbawiania halunów działa, kiedy mnie widzą i słyszą. Skąd mamy pewność, że zadziała przez zapisany obraz?
– Pozbawiania hamulców, a nie halunów, słoneczko. To krótkie nagranie, które zrobiliśmy tydzień temu, pamiętasz je? Testowe, z użyciem twojego daru. – Lucyfer obrócił boginię przodem do siebie. – Wysłaliśmy je dwudziestu losowym klechom. Efekt jest zadowalający. Tylko jeden się oparł.
– A co z resztą? – Zaciekawiła się Anat.
– Siedemnastu jest w trakcie przenoszenia do innych parafii, dwóch zostało osobistymi asystentami lokalnych arcybiskupów. Możesz nie rozumieć pewnych zależności, ale to oznacza sukces. A kiedy wypuścimy film, będzie jeszcze lepiej.
– Ci, którzy głęboko wierzą, zdołają się oprzeć. Poza tym, jak chcesz zmusić wszystkich do obejrzenia naszego fejmu?
– Filmu, nie fejmu. – Lucyfer znów poprawił boginię. – Tym się nie martw. Takich, co głęboko wierzą, jest zaledwie garstka. No i nikogo do niczego zmuszać nie będziemy. Machina promocyjna zrobi szum, który sprawi, że każdy zechce obejrzeć to arcydzieło. Choćby tylko dlatego, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście jest o co podnosić larum. A jak wiadomo, kochana, ciekawość to pierwszy stopień do piekła.
Anat przyjęła zapewnienia Lucyfera za dobrą monetę i straciła zainteresowanie rozmową. Odwróciła się z powrotem do monitora. Wcisnęła przycisk play na odtwarzaczu, po czym skwitowała wyjaśnienia Lucyfera krótkim:
– Fajnie.
***
Ilość spływających do piekła dusz prawie się podwoiła, a od premiery minęły dopiero dwa miesiące.
Jeszcze niedawno każdy potępiony gotował się we własnym kotle, miał diabła prowadzącego, indywidualny program cierpienia i inne luksusy. Ale teraz… Teraz było źle. Kotłów brakowało, diabły upychały w jednym po pięć, sześć osób, często najpierw nasmarowując delikwentów lubrykantem. Do pręgierzy stały kolejki, sprzęt do ukrzyżowań wypożyczano na zapisy, pomniejsze demony były zmuszane do pracy w nadgodzinach. Morale załogi piekła spadało z dnia na dzień. Wielu straciło zapał, wypaliło się zawodowo i poszło na chorobowe. Handel wodami Styksu kwitł w najlepsze, nikt się już nawet nie krył z kontrabandą, więc niejeden demon się rozpił i rzucił robotę w anioły.
Te czarty, które mimo wszystko wykonywały swoją pracę, coraz częściej szeptały o nieudolności administracji, klęły na dział planowania, nie potrafiący przewidzieć długofalowych skutków podjętych decyzji, oraz narzekały na ledwo zipiący, przytłoczony problemami kadrowymi departament zasobów diablich.
Na domiar złego, handlujący bronią oraz sprzętem AGD znajomy demon z hinduskiego panteonu nie przysłał obiecanych narzędzi tortur, a pozbawieni nadzoru potępieni wałęsali się po całym piekle, tak jakby było jakimś Sosnowcem, albo inną miejscowością turystyczną.
To zaś, co działo się w świecie ludzi przechodziło już wszelkie pojęcie. Nawet demoniczne. Masowe orgie, masowe mordy, masowe ofiary, masowa panika. Dwoma słowami: masowa rozpierducha. A najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że Bóg i jego anielskie zastępy jeszcze się nie wtrąciły.
Poirytowany Lucyfer kroczył w kierunku pałacu, nie zwracając uwagi na ukradkowe, pełne dezaprobaty spojrzenia mijanych podwładnych. Grupka łażących samopas potępieńców o azjatyckim rodowodzie nawet do niego podeszła i potraktowała jak punkt informacji. Mieli czelność zadawać jakieś pytania! Tylko im aparatów fotograficznych brakowało! Szatan obiecał sobie, że gdy wszystko wróci do normy, wymyśli kilka nowych, wyjątkowo okrutnych tortur, bo to już zakrawało na skandal!
Przekroczył wrota pałacu i szerokimi korytarzami dotarł do sali głównej, której środek zajmował imponujący, kościany tron władcy. Siedziała na nim Anat, otoczona wianuszkiem najważniejszych diabłów. U jej stóp leżało lwiątko. Uśmiechnęła się szeroko na widok Lucyfera. Najwyraźniej czekała na jego przybycie.
– Nie będę udawał zaskoczonego tym, co się zaraz stanie, bo aż tak głupi nie jestem. Tylko strasznie to tandetne, Anat – zaczął Lucyfer. – Zajęcie mojego tronu, teatralne oczekiwanie, żeby mnie poinformować, że teraz ty jesteś królową piekieł…
– Cesarzową – wtrąciła Anat.
– Wybacz. Cesarzową piekieł. Do tego to kółeczko wzajemnej masturbacji, złożone ze zdradzieckich mord moich generałów i cała ta żałosna dramaturgia, która ująć mogłaby tylko spragnione sensacji gospodynie domowe… Myślałem, że stać cię na więcej.
– Wszystko umiesz zepsuć, Lucyferze – odparła zdegustowana Anat. – Dlatego nie będę z tobą dyskutować. To dzięki tobie mogę znów rozkoszować się uwielbieniem, więc znaj moją wspaniałomyślność: daruję ci życie. A teraz wypadaj.
– Prawidłowo mówi się: spadaj – poprawił boginię szatan.
– Belialu, odprowadź Lucyfera do granic Piekła i dopilnuj, żeby dotarło do niego, czego powinien oczekiwać, jeśli znów wejdzie do mojego pałacu – wycedziła bogini, zwracając się do stojącego po jej prawej patykowatego demona o tępym wyrazie pyska.
Belial podszedł do Lucyfera, złapał go za ramię i pociągnął ku wyjściu. Zdetronizowany władca piekła o dziwo nie oponował. Cesarzowa Anat miała z kolei nadzieję, że Lucyfer choć raz się odwróci, by mogła mu rzucić pogardliwy uśmieszek i okazać swoją wyższość.
Ku jej niepomiernej irytacji szatan nie zerknął za siebie. Umiał zepsuć wszystko.
***
Gdy tylko opuścili salę tronową, znikając Anat z oczu, Lucyfer wyszarpał rękę z uścisku Beliala i zdzielił go w głowę laseczką.
– Belial, durniu, nie wczułeś się przypadkiem za bardzo w powierzoną ci rolę? Że też tobie kazała mnie wyprowadzić, głupia pinda. Liczyłem na kogoś inteligentniejszego, jak Asmodeusz albo Mammon, ale jak się nie ma, co się lubi… choć lubi to za mocne słowo.
– Co teraz, Lucyferze? – zapytał skarcony demon, masując czubek łysej głowy.
– Jedziemy w górę.
– Windą do nieba? – Na gadzim pysku demona pojawił się wyraz, który miewają na twarzach dzieci, zachwycone czymś niespodziewanym. Czymś, co uważają za magiczne. Tyle, że dzieci nie mają kilkucentymetrowych zębisk, pionowych źrenic i błyszczących, pokrytych łuską łbów. Widok był więc dość groteskowy.
– Belialu, proszę nie używaj tego określenia. Nie cierpię go od czasu, gdy zaliczyłem kilka polskich wesel.
Szatan poprowadził korytarzem do najbliższej windy, a gdy zamknęły się drzwi, nacisnął na panelu sterującym guzik opatrzony ideogramem oka wpisanego w trójkąt. Nucąc jakąś melodię, której Belial nie znał, poirytowany Lucyfer wystukał na klawiaturze tajną kombinację klawiszy: dwa, plus, jeden.
Z głośniczka pod sufitem popłynęły pierwsze dźwięki “Stairway to haven” Led Zeppelin, co Lucyfer przyjął z wyraźną ulgą. Szarpnęło i winda ruszyła ku królestwu niebieskiemu.
***
Głowa Świętego Piotra raz po raz uderzała w złotą bramę niebios. Nieliczne, oczekujące na wejście dusze, przerażone rozpierzchły się po okolicznych chmurkach.
– Z życiem! Mocniej, bo chyba nie słyszą naszego kołatania – zakomenderował Lucyfer.
Belial ochoczo spełnił polecenie, tłukąc głową klucznika tak mocno, że z aureoli aż iskrzyło. Nie minęły dwie zdrowaśki, kiedy DIEphone w kieszeni Lucyfera zawibrował, a z głośnika popłynął refren “Hit me baby one more time” Britney Spears. Szatan odczekał, aż zapętlony fragment piosenki wróci do początku i dopiero wtedy odebrał.
– Musimy pogadać. Tylko każ Piotrusiowi nas wpuścić – odezwał się szatan pierwszy.
– Raczysz żartować, Lucyferze – parsknął Bóg. – Wiedziałem, że się zjawisz, po raz kolejny pokonany przez własne machinacje. Wystarczyło poczekać.
– To dlatego nie interweniowałeś ze swoimi zastępami na Ziemi, kiedy zrobiliśmy… To znaczy, kiedy Anat zrobiła z niej straszny bajzel? Żeby móc mi powiedzieć, że znów miałeś rację? – zapytał z wyrzutem Lucyfer i kontynuował urażonym tonem. – Czyli co? Kończymy? Apokalipsa, tak? Tylko pozwól, że gdzieś sobie przycupnę na boku i będę wyłącznie widzem tego dramatycznego i dramatycznie pretensjonalnego spektaklu. Piekłem dowodzi teraz Anat, jej na głowę spuszczaj zastępy niebieskie.
– Nie dramatyzuj, Lucyferze. Mógłbym to skończyć Apokalipsą, lecz jeszcze nie pora. Mogę cofnąć czas, lecz wiesz, że ta zmiana obejmie tylko ludzi – wyjaśnił Stwórca. – Na Anat i sytuację w piekle nie zadziała. Twoja rola w tym, by się nią zająć.
– Jak niby? Sam? Z tym durniem Belialem?
Na dźwięk swojego imienia, towarzyszący Lucyferowi demon spojrzał na swojego pryncypała, dając maltretowanemu Piotrowi moment wytchnienia.
Wtem rozchyliły się wrota niebios, za progiem których stała armia skrzydlatych wojowników, z archaniołami Michałem i Gabrielem na czele. Imponujący widok aniołów w pełnym rynsztunku wojennym zrobił na Belialu piorunujące wrażenie. Demon zamarł z rozdziawionym pyskiem, pozwalając świętemu wyślizgnąć się z miażdżącego uścisku.
Zaskoczony Lucyfer odsunął słuchawkę od ucha, bezwiednie naciskając ikonkę trybu głośnozłorzeczącego.
– Wypożyczam ci ich do czasu, gdy pozbędziesz się boginki. Są na twoje rozkazy. – Z głośnika popłynęły ostatnie słowa Stwórcy, po czym rozległ się sygnał zakończonego połączenia.
***
– Mamy czekać na granicy światów? A ty spróbujesz załatwić sprawę bez naszego udziału? Nie po to Bóg oddał nas pod twoją komendę, Lucyferze.
– A no, właśnie, Michale. Oddał pod komendę, więc poczekacie tutaj, kiedy ja spróbuję zminimalizować straty. – Lucyfer czuł się wyjątkowo pewnie, nawet stojąc przed srogim obliczem ponurego archanioła. – Wiem, że jesteście na mnie źli za tę akcję z Heimdallem. Swoją drogą, Bóg wykazał się szczególnym okrucieństwem, zabraniając wam dostępu do netu i pozbawiając możliwości obserwowania świata ludzi. Oni, człowiecze robactwo, mogą robić co chcą, a wy, najbardziej oddani boscy słudzy, jesteście traktowani jak banda opierzonych przedszkolaków, co to nie może nawet pornosów pooglądać bez kontroli rodzicielskiej. Dobrze mówię, Arnoldielu?
Adresat pytania, stojący za Michałem barczysty anioł o kwadratowej szczęce, zacisnął usta w wąską kreskę i zgromił Lucyfera wzrokiem.
– Pamiętam, że byłeś bliski odejścia razem ze mną. Prawda, przyjacielu? – nagabywał dalej Lucyfer.
– Przeginasz – warknął Gabriel.
– Wybacz, na wspominki mi przyszło. Dawno was nie widziałem i się stęskniłem. Pamiętam przecież dobrze, że i ty miałeś kiedyś pewne wątpliwości, Gabrielu… Już, już, skończyłem – zmitygował się Lucyfer na widok rozpalającej się jasnym światłem aureoli archanioła Michała. – Uspokój się i zgaś to coś nad głową, dobra? Jak mówiłem, idę solo, wy jesteście planem awaryjnym. Jak mój sposób zawiedzie, dam wam znać. Wtedy wkraczacie, w glorii i chwale, tak jak lubicie. A tymczasem dam wam możliwość poznania wroga. Belial zaraz to załatwi.
I rzeczywiście, z mgieł kłębiących się na granicy światów wychynęła po chwili zgarbiona postać wysokiego diabła. Belial, stękając z wysiłku, ciągnął za sobą wózek z ogromnym telebimem. W ślad za nim z mlecznych oparów wyszło kilka pomniejszych demonów, taszcząc komplet głośników systemu dolby surround oraz agregat prądotwórczy.
– Chyba do reszty ci odbiło, skoro myślisz, że będziemy oglądać herezję, z powodu której tutaj jesteśmy! – oburzył się Michał święcie, pojmując zamysł szatana.
– A ja, głupi, zawsze myślałem, że rozsądny generał wie o kluczowej roli, jaką odgrywa poznanie przeciwnika przed przystąpieniem do walki. Zrobisz jak zechcesz, twoja wola. Ponoć wolna. – Lucyfer puścił oczko do archanioła. – W każdym razie, masz tutaj pilota. Jakbyś nie ogarnął, to Belial zostaje i pomoże ci go obsłużyć – zaszydził Lucyfer i rzucił urządzenie Michałowi.
Następnie szatan skłonił się, zawinął pelerynką i zniknął w tandetnej, prestidigitatorskiej eksplozji gęstego dymu.
***
Lucyfer w postaci magika bez przeszkód wkroczył do głównej sali pałacu, nonszalancko postukując laseczką o gładką posadzkę, wybrukowaną najlepszymi chęciami. W centrum, na tronie, półleżała Anat, zabawiając się z demonami i streamingując dla swoich wiernych coś w rodzaju mszy, tyle że bez liturgii, za to z dużą ilością seksu. Takie podejście do obcowania z bóstwem, o dziwo, cieszyło się wiele większym zainteresowaniem niż podejście tradycyjne, z modłami, śpiewami i straszeniem gniewem bożym. U stóp siedziska leżało jej zwierzątko, łapczywie zlizując krew z trzymanej między łapkami ludzkiej nogi.
Lucyfer skonstatował, że plan wypalił aż za dobrze. Moc Anat pozbawiła ludzi hamulców, dając im możliwość pokazania prawdziwej natury, dotychczas skrywanej pod fasadą moralności, kulturowych uwarunkowań oraz strachu przed prawem i społecznym ostracyzmem. No i teraz ich świat nie prezentował się wiele lepiej od piekła. Władza w rozsypce, brak jakiejkolwiek kontroli, wojny, gwałty, mordy, konwenty fantasy, ofiary z ludzi, orgie i każde z możliwych zboczeń, stały się czymś normalnym. Tak, jakby łódzkie Bałuty rozlały się na cały świat. I to w zaledwie dwa miesiące.
– Bądź pozdrowiona, cesarzowo piekła! – krzyknął Lucyfer, zwracając na siebie uwagę bogini.
Kotłujące się przy władczyni demony skoczyły na równe nogi, złapały za broń. Anat uniosła się na łokciach i wykrzywiła twarz w grymasie wściekłości. Gestem rozkazała nagrywającemu ją słudze przerwać transmisję.
– Lucyferze, czyżby Belial nie wyjaśnił ci dostatecznie zrozumiale, czym zakończy się twoja kolejna wizyta w moim pałacu? – Bogini wyciągnęła przed siebie dłoń, spojrzała wymownie na szatana i pstryknęła palcami, gotowa napawać się widokiem otaczających ją demonów, ruszających, by z furią rozszarpać intruza na strzępy.
– Strasznie pretensjonalna jesteś, Anat. Te teatralne gesty. Okropne to i sztuczne – wygłosił swoją opinię Lucyfer i naśladując boginkę również uniósł rękę. Demony ani drgnęły.
Zdezorientowana Anat przebiegła wzrokiem po demonicznych sługach. Rozchyliła usta, aby krzykiem ponaglić ich do wykonania rozkazu.
Nie zdążyła.
Lucyfer wystawił skierowany w dół kciuk. Kilkanaście sztyletów, mieczy, włóczni, wideł, a nawet jeden scyzoryk, przebiło ciało samozwańczej władczyni piekła, przygważdżając ją do tronu. Jej totumfackie lwiątko zdążyło jedynie syknąć, zanim zniknęło w paszczy długopyskiego Melmeka – demona, dla którego kotowate stanowiły największy przysmak.
– Jak poduszeczka na igły – zadrwił szatan, ciesząc wzrok widokiem konającej bogini. – I wreszcie ktoś zjadł twojego kotka. Jakieś ostatnie przedśmiertne słowa, godne cesarzowej?
– Lu… cyferze… – Imię szatana wybulgotało razem ze spienioną krwią spomiędzy warg Anat.
– Czekaj, czekaj. Pomogę ci. – Prawowity władca piekła podszedł do umierającej. – I ty…
– Lu… cyferze…
– …przeciwko mnie? No i mamy to. – Lucyfer klasnął w dłonie. – Trochę ci pomogłem, w zasadzie to plagiat pewnego Cezara, ale nigdy nie byłaś zbyt lotna, więc niczego błyskotliwego nie można się było spodziewać. Dobijcie ją i pozbądźcie się ścierwa – rzucił do oczekujących na rozkazy demonów, a następnie zmaterializował telefon. Wybrał kontakt i nacisnął ikonkę połączenia. Bóg odebrał prawie natychmiast.
– Mów – nakazał Lucyferowi Stwórca.
– Załatwione. Możesz cofać czas.
***
– Wyprostuj się, musimy wyglądać godnie! I przestańże przestępować z nogi na nogę, bo każę ci szorować toalety w feast foodach na piątym poziomie.
Upomniany Belial wyciągnął się jak struna, przerażony nakreśloną perspektywą czyszczenia chlewu, jaki zostawiały ghoule, żerujące na potępieńcach skazanych na cierpienie za grzech łakomstwa. Pozostałe demony otaczające tron Lucyfera również się wyprężyły. Nie chciały głupio podpaść szefowi w tej podniosłej chwili.
Wtem do sali wpadł zziajany pomniejszy diabeł, potknął się i przeszorował na brzuchu przez całą długość posadzki, aż pod sam tron. Pośpiesznie przyklęknął i, nie śmiejąc spojrzeć swojemu władcy w twarz, wybełkotał w stronę podłogi:
– Są już w pałacowych korytarzach, panie.
Szatan odprawił diabła, gestem rozchylając płyty posadzki i dla zabawy posyłając niezdarnego sługę na samo dno dziewiątego poziomu, pomiędzy umarłych dewotów i pseudoekspertów z telewizji śniadaniowych. Krzyki spadającego nieszczęśnika zostały zagłuszone chrzęstem pancerzy, w które odziani byli wkraczający do sali goście.
Lucyfer wstał z tronu i ruszył naprzeciw prowadzącemu czoło kolumny archaniołowi Gabrielowi.
– Cieszy mnie, że tylu z was zmądrzało, bracia! Akurat nie mamy braków kadrowych, jednak na pewno znajdziemy wam jakieś ciekawe zajęcia! – Niekłamane radość i entuzjazm aż wylewały się z szatana.
– Na razie nie mieliśmy się gdzie podziać, ale to, że porzuciliśmy Boga, nie oznacza, że będziemy służyć tobie – odpowiedział Gabriel, biorąc na siebie rolę rzecznika nowoupadłych aniołów.
– Nie, no, jasne, że nie! U nas jest swoboda działań! Mniej więcej taka jak w Korei Północnej, ale to i tak lepiej, niż tam, na górze. Na razie się rozgośćcie, porozglądajcie, nawiążcie znajomości, a kiedy któryś będzie gotowy, to podpiszemy stosowne umowy i określimy zakres obowiązków. Bez pośpiechu!
Lucyfer zbliżył się do archanioła, familiarnie objął go za ramię i wyszczerzył równe, białe zęby w szczerym – jak przystało na Pana Kłamstw – uśmiechu.
– Szkoda, że Michał z wami nie przyszedł. Chciałem mu podziękować za generalski zmysł taktyczny, który nam zaprezentował. Mam nadzieję, że film się wam podobał. – Szatan pociągnął delikatnie archanioła w stronę tronu. – No, to część oficjalną mamy chyba już za sobą. Teraz czas na zabawę! Specjalnie dla ciebie, Gabrielu, sprowadziłem kilka dziewic. Wiem, że masz takie jedno niespełnione marzenie… Będziesz mógł im ostro pozwiastować! I tym razem osobiście, bez żadnych wynaturzonych boskich in vitro.
Witaj.
Na razie tylko pokrótce, bo muszę sporo spraw załatwić, jak to rankiem bywa, ale powrócę, by rozwinąć.
Jak zawsze: doskonałe opisy, lekki język, plastyczność genialna, do tego delikatny humor i zaskoczenie. Wszystko zasługuje na pochwałę. :)
Pozdrawiam. :)
Ok, przybywam z obiecanym rozwinięciem:
Z kwiecistych sformułowań najbardziej przypadło mi do gustu: rzucić robotę w anioły!
Sosnowiec też niczego sobie. :))
Oczywiście – jak to ja – miałam liczne skojarzenia z „Igraszkami z Diabłem”. :)
Nieustanne poprawianie języka bogini – rewelacja! :)) Prawie jak przez Szykulską w „Panu Samochodziku” (No to kotlet! Klops, papciu!). :)
Nawiązania do słynnego przeboju znanego polskiego tercetu nieegzotycznego – także doskonałe! :)
Archaniołowie wypożyczeni przez Boga Lucyferowi! Hahahaha! :D
Wysłanie nieszczęśnika pomiędzy umarłych dewotów i pseudoekspertów z telewizji śniadaniowych – cudo! :)
Z technicznych dostrzegłam:
mimo, że – bez przecinka,
raz jest przed oraz przecinek
Grupka łażących samopas potępieńców o azjatyckim rodowodzie nawet do niego podeszło i potraktowało jak punkt informacji.
Pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Jako katolik jestem przeciwko … ale napisane genialnie :D
Master of masters : John Ronald Reuel Tolkien
Faktycznie mało kanoniczne.
Chyba również dość wzruszające, bo już przy windzie do nieba troszkę szlochałam, a przy Sosnowcu to już bardzo;)
Siema :)
@bruce
Cieszę się, że opowiadanie przypadło Ci do gustu :)
Z kwiecistych sformułowań najbardziej przypadło mi do gustu: rzucić robotę w anioły!
To akurat zostało dopisane podczas ostatnich szlifów. Fajnie, że siadło :)
Oczywiście – jak to ja – miałam liczne skojarzenia z „Igraszkami z Diabłem”. :)
Niestety nie znam, ale nigdy specjalnie nie interesowałem się teatrem.
Zasugerowane zmiany wprowadziłem, dzięki za ich wyłapanie.
@Iluvathar
Nie przesadzajmy z tym “genialnie”, ale cieszę się, że Ci siadło pomimo heretyckiego wydźwięku. Myślę, że poprzednie dwie części przygód Magika przypadłyby Ci bardziej do gustu, bo tam Lucyfer dostaje nauczkę, choć też oba opowiadania trącą herezją.
@Ambush
Chyba również dość wzruszające, bo już przy windzie do nieba troszkę szlochałam, a przy Sosnowcu to już bardzo;)
Wzruszające? Dammit, na to nie wpadłbym :D A Sosnowiec rzeczywiście może wywoływać łzy, szczególnie nocą, kiedy komunikacja miejska nie pozwala się z niego wydostać na bardziej cywilizowane tereny ;)
Dziękuję Wam wszystkim za odwiedziny, czas poświęcony na lekturę i pozostawienie po sobie komentarzy.
Pozdrawiamy serdecznie
Q i Lucek
Known some call is air am
Witaj. :)
Igraszki polecam gorąco. Mocne, dosadne, z plejadą aktorską. Co ciekawe, gra tam aż dwóch Kociniaków. :)
Kondrat, Rewiński i Gajos są diabłami. Delicje! :)
Pecunia non olet
Cześć Outta Sewer !!! Dla mnie to opowiadanie jest trochę jak teoria względności dla przeciętnego profesora :) Część rozumiałem potem w trakcie czytania trochę przestałem rozumieć, potem znowu rozumiałem. Dużo ciekawego humoru. Ucieszyły mnie krwawe fragmenty bo sam takie sceny opisuję i martwiłem się, że to jest niepożądane. Naprawdę fajne pomysły na przedstawienie piekła i nieba, bardzo humorystyczne :)
Pozdrawiam!
Jestem niepełnosprawny...
Cześć!
Opowiadanie napisane bardzo dobrze, ale niestety nie moje klimaty humorystyczne. Jedyne przy czym, pomyślałam o uśmiechnięciu się to tryb głośnozłorzeczącący, bo czasami naprawdę przydałaby się taka funkcja w telefonie. Bardzo podobał mi się za to opis oazy.
Jak dla mnie świetne opowiadanie. Mam podobne poczucie humoru, zatem czytając było mi bardzo wesoło. Do tego świetny początek z pięknym opisem przyrody!
Całość dla mnie na jedno słowo: wow
.
Pozdrawiam ciepło – Goch.
"bądź dobrej myśli, bo po co być złej" Lem
Lubię Twój cykl. :-)
Początek tekstu mi się podobał, a uśmiech wywołało zabezpieczenie forumowe z biomem. ;-)
Konsekwentnie i logicznie prowadzisz fabułę. Zabawne dialogi. Ups, trochę „pojechałeś”, ale balansujesz, dla mnie granica nie została przekroczona. ;-) Jest sporo nawiązań do współczesności, co może być odebrane jako obrazoburcze, ale dla mnie takim nie jest, ponieważ warto trzymać rękę na pulsie teraźniejszości. Muzyka wprowadzana do opka zawsze mnie raduje!
Szczególnie podobały mi się różne frazy i słówka, jest ich wiele, np. posadzka wybrukowana dobrymi chęciami, rzucić robotę w anioły, to o woli i wiele innych. Innym plusem jest duże zróżnicowanie opków o Lucku, no i wspomniana już współczesność.
Zło bezapelacyjnie wygrywa. Założenia konkursu spełnione.
Za zalety, będzie skarżypyctwo. :-)
Czy będzie coś z czepialstwa? Niekiedy lekkie przegadanie w dialogach, czasem czegoś za mało i idziesz po łebkach, ale wiem – limit ogranicza. Bardzo ciekawą relacją była drugoplanowa z Michałem i z „własnymi” demonami, z Anat też nie dość rozwinięta. Anat nie znałam – bo niekumatam w te klocki, więc wygooglowałam. Czasami z tym limitem – zastanawiam się i generalnie dochodzę do wniosku, że jest dobry, ponieważ pozwala wypreparować zdarzenia z określonej historii, te kluczowe dla postaci. Fajna łamigłówka. ^^
Kilka zauważonych drobiazgów:
,Głęboka, poszarpana wyrwa w brzuchu pozwalała na dojrzenie pracującej biologicznej maszynerii ciała,
Lekko niezgrabne, moż bezokolicznik, albo inny czasownik?
,a całą twarz umazana miała czerwienią,
Literówka.
,Chodź ze mną, a pokażę ci(+,) jakim pierdolnikiem stał się świat.
,nawet mu wyklarujesz(+,) co się z nim stanie
,Anat zapauzowała nagranie
Tu, zerknij, czy nie spauzować? Nie mam pewności, odruchowo napisałabym tak jak Ty, bo to inne czynności: przestać oglądać i zatrzymać, ale nie wiem?
https://sjp.pwn.pl/sjp/;2522699
,często najpierw nasmarowując delikwentów lubrykantem
Smarując?
,jesteście traktowani jak banda opierzonych przedszkolaków,
Nieopierzonych?
,Takie podejście do obcowania z bóstwem(+,) o dziwo(+,) cieszyło się wiele większym zainteresowaniem
Tu, chyba trzeba byłoby wyróżnić przecinkami, zerknij.
Pzd srd
a.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Siemano :)
@bruce – przekonałaś mnie :) Ale będę musiał to wpisać na liste rzeczy do obejrzenia, na której mam spore zaległości, więc pewnie w jakiejś przyszłości obejrzę.
@Dawid
Fajnie, że Ci się podoba. A co do tych krwawych momentów, to rzeczywiście, pamiętam Twoje opowiadania, w których stosowałeś dość krwawe opisy. Nie jest to niepożądane, tylko musi pasować do przyjętej konwencji.
Cieszy mnie również, że nie było dla Ceibie zbyt obrazoburcze, bo kilka razy wspominałeś o swoim przywiązaniu do wiary. Pisząc teksty tego typu zahaczam o herezję i zawsze mam obawy, że ktoś odbierze to jako obrazę. Z jednej strony, powiedzmy, że może to tak odebrać, z drugiej jednak, uważam, że skoro używanie greckich, norweskich czy innych postaci/rekwizytów/krain mitologicznych nie jest źle odbierane, czemu więc używanie tych motywów z mitologii katolickiej miało by być? Chyba więc nie przegiąłem :)
@Alicella
Rozumiem, humor to rzecz szczególnie indywidualna. Ale cieszę się, że opis oazy przypadł Ci do gustu, bowiem miałem wątpliwości, czy nie za bardzo rozwlekłem wstęp do opowieści. Ten opis był pierwotnie obszerniejszy, ale go przyciąłem w kilku miejscach :)
@GOCHAW
A Tobie z kolei podobał się i opis oazy, i humor. To cieszy podwójnie :)
@Asylum
Wiesz, że jesteś matką chrzestną Lucyfera? Pamiętasz tę betę którą mi robiłaś, a które ostatecznie przepisałem od nowa, dodając pierwszoplanową postać magika? To dzięki Twoim radom i uwagom ta postać w ogóle zaistniała, bo nie chciałem usuwać tamtego opowiadania, a głupio mi było Twoją pomoc zaprzepaścić, więc przepisałem całość :) Nie wyprzesz się: Lucek to Twój chrześniak :D
Jest sporo nawiązań do współczesności, co może być odebrane jako obrazoburcze, ale dla mnie takim nie jest, ponieważ warto trzymać rękę na pulsie teraźniejszości.
No i super :) Cieszę się, że Ty również uważasz, że nie przegiąłem.
Szczególnie podobały mi się różne frazy i słówka, jest ich wiele, np. posadzka wybrukowana dobrymi chęciami, rzucić robotę w anioły, to o woli i wiele innych.
Prawda jest taka, że przy tekstach humorystycznych konstruuję środek opowiadań, całą scenerię i relacje postaci w oparciu o kilka fraz, które wymyślam by pasowały pod motyw główny fabuły, a które uważam za zabawne i że muszą się gdzieś w tekście pojawić. I tak motyw z windą pojawił się jako konsekwencja chęci zawarcia żartu z polskimi weselami i piosenką, a nie na odwrót.
Anat nie znałam – bo niekumatam w te klocki, więc wygooglowałam.
Moja Anat jest mocno niekanoniczna względem swojego pierwowzoru. Ale potrzebowałem postać z jakiejś mitologii i Anat wydała się odpowiednia, jako bogini i miłości i bezwzględna wojowniczka.
Dzięki Anat wrzuciłem też forumowy injoke, bo jej imię kojarzy się z pewną znaną użytkowniczką ;) Hint: druga scena, z Anat przed monitorem :D
Czasami z tym limitem – zastanawiam się i generalnie dochodzę do wniosku, że jest dobry, ponieważ pozwala wypreparować zdarzenia z określonej historii, te kluczowe dla postaci.
Wiesz, limit to… wiemy kto :) Ale tutaj akurat te wymienione przez Ciebie mankamenty z przegadaniem lub leceniem po lebkach, to akurat mea culpa, bo nie kroiłem tekstu pod limit. Zacząłem pisać i kiedy byłem w połowie zerknąłem na licznik portalowy i okazało się, że mam 14k znaków, więc spokojnie, bez stresu doprowadziłem całość do końca, tak jak chciałem, w dodatku z zapasem. Więc jesli coś tutaj się nie skleja, gdzieś nadbywa, lub jest czegoś niedostatek, to wina lezy po stronie moich braków warsztatowych, które staram się nadrabiać, słuchając rad mądrzejszych i bardziej doświadczonych :)
Wskazane uchybienia poprawię jutro.
Dziękuję Wam wszystkim za czas poświęcony na czytanie, miłe słowa oraz pozostawienie po sobie śladu :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Siemasz
@bruce – przekonałaś mnie :) Ale będę musiał to wpisać na liste rzeczy do obejrzenia, na której mam spore zaległości, więc pewnie w jakiejś przyszłości obejrzę.
O sobie nawet nie wspominam. 
Wstyd! Moje zaległości są nie do odrobienia.
Co zaś tyczy się Twojego powyższego tekstu, naprawdę doskonały pomysł i do tego – co też ważne – idealnie wykonany! :)
Pozdrawiam. ;)
Pecunia non olet
Przy pozyskiwaniu wykwalifikowanych pracowników wszystkie chwyty są dozwolone ;)
Podobało mi się, lubię taki humor. Widać, że i Ty dobrze się bawiłeś przy pisaniu :) Parę perełek się znalazło, choćby wspomniany wcześniej tryb głośnozłorzeczący. Uśmiechałam się prawie przez cały czas. Nie wiem tylko, czy to Cię nie dyskwalifikuje, bo mimo ogromu zbrodni Lucyfera nie sposób go nie lubić :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Yo!
@bruce – raz jeszcze dziękuję za tak miłe słowa :)
@Irka
Bardzo cieszy mnie to, że trafiłem z humorem w Twoje gusta. I masz rację, teksty humorystyczne mnie nie bolą podczas pisania ;)
Nie wiem tylko, czy to Cię nie dyskwalifikuje, bo mimo ogromu zbrodni Lucyfera nie sposób go nie lubić :)
Ale, jak to? Przecież temat konkursu to “Dobrze być złym”, więc skoro zły, pomimo tego, że jest antybohaterem, i tak wzbudza sympatię to tym lepiej :) Bo jemu na dobre bycie złym wychodzi, a jeszcze się jego postępki innym podobają ;)
Dzięki za czas poświęcony na przeczytanie tekstu, komentarz i klika :)
Pozdrawiam
Q
Known some call is air am
Powitać jurora :)
Known some call is air am
To jest “Siewca wiatru” napisany jak należy. I to ma być komplement, żeby nie było wątpliwości.
Toyoty Landcruiser napisałbym tylko dużą literą, bo to w końcu nazwy własne.
te dwa eony
EONY, Krokusie, EONY – nie mElONY… uff, puff….
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Dzięki, Krokusie, za odwiedziny i komplement :) Siewcę wiatru czytałem daaawno temu i, prawdę powiedziawszy, nie pamiętam prawie w ogóle tej książki, tylko że coś tam o aniołach jest. Wiem, że toyota landcruiser to nazwa własną, ale jeśli dobrze kojarzę, to w opowiadaniach piszemy marki samochodów małą literą. Pozdrawiam serdecznie – Q
Known some call is air am
Outta,
fajne ;-)
Widać, że pisanie sprawiło ci frajdę. Z tego tekstu wybrzmiewa taki luz i pewna frywolność. Humor co prawda nie mój (oprócz paru żartów), ale nie trzeba się koniecznie śmiać, żeby dobrze spędzić czas. Yoł.
Czasem niestety troszkę przegadane, lecz zrzucę to na karb gadatliwości głównego bohatera, bo Anat za to jest boska. Złol jest, więc to na pewno spełniasz, ale liczyłabym bardziej w tym konkursie na wygraną złego nad dobrym. Poza tym uczynienie głównym złolem Lucyfera to trochę pójście po linii najmniejszego oporu, ale ja tam zawsze lubiłam diabłów wszelakich.
Także bardzo przypadło mi do gustu.
Nic nie szurało w zaroślach, żaden owad nie bzyczał wśród liści[+,] a z koron drzew nie dobiegał choćby najcichszy ptasi trel.
Takich, co głęboko wierzą[+,] jest zaledwie garstka.
W centrum, na tronie, półleżała Anat, zabawiając się z demonami i streamingując dla swoich wiernych coś w rodzaju mszy, tyle,[-,] że bez liturgii, za to z dużą ilością seksu.
W tym przypadku tej konstrukcji nie oddziela się przecinkiem.
– Niekłamane radość i entuzjazm aż wylewały się z szatana.
Literówka?
Powodzenia!
Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!
Nie wyprzesz się: Lucek to Twój chrześniak :D
Jakże bym mogła zapomnieć! xd W tamtych opowiadaniach było coś, z czego teraz nie korzystasz, a szkoda. Pewien rodzaj poetyczności (nie przesadzonej i nie purpurowej – nie denerwuj się, czasami:p). Teraz pewne elementy z tamtych klimatów pojawiły się w tym letkim horrorze, co mnie bardzo ucieszyło. :-)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Siema :)
@Lana
Czasem niestety troszkę przegadane, lecz zrzucę to na karb gadatliwości głównego bohatera, bo Anat za to jest boska.
I tak właśnie ma być, Lucyfer jest bardzo gadatliwą postacią, która lubi manierę z która się obnosi. Ta gadatliwość, połączona z frywolnością wypowiedzi, to cechy, które przeniosłem na postać, wzorując się trochę na sobie i moim zamiłowaniu do gadania ;)
Złol jest, więc to na pewno spełniasz, ale liczyłabym bardziej w tym konkursie na wygraną złego nad dobrym.
No, przecież jest wygrana złego nad dobrym. Owszem, Anat jawi się tutaj jako ta zła, ale hej! Przecież Lucyfer to też zła postać. I jedna zła postać triumfuje nad drugą, tylko po to, by w wyniku uknutej intrygi podebrać Bogu trochę zasobów anielich :D I tak też się dzieje – zło wygrywa.
Poza tym uczynienie głównym złolem Lucyfera to trochę pójście po linii najmniejszego oporu, ale ja tam zawsze lubiłam diabłów wszelakich.
Niby tak, ale od dłuższego czasu nosiłem się z zamiarem napisania kolejnej części przygód Lucyfera. A skoro już miałem dwa opowiadania ze złolem w roli głównej, to po co – pomyślałem sobie – wymyślac koło od nowa, kiedy mogę wziąć stworzoną już niegdyś postać i dopisać kolejny epizod jej pokręconych przygód. Tak, że, tego, no, na łatwiznę, ale po mojemu :D
Dzięki za odwiedziny, komentarz i polecajkę :)
@Asylum
W tamtych opowiadaniach było coś, z czego teraz nie korzystasz, a szkoda.
Ciśniesz mnie, grl :) Wtedy szedłem w impresje, ale mnie z tego wyleczyliście. Chociaż czasem trochu udaje mi się tego przemycić do niektórych opowiadań. Ale obiecuję Ci, że jeszcze się doczekasz opowiadania z tą poetyckością, bo pomysł jest, tylko musi dojrzeć :)
Dzięki za wizytę, grl :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Nie cisnę, nie cisnę. Już mnie nie ma, szybko uciekam. xd
Jarosław Kukowski, Bez tytułu
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Wyjątkowo dowcipne opowiadanie, chociaż pewnie nie wszystkie żarty wyłapałem (Windą do nieba musiałem sprawdzać i teraz żałuję). Podoba mi się humor, lekkość narracji i przede wszystkim charakter Lucyfera – niewyparzony język i charakterystyczny, bezczelny sposób bycia. Kwintesencją jest chyba rozmowa z Anat po tym, jak została mianowana “cesarzową”. Lucyfer jest tak zły, że niszczy wszystkie klisze. Nierozgarniętość Anat daje Lucyferowi pole do kilku naprawdę dobrych kwestii, a scena ze świętym Piotrem walącym głową w bramę – przepiękna.
@Asylum – ładne to, ale ta kolumna w centrum przypomniała mi konstrukcje mojego syna w minecraft XD
@Fladriff
Windą do nieba musiałem sprawdzać i teraz żałuję
Złoooo!
A co wszystkich żartów, to ciężko, bo bagaż doświadczeń i wiedza z zakresu popkultury różna. Jest nawet żart typowo forumowy, hermetyczny, a także pewne wypowiadane kwestie, które drugiego dna nabierają dopiero, gdyby je przetłumaczyć na angielski. Ale ważne, że coś humoru znalazłeś :) Poprzednie opowiadania z Lucyferem-magikiem też są zabawne, podobno ;)
charakter Lucyfera – niewyparzony język i charakterystyczny, bezczelny sposób bycia. Kwintesencją jest chyba rozmowa z Anat po tym, jak została mianowana “cesarzową”. Lucyfer jest tak zły, że niszczy wszystkie klisze.
Taki zmanierowany doktor House, z zamiłowaniem do robienia dram. I dzięki wielkie za to, że zauwazyłeś zamysł, który leżał za rozmową z Anat, po tym jak ogłosiła się władczynią :) Bo on jest tak zły, że nawet smak tryumfu potrafi zepsuć ;)
Dzięki wielkie za odwiedziny, czas, który poświęciłes na przeczytanie i pozostawienie po sobie komentarza, oraz oczywiście za poskarżenie do biblio :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Ładne. Zwabiło mnie najpierw pysznym opisem oazy, a potem już kreacja Anat – urocza i nieco oryginalna. Chociaż samą boginię musiałem sprawdzić, chyba łatwiej poszłoby z jej towarzyszką Astarte, równie uwodzicielska i krwiożercza, a przy tym już u nas trochę osadzona kulturowo (w Weselu: “Znam ja, znam tę starą kartę, / życie nasze nic niewarte, / kult Bachusa i Astarte”, są też jakieś obrazy). Pierwsze wrażenie mocne, dobrze Ci wyszła “naga piękność” (zbyt wielu skądinąd dobrych autorów zawodzi pióro w takich miejscach i potem się czyta o “niebrzydkiej golasce”, względnie całkiem się wycofują i przyodziewają bóstwo płodności w tunikę i sandały), a także “wsparty na szerokich biodrach pas” (migawkowo ująłeś stały aspekt przedstawień z tamtych czasów).
Czy obrazoburcze? Może nie jestem najwłaściwszą osobą do rozważania tej wątpliwości, ale nie powiedziałbym. Wprawdzie wprowadzasz tutaj pewne koncepcje, które mogą budzić kontrowersje (jak anielscy siepacze fizycznie eliminujący dawne panteony, zamiast pozwolić im zetleć w braku wyznawców), ale ostatecznie służy to opowiedzeniu ciekawej, dającej do myślenia historii, a nie pustemu szokowaniu. Kiedy ktoś umie się wczytać dostatecznie głęboko – zdaje mi się, że na marginesie stawiasz pytanie o istotę i sens wolnej woli w świecie, w którym wyższe, umykające poznaniu byty mogą dowolnie manipulować zmysłami danego podmiotu.
Z bardziej smakowitych cytatów:
– Różnica zdań. A konkretniej: ja żyję i mogę formułować zdania, a oni już nie bardzo.
A tutaj się na dobrą chwilę zatrzymałem:
– Myśleli, że nie usłyszę, kiedy szeptali o tym, że chętnie zjedliby mojego kotka.
– Im nie o kotka chodziło… Musisz się jeszcze podszkolić, jak się dzisiaj mówi.
Gdybym wiedział, że czytam przekład z angielskiego i muszę się spodziewać niezręcznie oddanych frazeologizmów, wyłapałbym to pewnie od razu, ale w tym kontekście było trudniej. Przy okazji – gdybym rzeczywiście tłumaczył taką anglojęzyczną grę słów, pewnie dałbym bohaterce zamiast (lub oprócz) kota naszyjnik z muszlą i “rozłupaliby moją muszelkę”. Ewentualnie mogłaby mieć udomowioną ostrygę (”wyssaliby”)… Są różne warianty. Dobrze Ci natomiast wyszedł powrót do tego wątku:
Jej totumfackie lwiątko zdążyło jedynie syknąć, zanim zniknęło w paszczy długopyskiego Melmeka – demona, dla którego kotowate stanowiły największy przysmak.
Przy okazji, jakoś nie mogę nic znaleźć o tym Melmeku. Czy słusznie wyobrażam go sobie jako krokodyla absurdalnych rozmiarów?
Zdziwiłem się także tutaj:
– Pozbawiania hamulców, a nie halunów, słoneczko.
Być może w czasach Anat możliwości kontroli prędkości wozu sprowadzały się do zjeżdżania z góry możliwie najwolniej, podkładania pod koła co popadnie i wznoszenia gorliwych modłów, niemniej nie powinna mieć kłopotu z koncepcją hamowania i abstrakcyjnym przełożeniem jej na postępowanie ludzkie.
Nie robiłem solidnej łapanki, ale w jednym miejscu akurat przypadkowo zwróciłem uwagę na dwa błędy interpunkcyjne:
W centrum, na tronie, półleżała Anat, zabawiając się z demonami i streamingując dla swoich wiernych coś w rodzaju mszy, tyle, że bez liturgii, za to z dużą ilością seksu. Takie podejście do obcowania z bóstwem o dziwo cieszyło się wiele większym zainteresowaniem, niż podejście tradycyjne, z modłami, śpiewami i straszeniem gniewem bożym.
Grup “mimo że, chyba że, zwłaszcza gdyby, szczególnie kiedy” i podobnych nie dzieli się przecinkiem. Przecinek przed “niż” tylko wówczas, gdy oddzielany fragment zdania ma odrębne orzeczenie.
Ciekawa lektura, wciągająca, sprawnie napisana. Chętnie polecam do Biblioteki (to chyba już będzie komplet).
Pozdrawiam serdecznie,
Ś
Cześć Ślimaku :)
Chociaż samą boginię musiałem sprawdzić, chyba łatwiej poszłoby z jej towarzyszką Astarte, równie uwodzicielska i krwiożercza, a przy tym już u nas trochę osadzona kulturowo
Rozważałem Astarte, ale Anat przypasowała mi bardziej ze względu na imię, brzmiące podobnie do nicka jednej znanej użytkowniczki, co podsunęło mi hermetyczny żart, który zawarłem w opowiadaniu :)
potem się czyta o “niebrzydkiej golasce”
Jeszcze nie trafiłem na takie, ugrzecznione i nieoddające w pełni wyglądu określenie nagiej piękności.
zdaje mi się, że na marginesie stawiasz pytanie o istotę i sens wolnej woli w świecie
Chodzi mi o to, że przecież Bóg ustalił, że będzie Apokalipsa i Szatan przegra. Lucyfer ma tego świadomość, dlatego nie spina się za bardzo z czynieniem zła, bo i tak wie, że przegra. Zamiast czynienia zła dla samego zła, po prostu stara się jak najbardziej po drodze dokuczyć Bogu i przeżyć dany mu czas tak, jak on chce. Więc tak, masz rację, że podważam tutaj sens istnienia wolnej woli, tylko dość głęboko to jest schowane, zakamuflowane pod płaszczem rozrywki. Cieszę się, że to wyłapałeś.
Gdybym wiedział, że czytam przekład z angielskiego i muszę się spodziewać niezręcznie oddanych frazeologizmów, wyłapałbym to pewnie od razu, ale w tym kontekście było trudniej.
To akurat należy zrzucić na karb mojego zboczenia, wynikającego z muzyki, jakiej słucham. Uwielbiam te wszystkie nieoczywiste konstrukcje, które wyłapuję z tekstów i sprawdzam ich znaczenie w urban dictionary. Ale to akurat dość powszechny kolokwializm “to eat pussy”, miałem jednak świadomość tego, że nie każdy wyłapie zawarty w tym sformułowaniu żart.
gdybym rzeczywiście tłumaczył taką anglojęzyczną grę słów, pewnie dałbym bohaterce zamiast (lub oprócz) kota naszyjnik z muszlą i “rozłupaliby moją muszelkę”
No i dlatego wybrałem Anat, która była utożsamiana z fenicką Asztarte, o której wspominałeś. Bo Asztarte była przedstawiana na grzbiecie lwa, czyli kota. W zasadzie to zrobiłem sobie taki miks postaci Anat i Astarte, biorąc to co mi pasuje i dodając jeszcze trochę od siebie. Muszelka miałaby sens w przypadku Afrodyty, ale jej już uzyć nie mogłem, bo w pierwszym opowiadaniu z udziałem Lucyfera (Wiara wartości) napisałem, że z greckiego panteonu tylko Charon przetrwał.
Przy okazji, jakoś nie mogę nic znaleźć o tym Melmeku. Czy słusznie wyobrażam go sobie jako krokodyla absurdalnych rozmiarów?
A to jest srogi żart, którego najwyraźniej nie wyłapałeś. Potrzebowałem imienia demona, który zje kota Anat. Wyguglałem imiona znanych demonów i kiedy trafiłęm na Meleka, wiedziałem, że to jest właśnie ten, ponieważ…
Podejrzewam że jesteś ode mnie starszy, albo jesteśmy w podobnym wieku, więc powinieneś pamiętać postać Alfa, włochatego kosmity z planety, na której koty są przysmakiem. A ta planeta nazywała się Melmac. Melek + Melmac = Melmek :) Ot, i cała zagadka.
Być może w czasach Anat możliwości kontroli prędkości wozu sprowadzały się do zjeżdżania z góry możliwie najwolniej, podkładania pod koła co popadnie i wznoszenia gorliwych modłów, niemniej nie powinna mieć kłopotu z koncepcją hamowania i abstrakcyjnym przełożeniem jej na postępowanie ludzkie.
Masz całkowitą rację, Ślimaku. Ale potrzebowałem w kilku miejcach kiksów językowych Anat, żeby Lucek mógł ją poprawiać. I kiedy miałem już ich kilka i tekst był w zasadzie gotowy, pomyślałem, że jeszcze jeden błąd nie zawadzi i dodałem te haluny → hamulce. Rzeczywiście, może trochę poleciałem, ale teraz już tego zmieniać nie będę.
Dzięki za podpowiedzi a propos przecinków, bo z nimi nieco na bakier jestem. I dziękuję również za czas, który poświęciłeś na przeczytanie i skomentowanie mojej pisaniny. No i za klika do biblio też :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Hej, hej
Niezła historia z Lucyferem i ciekawy pomysł fabularny na odebranie władzy w piekle. Rozwiązanie sprawy z aniołami zaskoczyło. Humor też w porządku (prócz jednej rzeczy, o czym za chwilę) i dobrze wkomponowany w test. W ogóle czytało się przyjemnie, nie przynudzasz, akcja toczy się wartko.
Nie podpasowały mi humorystyczne nawiązania do Polski. Wiem, że na memach jest dość popularny Sosnowiec, czy Bałuty, ale żeby na świecie nie było większej dziury? To subiektywne, ale taki “lokalny” humor trochę mi się kłócił z resztą tekstu. Kwestia gustu.
Może czegoś nie wyłapałem, ale czemu po przejęciu władzy przez Anat, Lucyfer po prostu jej nie zabił, tak jak to uczynił później? W ogóle zabił ją tak po prostu, bez wysiłku, co było niejakim zaskoczeniem.
Klikam i znikam ;)
Sympatyczny tekst, czytało się przyjemnie. Humor na plus, żarty siadły.
skwitowała wyjaśnienia Lucyfera krótkim:
– Fajnie.
Kto by pomyślał, że Anet ma takie starodawne korzenie… ;-) I wyłapałam to podczas lektury tekstu, nie komentarzy.
Muszelka miałaby sens w przypadku Afrodyty, ale jej już uzyć nie mogłem, bo w pierwszym opowiadaniu z udziałem Lucyfera (Wiara wartości) napisałem, że z greckiego panteonu tylko Charon przetrwał.
Ej, a co Ci szkodzi napisać prequel? Albo odrobineczkę zmodyfikować tekst z Charonem i wstawić tam garstkę?
Babska logika rządzi!
– Dobra, słoneczko, wiem, że się gdzieś chowasz – powiedział głośno intruz i zaciągnął się śmierdzącym siarką papierosem.
Się potknąłem – jaki intruz?
perliły się krople świeżej krwi,
Krew się raczej nie perli tylko spływa po skórze. Ale to już takie moje marudzenie :].
Dość
tejzgrywania pretensjonalnej dramy
Tak bym nieśmiało zaproponował :].
więc niejeden demon się rozpił i rzucił robotę w anioły.
– Windą do nieba?
Ha! Dobre, śmiechłem :D.
białe zęby w szczerym – jak przystało na Pana Kłamstw – uśmiechu.
tak bym doprecyzował :]
Całość smakowita. Trochę “Komornik” Gołkowskiego, ale z ciekawszym humorem [ DIEphone rządzi :D].
Gratuluje Q! Diabe… ehm; Anielsko dobra robota :D
pozdro
M.
kalumnieikomunaly.blogspot.com/
deviantart.com/sil-vah
Hej, OS!
Chociaż to nie do końca moje klimaty, bawiłem się świetnie. W czasie lektury towarzyszyły mi skojarzenia z cyklem pewnej znanej polskiej pisarki. Opisy serwujesz bardzo obrazowe, językiem bawisz się z wprawą i lekkością. Mnóstwo fajnych nawiązań, odwołań do kultury, kilka razy parsknąłem śmiechem. :D Dla mnie tekst to też swoisty komentarz do kondycji dzisiejszego świata, nawet jeśli sam nie zamierzałeś niczego komentować. :) Chyba takie prawo czytelnika, rezonować z dziełem na swój sposób i czasem wbrew intencjom autora. ;)
Polecam gdzie trzeba.
Pozdrawiam. :)
A, zapomniałam wspomnieć, że ujęła mnie wzmianka o Łodzi. Chociaż mamy bardziej reprezentacyjne rejony niż Bałuty. ;-)
Babska logika rządzi!
Było już mnóstwo opowiadań o wzajemnych relacjach piekła i nieba, a i Lucyferowi zdarzyło się być bohaterem wielu z nich. Tym razem niezwykle udanie opisałeś sianie zła i zarażanie nim także aniołów. Bardzo zacna lektura.
Szczególny plusik za wzmiankę o Bałutach!
Pozostaję z nadzieją, że poprawisz usterki, bo właśnie udaję się do klikarni. ;)
…wpadające do środka przez wykute w sklepieniu świetliki. Środek komnaty… ―> Nie brzmi to najlepiej.
Może: …wpadające do wnętrza przez wykute w sklepieniu świetliki. Środek komnaty…
…wyjął cienką cygaretkę i odpalił, przykładając do niej opuszkę palca. ―> Raczej: …wyjął cienką cygaretkę i zapalił, przykładając do niej opuszkę palca.
– W tych czasach ciężko znaleźć dobrych i dyskretnych. ―> – W tych czasach trudno znaleźć dobrych i dyskretnych.
…zmuszać nie będziemy. Machina promocyjna zrobi szum, który sprawi, że każdy będzie chciał… ―> Nie brzmi to najlepiej.
Proponuję w drugim zdaniu: Machina promocyjna zrobi szum, który sprawi, że każdy zechce…
Głowa Świętego Piotra raz po raz uderzała w złote bramy niebios. ―> Czy głowa uderzała w więcej niż jedną bramę?
– … przeciwko mnie? ―> Zbędna spacja po wielokropku.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hail Discordia
Hej :)
@Zanais
Nie podpasowały mi humorystyczne nawiązania do Polski. Wiem, że na memach jest dość popularny Sosnowiec, czy Bałuty, ale żeby na świecie nie było większej dziury? To subiektywne, ale taki “lokalny” humor trochę mi się kłócił z resztą tekstu. Kwestia gustu.
Tak, zdawałem sobie z tego sprawę i zamiast Bałut wcześniej były slumsy LA, potem favele, ale ostatecznie postawiłem na coś swojskiego, skoro już miałem “Winda do nieba” :)
Może czegoś nie wyłapałem, ale czemu po przejęciu władzy przez Anat, Lucyfer po prostu jej nie zabił, tak jak to uczynił później? W ogóle zabił ją tak po prostu, bez wysiłku, co było niejakim zaskoczeniem.
Bo to była jedna wielka intryga. Lucyfer potrzebował Anat, żeby przejęła tron piekieł, aby uzyskać pomoc Boga. Szatan przewidział co się wydarzy i że ostatecznie będzie miał okazję zwerbować część aniołów, które nadal służą Stwórcy. Anat była tylko pionkiem, któremu Lucek pozwolił myśleć, że jest królową. A demony cały czas służyły Luckowi, ponieważ były wtajemniczone, stąd taka reakcja i szybkie uśmiercenie bogini.
Dzięki za klika i czas poświęcony na przeczytanie :)
@Silva, japkiewicz
Dzięki za odwiedziny i pozdro dla jurorów :)
@Finkla
Kto by pomyślał, że Anet ma takie starodawne korzenie… ;-) I wyłapałam to podczas lektury tekstu, nie komentarzy.
No, wiedziałem, że któryś ze starszych użytkowników to łapnie, bo to hermetyczne jest :D:D
Ej, a co Ci szkodzi napisać prequel? Albo odrobineczkę zmodyfikować tekst z Charonem i wstawić tam garstkę?
Masz rację oczywiście. Ale jakoś na to nie wpadłem i zamiast prequelu wyszła kontynuacja. I w sumie dobrze, bo bogowie greccy są zbyt ograni, mieli już swój moment w przygodach Lucka, teraz czas na inne panteony ;)
A, zapomniałam wspomnieć, że ujęła mnie wzmianka o Łodzi. Chociaż mamy bardziej reprezentacyjne rejony niż Bałuty. ;-)
Dzięki :D I wiem, że macie, byłem u Was dwa razy – raz na koncercie w Atlas Arenie, raz na wystawie komiksów w tych budynkach niedaleko dworca Łódź Fabryczna, nie pamiętam jak toto się nazywało.
Dzięki za wizytę i klika :)
@MbS
Krew się raczej nie perli tylko spływa po skórze.
Pojedyncze krople krwi, które mogą bryznąć po odcięciu lub oderwaniu kończyny mogą się chyba perlić? Przynajmniej definicja z SJP za tym przemawia.
Całość smakowita. Trochę “Komornik” Gołkowskiego, ale z ciekawszym humorem [ DIEphone rządzi :D].
Niestety nie czytałem, więc nie wiem, czy humor ciekawszy.
Dzięki za wizytę i komentarz :)
@Adek
Dla mnie tekst to też swoisty komentarz do kondycji dzisiejszego świata, nawet jeśli sam nie zamierzałeś niczego komentować. :) Chyba takie prawo czytelnika, rezonować z dziełem na swój sposób i czasem wbrew intencjom autora. ;)
Ja, co zauważyłęm ostatnio, nie potrafię inaczej i zawsze gdzieś tam wplotę jakieś elementy, kóre moga być uważane za komentarz do dzisiejszego świata. Ale tym razem nie zrobiłem tego nieświadomie – to w pewnym zakresie celowe, więc tak wbrew intencjom Twoja interpretacja nie jest :)
Dzięki za wizytę i polecenie :)
@Reg
Szczególny plusik za wzmiankę o Bałutach!
Pozostaję z nadzieją, że poprawisz usterki, bo właśnie udaję się do klikarni. ;)
Czyli te Bałuty to była dobra decyzja :)
Fajnie, że wpadłaś Reg, Twój komentarz pod tekstem zawsze cieszy. Usterki poprawię w okolicach weekendu, bo życie i sprawy z nim związane :)
Dziękuję za wizytę, łapankę i klika :)
Pozdrawiam serdecznie i wybaczcie, że musieliście czekać na moją odpowiedź :)
Q
Known some call is air am
Bardzo proszę, Outto, i miło mi, że komentarzyk Cię ucieszył. ;)
Czyli te Bałuty to była dobra decyzja :)
Dobra w tym sensie, że cieszy, kiedy mieszkaniec innego miasta zna dzielnicę tego, w którym mieszkam. I mogę tylko żałować, że Bałuty są rozpoznawalne z powodu dawnej, zgoła nie najlepszej opinii. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Świetne opowiadanie. Wartka akcja i wyśmienity język. Być może można natrafić na miejsca, gdzie coś nieco zgrzyta, ale całość płynie jak górski potok i dostarcza konkretnej rozrywki. Żarty nie do końca w moim klimacie, ale nie psuje to odbioru. Z kilku przeczytanych na stronie opowiadań (natrafiając na kolejne zupełnie przypadkowo), to najbardziej przypadło mi do gustu.
"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski
raz na wystawie komiksów w tych budynkach niedaleko dworca Łódź Fabryczna, nie pamiętam jak toto się nazywało.
Tam są różne budynki w okolicach, z moją alma mater włącznie, więc Ci nie powiem. Hmmm, może EC1?
Babska logika rządzi!
Plusik za zdradzieckie mordy i kilka innych smaczków :)
"Przychodzę tu od lat, obserwować cud gwiazdki nad kolejnym opowiadaniem. W tym roku przyprowadziłam dzieci.” – Gość Poniedziałków, 07.10.2066
Hej :)
@Reg
I mogę tylko żałować, że Bałuty są rozpoznawalne z powodu dawnej, zgoła nie najlepszej opinii. ;)
No, chyba głównie z tego, tak jak krakowska Nowa Huta ;)
@Finkla
Dokładnie, to było EC1. Byłem w styczniu zeszłego roku, fajna wystawa :)
@Filip
Bardzo ucieszył mnie Twój komentarz :) Fajnie, że Ci się podobało i dziękuję za przeczytanie :)
@Dj Jajko
Kilka smaczków upchnąłem, ale te zdradzieckie mordy jakoś tak naturalnie przyszły i dopiero przy korekcie zorientowałem się, skąd ja znam to określenie :) I pomyślałem, że baaardzo pasuje do klimatu opowiadania ;)
Dzięki za przeczytanie i pozostawienie śladu po sobie :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Sympatyczny tekst. Pewnie można było mieć obawy, czy o Lucyferze można jeszcze coś ciekawego napisać, ale opowiadanie w odbiorze wypada przyjemnie. Na pewno służy mu lekkość i humor, fajny też ten pomysł z wrogim przejęciem, chociaż odnoszę wrażenie, że ten element dostał tu trochę za mało miejsca, bo nie do wszystko zostało w pełni wyjaśnione. Tutaj mamy taki uproszczony schemat “Był Lucyfer” – “Jest Anat” – “Wraca Lucyfer”, ale wyjaśnień jednak trochę brakuje, co wskazał już Zanais, więc nie będę się tutaj dłużej rozwodził.
Ponieważ bohaterów masz tu dostosowanych do humorystycznego tekstu, Lucyfer, mimo wszystkich swoich przywar wypada dość… sympatycznie. I tak, sympatycznie jest głównym sponsorem tego komentarza. ;-)
Podobał mi się też ten fragment omawiający problemy piekła – fajna ta zabawa znanymi nam z życia motywami (nadgodziny, chorobowe i tak dalej) odpowiednio dostosowane do piekielnej scenerii.
Ogólnie przyjemne opowiadanie.
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Cześć, CM :)
fajny też ten pomysł z wrogim przejęciem, chociaż odnoszę wrażenie, że ten element dostał tu trochę za mało miejsca, bo nie do wszystko zostało w pełni wyjaśnione.
Bo i wyjaśnione w pełni nie miało być. Choć, może masz rację, że te dwie ostatnie sceny można by rozbudować, lub dodać pomiędzy nimi jeszcze jedną, która rzuciłaby nieco więcej światła na to przejęcie.
Ponieważ bohaterów masz tu dostosowanych do humorystycznego tekstu, Lucyfer, mimo wszystkich swoich przywar wypada dość… sympatycznie.
Bo to sympatyczny Lucyfer ;) A tak serio, to on nie jest wcale sympatyczny, tylko Wy go tak postrzegacie. Zło podane w odpowiedniej formie może być uznane za interesujące i ciekawe, a nawet godne sympatii – taka wariacja syndromu sztokholmskiego :P
Dzięki za odwiedziny i zostawienie komentarza :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Bo to była jedna wielka intryga. Lucyfer potrzebował Anat, żeby przejęła tron piekieł, aby uzyskać pomoc Boga. Szatan przewidział co się wydarzy i że ostatecznie będzie miał okazję zwerbować część aniołów, które nadal służą Stwórcy. Anat była tylko pionkiem, któremu Lucek pozwolił myśleć, że jest królową. A demony cały czas służyły Luckowi, ponieważ były wtajemniczone, stąd taka reakcja i szybkie uśmiercenie bogini.
Tak przypuszczałem, choć trochę wydawało mi się dziwne, że tak mu zależy grupce aniołów, ale równie dobrze mógł chcieć zabawić się z Anat jak kot z myszą.
Co do faveli i Bałut, to lepiej już swojskie nazwy, ton opowiadania jest pastiszowy i przynajmniej każdy słyszał o tych nazwach.
Cześć!
Pojechałeś, i to nie tylko po klerze, ale i po aniołach, i po… W zasadzie po bardzo wielu tematach. Herezja! Dobrze napisana, z pomysłem i dużą dawką niezłego humoru.
Diabeł elokwentny, pomysłowy i elegancki. Dawna boginka gniewna i chętna. To się musiało ciekawie (albo „fajnie”) skończyć. Anat powiadasz. Od początku jest nieźle, choć trochę się akcja rozkręca. Budujesz scenę, gdzie bohaterowie zaszaleją. Z wielu nawiązań szczególnie to przypadło mi do gustu:
– Siedemnastu jest w trakcie przenoszenia do innych parafii, dwóch zostało osobistymi asystentami lokalnych arcybiskupów. Możesz nie rozumieć pewnych zależności, ale to oznacza sukces.
Nie do końca zrozumiałem dlaczego Bóg dał się wciągnąć i użyczył złemu anielski zastęp do pomocy. Miał przerost zatrudnienia i szukał okazji? Bo jak telebim wyłonił się z mgły to już złapałem, co też chyba rogaty kombinuje. I – o dziwo – te kombinacje całkiem się mu udały. Braki uzupełnił, tron odzyskał. Tylko lwiątka szkoda, ale pomysł z Melmekiem niezły. Kot, kot, kotlet jak mawiał pewien kosmita :D
Wjazdy i drwiny z chrześcijaństwa niezbyt mi przypadły do gustu. Nie mylić z wjazdami na kler średniego i wyższego szczebla, który zapracował sobie takie traktowanie i który rozumiem. Jestem wierzący i praktykujący (w jakimś tam stopniu) i niezbyt mnie pociąga „ostro pozwiastować!”. Ale to tylko mój punkt widzenia. Kolejny tekst o „Magiku” z chęcią przeczytam. Ta ludzka ciekawość…
Z kwestii edycyjnych jedno rzucił mi się w oczy:
Z wieku na wiek ludzkość wykazuje się sporą kreatywnością w zeszmacaniu
sięi upadlaniu.
Zbędne imho.
3P dla Ciebie: Pozdrawiam i Powodzenia w konkursie! (do Biblioteki też bym polecił, ale już nie trzeba widzę)
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Lekka i przyjemna lektura, niby nie do końca moje klimaty, ale siadło ;) Ciekawe, że „pojedynek” odbył się tu właściwie między złym a złą – oryginalność w tym względzie bardzo na plus.
Zdaje się, że ktoś już tu pisał o przecinkach przed „niż”, ale wyłapałam jeszcze dwa zbędne:
Nie było tutaj życia innego, niż roślinne.
Mniej więcej taka jak w Korei Północnej, ale to i tak lepiej, niż tam, na górze.
Pozdrawiam!
„Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów” – J.R.R. Tolkien
YO!
@krar
Nie do końca zrozumiałem dlaczego Bóg dał się wciągnąć i użyczył złemu anielski zastęp do pomocy. Miał przerost zatrudnienia i szukał okazji?
Niezbadane są ścieżki i tak dalej ;) W sumie to nie wiem, może to część boskiego planu? A może bóg wcale taki wszechmogący nie jest i dał się diabłu wyprowadzić w pole tym razem? A może po prostu to gra i bóg nie chce jej jeszcze kończyć?
Kot, kot, kotlet jak mawiał pewien kosmita :D
Kiedy skończyłem pisać i wrzuciłem na portal, to mi jeszcze kilka żartów związanych z ALFem przyszło do głowy, ale nie chciałem wrzucać do już gotowego tekstu. Zachowam na następny raz ;)
Wjazdy i drwiny z chrześcijaństwa niezbyt mi przypadły do gustu.
Rozumiem. Widzisz, to nie jest tak, że ja pałam jakąś szczególną niechęcią do chrześcijaństwa. Ja po prostu nie lubię żadnej religii, ale nie przeszkadza mi to, że ktoś w coś tam sobie wierzy. Jednak wychowywałem się w rodzinie katolików, więc wiedzę o chrześcijaństwie mam nieco większą, niż o innych religiach i tę wiedzę wykorzystuję. Jak pisałem gdzieś wyżej: skoro nikt nie oponuje, kiedy ktoś robi niesmaczne żarty z religii starożytnych greków, galów, słowian albo egipcjan, to nie powinien tez oponować, kiedy żart jest o jakimkolwiek innym systemie wierzeń. Wiem, że ten pogląd nie przystaje trochę do rzeczywistości, ale zmieniać go na razie nie będę ;)
@nati
Ciekawe, że „pojedynek” odbył się tu właściwie między złym a złą – oryginalność w tym względzie bardzo na plus.
Czy ja wiem, czy to oryginalne? Po prostu założenia konkursu pasowały do fabuły kolejnego opowiadania o magiku, więc trzeba było wykorzystać :)
Dzięki za wizytę i pozostawienie po sobie śladu :)
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Hej!
Ja po prostu nie lubię żadnej religii, ale nie przeszkadza mi to, że ktoś w coś tam sobie wierzy.
Wiem, trochę już poznałem twoje poglądy (przynajmniej w oparciu o posty i opowiadania) i szanuję to. Każdy ma prawo do własnej drogi. Na portalu ogólnie też mnie urzekło, że w większości są tu osoby o różnym światopoglądzie i nikt nikogo (zazwyczaj) nie próbuje nawracać na jakąś “jedyną słuszną wersję”
Jak pisałem gdzieś wyżej: skoro nikt nie oponuje, kiedy ktoś robi niesmaczne żarty z religii starożytnych greków, galów, słowian albo egipcjan, to nie powinien tez oponować, kiedy żart jest o jakimkolwiek innym systemie wierzeń.
Ciekawy punkt widzenia. Zdecydowanie wart refleksji.
Pozdrawiam!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Jakoś nie rozbawiło. IMO nastąpiło wrogie przegięcie.
@Koala Dzieki za odwiedziny tutaj, oraz pod pozostałymi dwoma opowiadaniami o Lucku. Jak rozumiem to przegięcie z powodu zbyt mocnego wejścia w pewne aspekty katolicyzmu? W poprzednich tekstach skupiałem się raczej na bogach z martwych panteonów, tym razem więcej jest chrześcijańskiej mitologii, przez co tekst wydaje się być bardziej obrazoburczy. Może kolejna część przygód Lucyfera – jeśli taka powstanie – bardziej Ci siądzie. Dzięki raz jeszcze i pozdrawiam – Q
Known some call is air am
Jestem bardzo na tak. Generalnie podobają mi się Twoje teksty. Dobry pomysł, świetne wykonanie.
Jestem nikim, będę nikim.
@Spitygniew2 – Dzięki wielkie za miłe słowa :) Cieszę się, że podobają Ci się moje teksty. Mam nadzieję, że kolejne, kiedy powstaną i zostaną opublikowane, też Ci siądą. Pozdrawiam serdecznie – Q
Known some call is air am
Już pierwszy akapit porywa opisem . Ten tekst jak najbardziej. Nad głową zaćmienie słońca, a tu dobre opowiadanie.:)
To jest opinia, którą napisałem przed wrzuceniem obrazka potwierdzającego przeczytanie. Nie śledziłem tego, czy w tekście zachodziły później jakieś zmiany. Nie czytałem komentarzy innych użytkowników przed spisaniem własnych uwag.
Na start zaznaczę tylko, że nie czytałem Twoich poprzednich tekstów z magikiem ;)
Przykro mi, bo chociaż jestem pasjonatem tzw. ubogiego żartu, to w przypadku tego opowiadania humor po prostu do mnie nie trafił. Właściwie dobrze zlądował tylko subtelny żart z Anat/Anet i fajnie. Tu się nawet lekko uśmiechnąłem. I na tym, niestety, koniec.
Zaczynam właśnie od tego wątku, bo mam wrażenie, że wokół tego zbudowany został cały tekst. Odbieram go miejscami jako nawet lekko pretekstowy, żeby podrzucić kolejny sucharek albo gag. Ponieważ jednak – jak wspomniałem – żarty do mnie nie trafiły, została tylko skorupa. Może nie do końca pusta, ale niezbyt bogato zdobiona (poddaję się, nie będę dalej ciągnął tej biednej metafory).
Stylistycznie jest po prostu okej. Miejscami czytało się nieco płynniej, ale były też bardziej problematyczne fragmenty.
Z jednej strony czuję, że wszystko jest na swoim miejscu: całkiem niezła zła postać, chociaż oparta raczej na stereotypowym Lucyferze (ja biblijną postać odbieram raczej jako dobrego bohatera, który potrafi się zbuntować nad tyranią i tak dalej). Realizacja założeń w sumie też jest. Niestety, jak dla mnie całość grzebie dość konkretnie tzw. ogólne wrażenie artystyczne. Po prostu subiektywnie zbyt wiele rzeczy mnie nie porwało. TL:DR: nie śmieszy. Miejscami nawet żenuje.
Dziękuję pięknie za udział w konkursie, życzę miłego dnia ;)
Dzięki, mort, za opinię. Chciałbym tylko zapytać o jedno:
Miejscami nawet żenuje.
W którym miejscu? To akurat ważne dla mnie, bo skoro jest tutaj jakiś fragment, który wprawił odbiorcę w zażenowanie, chciałbym wiedzieć który to i dlaczego wprawił w zażenowanie.
Known some call is air am
A jak już wspomnieliśmy o Sodomie, to pamiętasz z orgietek tę zabawę, którą nazwaliśmy “czerpakiem”?
– Na samo wspomnienie boli mnie tyłek.
Jeden z przykładów.
Ogółem humor miejscami był bardzo przaśny. Ale to wyjątkowo subiektywna kwestia.
Nie miałem też na celu obrażenia Cię w jakikolwiek sposób – szczerze mówiąc, zastanawiałem się nawet, czy zostawić wspomniane zdanie o zażenowaniu w opinii. Ale nie chciałem też jakoś się cenzurować, całość do mnie nie trafiła, więc uznałem, że uczciwie będzie napisać o moich odczuciach.
Uczciwość to cecha, która cenię sobie najbardziej :) I nie uraziłeś mnie w żaden znany mi sposób, opinia to opinia, zawsze cenna.
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Tekst jest przyzwoity od strony technicznej, a przy tym dobrze rozplanowany. Nie czułam w żadnym momencie przyspieszania albo skracania; rozsądnie dobrałeś historię do konkursowego limitu i w swojej długości należycie się rozpoczyna, rozwija i kończy.
W konstrukcji głównej postaci również jesteś konsekwentny. Humor trzyma określony poziom, a to, czy przypadnie czytającemu do gustu, jest już kwestią indywidualną. Osobiście przeszkadzały mi liczne nawiązania do Polski – polskiego czytelnika rozbawią, ale biorąc pod uwagę, że niebiańsko-piekielne niesnaski dotyczą całego świata, owa polskocentryczność wzbudziła moje zdziwienie. Fabularnie zasadniczo wszystko się tu ładnie klei – najpierw jest sensowna, wprowadzająca pierwsza scena, w trakcie której poznajemy Anat, następnie przygotowania diabelskiego planu i jego konsekwencje, a później anielski oddział, odzyskanie tronu przez Lucyfera i rozwiązanie wątku aniołów. Ewentualnie przyczepiłabym się do tego, czemu za pierwszym razem Lucyfer nie mógł pozbyć się Anat tak, jak zrobił to później – skoro wystarczył jeden rozkaz. Przychodzi mi na myśl, że może była to część intrygi, aby przeciągnąć aniołów na swoją stronę, ale trochę to zagmatwane. W ogólnym rozrachunku nie jest to jednak jakiś wielki zarzut.
Twojemu opowiadaniu więc, teoretycznie, niczego nie brakuje. Jednak nie sądzę, bym zapamiętała ten tekst na dłużej. To lekki, humorystyczny akcyjniak z dość sympatycznym twistem, podlany humorem i z wyrazistą, ale jednak może zbyt młodzieżową postacią szatana. Przyjemna, szybka lektura, raczej niewiele więcej – tak mogłabym podsumować moje wrażenia.
Władza w rozsypce, brak jakiejkolwiek kontroli, wojny, gwałty, mordy, konwenty fantasy, ofiary z ludzi, orgie i każde z możliwych zboczeń, stały się czymś normalnym.
No, tu mnie masz, uśmiechnęło mi się ;)
deviantart.com/sil-vah
Yo!
Osobiście przeszkadzały mi liczne nawiązania do Polski – polskiego czytelnika rozbawią, ale biorąc pod uwagę, że niebiańsko-piekielne niesnaski dotyczą całego świata, owa polskocentryczność wzbudziła moje zdziwienie.
Heh, tak, to było kilkakrotnie przerabiane w te i we w te. Jednym ta polskocentrycznośc się podoba, inni się do niej przyczepiają. Mogłem wybrać tylko jedną drogę, wybrałem więc tę, a czy słusznie… cóż, to zależy od odbiorcy.
Ewentualnie przyczepiłabym się do tego, czemu za pierwszym razem Lucyfer nie mógł pozbyć się Anat tak, jak zrobił to później – skoro wystarczył jeden rozkaz. Przychodzi mi na myśl, że może była to część intrygi, aby przeciągnąć aniołów na swoją stronę, ale trochę to zagmatwane.
Tak, to była część intrygi, poprowadzona przez Szatana od początku do końca, tak jak on chciał, żeby pozyskać anielskie zastępy.
ale jednak może zbyt młodzieżową postacią szatana.
Serio? Ja raczej widzę go jako idącego z duchem czasu, zmanierowanego dupka, który świetnie się bawi, wykorzystując cały dany mu czas, zanim nadejdzie Apokalipsa, którą przegra. On dobrze wie, że nie ma szans na zwycięstwo, więc chce tylko uprzykrzyć Bogu ten fragment czasu, którym sam dysponuje. Jego ubiór mówi już co nieco o nim, ponieważ trzyma się staromodnego stroju magika, więc jakieś sentymenty niemłodzieżowe ma. Ale, z drugiej strony, czemu nie miałby być młodzieżowy? Nie traktuje serio swojej roli, więc rzeczywiście może być nieco YOLO ;)
Dziękuję za komentarz i pozdrawiam
Q
Known some call is air am
Cóż mogę powiedzieć…
Fajne :)
Przynoszę radość :)
Dzięki, Anat… Znaczy, Anet ;)
Known some call is air am
